_

138

donderdag 21 juli 2011

Laatste Nationale Feestdag

Tweede salvo

Dit is de kroon van Philippe de Taaie

Bij voorgaand stukje was dat deze van Bertje Bibber.

----------------------

Het klinkt, voor hen die nog de Misliturgie in de oren is blijven hangen, misschien een beetje heiligschennend om de Consecratie te bagatelliseren, akkoord, dat is het ook. En toch laat ik het staan, omdat op die manier bij het lezen een sluier van respect zou neerdalen over de schrijver en zijn 11 Juli-artikel.

Dat Mter Vic Van Aelst op de achtergrond meeluistert, is mooi meegenomen. Ook ik ben van mening dat in Vlaanderen de Franse lessen op school zouden moeten verboden worden. Het is nu genoeg geweest. Wie aan de Univ Frans, Engels, Italiaans of Russisch wil leren : geen bezwaar. Kent U inderdaad een ander land (Frank rijk, Engeland, Duitsland, Nederland) waar Frans of een andere taal verplichte leerstof is? Wie nu nog tweetaligheid in Vlaanderen wil, is ofwel een Tjeef, ofwel een masocist. Trouwens, voor de Franscouillons : er bestaan toch tolken? Voor ons Vlamingen met aangeboren talenknobbel, zou dat alleen maar een verrijking zijn : zou er inderdaad nog 5% schoolverlaters zijn, die na 5 jaar zichzelf niet belachelijk staat te maken door Frans te willen brabbelen? Wie beroepsmatig Frans vandoen heeft, zal rap bijgeschoold zijn! Is bij deze proefondervindelijk bewezen!

---------------------

Boem paukeslag, daar ligt alles plat!”

wo, 13/07/2011 - 16:07 — Johan Sanctorum

Via Nieuw Pierke

------------------------------

Guldensporentoespraak van Johan Sanctorum, gegeven in Leuven voor de Vlaamse Kring Regio Leuven

Zondag 10 juli 2011
 

Beste vrienden

Ik dank u oprecht, mede namens al mijn pseudoniemen (* zie voetnoot), voor de uitnodiging om hier in Leuven de 11 juli-rede te mogen geven. Dit is een feestelijk moment, in het regeringsloze en onbestuurbare België, waarin Vlamingen steeds minder toekomst zien. Alle verkiezingsuitslagen, alle peilingen bevestigen dat,- wat koffiedikkijkende politicologen ook mogen beweren. De verwachtingen zijn hoog gespannen, institutioneel staan we vlak voor een breekpunt, een “point of no return”, of een no pasaran.

Toch veronderstel ik dat u van mij, als filosoof en republikein, iets meer verwacht dan toeters en tromgeroffel. Zonder de feestvreugde te willen verstoren, leek het me gepast om u een paar doordenkers te presenteren,- van mij mag u ze zelfs borrelnootjes noemen voor de receptie van straks. Zoute, pikante, af en toe ook bittere nevenbedenkingen omtrent datgene waar wij allemaal mee begaan zijn: de “Vlaamse beweging”. Beweegt ze nog? En zo ja, waarheen?

1. Over nationalisme en patriottisme

Onlangs presenteerde een vriend van me op facebook,- de plek waar de dag van vandaag alle revoluties beginnen en even snel weer doodbloeden,- zichzelf als een Vlaamse patriot. Ik feliciteerde hem dadelijk en wou mezelf ook al melden als com-patriot, landgenoot, mede-vaderlander. Pas achteraf besefte ik de ongerijmdheid van die uitspraak. Een “Vlaamse patriot”, wat is dat voor een onbekende soort? Het idee van een Belgische patriot is me perfect duidelijk: hij heet Eddy Merckx of Luc Tuymans of, als het een zij is, Axelle Red. Ze houden van ons vorstenhuis, laten zich graag tot baron kronen, en tekenen petities voor de eenheid van België.

En jawel, de Vlaamse beweging is in de 19^de eeuw begonnen als een vaderlandslievende beweging. De Vlaamse Leeuw was oorspronkelijk een braaf huisdier, ondanks de strijdlustige tekst. Hendrik Conscience, de man die ons Nederlands leerde schrijven, was een Belgicist. Tot 1914 koesterden de Vlamingen de illusie dat ze voor hun Belgisch patriottisme zouden beloond worden, als ze maar hard genoeg werkten en dapper vochten, en dat hun toekomst binnen het “heilig land der vaadren” lag.  Maar het liep anders af: het laatste restje vaderlandsliefde verzoop in de loopgraven van 14-18. Het groot breekpunt, dat zich in de eerste helft van de 20^ste  eeuw voltrekt, draait dan ook rond het weigeren van een erfenis en een vrijwillige verbanning: we hebben voor eens en altijd beslist dat België ons vaderland niét kan zijn. We verdedigen met hand en tand onze geboorteplek, maar tégen de permanente dreiging die uitgaat van het “vaderland”: de Vlaamse beweging is een beweging van opstandige zonen.

Dat is ook de reden waarom de Vlaming niet anders dan anti-koningsgezind kan zijn: de monarch, de vader-des-vaderlands, hij is en blijft het doelwit in een vaag, onuitgesproken moordplan, om het moederland te redden. Wij zijn allemaal stukjes van een Oedipuscomplex. Ik weet dat Freud uit de mode is, maar men moet hem lezen om de geschiedenis van de Vlaamse beweging te begrijpen. De koningsmoord is ons eigenlijke, verzwegen perspectief. “Vive la république”, ik ken geen enkele Franse slogan die ons zo op het lijf geschreven is.

Het boeiende aan die Vlaamse beweging is echter, dat het Vlaams-nationalisme, de grote anti-Belgische onderstroom, zich niet zomaar heeft bekeerd tot een premature Vlaamse versie van de vaderlandsliefde. Werden wij zomaar Vlaamse patriotten? Neen, integendeel, we bleven zoeken. Het vaderland is voor de Vlaams-nationalist geen land dat achter de bocht ligt, maar iets dat met de horizon steeds mee opschuift: de Vlaamse beweging bevindt zich in een feitelijke staat van de exodus, de bijbelse uittocht. We zijn onderweg, maar niemand weet waarheen. Af en toe kiezen we ons een Mozes uit, een gids, maar die valt even snel weer in ongenade. Geen prins, geen leider, geen politicus kan onze rusteloosheid nog duurzaam temperen: het patriottisme is aan ons niet besteed.

Het vaderland wordt zo, om de Franse denker Michel Foucault te parafraseren, een heterotopie, een andere plek, iets dat altijd buiten ons is. Het denken van het onmogelijke. Iets dat vandaag niet bestaat, misschien nooit zal bestaan, maar fundamenteel anders, beter, rechtvaardiger is, dan het systeem waar wij in leven. Niemand die dat beter begreep dan de diepgelovige Remi Piryns, resp. vader en grootvader van Piet, de linkse journalist, en Freya, de groene politica. Als slachtoffer van de repressie dichtte hij, tussen de vier muren van zijn gevangenis in Lokeren, het bekende “gedicht voor het vaderland”, allicht met een zweem van bittere ironie, wetende dat het om een droombeeld, misschien wel een fata morgana gaat.

En zo zou ik een tegenstelling willen poneren, tussen de patriot en de nationalist. Een politiek en tegelijk een existentieel, zelfs karakterieel onderscheid. Was het 19^de eeuwse staatsnationalisme een zeer patriottistische aangelegenheid, verkleefd aan het burgerlijk establishment en het regime, dan is het 21^ste eeuwse nationalisme, van de Vlamingen, de Catalanen, de Basken, de Schotten, een radicale verzetsbeweging. Straffer nog, de patriotten en de nationalisten staan ook in het dagelijkse leven lijnrecht tegenover elkaar. Ik waag me even aan een typering. Kijk zelf wie u herkent in deze beschrijving.

De patriot vindt dat de politieke doeleinden bereikt zijn, of binnen handbereik. Hij houdt van zijn leiders, en nestelt zich in de warmte van vlag, lied, territorium, een chauvinistisch gemeenschapsgevoel. De patriot beschouwt de geschiedenis als afgelopen en koestert zich in haar eeuwigdurende epiloog. Voor de nationalist moet die geschiedenis nog beginnen, en is het zoeken naar de Big Bang. De patriot celebreert, herkauwt, cultiveert. De nationalist complotteert, spuwt uit, en stelt de officiële lezingen van de geschiedenis steeds weer in vraag.

De patriot leunt genoeglijk achterover, de nationalist zit op het puntje van zijn stoel. De patriot wandelt, de nationalist marsjeert. De patriot ontvangt graag prijzen en medailles, koninklijke, maar ook wat men in het Vlaams speekmedailles noemt, zoals de “Orde van de Vlaamse Leeuw”. De nationalist bedankt voor de prijzen en aanvaardt alleen geuzentitels. Een echte caracteriel.

De patriot houdt van feestdagen, tekent in op huldeboeken, en legt kransen op monumenten. De nationalist houdt niet van verplichte feestdagen, draagt verboden literatuur met zich mee, schildert graffiti, en legt bommen onder diezelfde monumenten. Het Vlaams-nationalisme is een zaak van straatschilders,- Flor Grammens, de man die in de jaren ’30 van vorige eeuw al Franstalige straatnaamborden in Vlaanderen overschilderde, is een absoluut prototype.  De nationalisten slaan de bressen, de patriotten proberen ze te dichten (u weet wellicht dat de zandzakjes, gebruikt bij overstromingen, “vaderlanderkes” worden genoemd).

Onmerkbaar, sluipend en zalvend, proberen Verhofstadt, Dehaene en C° ons nu ook een soort Europees patriottisme in te lepelen, eigenlijk een zeer behoudsgezinde toewijding aan een supra-nationale bureaucratie, die, niet toevallig, door de grote natiestaten wordt gevoed, en die ons in slaap probeert te wiegen met Beethovenmuziek.

En er bestaat zelfs een supervariant van het patriottisme, als meta-ideologie van de tevredenheid, namelijk het mondiaal patriottisme, de genoegzaamheid en morele zelfvoldaanheid van de wereldburger, die nergens nog tegenstellingen ziet, alleen een markt van meningen en een bonte kermis van culturen.

Ik zou zo nog veel verder kunnen gaan, maar u begrijpt wat ik bedoel, en wie het schoentje past, trekke het aan. De diepe onvrede van het hedendaagse nationalisme is me zeer lief. Geen vaderland, geen vader, geen vorst, geen god: daarom hebben wij het zo moeilijk met gezag, politieke structuren, het systeem. Ook met onze eigen politieke leiders, die we slechts tijdelijk en zeer voorwaardelijk enige macht gunnen. Links mag van mij duizend keer het Vlaams-nationalisme als “fascistisch” betitelen,- de echte rebellen bevinden zich binnen de Vlaamse beweging. Ze weerspiegelt een vorm van mentale fitheid en burgerlijke waakzaamheid, een permanente activistische zoektocht, die steeds weer haar limieten verlegt en haar doeleinden herdefinieert.

Pogingen om het Vlaams-nationalisme blijvend te koppelen aan de bloed-en-bodem-ideologie van de jaren ’30, de collaboratie, het fascisme, zijn zinloos: het 21^ste eeuwse nationalisme is zijn tijd vooruit. Milquet, Di Rupo, maar ook Kris Peeters en C°, moeten zich geen illusies maken: het Vlaams-nationalisme heeft, na haast 200 jaar België –en ik spreek dan nog niet over de andere patrieën die over ons heen rolden- zoveel resistentie ontwikkeld tegen het machtsdenken, tegen de taal van de heersers, dat het haast geen macht meer verdraagt, geen enkele.

2.Over oorlog en vrede

Ondertussen gedragen onze kunstenaars en onze zogenaamde intellectuele elite zich als perfecte patriotten: ze zoeken niets, ze zijn aangekomen, gearriveerd, in alle betekenissen van het woord.

In de romans en in de films lopen schrijvers en kunstenaars in tijden van revolutie vooraan en staan ze op de barricaden, maar niet bij ons: de intellectuelen willen feestvieren en prediken de pacificatie, vooral omdat hun winkel moet draaien. Vrede zij met u, Vlaming, kom tot rust en word eindelijk Belg, Europeaan, wereldburger! Het is een Sirenenzang die ons blijft toewaaien vanuit de muzenwereld. Zeldzaam zijn de stemmen die tot onrust aanzetten.

Tom Lanoye, Dimitri Verhulst, David Van Reybrouck, Wim Delvoye, Luc Tuymans, Jan Fabre en tutti quanti: allemaal willen ze koesteren en gekoesterd worden. Ze haten het nationalisme en verwarren het opzettelijk met fascisme en xenofobie, omdat ze de rebellie, politiek en existentieel, helemaal hebben opgegeven. Hun individuele drang naar erkenning spoort perfect met een politiek conformisme dat hen altijd opnieuw in de armen van de Belgische staat en de monarchie drijft.

Een van de weinige kunstenaars die dat rusteloos, vaderlandsloos nationalisme wél ten volle begreep en vertolkte,- en daarnaar verwijst de titel van mijn toespraak-, is de bij ons nog altijd miskende expressionistische dichter Paul Van Ostaijen. Als flamingant en activist in de eerste wereldoorlog wist hij verdomd goed dat het burgerlijk patriottisme nooit het onze kan zijn. En dat uitte zich in een geweldig vuistgebaar van de concrete poëzie, gedichten die echt in uw gezicht ontploffen. Zijn poëzie is die van de radicale bommenlegger, provocateur en straatschilder, niet doe van de lepe ideeënmarchand of salonintellectueel.

“Boem paukeslag, daar ligt alles plat!”,- zo klinkt het als een gekalkte slogan in de bundel “Bezette Stad””. Een pacifist was Van Ostaijen allerminst: hij zag het activisme als een strijdbaar anti-patriottisme, tegen de staat, in dit geval de Belgische staat, het Belgische pseudo-vaderland. Deze diepe vijandschap is niet op simpele haat gebaseerd, maar op het inzicht dat de waarheid uit tegenstellingen wordt geboren en dat men kleur moet durven bekennen. Sterker nog: dat men zijn vijanden met zorg moet uitkiezen en moet koesteren.

Wie geen vijanden heeft, kan ook geen vrienden hebben. En beter een echte vijand dan een valse vriend, zegt het spreekwoord. In dit facebook-tijdperk kan je met één klik een “vriend” maken, we worden allemaal verplicht om tot het Grote Netwerk toe te treden, waarin alle tegenstellingen diffuus worden. Daarmee wordt niet alleen het begrip vriendschap volledig gebanaliseerd. Er is ook geen knop om iemand tot tegenstrever uit te kiezen, terwijl we die antipode eigenlijk nodig hebben om onszelf te ontdekken. Hij is de Andere, die toont wie we vooral niét willen zijn: een omgekeerd ideaalbeeld, een averechtse spiegel.

Het is de vijand die ons denken en handelen een richting, een zin geeft. Daarom vindt men de hevigste flaminganten in Brussel en in de Vlaamse rand: omdat de tegenstrever daar tastbaar, fysiek aanwezig is, niet alleen als beeld, als gerucht. En daarom vind ik ook dat we voor Olivier Maingain een standbeeld zouden moeten  oprichten: niemand vertolkt beter en duidelijker datgene wat wij afwijzen, namelijk het Belgisch-francofoon imperialisme, dan deze FDF-er.

En als u vindt dat ik hier oorlogstaal spreek, dan hebt u helemaal gelijk: het pacificatiedenken, met het compromis als dogma, is dodelijk voor Vlaanderen en voor de Vlaamse beweging. De echte vrede is een na te streven ideaal, maar de valse, opgedrongen vrede is een sluipend gif. Het maakt ons lam, laks en tam. Het is de Lamme-Goedzak-mentaliteit die men steeds weer op ons probeert te plakken, als een pseudo-identiteit: de Vlaming als een ietwat sullig, voorzichtig en materialistisch kuddedier. We moeten ons blijven verzetten tegen dat fataal cliché, en Tijl Uilenspiegel als model adopteren van de rebellie, de contramine, de radicaliteit, de on-vrede.

De strijd als leerproces, als terapie, als zoektocht naar zichzelf. Wat de oud-Griekse denker Herakleitos en de 19^de eeuwse filosoof Friedrich Nietzsche voorop stelden als “de oorlog als vader van alle dingen”, wordt in de context van het Vlaams-nationalisme het permanent opzoeken, tactisch aftasten en doelgericht provoceren van het Belgische establishment, met zijn duizend gezichten, als een Distopia, een toestand van verdorvenheid die haar tegendeel oproept, namelijk de Platonische republiek. De monarchie, het VBO, het fameuze “Centrum” voor Gelijkheid van Kansen, de zgn. “staatsdragende partijen”, de VRT, enz.: alle vormen ze een lange ketting die ons bewust maakt van het objectieve kwaad, als een Kafkaiaans systeem dat louter zichzelf nog reproduceert, volautomatisch en meedogenloos.

Laat niet de paranoia en het complotdenken regeren, de waan die ons verdeelt, maar de intelligente radicaliteit. De Belgische staat heeft het Vlaams-nationalisme voortgebracht. Laten we die staat dus dankbaar zijn en hem koesteren als volksvijand nr. 1, waarmee we een permanente gespannen relatie hebben, die zich op gezette tijdstippen ontlaadt. Afkeer kan inspireren. België is ons Distopia, het gedroomde land om niét in te wonen, een nachtmerrie. Het is de perfecte on-staat, die beantwoordt aan alles wat wij niet willen zijn: corrupt, dubbelzinnig, inefficiënt, ondemocratisch, bureaucratisch. We hebben de duurste elektriciteit, het hoogste aantal regeringen per vierkante meter, de spoorwegen met de meeste vertragingen, de hoogste belastingen, de slechtste wegen, de traagste justitie, de meeste asielzoekers, het hoogst aantal zelfmoorden én het hoogste aantal verkeersslachtoffers per inwoner. Is er een betere schietschijf mogelijk voor de nationalistische rebel?

“Ik ben beschaamd om Belg te zijn”, zuchtte een vrouw, toen ze, eind juni, ergens tussen Brugge en Gent, na urenlange opsluiting in een gloeiend hete treinwagon uit haar lijden werd verlost. Vrienden, dat moet ons als muziek in de oren klinken. Afkeer is de moeder van de wijsheid, het klinkt als een illuminatie én een oorlogsverklaring.

Terecht zucht Franstalig België dat de Vlamingen niet meer “redelijk” zijn. Neen, we zijn niet langer redelijk en rekkelijk, zoals we dat haast 200 jaar wél zijn geweest. We willen het onmogelijke, en dat is maar net goed genoeg om het absurde te counteren.

Boem paukeslag, daar ligt alles plat. Nu Bart De Wever definitief de stekker heeft uitgetrokken, is de ultieme opdracht overduidelijk: N-VA en Vlaams Belang moeten nu op zoek gaan naar elkaar, in het oprichten van een breed republikeins verzetsfront.

III. Taal versus territorium

En voor u nu allemaal, met het schuim op de lippen, naar de goedendag grijpt en massaal het slagveld oploopt, wil ik een laatste maal naar Paul Van Ostaijen verwijzen: het zijn namelijk de dichters, meer dan de politici, die een weg zouden moeten tonen naar de overkant, het schier onbereikbare vaderland.

Ja, wij kunnen het Belgische verhaal overstijgen en een Vlaamse republiek afkondigen, gegrondvest op een nieuw maatschappelijk project. Ja wij kunnen winnen, groeien, de geschiedenis naar onze hand zetten. Ja, wij kunnen Europa verbazen. Maar het zal gaan via een omweg, namelijk via een herontdekking van onze moedertaal.

We hebben ons teveel laten leiden door een landelijke, agrarische versie van het flamingantisme, de obsessie om geen “morzel grond” af te staan, en we lieten ondertussen onze taal, ons echt historisch kapitaal, verkommeren. Daardoor zijn de faciliteiten in de Vlaamse rand rond Brussel ontstaan: als een zogezegd onbelangrijke/tijdelijke toegeving aan francofonen die in Vlaanderen wonen. Maar zij hebben het spel slim gespeeld: ze bleven zolang hun taal spreken en trokken andere taalgenoten aan, tot het bordje “Vlaanderen” niets meer betekende. Daar sta je dan met een soeverein grondgebied. We zijn als boeren die op een schone dag merken dat hun akker vol staat met oneetbaar, niet meer te wieden onkruid. De boer zelf is een exoot geworden.

Zonder taal, geen denken, geen bewustzijn, zegt de cultuurfilosoof én cultuurflamingant in mij. Ik geef u een voorbeeld uit de dagdagelijkse realiteit.

Telkens weer zie ik bij ons in de randgemeente Overijse hoe welmenende ouders,- dikwijls vader francofoon en moeder Nederlandstalig,- hun kinderen zogezegd perfect tweetalig proberen op te voeden. De gezinsharmonie wil dat zo, en het zou goed zijn voor hun toekomstige carrière. De realiteit is, dat die kinderen hun plan trekken in een brabbeltaaltje, een tussentaal die ik “Belgisch” zou willen noemen, in de slechtste zin van het woord. De aap komt uit de mouw, als blijkt dat kindlief naar de lagere school in het Nederlands gaat, en dan mag overschakelen naar Franstalig middelbaar onderwijs. Dat geeft al een rangorde aan: het “Vlaams” is een primitieve volkstaal van de straat, het Frans een cultuurtaal.

Maar bovendien schijnen deze mensen niet te beseffen dat een taal méér is dan een communicatiemiddel: ze vormt ons denken en ons bewustzijn, ze boetseert onze identiteit. De finesses, de nuances, het raffinement,- we doen er een heel leven over om ze te ontdekken. De literatuur kan er ons bij helpen, maar we moeten het allemaal zelf heruitvinden, doorheen het denken, spreken, schrijven. We zijn allemaal dichters, of zouden het moeten zijn. Die dimensie wordt de Vlamingen permanent ontnomen, juist door de morele plicht om meertalig te zijn en zich te socialiseren, zich aan te passen in een situatie waar “het niet zo nauw steekt”. Het Nederfrans gebrabbel van Elio di Rupo, de tussentaal van de kinderen waar ik het over had, het spraakgebruik van zelfs vele van onze Vlaamse politici,- zoals Minister-president Kris Peeters, om er geen te noemen, de simpele Vlaming van “Man bijt hond”-,  het neigt allemaal naar hetzelfde, namelijk een genivelleerd, ééndimensioneel gebruiksvlaams, een Swahili waar je wel een eind mee komt om de weg te vragen, maar waar in de verste verte geen cultuurtaal in te herkennen valt.

Dit assimil-Vlaams is dodelijk voor de politieke ontvoogding die wij nastreven. De Nederlanders lachen er terecht mee, al doen zij evenzeer aan taalmishandeling, maar zij hebben Reve, Mülisch en Hermans. Nationalisten hors la lettre, fanatieke Hollanders én taalvirtuozen. Alleen de taal kan ons bevrijden, eenvoudigweg omdat de republiek gegrondvest is op burgerlijk bewustzijn, intense onderlinge communicatie, taalcreativiteit, nieuwe woorden en begrippen die zich ontwikkelen, nieuwe nuances, een zich immer versterkend en veellagig wereldbeeld.

Ons Vloms, zoals België dat cultiveert, het bescheiden Nederlands dat zich ergens in en rond Brussel vasthaakt aan een zeer onbescheiden en expansief Frans, kan nooit die kwantumsprong maken naar de status van een rijke, vrij algemeen gedeelde cultuurtaal. Daarvoor moeten we, spijts alle multicultheorieën, ééntalig zijn, maar dan ook consequent en radicaal, in de diepte en de breedte, zoals alle volkeren die ons omringen, de Fransen, Duitsers, Britten en Nederlanders. Natuurlijk spreekt een Duitser met een diploma middelbaar ook Engels, en misschien zelfs Frans, maar Goethe en Schiller mogen op hun twee oren slapen: de Duitser denkt, voelt, leeft in het Duits. Het is zijn "element". Hetzelfde voor de taal van Molière en Shakespeare. Er zijn daar actieve elites die fanatiek waken over hun taal, en er ook een chauvinistisch gevoel aan koppelen. Dan pas heb je een cultuurnatie. Terwijl wij, bezuiden de Moerdijk, opgescheept zitten met schrijvers die wel Nederlands schrijven maar daar vooral géén identiteitsverhaal aan willen verbinden: ze willen dat we goede Belgen worden, beleefd, soepel, tweetalig, en bescheiden.

Onder die valse vrede valt niet te leven. De taalstrijd is een echte oorlog, het is niet zomaar een metafoor. Noem het dan ook een oorlog, omzwachtel het niet met eufemismen. Het is een strijd voor identiteit en cultuur. Dat hebben organisaties als het Taal Actie Komitee zeer goed begrepen.  De francofonen waren zogezegd niet geïnteresseerd in le droit du sol, ze waren zo slim om die bodem in te palmen via een omweg. We zullen met dezelfde wapens moeten terugslaan, door Nederlands te spreken, overal, nadrukkelijk. Door Kraainem, Wezembeek en de andere verbrusselte gehuchten te vernederlandsen. O neen, wat culturele centra neerpoten zal niet volstaan, en eens flink gaan betogen ook niet: we zullen er moeten gaan wonen en leven, luidop onze taal spreken in de winkels, in het postgebouw, de supermarkt, de restaurants. Eisen stellen inzake bestuurstaal, als burger ter plekke, en er desnoods het Hof van Straatsburg bijhalen. In die zin zou de opdeling van België vandaag zelfs te vroeg komen: de zes faciliteitengemeenten zouden zonder twijfel via een volksraadpleging bij Brussel terechtkomen, nota bene in naam van de democratie en de mensenrechten.

En ik zal het blijven herhalen: de Vlaamse culturele elite, de schrijvers, kunstenaars, intellectuelen, zullen we moeten overtuigen om in deze linguïstische confrontatie het voortouw te nemen, tegen de sluipende Belgicisering en de mythe van de meertalige Vlaming. In het interbellum van vorige eeuw was onze culturele elite Vlaamsgezind, het moet vandaag in de 21^ste eeuw opnieuw lukken. We hebben dringend goede ambassadeurs nodig:

<

21-07-2011 om 09:56 geschreven door digitalia  

_

137

donderdag 21 juli 2011

Laatste Nationale Feestdag

Nieuw Pierke heeft ons rond de ultieme 21^ste Jumi een hart onder de riem willen steken (of delen in onze vreugde?) door een paar redevoeringen van Vlaamse Leeuwen te publiceren. Ikzelf heb lang aan de verleiding kunnen weerstaan om deze pareltjes alleen voor mezelf te bewaren. Maar het enthousiasme werd me te groot en daarom gooi ik ze op de markt. Pas op mensen : het is dynamiet!

----------------------

Grendel is een monster in Beowulf

do, 14/07/2011 - 15:07 — redactie

Copy Right Nieuw Pierke

----------------------------

De volledige tekst van de 11 julitoespraak van Jean-Pierre Rondas, die in radiostijl verkort werd uitgesproken in het Stadhuis van Brugge op zondag 10 juli 2011. Met bijzondere aandacht voor grendels, die maken dat in Vlaanderen de democratie is afgeschaft.

Ik wil het vanavond met u hebben over grendels en vergrendeling, beton en betonnering in de Belgische politiek. Ik moet u mijn naïviteit bekennen betreffende de werkelijke verhoudingen in de Belgische staat sinds 1970, het jaar van de grendelgrondwet van Vader Eyskens.

Een bord grendelsoep

De eerste keer dat ik daar raar over opkeek was enkele jaren geleden, als moderator van een panelgesprek naar aanleiding van de voorstelling van een geschiedkundig werk over de prijs van de scheiding in 1830. In dat panel zat ook Louis Tobback, die mij na een tijd verbaasde met de opmerking dat BHV nu eenmaal niet splitsbaar was als de Franstaligen dat niet wilden. Niet zomaar omdat het onfair zou zijn onze Vlaamse meerderheidswil aan hen op te leggen buiten de alom geprezen consensuspolitiek. Maar de Franstaligen moesten dat nu eenmaal niet willen omdat zij wettelijk gezien op geen enkel institutioneel verlangen van de meerderheid in deze staat hoefden in te gaan. En dat kwam, voegde Tobback er gnuivend aan toe, omdat de Vlamingen anno 1970, in hun zucht om tot federalisme te komen, nu eenmaal de macht in de staat hadden afgegeven. Dus moesten ze nu niet komen klagen. Ik stond wat perplex over de hardheid van die uitspraak, die verder ging dan het gewone parler-vrai van de Leuvense burgemeester. Het was alsof het om een ruil was gegaan tussen federalisme krijgen en meerderheid afstaan. Ik zag hem zo denken en zien dat het publiek met die waarheid nog niet op die manier geconfronteerd was geweest, daar ook niet mee om kon, en hij stapte snel over op een ander argument.

