_xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

138

donderdag 21 juli 2011

Laatste Nationale Feestdag

Tweede salvo

Dit is de kroon van Philippe de Taaie

Bij voorgaand stukje was dat deze van Bertje Bibber.

----------------------

Het klinkt, voor hen die nog de Misliturgie in de oren is blijven hangen, misschien een beetje heiligschennend om de Consecratie te bagatelliseren, akkoord, dat is het ook. En toch laat ik het staan, omdat op die manier bij het lezen een sluier van respect zou neerdalen over de schrijver en zijn 11 Juli-artikel.

Dat Mter Vic Van Aelst op de achtergrond meeluistert, is mooi meegenomen. Ook ik ben van mening dat in Vlaanderen de Franse lessen op school zouden moeten verboden worden. Het is nu genoeg geweest. Wie aan de Univ Frans, Engels, Italiaans of Russisch wil leren : geen bezwaar. Kent U inderdaad een ander land (Frank rijk, Engeland, Duitsland, Nederland) waar Frans of een andere taal verplichte leerstof is? Wie nu nog tweetaligheid in Vlaanderen wil, is ofwel een Tjeef, ofwel een masocist. Trouwens, voor de Franscouillons : er bestaan toch tolken? Voor ons Vlamingen met aangeboren talenknobbel, zou dat alleen maar een verrijking zijn : zou er inderdaad nog 5% schoolverlaters zijn, die na 5 jaar zichzelf niet belachelijk staat te maken door Frans te willen brabbelen? Wie beroepsmatig Frans vandoen heeft, zal rap bijgeschoold zijn! Is bij deze proefondervindelijk bewezen!

---------------------

Boem paukeslag, daar ligt alles plat!”

wo, 13/07/2011 - 16:07 — Johan Sanctorum

Via Nieuw Pierke

------------------------------

Guldensporentoespraak van Johan Sanctorum, gegeven in Leuven voor de Vlaamse Kring Regio Leuven

Zondag 10 juli 2011
 

Beste vrienden

Ik dank u oprecht, mede namens al mijn pseudoniemen (* zie voetnoot), voor de uitnodiging om hier in Leuven de 11 juli-rede te mogen geven. Dit is een feestelijk moment, in het regeringsloze en onbestuurbare België, waarin Vlamingen steeds minder toekomst zien. Alle verkiezingsuitslagen, alle peilingen bevestigen dat,- wat koffiedikkijkende politicologen ook mogen beweren. De verwachtingen zijn hoog gespannen, institutioneel staan we vlak voor een breekpunt, een “point of no return”, of een no pasaran.

Toch veronderstel ik dat u van mij, als filosoof en republikein, iets meer verwacht dan toeters en tromgeroffel. Zonder de feestvreugde te willen verstoren, leek het me gepast om u een paar doordenkers te presenteren,- van mij mag u ze zelfs borrelnootjes noemen voor de receptie van straks. Zoute, pikante, af en toe ook bittere nevenbedenkingen omtrent datgene waar wij allemaal mee begaan zijn: de “Vlaamse beweging”. Beweegt ze nog? En zo ja, waarheen?

1. Over nationalisme en patriottisme

Onlangs presenteerde een vriend van me op facebook,- de plek waar de dag van vandaag alle revoluties beginnen en even snel weer doodbloeden,- zichzelf als een Vlaamse patriot. Ik feliciteerde hem dadelijk en wou mezelf ook al melden als com-patriot, landgenoot, mede-vaderlander. Pas achteraf besefte ik de ongerijmdheid van die uitspraak. Een “Vlaamse patriot”, wat is dat voor een onbekende soort? Het idee van een Belgische patriot is me perfect duidelijk: hij heet Eddy Merckx of Luc Tuymans of, als het een zij is, Axelle Red. Ze houden van ons vorstenhuis, laten zich graag tot baron kronen, en tekenen petities voor de eenheid van België.

En jawel, de Vlaamse beweging is in de 19^de eeuw begonnen als een vaderlandslievende beweging. De Vlaamse Leeuw was oorspronkelijk een braaf huisdier, ondanks de strijdlustige tekst. Hendrik Conscience, de man die ons Nederlands leerde schrijven, was een Belgicist. Tot 1914 koesterden de Vlamingen de illusie dat ze voor hun Belgisch patriottisme zouden beloond worden, als ze maar hard genoeg werkten en dapper vochten, en dat hun toekomst binnen het “heilig land der vaadren” lag.  Maar het liep anders af: het laatste restje vaderlandsliefde verzoop in de loopgraven van 14-18. Het groot breekpunt, dat zich in de eerste helft van de 20^ste  eeuw voltrekt, draait dan ook rond het weigeren van een erfenis en een vrijwillige verbanning: we hebben voor eens en altijd beslist dat België ons vaderland niét kan zijn. We verdedigen met hand en tand onze geboorteplek, maar tégen de permanente dreiging die uitgaat van het “vaderland”: de Vlaamse beweging is een beweging van opstandige zonen.

