Credit cards do more
than drain money from your wallet -- they may actually create an
"implicit money transfer" from the poor to the rich, according to a new
study from the Boston Federal Reserve. The study, titled "Who Gains and
Who Loses from Credit Card Payments? Theory and Calibrations", suggests that, as
card use becomes more frequent, merchants have raised their prices to
compensate for card-processing charges. (Hat tip to the WSJ) As a result, the study
suggests, the poor -- who usually lack access to reward-paying credit
cards -- end up paying more for everyday goods. Over the last two
decades, the paper notes, the percentage of households using credit
cards has remained stable at around 75 percent. But total card-spending
has jumped from nine percent to 15 percent. The increased use of cards
drives up fees paid by merchants, who raise prices to cover the costs of
the cards. As
card-using households make more and more purchases with credit cards
and jump to take advantage of card rewards programs, "cash-using"
households bear the brunt of higher prices without any of the benefits
of cards. Here's
more from authors Scott Schuh, Oz Shy and Joana Stavins: On average, each
cash-using household pays $151 to card-using households and each
card-using household receives $1,482 from cash users every year. Because
credit card spending and rewards are positively correlated with
household income, the payment instrument transfer also induces a
regressive transfer from low-income to high-income households in
general. The
authors suggest a few approaches policy makers could take to mitigate
the damage caused by credit cards, including allowing merchants to
adjust prices based on whether a purchase is made by cash or credit, a
practice that is currently against the law.
en voor de echt
geïnteresseerde lezertjes zit er een gedetailleerde studie bij op de
hierboven vermelde site van de Huffington Post of je gebruikt het actieve linkje in de tekst...
NEW ORLEANS - (AP) Oil
is spewing from a damaged well north of a bay where officials have been
fighting the spill from the BP disaster in the Gulf of Mexico. The Coast Guard says a
tow boat called Pere Ana C. hit the wellhead near Mud Lake early
Tuesday. No injuries were reported. The Coast Guard did not know who owns
the small well or how much oil has leaked. But a sheen has been spotted
in the lake. Jefferson Parish Councilman Chris Roberts says oil is
spewing from the wellhead. Coast Guard Lt. Brian Sattler says a
helicopter has been dispatched to survey the area, which is accessible
only by boat. Mud Lake is part of a network of bayous and lakes north of
Barataria Bay, an ecologically sensitive coastal estuary where
authorities have been fighting waves of oil from the Gulf spill.
Jan De Nul baggert verder in Panama... tegen Suntracs
Nu een uitstapje naar
het exotische Panama waar onze nationale trots namelijk de baggeraar Jan
De Nul actief is in een consortium dat verwikkeld was in een hevig
sociaal conflict. Ter verdediging van onze baggertrots mag wel worden
gepreciseerd dat hij daar niet de hoofdverantwoordelijke van het
consortium is...maar een woordje uitleg is hier toch wel op zijn plaats
want vrijheid van organisatie ligt ons hier nauw aan het hart en moet
een grondwettelijk recht zijn in alle staten. Spijtig genoeg merken we
dat de verdedigers van flat tax meestal niet erg opgezet zijn met dit
soort rechten voor de meerderheid kleine verdieners...
Hevig sociaal conflict
en bloedige repressie op Panamese werf van Jan de Nul
Via de Internationale
vakbond van Bouw- en Houtwerknemers (BWI - Engelse afkorting) werd ACV
bouw industrie & energie de voorbije dagen op de hoogte gebracht
van een hevig escalerend sociaal conflict in Panama.
De aanleiding van het
conflict is tweeërlei. Enerzijds is er de goedkeuring van de nieuwe
nationale Wet nr. 30. Deze wet wil het recht op vereniging en het recht
op staken en betogen aan banden leggen met forse straffen. Anderzijds is
er het sociaal conflict op werven van het consortium Bouwgroep
verenigd voor het Kanaal (Grupo Unidos por el Canal).
Hoofdaannemer in het
tijdelijke consortium is het Spaans bedrijf Sacyr Vallehermoso S.A..
Ook het Belgische baggerbedrijf Jan De Nul maakt deel uit van dat
consortium. Zo kon Jan de Nul mee lucratieve contracten in de wacht
slepen voor de verbreding en verdieping van het Panamakanaal en de bouw
van het nieuwe sluizencomplexen.
Op de werven van het consortium brak begin
juli een staking uit. De Panamese bouwvakkers, lid van de vakbond
SUNTRACS, legden het werk neer om te protesteren tegen de loon- en
arbeidsvoorwaarden. Eisen van de stakers zijn: meer loon, betalen van
overuren, hygiënische was- en slaapgelegenheden, veilige
werkomstandigheden. De staking werd massaal opgevolgd. Na 4 dagen gingen
alle arbeiders echter opnieuw aan het werk omdat gedreigd werd alle
stakende werknemers te ontslaan. Tijdens de actie werden alle toegangen
tot de werven gecontroleerd door politie en moesten werknemers zich
identificeren, dit met de bedoeling de stakingsleiders te kunnen
arresteren. De volgende dagen werden meerdere vakbondsverantwoordelijken
van SUNTRACS aangehouden. Een aantal van hen bevinden zich nog steeds
in de gevangenis.
Het conflict over Wet nr 30 en het sociaal conflict op de
werven van het Panamakanaal raakten op een bloedige manier met elkaar
vermengd. Ook al omdat de repressie van de regering tegenover de stakers
en vakbondsverantwoordelijken een voorproefje lijkt van wat de nieuwe
wet zal brengen. De voorbije 2 weken kwamen tijdens protesten al 9
arbeiders om het leven, honderden raakten gewond. Tegelijk werden
minstens 300 betogers en stakers gearresteerd.
De Internationale
vakbond van Bouw- en Houtwerknemers (BWI) volt de zaken op de voet en
coördineert de internationale syndicale reactie.
Te midden van al deze
gebeurtenissen wil ACV bouw industrie & energie haar grote
bezorgdheid kenbaar maken. Daarom zal ACV ACV bouw industrie &
energie actief deelnemen aan de internationale campagne van de BWI om de
repressie een halt toe te roepen en werknemers te steunen in hun strijd
voor waardig werk. ACV bouw industrie & energie zal ook deelnemen
aan de solidariteitsmissie van de BWI die eind augustus ter plaatse de
feiten gaat natrekken. ACV bouw industrie & energie ondersteunt de
vraag van de BWI om een zo snel mogelijk een officiële IAO-delegatie
naar Panama te sturen.
Ondertussen roept ACV bouw industrie &
energie de Panamese regering op om met hoogdringendheid het geweld te
stoppen en de anti-syndicale Wet nr. 30 onmiddellijk in te trekken.
Daarentegen vraagt ACV bouw industrie & energie dat de Panamese
regering en het consortium van werkgevers de internationale normen
inzake het recht op vereniging, syndicale vrijheden en het recht op
staken ten volle zouden eerbiedigen.
ACV bouw industrie & energie zal
zo snel mogelijk een onderhoud vragen met de directie van het Belgische
bedrijf Jan de Nul als lid van het consortium om haar standpunt in
deze zaak te kennen.
ACV bouw industrie & energie zal ook contact opnemen
met de Panamese ambassadeur in Brussel om protest aan te tekenen tegen
de gang van zaken en zal aan de Belgische Minister van Buitenlandse
Zaken, Steven Vanackere, vragen hetzelfde te doen.
Ten slotte wenst ACV
bouw industrie & energie haar solidariteit te betonen met de
protesterende bouwvakkers, omdat waardig werk de beste garantie is
voor waardig leven.
ACT NOW! Panama:
Anti-union repression and arrest of SUNTRACS leaders
"Once again, the BWI
has forwarded a strong protest message to the president of Panama
protesting at the government's anti-union repression of SUNTRACS leaders
- Sindicato Único de Trabajadores de la Construcción y Similares -,
members of our International," said Carlos Salguero, regional
representative of the BWI Latin America and Carribbean office. The
police arrested SUNTRACS leadership and members on 10 July 2010 while
the trade union held a meeting in a hotel in the city of Panama. Among
the union's demands, wages, working conditions at the Panama canal site
and the adoption of check off system for trade union fees.
According to
information received by the BWI, the striking workers were also
protesting against the decision by the Government of Panama to impose
Law 30, which undermines fundamental rights, such as the right to strike
and freedom of association. Law 30 also penalises workers who take
their protests to the streets, an offence which can result in up to two
years in prison.
According to the latest news, the
government has called a cabinet meeting, which is expected to adopt
further repressive measures, such as arrest warrants against specific
trade union leaders. The suspension of fundamental rights is also a
possibility.
In letters to the authorities of
Panama, the BWI firmly condemned the violent repression of the strike
movement and urged the President of Panama to take concrete measures to
order an investigation into the deaths to find out how they happened as
quickly as possible, identify those responsible and apply the relevant
penal and administrative measures.
In its campaign, the BWI also demands
the immediate repeal of the controversial Law 30, which creates a
climate of violence that led to the events of 10 July and the
persecution of construction workers. Please ACT NOW and sign our online
campaign hereunder.
Panama City,
Jul 9 (EFE).- A union denounced a Panama Canal contractor's decision to
dismiss 10 workers and its apparent refusal to participate in talks to
resolve a labor dispute.
"At this moment there
are no signs. Talks have stagnated," said Marco Andrade, one of the
Suntracs construction-workers union's representatives in talks with the
Grupo Unidos por el Canal consortium, which was awarded a $3.1 billion
contract to build a third set of locks for the international waterway.
"They
(the consortium) didn't tell us anything; they just didn't show up,"
Andrade said, adding that the GUPC is "seeing if it can solve this
problem by force."
The Suntracs representative said the
consortium on Thursday fired 10 workers involved in the construction of
the third set of locks and that police have been deployed to the area.
A
spokesman for the GUPC consortium, which is led by Spanish construction
firm Sacyr Vallehermoso, confirmed the dismissals and told Efe "there
was no strike, that's the wrong term; instead there was an illegal work
stoppage" and the Labor Ministry authorized the firings because those
individuals had stopped working for six days.
"After
an illegal work stoppage, we are legally authorized to proceed to fire"
(workers), the spokesman said.
He added that the
consortium acknowledges its lack of compliance with Panamanian labor law
in some instances - violations that workers have denounced - and is
working to resolve those issues.
The strikers
began protesting Saturday to press for a salary hike, a solution to a
lack of transportation for workers and more sanitary working conditions,
among other demands.
The GUPC spokesman,
meanwhile, said construction work on the third set of locks has resumed
on the Pacific side, although he did not did not indicate why the
consortium was no longer taking part in the negotiations.
Suntracs
and executives from the four companies that make up the GUPC consortium
said Wednesday that progress had been made in the talks and that there
was a willingness among the different parties to reach an agreement.
In
addition to Sacyr, the other members of the GUPC consortium - whose
project is the most important component of a canal-expansion plan -
include Italy's Impregilo, Belgium's Jan de Nul and Panama's
Constructora Urbana.
Andrade said the
workers will continue their strike until an accord is reached that meets
their demands for better working conditions and a salary increase.
Panamanian
President Ricardo Martinelli said Thursday that the GUPC has not
complied with some labor laws but that those problems were being
resolved.
Andrade, meanwhile, also denounced the
continued incarceration of 28 union members who were arrested Saturday
in the Caribbean city of Colon during a protest in support of the
strikers.
He said Suntracs will evaluate what actions
to take to pressure for their release.
The goal of
the canal-expansion plan, which encompasses several projects and is
estimated to cost a total of $5.25 billion, is to double the waterway's
annual capacity from 300 million tons to 600 million tons.
The
canal, designed in 1904 for ships with a 267-meter (875-foot) length
and 28-meter (92-foot) beam, is too small to handle the "post-Panamax"
ships that are three times as big, making it necessary for some time to
expand by building the new set of locks.
Canal expansion
strike enters sixth day with 28 workers in jail Thursday, 08 July 2010
07:18 More
than 500 workers engaged on the most important part of the widening of
the Panama Canal, remain on strike after five days. Another group of 28
all members of the Construction workers Union (SUNTRACS) are being held
in a Colon prison.The strike by more than 500 workers in the area of
Gatun, where works has started on the third set of locks yesterday
reached its fifth day work stoppage to demand better wages, working
conditions, safety, transportation and other needs that have, in the
eyes of the union,been violated by the four nation Consortium that got
the multi million contract. The strikers who stopped work on Saturday
have warned that their actions will not stop despite the threats of
layoffs and pressures from the Ministry of Labor and Workforce
Development and representatives of the consortium, said SUNTRACS leader,
Eustaquio Méndez. Twenty eight workers detained on Monday by the National
Police during the protest in Puerto Escondido remain in jail.Mendez said
:"We repudiate these repressive measures against our colleagues whose
individual rights have been violated Meanwhile, the legal defense teamof
SUNTRACS has file a writ habeas corpus in the corresponding instance to
prevent the workers being transferred to Nueva Esperanza prison. Commentators have
noted that the strike and detention of workers could affect not only
work on the canal, but also the future of the US-Panama Free Trade
agreement (FTA), already opposed by Union groups in the U.S. because of
what they consider repressive labor laws.
July 13, 2010 09:13AM
EDT [general.addtranslation] [article.get_as_pdf] [ insert language bar
] General
Strike begins in Panama today after last week's massacre A General Strike has
begun against a vicious anti-union law. Por El José
Alcoff Last month President Martinelli passed Ley 30 (Ley Chorizo)
attacking unions, environmental safeguards and defending police who
murder. Against protests and strikes, he has let his national police
shoot hundreds of people leaving six dead, and has gone on a national
manhunt for dozens of top union leaders. Today, the social movements
seek to turn the tide with a general strike. Keywords: Panama- Antonio Smith
was a member of the Cambio Democratico party. Last year, he campaigned
for Ricardo Martinelli for President. As a twenty-five year old bananero
(banana worker) and leader in his militant union, his loyalties were
first with his co-workers and his community in Changuinola, Bocas del
Toro.
When Martinelli's
government passed Ley 30 last month, so-called the Chorizo Law,
outlawing closed shop unions, criminalizing street blockages, offering
impunity to police, and allowing the permanent replacement of striking
workers, Smith followed his union and other movements in outrage. The
bananeros went on strike, took the streets, and joined national
demonstrations.
On Thursday of this past week, police
fired into a crowd of about seven thousand workers in Bocas. One hundred
and twenty-three were wounded, according to mainstream newspaper La
Prensa. Smith and another bananero were among up to killed.
In the ensuing days,
forty-seven of those casualties had to be transferred to bigger cities
that could deal with those wounds. Up to five other people were killed, a
journalist was among those wounded, Bocas towns were shut down, and a
morning round-up arrested some three hundred union leaders and others
across the country. Militants from across labor and the left, not so
much taking a card from a Greek or Thai playbook as revealing their own
style, burned down a bank, blockaded more streets, and took a few police
captive who have since been released. A general strike starts today.
"This is war. Anything
can happen now," says Cesar Santos, a Marxist based in David, in the
province of Chiriqui, just south of Bocas del Toro.
Martinelli Comes to
Town
How did Martinelli, a
white, ultra-conservative grocery chain magnate come to be president on
such a ethnically mixed, traditionally defiant isthmus? He campaigned in
favor of flat taxes. He pushed a neo-liberal agenda far out of line
with most Panamanians' thinking and experience. He was called the Loco
because of his hot temper and bipolar disorder. And his main supporters
actually took on that label, with shirts and bumper stickers declaring
"Los Locos Somos Mas", one of which I randomly have in my possession
thanks to a conservative aunt.
The Panamanian left is strong, but it
has no electoral organ, and so the spectrum of parties comes in a
variety of different hues of right wing. On the left of that right wing
was the last President, Martin Torrijos, son of a former dictator and
running under that military regime's Partido de la Revolucion
Democratica. Torrijos organized for free trade agreements and
privatizations, kept a tempered foreign policy, was socially moderate,
and began a re-militarization of the national police and coast guard in a
country whose US-imposed 1990 constitution refuses it the right to have
a military. He also began to escalate the repression of SUNTRACS, the
40,000 member Marxist construction union which often serves as the focal
point of radical movements here. Three members were gunned down by
police or goons between late 2007 and early 2008.
Martinelli, socially
conservative and more stridently libertarian, campaigned in part on a
platform against the surveillance and militarizing legislation
championed by Torrijos. He campaigned against corruption as well, as all
Panamanian candidates do, which always means a crackdown on the
corruption of your predecessor so as to put your own cronies and systems
of graft in place. Low voter turnout helped, and he brought together a
coalition of ego-centered far right parties (some with pro-fascist
histories) that culminated in his election victory.
And the man who owns
his own racing horse stable was off, cutting the relationship with
Venezuela, sending Cuban doctors who provide free medical aid packing,
and lending diplomatic support to the coup d'etat and ensuing regimes in
Honduras. He tampered with the judiciary in ways not uncommon by local
standards, and reneged on his promises to demilitarize Torrijos'
reforms. His appointments and chosen candidates in local elections have
been mired in corruption scandals.
