WASHINGTON The Pentagon said Monday it was trying to assess
the damage caused by the leak of some 91,000 classified documents on
the Afghanistan war. The documents are described as battlefield
reports compiled by various military units that provide an unvarnished
look at combat in the past six years, including U.S. frustration over
reports Pakistan secretly aided insurgents and civilian casualties at
the hand of U.S. troops.
Wikileaks.org, a
self-described whistleblower organization, posted 76,000 of the reports
to its website Sunday night. The group said it is vetting another 15,000
documents for future release. Col. Dave Lapan, a Defense Department
spokesman, said the military would probably need "days, if not weeks" to
review all the documents and determine "the potential damage to the
lives of our service members and coalition partners." The White House says
it didn't try to stop news organizations who had access to secret U.S.
military documents from publishing reports about the leaks. However,
White House spokesman Robert Gibbs said it did ask Wikileaks through
reporters who were given advanced copies of the documents to redact
information in the documents that could harm U.S. military personnel. It was not clear
whether Wikileaks decision to withhold 15,000 of its files was related. The Pentagon declined
to respond to specifics detailed in the documents, including reports of
the Taliban's use of heat-seeking anti-aircraft missiles. "Just because they are
posted on the Internet, doesn't make them unclassified," Lapan said. The Pentagon says it
is still investigating the source of the documents. The military has
detained Bradley Manning, a former Army intelligence analyst in Baghdad,
for allegedly transmitting classified information. But the latest
documents could have come from anyone with a secret-level clearance,
Lapan said.
Story
continues below
WikiLeaks founder Julian Assange
promised on Monday that the release of documents one of the largest
unauthorized disclosures in military history was just the beginning. Assange told reporters
in London that he believed that "thousands" of U.S. attacks in
Afghanistan could be investigated for evidence of war crimes, although
he acknowledged that such claims would have to be tested in court. Assange pointed in
particular to a deadly missile strike ordered by Taskforce 373, a unit
allegedly charged with hunting down and killing senior Taliban targets.
He said there was also evidence of cover-ups when civilians were killed,
including what he called a suspiciously high number of casualties that
U.S. forces attributed to ricochet wounds. The Defense Department
declined to respond to specifics contained in the documents, citing
security reasons. But Lapan said that coalition forces have made great strides
in reducing the number of civilian deaths in Afghanistan. White House national
security adviser Gen. Jim Jones said the release of the documents "put
the lives of Americans and our partners at risk," while Pakistan
dismissed the documents as malicious and unsubstantiated. Pakistan Ambassador
Husain Haqqani said the documents "do not reflect the current on-ground
realities." Islamabad's ministry of foreign affairs issued a similar
statement, defending Pakistan's intelligence agency, the ISI, against
allegations it has supported insurgent networks. "The people of
Pakistan and its security forces, including the ISI, have rendered
enormous sacrifices against militancy and terrorism," the ministry
wrote. NATO
refused to comment on the leak, but individual nations said they hoped
it wouldn't harm current operations in Afghanistan. British Foreign
Secretary William Hague said there has been significant progress
recently in building up the Afghan state "so I hope any such leaks will
not poison that atmosphere." German Foreign Minister Guido Westerwelle
warned about possible "backlashes" and urged all sides in Afghanistan to
work toward national reconciliation. Rep. Ike Skelton, chairman of the House
Armed Services Committee, said the documents reflect his view that U.S.
war strategy was adrift last year, before President Barack Obama's
decision to retool the war plan and add tens of thousands of U.S.
forces. Skelton,
D-Mo., warned Monday that the documents are outdated and "should not be
used as a measure of success or a determining factor in our continued
mission there." U.S. government agencies have been bracing for the deluge of
classified documents since the leak of helicopter cockpit video of a
2007 fire fight in Baghdad. That was blamed on Manning, the 22-year-old
Army intelligence analyst who was charged with releasing classified
information earlier this month. Manning had bragged online that he downloaded
260,000 classified U.S. cables and transmitted them to Wikileaks.org. Assange on Monday
compared the impact of the released material to the opening of East
Germany's secret police files. "This is the equivalent of opening the
Stasi archives," he said. He also said his group had many more
documents on other subjects, including files on countries from across
the globe. "We
have built up an enormous backlog of whistleblower disclosures," he
said. Assange
said he believed more whistle-blowing material will flood in after the
publicity about the Afghan files. "It is our experience that courage is
contagious," he said. ___ Associated Press reporters Raphael Satter in
London, Kimberly Dozier in Washington, Kirsten Grieshaber in Berlin and
Robert Burns in Washington contributed to this report.
Vandaag maken we een uitstapje naar een bij de Belgen zeer populaire vakantiebestemming namelijk Turkije. Maar eerst wippen we even binnen bij onze ollandse vakbondscollega's van het FNV waar ze het hebben over UPS, je weet wel het koeriersbedrijf met die rare bruine ijskarachtige voertuigen...ze houden er daar rare praktijken op na bij UPS-Turkije maar houden het wel erg stil!
Misstanden bij UPS Turkije Bij vervoersbedrijf UPS in de Turkse vestigingen worden werknemersrechten niet gerespecteerd. Ondanks intimidatie van UPS staken werknemers al tweeëneenhalve maand. Op UPS-vestigingen in steden als Istanbul en Izmir zijn nogal wat misstanden. Werkdagen van vijftien uur zonder pauze, inhoudingen op het salaris als prestaties niet gehaald worden en in de kantine in Istanbul één theelepeltje voor 2.500 werknemers.
Intimidatie De mensen van UPS Turkije willen lid worden van de vakbond TÜMTIS. Dan kunnen ze samen iets aan die misstanden doen. UPS maakt het mensen echter vrijwel onmogelijk lid te worden van TÜMTIS.
Ontslagen Ben je lid, dan word je geïntimideerd en bedreigd. De kans is groot dat je ontslagen wordt, alleen maar omdat je lid bent. Dat is al meer dan honderd mensen overkomen. Daarmee schendt UPS een mensenrecht.
UPS speelt het ontslag zo, dat je ook geen recht op een uitkering hebt. Families van ontslagen mensen zitten zonder geld en met honger thuis.
Geweld tegen TÜMTIS-demonstranten Desondanks lukte het UPS-werknemers in opstand te komen. Er is een staking aan de gang die nu al meer dan tweeëneenhalve maand duurt.
UPS gebruikt zelfs geweld om die protesten te breken. Zo is een manager met zijn auto ingereden op protesterende UPS-medewerkers. En heeft een onderaannemer van UPS heeft geschoten op protesterende werknemers.
Hoe reageert UPS? Niet. In de rest van Europa probeert UPS de misstanden, het conflict en het geweld dood te zwijgen. Er is geen officiële mening over de problemen in Turkije. Immers, er iets over zeggen, is hetzelfde als erkennen dat er een probleem is!
Steun je Turkse collegas Binnenkort start FNV Bondgenoten een tweede actie om je Turkse collegas te steunen. Je kunt daaraan vanuit huis een steentje aan bijdragen. Duitse en Belgische bonden doen ook mee.
ITF condemns shootings and further dismissals at UPS in Turkey 2 July 2010
The ITF has denounced a reportedly violent attack against employees of global delivery firm UPS, as well as further sackings and intimidation. Speaking yesterday from the picket line outside UPSs offices in Istanbul, Turkey where workers represented by ITF-affiliated union TÜMTİS are staging a protest against the dismissal of 119 UPS employees - Mac Urata, ITF inland transport section secretary condemned the latest reported attacks. It is believed, he said, that shots were fired. Urata commented: Unbelievably the attacks which have been reported to include sackings and intimidation today became even worse. In Izmir this morning shots were fired, allegedly by a manager of the UPS subcontractor, who the trade union believes was forcing workers to resign their union membership at the office of a notary public. Thankfully no one was wounded, and the perpetrator is reported to be in the hands of the police, at least for now. Meanwhile, the continuing complaints about the injustice of the treatment of the members of the ITF-affiliated TÜMTİS union appear to be falling on deaf ears, with further layoffs apparently imminent. They have got worse, rather than better; following the return of UPS Turkeys manager from the companys head office in Atlanta, USA, last week, 30 workers were promptly laid off. Mac Urata is at the Istanbul protest with Eduardo Chagas, general secretary of the European Transport Workers Federation (ETF) as part of an international solidarity effort. Others attending the picket line protest also include UNI Global Union. The dispute became international in April 2010 after TÜMTİS appealed to the ITF for international support, following the sackings of UPS Turkey workers apparently in connection with their carrying out trade union activities. The ITF will call on UPSs head office to intervene immediately; the ETF will also be raising the matter with the European Parliament. Both organisations will jointly contact the Turkish prime minister on the issue. Watch a video clip direct from the picket line: http://www.youtube.com/watch?v=hIhS_uqgeaU http://www.handyshippingguide.com/shipping-news/shots-fired-as-freight-parcels-service-unrest-continues_1893
05 July 2010 Shots Fired As Freight Parcels Service Unrest Continues  Dispute with Union Turns Ugly in Turkey Whilst Bahrain Simmers
TURKEY BAHRAIN - A dispute which has rumbled on at depots in Ankara, Izmir and Istanbul since April is still in deadlock according to transport union association International Transport Workers Federation (ITF) which represents the interests of over four and a half million staff as members of fifty nine major unions. In a conflict which has been little reported 33 UPS employees were allegedly sacked for encouraging union membership at the parcel shipping groups terminals. Following an outcry 24 were reinstated but the situation worsened and a further 70 plus staff were dismissed in May prompting mass rallies by Dutch and German union sympathisers at the Turkish picket line in Istanbul on the 5th and 6th June. By last week the number of staff dismissed by UPS had apparently reached 119 and, according to the ITF, relations have got steadily worse following the return of the UPS depot manager from a visit to company headquarters in Atlanta after which 30 workers were dismissed. In the latest development last week, shots were apparently fired, allegedly by a manager of the UPS subcontractor who the trade union believes was forcing workers to resign their union membership at the office of a notary public. Speaking from the picket line outside the UPS Turkey offices in Istanbul, Mac Urata, secretary of the ITFs Inland Transport Sections, confirmed the shooting and said: Thankfully no one was wounded, and the perpetrator is reported to be in the hands of the police, at least for now. We will once again be speaking to UPS head office to ask them to intervene immediately with their subsidiary in Turkey, while our colleagues in the European Transport Workers Federation (ETF) will also be raising the matter with the European Parliament, and jointly we will do the same with the Prime Minister of Turkey. Despite requests from the Handy Shipping Guide we have received no response from UPS regarding the dispute. In the meantime the Arabic press report that a four month long dispute at rival parcel carriers DHL is beginning to worsen. Union officials employed at the companys facility in Bahrain say they wore yellow armbands for ten days last month to express their dissatisfaction with pay levels. They then switched to red armbands as a visible warning to the company that the situation was becoming more serious. DHL are adamant that all their staff are fairly treated and insist that, having paid an across the board average salary increase in April and extended medical and other benefits by the 27th June, the employees have no cause for complaint. The union admit the concessions made include staff family health benefits, transport expenses and a heat allowance but state these do not answer their primary grievance of low pay and poor conditions. A strike is now mooted to begin with a fortnight having already been postponed from the 18th June whilst talks continued. It is to be hoped that ongoing negotiations will resolve the matter. Photo: Picket Line at UPS Istanbul
We hebben onszelf een klein weekje verlof gegeven eerst en vooral om naar het 21juli-defilé te kijken zoals elke Belg zou moeten doen, liefst met zo een schattig tricolore vlaggetje in de hand. Er was daar, gelukkig, minder volk dan in Duisburg op de Love Parade...Wie richt er nu in godsnaam een dansevenement in dat 1,4 miljoen mensen trekt? Kan blijkbaar alleen in Duitsland...Zoiets kan toch niemand echt in de hand houden? 1,4 miljoen aanwezigen...we kunnen alleen maar zeggen dat er statistisch niks gebeurd is, tenzij een verwaarloosbaar incidentje. Dat moeten ze daar zo ongeveer gedacht hebben want uuuuuren nadien bleef de muziek of wat daar voor moet doorgaan doorbeuken en iedereen verder dansen... Dat men niet meteen evacueerde lijkt logisch want onmogelijk. Maar dit lijkt ons eerder een metafoor van de huidige maatschappij. Hoe voorspelde een zekere Debord dat ook weer in zijn "société du spectacle"
"Toute la vie des sociétés dans lesquelles règnent les conditions modernes de production s'annoncent comme une immense accumulation de spectacles"
Want laten we toch niet vergeten dat deze zinloze doden niet voor iedereen zinloos zijn. De pers en de media hebben ze nodig voor hun eigen spektakelshow! Zelfs wij maken deel uit van het spektakel, willen of niet...
en nu de argumenten tegen de regionalisering van de sociale zekerheid...
Volgens de pers verloopt
de regeringsvorming door de preformateur Di Rupo in alle discretie en
lekt er absoluut niks uit. Eigenaardig genoeg publiceert het ABVV in
deze normaal erg kalme komkommertijd het ene perscommuniqué na het
andere interne document. Gisteren ging het over de brugpensioenen en
vandaag over de sociale zekerheid. Het is ook niet echt de gewoonte om
zulke goed onderbouwde en op cijfers gebaseerde communiqués de wijde
wereld in te sturen. We kunnen er alleen maar blij mee zijn. Maar
volgens ons worden ze niet toevallig op dit moment gepubliceerd. We zijn
alleen heel erg benieuwd wat onze Vlaams-nationalisten hiertegenover
zetten als argumenten. Als het louter en alleen ideologische argumenten
zijn dan zal het voor de tegenstanders niet erg moeilijk zijn Dewever
zeer binnenkort op een hoopje te vegen...We zijn dus nieuwsgierig ... In elk geval lezen we
hier argumenten die spijkers met koppen slaan over de sociale zekerheid
en tevens een mooie les in sociale geschiedenis. Dewever moet hiermee
erg in zijn nopjes zijn of niet????
Betreft: Argumenten om de sociale
zekerheid federaal te houden.
We
worden tegenwoordig veel geconfronteerd met argumenten voor de
regionalisering van de sociale zekerheid. Nochtans hebben de
transferten van vandaag hebben enkel te maken met de (tijdelijke)
economische situatie in regios of subregios. Het gaat voor het ABVV
over interpersoonlijke solidariteit en het verzekeringsprincipe voor
elke werknemer op dezelfde manier toegepast in België. Deze nota dient niet
om onszelf te overtuigen van ons gelijk, maar om onze militanten de
nodige argumenten te bezorgen.
Ten gronde is al dan
niet regionalisering niet de kern van het debat
De sociale zekerheid
is immers in essentie een interpersoonlijke solidariteit: de gezonden
betalen voor de zieken, de hoge lonen leggen bij voor de lage lonen,
diegenen die het geluk hebben te kunnen werken betalen voor diegenen die
de pech hebben hun werk te verliezen. En dat alles in de wetenschap dat
je zelf beroep zal kunnen doen op dit sociaal stelsel als je het nodig
hebt.
André Decoster,
professor Publieke Financiën aan de KU Leuven, berekende dat de
transfers tussen hoog- en laaggeschoolden vijf keer hoger zijn dan
tussen de regios en
deze tussen de 20 procent rijksten en de 20 procent armsten zelfs tien
keer hoger. Het blijft dan ook verbazen dat men vindt dat deze stroom
van transfers tussen mensen transparanter wordt als men er naar kijkt
met een bril die er absoluut niet voor bedoeld is, namelijk de regionale
bril, aldus deze professor (De Morgen, 28 mei 2010).
Het kan verkeren
De wettelijke
invoering van de kinderbijslag in 1930 deed heel wat kritiek ontstaan in
sommige Franstalige milieus. Het ging om de eerste doorvoering van een
wettelijk verplicht sociaal zekerheidsstelsel van die opvang. Doordat
Vlaanderen armer was, minder ontwikkeld en daardoor gemiddeld nog meer
kinderen had, zou de invoering van deze kinderbijslag immers een
transfer van 3,15 % bbp van Wallonië naar Vlaanderen met zich brengen [1][2]. Wallonië was
gedurende meer dan 100 jaar immers rijker dan Vlaanderen, en de
transfers van Wallonië naar Vlaanderen hebben dan ook wel degelijk
bestaan.
De Franstalige jezuïet
Falon pleitte voor redelijkheid. Niet de verschillen tussen Vlaanderen
en Wallonië waren volgens hem belangrijk, wel de verschillen tussen meer
en minder industriële tewerkstelling. Zo constateerde hij dat er ook in
Luxemburg en Namen meer kinderen waren, en dat het verschil tussen deze
provincies en de geïndustrialiseerde bassins van Luik en Henegouwen
even groot was als het verschil tussen Wallonië en het nog niet
geïndustrialiseerde Vlaanderen. Uiteindelijk voerde de toenmalige
regering het wettelijk kinderbijslagstelsel toch in.
Vandaag is de situatie
omgekeerd en eisen de Vlaamse politieke partijen (vooral CD&V, NVA
en Vlaams Belang) dat belangrijke delen van onze sociale zekerheid
gesplitst worden. De cijfers over de omvang van de transfers lopen uiteen
naargelang de studies: van 2,4% van het BBP tot 4,2% (het
Warandecijfer). Alle studies zijn het erover eens dat de transfers
vooral te maken hebben met de economie en het werkgelegenheidsniveau.
De omvang van de
transfers ligt niet hoger dan in andere federale staten. In vele andere
Europese landen is de solidariteit binnen regios groter:
o
West-Duitsland - Oost-Duitsland: 4% o Ile-de France Nord Pas de
Calais : 6% o
South Easth England-Wales en North West : 8% o Catalonië -
Zuid-Spanje: 8,5% o Stockholm- hoge noorden: 7,6%
Transferstromen zijn
echter omkeerbaar. De vergrijzing zal veel voelbaarder zijn in Vlaanderen dan in
Wallonië en zeker dan in Brussel:
- Het aandeel Vlamingen
in de Belgische bevolking zou in 2050 dalen tot 55,4% (vandaag 58%); het
aandeel Walen stijgt van 32,6% naar 34,5% en het aandeel Brusselaars
van 9,4% naar 10,1%.
- De
afhankelijkheidsgraad (aantal 65+ gedeeld door het aantal mensen op
actieve leeftijd) situeert zich vandaag op 30,8% in Vlaanderen. Dit
betekent dat er voor één oudere iets meer dan drie actieven zijn. De
vergrijzing laat zich het sterkst voelen in Vlaanderen waar de
afhankelijkheidgraad in 2050 61% zou bedragen. Dat betekent dat er net
iets minder dan twee actieven zouden zijn voor één 65+ . In de twee
andere regios zullen er in verhouding veel minder gepensioneerden zijn:
in Wallonië zal de afhankelijkheidsgraad slechts 53,5% bedragen en in
Brussel 40,4%.
Vandaag gaan in
verhouding al iets meer pensioenen naar Vlaanderen. Dat zal verder
gebeuren, want de lonen liggen vandaag iets hoger in Vlaanderen. Ook
inzake gemiddelde uitgaven gezondheidszorg heeft Vlaanderen Wallonië en
Brussel ingehaald en zelfs voorbij gestoken.
Als gevolg van de
hogere werkgelegenheidsgraad en het hoger gemiddeld inkomen zijn alleen
de inkomsten momenteel hoger in Vlaanderen dan in Wallonië. Maar dat kan
morgen terug veranderen en dat is juist goed: hoe groter de regio
waarop je solidariteit gespreid is, hoe gemakkelijker je tegenslagen kan
opvangen.
Er is ook geen sprake
van een systematische overconsumptie door een regio.
● Inzake
gezondheidszorg.
Vandaag is duidelijk aangetoond dat er van overconsumptie in
Wallonië geen sprake is op het gebied van gezondheidszorg. Uit het
laatste rapport van de RIZIV, unaniem goedgekeurd door de medische en
sociale partners en gebaseerd op de gegevens van 2006, blijkt dat de
gewogen gemiddelde uitgaven[3] per inwoner in
Vlaanderen iets hoger zijn (1.738 euro) dan in Wallonië (1.730 euro) en
in Brussel (1.672 euro).
Er zijn wel nog verschillen tussen de
arrondissementen. Zo werd volgens de meest recente cijfers in Eeklo en
Huy meer uitgegeven dan gemiddeld, maar dat blijkt perfect verklaarbaar
door de grote aanwezigheid van psychiatrische ziekenhuizen en rust- en
verzorgings-tehuizen. Zo wordt ook in West-Vlaanderen meer uitgegeven,
door de aanwezigheid van tal van bejaarden aan de kust.
● Wallonië heeft wel een
groter aandeel van de uitgaven voor kinderbijslag dan zijn
bevolkingsaandeel: 34% tegen 55% voor Vlaanderen. Dit heeft uitsluitend
te maken met de toekenning van sociale toeslagen voor werklozen. De
reglementering en de toepassing ervan zijn volledig identiek voor elke
regio.
● Voor de werkloosheidsuitkeringen is er een groot
verschil. De totale RVA-uitgaven nuanceren dit echter sterk: die
bedragen respectievelijk 56,4% voor Vlaanderen en 33,8% voor Wallonië.