De tweede keer dat mijn mond openviel van verbazing was als televisiekijker. We bevonden ons te midden van de toen nog als eindeloos beschouwde onderhandelingen in Hertoginnedal medio 2007. Op een gegeven moment kwam bij het fameuze belegerde hek Joëlle Milquet naar buiten. Een duidelijk getipte RTBf-journalist vroeg haar of een bepaalde regeling die wel erg beantwoordde aan het programma van de Franstaligen, toch wel zeker definitief verworven was? Madame Non stelde de man snel gerust met de bewoordingen “oui oui, il y a suffisament de verroux”. De evidentie waarmee ze dit stelde verbouwereerde me. Blijkbaar had zij zich tot taak gesteld om bij elk onderdeel van de regeringsonderhandelingen op zoek te gaan naar voldoende grendels. Of om, in goed Wetstraatees uitgedrukt, elke voorlopige Vlaamse inwilliging, als dit haar voordelig uitkwam, snel te betonneren.

Deze indruk werd bevestigd door de schok die ik als lezer enkele keren kreeg bij de lectuur van opiniestukken van Luc Huyse, niet alleen in de kranten, maar ook (onder de vorm van hoofdstukjes) in het boek van Jos Bouveroux bij diens televisiereeks over de communautaire geschiedenis van België, Het onvoltooide land. In deze geschriften wordt vaak honend gesproken over het realiteitsverlies bij sommige Vlaamse politici, die blijkbaar niet goed beseften dat zij hun democratische en parlementaire meerderheid voor een bord linzensoep hadden verkocht. “Met de grondwetsherziening van 1970 had Vlaanderen feitelijk afstand gedaan van die meerderheidsmacht. Zag men dat dan niet in?”

Het antwoord is blijkbaar: neen, dat zagen sommige CVP-politici, zoals Huyse suggereert, toen inderdaad niet in. En de meeste politici van vandaag moeten het telkens weer leren, net zoals het overgrote deel van het publiek trouwens. De meeste kiezers beseffen niet wat er in 1970 eigenlijk is gebeurd, en ikzelf was daar tot voor kort, als toch min of meer geïnformeerde burger, nogal naïef in: vandaar de drievoudige verbazing die ik hier heb geschetst. Ik wist wel, maar besefte niet.

Gelukkig is er af en toe toch één redacteur die de lezer met de neus op de onaangename feiten drukt. Ik citeer Guy Tegenbos, die in zijn commentaar in De Standaard van 22 maart 2011 schrijft: “Als morgen 100 procent van de Vlaamse volksvertegenwoordigers zich uitspreekt voor een staatshervorming waarvoor vandaag al 50 en voor sommige aspecten bijna 90 procent zich uitspreekt, hoeft die er nog niet te komen als de Franstalige partijen dit niet willen… Het is hallucinant.” Dat impliceert onmiddellijk dat nieuwe verkiezingen tenminste aan deze situatie niets zouden veranderen, tenzij hun inzet juist de correctie ervan zou zijn.

Grendel Revisited

Dat verklaart dan weer de krampachtige pogingen van sommige theoretici om aan te tonen dat de representatieve democratie niet meer van deze tijd is, dat we aan andere vormen van overleg- en consensusdemocratie toe zijn. Tot op zekere hoogte zijn die pogingen begrijpelijk, want in België is in het jaar 1970 de representatieve, parlementaire democratie bij wet afgeschaft. Alleen zo is de huidige schandalige impasse te begrijpen. Als de Franstaligen, al was het tegen honderd procent meerderheid aan Vlaamse zijde, met de hakken in het zand neen blijven zeggen, dan staat de staat stil. Als de Vlamingen op hun programma blijven staan, dan komt er niet eens een regering en dan kan dat de Franstaligen geen ene moer schelen. Sindsdien bestaat de taak van de Franstalige politici erin om standvastig elke poging tot wijziging van de machtsverhoudingen in Vlaamse meerderheidszin af te blokken. Ze hoeven slechts neen te zeggen in een situatie waarin de Vlamingen hen beleefd hun verzuchtingen moeten voorleggen, het hen “schoon moeten vragen”.

De huidige Belgische impasse, uniek in Europa en waarschijnlijk ook in de wereld, wijt ik dus aan de “vergrendeling” van Vlaanderen in 1970. We moeten met andere woorden terug naar de zogenaamde grendelgrondwet. Grendel revisited. Grendel is een monster in het Oud-Engelse epos Beowulf dat de samenleving tiranniseert.

Deze herziening van de grondwet, van de hand van vader Gaston Eyskens, voorzag in speciale meerderheden om diezelfde grondwet te kunnen wijzigen. Hoe het land ook zou ingedeeld zijn, in drie of vier gewesten, in twee of drie of vier gemeenschappen, in negen of tien provincies, of in honderden gemeenten of in duizenden wijken of zelfs honderdduizend straten, om het even: er zouden twee taalrollen zijn, en de grondwet zou alleen kunnen gewijzigd worden door een meerderheid in elke taalgroep apart en een twee derde meerderheid in het gehele parlement, en dit in Kamer en Senaat. Wat deze taalrollen betreft: volgens de Franstaligen zijn we allen Belgen als het gaat om interpersoonlijke solidariteit. Of het nu om Vlamingen, Walen of Brusselaars gaat, wat betreft interpersoonlijke solidariteit bestaan er geen subnationaliteiten in België. Als het echter om afgrendeling gaat, dan weet men wel welke demografische meerderheid er dient afgegrendeld te worden, dan bestaan er ineens “taalrollen” – een juridisch onding dat om te kunnen functioneren toch wel een soort subnationaliteit moet erkennen.

Op basis van deze grendelgrondwet zou men dan “speciale” of “bijzondere” wetten maken, als het ware in de grondwet ingeschreven, en waarvoor de vernoemde bijzondere meerderheden zouden gelden. Tegelijkertijd werden de alarmbelprocedure en de pariteit in de regering ingevoerd, die trouwens juridisch één pakket vormen – nog iets wat de modale kiezer niet beseft. Deze alarmbelprocedure moest belangen- en bevoegdheidsconflicten beslechten en op die manier, o bittere ironie, toezien op de federale loyauteit (van de Vlamingen wel te verstaan).

Die wetten zijn er ondertussen gekomen. Ik beperk me in de oopsomming tot drie belangrijke. Ten eerste, de bijzondere financieringswet (oorzaak van de aanslepende onderhandelingen in 2010 en 2011); ten tweede, de bijzondere wet tot hervorming der instellingen (die maakt dat de belangrijkste onderhandelingen over institutionele herschikking en over de financiering van gemeenschappen en gewesten voor eeuwig aan het wetgevende initiatief van het parlement onttrokken zijn); en ten derde, de bijzondere Brusselwet van 1989 (met zijn vervorming door Dehaene die in 1993 toeliet dat de Cocof decreetgevende bevoegdheid kreeg, en dus het fameuze en bij Vlamingen onbekende tweede Brusselse, totaal Franstalige parlement kon installeren).

Dit alles was slechts mogelijk doordat in 1970, nog voor de eerste serieuze staatshervorming, de Grendelgrondwet werd gestemd. De Franstaligen waren daarin vooruitziend. Deze tactiek doet denken aan de overeenkomst in de zomer van 2010 over de twaalf “balises” waaraan elke herziening van de vernoemde bijzondere financieringswet zou moeten voldoen – precies om op die manier zo’n hervorming onmogelijk te maken.

Wie is daar voor het eerst opgekomen? Welnu, het eerste Franstalige voorstel van een wettelijke grendel tegen de Vlamingen dateert van 1921.[3] Dat wil zeggen dat de taalwetten van de jaren dertig gestemd zijn door een echt Belgisch parlement zonder taalrollen, gewoon Vlaamse meerderheid tegen Franstalige minderheid. Met het systeem dat sinds 1970 in voege is hadden we niet eens taalwetten gekregen. Had men met de taalwetten tot vandaag gewacht, of waren er grendels geweest in de jaren dertig, dan hadden we zeker het risico op een burgeroorlog gelopen. Franstaligen met grendels achter zich laten nu eenmaal geen taalwetten toe.

Waarom hebben anno 1970 de Vlamingen, tegen wie dit gericht was, niet gereageerd als de Vlamingen tegen wie dit gericht was? Alleen de Volksunie riposteerde. Enkele oud-senatoren en -kamerleden vertelden me hoe ze toen tevergeefs hadden geprobeerd om de publieke opinie tegen deze rampconstructie te mobiliseren. Hebben de andere Vlaamse volksvertegenwoordigers gemeend dat ze dit snel moesten goedkeuren, omdat ze zelf vreesden dat ze misschien ooit wel eens van hun meerderheid misbruik zouden maken? De bedoeling was nochtans overduidelijk: de Vlaamse parlementaire meerderheid moest aan de leiband. De Grendelgrondwet had de bedoeling om het beetje federalisme dat Vlaanderen kreeg (alleen omdat Wallonië economisch federalisme vroeg) krachteloos te maken voor het goed en wel was ontstaan – terwijl het unitaire federalisme van Wilfried Martens vanzelf al gelijkstond met het prijsgeven van meerderheidsrechten.

Laat het duidelijk zijn: de idee alleen al om een bepaalde materie in een bijzondere wet onder te brengen wijst erop dat als een regeling voordelig is voor de Franstaligen ze die ook als voor eeuwig verworven beschouwen. De bijzondere wetten waren dan ook de lelijke staketsels waarmee men het Belgische huis sinds 1980 bijeen heeft willen houden. Maar nu zijn deze staketsels zozeer verrot (ze lijden onder la mérule) dat ze het huis zelf hebben aangetast. Eindeloze discussies zijn verspild aan nutteloze reparaties van deze bijzondere miskleunen. Al deze communautaire energie is opgegaan aan de correctie van de middelen die de staat moesten redden, maar hem nu blijkbaar in de afgrond storten.

Men suggereert soms dat de grendelgrondwet – waardoor de Vlamingen hun meerderheid al in 1970 hebben afgestaan – bij de Vlamingen juist de zucht naar meer autonomie heeft aangescherpt. Dat moest ook wel, want autonomie is het enige ernstige alternatief voor deze ondemocratische, onparlementaire houdgreep die de grendelgrondwet betekent.

Maar er is de afgelopen jaren nog iets bijgekomen. Precies deze grendelgrondwet is de oorzaak geworden van een politieke impasse die uniek is in Europa en waarschijnlijk in de wereld. Het gebrek aan alertheid en standvastigheid van de Vlamingen in 1970 – vlak na de overwinning van Leuven-Vlaams – wordt nu door de hele Belgische bevolking betaald in de vorm van deze schandaleuze impasse anno 2010 en 2011. Een impasse die nog altijd het gevolg is van het diepe misverstand bij de Franstaligen dat de staat hen toebehoort en dat ze dus menen meer privilegies te mogen genieten, meer macht te mogen uitoefenen, meer subsidies te mogen krijgen, beter bediend te worden, meer bescherming te krijgen, dan hen in een rechtvaardig bestel zou toekomen. Tweeledigheid met pariteiten en grendels als het hen uitkomt, drieledigheid met gewesten als het hen uitkomt, vierledigheid als het hen uitkomt, afschaffing van Vlaamse Gemeenschap als het hen uitkomt, instelling van een nieuwe Franstalige gemeenschap onder de vorm van WalloBrux als het hen uitkomt.
Formateursgrendels

En toch was het nog niet voldoende. Het antwoord op verschuivingen in het Vlaamse politieke landschap, op verschuivingen in de grondstroom, het antwoord op de Vlaamse aversie voor de blokkeringsmechanismen met grendels en alarmbellen, het antwoord op de ongrondwettelijkheid van BHV, op de provocaties in de Rand, op de totale patstelling in de regering sinds 2007, is van Franstalige kant steevast en enkel en alleen: nieuwe en verse grendels en bijzondere wetten. En telkens vinden ze Vlaamse partijen die hen dat willen gunnen. Dit zijn dan de extra gendels die door Di Rupo in zijn formateursnota worden voorgesteld:

                  1. De Franstaligen willen meer geld voor Brussel, maar zonder inzage te willen geven in de rekeningen, en zonder dat de Vlaamse betaler voor Brussel ook maar iets mag bepalen in Brussel: het fameuze “subiete” geld, en “sans conditions préalables”. Vlaanderen vindt dat Brussel al overgesubsidieerd is, en dat er sowieso al mechanismen bestaan zoals Beliris, om Brussel voor de hoofstadfunctie te compenseren. Tot hun grote verbazing en oprechte verontwaardiging kunnen de Franstaligen dat geld dus niet zomaar “subiet” krijgen. Wat doet Elio di Rupo in zijn beide nota’s (die van 3 september 2010 en die van 4 juli 2011)? Hij eist gewoon dat de gevraagde (en steeds groeiende) som in een bijzondere wet wordt ingeschreven. De voorafgaande financiering van Brussel, het subiete geld, wordt een nieuwe, quasi onveranderbare grendel in het Belgische politieke landschap.
                 2. De Franstaligen zijn bezeten door de waan dat Vlaanderen Brussel wil insluiten – terwijl Vlaanderen al blij is als het de Rand kan redden. Mocht het ooit tot een Belgische scheiding komen (waarover de Franstaligen veel meer schrijven en nadenken dan de Vlamingen) dan ligt Brussel daar als een eiland te midden van vijandelijk gebied. Het ligt daar zoals Danzig in Polen in de jaren dertig. Dus willen ze niet alleen een corridor, maar van alle kanten vrije toegangswegen rond Brussel. Deze wegen worden aangelegd, onderhouden en betaald door Vlaanderen. Dus eisen ze een bijzondere wet op de Vlaamse op- en afritten op de Brusselse Ring. En deze bijzondere wet moet mee inhouden dat ook Wallonië medezeggenschap zou hebben over de op en afritten van Vilvoorde, Grimbergen, Zellik, of Dilbeek. Elio di Rupo heeft deze eis in zijn nota’s overgenomen.
                3. De Franstaligen willen graag een soort economische unie voor Brussel en zijn zogenaamde “hinterland”. Er moet inderdaad beter gecoördineerd worden wat betreft mobiliteit (niet alleen wegen, maar ook openbaar vervoer) rond Brussel: de politieke en administratieve taalgrens hoeft daarom nog geen mensengrens of zakengrens te zijn. Dus is het wenselijk dat er om deze praktische problemen op te lossen, overlegstructuren tussen de drie gewesten ontstaan. Probleem is dat de Franstaligen daarin onmiddellijk een soort compensatie voor het verloren kiesdistrict BHV zien, en dat ze wel degelijk de Vlaamse gemeenten die bij deze Metropolitane Gemeenschap zouden willen aansluiten (waaronder dus natuurlijk de faciliteitengemeenten) andere beheersregimes zouden willen opdringen, waardoor de bevoegdheid van Vlaanderen over zijn eigen gemeenten in Vlaams Brabant onmiddellijk op het spel staat. Dat schrijven ze ook letterlijk in hun studies daarover. Van zodra deze ideeën gestalte kregen waren er Waalse constitutionalisten die hebben aangeraden deze BMR te consolideren, te verankeren en te betonneren in een bijzondere wet. En dat is precies wat in de nota’s van Di Rupo staat. 
              4. De Franstaligen willen niet alleen via de BMR compensaties voor de splitsing van BHV. Het is vooral de bijna totaal verworven buit, de faciliteitengemeenten die daar als rijpe vruchten in hun schoot aan het vallen zijn, waarop ze zich concentreren. Afschaffing van de door de Raad van State goedgekeurde omzendbrief Peeters, het uitzonderingsrecht om voor kandidaten op de kieslijsten van een andere stad te kiezen, vervanging van de Raad van State door het politiek en paritair samengestelde Grondwettelijk Hof: even zovele methodes om deze gemeentes nu eens en voorgoed naar Brussel te doen overhellen en ze de weg te doen volgen van Neder-Over-Heembeek en Laken. Vlaanderen verliest in deze gemeenten alle zeggenschap – waardoor weer eens aangetoond wordt dat in België de binnengrenzen niet vastliggen. Dan stel je toch even snel voor om alle deze maatregelen in een bijzondere wet vast te leggen? Wie weet of die Vlamingen uit federale loyauteit toch bijten? Dan is dit alles voor eens en altijd verworven. En dus staat dit voorstel in de beide nota’s van Di Rupo.

Grendelverbeelding

Wat bij deze vier voorstellen opvalt is eerst en vooral dat Waalse politici (Di Rupo, Onkelinx, Magnette, Demotte, Milquet) zich alleenlijk om Brussel bekommeren. Wallonië komt in hun voorstellen voor bijzondere institutionele wetten niet voor (natuurlijk wel in hun voorstellen voor bijzondere financiële wetten). Dat komt omdat Wallonië wat het institutionele betreft helemaal afgegrendeld is – maar dan voor één keertje in een andere betekenis: Wallonië wordt door Vlaanderen nooit bedreigd in de zin dat Vlaanderen er gemeenten zou willen uit loswrikken, of de taalgrens ten nadele van Wallonië zou willen herzien.

Ten tweede valt het op dat Di Rupo de Brusselse grendels vooral daar voorstelt, waar deze grendels de consequenties van de zuivere gewestvorming kunnen neutraliseren. Ik bedoel daarmee: de Franstaligen willen inderdaad de gewestvorming met drie in plaats van de door hen vermaledijde gemeenschapsvorming met twee. Maar met een Vlaams Gewest waarmee ze zich niet meer kunnen moeien, daarmee kunnen ze ook geen vrede nemen. Vandaar dat ze via deze vier nieuwe grendelwetten zowel de Francofone aanspraken op Vlaams Brabant denken te behouden, als zich te verzekeren van permanente Vlaamse dotaties aan Brussel. Daarenboven menen ze hun greep op wat ze le centre du pays noemen, te kunnen versterken.

Ten derde suggereerde ik al opzettelijk dat deze grendelvoorstellen van Di Rupo niet brandnieuw zijn. Ze dateren alle van zijn eerste informatieopdracht van september 2010. In zijn uitgebreide nota van vorige week heeft hij deze voorstellen gewoon door zijn studiedienst wat beschaafder laten formuleren. Dat wil zeggen dat de N-VA niet alleen van deze exorbitante voorstellen al een jaar op de hoogte was, maar het met varianten ervan ook eens was. Sommige van deze bijzondere wetten waren in feite door de N-VA al onderhandeld. Sommige ervan zijn, vrees ik, zelfs al verworven, wat terloops ook aantoont dat zelfs de N-VA in staat is compromissen te sluiten. Dat de PS daarmee niet subiet naar buiten is gekomen bewijst alleen maar dat nog niet alle bruggen zijn opgeblazen. Wat ik daarmee wil zeggen is, dat zelfs bij de parlementaire N-VA er een zekere gewoontevorming is ontstaan tegenover deze grendelgrondwet die de demografie in de democratie buitenspel heeft gezet. Wat wilt u ook anders: de grendelgrondwet dateert van 1970. De meeste NVA-medewerkers zijn zo rond de dertig jaar oud. Voor hen is het buitenspel zetten van het parlement een normale zaak, ze zijn ermee geboren. U zal al begrepen hebben dat ik dit een slechte gewoonte vind.

Dat het ongewone in de Belgische staat dus gewoon is geworden blijkt al uit het taalgebruik dat rond de grendels cirkelt. Daarom wil ik hier kort samen met u enkele synoniemen voor grendels overlopen, opdat u misschien in het vervolg meer op uw hoede zou zijn. Telkens als Luc Huyse het over consensusdemocratie heeft, bedoelt hij in feite een democratie waar de meerderheid niet meer speelt. Een afgegrendelde democratie. Geen afgegrendelde Waalse democratie, maar een afgegrendelde Vlaamse democratie. Telkens wanneer de commentatoren ons belerend naar het compromis verwijzen, herinneren ze er ons schamper aan dat we onze meerderheid hebben verkwanseld. Telkens wanneer Franstalige politici ons zeggen dat ze een evenwichtige oplossing willen, bedoelen ze niet wat u misschien begrijpt, want wie wil nu geen evenwicht? Ze bedoelen het evenwicht waardoor een meerderheid geminoriseerd wordt. Les équilibres, dat zijn grendels, noch min noch meer. Telkens wanneer Franstaligen naar de finaliteit van de staatshervorming vragen (die er ondertussen lekker maar niet komt) verwijzen ze naar betonneringen om die finaliteit uit te stellen. Telkens wanneer Franstaligen “geruststellende maatregelen” vragen, bedoelen ze betonneringen. Het is sterker dan henzelf. Ze leven in een betonnen cultuur.

Omdat de grendelverbeelding der Franstaligen onuitputtelijk is zijn er natuurlijk nog enkele grendelvoorstellen die de formatienota van Di Rupo niet gehaald hebben, maar die hij er graag had aan toegevoegd, omdat ze in Francofone kringen vandaag al volop circuleren. Ik begin met een merkwaardig verwijt aan de nota Beke (een nota die, nota bene, nooit openbaar is gemaakt. Wouter Beke had trouwens liever gehad dat ook Di Rupo zijn nota geheim had gehouden). Dat verwijt luidt, dat er helemaal niets in stond “dat ook maar één grendel zou kunnen voorstellen” – “il n’y a rien (…) qui pourrait constituer un verrou et faire en sorte que jamais la Belgique ne se disloque” Dit wijst op een serieuze verslaving.

Een hoogst origineel voorstel voor een nieuwe grendel komt van een van de meest gerespecteerde Franstalige politicologen, Vincent de Coorebyter. Hij vindt dat we BHV kunnen splitsen op voorwaarde dat er een bijzondere wet komt die formeel zou verbieden dat ooit de taalgrens tot staatsgrens zou worden getransformeerd. Letterlijk staat er: “un texte de loi disant formellement que la frontière linguistique ne peut être interpretée comme étant la base d’une frontière d’état”, wat er in feite op neerkomt (doordenkertje) dat de huidige taalgrens wat de Francofonie betreft juridisch helemaal niet veilig is.

Een volgende grendel die weliswaar de formateursnota niet heeft gehaald maar die wel degelijk op het bord staat is het minderhedenverdrag (*). Vlaanderen beweert dat er in België geen minderheden bestaan zolang er geen juridisch waterdichte binnengrens is. De nieuwe aanval op de faciliteitengemeenten zal het vertrouwen van de Vlaamse juristen in die binnengrens niet versterken. De nota Di Rupo heropent immers de taalstrijd over de hele taalgrens van de kust tot in Voeren. Daarom zou een redelijk Vlaams antwoord kunnen zijn dat Vlaanderen het minderhedenverdrag zal goedkeuren van zodra een Bijzondere Wet de taalgrens tot onaantastbare binnengrens maakt. Naast al die bijzondere wetten die alleen Franstalige belangen dienen mag er misschien wel eentje bij zijn dat de grootste Vlaamse bekommernis verwoordt?

Er is maar één grendel die groter is dan alle vorige samen, zowel de bestaande als de nog niet bestaande, en binnen deze laatste categorie zowel de door Di Rupo voorgestelde als de meer fantaisistische die de formatienota nog niet hebben gehaald: en dat is de staatsgreep, het ultieme blok op de Vlaamse meerderheid in deze staat. Ondenkbaar? Helemaal niet. Er lopen een paar CD&V-figuren rond die daar wel degelijk aan denken, en niet van de minste. Juist de meest eerbiedwaardige onder hen vertonen de bijna natuurlijke neiging zoiets te formuleren. Vooral de zoon van de vader die in 1970 de eerste grendelgrondwet heeft geconcipieerd, kan het niet laten te verwijzen naar het einde van de Vierde Franse Republiek (“het gehaspel dat ooit in Frankrijk de Vierde Republiek heeft gekenmerkt, en hem ten gronde heeft gericht” waardoor hij als het ware een Belgische De Gaulle bezweert. Ook de huidige Europese president heeft al de vergelijking gemaakt met de overgang van de Vierde naar de Vijfde Franse Republiek. Van den Boeynants achterna? Ik weet niet of zich dat nog op het niveau van de grapjes bevindt, maar zeg niet dat daarover niet wordt nagedacht.

Laten we de grendels ook eens in een ruimer perspectief zien. Ten eerste maken ze natuurlijk deel uit van een overdaad aan maatregelen ten voordele van de overlegdemocratie, en ten nadele van de representatieve democratie. Aan deze representatieve democratie wordt de laatste tijd in België een beetje te veel gesleuteld. Federale kieskring, legislatuurparlement, verankerd overlegcomité, samenvallende verkiezingen: het kan gewoon niet op. Al deze vergrendelingen maken deel uit van een weloverwogen en accumulatief containment policy. Het is ten tweede interessant te vernemen wat de internationale gemeenschap denkt als bijvoorbeeld een land als Hongarije, met de huidige hyperrechtse meerderheid, ook grendelwetten en bijzondere wetten installeert. Duitse juristen zijn daarin heel helder: twee derde meerderheden in het Hongaarse parlement schaden het democratieprincipe. Vooral wanneer basiswetgevingen over belastingen en pensioenen in de toekomst nog slechts met een twee derde meerderheid kunnen veranderd worden, dan beperkt zo’n grendelgrondwet de speelruimte van elke toekomstige regering. Waarom wordt zoiets nooit eens over België gezegd?

Grendelbesluiten

Ik kom tot conclusies.

Voor 2007 besefte het publiek gewoon niet dat Vlaanderen totaal afgegrendeld is en dat de democratie in feite niet meer speelt. Eind 2007 kwam dat besef al wat dichterbij. Vandaag, na het misbruik van de splinterbom die de alarmbel is, weet en ziet iedereen het. De volgende vraag is dan, of men het leuk vindt om als een gevaarlijke diersoort in een ondemocratische consensus- en compromiskooi te worden opgesloten. Deze grendels dienen duidelijk niet tot de bescherming van de minderheid (dan zou men ze nog in overweging kunnen nemen) maar tot blokkering van de meerderheid, en dat was de bedoeling van in het begin. In de bestaande afgrendeling zit geen enkel gaatje, en dat heeft men ons met genoegen ingepeperd bij de mislukte stemming tot splitsing van BHV. Deze splinterbom zal nog lang rondtollen. Ik kan mij eigenlijk niet voorstellen dat een machtspoliticus daarmee kan leven. Het gevolg is in elk geval dat de Grendelgrondwet meer en meer zelf in vraag wordt gesteld en zodoende voorwerp wordt van politieke actie. Dat is wat ik hier aan het doen ben. Ik probeer hier iets aan de orde te stellen.

Partijen die nu nog in de vergrendeling meegaan, tegen de grondstroom in Vlaanderen in, met andere woorden voornamelijk paarse partijen die de teloorgang van hun paarsheid betreuren, tonen iets van hun masochistische aard. Zij willen graag vergrendeld en gekooid zijn. Zij willen graag onderhandelen vanuit de positie van hond aan de ketting, en dat zeggen ze elke dag in de krant.

Met deze uitschakeling van de meerderheid kan of mag een normaal land niet langer leven. De vergrendeling zelf moet uitgeschakeld worden, anders kan de staat België niet zo blijven voortbestaan, niet omdat het einde van België zo leuk zou zijn, maar omdat na 41 jaar het trage Vlaanderen heeft ingezien waartoe de genereuze geste van Vader Eyskens heeft geleid.

Zolang de grendels functioneren is er met de Franstaligen geen gesprek mogelijk. We zien dat in de praktijk, omdat zij niet echt willen spreken zolang ze slechts hoeven af te wachten. Maar ik bedoel het ook als een soort moreel verbod. We mogen met hen niet langer praten (op de manier zoals we niet meer mogen roken als we onze gezondheid willen redden – ook als we lange tijd gerookt hebben). Het is namelijk moreel verwerpelijk nogmaals compromissen te sluiten op basis van het grootste compromis dat we al gesloten hebben, te weten de afstand van de macht van de democratische meerderheid. Daarvoor kunnen we n u wel de hele democratische wereld waarschuwen: dat als je zoiets toegeeft, je nog generaties lang kan bedelen aan de poort. Dan word je door niemand gehoord.

Hoe kunnen we de grendels afschaffen? We kunnen ze vervallen verklaren in het Vlaams Parlement, als ontoelaatbare en ondemocratische gemodifieerde meerderheden, als grendels op de democratie. De afschaffing van de grendels wordt dan de toetssteen of de Franstaligen nu echt met de Vlamingen willen blijven samenleven. Ik vrees ervoor. Ze zijn slechts in ons geïnteresseerd als er grendels bestaan die onder meer voor de jaarlijkse Ringelingschat zorgen. Ik vrees dat ze ons zonder grendels niet graag zien. Neem de grendels en de bijzondere wetten weg en het leven in België biedt hen niet meer dezelfde perspectieven als weleer. Schaf dus niet België af, schaf slechts de grendels af. En zie wat er gebeurt. Als nu zou blijken dat de Franstaligen geen België zonder vergrendeling willen, en bereid zijn België daarom op te geven – omdat België dan voor hen de moeite niet meer is – dan zal België daarop dus barsten. Dat weten de Franstaligen allang. Ik help u alleen wat mee om het eveneens onder ogen te zien. Het is waar: grendels willen afschaffen komt er waarschijnlijk op neer België te willen afschaffen. Dat alleen al maakt België onverdraaglijk.

De grendels beledigen mij. De grendels zijn een gebrek aan respect. De grendels zijn zelfs racistisch, want gericht tegen één bevolkingsgroep. Ik ben niet de eerste die het zegt: als een staat zonder democratie-uitschakelende bijzondere wetten niet bestuurbaar is, dan hoort die staat eigenlijk niet te bestaan. Als België niet kan bestaan zonder grendels, dan kiezen we voor de afschaffing van beide.

