De Kleine Trommeljongen (*)

Ik ga naar Bethlehem param pampam pam
en sla mijn trom voor Hem, param pampam pam
Want voor de sterre scheen, param pampam pam.
is plaats voor iedereen param pampam pam
ram pam pampam ram pam pampam.
Jezus de koning kwam param pampam pam
in de stal param pam pampam param pam pampam

En Maria zei: param pampam pam
Je slaat je trom zo blij, param pampam pam
En kijk, mijn Kindje lacht, param pampam pam
Het heeft op jou gewacht,param pampam pam
ram pam pampam ram pam pampam.
Sla je trommel maar, param pam pampam
in de stal param pam pampam param pam pampam

En hij sloeg de trom param pampam pam
het werd al stil alom, param pampam pam
de engelen waren heen, param pampam pam
ook de herders een voor een param pampam
ram pam pampam ram pam pampam.
Maar hij sloeg de trom param pam pampam
in de stal param pam pampam param pam pampam

(*) Melodie : http://www.kindengeloof.nl/kerst2002.html

* * * * * * * * *

(Opmerking; bede via bovenstaande link de melodie van dit stapliedje op te vragen, en die laten opstaan terwijl U verder leest. Verre van mij om in de Heer Rondas een kleine trommeljongen te zien (integendeel, hij is een zeer grote meneer!) was het mijn bedoeling een martiale sfeer te scheppen, die gaandeweg bij het lezen, steeds dreunender in de hoofden zou weergalmen) Komt daarbij, zoals in de Bijbel, dat Jahweh de stad spaarde omwille van die éne Rechtvaardige, wij de VRT voortaan met andere ogen willen bezien. De genezing van een doodziek lichaam moet toch ergens beginnen!

Bevreemdende Waarheden

 Daarmee komen we uit bij een bevreemdende en voor sommigen beangstigende waarheid. Er zijn namelijk vele redenen waarom de meeste Vlamingen in het Belgische staatsverband zouden willen blijven. Die redenen gaan samen met enkele voorwaarden die voor die Vlamingen moeten vervuld worden, voorwaarden die passen in het beeld van het ideale België dat ook de gematigde Vlaming zich voorstelt.

 Het is ten eerste een België van de reciprociteit. Wat de een mag, mag de andere ook. Wat de andere niet mag, mag de ene evenmin. Het huidige kiesdisdrict Brussel-Halle-Vilvoorde komt voor het ogenblik niet tegemoet aan deze voorwaarde, want Vlamingen in Waals Brabant hebben niet dezelfde kiesrechten als Franstaligen in Vlaams Brabant. Dat euvel gaan we aanpakken.  Het is ten tweede een België van de federale loyauteit, de Bundestreue. Daarin past het respect voor de integriteit van de andere gewesten. De oorlog van de Franstaligen tegen de Vlamingen (een uitdrukking van Wilfried Martens) past daar niet in. Zij willen de basisstructuren van het unionistisch federalisme herzien, de taalgebieden in vraag stellen, de grenzen poreus maken. Maar goed, we gaan de Franstaligen ervan overtuigen dat ze daarmee de idee België ondergraven, en ook dat gaan we herstellen. Het is ten derde het ideale België van transparantie in de transfers. Wij Vlamingen willen solidair zijn, en zelfs gul, maar we willen wel graag weten in welke mate en langs welke kanalen we bijdragen tot het herstel van het economische en sociale weefsel van Wallonië. We willen ook graag een antwoord op de redelijk normale vraag hoe het komt dat die weefsels maar niet hersteld geraken. Dat klinkt allemaal zo redelijk dat ook de Franstaligen daarvan de redelijkheid zullen inzien. Als die drie voorwaarden vervuld zijn, dan is België eigenlijk wel de moeite voor de Vlamingen.

 Welnu, en hier komt dan de bevreemdende waarheid: precies de redenen die het Belgische staatsverband voor ons de moeite kunnen maken, zouden wel eens de redenen kunnen zijn waarom de Franstalige Belgen juist niet in zo’n staatsverband zouden willen blijven. Wat de eerste voorwaarde van de reciprociteit betreft, ook wat betreft de taalwetten, zijn de Franstaligen zo zwaar verwend door het verleden, door de isolatie in het eiland Brussel, en door de status van het Frans als internationale taal van de diplomatie, dat het psychologisch van hen teveel gevraagd is om hier reciprociteit te betrachten. Zij bevinden zich nu eenmaal in een toestand van altijddurende psychologische meerderheid.

 Wat de tweede voorwaarde, die van de federale loyauteit betreft, gaat het ook hier weer om een hoge psychologische drempel. De Franstaligen zitten nog in de fase van de verbazing van Jules Destrée in 1912: Sire, ils (les Flamands) nous ont volé la Flandre… Hoe zouden ze de volle implicaties van zelfs maar het onvoltooide federalisme kunnen accepteren? In Le Soir lees je voortdurend reacties van mensen die stomverbaasd zijn dat er zoiets als een Vlaanderen bestaat dat niet ten volle hun idee van België dekt… Wat mijn derde punt betreft waarom als het opgelost geraakt, de Vlamingen in de meerderheid in België zouden willen blijven maar de Franstaligen niet, namelijk de transparantie in de transfers: dat is volledig uitgesloten. Vlaanderen werd twintig jaar geleden gehaat omdat het gaf, vandaag wordt het gehaat omdat het erbij nadenkt terwijl het geeft.  Om al die redenen speelt voor de Belgische staat als geheel de oude spelregel van indertijd de splitsing der partijen: kunnen de Franstaligen dan echt niet meer de baas zijn, dan trekken ze eruit. Zij zijn de onomfloerste separatisten. Voor dit hypocriet separatisme deinzen de Vlaamse poltici telkens weer terug.

Een voorlopig besluit, met een voorspelling en een raadgeving aan de Vlaamse onderhandelaars

 Om de Franstaligen gerust te stellen moeten de Vlamingen nu al een tijdje  “vertrouwenwekkende signalen uitzenden”, wat Wetstraatees is voor “als teken van goede wil voorafgaande toegevingen doen” (waardoor er achteraf natuurlijk niet meer onderhandeld hoeft te worden, denk aan het geld voor het Franstalig onderwijs bij het begin van Paars in 1999). Die signalen zouden dan ook meteen aangeven hoe de Vlamingen de finaliteit van de staatshervormingen zien, want de Franstaligen, “ongerust” als ze zijn, willen weten waar we nu voor eens en altijd willen uitkomen.  

 Een federale kieskring is zo’n signaal. Of samenvallende verkiezingen. Of een paritaire senaat. Of gewoon de drie burgemeesters benoemen. Of gewoon alle Franstaligen in heel Brussel-Halle-Vilvoorde inschrijvingsrechten toekennen. Of sans conditions préalables 500 miljoen Euro per jaar méér aan Brussel geven. Dan pas gaan ze met gerust gemoed onderhandelen. Dat is evident een valstrik waarin we niet moeten trappen. We zijn namelijk al wel vaker aan dit stadium toegekomen. Maar ernstig nu: na de grendelgrondwet van 1970 – en we hebben nu gezien waartoe die heeft geleid – kan je toch niet nog méér “gerustgesteld” willen worden? Dat van die geruststellende signalen is nu al meer dan drie jaar niets anders dan holle retoriek die moet maskeren dat men geen vin wil verroeren. Dat helpt allemaal precies zoveel als het vragen van een generaal pardon, namelijk niets.

 De les uit al het voorgaande zou moeten zijn: de Franstaligen willen het scenario van 2007, weliswaar met een beetje vertraging, en met wat meer discretie en verstand, graag herhalen. Als volleerde va-banquespelers durven ze het wel aan om de Vlamingen opnieuw aan een stress-test te onderwerpen. We zagen na 13 juni dat men zowel aan Franstalige kant als in de Vlaamse regimekranten eventjes heeft geprobeerd om met De Wever hetzelfde spel te spelen als indertijd met Leterme: ze willen eerst nog wel eens zien of De Wever in staat zal zijn om compromissen te sluiten… Volgens Delpérée, de CDHer die de uitdrukking parfum de crise in Vlaanderen bekend heeft gemaakt, moet De Wever eerst federalist worden. Het is weer de Vlaming die moet veranderen, en dan zullen we zien. Bart de Wever zou er goed aan doen, gezien de ironische aard van het compromis, en gezien het lot van zijn voorgangers, om daar allemaal niet op in te gaan.

 Wat Leterme in 2007 en 2008 wel een paar keer geprobeerd heeft maar slechts op halfslachtige wijze, en telkens met de bedoeling terug te komen (waardoor ze nog meer met hem konden lachen), dat zal De Wever op een geloofwaardige manier moeten doen – zodanig dat Milquet het dit keer ook echt gelooft. Hij zal de pseudo-onderhandelingen op een geloofwaardige manier moeten opblazen om nadien op een geloofwaardige manier terug te kunnen komen, waarschijnlijk na verkiezingen binnen het jaar en na een nog grotere overwinning dan vorige maand.

Verontrustende signalen

Dames en heren, beste vrienden, ik besluit.

 Omwille van al het voorgaande stel ik voor dat we ermee ophouden geruststellende signalen naar die mensen uit te zenden. Integendeel, de Franstaligen zitten nog altijd in een psychologisch stadium waarin het voor hen en voor ons beter zou zijn dat ze juist verontrust worden. Dat kan gebeuren door bij elke onderhandeling volgende punten systematisch op tafel te leggen.  

 Mijn eerste verontrustend signaal (eigenlijk slechts een voorafgaand waarschuwingssignaaltje)  is de eis van een democratische zetelaanpassing in het parlement. Zoals de zaken nu staan heeft de Parti Socialiste genoeg aan 34.405 stemmen om een zetel te halen in Wallonië, de N-VA moet er 42.059 halen in Vlaanderen. Dit verschil wordt door niets gerechtvaardigd.

 Het tweede verontrustend signaal aan de Franstaligen is, dat we minstens een zekere vorm van Cartesiaanse logica van hen verwachten in het probleem van de bipolariteit en de pariteit, want daar hinkt hun denkvermogen toch wel een beetje. Ze zijn al niet doués pour les langues, en nu dit nog… Pariteit in de regering is een Franstalige eis geweest die voortkwam uit minoriseringsangst. Vanaf de grendelgrondwet van 1970 hebben ze die pariteit verkregen. Het gaat om een pariteit tussen taalrollen, niet tussen gewesten of gemeenschappen. We blijken wat dit betreft dus toch wel degelijk met zijn tweeën te zijn in deze staat. Mijn voorstel is zo logisch als een klontje: geen pro-Franstalige pariteit in de regering zonder pro-Vlaamse pariteit in de institutionele indeling van dit land. Pariteit in de regering, maar dan ook in de principiële bicommunautariteit, de principiële tweeledigheid van de staat België. Weg met de evenwaardigheid van de drie gewesten. Het statuut van Brussel moet nu worden herzien.

 Mijn derde onrustwekkend signaal vloeit voort uit de tweede: afschaffing van alle grendels. Voor 2007 besefte het publiek gewoon niet dat Vlaanderen totaal afgegrendeld is en dat de democratie in feite niet meer speelt. Eind 2007 kwam dat besef al wat dichterbij. Vandaag, na het misbruik van de splinterbom die de alarmbel is, weet en ziet iedereen het. De volgende vraag is dan, of men het leuk vindt, om als een gevaarlijke diersoort in een ondemocratische consensus- en compromiskooi te worden opgesloten. Deze grendels dienen duidelijk niet meer tot bescherming van een Franstalige minderheid (dan zou men ze eventueel nog in overweging kunnen nemen) maar tot blokkering van een meerderheid, die men dan probeert wijs te maken dat dit een moderne vorm van democratie is. Een ander gevolg van deze regeling is dat het parlement buitenspel wordt gezet, niet alleen door de macht van de partijvoorzitters, maar omdat in dit systeem inderdaad alles in de regering en zelfs in de zogenaamde kern op voorhand moet onderhandeld worden. In de bestaande afgrendeling zit geen enkel gaatje. Dat heeft men ons met genoegen ingepeperd bij de mislukking van de stemming tot splitsing van BHV. Deze splinterbom zal nog lang rondtollen. Ik kan mij eigenlijk niet voorstellen dat een machtspoliticus daarmee kan leven. Het gevolg is in elk geval dat de Grendelgrondwet stilaan zelf in vraag wordt gesteld en voorwerp wordt van politieke actie.

 Maar het volstaat natuurlijk niet om alleen onrustwekkende signalen uit te zenden. Wat we nodig hebben zijn punten waarop we klaar aangeven dat we daarop geen compromissen meer zullen sluiten. Pasmunt hebben de Franstaligen al gekregen, onder de vorm van onze financiële solidariteit. Een beetje moeilijker onderhandelen dan, maar dat is de schuld van de voorgaande compromissensluiters. Maar van nu af aan doen we dat dus niet meer. Tegenover die gulle, concrete, in duizelingwekkende cijfers uitdrukbare solidariteit van ons staan dan gewoon de nog niet gerealiseerde punten van de Vlaamse Resoluties van 1999. Die zijn voorlopig radicaal genoeg. Iedereen begint ze stilaan te kennen, dus hoef ik ze hier niet nog eens op te sommen.  In concreto wil dit zeggen dat, hoezeer het ons ook spijt, de zogenaamde solidariteit mee in de waagschaal moet. Het heeft geen zin om dure eden te zweren zonder dit ultieme middel te willen of te durven inzetten.

Dames en heren, beste vrienden,

De essentie kan nog het best samengevat worden in het volgende, iets waarvoor u misschien gevoeliger bent dan andere mensen. Er loopt een breuklijn door Europa. Ze deelt niet alleen Europa, maar evengoed België in tweeën, van Moeskroen tot de Voer. Ze volgt de binnen-Belgische grens. Ze is mentaal, politiek, en historisch gegroeid. Ze is ook structureel en economisch. En ze is economisch omdat ze mentaal is. Ten noorden van die breuklijn, die toevallig ook de lijn van de barst door België is, ligt Vlaanderen. Vele krachten, zeker ook financiële, willen ons ook geografisch doen aanleunen bij het Zuid-Europese systeem. Als men daarin slaagt zal dat ten koste gaan van de welvaart en het welzijn van de Vlaamse bevolking. Ik zeg niet dat men over die breuklijn heen niet kan samenwerken, maar ik zeg dat de geschiedenis heeft bewezen dat zulks zeer moeilijk is binnen hetzelfde staatsverband. België heeft de laatste tijd nog niet veel anders gedaan dan zich bezig gehouden met het lijmen van die tweedeling. Vruchteloos zoals blijkt.

De breuklijn ligt zo erg vast omdat ten noorden en ten zuiden ervan historische continuïteiten spelen. Elk van deze gebieden heeft zo zijn eigen pad-afhankelijkheid – een term voor de keuzes die je na elke periode in je eigen geschiedenis nog overhebt: telkens afhankelijk van het voorgaande. Wat sinds 2007 is gebeurd, heeft bepaalde wegen naar een herstel van het federalisme afgesloten. De Belgische pedagogische methodes om de barst in de geesten te herstellen zijn definitief mislukt. Er is geen weg terug. Maar anderzijds is er ook zoiets als de wet van de inertie, van datgene wat is, dat uiteraard meer houvast biedt dan wat nog moet komen. Hoe doorbreek je de hardnekkigheid van het ancien regime? Met nog andere woorden: hoe maken we van die breuklijn een echte confederale grens? Want eenmaal dat is gebeurd, ligt de weg open voor totaal andere, nieuwe mogelijkheden en uitdagingen, voor nieuwe vormen van confederaties met andere aangrenzende regio’s.

De Nederlanden wenken.

Dat is de taak en de uitdaging van vandaag, voor overmorgen 11 juli 2010

(SLOT)

18-08-2010 om 17:52 geschreven door digitalia  

De Kleine Trommeljongen (*)

Ik ga naar Bethlehem param pampam pam
en sla mijn trom voor Hem, param pampam pam
Want voor de sterre scheen, param pampam pam.
is plaats voor iedereen param pampam pam
ram pam pampam ram pam pampam.
Jezus de koning kwam param pampam pam
in de stal param pam pampam param pam pampam

En Maria zei: param pampam pam
Je slaat je trom zo blij, param pampam pam
En kijk, mijn Kindje lacht, param pampam pam
Het heeft op jou gewacht,param pampam pam
ram pam pampam ram pam pampam.
Sla je trommel maar, param pam pampam
in de stal param pam pampam param pam pampam

En hij sloeg de trom param pampam pam
het werd al stil alom, param pampam pam
de engelen waren heen, param pampam pam
ook de herders een voor een param pampam
ram pam pampam ram pam pampam.
Maar hij sloeg de trom param pam pampam
in de stal param pam pampam param pam pampam

(*) Melodie : http://www.kindengeloof.nl/kerst2002.html

* * * * * * * * *

(Opmerking; bede via bovenstaande link de melodie van dit stapliedje op te vragen, en die laten opstaan terwijl U verder leest. Verre van mij om in de Heer Rondas een kleine trommeljongen te zien (integendeel, hij is een zeer grote meneer!) was het mijn bedoeling een martiale sfeer te scheppen, die gaandeweg bij het lezen, steeds dreunender in de hoofden zou weergalmen) Komt daarbij, zoals in de Bijbel, dat Jahweh de stad spaarde omwille van die éne Rechtvaardige, wij de VRT voortaan met andere ogen willen bezien. De genezing van een doodziek lichaam moet toch ergens beginnen!

Enkele kenmerken van het Compromis in het algemeen, die toch alleen voor Vlamingen gelden

 Ik leg er nogmaals de nadruk op dat dit compromis zich alleen aan Vlaamse kant hoort af te spelen en, in de Vlaamse commentaren dan toch, zelden of nooit aan Franstalige kant. De Vlamingen waren het die moesten leren hun nederlaag te “assumeren” (een direct uit het Frans overgenomen term). Zij waren het die moesten abdiceren bij Brussel-Halle-Vilvoorde, zij waren het die moesten leren water in hun wijn te doen, zij waren het die het nog moesten leren zich neer te leggen bij de feiten. Die feiten waren en zijn vooral dat de Franstaligen in de staat België nu eenmaal een blokkeringsminderheid hebben – iets waarmee Luc Huyse, adding insult to injury, in zijn boekje dat hij samen met mijn ex-collega Bouveroux heeft geschreven, alleen maar eens kan lachen: begrepen die Vlamingen dan niet, hadden ze het misschien nog niet voldoende “geassumeerd”, dat ze met de grendelgrondwet van 1970, de macht van de democratische meerderheid in deze staat hadden verkwanseld voor een bord linzensoep, nog voor de federalisering een soort beslag kreeg? Ja, als je dat niet begrijpt…

 Maar er is nog iets anders aan de hand met het Compromis zoals het commentariaat dat verstaat. Het gewicht van het compromis moet niet alleen aan de Vlaamse kant liggen, neen, het gaat nog verder. Het Compromis moet eigenlijk al gesloten zijn in het Vlaamse hoofd zelf. Het moet niet gesloten worden aan de onderhandelingstafel of op het schaakbord van de macht, want in de consensusdemocratie zoals Huyse die voorstaat kan macht niet zomaar worden uitgeoefend door diegene die deze macht democratisch in vrije en geregeld terugkerende verkiezingen heeft verworven. Neen, vooreerst zijn er sowieso al te veel verkiezingen, en ten tweede moeten we maar niet in die termen over democratie denken. Democratie is vooral consensusdemocratie; niet zozeer voor de in machtstermen denkende Francofone partijen aan wie we dit machtsdenken moeten vergeven, maar zeker wel voor de Vlamingen. Welnu, consensus vooronderstelt compromissen die, zoals ik zei, zich alreeds in het hoofd van de Vlaming hebben afgespeeld. Waarna de Vlaming naar de onderhandelingstafel trekt om een compromis te sluiten tussen zijn compromis en de ondertussen onveranderde stelling van de Franstaligen, want dat zijn mensen die het positieve gelijk aan hun kant hebben en die dat voorafgaande proces dus niet hoeven te ondergaan.

 In de werkelijke wereld van de Belgische politiek, aan de onderhandelingstafel met de Franstaligen dus, heerst een andere realiteit. Telkens als de Vlamingen na lang aftasten dan eindelijk met een alreeds vercompromist, dus gecompromitteerd voorstel naar buiten komen, wordt het onvoldoende geacht, weggelachen, weggehoond, bot afgewezen. Het is per definitie onvoldoende, en het kan eigenlijk nooit voldoende zijn omdat de Franstaligen in laatste instantie blijven vechten voor het status-quo. Dat is wat in 2007 in Hertoginnedal is gebeurd, toen Jo Vandeurzen na weken onderhandelen eindelijk de tot 90 aparte puntjes geatomiseerde Vlaamse resoluties naar voren schoof. De volgende dag stond er een lijst met tot pietluttigheden geridiculiseerde Vlaamse voorstellen op de voorpagina van Le Soir.

 Exact hetzelfde gebeurde met Jean-Luc Dehaenes voorstel aangaande Brussel-Halle-Vilvoorde in april van dit jaar. Dehaene had vooraf alle partijen geconsulteerd en dacht een tekst te hebben geproduceerd die juist omwille van die consultaties kon beschouwd worden als “een geheel dat een evenwichtig compromis nastreeft tussen vaak tegengestelde stellingen”. De Franstaligen hebben dat van tevoren afgetoetste compromis waar veel Vlaamse “toegevingen” in zaten, onmiddellijk afgewimpeld als imbuvable en als een “Vlaamse catalogus”. Ineens werd de staatsman Dehaene door de Franstaligen als Vlaming weggezet, precies zoals ze de heel federale afscheidsnota van Guy Verhofstadt van begin 2008 hadden afgedaan als tenslotte niet meer dan “de nota van een Vlaming”. Waar staan de Vlaamse Belgicisten nu met hun staatsmanschap en hun compromissen? Waar stond Mark Eyskens toen, en waar staat hij nu, met zijn arrogante oproepen tot de staatszin van de Vlamingen? Waar waren nu de verzekeringen dat het de Franstaligen echt menens was in de toenadering?

 Ondertussen heeft Dehaene, “omwille van discretie”, zijn voorstellen niet openbaar willen maken. Als compromissen dan toch zo eerbaar zijn, waarom publiceert CD&V die voorstellen niet? Waarom wou deze partij tijdens de campagne van de kiezers een blanco-cheque krijgen, puur drijvend op de vage theorie van de compromissen zoals gepropageerd door de bevriende media, maar zonder dat ze ons zou vertellen om welke concrete compromissen het eigenlijk ging? We weten ondertussen dat de kern van de zaak een verregaande apparentering was die het virus van Brussel-Halle-Vilvoorde naar Leuven zou exporteren. We weten het, maar niemand heeft het ons gezegd. Zeker niet de compromispredikanten, die op zo’n compromis toch plaatsvervangend trots zouden moeten zijn.

 Wat we zeker weten is dat de huidige onverzettelijkheid van de Franstaligen inzake Brussel-Halle-Vilvoorde voortkomt uit een compromis dat Guy Verhofstadt en Johan vande Lanotte in 2005 met de Franstaligen bijna hadden gesloten, maar dat gelukkig werd verhinderd omdat Hugo Schiltz via een telefoontje Geert Lambert even uit de betovering van het compromis met de regimemacht had geschud. Dat wil zeggen dat de huidige Vlaamse tegenaanval van juni-juli 2010, democratisch gelegitimeerd vanuit de grondstroom, enkel en alleen moet dienen om het onheil van het bijna-akkoord van Verhofstadt en van het bijna-compromis van Dehaene terug te schroeven, en helemaal niet, zo vrees ik toch, om substantiële vooruitgang te maken.

 Maar niet alles blijft voor het grote publiek verborgen. Sommige dingen sijpelen diep in de aarde van het geheugen binnen. Het resultaat is dat de grondstroom heeft teruggebliksemd. Historisch is niet alleen de overwinning van de N-VA, maar zeker ook de nederlaag van CD&V. Deze partij is verworden tot een filiaal van de christelijke arbeidersbeweging, die steevast de Belgische structuur blijft verdedigen, zoals Bart Brinckman in De Standaard van 3 juli jongstleden schrijft. CD&V is gereduceerd tot haar Belgicistische vleugel (Eyskens, Vanackere, gedeeltelijk Leterme zelf), die de enorme verantwoordelijkheid draagt de christendemocratie te hebben teruggebracht tot de laagste score ooit. De Belgicistische vleugel heeft het graf van de christendemocratie gedolven, omdat hij de grondstroom niet heeft onderkend. Dat moet deze tendens zeer kwalijk worden genomen, omdat hij in een vlaag van verbijsterende doel-middel-verdraaiing, de mij dierbare christendemocratie aan het Belgicisme heeft opgeofferd. Zo heeft ACV-voorzitter Luc Cortebeeck het bestaan om in naam van het Belgicisme zijn militanten een stemadvies te geven voor een anti-vakbondspartij. Dit is om te huilen hoe stom. Op die manier heeft CD&V de V laten vallen, zo uiteraard ook de C verzwakt, en de D al helemaal verwaarloosd omwille van het apparaat.