Perhaps most astoundingly, Martinelli
reopened the gates for the United States military. Panama had been the
home of US troops from an 1846 treaty all the way to 2000. Many decades
of struggle, in the streets and by those in the presidential palaces
forced the United States abdication of the Panama Canal Zone and its
sixteen bases. This is a point of pride for most citizens, one that
Martinelli reversed last year opening at least four locations to naval
bases in a meeting with President Barack Obama.
Ley Chorizo
Chorizo can be
prepared using the scraps of pork left over in facility, molded together
and placed either into an intestine or an artificial casing, and
seasoned. It is popular across the Spanish speaking world, as long as
people don't need to watch how it is prepared and exactly what goes into
it. Think of a hot dog or sausage made of ground leftovers that can be
eaten whole or reground for any recipe. It tastes good, don't it? But
you don't want to know what went in it.
That's how the
resistance movements in Panama characterize two new laws recently passed
by the National Assembly after being ground and molded together by
conservative President Ricardo Martinelli. The legislators didn't bother
to read them, and they quickly passed them the way a hungry child might
devour chorizo.
Ley 30, also known as the "9 laws in
1", covers a myriad of concerns. It begins with a part acquiescing to
joint demands by airline workers and businesses. It then tailspins into
such an extreme assortment of changes that even both the airline pilots
union and business groups have joined the moderate and radical factions
of the left to order the law repealed. The Ley Chorizo: ends environmental
impact studies on projects that are in the 'social interest', public or
private, that include highways, hydroelectric dams, strip mines, and
anything else it deems worthy. bans mandatory dues for workers in
union shops. This is known as closed shops in US labor parlance, and
they are now banned, effectively turning Panama into a "right to work"
(under union busting conditions) state. allows employers to
fire striking workers and permanently hire scabs. Employers and scabs
are then granted police protection during scabs. Strikers are not
afforded the same protection, though they are the ones typically slain. criminalizes street
blockades, which are an almost daily occurrence in Panama, with
sentences of years in prison. protects police from prosecution or
pre-trial incarceration for murder and other charges. Its sister Chorizo law
offers concessions for strip mining, and provides for 'transparency'
guidelines for non-profit organizations operating in Panama that will
effectively shutter many of them. Ley 30 as passed on June 12th, and
resistance was immediately planned. Its sister was passed a couple of
weeks later.
Waking the Sleeping Giant
The Panamanian leftist
social movements had perhaps not been so challenged since the killings
of SUNTRACS workers in 2007, or Torrijos' attempt to privatize social
security which was partly defeated by struggle involving a one month
general strike. They have slowly begun to put aside long held divisions,
and as usual led largely by the more radical elements they have had
summits and marches to begin the battle cry.
Environmentalists hit
the streets in the thousands in what the Panama News says was the
biggest protest in their history, accompanied by union workers, militant
students, indigenous activists and others. Then the radical unions of
the CONUSI labor federation, and the rank and file within the moderate
CONATO federation, hit the streets, themselves accompanied by the
environmentalists and feminist groups.
At the end of June, large marches and a
one day general strike were held. To keep militancy apace, different
unions took their own strike actions. Workers on the Canal expansion
went on strike, and the government attempted to impose that forty-eight
of them were fired for striking on the Canal. The foreign corporation
that had the contract later worked out a settlement and rehired all of
the workers on its own.
The banana workers, using a dispute
over wages, began a strike at the beginning of the month that led to
street blockages and other militant activity in the predominantly
indigenous and Afro-Panamanian province of Bocas del Toro, on the other
side of the country from the capital. Four thousand workers with the
SITRAPBI banana union were joined in solidarity by three thousand
workers of the banana cooperatives who had their own grievances.
The repression had
already begun in the streets, and radical leaders in the capital like
Genaro Lopez of SUNTRACS were quick to place the ominous national
atmosphere at the blame of Martinelli. International letters of
solidarity began to come in from Catalan, and workers were preparing
barricades. The workers knew that the state was ready to escalate its
violence, but they didn't know by how much.
On Thursday, July 8th,
bananeros marched on a Bocas highway they had blockaded. National
Police arrived on the scene in armor, and began shooting teargas. They
then fired buckshot into the crowd, and other cops fired from a
helicopter. Dozens fell. Antonio Smith took his last breaths. Protesters
set fire to government cares amid the gas. When the smoke had cleared,
local doctors were calling it a humanitarian crisis and begging the Red
Cross for assistance.
The government admits at least one
other unnamed banana worker died, but the radical umbrella of social
movements FRENADESO puts the death toll at six. La Prensa says that at
least an eight month old baby and an elderly protester died, both of
asphyxiation from tear gas. One hundred and twenty-three people were
wounded, and twenty were added to that figure the next day. Eighteen
were initially in critical condition, and forty-seven had to be moved to
a hospital all the way in the capital because of probably permanent
damage to their eyes, according to La Prensa.
Workers began their
retaliation. They burned down the Global Bank and are said to have begun
ransacking other major businesses. Reminiscent of militant resistance
in San Salvador Atenco, Mexico, workers took three or four police
hostage, who were released two days later. Labor and movement leaders
returned to meetings to attempt to come together so that they could hit
the streets united. Members of the Naso and Embera indigenous nations
have mobilized their people to join the protests in Bocas fully aware of
a possible second massacre.
People took to the streets across the
country that Friday, and police fired back. A journalist was among those
wounded, keeping in line with Martinelli's recent arrest of three
reporters under Panama's draconian laws against attacking public
officials. Another reporter, this one from mainstream newspaper Panama
America, was detained and strip searched for taking pictures of police,
while 70-year old reporter Carlos Nunez remains in custody despite heart
problems.
This past Saturday,
Kaosenlared.net reports that three hundred movement leaders across the
country were arrested, the very same number of communists arrested the
night of the 1968 military coup. This included not just radicals like
the Chiriqui leader of SUNTRACS, but leaders in the less polarizing
social security union, and many other unionists and radicals, arrested
at a large meeting or in the hospitals where they lay wounded. Most were
released within hours around the same time as the siege on their hotel
was ended, but others are still being held, and SUNTRACS'
second-in-command Saul Melendez is on the run for incitement charges, a
government ploy he last defeated during the previous president.
Meanwhile, back in
Bocas del Toro, the epicenter of the conflict in Changuinola has been
cut off from the outside world. Police blockade the streets and control
the airport, and tourists have been evacuated. Few have internet, but
those that did were able to leak information to their friends in David
or the capital. Martinelli tried to tell the world his government had
negotiated a settlement to end the banana strike and postpone Ley
Chorizo for three months, but this hasnt postponed todays general
strike. Guillermo Puga, a union leader in the CTRP there did an
interview last night saying the situation is still dire in Bocas.
Radical labor
federation CONUSI and their moderate brethren in CONATO have called a
national general strike for Tuesday. These same groups are calling a
boycott on Martinellis Super99 grocery chain and his Assembly ally
Varelas liquor brands, and some are speculating that the wrath of the
citizenry will lead to more than one Super99 burning to the ground. Panama is in its wet
season, where when it rains, it pours. Anti-labor and environment laws
that even scare business lobbyists towards the opposition have bred
organized disatisfaction. That has been met with brutal repression. Now
the resistance to Martinelli, who is eyeing changing the constitution to
give himself a second term, is uniting often disparate elements, and
they are quite clear that no state terror will make them back down.
(Much of the news of
this was gleamed from a combination of business press sources,
Kaosenlared.net, ThePanamaNews.com, Bananamarepublic.com, and personal
interviews with reporters and activists across Panama. Imprecise numbers
are given where there are conflicting reports.)
José Alcoff is a
Panamanian-American free lance reporter and organized based in Brooklyn.
He will be in Panama soon, and can be contacted at
Tuesday, July 27 2010 @
08:00 AM UTC Panama: Strikes and protests force climbdown on anti-strike
laws Thursday,
July 15 2010 @ 04:06 AM UTC Contributed by: WorkerFreedom Views: 218A ten-day strike by
banana plantation workers in Panama has come to an end after the
government agreed an package of concessions that included the suspension
of its anti-strike legislation, Law 30. Strikes and protests
force climbdown on anti-strike laws A ten-day strike by banana plantation
workers in Panama has come to an end after the government agreed an
package of concessions that included the suspension of its anti-strike
legislation, Law 30. The strike by over 4000 banana plantation
workers began on July the 2nd after workers at the Bocas Fruit Company
had the portion of their pay used to pay their union subs withheld by
the company in line with the recently introduced law. As the protests
spread, they were joined by around 2000 independent banana growers. Protests by plantation
workers in the Bocas del Toro province on the 9th of July led to street
fighting with police, who were ordered in by president Ricardo
Martinelli. Demonstrators burned down a bank and several other
businesses were attacked, while roadblocks were set up around the
Atlantic city of Changuinola. The rioting has led to the death of two
workers at the hands of police named as Antonio Smith and Fernán
Castillo - and the wounding of more than 100 more. Over 115 workers were
arrested, while demonstrating workers took four police officers
hostage. Union official Rafael Chavarria has claimed that the situation
is much worse than the government version of events, and that a further
four protesters were killed. 27-07-2010 om 22:23
geschreven door Vorser-Raadgever
WASHINGTON The Pentagon said Monday it was trying to assess
the damage caused by the leak of some 91,000 classified documents on
the Afghanistan war. The documents are described as battlefield
reports compiled by various military units that provide an unvarnished
look at combat in the past six years, including U.S. frustration over
reports Pakistan secretly aided insurgents and civilian casualties at
the hand of U.S. troops.
Wikileaks.org, a
self-described whistleblower organization, posted 76,000 of the reports
to its website Sunday night. The group said it is vetting another 15,000
documents for future release. Col. Dave Lapan, a Defense Department
spokesman, said the military would probably need "days, if not weeks" to
review all the documents and determine "the potential damage to the
lives of our service members and coalition partners." The White House says
it didn't try to stop news organizations who had access to secret U.S.
military documents from publishing reports about the leaks. However,
White House spokesman Robert Gibbs said it did ask Wikileaks through
reporters who were given advanced copies of the documents to redact
information in the documents that could harm U.S. military personnel. It was not clear
whether Wikileaks decision to withhold 15,000 of its files was related. The Pentagon declined
to respond to specifics detailed in the documents, including reports of
the Taliban's use of heat-seeking anti-aircraft missiles. "Just because they are
posted on the Internet, doesn't make them unclassified," Lapan said. The Pentagon says it
is still investigating the source of the documents. The military has
detained Bradley Manning, a former Army intelligence analyst in Baghdad,
for allegedly transmitting classified information. But the latest
documents could have come from anyone with a secret-level clearance,
Lapan said.
Story
continues below
WikiLeaks founder Julian Assange
promised on Monday that the release of documents one of the largest
unauthorized disclosures in military history was just the beginning. Assange told reporters
in London that he believed that "thousands" of U.S. attacks in
Afghanistan could be investigated for evidence of war crimes, although
he acknowledged that such claims would have to be tested in court. Assange pointed in
particular to a deadly missile strike ordered by Taskforce 373, a unit
allegedly charged with hunting down and killing senior Taliban targets.
He said there was also evidence of cover-ups when civilians were killed,
including what he called a suspiciously high number of casualties that
U.S. forces attributed to ricochet wounds. The Defense Department
declined to respond to specifics contained in the documents, citing
security reasons. But Lapan said that coalition forces have made great strides
in reducing the number of civilian deaths in Afghanistan. White House national
security adviser Gen. Jim Jones said the release of the documents "put
the lives of Americans and our partners at risk," while Pakistan
dismissed the documents as malicious and unsubstantiated. Pakistan Ambassador
Husain Haqqani said the documents "do not reflect the current on-ground
realities." Islamabad's ministry of foreign affairs issued a similar
statement, defending Pakistan's intelligence agency, the ISI, against
allegations it has supported insurgent networks. "The people of
Pakistan and its security forces, including the ISI, have rendered
enormous sacrifices against militancy and terrorism," the ministry
wrote. NATO
refused to comment on the leak, but individual nations said they hoped
it wouldn't harm current operations in Afghanistan. British Foreign
Secretary William Hague said there has been significant progress
recently in building up the Afghan state "so I hope any such leaks will
not poison that atmosphere." German Foreign Minister Guido Westerwelle
warned about possible "backlashes" and urged all sides in Afghanistan to
work toward national reconciliation. Rep. Ike Skelton, chairman of the House
Armed Services Committee, said the documents reflect his view that U.S.
war strategy was adrift last year, before President Barack Obama's
decision to retool the war plan and add tens of thousands of U.S.
forces. Skelton,
D-Mo., warned Monday that the documents are outdated and "should not be
used as a measure of success or a determining factor in our continued
mission there." U.S. government agencies have been bracing for the deluge of
classified documents since the leak of helicopter cockpit video of a
2007 fire fight in Baghdad. That was blamed on Manning, the 22-year-old
Army intelligence analyst who was charged with releasing classified
information earlier this month. Manning had bragged online that he downloaded
260,000 classified U.S. cables and transmitted them to Wikileaks.org. Assange on Monday
compared the impact of the released material to the opening of East
Germany's secret police files. "This is the equivalent of opening the
Stasi archives," he said. He also said his group had many more
documents on other subjects, including files on countries from across
the globe. "We
have built up an enormous backlog of whistleblower disclosures," he
said. Assange
said he believed more whistle-blowing material will flood in after the
publicity about the Afghan files. "It is our experience that courage is
contagious," he said. ___ Associated Press reporters Raphael Satter in
London, Kimberly Dozier in Washington, Kirsten Grieshaber in Berlin and
Robert Burns in Washington contributed to this report.
Vandaag maken we een uitstapje naar een bij de Belgen zeer populaire vakantiebestemming namelijk Turkije. Maar eerst wippen we even binnen bij onze ollandse vakbondscollega's van het FNV waar ze het hebben over UPS, je weet wel het koeriersbedrijf met die rare bruine ijskarachtige voertuigen...ze houden er daar rare praktijken op na bij UPS-Turkije maar houden het wel erg stil!
Misstanden bij UPS Turkije Bij vervoersbedrijf UPS in de Turkse vestigingen worden werknemersrechten niet gerespecteerd. Ondanks intimidatie van UPS staken werknemers al tweeëneenhalve maand. Op UPS-vestigingen in steden als Istanbul en Izmir zijn nogal wat misstanden. Werkdagen van vijftien uur zonder pauze, inhoudingen op het salaris als prestaties niet gehaald worden en in de kantine in Istanbul één theelepeltje voor 2.500 werknemers.
Intimidatie De mensen van UPS Turkije willen lid worden van de vakbond TÜMTIS. Dan kunnen ze samen iets aan die misstanden doen. UPS maakt het mensen echter vrijwel onmogelijk lid te worden van TÜMTIS.
Ontslagen Ben je lid, dan word je geïntimideerd en bedreigd. De kans is groot dat je ontslagen wordt, alleen maar omdat je lid bent. Dat is al meer dan honderd mensen overkomen. Daarmee schendt UPS een mensenrecht.
UPS speelt het ontslag zo, dat je ook geen recht op een uitkering hebt. Families van ontslagen mensen zitten zonder geld en met honger thuis.
Geweld tegen TÜMTIS-demonstranten Desondanks lukte het UPS-werknemers in opstand te komen. Er is een staking aan de gang die nu al meer dan tweeëneenhalve maand duurt.
UPS gebruikt zelfs geweld om die protesten te breken. Zo is een manager met zijn auto ingereden op protesterende UPS-medewerkers. En heeft een onderaannemer van UPS heeft geschoten op protesterende werknemers.
Hoe reageert UPS? Niet. In de rest van Europa probeert UPS de misstanden, het conflict en het geweld dood te zwijgen. Er is geen officiële mening over de problemen in Turkije. Immers, er iets over zeggen, is hetzelfde als erkennen dat er een probleem is!
Steun je Turkse collegas Binnenkort start FNV Bondgenoten een tweede actie om je Turkse collegas te steunen. Je kunt daaraan vanuit huis een steentje aan bijdragen. Duitse en Belgische bonden doen ook mee.
