|
_xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
120
Mag ik, vrijblijvend uiteraard, in naam van de goede vriendschap, voor 11 juli 2011, een klein geschenk aanbieden aan al mijn lezers? Welke goede geest deze oorspronkelijk bij mij heeft binnen geblazen weet ik niet meer, maar geloof me : bewaar dit adres onder een glazen stolp, wees er zuinig op en geef hem AUB zoveel mogelijk door.
Hier volgt het mailadres voor de Nieuwsbrief : wim.dewit@skynet.be
Op hun laatste nieuwsbrief vond ik een resem 11 Juli-toespraken, waarvan de eerste en misschien wel de belangrijkste,, uit de frontlijn in de Brusselse Rand, tezelfdertijd een noodoproep en een historisch verslag is, hoe imperialistische Francofonen beetje bij beetje Vlaamse grond inpalmen. Ze vervangen, in hun woorden, le droit du sol, door le droit du père de famille
Wat wil zeggen : « Jy suis, jy reste, en jullue kunnen het afbollen.
11 juli-toespraak door Anne Sobrie - Vlaamse schepen te Sint-Genesius-Rode
Publicatie: 11 juli 2011
----------------------------
Op deze 11-juli viering - feest van de Vlaamse gemeenschap - is het voor mij, als enige Vlaamse schepen te Sint-Genesius-Rode, een eer en een genoegen het woord tot u te mogen richten.
Ik ben uw bestuur bijzonder dankbaar om mij de gelegenheid te schenken u te kunnen uiteenzetten hoe het politiek leven van een eenzame Vlaamstalige schepen temidden van rabiate Franstaligen eruit ziet.
En gemakkelijk is het niet - dat kan ik jullie verzekeren. Maar boeiend en uitdagend wél.
Laat ik toch even teruggaan naar hoe het allemaal begon en hoe het zover is kunnen komen.
Faciliteitengemeente rode ligt geprangd tussen Wallonië (Waterloo en Braine l'Alleud) en Brussel (Ukkel), en is tot op heden onophoudelijk gewikkeld in een strijd voor de bevestiging van haar Vlaamse aard.
Toen de taalwetten van 1932 het land opdeelden in twee ééntalige gebieden en het tweetalige Brussel, was rode - toen nog een gemeente met 7.000 inwoners, waaronder geen 5% Franstaligen - zonder enige betwisting ingedeeld in het Nederlandstalige gebied.
Maar vanaf 1950 begonnen gefortuneerde Brusselaars hun stad te ontvluchten en kwamen ze zich in de landelijke groene randgemeenten vestigen.
Sint-Genesius-Rode met zijn wonderlijk natuurschoon was daarvoor een uitgelezen oord.
Honderden hectaren landbouwgrond en natuurgebied werden in steeds toenemende snelheid verkaveld en weelderige residentiële wijken rezen uit de grond.
De rijke en machtige inwijkelingen deden er alles aan om het taalstatuut van rode te wijzigen.
Hun actie kreeg helaas een gunstig gevolg bij de herziening van de taalwetten in 1963: rode kreeg - samen met 5 andere gemeenten rond Brussel - een regime met taalfaciliteiten voor de Franstalige inwoners.
De gevolgen van deze noodlottige wetswijziging waren niet te overschouwen: bouwen, huren en wonen werden zo duur dat de jonge autochtone Rodenaar uitweek naar omgevende Vlaamse gemeenten, waar een lap grond nog betaalbaar was - het Frans verscheen op alle openbare gebouwen en in alle openbare mededelingen - de Franstaligen begonnen zich ook politiek te manifesteren en betrachtten - toen al - openlijk en agressief de aanhechting van rode bij Brussel.
Dit alles leidde tot de verkiezingsramp van 1970.
De Franstaligen verschenen met een eenheidslijst en behaalden de meerderheid. De Vlamingen waren verdeeld over 3 lijsten.
In het schepencollege zetelden 3 Franstaligen en slechts 2 Vlamingen.