Dodelijke compromissen

 Tot nog toe hebben we gezien dat het gepraktiseerde gemoraliseer aangaande het compromis vooreerst de staat België niet heeft vooruitgeholpen; het heeft alleen de desintegratie van de staat nog wat uitgesteld. Vermits het om een retorische truc gaat en een culpabiliseringsstrategie richting Vlaanderen, was dat dan ook het minimalistische doel: het behoud, niets meer.  Het maximalistische doel is een wanhopige en tot mislukken gedoemde poging België opnieuw uit te vinden op morele grondslagen, met hier en daar een tweetalige school, met een zogenaamd federale kieskring in zijn leugenachtige Pavia-versie, en met allerlei verbroederingskunststukjes voor het multiculturele voetvolk. Maar zoals gezegd, dit maxi-doel mag opgeborgen worden. Bij elke verkiezing lijken de Belgavox of de Re-Bel opvoeringen een beetje minder levend. Blijft alleen het mini-doel, en dat heeft dan weer als enige motivatie: geld. Elk jaar uitstel levert de Franstaligen een cheque op van 6 tot 12 miljard.

 Het gepreek over het compromis heeft al evenmin Vlaanderen vooruitgeholpen, integendeel. Dat was natuurlijk ook niet de bedoeling, en op die manier is het dan toch gedeeltelijk in zijn oogmerk geslaagd. Als onderdeel van de culpabiliseringscampagne heeft het vele Vlamingen, met name die mensen die gevoelig zijn voor de moreel multiculturalistische mensenrechten-argumenten van de Franstaligen, inderdaad ideologisch geblokkeerd. Het heeft de gemeenschaps- en natiegevoelens in Vlaanderen met een doelbewuste desensibiliseringscampagne proberen in te dammen. Toch zijn vele mensen die in de grondstroom leven gaan merken dat ze in een Platonische grot allerlei verhaaltjes over zichzelf moesten leren – onder meer de boodschap dat er buiten het strikt Belgische kader geen politiek mogelijk is. Deze Vlamingen hebben de simulacra van zich afgeschud.

 Zoals we al zagen heeft de bewustzijnsmanipulatie over dialoog en compromis de partijen die zich eraan hebben bezondigd al evenmin vooruitgeholpen. In het geval van zowel Open VLD als CD&V is het werk van soms twintig jaar wederopbouw vernietigd. Dat is wat ik bedoelde toen ik aankondigde dat ik het over suïcidale dialoog en rotte compromissen zou hebben. Het toppunt van verblindheid in dezen was natuurlijk de campagne van CD&V-voorzitster Marianne Thyssen. Zoals zelfs de mea-culpa werkgroep van de partij ondertussen heeft toegegeven, was in de campagne het contact met de grondstroom totaal zoek. Maar ben je dan nog wel een partij als je zo diep bent weggezakt in precies die staatsraison die de mensen niet meer willen? Ben je dan nog wel politiek bezig? Wie het in zijn hoofd krijgt het compromisdenken en de “dialoog” dan ook nog eens tot campagneslogan te verheffen is gewoon ver heen, en doet zeker niet meer aan politiek in de normale betekenis van het woord.

 Wat de moraaltrompetters van het compromis eigenlijk uitbazuinen is dat politiek antagonisme nefast is, en dat in laatste instantie een politiek streven nergens toe leidt. Politiek is niets meer dan dialoog. Chantal Mouffe, een Waalse politicologe die lang in Latijns Amerika heeft gewerkt en die nu aan de universiteit van Londen doceert, heeft op het verschil tussen beide houdingen gewezen. Als links geïnspireerde filosofe heeft ze de politieke theologie van Staatsrechtler Carl Schmitt weer van onder het stof gehaald, die beweerde dat het in de politiek wel degelijk om strijd ging, en niet om consensus. Voor Mouffe is een basisconsensus omtrent de democratische basis-vormvereisten meer dan voldoende. Van dan af aan begint de antagonistische confrontatie. Ik heb altijd gezegd dat de Belgicistische propaganda van onze Vlaamse cultuurdragers geïnspireerd wordt door een apolitieke of zelfs een antipolitieke houding. Voor hen is het communautaire conflict in België geen voorwerp van politiek, maar zit het in het register van de moraal. Precies met behulp van deze opvatting bedrijft de Francofonie haar machtspolitiek tegenover Vlaanderen. Alles goed en wel beschouwd is er dus wel degelijk een partij die van deze compromisvoorspiegelingen beter wordt. Daarin ligt nu juist de ironie van het compromisdenken.

De ironie van het compromis

 Er is namelijk een constante in de Belgische politiek sinds de Lambermontakkoorden van Verhofstadt en Vande Lanotte, en die is door de overwinning van de N-VA allerminst gewijzigd. Men wil ons namelijk doen geloven dat Belgische staatshervormingen mee zullen  gedragen worden door een Francofone minderheid die zelf zegt dat ze  demandeur de rien is, en die daarenboven nog eens over veto’s, grendels en alarmbellen beschikt om datgene wat zij niet wil ook aan de meerderheid te ontzeggen. Vanuit zo’n comfortabele positie kan men de voorstellen van de vragende maar afgeblokte meerderheidspartij afdoen als oekaze en Diktat. Vooral het woord Duitse woord Diktat wordt dan met graagte in de Franstalige mond genomen. Het doet zo’n beetje denken aan de umlaut op de u van Brüssel. Je zit direct in het juiste sfeertje om de vragen van de Vlamingen verdacht te maken. Di Rupo gebruikte het woord in 2007. Ik ben benieuwd wanneer het Diktat weer eens opduikt.

 Dat wil zeggen dat er voortdurend op Vlaamse compromisbereidheid wordt aangedrongen terwijl de Franstaligen zelf niet meer willen “compromitteren” op hun veroveringszucht van Vlaams Brabant. Sinds Verhofstadt hen in het bijna-akkoord van 2005 de hemel heeft beloofd, zullen ze niet afstappen van de uitbreiding van Brussel, van de corridor met Wallonië via Sint-Genesius-Rode, van hun inschrijvingsrechten in twintig andere gemeenten van Brussel-Halle-Vilvoorde en Vlaams Brabant, tot Zemst in het noorden en Gooik in het westen. Wat zou men anders verwachten?  De paars-Vlaamse compromisbereidheid had hen dat allemaal bijna gegeven!  De waarheid is dat Vlaamse staatsraisonpartijen uit eerlijke schaamte niet willen naar buiten komen met de rauwe realiteit van de Franstalige onverzettelijkheid, omdat dan het verhaaltje van het compromis als een kaartenhuis instort. Het zijn namelijk de Franstaligen die van geen onderhandelde oplossing willen weten. Het is juist het omgekeerde van wat de Vlaamse editorialisten schrijven. Het zijn de Franstaligen die niet willen onderhandelen.

 Het zijn zelfs de Franstaligen die de separatisten zijn. Ze zijn dat in een eerste betekenis omdat ze op die manier (ongewild?) een electorale ontploffing in Vlaanderen zullen veroorzaken. Maar er is een tweede betekenis, en die wordt perfect geïllustreerd door een uitspraak van Maingain nog deze week: “nog liever een onafhankelijk Vlaanderen dan een confederalistisch België”. Vertaald in goed Nederlands: als wij Franstaligen een confederalistisch België moeten dulden waarin we onze privilegies moeten opgeven, dan stappen wij er nog liever uit. Precies dat was de betekenis van de splitsing der politieke partijen vanaf 1968: zowel bij de CVP als bij de BSP als bij de liberalen waren het de Franstaligen die er zonder boe of bah te zeggen zijn uitgetrokken. De demografie en de democratie waren teveel voor hen. Er waren in elk van die partijen nu eenmaal te veel Vlamingen, en daar moet je dan de macht mee delen. Dat konden zij niet dulden. En dat kunnen zij niet omdat ze het zo gekoesterde concept of het project “België” niet echt willen “assumeren”…  Maingains uitspraak past precies in die logica.

(wordt vervolgd)

18-08-2010 om 17:46 geschreven door digitalia  

Groeninge Slagveld (deel)

onder de St Maartenstoren 

Kortrijks Begijnhof, de

hedendaagse rust der doden

****************

En dat brengt ons, beste vrienden, op de tweede Latijnse spreuk van de dag:

II. “Timeo Danaos et dona ferentes”

(Vrij vertaald: “Ik wantrouw journalisten, zeker als ze zeep verkopen”).

Naast pulp, is zeep een ander geschikt materiaal om het niveau van de Vlaamse pers te evalueren.

Zoals u weet staan journalisten in Vlaanderen laag aangeschreven. Volgens een peiling (een echte, geen Woestijnvispeiling...) vinden we ze onderaan bij de minst betrouwbare beroepen, naast de verkopers van tweedehandswagens, de pooiers en de… politici.

In dat verband is het begrip soap-opera interessant: oorspronkelijk een radio-feuilleton uit het Amerika van de jaren ’30, speciaal voor de zeepfabrikanten geschreven, om er tussendoor gemakkelijk hun reclame in kwijt te kunnen. Zeepreclame uiteraard. 

Langzamerhand is dat woord soap spreekwoordelijk geworden voor een verhaal zonder begin of einde. De zeepopera houdt ons eindeloos aan het lijntje over personages die er maar niet uit geraken, en elke dag opnieuw hun diplomatieke conferentie houden, tot de tekstschrijvers hen “eruit schrijven”.

Het is dus de zeep die het verhaal in gang houdt. België is een zeepbel, ontstaan uit een 19^de eeuwse soap-opera, genaamd “De Stomme van Portici”, de enige opera waarin de hoofdfiguur niet zingt. Dat is al een belangrijke vingerwijzing: de Belg heeft geen stem, en zelfs indien hij stemt als Vlaming zal hij weer eindigen als Belg. Uit zeep zijt gij ontstaan, tot zeep zult gij terugkeren.

De Belgische soap dus. Hopeloos, maar niet ernstig. Het nieuws is fake, zoals de Franse mediafilosoof Jean Baudrillard al stelde. Vooral in dit apenland. Heel de fameuze Wetstraat heeft een enorm hoog feuilletongehalte. Ik raad u echt aan, het TV-nieuws met die ogen eens te bekijken. We zien elke dag ministers hijgen, met dikke dossiers onder hun armen, en stotteren achter bosjes microfoons. We zien limousines aan en af rijden, maar we beseffen niet eens meer dat dit theater is, door kranten en televisie geënsceneerd. Dààr zitten de soapschrijvers!

Regeringen worden gevormd, regeringen vallen, politici worden gemaakt én gekraakt, in een tempo en op een tijdstip dat veeleer de goede orde van het verhaal moet dienen, de regels van het goed scenario, dan een echte politieke logica. Hetgeen Mark Grammens de terechte uitspraak in zijn “Journaal” ontlokte: “De media bekommentariëren en bekritiseren de politiek niet meer, ze zijn de politiek geworden.”

Ondertussen leren wij, burgers, leven met de status van toeschouwer, alles speelt zich af als in een film, wij kunnen en mogen niet ingrijpen in het feuilleton. Doen we dat toch, door bijvoorbeeld voor de verkeerde partij te kiezen, dan zullen de media de foute acteurs eruit schrijven en het verhaal een extra dosis glijmiddel te geven.

En dat, beste vrienden, is momenteel aan het gebeuren in de nieuwste soap-opera, genaamd “De terugkeer van Bart De Wever naar het vaderland” , vrij naar de 17^de eeuwse opera van Claudio Monteverdi  “Il ritorno d'Ulisse in patria”,- toevallig volgend seizoen door de Vlaamse Opera geprogrammeerd.

In Ulysses herkennen we natuurlijk Aeneas, de Romeinse held die ons de citaten aanleverde voor deze toespraak. Ik vertel u even de korte inhoud van deze opera, en u zult direct begrijpen waarom er vandaag in Vlaanderen plotseling zoveel Latijn gesproken wordt.

Eerst de proloog.

In juni 2004 stemt zowat een kwart van de Vlamingen op een Vlaams-radicale onafhankelijkheidspartij, het Vlaams Blok. De partij kanaliseert een fundamentele anti-establishment onderstroom die zich tegen de Belgische staat richt. Heel het Ancien Régime, de francofonie, het paleis, maar ook de Vlaamse linkerzijde, zit met de handen in het haar. Want het cordon sanitaire, en een politiek proces tegen deze partij, kunnen die onderstroom blijkbaar niet stremmen.

Het eerste bedrijf speelt dan in februari 2009 , wanneer N-VA-voorzitter Bart De Wever dé grote hype wordt van het Woestijnvisprogramma “De slimste mens” , en aansluitend de Vlaamse verkiezingen wint. Het Vlaams-Belgisch establishment, met de media voorop, ruikt zijn kans: misschien valt er met deze frieten-etende, nukkige papzak vol droge humor wel een deal te sluiten, een new deal, en dan zijn we van dat staatsgevaarlijk Belang  af.

En ik wil hier niets afdoen aan de grote politieke en intellectuele allure van Bart De Wever, integendeel. Maar het  toont aan, dat zelfs mensen met grote klasse op een zeker moment acteurs worden in een verhaal dat ze niet zelf geschreven hebben. En ik verdenk de media hier echt van bewuste kwade trouw, als soapschrijvers in dienst van het regime.

Men begon vanaf dan van het “democratisch Vlaams-nationalisme” te spreken, om het goed te onderscheiden van dat duivelse separatisme, dat per definitie “ondemocratisch” was. Ook het woord “confederalisme” werd een hype: niemand kon zeggen wat het was, maar het was de zoveelste scheut zeep in het Belgische darmenstelsel.

Een Latijn-sprekende Boergondiër uit Mortsel dus, als tegengif tegen de staatsgevaarlijke zwarten. Bijkomend voordeel was, dat men zo de Vlaamse beweging kon verdelen, volgens het Latijnse spreekwoord “divide et impera” , in het goed Nederlands: verdeel de Vlamingen en heers. De N-VA voorman kreeg een vaste column in De Standaard, en was voor de rest van het VRT-scherm niet weg te branden.

Het 1^de bedrijf  eindigt, zoals in de beste opera-tradities, met een klimaks en een keerpunt. Op 13 juni 2010 wordt, -in wat nu al de geschiedenis is ingegaan als de “woestijnvisverkiezingen”,- N-VA de grootste partij van Vlaanderen en zelfs van België. Concurrent Vlaams Belang krijgt zware klappen. Opdracht geslaagd? Ja, maar een beetje te veel: 25% hoefde nu ook weer niet. Want staat er ook in de statuten van die partij niet dat ze de Vlaamse republiek als einddoel beoogt?

La République flamande???  Soyons raisonables, monsieur De Wever…

Het tweede bedrijf is dan helemaal gewijd aan intrige en gespin. Vanaf dan zie je een andere toon opduiken in de Vlaamse pers. Kersvers informateur De Wever en PS-voorzitter Di Rupo worden als een onafscheidelijke tweeling opgevoerd, twee Mandela’s (sic!), de dikke en de dunne, Obelix en Asterix, die samen het vaderland moeten redden. De radicale achterban van N-VA kijkt met argusogen toe: waar ligt dat vaderland van hun leider nu eigenlijk? En heeft Obelix al niet teveel van die Belgische toverdrank binnen?

Op 18 juni spreekt Bart Sturtewagen in DS nog duidelijkere taal, eigenlijk een niet mis te verstane waarschuwing: onder de titel “Meer Bracke, minder Maddens”, wordt N-VA gesommeerd om elke Vlaamse radicaliteit af te zweren, en de neo-Belgicistische lijn van de loge te bewandelen.

Een gratis lavement dus, om de bruine korstjes weg te werken die nog rond deze partij mochten hangen.

Tegelijk wordt het politiek programma van N-VA nu verzopen in een personencultus die de voorzitter opnieuw herleidt tot een stripverhaalheld die kilo’s frieten achterover slaat, vergezeld van twee Drakenburgers, een reuzenbrochette, tartaarsaus en blikjes bier, dit alles afkomstig van frituur ’t Draakske.

Verzeping dus,- of moeten we hier spreken van Belgische mayonaise die eindelijk pakt?

Eind juni schakelen de media nog een versnelling hoger, en dan wordt het echt surrealistisch.

In de commentaren en analyses wordt de idylle tussen De Wever en Di Rupo sexueel-mystieke allures toeschreven, van de Vlaamse hetero die het met de Waalse homo doet,- eenheid in verscheidenheid,-een cohabitatie die zal bezegeld worden in het vers opgemaakte bed van het herboren België.

Ik verzin niets, het staat er zo:  “Belgen zijn joviale mensen. Belgische politiek moet dat ook zijn. Geen twijfel dat Di Rupo en De Wever voor elkaar en voor België zijn gemaakt. Een homo en een hetero, ze vervolledigen elkaar”, zo juicht een columnist in De Standaard op 25 juni.

Hoe die journalisten dat kluwen technisch allemaal zien, blijft een vraag. We horen ook niet te weten hoe die twee het doen, want dat is staatsgeheim. Feit is alleszins dat de Vlaamse kwaliteitspers (de Franstalige pers ronkt goedkeurend…) hier het grote glijmiddel aanlevert voor het Colloque Singulier op Griekse wijze tussen de twee politieke hoofdpersonages van het moment.    “N-VA en PS versnellen paringdans”, kopt DS op 5 juli.

En zo wordt de republikein via een soft-pornosoap gerestyled tot de staatsman die België én de monarchie zal redden,- dat is althans het scenario. Geruisloos, geleidelijk, gestaag. Hoe zat dat nu weer met die sociale zekerheid die we gingen splitsen? En BHV? En,- een pertinente vraag die door niemand minder dan oud-VRT journalist Walter Zinzen wordt gesteld: “Wie van de bijna 800.000 kiezers van Bart De Wever zou de bedoeling hebben gehad om Di Rupo als premier te krijgen”?

Doe van het woord “preformateur” de eerste letter weg, en je weet wat de missie van Di Rupo is: un réformateur de l’etat belge.

De epiloog van onze amoureuze soap, beste vrienden, zal ik u voorspellen, aan de vooravond van 11 juli.       

Ofwel doet De Wever wat de media hem dicteren, namelijk België redden en mee in de ziekelijke logica van het compromis verstrengeld geraken. Dan zullen de vreugdekoren in Wallonië, Brussel en ten paleize luid jubelen. Heimelijk hoopt men dan op een nieuw Volksuniescenario, een schisma in de Vlaamse beweging, waarna de traditionele partijen het laken weerom naar zich toe kunnen trekken.

Ofwel zal Bart De Wever het toneel op tijd verlaten en zich uit de onderhandelingen terugtrekken. De media zullen hem dan laten vallen, en verketteren als de man die bij Leterme in het vagevuur mag gaan sudderen, of in de hel bij het Vlaams Belang. Gezellig, met z’n allen in het cordon, waarom niet, er zijn daar plaatsen vrijgekomen na 13 juni.

Dan, pas dan, ontstaat er de mogelijkheid van een breed Vlaams onafhankelijkheidsfront. Het klinkt hard, maar zo liggen de historische kaarten: wij moeten rekenen op het tijdig uiteenspatten van de surrealistische zeepbel, om onze kansen op een echte Vlaamse staatsvorming te vrijwaren.

Besluit: niet deelnemen, maar de spelregels veranderen!

Ik ben begonnen, beste vrienden, met een knipoog naar 1302 en de fameuze Guldensporenslag, die we vandaag vieren. Ik zal er ook mee afsluiten.

Wat is daar toen gebeurd, die 11^de juli, wat is de essentie, de historische les die we moeten onthouden?

Voor mij ligt de boodschap van Groeninghe 1302 niét in de gulden sporen die Conscience bijeen fantaseerde. En zelfs niet in het al even disputabele voorbeeld van Vlaamse eendracht, want de Brabanders vochten mee met de Fransen (ik wil me in dit gezelschap dan ook duidelijk kenbaar maken als Westvlaming van geboorte, en niet als inwoner van het Brabantse Overijse…)

De essentie is voor mij, simpelweg, dat het voetvolk de ruiterij onderuit haalde door zich van de gangbare regels niets aan te trekken. Ridders die zich onkwetsbaar en ongenaakbaar waanden, omdat het al eeuwen zo was, werden er door Vlaamse boerenpummels aan herinnerd dat ook voor hen de aarde maar anderhalve meter lager ligt, en ze daar met een welgemikte knots van de goedendag kennis mee kunnen maken. Down-to-earth, back to reality. Het is het verhaal van de kleren van de keizer.

In 1302 namen de onverlichte slijkduivels géén ridders gevangen om er losgeld voor te eisen, zoals dat de gewoonte was. Ze maakten ze gewoon af en aten het paardenvlees op (Jan Breydel was niet voor niets een beenhouwer). De rest van de Franse cavalerie stoof in paniek uiteen.

Rare jongens, die Vlamingen. Ze kennen niet eens de waarde van het geld!

De echte winnaar is dus, wie de spelregels herschrijft. In 1302 waren het verleden, de traditie en de vaste norm géén argument, anders hadden de Vlamingen het onmiddellijk op een lopen gezet bij het zien van zoveel ridderlijke pracht. Zoiets vind ik revolutionair, in de beste zin van het woord: de zaken gewoon omdraaien, een Umwertung aller Werte. We moeten, beste vrienden, van dat woord “revolutie” weer leren houden, want de Vlaamse onafhankelijkheid zal er alleen komen als we leren denken buiten de Belgische poppenkast, buiten de logica van het compromis, de lange nachtelijke onderhandelingen, de Belgische ziekte die alles en iedereen besmet wat ze aanraakt. 

Ondertussen moeten wij, de 45% Vlamingen die voor een V-partij stemden, de 55% andere Vlamingen nog doen inzien dat België inderdaad een ongeneeslijke kwaal is, en Vlaanderen de remedie. Jawel, ook onze progressistische, linkse medeburgers, de culturele sector, de kunstenaars, de journalisten, zullen we ervan moeten overtuigen dat het Vlaams-republikeins project geen oprisping is van zure opa’s, of de natte droom van een handvol neo-nazi’s, maar een warm project dat de Vlaamse Gemeenschap ook tot een echte cultuurnatie kan smeden.

Op de huidige Vlaamse pers, de kranten, of de publieke omroep, of de commerciële omroep, moeten wij hier niet rekenen. Zij zullen de Belgische kaart blijven trekken, het zit in hun conformistische marktlogica ingebakken.

Voor die sensibilisering hebben wij dus een eigen, nieuw medium nodig, een krant, een TV-zender, of desnoods beginnen met een weekblad. Radicaal, kritisch, zelfkritisch, cultureel bewust. Slim, breeddenkend, met veel zin voor humor en ironie. Een remedie, niet alleen tegen het Belgische compromis, maar ook tegen de pulpcultuur en de zeepjournalistiek die deze monarchie rechthouden. Misschien is Vlaanderen daarvoor te klein en moeten we het samen met Nederlandse republikeinen doen: ook bij onze Noorderburen is er wellicht plaats voor een nieuwe kwaliteitskrant, nu Peter Vandermeersch verkast naar NRC-Handelsblad...

Geen preformatie of reformatie of evolutie dus, maar revolutie. De klassiek-traditionele sporen van de Vlaamse beweging, stammend uit de 19^de eeuw, moeten nu verbreden en opgaan in een republikeinse volksstroming die de Vlaamse natie in het Europa van de 21^ste eeuw positioneert, zelfbewust, zonder complexen. Dat zal een schok geven, een heilzame schok, die doorheen heel Europa zal zinderen.

Voor deze shockterapie hebben wij een nieuwe journalistieke cultuur nodig. Schrijvers, denkers, scherpzinnige lastposten, kritische massa. Zij moet het in de soap verzopen lees- en kijkpubliek terug wakker schudden en goesting doen krijgen in de kracht van de waarheid.

Het zal er komen, het moet er komen. Voor minder moeten we niet gaan. Mogen we niet gaan.

Ik dank u.

Source URL: http://www.nieuwpierke.be/forum_voor_democratie/nl/node/816

18-08-2010 om 17:21 geschreven door digitalia  

Groeninge Slagveld (deel)

Kortrijks Begijnhof, de

hedendaagse rust der doden

****************

Met heel wat vertraging…en met volgende lezers-reactie van mijnentwege op de 11 Juli-tekst van Johan Sanctorum (hieronder) :

Vooral de idee van een nieuw blad voor Nederland en Vlaanderen samen blijft voor mij en hopelijk voor velen, nazinderen in Uw artikel.

U benoemt, wat zeldzaam is,  de dingen bij hun juiste naam en daarvoor zal U eeuwige roem verwerven. Toch bij die Vlamingen van de harde lijn. Minder bij de lauwen en al helemaal niet bij de zeepfabrikanten en hun slippendragers. Wij zijn met velen die dezelfde strijd strijden, weliswaar met minder talent, maar juist daarom met evenveel overtuiging als U.

Niet opgeven, man, Vlaanderen heeft nood aan voortrekkers!

***********************

Wat er wel klopt, beste Johan, is dat de twee middeleeuwse mechanische uurwerkslagers (Manten en Kalle) die bovenop het Belfort stonden, na de verloren slag bij West Rozebeke in 1382, door de Fransen geroofd, en als oorlogsbuit weggesleept werden naar Dijon, waar ze tot op de huidige dag de O.L.Vrouwentoren versieren.

Published on Nieuw Pierke (http://www.nieuwpierke.be/forum_voor_democratie)

De Vlaamse media en de Belgische ziekte - 11 juli 2010

By Johan Sanctorum

Aangemaakt 10/08/2010 - 15:46

11 juli-toespraak van Johan Sanctorum voor het Mechelse Guldensporenkomitee, en elders te velde

Beste vrienden

Het verhaal van de Gulden Sporen is een schoon verhaal, 11 juli is een tof feest, de leeuw is een edel dier, Vlaanderen is een fijn land met een "prachtvolk", zoals ik ooit eens een politicus hoorde jubelen.

Het is misschien allemaal té schoon om waar te zijn. Dat van die gulden sporen is door ons aller Hendrik Conscience verzonnen, er schijnt niets van te kloppen.  De leeuw schijnt in die tijd een luipaard geweest te zijn.