ITF condemns shootings and further dismissals at UPS in Turkey 2 July 2010
The ITF has denounced a reportedly violent attack against employees of global delivery firm UPS, as well as further sackings and intimidation. Speaking yesterday from the picket line outside UPSs offices in Istanbul, Turkey where workers represented by ITF-affiliated union TÜMTİS are staging a protest against the dismissal of 119 UPS employees - Mac Urata, ITF inland transport section secretary condemned the latest reported attacks. It is believed, he said, that shots were fired. Urata commented: Unbelievably the attacks which have been reported to include sackings and intimidation today became even worse. In Izmir this morning shots were fired, allegedly by a manager of the UPS subcontractor, who the trade union believes was forcing workers to resign their union membership at the office of a notary public. Thankfully no one was wounded, and the perpetrator is reported to be in the hands of the police, at least for now. Meanwhile, the continuing complaints about the injustice of the treatment of the members of the ITF-affiliated TÜMTİS union appear to be falling on deaf ears, with further layoffs apparently imminent. They have got worse, rather than better; following the return of UPS Turkeys manager from the companys head office in Atlanta, USA, last week, 30 workers were promptly laid off. Mac Urata is at the Istanbul protest with Eduardo Chagas, general secretary of the European Transport Workers Federation (ETF) as part of an international solidarity effort. Others attending the picket line protest also include UNI Global Union. The dispute became international in April 2010 after TÜMTİS appealed to the ITF for international support, following the sackings of UPS Turkey workers apparently in connection with their carrying out trade union activities. The ITF will call on UPSs head office to intervene immediately; the ETF will also be raising the matter with the European Parliament. Both organisations will jointly contact the Turkish prime minister on the issue. Watch a video clip direct from the picket line: http://www.youtube.com/watch?v=hIhS_uqgeaU http://www.handyshippingguide.com/shipping-news/shots-fired-as-freight-parcels-service-unrest-continues_1893
05 July 2010 Shots Fired As Freight Parcels Service Unrest Continues  Dispute with Union Turns Ugly in Turkey Whilst Bahrain Simmers
TURKEY BAHRAIN - A dispute which has rumbled on at depots in Ankara, Izmir and Istanbul since April is still in deadlock according to transport union association International Transport Workers Federation (ITF) which represents the interests of over four and a half million staff as members of fifty nine major unions. In a conflict which has been little reported 33 UPS employees were allegedly sacked for encouraging union membership at the parcel shipping groups terminals. Following an outcry 24 were reinstated but the situation worsened and a further 70 plus staff were dismissed in May prompting mass rallies by Dutch and German union sympathisers at the Turkish picket line in Istanbul on the 5th and 6th June. By last week the number of staff dismissed by UPS had apparently reached 119 and, according to the ITF, relations have got steadily worse following the return of the UPS depot manager from a visit to company headquarters in Atlanta after which 30 workers were dismissed. In the latest development last week, shots were apparently fired, allegedly by a manager of the UPS subcontractor who the trade union believes was forcing workers to resign their union membership at the office of a notary public. Speaking from the picket line outside the UPS Turkey offices in Istanbul, Mac Urata, secretary of the ITFs Inland Transport Sections, confirmed the shooting and said: Thankfully no one was wounded, and the perpetrator is reported to be in the hands of the police, at least for now. We will once again be speaking to UPS head office to ask them to intervene immediately with their subsidiary in Turkey, while our colleagues in the European Transport Workers Federation (ETF) will also be raising the matter with the European Parliament, and jointly we will do the same with the Prime Minister of Turkey. Despite requests from the Handy Shipping Guide we have received no response from UPS regarding the dispute. In the meantime the Arabic press report that a four month long dispute at rival parcel carriers DHL is beginning to worsen. Union officials employed at the companys facility in Bahrain say they wore yellow armbands for ten days last month to express their dissatisfaction with pay levels. They then switched to red armbands as a visible warning to the company that the situation was becoming more serious. DHL are adamant that all their staff are fairly treated and insist that, having paid an across the board average salary increase in April and extended medical and other benefits by the 27th June, the employees have no cause for complaint. The union admit the concessions made include staff family health benefits, transport expenses and a heat allowance but state these do not answer their primary grievance of low pay and poor conditions. A strike is now mooted to begin with a fortnight having already been postponed from the 18th June whilst talks continued. It is to be hoped that ongoing negotiations will resolve the matter. Photo: Picket Line at UPS Istanbul
We hebben onszelf een klein weekje verlof gegeven eerst en vooral om naar het 21juli-defilé te kijken zoals elke Belg zou moeten doen, liefst met zo een schattig tricolore vlaggetje in de hand. Er was daar, gelukkig, minder volk dan in Duisburg op de Love Parade...Wie richt er nu in godsnaam een dansevenement in dat 1,4 miljoen mensen trekt? Kan blijkbaar alleen in Duitsland...Zoiets kan toch niemand echt in de hand houden? 1,4 miljoen aanwezigen...we kunnen alleen maar zeggen dat er statistisch niks gebeurd is, tenzij een verwaarloosbaar incidentje. Dat moeten ze daar zo ongeveer gedacht hebben want uuuuuren nadien bleef de muziek of wat daar voor moet doorgaan doorbeuken en iedereen verder dansen... Dat men niet meteen evacueerde lijkt logisch want onmogelijk. Maar dit lijkt ons eerder een metafoor van de huidige maatschappij. Hoe voorspelde een zekere Debord dat ook weer in zijn "société du spectacle"
"Toute la vie des sociétés dans lesquelles règnent les conditions modernes de production s'annoncent comme une immense accumulation de spectacles"
Want laten we toch niet vergeten dat deze zinloze doden niet voor iedereen zinloos zijn. De pers en de media hebben ze nodig voor hun eigen spektakelshow! Zelfs wij maken deel uit van het spektakel, willen of niet...
en nu de argumenten tegen de regionalisering van de sociale zekerheid...
Volgens de pers verloopt
de regeringsvorming door de preformateur Di Rupo in alle discretie en
lekt er absoluut niks uit. Eigenaardig genoeg publiceert het ABVV in
deze normaal erg kalme komkommertijd het ene perscommuniqué na het
andere interne document. Gisteren ging het over de brugpensioenen en
vandaag over de sociale zekerheid. Het is ook niet echt de gewoonte om
zulke goed onderbouwde en op cijfers gebaseerde communiqués de wijde
wereld in te sturen. We kunnen er alleen maar blij mee zijn. Maar
volgens ons worden ze niet toevallig op dit moment gepubliceerd. We zijn
alleen heel erg benieuwd wat onze Vlaams-nationalisten hiertegenover
zetten als argumenten. Als het louter en alleen ideologische argumenten
zijn dan zal het voor de tegenstanders niet erg moeilijk zijn Dewever
zeer binnenkort op een hoopje te vegen...We zijn dus nieuwsgierig ... In elk geval lezen we
hier argumenten die spijkers met koppen slaan over de sociale zekerheid
en tevens een mooie les in sociale geschiedenis. Dewever moet hiermee
erg in zijn nopjes zijn of niet????
Betreft: Argumenten om de sociale
zekerheid federaal te houden.
We
worden tegenwoordig veel geconfronteerd met argumenten voor de
regionalisering van de sociale zekerheid. Nochtans hebben de
transferten van vandaag hebben enkel te maken met de (tijdelijke)
economische situatie in regios of subregios. Het gaat voor het ABVV
over interpersoonlijke solidariteit en het verzekeringsprincipe voor
elke werknemer op dezelfde manier toegepast in België. Deze nota dient niet
om onszelf te overtuigen van ons gelijk, maar om onze militanten de
nodige argumenten te bezorgen.
Ten gronde is al dan
niet regionalisering niet de kern van het debat
De sociale zekerheid
is immers in essentie een interpersoonlijke solidariteit: de gezonden
betalen voor de zieken, de hoge lonen leggen bij voor de lage lonen,
diegenen die het geluk hebben te kunnen werken betalen voor diegenen die
de pech hebben hun werk te verliezen. En dat alles in de wetenschap dat
je zelf beroep zal kunnen doen op dit sociaal stelsel als je het nodig
hebt.
André Decoster,
professor Publieke Financiën aan de KU Leuven, berekende dat de
transfers tussen hoog- en laaggeschoolden vijf keer hoger zijn dan
tussen de regios en
deze tussen de 20 procent rijksten en de 20 procent armsten zelfs tien
keer hoger. Het blijft dan ook verbazen dat men vindt dat deze stroom
van transfers tussen mensen transparanter wordt als men er naar kijkt
met een bril die er absoluut niet voor bedoeld is, namelijk de regionale
bril, aldus deze professor (De Morgen, 28 mei 2010).
Het kan verkeren
De wettelijke
invoering van de kinderbijslag in 1930 deed heel wat kritiek ontstaan in
sommige Franstalige milieus. Het ging om de eerste doorvoering van een
wettelijk verplicht sociaal zekerheidsstelsel van die opvang. Doordat
Vlaanderen armer was, minder ontwikkeld en daardoor gemiddeld nog meer
kinderen had, zou de invoering van deze kinderbijslag immers een
transfer van 3,15 % bbp van Wallonië naar Vlaanderen met zich brengen [1][2]. Wallonië was
gedurende meer dan 100 jaar immers rijker dan Vlaanderen, en de
transfers van Wallonië naar Vlaanderen hebben dan ook wel degelijk
bestaan.
De Franstalige jezuïet
Falon pleitte voor redelijkheid. Niet de verschillen tussen Vlaanderen
en Wallonië waren volgens hem belangrijk, wel de verschillen tussen meer
en minder industriële tewerkstelling. Zo constateerde hij dat er ook in
Luxemburg en Namen meer kinderen waren, en dat het verschil tussen deze
provincies en de geïndustrialiseerde bassins van Luik en Henegouwen
even groot was als het verschil tussen Wallonië en het nog niet
geïndustrialiseerde Vlaanderen. Uiteindelijk voerde de toenmalige
regering het wettelijk kinderbijslagstelsel toch in.
Vandaag is de situatie
omgekeerd en eisen de Vlaamse politieke partijen (vooral CD&V, NVA
en Vlaams Belang) dat belangrijke delen van onze sociale zekerheid
gesplitst worden. De cijfers over de omvang van de transfers lopen uiteen
naargelang de studies: van 2,4% van het BBP tot 4,2% (het
Warandecijfer). Alle studies zijn het erover eens dat de transfers
vooral te maken hebben met de economie en het werkgelegenheidsniveau.
De omvang van de
transfers ligt niet hoger dan in andere federale staten. In vele andere
Europese landen is de solidariteit binnen regios groter:
o
West-Duitsland - Oost-Duitsland: 4% o Ile-de France Nord Pas de
Calais : 6% o
South Easth England-Wales en North West : 8% o Catalonië -
Zuid-Spanje: 8,5% o Stockholm- hoge noorden: 7,6%
Transferstromen zijn
echter omkeerbaar. De vergrijzing zal veel voelbaarder zijn in Vlaanderen dan in
Wallonië en zeker dan in Brussel:
- Het aandeel Vlamingen
in de Belgische bevolking zou in 2050 dalen tot 55,4% (vandaag 58%); het
aandeel Walen stijgt van 32,6% naar 34,5% en het aandeel Brusselaars
van 9,4% naar 10,1%.
- De
afhankelijkheidsgraad (aantal 65+ gedeeld door het aantal mensen op
actieve leeftijd) situeert zich vandaag op 30,8% in Vlaanderen. Dit
betekent dat er voor één oudere iets meer dan drie actieven zijn. De
vergrijzing laat zich het sterkst voelen in Vlaanderen waar de
afhankelijkheidgraad in 2050 61% zou bedragen. Dat betekent dat er net
iets minder dan twee actieven zouden zijn voor één 65+ . In de twee
andere regios zullen er in verhouding veel minder gepensioneerden zijn:
in Wallonië zal de afhankelijkheidsgraad slechts 53,5% bedragen en in
Brussel 40,4%.
Vandaag gaan in
verhouding al iets meer pensioenen naar Vlaanderen. Dat zal verder
gebeuren, want de lonen liggen vandaag iets hoger in Vlaanderen. Ook
inzake gemiddelde uitgaven gezondheidszorg heeft Vlaanderen Wallonië en
Brussel ingehaald en zelfs voorbij gestoken.
Als gevolg van de
hogere werkgelegenheidsgraad en het hoger gemiddeld inkomen zijn alleen
de inkomsten momenteel hoger in Vlaanderen dan in Wallonië. Maar dat kan
morgen terug veranderen en dat is juist goed: hoe groter de regio
waarop je solidariteit gespreid is, hoe gemakkelijker je tegenslagen kan
opvangen.
Er is ook geen sprake
van een systematische overconsumptie door een regio.
● Inzake
gezondheidszorg.
Vandaag is duidelijk aangetoond dat er van overconsumptie in
Wallonië geen sprake is op het gebied van gezondheidszorg. Uit het
laatste rapport van de RIZIV, unaniem goedgekeurd door de medische en
sociale partners en gebaseerd op de gegevens van 2006, blijkt dat de
gewogen gemiddelde uitgaven[3] per inwoner in
Vlaanderen iets hoger zijn (1.738 euro) dan in Wallonië (1.730 euro) en
in Brussel (1.672 euro).
Er zijn wel nog verschillen tussen de
arrondissementen. Zo werd volgens de meest recente cijfers in Eeklo en
Huy meer uitgegeven dan gemiddeld, maar dat blijkt perfect verklaarbaar
door de grote aanwezigheid van psychiatrische ziekenhuizen en rust- en
verzorgings-tehuizen. Zo wordt ook in West-Vlaanderen meer uitgegeven,
door de aanwezigheid van tal van bejaarden aan de kust.
● Wallonië heeft wel een
groter aandeel van de uitgaven voor kinderbijslag dan zijn
bevolkingsaandeel: 34% tegen 55% voor Vlaanderen. Dit heeft uitsluitend
te maken met de toekenning van sociale toeslagen voor werklozen. De
reglementering en de toepassing ervan zijn volledig identiek voor elke
regio.
● Voor de werkloosheidsuitkeringen is er een groot
verschil. De totale RVA-uitgaven nuanceren dit echter sterk: die
bedragen respectievelijk 56,4% voor Vlaanderen en 33,8% voor Wallonië.
Voor Brussel gaat het om 9,8% voor een bevolkingsaandeel van 9,4%. Er
bestaat immers een belangrijk regionaal verschil tussen de
basis-uitgaven in de werkloosheid en de andere uitgaven van de RVA
m.b.t. het brugpensioen, de activering of werkgelegenheidsbevorderende
maatregelen zoals de dienstencheques.
Vlaanderen
Wallonië
Brussel
Normale werkloosheid
44%
42%
14%
Andere uitgaven RVA
64,5%
30,5%
4,5%
(Bron:
jaarverslag RVA)
De meeste Vlaamse
partijen pleiten er ondertussen ook voor om (delen van) de
werkloosheidsverzekering te regionaliseren. Maar in elke
gefederaliseerde staat wordt dit stuk sociale verzekering nu juist
centraal gehouden! Voor evidente redenen: de verschillende economische
sectoren zijn meestal geconcentreerd in een regio en een economische
crisis van zon sector kan daarom beter opgevangen worden indien het
risico gespreid is over een groter grondgebied.
●
Wat
de pensioenen betreft blijkt uit
een regionale verdeling dat de spreiding tussen pensioenen en inwoners
momenteel nagenoeg gelijk is. Maar we toonden hierboven al aan dat in de
toekomst meer pensioenuitgaven naar Vlaanderen zullen gaan.
●
De
onevenwichtige verdeling wordt dus vooral door de bijdragen verklaard. Met 33%
van de bevolking vertegenwoordigt Wallonië 26% van het bbp. De
desindustrialisering is hiervan de oorzaak. Alhoewel de laatste cijfers
wijzen op een geslaagde reconversie d.m.v. het Marshallplan, die
resulteert in meer investeringen.
Het
debat over de transfers binnen de sociale zekerheid heeft dus niets te
maken met een debat over het al of niet misbruiken van de uitgaven, maar
over de grenzen van de interpersoonlijke solidariteit.
Waar
stop je overigens de solidariteit?
Transfers
kun je ook op een lager niveau bekijken dan dit van de gewesten. Als de
herverdeling op provinciaal niveau bekeken wordt dan zijn niet alle
Waalse provincies netto ontvangers: Waals- Brabant draagt meer bij dan
het terugkrijgt en West-Vlaanderen profiteert van de herverdeling. Zes
van de acht West-Vlaamse arrondissementen ontvangen meer dan ze
bijdragen. Enkel Brugge en Kortrijk dragen netto bij!
Transfers
zorgen ook voor een ondersteuning van de koopkracht in Wallonië die de
belang-rijkste handelspartner van Vlaanderen is.
Het
probleem Brussel
Vooral voor Brussel
met zijn miljoen inwoners (waarvan 30% migranten), maar ook tot ver
daarbuiten, zal opsplitsing van de sociale zekerheid tot een
onoverzichtelijke bureaucratie leiden. Geen enkel scenario van de voorstanders
van splitsing geeft hierop een adequaat antwoord.
Nemen
we het voorbeeld van de gezondheidszorg, want dat is de sector die het
meest genoemd wordt om te splitsen.
In
Brussel zijn vele (hooggespecialiseerde) gezondheidsinstellingen
geconcentreerd. De patiënten met woonplaats in Vlaanderen en Wallonië,
van buiten Brussel, maken dan ook elk zon 18% van de opnames in de
Brusselse ziekenhuizen uit.
En
de Brusselaars zelf laten zich dikwijls buiten Brussel verzorgen.
De
steeds grotere specialisatie en de (kostprijs van) nieuwe technologieën
pleiten veeleer voor schaalvergroting en internationalisering dan voor
versplintering. Elk zichzelf respecterend ziekenhuis heeft zijn eigen
specialiteit(en). In het universitair ziekenhuis van Leuven, bekend voor
kankerbehandeling, worden jaarlijks zon 20.000 Walen en Brusselaars
verzorgd. In Aalst worden hartoperaties voor inwoners uit heel België
uitgevoerd. Luik is bekend voor hersenchirurgie, en Neder-Over-Heembeek
voor zijn brandwondencentrum.