In een oogwenk werd een Franstalige gemeenteschool opgericht - ontstond een Franstalige culturele raad - organiseerde het gemeentebestuur Franstalige culturele weken.
Op het gemeentehuis drong het Frans als dagelijkse voertaal door tot in de burelen - Franstalige schepenen konden toch niet anders dan zich in hun eigen taal onderhouden met het personeel... bovendien zij hadden de "faciliteit"!
In de gemeenteraad verliepen de debatten hoe langer hoe meer in het Frans.
Zes jaar duurde deze agressieve politiek.
Maar, in hun gelukzaligheid ontging hen wat er in het Vlaamse Rode gebeurde.
Door de schok van de verkiezingsnederlaag werd iedereen in deze gemeente plots flamingant en groeide de drang naar Vlaamse eenheid, wat eindigde in de verkiezingsuitslag van 1976, met 12 zetels voor de Vlamingen en 11 voor de Franstaligen.
Gedurende 12 jaar heeft deze meerderheid - onder leiding van mijn moeder, mevrouw Algoet - een resolute radicale Vlaamse politiek gevoerd.
Een revolutionaire bouwpolitiek gericht op het afremmen van de franse inwijking - een strijd tegen het woekerende franse taalgebruik ook in de gemeenteraad.
Deze strijd eindigde in verschillende arresten van de raad van state die bevestigden dat de officiële bestuurstaal het Nederlands is.
Rode kreeg een Vlaams gelaat - nieuwe straten kregen systematisch onvertaalbare namen - wortelend in de aloude plaatselijke toponomie - zoals Roesbunder, Heyenblok, Marosdelle, Steenvoorde...
Maar de Franstaligen begroeven de strijdbijl niet.
Ondanks het woningbeleid en 6 nieuwe verkavelingen bleven zij massaal inwijken.
En - helaas - de verkiezingsuitslag van 1988 was dan ook rampzalig voor de Vlamingen van rode. Sedert 1 januari 1989 moeten de Vlaamstalige gemeenteraadsleden immers plaats nemen op de minderheidsbanken. Thans zetelen nog slechts 8 Vlamingen tegenover 17 Franstalige gemeenteraadsleden. Van de 18.000 inwoners die rode thans rijk is zijn er meer dan 70 % anderstaligen.
Gelukkig heeft de Vlaamse strijd allerlei wetten weten te bedingen ter beveiliging van Vlaanderens eigen aard en behoort Sint-Genesius-Rode ook definitief tot het Vlaams gewest.
Dank zij de wet van 1988 worden de schepenen in de faciliteitengemeenten rechtstreeks verkozen in volgorde van belangrijkheid, en moet het schepencollege beslissen bij consensus.
Dank zij die wet zetelt vandaag nog één Vlaamse schepen in het college - ook in Wemmel trouwens zetelt nog één Vlaming. De andere faciliteitengemeenten moeten het spijtig genoeg zonder een Vlaamse schepen stellen.
Het schepencollege beslist bij consensus - er moet dus rekening gehouden worden met de Vlaamse schepen.
En dat, dames en heren, is nog altijd een blok aan het been van de Franstalige meerderheid, want de Vlaamse schepen kan keer op keer beslissingen afblokken, hetgeen voornamelijk gebeurt met betrekking tot communautaire dossiers of oproepingsbrieven bij verkiezingen...
Alhoewel het faciliteitenregime in 1963 door de wetgever gewild is als een maatregel om het Nederlandstalig karakter van de betrokken gemeenten veilig te stellen, via een tijdelijke inschikkelijkheid om de aanpassing en integratie van de Franstaligen mogelijk te maken, blijft voor hen het regime een middel, ja zelfs een recht tot verfransing, en dat mogen wij niet toelaten.
Systematisch gaan zij voorbij aan essentiële punten van de wet die zegt:
- Dat onze gemeente een Vlaamse gemeente is
- Dat zij behoort tot het Vlaams gewest
- Dat het Nederlands voorrang heeft
- Dat het gebruik van het Frans slechts verplicht is door de gemeentediensten op uitdrukkelijk verzoek van de burger.