Ik dank u.Jean-Pierre Rondas, Brugge 10 juli 2011

(*) NvdR. Het minderhedenverdrag staat wel in de nota Di Rupo, op blz 24. Welliswaar heel jezuïtachtig, als een 'suggestion du chef'', 'het zou nuttig zijn als..': "Bovendien zou het nuttig zijn het Kaderverdrag ter bescherming van de nationale minderheden en het Protocol nr. 12 van het Europees Verdrag tot Bescherming van de Rechten van de Mens te ratificeren omdat ze instrumenten zijn om onze juridische grondvesten over de bescherming van de fundamentele rechten te vervolledigen." Omdat het alleen een 'suggestie' was, nam Rondas het thema minderhedenverdrag op bij de nog komende grendels.

15.07.11. Aanvulling van de NvdR: tijdens de bijeenkomst van de zeven partijvoorzitters die 'ja' (eigenlijk allemaal 'ja, maar') hadden gezegd aan Di Rupo om verder te onderhandelen op 14 juli bleek dat het vertaalwerk van de nota-Di Rupo fouten bevat. ‘Het is nuttig' om het Minderhedenverdrag te ratificeren, staat in de Nederlandstalige tekst. In de Franse tekst klinkt het ‘il est nécessaire'. Dus niet een 'suggestion du chef', maar iets waarmee de Vlaamse partijen MOETEN instemmen als ze in de regering willen op basis van de nota Di Rupo.

--------------------

Diagonaal herlezen

Juist. Ik heb alles diagonaal van links naar rechts en van rechts naar links herlezen, zelfs meer dan eens, en besluit dan maar aan U en aan iedereen hetzelfde te vragen. Geen commentaar zoeken, maar laten doordringen. Eenmaal doorgedrongen tot in de diepste vezels van onze ziel, zich dan afvragen of die avond van 11 juli in Brugge, de vonken niet uitgeslagen hebben die gans Vlaanderen konden in vuur hebben gezet, lijk 700 jaar geleden. Het was toen ook dat in Brugge de Leliaarts op gevaar van hun eigen leven, dienden te kiezen tussen ‘Schild of Vriend’ !!

Neen, het land der Coburgers kan heel zeker niet tegen zo’n tweede stormram als Johan Sanctorum (die er zit aan te komen in volgend stukje)! De Sire had niet eens meer moeten speechen : hij had moeten vluchten, met beide handen de broek ophoudend…

21-07-2011 om 07:59 geschreven door digitalia  

_

136

woensdag 20 juli 2011

Jean Bart, Kaper des Konings

Gelauwerd en geadeld in Duinkerken…

-------------------------

De (niet meer zo) nieuwe hoofdredacteur van ’t Pallieterke is het mogen gaan uitleggen bij die van het Vlaams Blok/Belang in  een lang en uitgebreid interview. Wie wie nu precies overhoort, is moeilijk uit te maken en daarom volgt hier maar een klein ingekort uittreksel. Wie meer wil eten, moet naar de www van ’t Vlaams Belang.

----------------------

Verdampt België zoals sommigen zeggen of hopen? Of zullen we er zelf wat moeten voor doen?

Ik ga het eens heel cru zeggen: Als België verdampt, dan is het niet dankzij de Vlaamse Beweging, het Vlaams Belang of de N-VA. België zal verdampen door de halsstarrigheid van de frankofonen. Niét door de halsstarrigheid van de Vlamingen. Want, laten we eerlijk zijn, daarvoor is de macht van de Vlaamse Beweging veel te klein.

Maar dat is toch onbegrijpelijk. We hebben het er al over gehad: de V-partijen halen vandaag in de peilingen 45%...

Meer zelfs. Volgens een berekening van Le Soir zitten we vandaag op 61 zetels in het Vlaams Parlement. 61 op 124. Met één zetel meer kan je de zaak blokkeren en met twee zetels meer heb je bij wijze van spreken een 'Schots parlement' dat voor de onafhankelijkheid kiest. Het kan, maar dan moeten N-VA en Vlaams Belang samenwerken en ik weet niet of dat lukt. Dat wil ik nog zien. Maar theoretisch kan het wel...

Hoe lang geeft u België nog? Maken wij de Vlaamse onafhankelijkheid nog mee?

Ik vrees dat België nog wel een tijd zal meegaan. Ik ben niet zo optimistisch als vele anderen. Het zal in elk geval geen Vlaamse revolutie zijn. Het zullen de Franstaligen zijn die de boel uiteindelijk opblazen en die op zeker moment gaan zeggen: 'jullie willen te veel, het hoeft niet meer voor ons'.

Aan Franstalige kant is men volop bezig met scenario's voor 'plan B'. Kijk naar hun 'Wallo-Brux'. Aan Vlaamse kant staat daar weinig of niks tegenover.

We hebben ook de neiging om onze tegenstanders te onderschatten: de vakbonden, het hof, de adel, het VBO, de hele linkerzijde. Die zullen België met hand en tand blijven verdedigen. En dan spreek ik nog niet over de EU, waarvan we ook geen steun moeten verwachten.

"Het is niet nodig te hopen om te ondernemen, noch te slagen om te volharden." U kent de spreuk ongetwijfeld. Wat moeten we doen?

Ik denk dat de enige strategie die werkt, is: de Franstaligen het leven zuur maken! Letterlijk en figuurlijk. Ze zodanig 'ambeteren en koeioneren' dat ze het zelf aftrappen! We moeten ze elke dag opnieuw duidelijk maken dat we ze beu zijn. En elke breuklijn die opduikt in de verf zetten en vergroten. De barsten zijn er, we moeten er alleen elke keer opnieuw een wig indrijven. Tot de boel eindelijk uit elkaar spat!

Stel dat het ooit zo ver komt. Dan geven jullie een extra editie uit...

Dan geven wij een feestnummer uit en elke lezer krijgt een fles champagne!

We houden u aan uw woord! Maar dat feestnummer zal dan misschien ook het laatste nummer van 't Pallieterke zijn?

Nee, ook in een onafhankelijk Vlaanderen zal een blad nodig zijn dat de politiek kritisch volgt en zegt wat de anderen verzwijgen. Er zijn nog genoeg maatschappelijke problemen die aandacht verdienen: drugs, criminaliteit, immigratie, de opmars van de islam... Onafhankelijkheid is ons streefdoel, maar niet het einde. Het einde van België betekent echt niet het einde van 't Pallieterke.

--------------------

Diagonaal herlezen

Het blijft maar nazinderen in  mijn arm hoofd : ook in Vlaanderen is er hoge nood aan een onafhankelijk niet-Linx dagblad.

Ben dus effe aan het dagdromen geweest, in de overtuiging dat zelfs een Christoffel Colombus, voor hij op de Santa Maria uitvoer om Amerika te ontdekken, lang en veel zal gedagroomd heeft. Was dat niet gebeurd, dan lag Amerika vandaag de dag nog altijd te wachten om ontdekt te worden en hadden wij nog altijd geen Internet.

Stel, ik zeg weg : stel dat min of meer 10.000 Vlamingen bereid zijn om elk min of meer € 10.000 te investeren (met het oog op een flink jaarlijks dividend!) dan heeft de nieuweling (voilà, het kind is al geboren en heeft zelfs al een naam : De Nieuweling) een startkapitaal van € 100.000.000.

Dan begeven de dirigenten zich naar Chrstiaan Van Thillo met min of meer volgend voorstel : U drukt ons blad, distribueert het via Uw kanalen en U wordt hiervoor koninklijk betaald. De eerste 30 dagen is het blad gratis, voor wie achteraf een abonnement neemt. Weigert Van Thillo (de man is echt niet zo dwaas als hij er uit ziet) dan onderhandelen we met de familie Baert, van die andere Persgroep. Bijt ook die niet, of zijn wij ondertussen zelf slimmer geworden (omdat er links en rechts al een failissementje dreigt bij de Linxe belhamels) dan benaderen wij heel eenvoudig een bestaand dagblad om de failliete boel over te kopen.

De Nieuweling wordt volgeschreven door talent à la Marc Grammens, à la Jean Pierre Rondas, à la Johan Sanctorum, à la ElVeeBee en hoe al die anderen ook mogen heten die zich nu dienen te verstoppen onder een alias. Vergeten we vooral niet de talenten zoals Roger Van Houtte die bij de GVA bij het groot huisvuil werden gezet. Via onze bloggers en columnisten verspreid over de ganse wereld, hebben wij een onuitputtelijk reservoir van ‘correspondenten’, van wie de eerste en vaak enige bekommernis NIET het slijk der aarde is. Het zijn de idealisten die hun grootste voldoening zouden vinden in een vrijgevochten Vlaanderen dat ze zelf hebben helpen opbouwen.

Iedereen ziet het. Iedereen weet het. De Nieuweling zou niet alleen het gat in de markt opvullen, hij is broodnodig als de CO² in de lucht, om de bevolking voor te lichten, dat er nog een andere waarheid bestaat dan die zoals ze dagelijks ingelepeld krijgen.

Enne oJa! Een paar dagen geleden liet ik mezelf ook al eens gaan, omdat La Pen ook over Moedertje Rusland sprak zoals ikzelf. Klonk waarschijnlijk een beetje bombastich, maar dat is een beetje eigen aan alle Ieperlingen. Dat zit hen in de genen ingebakken, en  daarom is onzen scheldnaam dan ook ‘de Ieperse Kiendjes’…Leterminator is daar een extreem voorbeeld van! Ik hoop dus dat het duidelijk is geweest voor iedereen, dat het zwans is geweest, geïnspireerd door  de beeldbuis. Als ontspanning kijken we hier regelmatig voor de elfendertigste keer naar Lilly & Marleen van Café De Lichttorn op de Koolkaai in Aaantwaarpe. Meer bepaald de sketch hoe Jef en Ida ‘ontdekt’ zijn om samen met Bob Hope in Duitsland op te treden voor de Yankees. Illusie natuurlijk! Maar de Jef is er mee weg : “Eindelijk is hij ontdekt”…tot blijkt dat er voor hem niets anders is weg gelegd dan…café-komiek. Wat ’n geluk dat het bloggen toen nog niet was uitgevonden!

Ik hoop maar dat mijn lezers het plaatje gesnapt hebben…Zo niet kan ik ze aanraden die oude serie op DVD aan te kopen. Die dateert uit de tijd dat de BRT nog talent in huis had om betaalbare ‘ontspanning’ te maken….zonder daarbij Thilt te slaan….Wij in ieder geval kunnen bij momenten de dialogen voorzeggen….Waar denkte dat wij anders al dat Aaantwaarps zouden opgeraapt hebben? In de dokken?

Ach mensen, zwansnaanie! Al jaren spreekt iedereen over een soort De Nieuweling, en niemand durft de uitdaging aan te gaan….

Misschien dat morgen, de 21^ste, in Broeksèl de Euro de doodsteek kkrijgt, en dat na de Militaire Defilee het Land B met een plechtig Te Deum Laudamus opgeheven wordt? Dan zijn we er verdorie al te laat bij, om De Nieuweling te lanceren… door al die kapers op de kust die vlug hun vaantje naar de wind zullen hangen….Ge moogt ’n Baert nooit onderschatten! Heb er ene (zelf gekweekt) in de familie, en ik verzeker U, hij is het niet die geposeerd heeft voor De Pruimenboom. Mark my words!

20-07-2011 om 13:43 geschreven door digitalia  

20-07-2011 om 11:47 geschreven door digitalia  

_

134

maandag 18 juli 2011

Op het eerste zicht lijkt het blad News.at op de Duitse tegenhanger van een soort Knack dat zijn best doet om Der Spiegel te evenaren. Daar de Frans-Duitse betrekkingen al eeuwenlang ietwat speciaal zijn, viel het op dat zij Mevrouw Marine Le Pen (zeker nog voor deze Presidente van Frankrijk wordt?) een Kohl wilden stoven. Maar dochter Le Pen, die ik hier een beetje oneerbiedig LA PEN durf te noemen, bezit de gave om elke insinuatie als een boemerang in het gezicht van de vragensteller te doen ontploffen. Zij is voor haar tegenstanders werkelijk een echte feeks.

Vuurwerk dus!

Heerlijke Linxe hoernalistiek! Die rechtse teef het vuur aan de schenen leggen met venijnige vragen, tot er ergens een uitspraak komt waarmee ze kan aan het kruis genageld worden! De dame is echter uit heel ander hout gesneden dan haar kwelgeesten. Ze is als een kat die speelt met het kleine muisje tot ze dat zelf beu is. Doet me denken aan Walter Zinsen, die ooit het geluk had Pim Fortuyn  in en interview voor de voeten te werpen, dat hij niet kon meespreken over Filip DeWinter, daar er met het Vlaams Blok/Belang helemaal niet gepraat werd. Waarop de Pim doodgemoederd een dodelijk schot loste : ‘Mooie democratie is dat bij jullie’….Interview afgebroken en carrière Zinsen voorbij….

Doet in alles ook denken aan Humo die Filip DeWinter mag fileren…maar in werkelijkheid door deze gebruikt wordt om zijn partij af te stoffen..

Dat alles bewijs dat Linx in heel Europa als op, afspraak alle gevoel voor normale omgangsvormen vergeet, en optreedt uit pure doodsangst om niet voorgoed in de coulissen te moeten verdwijnen, om plaats te maken voor mensen met gezond verstand. Misschien zelfs mensen met een beetje teveel gezond verstand….

Wordt bedoeld : mensen die vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid desnoods gewapenderhand zouden willen exporteren. Hebben wij in het verleden al een heleboel last mee gehad! Kwam de stormniet uit het Zuiden, dan kwam hij uit het Oosten! Wij weten genoeg over die drie begrippen dat we daarbij geen buitenlandse hulp noch bescherming nodig hebben.

Maar kom, geniet mee van een interview met dat News.at dat geschreven is met geconcentreerde Moutarde de Dijon tussen de lijnen.

------------------------

De EU is dood”

E.J. BRON - 16 JULI 2011

Zo spreekt rechts. Grootdoenerij of bedreiging? Marine Le Pen over uitstappen uit de EU, islamisering en haar bondgenootschap met de Oostenrijkse FPÖ. De cheffin van het Front National in een interview met news.at.

Het partijbureau van het Front National ligt daar, waar Parijs langzaam uitrafelt, in het niets tussen rijtjeshuizen en benzinestations. Van hieruit ging Jean-Marie Le Pen tientallen jaren lang tekeer tegen buitenlanders en immigratie. Sinds januari is zijn jongste dochter Marine de nieuwe chef van de partij.

De afgestudeerde advocate, moeder van drie kinderen en afgevaardigde in het Europese Parlement, is het nieuwe gezicht van ultrarechts in Frankrijk: charmanter, tammer en onberekenbaarder. Volgend jaar doet ze mee aan de presidentschapverkiezingen en staat in peilingen nu al voor op Nicolas Sarkozy. Wie is deze vrouw en waar staat ze voor?

Ze staat NEWS een zeldzaam exclusief interview toe, nodigt uit in haar verduisterde kantoor en praat over een “Europa aan de afgrond”, over een “immigratie tot er oorlog op volgt” en over haar alliantie met “meneer Strache”.

NEWS: Mevrouw Le Pen, is het verboden om aan u te vragen wat u vindt van het afnemen van het ereburgerschap van Adolf Hitler in veel Oostenrijkse gemeentes?

Marine Le Pen: Helemaal niets is verboden. Alleen heb ik mij daarover destijds tijdens de persconferentie met meneer Strache uitvoerig over uitgelaten en dat vind ik voldoende.   

NEWS: De FPÖ heeft heel lang geen bondgenoot op EU-niveau gevonden, omdat zelfs rechtse partijen zoals Lega Nord in Italië of de Nederlander Geert Wilders niets te maken wilden hebben met de “bruine bijsmaak” van de partij. Vormt uw Front National wat dat betreft een kleiner risico?

Marine Le Pen: Er kan geen sprake zijn van een isolering. Veel partijen begrijpen elkaar beter, anderen minder goed. Wij onderhouden naast de FPÖ bijvoorbeeld ook contacten met het Vlaams Belang in België. Wat tegenwoordig in Europa niet meer functioneert, is het verguizen van onze partijen – daar hebben de mensen al lang doorheen geprikt.

NEWS: Wat verbindt u dus met de FPÖ?

Marine Le Pen: Met de FPÖ delen we een gemeenschappelijke visie op veel problemen van onze tijd: een massa-immigratie, een op haar laatste benen lopende, aan de Sovjet-Unie herinnerende, totalitaire EU en nog veel meer. Daarom heeft het zin om met gelijkgezinden van mening te wisselen, gemeenschappelijke referenda op Europees niveau te plannen en om in de toekomst een sterkere alliantie te vormen.

NEWS: Maar waarom moet dat allemaal nog, terwijl u zegt dat de EU “sowieso al dood” is?

Marine Le Pen: Heel eenvoudig, omdat we moeten nadenken over het Europa van morgen. De huidige EU is volkomen mislukt, en dat vanaf het begin: zonder de burgers erbij te betrekken ontstaan, ontworpen door op macht beluste elites, een constructie, die door geld bijeen werd gehouden, maar dat is nu ook weg. Wij zijn niet tegen Europa, maar wij zijn tegen deze EU. Wij willen sterke nationale staten, die daar, waar het zin heeft, met elkaar samenwerken.

NEWS: U wilt dus, wanneer u aan de macht zou komen, uit de EU en de euro stappen?

Marine Le Pen: Laat me heel duidelijk zijn: de euro is dood! Hebt u dat nog niet in de gaten? Zelfs de Duitsers, het tijdschrift “Der Spiegel”, schrijven dat. Kijkt u zelf (haalt de vorige uitgave van het tijdschrift te voorschijn, met als titel “Gedenkrede voor een gemeenschappelijke munteenheid”).

NEWS: Maar Griekenland is gered en de euro staat heel sterk tegenover de dollar.

Marine Le Pen: Gered? De mensen voelen al lang, dat het huidige systeem niet meer functioneert, dat de politici alleen nog maar hulpeloos zijn en dat Griekenland, Ierland en Portugal steeds dieper wegzinken in hun schulden. Maar nog is het punt niet bereikt waarop de elites het systeem veranderen. Ik pleit ervoor om enkele maanden de tijd te nemen om over het overeenstemmende vertrek van meerdere landen uit de euro te onderhandelen. Dat is onze enige redding. Lukt dat niet, dan beschouw ik het als mijn verantwoordelijkheid om Frankrijk alleen uit de euro te leiden. In Frankrijk bestaat een spreuk in het restaurant: wie het laatst vertrekt, betaalt.

NEWS: Hoe ziet het Europa van uw dromen er dus uit? Opnieuw met grenscontroles, nationale munteenheden, zonder bewegingsvrijheid voor burgers?

Marine Le Pen: Wat werd ons allemaal wel niet beloofd? Bijvoorbeeld dat de EU tot het jaar 2010 het sterkste economische gebied ter wereld zou worden – formidabel mislukt. Nu wordt het tijd om te anticiperen op datgene dat onvermijdelijk is geworden: voor Frankrijk is de euro veel te sterk, hij verzwakt de concurrentiepositie van onze economie. Ik zie een Europa met nationale munteenheden, die het ieder land mogelijk maken de geschikte weg te kiezen. De EU brengt ons meer schade toe dan zij nuttig is, ze beperkt op massieve wijze de nationale soevereiniteit. Ik pleit voor een “Europa à la carte”: dus samenwerking daar waar het zinnig is, bijvoorbeeld bij de strijd tegen drugs en bij de milieubescherming – en dat is het.

NEWS: U zou daarbij in Rusland de belangrijkste bondgenoot van Frankrijk zien. Hebt u een autoritaire staat liever dan een democratie zoals Duitsland?

Marine Le Pen: We zijn veel te afhankelijk van de VS. President Sarkozy is toch niets anders dan een verdere bevelsontvanger van de Amerikanen. Dat moet veranderen. En daarom is mijn voorstel een geprivilegieerd partnerschap met Rusland, een cultureel Europese staat, die voor ons strategisch en economisch gezien uiterst belangrijk is, juist ook wat betreft de energieverzorging. Dat betekent niet minder Duitsland en meer Rusland, maar minder VS.

NEWS: Toen uw vader nog leider van het Front National was, was het voor de grote meerderheid van de Fransen ondenkbaar om op hem te stemmen. Nu is volgens peilingen het Front National voor 30% van de Fransen in ieder geval een optie bij verkiezingen. Allemaal uw verdienste?

Marine Le Pen: De mensen zien momenteel, dat datgene is ingetreden waarvoor wij 20 jaar lang hebben gewaarschuwd: de globalisering, de buiten haar oevers getreden massa-immigratie, de oneerlijke verdeling van de welvaart. Dat is er allemaal. De andere partijen hebben dit genegeerd en wij zijn nog steeds de enigen, die hierover verontwaardigd en boos zijn.

NEWS: Het lag dus niet aan de ophitsende, op nationaalsocialistisch lijkende leuzen van uw vader?

Marine Le Pen: Weet u: een in 1968 geboren Marine Le Pen kan men niet zo gemakkelijk demoniseren als haar vader. Omdat de partij zo enorm verguisd werd, wisten de mensen helemaal niet eens waar wij politiek voor stonden. Maar deze mechanismes van de elites en de aan hen gehoorzame media krijgen steeds minder grip.

NEWS: Maar u levert toch ook geen antwoorden. Er is sprake van veel bangmakerij, veel provocatie. U hebt het er zelfs over, dat “multiculti in oorlog zal eindigen”. Meent u dat serieus?

Marine Le Pen: Ja. Het volstaat om in de geschiedenis terug te kijken om dit te herkennen: in Libanon, op de Balkan en gedeeltelijk ook in België. De vraag is, hoe het moet lukken dat volledig verschillende culturen op hetzelfde territorium samenleven, zonder dat de ene zal proberen de ander haar wil op te leggen.

NEWS: In Zwitserland functioneert dat prima.

Marine Le Pen: Ja, omdat Zwitserland sterke kantons heeft, waarin geen van de volksgroepen probeert de overhand te krijgen. Maar als we het over multiculturalisme hebben, bedoelen wij op dit moment iets anders: namelijk de massale immigratie van moslims naar Europa. Een aanzienlijk deel van deze mensen leeft volledig in tegenspraak met onze cultuur, onze tradities, onze waarden; hun gelovigen blokkeren onze straten. En dat leidt tot een enorme toespitsing, omdat de elites de immigratie blijven forceren. Ik vraag me intussen af of dit een vooropgezet doel is, dat de uitwisseling van de Franse bevolking tot doel heeft.

NEWS: Maar wat is uw strategie? Geboorten beperken, mensen deporteren? Want alleen de Fransen stimuleren om meer kinderen te krijgen, schijnt immers niet voldoende te zijn.

Marine Le Pen: Heel eenvoudig: de massa-immigratie moet gestopt worden. In een land zoals Frankrijk met 5 miljoen werklozen hoeft niemand nog extra werkloze buitenlanders te importeren. Ten tweede zou ik het recht op staatsburgerschap willen aanpassen: niet iedereen die in Frankrijk wordt geboren, zou automatisch de Franse nationaliteit moeten krijgen. Pas zo wordt het mogelijk om mensen van andere komaf die crimineel worden en zich niet aan onze cultuur aanpassen, ook uit te zetten. Ten derde is het nodig om het sociale misbruik van diegenen te bestrijden, die in en voor Frankrijk niets presteren. En ten vierde: prikkels door de staat voor de geboortestijging van de Fransen.

Bron:

http://www.news.at/articles/1128/12/301538/marine-le-pen-die-eu

Interview: Christoph Lehermayr

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(Bovenstaande vertaling geeft niet per se de mening van de vertaler weer. Dit geldt overigens eveneens voor alle andere vertalingen van E.J. Bron)

--------------------

Diagonaal herlezen

Voilà : heeft U het ook gezien? Hieruit mag besloten worden, dat La Pen inderdaad een uiterst intelligente dame is, die niet alleen deze blog leest, maar ook begrijpt wat er staat, zelfs al is hij niet in de taal van Marianne geschreven. Op deze blog verklaar ik mij inderdaad al jaren uitgesproken voorstander om met de Russen met een nieuwe lei te beginnen. Louter uit eigen belang! Hoera, mijn ster stijgt. En dus ook mijn schrijversloon! Eindelijk ben ik ‘ontdekt’! Maar ik verwittig U : ik zal altijd minzaam en nederig blijven voor mijn medemensen rond mij, en nooit geen artiestenkuren krijgen. Niemand zal ooit gewaar worden, dat hij of zij spreekt met een man wiens gedachten, in samenspraak met La Pen,  bezig zijn Europa te hersmeden, want zoals het Smidje uit den Woude weet, het is ’t hersmeden weerd.

La Pen zegt:

President Sarkozy is toch niets anders dan een verdere bevelsontvanger van de Amerikanen. Dat moet veranderen. En daarom is mijn voorstel een geprivilegieerd partnerschap met Rusland, een cultureel Europese staat, die voor ons strategisch en economisch gezien uiterst belangrijk is, juist ook wat betreft de energieverzorging. Dat betekent niet minder Duitsland en meer Rusland, maar minder VS.

Met de nodige eerbied die mij siert (!) vervolledig ik La Pen : had Churchill zijn verstand gebruikt, om Uncle Sam deze keer niet bij de oorlog te betrekken (WO II), dan was heel dat onmetelijk Rusland nu al jaren onze partner geweest. Eenmaal dat verderfelijk communisme uitgeroeid, was onze achtertuin, denkend aan het Tsarenrijk, onze rijkdom geweest, van de grens met Finland tot de Oeral, een werelddeel op zich!

Het heeft niet mogen zijn, omdat de pest bestrijden met de cholera, ook niet de goede oplossing was. Maar pest en cholera zijn nu bedwongen en in feite zou de oude Hanza-handel moeten hernemen. Van Brugge tot in Vladivostok en helmaal tot Moermansk in het Hoge Noorden. Moskou was toen een boerendorp, maar even verder staan nog altijd de houten voorraadschuren waar onze voorouders pelzen kochten van de jagers, die ze betaalden met laken uit Ieper. Generaal Paulus heeft er na de nederlaag in Stalingrad  nog jaren in krijgsgevangenschap doorgebracht : Suzdal is de naam, een van de stadsdorpjes in De Gouden Driehoek ten Oosten van Moskou. Een oude reisherinnering uit een voorgaand leven, ziet U….Deze driehoek, ook wel de Gouden Ring genoemd, ligt als een openluchtmuseum  van de vroegste Russisiche Geschiedenis, waar het allemaal begon, als bewijs dat het Orthodox Geloof sterker is geweest dan het moderne communisme.

Wat Tsaar Peter De Grote in Sint Petersburg (ooit kortstondig tot Leningrad herdoopt) verwezenlijkt heeft, moet uitgebreid en verder gezet worden. Zo wordt het in onze media doodgezwegen, maar de beiaard van Sint Petersburg werd medegefinancierd door oud-strijders van de Vlaamse Waffen SS die ginder ter plaatse zijn gaan verbroederen met hun vroegere Russische vijanden. Net zoals de IJzertoren : wat haat vernielde, heeft liefde her opgebouwd! Hier kunnen wij urenlang over babbelen met Vigor, onze Noorse vriend die hier regelmatig enkele dagen verlof komt doorbrengen bij landgenoten. Vigor is de beiaardier die overal ter wereld beiaardiers gaat opleiden, dus ook in Sint Petersburg. Dat hij zo goed Nederlands spreekt, is volgens hem heel normaal : lesmateriaal voor beiaardiers bestaat alleen in het Nederlands…

Wat zeg ik? La Pen : en avant la musique!

Mens wat zal Sarkozy janken van miserie, de dag dat Vladimir Poetin, de gladde jongen en ex KGB-baas, op de trappen van het Elysée ontvangen wordt door Madame La Présidente Le Pen….

Enne… wie weet, heeft die geen ‘werk’ om onze overtollige Europese immigranten over te nemen? Het zou zelfs best kunnen, dat de idee alleen al voldoende is, om verdere immigratie niet alleen te stoppen, maar ook om die terug te draaien…

Allons les enfants de la patrie, le jour de gloire est arrivé….

18-07-2011 om 19:22 geschreven door digitalia  

_

133

maandag 18 juli 2011

Pierre Kroll, cartoonist bij de Soir

Als wij de wereld niet kunnen veranderen,

Moet de wereld ons veranderen.

------------------------------

Tussenstand: De keizer van Vlaanderen

16/07/11, 08u11

Elke zaterdag maakt een opiniemaker van De Morgen een balans op van de afgelopen week. Vandaag is het aan politiek redacteur Jeroen Verelst.

N-VA-kopman Bart De Wever is aan een niet te stuiten opmars bezig. Zijn keiharde afwijzing van de nota-Di Rupo maakt hem populairder dan ooit bij de Vlaming. Dat diezelfde Vlaming geen flauw benul heeft van wat er nu precies in die nota staat (*), maakt zelfs niet meer uit. De Wever is untouchable. Hij komt met alles weg.

