_xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

133

maandag 18 juli 2011

Pierre Kroll, cartoonist bij de Soir

Als wij de wereld niet kunnen veranderen,

Moet de wereld ons veranderen.

------------------------------

Tussenstand: De keizer van Vlaanderen

16/07/11, 08u11

Elke zaterdag maakt een opiniemaker van De Morgen een balans op van de afgelopen week. Vandaag is het aan politiek redacteur Jeroen Verelst.

N-VA-kopman Bart De Wever is aan een niet te stuiten opmars bezig. Zijn keiharde afwijzing van de nota-Di Rupo maakt hem populairder dan ooit bij de Vlaming. Dat diezelfde Vlaming geen flauw benul heeft van wat er nu precies in die nota staat (*), maakt zelfs niet meer uit. De Wever is untouchable. Hij komt met alles weg.

Siegfried Bracke, N-VA-Kamerlid, waarschuwt op zijn blog voor een gevaarlijk precedent: "de eerste anti-De Wever-regering. De eerste regering voor wie het onbelangrijk is waar ze voor is, als ze maar tegen De Wever is." U leest het goed: geen anti-N-VA-regering, nee, een anti-De Wever-regering. De hele partij gereduceerd tot De Leider. En dan maar volhouden dat de N-VA geen eenmanspartij is.

Maar welke N-VA'er maalt daarom, als De Wever op de vooravond van 11 juli op de Kortrijkse Groeningekouter wordt ingehaald als de Messias van Vlaanderen? Als de officiële Vlaamse numero uno Kris Peeters (CD&V) er bij zit voor spek en bonen, gedegradeerd tot een anonieme toeschouwer van de grote De Wever-show? Met elke peiling verkent de N-VA nieuwe, ongekende hoogten.

"Ge moet Bart niets over inhoudelijke dossiers vragen, maar zijn strategische visie,daar doe ik mijn pet voor af." Zeggen wij niet, zegt partijgenoot van het eerste uur Jan Peumans. Om de chouchou van Vlaanderen te worden, moet je de juiste man op de juiste plaats zijn. Daar is geluk mee gemoeid, maar het gebeurt niet en stoemelings. Meesterstrateeg De Wever houdt vast aan een aantal geboden.

I. BLIJF ALTIJD 'ENE VAN ONS'
Ook al eet De Wever tegenwoordig vaker in Brusselse etablissementen als Bruneau (één ster) of Sea Grill (twee sterren) dan in frituur 't Draakske (geen ster), ook al verdient hij als partijvoorzitter vlotjes drie, vier keer zoveel als de doorsnee tooghanger in zijn stamcafé De Ketel, hij blijft 'ene van ons'. Hij mag de Latijnse spreuken en historische citaten dan wel in het rond strooien, hij spreekt zodat iedereen hem verstaat. Dat klinkt makkelijker dan het is, vraag maar aan zowat de halve Wetstraat. Wie problemen heeft, zit bij De Wever "in de shit". Wie meer belastingen moet betalen, "wordt gepluimd". Rechttoe rechtaan.

Toen de politicus De Wever in 2003 met zijn nieuwbakken N-VA voor het eerst kwam piepen, was hij terminaal onhip. Conservatief en Vlaams-nationalistisch, dat strookte niet echt met de tijdsgeest. Bovendien spatte het charisma nu ook niet bepaald van de cynische, wat zwartgallige mopperpot De Wever af. Maar het kan verkeren. Dat hij nu met boulevards voorsprong de populairste politicus van het land is, heeft natuurlijk te maken met de veranderde tijdsgeest. Maar het heeft precies evenveel te maken met zijn oorspronkelijke volharding om tegen de oude tijdgeest in te roeien. Zo word, en blijf je, ene van ons.

