_xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

123

Onvoorwaardelijke overgave

Volgens Smetje van t Vuil Gazetje…

-----------------------

Toegeven

15/07/11, 07u07

-------------------

Wouter Beke gaat vandaag dus nog maar eens het partijstandpunt van de CD&V verduidelijken. Dat alleen is al voldoende voor verwijten uit N-VA-hoek dat hij Di Rupo dreigt te gaan depanneren. En de heethoofdige Vlaams-nationalisten hebben het nu al over verraad, een antidemocratische houding en bochtenwerk van de eerste orde. De eerste bocht moet nog genomen worden, en echt ondemocratisch kan je het niet noemen wanneer een poging wordt ondernomen om een tweederdemeerderheid te vormen met een meerderheid in elke taalgroep.

Maar voor vele N-VA'ers is democratie er alleen wanneer zij, die geen derde van de stemmen in één taalgroep vertegenwoordigen, het alleen voor het zeggen krijgen, en liefst zonder de sterkste partij van de andere taalgroep, die, zo weten we sinds kort, geleid wordt door een "zoniet perfide, dan toch incompetente" man.

Toch zou Elio Di Rupo de fout van zijn leven kunnen maken wanneer hij denkt dat de gecombineerde druk van de zeven ja-partijen, het Paleis en de internationale financiële markten voldoende zullen zijn om de CD&V aan tafel te krijgen. CD&V is namelijk niet alleen verdeeld, de partij verkeert ook in existentiële doodsangst. Dat heeft ze voor een stuk aan zichzelf te danken: zij heeft de N-VA van de kiesdrempel weggehaald door er een kartel mee te sluiten, zij heeft in 2007 het communautaire thema bovenaan de agenda geplaatst en zij moet nu verschrikt toekijken hoe het koekoeksjong De Wever hen uit het nest van de macht dreigt te stoten. Ze hoeft van die partij ook geen enkel cadeau te verwachten, dat bewijst het njet van N-VA op alle kartelvoorstellen voor de volgende gemeenteraadsverkiezingen. De troepen van De Wever hebben een vijandig overnamebod op de christendemocratie gedaan.

Het besef rijpt bij CD&V dat het antwoord op die situatie niet ligt in het wieltjeszuigen van de N-VA, omdat je zo alleen een slechte kopie aan de kiezer aanbiedt. CD&V kan alleen uit het dal kruipen als er een wezenlijk verschil kan aangetoond worden: bijvoorbeeld dat je veel meer kan bereiken door te onderhandelen dan door het been stijf te houden. Maar dan moet Di Rupo beseffen dat de CD&V inderdaad in staat moet gesteld worden om zonder de N-VA een meer dan behoorlijk stuk van het N-VA-programma te verwezenlijken: een substantiële staatshervorming, meer financiële autonomie en een propere splitsing van B-H-V. Alleen dan kan CD&V het verschil maken en een reden vinden om in een regering te stappen.

-----------------------

Clerfayt: 'Andere garanties voor de Franstaligen ook mogelijk'

• vrijdag 15 juli 2011, 07u56 in De Schandaard

Als bepaalde zaken uit de formateursnota van Elio Di Rupo (PS) -zoals de ratificatie van het minderhedenverdrag- te moeilijk liggen voor CD&V, dan kunnen 'andere vormen van garanties voor de Franstaligen' misschien een uitweg vormen. Dat heeft FDF-staatssecretaris Bernard Clerfayt vrijdagochtend laten verstaan op de VRT-radio.

Ontslagnemende formateur Di Rupo brengt CD&V en de zeven partijen die 'ja, maar' zeiden op zijn nota vrijdagochtend samen om 10 uur. De christendemocraten zullen er de kleine opening komen verduidelijken die ze eerder op de week maakten. Als vier fundamentele knelpunten uit de nota verdwijnen, zou CD&V eventueel weer aan tafel willen.