11 juli is niet eens een officiële feestdag. En Vlaanderen, tja, wat is dat voor iets? Een Noord-Belgische regio? Een deelstaat zonder bevoegdheden behalve voor het schilderen van de verkeerspalen? Een land op zoek naar zichzelf, naar echte autonomie? Of houden we het toch maar bij de Lamme Goedzak die wel droomt van een onafhankelijk Vlaanderen, maar die, bij het wakker worden, verschrikt naar zijn portefeuille tast?

Ik zal u vandaag een kort relaas brengen over de vrije, onafhankelijke pers die wij niét hebben, en de Belgische ziekte, die jammer genoeg wél bestaat, en springlevend is. En over de manier hoe dat schrale Vlaamse medialandschap liever de ziekte dan de remedie verspreidt.

We weten allemaal dat de Belgische constructie het gevolg is van een diplomatieke conferentie in het 19^de eeuwse Europa, na de nederlaag van Napoleon. Wij zijn een bufferstaat, een stuk asfalt tussen Frankrijk, Nederland, Duitsland, en Engeland. Meer moet dat niet zijn, meer mocht dat niet zijn: het België van 1830 was per definitie een restgebied, waarvan de inwoners zich ook navenant moesten gedragen: als restburgers. En waarvan de cultuur zich ook zo moest affirmeren: als een tamelijk onbenullige mossel-met-friet-cultuur, in stand gehouden door het fameuze “Belgische compromis”,- de manier om alles kapot te negociëren en in een flou artistique te verdrinken.

Het compromis-denken, ons door de geschiedenis opgedrongen, wordt gekenmerkt door angst voor verandering en is verslaafd aan de impasse. Het is zelfs existentieel besmettelijk: het tast mensen aan, geesten, groepen, structuren, het creëert een laissez-faire-mentaliteit. Niemand durft nog ten gronde te denken en waarheden te benoemen.

De kwalificatie van Karel De Gucht, over België, als “een permanente diplomatieke conferentie”, is dus nog niet zo slecht gevonden: de 19^de eeuw duurt bij ons eeuwig. Want langzamerhand heeft het diplomatieke bakkeleien een permanent karakter gekregen, en baarde het een politiek en institutioneel gedrocht, dat misschien nog best te beschrijven is als een kakmachine, met dank aan onze grote kunstenaar Wim Delvoye. België verteert alles, ook zichzelf…

Wat is nu de rol van de Vlaamse media in dit verhaal van de verdwazing en het eeuwige uitstel? Hebben wij een kwaliteitspers, die ongenadig als een luis in de pels van het regime zit, en voor veel jeuk zorgt? Hebben wij kranten, weekbladen, TV-zenders die de diplomatieke conferentie ontmaskeren en de zeepbellen doorprikken?

Of maken die media veeleer deel uit van de Bouillon belge, en roeren ze mee in de stoofpot die al bijna twee eeuwen suddert, en waar alle vaste substantie al lang is opgelost? 

Ik zal proberen te antwoorden door twee Latijnse spreuken te parafraseren, twee citaten uit de Aeneïs van Vergilius, het verhaal van de Trojaanse held Aeneas, die na 10 jaar zwerven de stad Rome stichtte.

Zoals u weet zijn de Latijnse spreuken weer in de mode, en ik ben het aan mijn familienaam bijna verplicht om hier niet achter te blijven…

I) “Ab uno disce omnes”

(Vrij vertaald: “Lees vandaag één krant, en je hebt ze allemaal voor een heel jaar gelezen”)

Toen Frank Thevissen en ikzelf onze essaybundel “Media en Journalistiek in Vlaanderen” presenteerden,- dat was de herfst van vorig jaar-, schilde ik tijdens mijn uiteenzetting een portie aardappelen voor het avondmaal, en gebruikte daarvoor een exemplaar van De Standaard als onderlegger. Voordien al had die krant in onze handen spontaan vlam gevat op de Antwerpse Meir, een hele tijd voor mevr. Colen op het idee kwam. Hoofdredacteur Peter Vandermeersch zag het filmpje op U-tube, reageerde furieus, en deed wat zijn krant in zo’n geval moest doen: ons boek doodzwijgen.

Ik vind dat een grove miskenning van een gebaar dat als een teken van erkentelijkheid bedoeld was: Peter Vandermeersch, in 2007 uitgeroepen tot marketeer van het jaar, is nu eenmaal dé man in Vlaanderen die een krant heeft teruggebracht tot haar absolute essentie, namelijk die van een kwart kilo bedrukt papier, waarvan de houdbaarheid de 24u niet overstijgt. Pulp dus, datgene waaruit een krant wordt gemaakt, en waarin ze terug opgaat. Uit pulp zijt gij ontstaan, tot pulp zult gij terugkeren.

Ooit waren kranten opiniemakers of informatie-overbrengers, en liefst beide. Nu zijn het in de eerste plaats glitterige consumptieproducten, waarvan het entertainmentgehalte primeert. De marketeers hebben de redacteurs naar de kelders gestuurd en leggen hun nieuwe normen op: een krant moet vlot lezen, vooral niet hoekig of tegendraads zijn, en met uitknipbare hoekjes om DVD’s of flessen wijn te winnen. Meer oplage betekent hogere reclametarieven, en daar draait het uiteindelijk allemaal om. De overheidssubsidies, zogenaamd om de kwaliteitspers in stand te houden, zijn ook mooi meegenomen. En vreemd: sinds de marketeers het hebben overgenomen, gaan Vlaamse kranten en weekbladen steeds meer op elkaar gelijken. Lees er een, en je hebt ze allemaal gelezen: De Standaard, De Morgen, Het Laatste Nieuws, Dag Allemaal…, allen denken ze commercieel en brengen ze hetzelfde soort pulpnieuws.

In dat bewuste boek ga ik uitvoerig in op de oorzaken van die commercialisering. Er is uiteraard de globalisering en de explosie van het vrijemarktdenken, waarin alles te koop is aan de prijs van de dag, ook ideeën of informatie.

In onze contreien werd daarenboven op het einde van de jaren ’60  de zgn. “ontzuiling” ingezet: het loskoppelen van media van hun ideologische achtergrond. Voordien had je katholieke, liberale en socialistische kranten,- een typisch uitvloeisel van het Belgische machtsevenwicht. Het was geen echt voorbeeld van intellectuele breeddenkendheid, maar je wist wat je eraan had: blauwe informatie bij het Laatste Nieuws, een rozerode kijk op de wereld bij de Volksgazet, en onvervalste tsjevenpraat bij de oude Standaard onder het AVV/VVK-banier.

De fameuze Mei ’68-beweging heeft een beslissende stoot gegeven bij het slopen van die 19^de eeuwse zuilen. Op zich was dat geen slechte zaak. De revolutionairen van toen hadden, begin de jaren ’70, de kans kunnen grijpen om een echte kwaliteitskrant op te richten: rebels, scherpzinnig, goed-geïnformeerd, ongenadig-kritisch voor het regime, on-Belgisch in alle opzichten.  Maar dat gebeurde niet: handige jongens zoals Paul Goossens, ooit kandidaat-pastoor, dan gauchistische studentenleider, even later redacteur van de toen nog katholieke Standaard, en tenslotte weer journalistiek boegbeeld van de linkse De Morgen, roken hun kans om het establishment te veroveren, waar ze zo tekeer tegen waren gegaan.

Afgezien van enkele eenzame rebellen zoals Mark Grammens of Johan Anthierens, verkozen ze om het op zijn Belgisch te doen: diplomatiek, sluw, principeloos, en gericht op het status-quo. Het startschot voor de Vlaamse pulpindustrie was gegeven.

De hippies van weleer werden de grootste commercanten en carrieristen. De losgeslagen misdienaars ontpopten zich tot flamboyante zakenlui, of politici met ook nog een hoop lucratieve beheerdersmandaten voor een onbekommerde oude dag, of linkse intellectuelen die vanuit hun sjieke lofts de wereld met hun politiek-correcte meningen verblijdden, beter bekend als la gauche caviar.  Zij hebben in de jaren ’90 paars aan de macht gebracht: de hemel-op-aarde in de vorm van een Belgische modelstaat, die achteraf maar een kartonnen decor bleek, en nu al lang met het groot vuil is meegegeven.

Maar er is nog een andere reden waarom men in Vlaanderen voor commercialisering koos. Met de verbreding van het na-oorlogse flamingantisme tot volksbeweging, en het succes van de Volksunie in de jaren ‘70, werd de vraag ook steeds sterker naar een Vlaams-nationale zuil: een totaalaanbod van diensten, structuren, media, een groots socio-cultureel netwerk dat de voorafspiegeling zou vormen van een zelfstandige Vlaamse staat. Een echte Vlaamse krant, republikeins van inspiratie, zou daarvan de intellectuele motor vormen.

Daar is dus niets van in huis gekomen. Het Vlaams-Belgisch establishment zag het gevaar van een échte Vlaamse krant aankomen, en koos bewust voor vermarkting, vervlakking en verkleutering. De Vlaming moest niet lastig gevallen worden met analyses, onaangename waarheden, en zeker niet met opruiende republikeinse praat, maar des te meer met weetjes over de pruik van Naomi Campbell, de scheiding van Sandra Bullock, of het reilen en zeilen van het koppel Bart Kaëll/Luc Appermont.

De krant als domhouder, de Vlaamse media als instrumenten van een door het Belgisch compromis aangedreven infantiliseringsproces?

Feit is, dat Belgisch patriottisme en vrijemarktlogica elkaar perfect vonden. De nieuwe marketeers zouden dat varkentje van de hardnekkige, on-Belgische, verzuurde Vlaming wel eens wassen.  Want het separatisme is per definitie zuur en zwart, en Vlaanderen moest aangezoet en witgewassen worden, alles moest hip zijn, grappig, onnozel. En jawel: op de duur word  je er ook onnozel van, de verpulping werkt: mensen raken het kritisch denken ontwend, en verteren alleen nog lichte kost zonder kauwen.

Het beste bewijs dat er op de achtergrond van de commerciële logica een agenda meedraait van hersenspoeling en bewustzijnsvernauwing, is het feit dat de VRT dapper meeging in dat verpulpingsproces. Hoewel men zich eigenlijk alleen om kwaliteit en objectiviteit moest bekommeren, bestudeerde men op de Reyerslaan vooral de kijkcijfers, en was vervlakking troef, in het zog van “concurrent “VTM.

Dit betekent dat de openbare omroep,- de omroep waar u en ik allen aandeelhouders van zijn- zich gaandeweg de dynamiek van een commerciële omroep heeft eigen gemaakt, met alle gevolgen van dien: een schrikwekkende dominantie van oppervlakkige entertainmentcultuur, een voorliefde voor de lullige Vlaming die in Man-bijt-hond wordt opgevoerd, een Woestijnvisdictatuur van de jolige frats, het verbrokkelen van informatie en duiding in hapklare, gemakkelijk verteerbare brokken kortnieuws.

Gangmaker van deze evolutie was o.m. een zekere Siegfried Bracke, nu notoir kopstuk van een succesrijke V-partij. Vanuit het niets kreeg het wit VRT-konijn ruim 100.000 voorkeurstemmen achter zijn naam. De verkleutering heeft zijn effect blijkbaar niet gemist…

En dat brengt ons, beste vrienden, op de tweede Latijnse spreuk van de dag:

II. “Timeo Danaos et dona ferentes”

(Vrij vertaald: “Ik wantrouw journalisten, zeker als ze zeep verkopen”).


(wordt vervolgd)

18-08-2010 om 17:09 geschreven door digitalia  

.

Geen losse flodder, deze kaart….

Vooral heel nuttig om straks onszelf

aan de man te brengen….


***********************

Opmerking : ’t Pallieterke was deze week pas op vandaag, woensdag, digitaal beschikbaar voor mij, Digitalia, d.i. iemand die van uit het verre (en dus veilige) Italia alles wat in de Heimat ofwel Linx, ofwel progressief of vooral iedereen die belgicist is, met een electronisch zwaard in de grond slaat. Een beetje zoals U straks hier op dit blog bij Johan Santuorum zult kunnen lezen in zijn 11 Juli-causerie over de Vlaamse toendertijd nieuwe strijdmethode op het Groeningeveld. Die bestond er in geen heilige huisjes te sparen in ruil voor de moneten van hogerhand, en om integendeel de tegenstrever voor dood op het slagveld achter te laten.

Is een goede strategie, zo lang als die tegenstrever voor dood blijft liggen!....

Zeg eens : doen de Franscouillons het misschien anders, menslievender?

Maar om op ’t Pallieterke terug te komen : ik wens van op deze hoge ultramontane (*) uitkijkpost een zekere Dirk Callens uit Beveren geluk te wensen met zijn schitterende vinding die hij deze week als lezersbrief instuurde. Hij schrijft namelijk dat er geen in- of pre- formateur nodig is, maar een…TRANS-formateur. Inderdaad, een transformateur om de zwakke uitstervende belgicistische gelijkstroom om te zetten in een alles verschroeiende hoogspanning van 10.000 Volt die alles verschroeit wat op de weg van onze vrijheid in de weg staat.

Nog plezanter was binst het verlof van onze vrienden uit Ranst, de Antwerpse volkse uitdrukking, dat de pré-formanten bezig waren met ‘bonen knopen’, wat ons, West Vlamingen deed opkijken als een koe naar saffraan eten. Bonen knopen! Waar halen ze ’t uit! Het hêe gene naom! Maar ja, het waren volgens dat spreekwoord wel degelijk princesseboontjes die men aan elkaar wilde knopen….Daarop volgde een schaterlacht die in de stille avondstond weergalmde tot aan de overkant van het Meer van Bolsena : ik zag de Vette Vis met vingers als dikke worstjes al knopen, onder het monkelend oog van zijn kompaan : Toe jong, wat vlugger, un po piu veloce, je veux aller chez the King/ik wil naar de Keuining/Le Roi.

Na meer dan twee maand onderhandelen om water met vuur te koppelen, eindelijk de juiste woorden  er is nood aan een transformateur! Hoog tijd dat de Lamme Goedzakken de plaats ruimen voor vechters zoals deze die volgens Johan Sanctuorum, hebben gevochten en GEWONNEN op Groeninge! Eerst kop af! En dan pas onderhandelen!

In deze spannende tijden is het ondertussen wel plezant, een kaartje terug te vinden op het Internet, zoals onze toekomstige Heimat er binnenkort zal uitzien. Zie hierboven. In afwachting natuurlijk van de hereniging met de overige Lage Landen, zowel ten Noorden als ten Zuiden van Hart-Vlaanderen….U kunt via deze link op de commerciële site van FABULOUS FLANDERS terecht, waar een kaartje te vinden is waar ligt nu precies dat warm klopppend Hart Vlaanderenn, dat heerlijk land dat overvloeit van melk en honing ? The hidden Jewel of Europe….

FabFlanders09(3).pdf

Pssst

Uit kiesheidsoverwegingen hebben de uitgevers nog de kaart van Groot Zwitserland niet toegevoegd, die zou meebrengen dat de Lage Landen zouden grenzen aan de Alpen…..en meer inwoners zoun tellen dan Romp-Duitsland en Romp-Frankrijk samen….Laat dat echter een droom zijn voor de volgende 100 jaar….Nooit overdrijven, hé!

*******************

Toerisme Vlaanderen niet van plan kaartje aan te passen

·        dinsdag 17 augustus 2010, 17u38

Toerisme Vlaanderen ziet geen graten in het kaartje op zijn website "Fabulous Flanders" dat voor wat opschudding zorgt in Franstalig België.

Dossiers

"Als we een kaartje op een website zetten, dan is dat functioneel bedoeld. We gebruiken daarom eenvoudige, heldere kaartjes. Al is de realiteit uiteraard complexer", verduidelijkt woordvoerster Lea Winkeler. Toerisme Vlaanderen is niet van plan het kaartje in kwestie aan te passen.

Het was Brussels staatssecretaris Christos Doulkeridis die dinsdag de kat de bel aanbond. Hij botste op de website "Fabulous Flanders" op een kaartje van Vlaanderen dat Brussel als Vlaamse stad afbeeldt - dus niet als afzonderlijk gewest - en Wallonië lijkt voor te stellen als buurland België. Aangezien het niet de eerste keer is dat dergelijke fouten opduiken, vermoedt Doulkeridis een "weloverwogen strategie" achter de blunder.

Maar bij Toerisme Vlaanderen zijn ze niet onder de indruk. "Wat ons betreft is de commentaar dezelfde als bij de vorige voorvallen: als we een kaartje op een website zetten, dan is dat functioneel bedoeld", reageert Winkeler.

"Dit kaartje hier moet in één oogopslag duidelijk maken waar Vlaanderen ligt en welke steden de moeite waard zijn om te bezoeken." Van een bewuste strategie om Vlaanderen als onafhankelijk land voor te stellen, is zeker geen sprake.

Winkeler wijst er wel nog op dat Franstalige collega’s vaak gelijkaardige vereenvoudigingen doorvoeren. "En dat is hun goed recht, want ook zij moeten proberen hun producten zo goed mogelijk aan de man te brengen", besluit ze. (Belga)

************************

(*) Ultramontaan : Ultra, over de bergen, over de Alpen, is een uitdrukking uit de godsdienst-twisten waarmee bedoeld werd de Super Pausgetrouwe Strekking als onderscheid voor de eerder vernieuwingsgezinde of Lutheriaanse strekking. Voor de enen was het een eretitel en voor de anderen een scheldwoord. Hier in deze context zou ik het willen houden op ‘aan de overkant der Alpen’…Wikipedia maakte er een potje van, maar situeert wel degelijk de encycliek Quanta Cura (1864) van paus Pius IX (1792-1878) als illustratie van de Scheiding Kerk en Staat, voor en tegen….Bij JP Rondas op Klara vindt U een interessante causerie op Stembusdag 13/6, met Lode Wils over de Vlaamse ontvoogdingsstrijd tussen 1830 en 1912. Het is een bloedstollend verhaal waar vooral de nefaste rol van Koning Albert de Eerste (niet de Laatste…) in de verf wordt gezet. Had die (vodde) vent woord gehouden, dan was er waarschijnlijk nu geen Vlaamse Beweging nodig geweest Zie Wikipedia op Rondas….

18-08-2010 om 15:13 geschreven door digitalia  

.

Geen losse flodder, deze kaart….

Vooral heel nuttig om straks onszelf

aan de man te brengen….

***********************

Opmerking : ’t Pallieterke was deze week pas op vandaag, woensdag, digitaal beschikbaar voor mij, Digitalia, d.i. iemand die van uit het verre (en dus veilige) Italia alles wat in de Heimat ofwel Linx, ofwel progressief of vooral iedereen die belgicist is, met een electronisch zwaard in de grond slaat. Een beetje zoals U straks hier op dit blog bij Johan Santuorum zult kunnen lezen in zijn 11 Juli-causerie over de Vlaamse toendertijd nieuwe strijdmethode op het Groeningeveld. Die bestond er in geen heilige huisjes te sparen in ruil voor de moneten van hogerhand, en om integendeel de tegenstrever voor dood op het slagveld achter te laten.

Is een goede strategie, zo lang als die tegenstrever voor dood blijft liggen!....

Zeg eens : doen de Franscouillons het misschien anders, menslievender?

Maar om op ’t Pallieterke terug te komen : ik wens van op deze hoge ultramontane (*) uitkijkpost een zekere Dirk Callens uit Beveren geluk te wensen met zijn schitterende vinding die hij deze week als lezersbrief instuurde. Hij schrijft namelijk dat er geen in- of pre- formateur nodig is, maar een…TRANS-formateur. Inderdaad, een transformateur om de zwakke uitstervende belgicistische gelijkstroom om te zetten in een alles verschroeiende hoogspanning van 10.000 Volt die alles verschroeit wat op de weg van onze vrijheid in de weg staat.

Nog plezanter was binst het verlof van onze vrienden uit Ranst, de Antwerpse volkse uitdrukking, dat de pré-formanten bezig waren met ‘bonen knopen’, wat ons, West Vlamingen deed opkijken als een koe naar saffraan eten. Bonen knopen! Waar halen ze ’t uit! Het hêe gene naom! Maar ja, het waren volgens dat spreekwoord wel degelijk princesseboontjes die men aan elkaar wilde knopen….Daarop volgde een schaterlacht die in de stille avondstond weergalmde tot aan de overkant van het Meer van Bolsena : ik zag de Vette Vis met vingers als dikke worstjes al knopen, onder het monkelend oog van zijn kompaan : Toe jong, wat vlugger, un po piu veloce, je veux aller chez the King/ik wil naar de Keuining/Le Roi.

Na meer dan twee maand onderhandelen om water met vuur te koppelen, eindelijk de juiste woorden  er is nood aan een transformateur! Hoog tijd dat de Lamme Goedzakken de plaats ruimen voor vechters zoals deze die volgens Johan Sanctuorum, hebben gevochten en GEWONNEN op Groeninge! Eerst kop af! En dan pas onderhandelen!

In deze spannende tijden is het ondertussen wel plezant, een kaartje terug te vinden op het Internet, zoals onze toekomstige Heimat er binnenkort zal uitzien. Zie hierboven. In afwachting natuurlijk van de hereniging met de overige Lage Landen, zowel ten Noorden als ten Zuiden van Hart-Vlaanderen….U kunt via deze link op de commerciële site van FABULOUS FLANDERS terecht, waar een kaartje te vinden is waar ligt nu precies dat warm klopppend Hart Vlaanderenn, dat heerlijk land dat overvloeit van melk en honing ? The hidden Jewel of Europe….

FabFlanders09(3).pdf

Pssst

Uit kiesheidsoverwegingen hebben de uitgevers nog de kaart van Groot Zwitserland niet toegevoegd, die zou meebrengen dat de Lage Landen zouden grenzen aan de Alpen…..en meer inwoners zoun tellen dan Romp-Duitsland en Romp-Frankrijk samen….Laat dat echter een droom zijn voor de volgende 100 jaar….Nooit overdrijven, hé!

*******************

Toerisme Vlaanderen niet van plan kaartje aan te passen

·        dinsdag 17 augustus 2010, 17u38

Toerisme Vlaanderen ziet geen graten in het kaartje op zijn website "Fabulous Flanders" dat voor wat opschudding zorgt in Franstalig België.

Dossiers

"Als we een kaartje op een website zetten, dan is dat functioneel bedoeld. We gebruiken daarom eenvoudige, heldere kaartjes. Al is de realiteit uiteraard complexer", verduidelijkt woordvoerster Lea Winkeler. Toerisme Vlaanderen is niet van plan het kaartje in kwestie aan te passen.

Het was Brussels staatssecretaris Christos Doulkeridis die dinsdag de kat de bel aanbond. Hij botste op de website "Fabulous Flanders" op een kaartje van Vlaanderen dat Brussel als Vlaamse stad afbeeldt - dus niet als afzonderlijk gewest - en Wallonië lijkt voor te stellen als buurland België. Aangezien het niet de eerste keer is dat dergelijke fouten opduiken, vermoedt Doulkeridis een "weloverwogen strategie" achter de blunder.

Maar bij Toerisme Vlaanderen zijn ze niet onder de indruk. "Wat ons betreft is de commentaar dezelfde als bij de vorige voorvallen: als we een kaartje op een website zetten, dan is dat functioneel bedoeld", reageert Winkeler.

"Dit kaartje hier moet in één oogopslag duidelijk maken waar Vlaanderen ligt en welke steden de moeite waard zijn om te bezoeken." Van een bewuste strategie om Vlaanderen als onafhankelijk land voor te stellen, is zeker geen sprake.

Winkeler wijst er wel nog op dat Franstalige collega’s vaak gelijkaardige vereenvoudigingen doorvoeren. "En dat is hun goed recht, want ook zij moeten proberen hun producten zo goed mogelijk aan de man te brengen", besluit ze. (Belga)

************************

(*) Ultramontaan : Ultra, over de bergen, over de Alpen, is een uitdrukking uit de godsdienst-twisten waarmee bedoeld werd de Super Pausgetrouwe Strekking als onderscheid voor de eerder vernieuwingsgezinde of Lutheriaanse strekking. Voor de enen was het een eretitel en voor de anderen een scheldwoord. Hier in deze context zou ik het willen houden op ‘aan de overkant der Alpen’…Wikipedia maakte er een potje van, maar situeert wel degelijk de encycliek Quanta Cura (1864) van paus Pius IX (1792-1878) als illustratie van de Scheiding Kerk en Staat, voor en tegen….Bij JP Rondas op Klara vindt U een interessante causerie op Stembusdag 13/6, met Lode Wils over de Vlaamse ontvoogdingsstrijd tussen 1830 en 1912. Het is een bloedstollend verhaal waar vooral de nefaste rol van Koning Albert de Eerste (niet de Laatste…) in de verf wordt gezet. Had die (vodde) vent woord gehouden, dan was er waarschijnlijk nu geen Vlaamse Beweging nodig geweest Zie Wikipedia op Rondas….

18-08-2010 om 15:09 geschreven door digitalia  

.

Historische cartoon uit ‘t Pallieterke

Er is een akkoord!

Published on Nieuw Pierke (http://www.nieuwpierke.be/forum_voor_democratie)

Tu quoque Bartholomeus?

By Ph. Van den Abeele

Aangemaakt 15/08/2010 - 19:29

De federale onderhandelingen staan nog nergens, maar de N-VA werft nu al 85 medewerkers aan, waarvan 60 voor Kamer en Senaat. Kan men een duidelijker teken geven aan de Franstalige onderhandelaars dat men nieuwe verkiezingen in de herfst uitsluit? Daarmee legt de N-VA zijn hoofd op de kapblok en is Milquet al meteen aan zet. Zijn de verlokkingen van de Belgische vleespotten zo groot?