II. WIJK NIET AF VAN HET RECHTE PAD
Rechtlijnigheid. Zowat elke N-VA'er legt daar de sleutel tot het succes van de partij en zijn kopman. Rechtlijnigheid is het handelsfonds van De Wever. De N-VA-voorzitter is een eeuwige twijfelaar, zoals zijn grote held Cicero. Maar hij weet die twijfel perfect te maskeren. Vergelijk de antwoorden van CD&V en N-VA op de nota-Di Rupo even. CD&V wachtte eerst op N-VA, gaf dan toch maar als eerste een vaag antwoord, om pas drie dagen later op bevel van minister-president Peeters een halve "ja, maar" te veranderen in een "nee, tenzij". De N-VA huldigde zich eerst in absoluut stilzwijgen, om dan "nee" te zeggen en de nota tot op het bot af te kraken. Zoek de twijfelaar.

Maar De Wever moet wel een beetje op zijn tellen gaan letten. Andere partijen klagen steen en been over het bochtenwerk van de N-VA: in Vollezele akkoord gaan om de financieringswet niet aan te kaarten en ze een maand later toch op tafel gooien. Deadlines formuleren en ze vervolgens geruisloos laten passeren. Dreigen om de boel op te blazen en hem telkens toch weer ontmijnen.

Nu ook weer. "Denken de andere Vlaamse partijen dat zij de nota nog kunnen omvormen, dan hebben ze het volste recht om dat te proberen." Dat is democratie, klonk het een week geleden bij De Wever, niets oneerbaars aan. Maar bij de minste twijfel bij CD&V is ondervoorzitter Ben Weyts daar om de christen-democraten op het hard te drukken "niet te plooien". Voor zijn fans volgt De Wever nog altijd het rechte pad, maar zo gaat hij toch een keer van de baan vliegen.

III. VERDEDIG DE KLEINE MAN
De Wever wierp zich in zijn afwijzing van de nota-Di Rupo op als de beschermheilige van de middenklasse. Van de kleine man die zich elke dag het pleuris werkt en vindt dat hij een veel te groot deel van de vruchten van dat werk moet afdragen aan Vadertje Staat. Dat je al behoorlijk goed in de slappe was moet zitten om het slachtoffer te worden van de belastingwoede van Di Rupo, was van ondergeschikt belang. De boodschap was (**): Di Rupo zit in uw portemonnee en ik zal die met hand en tand bewaken. De liberalen trokken bleek weg.

De Kleine Man is wantrouwig, dat zit in zijn volksaard. In tijden waar onheilsprofeten voortdurend waarschuwen voor financiële catastrofes, wordt hij extra achterdochtig. Ook dat heeft De Wever als geen ander begrepen. Hij mag graag de politieke confrontatie opzoeken, dat heeft het voordeel van de duidelijkheid. Wij/zij-denken. Zijn groeiende aanhang weet misschien niet heel goed waar hij nu precies allemaal voor is, maar weet wel perfect waar hij tegen is: of tegen de Walen, of tegen de linksen, of tegen allebei. Dan bestrijk je al een behoorlijk groot deel van het kiesvee.

IV. KEN UW GESCHIEDENIS
Dat De Wever historicus is, valt niet enkel te merken aan de keuze van zijn ietwat atypische idolen. Hij slaat ook politieke munt uit zijn perfecte kennis van de vaderlandse geschiedenis. Hij weet hoe het Hugo Schiltz is vergaan nadat hij een voor Vlaams-nationalisten onverteerbaar compromis sloot. Hij weet hoe iedereen Leo Tindemans in de vernieling probeerde te rijden na zijn recordaantal voorkeurstemmen. En hij weet, met zijn eigen ogen gezien, hoe het Yves Leterme is vergaan nadat hij uiteindelijk toch de grote staatshervorming liet varen en de Wetstraat 16 in trok.

De Wever weet ook dat populariteit kostbaar is. Iets om zuinig mee om te springen. Natuurlijk wordt ook hij wel eens zot van glorie - handjes schudden en handtekeningen uitdelen op de Groeningekouter is niet de aard van het beestje - maar hij probeert te doseren. Even in de schijnwerpers, en dan weer hard to get spelen.