Welke prijzen zullen
dan aangerekend worden? Het is nu al allemaal zo ingewikkeld! Zal elke
dokter dan moeten rondlopen met twee of drie verschillende
voorschriften- en attesten, naargelang zijn patiënt Waal, Vlaming of
Brusselaar is? En hoe worden dan de kostprijzen tussen de verschillende
Gewesten en/of Gemeenschappen verrekend?
Simpel
op te lossen, zeggen de Vlaams nationalisten. Laat elke Brusselaar
gewoon kiezen of hij tot de gezondheidszorg van Vlaanderen of Wallonië
toetreedt. Die keuze zal natuurlijk door het goedkoopste systeem bepaald
worden. Brussel geeft met één miljoen inwoners jaarlijks 2 miljard euro
uit aan gezondheidsuitgaven; die uitgaven zullen dan volledig ten laste
van het goedkoopste systeem komen Gevolg: dat systeem zal zich
aanpassen en duurder worden! We riskeren dus in een vicieuze cirkel naar
beneden terecht te komen.
Regionale
aanpak van de zorgverzekering
Vlaanderen
baat zélf een stuk sociaal beleid uit: de zorgverzekering.
De
zorgverzekering betreft een stelsel van tussenkomst in de niet-medische
kosten van de zorg.
Door Europa wordt ze
evenwel beschouwd als onderdeel van de sociale zekerheid.
Vlaanderen
heeft er al veel miserie met Europa mee gehad, dat ons discriminatie
verweet. Uiteindelijk is de door Vlaanderen weerhouden oplossing dat
Duitsers, Nederlanders, Fransen die in Vlaanderen werken van de
zorgverzekering genieten. Ook als ze in Wallonië wonen. Alleen de Walen
die in Vlaanderen werken niet! Is dat dan logisch of rechtvaardig? Of
eerder pesterij?
Werkt die
zorgverzekering dan zoveel beter dan onze Belgische gezondheidszorg? Nu
is onze Belgische gezondheidszorg bekend als één van de beste van de
wereld: hoge kwaliteit, geen wachtlijsten en een gemiddelde kostprijs.
Via sociale bijdragen en belastingen draagt iedereen bij naar
draagkracht en vermogen.
De
bijdragen die we voor de Vlaamse zorgverzekering betalen zijn echter
forfaitair, dus voor elke Vlaming gelijk, ongeacht zijn inkomen, behalve
voor de allerlaagste inkomens. Bij de Vlaamse zorgverzekering krijgt
iedereen hetzelfde bedrag, zonder rekening te houden met de graad van
zorgbehoefte van de persoon. Is dat dan zo vooruitstrevend?
Het
zou veel logischer zijn om het pleidooi van Cantillon en Vandenbroucke
te volgen en de thuishulp en de instellingen waar zorgbehoevende
verblijven rechtstreeks te subsidiëren. Het geld zou dan toe komen bij
wie het meest nodig heeft, de factuur voor rust- en verzorgingstehuizen
zou betaalbaar worden en er zouden geen problemen met Europa zijn.
Geen
duidelijkheid!
Over hoe die Vlaamse
gezondheidszorg of sociale zekerheid er dan zou gaan uitzien, daarover
zwijgen de Vlaamse pleitbezorgers als vermoord. Als maar gesplitst
wordt, dat lijkt de enige zorg. Maar zal een splitsing automatisch
leiden tot een goede gezondheidszorg of sociale verzekering voor
iedereen? En hoe zal die betaald worden? Vragen waarover de mensen beter
wakker geschud zouden worden. Geen antwoord, geen enkel uitgewerkt
voorstel, geen garanties !
Iedere weldenkende gazet
in Vlaanderen schrijft zich de vingers krom om ons te doen geloven dat
brugpensioenen op 50/52 jaar echt des duivels zijn. Ok, wij hebben het
ook erg lastig met mensen af te schrijven op 50/52 jaar. Maar is er dan,
ondanks alle premies en belastingsverminderingen die er worden
aangeboden dan een werkgever die deze leeftijdscategorie wil aanwerven?
Hola, die zijn te duur, zegt men danwegens hun leeftijd en dan is men
verplicht om ze duurder te betalen....pardon? En de verminderde sociale
bijdrage dan?......Kortom, de werkgevers danken wel graag af op die dure
leeftijd maar werven niet graag aan...Moeten we dan mensen van 50/52
enkel op un dopgeld laten overleven? Zoals iedereen hoeft te weten
bedraagt dat maximum rond de 1000 als men alleenstaande is of wanneer
men enige kostwinner is. Als de madam of het ventje ook werkt dan daalt
dat na een jaar naar zo ongeveer 300...Is het dan dat dat men wil? Ja,
want dat zal hen motiveren om terug aan het wertk te gaan....en waar dan
wel???? Dit is de kwadratuur van de cirkel. En hieronder vinden
jullie de zienswijze van de vakbonden. Dat kan een visie zijn die de
meeste Vlamingen zal storen in hun illusie dat het volstaat te behoren
tot een hardwerkend volkje om werk te vinden. Maar dat is het dan ook. Wij publiceren dit
graag omdat we deze mening ook delen:
*
Tunnelvisie op
brugpensioen
13 juli 2010
Het sociaal akkoord
bij Carrefour, waardoor ca 3.000 jobs gered werden en een 1.000 tal
werknemers gespaard bleven van werkloosheid door toekenning van het
brugpensioen, deed veel stof opwaaien. Voor Opel Antwerpen ligt momenteel een
voorstel op tafel om de ontslagen werknemers vanaf 50 jaar brugpensioen
toe te staan. Jonge vijftigers die hun baan verliezen, zijn inderdaad
lang niet afgeschreven voor de arbeidsmarkt. We rekenen dan ook op de
werkgevers om hen een brug te geven naar nieuw werk in plaats van hen
te culpabliseren, net of die mensen vragen erom om op brugpensioen te
gaan. De kwade reacties van de werkgevers hebben allicht meer te maken
met het complement dat ze moeten betalen dan met een principiële
kwestie. Doen uitschijnen dat bruggepensioneerden tot aan hun pensioen
in een hangmat mogen zitten is een totaal verkeerde voorstelling van
de feiten.
Liberalen, NV.A, lijst
Dedecker tot en met Marianne Thijsen van CD&V rolden over elkaar
heen om als eerste dit brugpensioen vanaf 52 jaar te veroordelen. Een
brugpensioen dat ze overigens allen onder een volgende regering willen
afbouwen. Toch
eigenaardig, hoe de aandacht van rechts altijd weer richting
brugpensioen gezogen wordt. Er zijn 2.027.000 Belgen tussen 50-64 jaar.
Amper 6% daarvan is bruggepensioneerd. Er zijn evenveel zieke oudere
werknemers, dubbel zoveel oudere werklozen en drie keer zoveel inactieve
huisvrouwen in deze leeftijdsgroep. Die 120.000 bruggepensioneerden zijn
bovendien bijna allen van hogere leeftijd, zodat ze officieel niet meer
beschikbaar zijn voor de werkloosheid. Zeggen en schrijve 2.633
bruggepensioneerden, of 0,13% van de totale bevolkingsgroep, zijn
volgens de RVA vandaag bruggepensioneerden die omwille van
herstructurering vóór werden 58 jaar afgedankt. Zij nemen deel aan een
tewerkstellingscel en outplacement, en moeten beschikbaar blijven voor
de arbeidsmarkt. Zij kosten bovendien 50 à 100% minder aan de sociale
zekerheid dan indien ze op de werkloosheid zouden gezet zijn, doordat
zijzelf en hun vroegere werkgever een fiks deel terugbetalen onder vorm
van sociale bijdragen en belastingen. Ze hebben bovendien een beter maar toch
niet riant sociaal statuut. Vergeten we niet dat bruggepensioneerden
geen 13de maand noch vakantiegeld krijgen. Maar doordat hun vroegere
werkgever nog een (kleine) opleg moet betalen, hebben ze meestal toch
nog een redelijk inkomen. Werkloze en langdurig zieke 50 plussers
kosten een pak meer aan de sociale zekerheid. Ze zijn met meer dan
300.000, drie keer zoveel als het totaal aantal bruggepensioneerden.
Doordat hun vroegere werkgever niets meer bijlegt - en de volledige kost
voor hun inkomen afgewenteld heeft op de gemeenschap - zitten velen
onder hen wél in armoede. Dat men niet schermt met de theorie over de
canada drys! Het zijn werkelijk witte merels die nog supplementen
bovenop werkloosheid krijgen: de sociale bijdragen die hierop betaald
worden, zijn amper goed voor 6 miljoen euro inkomsten op jaarbasis, wat
betekent dat we het hier over honderden in plaats van over duizenden
gevallen hebben. In feite zou het andersom moeten zijn. Politici en
commentatoren zouden eerder moeten protesteren tegen de veel talrijkere
werkgevers die hun oudere werknemers, dikwijls na jarenlange trouwe
dienst, afdanken met een aalmoes (zeker de arbeiders!) en voor de rest
van hun leven ten laste zetten van de sociale zekerheid. Zonder nog iets
te betalen, zodat die mensen een zeer slecht sociaal statuut hebben. Het zijn die asociale
werkgevers die men eerder zou moeten aanklagen, en financieel laten
opdraaien voor (een deel van) de kost!
Brussel, 14 juli 2010
Persbericht
Aanval op de bruggepensioneerden: een
nieuwe provocatie van de werkgevers Het ABVV staat naast het VBO om een
creatieve economische relance voor werkgelegenheid uit te werken maar
het staat lijnrecht tegenover het VBO als de werkgeversorganisatie
actieve en niet-actieve werknemers aanvalt. 50-plussers aanvallen
terwijl de werkgevers deze werknemers niet aanwerven is een nieuwe
provocatie. Volgens het Steunpunt Werk en Sociale economie van de
KULeuven is het aandeel van oudere werknemers toegenomen in de totale
beroepsbevolking, maar neemt het aantal 50-plussers bij aanwerving af. Er leven in België
2.027.000 mensen tussen 50-64 jaar. Slechts 6% onder hen is
bruggepensioneerd en slechts 2.633 - of 0,13% in die leeftijdscategorie
- zijn bruggepensioneerden die omwille van herstructurering vóór hun 58
jaar werden afgedankt (cijfers RVA). Ze nemen deel aan een
tewerkstellingscel en moeten beschikbaar blijven voor de arbeidsmarkt,
tenzij ze 38 jaar of meer gewerkt hebben. Het aantal bruggepensioneerden
ging trouwens in dalende lijn maar de crisis en de vele
herstructureringen die erop volgden deed hun aantal opnieuw dramatisch
toenemen. Bruggepensioneerden
kosten de federale overheid 50 à 100% minder dan wanneer ze op
werkloosheid zouden gezet worden. Hun kost voor de gemeenschap en de
sociale zekerheid is beduidend lager omdat hun vroegere werkgever en
zijzelf een flink deel terugbetalen onder de vorm van sociale
bijdragen en belastingen. Wat schokkend is, is niet dat
bruggepensioneerden een minimale sociale bescherming krijgen, maar dat
werknemers na jaren trouwe dienst zonder meer afgedankt worden met een
aalmoes en dat ze voor de rest van hun leven ten laste gezet worden van
de sociale zekerheid met een zeer slecht sociaal statuut. Het ABVV vindt het
onaanvaardbaar dat er geraakt zou worden aan de brugpensioenen. Zij zijn
niet het probleem. Het probleem zijn de werkgevers die willen besparen
op de toeslag die ze aan bruggepensioneerden moeten uitbetalen.
Dat er over de Vlaamse
identiteit al wel wat inkt is gevloeid bewijst deze boeiende maar niet
meer zo recente, bijdrage van Lode Wils. Eerst voor de blaagjes
en niet-Vlamingen onder onze lezertjes: wie is Lode Wils?
Lode Wils is een
Professor emeritus aan de Katholieke Universiteit van Leuven waar hij
geschiedenis doceerde. Hij schreef verschillende werken over de Vlaamse
beweging en is dus zeker en vast wetenschappelijker in zijn historische
benadering van de Vlaamse identiteit dan Peumans en C°...
"Dat België uiteenvalt is een postume triomf
van Hitler"
Tijdens
Leuven Literair vindt dit jaar ook een debat plaats over de Vlaamse
identiteit. Veto vroeg zich af hoe dat nu alweer zat met die Belgische
Vlamingen, Vlaamse Belgen, gewone Belgen, ijzerbedevaarten,
hoezeegeroep, friet met biefstuk en ander gevendelzwaai. Professor
emeritus Lode Wils, die al enige boekwerken heeft volgepend met vaak
aparte standpunten terzake, denkt er alvast het zijne van. Veto:Als je spreekt van dé
Vlaamse identiteit, veronderstel je eigenlijk dat er een aantal
kenmerken zijn die gelden voor alle Vlamingen. Zijn die er wel? Lode Wils: «Die zijn er in die
mate waarin het gevoel bestaat dat men Vlaming is. Dat gevoel is, denk
ik, wijd verspreid: bijna negentig procent van de 6 miljoen
nederlandstalige Belgen voelt zich Vlaming. Als zij zich zo voelen dan
is dat een feit.» Veto:Maar kunnen er niet
verschillende manieren zijn om die Vlaamse identiteit in te vullen; dan
heb je niet één maar vele identiteiten? Wils: «Wel ja, er zijn
enorm veel identiteiten. De mens is een kollektief wezen wij behoren tot
veel groepen: nationalistische, ideologische, religieuze, sociale
groepen.» Veto: Kan men de vorming
van de Vlaamse identiteit manipuleren, bijvoorbeeld via het onderwijs of
de media? Wils: «Dat is evident.
Natuurlijk wordt een identiteit in de loop van generaties geschapen door
de elites en onder andere de leerkrachten. Ook de kranten zoals De
Standaard, Het Belang van Limburg hebben deze Vlaamse identiteit
beïnvloed. In het sociologisch en historisch onderzoek, dat zich de
jongste tientallen jaren op dat 'nationale' heeft toegelegd, wordt heel
sterk de nadruk gelegd op het 'gemaakt-zijn' van die identiteit.
Identiteiten worden in de loop van de tijd gekreëerd door elites,
staten, gewesten en gemeenschappen, en de media.» Veto: Kan een Vlaamse
identiteit tot volle ontplooiing komen binnen een Belgische staat? Wils: «Persoonlijk vind ik
van wel. Ik denk ook dat het Vlaams nationalisme, dat dat niet mogelijk
acht, iets heel schadelijks is. Dat verandert niets aan het feit dat
het heel krachtig is en dat veel mensen -- ook respektabele -- dat
aanhangen.» Veto: Wat vond u van de
laatste Ijzerbedevaart? Wils: «Ik hoop dat dat aan veel mensen heeft
duidelijk gemaakt dat het Vlaamse nationalisme schadelijk is. Maar ik
vrees dat het maar bij weinigen het geval is, want wij zijn allemaal
gevoelsmensen. Gevoelens primeren bij ons meestal op rede.» Strijd Veto: De heisa rond de
Ijzerbedevaart toont misschien aan dat de Vlaamse Beweging tenonder gaat
aan interne konflikten, dat de strijd gestreden is? Wils: «In mijn ogen is de
strijd gestreden. Wat nu de Vlaamse Beweging heet, wordt in beslag
genomen door de Vlaamse nationalisten, terwijl zij daar vroeger maar een
vrij klein onderdeel van waren. De bedoeling van de Vlaamse Beweging
was de volkstaal te gebruiken als bestuurs -en kultuurtaal. In heel mijn
leven ben ik voorstander geweest van de Vlaamse Beweging en niet van
het Vlaamse nationalisme, dat zichzelf nu dé Vlaamse Beweging noemt.