Siegfried Bracke, N-VA-Kamerlid, waarschuwt op zijn blog voor een gevaarlijk precedent: "de eerste anti-De Wever-regering. De eerste regering voor wie het onbelangrijk is waar ze voor is, als ze maar tegen De Wever is." U leest het goed: geen anti-N-VA-regering, nee, een anti-De Wever-regering. De hele partij gereduceerd tot De Leider. En dan maar volhouden dat de N-VA geen eenmanspartij is.

Maar welke N-VA'er maalt daarom, als De Wever op de vooravond van 11 juli op de Kortrijkse Groeningekouter wordt ingehaald als de Messias van Vlaanderen? Als de officiële Vlaamse numero uno Kris Peeters (CD&V) er bij zit voor spek en bonen, gedegradeerd tot een anonieme toeschouwer van de grote De Wever-show? Met elke peiling verkent de N-VA nieuwe, ongekende hoogten.

"Ge moet Bart niets over inhoudelijke dossiers vragen, maar zijn strategische visie,daar doe ik mijn pet voor af." Zeggen wij niet, zegt partijgenoot van het eerste uur Jan Peumans. Om de chouchou van Vlaanderen te worden, moet je de juiste man op de juiste plaats zijn. Daar is geluk mee gemoeid, maar het gebeurt niet en stoemelings. Meesterstrateeg De Wever houdt vast aan een aantal geboden.

I. BLIJF ALTIJD 'ENE VAN ONS'
Ook al eet De Wever tegenwoordig vaker in Brusselse etablissementen als Bruneau (één ster) of Sea Grill (twee sterren) dan in frituur 't Draakske (geen ster), ook al verdient hij als partijvoorzitter vlotjes drie, vier keer zoveel als de doorsnee tooghanger in zijn stamcafé De Ketel, hij blijft 'ene van ons'. Hij mag de Latijnse spreuken en historische citaten dan wel in het rond strooien, hij spreekt zodat iedereen hem verstaat. Dat klinkt makkelijker dan het is, vraag maar aan zowat de halve Wetstraat. Wie problemen heeft, zit bij De Wever "in de shit". Wie meer belastingen moet betalen, "wordt gepluimd". Rechttoe rechtaan.

Toen de politicus De Wever in 2003 met zijn nieuwbakken N-VA voor het eerst kwam piepen, was hij terminaal onhip. Conservatief en Vlaams-nationalistisch, dat strookte niet echt met de tijdsgeest. Bovendien spatte het charisma nu ook niet bepaald van de cynische, wat zwartgallige mopperpot De Wever af. Maar het kan verkeren. Dat hij nu met boulevards voorsprong de populairste politicus van het land is, heeft natuurlijk te maken met de veranderde tijdsgeest. Maar het heeft precies evenveel te maken met zijn oorspronkelijke volharding om tegen de oude tijdgeest in te roeien. Zo word, en blijf je, ene van ons.

II. WIJK NIET AF VAN HET RECHTE PAD
Rechtlijnigheid. Zowat elke N-VA'er legt daar de sleutel tot het succes van de partij en zijn kopman. Rechtlijnigheid is het handelsfonds van De Wever. De N-VA-voorzitter is een eeuwige twijfelaar, zoals zijn grote held Cicero. Maar hij weet die twijfel perfect te maskeren. Vergelijk de antwoorden van CD&V en N-VA op de nota-Di Rupo even. CD&V wachtte eerst op N-VA, gaf dan toch maar als eerste een vaag antwoord, om pas drie dagen later op bevel van minister-president Peeters een halve "ja, maar" te veranderen in een "nee, tenzij". De N-VA huldigde zich eerst in absoluut stilzwijgen, om dan "nee" te zeggen en de nota tot op het bot af te kraken. Zoek de twijfelaar.

Maar De Wever moet wel een beetje op zijn tellen gaan letten. Andere partijen klagen steen en been over het bochtenwerk van de N-VA: in Vollezele akkoord gaan om de financieringswet niet aan te kaarten en ze een maand later toch op tafel gooien. Deadlines formuleren en ze vervolgens geruisloos laten passeren. Dreigen om de boel op te blazen en hem telkens toch weer ontmijnen.

Nu ook weer. "Denken de andere Vlaamse partijen dat zij de nota nog kunnen omvormen, dan hebben ze het volste recht om dat te proberen." Dat is democratie, klonk het een week geleden bij De Wever, niets oneerbaars aan. Maar bij de minste twijfel bij CD&V is ondervoorzitter Ben Weyts daar om de christen-democraten op het hard te drukken "niet te plooien". Voor zijn fans volgt De Wever nog altijd het rechte pad, maar zo gaat hij toch een keer van de baan vliegen.

III. VERDEDIG DE KLEINE MAN
De Wever wierp zich in zijn afwijzing van de nota-Di Rupo op als de beschermheilige van de middenklasse. Van de kleine man die zich elke dag het pleuris werkt en vindt dat hij een veel te groot deel van de vruchten van dat werk moet afdragen aan Vadertje Staat. Dat je al behoorlijk goed in de slappe was moet zitten om het slachtoffer te worden van de belastingwoede van Di Rupo, was van ondergeschikt belang. De boodschap was (**): Di Rupo zit in uw portemonnee en ik zal die met hand en tand bewaken. De liberalen trokken bleek weg.

De Kleine Man is wantrouwig, dat zit in zijn volksaard. In tijden waar onheilsprofeten voortdurend waarschuwen voor financiële catastrofes, wordt hij extra achterdochtig. Ook dat heeft De Wever als geen ander begrepen. Hij mag graag de politieke confrontatie opzoeken, dat heeft het voordeel van de duidelijkheid. Wij/zij-denken. Zijn groeiende aanhang weet misschien niet heel goed waar hij nu precies allemaal voor is, maar weet wel perfect waar hij tegen is: of tegen de Walen, of tegen de linksen, of tegen allebei. Dan bestrijk je al een behoorlijk groot deel van het kiesvee.

IV. KEN UW GESCHIEDENIS
Dat De Wever historicus is, valt niet enkel te merken aan de keuze van zijn ietwat atypische idolen. Hij slaat ook politieke munt uit zijn perfecte kennis van de vaderlandse geschiedenis. Hij weet hoe het Hugo Schiltz is vergaan nadat hij een voor Vlaams-nationalisten onverteerbaar compromis sloot. Hij weet hoe iedereen Leo Tindemans in de vernieling probeerde te rijden na zijn recordaantal voorkeurstemmen. En hij weet, met zijn eigen ogen gezien, hoe het Yves Leterme is vergaan nadat hij uiteindelijk toch de grote staatshervorming liet varen en de Wetstraat 16 in trok.

De Wever weet ook dat populariteit kostbaar is. Iets om zuinig mee om te springen. Natuurlijk wordt ook hij wel eens zot van glorie - handjes schudden en handtekeningen uitdelen op de Groeningekouter is niet de aard van het beestje - maar hij probeert te doseren. Even in de schijnwerpers, en dan weer hard to get spelen.

V. BEWAAR UW MAAGDELIJKHEID
De N-VA is geen partij als een ander. Zegt vooral de N-VA zelf. Maar het klopt natuurlijk: ministerposten interesseren de Vlaams-nationalisten inderdaad bitter weinig. Toch niet op het federale niveau; in Vlaanderen zijn ze minstens even gretig als eender welke traditionele partij. Ook al is de N-VA met voorsprong de grootste partij, ze blijft het imago koesteren van de anti-establishmentpartij. De luis in de pels.

Dat is het makkelijkst als je zelf geen beleidsverantwoordelijkheid moet nemen. De Wever is voorzitter, parlementslid en gemeenteraadslid. Hij is nooit minister geweest, zelfs geen schepen. Altijd afgeblokt. Nu zijn er voorbeelden genoeg die het tegendeel bewijzen, maar het is makkelijker om als voorzitter te scoren. Je moet geen compromissen sluiten, je moet enkel en alleen aan het belang van je eigen partij denken. De Wever beseft dat minstens die episode eindig is. Volgend jaar is het misschien al zover, als hij zich ook in Antwerpen tot stembuskoning kroont.

VI. HEERS OVER HET LAND DER BLINDEN
Toegegeven, de concurrenten maken het De Wever niet echt lastig. Alexander De Croo (Open Vld) laat voor hem de regering vallen, op een communautair thema dan nog. Wouter Beke (CD&V) is er telkens als de kippen bij om de zwartepiet op te rapen als de N-VA de onderhandelingen weer eens heeft laten stranden. De Wever is alleen maar zo populair kunnen worden omdat de anderen de rode loper voor hem hebben uitgerold.

Hij is sterker in debatten, is strategisch slimmer en voelt als geen ander wanneer een prooi verzwakt is. Open Vld zegt "ja, maar" tegen Di Rupo, De Wever draait zijn "nee" meteen zo dat hij de onvrede over extra belastingen voor de rijke middenklasse en de meest gefortuneerden kaapt. De rest staat erbij en kijkt ernaar, het is drie dagen wachten tot Groen!-voorzitter Wouter Van Besien als eerste de strijdbijl durft opnemen. Eenoog in het land der blinden.

-----------------------

(¨) Dat diezelfde Vlaming geen flauw benul heeft van wat er nu precies in die nota staat : djust, Jeroentje! Heeltegaar djust! Niemand heeft Bart beluisterd noch gezien en al helemaal niets begrepen van de persconferentie ‘Neen, Bedankt Elio’. Alleen de dames en Heen Hoernalisten zijn daartoe in staat, uitgerust als ze zijn met de benodigde twee (2) hersencellen!

(*)Dat je al behoorlijk goed in de slappe was moet zitten om het slachtoffer te worden van de belastingwoede van Di Rupo, was van ondergeschikt belang. De boodschap was : hier bewijst Jeroentje zijn katterigheid : waar de Homo Erectus uit Mons de belastingen wil verhogen (in welk landsdeel) : daar knelt het schoentje….Jeroentje  is namelijk niet alleen blind en doof, hij wil zijn lezers daarbij ook nog een oor aannaaien…

--------------------

Diagonaal herlezen

Stel U voor dat het eens andersom zou zijn : de meidia die alleen Vlaams Bewogen schrijft en door en door anti-belgicist, met precies dezelfde bezetenheid als Linx progressief belgicistisch gespuis gepruts thans schrijft….Wie ons zou durven tegenspreken, sluiten we op in ons ‘mediatiek cordon’ en maken hen monddood. Voorlopig allee maar monddood. Net als zij dat doen met ons.

Ik denk dat het kot dan te klein zou zijn!

En wat doen wij? Ons als enkeling teweer stellen, omdat onze Leiders nog altijd overladen magen hebben van de Belgische vleespotten. Ze durven niet. En zij die durven (of moet ik zeggen : wij die durven?) worden uit de bak gebeten….

Voor wie die vergelijking van ‘uit de bak bijten’ niet van de eerste keer begrijpt : hij stelle zich eens verdekt op in om het even welke voederstal. Weze het een koeienstal, een kippenhok of een varkensstal. “Ikke en  de rest kan stikke” : hij/zij zal dat spreekwoord na het geboden spektakel nooit meer vergeten.

Voilà : laat ze maar dazen! The game is over. Vandaag of morgen moet de Homo Erectus met of zonder erectie ergernis naar de Chef om zijn mésalliance te horen bevestigen. Beiden zullen achteraf na hun Grote Boodschap in het Kleinste Kamertje op het bordes voor het oog van de wereld verschijnen, innig verstrengeld als twee geliefden die elkaar moeten ondersteunen om overeind te blijven, onder een stortregen van bittere tranen die ze huilen om hun verloren dromen. Weg de roem! Weg de fric! ECCE HOMO, bespot, bespuwd en met doornen gekroond, onderweg naar Golgotha…om tussen twee moordenaars te worden gekruisigd.

Dan komen Bart en Gerolf naar voor om de sleutels in ontvangst te nemen : Bart die van het paleis, en Gerolf die van hun beider ‘dienstwagens’, waarvan de chauffeurs ondertussen gevlucht zijn om het vege lijf te redden. Onder een daverende  ‘Ze zullen  hem niet temmen’ rijden vervolgens de bulldozers het park binnen, slopen de protserige omheining, om vervolgens de trots en de glorie van de Coburgers met de grond gelijk te maken. Zo gauw de treiterachtige tricolore  van boven op de koepel van het Koninklijk Paleis onder de rupsen vermalen ligt, gaat het volksfeest van start. Op al de transen, de Leeuwen dansen!

De beiaard speelt zo schoon hij kan, de vreugde heerst alom! Er wordt gekust en gedanst want Mie Katoen komt morgennoen en van je hela hola hopper de poep zat op de stoep en we gaan nog niet naar huis, want moeder is niet thuis….

Met 101 losse flodders wordt in het Warandepark het Koninkrijk voorgoed naar de hel geschoten. Het zijn geen echte kanonschoten (met scherp) ten gevolge van een  tussenkomst van het Vaticaan, op voorspraak van Mr Leeuwenhart (Namur). Die boodschap kwam nog juist op tijd via een overvliegende klok, want anders was volgens de wens van de meerderheid der Vlamingen (80%), de gehele nog resterende ammunitie van het ABL (Arm Belgisch Leger) voor de bijl gegaan. Mter Vic Van Aelst, steekt met  elke hand triomfantelijk een Oostendse kabeljauw in de hoogte, en bepaalt hiermee het tempo van de schoten, telkens met een machtige zwaai van einder tot einder…..

De volgende dagen worden de hoernalisten van alle ‘kwal’-gazetten en van ‘gazetten die durven’ alsook de Rode Ridders van de TV, in konvooi weggebracht naar de bossen van Avesnes, waar ze het werk van de gestrafte Vlaamse oud-strijders uit WO I kunnen overdoen : houtvester spelen onder bewaking van bloedhonden, die aan de lijn gehouden worden door bewakers met de bajonet op het geweer. Kwestie van zijn leven slijten achter prikkeldraad de nodige ervaring op te doen.

Wie na verloop van tijd de ‘Encyclopedie der Vlaamse Beweging’’ achterste voor kan reciteren, en na doorgedreven verhoor blijkt zich niets meer te herinneren van de 180 jaar belziekse stoef, kan een ticket enkele reis bekomen richting Zuidpool.

We maken hen wijs, dat deze Zuidelijk gelegen Pool heel wat humaner overkomt dan de koude Noordpool, wat ongeveer overeenkomt in grootte van zwans met hun vroegere belziekse nachtmerrie.

18-07-2011 om 16:33 geschreven door digitalia  

_

132

maandag 18 juli 2011

------------------

Vergelijkende studie over de roddelpers

in Engeland en bij ons. Verschil : geen.

Tenzij in oude belegen en goed doorlegen koninginnen : de onze is noch  moeder noch koningin.

De hunne is het alle twee! De onze heeft een appel als wereldbol.

De hunne heeft het nog alle twee: scepter en wereldbol.

-----------------------

Standpunten, korte bochtenwerk en code rood (V)

14-07-2011 - Peter de Roover – Doorbraak (In Iskander)

--------------------------

Om het levendige politieke debat dat we vandaag kennen wat te ordenen, ga ik op zoek naar standpunten, korte bochtenwerk en code rood. Standpunten verdienen respect, ook van wie ze niet deelt. Het korte bochtenwerk roept vragen op, die ik dan ook graag stel. Voor leugens of beledigingen trek ik ‘code rood’. Die moeten aan de kaak worden gesteld als inbreuken op de beginselen van de correcte debatvoering. Wie is het aanhangwagentje van wie?

Net zoals na de afwijzing van de nota Vande Lanotte, wordt na het blokkeren van de gesprekken over de nota-Di Rupo de roede door de media vooral over de rug van CD&V gelegd. Daar zit een politiek standpunt achter. Voor de tweede keer mislukt (voorlopig?) de poging om N-VA op zo’n manier uit de onderhandelingen te stoten dat de anderen verder kunnen. Het ‘neen’ van N-VA stoort de meeste opiniehebbers niet, aangezien ze die liever kwijt dan rijk zijn. Maar CD&V verknoeit het spel.

Zowat dagelijks vinden we voorbeelden van de gebruikte framing. (wikipedia: ‘een overtuigingstechniek in communicatie. De techniek bestaat eruit woorden en beelden zo te kiezen, dat daarbij impliciet een aantal aspecten van het beschrevene worden uitgelicht. Deze uitgelichte aspecten helpen om een bepaalde lezing van het beschrevene of een mening daarover te propageren. Zowel in de politiek als in de reclame wordt framing bewust ingezet.)

CD&V stelt zich zwak op en handelt als het aanhangwagentje van N-VA, zo klinkt het veelvuldig. Slechts enkele voorbeelden ter illustratie:

Bart Sturtewagen schrijft in zijn commentaar in De Standaard van 9 juli: ‘En CD&V is te getraumatiseerd door de verkiezingsnederlaag van 2010 om zich autonoom van de N-VA te kunnen of te durven opstellen.’ Politicoloog Marc Hooghe in dezelfde krant op 12 juli: ‘Als de CD&V afgelopen donderdag het had aangedurfd zowaar een eigen mening te hebben, dan waren de gesprekken nu al bezig.’

Of lees Yves Desmet in De Morgen van 8 juli: ‘Het afhaken van de N-VA hoeft op zich niet eens een probleem te zijn. Er blijven immers voldoende partijen over om een gewone meerderheid te leveren, er zijn er zelfs voldoende om zonder de N-VA een tweederdemeerderheid te vormen. Daar stelt zich het probleem dus niet, het stelt zich bij de CD&V, die weer monsterlijk slecht communiceerde. Want met de inhoud van de nota-Di Rupo heeft de partij geen probleem om onderhandelingen aan te vatten, alleen wil ze dat niet doen zonder de N-VA. Zelden heeft een partij zich slaafser aan de voeten gelegd van een andere. De interne partijlogica is daarbij duidelijk en zelfs begrijpelijk: zich minder Vlaams tonen dan de N-VA en tegelijk naar een akkoord moeten gaan met MR en FDF, zou dodelijk zijn voor de partij. Daar valt zelfs iets voor te zeggen. Alleen is wat ze nu doet nog dodelijker. Wel willen onderhandelen, maar niet zonder N-VA, is tegelijk zeggen dat men wel degelijk minder 'Vlaams' is, maar niet langer minder 'Vlaams' durft te zijn. De houding van de CD&V wordt dus niet langer bepaald door een inhoudelijke overtuiging, maar door electorale angst. Dat is een puur zelfmoordscenario. Want bij de volgende verkiezingen zal het kiespubliek zich verdelen tussen de been-stijf-houders die in De Wever hun natuurlijke kopman zien, en zij die net hun buik vol hebben van die zuiverheid en een eerbaar compromis willen. In die tweedeling valt de christendemocratie pardoes tussen twee stoelen, wegens een slechte kopie van het ene en te laf voor het andere.’

Over de communicatie van CD&V in de eerste dagen nadat Di Rupo zijn nota presenteerde, valt inderdaad wel wat te zeggen. Maar beetje journalist had wel snel kunnen achterhalen dat CD&V wel degelijk zware en ernstige inhoudelijke bezwaren had bij die nota. Waren dat bezwaren die ze uit het programma van N-VA hebben gehaald, zoals wordt beweerd?

Op 13 juli 2010 vertelde Wouter Beke op de radio: "Ik vind het alleen belangrijk dat de positie van CD&V klaar en duidelijk is. De Octopusnota is de basis en we zullen het resultaat van de onderhandelingen daaraan toetsen."

Waar in het programma van N-VA vinden we die Octopusnota? Nergens.

Op http://analyse.deredactie.be/2011/03/28/de-octopusnota/(28 maart 2011) vinden we een uitstekende tekst daarover van radio-journalist Marc Van de Looverbosch. Enkele citaten daar uit:

‘Het gaat in feite om een update van de 5 “Heilige Resoluties” van het Vlaams Parlement uit 1999. In die 5 resoluties zijn de grote principes vastgelegd van een toekomstige staatshervorming. Met als uitgangspunt coherente bevoegdheidspakketten om versnippering tegen te gaan. Sommige bevoegdheden zitten zowel op niveau van de deelstaten als op federale niveau en dat is onhandig. Ander uitgangspunt is het behoud van de solidariteit op basis van objectieve en doorzichtige mechanismen, om een betere verdeling van de geldstromen in dit land te garanderen.‘

Welk statuut heeft die nota? ‘De Octopusnota zelf is een toespraak van Vlaams minister-president Peeters voor het Vlaams Parlement op 1/2/2008, voor hij aan het Octopusoverleg begint. Het zijn de Vlaamse krachtlijnen die iedereen bindt. Toen ondertekend door CD&V, N-VA, SP.A en Open VLD en in juli 2009 herbevestigd in het nieuwe Vlaamse regeerakkoord (mét N-VA en zonder Open VLD).

Het is een soort van bijbel geworden waarop alle partijen trouw hebben gezworen, het alfa en omega van Kris Peeters, de toetssteen waaraan hij elk communautair akkoord zal afmeten. Dat heeft hij al verschillende keren herhaald in het Vlaams Parlement.’

Lees het stuk van Van de Looverbosch over de inhoud van de Octopusnota en beoordeel zelf of Di Rupo in de buurt van dat Vlaamse ijkpunt is gekomen.

Het is uiteraard logisch dat N-VA en CD&V in hun oordeel steeds dicht bij elkaar uit komen, aangezien ze dezelfde maatstaf gebruiken. Wat wel vreemd moet genoemd worden is dat SP.a en Open VLD zich van de gemaakte afspraak weinig blijken aan te trekken. Nochtans vinden we in de media geen sneren naar die partijen omdat ze ‘hun aanhangwagentje vastklikken aan de PS’.

CD&V rijdt tot nu een parcours dat perfect past bij hun eigen inhoudelijke standpunten. Wie dus beweert dat CD&V zich louter afstemt op N-VA verdient een ‘code rood’ en heeft andere bedoelingen dan het publiek voor te lichten. Van politieke tegenstrevers kan zoiets nog begrepen worden, journalisten en politicologen die uit dat vaatje tappen laten hun politieke voorkeur voorgaan op hun beroepsdeontologie.

P.S.: Marc Hooghe verdient nog een ‘code rood’ (hij verzamelt die driftig). Marc Deweerdt deelt ze uit in een lezersbrief in De Standaard van vandaag. We tikken over: ‘Marc Hooghe, hoogeraar politieke wetenschappen aan de KULeuven, laat zijn licht schijnen over de politieke toestand (DS 12 juni). In zijn doorwrochte analyse waagt hij het “eens een verkiezingsslogan van vier jaar geleden te recycleren: al wat we nodig hebben is vijf minuten politieke moed.” Ik meen mij niet te herinneren dat een politieke partij met die slogan naar de verkiezingen van 10 juni 2007 is getrokken. Blijkbaar verwijst Hooghe naar een verkiezingstelevisiedebat van 11 juni 2004, waarin toenmalig CD&V-voorzitter tot premier Guy Verhofstadt zei dat “vijf minuten jullie uw woord houden in het federaal parlement” hadden volstaan om de kieskring BHV te splitsen. Let wel: “vijf minuten woord houden”, niet: vijf minuten politieke moed. Beginnen wetenschappen, ook politieke, niet met correcte basisgegevens?’ Ach Hooghe, wie gelooft die mens nog?

--------------------

Diagonaal herlezen

Mijn kleine teen vertelt mij dat ‘de media-storm’ in de Britse pers best eens zou kunnen overwaaien naar hier. Hier gebeuren nog groter schandalen en erger dingen. Ze zijn des te verwerpelijker omdat ons taalgebied een muis is, in vergelijking met het Engelstalige. Anders gezegd : als daar misdrijven plaats vonden (plaats vinden) met de kracht van 9.5 op de Schaal van Richter, dan zouden er bij ons 10 zo’n Schalen boven elkaar nodig zijn. Maar zolang de misdrijven niet aan de oppervlakte komen, bestaan ze niet. Altijd geweten! Onze politici blijken minder stuurlui en kapiteins te zijn, dan dekofficieren. In die laatste discipline zijn ze werkelijk onklopbaar!

En de media werken maar al te graag mee, door het ophouden van de schijn. Al moeten ze daarvoor de onderste steen boven halen.

Als illustratie van moedwillige indoctrinatie, geef ik het al maar driester propageren van een bepaald soort ‘belgie-gevoel’. Sedert Vlaanderen geel is gekleurd, ontdekt men overal ‘belgische verbanden’. Een Limburger doet een tour de force in de Tour de France : en lap : De Schandaard schrijft een artikel van 1200 woorden, waar om de haverklap een grote, een middelgrote of een kleine tricolore tussen staat. Wuyts zag in de Pyreneeën Baskische vlaggen, maar Vlaamse Leeuwen heeft hij nog nooit opgemerkt! Limburg? Een Vlaamse renner? Nee hoor! Meneer is voor hoernalisten een ‘belg’ waardoor we weer, net als vroeger, ‘wondere tijden gaan beleven’….

Goed hé! Dat ne simpele vélo moet dienen om het land bij elkaar te houden! Als hun dérailleur’ maar niet zorgt voor een fatale dérapage, door in het achterwiel te slaan.

Ludiek idee voor de fête national : laat het ABL in paradepas defileren, achteruit stappend. Zodat Fabi goed in het oog kan gehouden worden zonder voortdurend te moeten omkijken.

Iemand nog ’n idee waarover Bertje Bibber zou kunnen speechen, donderdag? Voor geval dat hij het doet (dat speechen) moet hij goed opletten het goede papiertje uit de goede binnenzak te halen. Links zit dat voor de laatste 21^ste, rechts zit de allerlaatste rede van het verbannen belgisch vorstenhuis, dat met zijn troonsafstand en de afscheidsrede het einde van het land afkondigt. Met bedankje voor het 180 jaar openhouden van hun monden. Waarna de WalloBruxse ministers met hun lief en hun dame en alle hovaardigheidsbekleders mede opstappen.

Doek!

18-07-2011 om 09:46 geschreven door digitalia  

_

131

Het moest er van komen….

------------------

Shharia-gecontroleerde zones in GB

E.J. BRON - 15 JULI 2011

Stickers met de waarschuwing: “U betreedt een sharia-gecontroleerde zone”. Sharia in Walthamstow. We moeten de krant Daily Star en Anjem Choudary (een in Londen wonende islamitische extremist) vaak met een korreltje zout nemen wat betreft deze groepering. Maar ik twijfel er niet aan, dat het volgende precies datgene is wat Hizb ut-Tahrir. Talibat Jam (Pakistaanse islamitische organisatie)en al die andere veel machtiger groeperingen werkelijk willen.

Hardcore islamisten hebben geprezen om in de nieuwe sharia-gecontroleerde zones alcohol en de mengeling van geslachten te verbieden. Deze stap zal leiden tot een stroom van duizenden stickers, die verkondigen: “Geen gokspelen, geen muziek of concerten, geen pornografie of prostitutie en geen drugs of sigaretten”.

De affiches verkondigen: “U betreedt een sharia-gecontroleerde zone, hier gelden islamitische wetten.” In het Londense district Waltham Forest willen de radicalen met de gecontroleerde zones in het begin van deze maand beginnen. Ze verklaarden, dat hun strike regels door duizenden “sharia-agenten” op straat zouden worden bewaakt. De prediker Anjem Choudary noemt deze plannen een alternatief voor de pogingen van de regering om d.m.v. preventie de gewelddadige islam te bestrijden.

Gisteravond waarschuwde Anjem Choudary, de voormalige leider van “al-Muhaijoun” en “Islam4UK” (twee door de Britse regering als terroristisch beoordeelde organisaties, die intussen verboden zijn): “De preventieve strategie van de Britse minister van binnenlandse zaken Theresa May zal de komende weken in Waltham Forest met een afficheactie voor sharia-gecontroleerde zones worden beantwoord. Dat betekent, dat de islamitische gemeenschap in deze gebieden drugs, alcohol, pornografie, gelukspelen, woeker en de vrije omgang tussen de geslachten, men zou kunnen zeggen de vruchten van de westerse civilisatie, niet zal tolereren”.

Het wordt een reusachtige flyercampagne, die gericht is op de islamitische en niet-islamitische gemeenschap, om te laten zien wat de sharia economisch, sociaal en politiek betekent.

Waltham Forest (stadsdeel van Londen), inclusief Walthamstow en Leyton (eveneens stadsdelen van Londen) zullen het doelwit van demonstraties zijn. We willen het gebied leiden als sharia-gecontroleerde zones en het zaad zaaien voor een toekomstig islamitisch emiraat. We willen een gebied creëren, waarin moslims samen kunnen leven, zaken met elkaar doen en onder elkaar interactief zijn i.p.v. met de brede samenleving.

“Er zijn 25 gebieden in het land, waarin het gewelddadige extremisme een probleem vormt, zoals de regering het noemt. Wij zullen naar al deze gebieden toegaan en onze eigen sharia-zones installeren. Dat is de beste manier om dronkenschap, vernielingen, prostitutie en kleine criminaliteit, die men in Engelse steden tegenkomt, tegen te gaan.”

“We leven onder niet-moslims, maar we moeten ons van hen onderscheiden.”

“We hebben nu honderden, zo niet duizenden, mensen in het land, die bereid zijn om in de straten te patrouilleren en er zijn tussen de 10.000 tot 50.000 stickers klaar om verdeeld te worden.”