V. BEWAAR UW MAAGDELIJKHEID
De N-VA is geen partij als een ander. Zegt vooral de N-VA zelf. Maar het klopt natuurlijk: ministerposten interesseren de Vlaams-nationalisten inderdaad bitter weinig. Toch niet op het federale niveau; in Vlaanderen zijn ze minstens even gretig als eender welke traditionele partij. Ook al is de N-VA met voorsprong de grootste partij, ze blijft het imago koesteren van de anti-establishmentpartij. De luis in de pels.

Dat is het makkelijkst als je zelf geen beleidsverantwoordelijkheid moet nemen. De Wever is voorzitter, parlementslid en gemeenteraadslid. Hij is nooit minister geweest, zelfs geen schepen. Altijd afgeblokt. Nu zijn er voorbeelden genoeg die het tegendeel bewijzen, maar het is makkelijker om als voorzitter te scoren. Je moet geen compromissen sluiten, je moet enkel en alleen aan het belang van je eigen partij denken. De Wever beseft dat minstens die episode eindig is. Volgend jaar is het misschien al zover, als hij zich ook in Antwerpen tot stembuskoning kroont.

VI. HEERS OVER HET LAND DER BLINDEN
Toegegeven, de concurrenten maken het De Wever niet echt lastig. Alexander De Croo (Open Vld) laat voor hem de regering vallen, op een communautair thema dan nog. Wouter Beke (CD&V) is er telkens als de kippen bij om de zwartepiet op te rapen als de N-VA de onderhandelingen weer eens heeft laten stranden. De Wever is alleen maar zo populair kunnen worden omdat de anderen de rode loper voor hem hebben uitgerold.

Hij is sterker in debatten, is strategisch slimmer en voelt als geen ander wanneer een prooi verzwakt is. Open Vld zegt "ja, maar" tegen Di Rupo, De Wever draait zijn "nee" meteen zo dat hij de onvrede over extra belastingen voor de rijke middenklasse en de meest gefortuneerden kaapt. De rest staat erbij en kijkt ernaar, het is drie dagen wachten tot Groen!-voorzitter Wouter Van Besien als eerste de strijdbijl durft opnemen. Eenoog in het land der blinden.

-----------------------

(¨) Dat diezelfde Vlaming geen flauw benul heeft van wat er nu precies in die nota staat : djust, Jeroentje! Heeltegaar djust! Niemand heeft Bart beluisterd noch gezien en al helemaal niets begrepen van de persconferentie ‘Neen, Bedankt Elio’. Alleen de dames en Heen Hoernalisten zijn daartoe in staat, uitgerust als ze zijn met de benodigde twee (2) hersencellen!

(*)Dat je al behoorlijk goed in de slappe was moet zitten om het slachtoffer te worden van de belastingwoede van Di Rupo, was van ondergeschikt belang. De boodschap was : hier bewijst Jeroentje zijn katterigheid : waar de Homo Erectus uit Mons de belastingen wil verhogen (in welk landsdeel) : daar knelt het schoentje….Jeroentje  is namelijk niet alleen blind en doof, hij wil zijn lezers daarbij ook nog een oor aannaaien…

--------------------

Diagonaal herlezen

Stel U voor dat het eens andersom zou zijn : de meidia die alleen Vlaams Bewogen schrijft en door en door anti-belgicist, met precies dezelfde bezetenheid als Linx progressief belgicistisch gespuis gepruts thans schrijft….Wie ons zou durven tegenspreken, sluiten we op in ons ‘mediatiek cordon’ en maken hen monddood. Voorlopig allee maar monddood. Net als zij dat doen met ons.

Ik denk dat het kot dan te klein zou zijn!

En wat doen wij? Ons als enkeling teweer stellen, omdat onze Leiders nog altijd overladen magen hebben van de Belgische vleespotten. Ze durven niet. En zij die durven (of moet ik zeggen : wij die durven?) worden uit de bak gebeten….