Waar komt die Vlaamse Beweging vandaan? De Verlichting en de Romantiek
hebben tweehonderd jaar geleden een beweging doen ontstaan in Europa om
van andere talen af te stappen en de volkstaal te gebruiken als bestuurs
-en kultuurtaal, en dat is het begin van de Vlaamse Beweging. Die
beweging heeft haar doel bereikt.» Veto: De Vlaamse Beweging heeft volgens u haar
doel bereikt, maar Van den Brande wil steeds verder gaan? Wils: «Van den Brande is
min of meer een nationalist, denk ik. Hij zal u waarschijnlijk zeggen
dat hij dit doet omdat de Waals-socialistische zijde vooral beschouwd
wordt als een niet loyale partner in België, en dat is een gevoel dat ik
op zekere hoogte wel deel. Als zij weigeren Vlaamse autobussen te kopen
en dergelijke dingen, dan is het nog maar de vraag hoe lang een land in
dergelijke omstandigheden kan standhouden.» Veto: Is er dan nog nood
aan een verdere federalisering, om ook een financiële onafhankelijkheid
te verkrijgen? Wils:
«Ah nee, ik denk dat een verdere federalisering schadelijk is voor de
Vlamingen, en ik voel mij nogal sterk Vlaming. Toen ik student was, was
het Nederlands nog allesbehalve als volwaardige bestuurs -en kultuurtaal
erkend. Ik heb mij daarvoor ingezet, bijgevolg ben ik daar sentimenteel
nogal aan gehecht.» Veto: Is dat Vlaams nationalistisch streven ook
niet in tegenspraak met het zoeken naar meer eenheid binnen de Europese
Unie? Wils: «De Europese
eenmaking aan de ene kant versterkt België, en aan de andere kant
verzwakt België of versterken de desintegratiebewegingen. In de loop van
de eeuwen hebben de mensen zich steeds aaneengesloten in grotere
gehelen, omdat dit ekonomische en militaire voordelen heeft. Nu zijn we
zodanig veilig binnen het verenigde Europa en is onze ekonomie zo
veilig, dat we nu denken dat we die staten niet meer nodig hebben. Maar
natuurlijk kan Europa niet bestaan uit zevenhonderd achtendertig kleine
brokjes die zichzelf allemaal tot onafhankelijke staat uitroepen, die
zeggen: "We moeten als Vlaanderen of bijvoorbeeld als Corsica of
Schotland soeverein deelnemen aan een federaal Europa." Dat is gewoonweg
ondenkbaar. Ik lees nu al in de krant dat als er nog een paar
Oosteuropese landen bij de EU komen, die instellingen helemaal niet meer
werken omdat men al met teveel is.» Flamenpolitik «Het is natuurlijk
hoofdzakelijk een ekonomische unie, maar van meet af aan was de EU
bedoeld om ook tot een politieke samenwerking en vriendschap te leiden,
om oorlog te vermijden. En dat klopt toch wel, er is niemand die er aan
denkt dat Duitsland een derde maal België zal proberen te vernietigen,
door het Vlaams nationalisme te kreëren. Het Vlaams nationalisme is
gekreëerd door de Duitsers in de Eerste Wereldoorlog door de Duitse
Flamenpolitik, en is maar zo sterk geworden als het nu is omdat ze met
die Flamenpolitik zijn voortgegaan tussen de twee oorlogen en tijdens de
tweede Duitse bezetting opnieuw een kollaboratie hebben veroorzaakt;
opnieuw Vlaanderen tegen België hebben opgezet, Vlamingen en Walen tegen
mekaar hebben opgezet. In de geschiedschrijving wordt dit gewoon
ontkend. Men liegt liever, ook als men het weet. Sinds mijn boek van
1973, 'Flamenpolitik en aktivisme', is verschenen kan men niet meer
zeggen dat men het niet weet. Voor de propaganda is het veel prettiger
om te zeggen: " De Duitsers hebben gedaan wat wij Vlaams nationalisten
vroegen", dan te bekennen; "Ze hebben ons bedrogen en wij zijn zo stom
geweest om op het Duitse lokken in te gaan."» Veto: Hebben al die
Flaminganten zich dan vergist, of bestond er nog iets anders dan de
Flamenpolitik? Wils:
«Uiteraard kon de Flamenpolitik maar lukken omdat er Vlamingen waren.
Er bestond een Vlaamse Beweging en de Duitsers hebben dus nog voor ze
het Vlaamse land bezet hadden, in Berlijn, de Flamenpolitik bevolen. Het
zijn dus niet de Vlamingen die aan de Duitsers gevráágd hebben om een
Flamenpolitik te voeren.» Veto: Hoe staat u tegenover de vraag naar
amnestie? Wils: «Ik vind het jammer
dat de linksen en de Franstaligen zich daar vanuit hun partijdigheid zo
mordicus tegen verzetten, dat ze geen begrip opbrengen voor die zaak.
Natuurlijk zal amnestie de anti-Belgische beweging niet beëindigen,
vermits die beweging gevoed wordt door mensen die absoluut België kapot
willen. Maar het verlenen van amnestie zou hen in ieder geval een
voorwendsel ontnemen.» Mite Veto:Luc Huyse vindt dat de reden waarom de Walen
zich zo verzetten tegen amnestie ligt in het feit dat de Waalse
kollaboratie veel gemener en agressiever was. Wils: «Het is een deel van
onze Vlaamse mite dat de kollaboratie in Wallonië gemener was.Ten
eerste werd er ingespeeld op het Vlaamse element. Ten tweede was
Vlaanderen meer rechts dan Wallonië. Stel dat we waren bezet door
Stalin, dan zou natuurlijk de kollaboratie groter geweest zijn in
Wallonië, omdat Wallonië meer links was. Maar we werden bezet door het
uiterst rechtse Duitsland en de Walen werden opzettelijk
achteruitgesteld, om ruzie met de Vlamingen te veroorzaken. Die Duitse
politiek was natuurlijk juist bedoeld om België te ondermijnen en door
van linkse en Waalse kant de amnestie tegen te werken, speelt men in
zekere zin het spel mee.» Veto:We vormen bestuurlijk wel een eenheid met
Wallonië, maar taalkundig zijn we verbonden met Nederland. Bestaat er
volgens u één Nederlandstalige literatuur/kultuur? Wils: «Toen enkele maanden
geleden de Prijs van de Nederlandse Letteren door Koning Albert werd
uitgereikt aan Harry Mulisch, vertelde deze in zijn dankwoord dat de
Vlaamse en de Nederlandse letterkunde met elkaar heel weinig gemeen
hadden. De letterkunde, laat staan de hele kultuur, laat staan de natie.
Er is bijvoorbeeld een veel sterkere kulturele band tussen Wallonië en
Frankrijk, dan tussen Nederland en Vlaanderen. Dit heeft vooral te maken
met de scheiding tijdens de zestiende en zeventiende eeuw, waarbij het
katolieke Vlaanderen in de negentiende eeuw als een gevaar werd aanzien
door de reformatorische minderheid in Nederland. Want Vlaanderen
behoorde natuurlijk tot die kontrareformatorische traditie en onze
grondwet sloot meer aan bij de idealen van de Franse Revolutie.» «Onze identiteit is
Vlaams en Belgisch. Er zijn mensen die vinden dat ze alleen maar één
identiteit zouden mogen hebben, dat België dus moet verdwijnen, maar ik
zie daar geen voordeel in. Als ik de mensen tegen de schenen wil stampen
-- en dat doe ik graag want dat is de enige manier waarop ze luisteren
--, schrijf ik dat het uiteenvallen van België parallel verloopt met het
uiteenvallen van Tsjechoslovakije en Joegoslavië, namelijk alle drie
als een postume triomf van Hitler, als een postuum sukses van de Duitse
bezetting in de oorlog.»
De stilaan beruchte
11juli-toespraak van oppervlaming Peumans heeft al stofwolken opgeworpen
waarmee ondertussen zelfs de IJzertoren kan omgetoverd worden tot een
soort terp. Nu goed, wanneer de woordcombinatie Vlaamse identiteit onze
oren bereikt dan veranderen we bijna ogenblikkelijk in een woeste
weerwolf van de bloeddorstigste soort. Vlaamse identiteit, wat peumans
en c° ook mogen beweren, bestaat enkel in hun oververhitte koppekes en
nergens in de realiteit. Tenzij men Vlaanderen wil beschouwen als een
soort Vlaams-nationaal Plopsaland met huiskamers versierd met borden met
Vlaamse spreuken en fotoos van de grote hopmannen boven de geel-zwarte
landsknecht die als onderstel dient voor een beeldje van Tijl en Nele. Eén van mijn verre
familieleden heeft het ooit nodig gevonden om wat genealogische
opzoekingen te verrichten en dat leidde tot nogal wat verrassingen die
zeker en vast niet stroken met het gelul van Peumans. Wij vragen ons
trouwens af hoe deze predikers van de Vlaamse identiteit zullen
omspringen met perfect nederlanssprekende inmiddels Belgische migranten.
En als we het over migranten hebben dan hebben we het zeker en vast
niet alleen over mensen met andere godsdiensten. Allez Peumans, leg eens
uit welke Vlaamse identiteit mijn Italiaanse buurman en mijn Marokaanse
collega hebben waarmee ik in vlekkeloos nederlands converseer. Moeten
die nu plots met allerheiligen pannekoeken bakken en spek met eieren
eten om zich te integreren?
Bovendien citeerde Peumans ook het Joodse
volk als voorbeeld....en hier dan de reactie van Joods actueel over
deze passage die door de meeste kranten over het hoofd werd gezien...
Joods volk in 11 juli
toespraak van Vlaams parlementsvoorzitter Peumans
Zondag 11 Juli 2010 19:51
Traditiegetrouw verzamelen Vlaamse politici
op 11 juli in het Brusselse stadhuis. De viering van de Vlaamse feestdag
werd dit jaar ook bijgewoond door verschillende Waalse politici. Van
Joodse zijde was baron Julien Klener aanwezig in zijn hoedanigheid van
voorzitter van het Centraal Israëlitisch Consistorie van België. Tijdens zijn toespraak
stelde de voorzitter van het Vlaams Parlement, Jan Peumans (N-VA), dat
een volk niet noodzakelijkerwijze zijn identiteit aan zijn taal moet
ontlenen maar dat daarvoor andere criteria beschikbaar zijn. Daarbij
verwees hij naar de Grieken en hun gemeenschappelijke geschiedenis maar
ook naar het Joodse volk. We citeren: Bij joodse mensen draait het niet om
taal, godsdienst of geschiedenis, maar wel om afstamming. U moet maar
eens rondlopen in Antwerpen. U zal snel merken dat de zogeheten
vrijzinnige joden even Joods zijn als de chassidim, aldus Peumans. Deze
gedachtengang is rechtstreeks afkomstig uit een eerdere toespraak van
Siegfried Bracke . Zowel in Jan Peumans rede als in die van Siegfried Bracke is
het zonder enige twijfel de bedoeling om een open communicatie met de
Franstalige landgenoten te behouden en tegelijkertijd de Vlaamse eis
naar meer autonomie op een aantal terreinen aan de orde te stellen. Maar
hoe moeilijk het ook is om de Vlaamse identiteit te bepalen -trouwens
ook de Nederlanders zijn tijdens hun waarden en normendebatten de
voorbije jaren hopeloos gestrand bij hun verwoede pogingen om de
Nederlandse identiteit te bepalen - het is wellicht nog moeilijker om
de Joodse identiteit te omschrijven. Gelukkig was dat ook niet de
bedoeling. Er
is wel degelijk een verschil tussen een vrijzinnige en een chassidische
Jood, zoals er ook een verschil is tussen Madonna en de paus,
alhoewel beiden wel eens een kruis dragen. Wat wel klopt is dat leden
van het Joodse volk een nauwe verbondenheid met elkaar voelen en dat
ongeacht de mate van religiositeit. Dat heeft grotendeels met de
eeuwenlange vervolgingen te maken want als het op antisemitisme aankomt
zitten alle Joden in hetzelfde schuitje. We moeten hier nog ook
aan toevoegen dat je niet alleen Joods bent door afstamming, zoals door
Peumans aangehaald werd, maar dat dit wel degelijk ook mogelijk is door
een persoonlijke keuze (bekering). En laten we zeker ook niet vergeten dat
lidmaatschap van één groep het andere niet uitsluit. Zo kan je gerust
lid zijn van de Joodse gemeenschap én een overtuigde Vlaming zijn.
Lang voor er sprake was
van Guantanamo en spookvliegtuigen die overal gevangenen ophaalden en
wegvoerden hadden ze in Frankrijk al een gelijkaardige zaak. De Zaak van
de weggevoerden van Folembray. Een ons tot nog toe volledig onbekende
bladzijde in de geschiedenis maar erg interessant. De enige misdaad die
deze terroristen op hun kerfstok hadden was hun geloof. Het was dus
voldoende om Islamiet te zijn en dan nog een vrij gematigde, om door de
Franse minister Pasqua zonder enige vorm van proces opgesloten te worden
en sommigen werden zelfs gedeporteerd en verblijven sindsdien in
Burkina Faso. Ze mogen nog steeds Frankrijk niet binnen. Het ergste is
dat bijna de volledige Franse pers deze zaak netjes heeft toegedekt en
nog steeds zeer weinig informatie hierover geeft. Niemand van al deze
personen werd ooit veroordeeld voor een misdrijf. De enige persoon die
in deze zaak betrokken was en werd veroordeeld was de minister in hoogst
eigen persoon...
Hier
het verhaal van de weggevoerden van Folembray we starten in 1994...
Les déportés de
Folembray ou le crime « perdu de vue » de Pasqua
Par Zineb Azouz, Le
Quotidien d'Algérie, 28 juin 2010 Le 3 août 1994 quand cinq agents
diplomatiques français furent assassinés à Alger, il ne pouvait y avoir
meilleure aubaine pour Charles Pasqua, tout puissant ministre de
lIntérieur du gouvernement Balladur, pour tendre la main à ses amis de
la mafia politique Algérienne et mener ce que certains ont appelé « la
seconde guerre dAlgérie ». Alors que des voix sélevaient partout en
Europe et en France pour dénoncer les graves violations des droits de
lhomme en Algérie et que le désaveu pesait lourdement sur le régime
Algérien suite au Putsch de 1991 et à larrêt du processus électoral,
Pasqua va mener un véritable SHOW SECURITAIRE dans lequel se
confondaient délibérément gestion de limmigration et lutte
anti-islamiste. Face à une France dans lexpectative par rapport à
lislamisme Algérien et une opinion plus travaillée par les thèses
racistes sur limmigration, il fallait frapper fort et surtout vite. Ainsi, Pasqua lance
une des plus vastes opérations de contrôle didentité quait connu la
France, pas moins de 27000 vérifications en deux semaines ! Il
réquisitionne dans la foulée une ancienne caserne désaffectée de
Folembray dans lAisne[1] pour y transférer quelques Algériens «
islamistes » résidant en France en situation régulière. Ces arrestations ou
ces rafles surmédiatisées au moment où le gouvernement Balladur était
pourtant divisé sur lAlgérie rappellent les bonnes vieilles méthodes du
tristement célèbre SAC, service daction civique, via lequel Pasqua a
fait ses armes et sur lequel nous reviendrons. Du maçon à létudiant
de Marseille, de lagent de gestion à Lyon au chercheur au CNRS ou
lavocat de Paris, les « islamistes » arrêtés par M. Pasqua et qui se
rencontraient pour la première fois à Folembray ressemblent étrangement à
un échantillon représentatif de limmigration. Cet épisode allait se
solder par lexpulsion de 20 personnes vers le Burkina (19 Algériens et 1
Marocain) sans procès et sans la moindre inculpation. 6 dentre eux
sont toujours assignés à résidence là-bas, dans ce que certains
appellent larrière cour des prisons Françaises. Bientôt 16 ans que des
familles déchirées attendent que lEtat de droit sexprime sur ces
déportés de la France, 16 ans que des pères de famille qui nen
finissent pas de réclamer un procès, voir une inculpation subissent les
affres du bannissement. Ils ont laissé derrière eux des familles
démunies, délogées et pour la plupart disloquées ainsi que des enfants
quils nont bien sûr pas vu grandir, ils ont laissé des biens, une
situation, une carrière et toute une vie. Ils sont les oubliés
du droit Français et international, les sacrifiés que Pasqua a voulu
offrir aux Français et à ses amis Algériens de la Françafrique, et ce
bien sûr, grâce au silence complice de lopinion nationale et
internationale. La planète post 2001 narrange rien à leur drame et léquipe
de Sarkozy, la digne héritière du Gaullisme de Pasqua, Hortefeu,
Marchiani et Falcone ne risque pas de sémouvoir outre mesure.
Présumés islamistes,
dites vous ?
Sans vouloir revenir sur la définition élastique de
lislamiste, qui sert tantôt de synonyme dislam tantôt de terroriste et
tantôt dimmigré mal intégré charriant derrière lui une, voir deux
épouses voilées,,il nous a paru intéressant de rappeler cette phrase de
M. Jean-Claude Barreau, alors conseiller de Pasqua pour les questions
dimmigration : « lintégration passe par labandon de la religion
musulmane »[2] Pour qualifier ce groupe hétérogène certains médias emploient
déjà le terme « islamistes présumés » comme pour dire que l«
islamisme » était officiellement illégal et quil se passe de tout
commentaire. Parmi les personnes arrêtées il y a M. Larbi Kechat, recteur
depuis 1970 de la mosquée de la rue de Tanger (19 ème arrondissement de
Paris) qui bénéficie du soutien officiel du père Christian Delorme
lequel sinterroge sur « le rôle des services de renseignement » qui «
nourrissent de vraies campagnes dintoxication ». « En ce qui concerne
lislam, explique-t-il, jai pu constater combien des notes dune
stupidité atterrante pouvaient venir sur les bureaux de ministres ou de
préfets » (Le Monde, 20 août). Ce nest que lorsque lévêque dEvreux, Mgr
Gaillot rend visite à M. Larbi Kechat à Folembray, le 24 août, que la
chaîne France 2 acculée sans doute par cette accolade entre les deux
hommes signale, du bout des lèvres, que le recteur collabore
régulièrement aux émissions religieuses diffusées le dimanche matin. Une révélation qui
aurait du interpeller des journalistes aveugles à légard de la parole
gouvernementale. Tous nauront pas la chance de M. Kachat qui échappa à lexil
forcé vers le Burkina. A Folembray, on trouve en particulier
lavocat Me Ahmed SIMOZRAG dont le cas mérite dêtre détaillé. Depuis 1982, ce
dernier ne cesse de dénoncer au grand jour les agissements du
Gouvernement Algérien qui réprime et torture, nhésitant pas à saisir
les différentes organisations des Droits de lHomme et plusieurs
personnalités politiques Françaises. Me Ahmed SIMOZRAG, en plus de ses
activités davocat présidait lassociation Abaâd, déclarée à la
préfecture de Bobigny le 23 juillet 1985 et ayant pour but de développer
la culture islamique. Après larrestation de Ali Belhadj et de
Abassi Madani, Me Ahmed SIMOZRAG fait partie de leur collectif de
défense et dénonce le déni de droit dans lequel le pays est plongé, ses
liens avec le FIS se limitent aux relations professionnelles quil
entretenait avec ses clients. Pour échapper à une mort certaine, il dût
quitter lAlgérie. Invité sur TF1 et sur France 2, Pasqua accuse les internés de
Folembray dêtre les « complices de terroristes », le 5 Août sur France
2, il déclare : Nous avons affaire à des gens qui sont les complices de
terroristes et dassassins ! Nont pas respecté les règles élémentaires
de lhospitalité. Ils ont lair dêtre mécontents dêtre chez nous ?