Meer nog - weet u dat de burgers van rode allerlei voordelen en subsidies ontlopen omdat de Franstalige beleidsmensen een uitdrukkelijk verbod geven om Nederlandstalige folders van het Vlaamse gewest - van de provincie Vlaams Brabant, ter beschikking te stellen van de burger, zodat deze niet weet van welke voordelen, premies, subsidies... hij kan genieten.
Zij weigeren het preventief kankeronderzoek van de provincie Vlaams Brabant te organiseren, zodat ik zélf de nodige stappen hiertoe heb gedaan en met medewerking van de vzw de rand dit onderzoek - ook voor Franstaligen trouwens - organiseer in het Vlaamse gemeenschapscentrum, de Boesdaalhoeve.
De Franstaligen weigeren een seniorenraad, een culturele raad, milieuraad op te richten, waardoor zowel verenigingen als gemeente subsidies missen.
Doordat de meerderheid weigert een jeugdraad en jeugdwerkbeleidsplan op te stellen en de jeugd dit zélf doet, missen de Vlaamse jeugdverenigingen 20% van de subsidies.
En waarom deze weigering?... juist - het zijn "Vlaamse" initiatieven. Dat zij in Vlaanderen wonen gaat aan hen voorbij.
De Franstalige gemeentescholen in de zes worden volledig bekostigd door de Vlaamse gemeenschap - er werd berekend dat dit aan de Vlaamse gemeenschap tijdens deze legislatuur zo maar even 50 miljoen euro zal kosten.
Maar, nog onlangs besloot het grondwettelijk hof dat de pedagogische inspectie toch mag worden uitgevoerd door de Franstalige gemeenschap. Meer nog, de bevoegde minister van onderwijs heeft deze scholen zelfs aangeschreven dat zij m.b.t. eindtermen een afwijking kunnen vragen om te voldoen aan de eindtermen van de Franstalige gemeenschap in plaats van aan deze van de Vlaamse gemeenschap. Uiteraard vragen zij deze afwijking, en ondanks het feit dat ik daaromtrent de consensus heb gebroken in het college, heeft de minister de Franstalige meerderheid gelijk gegeven. In deze scholen hebben wij dus niets in de pap te brokken. Wij mogen ze enkel betalen!!!
Overduidelijk is het dat zij zich helemaal niet willen aanpassen. Waarom?
Onwetendheid? Een te moeilijke taal dat Nederlands? Misschien - bij een aantal van hen, maar bij de meesten een diepgewortelde onwil, een meerderwaardigheidsgevoel en vooral domheid, gebrek aan pure intelligentie vormen nog steeds de ingrediënten van hun halsstarrige weigering.
Dames en heren, de droom van de Franstaligen de Brusselse 19 te verenigen met Wallonië via de aanhechting van gans Sint-Genesius-Rode blijft hen drijven met ongehoorde driestheid, zoals we nog steeds moeten vaststellen. Wij staan inderdaad nog steeds op de frontlijn in de begerenswaardige corridor van amper 4 kilometer die Brussel van Wallonië scheidt.
Meer dan ooit stellen wij ons vandaag ernstig de vraag, na jaren moeizaam maar moedig optornen tegen de Franstalige agressie, of de faciliteiten nog verder zin hebben.
Meerdere malen werd geopperd dat ze moeten afgebouwd worden, maar tijdens de onderhandelingen wordt hierover niet gesproken.
Spijtig genoeg moeten wij ook vaststellen dat de onderhandelaars meer en meer een afzwakking van de verplichtingen van de Franstaligen om zich aan te passen aan de streek waarin zij wonen, inlassen.
Eens te meer dreigen wij het kind van de rekening te worden.