Bron:

http://jeanjean2brambilla.wordpress.com/2011/07/12/scharia-in-uk/

Auteur: jeanjean4

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron 

--------------------

Diagonaal herlezen

Och? Het gaat helemaal niet over de verwezenlijkingen van onze beschaving, maar om de uitwassen er van. Net zoals kanker en tumoren uitwassen zijn. En dan zijn de sharia-vrienden nog zo vriendelijk om te zwijgen over ‘de ethiscghe verworvenheden’ die we danken aan de Linxe poco-kerk : vruchtafdrijving, homohuwelijken, bijna meer echtscheidingen dan getrouwde koppels, enz : gevolg : ontvolking, gevolg import van nog meer vreemdelingen….gevolg : onvrede, onveiligheid, burgeroorlog…

We zouden op de lange duur nog geloven wat de pastoors ons vroeger wijsmaakten : de grootste list van de duivel is te doen geloven dat hij niet bestaat.

Het valt met de dag gemakkelijker uit te leggen waarom men spreekt van het dierenrijk, en het mensdom…

17-07-2011 om 19:44 geschreven door digitalia  

_

130

Ook onze boeren zijn propere mensen

De mest gaat onder de aarde : infiltratie heet dat nu

-----------------------------

Net zo ook infiltreert het Linxe journaille zijn vergift : onderduims. Zij beschikken, net als de moderne boer, over enorme moderne investeringen om met een minimum van inspanningen een maximum van resultaat te bereiken. Met dit verschil (zoals de H. Augustius, Kerkleraar , al zei : “Mest en is geen heiligheid, maar ’t is de ziel der landbouw” – een boer doet de aarde vruchten voortbrengen. Een hoernalist doodt niet alleen die vruchten, maar ook de boer!

Enfin, zelfs in de hel schijnt er een rangorde te bestaan. Sturtewagen is zo’n reputatie : hij doet zijn gevoeg in de kerk, en geeft daarna de schuld aan de heiligenbeelden…..

-------------------------

Nieuwe kansen voor België

Weg uit logica van winnaars en verliezers

• zaterdag 16 juli 2011, 05u00
•  
• Auteur: Bart Sturtewagen
•  

----------------------------

Er bestaat slechts een uitweg uit de politieke impasse als de Franstaligen beseffen dat er geen verdrag met Vlaanderen mogelijk is zolang ze de integriteit van het Vlaamse grondgebied niet erkennen. Maar in ruil voor die erkenning, zal Vlaanderen moeten leren leven met Franstaligen op zijn grondgebied, zegt Bart Sturtewagen. Een autonomer Vlaanderen zal een minder homogeen Vlaanderen zijn.

Al op het einde van de jaren zestig voorspelde de toenmalige en laatste voorzitter van de nog unitaire CVP-PSC, Robert Houben, dat er een moment zou komen waarop geen Belgische regering meer zou kunnen worden gevormd. Doorheen een serie staatshervormingen is dat moment telkens weer vermeden en opgeschoven. Ons bestuurssysteem werd daardoor steeds complexer en inefficiënter. Maar tot een fatale kortsluiting kwam het telkens net niet. Nu lijkt het er sterk op dat we finaal toch op dat punt zijn beland. Rien ne va plus.

Het paradoxale is dat de methodes die jarenlang, hervorming na hervorming, gebruikt zijn om de fatale blokkering te voorkomen, nu de déblokkering onmogelijk maken. De evenwichten waarmee noord en zuid elkaar in bedwang houden, zijn zodanig georganiseerd dat er geen consensus kan groeien. Er bestaat gewoon geen politieke wil meer voor. En de politieke wil kán er niet voor bestaan, want het systeem bestraft diegenen die die politieke wil zouden willen opbrengen.

Moeras

Hoe zijn we in dit moeras beland?

Toen hij iets meer dan een jaar geleden zijn opdracht als ontmijner van BHV teruggaf, zei Jean-Luc Dehaene, de belangrijkste architect van dertig jaar staatshervorming, dat dit land maar kan functioneren als de meerderheid haar wil niet oplegt. Tegelijk mag de minderheid onderhandelingen niet afwijzen en alles blokkeren. Dat beschrijft perfect de kern van het Belgische probleem.

Ik denk niet dat ik iemand choqueer door te zeggen dat België een incident van de geschiedenis is. Als het in september 1830 niet pardoes was ontstaan en als het - bizar genoeg - niet bijna twee eeuwen lang al zijn bedreigingen, waaronder twee wereldoorlogen, had overleefd, dan zou niemand er vandaag aan denken het op te richten. Staten komen en gaan. Complexe, toevallige landen vallen vaker uiteen dan landen die in een hoge mate culturele homogeniteit hebben of met dwang hebben opgelegd. België behoort dus permanent tot de bedreigde landensoorten.

Er is niets fout met een rationele afweging van de voors en tegens van het einde van België. Het is wat mij betreft geen heiligschennis om erover na te denken. Maar het is ook geen idiotie om de prijs van een breuk te becijferen. De structuren zijn er voor de mensen, niet andersom.

Het argument dat iets kleins nog kleiner maken dwaasheid zou zijn, klopt niet. Er is geen verband tussen het succes van landen en hun omvang. Het is, zoals met vele zaken in het leven, niet de grootte die belangrijk is, maar wat je ermee doet. Grote landen leggen natuurlijk meer gewicht in de schaal. Maar kleine kunnen, als ze klaar kijken, de juiste troeven ontwikkelen en dynamisch zijn, grote winst puren uit specialisatie.

We leven in een periode van grote veranderingen. Landen die twee decennia geleden tot de derde wereld behoorden, steken nu de traditionele grote industrielanden naar de kroon (*). Bedrijven die tien jaar geleden niet bestonden, behoren nu tot de grootste beursgenoteerde ondernemingen ter wereld.

Om in die wereld succesvol te zijn, speelt schaal geen rol. Het spel wordt immers sowieso op wereldvlak gespeeld. Iedereen handelt met iedereen, zonder grenzen, zonder tijdverlies. Toegang tot informatie, snelheid van beslissen en grote bereidheid tot veranderen, zijn de sleutelelementen voor succes.

Verzanding

Of we ons, in het licht van deze uitdagingen, maar ook van deze opportuniteiten, organiseren binnen of buiten een Belgisch model is dus in wezen bijkomstig. Van cruciaal belang is hoe performant het bestuur is. Onze ervaring met de verzanding van het Belgische bestuursmodel, vormt een belangrijk argument om op zoek te gaan naar vereenvoudiging, naar een heldere toewijzing van verantwoordelijkheid en naar duidelijke rekeningen. Dat zijn goede managementprincipes.

Toch kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat naast deze rationele overwegingen ook emotionele elementen een rol spelen. We moeten ons durven afvragen of dat wel zo'n goede zaak is. Het is goed om het verleden te kennen en om er lessen uit te trekken. Maar het verleden mag er niet de oorzaak van zijn dat we onze toekomst op verkeerde uitgangspunten baseren.

Al sinds August Vermeylen houden we onszelf voor dat we Vlamingen moeten zijn om Europeeër te worden. Er is geen reden waarom dat perspectief niet ooit werkelijkheid zou kunnen worden: een federaal Europa met een groot aantal deelstaten, waarvan een onafhankelijk Vlaanderen er één zou kunnen zijn. Waarom niet?

Maar de werkelijkheid gebiedt ons om te beseffen dat dat tijdstip, als het er ooit komt, ver in de toekomst ligt. Verder in ieder geval dan we een paar jaar geleden nog dachten. De jongste gebeurtenissen op Europees niveau roepen zelfs de vrees op dat we eerder weg evolueren van die droom, dan dat we ernaar onderweg zijn.

Diepe wonden

Wie had zich een paar jaar geleden durven voorstellen wat we de voorbije weken beleefden? Een situatie waarbij leden van de eurozone failliet dreigen te gaan en waarbij zelfs het einde van de eenheidsmunt zelf als een reële mogelijkheid werd gezien. Het feit dat we zo dicht bij de afgrond zijn geweest, kan de dynamiek voor Europese integratie juist versterken. Een sterk Europa is gewoon een beter idee dan een los verband van nationale staten.

Toch moeten we beseffen dat er diepe wonden zijn geslagen. De snelheid waarmee - eerst in de bankencrisis van 2008 en nu opnieuw met de eurocrisis - de nationale reflexen de bovenhand nemen, wijst erop dat de Europese constructie kwetsbaar blijft. De weg voorwaarts is er wellicht geen van jaren, maar van generaties.

In die gewijzigde context is het verstandig om de verdamping van het Belgische bestuursniveau niet als een vanzelfsprekende ontwikkeling te zien. Misschien komt ze er, maar het is beter ook andere scenario's te overwegen. Vooralsnog ziet niemand ons evolueren naar Joegoslavische toestanden, gelukkig maar (**). En voor een cleane oplossing op zijn Tsjechoslovaaks zit België net iets te ingewikkeld in elkaar.

De grote vraag is daarom of we in staat zijn om een vernieuwde, nuchtere visie op het onvermijdelijke voortbestaan van België te ontwikkelen - of het nu voor jaren is, of voor nog een paar decennia doet er in feite niet toe. Ik heb dat perspectief in deze krant al eens 'België 2.0' genoemd. Maar misschien moeten we nog verder gaan en er gewoon een nieuwe, onbezwaarde naam voor bedenken. Misschien moeten we het land herstichten met een nieuwe vlag, een nieuwe grondwet en een nieuwe missie.

Patstelling

Dat klinkt wellicht vergezocht en ideëel. Maar wat is het alternatief? We krijgen bemiddelaar na opdrachthouder na verduidelijker na formateur met steeds complexere voorstellen voor het bijregelen van de financieringswet, de bevoegdheidsverdeling en wat nog. Maar we geraken niet uit de logica dat de ene verliest wat de andere wint. De patstelling is totaal. En iedereen verliest erbij.

Wat ontbreekt is het perspectief op hoe het leven, het bestuur en het beleidsklimaat er zouden kunnen uitzien als we de kracht vonden om onze loopgraven te verlaten. Wat zouden we, Vlamingen en Franstaligen, kunnen winnen door onze tegenstellingen te overstijgen? Niet wat kunnen we elkaar afpakken of elkaar onthouden, maar hoe kunnen we er samen op vooruitgaan.

Vanzelfsprekend is daarvoor nodig dat Walen en Franstaligen ophouden te denken dat ze fataal tot achteruitgang zijn gedoemd. Er is geen enkele reden waarom Wallonië en zeker een groeipool als Brussel niet even welvarend als of zelfs welvarender dan Vlaanderen zouden kunnen zijn. Er is enkele decennia geleden inderdaad een economische ramp gepasseerd die de Waalse mijnbouw en de staalindustrie heeft weggeslagen. Maar diezelfde catastrofe is op andere plaatsen in Europa voorgekomen. Toch heeft dat daar niet noodzakelijk tot blijvende sinistrose geleid.

De internationale troeven van Brussel als hoofdstad van Europa zijn evident. Wallonië heeft net zoals Brussel een jonge bevolking, maar daarnaast ook open ruimte en een regelgevend klimaat dat misschien paternalistisch en centralistisch is, maar minder betuttelend en efficiënter dan het Vlaamse. Het komt erop aan die troeven te onderkennen en doelgericht uit te spelen. Als niet zoveel begrijpelijke, historisch opgebouwde ergernis en frustratie ons zicht belemmerde, zou de complementariteit tussen noord en zuid gewoon de ogen uitsteken. Nu blijven we er blind voor. Met het juiste beleid biedt ze nochtans ongekende kansen.

Krampachtig

Maar ook de Vlamingen moeten bij machte zijn om een vrees af te leggen. Het is helaas onvermijdelijk dat er van Brussel een verstedelijkingsdruk uitgaat op de omliggende Vlaamse gemeenten. Daar gaat verfransingsdruk mee gepaard, al wordt stilaan ook het Engels een concurrent. Hoewel het politiek noodzakelijk is dat de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde wordt gesplitst, wordt het stilaan tijd dat iedereen beseft dat die ingreep op het terrein geen wonderen zal verrichten. Er is ook nu al verfransingsdruk in gemeenten die niet tot BHV behoren. Dat zal niet veranderen.

Het is tijd om met die onvermijdelijkheid anders en minder krampachtig om te gaan. De weg naar een meer autonoom Vlaanderen leidt paradoxaal genoeg naar een minder homogeen Vlaanderen. Dat zijn twee zijden van dezelfde medaille.

Dat Vlaanderen van ons zal zelfverzekerd en volwassen genoeg moeten zijn om met diversiteit om te gaan. Het zou een foute keuze zijn om te denken dat een gesloten samenleving zichzelf kan beschermen tegen invloeden van buitenaf. In onze tijd kunnen wetten geen veranderingen tegenhouden. Het enige wat ze kunnen, is die veranderingen vertragen. Maar traagheid is nu net het enige wat we ons niet kunnen veroorloven. Als iets onvermijdelijk is, dan is het beter het zo snel mogelijk te erkennen en er het beste van te maken. Ontkenning van nieuwe realiteiten levert nooit een goede strategie op.

Chronische zelftwijfel

Er bestaat slechts een uitweg uit de politieke impasse als Vlamingen en Franstaligen bereid zijn tot een dubbele paradigma-wijziging. De Franstaligen moeten beseffen dat er geen verdrag met Vlaanderen mogelijk is zolang ze de integriteit van het Vlaamse grondgebied niet erkennen. Maar in ruil voor die erkenning, zal Vlaanderen moeten leren leven met anderstaligen, Franstaligen op zijn grondgebied. Het heeft het recht van hen respect voor onze taal en cultuur te eisen. Maar het zal hen ook de ruimte moeten bieden om hun eigen cultuur te beleven.

Wallonië zal tegelijk zijn chronische zelftwijfel moeten overwinnen en, na een ruime overgangsperiode, in staat en bereid moeten zijn om zelf de kosten te dragen van het beleid dat zijn kiezers vragen. Dat zal een ander beleid zijn dan datgene dat nu slechts door middel van transfers vanuit Vlaanderen betaalbaar is. De angst voor de eigen verantwoordelijkheid is de grootste rem op verandering, al zijn er hier en daar gelukkig tekenen van beterschap.

Deze analyse is een samenvatting van de toespraak die Bart Sturtewagen, hoofdredacteur van De Standaard, hield op 11 juli in Waregem.

--------------------

Diagonaal herlezen

Ook deze strontwagen heeft een missie : neus toeknijpen en de wagen volgen. In de kortste keren zit U….., juist, vui zelf maar in. Ik ben al brutaal genoeg geweest tegen de arme man die toch ook zijn kliendjes moet grootbrengen. Om nog maar te zwijgen van de vrolijke vrienden en het bonte gezelschap die onze Standaard naar de dieperik leidt.

(*)Landen die twee decennia geleden tot de derde wereld behoorden, steken nu de traditionele grote industrielanden naar de kroon  : China, bijvoorbeeld, waar het tot de geplogendheden behoorde (behoort?) dat ieder gezin slechts één (1) kind mag ter wereld brengen. Voor een eventueel tweede worden zware boetes opgelegd, terwijl voor een derde of vierde voor het hele gezin dan de armoede volgt. Met als gevolg : babymoord, of te vondeling leggen, zo al niet dienen als voeder voor de varkens. Ook deze ‘zegeningen’ van het communisme mogen eens onder de aandacht gebracht worden….

(**)Vooralsnog ziet niemand ons evolueren naar Joegoslavische toestanden, gelukkig maar : toe maar! U spreekt toch voor een aartsdom publiek, dat U blindelings gelooft! Zou U het verband snappen met de verminderende oplagecijfers van Uw ‘kwal’-krant?

17-07-2011 om 19:25 geschreven door digitalia  

_

129

Voor ons archief, gevonden met de kwal van kwaliteit in De Schandaard

-----------------------

Di Rupo moet Franstaligen BHV doen slikken

Wouter Beke legt eisen CD&V uit aan 7 partijen

• zaterdag 16 juli 2011, 05u00 Auteur: Isabel Albers

---------------------

BRUSSEL - De zeven partijen houden hun antwoord in beraad op de eis van CD&V om over BHV zo goed als niets meer te onderhandelen en haar voorstellen goed te keuren.

Het ziet er niet naar uit dat formateur Elio Di Rupo (PS) zijn zestigste verjaardag maandag in alle sereniteit zal kunnen vieren. Na de vergadering met CD&V-voorzitter Wouter Beke vrijdag is Di Rupo nog koortsachtig aan het zoeken of en hoe de zeven partijen enigszins tegemoet kunnen komen aan de eisen van de christen-democraten. Kan hij op dat spoor voortwerken, dan kan hij zo 'overzomeren'.

Is dat niet het geval, dan zit zijn formatieopdracht er wellicht op. Een coalitie opzetten zonder de twee grootste Vlaamse partijen zou surrealistisch zijn.

Alle partijvoorzitters moesten van de formateur vrijdagmiddag telefoontjes van journalisten onbeantwoord laten, na de gespannen vergadering met de zeven partijen die wel willen onderhandelen en CD&V. Toch viel hier en daar wat feedback te rapen. Beke gaf naar verluidt de opdracht mee aan de formateur dat hij de Franstaligen dan maar eindelijk eens allemaal over de streep moest trekken voor een propere splitsing van BHV. De CD&V-voorzitter deelde aan de voorzitters van Open VLD, SP.A, Groen!, PS, MR, CDH en Ecolo zijn negen wetsvoorstellen uit die moesten dienen als basis voor de deal over BHV en Brussel.

Bovendien wil Beke dat ze vooraleer de partij zou overwegen om toch zonder de N-VA een regering te vormen, dat de Franstalige partijen eerst met hun eigen bloed schrijven dat ze een tweederdemeerderheid garanderen.

In het andere geval moeten ze maar beginnen onderhandelen met zeven, zonder CD&V, vindt Beke. Als ze dan toch tot een splitsing van BHV en een staatshervorming zouden komen, is CD&V nog bereid om die te steunen vanuit de oppositie.

Elio Di Rupo benadrukte tegenover de partijvoorzitters dat hij nooit zijn ja-woord heeft gegeven op de voorstellen van Wouter Beke. Bij de Franstaligen is er naar verluidt veel scepsis over CD&V. Toch behield gisteren iedereen de radiostilte na de vergadering. Een teken dat erop kan wijzen dat iedereen toch een poging wil doen om eerst over BHV een voorakkoord te sluiten, in de hoop CD&V dan toch nog aan boord te hijsen.

FDF-voorzitter Olivier Maingain, die niet deelnam aan de vergadering, reageerde later op de avond wel dat er 'vandaag slechts één formateursnota op tafel ligt en het is die van formateur Elio Di Rupo'. Daarmee staat, bijna vijftien maand nadat de regering viel over de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde, dit onderwerp weer in het middelpunt van de formatie.

Als puntje bij paaltje komt, kan dit de formatie nog breken of kraken. Krijgt de CD&V-voorzitter er een propere splitsing door, dan kan hij toch met één troostprijs naar zijn achterban.

Sowieso blijft het voor Wouter Beke bijzonder moeilijk om, nadat hij al die maanden gezegd heeft om niet zonder de N-VA in een regering te stappen, toch voort te gaan zonder de grootste partij in Vlaanderen.

--------------------

Diagonaal herlezen

Dat ze bij De Schandaard de nakende 60^ste verjaardag van de Homo Erectus uit Mons een beetje ondoordacht aan de openbaarheid prijsgeven : och! Dat is zonder de minste bijbedoelingen gebeurd….Maar Allez : de man zal er heel zeker een pak gelukwensen uit Vlaanderen meer door krijgen…

Dan kan het ‘overzomeren’ beginnen, gevolgd door het ‘overwinteren’ en tegen dan zullen die ezels van Vlamingen wel murw zijn, zeker? Zelfs voor geval ze dat niet zijn : al die tijd vloeit het Vlaams manna, neen, niet naar de zee lijk water, maar als water omhoog gezogen richting  Ardennen. Zo tegennatuurlijk als maar kan.

Ja mensen, dat is het belzieks democratisch model : een pijplijn die vertrekt uit het land van de hardwerkende Vlaming, dwarsdoor de Brusselse woestijn (waar aftank station I zich bevindt) naar de grens van het Groot Hertogdom, waar er geen druppel meer uitkomt, gezien de vele aftank-stations onderweg.

En wat het ergste is, is dat dit systeem al meer dan 180 jaar feilloos werkt!

Dat de jonge (onervaren, zegt men) Wouter Beke uit een ander soort hout is gesneden dan die Cleynen Eyskens, Steve de Vogelaar, dat dik Brabants Trekpaard of die orenklapperende Klaas Vaak, en zijn ‘tafelgenoten’ van het Tjeven-Sanhedrin  door heeft, bewijst zijn eis dat de eventuele voor-overeenkomst over Brussel en zo, met hun bloed moet ondertekend zijn.

Maar helaas !!!! Hun bedoelingen van vandaag kunnen wel goed zijn om met bloed,en veel mooie woorden toe te geven (money, money, money) maar wie zegt dat, eenmaal de buit binnen, er geen nieuwe bedoelingen zouden mogen komen?

Voorbeeld: op ons communie-zieltje zullen wij jamais-de-la-vie ooit nog spreken over een nationale kieskring. Beloofd! Onze kop eraf! Na overhandiging van de jaarlijkse blanco check kunnen ze dus perfect de unitaire kieskring eisen van… gans de tweetalige provincie Brabant…Dat zal voorgesteld worden als een eerlijk voorstel : zij ronselen stemmen bij ons, en wij mogen hetzelfde doen bij hen.

Neen, Heer Beke, zelfs al leggen de Franscouillons er hun hoofd naast als waarborg, dan nog zijn ze (zonder hoofd) niet te vertrouwen! Ze willen alleen TIJD winnen, want voor hen is tijd gelijk aan geld. Veel geld!

17-07-2011 om 18:19 geschreven door digitalia  

_

128

Voor wie met de helm is geboren..

En dus overal walletjes ziet om van te snoepen….

---------------------------

Voor ons archief, opgezocht in De Morgen (vol compassie over de zorgen, van…..)

….Fernand

16/07/11, 07u50

--------------------

België heeft nu ook zijn eigen DSK-affaire. Met dank aan gewezen politiebaas Fernand Koekelberg, wiens noodlot het blijkbaar is om in de ene na de andere 'histoire des femmes' verzeild te geraken. Eerst met zijn secretaresses, nu met een privé-affaire. De affaire DSK indachtig zou het domste wat je kan doen, zijn om onmiddellijk met een oordeel klaar te staan. Zoals wel vaker in het leven zijn dergelijke gebeurtenissen niet binair, niet ja of nee, niet wit of zwart. Koekelberg en zijn aanklaagster hadden al enkele maanden een relatie en over wat er die zondagavond precies gebeurde, staan de versies diametraal tegenover elkaar. Een verkrachting binnen de relatie volgens de ene, een represaillemaatregel volgens de andere. Het wordt hoe dan ook een kluif voor de onderzoekers om uit te vissen hoe de gebeurtenissen zich echt hebben afgespeeld.

Het verstandigste is daarom, zeker in deze fase van het onderzoek, het aloude rechtsprincipe van het vermoeden van onschuld te laten spelen. Dat staat niet haaks op de schorsing van de hoofdcommissaris door de nieuwe politiechef Paul Van Thielen. Wanneer Koekelberg in verdenking is gesteld door de onderzoeksrechter is het inderdaad niet langer mogelijk om hem gewoon zijn functie te laten uitoefenen. Dat is onrechtvaardig wanneer later zou blijken dat Koekelberg zich niets te verwijten heeft, maar in afwachting daarvan moet de werking en de reputatie van de federale politie boven iedere verdenking staan.

Dat is trouwens niet meteen een evidentie: tegen de Brusselse rechter Francine De Tandt loopt nu al jaren een blijkbaar nooit eindigend onderzoek naar schriftvervalsing en corruptie, voor een magistraat toch niet onbelangrijke beschuldigingen. Nochtans velt deze dame vandaag nog steeds ongestoord haar vonnissen op de Rechtbank van Koophandel, en blijkt bij het gerecht daar niemand aanstoot aan te nemen. Blijkbaar zijn de normen bij de politie iets strikter dan bij de magistratuur.

Koekelberg verdient niet alleen het vermoeden van onschuld, hij heeft ook recht op een snel en grondig onderzoek, dat op korte termijn uitsluitsel geeft in de ene of de andere richting. Ofwel omdat ook hoge officieren moeten beseffen dat hen niet alles gepermitteerd is, ofwel om duidelijk te maken dat je niet op basis van niets de reputatie en de loopbaan van een officier kan schaden. Tot zolang dat niet duidelijk is, past vooral terughoudendheid.

--------------------

Diagonaal herlezen

Waarschijnlijk is U ook de partij-trekzakkerij ook opgevallen? Toch spijtig dat het vermoeden van onschuld nooit geldt voor mensen van een andere mening dan de huynne, bijvoorbeeld paters en pastoors! Als is de stichter va Agalev (thans Groen!, maar voor hoelang nog?) daarop een uitzondering : dat is een gelukkig getrouwd aanhouderspaar die de seksuele revolutie met raad en daad open en bloot voor doet. M.a.w. een pater die dus zeer Linx en progressief is, en jonge meiden en knapen leert ‘hemelen’ op aarde.

Tot overmaat van ramp is het Comité P in de zaak van de € 100.000 voor het snoepreisje naar Dakar, nu ook nog op het spoor gekomen van valse facturen en schriftvervalsing bij die arme Fernand. Wat denkt U? Als het zaakje voor het parket komt in Brussel? Toch weer niet diezelfde Wim De Troy laten opdraven, die de klacht van of tegen Steve Stunt aan het verdonkermanen is? Er bestaat geen filmpje, vermits het niet gevonden wordt, dus wat op dat filmpje zou staan is ook niet waar. Steve is zo wit als een pas geboren maagdeke!

Och! Allemaal koek van één deeg!

Een deeg waarvan trouwens de houbaarheids-datum al vele decennia verstreken is…. Maar het devies echter is gebleven : “Krabt gij eens mijn rug, dan krab ik de uwe”…

En zeggen dat de Homo met Erectus uit Mons, al evenveel als Tante Cruella, ooit voor hun Fernandje in de bres zijn gesprongen, om hem na zijn eerste schorsing, een gelijkaardige dik betaalde nieuw-uitegvonden job aan te bieden…Als hoogste politie-orgaan (een orgaan! Mooi, hé) tussen de politiediensten van de twee Gemeenschappen…Een communautair verzoenend orgaan, om zo te zeggen….

Volgens mij zou hij meer de verZOENER-scamoteur uitgehangen hebben! De Cassanova van de politie, met ‘the stars and stripes’ die van de pet naar de bodem van zijn onderbroek zijn gezakt ,met dezelfde DNA-gekeurde ‘lichaamssappen’ die DSK de das hebben omgedaan.

Wat bedrijven ze bij DM toch heerlijke hoernalistiek! De hoofdredacteur moet zowat even fier zijn over hun gezamenlijke prestaties, als de baby die zich omdraait naar zijn potje, waar zijn laatste prestatie zo deskundig in werd neer gelaten….

17-07-2011 om 11:10 geschreven door digitalia  

_

126

Ze kunnen het lonken niet laten,

Ze lonken naar iedere man

------------------------

Plooit CD&V?

------------------

Vlaams Belang. 15.07.2011 09.35u - De vraag die op ieders lippen brandt, is: wat doet CD&V? Wat gaan ze doen nu Elio Di Rupo volhardt in de boosheid en hij zijn nota alsnog wil reanimeren door verder te onderhandelen met de zeven partijen die ‘ja’ of ‘ja maar’ gezegd hebben? De christendemocraten staan onder zware druk, want alom klinkt de roep om dan maar verder te doen zónder de N-VA. In de media, bij politieke commentatoren en politicologen, bij belgicisten en Franstaligen, uiteraard.

Wouter Beke (CD&V) liet eerder al verstaan daar niet veel voor te voelen, omdat de regering dan gegijzeld zou worden door Olivier Maingain. MR en FDF zijn dan immers nodig voor het leveren van de tweederde meerderheid die vereist is voor een staatshervorming. Zonder CD&V is er aan Vlaamse kant geen meerderheid en dus hebben de christendemocraten - ook al zijn ze lang niet meer de grootste partij in Vlaanderen - de sleutel in handen.

Beke tracht de hete aardappel terug op het bord van Di Rupo te leggen en vraagt dat die de voor Vlaanderen onaanvaardbare passages uit de nota (de federale kieskring, de goedkeuring van het minderhedenverdrag, de feitelijke afschaffing van de tweetaligheid in Brussel en tweetalige kieslijsten in het Brusselse Gewest) zou schrappen. Maar daar wil Di Rupo niet van weten.

Het is onbegrijpelijk en ontzettend dom dat de paarsgroene partijen (Open VLD, SP.a en Groen) alle druk op CD&V leggen, en niet op de Franstaligen. CD&V staat dus voor een verscheurende keuze. Kiest ze voor Vlaanderen? Of voor haar rol als ‘staatsdragende partij’? Tot op heden koos ze altijd voor het laatste en dat is de partij niet goed bekomen. Het bezorgde haar het imago van onbetrouwbare partij die altijd bereid was om haar verkiezingsbeloftes en Vlaamse principes op te offeren voor de macht (Leterme). Dat heeft intussen de helft van hun kiezers gekost.