Voor zover er als iets bekend is over de onderhandelingen om tot een Belgische regering te komen, ziet het er niet al te best naar uit voor de Vlaamse standpunten. Di Rupo stelt welliswaar voor meer bevoegdheden te delegeren naar de Gewesten en/of Gemeenschappen. Maar het blijft een onveranderd 'chequeboekfederalisme':

België blijft de belastingen innen, en sluist een deel door - een welliswaar groter deel dan vroeger - dat de deelgebieden dan iets vrijer kunnen gebruiken. Daar is geen schijn van 'copernicaanse revolutie' in te vinden. De deelgebieden krijgen geen enkele extra bevoegdheid om zelf belastingen te heffen, en krijgen dus geen enkele bijkomende responsabilisering. De grootste brok van die verschuivende budgetten betreft de kinderbijslag, 5 op 11-12 miljard euro. Het geld voor de kinderbijslag komt in hoofdzaak van bijdragen van werkgevers, werknemers en zelfstandigen. De uitbetaling gebeurt niet door de overheid, maar door een hele reeks kinderbijslagfondsen, die het nodige geld hiervoor krijgen via de RSZ of de RSVZ. De invloed van eender welke overheid hierin is dus minimaal, tenzij men zou beginnen sleutelen aan bijvoorbeeld hogere uitkeringen voor zelfstandigen op overheidskosten. Wie heeft daar vandaag echter geld voor? De huidige kinderbijslag overhevelen naar de deelgebieden, is zoiets als beslissen dat de benzinestations geregionaliseerd worden. Men blijft verder tanken bij BP, Q8, enz. en diezelfde maatschappijen blijven benzine leveren. Alleen factureren ze hun leveringen globaal aan een regionaal tussenadres, dat dan de afzonderlijke tankstations factureert. Alweer een symbooldossier waar men de Vlamingen mee kan sussen?

Dat gaat dan nog maar alleen over verschuivingen van budgetten. Over de overheidsschuld en over de vermindering van de overheidsuitgaven zijn er blijkbaar nog geen enkele onderhandelingen begonnen, of is daar toch minstens niets van gelekt. Men zit dus, als een orkest op de Titanic, te tateren over het verdelen van geld aan Gewesten en Gemeenschappen, dat niet beschikbaar is of zou mogen zijn.

Komt daar nog bij dat de Vlaamse partijen in gespreide slagorde naar de onderhandelingen trekken. De Franstalige partijen overleggen altijd - manifest zichtbaar - eerst afzonderlijk, terwijl daar aan Vlaamse kant geen sprake van is. Groen klikt zich vast aan Ecolo, SP.a aan de PS, terwijl dus zowel Ecolo als PS deel uitmaken van het Franstalig Front. Hoe wil men dan de begroting saneren en tot een efficiëntere overheid komen, als dit zelfs ook helemaal niet aan de orde is? Het ziet er in tegendeel naar uit dat de transferts vrolijk verder vloeien, en de N-VA zich tevreden zal moeten stellen met zoiets als de permanente levering van zakken chips (of gelijkaardige borrelnootjes), aangeboden door de Belgisch-Franstalige politieke klasse.

De enige mogelijkheid om consistente veranderingen te bekomen is dreigen met de splitsing van dit land. Het is evident dat de Franstaligen niet goedschiks iets van hun macht zullen afstaan, tenzij het voortbestaan van België zelf in het gedrang zou komen. Dus moeten de Vlaamse partijen die nodig zijn om een federale regering te vormen dit als hun stok achter de deur aankondigen om Franstaligen tot toegevingen te bewegen. Minstens moeten de Vlaamse partijen duidelijk maken dat ze tot geen enkele federale regering meer willen toetreden wanneer er geen wezenlijke staatshervorming komt. En niet meer als een eis die men inslikt voor de postjes, zoals in 2007 met CD&V (die de hoge rekening hiervoor gepresenteerd kreeg in 2009), maar als een eis waarbij men het been ook echt stijf houdt. Door de verkiezingsuitslag is de N-VA nagenoeg 'incontournable' geworden om een Belgische regering op de been te brengen. Ze heeft dus sterke troeven om de stok achter de deur van de splitsing van België (toch niet minder dan een punt van haar partijprogramma?) te hanteren, en minstens te weigeren in een regering te stappen zonder voldoende hervormingen, en zoniet snel naar nieuwe verkiezingen te willen gaan.

Maar wat zien we gebeuren? N-VA zet bladzijdengrote advertenties in de kranten om 85 medewerkers aan te werven, waarvan 60 als persoonlijke medewerkers voor hun parlementsleden. Dat geeft het signaal dat men niet denkt aan nieuwe verkiezingen in de herfst. Als verkiezingen een optie blijven, gaat men toch geen 60 mensen aanwerven om die weer meteen te ontslaan, misschien zelfs voor ze effectief in dienst zijn, bij de ontbinding van het parlement? N-VA geeft zo aan de Franstaligen de wenk dat ze de nu verworven positie wil veilig stellen, en het risico niet wil lopen van snelle nieuwe verkiezingen, waarbij eventueel een deel van het kiezerspubliek weer andere partijen opzoekt, en er dus met hen een deal kan afgesloten worden tegen gunstige voorwaarden. Dreigen met nieuwe verkiezingen heeft N-VA dus in de feiten al laten vallen. Waarbij Milquet al meteen kwam eisen dat de faciliteiten moeten worden uitgebreid naar heel veel Vlaams-Brabantse gemeenten, en de corridor tussen Brussel en Wallonië een absoluut minimum is.

"U gaf ons als kiezer voldoende slagkracht om een sterk Vlaanderen uit te bouwen," leest men in de advertentie. Die geeft echter een heel andere indruk, van: we nestellen ons al meteen op het Belgisch niveau, wat er ook gebeurt.

P.S. Denk maar niet dat de onverantwoord interessante kwaliteitskrant daar enige vraag voor heeft aan de N-VA. Zaterdag 14 augustus publiceert De Standaard een reportage van ruim een bladzijde over de recruteringscampagne van die partij. Een braaf verhaaltje. Als wederdienst voor de paginagrote advertentie de dag ervoor in DS en de eerdere in Jobat?

Source URL: http://www.nieuwpierke.be/forum_voor_democratie/nl/node/822

****************************

Psssst

Volmondig eens met schrijver dezes, zoals gewoonlijk met azl diens pennevruchten. Mijn enige commentaar op zijn artikel hieronder in extenso weergegeven, is bepaalde zinnetjes in vetjes te hebben gezet, zodat ze beter opvallen voor een vlugge lezer. Vooral daar waar er geschreven wordt over het lichtvaardig en verraderlijk toetreden tot een federale regering, wat in mijn ogen gelijk staat met LANDVERRAAD. De Niveanen hebben inderdaad van de kiezer een mandaat gekregen die ze ‘incontournable’ maakt. Nu ze deze unieke historische gelegenheid werkelijk aan het verkopen en aan het verkwanselen zijn, is hun vaststaande schuld onvergefelijk. Zij hebben het lot van deze on-staat in handen, en in plaats van deze te breken, koesteren ze het als een rijk geschenk voor onze vijanden.

Inderdaad, we mochten van de Schiltzianen veel slechts verwachten, maar dat ze het zo bruin zouden bakken, wordt ze nooit vergeven. Van Uw vrienden moet ge ’t hebben! Voor een bord linzensoep Uw Eerstgeboorterecht verpatsen!

Bij deze dus een warme oproep om te reageren op onderstaande oproep. Ikzelf heb geantwoord :

Kunnen wij niet oproepen tot een Mars op Brussel, nu het nog niet helemaal te laat is?

In ieder geval moet er een signaal uitgezonden worden, dat Vlaanderen desnoods in rep en roer zal gezet worden, als deze onderhandelingen durven doorgaan!

Doen mensen!

18-08-2010 om 12:23 geschreven door digitalia  

.

ALLAH AKBAR !

Zelfs Moeders zijn Moslim Stoottroep Strijders!

(afgekort Moslim-SS)

**********************

Neen, Niveanen, jullie hebben geen gelijk : jullie oproep aan Kris Peeters om geld (dat we niet hebben!) naar het noodlijdende Pakistan te sturen is een verkeerd signaal voor alle Moslim Leiders ter wereld. Of is dat, naar Linx voorbeeld, een kleine truc om nieuwe kiezers te lokken? “Kijk eens hoe Moslim-vriendelijk wij zijn”…

De Moslim-wereld heeft petro-dollars in overvloed om de zovele miljoenen van hun eigen mensen uit de brand te helpen. Ziet U het al gebeuren : hulp door het Westerse Rode KRUIS, die toch nooit verder geraakt dan de corrupte leiders, front vormen tegen de Rode Halve Maan, om te mogen geven om ter meest? De Moslim-wereld valt om van het lachen voor zoveel naïviteit!  Want een mensenleven is voor de Godsdienst van Vrede nog minder waard dan dat van een vlieg! Ik geloof zelf niet dat het universeel woord “naastenliefde” in het Arabisch bestaat, tenzij naastenliefde voor de eigen Moslim-mensen vanaf een welbepaalde maatschappelijke status. Zeker niet voor het eigen plebs. Die laten ze over aan de barmhartigheid van die ongelovige honden, die staan te springen om waar ook ter wereld de Barmhartige Samaritaan te mogen uithangen…

Natuurlijk is elk kind dat sterft door een natuurramp, waar ook ter wereld, er een teveel. Stelt zich alleen de vraag als die verfoeilijke Westerse maatschappij effectief moet staan springen, om de Moslim-solidariteit voor te zijn….

Vandaar nogmaals de opmerking dat TALIBAN een Ersatz-woord is voor Islam Stoottroep Strijder, afgekort als Islam SS….. Stel U voor dat de TV in ’t vervolg zou spreken dat Islam SS-stoottroepen eens te meer een aantal onschuldige burgers zou vermoord hebben….De wereld zou omver vallen van zo’n harde waarheid. Voor dergelijke waarheidlievende omschrijvingen zullen we moeten wachten tot de Belgica definitief gezonken is….zodat er een ander bestuur het roer kan overnemen.

Lees en geniet ondertussen mee met Het Vrije Volk….Het is een lang artikel, met als gevolg dat de lezer veel kans maakt om de Taliban en Pakistan voortaan met andere ogen te bezien…..

***********************

Moslimextremisten, Nazi's en de Apocalyps

ANDERS WELLEBEEKE - 17 AUGUSTUS 2010

Een lezing door Emerson Vermaat, gehouden op 26 mei 2010 voor Limmoed, Hogeschool InHolland, Diemen-Zuid.

Er zijn in de loop der geschiedenis allerlei dictators en stromingen geweest die streefden naar wereldheerschappij – een soort wereldregering. Jules Verne schreef in de 19e eeuw zijn boek Heerser over de wereld. Karl Marx, Friedrich Engels en Vladimir Iljitsj Lenin droomden van de wereldheerschappij van het communisme – het ‘paradijs’ van de klasseloze maatschappij, een soort nabootsing van het duizendjarig vrederijk uit het laatste Bijbelboek, de Apocalyps. Het is weinigen bekend dat Friedrich Engels, een van de grondleggers van het atheïstische marxisme, in zijn jeugd streng christelijk is opgevoed en in Duitsland met het zogenaamde ‘chiliasme’ in aanraking kwam en een groot bewonderaar was van dwepers als de 16e eeuwse theoloog Thomas Müntzer die het ‘duizendjarig rijk’ met geweld wilde vestigen. Dat ‘chiliasme’, ook wel ‘millennianisme’ genaamd, is een stroming binnen het christendom die gelooft dat er aan het eind der tijden een duizendjarig vrederijk (het oud-Griekse woord chilioi betekent ‘duizend’) komt waarbij Jezus Christus over de gehele aarde zal regeren.

Overigens is het opvallend dat de meeste zogenaamde ‘chiliasten’ evangelische christenen zijn die de staat Israël en het Joodse volk een warm hart toedragen. (Een aantal oprichters van de EO sympathiseerde bijvoorbeeld met het chiliasme.) Dat geldt niet voor de communistische ideologie. Die ideologie streefde naar wereldheerschappij en daarbij werd grof geweld niet geschuwd. De Russische dictator Stalin ging daarbij het verst en had, als het aan hem had gelegen, niet alleen Oost-Europa, maar ook West-Europa veroverd. Stalin was een antisemiet en hij wilde niet dat er na de Tweede Wereldoorlog in de Sovjet-Unie aandacht werd geschonken aan de Holocaust.

Wat zou er zijn gebeurd als niet de Amerikanen, maar Stalins Sovjet-Unie als eerste de atoombom had gehad en er van nucleaire afschrikking jegens de  Sovjet-Unie geen sprake was geweest? Misschien had Stalin, onder dreiging met nucleaire wapens, wel geprobeerd héél Europa te onderwerpen. Stalins geheime diensten deden van alles om het in hun ogen verrotte Westen kapot te krijgen. Stalins ‘apocalyptische missie’ was de wereldheerschappij. Volgens Anton Antonov-Ovseyenko, een van de biografen van de Russische dictator, zei Stalin tijdens de Tweede Wereldoorlog: ‘Deze oorlog komt spoedig ten einde. Over vijftien jaar hebben we ons ervan hersteld. En dan, op naar de volgende (oorlog)!” Bij diezelfde gelegenheid vervloekte hij de Joden.

Hitlers apocalyptische visie

Hitlers ‘apocalyptische missie’ was behalve de wereldheerschappij vooral de uitroeiing van alle Joden. Op 30 januari 1939 verklaarde hij in de Duitse rijksdag dat als er weer een oorlog uitbreekt het ‘Joodse ras’ in Europa zou worden uitgeroeid. De hele nazitop was erbij toen hij dit zei en alle aanwezigen applaudiseerden luid. Hij heeft die, zoals hij het zelf noemde ‘profetische woorden’ daarna nog liefst zes keer herhaald.
Daarmee gaf hij aan dat de uitroeiing van het zogenaamde ‘Joodse ras’ voor hem core business was. Zo zei hij op 30 januari 1942 dat het eindresultaat van deze oorlog de vernietiging van het Jodendom zal zijn: ‘Voor het eerst wordt de oude Joodse wet toegepast: “Oog om oog, tand om tand.”
Ook Adolf Hitler en de nazi’s droomden van een ‘duizendjarig rijk’ onder naziheerschappij. Hij zag zijn nazibeweging als een soort revolutie die het duizendjarig rijk zou vestigen. Zo zei hij in 1934, een jaar nadat hij in Duitsland aan de macht was gekomen: ‘De eerstvolgende revolutie zal duizend jaar op zich laten wachten.’ In zijn in 1942 gepubliceerde boek The Fear of Freedom merkt Erich Fromm op dat Hitler niet aarzelt om het doel van hemzelf of zijn partij te omschrijven als ‘de wens om de wereldheerschappij te bereiken’.
Zijn snelle legers liepen praktisch heel Europa onder de voet, er werden 6 miljoen Joden vermoord. Hitler had het allemaal al in het fel antisemitische boek Mein Kampf, dat in de jaren twintig van de vorige eeuw was uitgegeven, voorspeld. Sterker, al in 1920 had hij voor de eerste keer geschreven dat de Joden moesten ‘verdwijnen’. Als hij niet was tegengehouden, dan had hij met Japanse hulp misschien zelfs nog Noord-Amerika veroverd en ook daar miljoenen Joden vermoord.

Stel eens dat Hitler gewonnen had, dan had hij zeker ook in het Midden-Oosten heel veel aanhang gehad, want dáár waren de nazi’s om de een of andere reden buitengewoon populair. Een aantal felicitatietelegrammen dat Hitler ontving nadat hij in 1933 in Duitsland aan de macht was gekomen, kwam van moslims uit het toenmalige Palestina.
Het had niet heel veel gescheeld of Hitler had in 1941/42 inderdaad grote en beslissende veldslagen gewonnen. Onlangs werd bekend dat de Russische maarschalk Georgi Zjoekov in 1941/42 vreesde dat de nazi’s helemaal naar Moskou zouden doorstoten. Volgens Zjoekov had het niet veel gescheeld of het was hen nog gelukt ook. Er waren bij Moskou namelijk onvoldoende Russische manschappen voorhanden om Hitlers legers echt tegen te houden. Maar Hitler maakte toen de kapitale fout zijn krachten over te veel fronten te verdelen door ook  grote legermachten naar het zuiden van de Sovjet-Unie en Stalingrad door te laten marcheren. Hij wilde de Russische oliegebieden in het zuiden in handen krijgen en daarna Perzië en Irak en vervolgens met hulp van de in Noord-Afrika snel opmarcherende legers van veldmaarschalk Erwin Rommel doorstoten naar Egypte en Palestina. Hij rekende erop dat moslimwereld grotendeels zijn zijde zou kiezen en het juk van de zogenaamde ‘imperialistische kolonisators’ zou afschudden.

Nazi’s omarmden radicale moslims

Het waren de nazi’s die als eersten radicale moslims omarmden en hen inschakelden in de gemeenschappijke strijd tegen de Joden. De nazipropaganda verspreidde een boekje getiteld Islam und Judentum (‘De islam en het Jodendom’). En Heinrich Himmler, Hitlers architect van de Holocaust, en diens moorddadige SS schilderden Hitler af als ‘wrekende profeet’ die door Allah was gezonden om de kwaadaardige Joden te  bestrijden.
Hitler, Himmler en de nazi’s hadden namelijk grote bewondering voor de islam. Hitler zei in december 1942, een half jaar na de inval in de Sovjet- Unie nadat grote groepen Russische moslims de zijde van Nazi-Duitsland hadden gekozen, dat hij meer vertrouwen had in de vorming van gewapende eenheden die uitsluitend uit moslims bestonden dan in de vorming van eenheden die uit Slaven en Georgiërs bestonden. ‘Ik acht alleen de moslims betrouwbaar’, merkte hij op.  Hij had een jaar eerder een alliantie gesloten met Haj Amin Al-Husseini, de grootmoefti van Jeruzalem die via Duitse propagandazenders opriep om alle Joden te vermoorden.

In november 2009 was ik in het Berlijnse Bundesarchiv waar ik stuitte op een lange toespraak van Himmler, een van de grootste massamoordenaars uit de geschiedenis en Reichsführer (leider) van de zogenaamde Schutzstaffel (SS). Hij beweerde in januari 1944 dat de islam ‘een praktische en sympathieke religie’ is. Moslims geloven namelijk dat wanneer zij in de strijd omkomen, ze dan rechtstreeks naar de ‘hemel’ gaan. Dat maakt hen tot fanatieke strijders. Himmler stelde zulke ‘martelaren’ tot voorbeeld voor zijn SS. Let wel, dat was diezelfde SS die in het bezette Polen en Rusland ongeveer twee miljoen Joden doodschoot en die in de vernietigingskampen nog eens vier en tot vierenhalf miljoen Joden ombracht.
Himmler wilde dat de leden van zijn SS-elite, waarvan het symbool de doodskop was, het christelijk geloof afzwoeren. Er waren in Nazi-Duitsland SS’ers die nog steeds katholiek of protestants waren. Er werd sterk op aangedrongen dat die SS’ers – en ook hun kinderen – met de kerk braken. Bovendien werden tot  de SS geen dominees of priesters als ‘geestelijk verzorger’ toegelaten. Maar dit alles gold niet voor het toenemend aantal moslims binnen de SS. Himmler stond hen wel toe hun geloof te behouden en binnen SS hun eigen imams als geestelijke verzorgers te hebben. Die imams moesten volgens Himmler niet gematigd zijn, nee, hoe fanatieker ze waren hoe beter. Ze moesten de moslimstrijders binnen de SS aanvuren tot de martelaarsdood.

Tegenwoordig doen radicale moslims precies hetzelfde. Zij prijzen zogenaamde ‘zelfmoordterroristen’ en maken hun volgelingen wijs dat zij rechtstreeks naar het paradijs gaan als ze dit voorbeeld volgen. Zij streven ook naar wereldheerschappij, een theocratische wereldregering door de islam. Na het communisme en nationaalsocialisme is de radicale islam nu onze gevaarlijkste vijand.

Islamitische ‘eschatologie’: kernbommen op Israel doden alleen de Joden

Iraanse sjiitische maar ook soennietische moslims geloven in de komst van de zogenaamde Mahdi (‘degene die geleid wordt’), een soort verlosser aan die aan het eind der tijden een vrederijk onder moslimheeerschappij zal vestigen. Hij zal de gehele wereld aan zich onderwerpen. De Mahdi is een afstammeling van de profeet Mohammed en zal oorlog voeren tegen Amerika, de Joden en de ‘antichrist’. Het woord ‘antichrist’ is ontleend aan het Nieuwe Testament: het daarin voorkomende Griekse woord antichristos betekent letterlijk ‘inplaats van Christus’.

Moslims hebben dit begrip dus rechtstreeks aan de nieuwtestamentische ‘eschatologie’ (leer van de laatste dingen) ontleend. Zij duiden deze apocalyptische figuur, deze bedrieger en pseudomessias, die aan het eind der tijden zal opstaan, aan als Massih-ad-Dadjaal (‘Massih = ‘Messias”; Dadjaal = ‘misleider’, een soort ‘valse profeet’. Deze Dadjaal kan worden gezien  een vleesgeworden satan of duivel. De meeste moslim-apocalyptici geloven  dat de ‘antichrist’ of Dadjaal een Jood zal zijn, maar anderen stellen dat hij uit een Arabische stam, de ‘Thaqif’ zal voortkomen. (Een stam uit de tijd van Mohammed die tot op de dag van vandaag in de stad Taif – het huidige Saoedi-Arabië – leeft.) De Egyptenaar Bashir Muhammad Abdallah, schrijver van een boek waarin werd voorspeld dat Amerika in 1997 door een grote aandbeving zou worden verwoest, wat toen niet gebeurde, beweert dat het einde van de antichrist tegelijk het einde van de Joden zal zijn.
Andere moslim-apocalyptici stellen dat de Mahdi alle Joden zal doden.

Ook enkele belangrijke nazi’s, zoals Progandaminister Josef Goebbels en Partij-ideoloog Alfred Rosenberg brachten de Joden in verband met ‘duivelse (demonische) machten’, ‘satan’ of de apocalyptische ‘antichrist’. ‘De Jood is de antichrist van de wereldgeschiedenis’, schreef Goebbels in zijn dagboek op 26 juni 1926. En Rosenberg lanceerde het begrip ‘Joodse demon’ waarmee het ‘Duitse genie’ botst.

De opvatting dat er achter de Joden satanische of duivelse machten schuilgingen, is niet nieuw. Al in de middeleeuwen werden de Joden ‘kinderen van de duivel ‘ genoemd, die het bloed van niet-Joden dronken. Ze zouden in het geheim  plannen beramen voor een wereldregering. Niet alleen de middeleeuwse katholieke kerk, maar  ook de Duitse reformator Maarten Luther propageerde  antisemitische opvattingen die we later in Nazi-Duitsland en bij veel radicale moslims terugvinden. Luther schreef in 1543 het geschrift Von den Juden und ihren Lügen (‘Over de Joden en hun leugens’).

De huidige Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad brengt het zionisme en de staat Israël eveneens in verband met ‘satan’. Hij is er heilig van overtuigd dat hij door Allah is uitverkoren voor een bijzondere missie om de heerschappij van de Mahdi naderbij te brengen en niet alleen het Midden-Oosten, maar heel de wereld te onderwerpen.

Deze zieke geest beweert zelfs regelmatig de inspirerende stem van de Mahdi te horen en dat hij Iran tegen het eind van zijn presidentiële ambtstermijn aan de Mahdi zal overdragen. In de Iraans-sjiitische theologie is de Mahdi ook een soort verborgen kracht die aan het eind der tijden weer zichtbaar zal worden, zal wederkomen. De grootste vijanden van de Mahdi zijn volgens Ahmadinejad de Amerikanen en de zionisten. De Amerikanen zouden volgens Ahmadinejad in Irak zelfs sjiitische geestelijken hebben ondervraagd over de verblijfplaats van de Mahdi zodat ze met hem konden afrekenen. Levensgevaarlijke conspiratietheorieën van een man die zegt dat de Holocaust een Joodse mythe is.

Hij ontkent het natuurlijk, maar ik twijfel er niet aan dat Ahmadinejad het hebben van eigen kernwapens heel  belangrijk vindt.  Moslim-apocalyptici geloven namelijk, schrijft David Cook, een bekende Amerikaanse islamoloog, dat het hebben van machtige wapens de overwinning naderbij zal brengen. Hij citeert een van die apocalyptici, de Egytenaar Muhammad Daoud. Deze schreef in 1995 dat Israël in het tijdperk van de Mahdi zichzelf zal vernietigen, maar dat Allah de moslims dan zal beschermen. Een flink deel van de wereldbevolking zal door kernbommen worden gedood, maar de moslims worden op wonderbare wijze gespaard.

In de door de Mahdi geleide slag bij ‘Armageddon’ (Megiddo) zullen daar  meerdere kernbommen tot ontploffing worden gebracht, maar alle moslims die in Jeruzalem en in andere delen van het land wonen, zullen niet omkomen. Alle Joden daarentegen wel. De Amerikaanse en Europese vloten in de Middellandse Zee zullen eveneeens worden vernietigd en alle westerse invallers zullen worden gedood. De Arabische volken daarentegen zullen helemaal geen hinder ondervinden van aardbevingen, vloedgolven en nucleaire fallout, want de wind waait de andere kant op. Vervolgens zal de Mahdi Jeruzalem tot zijn hoofdstad uitroepen en het land weer opbouwen en zijn grote moslimrijk vestigen.
Moslim-apocalyptici als Daoud  geloven dus dat kernbommen op Israel de moslims daar niet zullen schaden. Ze stellen dat daarbij alléén Joden zullen omkomen. Een idiote stelling die bovendien van antisemitisme getuigt. Hitlers Holocaust zou daarmee worden voltooid.