Wij waren inderdaad gelukkig met de omzendbrieven Peeters en Martens die de puntjes op de "i" zetten. Met deze brieven werd andermaal duidelijk gesteld dat de niet aangepaste leerling wanneer deze zijn documenten toch in het Frans wil, dit telkens opnieuw dient te vragen. Terecht meenden de bewindvoerders dat door deze herhaling tot in den treure de onwillige leerling uiteindelijk toch zou ontmoedigd worden en zich misschien toch de moeite zou getroosten om de taal van de streek waarin hij woont - onze Vlaamse taal - te spreken.
Maar de onweerswolken stapelen zich op en dat lezen wij alweer in de nota van Di Rupo: de Franstaligen zouden maar om de 6 jaar hun verlangen om het Frans te mogen gebruiken moeten hernieuwen: een afzwakking van de faciliteitenregeling - er zou een apart kieskanton voor de faciliteitengemeenten opgericht worden waar de inwoner zou kunnen stemmen zowel op Vlaams Brabantse als op Brusselse lijsten.
Een langzame maar zekere voorbereiding voor de aanhechting bij Brussel.
Het wordt weer pijnlijk duidelijk dat we alweer eens anders behandeld worden dan de rest van Vlaanderen - dan de rest van België.
Wij zullen er onze Vlaamse onderhandelaars dan ook moeten aan herinneren dat de bevestiging van de rol van het Nederlands voor de bestuurders en de omzendbrieven twee belangrijke verworvenheden zijn van de laatste jaren en dat ze niet meer als pasmunt mogen gebruikt worden.
Wij zijn maar met zes en misschien niet sterk, maar het is wél de plicht van onze Vlaamse gemeenschap ook oog te hebben voor de belangen van al haar inwoners, zeker deze van onze gemeenten.
Laat mij echter duidelijk zijn: wij zijn uiteraard voor de splitsing van B-H-V, maar dan op een echte propere manier. We koesteren geen roeping als politieke zelfmoordenaars of kamikazes om de rest van B-H-V te redden. Wij roepen integendeel luid en klaar dat wij er ook bijhoren. Wij blijven zeggen dat onze gemeente, zij het bijzonder, een Vlaamse gemeente is en dat wij onbetwistbaar tot Vlaanderen behoren.
Wij vragen niet veel. Wij vragen enkel respect en zeggen dat Franstaligen die deel willen uitmaken van onze samenleving onze taal moeten leren en onze cultuur moeten aanvaarden.
Vlaanderen is ons land - onze grond en onze manier van leven, en wij willen alle mogelijkheden bieden om ervan te genieten.
Daarom vragen wij dat de Franstaligen ophouden onze taal - onze cultuur - onze burgers te beledigen.
Dit is een korte boodschap maar met veel inhoud en daarvoor moeten wij blijven vechten.
Wij in rode laten trouwens de moed niet zakken.
Met de nodige steun en een voldoende brok aan optimisme, moet het mogelijk zijn onze faciliteitengemeente niet verloren te laten gaan.
En daarom - dames en heren - zijn uw blijken van strijdvaardigheid en steun ten overstaan van onze gemeente - een hart onder de riem van elke Vlaamse Rodenaar.
De strijd van en voor Rode is ook de strijd van Vlaanderen. Het is een strijd op en voor Vlaanderens grenzen. Hij zal pas gewonnen zijn als op Rodes grens de Vlaamse vlag blijft wapperen, of om het met Guido Gezelle op deze Guldensporendag te zeggen: Als te rode de leeuwen dansen.
Beste vrienden, ik wens jullie een zeer aangename feestdag.
--------------------
Diagonaal herlezen
Deze Mevrouw Soubrie krijgt van mij een dikke knuffel, zelfs al is ze van CVP-strekking. Was ze maar geboren in een echt Vlaams nest, dan was Rode nu misschien de vinger in de weke onderbuik van Wallo/Brux
Maar ja, aan onze afkomst kunnen we allemaal niets veranderen, hé
Al iets hierover gehoord of gelezen in de media? Die zijn inderdaad meer bezig met de luimen en de fluimen van de Homo Erectus uit Mons
.