Dat is ook de reden waarom de Vlaming niet anders dan anti-koningsgezind kan zijn: de monarch, de vader-des-vaderlands, hij is en blijft het doelwit in een vaag, onuitgesproken moordplan, om het moederland te redden. Wij zijn allemaal stukjes van een Oedipuscomplex. Ik weet dat Freud uit de mode is, maar men moet hem lezen om de geschiedenis van de Vlaamse beweging te begrijpen. De koningsmoord is ons eigenlijke, verzwegen perspectief. “Vive la république”, ik ken geen enkele Franse slogan die ons zo op het lijf geschreven is.

Het boeiende aan die Vlaamse beweging is echter, dat het Vlaams-nationalisme, de grote anti-Belgische onderstroom, zich niet zomaar heeft bekeerd tot een premature Vlaamse versie van de vaderlandsliefde. Werden wij zomaar Vlaamse patriotten? Neen, integendeel, we bleven zoeken. Het vaderland is voor de Vlaams-nationalist geen land dat achter de bocht ligt, maar iets dat met de horizon steeds mee opschuift: de Vlaamse beweging bevindt zich in een feitelijke staat van de exodus, de bijbelse uittocht. We zijn onderweg, maar niemand weet waarheen. Af en toe kiezen we ons een Mozes uit, een gids, maar die valt even snel weer in ongenade. Geen prins, geen leider, geen politicus kan onze rusteloosheid nog duurzaam temperen: het patriottisme is aan ons niet besteed.

Het vaderland wordt zo, om de Franse denker Michel Foucault te parafraseren, een heterotopie, een andere plek, iets dat altijd buiten ons is. Het denken van het onmogelijke. Iets dat vandaag niet bestaat, misschien nooit zal bestaan, maar fundamenteel anders, beter, rechtvaardiger is, dan het systeem waar wij in leven. Niemand die dat beter begreep dan de diepgelovige Remi Piryns, resp. vader en grootvader van Piet, de linkse journalist, en Freya, de groene politica. Als slachtoffer van de repressie dichtte hij, tussen de vier muren van zijn gevangenis in Lokeren, het bekende “gedicht voor het vaderland”, allicht met een zweem van bittere ironie, wetende dat het om een droombeeld, misschien wel een fata morgana gaat.

En zo zou ik een tegenstelling willen poneren, tussen de patriot en de nationalist. Een politiek en tegelijk een existentieel, zelfs karakterieel onderscheid. Was het 19^de eeuwse staatsnationalisme een zeer patriottistische aangelegenheid, verkleefd aan het burgerlijk establishment en het regime, dan is het 21^ste eeuwse nationalisme, van de Vlamingen, de Catalanen, de Basken, de Schotten, een radicale verzetsbeweging. Straffer nog, de patriotten en de nationalisten staan ook in het dagelijkse leven lijnrecht tegenover elkaar. Ik waag me even aan een typering. Kijk zelf wie u herkent in deze beschrijving.

De patriot vindt dat de politieke doeleinden bereikt zijn, of binnen handbereik. Hij houdt van zijn leiders, en nestelt zich in de warmte van vlag, lied, territorium, een chauvinistisch gemeenschapsgevoel. De patriot beschouwt de geschiedenis als afgelopen en koestert zich in haar eeuwigdurende epiloog. Voor de nationalist moet die geschiedenis nog beginnen, en is het zoeken naar de Big Bang. De patriot celebreert, herkauwt, cultiveert. De nationalist complotteert, spuwt uit, en stelt de officiële lezingen van de geschiedenis steeds weer in vraag.

De patriot leunt genoeglijk achterover, de nationalist zit op het puntje van zijn stoel. De patriot wandelt, de nationalist marsjeert. De patriot ontvangt graag prijzen en medailles, koninklijke, maar ook wat men in het Vlaams speekmedailles noemt, zoals de “Orde van de Vlaamse Leeuw”. De nationalist bedankt voor de prijzen en aanvaardt alleen geuzentitels. Een echte caracteriel.