Al-Qaeda’s ‘eschatalogie’

Al-Qaeda en de Pakistaans-Afghaanse Taliban geloven eveneens in een soort grote ‘eindstrijd’ tussen de islam en de rest van de wereld, waarbij de islam natuurlijk zal zegevieren. Net als Hitler verklaarde Osama bin Laden meermalen dat de Joden moeten worden uitgeroeid. Voor hen is er onder de islamitische wereldheerschappij geen plaats meer. En hij verklaarde bovendien weten dat moslims recht hebben op een kernwapen.

Hoe meer islamitische landen over een kernwapen beschikken hoe beter, liet hij in december 1998 weten. Kort nadat de Amerikanen in 2001 in Afghanistan het regime de Taliban, dat Al-Qaeda steunde, hadden verdreven, vonden zij documenten die erop wezen dat Al-Qaeda geleerden probeerde te ronselen die in staat waren een kernwapen te maken.

Bin Laden bedient zich soms van apocalyptisch taalgebruik om zijn boodschap wereldkundig te maken. Hij verklaart de oorlog aan alle gematigde moslims en roept op afvallige moslims te doden.
David Cook meldt dat een Egyptische schrijver genaamd Amin Jamal Al-Din de Amerikaanse inval in Afghanistan in 2001 ‘een voorbode van de slag bij Armageddon’ noemde. Hij identificeert de Taliban met de zwarte
vlaggen die de Mahdi steunen. (De Mahdi speelt niet alleen in de sjiitische, maar ook soennietische apocalyptiek een belangrijke rol.)
Amin Jamal Al-Din beweert dat de Amerikanen straks Egypte zullen aanvallen en dat de moslimwereld zich dan onder leiding van de Mahdi zal verenigen. Deze zal de westerse legers in Armageddon verslaan.

De zogenaamde moslim-apocalyptiek heeft veel ontleend aan de in chronologisch opzicht oudere Joods-christelijke apocalyptiek. Begrippen als ‘Madhi’ (‘Messias’, “Verlosser’), ‘Armageddon’, ‘eindstrijd’ en ‘antichrist’ zijn daar rechtstreeks aan ontleend. Dat dit heel gevaarlijke vormen kan gaan aannemen, zien we in Iran, Irak, Jemen, Afghanistan, Pakistan en Somalië waar in het kader van de zogenaamde ‘eindzege’ van de islam honderdduizenden aan de bloedige en dwaze ‘heilige oorlog’ (jihad) ten prooi zijn gevallen. Het hele moslimconcept van de jihad of heilige oorlog is namelijk apocalyptisch: het gaat erom met bloedig geweld de islamitische heerschappij te vestigen – niet in een deel van de wereld, maar wereldwijd. Een theocratische wereldregering.

Radicale moslims zijn in zekere zin de nazi’s van nu. Net als de nazi’s van toen zaaien zij overal dood en verderf en streven ze naar wereldheerschappij. Bovendien is de uitroeiing van het Joodse volk of het ombrengen van alle zogenaamde ‘zionisten’ voor hen heel belangrijk. Dit einddoel wordt door hen in apocalyptisch perspectief geplaatst.

18-08-2010 om 11:58 geschreven door digitalia  

.

Op de barricaden !

Want we worden er weer ingeluisd!

*********************

Waarom marchanderen over B-H-V ?

Huidige voorstellen staatshervorming mijlenver verwijderd van Vlaamse resoluties

1. Het Vlaams Belang is van oordeel dat – in de huidige stand van zaken – de voorstellen die inzake staatshervorming op tafel liggen in geen geval de toets met de resoluties van het Vlaams Parlement kunnen doorstaan.

Zoals het nu naar uitziet, gaan we wellicht naar een overheveling van middelen en bevoegdheden. Maar tegelijkertijd worden de mogelijkheden om die eventuele bevoegdheden naar eigen inzicht en vermogen te hanteren zodanig beperkt, dat ze geen enkele inhoud meer hebben. Dit staat mijlenver af van de resoluties van het Vlaams Parlement, vertaald in de Octopusnota van de Vlaamse regering. Inzake personenbelasting zou de afwijkingsmarge die de deelstaten nu al hebben, enkel verbreed worden. De resoluties eisten de volledige overheveling van de personenbelasting naar de deelstaten. Inzake gezondheidszorg staart men zich blind op de middelen die overgeheveld zouden worden, terwijl de eigenlijke beleidsinstrumenten om een eigen gezondheidsbeleid te voeren, alweer drastisch ingeperkt worden. Hetzelfde kan trouwens gezegd worden over het arbeidsmarktbeleid.

Geen wonder dat over de “responsabilisering” van de deelstaten gebakkeleid wordt. Van echte fiscale en financiële autonomie – één van de kernpunten van de Vlaamse resoluties - is op dit ogenblik geen enkele sprake. Responsabilisering zonder fiscale autonomie is een contradictio in terminis.

2. Dat over de kwestie B-H-V alweer gemarchandeerd wordt, is helemaal onbegrijpelijk. De idee van de “communauté urbaine” die door de Franstaligen naar voor wordt geschoven, is voor hen enkel een achterpoort om alsnog hun politieke aanspraken op Vlaams-Brabant te laten gelden. Dat over de omzendbrief-Peeters, die na jaren juridische strijd door de Raad van State werd gevalideerd, moet gesjacherd worden, is te gek voor woorden. Raken aan de bevoegdheid van de Vlaamse overheid om burgemeesters uit de Rand al dan niet te benoemen, is een minachting van het door de Vlaamse partijen zo geprezen territorialiteitsprincipe. Hetzelfde geldt voor het toekennen van inschrijvingsrecht aan Franstaligen uit welke gemeente van de Rand ook. Een federale kieskring, zij het dan voorlopig voor de Europese verkiezingen, gaat eveneens regelrecht tegen verschillende resoluties die het Vlaams Parlement hierover heeft gestemd. Het was trouwens de N-VA die in 2009 de geldigheid van die Europese verkiezingen in de Kamer verwierp, precies omwille van de niet-splitsing van B-H-V ook voor deze verkiezingen Het Vlaams Belang kan er niet bij dat men altijd het principe “splitsing zonder prijs” heeft gehuldigd en talloze keren in de Kamer getracht heeft de stemming over de splitsing van B-H-V te forceren, om nu over compensaties te praten.

Eén zaak is voor het Vlaams Belang nu al duidelijk. De staatshervorming dreigt uit te draaien op niet veel meer dan een pakket borrelnootjes, dat helemaal niet tegemoet komen aan de verzuchtingen van de Vlaamse kiezer, noch de toets van de Vlaamse resoluties kunnen doorstaan. Dat men over B-H-V bereid is te onderhandelen, toont de grote toegevingsgezindheid van de Vlaamse partijen aan.

Het Vlaams Belang wil dat de Vlaamse onderhandelaars nu eindelijk het plan B – met de B van boedelscheiding – als stok achter de deur hanteren om aan de wil van de Vlaamse kiezer tegemoet te komen. Lukt dat niet, dan moet plan B maar in de praktijk omgezet worden. Het Vlaams Belang volgt in elk geval de onderhandelingen op de voet.

Bruno Valkeniers voorzitter

Joris Van Hauthem woordvoerder

********************

Pssst

Dat onze voorzitter, Bruno Valkeniers, een bedachtzaam en zeer minzaam man is, is algemeen geweten, maar hij mag niet te ver gaan. Want dan zou men zijn minzaamheid wel eens verkeerd kunnen uitleggen.

Het is nu geen tijd meer voor zachte woorden : het gaat nu  om er op en er over!

Help ons in die zin door Uw reacties. Als wij, het Volk, nu zwijgen, zijn we er weer ingeluisd voor jaren. De tijd van onderhandelen is voorbij. Mij mezersreactie was de volgende :

De tijd van onderhandelen is nu toch voorbij. Plan B van boedelscheiding moet onverwijld uitgelokt worden, zoals Lewie van Leuven het ooit wilde om ons te vernietigen : met alle middelen. Laat daar vooral geen misverstand over ontstaan. De vrijheid wordt nergens en aan niemand gegeven : we moeten ze veroveren!

Wij moeten, net zoals voor ‘Leuven Vlaams’ het verhaal inzetten met een mars op Brussel. Desnoods dagen en weken lang, anders worden we weer, en deze keer door de eigen Vlaams Nationalisten (van de lauwe soort), bij de bok gezet.

********************

Nota Bene : vergeet niet deze link bij Uw favorieten te zetten….

http://www.politiek.net/hermes/34250

17-08-2010 om 15:20 geschreven door digitalia  

.

Een afschrikwekkend vooruitzicht

DE BRUGSE GEVANGENIS
…eenmaal Justitie haar werk zal gedaan hebben.

****************

De gesloten boeken van de vakbonden

14-08-2010 - Jaak Peeters – doorstroming

In Iskander

Het is niet de eerste keer dat nadenkende mensen de wenkbrauwen fronsen bij het woordmisbruik van ACV-baas Cortebeeck en zijn collega’s vakbondsbazen. Deze week was het dan weer eens zover: de heer Cortebeeck waarschuwde dat de solidariteit niet in gevaar mocht gebracht worden. Hij had immers gehoord dat de regeringsonderhandelaars in Brussel sommige delen van de sociale zekerheid willen regionaliseren. Telkens als het woord “splitsen” in verband met de sociale zekerheid valt, steigeren de vakbondsmanitoes van dit land als een paard dat door een hommel gestoken werd. Nochtans schept een klein beetje zindelijkheid in het denken meteen heel wat duidelijkheid – waardoor de schijnheiligheid van de heren Cortebeeck, De Leeuw en nog een paar andere dynasten uit die kringen meteen in het licht wordt gesteld.

Solidariteit verwijst namelijk naar de algemene menselijkheid. Ze laat zich niet aan grenzen van welke aard ook binden. Solidariteit die zo is opgezet, dat ze ophoudt aan de grenzen van een staat, is geen solidariteit. Bovendien heeft solidariteit iets vandoen met nood of noodtoestanden. Als ik uit pure onbaatzuchtigheid aan mijn buurman een fles wijn cadeau doe, omdat ik weet dat hij een fanatiek wijndrinker is, ben ik van geen kanten solidair. Hij kan die fles immers ook zelf kopen, en misschien zelfs makkelijker dan ikzelf. Maar als diezelfde buurman door een politiebeambte bekeurd wordt voor een overtreding waarvan ik weet dat niet mijn buurman, maar iemand anders ze beging, dan is het mijn menselijke solidaire plicht de politieman daarop te wijzen, ook al weet ik dat een azijnige politieman mij op de bon zou kunnen slingeren wegens insubordinatie. Het liberalistische rechtssysteem waarin we gedwongen zijn te leven is niet bepaald bevorderlijk voor een werkelijk solidaire gedragswijze. In het voornoemde geval zou een rechter mij namelijk kunnen berispen: ik moet immers mijn persoonlijk belang bij de zaak van mijn buurman kunnen bewijzen. Welnu: wie solidair is, gaat voorbij aan welk belang dan ook, behalve het puur menselijke belang van de persoon of groep waarmee men solidair is. Een sociaal zekerheidssysteem is dus géén solidariteitssysteem, maar een systeem van wederzijdse verzekering. Wij hebben met het verlopen van de jaren een maatschappelijk sociaal stelsel uitgebouwd, dat verondersteld wordt ieder van ons te verzekeren van een inkomen als de normale kanalen daartoe niet langer openliggen. In de volle zin van het woord is het sociale zekerheidssysteem een collectief georganiseerd contractueel systeem, waarbij iedereen iets in de pot legt, om daar vervolgens, als de in het contract beschreven omstandigheden zich voordoen, een beroep op te doen. In dat laatste geval vragen wij onze medeburgers niet dat ze met ons “solidair” zouden zijn, maar dat ze afspraken van het contract dat we onderling gesloten hebben ook werkelijk nakomen. Dat is precies wat er gebeurt als een verzekeringsmakelaar mij de kosten van mijn aangereden auto uitbetaalt. Is die verzekeringsmaatschappij in dat geval “solidair” met mij? Wie zal dat geloven? Als het sociaal zekerheidssysteem inderdààd zou berusten op solidariteit, waarom voelde men dan de nood om zoiets als een OCMW te organiseren? Het is duidelijk dat het begrip “solidariteit” een andere inhoud en een ander bereik heeft dan dat van “sociale zekerheid”. Solidariteit en sociale zekerheid zijn dus principieel twee verschillende dingen. Als ik met iemand solidair ben, “verzeker” ik hem niet. Ik tracht hem uit de nood te halen, maar als dat is gebeurd, verwacht ik dat hij vervolgens zichzelf zal behelpen. Ik sluit met hem geen overeenkomst om hem, vanwege het feit dat hij ooit weer in nood zou kunnen raken, tot het einde van zijn dagen een som gelds te betalen of voor hem een spaarrekening te openen. De gulheid waarmee zovelen geld schonken voor de getroffenen in Haïti brengt hen er toch niet toe om een soort Belgisch - Haïtiaanse sociale zekerheid te organiseren? Het kan overigens best dat als iemand op mijn solidariteit een beroep doet, er tegelijk iemand anders is, wiens de nood veel prangender is. In dat geval moet ik misschien kiezen, als mijn draagkracht onvoldoende is om beide noden tegelijk te lenigen. Een sociale zekerheid kan op vele, vele manieren worden georganiseerd. Men kan een pensioenstelsel opbouwen volgens het (verouderde) repartitesysteem, maar ook via een kapitalisatie, eventueel aangevuld door fiscale inkomsten. Men kan sociale zekerheid in concentrische cirkels organiseren. Eerst de gemeente, vervolgens de provincie enzovoort. Of men kan een sociale zekerheid organiseren in het kader van een bedrijfstak. Wat belet er, bijvoorbeeld, de ambtenaren om onder elkaar een ambtenarenzekerheid te organiseren? Als zij onder elkaar zo’n overeenkomst in elkaar zouden knutselen, welk algemeen menselijk principe zou er dan worden geschonden? De hardnekkigheid waarmee de Belgische vakbondsbonzen de huidige organisatie van de sociale zekerheid bewaken, is dan ook verdacht. Het doet zeer sterk vermoeden dat de vakbond – en dan wordt daarvan de top bedoeld – er belang bij heeft dat er aan de organisatie van het Belgische sociale verzekeringssysteem niet geraakt wordt. Men kan zich bijvoorbeeld afvragen of een splitsing van de sociale zekerheid, die vanzelfsprekend met zich zou brengen dat de boeken moeten worden opengedaan, misschien de buitenlandse investeringen van de vakbonden boven water zou halen. En misschien ontdekken we dan allemaal tot onze verbijstering – maar niet noodzakelijk onverwacht – dat zij fiscale fraude plegen, door hun inkomsten op buitenlandse beleggingen te verzwijgen. Of dat zo ook werkelijk is, kan niemand zeggen, totdat die boeken inderdaad opengaan. Maar het bovenvermelde discours is zo duidelijk dat het ook aan de top van de vakbonden goed bekend moet zijn. Dus weten ook zij best wel dat hun gescherm van het begrip solidariteit om de huidige organisatie van de sociale zekerheid per sé in stand te houden, zandstrooierij is. Wie anderen bewust op een verkeerd been wil zetten, heeft daar, naar algemeen aanvoelen, redenen toe. Zo iemand wenst iets te onttrekken aan de openbaarheid. Het wordt tijd dat ook die boeken opengaan.

*****************

Pssst

Schrijver van voormeld artikel, de Heer Jaak Peeters, Niveaan Bestuurslid naar het schijnt), mij verder onbekend maar daar wordt aan gewerkt (*) zal wel nooit docent worden aan geen enkele vakbonds-school, noch ooit bij een van hun organisaties als werknemer ‘bescherming’ kunnen vinden. Het is zelfs te vrezen, dat bij opname in een of ander ziekenhuis, men hem daar zal weten te vinden. Want ze, die mannkes van de Vakbonden, zijn zeer rancuneus….

Te onthouden uit bovenstaand artikel : de exacte definitie van solidariteit en van sociale zekerheid uitgewerkt in elkaars verlengde, waarmee de Heren Cortebeeck en De Leeuw meteen ontmaskerd zijn als vulgaire bedriegers. Er is dus niets nieuws onder de zon : de Tjeven zijn een bende bedriegers en volksmisleiders, want hun kopmannen komen uit de syndicaten….Dat zij in de eerste plaats voor zichzelf zorgen, bewijst het gewicht en de omvang van het Brabants Trekpaard….

(*)Jaak Peeters

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Jaak Peeters (geboren Geel, 6 oktober 1946) is een Vlaams-nationalistisch publicist en activist.

Peeters studeerde aan het Sint Aloysiuscollege in zijn geboortestad Geel. Hij werd licentiaat in de psychologie aan de Katholieke Universiteit Leuven in 1968. Hij studeerde later ook nog sociaal recht en bestuurswetenschappen.

Peeters was gedurende 8 jaar nationaal secretaris van het toenmalige Vlaams Blok, maar verliet die partij omdat ze naar zijn oordeel haar Vlaamse nationale taak achteruit stelde ten voordele van gemakkelijk electoraal gewin, onder meer door het inspelen op de anti-vreemdelingengevoelens. Daartoe schreef hij in 1988 het kritische 'Adres aan de voorzitter' (Karel Dillen), samen met o.a. Geert Wouters, Eric De Lobel, Gui van Gorp, Jan Arnou, Bart Laeremans en Jan Laeremans. Wouters, Arnou en Peeters richtten vervolgens het Nationalistisch Verbond - Nederlandse Volksbeweging op. Deze groot-Nederlandse, conservatieve nationalistische groepering diende in 1991 kieslijsten in in het arrondissement Gent voor de Kamerverkiezingen.

Jaak Peeters werd later lid van de Volksunie en sloot zich aan bij de groep Vlaamsnationaal van Geert Bourgeois, die zichzelf vanaf 2001 omdoopte tot N-VA. Hij is sindsdien lid van de partijraad van die partij en bekleedde verschillende bestuursfuncties. Vanaf 2004 is hij arrondissementeel voorzitter voor het arrondissement Turnhout van N-VA. Hij was ook voorzitter van de inburgeringscommissie van de N-VA en hield de pen vast van enkele regionale nota's.

Peeters schreef verschillende boeken:

• De Cultuur van het simplisme (Facet, 1991)
• Waarde Landgenoten (Icarus, 1997)
• Van Vlaams nationalisme naar Vlaams patriottisme (VDC, 2003)
• De gekwetste mens (Damon, 2006)
• De worsteling met de moderniteit. Pleidooi voor een esthetische levensbeschouwing (Pelckmans, 2009)

Daarnaast schreef hij diverse bijdragen in boeken, kranten en tijdschriften en vult hij de elektronische nieuwsbrief

17-08-2010 om 12:24 geschreven door digitalia  

.

Het is al verder met ons gesteld dan U denkt….

Of heeft U de verschillen nog niet gemerkt?

*****************************

Peter Boswijk (in Het Vrije Volk) slaat de spijker finaal op zijn kop!

MARC BOUWMAN, DOCENT GESCHIEDENIS - 15 AUGUSTUS 2010

In de Volkskrant van 12 augustus 2010 staat een buitengewoon zinvol artikel van Peter Boswijk over het nut van de rechtstaat.

Peter Boswijk slaat de spijker finaal op zijn kop! Er valt niets aan toe te voegen of af te dingen.

Geert Wilders reageert tegen de islam vanuit de slogan die in de jaren 1960/70/80 opgeld deed, namelijk 'Nooit meer Auschwitz'. Dit hield in dat wij Nederlanders, ongeacht onze politieke kleur, het altijd over een ding eens zouden zijn: de eerst volgende keer dat zich opnieuw een totalitair ongelijkheidsstreven op basis van grof geweld voordoet, zullen we dit streven op geen enkele wijze tolereren. De islam is zo'n streven. Geert Wilders wil dat stoppen, en handelt als enige in ons parlement overeenkomstig de maatschappelijke afspraak die wij 40 jaar geleden (toen wij WO2 en Holocaust verwerkten) maakten.

Geert Wilders (PVV) is de enige actieve anti-fascistische (en daarmee anti-racistische) partij. Het wil dat de rechtstaat actief het maatschappelijk akkoord dat wij 40 jaar geleden sloten, naleeft. Dit betekent dat de staat groepen mensen de toegang tot ons land mag weigeren als deze een ideologie volgen die een bedreiging vormen voor zowel onze rechtstaat als samenleving (normen en waarden).

In dit verband is het zinvol het nut van het paspoort nog eens tegen het licht te houden. Het geeft aan dat iemand Nederlands staatsburger is, en van daaruit rechten maar ook plichten heeft. Diezelfde rechten moeten eerst toegekend worden. Dit betekent dat ze ook geweigerd kunnen worden.
Waarom zou de staat als instituut niet gewoon gebruik mogen maken van de middelen die ze heeft? Mensen die menen dat de staat dit niet zou mogen doen zouden zich moeten afvragen waarom er uberhaupt nog grenzen zijn. Dan kunnen we, ongeacht waar een willekeurig mens woont, overal ter wereld willekeurige groepen mensen rechten en plichten toekennen op basis van het Nederlands burgerrecht. Maar wie betaalt die rechten dan?

Grenzen en paspoorten zijn er wel. Toekenning van rechten en plichten worden door de staat geregeld. Dan is het wel zaak dat er iemand aan het stuur staat. Als politieke partijen consequent weigeren te sturen, verdienen ze het niet verkozen te worden: ze verkwanselen juist de staat zelf, en daarmee alle rechten (en plichten) die vanuit deze staat worden uitgegeven.
Geert Wilders en de PVV zijn de enigen in dit parlement die opkomt voor handhaving van deze staat en het mechanisme dat toedeling van rechten en plichten regelt.

Alle andere partijen zijn feitelijk niet alleen staatverraders, en daarmee verkwisters van overheidsgelden, maar verraden ook het maatschappelijk anti-fascistisch akkoord van 40 jaar geleden. Ze moesten zich schamen. Eigenlijk zouden ze voor de rechter moeten worden gesleept wegens landverraad. Maar dat is iets wat ons zo vreemd voorkomt dat het de meesten van ons niet eens in het hoofd opkomt. Maar het zou eigenlijk een serieuze overweging moeten zijn.

**********************

Pssst

In Nederland staat de leuze ‘Nooit meer Auschwitz’ synoniem voor het afwijzen van alle geweld. In Vlaanderen hebben we, sinds de Grote Oorlog van ’14-’18 waar Vlaams bloed vergoten werd voor Belgisch onrecht, een monument bijeengespaard door de kleine man waarop in 4 talen staat geschreven : Nooit meer Oorlog. Door politieke chantage kunnen we daar als Vlaams Nationalist al ettelijke jaren niet meer naartoe en komen we tesamen om de Eed van Trouw te zweren in Steenstrate bij het monument van de Gebroeders Van Raemdonck. Zondag 25 Augustus is het weer zover.

De plechtigheid zal weer weggemoffeld worden door de Media, want er zal wel heugelijker nieuws te melden vallen : een aangereden fietser in Oezbekistan bijvoorbeeld, of bom numero elfendertig die ontploft is in Bagdad…Maar een piëteitsvolle herdenking van onze doden, die gevallen zijn ook voor hen die daar liever niet worden aan herinnerd, is van geen belang.

Men wacht waarschijnlijk om reporters ter plaatse te sturen, tot de Toren met petro-dollars betaald, in handen is gevallen van de Arabische Emiraten. Eenmaal de letters AVVV-VVK zullen verdwenen zijn, zal Linx staan jubelen om hun kiezers te bedanken. Zonder de immigranten-stemmen zakken die ondertussen onder de kiesdrempel.

Door omstandigheden zal ondergetekende niet aanwezig zijn in Steenstrate. Wat diep betreurd wordt. Van hier uit echter zal hij proberen de vlag hoog te houden.

Nog even volhouden, de Bevrijding hangt in de lucht! We staan niet meer alleen in onze strijd en het volksnationalisme wordt eindelijk erkend als  bouwstof voor een welvarend Europa.

17-08-2010 om 12:09 geschreven door digitalia  

.

DE WARE DE ENIGE DE ECHTE……

HIJ PREDIKT DE SJARIA

**********************

De Moskee Op Ground Zero

By Johnny Fincioen

Created 2010-08-15 09:16

Kunnen de moslims een moskee (15 verdiepingen hoog) bouwen net naast de krater waar de twee torens van het WTC stonden in Manhattan? Obama en het linkse establishment, inclusief de burgemeester van New York, zeggen ja, en beroepen zich op het eerste amendement van de Amerikaanse grondwet. Dit zegt dat de overheid niets in de weg mag leggen wat de vrije beleving van een godsdienst belet. Een meerderheid van de Amerikanen vindt de constructie van de moskee een bewuste provocatie, en willen de moskee op een andere plaats gebouwd zien. Hiervoor worden ze door de President en zijn medestanders gecatalogeerd als bevooroordeelde fanatici. Obama heeft er echt een handje van weg om steeds weer zijn vinger in het oog van de burger te steken.
 