Voor Brussel gaat het om 9,8% voor een bevolkingsaandeel van 9,4%. Er
bestaat immers een belangrijk regionaal verschil tussen de
basis-uitgaven in de werkloosheid en de andere uitgaven van de RVA
m.b.t. het brugpensioen, de activering of werkgelegenheidsbevorderende
maatregelen zoals de dienstencheques.
Vlaanderen
Wallonië
Brussel
Normale werkloosheid
44%
42%
14%
Andere uitgaven RVA
64,5%
30,5%
4,5%
(Bron:
jaarverslag RVA)
De meeste Vlaamse
partijen pleiten er ondertussen ook voor om (delen van) de
werkloosheidsverzekering te regionaliseren. Maar in elke
gefederaliseerde staat wordt dit stuk sociale verzekering nu juist
centraal gehouden! Voor evidente redenen: de verschillende economische
sectoren zijn meestal geconcentreerd in een regio en een economische
crisis van zon sector kan daarom beter opgevangen worden indien het
risico gespreid is over een groter grondgebied.
●
Wat
de pensioenen betreft blijkt uit
een regionale verdeling dat de spreiding tussen pensioenen en inwoners
momenteel nagenoeg gelijk is. Maar we toonden hierboven al aan dat in de
toekomst meer pensioenuitgaven naar Vlaanderen zullen gaan.
●
De
onevenwichtige verdeling wordt dus vooral door de bijdragen verklaard. Met 33%
van de bevolking vertegenwoordigt Wallonië 26% van het bbp. De
desindustrialisering is hiervan de oorzaak. Alhoewel de laatste cijfers
wijzen op een geslaagde reconversie d.m.v. het Marshallplan, die
resulteert in meer investeringen.
Het
debat over de transfers binnen de sociale zekerheid heeft dus niets te
maken met een debat over het al of niet misbruiken van de uitgaven, maar
over de grenzen van de interpersoonlijke solidariteit.
Waar
stop je overigens de solidariteit?
Transfers
kun je ook op een lager niveau bekijken dan dit van de gewesten. Als de
herverdeling op provinciaal niveau bekeken wordt dan zijn niet alle
Waalse provincies netto ontvangers: Waals- Brabant draagt meer bij dan
het terugkrijgt en West-Vlaanderen profiteert van de herverdeling. Zes
van de acht West-Vlaamse arrondissementen ontvangen meer dan ze
bijdragen. Enkel Brugge en Kortrijk dragen netto bij!
Transfers
zorgen ook voor een ondersteuning van de koopkracht in Wallonië die de
belang-rijkste handelspartner van Vlaanderen is.
Het
probleem Brussel
Vooral voor Brussel
met zijn miljoen inwoners (waarvan 30% migranten), maar ook tot ver
daarbuiten, zal opsplitsing van de sociale zekerheid tot een
onoverzichtelijke bureaucratie leiden. Geen enkel scenario van de voorstanders
van splitsing geeft hierop een adequaat antwoord.
Nemen
we het voorbeeld van de gezondheidszorg, want dat is de sector die het
meest genoemd wordt om te splitsen.
In
Brussel zijn vele (hooggespecialiseerde) gezondheidsinstellingen
geconcentreerd. De patiënten met woonplaats in Vlaanderen en Wallonië,
van buiten Brussel, maken dan ook elk zon 18% van de opnames in de
Brusselse ziekenhuizen uit.
En
de Brusselaars zelf laten zich dikwijls buiten Brussel verzorgen.
De
steeds grotere specialisatie en de (kostprijs van) nieuwe technologieën
pleiten veeleer voor schaalvergroting en internationalisering dan voor
versplintering. Elk zichzelf respecterend ziekenhuis heeft zijn eigen
specialiteit(en). In het universitair ziekenhuis van Leuven, bekend voor
kankerbehandeling, worden jaarlijks zon 20.000 Walen en Brusselaars
verzorgd. In Aalst worden hartoperaties voor inwoners uit heel België
uitgevoerd. Luik is bekend voor hersenchirurgie, en Neder-Over-Heembeek
voor zijn brandwondencentrum.
Welke prijzen zullen
dan aangerekend worden? Het is nu al allemaal zo ingewikkeld! Zal elke
dokter dan moeten rondlopen met twee of drie verschillende
voorschriften- en attesten, naargelang zijn patiënt Waal, Vlaming of
Brusselaar is? En hoe worden dan de kostprijzen tussen de verschillende
Gewesten en/of Gemeenschappen verrekend?
Simpel
op te lossen, zeggen de Vlaams nationalisten. Laat elke Brusselaar
gewoon kiezen of hij tot de gezondheidszorg van Vlaanderen of Wallonië
toetreedt. Die keuze zal natuurlijk door het goedkoopste systeem bepaald
worden. Brussel geeft met één miljoen inwoners jaarlijks 2 miljard euro
uit aan gezondheidsuitgaven; die uitgaven zullen dan volledig ten laste
van het goedkoopste systeem komen Gevolg: dat systeem zal zich
aanpassen en duurder worden! We riskeren dus in een vicieuze cirkel naar
beneden terecht te komen.
Regionale
aanpak van de zorgverzekering
Vlaanderen
baat zélf een stuk sociaal beleid uit: de zorgverzekering.
De
zorgverzekering betreft een stelsel van tussenkomst in de niet-medische
kosten van de zorg.
Door Europa wordt ze
evenwel beschouwd als onderdeel van de sociale zekerheid.
Vlaanderen
heeft er al veel miserie met Europa mee gehad, dat ons discriminatie
verweet. Uiteindelijk is de door Vlaanderen weerhouden oplossing dat
Duitsers, Nederlanders, Fransen die in Vlaanderen werken van de
zorgverzekering genieten. Ook als ze in Wallonië wonen. Alleen de Walen
die in Vlaanderen werken niet! Is dat dan logisch of rechtvaardig? Of
eerder pesterij?
Werkt die
zorgverzekering dan zoveel beter dan onze Belgische gezondheidszorg? Nu
is onze Belgische gezondheidszorg bekend als één van de beste van de
wereld: hoge kwaliteit, geen wachtlijsten en een gemiddelde kostprijs.
Via sociale bijdragen en belastingen draagt iedereen bij naar
draagkracht en vermogen.
De
bijdragen die we voor de Vlaamse zorgverzekering betalen zijn echter
forfaitair, dus voor elke Vlaming gelijk, ongeacht zijn inkomen, behalve
voor de allerlaagste inkomens. Bij de Vlaamse zorgverzekering krijgt
iedereen hetzelfde bedrag, zonder rekening te houden met de graad van
zorgbehoefte van de persoon. Is dat dan zo vooruitstrevend?
Het
zou veel logischer zijn om het pleidooi van Cantillon en Vandenbroucke
te volgen en de thuishulp en de instellingen waar zorgbehoevende
verblijven rechtstreeks te subsidiëren. Het geld zou dan toe komen bij
wie het meest nodig heeft, de factuur voor rust- en verzorgingstehuizen
zou betaalbaar worden en er zouden geen problemen met Europa zijn.
Geen
duidelijkheid!
Over hoe die Vlaamse
gezondheidszorg of sociale zekerheid er dan zou gaan uitzien, daarover
zwijgen de Vlaamse pleitbezorgers als vermoord. Als maar gesplitst
wordt, dat lijkt de enige zorg. Maar zal een splitsing automatisch
leiden tot een goede gezondheidszorg of sociale verzekering voor
iedereen? En hoe zal die betaald worden? Vragen waarover de mensen beter
wakker geschud zouden worden. Geen antwoord, geen enkel uitgewerkt
voorstel, geen garanties !
Iedere weldenkende gazet
in Vlaanderen schrijft zich de vingers krom om ons te doen geloven dat
brugpensioenen op 50/52 jaar echt des duivels zijn. Ok, wij hebben het
ook erg lastig met mensen af te schrijven op 50/52 jaar. Maar is er dan,
ondanks alle premies en belastingsverminderingen die er worden
aangeboden dan een werkgever die deze leeftijdscategorie wil aanwerven?
Hola, die zijn te duur, zegt men danwegens hun leeftijd en dan is men
verplicht om ze duurder te betalen....pardon? En de verminderde sociale
bijdrage dan?......Kortom, de werkgevers danken wel graag af op die dure
leeftijd maar werven niet graag aan...Moeten we dan mensen van 50/52
enkel op un dopgeld laten overleven? Zoals iedereen hoeft te weten
bedraagt dat maximum rond de 1000 als men alleenstaande is of wanneer
men enige kostwinner is. Als de madam of het ventje ook werkt dan daalt
dat na een jaar naar zo ongeveer 300...Is het dan dat dat men wil? Ja,
want dat zal hen motiveren om terug aan het wertk te gaan....en waar dan
wel???? Dit is de kwadratuur van de cirkel. En hieronder vinden
jullie de zienswijze van de vakbonden. Dat kan een visie zijn die de
meeste Vlamingen zal storen in hun illusie dat het volstaat te behoren
tot een hardwerkend volkje om werk te vinden. Maar dat is het dan ook. Wij publiceren dit
graag omdat we deze mening ook delen:
*
Tunnelvisie op
brugpensioen
13 juli 2010
Het sociaal akkoord
bij Carrefour, waardoor ca 3.000 jobs gered werden en een 1.000 tal
werknemers gespaard bleven van werkloosheid door toekenning van het
brugpensioen, deed veel stof opwaaien. Voor Opel Antwerpen ligt momenteel een
voorstel op tafel om de ontslagen werknemers vanaf 50 jaar brugpensioen
toe te staan. Jonge vijftigers die hun baan verliezen, zijn inderdaad
lang niet afgeschreven voor de arbeidsmarkt. We rekenen dan ook op de
werkgevers om hen een brug te geven naar nieuw werk in plaats van hen
te culpabliseren, net of die mensen vragen erom om op brugpensioen te
gaan. De kwade reacties van de werkgevers hebben allicht meer te maken
met het complement dat ze moeten betalen dan met een principiële
kwestie. Doen uitschijnen dat bruggepensioneerden tot aan hun pensioen
in een hangmat mogen zitten is een totaal verkeerde voorstelling van
de feiten.
Liberalen, NV.A, lijst
Dedecker tot en met Marianne Thijsen van CD&V rolden over elkaar
heen om als eerste dit brugpensioen vanaf 52 jaar te veroordelen. Een
brugpensioen dat ze overigens allen onder een volgende regering willen
afbouwen. Toch
eigenaardig, hoe de aandacht van rechts altijd weer richting
brugpensioen gezogen wordt. Er zijn 2.027.000 Belgen tussen 50-64 jaar.
Amper 6% daarvan is bruggepensioneerd. Er zijn evenveel zieke oudere
werknemers, dubbel zoveel oudere werklozen en drie keer zoveel inactieve
huisvrouwen in deze leeftijdsgroep. Die 120.000 bruggepensioneerden zijn
bovendien bijna allen van hogere leeftijd, zodat ze officieel niet meer
beschikbaar zijn voor de werkloosheid. Zeggen en schrijve 2.633
bruggepensioneerden, of 0,13% van de totale bevolkingsgroep, zijn
volgens de RVA vandaag bruggepensioneerden die omwille van
herstructurering vóór werden 58 jaar afgedankt. Zij nemen deel aan een
tewerkstellingscel en outplacement, en moeten beschikbaar blijven voor
de arbeidsmarkt. Zij kosten bovendien 50 à 100% minder aan de sociale
zekerheid dan indien ze op de werkloosheid zouden gezet zijn, doordat
zijzelf en hun vroegere werkgever een fiks deel terugbetalen onder vorm
van sociale bijdragen en belastingen. Ze hebben bovendien een beter maar toch
niet riant sociaal statuut. Vergeten we niet dat bruggepensioneerden
geen 13de maand noch vakantiegeld krijgen. Maar doordat hun vroegere
werkgever nog een (kleine) opleg moet betalen, hebben ze meestal toch
nog een redelijk inkomen. Werkloze en langdurig zieke 50 plussers
kosten een pak meer aan de sociale zekerheid. Ze zijn met meer dan
300.000, drie keer zoveel als het totaal aantal bruggepensioneerden.
Doordat hun vroegere werkgever niets meer bijlegt - en de volledige kost
voor hun inkomen afgewenteld heeft op de gemeenschap - zitten velen
onder hen wél in armoede. Dat men niet schermt met de theorie over de
canada drys! Het zijn werkelijk witte merels die nog supplementen
bovenop werkloosheid krijgen: de sociale bijdragen die hierop betaald
worden, zijn amper goed voor 6 miljoen euro inkomsten op jaarbasis, wat
betekent dat we het hier over honderden in plaats van over duizenden
gevallen hebben. In feite zou het andersom moeten zijn. Politici en
commentatoren zouden eerder moeten protesteren tegen de veel talrijkere
werkgevers die hun oudere werknemers, dikwijls na jarenlange trouwe
dienst, afdanken met een aalmoes (zeker de arbeiders!) en voor de rest
van hun leven ten laste zetten van de sociale zekerheid. Zonder nog iets
te betalen, zodat die mensen een zeer slecht sociaal statuut hebben. Het zijn die asociale
werkgevers die men eerder zou moeten aanklagen, en financieel laten
opdraaien voor (een deel van) de kost!
Brussel, 14 juli 2010
Persbericht
Aanval op de bruggepensioneerden: een
nieuwe provocatie van de werkgevers Het ABVV staat naast het VBO om een
creatieve economische relance voor werkgelegenheid uit te werken maar
het staat lijnrecht tegenover het VBO als de werkgeversorganisatie
actieve en niet-actieve werknemers aanvalt. 50-plussers aanvallen
terwijl de werkgevers deze werknemers niet aanwerven is een nieuwe
provocatie. Volgens het Steunpunt Werk en Sociale economie van de
KULeuven is het aandeel van oudere werknemers toegenomen in de totale
beroepsbevolking, maar neemt het aantal 50-plussers bij aanwerving af. Er leven in België
2.027.000 mensen tussen 50-64 jaar. Slechts 6% onder hen is
bruggepensioneerd en slechts 2.633 - of 0,13% in die leeftijdscategorie
- zijn bruggepensioneerden die omwille van herstructurering vóór hun 58
jaar werden afgedankt (cijfers RVA). Ze nemen deel aan een
tewerkstellingscel en moeten beschikbaar blijven voor de arbeidsmarkt,
tenzij ze 38 jaar of meer gewerkt hebben. Het aantal bruggepensioneerden
ging trouwens in dalende lijn maar de crisis en de vele
herstructureringen die erop volgden deed hun aantal opnieuw dramatisch
toenemen. Bruggepensioneerden
kosten de federale overheid 50 à 100% minder dan wanneer ze op
werkloosheid zouden gezet worden. Hun kost voor de gemeenschap en de
sociale zekerheid is beduidend lager omdat hun vroegere werkgever en
zijzelf een flink deel terugbetalen onder de vorm van sociale
bijdragen en belastingen. Wat schokkend is, is niet dat
bruggepensioneerden een minimale sociale bescherming krijgen, maar dat
werknemers na jaren trouwe dienst zonder meer afgedankt worden met een
aalmoes en dat ze voor de rest van hun leven ten laste gezet worden van
de sociale zekerheid met een zeer slecht sociaal statuut. Het ABVV vindt het
onaanvaardbaar dat er geraakt zou worden aan de brugpensioenen. Zij zijn
niet het probleem. Het probleem zijn de werkgevers die willen besparen
op de toeslag die ze aan bruggepensioneerden moeten uitbetalen.
Dat er over de Vlaamse
identiteit al wel wat inkt is gevloeid bewijst deze boeiende maar niet
meer zo recente, bijdrage van Lode Wils. Eerst voor de blaagjes
en niet-Vlamingen onder onze lezertjes: wie is Lode Wils?
Lode Wils is een
Professor emeritus aan de Katholieke Universiteit van Leuven waar hij
geschiedenis doceerde. Hij schreef verschillende werken over de Vlaamse
beweging en is dus zeker en vast wetenschappelijker in zijn historische
benadering van de Vlaamse identiteit dan Peumans en C°...
"Dat België uiteenvalt is een postume triomf
van Hitler"
Tijdens
Leuven Literair vindt dit jaar ook een debat plaats over de Vlaamse
identiteit. Veto vroeg zich af hoe dat nu alweer zat met die Belgische
Vlamingen, Vlaamse Belgen, gewone Belgen, ijzerbedevaarten,
hoezeegeroep, friet met biefstuk en ander gevendelzwaai. Professor
emeritus Lode Wils, die al enige boekwerken heeft volgepend met vaak
aparte standpunten terzake, denkt er alvast het zijne van. Veto:Als je spreekt van dé
Vlaamse identiteit, veronderstel je eigenlijk dat er een aantal
kenmerken zijn die gelden voor alle Vlamingen. Zijn die er wel? Lode Wils: «Die zijn er in die
mate waarin het gevoel bestaat dat men Vlaming is. Dat gevoel is, denk
ik, wijd verspreid: bijna negentig procent van de 6 miljoen
nederlandstalige Belgen voelt zich Vlaming. Als zij zich zo voelen dan
is dat een feit.» Veto:Maar kunnen er niet
verschillende manieren zijn om die Vlaamse identiteit in te vullen; dan
heb je niet één maar vele identiteiten? Wils: «Wel ja, er zijn
enorm veel identiteiten. De mens is een kollektief wezen wij behoren tot
veel groepen: nationalistische, ideologische, religieuze, sociale
groepen.» Veto: Kan men de vorming
van de Vlaamse identiteit manipuleren, bijvoorbeeld via het onderwijs of
de media? Wils: «Dat is evident.
Natuurlijk wordt een identiteit in de loop van generaties geschapen door
de elites en onder andere de leerkrachten. Ook de kranten zoals De
Standaard, Het Belang van Limburg hebben deze Vlaamse identiteit
beïnvloed. In het sociologisch en historisch onderzoek, dat zich de
jongste tientallen jaren op dat 'nationale' heeft toegelegd, wordt heel
sterk de nadruk gelegd op het 'gemaakt-zijn' van die identiteit.
Identiteiten worden in de loop van de tijd gekreëerd door elites,
staten, gewesten en gemeenschappen, en de media.» Veto: Kan een Vlaamse
identiteit tot volle ontplooiing komen binnen een Belgische staat? Wils: «Persoonlijk vind ik
van wel. Ik denk ook dat het Vlaams nationalisme, dat dat niet mogelijk
acht, iets heel schadelijks is. Dat verandert niets aan het feit dat
het heel krachtig is en dat veel mensen -- ook respektabele -- dat
aanhangen.» Veto: Wat vond u van de
laatste Ijzerbedevaart? Wils: «Ik hoop dat dat aan veel mensen heeft
duidelijk gemaakt dat het Vlaamse nationalisme schadelijk is. Maar ik
vrees dat het maar bij weinigen het geval is, want wij zijn allemaal
gevoelsmensen. Gevoelens primeren bij ons meestal op rede.» Strijd Veto: De heisa rond de
Ijzerbedevaart toont misschien aan dat de Vlaamse Beweging tenonder gaat
aan interne konflikten, dat de strijd gestreden is? Wils: «In mijn ogen is de
strijd gestreden. Wat nu de Vlaamse Beweging heet, wordt in beslag
genomen door de Vlaamse nationalisten, terwijl zij daar vroeger maar een
vrij klein onderdeel van waren. De bedoeling van de Vlaamse Beweging
was de volkstaal te gebruiken als bestuurs -en kultuurtaal. In heel mijn
leven ben ik voorstander geweest van de Vlaamse Beweging en niet van
het Vlaamse nationalisme, dat zichzelf nu dé Vlaamse Beweging noemt.