De patriot houdt van feestdagen, tekent in op huldeboeken, en legt kransen op monumenten. De nationalist houdt niet van verplichte feestdagen, draagt verboden literatuur met zich mee, schildert graffiti, en legt bommen onder diezelfde monumenten. Het Vlaams-nationalisme is een zaak van straatschilders,- Flor Grammens, de man die in de jaren ’30 van vorige eeuw al Franstalige straatnaamborden in Vlaanderen overschilderde, is een absoluut prototype.  De nationalisten slaan de bressen, de patriotten proberen ze te dichten (u weet wellicht dat de zandzakjes, gebruikt bij overstromingen, “vaderlanderkes” worden genoemd).

Onmerkbaar, sluipend en zalvend, proberen Verhofstadt, Dehaene en C° ons nu ook een soort Europees patriottisme in te lepelen, eigenlijk een zeer behoudsgezinde toewijding aan een supra-nationale bureaucratie, die, niet toevallig, door de grote natiestaten wordt gevoed, en die ons in slaap probeert te wiegen met Beethovenmuziek.

En er bestaat zelfs een supervariant van het patriottisme, als meta-ideologie van de tevredenheid, namelijk het mondiaal patriottisme, de genoegzaamheid en morele zelfvoldaanheid van de wereldburger, die nergens nog tegenstellingen ziet, alleen een markt van meningen en een bonte kermis van culturen.

Ik zou zo nog veel verder kunnen gaan, maar u begrijpt wat ik bedoel, en wie het schoentje past, trekke het aan. De diepe onvrede van het hedendaagse nationalisme is me zeer lief. Geen vaderland, geen vader, geen vorst, geen god: daarom hebben wij het zo moeilijk met gezag, politieke structuren, het systeem. Ook met onze eigen politieke leiders, die we slechts tijdelijk en zeer voorwaardelijk enige macht gunnen. Links mag van mij duizend keer het Vlaams-nationalisme als “fascistisch” betitelen,- de echte rebellen bevinden zich binnen de Vlaamse beweging. Ze weerspiegelt een vorm van mentale fitheid en burgerlijke waakzaamheid, een permanente activistische zoektocht, die steeds weer haar limieten verlegt en haar doeleinden herdefinieert.

Pogingen om het Vlaams-nationalisme blijvend te koppelen aan de bloed-en-bodem-ideologie van de jaren ’30, de collaboratie, het fascisme, zijn zinloos: het 21^ste eeuwse nationalisme is zijn tijd vooruit. Milquet, Di Rupo, maar ook Kris Peeters en C°, moeten zich geen illusies maken: het Vlaams-nationalisme heeft, na haast 200 jaar België –en ik spreek dan nog niet over de andere patrieën die over ons heen rolden- zoveel resistentie ontwikkeld tegen het machtsdenken, tegen de taal van de heersers, dat het haast geen macht meer verdraagt, geen enkele.

2.Over oorlog en vrede

Ondertussen gedragen onze kunstenaars en onze zogenaamde intellectuele elite zich als perfecte patriotten: ze zoeken niets, ze zijn aangekomen, gearriveerd, in alle betekenissen van het woord.

In de romans en in de films lopen schrijvers en kunstenaars in tijden van revolutie vooraan en staan ze op de barricaden, maar niet bij ons: de intellectuelen willen feestvieren en prediken de pacificatie, vooral omdat hun winkel moet draaien. Vrede zij met u, Vlaming, kom tot rust en word eindelijk Belg, Europeaan, wereldburger! Het is een Sirenenzang die ons blijft toewaaien vanuit de muzenwereld. Zeldzaam zijn de stemmen die tot onrust aanzetten.

Tom Lanoye, Dimitri Verhulst, David Van Reybrouck, Wim Delvoye, Luc Tuymans, Jan Fabre en tutti quanti: allemaal willen ze koesteren en gekoesterd worden. Ze haten het nationalisme en verwarren het opzettelijk met fascisme en xenofobie, omdat ze de rebellie, politiek en existentieel, helemaal hebben opgegeven. Hun individuele drang naar erkenning spoort perfect met een politiek conformisme dat hen altijd opnieuw in de armen van de Belgische staat en de monarchie drijft.