De tegenstanders van de bouwplaats voor de moskee erkennen het recht van de moslims om een moskee te bouwen, maar niet daar zo dicht bij gewijde grond. Ze betwisten niet het recht te bouwen. Ze willen de vrije beoefening van een godsdienst niet beletten. Er zijn reeds meer dan honderd moskeeën in New York City, en de Gouverneur van de staat New York bood een ander stuk grond aan. Dit werd geweigerd door de moslims. De voorstanders van de bouwplaats gebruiken hier de gekende truc: negeer de grond van de zaak en verleg de discussie. Discussieer niet over de bouwplaats, maar over de grondwet.
 
Opposanten vergelijken de bouw van een Moskee op Ground Zero met het bouwen van een Japans cultureel centrum in Pearl Harbor, of een Duits cultureel centrum in Auschwitz, of een Amerikaanse cultureel centrum in Hiroshima. De vorige Paus verbood zelfs een Karmelietessenklooster bij het voormalige concentratie-kamp uit respect voor bepaalde gevoeligheden.
 
De aanslag op de WTC torens wordt algemeen erkend als een oorlogsdaad, ook door de daders van de aanslag, de volgelingen van de Zuivere Islam. Als een belangrijk aantal mensen sneuvelen op een zelfde plaats, dan wordt deze plaats ontzien door beschaafde mensen uit respect voor de doden. De bouwplaats van de moskee bij Ground Zero is een regelrechte belediging. Gevreesd wordt dat het een Islamitisch overwinningssymbool wordt, een bedevaartoord van de Zuivere Islam. Zoals doorheen de geschiedenis de Islam zoveel moskeeën bouwde boven op Christelijke kerken, Hindu tempels en Joodse synagogen. Koen Elst kan hier met grote autoriteit zeker meer over vertellen.
 
De hele discussie trekt de aandacht van de gewone Amerikaan opnieuw op de hatelijke kanten van de Islam. In plaatselijke kranten worden de jongste weken allerlei geleerde opinies en lezersbrieven gepubliceerd over het onderwerp. De promotor van de moskee, de imam Feisal Abdul Rauf, weigert de financieringsbronnen van het project bekend te maken. Hij meent dat de VS de Sharia-wetgeving moet aanvaarden. Dit zou betekenen dat de grondwet van de VS op haar meest fundamentele punten buiten spel wordt gezet. De imam weigert Hamas te bestempelen als een terroristische organisatie. Tien dagen na de aanslag van 9/11 verklaarde hij dat de politiek van de VS medeplichtig is aan de aanslag. Deze en nog andere van zijn uitspraken doet de twijfel omtrent zijn goeie bedoelingen stijgen.
 
De imam stelt een vredesbrug te willen bouwen naar het Westen, een interreligieus centrum, maar kiest wel een provocerende plaats hiervoor. Interreligieus, zegt U? Waarom is er dan ook geen Christelijke kerk en een Joodse Synagoge gepland in hetzelfde centrum? Een vraag die sommigen zich in de Amerikaanse pers stellen.
 
Nog een laatste puntje: het ministerie van buitenlandse zaken (de belastingbetalers) betaalt nu de imam en al zijn kosten op een reis door het Midden-Oosten om de goede relaties tussen moslims en de Amerikaanse overheid te prijzen. De verdenking bestaat dat hij eigenlijk het geld voor de bouw van de moskee aan het verzamelen is.

Published on The Brussels Journal (http://www.brusselsjournal.com)

17-08-2010 om 11:22 geschreven door digitalia  

.

VOETBAL DE ULTIEME REDDER

Fifo en De Nachtwacht

JaJa! Het WK 2018 zal belgie redden !!!

Kan de FIFA België redden? [
15-08-2010 - Johan Sanctorum - Res Publica (*)

In Iskander

Op 11 augustus j.l. streek de internationale FIFA-delegatie in Amsterdam neer. De heren wilden nagaan in hoeverre het bod (“The Bid”) van België en Nederland om het WK voetbal 2018 te organiseren, au serieux mag genomen worden, en werden daartoe warm welkom geheten: een diner in het Rijksmuseum, onder het toeziend oog van Rembrandts Nachtwacht,- het was maar een van de incentives die het gezelschap te beurt vielen.

Ik weet niet of deze museale enscenering ironisch was bedoeld. Neen, wellicht niet, gezien de tomeloze ernst waarmee de FIFA-entourage zichzelf neemt, en de onderdanige blijken van respect waarmee ze wordt bejegend. Toch is dat Rembrandt-doek zelf in sarcasme gedrenkt, en portretteerde de schilder zijn opdrachtgevers in een zodanig protserige, zelfvoldane pose, met zoveel toeters en bellen, dat sommigen zich achteraf beledigd terug uit het doek lieten verwijderen. De Nachtwacht als schimpscheut naar het toenmalige establishment: Peter Greenaway heeft er in het Rembrandtjaar 2007 een complete video-installatie aan gewijd. Een hedendaags kunstenaar moet dat doek eens herschilderen en het “The Bid” dopen.

De foto van het banket in het Rijksmuseum levert ons meteen een boeiend perspectief om een en ander scherp te stellen, en om de ruis uit het FIFA-debat te filteren. Want ruis zit er zeker op, en dat is waarschijnlijk zelfs strategisch zo bedoeld. In het handboek van spindoctor en manipulatie-expert Noël Slangen kan men nalezen hoe “miststrategie” werkt: verdrink een fundamenteel debat in een zee van kleine discussies, tot iedereen het vermoeid opgeeft. Dat gebeurt vandaag ook met het WK Voetbal-verhaal in de media: krijgen de organisatoren nu aparte rijstroken of niet? Hoeveel? Hoe breed? Voor welke tijdsspanne? Leiden de nieuw te bouwen stadions tot overcapaciteit (de zgn. “witte olifanten”) of hadden we die toch sowieso nodig? Zullen er voldoende kaarten te krijgen zijn voor de gewone voetballiefhebber, of gaan de zitjes vooral naar de officiëlen allerhande (de zgn. bobo’s)? Wat is de return inzake nationaal imago en toeristische uitstraling? Betaalt dit als “vzw” gecamoufleerd Zwitsers evenementenbedrijf zijn BTW? Belastingen? Zo ja, waar? En dan dé Byzantijnse discussie waar een falanx van denktanks en experten tot compleet tegenstrijdige conclusies komt: de eigenlijk onbecijferbare financiële eindbalans,- scheuren we er collectief onze broek aan of niet?

Allemaal interessante kroegdiscussies, die echter als een mistgordijn werken voor wat zich “achter het plaatje” bevindt. De kern van de zaak is namelijk, enerzijds, de toenemende greep van de private spektakelindustrie op de publieke ruimte. Dat fenomeen heb ik al in een eerdere column geanalyseerd. De Ronde van Frankrijk, Rock Werchter, de catastrofaal afgelopen Love Parade in Duisburg, tot zelfs onze Ronde van Vlaanderen (het privé-speeltje van Woestijnvisbaas Wauter Vandenhaute),- alle zijn het privé-ondernemingen die zich met massa-evenementen in de publieke ruimte nestelen en zich soms als een echte bezettingsmacht gedragen. De FIFA wil het monopolie voor zijn biersponsors in een wijde perimeter rond de stadions? De FIFA zal ze krijgen. De al sinds de jaren ’90 gedelegitimeerde politieke klasse wil immers koste wat kost het verloren, verzuurde volk terugwinnen, en zoekt die positieve, “warme” golfstroom in grootschalige massa-evenementen. Voetbal is leuk, volks, uitbundig, al wordt het supportersgeroep zorgvuldig gecheckt op zijn politieke correctheid. Waar het volk verschijnt, zie je ook de politicus. Ooit was dat omgekeerd en kwam de massa waar de leider verscheen. De mobilisatie van die massa is vandaag in handen van een bloeiende industrie waar de politiek zich aan onderwerpt (dat schijnt zich ook in Duisburg te hebben afgespeeld, in hoofde van de nu verguisde burgemeester Adolf Sauerland ). Het enige wat de politicus dan nog kan en wil, is een prominente, zichtbare plaats in de parade innemen. Pronken dus, zoals Rembrandt’s Nachtwacht.

Je krijgt dan een samenloop van twee nefaste verschijnselen: het terugwijken van de politieke, door de burger gemandateerde orde (premier Leterme kuste nog net niet de voeten van de FIFA-delegatieleider), en de evenredige groei van een puur marktmatig redenerende organisatorische machine die haar wil aan de overheid kan opleggen. Dat laatste is een opmerkelijke evolutie. Geen enkele politicus voelt zich blijkbaar nog geroepen om het voor de publieke ruimte op te nemen en het gemeenschapsgoed (res publica) als een kwaliteitsvol gegeven af te schermen tegen al te opdringerige marktmechanismen. De politiek is angstig en in het defensief, het populisme is de enige maatstaf. Zijdelings speelt dan ook nog de obsessie mee dat een stad, een regio of een land zich via dit soort evenementen “op de wereldkaart” kan zetten (City marketing heet dat). Elke negorij moet zijn rockfestival hebben,- dat genereert naambekendheid en een florerende middenstand, en dus populariteit voor de locale bewindvoerders, althans dat geloven ze zelf. Maar op het einde willen vooral de sponsors winstname voor hun investeringen, wie zal het hen kwalijk nemen. Dus gaat het meer om wat er rond de sport gebeurt, dan het ding zelf. Sowieso is voetbal, als mannensport, vooral een middel om meer bier te verkopen: in Zuid-Afrika was Inbev de dominerende sponsor, in België heet de 1ste klasse-afdeling officieel “Jupiler Leage”. Santé.

Voetbal maakt ons vriendelijk, open, Belgisch en... zwaarlijvig.

Brood-en-spelen dus, en hoe de handige jongens van de spektakelindustrie inspelen op de radeloosheid van de politieke klasse. Dat brengt ons nog op een andere dimensie van het FIFA-verhaal, meer specifiek op de Belgische context van toepassing: het mondiaal voetbalfeest moet vooral terug meer Belgen genereren. Het verschijnsel is bekend: er lijkt alleen nog Belgisch patriottisme te bestaan als de Rode Duivels spelen (hoe bekakt ze het er ook van af brengen). De monarchie hoopt op onze kampioenen en honoreert ze ook. Tia Hellebaut en Kim Gevaert, na hun dubbelzege triomfantelijk gehuld in een tricolore vlag: het moet Albert II in zijn oude dag zowat een orgasme bezorgd hebben.

Ook de Belgische voetbalbond is nog altijd een zeer unitair gebeuren, met goede connecties naar de Brussels-francofone salons en het koninklijk hof. Het is dus logisch dat dit (overigens, zoals alles in België, slecht beheerd en corrupt) instituut wordt ingezet om het sportpatriottisme aan te zwengelen. En zo is de Belgische FIFA-lobby, waarin ook de Waalse tennisster Justine Henin mag opdraven, zonder twijfel Belgicistisch geïnspireerd. Bekijk gewoon de figuur van KBVB-voorman François De Keersmaecker, derde in een familiedynastie van bondsvoorzitters: het vleesgeworden compromis, alle kritiek druipt van deze man af als regenwater van een oliejekker. Hij is de Belgische hoop in bange dagen, nog meer dan de Rode Duivels. 2018 is opeens, als de FIFA wat meewil, terug een reële horizon voor het huidige regime, terwijl de politieke situatie vandaag iets helemaal anders voorspelt, namelijk een ontklede Belgische staat, of zelfs helemaal geen.

Ik denk dan ook dat het Belgische sportpatriottisme, zeker aan Vlaamse zijde, veeleer als compensatiegedrag moet beschouwd worden: de Vlaming is vandaag vaderlandloos, en wil wel graag eens af en toe, zoals Duitsers, Engelsen of Fransen, doen alsof hij tot een natie behoort. De hoop van de KBVB-clan en heel de FIFA-lobby is echter tamelijk ijdel: het voetbal zal België niet redden, daarvoor is de autonomistische grondstroom te diep. Ook al worden alle registers geopend om duidelijk te maken dat wij, Vlamingen, slechts mentaal voor vol kunnen worden aanzien als we ook goede Belgen zijn. Sportjournalist François Colin, die in De Standaard tegen onze FIFA-kritiek fulmineerde (pas nadien vernamen we dat Colin ook nog perswoordvoerder is van... The Bid), verwoordde het zeer treffend:

“Hoe zien we de toekomst van onze landen? Als bange, bekrompen, in zichzelf gekeerde naties die langzaam verschrompelen? Of als blije, optimistische ondernemende landen die de deuren opengooien voor de wereld en daar de vruchten van plukken?”

Die retoriek komt ons bekend voor: het doet denken aan de stigmatiserende clichés omtrent het Vlaamse autonomisme, als zou het achterlijk, bekrompen en provincialistisch zijn. Van twee één: wie de 19de eeuwse Belgische staatsbureaucratie contesteert, en/of wie vraagtekens plaatst bij het nut en de zin van een megalomaan spektakel als het WK voetbal, is “bang, bekrompen, en in zichzelf gekeerd”. Het slecht begrepen kosmopolitisme van de Belgicistisch-gezinde cultuursector herhaalt zich dus ook in de demagogie van de sportpatriotten. Geen van beide deugt, om een identieke reden: een socio-culturele opwaardering in Vlaanderen zal maar plaats grijpen als we de context van het Belgische koninkrijk achter ons kunnen laten. België is het verleden en voetbal is het nostalgisch argument. Het is niet bekrompen om zich als republikein op te stellen, integendeel zelfs, en het is ook niet achterlijk om het voetbalcircus te relativeren.

Meteen hoop ik ook dat het Vlaamse beleid accenten zal leggen die veel meer op actieve sportbeoefening aan de basis gericht zijn, dan op topsport of passieve consumptie van massa-evenementen. Er is immers ook nog deze realiteit: in onze hooggeïndustrialiseerde landen nemen overgewicht en obesitas steeds meer toe, ook bij kinderen en jongeren. De cijfers zijn alarmerend: één kind op vijf mag bij ons als zwaarlijvig beschouwd worden. Het oorzakelijk verband met o.m. suikerziekte is medisch bewezen. Veranderen van voedingsgewoonten is één remedie, lichaamsbeweging is er een ander. Maar de topsportcultus schijnt de massasport niet te bevorderen, integendeel. Het wordt vooral een kwestie van chips knabbelen en bier slurpen voor de buis, ook en vooral bij supergemediatiseerde evenementen zoals het WK voetbal (dat naar het schijnt ook een enorme boost geeft aan de verkoop van TV-toestellen).

Groot was dan ook mijn verbazing toen ik Roger Vercarre, voorzitter van Tempo Overijse, parmantig op zijn grasmat zag paraderen, geflankeerd door de FIFA-inspecteurs. Het stadion van deze vierdeklasser (ik woon er op een boogscheut vandaan) zou m.n. uitstekend geschikt zijn als oefenplek voor een van de nationale ploegen in 2018. Het toerisme van de Druivenstreek zou er naar verluidt enorm mee gediend zijn. Of hoe een plek, waar amateurs zoals u en ik hun vet kunnen verbranden, wordt ingepalmd door een spektakelkaravaan die ons vooral een bierbuik bezorgt. Topsport op de grasmat, vetkussentjes errond: als boodschap kan dat tellen.

Afgezien dan nog van de heikele kwestie, hoe dit land er in 2018 institutioneel zal uitzien, is elk ernstig maatschappelijk debat nefast voor de kansen van The Bid. Misschien is het witboek daarom alleen in te kijken op een obscure plek, ergens in Eindhoven. Consensus creëren, een minimum aan debat uitlokken, in kleine cenakels de open democratie passeren,- ja, daarin lijken beide koninkrijkjes aan de Noordzee toch wel wat op elkaar...

**************

Pssst

The Bid : potsierlijk? populistisch? Ego-tripperij? Economisch verantwoord? Staatsmannelijk? Verwijfd? ‘k Zou het niet weten! Echtwaar! Als economist en Vlaams Nationalist zeg ik enerzijds volmondig JA! (al kan voetbal en sport in het algemeen, dank zij de uitwassen, mij helemaal niet (meer) boeien), maar als republikein weet ik dat het mes aan twee kanten snijdt. En dat men beide kanten zal gebruiken tegen Vlaanderen!

Buiten het onzinnig en prematuur smijten met geld : wie zegt dat in 2018 België nog bestaat?! Zijn dat dus allemaal geen kosten op het sterfhuis? Straks valt voor de Franscouillons (om andere redenen) het Formule I-circuit van Francorchamps weg, waardoor ze automatisch zullen vissen naar vervanging. Als ’t een beetje kan, stil en opgezien op kosten van de Vlamingen via The Bid….

Vandaar mij spontane reflex : vermits, als lid van de Regering van Lopende Zaken (!) de Leterminator al druk bezig is zich in de FIFA-kaas in te vreten, mag men redelijkerwijze verwachten dat die in de Nieuwe Regering (als die er komt) zal opgevist worden. Het wordt dus weer iets van het Oude Liedje, dat best afgevoerd wordt.

Afvoeren dus, die ganse janboel. Laat onze voetbalgoden eerst eens bewijzen dat ze kunnen vliegen, liefst in blanke vlucht naar ongekende hoogten. Vogelen kunnen ze al….

(*) Volgens Wikipedia : Res Publica is een Vlaamse denkgroep van politici, academici, intellectuelen, opiniemakers, opgericht in 2009, die ijveren voor Vlaamse onafhankelijkheid, los van de Belgische context.

De groep sluit aan bij andere Vlaamsgezinde denktanks zoals Pro Flandria en de Gravensteengroep, maar onderhoudt ook contacten met de drie zgn. V-partijen": (Nieuw-Vlaamse Alliantie, Vlaams Belang en Lijst Dedecker). Politici van deze drie formaties zijn lid.

Kernleden van de groep zijn o.m.: filosoof Ludo Abicht, publicist Brecht Arnaert, sociaal-activist Julien Borremans, LDD-politicus Boudewijn Bouckaert, journalist Frans Crols, filosoof Koenraad Elst, journalist Marc Grammens, N-VA-politicus Jan Jambon, filosoof-publicist Johan Sanctorum, jurist Matthias Storme, Jef Turf en VB-politicus Bruno Valkeniers.

Toen ACV-vakbondsvoorzitter Luc Cortebeeck, in de aanloop van de Belgische federale verkiezingen van 13 juni 2010, advies gaf om niet op "Vlaamse zweeppartijen" te stemmen, publiceerde de groep een open protestbrief, mede ondertekend door kunstenaars zoals Jan Verheyen.

17-08-2010 om 11:06 geschreven door digitalia  

.

Aan de vruchten herkent men de boom

Kritiek op Obama na gedraai rond Ground Zero-moskee

maandag 16 augustus 2010 10:58

Via Elsevier Nieuwsbrief

*************************

Na felle reacties heeft de Amerikaanse president Barack Obama zijn steun aan de omstreden bouw van een moskee nabij Ground Zero weer ingetrokken. 'Ik spreek me er niet over uit.'

Steun op dieptepunt
Slechts 42 procent van de Amerikanen zegt vertrouwen te hebben in Obama, het laagste percentage sinds hij in januari 2009 aantrad als president.

Tijdens een ramadanviering op het Witte Huis vrijdagavond zei Obama de rechten van moslims om moskeeën te bouwen, te steunen 'als burger en als president'.

'En dat betekent ook,' voegde hij eraan toe, 'het bouwen van een moskee in het zuiden van Manhattan.' Het kwam Obama op applaus te staan van de aanwezige moslims.

Politiek correct
Maar de uitspraken leverden de impopulaire president ook veel kritiek op. Republikein Newt Gingrich noemde het 'toegeven aan de radicale islam', en de New Yorkse conservatief Peter King vond het 'een capitulatie voor politieke correctheid'.

Niet lang daarna krabbelde Obama op zijn schreden terug. 'Ik gaf geen commentaar en ik zal geen commentaar geven op het besluit daar een moskee te bouwen,' aldus de president. Nu wordt Obama gedraai verweten. Uit een CNN-peiling is gebleken dat 68 procent van de Amerikanen tegen de bouw van de moskee is. Deze overweldigende oppositie is de reden dat de president zijn steun weer ingetrokken heeft, menen analisten; Obama's partij lijkt bij de tussentijdse verkiezingen in november op flink verlies af te stevenen.

Godsdienstvrijheid
Burgemeester Michael Bloomberg van New York zal de bouw van de moskee niet in de weg staan, wegens de scheiding van kerk en staat. Ook wijst hij, net als Obama vrijdag, op de godsdienstvrijheid. Maar tegenstanders van de moskee zeggen dat het niet om godsdienstvrijheid gaat, maar om de plaats van de moskee – twee straten van Ground Zero – en de omstreden financiering van het project, waar de initiatiefnemer, het Cordoba Initiative, geen openheid over geeft

*******************

Pssst

Naast openlijk wit, zwart, grijs en alle andere tussenschakeringen  te hebben verkondigd, heeft de Machtigste Man ter Wereld inderdaad het niveau van onze bloedeigen politici bereikt, de bijna volmaaktheid van de Slangen-venijnige PERCEPTIE der dingen. Niets is nog wat het lijkt, alles krijgt een andere dimensie. Zo is een vreemdeling geen vreemdeling meer, maar een allochtoon, waarbij de oorspronkelijke betekenis zo goed als verloren is gegaan. Doel bereikt dus!

Vandaag staat Amerika nogmaals op zijn kop door Mohbama, die met getrukeerde foto’s van zijn zwempartijtje in de Golf van Mexico wilde bewijzen dat de kusten van Florida helemaal niet (meer) vervuild zijn.

Aan dat tempo van opeengestapelde foefjes zal hij onze politici in het keer-op-keer heruitvinden van de waarheid rap voorbij gestoken zijn!

Of zou het veeleer niet omgekeerd zijn, dat de politici van een klein landje voortdurend in de leer zijn bij hun Grote Broers!? In voorkomend geval staat er ons nog wat te wachten! De Tjeven, de Riberalen en de Sossen naar af, en een nieuwe generatie Niveanen in aantocht….die geen haar beter dreigen te zijn! Geen wonder dat den Bart na 63 dagen onderhandelen van zijn stokje draait…Om het niveau van den Amerikaan te halen zal die nog veel bôokes moeten eten!

17-08-2010 om 10:42 geschreven door digitalia  

.

De Linxe Lokroep

Werkt niet meer…

*******************

Ook in Nederland, waar er tegen fatsoenlijk rechts geen ‘cordon sanitaire’ bestaat, rijdt Linx met de dag meer en meer op platte banden! Hert valt mij op, dat Linkx zelfs geen deftige presentabele mensen meer als Leider kan vinden. Neem nu die Job Cohen van de PvdA (Partij van de Allochtonen Arbeid) : zijn verkiezingsaffiches dragen ten onrecht alleen het woord ‘WANTED’ niet want het is een tronie die peuters de afschuwelijkste nachtmerries doet krijgen. Iets wat we net niet kunnen zeggen van het foorwijf aan het hoofd der Spalochtonen bij ons. Haar foto alleen is in ieder geval de kortste weg naar stembusverlies. Heeft men echt geen beter vlees in de kuip? Al is Genez al een aanzienlijke verbetering in vergelijking met den Baard, haar voorganger.

********************

'Vertrouwen in Wilders stijgt, in Cohen daalt'

zondag 15 augustus 2010 11:27  -Elsevier - Nieuwsbrief

Het vertrouwen van VVD- en CDA-stemmers in PVV-leider Geert Wilders stijgt. Bij CDA-kiezers steeg zijn populariteit fors van 3,1 tijdens de verkiezingen in juni naar 5,2 nu. Bij de VVD steeg zijn score van 4,6 naar 5,6. Vooral de CDA- en VVD-kiezers zijn Wilders meer gaan vertrouwen  Dat blijkt uit de wekelijkse peiling van Maurice de Hond.

Linkse kiezers
Wilders geniet van alle fractieleiders met 3,8 wel nog steeds het minst vertrouwen. Dat komt door zijn lage score bij linkse kiezers. PvdA-leider Job Cohen is het meest gedaald de afgelopen maanden. In maart haalde hij 5,8 en nu staat hij op 4,5. In de peiling van De Hond zijn verder weinig verschuivingen te zien. De PVV blijft daarin de grootste partij met 31 zetels. De VVD houdt stand op 26 zetels en het CDA krabbelt weer een zetel omhoog naar 19.

Hoewel de echte zetelverdeling bijna omgedraaid is (VVD 31, PVV 24, CDA 21) komt een beoogde coalitie met deze drie partijen virtueel uit op 76 zetels. Dat is dezelfde meerderheid als nu in de Tweede Kamer

*******************

Pssst

Er is werk aan de winkel voor de serieuze onderzoeks-joernalisten van alle slach (!) en soort. Opdracht : waar, wanneer en hoe in de Moderne Geschiedenis zijn er nog belangrijke politieke partijen die na verloop van tijd hun eigen zichzelven spontaan hebben opgeheven? Niet met hun volle goesting, dat wel, maar gewoon uit noodzakelijkheid des gebods…

Volgens mij ligt daar een fameus gat in de markt! Een beetje serieus werk (bedoeld wordt een studie met veel voetnoten) zal als zoete broodjes bij de warme bakker de deur uitgaan! Eerst en vooral bij de opponenten : hoe duwt men een zwijmelende reus omver? Maar evenzeer bij de eigen supporters, uiteraard met een gans ander oogmerk : hoe lappen wij onszelf weer op?

Volgens mij (alle tekenen wijzen toch in die richting) komen in Vlaanderen als eersten aan bod : de Riberalen, ondanks het sympathiek smoelwerk van na Konijnentand, maar vooral de Spalochtonen, die nu al op sterven na dood zijn. Neem hun tegenvoeters aan de overkant der taalgrens weg, en zij slaan in elkaar als een slappe pudding.

Neemt niet weg, dat, terwijl alle ogen gevestigd zijn op deze lozers, de plumpudding der Theven misschien nog als eerste in elkaar klapt.