Waar komt die Vlaamse Beweging vandaan? De Verlichting en de Romantiek
hebben tweehonderd jaar geleden een beweging doen ontstaan in Europa om
van andere talen af te stappen en de volkstaal te gebruiken als bestuurs
-en kultuurtaal, en dat is het begin van de Vlaamse Beweging. Die
beweging heeft haar doel bereikt.» Veto: De Vlaamse Beweging heeft volgens u haar
doel bereikt, maar Van den Brande wil steeds verder gaan? Wils: «Van den Brande is
min of meer een nationalist, denk ik. Hij zal u waarschijnlijk zeggen
dat hij dit doet omdat de Waals-socialistische zijde vooral beschouwd
wordt als een niet loyale partner in België, en dat is een gevoel dat ik
op zekere hoogte wel deel. Als zij weigeren Vlaamse autobussen te kopen
en dergelijke dingen, dan is het nog maar de vraag hoe lang een land in
dergelijke omstandigheden kan standhouden.» Veto: Is er dan nog nood
aan een verdere federalisering, om ook een financiële onafhankelijkheid
te verkrijgen? Wils:
«Ah nee, ik denk dat een verdere federalisering schadelijk is voor de
Vlamingen, en ik voel mij nogal sterk Vlaming. Toen ik student was, was
het Nederlands nog allesbehalve als volwaardige bestuurs -en kultuurtaal
erkend. Ik heb mij daarvoor ingezet, bijgevolg ben ik daar sentimenteel
nogal aan gehecht.» Veto: Is dat Vlaams nationalistisch streven ook
niet in tegenspraak met het zoeken naar meer eenheid binnen de Europese
Unie? Wils: «De Europese
eenmaking aan de ene kant versterkt België, en aan de andere kant
verzwakt België of versterken de desintegratiebewegingen. In de loop van
de eeuwen hebben de mensen zich steeds aaneengesloten in grotere
gehelen, omdat dit ekonomische en militaire voordelen heeft. Nu zijn we
zodanig veilig binnen het verenigde Europa en is onze ekonomie zo
veilig, dat we nu denken dat we die staten niet meer nodig hebben. Maar
natuurlijk kan Europa niet bestaan uit zevenhonderd achtendertig kleine
brokjes die zichzelf allemaal tot onafhankelijke staat uitroepen, die
zeggen: "We moeten als Vlaanderen of bijvoorbeeld als Corsica of
Schotland soeverein deelnemen aan een federaal Europa." Dat is gewoonweg
ondenkbaar. Ik lees nu al in de krant dat als er nog een paar
Oosteuropese landen bij de EU komen, die instellingen helemaal niet meer
werken omdat men al met teveel is.» Flamenpolitik «Het is natuurlijk
hoofdzakelijk een ekonomische unie, maar van meet af aan was de EU
bedoeld om ook tot een politieke samenwerking en vriendschap te leiden,
om oorlog te vermijden. En dat klopt toch wel, er is niemand die er aan
denkt dat Duitsland een derde maal België zal proberen te vernietigen,
door het Vlaams nationalisme te kreëren. Het Vlaams nationalisme is
gekreëerd door de Duitsers in de Eerste Wereldoorlog door de Duitse
Flamenpolitik, en is maar zo sterk geworden als het nu is omdat ze met
die Flamenpolitik zijn voortgegaan tussen de twee oorlogen en tijdens de
tweede Duitse bezetting opnieuw een kollaboratie hebben veroorzaakt;
opnieuw Vlaanderen tegen België hebben opgezet, Vlamingen en Walen tegen
mekaar hebben opgezet. In de geschiedschrijving wordt dit gewoon
ontkend. Men liegt liever, ook als men het weet. Sinds mijn boek van
1973, 'Flamenpolitik en aktivisme', is verschenen kan men niet meer
zeggen dat men het niet weet. Voor de propaganda is het veel prettiger
om te zeggen: " De Duitsers hebben gedaan wat wij Vlaams nationalisten
vroegen", dan te bekennen; "Ze hebben ons bedrogen en wij zijn zo stom
geweest om op het Duitse lokken in te gaan."» Veto: Hebben al die
Flaminganten zich dan vergist, of bestond er nog iets anders dan de
Flamenpolitik? Wils:
«Uiteraard kon de Flamenpolitik maar lukken omdat er Vlamingen waren.
Er bestond een Vlaamse Beweging en de Duitsers hebben dus nog voor ze
het Vlaamse land bezet hadden, in Berlijn, de Flamenpolitik bevolen. Het
zijn dus niet de Vlamingen die aan de Duitsers gevráágd hebben om een
Flamenpolitik te voeren.» Veto: Hoe staat u tegenover de vraag naar
amnestie? Wils: «Ik vind het jammer
dat de linksen en de Franstaligen zich daar vanuit hun partijdigheid zo
mordicus tegen verzetten, dat ze geen begrip opbrengen voor die zaak.
Natuurlijk zal amnestie de anti-Belgische beweging niet beëindigen,
vermits die beweging gevoed wordt door mensen die absoluut België kapot
willen. Maar het verlenen van amnestie zou hen in ieder geval een
voorwendsel ontnemen.» Mite Veto:Luc Huyse vindt dat de reden waarom de Walen
zich zo verzetten tegen amnestie ligt in het feit dat de Waalse
kollaboratie veel gemener en agressiever was. Wils: «Het is een deel van
onze Vlaamse mite dat de kollaboratie in Wallonië gemener was.Ten
eerste werd er ingespeeld op het Vlaamse element. Ten tweede was
Vlaanderen meer rechts dan Wallonië. Stel dat we waren bezet door
Stalin, dan zou natuurlijk de kollaboratie groter geweest zijn in
Wallonië, omdat Wallonië meer links was. Maar we werden bezet door het
uiterst rechtse Duitsland en de Walen werden opzettelijk
achteruitgesteld, om ruzie met de Vlamingen te veroorzaken. Die Duitse
politiek was natuurlijk juist bedoeld om België te ondermijnen en door
van linkse en Waalse kant de amnestie tegen te werken, speelt men in
zekere zin het spel mee.» Veto:We vormen bestuurlijk wel een eenheid met
Wallonië, maar taalkundig zijn we verbonden met Nederland. Bestaat er
volgens u één Nederlandstalige literatuur/kultuur? Wils: «Toen enkele maanden
geleden de Prijs van de Nederlandse Letteren door Koning Albert werd
uitgereikt aan Harry Mulisch, vertelde deze in zijn dankwoord dat de
Vlaamse en de Nederlandse letterkunde met elkaar heel weinig gemeen
hadden. De letterkunde, laat staan de hele kultuur, laat staan de natie.
Er is bijvoorbeeld een veel sterkere kulturele band tussen Wallonië en
Frankrijk, dan tussen Nederland en Vlaanderen. Dit heeft vooral te maken
met de scheiding tijdens de zestiende en zeventiende eeuw, waarbij het
katolieke Vlaanderen in de negentiende eeuw als een gevaar werd aanzien
door de reformatorische minderheid in Nederland. Want Vlaanderen
behoorde natuurlijk tot die kontrareformatorische traditie en onze
grondwet sloot meer aan bij de idealen van de Franse Revolutie.» «Onze identiteit is
Vlaams en Belgisch. Er zijn mensen die vinden dat ze alleen maar één
identiteit zouden mogen hebben, dat België dus moet verdwijnen, maar ik
zie daar geen voordeel in. Als ik de mensen tegen de schenen wil stampen
-- en dat doe ik graag want dat is de enige manier waarop ze luisteren
--, schrijf ik dat het uiteenvallen van België parallel verloopt met het
uiteenvallen van Tsjechoslovakije en Joegoslavië, namelijk alle drie
als een postume triomf van Hitler, als een postuum sukses van de Duitse
bezetting in de oorlog.»
De stilaan beruchte
11juli-toespraak van oppervlaming Peumans heeft al stofwolken opgeworpen
waarmee ondertussen zelfs de IJzertoren kan omgetoverd worden tot een
soort terp. Nu goed, wanneer de woordcombinatie Vlaamse identiteit onze
oren bereikt dan veranderen we bijna ogenblikkelijk in een woeste
weerwolf van de bloeddorstigste soort. Vlaamse identiteit, wat peumans
en c° ook mogen beweren, bestaat enkel in hun oververhitte koppekes en
nergens in de realiteit. Tenzij men Vlaanderen wil beschouwen als een
soort Vlaams-nationaal Plopsaland met huiskamers versierd met borden met
Vlaamse spreuken en fotoos van de grote hopmannen boven de geel-zwarte
landsknecht die als onderstel dient voor een beeldje van Tijl en Nele. Eén van mijn verre
familieleden heeft het ooit nodig gevonden om wat genealogische
opzoekingen te verrichten en dat leidde tot nogal wat verrassingen die
zeker en vast niet stroken met het gelul van Peumans. Wij vragen ons
trouwens af hoe deze predikers van de Vlaamse identiteit zullen
omspringen met perfect nederlanssprekende inmiddels Belgische migranten.
En als we het over migranten hebben dan hebben we het zeker en vast
niet alleen over mensen met andere godsdiensten. Allez Peumans, leg eens
uit welke Vlaamse identiteit mijn Italiaanse buurman en mijn Marokaanse
collega hebben waarmee ik in vlekkeloos nederlands converseer. Moeten
die nu plots met allerheiligen pannekoeken bakken en spek met eieren
eten om zich te integreren?
Bovendien citeerde Peumans ook het Joodse
volk als voorbeeld....en hier dan de reactie van Joods actueel over
deze passage die door de meeste kranten over het hoofd werd gezien...
Joods volk in 11 juli
toespraak van Vlaams parlementsvoorzitter Peumans
Zondag 11 Juli 2010 19:51
Traditiegetrouw verzamelen Vlaamse politici
op 11 juli in het Brusselse stadhuis. De viering van de Vlaamse feestdag
werd dit jaar ook bijgewoond door verschillende Waalse politici. Van
Joodse zijde was baron Julien Klener aanwezig in zijn hoedanigheid van
voorzitter van het Centraal Israëlitisch Consistorie van België. Tijdens zijn toespraak
stelde de voorzitter van het Vlaams Parlement, Jan Peumans (N-VA), dat
een volk niet noodzakelijkerwijze zijn identiteit aan zijn taal moet
ontlenen maar dat daarvoor andere criteria beschikbaar zijn. Daarbij
verwees hij naar de Grieken en hun gemeenschappelijke geschiedenis maar
ook naar het Joodse volk. We citeren: Bij joodse mensen draait het niet om
taal, godsdienst of geschiedenis, maar wel om afstamming. U moet maar
eens rondlopen in Antwerpen. U zal snel merken dat de zogeheten
vrijzinnige joden even Joods zijn als de chassidim, aldus Peumans. Deze
gedachtengang is rechtstreeks afkomstig uit een eerdere toespraak van
Siegfried Bracke . Zowel in Jan Peumans rede als in die van Siegfried Bracke is
het zonder enige twijfel de bedoeling om een open communicatie met de
Franstalige landgenoten te behouden en tegelijkertijd de Vlaamse eis
naar meer autonomie op een aantal terreinen aan de orde te stellen. Maar
hoe moeilijk het ook is om de Vlaamse identiteit te bepalen -trouwens
ook de Nederlanders zijn tijdens hun waarden en normendebatten de
voorbije jaren hopeloos gestrand bij hun verwoede pogingen om de
Nederlandse identiteit te bepalen - het is wellicht nog moeilijker om
de Joodse identiteit te omschrijven. Gelukkig was dat ook niet de
bedoeling. Er
is wel degelijk een verschil tussen een vrijzinnige en een chassidische
Jood, zoals er ook een verschil is tussen Madonna en de paus,
alhoewel beiden wel eens een kruis dragen. Wat wel klopt is dat leden
van het Joodse volk een nauwe verbondenheid met elkaar voelen en dat
ongeacht de mate van religiositeit. Dat heeft grotendeels met de
eeuwenlange vervolgingen te maken want als het op antisemitisme aankomt
zitten alle Joden in hetzelfde schuitje. We moeten hier nog ook
aan toevoegen dat je niet alleen Joods bent door afstamming, zoals door
Peumans aangehaald werd, maar dat dit wel degelijk ook mogelijk is door
een persoonlijke keuze (bekering). En laten we zeker ook niet vergeten dat
lidmaatschap van één groep het andere niet uitsluit. Zo kan je gerust
lid zijn van de Joodse gemeenschap én een overtuigde Vlaming zijn.
Lang voor er sprake was
van Guantanamo en spookvliegtuigen die overal gevangenen ophaalden en
wegvoerden hadden ze in Frankrijk al een gelijkaardige zaak. De Zaak van
de weggevoerden van Folembray. Een ons tot nog toe volledig onbekende
bladzijde in de geschiedenis maar erg interessant. De enige misdaad die
deze terroristen op hun kerfstok hadden was hun geloof. Het was dus
voldoende om Islamiet te zijn en dan nog een vrij gematigde, om door de
Franse minister Pasqua zonder enige vorm van proces opgesloten te worden
en sommigen werden zelfs gedeporteerd en verblijven sindsdien in
Burkina Faso. Ze mogen nog steeds Frankrijk niet binnen. Het ergste is
dat bijna de volledige Franse pers deze zaak netjes heeft toegedekt en
nog steeds zeer weinig informatie hierover geeft. Niemand van al deze
personen werd ooit veroordeeld voor een misdrijf. De enige persoon die
in deze zaak betrokken was en werd veroordeeld was de minister in hoogst
eigen persoon...
Hier
het verhaal van de weggevoerden van Folembray we starten in 1994...
Les déportés de
Folembray ou le crime « perdu de vue » de Pasqua
Par Zineb Azouz, Le
Quotidien d'Algérie, 28 juin 2010 Le 3 août 1994 quand cinq agents
diplomatiques français furent assassinés à Alger, il ne pouvait y avoir
meilleure aubaine pour Charles Pasqua, tout puissant ministre de
lIntérieur du gouvernement Balladur, pour tendre la main à ses amis de
la mafia politique Algérienne et mener ce que certains ont appelé « la
seconde guerre dAlgérie ». Alors que des voix sélevaient partout en
Europe et en France pour dénoncer les graves violations des droits de
lhomme en Algérie et que le désaveu pesait lourdement sur le régime
Algérien suite au Putsch de 1991 et à larrêt du processus électoral,
Pasqua va mener un véritable SHOW SECURITAIRE dans lequel se
confondaient délibérément gestion de limmigration et lutte
anti-islamiste. Face à une France dans lexpectative par rapport à
lislamisme Algérien et une opinion plus travaillée par les thèses
racistes sur limmigration, il fallait frapper fort et surtout vite. Ainsi, Pasqua lance
une des plus vastes opérations de contrôle didentité quait connu la
France, pas moins de 27000 vérifications en deux semaines ! Il
réquisitionne dans la foulée une ancienne caserne désaffectée de
Folembray dans lAisne[1] pour y transférer quelques Algériens «
islamistes » résidant en France en situation régulière. Ces arrestations ou
ces rafles surmédiatisées au moment où le gouvernement Balladur était
pourtant divisé sur lAlgérie rappellent les bonnes vieilles méthodes du
tristement célèbre SAC, service daction civique, via lequel Pasqua a
fait ses armes et sur lequel nous reviendrons. Du maçon à létudiant
de Marseille, de lagent de gestion à Lyon au chercheur au CNRS ou
lavocat de Paris, les « islamistes » arrêtés par M. Pasqua et qui se
rencontraient pour la première fois à Folembray ressemblent étrangement à
un échantillon représentatif de limmigration. Cet épisode allait se
solder par lexpulsion de 20 personnes vers le Burkina (19 Algériens et 1
Marocain) sans procès et sans la moindre inculpation. 6 dentre eux
sont toujours assignés à résidence là-bas, dans ce que certains
appellent larrière cour des prisons Françaises. Bientôt 16 ans que des
familles déchirées attendent que lEtat de droit sexprime sur ces
déportés de la France, 16 ans que des pères de famille qui nen
finissent pas de réclamer un procès, voir une inculpation subissent les
affres du bannissement. Ils ont laissé derrière eux des familles
démunies, délogées et pour la plupart disloquées ainsi que des enfants
quils nont bien sûr pas vu grandir, ils ont laissé des biens, une
situation, une carrière et toute une vie. Ils sont les oubliés
du droit Français et international, les sacrifiés que Pasqua a voulu
offrir aux Français et à ses amis Algériens de la Françafrique, et ce
bien sûr, grâce au silence complice de lopinion nationale et
internationale. La planète post 2001 narrange rien à leur drame et léquipe
de Sarkozy, la digne héritière du Gaullisme de Pasqua, Hortefeu,
Marchiani et Falcone ne risque pas de sémouvoir outre mesure.
Présumés islamistes,
dites vous ?
Sans vouloir revenir sur la définition élastique de
lislamiste, qui sert tantôt de synonyme dislam tantôt de terroriste et
tantôt dimmigré mal intégré charriant derrière lui une, voir deux
épouses voilées,,il nous a paru intéressant de rappeler cette phrase de
M. Jean-Claude Barreau, alors conseiller de Pasqua pour les questions
dimmigration : « lintégration passe par labandon de la religion
musulmane »[2] Pour qualifier ce groupe hétérogène certains médias emploient
déjà le terme « islamistes présumés » comme pour dire que l«
islamisme » était officiellement illégal et quil se passe de tout
commentaire. Parmi les personnes arrêtées il y a M. Larbi Kechat, recteur
depuis 1970 de la mosquée de la rue de Tanger (19 ème arrondissement de
Paris) qui bénéficie du soutien officiel du père Christian Delorme
lequel sinterroge sur « le rôle des services de renseignement » qui «
nourrissent de vraies campagnes dintoxication ». « En ce qui concerne
lislam, explique-t-il, jai pu constater combien des notes dune
stupidité atterrante pouvaient venir sur les bureaux de ministres ou de
préfets » (Le Monde, 20 août). Ce nest que lorsque lévêque dEvreux, Mgr
Gaillot rend visite à M. Larbi Kechat à Folembray, le 24 août, que la
chaîne France 2 acculée sans doute par cette accolade entre les deux
hommes signale, du bout des lèvres, que le recteur collabore
régulièrement aux émissions religieuses diffusées le dimanche matin. Une révélation qui
aurait du interpeller des journalistes aveugles à légard de la parole
gouvernementale. Tous nauront pas la chance de M. Kachat qui échappa à lexil
forcé vers le Burkina. A Folembray, on trouve en particulier
lavocat Me Ahmed SIMOZRAG dont le cas mérite dêtre détaillé. Depuis 1982, ce
dernier ne cesse de dénoncer au grand jour les agissements du
Gouvernement Algérien qui réprime et torture, nhésitant pas à saisir
les différentes organisations des Droits de lHomme et plusieurs
personnalités politiques Françaises. Me Ahmed SIMOZRAG, en plus de ses
activités davocat présidait lassociation Abaâd, déclarée à la
préfecture de Bobigny le 23 juillet 1985 et ayant pour but de développer
la culture islamique. Après larrestation de Ali Belhadj et de
Abassi Madani, Me Ahmed SIMOZRAG fait partie de leur collectif de
défense et dénonce le déni de droit dans lequel le pays est plongé, ses
liens avec le FIS se limitent aux relations professionnelles quil
entretenait avec ses clients. Pour échapper à une mort certaine, il dût
quitter lAlgérie. Invité sur TF1 et sur France 2, Pasqua accuse les internés de
Folembray dêtre les « complices de terroristes », le 5 Août sur France
2, il déclare : Nous avons affaire à des gens qui sont les complices de
terroristes et dassassins ! Nont pas respecté les règles élémentaires
de lhospitalité. Ils ont lair dêtre mécontents dêtre chez nous ?
Mais quils sen aillent ! » Des propos lourds de sens ! De quoi sagit il au
juste ? De protéger les ressortissants Français à létranger ou de mater
des immigrés ? Pourtant personne ne semble se rappeler de la précédente
opération de Pasqua baptisée « Chrysanthème ». En effet plusieurs de
ces « extrémistes » qui sont des militants connus sont déjà surveillés
depuis des mois par la police et les médias eux-mêmes. Certains dentre
eux, revendiquant ouvertement leur appartenance au FIS sans pour autant
cautionner les attaques antifrançaises, ils étaient même assignés à
résidence depuis novembre 1993. Des conditions difficilement compatibles avec
les actions clandestines dont parle le ministre de lintérieur. Lors de lopération du
9 novembre 1993, Monsieur SIMOZRAG était assigné à résidence à Florac
en Lozère, tandis que dautres étaient emprisonnés et mis en examen,
cétait laffaire KRAOUCHE. Aujourdhui, Monsieur KRAOUCHE, qui fut mis
en détention par le juge dinstruction LE LOIR est libre et réside en
France, tandis que Monsieur SIMOZRAG a été expulsé, alors quaucun délit
ne lui a été reproché, pas plus en novembre 1993, lors de laffaire que
les médias ont appelé « laffaire KRAOUCHE », quen août 1994 lors de
laffaire de Folembray. Nayant rien trouvé en 1993 pour inculper Me
SIMOZRAG, il fallait se venger de cet avocat autrement que par la voie
légale, en dehors de toute instruction et de tout procès[3].