Een van de weinige kunstenaars die dat rusteloos, vaderlandsloos nationalisme wél ten volle begreep en vertolkte,- en daarnaar verwijst de titel van mijn toespraak-, is de bij ons nog altijd miskende expressionistische dichter Paul Van Ostaijen. Als flamingant en activist in de eerste wereldoorlog wist hij verdomd goed dat het burgerlijk patriottisme nooit het onze kan zijn. En dat uitte zich in een geweldig vuistgebaar van de concrete poëzie, gedichten die echt in uw gezicht ontploffen. Zijn poëzie is die van de radicale bommenlegger, provocateur en straatschilder, niet doe van de lepe ideeënmarchand of salonintellectueel.

“Boem paukeslag, daar ligt alles plat!”,- zo klinkt het als een gekalkte slogan in de bundel “Bezette Stad””. Een pacifist was Van Ostaijen allerminst: hij zag het activisme als een strijdbaar anti-patriottisme, tegen de staat, in dit geval de Belgische staat, het Belgische pseudo-vaderland. Deze diepe vijandschap is niet op simpele haat gebaseerd, maar op het inzicht dat de waarheid uit tegenstellingen wordt geboren en dat men kleur moet durven bekennen. Sterker nog: dat men zijn vijanden met zorg moet uitkiezen en moet koesteren.

Wie geen vijanden heeft, kan ook geen vrienden hebben. En beter een echte vijand dan een valse vriend, zegt het spreekwoord. In dit facebook-tijdperk kan je met één klik een “vriend” maken, we worden allemaal verplicht om tot het Grote Netwerk toe te treden, waarin alle tegenstellingen diffuus worden. Daarmee wordt niet alleen het begrip vriendschap volledig gebanaliseerd. Er is ook geen knop om iemand tot tegenstrever uit te kiezen, terwijl we die antipode eigenlijk nodig hebben om onszelf te ontdekken. Hij is de Andere, die toont wie we vooral niét willen zijn: een omgekeerd ideaalbeeld, een averechtse spiegel.

Het is de vijand die ons denken en handelen een richting, een zin geeft. Daarom vindt men de hevigste flaminganten in Brussel en in de Vlaamse rand: omdat de tegenstrever daar tastbaar, fysiek aanwezig is, niet alleen als beeld, als gerucht. En daarom vind ik ook dat we voor Olivier Maingain een standbeeld zouden moeten  oprichten: niemand vertolkt beter en duidelijker datgene wat wij afwijzen, namelijk het Belgisch-francofoon imperialisme, dan deze FDF-er.

En als u vindt dat ik hier oorlogstaal spreek, dan hebt u helemaal gelijk: het pacificatiedenken, met het compromis als dogma, is dodelijk voor Vlaanderen en voor de Vlaamse beweging. De echte vrede is een na te streven ideaal, maar de valse, opgedrongen vrede is een sluipend gif. Het maakt ons lam, laks en tam. Het is de Lamme-Goedzak-mentaliteit die men steeds weer op ons probeert te plakken, als een pseudo-identiteit: de Vlaming als een ietwat sullig, voorzichtig en materialistisch kuddedier. We moeten ons blijven verzetten tegen dat fataal cliché, en Tijl Uilenspiegel als model adopteren van de rebellie, de contramine, de radicaliteit, de on-vrede.

De strijd als leerproces, als terapie, als zoektocht naar zichzelf. Wat de oud-Griekse denker Herakleitos en de 19^de eeuwse filosoof Friedrich Nietzsche voorop stelden als “de oorlog als vader van alle dingen”, wordt in de context van het Vlaams-nationalisme het permanent opzoeken, tactisch aftasten en doelgericht provoceren van het Belgische establishment, met zijn duizend gezichten, als een Distopia, een toestand van verdorvenheid die haar tegendeel oproept, namelijk de Platonische republiek. De monarchie, het VBO, het fameuze “Centrum” voor Gelijkheid van Kansen, de zgn. “staatsdragende partijen”, de VRT, enz.: alle vormen ze een lange ketting die ons bewust maakt van het objectieve kwaad, als een Kafkaiaans systeem dat louter zichzelf nog reproduceert, volautomatisch en meedogenloos.

Laat niet de paranoia en het complotdenken regeren, de waan die ons verdeelt, maar de intelligente radicaliteit. De Belgische staat heeft het Vlaams-nationalisme voortgebracht. Laten we die staat dus dankbaar zijn en hem koesteren als volksvijand nr. 1, waarmee we een permanente gespannen relatie hebben, die zich op gezette tijdstippen ontlaadt. Afkeer kan inspireren. België is ons Distopia, het gedroomde land om niét in te wonen, een nachtmerrie. Het is de perfecte on-staat, die beantwoordt aan alles wat wij niet willen zijn: corrupt, dubbelzinnig, inefficiënt, ondemocratisch, bureaucratisch. We hebben de duurste elektriciteit, het hoogste aantal regeringen per vierkante meter, de spoorwegen met de meeste vertragingen, de hoogste belastingen, de slechtste wegen, de traagste justitie, de meeste asielzoekers, het hoogst aantal zelfmoorden én het hoogste aantal verkeersslachtoffers per inwoner. Is er een betere schietschijf mogelijk voor de nationalistische rebel?