Mais quils sen aillent ! » Des propos lourds de sens ! De quoi sagit il au
juste ? De protéger les ressortissants Français à létranger ou de mater
des immigrés ? Pourtant personne ne semble se rappeler de la précédente
opération de Pasqua baptisée « Chrysanthème ». En effet plusieurs de
ces « extrémistes » qui sont des militants connus sont déjà surveillés
depuis des mois par la police et les médias eux-mêmes. Certains dentre
eux, revendiquant ouvertement leur appartenance au FIS sans pour autant
cautionner les attaques antifrançaises, ils étaient même assignés à
résidence depuis novembre 1993. Des conditions difficilement compatibles avec
les actions clandestines dont parle le ministre de lintérieur. Lors de lopération du
9 novembre 1993, Monsieur SIMOZRAG était assigné à résidence à Florac
en Lozère, tandis que dautres étaient emprisonnés et mis en examen,
cétait laffaire KRAOUCHE. Aujourdhui, Monsieur KRAOUCHE, qui fut mis
en détention par le juge dinstruction LE LOIR est libre et réside en
France, tandis que Monsieur SIMOZRAG a été expulsé, alors quaucun délit
ne lui a été reproché, pas plus en novembre 1993, lors de laffaire que
les médias ont appelé « laffaire KRAOUCHE », quen août 1994 lors de
laffaire de Folembray. Nayant rien trouvé en 1993 pour inculper Me
SIMOZRAG, il fallait se venger de cet avocat autrement que par la voie
légale, en dehors de toute instruction et de tout procès[3].
Quand Folembray
devient téléréalité
Selon Thomas DELTOMBE[4] , lambiance
surchauffée qui règne dans la petite ville de lAisne témoigne de la
passion que déclenche l« islamisme ». Le décor militaire qui entoure la
caserne, quadrillée par des dizaines de gendarmes mobiles lourdement
armés, na rien pour rassurer les riverains et rappelle une fois de plus
des allures de « bataille dAlger » ou de rafles du 17 Octobre 1961. Entourés de barbelés,
les « intégristes » deviennent une attraction régionale. Et les
journalistes ne manquent pas dimmortaliser les propos outrés, les
insultes et les bras dhonneur que certains leur destinent. « Je
resterai là tant quils ne seront pas expulsés. ( ) Ils se moquent de
nous à travers les carreaux ! », Soffusque Didier dans Le Figaro (8
août). « Jai quitté Paris il y a vingt-trois ans parce quil y avait
trop dArabes. Et voilà quon nous en envoie ici des dangereux »,
explique Lucette à Libération (6 août). Et Nicole de conclure, dans le
même journal : « Y a pas de lance-flammes ? Quon en finisse avec eux ! » La France na pas
connu une telle ambiance depuis que la guillotine a disparu, en effet la
veille des exécutions, la foule venait systématiquement se défouler
ainsi sur les condamnés. Cest également loccasion pour le Parisien
et le Figaro, en harmonie avec le pouvoir de vider leur sac en toute
impunité et de rappeler, sondage à lappui que « Laction inflexible du
ministre est acclamée par les Français », 57 % des sondés y affirment en
effet que les mesures de Pasqua sont « plutôt efficaces ». Encore une
fumisterie statistique digne des ministères de la propagande, un avant
goût de campagne électorale sur les thèmes sécuritaires chers à toute
une classe politique Française. Vous vous en doutez bien, en 1995 après les
attentas du RER, de tels sondages étaient prohibés. Le journaliste
Franz-Olivier Giesbert du Figaro estime lui : « On ne peut quapprouver
la politique de M. Pasqua », nhésitant pas bien sûr à agiter le spectre
dun « exode » massif dAlgériens vers la France en cas de victoire «
intégriste » à Alger. La veille de laudience, 20 personnes sont
expulsées au Burkina Faso Le mot était lâché « quon en finisse avec
eux ! », et Pasqua commençait à sentir le vent tourner, en effet des
journaux comme Libération et Le Monde notamment commencent à émettre
quelques doutes. Critiqué pour sa campagne massive de contrôles
didentité, qui touche moins les « terroristes » que les sans-papiers,
M. Pasqua reconnaît quil ne vise « pas particulièrement les milieux
intégristes islamistes », mais que, « si on va pas à la pêche, on ne
prend pas de poissons » (RTL, 10 août). Détruire des vies
nest quune partie de pèche pour ce monsieur ! Les avocats des
internés assignent en référé le ministre de lintérieur et le préfet de
lAisne. Le
31 août, la veille de laudience prévue pour statuer sur la légalité de
lassignation, vingt personnes parmi les vingt six qui se trouvaient à
Folembray sont embarquées dans un avion militaire de Reims et expulsées
en urgence absolue au Burkina Faso. Les six autres furent assignées à
résidence dans divers endroits de la France mais non expulsés. Les hommes crient,
ceux qui résistent sont menottés. A lépoque, tout le monde approuve
cette décision, le gouvernement, son ministre de la justice Méhaignerie
et surtout la presse, rappelle Le Monde diplomatique (août 2004). Me Simon Formen, fait
partie de ces rares avocats qui sétonnent dun tel consensus et se
demandent comment est ce quun ministre peut détenir arbitrairement des
hommes qui ne sont poursuivis pour aucun délit. Pourquoi une expulsion
dans lurgence à la veille du proces ? Lexpulsion na-t-elle
pas evité a pasqua la censure judiciaire qui pesait sur lui ? Plus tard on saura que
les seules preuves que détenait Pasqua et qui nauraient jamais pu
peser devant un juge sont ces fameux « blancs » des renseignements
généraux, des notes sans en-tête ni signature transmises aux tribunaux
par le ministre de lintérieur[5]. « Cela servira de leçon à ceux qui ne
respectent pas les lois de la République et celles de lhospitalité »
Pasqua. Enfin
un peu de vérité ! Ainsi et partant dune mesure censée protéger les
Français, une réplique aux assassinats dAlger, il se trahit et dévoile
quil ne sagit que dune leçon, dune expédition punitive adressée à
tous les étrangers. Selon la logique de la chasse aux sorcières, nul besoin de
sencombrer de quelque cadre juridique que ce soit, lorsque le mot
«Islamiste» est lâché. La justice na jamais établi de culpabilité
et à ce jour, aucune poursuite pénale na été lancée contre les internés
de Folembray. Pourtant depuis bientôt seize ans, six parmi les expulsés
sont toujours bloqués au Burkina, il sagit de : Ahmed Simozrag Naâmi Soufiane Mechkour Abdelkader Saker Omar DOUMI Mohamed Chellah Mohamed
(ressortissant Marocain) Me Ahmed Simozrag est le seul qui continue de
subir une surveillance permanente assurée par des gardes qui ne le
quittent jamais, et ce depuis seize ans. Alors que pendant la première
année tous les expulsés étaient surveillés. Ces six qui réclamant
que justice soit faite et qui refusent de quitter le Burkina par la
petite porte ou par de faux papiers, demandent à réintégrer la France où
ils ont laissé femmes et enfants. Pour le moment ils sont toujours
assignés à résidence, loin de tout et oubliés de tous. Ils ont créé un site «
folembray.org », reçu plusieurs journalistes, écrit à toutes les
institutions sans succès. En sacrifiant ce qui ne représentait aux yeux
de la majorité que quelques familles dimmigrés (islamistes de
surcroît) et accessoirement le droit et les principes fondateurs de la
république, personne ne se doutait que des années plus tard, les
principaux acteurs de ce sinistre show, de Méhaignerie le garde des
sceaux qui a laissé faire jusquaux barbouzes de la Françafrique, les
amis de nos généraux et de toutes les dictatures africaines, tous
allaient se retrouver devant des juges pour des affaires scabreuses de
malversations, de détournements et de financements occultes, de
corruption active dagents publics étrangers, dabus de biens sociaux et
de trafic dinfluence aggravé, la plus médiatisée fût bien sûr lAngola
Gate[6] (une affaire de vente darmes, activité qui ne sapparente bien
sûr pas au terrorisme). Inutile de revenir sur le bras droit de
Pasqua à lépoque, Marchiani condamné dans laffaire de lAngola gate et
gracié par Sarkozy, pour bonne conduite, il suffit juste que je vous
parle dun autre ami de lex ministre de lintérieur et que nous avons
appris à connaître ici, en Algérie, jai cité Pierre Falcone, principal
acteur en tant que directeur de la société de vente des armes, il suffit
ensuite de vous rappeler le rôle de Marchiani dans laffaire des moines
de Thiberhines et la boucle sera bouclée. Ainsi quil sagisse
de Me Mecili ou de Me Simozrag, les mécanismes qui régissent les
opposants et les intérêts Franco-Algériens auront toujours la primauté
sur tous les droits. Je conclurai par cette phrase de toujours
Pasqua : «
La démocratie sarrête là où commence lintérêt de lEtat » Et quand les intérêts
de lEtat se confondent avec ceux des clans mafieux, je vous laisse
imaginer la suite. Dans cette machine infernale de la politique parallèle et de
linconstitutionnalité, tous les crimes restent permis. La responsabilité de
tous les clercs doit être engagée pour dire haut et fort que les
déportés de Folembray sont dabord les sacrifiés du déni de droit. Folembray, puis
Guantanamo et quoi dautres demain ? Personne ne pourra dire, je ne
savais pas. Zineb
Azouz, Le 26 Juin 2010
[1] Le département de lAisne a cette
particularité davoir pour préfet, depuis mars 1994, M. Jean-Marc Sauvé,
ancien directeur des libertés publiques et des affaires juridiques au
ministère de lintérieur (1988-1994). En mai 1995, il sera nommé
secrétaire général du gouvernement. [2] Le Quotidien de Paris, 25 septembre
1991 [3]
http://www.algeria-watch.org/fr/article/pol/france/folembray_camp.htm [4] Journaliste,
auteur de Lislam imaginaire La construction médiatique de
lislamophobie en France, 1975-2005, La Découverte, Paris, 2007-quand
lislamisme devient spectacle, Le monde Diplomatique 2004.. [5] Lors du procès en
2000, le juge Roger Le Loire évoquera « une construction de preuves pure
et simple » et précisera que « les autorités policières avaient pour
seul impératif de faire déférer ( ) le chef du FIS en France pour donner
un caractère de réussite à lopération coup de poing Chrysanthème ». [6] Jusque là il
bénéficiait de limmunité sénatoriale, Affaire du trafic darmes vers
lAngola, · Affaire de la Sofremi, Affaire du casino dAnnemasse, ·
Affaire du déménagement du siège dAlsthom, Affaire de la Fondation
Hamon (mis en examen le 23 mai 2006). Charles Pasqua a été condamné le
27 Octobre 2009 à 1 an de prison ferme
Er is eveneens een specifieke website
waarop je alle documenten kan terugvinden:
En hier gaan we terug
tot 1993 met de eerste huiszoekingen en arrestaties...
Le 9 novembre 1993,
une rafle spectaculaire fut déclenchée contre les islamistes en
France. Dès cinq heures du matin, les sièges des associations islamiques
et les domiciles de leurs dirigeants ont été pris dassaut par les
policiers. Des perquisitions minutieuses et non moins bruyantes ont été
effectuées à la suite de cette opération coup de poing baptisée "Chrysanthème ". Les perquisitions ont
débouché sur la saisie dune quantité importante de documents, de
matériel informatique et de livres. Plusieurs associations telles que le
Centre Abaâd Islamique de Recherches et dEtudes (C.A.I.R.E),
Fraternité Algérienne en France (FAF), ont été dépouillées de leurs
archives et de leur matériel. Le matériel difficile à emporter comme les
photocopieuses fut détruit sur place. Cette rafle a donné lieu à
larrestation de 88 personnes, qui furent conduites aux sièges des
commissariats et de la préfecture de police de Paris pour
interrogatoires et établissement dun fichier anthropométrique. Les
procès-verbaux denquête furent rédigés à la hâte sous linculpation
sommaire dassociation de malfaiteurs en relation avec une entreprise
terroriste. Les prévenus ont protesté contre cette qualification quils
considéraient comme une fausse accusation. Ils furent brutalisés et
contraints de signer les procès-verbaux dont certains contenaient des
déclarations approximatives, peu conformes à leurs propos. Après une
garde à vue plus ou moins prolongée, lopération sest terminée par des
expulsions, des mises en examen et des assignations à résidence. Huit
personnes ont été lobjet de cette dernière mesure. Il sagit des
personnes ci-après : AISSAOUI Mohammed ALI-AMAR Hamid EL HOUARI Djaffar RESSAF Djamel Mme RESSAF Fatiha SIMOZRAG Ahmed TOUNSI Abderrachid M. KRAOUCHE Moussa a
été assigné à résidence chez lui.
Une deuxième rafle sest opérée le 4 et
le 5 août 1994. Les personnes arrêtées au cours de cette
rafle ainsi que les assignés de la première rafle ont été emmenées à la
caserne Gaston Billote de Folembray, à lexception de Moussa KRAOUCHE
qui na pas figuré parmi les 26 internés de Folembray. Le déplacement
des internés était limité à lintérieur de la caserne. Celle-ci était
entourée de barbelés et gardée par des dizaines de gendarmes lourdement
armés. Attirée par le décor militaire, une foule de journalistes et de
riverains venait chaque jour regarder le spectacle quoffrent des
barbus déambulant dans la cour de la caserne sous lil furieux de
gendarmes agacés, le doigt sur la détente. Bien que
privés de liberté, les internés pouvaient recevoir la visite de leurs
familles et de leurs avocats. Ils disposaient dun poste de téléphone à
la carte et dun poste de télévision. Le choix des programmes de
télévision et lutilisation du téléphone étaient souvent des sujets de
disputes entre eux. La nourriture était relativement satisfaisante dans
la mesure où les repas étaient préparés sur commande. Linternement
va se solder par des expulsions, des assignations à résidence en France
et une libération. Celle-ci fut le lot du nommé Zitouni Ahmed,
originaire de Lille au nord de la France, suite à lintervention de
personnalités dont, semble-t-il, un maire. Lintéressé est marié à une
française qui venait lui rendre visite à Folembray. Les cinq
internés qui ont échappé à lexpulsion et qui furent néanmoins assignés à
résidence en France, sont : FLIFLA Mohammed OUILI Abdeslam SEFOUANE
Azzeddine SARA Abderrahmane KECHAT Larbi
Ce dernier est
un Imâm et a bénéficié du soutien de certaines personnalités
chrétiennes dont Mgr Gaillot. Les vingt autres ont été expulsés au Burkina
faso. Leurs noms, qui figurent dans la rubrique « Présentation », et Les
circonstances de lexpulsion sont lobjet de larges développements dans
ce site
Het is verlof en dan
komt de reismicrobe boven. Ook bij ons. Na een uitstapje te hebben
gemaakt in China zakken we af, dichter bij huis. In Algerije. Waarom in
hemelsnaam in Algerije? Wel omdat daar nogal wat firmas gehuisvest zijn
die ook in Belgistan bekend zijn. We willen onze lezertjes duidelijk
maken dat die respectabele firmas in landen als Algerije niet de zelfde
rechten naleven als bij ons. Dat bewijst nog maar eens hoe belangrijk
het is de syndicale strijd niet af te schrijven en te doen alsof
vakbonden enkel een rem zijn op de groei en de vooruitgang. Wel als we
willen afglijden naar de Algerijnse situaties moeten we die idiote
redeneringen volgen...
Vandaag stellen we jullie DNA voor of:
Dernières Nouvelles dAlgérie
Son activisme provoque des cauchemars chez
les patrons dArcelorMittal (ex-El Hadjar dAnnaba), lun des plus
importants complexes de sidérurgie en Algérie). Sa force, son énergie,
son engagement lui confèrent, en revanche, une immense aura chez les
travailleurs. A 52 ans, Smaïn Kouadria est devenu le plus célèbre, le
plus influent de tous les responsables de lUGTA (Union Générale des
Travailleurs Algériens). Lundi 21 juin, Smaïn et sa troupe de
travailleurs ont décidé de paralyser cette usine qui jadis était le
fleuron de lindustrie algérienne. Parce que la direction
dArcelorMittal, tombé dans lescarcelle du magnat de lacier indien
Lakshmi Mittal en octobre 2001, refuse de procéder à une hausse des
salaires jugée légitime, les employés ont donc décidé dexercer leur
droit : la grève. Illimitée. Cette grève un homme la patronne, la
dirige, la porte à bout de bras : Smaïn Kouadria, secrétaire général de
la section syndicale dArcelorMittal. Derrière lui, une division de 6000
travailleurs qui le suivraient même en enfer. Lenfer, ils laffrontent
au quotidien au contact de ces fourneaux doù sortent des milliers de
tonnes dacier.