Waarna wij verheugd moeten vaststellen, dat de bende armzaaiers, gelukzoekers, sjakossen-trekkers en handtasdiefjes, groepsverkrachters en drugsdealers meteen hun beschermheren kwijt zijn…Hun Immams en Politieke in-de-kaas-vreters zien wij al handenwringend en molenwiekend het land uitvluchten, luidkeels klagend dat ze verlaten zijn door God-en-Klein-Pierke…..

Eenmaal de lucht gezuiverd, kan dan misschien een Nieuw Verbond opgericht worden. Want, zoals de Vette Vis het zei direct na zijn spectaculaire verkiezings-uitslag : ‘Alleen kunnen wij dat niet’….

In Nederland ligt Klein Linx, Groot Linx en Middengroot Linx uitgeteld in de hoek. Idem dito bij ons, want na de Onafhankelijkheid van Vlaanderen zal er uit het Zuiden des Lands, dat voortaan Buitenland zal geworden zijn, geen chantage meer kunnen gepleegd worden. De eerste Vlaamse Regering zal dan zijn : Zwart-Geel, aangevuld met de beste krachten die door de zelfstandigheid, partijloos zullen geworden zijn. De maffiabazen der syndicaten zullen levenslang verbannen blijven, met eeuwigdurend verbod ooit nog ergens een vereniging op te starten.

We kunnen ons nu al verheugen over de taferelen die de Franscouillonse mesthoop ons van op veilige afstand zal bieden : vechtende en kraaiende Rode Hanen : Milquet die timmert met haar paraplu op de kop van Mangain – Reynders die de ogen uitkrabt van Michel Daerden – en di Rupo die de keel van Rudy Delmote toeknijpt, onder het goedkeurend oog van André Flahaut. De Donnéa zal erbij staan, maar dan alleen maar om te jammeren….

De bende stelende eksters uit Laeken zal dan al lang de pijpen en het land uit zijn. Misschien wel naar Nederland, om de collega’s daar op te nemen, onderweg naar Argentinië, het Vaderland van de bekoorlijke Maxima.

Is Argentinië trouwens niet bekend als asiel-land voor de politieke en oorlogsmisdadigers aller landen? Zelfs de KZ-Arts Mengele is er oud kunnen worden, vrij en ongestoord. Argentinië is trouwens de ideale locatie voor de opnames van het leven van Evita Peron. Zo’n opera als tegenhanger van ‘De Stomme van Portici” : waarom zou dat niet kunnen?

Hebben wij tenslotte toch nog iet aan onze Koningshuizen. Remembes also De Familie Trapp….JaJa! Van diep in de miserie werd al menig meesterwerk geboren!

15-08-2010 om 17:39 geschreven door digitalia  

.

Klem gereden, de Linxe Idee…

Op de scherven van het Marxisme…

**********************

Links En De Islam

By Koenraad Elst

Created 2010-08-15 09:07

Bron : The Brussels Journal

“Tussen links en het multiculturalisme botert het al een tijdje niet. Niet alleen biedt links geen analyse en visie op het multiculturele dossier, het formuleert ook geen antwoorden op de vragen en aanvallen die de rechterzijde opwerpt. Het hele dossier is een deel van de opleving van alle vormen van rechts denken.” Aldus het uitgangspunt van Eric Goeman, die op de Genste Feesten elk jaar een reeks inter-linkse debatten organiseert, voor een debat over “De uitdaging van de islam en de multiculturaliteit voor het progressisme”. Namen deel: antropoloog Rix Pinxten, historicus Jan Dumolyn, socioloog Ludo De Witte, politoloog Sami Zemni, sociologe Saddie Choua, en KifKif-culturoloog Ico Maly. We gaan ervan uit dat het verslag in De Wereld Morgen hun standpunten correct weergeeft.

“Goeman ziet in zijn eigen omgeving de laatste jaren een verandering optreden. Veel mensen, vrijzinnigen, sociaaldemocraten, die vroeger op de barricade stonden tegen het VB, hebben blijkbaar een grens bereikt. Vooral het hoofddoekendebat ziet hij als een duidelijk keerpunt.” De dubbeldunk van tegelijk feminisme en islam te verdedigen wordt ook de linkse medemens te veel.

  Zemni en Pinxten zien het begin van het probleem in de ontrouw van links tegenover zijn sociaal-economische basisstandpunten, met name zijn aanvaarding van het vrijemarktmodel. Het wijst zijn volkse achterban niet meer op de schuld van het kapitalisme, terwijl de spreekwoordelijke handtassendiefstal door een hangjongere in zijn netto-effect toch maar een kleinigheid is naast de uitbuiting door het grootkapitaal, aldus Dumolyn: “Een sakosj die gestolen wordt, dat vindt zo'n vrouwtje veel erger dan de diefstel door de banken.” De strijd tegen het kapitalisme werd vervangen door “het ‘beheren’ en hier en daar wat marktcorrecties”. De sociaal-economische analyse van maatschappelijke problemen werd vervangen door “culturalisering”: “Volgens die visie zijn die problemen enkel te wijten aan culturele factoren en de cultuur van de ander, in dit geval dus de islam.”

DWM legt die woorden in de mond van Zemni, mogelijks onnauwkeurig, maar ze vertegenwoordigen getrouw een wijdverspreide retorische truuk (of denkfout) bij links: dat de “islamofoben” de problemen “enkel” bij de islam leggen. Zo wordt ook gezegd dat de N-VA “alle” problemen aan de Walen wijt, een retorische stropop die het gebrek aan argumentatie tegen de werkelijke analyse van de Vlaams-nationalisten moet verdoezelen. Er heeft ooit een antisemitisme bestaan dat de oorzaak van echt álle kwaad bij de joden zocht, maar er bestaat vandaag geen enkele politieke partij die “alle” problemen aan Walen, moslims of enige andere buitengroep wijt.

Nog zo’n onjuiste voorstelling van het standpunt van de tegenpartij is deze: “Gebaseerd op een simplistisch nieuw realisme zou links verantwoordelijk zijn voor allerlei samenlevingsproblemen door verregaande vormen van culturele permissiviteit en cultureel relativisme. De ‘malaise van de multiculturaliteit’ zou ingegeven zijn door een naïef links geloof in de maakbaarheid van mens en maatschappij.”

Daar haalt Zemni enkele zaken door elkaar. Het echte marxisme was niet relativistisch. Het erkende dat sommige waarden niet haalbaar zijn als aan bepaalde sociaal-economische voorwaarden niet voldaan is, maar het zag een doelgerichtheid in de geschiedenis die een onverbiddelijk onderscheid maakte tussen progressief en reactionair. Progressieven van vóór het multicultijdperk poneerden onverkort de gelijkheid als norm en markeerden niet- of anti-egalitaire ideologieën als de vijand, desgevraagd ook de islam. Pas het “cultureel marxisme” van de jongste decennia ging in naam van ondermeer het antikolonialisme allerlei achterlijke cultuurvormen als evenwaardig met Verlichting en egalitarisme beschouwen. Als links trouw gebleven was aan het geloof in de “maakbaarheid”, dan zou het geen compromis maken met de antimoderne islam. Dan zou het tegen de imams evenzeer als destijds tegen de pastoors zeggen: ruim baan voor ons bevrijdende project, wij komen jullie kudde gelovigen roven om hen naar onze Verlichte inzichten te hermaken.

Het hele panel pleitte voor wat Zemni “een consequent verzet van links tegen de oprukkende islamofobie” noemde. De Tunesische Vlaming lijdt dus aan dezelfde horizonvernauwing als de stam-Vlamingen in het panel: hij vernauwt de situatie van de islam tot die onder de Vlaamse klokketoren. Hiér bestaat misschien een associatie tussen rechts en islamkritiek (“islamofobie”), maar in de islamwereld is dat een bij uitstek links project.

Dat eurocentrisme van Vlaams links beantwoordt onwillekeurig aan een opmerking van Pinxten: “Sinds de val van de muur is er een verschuiving van de macht, ook van de economische. We zien op het vlak van mentaliteit en welvaart een verlies van superioriteit van het Westen. En wij kunnen daar niet mee om. Links kan daar niet mee om.”

Nog zo’n eurocentrische stellingname was De Witte’s rechtvaardiging van een gunstiger bejegening van de islam dan van het katholicisme: “De Kerk was en is een deel van de heersende klasse, de islam is hier de religie van de onderdrukte klasse.” Van bij de vestiging van Mohammeds regime in Medina heeft de islam zichzelf altijd gezien als de heersersreligie, en juist dat verklaart specifieke problemen met de islam, zoals de vastberaden onwil tot aanvaarding van een niet-islamitisch staatsbestel, dat moslims als een onrecht en als “onderdrukkend” aanvoelen. Echte onderdrukking is wat niet-moslims in moslimstaten overkomt, maar zover reikt de Witte’s blik niet.

In het vier uur durende debat is eigenlijk met geen woord over de inhoudelijke eigenheid van de islam gerept, behalve Jan Dumolyns terloopse opmerking dat “de islam hier en in het Midden-Oosten een positieve rol speelt als coherent cement". Het DWM-verslag heeft het bv. over “die stupide fatwa’s die soms opduiken”, alsof die fatwa’s een niet-essentieel nevenverschijnsel zijn. Fatwa’s behoren tot de institutionele ruggengraat van de islam, zonder dewelke er gewoon geen moslimgemeenschap zou bestaan. Zonder fatwa’s was dit debat zonder voorwerp geweest.

Maar al lijdt links aan enkele blinde vlekken tegenover de islam, het onderkent dat het een probleem heeft. Ter rechterzijde heb ik geen weet van dergelijke gefocuste debatten, noch in de catacombentijd noch nu het op het multiculfront de wind in de zeilen heet te hebben. Rechts belegt nooit een beraad over de vraag: “Wat doen wij verkeerd?”

**********************

Psssst

Dit artikel, eigenlijk een gewetensonderzoek door de grote Koenraad Elst, van een gewetensonderzoek bij de Linxen (Nota Bene ter gelegenheid van de Gentse Feesten! Hebben die dan niets anders te doen?) over waar zijn we de weg kwijt geraakt. Het sluit als bij wonder aan bij de tekst van Lucky9 : “Waarom links de Islam koestert” bij de Grote Broers van Angeltjes. Zie http://blog.seniorennet.be/angeltjes/  

Eigenlijk kan men besluiten, dat Linx een logge 30-tonner is, die rijdt op platte banden….De stuurinrichting is verroest en de motor dreigt stil te vallen bij gebrek aan brandstof. De lucht is uit de banden, nu men lek gereden is op de scherven van het Marxisme. De eigenaars van het vehikel (de loft-socialisten en de zichzelf progressief noemende intellectuelen) hebben jaar na jaar hun aanhang zien afkalven en zijn nu dringend op zoek niet alleen naar nieuwe waterdragers, maar ook naar nieuwe lucht in hun versleten banden….

In afwachting van een nieuwe Messias met een nieuwe niet-werkbare heilsleer, schurken zij dicht aan bij de nieuwe groep van armen zowel van geest als van goederen : men weet maar nooit waarvoor dat goed is. Iedereen bij Linx, van hoog tot laag, twijfelt of dat wel de juiste weg is (want in-compatibel op een paar essentiële punten : on-gelijkheid van man en vrouw – godsdienst is opium van/voor het volk), maar bij gebrek aan iets beters…

Het kan ook anders gesteld worden : Linx papt aan bij Mohammed, in de hoop er ooit op een of andere manier beter van te worden, of, zelfs, als ’t God belieft (!) er  miraculeus weer boven op te geraken. Mohammed aanvaardt dat geflirt, in de hoop straks door hun aantal de vrijers de keel te kunnen oversnijden. Met één haal en van links naar rechts (Mosliml-traditie bij het ritueel afslachten van schapen), zoals onlangs nog bij Geert Wilders gedreigd werd…De lolbroek die daarvoor een aanzienlijke beloning uitloofde op zijn blog, had - volgens GeenStijl.nl – in zijn aankondiging geschreven, dat gezien de hoogdringendheid, er ook voor deze ene keer mocht gesneden worden van rechts naar links.

Echt grappig, vindt U niet? Echt van hetzelfde niveau als de cartoons van Gregorius Nekschot, U weet wel.

Bedenking : zit er heus zo weinig verstand en denkvermogen bij die Linxe intelligentsia van alle pluimage, dat zij ziende blind blijven voor de werkelijkheid? De socialistische maatschappij-orde heeft gefaald en is voorgoed voorbij. Net zoals de ultra-liberale of de puur-kapitalistische. Op de puinen van de oude stelsels, inclusief het klerikalisme, is er intussen iets traditioneels aan het hernemen : de oude glorie van het kloeke, werkzame, bloeiende en vruchtdragende nationalisme. Tot spijt van wie het benijdt. Er is dus geen enkele reden waarom het Avondland een achterlijke woestijngodsdienst zou moeten opvrijen. Er is dus nog hoop voor het Linxe Broederschap!

Werkelijk een opwekkende gedachte, nu de onmogelijkheid begint te dagen om tot een ordentelijk landsbestuur te geraken. Een gedachte waardig aan deze 15 Augustus : de Hoogdag van O.L.Vrouw Hemelvaart en Moederdag.

Bij ons in het heerlijke Zuiden staat een hele lading ‘proseco’ koel. Misschien deze avond, of hoogstens morgenavond, zullen de kurken knallen! De eerste roemers zullen wij klinken (samen met een Waals koppel van ietsje verder op dat hier is komen winen) op het ophoepelen van de twee Koninklijke Clowns, en de laatste, vele uren later, op de geboorte van twee Nieuwe Staten, N° 30 en N° 31 van de Europese Unie.

Ja mensen, zo ver zij we gekomen : als goede vrienden hebben hier, ver van huis, een Waals en een Vlaams echtpaar elkaar gevonden in een wederzijdse afkeer voor onze On-Staat. Communautair hebben we geen probleem : als het gesprek vastloopt op een of ander onvertaalbaar woord, schakelen we over op…Italiaans of Engels….Komt daarbij dat elk gesprek begint en eindigt met de vaststelling dat het ergste voorbij is, zowel bij ons ‘en Flandre’ als bij hen ‘in de Borinage’. Alleen met die Brusselaars weten we geen raad : het enige dat helpt is ze in een raket naar de maan schieten….Kunnen ze daar proberen Mars te annexeren….

15-08-2010 om 15:59 geschreven door digitalia  

.

Operatie “Tweedeling” is ingezet

Met een Poperingse Zot (*) als inzet.

En Manten kan het weten….

********************

CD&V zet Henri d'Udekem d'Acoz op straat

12:29 In Het Nieuwsblad. De CD&V heeft graaf Henri d'Udekem d'Acoz uit het Poperingse partijbestuur gezet. Vrijdag lekte uit dat de oom van prinses Mathilde een lidkaart van de N-VA heeft aangevraagd. De graaf werd in 1982 en in 2001 burgemeester van Poperinge. De 76-jarige d'Udekem d'Acoz zou volgens de N-VA zijn lidmaatschap aangevraagd hebben. Hij heeft zijn lidgeld wel nog niet betaald.

Sympathie

Henri d'Udekem d'Acoz ontkent dat hij zijn overstap naar de N-VA maakt en blijft naar eigen zeggen bij de CD&V. "Ik heb geen lidkaart besteld. Ik heb alleen eens gezegd dat ik N-VA een sympathieke partij vind omdat ze conservatief is", aldus de edelman in de Coreliokranten. De CD&V heeft hem intussen uit het lokale partijbestuur gezet. "Wat kon ik anders doen? Een bestuurslid dat zegt dat hij naar een andere partij stapt, kan toch niet aanblijven?" verklaart Henri Lefever, de Poperingse CD&V-voorzitter. Het ontslag moet in september bekrachtigd worden.

*******************

Psssst

De poppetjes zijn aan het dansen! De twee Di Pipo’s zijn nog aan hun laatste stoelendans bezig of er vallen al slachtoffers! Wat moet het dan worden, straks, als den Bart de handdoek in de ring gooit?! Of als Elio, verongelijkt, weigert van nog verder te doen? Een flinke scheut Bartolio en het gootgat in?

De Tjeven hebben hun mascotte, kak of geen kak, de pot op!, aan de kant gezet. De kroon, die door de overstap ontbloot was, is weer toegedekt.

Staat echter vast dat in heel die zaak iemand aan het liegen is geweest. Arme Graaf! Nog zo jong (76) en al overal uitgespuwd!

Zou het kunnen, dat La Cour/Het Hof zijn veto gesteld had? Dat hier een driedubbele salto morale is uitgevoerd met de Tjevenknoop als gevolg?

De zaak krijgt nog een staartje! Wordt vervolgd!

(*) Een Poperingse Zot : dat is de koosnaam die  sinds de nevelen der tijden aan iedere Poperingnaar hangt. Wordt dapper in stand gehouden vooral door de Ieperlingen, die van de wederomstuit dan de ‘Ieperse Kindjes” genoemd worden. Als uitgeweken Ieperling wens ik ter zake geen enkel standpunt meer in te nemen, alhoewel ik moet zeggen, dat er aan de meeste Poperingnaars toch kosten zijn.

14-08-2010 om 17:32 geschreven door digitalia  

.

Is een gevaarlijk bergpad

wel de gemakkelijkste weg voor een Laaglander?

Arm Weverken op zo eenzame hoogten…..

****************

Tussenstand: De onbegane paden van Bart De Wever

14/08/10 09u52

Bart De Wever staat op een kruispunt. Welke kant hij ook kiest, de weg zal hem over een onbegaan pad leiden. En de keuze die hij maakt zal hoe dan ook zijn eigen loopbaan als politicus en de toekomst van het land mee vorm geven.

·         

 De Wever kan van de Vlaams-nationalistische partij de belangrijkste van het land maken, of hij kan weglopen van het akkoord, dat inderdaad altijd minder dan verlangd zal zijn  

In het klassieke Amerikaanse gedicht 'The Road Not Taken' vertelt Robert Frost hoe hij in een bos op een splitsing van twee wegen staat. De dichter beschrijft er hoe hij uiteindelijk kiest voor het minst begane pad een metafoor voor het ongebonden, vrije en avontuurlijke leven van 'de kunstenaar'. Bart De Wever is er de man niet naar om zijn levensstijl te vergelijken met die van romantische kunstenaars zijn metaforen spelen nogal exclusief op het culinaire terrein. Toch moet ook de N-VA-voorzitter intussen erg vertrouwd zijn met het dilemma van 'The Road Not Taken'. Want welke weg moet hij nu inslaan, als voorzitter van een radicale nationalistische partij, die plots de grootste van het land geworden is? En welke andere weg zal hij daarmee redelijk definitief blokkeren?
 
Anders dan in het gedicht heeft De Wever niet eens de keuze tussen, zeg maar, een gemakkelijke en een moeilijke weg. Welke kant hij ook uitgaat, de weg zal hem over een onbegaan pad leiden. Rechts loopt de weg van het manmoedige verzet en vasthouden aan de eigen radicale agenda. Linksom gaat het naar het eerbare akkoord, dat tegelijk zijn partij bevestigt als leidende formatie in de federale regering en in Vlaanderen.
 
Compromis à la belge
Klinkt die tweede weg bekend in de oren als de klassieke methode van het compromis à la belge, dat zovele VU-leiders voor hem volgden en hen uiteindelijk compromitteerde? Toch niet helemaal, want Hugo Schiltz, vader en zoon Anciaux of nog een Jaak Gabriels handelden destijds als voorman van een middelgrote tot kleine partij, die weliswaar zetels kon leveren voor een meerderheid maar nooit de ambitie kon hebben om ook de grootste partij van het land te worden.
 
De N-VA moet zich die ambitie niet eens meer dromen: ze is op 13 juni plotsklaps werkelijkheid geworden. In de rebelse geesten van zijn door jarenlange frustratie gestaalde kaderleden mag de N-VA dan nog een zweeppartij zijn, dat klopt niet langer met de cijfers en de zetels in het parlement. Dat schept zo niet verplichtingen, dan toch verantwoordelijkheden. Belangrijker is evenwel dat de huidige krachtsverhouding tussen de partijen ook kansen schept voor de N-VA. Als de zeven partijen die nu met preformateur Elio Di Rupo (PS) onderhandelen over een staatshervorming een vergelijk zouden vinden over een stevige nieuwe communautaire stap (en, toegegeven, de recentste voortekenen nopen niet tot groot optimisme), dan wordt veel mogelijk. Dan heeft de N-VA een bewijs afgeleverd van politiek goed gedrag en zeden, en affirmeert ze zich in haar positie van grootste partij van Vlaanderen, met gerechtvaardigde hoop om die positie nog een tijdje vast te houden.
 
Dorpse behoudsgezindheid
De vijver van kiezers waarin N-VA kan vissen, is immers nog veel groter gebleken dan men voor 13 juni kon bevroeden. De Wever en zijn acolieten hebben niet alleen het zieltogende Lijst Dedecker en Vlaams Belang leeggezogen, maar hebben meteen een claim gelegd op het leiderschap van de hele (centrum-)rechtse flank. De boodschap die de N-VA vandaag vertolkt we hebben het eerder al een combinatie van rustige Vlaamse assertiviteit en conservatief mededogen genoemd sluit aan bij een zekere consensus van dorpse behoudsgezindheid in een groot deel van de Vlaamse bevolking.
 
Tot aan de dag van de voorbije verkiezingen bleef CD&V altijd de eerstaanwezende partij om die waarden te belichamen. Maar dat is nu dus veranderd. En zo kan N-VA misschien realiseren wat in de voorbije tien jaar ook sp.a en Open Vld tevergeefs geprobeerd hebben en als grootste volkspartij de sociologische hegemonie van de christendemocratie in Vlaanderen doorbreken. De partij heeft het mandaat gekregen om de leiding te nemen bij een volgende ambitieuze staatshervorming, maar nu misschien ook weer niet om het land per decreet af te schaffen, zoals sommige minder intellectueel begaafde partijgenoten van De Wever nog altijd schijnen te denken.
  
Zelfs de timing zit daarvoor goed. Om Vlaanderen te laten vervellen van een CVP-staat in een N-VA-staat, moet je bij de wortels zijn van het lokale bestuur. En laten er nu net over twee jaar al gemeenteraadsverkiezingen gehouden worden. Wat meer is, N-VA vertrekt daar allerminst vanaf nul. In heel wat gemeenten werken de oude kartels van CD&V en N-VA nog perfect door, bijna zelfs alsof ze geen alliantie maar een eensgezinde partij vormen. In die kartels was N-VA altijd het bescheiden kleine broertje, maar nu kan de volwassen geworden partij de met CD&V opgezette structuren gebruiken om de balans te doen keren in het eigen voordeel.
 
De Voerense burgemeester Huub Broers is een speciaal geval en we kunnen eens lachen met 'nonkel' Henri d'Udekem d'Acoz, die nu plots ook een N-VA-lidkaart heeft, maar zij staan symbool voor de twijfel in vele CD&V-hoofden en voor de aantrekkingskracht van de sirenenzang van de überpopulaire Bart De Wever.
 
Dat is dus de belofte die voor De Wever verscholen ligt aan het einde van dat ene onbegane pad: een partij achterlaten die structureel (een van) de grootste van Vlaanderen kan blijven. Het moet een aantrekkelijke gedachte zijn voor de man die al vaker heeft gezegd dat hij zijn houdbaarheidsdatum als toppoliticus ziet verstrijken na de gemeenteraadsverkiezingen van 2012.
 
Treurige karikatuurtjes
Maar dan moet er dus wel eerst een communautair compromis gezocht worden, en dat zal noodzakelijkerwijs langs de door N-VA zo vervloekte Belgische wegen van overleg en geleidelijkheid moeten lopen. Misschien niet bij de vele nieuwe kiezers en leden, maar zeker wel bij de traditionele militanten leeft de oprechte hoop om de vers verkregen macht te gebruiken om het voor een keer anders te doen. Om niet toe te geven, om het Franstalige 'non' met een even krachtig neen te blijven beantwoorden. De treurige karikatuurtjes die nu alweer gemaakt worden van Joëlle Milquet (Vlaamse media) en Bart De Wever (Franstalige media) geven extra voedsel aan die roep.
 
Is de boel blokkeren een reële optie? Absoluut. Het is dat andere onbegane pad. Bart De Wever kan de historische politicus zijn die als eerste van de Vlaams-nationalistische partij de belangrijkste van het land maakt, of hij kan de historische politicus zijn die wegloopt van het akkoord, dat inderdaad altijd minder dan verlangd zal zijn. Dan stuurt hij het land naar een ongezien zware confrontatie tussen de gemeenschappen, met een erg onzekere afloop. Klinkt onheilspellend, maar voor een N-VA-politicus die destijds zijn moederpartij kapot zag gaan aan het compromis teveel, heeft de uitdrukking 'woord houden' nu eenmaal een bijzondere betekenis.
 

********************

Pssst

Wat een geluk dat de De Morgen bestaat, zodat die zeker niet meer moet worden uitgevonden. Immers, op die manier weet den Bart tot op de millimeter wat hij hoort te denken maar vooral wat hij behoort te doen…..Want geloof me, het is erg eenzaam op de top!

Deze alinea werd gelicht uit bovenstaand artikel :

De partij heeft het mandaat gekregen om de leiding te nemen bij een volgende ambitieuze staatshervorming, maar nu misschien ook weer niet om het land per decreet af te schaffen, zoals sommige minder intellectueel begaafde partijgenoten van De Wever nog altijd schijnen te denken.