“Ik ben beschaamd om Belg te zijn”, zuchtte een vrouw, toen ze, eind juni, ergens tussen Brugge en Gent, na urenlange opsluiting in een gloeiend hete treinwagon uit haar lijden werd verlost. Vrienden, dat moet ons als muziek in de oren klinken. Afkeer is de moeder van de wijsheid, het klinkt als een illuminatie én een oorlogsverklaring.

Terecht zucht Franstalig België dat de Vlamingen niet meer “redelijk” zijn. Neen, we zijn niet langer redelijk en rekkelijk, zoals we dat haast 200 jaar wél zijn geweest. We willen het onmogelijke, en dat is maar net goed genoeg om het absurde te counteren.

Boem paukeslag, daar ligt alles plat. Nu Bart De Wever definitief de stekker heeft uitgetrokken, is de ultieme opdracht overduidelijk: N-VA en Vlaams Belang moeten nu op zoek gaan naar elkaar, in het oprichten van een breed republikeins verzetsfront.

III. Taal versus territorium

En voor u nu allemaal, met het schuim op de lippen, naar de goedendag grijpt en massaal het slagveld oploopt, wil ik een laatste maal naar Paul Van Ostaijen verwijzen: het zijn namelijk de dichters, meer dan de politici, die een weg zouden moeten tonen naar de overkant, het schier onbereikbare vaderland.

Ja, wij kunnen het Belgische verhaal overstijgen en een Vlaamse republiek afkondigen, gegrondvest op een nieuw maatschappelijk project. Ja wij kunnen winnen, groeien, de geschiedenis naar onze hand zetten. Ja, wij kunnen Europa verbazen. Maar het zal gaan via een omweg, namelijk via een herontdekking van onze moedertaal.

We hebben ons teveel laten leiden door een landelijke, agrarische versie van het flamingantisme, de obsessie om geen “morzel grond” af te staan, en we lieten ondertussen onze taal, ons echt historisch kapitaal, verkommeren. Daardoor zijn de faciliteiten in de Vlaamse rand rond Brussel ontstaan: als een zogezegd onbelangrijke/tijdelijke toegeving aan francofonen die in Vlaanderen wonen. Maar zij hebben het spel slim gespeeld: ze bleven zolang hun taal spreken en trokken andere taalgenoten aan, tot het bordje “Vlaanderen” niets meer betekende. Daar sta je dan met een soeverein grondgebied. We zijn als boeren die op een schone dag merken dat hun akker vol staat met oneetbaar, niet meer te wieden onkruid. De boer zelf is een exoot geworden.

Zonder taal, geen denken, geen bewustzijn, zegt de cultuurfilosoof én cultuurflamingant in mij. Ik geef u een voorbeeld uit de dagdagelijkse realiteit.

Telkens weer zie ik bij ons in de randgemeente Overijse hoe welmenende ouders,- dikwijls vader francofoon en moeder Nederlandstalig,- hun kinderen zogezegd perfect tweetalig proberen op te voeden. De gezinsharmonie wil dat zo, en het zou goed zijn voor hun toekomstige carrière. De realiteit is, dat die kinderen hun plan trekken in een brabbeltaaltje, een tussentaal die ik “Belgisch” zou willen noemen, in de slechtste zin van het woord. De aap komt uit de mouw, als blijkt dat kindlief naar de lagere school in het Nederlands gaat, en dan mag overschakelen naar Franstalig middelbaar onderwijs. Dat geeft al een rangorde aan: het “Vlaams” is een primitieve volkstaal van de straat, het Frans een cultuurtaal.