Quand Folembray
devient téléréalité
Selon Thomas DELTOMBE[4] , lambiance
surchauffée qui règne dans la petite ville de lAisne témoigne de la
passion que déclenche l« islamisme ». Le décor militaire qui entoure la
caserne, quadrillée par des dizaines de gendarmes mobiles lourdement
armés, na rien pour rassurer les riverains et rappelle une fois de plus
des allures de « bataille dAlger » ou de rafles du 17 Octobre 1961. Entourés de barbelés,
les « intégristes » deviennent une attraction régionale. Et les
journalistes ne manquent pas dimmortaliser les propos outrés, les
insultes et les bras dhonneur que certains leur destinent. « Je
resterai là tant quils ne seront pas expulsés. ( ) Ils se moquent de
nous à travers les carreaux ! », Soffusque Didier dans Le Figaro (8
août). « Jai quitté Paris il y a vingt-trois ans parce quil y avait
trop dArabes. Et voilà quon nous en envoie ici des dangereux »,
explique Lucette à Libération (6 août). Et Nicole de conclure, dans le
même journal : « Y a pas de lance-flammes ? Quon en finisse avec eux ! » La France na pas
connu une telle ambiance depuis que la guillotine a disparu, en effet la
veille des exécutions, la foule venait systématiquement se défouler
ainsi sur les condamnés. Cest également loccasion pour le Parisien
et le Figaro, en harmonie avec le pouvoir de vider leur sac en toute
impunité et de rappeler, sondage à lappui que « Laction inflexible du
ministre est acclamée par les Français », 57 % des sondés y affirment en
effet que les mesures de Pasqua sont « plutôt efficaces ». Encore une
fumisterie statistique digne des ministères de la propagande, un avant
goût de campagne électorale sur les thèmes sécuritaires chers à toute
une classe politique Française. Vous vous en doutez bien, en 1995 après les
attentas du RER, de tels sondages étaient prohibés. Le journaliste
Franz-Olivier Giesbert du Figaro estime lui : « On ne peut quapprouver
la politique de M. Pasqua », nhésitant pas bien sûr à agiter le spectre
dun « exode » massif dAlgériens vers la France en cas de victoire «
intégriste » à Alger. La veille de laudience, 20 personnes sont
expulsées au Burkina Faso Le mot était lâché « quon en finisse avec
eux ! », et Pasqua commençait à sentir le vent tourner, en effet des
journaux comme Libération et Le Monde notamment commencent à émettre
quelques doutes. Critiqué pour sa campagne massive de contrôles
didentité, qui touche moins les « terroristes » que les sans-papiers,
M. Pasqua reconnaît quil ne vise « pas particulièrement les milieux
intégristes islamistes », mais que, « si on va pas à la pêche, on ne
prend pas de poissons » (RTL, 10 août). Détruire des vies
nest quune partie de pèche pour ce monsieur ! Les avocats des
internés assignent en référé le ministre de lintérieur et le préfet de
lAisne. Le
31 août, la veille de laudience prévue pour statuer sur la légalité de
lassignation, vingt personnes parmi les vingt six qui se trouvaient à
Folembray sont embarquées dans un avion militaire de Reims et expulsées
en urgence absolue au Burkina Faso. Les six autres furent assignées à
résidence dans divers endroits de la France mais non expulsés. Les hommes crient,
ceux qui résistent sont menottés. A lépoque, tout le monde approuve
cette décision, le gouvernement, son ministre de la justice Méhaignerie
et surtout la presse, rappelle Le Monde diplomatique (août 2004). Me Simon Formen, fait
partie de ces rares avocats qui sétonnent dun tel consensus et se
demandent comment est ce quun ministre peut détenir arbitrairement des
hommes qui ne sont poursuivis pour aucun délit. Pourquoi une expulsion
dans lurgence à la veille du proces ? Lexpulsion na-t-elle
pas evité a pasqua la censure judiciaire qui pesait sur lui ? Plus tard on saura que
les seules preuves que détenait Pasqua et qui nauraient jamais pu
peser devant un juge sont ces fameux « blancs » des renseignements
généraux, des notes sans en-tête ni signature transmises aux tribunaux
par le ministre de lintérieur[5]. « Cela servira de leçon à ceux qui ne
respectent pas les lois de la République et celles de lhospitalité »
Pasqua. Enfin
un peu de vérité ! Ainsi et partant dune mesure censée protéger les
Français, une réplique aux assassinats dAlger, il se trahit et dévoile
quil ne sagit que dune leçon, dune expédition punitive adressée à
tous les étrangers. Selon la logique de la chasse aux sorcières, nul besoin de
sencombrer de quelque cadre juridique que ce soit, lorsque le mot
«Islamiste» est lâché. La justice na jamais établi de culpabilité
et à ce jour, aucune poursuite pénale na été lancée contre les internés
de Folembray. Pourtant depuis bientôt seize ans, six parmi les expulsés
sont toujours bloqués au Burkina, il sagit de : Ahmed Simozrag Naâmi Soufiane Mechkour Abdelkader Saker Omar DOUMI Mohamed Chellah Mohamed
(ressortissant Marocain) Me Ahmed Simozrag est le seul qui continue de
subir une surveillance permanente assurée par des gardes qui ne le
quittent jamais, et ce depuis seize ans. Alors que pendant la première
année tous les expulsés étaient surveillés. Ces six qui réclamant
que justice soit faite et qui refusent de quitter le Burkina par la
petite porte ou par de faux papiers, demandent à réintégrer la France où
ils ont laissé femmes et enfants. Pour le moment ils sont toujours
assignés à résidence, loin de tout et oubliés de tous. Ils ont créé un site «
folembray.org », reçu plusieurs journalistes, écrit à toutes les
institutions sans succès. En sacrifiant ce qui ne représentait aux yeux
de la majorité que quelques familles dimmigrés (islamistes de
surcroît) et accessoirement le droit et les principes fondateurs de la
république, personne ne se doutait que des années plus tard, les
principaux acteurs de ce sinistre show, de Méhaignerie le garde des
sceaux qui a laissé faire jusquaux barbouzes de la Françafrique, les
amis de nos généraux et de toutes les dictatures africaines, tous
allaient se retrouver devant des juges pour des affaires scabreuses de
malversations, de détournements et de financements occultes, de
corruption active dagents publics étrangers, dabus de biens sociaux et
de trafic dinfluence aggravé, la plus médiatisée fût bien sûr lAngola
Gate[6] (une affaire de vente darmes, activité qui ne sapparente bien
sûr pas au terrorisme). Inutile de revenir sur le bras droit de
Pasqua à lépoque, Marchiani condamné dans laffaire de lAngola gate et
gracié par Sarkozy, pour bonne conduite, il suffit juste que je vous
parle dun autre ami de lex ministre de lintérieur et que nous avons
appris à connaître ici, en Algérie, jai cité Pierre Falcone, principal
acteur en tant que directeur de la société de vente des armes, il suffit
ensuite de vous rappeler le rôle de Marchiani dans laffaire des moines
de Thiberhines et la boucle sera bouclée. Ainsi quil sagisse
de Me Mecili ou de Me Simozrag, les mécanismes qui régissent les
opposants et les intérêts Franco-Algériens auront toujours la primauté
sur tous les droits. Je conclurai par cette phrase de toujours
Pasqua : «
La démocratie sarrête là où commence lintérêt de lEtat » Et quand les intérêts
de lEtat se confondent avec ceux des clans mafieux, je vous laisse
imaginer la suite. Dans cette machine infernale de la politique parallèle et de
linconstitutionnalité, tous les crimes restent permis. La responsabilité de
tous les clercs doit être engagée pour dire haut et fort que les
déportés de Folembray sont dabord les sacrifiés du déni de droit. Folembray, puis
Guantanamo et quoi dautres demain ? Personne ne pourra dire, je ne
savais pas. Zineb
Azouz, Le 26 Juin 2010
[1] Le département de lAisne a cette
particularité davoir pour préfet, depuis mars 1994, M. Jean-Marc Sauvé,
ancien directeur des libertés publiques et des affaires juridiques au
ministère de lintérieur (1988-1994). En mai 1995, il sera nommé
secrétaire général du gouvernement. [2] Le Quotidien de Paris, 25 septembre
1991 [3]
http://www.algeria-watch.org/fr/article/pol/france/folembray_camp.htm [4] Journaliste,
auteur de Lislam imaginaire La construction médiatique de
lislamophobie en France, 1975-2005, La Découverte, Paris, 2007-quand
lislamisme devient spectacle, Le monde Diplomatique 2004.. [5] Lors du procès en
2000, le juge Roger Le Loire évoquera « une construction de preuves pure
et simple » et précisera que « les autorités policières avaient pour
seul impératif de faire déférer ( ) le chef du FIS en France pour donner
un caractère de réussite à lopération coup de poing Chrysanthème ». [6] Jusque là il
bénéficiait de limmunité sénatoriale, Affaire du trafic darmes vers
lAngola, · Affaire de la Sofremi, Affaire du casino dAnnemasse, ·
Affaire du déménagement du siège dAlsthom, Affaire de la Fondation
Hamon (mis en examen le 23 mai 2006). Charles Pasqua a été condamné le
27 Octobre 2009 à 1 an de prison ferme
Er is eveneens een specifieke website
waarop je alle documenten kan terugvinden:
En hier gaan we terug
tot 1993 met de eerste huiszoekingen en arrestaties...
Le 9 novembre 1993,
une rafle spectaculaire fut déclenchée contre les islamistes en
France. Dès cinq heures du matin, les sièges des associations islamiques
et les domiciles de leurs dirigeants ont été pris dassaut par les
policiers. Des perquisitions minutieuses et non moins bruyantes ont été
effectuées à la suite de cette opération coup de poing baptisée "Chrysanthème ". Les perquisitions ont
débouché sur la saisie dune quantité importante de documents, de
matériel informatique et de livres. Plusieurs associations telles que le
Centre Abaâd Islamique de Recherches et dEtudes (C.A.I.R.E),
Fraternité Algérienne en France (FAF), ont été dépouillées de leurs
archives et de leur matériel. Le matériel difficile à emporter comme les
photocopieuses fut détruit sur place. Cette rafle a donné lieu à
larrestation de 88 personnes, qui furent conduites aux sièges des
commissariats et de la préfecture de police de Paris pour
interrogatoires et établissement dun fichier anthropométrique. Les
procès-verbaux denquête furent rédigés à la hâte sous linculpation
sommaire dassociation de malfaiteurs en relation avec une entreprise
terroriste. Les prévenus ont protesté contre cette qualification quils
considéraient comme une fausse accusation. Ils furent brutalisés et
contraints de signer les procès-verbaux dont certains contenaient des
déclarations approximatives, peu conformes à leurs propos. Après une
garde à vue plus ou moins prolongée, lopération sest terminée par des
expulsions, des mises en examen et des assignations à résidence. Huit
personnes ont été lobjet de cette dernière mesure. Il sagit des
personnes ci-après : AISSAOUI Mohammed ALI-AMAR Hamid EL HOUARI Djaffar RESSAF Djamel Mme RESSAF Fatiha SIMOZRAG Ahmed TOUNSI Abderrachid M. KRAOUCHE Moussa a
été assigné à résidence chez lui.
Une deuxième rafle sest opérée le 4 et
le 5 août 1994. Les personnes arrêtées au cours de cette
rafle ainsi que les assignés de la première rafle ont été emmenées à la
caserne Gaston Billote de Folembray, à lexception de Moussa KRAOUCHE
qui na pas figuré parmi les 26 internés de Folembray. Le déplacement
des internés était limité à lintérieur de la caserne. Celle-ci était
entourée de barbelés et gardée par des dizaines de gendarmes lourdement
armés. Attirée par le décor militaire, une foule de journalistes et de
riverains venait chaque jour regarder le spectacle quoffrent des
barbus déambulant dans la cour de la caserne sous lil furieux de
gendarmes agacés, le doigt sur la détente. Bien que
privés de liberté, les internés pouvaient recevoir la visite de leurs
familles et de leurs avocats. Ils disposaient dun poste de téléphone à
la carte et dun poste de télévision. Le choix des programmes de
télévision et lutilisation du téléphone étaient souvent des sujets de
disputes entre eux. La nourriture était relativement satisfaisante dans
la mesure où les repas étaient préparés sur commande. Linternement
va se solder par des expulsions, des assignations à résidence en France
et une libération. Celle-ci fut le lot du nommé Zitouni Ahmed,
originaire de Lille au nord de la France, suite à lintervention de
personnalités dont, semble-t-il, un maire. Lintéressé est marié à une
française qui venait lui rendre visite à Folembray. Les cinq
internés qui ont échappé à lexpulsion et qui furent néanmoins assignés à
résidence en France, sont : FLIFLA Mohammed OUILI Abdeslam SEFOUANE
Azzeddine SARA Abderrahmane KECHAT Larbi
Ce dernier est
un Imâm et a bénéficié du soutien de certaines personnalités
chrétiennes dont Mgr Gaillot. Les vingt autres ont été expulsés au Burkina
faso. Leurs noms, qui figurent dans la rubrique « Présentation », et Les
circonstances de lexpulsion sont lobjet de larges développements dans
ce site
Het is verlof en dan
komt de reismicrobe boven. Ook bij ons. Na een uitstapje te hebben
gemaakt in China zakken we af, dichter bij huis. In Algerije. Waarom in
hemelsnaam in Algerije? Wel omdat daar nogal wat firmas gehuisvest zijn
die ook in Belgistan bekend zijn. We willen onze lezertjes duidelijk
maken dat die respectabele firmas in landen als Algerije niet de zelfde
rechten naleven als bij ons. Dat bewijst nog maar eens hoe belangrijk
het is de syndicale strijd niet af te schrijven en te doen alsof
vakbonden enkel een rem zijn op de groei en de vooruitgang. Wel als we
willen afglijden naar de Algerijnse situaties moeten we die idiote
redeneringen volgen...
Vandaag stellen we jullie DNA voor of:
Dernières Nouvelles dAlgérie
Son activisme provoque des cauchemars chez
les patrons dArcelorMittal (ex-El Hadjar dAnnaba), lun des plus
importants complexes de sidérurgie en Algérie). Sa force, son énergie,
son engagement lui confèrent, en revanche, une immense aura chez les
travailleurs. A 52 ans, Smaïn Kouadria est devenu le plus célèbre, le
plus influent de tous les responsables de lUGTA (Union Générale des
Travailleurs Algériens). Lundi 21 juin, Smaïn et sa troupe de
travailleurs ont décidé de paralyser cette usine qui jadis était le
fleuron de lindustrie algérienne. Parce que la direction
dArcelorMittal, tombé dans lescarcelle du magnat de lacier indien
Lakshmi Mittal en octobre 2001, refuse de procéder à une hausse des
salaires jugée légitime, les employés ont donc décidé dexercer leur
droit : la grève. Illimitée. Cette grève un homme la patronne, la
dirige, la porte à bout de bras : Smaïn Kouadria, secrétaire général de
la section syndicale dArcelorMittal. Derrière lui, une division de 6000
travailleurs qui le suivraient même en enfer. Lenfer, ils laffrontent
au quotidien au contact de ces fourneaux doù sortent des milliers de
tonnes dacier.
Il
fait de lombre à Sidi Said, linamovible patron de lUGTA Une année plutôt, ce
père de 4 enfants assurait lintérim du secrétariat du syndicat.
Aujourdhui, il marque lhistoire en se distinguant comme un meneur
intransigeant dans une ère de « trêve sociale » imposée à tous les
travailleurs du secteur économique par Abdelmadjid Sidi Saïd, à la tête
de lUGTA depuis 1997. Alors que ce dernier brille par son absence quand
il ne fait pas carpette devant le gouvernement, Smaïn Koudria monte au
créneau pour porter les revendications des salariés dArceorMittal. Et
si cela devait lamener lui et ses collègues devant les tribunaux, il
serait le premier à fouler la salle daudience. « Le syndicat
dArcelorMittal est aujourdhui le plus actif, commente un ancien
syndicaliste. Alors que lUGTA est contre tout mouvement de grève, Smaïn
Kouadria sest imposé en dirigeant dune main de fer la section
syndicale dEl Hadjar. Si la centrale syndicale dispose de nombreux
syndicalistes comme lui, le mouvement ouvrier vivrait dans des
conditions honorables. » Redoutable tribun, carrure de forgeron Bardé de diplômes dont
certains obtenus à létranger, Smaïn a fait lessentiel de sa carrière
au complexe sidérurgique dEl Hadjar. Recruté en 1981 en qualité de
cadre, il intègre le syndicat de lentreprise sept ans plus tard. «
Cétait juste après les évènements doctobre 1988 », se souvient-il. La
date est à marquer au fer rouge. En octobre de cette année-là, de
violentes émeutes ont secoué le pays provoquant la mort de plus de 500
personnes et balayant au passage lère du FLN (Front de libération
nationale), le parti unique instauré en Algérie depuis lindépendance en
juillet 1962. Cest de ces événements sanglants quil tire sa force
aujourdhui. Redoutable tribun, carrure dun forgeron, moustache poivre
et sel, une calvitie qui lui donne un air de vieux papa, Smaïn est
devenu un chef incontournable. Nommé dabord chargé de lorganique, puis
secrétaire général par intérim au début des années 2000, il est élu
secrétaire général du syndicat dArcelorMittal en 2009 à lissue des
élections de renouvellement des instances de lorganisation. Il détrône à
ce poste un vieux briscard dEl Hadjar, Aissa Menadi, patron du club de
football local, lUS Annaba, député du RND (Rassemblement national
démocratique), accusé de rouler davantage pour ses intérêts, pour ceux
de la direction dArcelor Mittal que pour ceux des travailleurs.
Kouadria lavait qualifié d « empereur dEl Hadjar ». Il rappelle Abdelhak
Benhamouda Smaïn
Kouadria rappelle à bien des égards une autre grande figure du
syndicalisme algérien, Abdelhak Benhamouda, patron de lUGTA, assassiné
en janvier 1997 à deux pas de son bureau du 1er du Mai à Alger, siège du
syndicat. « Il a la même fougue, le même engagement, le même souci de
défendre la croute des travailleurs, souligne un autre syndicaliste. Il
perpétue une tradition que lUGTA a fini par abandonner dés lors que ce
syndicat a été domestiqué par le pouvoir : la défense sans concession
des droits des travailleurs algériens. » Si certaines firmes étrangères
activant dans le pays prennent des libertés avec les droits de leurs
employés algériens, ce nest plus le cas pour ArcelorMittal. Non pas
parce que ses responsables se soucient du respect de la législation du
travail en Algérie, mais parce que la force et la puissance de son
syndicat les obligent à composer, à reculer, à négocier, à céder Cest
dans ce sens que Smaïn Kouadria et son syndicat ont paralysé, en janvier
2010, lusine pour exiger des assurances sur lavenir de la cokerie que
la direction envisageait de fermer. Après une grève de 10 jours, les
responsables dArcelorMittal ont dû recourir à la justice pour casser le
mouvement. La justice étant devenue quelque peu lauxiliaire des
pouvoirs publics, les juges ont donc donné raison à la direction et
débouté le syndicat. Ce nest guère un acte isolé du reste. El Hadjar est la citadelle du syndicalisme
Depuis quelques
années, la justice se prononce presque systématiquement contre les
grèves déclenchées dans le secteur public ou parapublic. De quoi
dissuader les travailleurs dArcelor ? Il en faut plus pour les
contraindre à renoncer à leurs revendications. Cinq mois après, une
action similaire est lancée. Cette-fois-ci, l'arrêt de travail portait
sur des considérations salariales. Smaïn Kouadria et les 6000
travailleurs dArcelorMittal demandent lapplication de la convention de
branche et rejettent, de ce fait, les propositions de la direction. Et
cette dernière recoure une nouvelle fois à la justice pour stopper la
grève qui a paralysé tout le complexe. « Il y une seule mort, disait
Smaïn Koudria dans un de ses meetings tenu en mai 2009. Personne ne nous
effraie. El Hadjar est la citadelle du mouvement syndicaliste algérien.
» Cest à laune de cette harangue que lon mesure aujourdhui le poids
de cet homme qui donne des cauchemars aux Indiens dArcelorMittal
Alva heeft zich dus gewroken. Weliswaar na verlengingen maar dat zou te wijten geweest zijn aan het onheilspellende bericht dat de Ollandse spelers nog de rekening van hun minibar moesten betalen...enfin zo beweerde mijn neefje dat dus duidelijk geen orangist is en evenmin van enige sympathie voor de Groot-Nederlandse gedachte kan verdacht worden. Toch moet het ons van het hart: de Ollanders hebben voor een leukere TV-avond gezorgd dan de zoveelste heruitzending van de Kampioenen. Olland wij zijn jullie dankbaar! Viva El Rey! De volgende keer worden jullie zeker en vast wereldkampioen! Zeker weten!
In de onvolprezen Huffington Post vonden we deze versie
van China ontwaakt. We vernemen dat er ginds tegenwoordi zelfs
gestaakt wordt. Iets dat sommigen hier willen afschaffen en
verbieden...
SHANGHAI Factory workers demanding better wages and working
conditions are hastening the eventual end of an era of cheap costs that
helped make southern coastal China the world's factory floor. A series of strikes
over the past two months have been a rude wakeup call for the many
foreign companies that depend on China's low costs to compete overseas,
from makers of Christmas trees to manufacturers of gadgets like the
iPad.
Where
once low-tech factories and scant wages were welcomed in a China eager
to escape isolation and poverty, workers are now demanding a bigger
share of the profits. The government, meanwhile, is pushing foreign
companies to make investments in areas it believes will create greater
wealth for China, like high technology. Many companies are
striving to stay profitable by shifting factories to cheaper areas
farther inland or to other developing countries, and a few are even
resuming production in the West. "China is going to go through a very dramatic
period. The big companies are starting to exit. We all see the writing
on the wall," said Rick Goodwin, a China trade veteran of 22 years,
whose company links foreign buyers with Chinese suppliers. "I have 15 major
clients. My job is to give the best advice I can give. I tell it like it
is. I tell them, put your helmet on, it's going to get ugly," said
Goodwin, who says dissatisfied workers and hard-to-predict exchange
rates are his top worries. Beijing's decision to stop tethering the
Chinese currency to the U.S. dollar, allowing it to appreciate and thus
boosting costs in yuan, has multiplied the uncertainty for companies
already struggling with meager profit margins. In an about-face
mocked on "The Daily Show with Jon Stewart," Wham-O, the company that
created the Hula-Hoop and Slip 'n Slide, decided to bring half of its
Frisbee production and some production of its other products back to the
U.S. At
the other end of the scale, some in research-intensive sectors such as
pharmaceutical, biotech and other life sciences companies are also
reconsidering China for a range of reasons, including costs and
incentives being offered in other countries.