Het zou wel eens de moeite kunnen zijn om te onderzoeken wie daar al die fortuinen binnen gehaald heeft, om inderdaad zo maar massaal landbouwgrond (ja toch!) te verkwanslen tot onbetaalbaar dure percelen bouwgrond. Ik zou mij zelfs willen afvragen of in die zin, de klok niet kan terug gedraaid worden?! Als men een hond wil slaan, is er vlug een stok gevonden. Waren die kopers van die zonevreemde percelen dan geen zonevreemde nieuwkomers? Let op het woord zonevreemd : is een woord dat zo uit het vocabularium kan gehaald zijn bij de Sovjets
.
Doen zoals Stevaert indertijd deed met hofsteden die niet meer rendabel waren, maar bewoond bleven en dus regelmatig gerenoveerd dienden te worden : verbouw-vergunning? Ausgeschlossen! Zonevreemd en de beuk er in. Koopt U een van onze mooie kleine appartementen in de grote stad : daar hebt gij al die problemen niet. Wie daar de bouwheer is van die appartementen? Maar Allez, dat weet ge toch! Het is
, mijn schoonbroer. Wenst U niet zelf af te breken, dan doen wij dat op Uw kosten : morgen staan de bulldozers daar. Met schietensklare Rijkswachters ter bescherming.
De Inspecteur Stedebouwer die mij het verheugend nieuws kwam melden, toonde mij bijna wenend maar machteloos zijn eigen dossier, met fotos en al : hij verkeerde precies in dezelfde situatie als ikzelf : landelijke woning, al generaties ver, ouders gestorven en geen vergunning tot renovatie van dak en vensters : zijn kant van de steenweg bleek ondertussen anders ingekleurd te zijn op het Gewestplan : afbreken!
Onze Burgemeester (Paul Tant, CVP, om geen namen te noemen) kon er niet mee lachen als ik hem in volle raadszaal vertelde dat volgens geruchten, alle schilderijen van Pieter Breughel moesten binnen gebracht worden bij Stedebouw. Waarom dan wel, was zijn (domme) vraag : wel, om al die kleine huisjes in de landschappen te overschilderen, zei ik. Het viel niet in goede aarde, en het heeft precies 9 jaar geduurd voor ik voor 10% gehoor bekwam. Ondertussen hadden wij gestemd met onze voeten om hier in Berlusconi-land met open armen te worden ontvangen. In feite moeten wij Steve Gratis dankbaar zijn : zonder hem waren we nooit naar Italië gekomen!
Kijk, ik wil ook niet met stenen gooien naar die Mevrouw, maar heeft haar Moemoe, ooit Burgemeester van Rode, zoals ze zelf zegt, wel op het goede paard gespeeld? Waarom hebben wij, Vlaams Bewegers, daar niets over gehoord of gelezen? Waren daar toen geen pastoors die van misbruik konden beschuldigd worden? Woonde daar geen soort Ronald Janssen? Waarom liepen daar de journalisten de deuren niet plat om botten boven te spitten?
En waarom kan er in de Vlaamse Parochieraad geen decreet gestemd worden, dat er op Vlaams grondgebied alleen Nederlandstalig onderwijs mag verstrekt worden? En dat 2° daar alleen kinderen toegelaten worden waarvan beide ouders perfect Nederlandstalig zijn? Opkrassen of Nederlands leren : zo moeilijk is dat!
En wat over Braine lAlleud en al die andere Brakels, Eigenbrakel op kop
.ook al on-omkeerbaar Waals grondgebied geworden?
Ik zou zeggen : aan elke schoolpoort voortaan een rijkswachter of 10, uitgerust om naar de oorlog te trekken, samen met een paar Blokkers, TAK-kers of Voorposters : zelfs de Russen zullen komen filmen! Voordien kunnen we altijd Mangain ophalen, om hem, stevig geboeid en gemaskerd, op te voeren als Blauwbaard, de kinderlokker..
Wedden dat Murdoch, de Australische krantenmagnaat, er hoogst persoonlijk op afkomt?
Vive le Roi et son femme, verdomme!
STOP EENS N BLOKKER BLOGGER IN UW TANK
|