CD&V moet kleur bekennen. De druk van het Belgische monsterverbond - het paleis, de media, werkgevers, vakbonden en ziekenfondsen - is enorm. Plooien en toegeven, water bij de wijn doen, klinkt het in koor. Op de tonen van de Brabançonne en onder het mom van ‘verantwoordelijkheid’, het afwentelen van ‘de chaos’ of ‘het aanpakken van de financiële crisis’. Wat wordt het? Vlaanderen of België? Het is een keuze die beslissend kan zijn, niet alleen voor de toekomst van de partij, maar ook voor de toekomst van het land. Hopelijk hebben ze eindelijk door dat België geen toekomst meer heeft. België is het verleden, Vlaanderen is de toekomst!

--------------------

Diagonaal herlezen

Dit keer blijkt het lonken iets voor veel later te zijn….

De grote Mr. Beke (smal is beautifull) is al een paar uur terug thuis bij Moeder-de-Vrouw, naar aloud Christelijk gebruik dus zijn eigen ‘huisvrouw’, zoals dat vroeger heette. De Ieperse Scheve Schaats zit waarschijnlijk bij zijn zoveelste lief en Oragsme-Wilfried zal wel weer druk doende zijn, zeker? De Zeven Dwergen zij met hun Sneeuwwitje (of is het Witsneeuwtje) zingend en dansend naar hun kabouterhuisje teruggekeerd, dank zij onderweg de vele paddenstoel-wegwijzertjes van Etienne Schouppe, waar eenieder weer in zijn eigen klein bedje kan ter ruste gaan. Morgen komt Cruella, de Boze Heks, met haar vergiftigde appel : de begrafenisondernemer heeft de glazen schrijn al klaar gezet op de open plek in het bos, de eekhorentjes zijn verwittigd dat ze moeten optreden, en de Ridder met zijn witte paard (op afbetaling) is al uit zijn bed gezet, hij is aangekleed en opgepept, en staat klaar om vliegensvlug met wapperende mantel naar die open plek waarvan de coördinaten op zijn GPS zijn ingevoerd, in het bos te vliegen.

Maar dan….

Komt het bericht : Sneeuwwitje (of Witsneeuwtje?) is onverwacht afgevoerd met onbekende bestemming. Naar het schijnt helemaal naar de Abruzzen, dus toch niet zo onbekend, naar het thuisland van alle ontheemden zonder toekomst….De gewone busladingen schandknapen, zoals dat heet in de Arabische wereld, worden achterna gestuurd.

Daarop (maar dat zijn onbevestigde berichten) blijkt de Parti Scanale te zijn ontbonden, en blijft tot nader order allen de link met de maffia intact.

La Cour/He Hof schijnt afgereisd te zijn naar Calabrië, alwaar de banden met de Cosa Nostra werden heraangeknoopt. Het is niet, wordt daar gezegd, omdat er één veldslag verloren werd, dat daarom heel de oorlog om zeep is. Een Coburger plooit, maar doet nooit ‘crac-boem’ : ne Coburger is Taai en vasthoudend als een , Mattil, zeg ne keer, (weer vergeet) Taai als ne gamin die wiel Konink ourd….Ça va, hein?

------------------------

Oue zal ouerd op de hookte gehout door ons correspondent ter plaatse.

16-07-2011 om 12:42 geschreven door digitalia  

_

127

----------------------

De dynamiteurs van de eerste IJzertoren (die in de nacht met legervoertuigen ABL ter plaatse kwamen), allemaal goede bekenden van het Belgisch Gerecht, aanstokers en uitvoerders, werden nooit ter verantwoording geroepen. Nous nous cononsn, n’est-ce pas? Er was wel vooral een politieker die wist : ‘Hij ligt er en hij ligt er goed’…

Tot hun woede en stomme verbazing, werd hutje bij mutje door de kleine Vlaming gespaard om de toren weer op te richten : wat haat vernielde, heeft Liefde weer opgebouwd…., mooier, hoger en ranker dan voordien, weer met de kruiskop in de vier windrichtingen : AVV – VVK. Tot den Bleiter en C° en andere Schiltzianen zich ermee bemoeiden : jaja, het was wel een Vlaams monument, maar het stond toch op Belgische bodem….Dat kon toch het kleinste kind zien….Het IJzertestament werd jaar na jaar ‘hertaald’ en aangepast aan ‘de noden van de tijd’ : open grenzen – open armen om criminelen te omhelzen – open portemonnaie voor avonturiers uit alle ’s Heren landen – en vooral kruipen voor het jaarlijks toegeworpen judasloon. De Sire in Brussel zag monkelend toe…‘Nooit meer Oorlog’ werd : RAUS wie niet met ons is. ‘Godsvrede’ werd broedertwist en schande. Schild of Vriend! De ‘Schildsen’ mochten blijven en de ‘Vrienden’ werden over boord gezet.

IJzerbedevaart werd IJzerfestival, ripelrock boven de loopgraven…. Het ‘Gebed voor het Vaderland’ werd Rock’n Roll en het volk… bleef weg. Zelfs de kleinste mens laat niet spotten met zijn doden. Op gebied van Vlaamse Kermis was er wel veel beter keuze mogelijk….

Hoe het allemaal heeft gekund, dat kan Mr Borremans misschien beter zelf vertellen : hij was er toch heel die tijd bij? Korrel bij korrel werd de grond van de weide, en steen per steen van de toren, werd ons de site ontstolen, zodat er in Steenstrate diende te worden gestart met de IJzerwake. Het was een wurgende machtgreep zonder voorgaande – en de stoere Vlaming; hij stond er weer eens bij en keek ernaar.

Misschien dat volgend jaar de Homo Erectus uit Mons het woord komt voeren op het feest, in zijn o zo zangerig Nedderlaans…misschien kan Mangain, in het uniform van Feldwebel, de vredesboodschap van het FDF komen toelichten? En ons dan die laatste kabeljauw laten zien, die nog Nederlands praat…

Beste mensen, ik voel mij als enkeling nog altijd bekocht. Als student heb ik jarenlang geijverd, gespaard en geplakt om frankske bij franske mijn steentje te kunnen bijdragen in de heropbouw van de IJzertoren, die anderen sedertdien ontstolen hebben.

IJzerwake is daarentegen stilaan uitgegroeid tot een succes. Elders. Wie of wat houdt ons tegen om stormenderhand de Weide in Diksmuide te gaan terug innemen? Procederen kunnen we altijd later wel. Is dat geen jobke voor Voorpost en/of Tak? U weet : op die plaats zijn al eens loopgraven geweest en voor de politie daar staat met traangas, staan er al lang cameraploegen van alle mogelijke landen ter wereld….Wat voetzoekers en een goede introductie bij de plaatselijke commandant zouden wonderen kunnen verrichten.

Maar lees nu eerst wat die Meneer Borremans is komen biechten. Ondertussen zult U wat afgekoeld zijn…..

---------------------------

Een memoriaal voor de laatste Belgen?

woensdag 13 juli 2011 om 17u15

Met als titel ‘Een memoriaal voor gesneuvelde Belgen’ verscheen er vorige week in Knack een interview met Frans-Jos Verdoodt en Dirk Demeurie over de 11 juli-boodschap van het IJzerbedevaartgegeven.

Ik behoor al jaren tot het IJzerbedevaartcomité – of wat er nog moet voor doorgaan – maar wat ik vorige week te lezen kreeg, dwingt me tot een publieke reactie. Ik stel me dan ook de vraag of Verdoodt en co. er niet beter een 21 juli-boodschap van maken.

Maar vooreerst dit: als lid van de werkgroep Emancipatie van de vzw Vrede, Vrijheid & Verdraagzaamheid ben ik niet zo gelukkig met de ontwikkelingen van de structuren van het IJzerbedevaartgebeuren, laat staan over de inhoudelijke boodschappen die om de haverklap de wereld worden ingestuurd. De nieuwe vzw VVV is hopeloos ingewikkeld en is daardoor onoverzichtelijk geworden. De ambitie om de werking uit te splitsen in diverse deelwerkingen die elk hun continuïteit vertaald zien worden in een eigen vzw is omgekeerd evenredig met de publieke belangstelling, het aantal bezoekers maar evenzeer met de politieke relevantie. Laat morgen de werking stoppen en stel dan de vraag voor wie dat nog een gemis zou zijn.

Op een aantal personeelsleden na, zal niemand er iets van merken. De IJzerbedevaart is een randverschijnsel. Het museum is hopeloos verouderd en beantwoordt amper aan de decretale verplichtingen en het festival Ten Vrede kan – ondanks dure mediacampagnes – amper rekenen op nog geen 10.000 belangstellenden.

Na het vertrek van de ‘extremisten’ richting IJzerwake – dit is intussen al een hele poos geleden – heeft men de kans laten liggen om tot een radicaal Vlaamse, sociale en vernieuwende beweging uit te groeien. Een aantal mensen binnen de IJzertoren bedisselden om top-down een aantal beslissingen door te duwen.

Mensen die niet akkoord gingen met de ‘democratische’ beslissingen werden uit de structuren gewerkt. Er werd gekozen voor een (con)federaal discours – zonder echte kritiek op de falende Belgische structuren – dat eigenlijk beste in de jaren zeventig van de vorige eeuw thuishoort. Het huidige betoog klinkt verwarrend, weinig relevant maar vooral wereldvreemd. Ik vraag me zelfs af of de top van de IJzertoren wel op de hoogte is van de politieke ontwikkelingen in eigen land van het laatste anderhalve jaar.

Zo verklaart Dirk Demeurie dat de initiële doelen van de Vlaamse Beweging zijn bereikt, terwijl 80% van de Vlamingen gewonnen is voor een vergaande staatshervorming om Vlaanderen meer en beter voor te bereiden op haar toekomst. Vlaanderen heeft meer dan ooit nood aan homogene bevoegdheidspakketten en beleidsinstrumenten om een goede sociaaleconomische politiek te voeren. Dat kan Dirk Demeurie toch onmogelijk ontgaan zijn. Wat betreft de ‘intermenselijke solidariteit, verdraagzaamheid en vrede’ weet Demeurie toch dat er jaarlijks miljarden euro’s richting Brussel en Wallonië vloeien, terwijl er aan de sociaaleconomische realiteit niets veranderd. Vlaanderen betaalt zich blauw, terwijl Wallonië en Brussel sociale en economische puinhopen blijven.

Nu we het toch over vrede hebben, kan Dirk Demeurie eens aan zijn ‘goede contacten’ in Wallonië vragen waarom er in bijvoorbeeld Libië en Egypte vreedzame betogers met FN-wapens uit Herstal werden neergeschoten. Maar daarover is geen woord te lezen in de teksten van Verdoodt en Demeurie.

Even verder in het interview beweert Verdoodt dat we de Brusselaars de kans moeten geven om de problemen autonoom op te lossen. Hoe komt hij daarbij? De feiten spreken immers anders: sinds de consecratie van het Derde Gewest in 1989 (toch meer autonomie) gaat het met Brussel steil bergaf. Het Brussels aandeel in het BNP daalt van jaar tot jaar (nu nog 18% tegen 25% tien jaar terug); de werkloosheidsgraad is de hoogste van België (meer dan 20%). Er wordt nog amper geïnvesteerd in huisvesting of sociale huisvesting. De bedrijven nemen de wijk naar de rand. De middenklasse trekt weg. Brussel wordt in galopperende vaart een stad van uitkeringsgerechtigden (in het westen van de agglomeratie) en zeer welgestelden (in het oosten). Brussel is helemaal niet in staat de problemen autonoom op te lossen. De feiten bewijzen dat. Er is een enorme overdaad aan schepenen, burgemeesters, parlementsleden en nog veel andere vetbetaalde jobs, terwijl daar op het veld niets van te merken is. Integendeel. De problemen nemen hand over hand toe.

Het moet lang geleden zijn dat Verdoodt nog eens in Brussel was, want dan zou hij weten dat de aanwas aan sociale problemen vooral te danken is aan de enorme instroom van kansarme nieuwkomers. De komende jaren krijgt de stad er extra 200.000 inwoners bij, grotendeels kinderen en aangetrouwde familie van allochtone paupers. Dit is een gevolg van het desastreuze asielbeleid en de ‘snel-Belgwet’. De Belgische structuren zorgen voor chaos en armoede, maar daarover verneemt men bij Verdoodt niets.

Brussel is dus helemaal niet in staat om zijn eigen problemen op te lossen en stevent in sneltreinvaart af op een sociaaleconomische en financiële ramp af. De bedenkingen over Brussel van Verdoodt moeten bij de PS en het FDF als muziek in de oren klinken.

Brussel moet eerst grondig worden hervormd vooraleer de sociale problemen kunnen worden aangepakt. Een confederatie met zijn vieren is daarom heel erg nefast en onhoudbaar. Brussel is in de verste verte niet in staat om financieel op eigen benen te staan.
Het interview met Verdoodt en Demeurie is een gemiste kans en getuigt van een zekere wereldvreemdheid. Wil men de sociale problemen in dit land oplossen dan is er vooreerst een verdoorgedreven structurele hervorming van dit land – en zeker van Brussel – nodig. Het IJzerbedevaartgebeuren mist daardoor de trein en dreigt het memoriaal van de laatste Belg te worden.

Julien Borremans

In Knack, De Vrije Tribune

--------------------

Diagonaal herlezen

“Een interview over gesneuvelde Belgen”.. Moeder, hou mij vast of ik doe een ongeluk!

15-07-2011 om 20:01 geschreven door digitalia  

15-07-2011 om 18:57 geschreven door digitalia  

_

124

Brussels Airport

Een zegeing voor grondpersoneel….

----------------------

De blog van gisteren over “schijn-vennootschappen” die hier overgoten werd met een specifiek terzake doend sausje uit de universitaire keuken van het leven, is blijkbaar geen uitzondering geweest. Al leef ik 1650 Km ver aan de overkant der Alpen (dezelfde als die waarmee een zekere Hanibal ooit strijd leverde om er over te geraken met zijn heir, dat stijgend ’t allenkante, midden sneeuw en ijs, enz…- : de Vaderlandsche Linxe Maffia (VLM) strekt haar tentakels tot hier! Linx zwijgt verbeten en huilend dwaalt de storm (enz). Een ander Linx schandaal (Koekelberg, geschorst wegens verkrachting deze keer) doet de Alpentoppen sidderen, de karavaan trekt verder….laat de honden maar blaffen.

Over Vetzakske Lucske Vanden Bossche (de père van…) sloeg ik echter een heel klein balletje mis : niet te geloven, zo’n breed uitgevallen objectief en er nog naast mikken! Hij verlaat namelijk niet Brussels Airlines, maar Brussels Airport. Ik had het kunnen weten! Om 2 redenen hoofdzakelijk. Primo de man is niet geschapen om vliegtuigen gemakkelijk te laten opstijgen, en 2° het is een laag-bij-de-gronds personage, die op de begane grond beter functioneert dan in de lucht.

Enfin : ik wil maar zeggen, dat sommige van mijn jonge vrienden die thuishoren bij het cockpit- dan wel cabine personeel van Brussels Airlines, nu wellicht een mooie opslag te wachten staat, nu de wedde (en andere royale vergoedingen) van die bezorgde Dikzak wegvallen.

Anderzijds moet het weer eens lukken dat precies Bruno Tuybens (zwaar verbrand maar blijkbaar goed herstellend) en die Dirk Van der Maelen (wie is dat?) die “schijnvennootschappen” aanvallen : dat is volgens mij de (slimme) vlucht vooruit (met beide voeten vooruit?)  van de Linxe profiteursbende.  Niet zij hadden moeten reageren, maar de Bijzondere Belastings Inspectie (BBI), de dobbermans (pitbulls?) van Reynders….

Alhoewel….als ik ooit eens aan ‘mémoires’ toekom, zult U kunnen lezen dat het geliefkoosd jachtterrein van die BBI-mensen zich gewoonliijk beperkt tot de gewone middenstand. Zeg maar de bakker en de beenhouwer op het hoekje. Omdat de bakker een koerspaard heeft staan en dit niet heeft aangegeven. De beenhouwer daarentegen heeft, luidens vaststellingen van de douane in Zaventem, een duifke verkocht aan een Jap, die verzekerd bleek te zijn voor BEF 500.000….Dergelijke bedragen bleken niet uit de aangifte van de arme man….En dat de Jap wel een bedrag met cijfer 5 langs voor had betaald, maar met één nulletje minder achteraan, zoals bleek uit de bankoverschrijving : dat was geen bewijs, want, zo wisten die slimmekes, de rest was betaald in ‘het zwart’….

Voor hogere wiskunde of rekenkunde waren die mensen niet in de wieg gelegd. Zelfs niet toen ze ‘Boer Clerck’ van ‘de Ballieu’ aanpakten. Toen de chef-BBI (Kortrijk) onlangs was overleden, stond ik, uiteraard incognito per toeval in de rij in een bankkantoor, waar ik dat overlijden mocht vernemen.  “Spijtig”, zei een van hen “in de grond is hij nooit zo slecht geweest”…

Wat er nu zal gebeuren? Iets in de zin zoals mijn geliefde schoonmoeder zaliger altijd zei : ze dronken een glas, ze plasten een plas en lieten alles zoals het was’….Het was dat, of de spreuk : ‘Kleine stelen, grote stelen –Grote stelen meest….

Bedankt, Roeland van Le Camp des Saints! Zoals jullie zouden er meer moeten zijn !

Kaviaarsocialisme

   - Gewezen SP.a-minister Luc Van den Bossche heeft aangekondigd dat hij weg wil bij Brussels Airport. Het nieuws volgt op de deining over het uitgelekte salaris dat hij daar als voorzitter van de raad van bestuur van de luchthaven (689.000 euro, per jaar) zou opstrijken. Van den Bossche ontkent nu dat hij dat zelf gevraagd zou hebben en bijt van zich af. “Ik ga niet de populist uithangen en verkondigen dat ik voor zes euro wil werken.”

“Als de aandeelhouders dat bedrag aanbieden, dan is dat volgens hen mijn toegevoegde waarde” aldus Van den Bossche. “Wellicht gaat het om brutto-bedragen. En het is ook niet duidelijk of de kost van een chauffeur al verrekend is in dat bedrag.” Als staaltje van foute communicatie kan dat tellen, maar bij de SP.a kennen ze er wat van. Bruno Tuybens (pas zelf ontmaskerd als grote poenschepper) en Dirk Van der Maelen, de witte ridders tegen de bonuscultuur, verklaarden gisteren de oorlog aan “vennootschappen die louter opgericht worden om sociale en fiscale bijdragen te ontwijken.” Het is net dat wat Van den Bossche blijkbaar wou doen met een handig opgezette constructie. Maar nu hij met de billen bloot staat, hoeft het niet meer. VDB gaat fulltime werken als voorzitter van Optima Financial Partners, de overnemer van Ethias. Ook daar zal hij wel niet voor ‘zes euro’ gaan werken…

De socialisten zorgen goed voor zichzelf en hun oude dag, zoveel is duidelijk. Maar de PS is wat dat betreft onklopbaar. Minister van Pensioenen en hofnar Michel Daerden stapte dan wel op als burgemeester van Ans, maar kreeg een gouden handdruk. Zo mag hij van de PS in Luik volgend jaar meedoen aan de gemeenteraadsverkiezingen, zo schrijft Le Soir. Als hij straks zijn ministerportefeuille moet afgeven, wordt hij ook voorzitter van Ecefia, een Luikse intercommunale die publieke en private projecten financiert. Verder zou hij ook een belangrijk uitvoerend mandaat krijgen. Zijn zoon blijft Kamerlid en zijn broer Jean-Louis wordt directeur van een maatschappij voor sociale huisvestingsleningen. Het is net in die intercommunales en sociale huisvestingmaatschappijen dat de voorbije jaren talloze corruptieschandalen losbraken. Wie daar PS’ers dropt, zet de kat bij de melk. Of bij de kaviaar.

------------------------

VDB en de kleine man

VDB en de kleine man

15.07.2011 11.48u - De onverkwikkelijke soap rond het riante loon van Luc Van den Bossche bij Brussels Airport (689.000 euro per jaar) heeft het al gehavende imago van de Vlaamse socialisten zware schade toegebracht en het is nog niet gedaan. VDB heeft de partijpolitiek officieel vaarwel gezegd in 2003, maar zijn naam zal altijd verbonden blijven met de SP.a.

De Tijd schrijft vandaag dat Van den Bossche nog geen ontslag heeft genomen als voorzitter van Brussels Airport en al sinds 2005 (!) een gelijkaardig bedrag opstrijkt voor die functie. Maar dan als loontrekkende. Het is net omdat hij nu zijn salaris wou laten factureren aan een managementvennootschap, zo bericht De Tijd, dat de bal aan het rollen ging en de affaire aan het licht kwam. Zo’n vennootschap is een handig trucje om het inkomen ‘fiscaal te kunnen optimaliseren’, zoals dat heet. In mensentaal: om sociale lasten en belastingen te ontduiken. Wellicht in het kader van dat waar de SP.a naar eigen zeggen zo dapper voor ijvert: de ‘rechtvaardige herverdeling’ van de welvaart…

Tanguy Veys (Vlaams Belang) trok in de Kamer hard van leer tegen de schaamteloze zelfverrijking van de voormalige minister en vader van de zogenaamde Copernicushervorming. “Blijkbaar is de boswachter altijd een beetje stroper gebleven.” In de Senaat werd Didier Reynders gisteren aan de tand gevoeld door Bart Laeremans (Vlaams Belang). Reynders bevestigde de genoemde bedragen en wat De Tijd vandaag schrijft. En dus staat Van den Bossche – die in De Morgen alles nog probeerde te ontkennen – te kijk als een leugenaar. “Van den Bossche gaat nu naar Optima om er (Ethias) de bank van Steve Stevaert (!) te integreren. Wellicht heeft hij, om de socialisten uit de wind te zetten, zijn mandaat bij BAC moeten opgeven, maar krijgt hij van de socialisten nu een ander cadeautje in de plaats”, spotte Laeremans.

Volgens de socialisten en de Franstalige media heeft minister van Financiën Didier Reynders (MR) Van den Bossche een hak gezet. Dat zou best kunnen, maar het doet natuurlijk geen afbreuk aan de stuitende pak-de-poen-show van de socialist. Vraagje: wat zouden al die brave SP.a-kiezers en arme vakbondsmilitanten vinden van dit verhaal?

--------------------

Diagonaal herlezen

Ach dat domino-spel….Is blijkbaar goed in trek de laatste tijd! Nog volop in de crisis en in het stof rond Vanden Bossche Père, of daar komt reeds het ‘Ethias’ va Steve Stunt om de hoek kijken…

Ethias (zeg maar OMOB) de zaak waar wijlen André Cools in groot en en dan weer plat is geworden toen hij op de parking van zijn lief lag uitgestrekt. Met een paar maffiakogels recht in zijn hart…’t Was pertang ’n goeie vakbondsman! Weer een die het niet meer zal verder vertellen…. Oef, moeten er een paar gezucht hebben : het was hem of ik….en geen Witse in de omtrek om gerechtigheid te eisen.

Al gehoord dat die seks-videao’s van Steve Stunt onvindbaar blijven? Tja als de politie die niet vindt, zullen die niet bestaan, zeker? Dan is er ook geen vuiltje aan de lucht en kan heel de zaak ‘geseponeerd’ worden. Voilà, Steve weer witter-dan-wit gewassen. Wees gerust met zijn volgend escort-bureau zal hij beter opletten. Zeker geen kut-Marokkaantjes meer! Die onderzoeksrechter Wim De Troy, dezelfde als bij ‘Operatie Kelk’? Is louter toeval. Al moet gezegd dat zoiets toch altijd praktisch is, die goede vriend op die juiste plaats….”Et alors”, zou François Mitterand, die andere socialist gezegd hebben….

Latere schandalen bij Omob werden deskundig de kop ingedrukt : aan heilige huisjes van socialistische voormannen wordt er nu eenmaal niet getornd! Medeplichtige revisoren van de soort van Michel Daerden waarmerken de jaarrekeningen en geen haan die er naar kraait…Alleszins geen enkele Waalse Haan….

En nu doet men blijkbaar met die Ompb/Ethias wat schering en inslag is in de misdaadwereld : men veegt de sporen…

Zeg, is die man uit Neufchateau die een zeker iets tot op het bot ging uitspitten, nog beschikbaar? Kan hij dan AUB eens langs gaan bij ’t Gene(ver)wijf om de ledenlijst op te halen? Daar ligt werk voor 100 onderzoekers voor 100 jaar ver.

Vergeet niet dat die soort (samen met de Tjeven) al sinds ’45 aan de macht is, al die tijd met absolute macht. Welnu : macht corrumpeert, en absolute macht corrumpeert absoluut!

15-07-2011 om 17:32 geschreven door digitalia  

_

123

Onvoorwaardelijke overgave

Volgens Smetje van t Vuil Gazetje…

-----------------------

Toegeven

15/07/11, 07u07

-------------------

Wouter Beke gaat vandaag dus nog maar eens het partijstandpunt van de CD&V verduidelijken. Dat alleen is al voldoende voor verwijten uit N-VA-hoek dat hij Di Rupo dreigt te gaan depanneren. En de heethoofdige Vlaams-nationalisten hebben het nu al over verraad, een antidemocratische houding en bochtenwerk van de eerste orde. De eerste bocht moet nog genomen worden, en echt ondemocratisch kan je het niet noemen wanneer een poging wordt ondernomen om een tweederdemeerderheid te vormen met een meerderheid in elke taalgroep.

Maar voor vele N-VA'ers is democratie er alleen wanneer zij, die geen derde van de stemmen in één taalgroep vertegenwoordigen, het alleen voor het zeggen krijgen, en liefst zonder de sterkste partij van de andere taalgroep, die, zo weten we sinds kort, geleid wordt door een "zoniet perfide, dan toch incompetente" man.

Toch zou Elio Di Rupo de fout van zijn leven kunnen maken wanneer hij denkt dat de gecombineerde druk van de zeven ja-partijen, het Paleis en de internationale financiële markten voldoende zullen zijn om de CD&V aan tafel te krijgen. CD&V is namelijk niet alleen verdeeld, de partij verkeert ook in existentiële doodsangst. Dat heeft ze voor een stuk aan zichzelf te danken: zij heeft de N-VA van de kiesdrempel weggehaald door er een kartel mee te sluiten, zij heeft in 2007 het communautaire thema bovenaan de agenda geplaatst en zij moet nu verschrikt toekijken hoe het koekoeksjong De Wever hen uit het nest van de macht dreigt te stoten. Ze hoeft van die partij ook geen enkel cadeau te verwachten, dat bewijst het njet van N-VA op alle kartelvoorstellen voor de volgende gemeenteraadsverkiezingen. De troepen van De Wever hebben een vijandig overnamebod op de christendemocratie gedaan.

Het besef rijpt bij CD&V dat het antwoord op die situatie niet ligt in het wieltjeszuigen van de N-VA, omdat je zo alleen een slechte kopie aan de kiezer aanbiedt. CD&V kan alleen uit het dal kruipen als er een wezenlijk verschil kan aangetoond worden: bijvoorbeeld dat je veel meer kan bereiken door te onderhandelen dan door het been stijf te houden. Maar dan moet Di Rupo beseffen dat de CD&V inderdaad in staat moet gesteld worden om zonder de N-VA een meer dan behoorlijk stuk van het N-VA-programma te verwezenlijken: een substantiële staatshervorming, meer financiële autonomie en een propere splitsing van B-H-V. Alleen dan kan CD&V het verschil maken en een reden vinden om in een regering te stappen.

-----------------------

Clerfayt: 'Andere garanties voor de Franstaligen ook mogelijk'

• vrijdag 15 juli 2011, 07u56 in De Schandaard

Als bepaalde zaken uit de formateursnota van Elio Di Rupo (PS) -zoals de ratificatie van het minderhedenverdrag- te moeilijk liggen voor CD&V, dan kunnen 'andere vormen van garanties voor de Franstaligen' misschien een uitweg vormen. Dat heeft FDF-staatssecretaris Bernard Clerfayt vrijdagochtend laten verstaan op de VRT-radio.

Ontslagnemende formateur Di Rupo brengt CD&V en de zeven partijen die 'ja, maar' zeiden op zijn nota vrijdagochtend samen om 10 uur. De christendemocraten zullen er de kleine opening komen verduidelijken die ze eerder op de week maakten. Als vier fundamentele knelpunten uit de nota verdwijnen, zou CD&V eventueel weer aan tafel willen.

Clerfayt beklemtoont dat dit de enige manier is om vooruit te gaan. 'Er zitten voor iedereen heikele punten in de nota. We moeten daarover praten. Zonder onderhandelingen is er geen vooruitgang, voor niemand', zei hij. 'Diegenen die nee gezegd hebben, willen geen akkoord.'

'Wel ja gezegd'

Probleem is dat CD&V net weigert zonder N-VA aan tafel te gaan, omdat de staatshervorming dan afhankelijk wordt van het weerspannige FDF. 'Het FDF is nooit van de onderhandelingstafel weggestapt', benadrukte Clerfayt, die er fijntjes op wees dat zijn partij 'voor het moment' wel ja gezegd heeft op verdere onderhandelingen.