"Life sciences
companies have shifted some production back to the U.S. from China. In
some cases, the U.S. was becoming cheaper," said Sean Correll, director
of consulting services for Burlington, Mass.-based Emptoris. That may soon become
true for publishers, too. Printing a 9-by-9-inch, 334-page hardcover
book in China costs about 44 to 45 cents now, with another 3 cents for
shipping, says Goodwin. The same book costs 65 to 68 cents to make in
the U.S. "If
costs go up by half, it's about the same price as in the U.S. And you
don't have 30 days on the water in shipping," he says. Even with recent
increases, wages for Chinese workers are still a fraction of those for
Americans. But studies do show China's overall cost advantage is
shrinking. Labor
costs have been climbing about 15 percent a year since a 2008 labor
contract law that made workers more aware of their rights. Tax
preferences for foreign companies ended in 2007. Land, water, energy and
shipping costs are on the rise. In its most recent survey, issued in
February, restructuring firm Alix Partners found that overall China was
more expensive than Mexico, India, Vietnam, Russia and Romania. Mexico, in particular,
has gained an edge thanks to the North American Free Trade Agreement
and fast, inexpensive trucking, says Mike Romeri, an executive with
Emptoris, the consulting firm. Makers of toys and trinkets, Christmas trees
and cheap shoes already have folded by the thousands or moved away, some
to Vietnam, Indonesia or Cambodia. But those countries lack the huge
work force, infrastructure and markets China can offer, and most face
the same labor issues as China. So far, the biggest impact appears to be in
and around Shenzhen, a former fishing village in Guangdong province,
bordering Hong Kong, that is home to thousands of export manufacturers. That includes
Taiwan-based Foxconn Technology, a supplier of iPhones and iPads to
Apple Inc. Foxconn responded to a spate of suicides at its
400,000-worker Shenzhen complex with pay hikes that more than doubled
basic monthly worker salaries to $290. Strike-stricken suppliers to
Honda Motor Co. and Toyota Motor Corp., among many others, also have
hiked wages. Foxconn refused repeated requests for comment on plans to
move much of its manufacturing capacity to central China's impoverished
Henan province, where a local government website has advertised for tens
of thousands of workers on its behalf. But among other
projects farther inland, Foxconn is teaming up with some of the biggest
global computer makers to build what may be the world's largest laptop
production hub in Chongqing, a western China city of 32 million where
labor costs are estimated to be 20 to 40 percent lower than in coastal
cities. Given
the intricate supply chains and logistics systems that have helped make
southern China an export manufacturing powerhouse, such changes won't
be easy. But
for manufacturers looking to boost sales inside fast-growing China,
shifting production to the inland areas where many migrant workers come
from, and costs are lower, offers the most realistic alternative. "The new game is to
find a way to do the domestic market," says Goodwin. Many factories in
Foshan, another city in Guangdong that saw strikes at auto parts plants
supplying Japan's Honda, have left in the past few months, mostly moving
inland to Henan, Hunan and Jiangxi, said Lin Liyuan, dean at the
privately run Institute of Territorial Economics in Guangzhou. Massive investments in
roads, railways and other infrastructure are reducing the isolation of
the inland cities, part of a decade-old "Develop the West" strategy
aimed at shrinking the huge, politically volatile gap in wealth between
city dwellers and the country's 600 million farmers. Gambling that the
unrest will not spill over from foreign-owned factories, China's leaders
are using the chance to push investment in regions that have lagged the
country's industrial boom. They have little choice. Many of today's
factory workers have higher ambitions than their parents, who generally
saved their earnings from assembling toys and television sets for
retirement in their rural hometowns. They are also choosier about wages
and working conditions. "The conflicts are challenging the current
set-up of low-wage, low-tech manufacturing, and may catalyze the
transformation of China's industrial sector," said Yu Hai, a sociology
professor at Shanghai's Fudan University. ___ Associated Press
researcher Ji Chen contributed to this report.
Het wereldkampioenschap
voetbal geeft ons dus een heruitgave van de strijd der verenigde
Provinciën tegen de Spaanse Furie. Onze Ollandse vrienden zullen dus
best begrijpen dat wij als zuidelijke provinciên deze keer eieren voor
ons geld zullen kiezen en getrouw wensen te blijven aan onze rechtmatige
edoch strenge heersers. Ze stuurden ons reeds één keer Alva en dat
moeten we geen tweede keer meer meemaken! Wij zullen dus onze zuidelijke
vuvuzelas ten dienste stellen aan de Spanje en hopen voor jullie het
allerbeste wat in deze context natuurlijk neerkomt op een afgetekende
nederlaag! PS:
hopelijk heeft jullie oranje ploeg intussen onderdak gevonden. Sommige
kwade tongen beweren hier dat ze bij de plaatselijke bevolking in Soweto
werden gelogeerd. Wij hechten daar geen geloof aan beste vrienden. Maar
hier scheiden zich dus definitief onze wegen. VIVA EL REY!
Hoe krenterig kan een Ollander zijn? Toch zullen we de loyale buur spelen. We supporteren voor de Duitsers EN voor de Ollanders...we switchen bij de rust. Eerste helft zingen we Duitse shlagers en blazen we onze vuvuzela's schor op "Du ( bist alles) van Peter Mafei en de tweede helft zuipen we Heineken uit limonadeglaasjes. We kunnen ons geluk echt niet op...
Total accusé de
«complicité d'assassinats et de travail forcé» en Birmanie
info libé
Dans un rapport que
«Libération» a pu consulter en avant-première, l'ONG EarthRights
International publie de nouveaux éléments montrant des violations
massives des droits de l'homme dans la zone exploitée par le pétrolier
français.
Exécutions, travail forcé, expropriations et
soutien financier à la junte, les nouvelles accusations portées à
l'encontre de Total en Birmanie sont sévères. Dans un rapport publié ce
matin que Libération
s'est procuré,
l'ONG américano-thaïlandaise Earth Rights International (ERI) accuse le
géant pétrolier français et ses partenaires américain (Chevron) et
thaïlandais de «complicité
d'assassinats ciblés, de travail forcé». ERI écrit également
que le gisement gazier de Yadana, géré par ces compagnies pétrolières
dans le sud du pays, demeure la «principale source de revenus d'une dictature
militaire notoirement répressive». Et, comme elle l'a déjà fait en avril,
appelle les compagnies à une plus grande transparence (lire ici). Ces accusations ne
sont pas nouvelles. En septembre dernier, ERI publiait deux rapports
accablants pour Total (lire ici) montrant, chiffres
et témoignages à l'appui, comment le groupe pétrolier entretenait des
liens très troubles avec le régime birman.
«Charte éthique» et
«éliminations ciblées»
Mais dix mois plus tard, ERI ne constate pas
franchement d'améliorations. Pis, dans son dernier document, l'ONG
détaille de nouvelles violations des droits de l'homme et révèle que
l'exploitation de Yadana par Total et ses partenaires a «généré plus de 9
milliards de dollars (7,17 milliards d'euros, ndlr) en Birmanie depuis
1998».
Ces accusations montre à nouveau le grand écart auquel se livre Total en
Birmanie: elle brandit sa «charte éthique» et cite les droits
sociaux et des droits de l'homme qui ne sont pourtant guère appliqués
sur le terrain. Contacté vendredi, le groupe pétrolier français n'a pas
souhaité s'exprimer avant d'avoir lu les 49 pages de l'enquête. Ces douze derniers
mois, ERI a rassemblé plusieurs témoignages dans la zone du pipeline de
Yadana. L'un d'eux rapporte l'exécution de deux hommes de l'ethnie Mon,
dans le village Ahlersakan. Ces «éliminations ciblées», selon EarthRights
International, auraient été commandités par «l'officier Balay
(aka) Nyi Nyi Soe du bataillon 282 spécialement chargé de la sécurité du
personnel des compagnies pétrolières et du gazoduc». Total et Chevron ont
confié leur sécurité et celle de leurs installations à l'armée birmane.
Pas moins de 14 bataillons seraient déployés dans la région de
Tenasserim où est installé le gisement et le pipeline reliant la mer
d'Andaman à la Thaïlande. Là, dans un corridor long de 60 km, vivent
près de 50.000 personnes. C'est dans cette zone que les villageois sont
forcés à s'entraîner pour aider l'armée à sécuriser les lieux. Des
témoins indiquent que certains entraînements obligatoires ont duré tout
le mois de février et qu'ils devaient financer de leur poche les
opérations.
«Total nous a payé chacun»
D'autres villageois ont précisé des cas
de travail forcé, une accusation récurrente pour Total qui s'est
pourtant engagé à lutter contre ce fléau en collaborant avec
l'Organisation internationale du travail. ERI avance qu'«entre fin 2009 et
début 2010»,
des soldats en nombre ont réquisitionné des habitants pour «porter des charges,
servir de guide dans la jungle, creuser des tranchées, dans les villages
de Zinba, Kaleingaung, Michaunglaung, etc.» Plus grave, il semble
même que Total ait été informé d'au moins un cas de travail forcé. Un
villageois de Zinba raconte: «A la fin de l'année 2009, j'ai dû aller
nettoyer le campement du bataillon 410. Notre chef de village nous a
demandé de couper la pelouse pour les soldats. Plus tard, Total est venu
et nous a payés 3000 Kyat (2,40 euros environ) chacun pour avoir
taillé de l'herbe avec nos engins.» Dans la seconde partie du rapport,
EarthRights International revient sur les revenus dégagés dans le projet
Yadana. Grâce à de nouveaux documents, ERI va plus loin que l'année
dernière et estime que les compagnies pétrolières auraient généré
quelque 9,031 milliards de dollars (7,2 milliards d'euros). Sur cette
somme, 1,679 milliard de dollars (1,33 milliard d'euros) auraient payé «les coûts de
développement et de fonctionnement». Les généraux birmans auraient perçu 4,599
milliards de dollars (3,65 milliards d'euros). Une bonne part de cette
somme serait sur des comptes de deux banques offshore: Overseas Chinese
Banking Corporation (OCBC) et DBS Group à Singapour. Matthew Smith croit
savoir qu'une part de ces «fonds est conservée sur des comptes privées
de personnes physiques» afin d'échapper à l'attention des listes de sanctions
internationales. En 2009, ERI écrivait que «Yadana a été un élément décisif
permettant au régime militaire birman d'être financièrement solvable». Autrement dit, il a
pu «à
la fois ignorer la pression des gouvernements occidentaux et refuser au
peuple birman toute demande démocratique». Cette année, l'ONG
avance que ces fonds pourraient «servir à des fins diverses, comme
l'acquisition illégale de technologies nucléaires ou d'armes
balistiques». Mais,
même en reprenant des informations publiées en juin sur les intentions
nucléaires de la Birmanie, le rapport n'apporte aucun nouvel élément de
preuve sur cette question.
Blijkbaar begint er
stilaan een lichtje te branden in de hoofden van vele Amerikanen
betreffende de oorlog in Afghanistan. met wat gezond boerenverstand
waren we dr ook al zelf achter gekomen maar hier heb je nog eens alles
op een rijtje en dat is dus GROOT nieuws in de USA. Vergeet vooral niet
het linkje te gebruiken en kijk vervolgens naar de CNN...
Fareed Zakaria
criticized the Afghanistan war in unusually harsh terms on his CNN program Sunday, saying that
"the whole enterprise in Afghanistan feels disproportionate, a very
expensive solution to what is turning out to be a small but real
problem." His
comments followed CIA director Leon
Panetta's admission last week that the number of Al Qaeda in
Afghanistan may be down to just 50 to 100 members, or even fewer. "If Al Qaeda is down
to 100 men there at the most," Zakaria asked, "why are we fighting a
major war?" Zakaria
noted that the war is costing the U.S. a fortune in both blood and
treasure. "Last month alone there were more than 100 NATO troops killed
in Afghanistan.," the CNN host said. "That's more than one allied death
for each living Al Qaeda member in the country in just one month. "The latest estimates
are that the war in Afghanistan will cost more than $100 billion in 2010
alone. That's a billion dollars for every member of Al Qaeda thought to
be living in Afghanistan in one year." To critics who suggest
that we need to continue fighting the war against the Taliban because
they are allied with Al Qaeda, Zakaria countered that "this would be
like fighting Italy in World War II after Hitler's regime had collapsed
and Berlin was in flames just because Italy had been allied with
Germany." "Why
are we investing so much time, energy, and effort when Al Qaeda is so
weak?" Zakaria concluded. "Is there a more cost-effective way to keep Al
Qaeda on the ropes than fight a major land and air war in Afghanistan? I
hope someone in Washington is thinking about this and not simply saying
we're going to stay the course because, well, we must stay the course."
zoek de overeenkomsten...of de tien verschillen...
We zouden er een zomerwedstrijdje kunnen van maken met als eerste prijs
een gratis deelname aa, de volgende IJzerwake in Steenstrate om te
kijken welke Vlaamse politicus naar Steenstrate trekt en de welke naar
de weide in Diksmuide...
Maar dat doen we dus niet want dat wordt
nog een pijnlijk moment voor Vlaanderen tenzij de kibbelende fracties
weer mekaar het licht in de ogen gunnen wat we ten sterkste betwijfelen.
Het Vlaams Nationalisme heeft tenslotte een traditie van onderling
gestook hoog te houden...
We nodigen dus onze aandachtige
lezertjes uit het memorandum van de vakbonden ACV en ABVV te lezen en om
het gemakkelijk te maken de overeenkomsten met het partijprogramma van
de NVA te zoeken....Voor de onervaren Ollandse lezertjes vermelden we er
graag bij dat dit memorandum voor een zeer groot deel terug te vinden
is in het partijprogramma van de Waalse Parti Socialiste waarmee De
Wever Bruno alias bereklauw een sterke federale regering moet vormen.
Brussel, 18 juni 2010
ACV ABVV MEMORANDUM AAN DE INFORMATEUR EN DE FORMATEUR VAN
DE NIEUWE FEDERALE REGERING
ABVV en ACV vragen dat de toekomstige
regering een toekomstgericht project uitwerkt en concretiseert met
solidariteit als sleutelwoord en dus gericht op een rechtvaardige
verdeling van de welvaart. Hun gemeenschappelijke prioriteiten worden
ingeschreven in de koepeldoelstellingen om de ongelijkheden tussen
mannen en vrouwen weg te werken en een duurzame ontwikkeling te
bevorderen.
ACV
en ABVV vragen eerst en vooral dat de nieuwe regering het eigen
actieterrein van de sociale partners ten volle respecteert. Ze vragen:
- erkenning en bevordering van het eigen
initiatief van de sociale partners ( ook inzake het statuut
arbeiders/bedienden) en respect voor de wet en het overlegmechanisme
voor de welvaartsvastheid van de sociale uitkeringen;
- respect voor de vrijheid van
onderhandelingen en het recht op collectieve actie;
- reële inspraak in zowel het sociaal
beleid als het economisch - financieel beleid, via de formele
inspraakkanalen.
ABVV
en ACV leggen volgende prioriteiten voor aan de komende regering.
1. Meer
en betere banen in het kader van een nieuw groeimodel
Het eerste antwoord op de werkloosheid,
zowel als de vergrijzing is een krachtig en doelmatig
werkgelegenheidsbeleid, gericht op een sterke, duurzame groei en een
maximale jobcreatie. Met prioriteit voor de strijd tegen de werkloosheid
en werkonzekerheid bij jongeren.
Een louter defensief verhaal, gericht op
loonkosten en flexibiliteit, moet plaats maken voor een meer offensief
sociaal-economisch beleid:
- dat berust op kwaliteit en concurrentie
door innovatie, onderwijs en vorming: op basis van een geïntegreerde
beleidsstrategie, in samenwerking met de Gewesten/ Gemeenschappen, opdat
België op elk van die vlakken een topplaats
verovert, met grondige evaluatie van het beleid op de verschillende
beleidsniveaus;
- dat de Belgische economie meer doet
opschuiven naar industriële en dienstensectoren, naar producten/diensten en naar exportmarkten met een sterker
groeipotentieel;
- dat voluit het
werkgelegeheidspotentieel benut van de ecologische transitie.
De
ontwikkeling van de loonkosten is een zaak van vrije, verantwoordelijke
onderhandelingen onder sociale partners: geen opgelegde loonnorm, behoud
van de index en
baremieke verhogingen.
Het werkgelegenheidsbeleid wordt al te eenzijdig gericht
op de aanbodzijde van de arbeidsmarkt. De komende jaren moet veel meer
aandacht gaan naar de vraagzijde: meer jobs (werkervaringskansen voor
jongeren, uitbouw van de sociale economie, meer kansen op alternerend
leren-werken), betere jobs en minder discriminaties.
2.
Een sterke sociale zekerheid, met absolute
voorrang voor de eerste pijler
ACV en ABVV blijven opkomen voor een sterke federale sociale
zekerheid die steunt op een goed evenwicht tussen solidariteit en
verzekering.
Bij
voorrang moet werk worden gemaakt van een sterkere eerste pijler in de
sociale zekerheid:
- een verbreding van het financiële
draagvlak, door meer alternatieve financiering, actievere strijd tegen
de bijdragefraude en ontwijkingen een krachtig werkgelegenheidsbeleid
(zie hoger);
- vrijwaring en volledige invulling van het
structurele mechanisme voor de welvaartsvastheid van de
vervangingsinkomens;
- versterking van het wettelijke
pensioenstelsel, zonder optrekking van de pensioenleeftijd;
- een versterking van het wettelijke
pensioenstelsel, wetende dat voor ons de tweede pensioenpijler niet de
toekomst voor ons pensioenstelsel kan zijn, maar enkel een supplement
bovenop het verbeterd wettelijk pensioen;
- geen verhoging van de wettelijke
pensioenleeftijd en geen afbouw van het brugpensioen;
- een kwaliteitsvolle en toegankelijke
gezondheidszorg: omvorming van het stelsel van hulp aan bejaarden tot
een volwaardige federale zorgverzekering, uitgavenbeheersing maar niet
op rug van patiënten of personeel;
- beperking van de werkloosheidsuitkeringen
in de tijd of afschaffing van de wachtuitkeringen is onbespreekbaar.
3.
Sterke openbare diensten
Economie en samenleving hebben nood aan
een goed werkende overheid, met performante overheidsdiensten en
bedrijven:
- een sterkere investering in openbare diensten;
- een verbetering van het sociaal overleg,
met primauteit aan de statutaire tewerkstelling;
- een aantrekkelijke pensioenregeling,
zowel voor ambtenaren (vrijwaring van het ambtenarenpensioen als
uitgesteld loon) als voor contractuelen (onderhandelde regeling
aanvullend pensioen).
De Belgische overheid moet Europees weerwerk bieden tegen de
druk tot liberalisering en commercialisering en steun geven aan de eis
voor een verordening voor de openbare diensten.
ACV en ABVV staan achter een hervorming
van het gerechtelijke landschap, op voorwaarde dat ze beantwoordt aan de
krachtlijnen die de sociale partners gemeenschappelijk hebben bepaald,
d.w.z. met behoud van afzonderlijke, maar vergrote arbeidsrechtbanken.
4. Vrijwaring
en versteviging van de syndicale rechten
De sociaal-economische democratie moet
verder worden uitgebouwd, in het bijzonder:
- erkenning van de vrijheid van
onderhandelingen, zonder inmenging van de overheid;
- verbetering syndicale aanwezigheid in
KMOs;
- adequate bescherming van de afgevaardigden van de werknemers;
- onder geen beding wettelijke of Europese
ingrepen in het recht op staken en ruimer op collectieve acties.
5.
Een rechtvaardig begrotingsbeleid
ACV en ABVV beseffen dat de nieuwe
federale regering voor de uitdaging staat om het begrotingsevenwicht te
herstellen en de schuld af te bouwen. Ze herinneren er aan dat de
verslechtering van de begroting niet de schuld is van de werknemers maar
van diegenen die de financiële en economische crisis veroorzaakt
hebben. Daarom eisen ze dat de gezondmaking van de begroting aangepakt
wordt:
- Door maatregelen en volgens een tempo dat het prille
herstel van groei en werkgelegenheid niet schaadt;
- eerst en vooral door nieuwe inkomsten, in
het bijzonder bij diegenen die totnogtoe meest werden ontzien;
- door de zwaarste lasten op de sterkste
schouders te leggen; met vrijwaring van de lage inkomens en de sociale
uitkeringstrekkers;
- zonder de collectieve diensten te
ontwrichten.