Dus in de gauwte nog maar eens benadrukt, dat die van de harde lijn BINNEN de NVA minder begaafde partijgenoten zijn. Wat moeten die van de harde lijn buiten de NVA dan niet zijn, die van het Vlaams Belang!? Waarschijnlijk nog minder dan ongelovige honden varkens en apen….om in hun eerstvolgende woordenschat te spreken….

Schelden is inderdaad de taal van hen die door het leven moeten gaan zonder argumenten….

Hieronder voor het gemak van al die zoekenden, enkele onderwerpen die het intellectueel vermogen van die van De Morgen schijnbaar te boven gaan : aantal stemmen nodig om een NVA of een PS parlementslid te kunnen spelen – aantallen uitgevoerde werklozencontroles in de beide Deelstaten – het verschil in de tewerkstelling in het Openbaar Ambt in beide Deelstaten – de 50/50 pariteit in de Kamers met 6,5 en 3,5 miljoen inwoners – waarbij de grendelwetten, de belangenconflicten en de veto-wetten – de gevolgen van de wafelijzer-politiek, enz.

O ja, hoor ik al in de verte : dat zijn allemaal ‘communautaire problemen’ waar de mensen niet van wakker liggen, waarbij gemakshalve vergeten wordt dat dit land al 180 jaar aan dergelijke valse problemen kapot gaat, juist omdat er geen paal en perk aan gesteld wordt!

Maar weet dan wat duizendmaal erger is dan intellectuele onbekwaamheid, dat is veinzen dat al die dingen te onbelangrijk zijn om er Uw verstand op te verslijten. Het zou de elite, de Bazen, het Establishment wel eens kunnen mishagen die dingen uitgediept te zien. Want dat zou hun verheven status wel eens kunnen aantasten.

Kortom : wiens brood men eet, diens woord men spreekt.

Wat mij verder als Vlaams Nationalist wel aanspreekt, is hier in dat Rood Moniteurke dat het zo onomwonden het succes van een Vlaams Nationale Partij belicht : de grootste ooit, de belangrijkste van het land, op rozen voor de volgende Gemeenteraad verkiezingen, de boel blokkeren is absoluut ook een optie.

Het klinkt zelfs hoopvol, als het artikel afgesloten wordt met een tweetal schitterende volzinnen, die klinken al orakel-taal :

Dan stuurt hij het land naar een ongezien zware confrontatie tussen de gemeenschappen, met een erg onzekere afloop. Klinkt onheilspellend, maar voor een N-VA-politicus die destijds zijn moederpartij (de Volksunie dus!) kapot zag gaan aan het compromis teveel, heeft de uitdrukking 'woord houden' nu eenmaal een bijzondere betekenis.

Zo zal er later (volgende week al?) kunnen geschreven worden :’Zeg niet dat De Morgen U nier verwittigd had’…..

Zo komt Digitalia stilaan tot het besef, dat inderdaad het onafwendbare eindelijk dichterbij is gekomen. Is gekomen : voltooid verleden tijd! Ziet er niet goed uit voor de pineuten van traditioneel Linkx. Van twee dingen één : ofwel speelt den Bart het heel héél erg hard, ofwel duikelt hij van de slappe koord der onderhandelingen, en komen zijn Vlaams Nationalisten altegader terecht in het vangnet van de Partij die altijd onveranderd en rechtlijnig het einde van België betracht heeft.

Nog hooguit 7 keer slapen….en dan treden wij binnen in een nieuw tijdperk. Misschien zelfs dat de voorzittershamer van het halfjaarlijks voorzitterschap van de EU, na amper twee maand GLORY and HOPE, reeds moet afgestaan worden aan de volgende. Wegens, inderdaad Mister Nigel Farage, the Country broken into peaces – God save the Queen and SKOLL !!

Slot : Siegried Bracke (BRT), Huub Broers (Voeren) –Nonkel Heni (Proven) : wie wordt de volgende? Maar dat het Vlaams Belang ‘leeg gezogen’ wordt door de Niveanen : jongens, dat is nu eenmaal een kei van een voorbeeld voor ‘wishfull thinking’. Die van het Vlaams Belang verkiezen altijd het origineel boven de kopie. Omdat zij er nu eenmaal de voorkeur aan geven bij de felle feiten en de harde waarheid te zweren, liever dan bij verbleekte aftreksels.

Echter, de barre hoogte, de felle feiten en de harde waarheid die dezer dagen als een aureool rond het hoofd hangen van ons arm Weverken, doen onze harten sneller slaan. Waarbij wij, als echte kandidaat-populisten ons afvragen ; ‘Doet hij het? Of doet hij het niet’….Een beetje zoals de scenario-schrijvers van ‘Thuis’ hun seizoen afsluiten : met een climax, gevolgd door een reuzengroot vraagteken. JaJa, de Bijna-Slimlste-Mens-ter-Wereld is bove, alles ook een goed scenarist!  

14-08-2010 om 13:15 geschreven door digitalia  

.

Heilige Mohbama,

B.V.O.

**********************************************

Obama verdedigt moskee nabij Ground Zero

De Amerikaanse president Barack Obama heeft gisteren in Washington het recht verdedigd om nabij Ground Zero in New York een moskee in te richten. Hij stelde dat de vrijheid van eredienst gegarandeerd is door de Amerikaanse grondwet. "Als burger, als president, ben ik van mening dat moslims evenveel recht hebben om hun geloof te belijden als ieder ander in dit land. Dat omvat ook het recht om een plaats van eredienst en een centrum te bouwen op een privaat eigendom in het zuiden van Manhattan", zei Obama tijdens een ramadanmaaltijd in het Witte Huis. (afp/ka In DM)

***********************

Pssst

Eerst duidelijk stellen wat de De Morgen schrijft : Houssein Barack Obama (zo heet de man met zijn volle naam), gelovig Moslim in zijn privé-leven, zit aan tijdens de vastenmaand naar Islam-traditie na zonsondergang dus, aan een geweldig banket in het Witte Huis (symnolischer kan het niet), en verklaart daar LOUD AND CLEAR dat de Islam gewoon een andere soort godsdienst is, met evenveel rechten als alle andere godsdiensten. Hij spreekt niet voor zijn tafelgezellen (gezelinnen zijn ongewenst), maar voor geheel de Moslim-wereld terwijl en passant de anderen het meteen ook weten : in ieders hoofd moet er automatisch een clic ontstaan tussen de 2 begrippen : Islam = godsdienst. Die clic moet die andere clic’s vervangen die steeds luider weerklinken : Islam = terreur, Islam = bommen, Islam = achterlijkheid, Islam = moord….En dus als Obama het zegt, zal de wereld luisetere!

Dat is dus een eerste leugen. Want Islam is eigenlijk een dun laagje godsdienst bovenop de zware onderlaag van een totalitaire samenleving in stand gehouden ten bate van een kleine kring van geprivilegieerden, wier tweede natuur er in bestaat de gehele mensheid te willen onderwerpen. Gaat die onderwerping door omstandigheden niet door op bloedige wijze, dan wordt overgeschakeld op de zachtere vorm van massa emigratie.

Tweede leugen is, dat Obama de ‘Democraat’ in feite vertaald zou moeten worden als de ‘Sociaal-Democraat’, zoals wij de socialisten bij ons noemen : alles wat Linkx van het Centrum ligt.  Wij weten dat sedert de val van Het Communisme alle Linxen ter wereld hun basis, hun richting en hun reden van bestaan verloren hebben en dat zij vertwijfeld op zoek zijn naar nieuwe achterbannen die hun leiders in het zadel kunnen houden. De ‘Proletariërs Aller Landen’ hebben afgehaakt : zij hebben met eigen ogen gezien wat 70 jaar ‘Arbeiders-Paradijs’ vermag.

Het is precies daar, dat die twee leugens elkaar ontmoeten : de Moslim-immigranten dragen hun systeem uit en kiezen, overal waar zij aangekomen zijn, de kant van hun beschermheren, de Linxen, die hun verloren achterban van ‘proletariërs’ maar al te graag vervangen zien door de nieuwkomers. Later zullen die wel zien….want als het er op aan komt, zullen Linxen ook maar ongelovige honden, apen en varkens blijken te zijn….

Deze twee leugens worden CRIMINELE LEUGENS, niet als ze uitgesproken worden door een gewone burger, maar wel als ze uitgesproken worden door de Machtigste Man ter Wereld, de President van Amerika. Vandaar het begin van zijn tafelrede : ‘ als burger, en als president, ben ik van mening dat….De leugens zijn dus geen verspreking, geen ‘slip of the tongue’, maar zijn een beredeneerd uitgangspunt, om te verkondigen dat de Moslims evenveel rechten hebben als de niet-Moslims.

En daar is dan meteen weer de verdraaiïngskunst der Linxen : uitgaan van een vaste zekerheid (gelijke rechten) en besluiten met een Linx dogma (de Islam is een godsdienst als een andere)….De Grondwet schrijft vrijheid van godsdienst voor…(wat juist is) en dat geldt dus ook voor de Islam, want Islan is een godsdienst als een andere (wat niet juist is)…

Wat erger is, en hopelijk met de dag nog erger zal worden, is dat de overgrote meerderheid der Amerikanen de Moskee zo dicht bij Ground Zero helemaal niet wil, en dat hun President hen dat tegen beter weten in, juist blijft door de strot duwen!

Het geheel van Mohbama’s speechke is een schoolvoorbeeld van hoe de PERCEPTIE de REALITEIT verdringt en in de plaats er van wil komen : een soort van goocheltruc : het publiek ziet de dame in de kist op het podium werkelijk in twee zagen, weet dat dit niet kan, en toch klapt het in de handen voor de Maestro….

Zij allemaal die de truc doorzien, dat zijn ongelovigen, vuile racisten, Zwartzakken en halve wilden, die thuis horen in een ‘cordon sanitaire’. Dàt is pas echte democratie!

14-08-2010 om 11:02 geschreven door digitalia  

.

Making Memories

Opdat wij nimmer zouden vergeten….

***************

Het land is moe, maar zal niet rusten

13/08/10 08u31

Caroline Gennez over het testament van Tony Judt en 'het doorbreken van het liberale eenheidsdenken'. Caroline Gennez is voorzitter van Sp.a. De Britse historicus Tony Judt overleed vorige vrijdag op 62-jarige leeftijd in New York. Caroline Gennez las zijn politiek testament over de sociaaldemocratie. 'We zullen onszelf grondig moeten heruitvinden.'

·         

 Links moet een aha-erlebnis opwekken, het inzicht post doen vatten bij elke burger dat hij of zij voordeel heeft bij meer inkomensgelijkheid, eerlijke en gelijke kansen, maar ook bij publieke voorzieningen zoals jeugd- en ouderenzorg, speeltuinen en scholen en betaalbare gezondheidszorg  

In zijn jongste boek, Het land is moe, belijdt de vorige week overleden historicus Tony Judt zijn kritisch maar sterk geloof in de sociaaldemocratie. Zoals Thatcher over het liberale kapitalisme zei, meent Judt dat er voor links "geen alternatief" is. We zullen onszelf evenwel grondig moeten heruitvinden. Wil de partij nog een rol van betekenis spelen, zeker. Maar bovenal om dichter bij dat ene, ongewijzigde doel te komen: een eerlijke samenleving waar het voor iedereen goed, fatsoenlijk en veilig om leven is.

Een persoonlijke bekentenis. Tussen de dagelijkse politieke beslommeringen in overvalt mij de jongste jaren steeds vaker een gevoel van boosheid. Boosheid over het breed om zich heen grijpende eenheidsdenken over staat, markt en samenleving. Dat minder overheid principieel beter is voor iedereen, dat regulering en belastingen groei vernietigen en ondernemingszin afremmen: het is een mantra geworden van politici van allerlei slag, daarin gesteund door economisten en marktgoeroes. Het is een sluipende ideologie die zichzelf de status van wetenschap aanmeet, een geloof dat zich als voldongen feit voordoet.

Het heeft mijn linkse overtuiging enkel aangescherpt, maar het vergroot ook mijn zorg over de slagkracht ervan. We slagen er onvoldoende in om het 'liberale' eenheidsdenken, dat zich geenszins beperkt tot liberale partijen, fundamenteel te ontluisteren of te doorbreken. Aan inzicht ontbreekt het ons niet (al in 1998 maakte de jongerenpartij Animo in haar Roodboek brandhout van dat eenheidsdenken), wel aan overtuigingskracht.

Sociale uitkleding
Groot was dan ook mijn gevoel van herkenning bij de lectuur van Tony Judt. Hij ontleedt en duidt tot in de finesses dat eenheidsdenken. En hij wijst meteen op het zwakke tegengewicht van links.

Sociaaldemocraten in Europa missen "een samenhangend verhaal", hun taal is "uitgeput". Het is een streng en mijns inziens te pessimistisch oordeel, al was het maar omdat in Europa de sociaaldemocratie heeft verhinderd dat het in de jaren tachtig in de VS en het VK ontstane liberale eenheidsdenken zich in de praktijk kon vertalen in de totale sociale uitkleding. Maar Judt heeft een punt: het is stil op links. En hoewel postelectoraal onderzoek ook in Vlaanderen aantoont dat mensen wakker liggen van pensioenen en jobs, vertaalt dit zich niet in electoraal succes voor links. Ook de crisis die voor dat eenheidsdenken toch ontluisterend had moeten zijn, heeft ons niet geholpen.

Wat maakt het liberale eenheidsdenken zo schijnbaar onontkoombaar? Wat zorgt voor de kritiekloze aanname dat minder staat, zo weinig mogelijk controle of toezicht op de markten goed voor u is? Waarom slagen we er niet in om die tijdgeest te keren, terwijl elke dag duidelijker wordt welke prijs de samenleving betaalt voor dat Geloof (want dat is het): versplintering van de samenleving, verschraling van de zorgende overheid, selectieve groei van welvaart zonder welzijn, druk op inkomen, tijd en talent, toenemende ongelijkheid. Het eenheidsdenken is zo sterk dat zelfs de financieel-economische crisis van de jongste jaren het niet heeft kunnen doorbreken. Na een gemompeld mea culpa, was het weer business as usual, onethische winstmaximalisatie en hoge bonussen incluis. De crisis heeft het Geloof niet wezenlijk aangetast: Judt heeft het over een "tactische terugtrekking".

Er is een tijd geweest waarin het idee van een zorgende overheid het voorwerp uitmaakte van een brede consensus. Mechanismen van wederkerigheid en herverdeling werden toen minstens zo breed gedragen als het liberale eenheidsdenken vandaag. Van 1945 tot de jaren zeventig leefde volgens Judt ook bij de bevolking het "wijdverbreid geloof dat een bescheiden herverdeling van rijkdom, waarmee een einde zou worden gemaakt aan extreme rijkdom en armoede, iedereen ten goede zou komen".

Er is een generatie, niet toevallig met wortels in de oorlog, die maar al te goed wist hoe (slecht) het leven zonder die zorgende, verenigende, herverdelende overheid was. Dat besef is bij latere generaties, die hun welvaart en welzijn nochtans veelal te danken hadden aan de inspanningen van de verzorgingsstaat, verwaterd. Het leidt tot de paradox dat velen vandaag de lusten van het sociale bouwwerk vanzelfsprekend vinden, maar geen enkel begrip opbrengen voor de instrumenten die daartoe leiden. Belastingen, administratie, publieke voorzieningen wuiven ze weg als onhebbelijke staatsbemoeienis. Zelfs de aanhangers van het eenheidsdenken vinden het ondanks hun ongebreideld geloof in de markt niet meer dan logisch dat àls de markt faalt, de overheid wel de brokken zal oppikken. Zie het verhaal van de falende banken.

Gaandeweg, vooral sinds de neoliberale jaren tachtig, zijn de rijpste vruchten geplukt, maar collectief zijn we het doel uit het oog verloren: de boom moet op een duurzame manier leiden tot meer gelijkheid waar iedereen, ook de welgestelden in een samenleving, beter van wordt. We zijn in de meest letterlijke zin de waarde van wederkerigheid en herverdeling vergeten. We weten van veel de prijs, wat het kost, maar niet wat het maatschappelijk waard is. Tegelijkertijd is er overvloedig bewijs aangeleverd van de stelling dat samenlevingen met minder inkomensongelijkheid op alle indicatoren van welvaart, welzijn en geluk (gezondheid, onderwijs, veiligheid.) beter af zijn dan samenlevingen waar extreme rijkdom en armoede heersen. Mensen zijn beter af in landen waar het liberale eenheidsdenken niet zo dominant de maat aangeeft.

Maar wat staat er links te doen, als we ons (ik aarzel niet om het woord te gebruiken) historisch doel opnieuw beter willen fixeren en de weg ernaar toe willen moderniseren? Wat moeten we doen om onszelf opnieuw aantrekkelijk te maken voor meer kiezers, ja zelfs onmisbaar in de ogen van meer dan 15 procent van de Vlamingen? Zoals gezegd, Judt en andere scherpe waarnemers ter linkerzijde helpen ons in de analyse en de vraagstelling, maar de antwoorden zullen we zelf moeten formuleren.

We moeten vooral niet ophouden met te waken over het niveau van de sociale bescherming, en die rol heeft links in België, meer dan in andere landen, niet gelost. Maar omgekeerd moeten we ook niet hervallen in de karikatuur van de verzorgingsstaat: het etatisme. Ik ben niet bang voor die valkuil. Vadertje staat is voor mij een oude koe. sp.a is het etatisme ver voorbij. De grote ideologische discussies over de rol van de overheid versus markt hebben tien jaar na de val van de Muur al plaats gevonden in onze partij. We weten al langer dan vandaag dat er een hemelsbreed verschil is tussen enerzijds etatisme en een bureaucratisch staatsapparaat en anderzijds een moderne, sterke overheid die de markt onderwerpt aan een herverdelend en sociaal corrigerend kader.

Veel geven, weinig krijgen
Is de weg terug naar vadertje staat geen optie, net zo min moeten we ontkennen dat de zorgende overheid soms (te) veel geld kost. Die zorg om de betaalbaarheid en dus de duurzaamheid van de sociale bescherming is wel degelijk legitiem. Dat is ook de reden waarom ik vind dat een orthodox begrotingsbeleid op zich niet vloekt met socialisme. Het is terloops ook de reden waarom sp.a in deze economisch moeilijke tijden mee aan de regeringstafel zit. Juist nu moeten we proberen om te vermijden dat de legitieme zorg om de betaalbaarheid van de verzorgingsstaat door de fans van het eenheidsdenken wordt misbruikt voor een kille, sociale afbraakagenda. Toen we in de Vlaamse regering moesten kiezen tussen jobkorting of meer kinderopvang, hebben we geen moment geaarzeld.

Maar meer dan dit alles is nodig, willen we ons niet beperken tot de rol van wat Judt "sociale boekhouder" noemt. En dan keer ik terug naar de hoger gemaakte vaststelling van vervreemding tussen grote delen van de bevolking en het concept van de verzorgende overheid. Noties als wederkerigheid en herverdeling zijn in de meest letterlijke zin van het woord 'ontwaard' omdat veel mensen de zin ervan niet meer aanvoelen. En het moet gezegd, objectieve mankementen in die mechanismen geven ook extra voeding aan het gevoel van velen dat solidariteit een verhaal geworden is van 'veel geven, maar weinig krijgen'. Dat zet mensen tegen elkaar op: Vlamingen tegen Walen, autochtonen tegen allochtonen. Als we het eenheidsdenken willen doorbreken, moeten we op een aantoonbare wijze en in verstaanbare taal dat 'contact' herstellen. Mensen moeten opnieuw horen, zien en voelen dat persoonlijke welvaart en welzijn onlosmakelijk verbonden zijn met het gemeenschappelijk goed.

Dit is in se een waardenverhaal. Links moet een aha-erlebnis opwekken, het inzicht post doen vatten bij elke burger dat hij of zij voordeel heeft bij meer inkomensgelijkheid, eerlijke en gelijke kansen, maar ook bij publieke voorzieningen zoals jeugd- en ouderenzorg, speeltuinen en scholen, betaalbare gezondheidszorg, veilige en leefbare omgevingen. Het vergt ook in onze corebusiness (het sociaaleconomische) een ander taalgebruik. Nu hebben we bijvoorbeeld vaak nog te exclusief oog voor de strikt economische facetten van jobs of pensioenen. Bij de bezorgdheden van mensen over hun pensioen gaat het evenwel niet enkel om het precieze maandelijkse bedrag dat op de bankrekening zal komen, maar ook om meer immateriële vragen over de toekomst: zorg, vrije tijd, huisvesting, veiligheid van de leefomgeving.

Trein op de sporen
Mensen moeten weten dat socialisten niet enkel ijveren voor het publieke karakter van de financiering, maar ook voor een zorgzaam en ondersteunend overheidsoptreden in die andere noden die direct ingrijpen in hun dagelijkse leven. Hetzelfde met jobs. "Een job is de beste garantie tegen armoede", zeggen socialisten vaak en terecht. Maar in de beleving van vele hardwerkende Vlamingen schreeuwen veel andere gevoelens, zorgen en vragen om een antwoord: welzijn op het werk, hoe omgaan met gewijzigde arbeidsomstandigheden of een nieuwe managerscultuur, de combinatie met het gezinsleven. Mensen moeten weten dat ons hart voor sociale vooruitgang niet alleen klopt waar hun portemonnee zit.

Tony Judt zegt terecht: "We zullen de terugkerende (sociale, CG) vragen opnieuw moeten stellen, maar open moeten staan voor nieuwe antwoorden." We leven in een tijdsgewricht dat radicaal anders is dan de periode waarin de verzorgingsstaat tot stand kwam. Behouden is goed, kopiëren heeft geen zin. Er zijn veel evoluties die nieuwe sociale vraagstukken met zich meebrengen: andere gezins- en arbeidsvormen, informatiemaatschappij, vergroening, vergrijzing en verkleuring, hoogtechnologische economie. Bij de hervorming van sp.a tot een moderne socialistische partij zal het meer dan ooit nodig zijn om onze antennes aan te scherpen en structuren open te gooien. We moeten dringend een voet verwerven op die nieuwe politiek-maatschappelijke gronden. sp.a zal zich daar in het najaar, onder meer met het Visiecongres, ook over bezinnen.

De modernisering zal tijd vergen, maar de inzet is wat mij betreft duidelijk en het doel blijft onveranderd. Het is aan ons om aan te tonen dat het liberale eenheidsdenken niet onontkoombaar is. Het is aan links om de trein opnieuw op de sporen van de sociale vooruitgang te krijgen. Er is inderdaad geen alternatief. Als we in deze missie niet slagen, houden we tout court op progressieven te zijn

*************

Pssst

Wie lang heeft geleefd, heeft veel flauwe kul meegemaakt. Kan ik van meespreken. Bovenstaand epistel spant toch wel de kroon. Precies 1855 woorden (zegt mijn computer) zijn er nodig om…niets gezegd te krijgen.

Ja, dat de SPA moet’ herbronnen’ (dat wisten we al) maar er wordt nergens aangetoond waar er een bron is, of na 1917 waar ergens nog een zou ontdekt zijn. Na de val van het Communisme en de Muur der Schande is al wat Linx is, in een vrije val terecht gekomen. Zakt, zoals een dode vis, geruisloos naar de diepte….

Zou Mevrouw Genez dat heerlijke stukje in Knack van de hand van Bennoo Barnard dan niet gelezen hebben? Hij zegt daar toch zo heerlijk dat het Marxisme een fantastische leerstelling is, moest ze op het mensdom met goed gevolg kunnen toegepast worden. Net zoals een vol glas water best niet omgekeerd opgediend wordt in de hoop dat het Marxisme sterker is dan de zwaartekracht….

Alleen jammer dat honderden miljoenen mensen daarvoor eerst moesten sterven….

Tussen de lijntjes door klinkt de wanhoop van Mevr. Genez : we zijn verkeerd bezig en hoe geraken we er (in ’s hemelsnaam?) uit?

Ik weet het ook niet, Mevr. Genez en moest ik het weten, ik zou het U niet zeggen. Wat ik wel weet, en U blijkbaar nog altijd niet besedt, dat jullie heil NIET in de Islam ligt, en zeker NIET in een volgehouden belgicistich avontuur, waarbij U alleen overleeft dank zij de steun van jullie Waalse spitsbroeders, de klaplopers der PS.

Eigenlijk heb ik daarmee al teveel gezegd, vindt U niet? Want er is geen haar op min kalen wordend hoofd dat er aan denkt medeplichtig te zijn aan jullie AHA-ERLEBNIS.

Herinnert U zich, Mevr. Genez, dat standbeeld in Oost Berlijn, van (denk ik) Erich Honnecker rechtstaand naast Karl Marx, gezeten, waar op zekere morgen, na de Wende, de handen met bloed overschilderd waren? Het was natuurlijke rode verf, maar de guigigaards hadden het koppel een karton om de hals gehangen, waarop stond ‘Wir haben es nicht gewusst’….Dat schouwspel is daar blijven staan, in weer en wind, en niemand, zegge en schrijve niemand van hun vroegere DDR-onderdanen is hen komen bevrijden van die schande….

Ik denk, Mevr. Genez, dat er te lande ook een paar standbeelden zijn van Linkxe voortrekkers, die dergelijk lot te wachten staat. Alhoewel (volgens mij) er enkele bij zijn die wegens hun Vlaamse reflex, vrijgesteld mogen worden van die penitentie. Ik ben niet zo goed beslagen in de Linxe Geschiedenis, maar jullie afgod, de Heer Moyson, is er zekerlijk ene van. Zeg dus niet dat er nooit goeie Rooien geweest zijn! Ze zijn echter wel te tellen op de vingers van één hand!  

13-08-2010 om 18:05 geschreven door digitalia