Il
fait de lombre à Sidi Said, linamovible patron de lUGTA Une année plutôt, ce
père de 4 enfants assurait lintérim du secrétariat du syndicat.
Aujourdhui, il marque lhistoire en se distinguant comme un meneur
intransigeant dans une ère de « trêve sociale » imposée à tous les
travailleurs du secteur économique par Abdelmadjid Sidi Saïd, à la tête
de lUGTA depuis 1997. Alors que ce dernier brille par son absence quand
il ne fait pas carpette devant le gouvernement, Smaïn Koudria monte au
créneau pour porter les revendications des salariés dArceorMittal. Et
si cela devait lamener lui et ses collègues devant les tribunaux, il
serait le premier à fouler la salle daudience. « Le syndicat
dArcelorMittal est aujourdhui le plus actif, commente un ancien
syndicaliste. Alors que lUGTA est contre tout mouvement de grève, Smaïn
Kouadria sest imposé en dirigeant dune main de fer la section
syndicale dEl Hadjar. Si la centrale syndicale dispose de nombreux
syndicalistes comme lui, le mouvement ouvrier vivrait dans des
conditions honorables. » Redoutable tribun, carrure de forgeron Bardé de diplômes dont
certains obtenus à létranger, Smaïn a fait lessentiel de sa carrière
au complexe sidérurgique dEl Hadjar. Recruté en 1981 en qualité de
cadre, il intègre le syndicat de lentreprise sept ans plus tard. «
Cétait juste après les évènements doctobre 1988 », se souvient-il. La
date est à marquer au fer rouge. En octobre de cette année-là, de
violentes émeutes ont secoué le pays provoquant la mort de plus de 500
personnes et balayant au passage lère du FLN (Front de libération
nationale), le parti unique instauré en Algérie depuis lindépendance en
juillet 1962. Cest de ces événements sanglants quil tire sa force
aujourdhui. Redoutable tribun, carrure dun forgeron, moustache poivre
et sel, une calvitie qui lui donne un air de vieux papa, Smaïn est
devenu un chef incontournable. Nommé dabord chargé de lorganique, puis
secrétaire général par intérim au début des années 2000, il est élu
secrétaire général du syndicat dArcelorMittal en 2009 à lissue des
élections de renouvellement des instances de lorganisation. Il détrône à
ce poste un vieux briscard dEl Hadjar, Aissa Menadi, patron du club de
football local, lUS Annaba, député du RND (Rassemblement national
démocratique), accusé de rouler davantage pour ses intérêts, pour ceux
de la direction dArcelor Mittal que pour ceux des travailleurs.
Kouadria lavait qualifié d « empereur dEl Hadjar ». Il rappelle Abdelhak
Benhamouda Smaïn
Kouadria rappelle à bien des égards une autre grande figure du
syndicalisme algérien, Abdelhak Benhamouda, patron de lUGTA, assassiné
en janvier 1997 à deux pas de son bureau du 1er du Mai à Alger, siège du
syndicat. « Il a la même fougue, le même engagement, le même souci de
défendre la croute des travailleurs, souligne un autre syndicaliste. Il
perpétue une tradition que lUGTA a fini par abandonner dés lors que ce
syndicat a été domestiqué par le pouvoir : la défense sans concession
des droits des travailleurs algériens. » Si certaines firmes étrangères
activant dans le pays prennent des libertés avec les droits de leurs
employés algériens, ce nest plus le cas pour ArcelorMittal. Non pas
parce que ses responsables se soucient du respect de la législation du
travail en Algérie, mais parce que la force et la puissance de son
syndicat les obligent à composer, à reculer, à négocier, à céder Cest
dans ce sens que Smaïn Kouadria et son syndicat ont paralysé, en janvier
2010, lusine pour exiger des assurances sur lavenir de la cokerie que
la direction envisageait de fermer. Après une grève de 10 jours, les
responsables dArcelorMittal ont dû recourir à la justice pour casser le
mouvement. La justice étant devenue quelque peu lauxiliaire des
pouvoirs publics, les juges ont donc donné raison à la direction et
débouté le syndicat. Ce nest guère un acte isolé du reste. El Hadjar est la citadelle du syndicalisme
Depuis quelques
années, la justice se prononce presque systématiquement contre les
grèves déclenchées dans le secteur public ou parapublic. De quoi
dissuader les travailleurs dArcelor ? Il en faut plus pour les
contraindre à renoncer à leurs revendications. Cinq mois après, une
action similaire est lancée. Cette-fois-ci, l'arrêt de travail portait
sur des considérations salariales. Smaïn Kouadria et les 6000
travailleurs dArcelorMittal demandent lapplication de la convention de
branche et rejettent, de ce fait, les propositions de la direction. Et
cette dernière recoure une nouvelle fois à la justice pour stopper la
grève qui a paralysé tout le complexe. « Il y une seule mort, disait
Smaïn Koudria dans un de ses meetings tenu en mai 2009. Personne ne nous
effraie. El Hadjar est la citadelle du mouvement syndicaliste algérien.
» Cest à laune de cette harangue que lon mesure aujourdhui le poids
de cet homme qui donne des cauchemars aux Indiens dArcelorMittal
Alva heeft zich dus gewroken. Weliswaar na verlengingen maar dat zou te wijten geweest zijn aan het onheilspellende bericht dat de Ollandse spelers nog de rekening van hun minibar moesten betalen...enfin zo beweerde mijn neefje dat dus duidelijk geen orangist is en evenmin van enige sympathie voor de Groot-Nederlandse gedachte kan verdacht worden. Toch moet het ons van het hart: de Ollanders hebben voor een leukere TV-avond gezorgd dan de zoveelste heruitzending van de Kampioenen. Olland wij zijn jullie dankbaar! Viva El Rey! De volgende keer worden jullie zeker en vast wereldkampioen! Zeker weten!
In de onvolprezen Huffington Post vonden we deze versie
van China ontwaakt. We vernemen dat er ginds tegenwoordi zelfs
gestaakt wordt. Iets dat sommigen hier willen afschaffen en
verbieden...
SHANGHAI Factory workers demanding better wages and working
conditions are hastening the eventual end of an era of cheap costs that
helped make southern coastal China the world's factory floor. A series of strikes
over the past two months have been a rude wakeup call for the many
foreign companies that depend on China's low costs to compete overseas,
from makers of Christmas trees to manufacturers of gadgets like the
iPad.
Where
once low-tech factories and scant wages were welcomed in a China eager
to escape isolation and poverty, workers are now demanding a bigger
share of the profits. The government, meanwhile, is pushing foreign
companies to make investments in areas it believes will create greater
wealth for China, like high technology. Many companies are
striving to stay profitable by shifting factories to cheaper areas
farther inland or to other developing countries, and a few are even
resuming production in the West. "China is going to go through a very dramatic
period. The big companies are starting to exit. We all see the writing
on the wall," said Rick Goodwin, a China trade veteran of 22 years,
whose company links foreign buyers with Chinese suppliers. "I have 15 major
clients. My job is to give the best advice I can give. I tell it like it
is. I tell them, put your helmet on, it's going to get ugly," said
Goodwin, who says dissatisfied workers and hard-to-predict exchange
rates are his top worries. Beijing's decision to stop tethering the
Chinese currency to the U.S. dollar, allowing it to appreciate and thus
boosting costs in yuan, has multiplied the uncertainty for companies
already struggling with meager profit margins. In an about-face
mocked on "The Daily Show with Jon Stewart," Wham-O, the company that
created the Hula-Hoop and Slip 'n Slide, decided to bring half of its
Frisbee production and some production of its other products back to the
U.S. At
the other end of the scale, some in research-intensive sectors such as
pharmaceutical, biotech and other life sciences companies are also
reconsidering China for a range of reasons, including costs and
incentives being offered in other countries.
"Life sciences
companies have shifted some production back to the U.S. from China. In
some cases, the U.S. was becoming cheaper," said Sean Correll, director
of consulting services for Burlington, Mass.-based Emptoris. That may soon become
true for publishers, too. Printing a 9-by-9-inch, 334-page hardcover
book in China costs about 44 to 45 cents now, with another 3 cents for
shipping, says Goodwin. The same book costs 65 to 68 cents to make in
the U.S. "If
costs go up by half, it's about the same price as in the U.S. And you
don't have 30 days on the water in shipping," he says. Even with recent
increases, wages for Chinese workers are still a fraction of those for
Americans. But studies do show China's overall cost advantage is
shrinking. Labor
costs have been climbing about 15 percent a year since a 2008 labor
contract law that made workers more aware of their rights. Tax
preferences for foreign companies ended in 2007. Land, water, energy and
shipping costs are on the rise. In its most recent survey, issued in
February, restructuring firm Alix Partners found that overall China was
more expensive than Mexico, India, Vietnam, Russia and Romania. Mexico, in particular,
has gained an edge thanks to the North American Free Trade Agreement
and fast, inexpensive trucking, says Mike Romeri, an executive with
Emptoris, the consulting firm. Makers of toys and trinkets, Christmas trees
and cheap shoes already have folded by the thousands or moved away, some
to Vietnam, Indonesia or Cambodia. But those countries lack the huge
work force, infrastructure and markets China can offer, and most face
the same labor issues as China. So far, the biggest impact appears to be in
and around Shenzhen, a former fishing village in Guangdong province,
bordering Hong Kong, that is home to thousands of export manufacturers. That includes
Taiwan-based Foxconn Technology, a supplier of iPhones and iPads to
Apple Inc. Foxconn responded to a spate of suicides at its
400,000-worker Shenzhen complex with pay hikes that more than doubled
basic monthly worker salaries to $290. Strike-stricken suppliers to
Honda Motor Co. and Toyota Motor Corp., among many others, also have
hiked wages. Foxconn refused repeated requests for comment on plans to
move much of its manufacturing capacity to central China's impoverished
Henan province, where a local government website has advertised for tens
of thousands of workers on its behalf. But among other
projects farther inland, Foxconn is teaming up with some of the biggest
global computer makers to build what may be the world's largest laptop
production hub in Chongqing, a western China city of 32 million where
labor costs are estimated to be 20 to 40 percent lower than in coastal
cities. Given
the intricate supply chains and logistics systems that have helped make
southern China an export manufacturing powerhouse, such changes won't
be easy. But
for manufacturers looking to boost sales inside fast-growing China,
shifting production to the inland areas where many migrant workers come
from, and costs are lower, offers the most realistic alternative. "The new game is to
find a way to do the domestic market," says Goodwin. Many factories in
Foshan, another city in Guangdong that saw strikes at auto parts plants
supplying Japan's Honda, have left in the past few months, mostly moving
inland to Henan, Hunan and Jiangxi, said Lin Liyuan, dean at the
privately run Institute of Territorial Economics in Guangzhou. Massive investments in
roads, railways and other infrastructure are reducing the isolation of
the inland cities, part of a decade-old "Develop the West" strategy
aimed at shrinking the huge, politically volatile gap in wealth between
city dwellers and the country's 600 million farmers. Gambling that the
unrest will not spill over from foreign-owned factories, China's leaders
are using the chance to push investment in regions that have lagged the
country's industrial boom. They have little choice. Many of today's
factory workers have higher ambitions than their parents, who generally
saved their earnings from assembling toys and television sets for
retirement in their rural hometowns. They are also choosier about wages
and working conditions. "The conflicts are challenging the current
set-up of low-wage, low-tech manufacturing, and may catalyze the
transformation of China's industrial sector," said Yu Hai, a sociology
professor at Shanghai's Fudan University. ___ Associated Press
researcher Ji Chen contributed to this report.
Het wereldkampioenschap
voetbal geeft ons dus een heruitgave van de strijd der verenigde
Provinciën tegen de Spaanse Furie. Onze Ollandse vrienden zullen dus
best begrijpen dat wij als zuidelijke provinciên deze keer eieren voor
ons geld zullen kiezen en getrouw wensen te blijven aan onze rechtmatige
edoch strenge heersers. Ze stuurden ons reeds één keer Alva en dat
moeten we geen tweede keer meer meemaken! Wij zullen dus onze zuidelijke
vuvuzelas ten dienste stellen aan de Spanje en hopen voor jullie het
allerbeste wat in deze context natuurlijk neerkomt op een afgetekende
nederlaag! PS:
hopelijk heeft jullie oranje ploeg intussen onderdak gevonden. Sommige
kwade tongen beweren hier dat ze bij de plaatselijke bevolking in Soweto
werden gelogeerd. Wij hechten daar geen geloof aan beste vrienden. Maar
hier scheiden zich dus definitief onze wegen. VIVA EL REY!
Hoe krenterig kan een Ollander zijn? Toch zullen we de loyale buur spelen. We supporteren voor de Duitsers EN voor de Ollanders...we switchen bij de rust. Eerste helft zingen we Duitse shlagers en blazen we onze vuvuzela's schor op "Du ( bist alles) van Peter Mafei en de tweede helft zuipen we Heineken uit limonadeglaasjes. We kunnen ons geluk echt niet op...
Total accusé de
«complicité d'assassinats et de travail forcé» en Birmanie
info libé
Dans un rapport que
«Libération» a pu consulter en avant-première, l'ONG EarthRights
International publie de nouveaux éléments montrant des violations
massives des droits de l'homme dans la zone exploitée par le pétrolier
français.
Exécutions, travail forcé, expropriations et
soutien financier à la junte, les nouvelles accusations portées à
l'encontre de Total en Birmanie sont sévères. Dans un rapport publié ce
matin que Libération
s'est procuré,
l'ONG américano-thaïlandaise Earth Rights International (ERI) accuse le
géant pétrolier français et ses partenaires américain (Chevron) et
thaïlandais de «complicité
d'assassinats ciblés, de travail forcé». ERI écrit également
que le gisement gazier de Yadana, géré par ces compagnies pétrolières
dans le sud du pays, demeure la «principale source de revenus d'une dictature
militaire notoirement répressive». Et, comme elle l'a déjà fait en avril,
appelle les compagnies à une plus grande transparence (lire ici). Ces accusations ne
sont pas nouvelles. En septembre dernier, ERI publiait deux rapports
accablants pour Total (lire ici) montrant, chiffres
et témoignages à l'appui, comment le groupe pétrolier entretenait des
liens très troubles avec le régime birman.
«Charte éthique» et
«éliminations ciblées»
Mais dix mois plus tard, ERI ne constate pas
franchement d'améliorations. Pis, dans son dernier document, l'ONG
détaille de nouvelles violations des droits de l'homme et révèle que
l'exploitation de Yadana par Total et ses partenaires a «généré plus de 9
milliards de dollars (7,17 milliards d'euros, ndlr) en Birmanie depuis
1998».
Ces accusations montre à nouveau le grand écart auquel se livre Total en
Birmanie: elle brandit sa «charte éthique» et cite les droits
sociaux et des droits de l'homme qui ne sont pourtant guère appliqués
sur le terrain. Contacté vendredi, le groupe pétrolier français n'a pas
souhaité s'exprimer avant d'avoir lu les 49 pages de l'enquête. Ces douze derniers
mois, ERI a rassemblé plusieurs témoignages dans la zone du pipeline de
Yadana. L'un d'eux rapporte l'exécution de deux hommes de l'ethnie Mon,
dans le village Ahlersakan. Ces «éliminations ciblées», selon EarthRights
International, auraient été commandités par «l'officier Balay
(aka) Nyi Nyi Soe du bataillon 282 spécialement chargé de la sécurité du
personnel des compagnies pétrolières et du gazoduc». Total et Chevron ont
confié leur sécurité et celle de leurs installations à l'armée birmane.
Pas moins de 14 bataillons seraient déployés dans la région de
Tenasserim où est installé le gisement et le pipeline reliant la mer
d'Andaman à la Thaïlande. Là, dans un corridor long de 60 km, vivent
près de 50.000 personnes. C'est dans cette zone que les villageois sont
forcés à s'entraîner pour aider l'armée à sécuriser les lieux. Des
témoins indiquent que certains entraînements obligatoires ont duré tout
le mois de février et qu'ils devaient financer de leur poche les
opérations.