Clerfayt vindt het tot slot 'eigenaardig' dat er momenteel te weinig Vlaamse partijen aan tafel willen, hoewel net zij vragende partij zijn voor een grote staatshervorming. De Franstaligen gaan onderling geen grote hervormingen doorvoeren, merkte hij nog op.

-------------------------

Pssst

Er waren eens twee buren, waarvan de ene om allerlei redenen (mooier huis, betere ozonlaag, gemakkelijker bereikbaar, groenere omgeving, enz) een paar plaatsen had ingenomen van het huis van de andere. Die was daar verre van gelukkig mee, maar omwille van de lieve vrede, en ook wel omdat ze machteloos stonden tegenover een dwingende overheid die meestel gedomineerd was door die buur, gaven ze toe en bleven zich koest houden. In ’s Lands belang…Maar stilaan wilden die indringers het gehele huis inpalmen, om het volledig naar hun zin in te richten, en er te ontvangen wie zij wilden, uiteraard op kosten en voor rekening van de eerste eigenaar. Die operatie gaven ze de naam Féderation Wallo/Brux, Minderhedenverdrag, droit du père de famille, enz. Dat ze hiermee terugkwamen op vroegere gemaakte akkoorden, viel hen niet eens in. Want de eerste eigenaar, een beetje mondiger geworden na de stembusuitslag van 13 Juni 2010, wilde eens en voor altijd komaf maken met de grootste uitschieters van al deze misbruiken (Operatie Herziening Transfers, responsabilisering inzake beroepsdoppers, enz), en eiste een grote Staatshervorming, zonder nochtans te willen morrelen aan de kunstmatige meerderheid die ze in vorige jaren aan de buren hadden toegestaan. Die waren daardoor van een numerieke minderheid, in een virtuele meerderheid omgeswitcht, die ten eeuwigen dage deze onderdrukkers-toestand de naam wilden geven van ‘democratie naar belgisch model’….

De buren, ziende dat hun gebraden haring op het spel stond, konden zich, toen, onder leiding en op aangeven van het Hof, in de positie wurmen van regeringsleider tegen hun eigen voorwaarden. Iets wat de eigenaar absoluut niet wou, met uitzondering van een paar meelopers, die vette kluiven waren beloofd.

Daarop wilden de eigenaars bij meerderheid (er werd zelfs over 80% gesproken) hun eigendom volledig terugnemen, om voortaan zonder ruzie, elk in zijn eigen huis, elk afzonderlijk als goede buren te gaan leven. Maar omdat die buren vreesden om voortaan niet meer te kunnen meeëten uit de keuken van de eigenaars, stuurden die aan, onder allerlei bedreigingen en verwensingen, op de vernietiging van beide eigendommen.  

Moraal van het verhaal : de kruik, die nu al meer dan 180 jaar te water gaat, staat op barsten. Zoals Filip DeWinter van het Vlaams Belang zegt : het is een ruzie die begon in de keuken, en die eindigt in het Vaticaan….

--------------------

Diagonaal herlezen

Update 16 uur.

Mr. Beke heeft zijn zeg gedaan en heeft het Conclaaf verlaten. De 7 kaboutertjes overleggen verder : miljarde miljarde : weer niet gelukt.

Mr. Beke zwijgt. BDW zwijgt. Bracke zwijgt. Moeten we nu allemaal onze adem inhouden?

Als dat nog lang duurt, zal ’t rap gedaan zijn, hé!

15-07-2011 om 16:26 geschreven door digitalia  

15-07-2011 om 15:50 geschreven door digitalia  

_

120

Mag ik, vrijblijvend uiteraard, in naam van de goede vriendschap, voor 11 juli 2011, een klein geschenk aanbieden aan al mijn lezers? Welke goede geest deze oorspronkelijk bij mij heeft binnen geblazen weet ik niet meer, maar geloof me : bewaar dit adres onder een glazen stolp, wees er zuinig op en geef hem AUB zoveel mogelijk door.

Hier volgt het mailadres voor de Nieuwsbrief : wim.dewit@skynet.be

Op hun laatste nieuwsbrief vond ik een resem 11 Juli-toespraken, waarvan de eerste en misschien wel de belangrijkste,, uit de frontlijn in de Brusselse Rand, tezelfdertijd een noodoproep en een historisch verslag is, hoe imperialistische Francofonen beetje bij beetje Vlaamse grond inpalmen. Ze vervangen, in hun woorden, le droit du sol, door le droit du père de famille…Wat wil zeggen : « J’y suis, j’y reste’, en jullue kunnen het afbollen.

11 juli-toespraak door Anne Sobrie - Vlaamse schepen te Sint-Genesius-Rode

Publicatie: 11 juli 2011

----------------------------

Op deze 11-juli viering - feest van de Vlaamse gemeenschap - is het voor mij, als enige Vlaamse schepen te Sint-Genesius-Rode, een eer en een genoegen het woord tot u te mogen richten.

Ik ben uw bestuur bijzonder dankbaar om mij de gelegenheid te schenken u te kunnen uiteenzetten hoe het politiek leven van een eenzame Vlaamstalige schepen temidden van rabiate Franstaligen eruit ziet.

En gemakkelijk is het niet - dat kan ik jullie verzekeren. Maar boeiend en uitdagend wél.

Laat ik toch even teruggaan naar hoe het allemaal begon en hoe het zover is kunnen komen.

Faciliteitengemeente rode ligt geprangd tussen Wallonië (Waterloo en Braine l'Alleud) en Brussel (Ukkel), en is tot op heden onophoudelijk gewikkeld in een strijd voor de bevestiging van haar Vlaamse aard.

Toen de taalwetten van 1932 het land opdeelden in twee ééntalige gebieden en het tweetalige Brussel, was rode - toen nog een gemeente met 7.000 inwoners, waaronder geen 5% Franstaligen - zonder enige betwisting ingedeeld in het Nederlandstalige gebied.

Maar vanaf 1950 begonnen gefortuneerde Brusselaars hun stad te ontvluchten en kwamen ze zich in de landelijke groene randgemeenten vestigen.

Sint-Genesius-Rode met zijn wonderlijk natuurschoon was daarvoor een uitgelezen oord.

Honderden hectaren landbouwgrond en natuurgebied werden in steeds toenemende snelheid verkaveld en weelderige residentiële wijken rezen uit de grond.

De rijke en machtige inwijkelingen deden er alles aan om het taalstatuut van rode te wijzigen.

Hun actie kreeg helaas een gunstig gevolg bij de herziening van de taalwetten in 1963: rode kreeg - samen met 5 andere gemeenten rond Brussel - een regime met taalfaciliteiten voor de Franstalige inwoners.

De gevolgen van deze noodlottige wetswijziging waren niet te overschouwen: bouwen, huren en wonen werden zo duur dat de jonge autochtone Rodenaar uitweek naar omgevende Vlaamse gemeenten, waar een lap grond nog betaalbaar was - het Frans verscheen op alle openbare gebouwen en in alle openbare mededelingen - de Franstaligen begonnen zich ook politiek te manifesteren en betrachtten - toen al - openlijk en agressief de aanhechting van rode bij Brussel.

Dit alles leidde tot de verkiezingsramp van 1970.

De Franstaligen verschenen met een eenheidslijst en behaalden de meerderheid. De Vlamingen waren verdeeld over 3 lijsten.

In het schepencollege zetelden 3 Franstaligen en slechts 2 Vlamingen.

In een oogwenk werd een Franstalige gemeenteschool opgericht - ontstond een Franstalige culturele raad - organiseerde het gemeentebestuur Franstalige culturele weken.

Op het gemeentehuis drong het Frans als dagelijkse voertaal door tot in de burelen - Franstalige schepenen konden toch niet anders dan zich in hun eigen taal onderhouden met het personeel... bovendien zij hadden de "faciliteit"!

In de gemeenteraad verliepen de debatten hoe langer hoe meer in het Frans.

Zes jaar duurde deze agressieve politiek.

Maar, in hun gelukzaligheid ontging hen wat er in het Vlaamse Rode gebeurde.

Door de schok van de verkiezingsnederlaag werd iedereen in deze gemeente plots flamingant en groeide de drang naar Vlaamse eenheid, wat eindigde in de verkiezingsuitslag van 1976, met 12 zetels voor de Vlamingen en 11 voor de Franstaligen.

Gedurende 12 jaar heeft deze meerderheid - onder leiding van mijn moeder, mevrouw Algoet - een resolute radicale Vlaamse politiek gevoerd.

Een revolutionaire bouwpolitiek gericht op het afremmen van de franse inwijking - een strijd tegen het woekerende franse taalgebruik ook in de gemeenteraad.

Deze strijd eindigde in verschillende arresten van de raad van state die bevestigden dat de officiële bestuurstaal het Nederlands is.

Rode kreeg een Vlaams gelaat - nieuwe straten kregen systematisch onvertaalbare namen - wortelend in de aloude plaatselijke toponomie - zoals Roesbunder, Heyenblok, Marosdelle, Steenvoorde...

Maar de Franstaligen begroeven de strijdbijl niet.

Ondanks het woningbeleid en 6 nieuwe verkavelingen bleven zij massaal inwijken.

En - helaas - de verkiezingsuitslag van 1988 was dan ook rampzalig voor de Vlamingen van rode. Sedert 1 januari 1989 moeten de Vlaamstalige gemeenteraadsleden immers plaats nemen op de minderheidsbanken. Thans zetelen nog slechts 8 Vlamingen tegenover 17 Franstalige gemeenteraadsleden. Van de 18.000 inwoners die rode thans rijk is zijn er meer dan 70 % anderstaligen.

Gelukkig heeft de Vlaamse strijd allerlei wetten weten te bedingen ter beveiliging van Vlaanderens eigen aard en behoort Sint-Genesius-Rode ook definitief tot het Vlaams gewest.
Dank zij de wet van 1988 worden de schepenen in de faciliteitengemeenten rechtstreeks verkozen in volgorde van belangrijkheid, en moet het schepencollege beslissen bij consensus.

Dank zij die wet zetelt vandaag nog één Vlaamse schepen in het college - ook in Wemmel trouwens zetelt nog één Vlaming. De andere faciliteitengemeenten moeten het spijtig genoeg zonder een Vlaamse schepen stellen.

Het schepencollege beslist bij consensus - er moet dus rekening gehouden worden met de Vlaamse schepen.

En dat, dames en heren, is nog altijd een blok aan het been van de Franstalige meerderheid, want de Vlaamse schepen kan keer op keer beslissingen afblokken, hetgeen voornamelijk gebeurt met betrekking tot communautaire dossiers of oproepingsbrieven bij verkiezingen...

Alhoewel het faciliteitenregime in 1963 door de wetgever gewild is als een maatregel om het Nederlandstalig karakter van de betrokken gemeenten veilig te stellen, via een tijdelijke inschikkelijkheid om de aanpassing en integratie van de Franstaligen mogelijk te maken, blijft voor hen het regime een middel, ja zelfs een recht tot verfransing, en dat mogen wij niet toelaten.

Systematisch gaan zij voorbij aan essentiële punten van de wet die zegt:

• Dat onze gemeente een Vlaamse gemeente is
• Dat zij behoort tot het Vlaams gewest
• Dat het Nederlands voorrang heeft
• Dat het gebruik van het Frans slechts verplicht is door de gemeentediensten op uitdrukkelijk verzoek van de burger.

Meer nog - weet u dat de burgers van rode allerlei voordelen en subsidies ontlopen omdat de Franstalige beleidsmensen een uitdrukkelijk verbod geven om Nederlandstalige folders van het Vlaamse gewest - van de provincie Vlaams Brabant, ter beschikking te stellen van de burger, zodat deze niet weet van welke voordelen, premies, subsidies... hij kan genieten.

Zij weigeren het preventief kankeronderzoek van de provincie Vlaams Brabant te organiseren, zodat ik zélf de nodige stappen hiertoe heb gedaan en met medewerking van de vzw de rand dit onderzoek - ook voor Franstaligen trouwens - organiseer in het Vlaamse gemeenschapscentrum, de Boesdaalhoeve.

De Franstaligen weigeren een seniorenraad, een culturele raad, milieuraad op te richten, waardoor zowel verenigingen als gemeente subsidies missen.

Doordat de meerderheid weigert een jeugdraad en jeugdwerkbeleidsplan op te stellen en de jeugd dit zélf doet, missen de Vlaamse jeugdverenigingen 20% van de subsidies.

En waarom deze weigering?... juist - het zijn "Vlaamse" initiatieven. Dat zij in Vlaanderen wonen gaat aan hen voorbij.
De Franstalige gemeentescholen in de zes worden volledig bekostigd door de Vlaamse gemeenschap - er werd berekend dat dit aan de Vlaamse gemeenschap tijdens deze legislatuur zo maar even € 50 miljoen euro zal kosten.

Maar, nog onlangs besloot het grondwettelijk hof dat de pedagogische inspectie toch mag worden uitgevoerd door de Franstalige gemeenschap. Meer nog, de bevoegde minister van onderwijs heeft deze scholen zelfs aangeschreven dat zij m.b.t. eindtermen een afwijking kunnen vragen om te voldoen aan de eindtermen van de Franstalige gemeenschap in plaats van aan deze van de Vlaamse gemeenschap. Uiteraard vragen zij deze afwijking, en ondanks het feit dat ik daaromtrent de consensus heb gebroken in het college, heeft de minister de Franstalige meerderheid gelijk gegeven. In deze scholen hebben wij dus niets in de pap te brokken. Wij mogen ze enkel betalen!!!

Overduidelijk is het dat zij zich helemaal niet willen aanpassen. Waarom?
Onwetendheid? Een te moeilijke taal dat Nederlands? Misschien - bij een aantal van hen, maar bij de meesten een diepgewortelde onwil, een meerderwaardigheidsgevoel en vooral domheid, gebrek aan pure intelligentie vormen nog steeds de ingrediënten van hun halsstarrige weigering.

Dames en heren, de droom van de Franstaligen de Brusselse 19 te verenigen met Wallonië via de aanhechting van gans Sint-Genesius-Rode blijft hen drijven met ongehoorde driestheid, zoals we nog steeds moeten vaststellen. Wij staan inderdaad nog steeds op de frontlijn in de begerenswaardige corridor van amper 4 kilometer die Brussel van Wallonië scheidt.

Meer dan ooit stellen wij ons vandaag ernstig de vraag, na jaren moeizaam maar moedig optornen tegen de Franstalige agressie, of de faciliteiten nog verder zin hebben.

Meerdere malen werd geopperd dat ze moeten afgebouwd worden, maar tijdens de onderhandelingen wordt hierover niet gesproken.

Spijtig genoeg moeten wij ook vaststellen dat de onderhandelaars meer en meer een afzwakking van de verplichtingen van de Franstaligen om zich aan te passen aan de streek waarin zij wonen, inlassen.

Eens te meer dreigen wij het kind van de rekening te worden.

Wij waren inderdaad gelukkig met de omzendbrieven Peeters en Martens die de puntjes op de "i" zetten. Met deze brieven werd andermaal duidelijk gesteld dat de niet aangepaste leerling wanneer deze zijn documenten toch in het Frans wil, dit telkens opnieuw dient te vragen. Terecht meenden de bewindvoerders dat door deze herhaling tot in den treure de onwillige leerling uiteindelijk toch zou ontmoedigd worden en zich misschien toch de moeite zou getroosten om de taal van de streek waarin hij woont - onze Vlaamse taal - te spreken.

Maar de onweerswolken stapelen zich op en dat lezen wij alweer in de nota van Di Rupo: de Franstaligen zouden maar om de 6 jaar hun verlangen om het Frans te mogen gebruiken moeten hernieuwen: een afzwakking van de faciliteitenregeling - er zou een apart kieskanton voor de faciliteitengemeenten opgericht worden waar de inwoner zou kunnen stemmen zowel op Vlaams Brabantse als op Brusselse lijsten.
Een langzame maar zekere voorbereiding voor de aanhechting bij Brussel.

Het wordt weer pijnlijk duidelijk dat we alweer eens anders behandeld worden dan de rest van Vlaanderen - dan de rest van België.

Wij zullen er onze Vlaamse onderhandelaars dan ook moeten aan herinneren dat de bevestiging van de rol van het Nederlands voor de bestuurders en de omzendbrieven twee belangrijke verworvenheden zijn van de laatste jaren en dat ze niet meer als pasmunt mogen gebruikt worden.

Wij zijn maar met zes en misschien niet sterk, maar het is wél de plicht van onze Vlaamse gemeenschap ook oog te hebben voor de belangen van al haar inwoners, zeker deze van onze gemeenten.

Laat mij echter duidelijk zijn: wij zijn uiteraard voor de splitsing van B-H-V, maar dan op een echte propere manier. We koesteren geen roeping als politieke zelfmoordenaars of kamikazes om de rest van B-H-V te redden. Wij roepen integendeel luid en klaar dat wij er ook bijhoren. Wij blijven zeggen dat onze gemeente, zij het bijzonder, een Vlaamse gemeente is en dat wij onbetwistbaar tot Vlaanderen behoren.

Wij vragen niet veel. Wij vragen enkel respect en zeggen dat Franstaligen die deel willen uitmaken van onze samenleving onze taal moeten leren en onze cultuur moeten aanvaarden.

Vlaanderen is ons land - onze grond en onze manier van leven, en wij willen alle mogelijkheden bieden om ervan te genieten.

Daarom vragen wij dat de Franstaligen ophouden onze taal - onze cultuur - onze burgers te beledigen.

Dit is een korte boodschap maar met veel inhoud en daarvoor moeten wij blijven vechten.

Wij in rode laten trouwens de moed niet zakken.

Met de nodige steun en een voldoende brok aan optimisme, moet het mogelijk zijn onze faciliteitengemeente niet verloren te laten gaan.

En daarom - dames en heren - zijn uw blijken van strijdvaardigheid en steun ten overstaan van onze gemeente - een hart onder de riem van elke Vlaamse Rodenaar.

De strijd van en voor Rode is ook de strijd van Vlaanderen. Het is een strijd op en voor Vlaanderens grenzen. Hij zal pas gewonnen zijn als op Rodes grens de Vlaamse vlag blijft wapperen, of om het met Guido Gezelle op deze Guldensporendag te zeggen: Als te rode de leeuwen dansen.

Beste vrienden, ik wens jullie een zeer aangename feestdag.

--------------------

Diagonaal herlezen

Deze Mevrouw Soubrie krijgt van mij een dikke knuffel, zelfs al is ze van CVP-strekking. Was ze maar geboren in een echt Vlaams nest, dan was Rode nu misschien de vinger in de weke onderbuik van Wallo/Brux… Maar ja, aan onze afkomst kunnen we allemaal niets veranderen, hé…

Al iets hierover gehoord of gelezen in de media? Die zijn inderdaad meer bezig met de luimen en de fluimen van de Homo Erectus uit Mons….

Het zou wel eens de moeite kunnen zijn om te onderzoeken wie daar al die fortuinen binnen gehaald heeft, om inderdaad zo maar massaal landbouwgrond (ja toch!) te verkwanslen tot onbetaalbaar dure percelen bouwgrond. Ik zou mij zelfs willen afvragen of in die zin, de klok niet kan terug gedraaid worden?! Als men een hond wil slaan, is er vlug een stok gevonden. Waren die kopers van die zonevreemde percelen dan geen zonevreemde nieuwkomers? Let op het woord ‘zonevreemd’ : is een woord dat zo uit het vocabularium kan gehaald zijn bij de Sovjets….

Doen zoals Stevaert indertijd deed met hofsteden die niet meer rendabel waren, maar bewoond bleven en dus regelmatig gerenoveerd dienden  te worden : verbouw-vergunning? Ausgeschlossen! Zonevreemd en de beuk er in. Koopt U een van onze mooie kleine appartementen in de grote stad : daar hebt gij al die problemen niet. Wie daar de bouwheer is van die appartementen? Maar Allez, dat weet ge toch! Het is…, mijn schoonbroer. Wenst U niet zelf af te breken, dan doen wij dat op Uw kosten : morgen staan de bulldozers daar. Met schietensklare Rijkswachters ter bescherming.

De Inspecteur Stedebouwer die mij het verheugend nieuws kwam melden, toonde mij bijna wenend maar machteloos zijn eigen dossier, met foto’s en al : hij verkeerde precies in dezelfde situatie als ikzelf : landelijke woning, al generaties ver, ouders gestorven en geen vergunning tot renovatie van dak en vensters : zijn kant van de steenweg bleek ondertussen anders ingekleurd te zijn op het Gewestplan : afbreken!

Onze Burgemeester (Paul Tant, CVP, om geen namen te noemen) kon er niet mee lachen als ik hem in volle raadszaal vertelde dat volgens geruchten, alle schilderijen van Pieter Breughel moesten binnen gebracht worden bij Stedebouw. Waarom dan wel, was zijn (domme) vraag : wel, om al die kleine huisjes in de landschappen te overschilderen, zei ik. Het viel niet in goede aarde, en het heeft precies 9 jaar geduurd voor ik voor 10% gehoor bekwam. Ondertussen hadden wij ‘gestemd met onze voeten’ om hier in Berlusconi-land met open armen te worden ontvangen. In feite moeten wij Steve Gratis dankbaar zijn : zonder hem waren we nooit naar Italië gekomen!

Kijk, ik wil ook niet met stenen gooien naar die Mevrouw, maar heeft haar Moemoe, ooit Burgemeester van ‘Rode’, zoals ze zelf zegt, wel op het goede paard gespeeld? Waarom hebben wij, Vlaams Bewegers, daar niets over gehoord of gelezen? Waren daar toen geen pastoors die van ‘misbruik’ konden beschuldigd worden? Woonde daar geen soort Ronald Janssen? Waarom liepen daar de journalisten de deuren niet plat om botten boven te spitten?

En waarom kan er in de Vlaamse Parochieraad geen decreet gestemd worden, dat er op Vlaams grondgebied alleen Nederlandstalig onderwijs mag verstrekt worden? En dat 2° daar alleen kinderen toegelaten worden waarvan beide ouders perfect Nederlandstalig zijn? Opkrassen of Nederlands leren : zo moeilijk is dat!

En wat over Braine l’Alleud en al die andere Brakels, Eigenbrakel op kop….ook al on-omkeerbaar Waals grondgebied geworden?

Ik zou zeggen : aan elke schoolpoort voortaan een rijkswachter of 10, uitgerust om naar de oorlog te trekken, samen met een paar Blokkers, TAK-kers  of Voorposters : zelfs de Russen zullen komen filmen! Voordien kunnen we altijd Mangain ophalen, om hem, stevig geboeid en gemaskerd, op te voeren als Blauwbaard, de kinderlokker..

Wedden dat Murdoch, de Australische krantenmagnaat, er hoogst persoonlijk op afkomt?

Vive le Roi et son femme, verdomme!

14-07-2011 om 16:33 geschreven door digitalia  

_

120

donderdag 14 juli 2011

De Goede Daad v/d Dag van Filip DeWinter :

wij helpen mee het niveau van HUMO op te tillen....

-------------------------

Beloofd : wij maken er geen gewoonte van om bijstand te verlenen om de vijand het licht in zijn ogen te gunnen. Wij stellen alleen vast, dat Fluppe dezelfde weg inslaat als La Morel : die ging ook bij de duivel te biechte om aandacht te krijgen, in casu bij wat men in Engeland de ‘tabloïds’ pleegde te noemen, maar wat wij alhier gemeenzaam ‘de snertblaadjes’, ook wel eens ‘kwaliteitsbladen’ noemen.

Zie zo, bij deze heeft César gekregen wat César toekomt en kunnen wij ons verder met serieuze zaken gaan bezig houden.

Geniet dus mee van onderstaande uittreksels uit een groot interview dat de Humo-vollen (maar humorlozen) hebben ineengeflanstop kap en voor rekening van Filip DeWinter.  Zoals U zult zien : onze Fluppe is niet voor één gat te vangen, zelfs niet voor een minuscuul klein gaatje. Al blijf ik mezelf, als mede-West Vlaming, mij toch afvragen wat die man in ’s hemelsnaam blijft gezien hebben in het Antwerpse. Hij heeft daar geleerd ‘zijn eigen te wassen’ en ‘zijn eigen te scheren’, maar veel meer heeft er niet ingezeten! Goed, hij is er als zovelen, blijven plakken na zijn studententijd, maar nu zijn kroost bijna het huis uit kan, zijn Duitse herdershond ook al een respectabele leeftijd heeft : dat hij zijn halve trouwboek in de armen neme, met de woorden : “Eerst 30 jaar ikke, nu 30 jaar gij”….om vervolgens achter het stuur van zijn auto te kruipen, met Mevrouw Fluppe aan zijn zij, met eindstation Brugghe. Laat Antwerpen aan de Antwerpenaren, ze zullen het onder elkaar wel uitvechten. Bemoei U daar niet langer mee, anders laat gij er ook nog Uw pluimen bij….

Weet goed (Fluppe heeft de oplage gevoelig doen stijgen!) dat hier geen halve Eurocent uitgegeven werd waaraan die Humo-lozen zich zouden kunnen tegoed doen. Ik ging gewoon te rade bij iemand die het kon weten : http://www.bloggen.be/roeland/

-------------------------

Fasten seatbelts voor dat U van Uw stoel valt, of zelfs bij loopings helemaal naar beneden stuikt op Uw verstand. Daar gaan we.

Uittreksel 1. Filip : In een partij zoals het Vlaams Belang  moet je gepokt en gemazeld zijn: ’t is een partij van koppige mensen, van caractériels, van mensen die heel argwanend staan ten opzichte van de politiek tout court, vanuit een geschiedenis van uitsluiting, vernederingen en beledigingen.

Noteer : dat er geen reactie kwamvan de ondervrager  op deze uitlating. Hoe denkt U, dat dit zou komen?

…/…

Uiitreksel 2.« Er waren binnen het partijbestuur kritische vragen: hebben we die nieuwkomers wel nodig? Zijn ze te vertrouwen? En vanwaar komen ze?’ Frank was kritisch omdat hij Marie-Rose niet kende. Maar die kritiek is vrij snel verdwenen nadat hij haar ontmoet had.»

<HUMO> Ze vond u te extreem: ‘Filip is zo strijdvaardig dat ik er een beetje bang van word.’

<DEWINTER> « Ik heb nu eenmaal een grote dadendrang: ik ben wie ik ben. We hebben zelf een fout gemaakt door die nieuwkomers te snel binnen te halen, zonder dat ze de temperatuur van de partij echt hadden kunnen aanvoelen. In een partij zoals het Vlaams Belang  moet je gepokt en gemazeld zijn: ’t is een partij van koppige mensen, van caractériels, van mensen die heel argwanend staan ten opzichte van de politiek tout court, vanuit een geschiedenis van uitsluiting, vernederingen en beledigingen.

» Ik zou het nu anders aanpakken, die verruimers langer laten acclimatiseren. Maar het was niet simpel om hen te overhalen bij dat vermaledijde Vlaams Belang aan te sluiten, en dus hebben we ze allemaal op een schild geheven en met tromgeroffel de markt op gereden, iedereen kwam hen vertellen hoe fantastisch ze wel waren. Dat is niet goed: ze krijgen dan de indruk dat de partij hen nodig heeft, en zij niet de partij.

» Vergeet ook niet: die mensen waren binnengekomen in een partij die 24 procent haalde, en ze waren er rotsvast van overtuigd dat er méér in zat - 30, 35 procent! - als we maar genoeg water in de wijn deden. Ik geloofde daar niet meer in. Dat viel toen niet op en we hebben het niet van de daken geschreeuwd, maar in 2006 haalden we nog twintig procent bij de provincieraadsverkiezingen. Onze strategie om incontournable te worden door het stemmenaantal te maximaliseren was in feite mislukt. We moesten ermee leren leven dat de bomen niet tot in de hemel groeien en ons consolideren op een aanvaardbaar niveau.»

<HUMO> Misschien was u er ook achter gekomen dat u zelf geen andere mogelijkheid had dan voor de confrontatie te blijven kiezen zoek: uw persoonlijk profiel was te aangebrand om aantrekkelijk te zijn voor eventuele coalitiepartners.

<DEWINTER> « Ach, dat is de illusie die men altijd creëert: vervang Dewinter en Annemans, en dan is het allemaal in orde! Wie dat gelooft heeft er niet veel van begrepen. Men doet wel alsof het cordon sanitaire een verheven ethisch principe is, en dat alles in orde komt zodra het Vlaams Belang schuld bekent, om vergiffenis vraagt en aan zelfkastijding doet door Dewinter en Annemans op te offeren. Maar zo werkt het dus niet. Het cordon dient om het Belang ondanks zijn verkiezingssuccessen van de macht te houden en kapot te maken, punt andere lijn. Als ik morgen met een blanco blad als partijprogramma kom, de partij de Vlaamse Broeders van Liefde noem en Jean-Marie Pfaff partijvoorzitter maak, dan nog houden ze dat cordon aan. Ik heb álles geprobeerd, verruimen, de lat lager leggen, stemmen maximaliseren… Niks lukt, en dus moeten we van de nood een deugd maken: wij zijn een zweeppartij, en daar is niks fout mee.»