Clerfayt beklemtoont dat dit de enige manier is om vooruit te gaan. 'Er zitten voor iedereen heikele punten in de nota. We moeten daarover praten. Zonder onderhandelingen is er geen vooruitgang, voor niemand', zei hij. 'Diegenen die nee gezegd hebben, willen geen akkoord.'

'Wel ja gezegd'

Probleem is dat CD&V net weigert zonder N-VA aan tafel te gaan, omdat de staatshervorming dan afhankelijk wordt van het weerspannige FDF. 'Het FDF is nooit van de onderhandelingstafel weggestapt', benadrukte Clerfayt, die er fijntjes op wees dat zijn partij 'voor het moment' wel ja gezegd heeft op verdere onderhandelingen.

Clerfayt vindt het tot slot 'eigenaardig' dat er momenteel te weinig Vlaamse partijen aan tafel willen, hoewel net zij vragende partij zijn voor een grote staatshervorming. De Franstaligen gaan onderling geen grote hervormingen doorvoeren, merkte hij nog op.

-------------------------

Pssst

Er waren eens twee buren, waarvan de ene om allerlei redenen (mooier huis, betere ozonlaag, gemakkelijker bereikbaar, groenere omgeving, enz) een paar plaatsen had ingenomen van het huis van de andere. Die was daar verre van gelukkig mee, maar omwille van de lieve vrede, en ook wel omdat ze machteloos stonden tegenover een dwingende overheid die meestel gedomineerd was door die buur, gaven ze toe en bleven zich koest houden. In ’s Lands belang…Maar stilaan wilden die indringers het gehele huis inpalmen, om het volledig naar hun zin in te richten, en er te ontvangen wie zij wilden, uiteraard op kosten en voor rekening van de eerste eigenaar. Die operatie gaven ze de naam Féderation Wallo/Brux, Minderhedenverdrag, droit du père de famille, enz. Dat ze hiermee terugkwamen op vroegere gemaakte akkoorden, viel hen niet eens in. Want de eerste eigenaar, een beetje mondiger geworden na de stembusuitslag van 13 Juni 2010, wilde eens en voor altijd komaf maken met de grootste uitschieters van al deze misbruiken (Operatie Herziening Transfers, responsabilisering inzake beroepsdoppers, enz), en eiste een grote Staatshervorming, zonder nochtans te willen morrelen aan de kunstmatige meerderheid die ze in vorige jaren aan de buren hadden toegestaan. Die waren daardoor van een numerieke minderheid, in een virtuele meerderheid omgeswitcht, die ten eeuwigen dage deze onderdrukkers-toestand de naam wilden geven van ‘democratie naar belgisch model’….

De buren, ziende dat hun gebraden haring op het spel stond, konden zich, toen, onder leiding en op aangeven van het Hof, in de positie wurmen van regeringsleider tegen hun eigen voorwaarden. Iets wat de eigenaar absoluut niet wou, met uitzondering van een paar meelopers, die vette kluiven waren beloofd.

Daarop wilden de eigenaars bij meerderheid (er werd zelfs over 80% gesproken) hun eigendom volledig terugnemen, om voortaan zonder ruzie, elk in zijn eigen huis, elk afzonderlijk als goede buren te gaan leven. Maar omdat die buren vreesden om voortaan niet meer te kunnen meeëten uit de keuken van de eigenaars, stuurden die aan, onder allerlei bedreigingen en verwensingen, op de vernietiging van beide eigendommen.  

Moraal van het verhaal : de kruik, die nu al meer dan 180 jaar te water gaat, staat op barsten. Zoals Filip DeWinter van het Vlaams Belang zegt : het is een ruzie die begon in de keuken, en die eindigt in het Vaticaan….

--------------------

Diagonaal herlezen

Update 16 uur.

Mr. Beke heeft zijn zeg gedaan en heeft het Conclaaf verlaten. De 7 kaboutertjes overleggen verder : miljarde miljarde : weer niet gelukt.

Mr. Beke zwijgt. BDW zwijgt. Bracke zwijgt. Moeten we nu allemaal onze adem inhouden?

Als dat nog lang duurt, zal ’t rap gedaan zijn, hé!