Maar bovendien schijnen deze mensen niet te beseffen dat een taal méér is dan een communicatiemiddel: ze vormt ons denken en ons bewustzijn, ze boetseert onze identiteit. De finesses, de nuances, het raffinement,- we doen er een heel leven over om ze te ontdekken. De literatuur kan er ons bij helpen, maar we moeten het allemaal zelf heruitvinden, doorheen het denken, spreken, schrijven. We zijn allemaal dichters, of zouden het moeten zijn. Die dimensie wordt de Vlamingen permanent ontnomen, juist door de morele plicht om meertalig te zijn en zich te socialiseren, zich aan te passen in een situatie waar “het niet zo nauw steekt”. Het Nederfrans gebrabbel van Elio di Rupo, de tussentaal van de kinderen waar ik het over had, het spraakgebruik van zelfs vele van onze Vlaamse politici,- zoals Minister-president Kris Peeters, om er geen te noemen, de simpele Vlaming van “Man bijt hond”-,  het neigt allemaal naar hetzelfde, namelijk een genivelleerd, ééndimensioneel gebruiksvlaams, een Swahili waar je wel een eind mee komt om de weg te vragen, maar waar in de verste verte geen cultuurtaal in te herkennen valt.

Dit assimil-Vlaams is dodelijk voor de politieke ontvoogding die wij nastreven. De Nederlanders lachen er terecht mee, al doen zij evenzeer aan taalmishandeling, maar zij hebben Reve, Mülisch en Hermans. Nationalisten hors la lettre, fanatieke Hollanders én taalvirtuozen. Alleen de taal kan ons bevrijden, eenvoudigweg omdat de republiek gegrondvest is op burgerlijk bewustzijn, intense onderlinge communicatie, taalcreativiteit, nieuwe woorden en begrippen die zich ontwikkelen, nieuwe nuances, een zich immer versterkend en veellagig wereldbeeld.

Ons Vloms, zoals België dat cultiveert, het bescheiden Nederlands dat zich ergens in en rond Brussel vasthaakt aan een zeer onbescheiden en expansief Frans, kan nooit die kwantumsprong maken naar de status van een rijke, vrij algemeen gedeelde cultuurtaal. Daarvoor moeten we, spijts alle multicultheorieën, ééntalig zijn, maar dan ook consequent en radicaal, in de diepte en de breedte, zoals alle volkeren die ons omringen, de Fransen, Duitsers, Britten en Nederlanders. Natuurlijk spreekt een Duitser met een diploma middelbaar ook Engels, en misschien zelfs Frans, maar Goethe en Schiller mogen op hun twee oren slapen: de Duitser denkt, voelt, leeft in het Duits. Het is zijn "element". Hetzelfde voor de taal van Molière en Shakespeare. Er zijn daar actieve elites die fanatiek waken over hun taal, en er ook een chauvinistisch gevoel aan koppelen. Dan pas heb je een cultuurnatie. Terwijl wij, bezuiden de Moerdijk, opgescheept zitten met schrijvers die wel Nederlands schrijven maar daar vooral géén identiteitsverhaal aan willen verbinden: ze willen dat we goede Belgen worden, beleefd, soepel, tweetalig, en bescheiden.

Onder die valse vrede valt niet te leven. De taalstrijd is een echte oorlog, het is niet zomaar een metafoor. Noem het dan ook een oorlog, omzwachtel het niet met eufemismen. Het is een strijd voor identiteit en cultuur. Dat hebben organisaties als het Taal Actie Komitee zeer goed begrepen.  De francofonen waren zogezegd niet geïnteresseerd in le droit du sol, ze waren zo slim om die bodem in te palmen via een omweg. We zullen met dezelfde wapens moeten terugslaan, door Nederlands te spreken, overal, nadrukkelijk. Door Kraainem, Wezembeek en de andere verbrusselte gehuchten te vernederlandsen. O neen, wat culturele centra neerpoten zal niet volstaan, en eens flink gaan betogen ook niet: we zullen er moeten gaan wonen en leven, luidop onze taal spreken in de winkels, in het postgebouw, de supermarkt, de restaurants. Eisen stellen inzake bestuurstaal, als burger ter plekke, en er desnoods het Hof van Straatsburg bijhalen. In die zin zou de opdeling van België vandaag zelfs te vroeg komen: de zes faciliteitengemeenten zouden zonder twijfel via een volksraadpleging bij Brussel terechtkomen, nota bene in naam van de democratie en de mensenrechten.

En ik zal het blijven herhalen: de Vlaamse culturele elite, de schrijvers, kunstenaars, intellectuelen, zullen we moeten overtuigen om in deze linguïstische confrontatie het voortouw te nemen, tegen de sluipende Belgicisering en de mythe van de meertalige Vlaming. In het interbellum van vorige eeuw was onze culturele elite Vlaamsgezind, het moet vandaag in de 21^ste eeuw opnieuw lukken. We hebben dringend goede ambassadeurs nodig:

<