…/…

Uittreksel 3. De tijd dat het Vlaams Belang politiek relevant was is voorbij, luidt de gemiddelde analyse vandaag.

<DEWINTER> « Wie dat zegt is te kwader trouw. Natuurlijk zijn wij politiek relevant zolang wij electoraal scoren. Zonder ons zou Bart De Wever al lang een halfslachtig communautair compromis gesloten hebben, zoals Hugo Schiltz dat eerder gedaan heeft. Zonder ons zou de immigratiewetgeving zelfs niet minimaal verstrengd zijn, zou het debat over de islamisering niet worden gevoerd.

» Wij hebben de verdienste dikwijls te vroeg gelijk te hebben. Wij zijn de locomotief, de rest zit in de wagonnetjes en kijkt de kat uit de boom. Zoals Dedecker en De Wever: als de vruchten rijp zijn van de boom die wij geplant hebben, water en mest hebben gegeven, dán maken zij er confituur van. Het is wel eens slikken als je hen dan ziet oogsten, maar het zij zo.»

../…

Uiitreksel 4.<HUMO> Hij vat het zelf anders samen: het is een machtsgreep zegt hij, vanwege ‘mensen niet met het partijbelang en met ons ideeëngoed maar vooral met hun eigen macht en navel bezig zijn’ en die met ‘menselijk onaanvaardbare technieken’ anderen systematisch kaltstellen.

<DEWINTER> « Ik voel me niet aangesproken. Als mijn eigen navel me zo interesseerde zou ik in een andere partij actief zijn. Kiezen voor het Vlaams Belang is kiezen voor de moeilijkste weg.»

…/…

Uittreksel 5<HUMO> Morel vroeg Dewever wel het woord te voeren op haar begrafenis. Daarmee keurde ze postuum terug naar N-VA stond toen in de krant, en ook: ‘Hier gaat een partij ten gronde, niet zozeer aan het cordon van buitenaf, maar door de afwijzing van binnenuit.’

<DEWINTER> « Het leedvermaak van de media was misplaatst. De media hadden toen beter dezelfde terughoudendheid aan de dag gelegd als ik nu aan de dag leg, in plaats van zich vrolijk te maken over de dood van een partij naar aanleiding van de dood van een mens.»

<HUMO> Dat u zich wel eens vrolijk maakte over de dood van een mens is merkwaardig genoeg iets wat uw ex-partijgenoot Koen Dillen u dezer dagen verwijt: ‘Wat een mooi begin van de dag!’ zou u getwitterd hebben toen in Ekeren een allochtone koperdief werd geëlektrocuteerd.

<DEWINTER> « Excuseer. Ik laat op een ochtend thuis mijn honden uit, altijd op dezelfde zandweg, en ik zie dat er in de verte iets aan de hand is: brandweer, politie, media… Een agent zegt me wat er gebeurd is. En ik twitter: ‘Amai, de dag is weer mooi begonnen!’, een tweet waarmee ik natuurlijk het omgekeerde bedoelde, en helemaal niet: ‘Hoera, hier ligt een Oost-Europese koperdief verkoold!’ Wie dát beweert dat ik mij daar vrolijk om heb gemaakt is te kwader trouw. Ik heb de lijkzak zien wegbrengen in een zwarte camionette: daar werd ik écht niet vrolijk van, kan ik je verzekeren! Tientallen journalisten hebben dat bericht toen trouwens gelezen, zonder iets op te merken.»

<HUMO> Laat me dan nu meteen zeggen dat ik een recente tweet van u wel verregaand vind: in reactie op een bericht in De Morgen dat op de Seychellen een zwarte rattensoort de inheemse diersoorten kapotmaakt vroeg u zich af of dat alleen voor planten en dieren zou gelden. Ik word dan toch uitgenodigd me bedreigd te voelen door de ‘zwarte ratten’ die de allochtonen hier zijn?

<DEWINTER> « Dat is uw conclusie. Ik heb alleen in drie tweets een artikel uit De Morgen samengevat, waarin geweeklaagd werd dat het toch niet kan dat de lokale fauna en flora verdrongen wordt door vreemde planten en dieren – want in progressieve milieus komt men op voor bloemetjes en bijtjes, niet waar? Een kolonisatie, zo stónd het er, van tachtigduizend ratten op een eiland van de Seychellen, dat kan je toch niet toelaten! En dan permitteer ik mij de sarcastische opmerking: ‘Tiens, geldt dat alleen voor planten en dieren?’»

<HUMO> Als ik nog eens terug mag naar de begrafenis van Marie-Rose Morel: het was toch wel slim van De Wever dat hij haar toen postuum tot de ‘hoogste koningin van Vlaanderen’ kroonde, en Vanhecke een grote meneer noemde?

<DEWINTER> « Ik denk dat Bart daar oprecht zijn medeleven en medemenselijkheid heeft getoond, ik zoek daar niks anders achter. Laat het trouwens ook maar eens gezegd zijn uit mijn mond: Frank is ook een grote meneer!»

<HUMO> Ook een slim antwoord van u.

…/…

Uiittreksel 6.<HUMO> Ik weet niet of dit nog goed komt. Het volstaat de toon te beluisteren van een brief van Vanhecke aan voorzitter Valkeniers: ‘Voorzitter, u runt de partij als een hondenschool. Wie opzit en pootjes geeft, voldoende kwijlt en kwispelt, wordt toegelaten tot het Walhalla.’

<DEWINTER> « U hebt het over een hondenschool, laat mij dan zeggen: de honden blaffen, de karavaan trekt voorbij. Ik doe vandaag enthousiast aan politiek en dat lijkt mij het beste antwoord op de hetze. Met een moddergevecht doe je alleen je tegenstanders een fantastisch cadeau. Wij hebben jarenlang moeten meemaken hoe het er in het buitenland, Oostenrijk, Frankrijk, aan toe kon gaan, en we hebben toen allemaal, Frank Vanhecke, Koen Dillen, ik zelf, gezworen: ‘Dit nooit bij ons! Wij gaan niet aan zelfvernietiging doen!’ Uiteindelijk gebeurt hier wel hetzelfde. Sommigen van de mensen die vertrekken beleven nu het mediatieke hoogtepunt van hun politieke carrière… Maar zelf vertik ik het om in de arena te treden om vrienden van vroeger te besmeuren, ik val nog liever dood.»

<HUMO> Denkt u dat uw ‘Geen commentaar’ zal volstaan om een verdere leegloop van de partij, zoals in Gent, te kunnen voorkomen?

<DEWINTER> « Wat in Gent gebeurd is, is niets anders dan een fout gelopen generatiewissel, die dan overgoten is met een ideologische saus - een ruzie die in de keuken begonnen is en zoals zo dikwijls in het Vaticaan eindigt.

» Over welke leegloop hebben we het eigenlijk, leg me dat eens uit. Kijk naar onze fracties, we hebben nauwelijks mandatarissen verloren, het zijn bijna allemaal ex-mandatarissen die weg gaan. Of mensen die niet herverkozen zijn en elders hun heil gaan zoeken.»

<HUMO> Van de vier leden van het Vlaams Belang die de kist van Morel droegen zijn er al drie vertrokken, de vierde, senator Jurgen Ceder, denkt ook aan opstappen.

<DEWINTER> « Ik heb respect voor zijn beslissing. Ik hoop dat Jurgen bij ons zal blijven, maar tegelijk moet ik bekennen dat ik dit soort kameraadschap dat boven partijpolitieke berekeningen uitstijgt grootmoedig vind.»

<HUMO> Stappen op: voorvechter van het eerste uur Vanhecke, zoon van founding father Karel Dillen, Koen Dillen, maar u geeft geen krimp.

DEWINTER> « Het belangrijkste is dat het debat beslecht is hoe het nu verder moet. Wij passen alleen maar toe wat Von Clausewitz heeft gezegd in ‘Vom Kriege’: “Politiek is oorlog, maar met andere middelen.”, en hij zei er nog bij: “Je moet die oorlog voeren op je eigen terrein, onder je eigen voorwaarden.” Dat doen we nu weer, dat is de enige methode om onze partij een toekomst te geven. We keren terug naar onze kernthema’s, komen wat scherper uit de hoek. Dat is een rol die ons op het lijf is geschreven. Geen pleinvrees! We kunnen ons nu niet permitteren te breed te gaan, of te veel nuances aan te brengen.

» Als je in een krimpende markt zit en een grote concurrent hebt – voor de tijd dat het duurt met het N-VA – moeten we vooral geen N-VA-bis worden, daar zit niemand op te wachten. We moeten onszelf zijn, het verschil maken, zichtbaar blijven.»

…/…

Uittreksel 8. DEWINTER> « Het belangrijkste is dat het debat beslecht is hoe het nu verder moet. Wij passen alleen maar toe wat Von Clausewitz heeft gezegd in ‘Vom Kriege’: “Politiek is oorlog, maar met andere middelen.”, en hij zei er nog bij: “Je moet die oorlog voeren op je eigen terrein, onder je eigen voorwaarden.” Dat doen we nu weer, dat is de enige methode om onze partij een toekomst te geven. We keren terug naar onze kernthema’s, komen wat scherper uit de hoek. Dat is een rol die ons op het lijf is geschreven is. Geen pleinvrees! We kunnen ons nu niet permitteren te breed te gaan, of te veel nuances aan te brengen.

» Als je in een krimpende markt zit en een grote concurrent hebt – voor de tijd dat het duurt met het N-VA – moeten we vooral geen N-VA-bis worden, daar zit niemand op te wachten. We moeten onszelf zijn, het verschil maken, zichtbaar blijven.»

<HUMO> Vandaar die vermoeiende aandachtzoekerij: straatbordjes in de Wetstraat overschilderen in de hoop gearresteerd te worden, vlees braaien op de site van een toekomstige moskee… Dat gaat eindigen met streaken in het Warandepark.

<DEWINTER> « Natuurlijk is dat aandachtzoekerij, dat is heel erg waar wat u zegt. Maar we móéten wel op een originele manier uitpakken omdat de pers haar normale werk niet doet, ons boycot en een cordon mediatique over ons afroept.»

<HUMO> Misschien zijn er nieuwe gezichten nodig. Ondanks de verkiezingsnederlagen, merkte Johan De Mol, ook al ex-Belanger, op, blijft u lekker zitten. Waardoor u eindigt als ‘de Georges Marchais van de Belgische politiek’.

<DEWINTER> « Een communist! Dat is pas een belediging (lacht). Ik ben van alles, maar geen communist! Waarom zou ik opstappen? Moeten wij onszelf kastijden elke keer dat we niet die uitzonderlijke 24 procent halen van 2004? Men dicht mij trouwens ook te veel macht eer toe. Ik ben geen partijvoorzitter. Ik ben maar…»

<HUMO> Een fractieleiderke! Maar ook voorzitter Valkeniers blijft zitten, en volgens Vanhecke mag hij dat omdat hij voor zijn politiek overleven onvoorwaardelijk voor u gekozen heeft. Hij is de handpop, ‘the willing executioner’, dixit Koen Dillen.

<DEWINTER> « Hij is helemaal niet de stroman die men er voortdurend probeert van te maken. Bruno heeft de partij schitterend gemanaged op de achtergrond, en heeft tegelijk vanaf het begin beseft dat die partij over een aantal boegbeelden beschikt en hij heeft die alle kansen gegeven: Gerold, ikzelf en nog anderen. Als men geen Tobbackiaans voorzitterschap nastreeft – zo’n kleine dictator die alles naar zich toe trekt - dan ben je blijkbaar een slecht voorzitter. Ik denk dat niet, ik heb veel respect voor Bruno als kapitein op een woelige zee.»

<HUMO> Volgens de site Apache bedient hij zich van zijn speechwriter om in ’t Pallieterke op tegenstanders te kakken. Is hij dat soort man volgen u?

<DEWINTER> « Dat moet u hem vragen. De schuilnamen in ’t Pallieterke behoren tot de best bewaarde geheimen van de Vlaamse Beweging.»

…/…

Uittreksel 9.<HUMO> Volgens de site Apache bedient hij (= Valkeniers) zich van zijn speechwriter om in ’t Pallieterke op tegenstanders te kakken. Is hij dat soort man volgen u?

<DEWINTER> « Dat moet u hem vragen. De schuilnamen in ’t Pallieterke behoren tot de best bewaarde geheimen van de Vlaamse Beweging.»

<HUMO> Uw achterban, zal u gemerkt hebben, is bij de jongste verkiezingen, massaal overgestoken naar N-VA. Die van Dedecker trouwens ook, en die zegt daarover: ‘De Wever heeft ons helemaal kaalgeplukt. Ik heb de vruchten uit de boom geklopt maar het is De Wever die ze opraapt en er confituur van maakt. En ik zeg het niet graag, maar hij doet dat werkelijk schitterend.’ Dat laatste krijgt u niet over de lippen.

<DEWINTER> « Nee, Jean-Marie is een defaitist, hij gooit de handdoek veel te snel in de ring. Ik niet. Een aantal kiezers zijn vreemd gegaan, dat klopt, maar het is een one night stand, daar ben ik vast van overtuigd. Want de lokroep van De Wever biedt weinig soelaas.»

<HUMO> Wat doet de man dan wel verkeerd in uw ogen? De staatshervorming interesseert hem alleen als vorm van staatsontbinding en aan de einder ziet hij even goed als u het zelfstandige Vlaanderen gloren.

<DEWINTER> « Nee, want er gloort helemaal niks. Hij verwijt ons aan de zijlijn te blijven staan, maar zelf moet hij ook nog alles bewijzen. Na een vol jaar crisis is er  niks veranderd, behalve dan dat hij het been stijf houdt, zoals het altijd weer heet. Hij moet intussen een gigantische kramp hebben, dat been gaat er nog eens afvallen!

» Ik verwijt De Wever dat hij een eeuwige twijfelaar is. Hij is een voorstander van Vlaamse onafhankelijkheid, artikel één van zijn programma. Dat hij ten eerste dan de durf heeft dat ook duidelijk te zeggen, en ten tweede de moed van zijn overtuiging heeft om tot handelen over te gaan. Hij kan meteen de Vlaamse eisen – de resoluties van het Vlaams parlement – op de onderhandelingstafel leggen, en Di Rupo, Onkelinx en Milquet het mes op de keel zetten, het moet niet altijd andersom zijn. Te nemen of te laten! Is er na drie maanden geen akkoord, dan is het maar zo. Stekker eruit dan, en we splitsen het land naar Tsjechoslowaaks model.»

<HUMO> Dat gaat vlot! En de internationale financiële wereld houdt zich gedeisd, en Europa pikt dat?

<DEWINTER> « Europa zetten we voor een voldongen feit. We zijn tenslotte geen Centraal-Afrikaanse bananenrepubliek, hé, wij zijn een goed georganiseerd, democratisch, West-Europees land.»

<HUMO> Het kan in uw dromen nu snel gaan, als ik een recente tweet van u goed begrijp: ‘Vandaag ‘Fourth of July’, ‘Independence Day’ in de USA. Wordt 11 juli onze ‘Independence Day?’ Hoop doet leven…’ Maar ook Vanhecke beseft de symboliek van die elfde juli: hij koos die dag om afscheid te nemen van de partij.

<DEWINTER> « En dat is spijtig, dat die elfde juli, die ooit onze Fourth of July moet worden, zo overschaduwd wordt door interne perikelen. Terwijl 11 juli een strijddag moet zijn. Mijn vijand is niet Frank Vanhecke, maar staat aan de andere kant van de taalgrens. Hij heet Elio Di Rupo. En we winnen nu snel terrein: volgend jaar kan het zover zijn. Al wat het jongste jaar gebeurd is, is de prelude van het eind van België. Het is zover, België is voorbij! Deze toestand is onhoudbaar, de vraag is al lang niet meer “Worden we onafhankelijk?”, maar “Wanneer worden we onafhankelijk?”» Het Vlaams Belang is toch vooral, veel meer dan een partij, een vrijheidsbeweging. Wij zijn de stok achter de deur voor alle traditionele partijen.”

<HUMO> Vergeef het me, maar dat doet me dan weer denken aan een uitspraak van Marie-Rose Morel in Humo vorig jaar: ‘In elke partij is er vernieuwing behalve bij ons. Wij zijn de grap van de Vlaamse politiek aan het worden.’

--------------------

Diagonaal herlezen

Voilà : dat weten we dus weer. Na elk onweer met donkere hemel, komt er opnieuw een staalharde blauwe lucht aan de horizon.

Pssst

Louter om te zien als U opgelet hebt. Gezien dat Uittreksel 7 onbrak? Wel, eigenlijk stond die daar eerst wel, maar het was niet Humo-DeWinter maar mezelf versus mezelf.

Wilt U weten waarom? Wel, omdat ikzelf (en geen klein beetje) ooit in La Morel een halve heilige heb gezien, en in die verering ook Frank Vanhecke zijn plaats had verworven. Heb ik dus geen geheim van gemaakt. Ook niet toen er bij Frank Vanhecke meer en meer onaardse vervoeringen bleken voor te komen, maanden na haar heengaan. Die man wilde niet meer leven met de levenden, maar met de doden. Toen vond ik het welletjes geweest. Dat de ‘Moreliteit’ er zo diep inzat, dat zelfs die vier pilaren van de Partij, als dragers van har dode lichaam ‘en bloc’ achteraf verraad meenden te moeten plegen : neen, daar zijn geen woorden voor.

Het zal wel nooit meer worden als voorheen. Per slot van rekening mogen er in geen enkele partij halfgoden gekoesterd worden, zeker niet als deze Amor heten. Het zijn knappe managers die eisen en verkrijgen dat er geen ‘relaties’ of ‘goede vriendschappen’  voorkomen of gekoesterd worden op de werkvloer. Relaties dat is iets voor thuis : alles wat niet daar gebeurt brengt vroeg of laat kwebbelen mee! Al staat dat ondertussen wel modieus : het leidt tot kinderverdriet.

Ook op dat persoonlijk zogezegd privé-vlak, is het Vlaams Belang weer de voorloper geweest. Zullen andere partijen nu ook dat nadoen. En deze keer niet om te lachen, maar uit ’t goetens?  Waarom zouden onze vijanden niet een paar knappe grietjes probeen te parachuteren in de Koningsstraat? ’t Zijn sterke benen die de weelde kunnen dragen….

Och, morgen zijn er weer andere straffe verhalen….

Wij moeten aalleen zien nooit het Noorden te verliezen..

14-07-2011 om 14:44 geschreven door digitalia  

_

119

donderdag 14 juli 2011

Een paar Euro-dominosteentjes

Even voor de vallende meteoriet made in USA

-------------------------

Natuurlijk zijn we er rouwig om, moest het Europees kaartenhuisje in elkaar storten. Het had zo mooi kunnen zijn…Maar vroeg of laat komt loontje om zijn boontje…We gaan de lijdensweg op, die ook eerder en op kleiner schaal het Dritte Reich heeft meegemaakt : eerst de totale ‘Vernichtung’, dan de heropstanding, ook wel ‘Wirtschaftswunder’ geheten, waar alles vernieuwd en verbeterd is. Tot spijt van wie ’t benijdt….

Na de hel (utslag naar Linx) gaat de slinger der Geschiedenis nu naar rechts : de hemel. Maar aangezien de Mensheid nooit geleerd geraakt en het meestal bij goede bedoelingen blijft, gaat ook dat niet blijven duren. Tenslotte is niets eeuwig, tenzij de Eeuwigheid zelf. En wie dat nog altijd stand blijft houden, is een naïeve cloot….want we leven maar één keer, hé!

Ach man! Wat heb ik medelijden met U….Herlees eens, als U tijd hebt, ‘De Kleine Johannes’ van Frederik Van Eden : Windekind in de duinen, bij de krekelschoolmeester : niet één weet wat er is in de volgende duin! Wij krekels staan bovenaan de Schepping : wij kunnen als enigen lopen, springen,èn vliegen…

Maar terzake.

Als de Euro valt, valt Europa. Samen met het ‘unitaire belgië’ staan ze met drie even ver : de vraag is niet zozeer of ze al dan niet vallen, maat wel wanneer ze vallen. En eerlijk gezegd, met Natte Dweils en Maoïsten  lijk Barosso, gezant uit het failliete Portugal, als sterkhouders, is het moeilijk om de moed erin te houden.

En het had zo mooi kunnen zijn : geen grenzen meer (handgeklap  door criminelen en avonturiers), geen wisselproblemen meer (handgeklap van de kapitaalmarkt en witwassers aller landen), geen normen meer (handgeklap van alle Strebers voor ‘ethische verworvenheden’), uit de hand lopende onveiligheid (leve de immigratie), afbreken, fileren  en uitbenen van de ‘opium voor het volk’ (leve de Islam), Navo, Nato, Uno, Vredesmachten, NGO-missies en tutti quanti : het bracht vrede in onze dagen (Lord Chamberlain) - maar ook wereldwiijde terreur : Ach, ze meenden het zo goed! Net als Stalin, Hitler, Napoleon, Fidel Castro, Mao, Pol Pot : ze werden alleen niet begrepen… Vrijheid, Gelijkheid, Broederlijkheid, anders gezegd het nationaal en internationaal socialisme : het is van ‘luister naar mijn woorden, maar kijk niet naar mijn daden’….De Koning op de guillotine, en Robespiere aan de macht! Jaren later is Dominique Strauss Kahn heus geen alleenstaand geval… De Kennedy’s, ook goeie ‘democraten’ waren dat ook niet…En Steve Stunt, of de Scheve Schaats uit Ieper : witgekalkte graven allemaal!

Het zit er dus aan te komen, dat op een mooie morgen, Vlaanderen zal ontwaken om zich de ogen uit te wrijven : waar zijn de bovenliggende moeials die ons zo lang bekneld gehouden hebben? Hebben die deze nacht, als dieven onder dekking van de duisternis, zichzelf opgelost in het luchtledige?  Zodat op de puinen ander en beter kan komen. Ditmaal niet gekaapt door nefaste ideeën van Marx, Lenin of Engels, maar gedragen door eerlijk volksnationalisme.

Volksnationalisme, vrij van dat soort imperialistische smetten eigen aan Latijnse volkeren, dat onder het motto ‘Eigen volk eerst’ stopt aan de eigen grenzen…

Ach… die von Clausewitz, de uitvinder van de strekking dat politiek bedrijven een ondersoort is van oorlogvoeren…Dat is, volgens mij, de her-uitvinding van het warm water. Want het leven zelf is oorlog : een strijd voor het naakte bestaan, dat liefst zo veilig mogelijk wordt betracht….

Wij hebben allemaal ons gezin (houden zo!), onze familie (intensiveren AUB) en samen hebben wij, gebonden door eenzelfde taal (koesteren AUB) het beschutte gevoel van onder hetzelfde dak te schuilen voor elk onheil. Weet U, de samengebonden bundel pijlen (de Faces) van Benito Mussolini waren nog zo slecht niet gezien! Had hij trouwens nageäapt van  Julius Cesar, die er trouwens ook misbruik van heeft gemaakt….

Strijden voor het eigen goed en de eigen gemeenschap is een natuurwet, net zoals alle water afvloeit naar de zee, daar gedeeltelijk verdampt tot regenwolken, die het land achteraf vruchtbaar maken. Net zoals de zon iedere dag in het Oosten opkomt, haar draai maakt met ons allemaal daarbij in dezelfde zwaai, en in het Westen weer ondergaat. Dàt, zegt de Bijberl; allemaal tengevolge van Één  die zei “Ik wil dat het licht worde, en Hij scheidde het licht van de duisternis”…

Nu ik dit schrijf begin ik mezelf een ‘Groene jongen’ te gevoelen : wie het geluk heft midden in de natuur te leven, meer zelfs, er persoonlijk deel van uit te maken, kan hier bij best Moe Volvogels & Cie missen. Om nog maar te zwijgen over al wie in haar kielzog haar bootje is blijven volgen. Zien die dan niet dat ze afdrijven in steeds wilder water naar de grote cascade? )

-------------------------

De finale om de euro is begonnen

E.J. BRON - 13 JULI 2011

In Het Vrije Volk.

-----------------------

Na Griekenland, Ierland en Portugal is nu ook het diep in de schulden zittende Italië in het vizier van de speculanten en ratingbureaus terechtgekomen. Duidelijk is: als Italië valt, dan valt ook de euro. Maar het domme spelletje gaat nog steeds door.

Het was te verwachten, dat ook Italië zou terechtkomen in de draaikolk van de Europese schuldencrisis. Waarom de verantwoordelijken er nu zo verrast over zijn, is alleen te verklaren met ignorantie, onkunde of opzet. Italië is een schuldenstaat uit het boekje: de totale schuld bedraagt 120% van het BNP, DUBBEL zoveel als in het Verdrag van Maastricht werd vastgelegd. Dat is al jaren zo. Maar zogenaamde “expert” geven steeds opnieuw het signaal “veilig”. Omdat de staatsleningen immers vooral in handen van binnenlandse schuldeisers zouden zijn. En wat? Ook die willen rente voor hun geld.

Nu hebben speculanten en ratingbureaus het land eindelijk afgestraft. Nu moet Rome eindelijk handelen i.p.v. tijd te verdoen met nutteloze parlementsdebatten en lichamelijke aanvallen van de afgevaardigden onder elkaar. Want één ding is zeker: Italië, de op twee na grootste volkseconomie van de EU, is veel te groot om door met noodkrediet gered te kunnen worden. De feiten spreken echter niet VOOR, maar TEGEN het land:

·         Italië behoort naast Portugal, Ierland, Griekenland en Spanje al tot de zogenaamde “PIIGS”-landen; niet echt eervol voor een land, dat zichzelf tot de leidende industrielanden rekent.

·         Ratingbureaus beoordelen Italië net zo negatief als Ierland, Malta en Portugal.

·         Al 20 jaar lang balanceert het land op de rand van faillissement.

·         Italië zit op de hoogste schuldenberg van Europa, de op twee na hoogste in de hele wereld: 120,3% van het BNP; in 2010 bedroeg de staatsschuld 1,84 biljoen euro. Daarmee zijn de staatsschulden hoger dan het BNP.

·         De nieuwe schuld bedraagt 5,3% van het BNP; tweemaal zoveel dan tot nu toe.

·         Meer dan 13% van de gezinnen leeft onder de armoedegrens.

·         De werkloosheid is groot, 10%, de jeugdwerkloosheid is nog groter.

·         Italië heeft met Spanje het laagste geboortecijfer in Europa.

·         Er vonden de afgelopen jaren catastrofale bezuinigingen in het onderwijs en de zorg plaats.

·         Om te voldoen aan het 3%-criterium van het Verdrag van Maastricht, zouden de staatsuitgaven van Italië met 37,6 miljard euro moeten dalen.

·         Alleen al dit jaar moet Italië echter ongeveer 273 miljard euro nieuw van de markt opnemen.

·         De op de export gerichte economie is de afgelopen 20 jaar nog nooit zo hard getroffen.

·          Thomson Reuters beoordeelt de waarschijnlijkheid van een faillissement van Italië met 26%.

Toch denken de verantwoordelijken met hun uitspraken zoals in het geval van Griekenland, Ierland en Portugal nog steeds dat we dom zijn. Opnieuw klom Angela Merkel op het spreekgestoelte en opnieuw dezelfde frasen: ze zou er het “volste vertrouwen”in hebben dat de Italiaanse regering de noodzakelijke duidelijke beslissingen zou nemen. Ja, dat zei ze destijds ook bij Ierland, Portugal en Griekenland. Het Duitse ministerie van financiën liet snel verkondigen: “Italië is niet in gevaar” en laat hiermee weten niet vakkundig gelegitimeerd te zijn. Hoe blind en doof moeten we dan zijn?

Griekenland heeft 18 miljard euro schulden bij Duitse banken, Italië echter 116,1 miljard. Het gaat dus om veel meer dan Italië, het gaat om onze munteenheid en om ons spaargeld.

De verdere daling van de Ierse staatsleningen naar ramsjniveau, net zoals die van Portugal en de gegarandeerd op komst zijnde schuldsanering van Grieken maken één ding duidelijk: de finale om de euro is begonnen.

Bron:

http://tinyurl.com/5terzqz

Auteur: Michael Grandt

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

--------------------

Diagonaal herlezen

Neen, een apocalys wordt het niet meteen. Misschien komt de redding ook hier uit het Land der Spleetogen?

Uncle Sam heeft zich kapot geregeerd, om heel de Globe te pacificeren, en met de Verenigde Staten van Europa is het nooit goed gekomen De Islam is een onomkeerbaar gegeven geworden voor ons allemaal, en die moeten wij bestrijden voor wij er zelf aan ten onder gaan.

En waar is dan de stroham om ons aan vast te klampen?

Juist : die ligt in het kamp der (eerlijke) nationalisten zoals die zijn voortgebracht door de brede Vlaamse Beweging. Niemand echter heeft dè waarheid in pacht. Die zit in het hart van ieder van ons.

Maar voor het ogenblik is Vlaams Nationalisme wel de enige waarheid die zekerheid biedt : ons volk heeft altijd bestaan, het bestaat ook vandaag en zal zekerlijk ook morgen daar zijn. En voor deze overtuiging te kunnen getuigen : dat, beste mensen, is elke dag weer het zout op mijn patatjes….

14-07-2011 om 11:43 geschreven door digitalia