6. Een rechtvaardiger en progressieve fiscaliteit.
Volgens
ABVV en ACV moet de regering en de nieuwe Minister van Financiën het
voorbije wanbeleid rechttrekken en de ruimte benutten voor een betere
verdeling en een betere inning van de belastingen, door;
- een actievere strijd tegen fiscale fraude
en ontwijking: afschaffing fiscaal bankgeheim, afschaffing forfaitaire
belasting zelfstandigen, bestrijding van vennootschappen opgericht om
personenbelasting en te ontduiken;
- een vermindering van de druk op arbeid
door een sterkere belasting op andere inkomens, in het bijzonder een
versterkte vermogensfiscaliteit (vermogensbelasting, vermogenskadaster,
meerwaardebelasting op aandelen en opties ), een belastingadministratie
die over het management, de menskracht en de middelen beschikt om de
belastingen correct te innen;
- heroverweging van alle belastingaftrekken
en verminderingen in functie van rechtvaardigheid en doelmatigheid;
- in geen geval uitholling van de
progressiviteit van de personenbelasting: geen vlaktaks, noch fair taks;
- een stop op de aanhoudende daling van de
inkomsten uit vennootschapsbelasting en aan de ontsporing van de
notionele intrestaftrek.
7. Duurzame ontwikkeling
De federale overheid zal, samen met de sociale partners en de
Gemeenschappen / Gewesten, haar beleid meer dan ooit in het teken moeten
stellen van de duurzame ontwikkeling, met garanties op een
rechtvaardige transitie, in het bijzonder naar de werknemers en de lage
inkomens. In het bijzonder is nood aan:
- een meer duurzame fiscaliteit, die gebruik van milieu-
en energievriendelijke producten en productiewijzen aanmoedigt, met
garanties dat dit de herverdeling niet ondergraaft;
- een energiebeleid dat de economie en samenleving helpt
de omslag te maken naar energiezuinigheid (o.m. programma voor isolatie
woningen) en aanzienlijk meer hernieuwbare energie, zonder in vraag
stelling van de wet op de kernuitstap;
- de toegang tot energie garandeert voor allen, door een
sterkere regulering van de gas- en elektriciteitsmarkt die bijdraagt tot
een betere marktwerking (met correcte prijszetting);
- een duurzaam mobiliteitsbeleid: meer en beter openbaar
vervoer, aangepast aan de behoeften van de werknemers; overal een
bedrijfsvervoerplan; milieu- en energievriendelijke voertuigen.
8.
Federale solidariteit en staatshervorming
ACV en ABVV verwachten van de komende
regering dat bij een discussie over de staatshervorming:
- voorrang wordt gegeven aan de
herfinanciering van de federale overheid, die meer dan 90% van de vergrijzingskosten moet dragen;
- de interpersoonlijke solidariteit
gevrijwaard wordt door het federaal houden van de
solidariteitsmechanismen: de volledige sociale zekerheid, het
arbeidsrecht en de sectorale en interprofessionele CAOs;
- geen fiscale dumping wordt georganiseerd
door regionale autonomie inzake vennootschapbelasting;
- de samenwerking
tussen de overheden versterkt wordt.
ABVV en ACV willen niet voor voldongen
feiten worden geplaatst voor domeinen die tot hun kerntaken behoren.
Hervormingen die volgens hen geen reële verbetering inhouden voor de
werknemers en niet actieven in de drie gewesten of deze met elkaar in
concurrentie plaatsen of de inter-persoonlijke solidariteit aantasten,
zijn niet aanvaardbaar.
9. Een actieve Europese en internationale rol
De federale regering moet in volledige
transparantie en in overleg met de sociale partners sterker investeren
in de beïnvloeding van het Europese beleid en dat van de internationale
instellingen en in de internationale samenwerking. Het Europees
voorzitterschap vanaf 1 juli is daartoe een uitgelezen kans.
België moet Europees ijveren voor onder
meer:
- een gecoördineerd Europees relanceplan;
- een evenwichtige uitvoering van de
strategie Europa 2020, met eenwicht tussen de economische, sociale en
ecologische beleidsdoelstellingen en zonder het sociale beleid te
versmallen tot armoedebestrijding;
- een verordening voor de openbare
diensten;
- een herziening van de arbeidstijdenrichtlijn, zonder opting out
(mogelijkheid van uitstap);
- maatregelen tegen fiscale dumping,
versterking en uitdieping van de spaarrichtlijn en invoering van een
minimumtarief in de vennootschapsbelasting;
- de effectieve invoering van een belasting
op de financiële transacties;
- een krachtig beleid voor herregulering en
een verbeterd toezicht op de financiële markten;
- waarborgen tegen sociale dumping (inz.
versterking van en samenwerking tussen inspectiediensten).
Internationaal zijn prioritair:
- een aanhoudende inspanning van België ten
belope 0.7 % van het BBP voor ontwikkelingssamenwerking;
- een volgehouden actie voor de
milleniumdoelstellingen, met meer aandacht voor werk en sociale
zekerheid als hefbomen tegen de armoede, inz. door de ontwikkeling van
een internationale sociale bodembescherming;
- een verankering van de doelstelling van
waardig werk in het beleid van de financieel-economische instellingen
(IMF, Wereldbank, OESO, WHO);
- een billijk beleid van humanitaire
immigratie, met regularisatie van reeds hier aanwezige mensen zonder
papieren op basis van objectieve criteria
en hier vind je de partijstandpunten van de NVA. Wij zouden
het in jullie plaats kunnen doen maar het is echt te warm en om de
overeenkomsten te vinden is het zoals met de naald en de hooiberg...
Dat is natuurlijk niet de reden waarop De Wever Bart geen
vooruitgang boekt in de regeringsvorming...
RIGA - Extreemrechtse groeperingen mogen
donderdag in de Letse hoofdstad Riga een herdenkingsmars houden voor de
invasie van de Duitse troepen in 1941. Het hof van beroep heeft het
oorspronkelijke gerechtelijke verbod opgeheven.
Minister-president Valdis Dombrovskis
en minister van Buitenlandse Zaken Aivars Ronis verklaarden dat ze door
de uitspraak van het hof 'verrast en geschokt' waren. Met alle respect
voor de mensenrechten en de onafhankelijkheid van de rechtbanken kan de
'vrije meningsuiting niet worden uitgebreid tot nazipropaganda',
verklaarden beide staatsmannen nog.
De herdenkingsmars vindt
plaats vier dagen voor een bezoek van de Israëlische minister van
Buitenlandse Zaken Avigdor Lieberman. Die zal zondag een ceremonie
bijwonen om de vernietiging van bijna alle Joden uit Riga tijdens de
holocaust te herdenken.
De directeur van het
Simon-Wiesenthal-Center in Jeruzalem, Efraim Zuroff, verklaarde: 'De
nazi-invasie vieren betekent ook de massamoord vieren van alle Letse
slachtoffers. Dit waren voornamelijk joden, maar ook communisten,
zigeuners en geesteszieken.'
Riga, the capital of Latvia, was officially founded in 1201. In common with many other places in
eastern Europe, the city came to be ruled by a variety of different
nations. Although the name Livonia still describes a region of
modern-day Latvia, the State of Livonia (Livland), dominated by the
Order of the Teutonic Knights (Fratres militie Christi de Livonia)
and covering much of the territory of modern-day Latvia and Estonia,
effectively ceased to exist in the late 16th century, when Riga became a
part of Poland. Polish rule lasted only a few years, for following a
lengthy war between Poland and Sweden, the city fell under Swedish rule
in 1621. In 1710,
as part of an ongoing war between Sweden and Russia, the city was
incorporated within the Russian Empire, where it was to remain until 1918. Riga developed enormously both in terms of
economic importance and population during this latter period, becoming
the second largest city in north-western Russia after St Petersburg. During the course of WW1,
in 1917 the city was occupied for a short
time by German forces. After an armed struggle with the then newly
created Soviet Union lasting two years, the Republic of Latvia was
declared in August 1920, with Riga as its
capital. On 17 June 1940, Soviet forces
occupied Latvia, which was renamed the Latvian Soviet Socialist
Republic.
Having first settled in Riga in the 17th century,
Jews were expelled from the city in 1742,
but were later permitted to return. By 1935
the flourishing Jewish population of Riga numbered 43,000, representing
about half of the total Jewish inhabitants of Latvia and 11% of the
citys total population.
In his analysis of Latvian-Jewish
relations in the pre-WW2 years, the historian Frank
Gordon comments inter alia: The two decades of
independent Latvia's existence are remembered by both Latvians and Jews
as the 'good years'. Latvians were masters in their own land and
governed well, and Jews and other minorities were guaranteed all the
rights envisioned by the League of Nations for ethnic groups in eastern
Europe. Jewish religion, culture, and national aspirations were not
hampered or fettered in these years. The majority of Jewish inhabitants
supported the new Latvian state, with about 1,200 Jews taking part in
the Latvian war of independence.
The years 1934-1940 were the years of the authoritarian
regime. Karlis Ulmanis, who
proclaimed himself "Tautas Vadonis" (Leader of the Nation), was not only
"populist" in his propaganda, but also quite popular with the people,
especially among the farmers. Two fascist organizations openly
advocating anti-Semitism, the National Club and Perkonkrusts
(Thundercross) had been operating semi-legally. Immediately after the 15 May 1934 Coup they were declared illegal, and
heavy penalties imposed for open, aggressive anti-Semitic propaganda.
During the authoritarian regime the police actively pursued illegal
groups, such as the communists and Perkonkrusts.
The Latvian
historian Uldis Germanis stated:
"Independent Latvia was a state that respected
human rights, that gave asylum also to the Jews persecuted by Hitler (who were turned away by
humanitarian Sweden)."
Further, the Israeli historian Dov Levin commented: "It is impossible to understand the Holocaust without
knowing what happened in the western Soviet territories in 1939 to 1941. Although it is true that only a
small proportion of the Jewish community took part in the excited and
joyful demonstrations that welcomed the Red Army into Latvia, there were
very many Jews who shared a feeling of relief and concord with that
army, because of their fear that, in the international political
constellation of those days, the only other alternative was the Nazi
domination of Latvia."
What led so many Baltic Jews to
welcome the hordes of Soviet militarism, of Bolshevik totalitarianism,
of, one might even say, Red fascism? It is true that fear of the other
alternative, Hitler's Germany, and
illusions about the "essentially internationalist" nature of the Soviet
regime played a large part. But the traditional complex or syndrome of
"mimicry in self-defence," characteristic of the Jewish Diaspora in
various troubled periods, also came into play. It is a fact that Jewish
communities in those regions where a strong nation oppressed a weaker
one, tended to support the stronger nation, not side with the weaker
one. For example, it was so in Austro-Hungary, where Bohemian Jews sent
their children not to Czech, but German schools; Galician Jews
identified with the Polish upper class, not with Ruthenians
(Ukrainians); and Transylvanian Jews even now consider themselves to be
not Rumanian, but Hungarian Jews. The conspicuous position of the Jews
in the new regime and its political and administrative apparatus caused
the Latvians to identify the whole of the Jewish community with the
hated Soviet regime which had been imposed upon them by the Red Army,
rather than specific individuals.
The actual numbers of
Latvians deported and shot by the Bolsheviks in their first year in
power are estimated to be 30,000 and 1,488 respectively. Unfortunately,
Latvians in Latvia noticed only that the perpetrators were not just
Russians and Latvians, but also Jews - "again those Jews!". And this
stuck in their memory. Moreover, on the invasion of Soviet territory,
one advantage for Germany was the state of public feeling in the Baltic
States. An overwhelming majority of Lithuanians, Latvians, and Estonians
-- perhaps more than 95% -- looked upon the Germans as liberators. Such
real sympathies as the Germans met in the Baltic countries immediately
after their conquest had certainly not come their way since Hitler's assumption of power. No one could
mistake the spontaneity of these heartfelt feelings.
Despite
the hopes engendered by their invasion of Latvia, the assumption of
German good intentions on the part of Latvians was not fulfilled;
Latvia's independence was not restored. The German occupiers
incorporated this land, called Generalbezirk Lettland, in a
completely new administrative unit, the Reichskommissariat Ostland.
This was essentially a German colony, with even less rights than the Protektorat
Böhmen und Mähren, the former heartland of Czechoslovakia. On 17-18 September 1941, in one of his confidential
conversations (Tischgespräche), Hitler
declared: "But now we have no interest in
maintaining the Baltic States."
Ruins in Riga
German
forces occupied Riga on 1 July 1941.
Although some Jews had fled the city eastwards in the wake of the
retreating Red Army, many others who had taken refuge from the invaders
in Riga were now trapped there. On the first day of the occupation,
Latvian collaborators began arresting thousands of Jewish men and
imprisoning them in the Centralka
and Terminka jails, as well as in
police headquarters and at the premises of Perkonkrust. The
prisoners were first brutalized, then approximately 2,700 of them were
murdered in the nearby Bikerniecki
Forest. A further several thousand Jewish males were killed in Bikernieki Forest and at other locations
during the course of July. On 4 July,
Latvian volunteers set fire to the Chor
synagogue, killing an unknown number of Jews who were locked
inside the building, and later burned all other synagogues with the
exception of the Pietstavas synagogue,
which was left standing since adjacent buildings were occupied by
Latvians.
Reichskommissar für das OstlandHinrich Lohse governed his territory from
Riga. Under him was Generalkommissar für LettlandOtto-Heinrich Drechsler. Lohses superior
was Minister für die besetzten Ostgebiete (Minister for the
Occupied Eastern Territories) Alfred Rosenberg,
in Berlin.
Riga's streets
were renamed. Brivibas (Liberty) Street
became Adolf-Hitler-Straße. Another
street was named for Walter von Plettenberg,
grand master of the Livonian knights. Completely obscure Germans such
as Carl Schirren, Karl Ernst von Baer,
and Victor Hehn had streets named
after them, while the Latvian epic hero Lacplesis,
eminent poet Janis Rainis, and
national awakening era leader Krisjanis
Valdemars lost theirs. All signs and notices had to be first
in German (above), and only then in Latvian (below). Germans were
allocated larger food rations than Latvians, who were restricted to 700
calories a day. Rations for Jews were even more inadequate.
Einsatzgruppe
A, initially commanded by SS-BrigadeführerFranz
Walter Stahlecker, operated in the Baltic states, with Einsatzkommandos
1a (headed by SS-StandartenführerMartin
Sandberger and 2 (initially headed by SS-SturmbannführerRudolf Batz, subsequently by SS-ObersturmbannführerEduard Strauch, then SS-SturmbannführerRudolf Erwin Lange) responsible for
Riga. The headquarters of the Security Police and the SD for the
Eastern Territories (BdS Reichskommissariat Ostland) were also
situated in Riga. Odilo
Globocniks representative in Riga was SS-ObersturmführerGeorg Michalsen.
Although
referring to events in Daugavpils (Dünaburg),
there can be no doubt that the events described in Einsatzgruppen
Operational Situation Report No.24 concerning the collaboration of
Latvian auxiliaries, applied to an even greater extent to Riga, where by
early August the Auxiliary Police (Schutzmannschaft)
already numbered some 2,799 men (see Volunteer
Auxiliaries):
Making
Jews look like Fools
The auxiliary police force consists of former police
constables, members of the former Latvian Army, and members of the
former ATZSARGI organization (Organization for Self Defence) By 7 July the Latvians arrested 1,125 Jews, 32
political prisoners, 85 Russian workers, and 2 women criminals, the
greater part during the last days. This is due to the EK backing the
Latvians. Actions against the Jews are going on in an ever-increasing
number. Conforming to a suggestion of the EK, the Jews are being
evacuated by the auxiliary police force from all houses still standing.
The apartments are being allocated to non-Jewish inhabitants. The Jewish
families are being driven out of town by the Latvians; most of the men
have been arrested The arrested Jewish men are shot without ceremony
and interred in previously prepared graves. Until now the EK 1b has shot
1,150 Jews in Daugavpils.
Over the next three months, a reign of terror was introduced for the
Jews of Riga. Many were driven from their homes and had their
possessions confiscated, others were rounded up for forced labour. Jews
were forced to wear the Star of David, forbidden to use public
transport, walk on the pavements, frequent public places, receive any
schooling, or practice their professions. They were only permitted to
purchase their restricted food rations from three stores. Physical
assaults became commonplace.
Riga Ghetto
Riga "Rest-Ghetto"
On
the order of OberbürgermeisterHugo
Wittrock, the Gebietskommissar, a ghetto was
established in the "Moscow quarter" ("Moskauer Vorstadt") of Riga on 25 October 1941. As elsewhere, the extremely
congested area of the ghetto was deliberately chosen for its dilapidated
housing and inadequate sanitary conditions and supply of water. At
least 29,602 Jews were incarcerated in the sealed ghetto (some sources
suggest as many as 32,000), which was surrounded by a high fence and
guarded by Latvian auxiliaries. An Ältestenrat (Council of Elders) was
appointed, with Michael Elyashov as
its head and a Jüdischer Ordnungsdienst (Jewish Police Force) was
formed, commanded by Michael Rosenthal.
The Ältestenrat did its best to make living conditions bearable.
A hospital, medical clinic, pharmacy and home for the aged were
established. Men and women were supplied to the Germans for forced
labour, including the construction of the Salaspils
concentration camp near the city. Quite often the ghetto was
visited by Germans and Latvian policemen who plundered the Jews. They
took everything: furs, pictures, crystal, blankets, linen, and musical
instruments. Only some of these things were sent to Germany as a gift
from the Latvian nation for the Germans who fought against the
Bolsheviks. Most of the stolen Jewish property was taken by Latvians
and Gestapo men.
On 11 October
1941, SS-ObergruppenführerFriedrich
Jeckeln was appointed Höherer SS- und Polizeiführer für
das Ostland (HSSPF), and thus became the person responsible for the
carnage that ensued. Jeckeln met
with Heinrich
Himmler on 10 or 11 November 1941,
when, according to Jeckelns
post-war testimony, Himmler said:
that all Jews in the Ostland had to be destroyed
to the last man.
Jeckelns
predecessor, Hans-Adolf Prützmann,
had indicated to Himmler that Lohse was against the liquidation of the
Riga Ghetto, but Jeckeln was ordered
to carry it out anyway. Himmler went on: You
tell Lohse, that is my order, which
is also the Führers wish!
Deportation
*
The Ghetto *
On 19 November 1941, working Jews were
separated from the rest of the ghetto population and moved to a section
in the northeast corner of the ghetto that had been cleared for the
purpose. This area became known as the Small Ghetto. On the night of 29-30 November, the western section of the
Large Ghetto was surrounded and the Jews gathered into groups of
1,000. The Jews had been told that they were simply being sent to a new
camp nearby and to pack a 20-kilogram suitcase for the trip. Some people
who had heard about the resettlement and interpreted this in fact to
mean the physical liquidation of the Jews, decided to commit suicide.
The next morning the groups were taken to the Rumbula
Forest, 8 km from Riga, and shot. Large pits had been
prepared for the purpose. Many people were killed on the ghetto streets
or in their houses in the course of the Aktion. The drunken
Latvian policemen, commanded by Herbert Cukurs,
a famous former Latvian pilot who in 1933 flew over Africa and during
the war was a German auxiliary police officer known as The Butcher of
Riga, killed all the elderly Jews from the old peoples home. On that
day, and continuing on 8 and 9 December,
the entire population of the Large Ghetto was murdered, including most
of the members of the Ältestenrat, the historian Simon Dubnow, and Rabbi Manahem Mendel Zak, the Chief Rabbi of
Riga. In total, 27,800 Jews were killed in the Rumbula
Forest in these Aktionen. One of the few survivors
was Frida Frid-Mikhelson: Our column was divided up and everyone was ordered to
undress The Germans kept prodding us with their rifle butts closer and
closer to the pit Jews were already walking there one at a time, and
vanishing behind the precipice one could only hear the rattle of
automatic rifles I ran up to the officer who was in charge of the
execution He hit me in the head with his pistol, and I fell down. I was
right next to the pit where the dead were being thrown. I pressed myself
to the ground and tried not to move. A half hour later I heard someone
shout in German: `Put the shoes here! By this time I had already
crawled back a little. Just then, something was being thrown at me. I
opened one eye slightly and saw a shoe lying next to my face. I was
being covered up with shoes Shots resounded quite close to me, and I
could distinctly hear the last cries of people, the moans of the wounded
who were thrown alive into the common grave. Some died cursing at their
executioners, others died remembering their children and parents,
others read prayers aloud By evening the shooting had stopped I
decided to crawl out from under the pile of shoes I crawled over to
another pile it was mens clothing I put on someones trousers and
jacket and tied a big kerchief around my head I came across a blanket
cover, wrapped myself in it and began to crawl Frida Frid-Mikhelson was sheltered by two
Latvian families, the Berzins and Mezulis, and later by a group of Seventh
Day Adventists, who hid her and supplied her with food throughout the
entire period of German occupation.
In addition to the killing
sites at Rumbula and Bikernieki, concentration or labour camps
were established in the vicinity of Riga at Kaiserwald
(Mezaparks), Salaspils and Jungfernhof
(Jumpravmuita), where executions were also carried out.