Voor wie die vergelijking van ‘uit de bak bijten’ niet van de eerste keer begrijpt : hij stelle zich eens verdekt op in om het even welke voederstal. Weze het een koeienstal, een kippenhok of een varkensstal. “Ikke en  de rest kan stikke” : hij/zij zal dat spreekwoord na het geboden spektakel nooit meer vergeten.

Voilà : laat ze maar dazen! The game is over. Vandaag of morgen moet de Homo Erectus met of zonder erectie ergernis naar de Chef om zijn mésalliance te horen bevestigen. Beiden zullen achteraf na hun Grote Boodschap in het Kleinste Kamertje op het bordes voor het oog van de wereld verschijnen, innig verstrengeld als twee geliefden die elkaar moeten ondersteunen om overeind te blijven, onder een stortregen van bittere tranen die ze huilen om hun verloren dromen. Weg de roem! Weg de fric! ECCE HOMO, bespot, bespuwd en met doornen gekroond, onderweg naar Golgotha…om tussen twee moordenaars te worden gekruisigd.

Dan komen Bart en Gerolf naar voor om de sleutels in ontvangst te nemen : Bart die van het paleis, en Gerolf die van hun beider ‘dienstwagens’, waarvan de chauffeurs ondertussen gevlucht zijn om het vege lijf te redden. Onder een daverende  ‘Ze zullen  hem niet temmen’ rijden vervolgens de bulldozers het park binnen, slopen de protserige omheining, om vervolgens de trots en de glorie van de Coburgers met de grond gelijk te maken. Zo gauw de treiterachtige tricolore  van boven op de koepel van het Koninklijk Paleis onder de rupsen vermalen ligt, gaat het volksfeest van start. Op al de transen, de Leeuwen dansen!

De beiaard speelt zo schoon hij kan, de vreugde heerst alom! Er wordt gekust en gedanst want Mie Katoen komt morgennoen en van je hela hola hopper de poep zat op de stoep en we gaan nog niet naar huis, want moeder is niet thuis….

Met 101 losse flodders wordt in het Warandepark het Koninkrijk voorgoed naar de hel geschoten. Het zijn geen echte kanonschoten (met scherp) ten gevolge van een  tussenkomst van het Vaticaan, op voorspraak van Mr Leeuwenhart (Namur). Die boodschap kwam nog juist op tijd via een overvliegende klok, want anders was volgens de wens van de meerderheid der Vlamingen (80%), de gehele nog resterende ammunitie van het ABL (Arm Belgisch Leger) voor de bijl gegaan. Mter Vic Van Aelst, steekt met  elke hand triomfantelijk een Oostendse kabeljauw in de hoogte, en bepaalt hiermee het tempo van de schoten, telkens met een machtige zwaai van einder tot einder…..

De volgende dagen worden de hoernalisten van alle ‘kwal’-gazetten en van ‘gazetten die durven’ alsook de Rode Ridders van de TV, in konvooi weggebracht naar de bossen van Avesnes, waar ze het werk van de gestrafte Vlaamse oud-strijders uit WO I kunnen overdoen : houtvester spelen onder bewaking van bloedhonden, die aan de lijn gehouden worden door bewakers met de bajonet op het geweer. Kwestie van zijn leven slijten achter prikkeldraad de nodige ervaring op te doen.

Wie na verloop van tijd de ‘Encyclopedie der Vlaamse Beweging’’ achterste voor kan reciteren, en na doorgedreven verhoor blijkt zich niets meer te herinneren van de 180 jaar belziekse stoef, kan een ticket enkele reis bekomen richting Zuidpool.

We maken hen wijs, dat deze Zuidelijk gelegen Pool heel wat humaner overkomt dan de koude Noordpool, wat ongeveer overeenkomt in grootte van zwans met hun vroegere belziekse nachtmerrie.