«Total nous a payé chacun»
D'autres villageois ont précisé des cas
de travail forcé, une accusation récurrente pour Total qui s'est
pourtant engagé à lutter contre ce fléau en collaborant avec
l'Organisation internationale du travail. ERI avance qu'«entre fin 2009 et
début 2010»,
des soldats en nombre ont réquisitionné des habitants pour «porter des charges,
servir de guide dans la jungle, creuser des tranchées, dans les villages
de Zinba, Kaleingaung, Michaunglaung, etc.» Plus grave, il semble
même que Total ait été informé d'au moins un cas de travail forcé. Un
villageois de Zinba raconte: «A la fin de l'année 2009, j'ai dû aller
nettoyer le campement du bataillon 410. Notre chef de village nous a
demandé de couper la pelouse pour les soldats. Plus tard, Total est venu
et nous a payés 3000 Kyat (2,40 euros environ) chacun pour avoir
taillé de l'herbe avec nos engins.» Dans la seconde partie du rapport,
EarthRights International revient sur les revenus dégagés dans le projet
Yadana. Grâce à de nouveaux documents, ERI va plus loin que l'année
dernière et estime que les compagnies pétrolières auraient généré
quelque 9,031 milliards de dollars (7,2 milliards d'euros). Sur cette
somme, 1,679 milliard de dollars (1,33 milliard d'euros) auraient payé «les coûts de
développement et de fonctionnement». Les généraux birmans auraient perçu 4,599
milliards de dollars (3,65 milliards d'euros). Une bonne part de cette
somme serait sur des comptes de deux banques offshore: Overseas Chinese
Banking Corporation (OCBC) et DBS Group à Singapour. Matthew Smith croit
savoir qu'une part de ces «fonds est conservée sur des comptes privées
de personnes physiques» afin d'échapper à l'attention des listes de sanctions
internationales. En 2009, ERI écrivait que «Yadana a été un élément décisif
permettant au régime militaire birman d'être financièrement solvable». Autrement dit, il a
pu «à
la fois ignorer la pression des gouvernements occidentaux et refuser au
peuple birman toute demande démocratique». Cette année, l'ONG
avance que ces fonds pourraient «servir à des fins diverses, comme
l'acquisition illégale de technologies nucléaires ou d'armes
balistiques». Mais,
même en reprenant des informations publiées en juin sur les intentions
nucléaires de la Birmanie, le rapport n'apporte aucun nouvel élément de
preuve sur cette question.
Blijkbaar begint er
stilaan een lichtje te branden in de hoofden van vele Amerikanen
betreffende de oorlog in Afghanistan. met wat gezond boerenverstand
waren we dr ook al zelf achter gekomen maar hier heb je nog eens alles
op een rijtje en dat is dus GROOT nieuws in de USA. Vergeet vooral niet
het linkje te gebruiken en kijk vervolgens naar de CNN...
Fareed Zakaria
criticized the Afghanistan war in unusually harsh terms on his CNN program Sunday, saying that
"the whole enterprise in Afghanistan feels disproportionate, a very
expensive solution to what is turning out to be a small but real
problem." His
comments followed CIA director Leon
Panetta's admission last week that the number of Al Qaeda in
Afghanistan may be down to just 50 to 100 members, or even fewer. "If Al Qaeda is down
to 100 men there at the most," Zakaria asked, "why are we fighting a
major war?" Zakaria
noted that the war is costing the U.S. a fortune in both blood and
treasure. "Last month alone there were more than 100 NATO troops killed
in Afghanistan.," the CNN host said. "That's more than one allied death
for each living Al Qaeda member in the country in just one month. "The latest estimates
are that the war in Afghanistan will cost more than $100 billion in 2010
alone. That's a billion dollars for every member of Al Qaeda thought to
be living in Afghanistan in one year." To critics who suggest
that we need to continue fighting the war against the Taliban because
they are allied with Al Qaeda, Zakaria countered that "this would be
like fighting Italy in World War II after Hitler's regime had collapsed
and Berlin was in flames just because Italy had been allied with
Germany." "Why
are we investing so much time, energy, and effort when Al Qaeda is so
weak?" Zakaria concluded. "Is there a more cost-effective way to keep Al
Qaeda on the ropes than fight a major land and air war in Afghanistan? I
hope someone in Washington is thinking about this and not simply saying
we're going to stay the course because, well, we must stay the course."
zoek de overeenkomsten...of de tien verschillen...
We zouden er een zomerwedstrijdje kunnen van maken met als eerste prijs
een gratis deelname aa, de volgende IJzerwake in Steenstrate om te
kijken welke Vlaamse politicus naar Steenstrate trekt en de welke naar
de weide in Diksmuide...
Maar dat doen we dus niet want dat wordt
nog een pijnlijk moment voor Vlaanderen tenzij de kibbelende fracties
weer mekaar het licht in de ogen gunnen wat we ten sterkste betwijfelen.
Het Vlaams Nationalisme heeft tenslotte een traditie van onderling
gestook hoog te houden...
We nodigen dus onze aandachtige
lezertjes uit het memorandum van de vakbonden ACV en ABVV te lezen en om
het gemakkelijk te maken de overeenkomsten met het partijprogramma van
de NVA te zoeken....Voor de onervaren Ollandse lezertjes vermelden we er
graag bij dat dit memorandum voor een zeer groot deel terug te vinden
is in het partijprogramma van de Waalse Parti Socialiste waarmee De
Wever Bruno alias bereklauw een sterke federale regering moet vormen.
Brussel, 18 juni 2010
ACV ABVV MEMORANDUM AAN DE INFORMATEUR EN DE FORMATEUR VAN
DE NIEUWE FEDERALE REGERING
ABVV en ACV vragen dat de toekomstige
regering een toekomstgericht project uitwerkt en concretiseert met
solidariteit als sleutelwoord en dus gericht op een rechtvaardige
verdeling van de welvaart. Hun gemeenschappelijke prioriteiten worden
ingeschreven in de koepeldoelstellingen om de ongelijkheden tussen
mannen en vrouwen weg te werken en een duurzame ontwikkeling te
bevorderen.
ACV
en ABVV vragen eerst en vooral dat de nieuwe regering het eigen
actieterrein van de sociale partners ten volle respecteert. Ze vragen:
- erkenning en bevordering van het eigen
initiatief van de sociale partners ( ook inzake het statuut
arbeiders/bedienden) en respect voor de wet en het overlegmechanisme
voor de welvaartsvastheid van de sociale uitkeringen;
- respect voor de vrijheid van
onderhandelingen en het recht op collectieve actie;
- reële inspraak in zowel het sociaal
beleid als het economisch - financieel beleid, via de formele
inspraakkanalen.
ABVV
en ACV leggen volgende prioriteiten voor aan de komende regering.
1. Meer
en betere banen in het kader van een nieuw groeimodel
Het eerste antwoord op de werkloosheid,
zowel als de vergrijzing is een krachtig en doelmatig
werkgelegenheidsbeleid, gericht op een sterke, duurzame groei en een
maximale jobcreatie. Met prioriteit voor de strijd tegen de werkloosheid
en werkonzekerheid bij jongeren.
Een louter defensief verhaal, gericht op
loonkosten en flexibiliteit, moet plaats maken voor een meer offensief
sociaal-economisch beleid:
- dat berust op kwaliteit en concurrentie
door innovatie, onderwijs en vorming: op basis van een geïntegreerde
beleidsstrategie, in samenwerking met de Gewesten/ Gemeenschappen, opdat
België op elk van die vlakken een topplaats
verovert, met grondige evaluatie van het beleid op de verschillende
beleidsniveaus;
- dat de Belgische economie meer doet
opschuiven naar industriële en dienstensectoren, naar producten/diensten en naar exportmarkten met een sterker
groeipotentieel;
- dat voluit het
werkgelegeheidspotentieel benut van de ecologische transitie.
De
ontwikkeling van de loonkosten is een zaak van vrije, verantwoordelijke
onderhandelingen onder sociale partners: geen opgelegde loonnorm, behoud
van de index en
baremieke verhogingen.
Het werkgelegenheidsbeleid wordt al te eenzijdig gericht
op de aanbodzijde van de arbeidsmarkt. De komende jaren moet veel meer
aandacht gaan naar de vraagzijde: meer jobs (werkervaringskansen voor
jongeren, uitbouw van de sociale economie, meer kansen op alternerend
leren-werken), betere jobs en minder discriminaties.
2.
Een sterke sociale zekerheid, met absolute
voorrang voor de eerste pijler
ACV en ABVV blijven opkomen voor een sterke federale sociale
zekerheid die steunt op een goed evenwicht tussen solidariteit en
verzekering.
Bij
voorrang moet werk worden gemaakt van een sterkere eerste pijler in de
sociale zekerheid:
- een verbreding van het financiële
draagvlak, door meer alternatieve financiering, actievere strijd tegen
de bijdragefraude en ontwijkingen een krachtig werkgelegenheidsbeleid
(zie hoger);
- vrijwaring en volledige invulling van het
structurele mechanisme voor de welvaartsvastheid van de
vervangingsinkomens;
- versterking van het wettelijke
pensioenstelsel, zonder optrekking van de pensioenleeftijd;
- een versterking van het wettelijke
pensioenstelsel, wetende dat voor ons de tweede pensioenpijler niet de
toekomst voor ons pensioenstelsel kan zijn, maar enkel een supplement
bovenop het verbeterd wettelijk pensioen;
- geen verhoging van de wettelijke
pensioenleeftijd en geen afbouw van het brugpensioen;
- een kwaliteitsvolle en toegankelijke
gezondheidszorg: omvorming van het stelsel van hulp aan bejaarden tot
een volwaardige federale zorgverzekering, uitgavenbeheersing maar niet
op rug van patiënten of personeel;
- beperking van de werkloosheidsuitkeringen
in de tijd of afschaffing van de wachtuitkeringen is onbespreekbaar.
3.
Sterke openbare diensten
Economie en samenleving hebben nood aan
een goed werkende overheid, met performante overheidsdiensten en
bedrijven:
- een sterkere investering in openbare diensten;
- een verbetering van het sociaal overleg,
met primauteit aan de statutaire tewerkstelling;
- een aantrekkelijke pensioenregeling,
zowel voor ambtenaren (vrijwaring van het ambtenarenpensioen als
uitgesteld loon) als voor contractuelen (onderhandelde regeling
aanvullend pensioen).
De Belgische overheid moet Europees weerwerk bieden tegen de
druk tot liberalisering en commercialisering en steun geven aan de eis
voor een verordening voor de openbare diensten.
ACV en ABVV staan achter een hervorming
van het gerechtelijke landschap, op voorwaarde dat ze beantwoordt aan de
krachtlijnen die de sociale partners gemeenschappelijk hebben bepaald,
d.w.z. met behoud van afzonderlijke, maar vergrote arbeidsrechtbanken.
4. Vrijwaring
en versteviging van de syndicale rechten
De sociaal-economische democratie moet
verder worden uitgebouwd, in het bijzonder:
- erkenning van de vrijheid van
onderhandelingen, zonder inmenging van de overheid;
- verbetering syndicale aanwezigheid in
KMOs;
- adequate bescherming van de afgevaardigden van de werknemers;
- onder geen beding wettelijke of Europese
ingrepen in het recht op staken en ruimer op collectieve acties.
5.
Een rechtvaardig begrotingsbeleid
ACV en ABVV beseffen dat de nieuwe
federale regering voor de uitdaging staat om het begrotingsevenwicht te
herstellen en de schuld af te bouwen. Ze herinneren er aan dat de
verslechtering van de begroting niet de schuld is van de werknemers maar
van diegenen die de financiële en economische crisis veroorzaakt
hebben. Daarom eisen ze dat de gezondmaking van de begroting aangepakt
wordt:
- Door maatregelen en volgens een tempo dat het prille
herstel van groei en werkgelegenheid niet schaadt;
- eerst en vooral door nieuwe inkomsten, in
het bijzonder bij diegenen die totnogtoe meest werden ontzien;
- door de zwaarste lasten op de sterkste
schouders te leggen; met vrijwaring van de lage inkomens en de sociale
uitkeringstrekkers;
- zonder de collectieve diensten te
ontwrichten.
6. Een rechtvaardiger en progressieve fiscaliteit.
Volgens
ABVV en ACV moet de regering en de nieuwe Minister van Financiën het
voorbije wanbeleid rechttrekken en de ruimte benutten voor een betere
verdeling en een betere inning van de belastingen, door;
- een actievere strijd tegen fiscale fraude
en ontwijking: afschaffing fiscaal bankgeheim, afschaffing forfaitaire
belasting zelfstandigen, bestrijding van vennootschappen opgericht om
personenbelasting en te ontduiken;
- een vermindering van de druk op arbeid
door een sterkere belasting op andere inkomens, in het bijzonder een
versterkte vermogensfiscaliteit (vermogensbelasting, vermogenskadaster,
meerwaardebelasting op aandelen en opties ), een belastingadministratie
die over het management, de menskracht en de middelen beschikt om de
belastingen correct te innen;
- heroverweging van alle belastingaftrekken
en verminderingen in functie van rechtvaardigheid en doelmatigheid;
- in geen geval uitholling van de
progressiviteit van de personenbelasting: geen vlaktaks, noch fair taks;
- een stop op de aanhoudende daling van de
inkomsten uit vennootschapsbelasting en aan de ontsporing van de
notionele intrestaftrek.
7. Duurzame ontwikkeling
De federale overheid zal, samen met de sociale partners en de
Gemeenschappen / Gewesten, haar beleid meer dan ooit in het teken moeten
stellen van de duurzame ontwikkeling, met garanties op een
rechtvaardige transitie, in het bijzonder naar de werknemers en de lage
inkomens. In het bijzonder is nood aan:
- een meer duurzame fiscaliteit, die gebruik van milieu-
en energievriendelijke producten en productiewijzen aanmoedigt, met
garanties dat dit de herverdeling niet ondergraaft;
- een energiebeleid dat de economie en samenleving helpt
de omslag te maken naar energiezuinigheid (o.m. programma voor isolatie
woningen) en aanzienlijk meer hernieuwbare energie, zonder in vraag
stelling van de wet op de kernuitstap;
- de toegang tot energie garandeert voor allen, door een
sterkere regulering van de gas- en elektriciteitsmarkt die bijdraagt tot
een betere marktwerking (met correcte prijszetting);
- een duurzaam mobiliteitsbeleid: meer en beter openbaar
vervoer, aangepast aan de behoeften van de werknemers; overal een
bedrijfsvervoerplan; milieu- en energievriendelijke voertuigen.
8.
Federale solidariteit en staatshervorming
ACV en ABVV verwachten van de komende
regering dat bij een discussie over de staatshervorming:
- voorrang wordt gegeven aan de
herfinanciering van de federale overheid, die meer dan 90% van de vergrijzingskosten moet dragen;
- de interpersoonlijke solidariteit
gevrijwaard wordt door het federaal houden van de
solidariteitsmechanismen: de volledige sociale zekerheid, het
arbeidsrecht en de sectorale en interprofessionele CAOs;
- geen fiscale dumping wordt georganiseerd
door regionale autonomie inzake vennootschapbelasting;
- de samenwerking
tussen de overheden versterkt wordt.
ABVV en ACV willen niet voor voldongen
feiten worden geplaatst voor domeinen die tot hun kerntaken behoren.
Hervormingen die volgens hen geen reële verbetering inhouden voor de
werknemers en niet actieven in de drie gewesten of deze met elkaar in
concurrentie plaatsen of de inter-persoonlijke solidariteit aantasten,
zijn niet aanvaardbaar.
9. Een actieve Europese en internationale rol
De federale regering moet in volledige
transparantie en in overleg met de sociale partners sterker investeren
in de beïnvloeding van het Europese beleid en dat van de internationale
instellingen en in de internationale samenwerking. Het Europees
voorzitterschap vanaf 1 juli is daartoe een uitgelezen kans.
België moet Europees ijveren voor onder
meer:
- een gecoördineerd Europees relanceplan;
- een evenwichtige uitvoering van de
strategie Europa 2020, met eenwicht tussen de economische, sociale en
ecologische beleidsdoelstellingen en zonder het sociale beleid te
versmallen tot armoedebestrijding;
- een verordening voor de openbare
diensten;
- een herziening van de arbeidstijdenrichtlijn, zonder opting out
(mogelijkheid van uitstap);
- maatregelen tegen fiscale dumping,
versterking en uitdieping van de spaarrichtlijn en invoering van een
minimumtarief in de vennootschapsbelasting;
- de effectieve invoering van een belasting
op de financiële transacties;
- een krachtig beleid voor herregulering en
een verbeterd toezicht op de financiële markten;
- waarborgen tegen sociale dumping (inz.
versterking van en samenwerking tussen inspectiediensten).
Internationaal zijn prioritair:
- een aanhoudende inspanning van België ten
belope 0.7 % van het BBP voor ontwikkelingssamenwerking;
- een volgehouden actie voor de
milleniumdoelstellingen, met meer aandacht voor werk en sociale
zekerheid als hefbomen tegen de armoede, inz. door de ontwikkeling van
een internationale sociale bodembescherming;
- een verankering van de doelstelling van
waardig werk in het beleid van de financieel-economische instellingen
(IMF, Wereldbank, OESO, WHO);
- een billijk beleid van humanitaire
immigratie, met regularisatie van reeds hier aanwezige mensen zonder
papieren op basis van objectieve criteria
en hier vind je de partijstandpunten van de NVA. Wij zouden
het in jullie plaats kunnen doen maar het is echt te warm en om de
overeenkomsten te vinden is het zoals met de naald en de hooiberg...
Dat is natuurlijk niet de reden waarop De Wever Bart geen
vooruitgang boekt in de regeringsvorming...
*