On 11 October 1941, Stahlecker
visited Drechsler and informed him
that in accordance with a wish of the Führer, a big
concentration camp was to be established near Riga for Reich Jews. Lange (of Einsatzkommando 2)
telephoned Drechsler on 21 October to report that it was planned to set
up a camp (Salaspils) for 25,000 Reich
Jews about 18 km from Riga. Lange
then wrote to Lohse on 8 November confirming his conversation with Drechsler. When the Reichskommissariat
political expert RegierungsratTrampedach
contacted the Ostministerium in Berlin
to urge that the transports be stopped, he was informed by the chief of
the ministrys Political Division, Dr Leibbrandt,
that there was no cause for worry, as the Jews would be sent farther
east anyway that is, they would be killed.
The Ghetto Fence *
After the Aktionen of November and
December 1941, some 4,000 Latvian Jewish men were left in the
Small Ghetto, as well as a number of Latvian Jewish women
seamstresses, who were accommodated in two houses at Ludzas 68 - 70, which became known as the
Womens Ghetto. The arrivals from the Reich were placed in the
Large Ghetto, now named the German Ghetto. The two ghettos were now
quite separate, each with its own institutions, those of the Small
Ghetto being headed by A.Kelman.
Although their eventual fate was never in doubt, to an extent the Jews
of Riga had been murdered in order to make room from deportees from the Reich.
It is considered most probable that in mid-September
1941, after much procrastination, Hitler
tentatively approved of the deportation of the Jews of the Reich,
a decision confirmed in early October.
Their destinations were to be Lodz, Minsk,
Kaunas (Kovno), and Riga. Between 27 November and 15 December 1941, 10 or
11 transports departed from Berlin, Nürnberg,
München, Stuttgart, Wien, Hamburg, Köln, Kassel, and Düsseldorf for Riga. They were followed between 9 January and 21 February 1942 by
another 10 or 11 transports from Terezin
(Theresienstadt), Leipzig, Dortmund,
Münster, and Dresden, as
well as further transports from Berlin
and Wien. It had been intended to
deport 25,000 Reich Jews to Riga. In the event, the first five
transports scheduled for that destination were rerouted to Kovno (Kaunas), so that the total number
actually deported to Riga was 20,057. Only 3 - 4% of them were to
survive.
The Ghetto Fence *
The first transport of German Jews from Berlin
arrived in Riga on the morning of 30 November
and were immediately killed at Rumbula.
Himmler had ordered that the
deportees be temporarily lodged in the space made available by the
murder of Latvian Jews. Himmler
telephoned Heydrich
in Berlin at 1:30 p.m. on 30 November noting in his telephone log: Jewish transport from Berlin.
No liquidation. It was too late; the Berlin
Jews were already dead. The following day Himmler
told Jeckeln: The Jews resettled in the Ostland are to be dealt with
only according to the guidelines given by me or by the RSHA acting on my
behalf. I will punish unilateral acts and violations.
Thereafter, Jews from the Reich were settled in the Riga Ghetto
or in the nearby camps of Salaspils
and Jungfernhof, with two
exceptions. The second transport from Terezin
(Theresienstadt), departing on 15
January 1942, was liquidated on arrival. And the transport
leaving Wien on 6 February was met by a gas van; 700 of the 1,000
deportees were immediately murdered. Among those on this transport was Gertrude Schneider, who recorded that the
train was met by Lange, who had a
little more than two weeks earlier had been present at the Wannsee
Conference. Heydrich,
impressed with the efficiency with which Lange
had organised the slaughter of the Latvian Jews of Riga, had invited
him to the conference. Lange told
the arriving deportees that those unwilling or unable to walk the 7 km
to the ghetto could make the journey on trucks which had been
especially reserved for them. Gertrude
Schneiders account continues: It
was an extremely cold day forty-two degrees below zero to be exact
and so the majority of the hapless, unsuspecting Jews from Wien took his advice and lined up to board
the trucks. They did not know that those greyish-blue trucks had been
manufactured by the Saurer Works in Austria especially for the
implementation of the `Final Solution. These trucks were the famous
gas-vans, which were used from time to time despite the fact that the SS
did not especially like them because they always had mechanical
problems.
One of more than 1,500 Jews deported from Wien on 11 January
1942 was Liana Neumann. She
recalled: There was no water. The coaches
were sealed, and we could not leave them. It was very cold, and we
chipped off some ice from the windows to have water (On reaching Riga)
we were received by SS men, who made us run, and beat us up. Liana Neumann was sent to work in a
hospital, where it was her job to disinfect the clothing of murdered
Jews.
In an undated report of early 1942,
Stahlecker outlined the condition
of the Reich Jews: Of the Jews from the
Reich only a small portion are capable of work. Some 70-80% are women
and children as well as elderly persons incapable of work. The mortality
rate is also climbing steadily, as a result of the extraordinarily
harsh winter In individual cases infectious Jews were separated and
executed under the pretext of being sent to a Jewish old peoples home
or hospital." Within a few months 50% of the Reich Jews sent
to Riga were dead.
According to Jeckeln,
even in late January 1942, Himmler was still uncertain about how to
kill the remaining Reich Jews in Riga. He told Jeckeln there would be further transports
arriving but that he had not yet decided in which
way they were to be destroyed to be shot in Salaspils
or to be chased off somewhere into a swamp. Jeckeln replied that shooting would be an easier and quicker death.
Consequently, in February, and in
particular on 26 March 1942, large
selections took place in both Jungfernhof
and the ghetto. Almost 3,000 people regarded as unfit for work fell
victim to these selections. Under the pretext that they would be taken
to a camp in Dünamünde (which did
not actually exist), where the working conditions in a preserved food
factory would supposedly be easier, the victims were transported to the
mass graves in the woods of Bikernieki
and executed.
Gertrude Schneider
and her family were taken to Jungfernhof,
where there were continual selections. She was present at the one
that took place on 26 March 1942. The
following day several trucks were unloaded in the ghetto: Their cargo was an assortment of personal effects of the
people who had been resettled. There were clothes that had been taken
off hurriedly by their owners still turned inside out stockings
attached to girdles and shoes encrusted with mud. The trucks also
yielded nursing bottles, childrens toys, eye-glasses, bags filled with
food, and satchels containing photographs and documents ...(As
women worked at sorting the effects) they recognized many of the
clothes, some by the names that had been sewn into them, some by the
identity cards still in their pockets, and there were of course,
dresses, coats, and suits which they had seen on their friends and
neighbours when they had left the ghetto only a few days before Soon
everyone in the ghetto knew about the cargo that the trucks had brought
and about the condition of the clothes. It did not take any great
imagination to understand what had happened to their owners. No longer
did anyone scoff at the tales of the Latvian Jews nor think that this
could happen only to `Ostjuden [eastern European Jews] and never to the
Jews from Germany. In many houses in the ghetto, `Kaddish, the Hebrew
prayer for the dead was recited. The German ghetto was plunged into
despair.
A number of discussions had occurred in Nazi
circles in late October 1941 concerning the
possible construction of an extermination camp in Riga. On 25 October, Ostministerium Jewish expert Erhard Wetzel drafted a letter for Rosenberg concerning conversations he had
had with Viktor Brack of the Führer
Chancellery and Adolf
Eichmann of the RSHA. According to Wetzel,
Brack was ready to aid in the construction of gassing
apparatuses in Riga. Brack
offered to send his chemist, Dr. Kallmeyer,
to Riga, where he would take care of everything. Eichmann
had confirmed that camps were about to be set up in Riga and Minsk to receive the Reich Jews.
Those capable of labour would be sent to the east later, but there
would be no objections if those Jews who are not
fit for work are removed by Bracks
device. Wetzel testified
that at their meeting, Brack had
told him that this was a question of a Führer
order or a mandate of the Führer. In the event, Kallmeyer did not go to Riga. Instead, in mid-December 1941, two small Diamondgas
vans and one large Saurer gas van were brought from Berlin to Riga for the use of the BdS
there. According to the deposition of an official named Trühe, head of the supply section at BdS
Riga, a total of six gas vans were eventually dispatched by the RSHA in Berlin to BdS Riga, of which at least one
or probably two were utilised in Riga itself. Dr. August
Becker, responsible for supervising the use of gas vans in
occupied Soviet territory, saw one of these vehicles in Riga in June 1942. Another eyewitness, a Jew from Riga
named Mendel Vulfovich testified:
In February 1942, I
saw with my own eyes 2,000 elderly Jews from Germany, men and women,
being loaded into special gas vans. These vans were painted grey-green
and had a large closed cargo compartment with hermetically sealed doors.
All those inside were killed by gas.
The Kommandantur
On 8 February 1942, 380 Jews from Kovno (Kaunas) were deported to Riga, to
be followed by a further 300 on 24 October.
Once again, an attempt was made to restore some semblance of normality
to life in the ghetto; a clandestine grocery and bakery was set up, a
school for the few remaining children was established and cultural
events were organized. A resistance group was also established in the
ghetto. At the beginning of 1942, the
advocate Jewelson issued a slogan
calling on the Jews to organize themselves. Small groups of fighters
were created and the members of the resistance gathered weapons and
food. Jewish women who worked as tailoresses in German factories
smuggled German uniforms into the ghetto. The resistance groups were
preparing to escape from the ghetto and to join units of Soviet
partisans. Because of treason on the part of one Gestapo provocateur,
all of the plans were discovered and monitored by the Germans. On 28 October 1942, when a large group of fighters
tried to escape from Riga, the Germans stopped their truck in the
suburbs. All of the members of the group were killed during the ensuing
battle altogether, 105 people. Because the Gestapo knew that
Jewish policemen were among the organizers of the resistance, they
decided to take their revenge mainly on them. On 31
October, all Jews from the Small Ghetto were gathered for a
selection. 108 Jews classified as unfit for work were shot. 39-40 Jewish
policemen were executed at the courtyard of the commandants house. The
entire resistance organisation had been liquidated by the Gestapo.
On 1 November 1942 the Small
Ghetto was incorporated into the German Ghetto". There was now a
single ghetto divided into two sections: Section R for Jews from the Reich
and section L for Latvian Jews. A joint ghetto council was
established and the Ordnungsdienst unified into a single body. In
the increasingly fraught atmosphere, many Jews began living at their
place of work. Gradually, the ghetto emptied of its inhabitants. In the summer of 1943, some of the Jews still living in
the ghetto were transferred to the Kaiserwald
camp or to other labour camps in the region. That November,
large-scale Aktionen were carried out in the ghetto and at the
places where Jews were employed.
As the Soviet Army advanced
towards Latvia in 1944, the Germans began Sonderkommando
1005 operations in the Riga area. In order to obliterate the
evidence of the crimes that had been committed, Jewish prisoners were
forced to exhume and cremate the corpses of victims at the killing
sites. In April 1944 more than 500 Jewish
women from Hungary were sent to Kaiserwald.
In June 1944, when Soviet forces were
already at the Latvian border, Aktionen took place in which many
Jews of Kaiserwald and its satellite
camps were killed. The remaining Jews were sent to concentration camps
outside of Latvia, chiefly to Stutthof.
It has been estimated that 15,000 prisoners were incarcerated at the Salaspils camp during its existence. Just
192 of them are known to have survived.
Not all Latvians were
collaborators or bystanders. Several dozen Jews were sheltered by Yanis Lipke in a cave he had dug under his
henhouse. In addition to providing shelter for the hidden Jews, Lipke smuggled food and medicine into the
ghetto. He also found three other men to help him save the Jews of the
nearby village of Dobele Yanis Undulis, and the brothers Fritz and Yan Rosenthal. Two of the Dobele Jews were hidden in a haystack at Yan Rosenthals farm. Several more were
hidden at a farm belonging to Fritz Rosenthals
aunt, Wilhelmina Putrinia. Lipke
was not finished. He rescued Isaak Dryzin,
his brother and another man, Sheyenson,
from the ghetto itself on Yom Kippur, 10
October 1943. Lipke took them
to the nearest doorway, tore off their yellow stars, gave them
peasants hats to put on, and drove them to the farm of another friend,
where they were hidden in barns and haystacks. He told the Dryzin brothers: Tomorrow I will go to the ghetto again and will keep
bringing people here every day. which is exactly what he
did. Lipke had witnessed a
brutal massacre of Jews on 1 December 1941
and resolved to do everything possible to save Jews from further
atrocities. He left his job as a dockworker and joined a Luftwaffe
civilian organisation so that he would be able to fetch Jews from the
ghetto to work at Luftwaffe sites in and around Riga. He then
arranged for trusted Latvian friends to fix Jewish badges to their coats
and enter the ghetto, replacing the Jews who had been spirited away. In
this way, the number of workers leaving and returning to the ghetto
tallied. The following morning the Latvians removed the badges and left
the ghetto together with other Latvian contractors. Lipke would visit labour camps in the Riga
area, providing some of the prisoners with jewellery and money that had
been left in his care by the relatives of imprisoned Jews for the
purpose of bribing guards. He devised a plan to smuggle Jews across the
Baltic to Sweden, and prepared a boat for that purpose, but the
authorities suspicions became aroused, and the idea had to be
abandoned. Lipke and members of his
family continued to rescue Jews for almost three years, from December 1941 to October 1944. In recognition of
his outstanding heroism, Lipke and
his wife Johanna were was recognized
as a Righteous Among the Nations by Yad Vashem.
The Soviet
Army liberated Riga on 13 October 1944. A
few days later 152 surviving Jews, including a few children, emerged
from their hiding places and were taken by the NKVD (precursor of the
KGB) for interrogation. The NKVD asked them only one question how had
they survived? The Russians suspected them of collaboration with the
Germans. In addition, those survivors who organized a commemorative
ceremony at the Jewish cemetery were under suspicion. Many of the
survivors were arrested and deported to Siberia. Among them were German
Jews who had survived the occupation in Riga. Under Soviet rule, for
many years the mass executions sites in Rumbula
and Bikernieki Forests were the forgotten places of the
Holocaust. Even when memorials were built, Jews from Riga could not
organize official commemorative events there.
About 600 Jews
had survived in the whole of Latvia, with a further 400 Latvian Jews
surviving in German concentration camps. In the post-war years, the
authorities encouraged citizens from other regions of the Soviet Union
to settle in Riga. Today (2005) there are
an estimated 9,000 Jewish inhabitants of the city out of a total
population of 800,000. Memorials were erected to the victims of Rumbula in 1962,
and to those of the Bikernieki Forest
in 2001. The Salaspils
Memorial Park was opened on 31 October
1967. The most recent memorial at Kaiserwald
was dedicated on 29 June 2005. Following
the collapse of the Soviet Union, Latvia regained its independence in 1991, and in 2004
became a member of both NATO and the European Union.
Trials and
Retribution:
In 1919, Herberts Cukurs was a Bolshevik
sympathizer. In independent Latvia he became famous as a pilot. Between 1924 and 1936 he designed and constructed
a number of airplanes, and in 1933-1934 he
flew from Riga to Gambia and back in one of his own planes, the C-3
(Gambia in West Africa, had been a colony of the Duke of Kurland in the
17th century). Two years later he flew from Riga to Tokyo. He also
visited Palestine, and his reports of the visit were coloured with
strong anti-Semitism. As soon as the German army entered Riga, Cukurs joined those who were shooting
Jews. At the end of 1941 he personally
participated in the shootings in Riga's Ghetto and Rumbula,
killing infants and dancing with joy by the graves. After the war Cukurs found refuge in Brazil, running a
boat and plane rental service on the Rio de
Janeiro beach, and later owned a banana plantation. On 24 February 1965, he was killed in Uruguay's
capital, Montevideo, by members of a
group called Those Who Do Not Forget. It is said that they were
agents of Mossad, the Israeli secret service.
Rosenberg was arraigned before the IMT at Nürnberg, found guilty on all counts and
executed on 16 October 1946; Lohse was arrested in 1945, sentenced to 10 years imprisonment in 1948, but released in 1951
on the grounds of ill health. He died in 1964.
Stahlecker was killed in 1942 in a battle with Soviet partisans; Sandberger was sentenced to life
imprisonment by a U.S. tribunal in 1948,
but released in 1953; Batz
committed suicide in 1961 whilst on
remand; Strauch was sentenced to
death by hanging at the Einsatzgruppen trial, extradited to
Belgium and condemned to death again. The execution was stayed because
of insanity. Lange is believed to
have been killed in the battle for Poznan
(Posen) in 1945; Jeckeln was tried in Riga, sentenced to
death on 3 February 1946 and hanged that
afternoon. Brack was a defendant in
The Medical Case at Nürnberg, was
sentenced to death by a U.S. tribunal and executed in 1948.
DDR Case Nr.1015 Crime
Category: Denunciation, Other Mass Extermination Crimes, Other NS-Crimes
Accused: Steins, Stanislavs
Life Sentence Court: LG/BG Potsdam
791001 Ob. Gericht der DDR 791207 Country where the crime was
committed: Latvia Crime Location: Riga Crime Date: 4107-4112 Victims: Civilians, Jews
Nationality: Latvian Office: Lettische Sicherheitshilfspolizei
(Latvian Auxiliary Security Police) Riga, Ordnungsdienst (Order Police)
Riga Subject of the proceeding: Denunciation of Latvian students
who had been members of the Communist Party. They were arrested and a
number of them were killed. Arrest and guarding of Jewish men who were
forced to clear the war damage during the early days of July 1941. Arrest of Jewish business owners.
Arrest and shooting of communist officials and activists in the Bikernieki Forest near Riga. Participation
in the killing of altogether 1,000 Jewish inmates of the Riga prison in
the course of 10 execution operations by securing the transports to the
execution sites and as member of several execution squads.
Participation in the liquidation of the Riga Ghetto - in the course of
which 27,000 Jews were shot - by leading the victims to the execution
site in the Rumbula Forest. Shooting
of ten Jews who had collapsed during the march from the ghetto to the
execution site. BRD (Western Germany) Case Nr.307 Crime
Category: NS-Crimes in Detainment Centers Accused: Migge, Kurt Richard Rudolf life sentence R., Rudolf Wilhelm Erich Acquittal Seck, Rudolf Joachim life sentence T., Otto Heinrich 1 Year 8 Months
Court: LG Hamburg 511229
Country where the crime was committed: Latvia Crime Location: Riga,
HS AEL Salaspils, HS KL Olai, HS KL Schlock,
HS KL Gut Jungfernhof (Jumpravas Muiza) Crime Date: 42-43 Victims: Jews Nationality:
German, Latvian, unknown Office: Polizei Sipo Riga,
Haftstättenpersonal AEL Salaspils,
Haftstättenpersonal KL Gut Jungfernhof
Subject of the proceeding: Selection and transportation of Jews from
the Riga Ghetto to the nearby woods, where they were subsequently shot.
Shooting of 40 Jewish-Latvian order policemen in the Riga Ghetto after
the discovery of a hidden weapons depot. Mishandling and shooting of
members from the Jewish labour commandos from the Riga Ghetto and of
Jewish prisoners from AEL Salaspils.
Shooting of prisoners from the labour commando Olai,
of KL Gut Jungfernhof, as well as
of KL Schlock. Selection of about
3,500 Jewish prisoners of KL Gut Jungfernhof
(prisoners unfit for work and ill prisoners, as well as mothers with
children) within the context of the extermination action 'Dünamünde' Case Nr. 701 Crime
Category: Other Mass Extermination Crimes Accused: Helfsgott, Walter Ernst Acquittal Kir., Fritz Karl Acquittal Soh., Hans Friedrich 4 Years Zie., Fritz Otto Karl 2 1/2 Years
Court: LG Stuttgart 690313
BGH 710817 Country where the crime was committed: Latvia, CIS
Crime Location: Kiev (Babi-Yar ravine), Uman,
Kamenez-Podolsk, Nikolajew, Zamocz, Belaja Zerkow, Woskresenskoje, Riga
Crime Date: 44 Victims: Jews,
prisoners Nationality: Soviet, unknown Office: Sonderkommando
1005A, Sonderkommando 1005B Subject of the proceeding: Shooting of
- mostly Jewish - prisoners put to work on the exhumation sites of the
mass graves at the Babi-Yar ravine near Kiev,
at Uman, Kamenez-Podolsk, Nikolajew, Zamocz, Belaja-Zerkow,
Woskresenskoje and in and around Riga Verfahren
Lfd.Nr.789 Tatkomplex: Andere Massenvernichtungsverbrechen
Angeklagte: Die., Emil von
Strafe abgesehen (§47 MStGB) Jah.,
Friedrich Urteil vom BGH aufgehoben, dann verhandlungsunfähig
Neu., Max von Strafe abgesehen
(§47 MStGB) Tuchel, Otto
lebenslänglich Gerichtsentscheidungen: LG Hamburg 730223 BGH 740709
Tatland: Lettland Tatort: Riga Tatzeit: 4112
Opfer: Juden Nationalität: Lettische Dienststelle: Polizei
Pol.Btl.21 Verfahrensgegenstand: Liquidierung des Rigaer Ghettos.
Erschießung von mindestens 25,000 lettischen Juden im Wald von Rumbuli Verfahren Lfd.Nr.820
Tatkomplex: Massenvernichtungsverbrechen durch Einsatzgruppen
Angeklagte: Bes., Arno von
Strafe abgesehen (§47 MStGB) Trü., Heinz
Georg Theodor Freispruch Gerichtsentscheidungen: LG
Hamburg 750311 Tatland:
Lettland Tatort: Riga Tatzeit: 4107
Opfer: Juden, Zivilisten Nationalität: Lettische
Dienststelle: Einsatzgruppen EK2 Verfahrensgegenstand:
Erschießungen von jüdischen und nicht-jüdischen Letten durch das EK 2,
sowie durch Letten unter Beteiligung des EK 2 Verfahren Lfd.Nr.843
Tatkomplex: Massenvernichtungsverbrechen durch Einsatzgruppen
Angeklagte: May., Gerhard Kurt 4
Jahre Gerichtsentscheidungen: LG Hamburg
770802 Tatland: Lettland Tatort: HS KL
Gut Jungfernhof (Jumpravas Muiza), HS AEL Salaspils, Riga
Tatzeit: 420102, 420130, 420205, 4203
Opfer: Juden Nationalität: Deutsche, Lettische, Österreichische,
unbekannt Dienststelle: Einsatzgruppen EG A, Polizei Sipo Riga
Verfahrensgegenstand: Selektion von Wiener
und Berliner Juden im Rigaer
Ghetto, die anschliessend in der Nähe Rigas erschossen wurden.
Massenerschießung von mindestens 2,000 arbeitsunfähigen Juden in Riga
und von mindestens 4,000 arbeitsunfähigen Juden auf dem Gut Jungfernhof. Einzelerschießung von
Juden im AEL Salaspils wegen
mangelnder Arbeitsleistung oder nach einem Fluchtversuch Verfahren
Lfd.Nr.856 Tatkomplex: Andere Massenvernichtungsverbrechen
Angeklagte: Arajs, Viktor Bernhard
lebenslänglich Gerichtsentscheidungen: LG Hamburg 791221 Tatland: Lettland
Tatort: Riga Tatzeit: 411208
Opfer: Juden Nationalität: Lettische Dienststelle: Polizei
Lettische Hilfspolizei Riga ('Kommando Arajs')
Verfahrensgegenstand: Massenerschießung der im Großen Ghetto von Riga
lebenden Juden im Wald von Rumbula
Verfahren Lfd.Nr.883 Tatkomplex: Massenvernichtungsverbrechen
durch Einsatzgruppen Angeklagte: Tol.,
Karl 3 1/2 Jahre Gerichtsentscheidungen
We snuisteren weer eventjes rond bij de
slimme-meter-lobbyisten. Ze hebben een leuk vriendenclubje Esmig dat erg
nauwe banden onderhoudt met de Europese Commissie. Zo nauw dat ze
eigenlijk, voor zover wij het kunnen zien bijna het ganse
beslissingsproces rond de slimme meters netjes kunnen "sturen".
Duidelijker uitgedrukt betekent dit dat er( in feite weinig democratisch
beslist wordt in het belang van de burger-consument. Alleen het belang
van de betrokken firma's telt of wat men dus een lobbygroep noemt...
ESMIG completes its 2010 General Assembly by
welcoming 12 new members
25 June 2010 Brussels The European
Smart Metering Industry Group (ESMIG) held its annual General Assembly
this week in Brussels welcoming twelve new member companies.Since its
founding two years ago with 5 members, ESMIG has rapidly grown over
six-fold in membership. This growth not only reflects the increasing
importance of smart metering, but also the recognition of ESMIG as the
voice of the smart metering industry in Europe. Andreas Umbach, who
was recently re-elected President of the group, says ESMIGs growth in
the last couple of years has been nothing short of tremendous. This
increase with such premier companies reflects not only the importance of
smart metering generally, but is also the result of the excellent work
being done by the ESMIG secretariat and the associations members.
ESMIG was formed in 2008 with a core membership covering the emerging
smart metering industry in Europe. Membership has now expanded to 32 and
covers the majority of manufacturers of electricity, gas, water and
heat metering equipment in Europe. Other members cover Wide Area, Local
Area and Home Area Networks for metering systems and member related
interests in system integration, smart grids and smart housing. As the
voice of the industry, ESMIG covers the entire smart metering value
chain. As of 1 July 2010 the following companies are ESMIG members:
ABB, Accenture, Cinterion Wireless Modules, Diehl Metering, Echelon,
Elgama-Elektronika, Elster, EMH, EnergyICT, Görlitz, Hager, IBM,
Iskraemeco, Itron, Janz, Kamstrup, Landis+Gyr, Navetas, Oracle, Prolan,
Sagemcom, SAP, Secure Meters, Sensus, Siemens, Sierra Wireless, Sigma
Telas, StreamServe, Telit Wireless Solutions, Toshiba TRL, Vodafone and
ZIV. In line with the increase in its membership, ESMIGs
involvement in European standardisation and policy discussions has also expanded. The
industry group is actively involved in the European
smart metering standardisation mandate, M/441, where it is chairing the
Smart Metering Coordination Groups ad-hoc working group on
communications. Furthermore, ESMIG is represented in all groups of
the European Commissions Smart Grids Task Force and there chairs the
data security and protection expert group. ESMIG also has a
number of association and cooperation agreements throughout the industry
with partners such as CEN, CENELEC, DLMS, ETSI, KNX, OPEN meter and
ZigBee Alliance. ESMIG membership is open to any supplier of smart
metering or advanced metering goods and services to utilities in the
European Union.
About ESMIG The European Smart Metering Industry Group
(ESMIG) is the European industry association that provides knowledge and
expertise on Smart Metering and related communications at a European
level. ESMIG's members are the leading companies in the European Smart
Metering Market: meter manufacturers, IT companies and system
integrators. ESMIG covers all aspects of Smart Metering, including
electricity, gas, water and heat measurement. Member companies cover the
entire value chain from meter manufacturing, software, installation and
consulting to communications and system integration. By giving support
to European Union Institutions, Member States and Standardisation
Organisations, the industry group aims to assist in the development of
national and European-wide introduction, roll-out and management of
Smart Metering solutions.
Recently ESMIG has been recognised
as an Official Partner of the Sustainable Energy Europe Campaign: www.sustenergy.org
We lezen
ook een artikel over de slimme meters in Engeland en de winsten die
ermee kunnen gerealiseerd worden...natuurlijk zal
het ook allemaal erg meevallen voor de consument... maar vergeten we
toch niet dat de auteurs van dit leuke stukje peptalk deel uitmaken van
ESMIG vermits het hier een "samenwerking betreft met IBM... (http://www.esmig.eu/all-members)
Does
the business case for smart metering stack up?
Written
by: Will Siddall | 18 June 2010
Uplifting: £17 billion benefits vs £9 billion cost
International
comparisons and research back up government figures suggesting the
benefits of smart meters far outweigh their costs, says Will Siddall.
In
the next decade every home and small business in Britain will have
smart gas and electricity meters installed. The plan is the result of a
business case produced by the Department of Energy and Climate Change
(Decc) which forecasts that over the next 20 years the project will cost
in excess of £9 billion, and deliver benefits of more than £17 billion.
This
seems to be exactly the kind of investment Britain needs right now - an
economically advantageous long-term investment in critical
infrastructure, helping the country move to a more sustainable
low-carbon future. But is the business case convincing enough? Are the
proposed costs and benefits consistent with experiences elsewhere in the
world? Who should foot the up-front bill? And is it possible to make
the business case for smart metering even more compelling?
£9.2bn
official cost estimate
It is widely accepted that installing
smart meters will be expensive. Government estimates are that this will
cost £9.2 billion over the next 20 years, and two-thirds of this relates
to the very visible components of the deployment - the purchasing and
installation of meters and communications infrastructure. The remainder
covers new operating costs, the cost of the change programme, and
inefficiencies from operating smart and traditional meters in parallel
during deployment.
To consider whether these estimates are
reasonable, Britain can draw on the experiences of other markets, where
millions of smart meters have been or are currently being installed. IBM's analysis of 27 smart metering projects in
North America shows that the up-front costs for deployments delivering a
similar scope to that proposed for Britain range from £102 to £242 per
meter. This covers the purchase and installation of the meter and
communication assets, IT changes and project management. The estimate
for Britain is £139 per meter.
This appears sensible. Britain has
complexities such as indoor metering, which will increase costs, but
also opportunities to be more efficient - such as deploying smart gas
and electricity meters simultaneously. Britain should also reap the
benefits of expected decreases in smart meter component costs, which IBM analysis shows as falling by 5-10 per cent each
year.
Detailed cost assumptions robust
In a similar
manner it is possible to compare the detailed cost assumptions made. For
example, Decc has assumed a purchase cost of £56 per smart gas meter.
This is a conservative estimate compared with the £43 per meter Italy
has assumed for its planned deployment of smart gas meters with similar
functionality, due to commence in 2012. Further comparisons reveal
similar answers - Decc's assumptions appear robust, with a slight
overall tendency towards being conservative.
These analyses show
that both the overall and detailed cost estimates for Britain appear
reasonable and are consistent with other global deployments. Therefore
the key question should no longer be, "are the cost estimates correct?"
but instead, "are there sufficient benefits to justify the cost?"
£17.4bn
official benefits estimate
The government has identified
£17.4 billion of expected benefits from smart metering over the coming
two decades, the lion's share of which comes from operational efficiency
improvements for suppliers, consumer energy reductions, and carbon
savings. Smart meters enable consumption to be read remotely and
with much greater accuracy.
For suppliers this should mean
reduced manual meter reading costs, and reduced costs associated with
having fewer estimated and inaccurate bills. It should also no longer
ever be necessary to replace the meter when a customer changes supplier
or moves on to a prepayment tariff.
Hard efficiency benefits such
as these are estimated at more than £5 billion. Experience from
elsewhere is that these benefits are achievable. Enel in Italy has
publicly stated that it has seen a "dramatic reduction in cash-cost per
customer", with operational savings of 49 per customer per year - more
than four times the forecast British savings.
Will consumer
behaviour change?
Integral to the smart metering benefits case
is the premise that providing customers with more accurate and timely
information will result in behaviour change: consumers using less energy
and shifting consumption to times when power is cheaper and greener.
This should help save money in the short term and reduce the level of
generation and network asset investment required in the future. The
British business case assumes a reduction in domestic energy consumption
of 2.8 per cent. This is consistent, even slightly conservative, when
compared with publicly available data such as analysis by the US Pacific
North West National Laboratory (PNNL). This estimates a 6 per cent
reduction.
There is, however, a question mark about the longevity
of changes in consumer behaviour, so provision of better information
must be seen as a first step. To ensure that the full potential benefits
are realised, effective consumer incentivisation through
cost-reflective tariffs and smart devices which consume energy in a more
intelligent way are necessary future steps.
When such changes
are put in place, the benefits can increase significantly. A pilot
project run by PNNL integrating smart meters
with smart devices and smart grids delivered reductions of 15 per cent
in peak power demand and 10 per cent in consumer energy bills.
Benefits
achievable
So it would seem that the expected benefits are
achievable; conservative when compared with other deployments; and
sufficient to justify the costs of introducing smart metering in
Britain.
Perhaps the subject that has attracted the most column
inches is who should pay for smart metering. Really, this is not the
right question, because while the benefits to energy suppliers will
cover some costs, ultimately most costs will be borne by the consumer.
The right questions to ask are: who should finance the programme, and
how and when should any costs not paid for by supplier benefits be
passed on to consumers?
Cost recovery from customers
Again,
this is an area where Britain can learn from other markets, such as
Ontario. Here, the regulator considered three payment options - general
taxation, up-front consumer payment, and financing with tariff-based
recovery from consumers. They chose a tariff recovery model. For
Britain, payment through taxation is inconsistent with a competitive
utilities market, and asking consumers for up-front payment would be
unpalatable and hard to enforce. It is therefore reasonable to assume a
similar solution in Britain - industry paying the bill with recovery
over time from consumers.
Nine billion pounds is a hefty bill for
industry to foot, especially at a time of huge investment in areas such
as nuclear power and renewables. This raises the likelihood of new
investors being required. Attracting this investment should be
achievable, but key to attracting finance at reasonable rates will be
ensuring that the investment is seen as low risk. This will require a
clear long-term industry plan, a stable and agreed functional
specification, commercial meter interoperability and regulatory
stability.
Of course, even a great business case does not always
translate into a successful project that enables the benefits originally
envisaged. Success is dependent on recognising and acting now in key
areas to minimise cost and risk, and maximise benefits.
Timing
One
of the most significant assumptions made is the timing of deployment.
Any delay to the expected 2013 start date will significantly reduce the
benefits achieved. This requires an efficient and effective change
programme with a strong central industry design function. Actions can
also be taken to accelerate the deployment start date - for example,
defining the meter specification now.
Once rollout has commenced,
targets must be set that ensure suppliers do not delay deployment.
Furthermore, Britain should be more aggressive in its deployment
timescales. IBM analysis of 48 global
deployments shows a typical duration of four to six years, and that
additional net benefits of more than £1 billion could be achieved if the
British deployment was delivered in five years, not eight as proposed.
Achieving this would require delivery excellence from suppliers, and
appropriate incentives (and penalties) for them to install in those
timeframes - but again, this is nothing that has not already been
achieved elsewhere.
Consumer engagement
Imperative to
efficient deployment and achieving enduring energy and carbon savings
is effective consumer engagement. Government rightly identifies the
value of consumer awareness campaigns and real-time energy displays in
achieving this, but more is needed. Crucially, there must be greater
awareness of the differences in behaviour among consumers. For example, IBM research shows that 27 per cent of consumers
say that neither money nor environmental concerns will make them change
their consumption of energy. Would installing a real-time energy display
in these customers' homes deliver any benefit? Conversely, 22 per cent
of consumers want to take actions to change their energy usage, but are
constrained by their available income. Should smart meter deployment
target these customers first?
If energy retailers in Britain are
to see engagement with all consumer segments, they will need a range of
approaches, from providing real-time consumption information to those
who want to become engaged, to embedding energy management intelligence
in the consumer goods of those who have neither the time nor inclination
to change their consumption behaviour.
Finally, the opportunity
for smart metering to act as a catalyst for improvements in the
structure and processes of the utilities industry must not be
overlooked. Changes such as harmonising gas and electricity processes
and data flows, improving the time it takes for a customer to change
supplier, and ensuring infrastructure is able to support future smart
water meters, are all changes that should be recognised now, even if
they are delivered in a later phase of work.
So, does this
business case for smart metering stack up? The answer has to be yes. The
responsibility on government and the utilities industry now is to
deliver, and deliver quickly.
Will Siddall is advanced analytics
& optimisation leader, energy & utilities industry, IBM Global Business Services
This is the
fourth in a series of articles on smart metering, brought to you in
association with IBM. For earlier articles in
the series, see
We zullen dat hier niet tot op het bot
analyseren maar er vallen toch onmiddellijk een aantal zaken op:
Iemand
iets gelezen over de diversificatie aan consumentenzijde en
bijvoorbeeld de impact op de laagste inkomens????? Zal hen doodgewoon
worst wezen...
opvallend zijn de weinig onderbouwde argumenten
over zogenaamde "conservatieve schattingen". Een klein voorbeeldje:
"The
British business case assumes a reduction in domestic energy
consumption of 2.8 per cent. This is consistent, even slightly
conservative, when compared with publicly available data such as
analysis by the US Pacific North West National Laboratory (PNNL). This
estimates a 6 per cent reduction."
In deze twee zinnetjes staan
dus twee flutargumenten. Het eerste is een geschatte vermindering van
het huishoudelijk verbruik van 2,8%. Dat is zo een leuk cijfer dat
iedereen dat gelooft maar men vergeet er bij te zeggen dat het
huishoudelijk verbruik in België bijvoorbeeld slechts 30% van het totaal
verbruik vertegenwoordigt. Dat verandert al vlug het plaatje want dan
komen we uit op een reële vermindering van 30% van 2,8 en dus nog niet
eens 1% met een totaal kostenplaatje van 9 miljard pond....wat voor dit
onderdeel dus een ridicule businesscase is als je het vanuit het
standpunt van de consument bekijkt en vanuit de reductie van de
CO2-uitstoot... Maar er is hoop want ze gaan dan maar meteen
vergelijken met Amerikaanse toestanden. Dat is best mogelijk maar we
hadden dan graag geweten over welke streek het ginder dan wel gaat.
Kwestie van wat te kunnen ischatten in welke klimaatzone we daar zitten
want dat wil daar wel eens schommelen wat niet onbelangrijk is voor het
gemiddeld energieverbuik van de gezinnen. Je kan wel denken dat daar
waar bijna het ganse jaar de airco's draaien je met veel hogere
gemiddelden werkt dan elders of dan in Engeland. Onze Engelse buren
staan niet meteen bekend voor hun gloeiend hete zomers... Dus een
vermindering van 6% realiseren op een gemiddeld jaarverbruik van
bijvoorbeeld 15.000kW lijkt ons iets of wat eenvoudiger dan op
bijvoorbeeld 3000kW...
Voilà om jullie maar meteen duidelijk te
maken dat je dergelijke brainwash-artikels dus maar best met een ganse
kom zout neemt.... Maar ondertussen verhoogt deze lobbygroep maar de
druk met dergelijke pseudo-wetenschappelijke praatjes op de politici en
op de brave burger die echt wel iets wil doen aan de opwarming van deze
kluit. Hij zal wellicht weer eens getild worden door de haaien van deze
wereld!
We kunnen het ons niet laten toch een commentaartje te geven op de
fameuze G20. In plaats van het zelf uit ons duimpje te zuigen geven we
liever het woord aan, Naomi Klein in de Huffington Post. Ze zegt veel
kernachtiger wat wij denken....
Award-winning journalist and
author of The Shock Doctrine
Posted:
June 28, 2010 11:58 AM
My city feels like
a crime scene, and the criminals are all melting into the night,
fleeing the scene. No, I'm not talking about the kids in black who
smashed windows and burned cop cars on Saturday.
I'm talking about
the heads of state who, on Sunday night, smashed social safety nets and
burned good jobs in the middle of a recession. Faced with the effects
of a crisis created by the world's wealthiest and most privileged
strata, they decided to stick the poorest and most vulnerable people in
their countries with the bill.
How else can we interpret the G20's
final communique, which includes not even a measly tax on banks or
financial transactions, yet instructs governments to slash their
deficits in half by 2013. This is a huge and shocking cut, and we should
be very clear who will pay the price: students who will see their
public educations further deteriorate as their fees go up; pensioners
who will lose hard earned benefits; public sector workers whose jobs
will be eliminated. And the list goes on. These types of cuts have
already begun in many G20 countries including Canada, and they are about
to get a lot worse. For instance, reducing the projected 2010 deficit
in the U.S. by half, in the absence of a sizeable tax increase, would
mean a whopping $780-billion cut.
They are happening for a simple
reason. When the G20 met in London in 2009, at the height of the
financial crisis, the leaders failed to band together to regulate the
financial sector so that this type of crisis would never happen again.
All we got was empty rhetoric, and an agreement to put trillions of
dollars in public monies on the table to shore up the banks around the
world. Meanwhile, the U.S. government did little to keep people in their
homes and jobs, so in addition to hemorrhaging public money to save the
banks, the tax base collapsed, creating an entirely predictable debt
and deficit crisis.
At this weekend's summit, Prime Minister
Stephen Harper convinced his fellow leaders that it simply wouldn't be
fair to punish those banks that behaved well and did not create the
crisis (despite the fact that Canada's highly protected banks are
consistently profitable and could easily absorb a tax). Yet, somehow,
these leaders had no such concerns about fairness when they decided to
punish blameless individuals for a crisis created by derivative traders
and absentee regulators.
Last week, the Globe and Mail ran a
fascinating article about the origins of the G20.
It turns out the entire concept was conceived in a meeting back in 1999
between then Finance Minister Paul Martin and his U.S. counterpart
Lawrence Summers (itself interesting since Summers was, at that time
playing a central role in creating the conditions for this financial
crisis, allowing a wave of bank consolidation and refusing to regulate
derivatives).
The two men wanted to expand the G7, but only to
countries they considered strategic and safe. They needed to make a list
but apparently they didn't have paper handy. So, according to reporters
John Ibbitson and Tara Perkins, "the two men grabbed a brown manila
envelope, put it on the table between them, and began sketching the
framework of a new world order." Thus was born the G20.
The story
is a good reminder that history is shaped by human decisions, not
natural laws. Summers and Martin changed the world with the decisions
they scrawled on the back on that envelope. But there is nothing to say
that citizens of G20 countries need to take orders from this handpicked
club.
Already, workers, pensioners and students have taken to the
streets against austerity measures in Italy, Germany, France, Spain and
Greece, often marching under the slogan "We won't pay for your crisis."
And they have plenty of suggestions for how to raise revenues to meet
their respective budget shortfalls.
Many are calling for a
financial transaction tax that would slow down hot money and raise new
money for social programs and climate change. Others are calling for
steep taxes on polluters that would underwrite the cost of dealing with
the effects of climate change and moving away from fossil fuels. And
ending losing wars is always a good cost saver.
The G20 is an
ad-hoc institution with none of the legitimacy of the United Nations.
Since it just tried to stick us with a huge bill for a crisis most of us
had no hand in creating, I say we take a cue from Martin and Summers.
Flip it over, and write on the back of the envelope: Return to sender.
*
