Om de wapenstilstandsherdenkingen op een gepaste manier af te sluiten
willen we jullie toch nog een kleine bijdrage onder ogen brengen die
bewijst dat oorlogen niet alleen dodelijke slachtoffers maken tijdens
hun "acute" fase maar ook wanneer ze al lang zijn afgelopen voor de
betrokken soldaten. Dit lijkt onzinnige praat maar is het dus niet. We
nodigen onze lezertjes dus voor de zoveelste keer uit om met ons mee te
lezen.
This Veterans Day, lets do more to prevent our troops from taking
their own lives. Community colleges can play a pivotal role in the
life-saving process.
Eighteen American war veterans kill themselves every day. One
thousand former soldiers receiving care from the Department of Veterans
Affairs attempt suicide every month. In January of this year, the Army
reports, more of our active duty soldiers killed themselves than died
in combat in Iraq and Afghanistan combined.
It wasnt long ago that T.J. Boyd nearly became one of those statistics.
Boyd doesnt look like a disabled veteran. The 29-year-old former
Marine sergeant sports a winning smile and shows no obvious wounds in
his muscular 6-foot frame. He even runs his own personal training
business out of his home in Sacramento, Calif.
But Boyd suffers from two of the invisible injuries of our wars:
post-traumatic stress disorder and traumatic brain injury. And when he
returned to his boyhood home in Southern Illinois after his tours in
Iraq and Afghanistan, he nearly took his own life.
I had a little .45 under my bar and I was just taking Jack Daniels
to the head, just trying to drown myself and get some of that liquid
courage, he says.
Boyd was pushed to the brink by a combination of combat stress,
guilt and isolation thats all too common among soldiers returning home
from Iraq and Afghanistan.
What saved his life was the love of a new girlfriend, who urged him
to move out to California, and the veterans club at Sierra College near
Sacramento, where he was able to share his experiences with other
veterans and see that he was not alone.
Community colleges provide an ideal place for veterans to meet up
with others just like themselves and process their combat traumas.
Already, the VA reports more than 500,000 returning veterans are using
their GI Bill to attend college, a number thats expected to swell even
higher once the newer, expanded education benefit is fully implemented.
The vast majority of veterans are landing at community colleges like
Sierra. In California, for instance, community colleges enrolled more
than 15 times as many vets in 2007 as the University of California
campuses did.
So its at these community colleges that outreach efforts are most
important. At Sierra College, veterans counselor Catherine Morris has
helped organize pizza parties and whitewater rafting trips. She has
done this primarily on her own time and with next to no financial
support from the government. But her efforts have nonetheless saved
lives.
Having a place where veterans can meet and greet and have that
sense of belonging is so important, Morris explains. There needs to
be a place where they can give each other hope and share stories
without anyone around to judge. The sense of camaraderie and the
commitment to leave no one behind that exists on the battlefield can be
created again in the classroom.
Unfortunately, six years after the U.S. invasion of Iraq, programs like the one at Sierra College are few and far between.
To do right by our veterans, we need to increase funding at our
community colleges to establish counseling center and clubs for them.
We can make our community colleges a safe home from the hell of war.
This is a matter of life and death.
Aaron Glantz is author of the book The War Comes Home:
Washingtons Battle Against Americas Veterans. He is also a Rosalynn
Carter Mental Health Journalism Fellow at the Carter Center in Atlanta
and a fellow at the Hechinger Institute for Education and the Media and
Columbia University. He can be reached at pmproj@progressive.org.
VA blamed for failing to help Iraq, Afghan veterans
Marney Rich Keenan / The Detroit News
On June 11, 2006, at 8:30 p.m., Randen Harvey, a 24-year-old Marine
Corps veteran, walked into the emergency room of the Veterans Affairs
Medical Center in Ann Arbor in such a state of despair he warned he
"might jump off the roof or put a hose in his car exhaust."
Four
hours later, around 1 a.m., he was found on the roof of the nine-story
building. Hospital security had to be called to bring him down.
Three
days later, on June 15, the Marine who served two back-to-back combat
tours in Iraq surrendered to his demons. He was found sprawled on the
tile floor in the bathroom of his father's Farmington Hills home, dead
from an overdose of street and prescription drugs.
Advertisement
Several branches of the military are
reporting significant spikes in the number of suicides committed by
both active-duty troops and veterans returning from duty in Iraq and
Afghanistan. Experts are calling the number of military-related
suicides sweeping the country an "epidemic."
Survivors of
veterans who committed suicide are starting to file lawsuits, accusing
the VA of medical malpractice. The agency also has come under attack by
lawmakers and veterans' groups charging that it failed to treat injured
veterans for post-traumatic stress disorder or traumatic brain injury,
the signature wounds of the Iraq and Afghanistan wars. The agency also
has been accused of manipulating suicide statistics to downplay the
problem and systematically misdiagnosing returning combat soldiers who
suffer mental illness because their resources are tapped.
"We
are murdering our own children here," said the chairman of the House
Committee on Veterans Affairs, Rep. Bob Filner, D-Calif., in an
interview with The Detroit News.
"The tragedy is we could have
predicted this, what with multiple deployments, the type of urban
warfare and the almost inevitable killing of innocent people. Now we
have an epidemic on our hands. This is a national disgrace."
Veterans
groups say they are bracing for a flood of soldiers coming home from
Iraq to a Veterans Affairs system that is ill-equipped to treat them
and a country in the grips of a recession with few or no jobs to offer
soldiers.
Harvey was honorably discharged less than seven
months before he committed suicide. He came home only to find he
couldn't sleep, couldn't hold a job, couldn't stand to be in public,
couldn't stay sober and couldn't be around the family who loved him.
The
night he was found on the roof of the hospital, he told a VA
psychiatrist: "I am at the end of my rope. Things would be much easier
if I weren't here." But because Harvey had failed a Breathalyzer test,
he was discharged.The following morning Harvey returned to the hospital
and was examined by Dr. Brian Martis, associate director of psychiatry
at the Ann Arbor VA. Harvey told the psychiatrist he felt "hopeless"
and "ashamed." Still, Harvey was not admitted to the hospital.
Instead,
the veteran who had been diagnosed with post-traumatic stress disorder,
agoraphobia, panic anxiety disorder and alcohol abuse -- the same
patient who had tried to commit suicide two months prior and who, only
hours earlier, had been talked down from the hospital roof -- was, in
Martis' words, "not certifiable" -- hospital code for not sick enough
to be involuntarily committed.
In a lawsuit, Harvey's family
claims that Veterans Affairs, the organization President Abraham
Lincoln said was charged "to care for him who shall have borne the
battle," failed to keep him from taking his own life.
His
mother, Jackie Green of Brooklyn, filed the medical malpractice and
wrongful death lawsuit against the Department of Veterans Affairs in
U.S. District Court in Detroit.
Officials at the Ann Arbor
Veteran Affairs facility where her son sought help, declined to comment
for this story because the case is in litigation.
'The Brothers'
Green
referred to her four sons from two marriages as The Brothers, as if
they are one unit, one force with which to be reckoned: "You better run
that by 'The Brothers,' " she'll say. Or: "The Brothers don't agree."
Michael Sheppard is 35, David Sheppard, 33, Ryan Sheppard, 29 and
Harvey, the youngest, would have been 27 on Feb. 1.
His relatives describe Harvey as the "glue," the "heart" of the family, with "the most infectious laugh you've ever heard."
The
boys grew up on 80 acres in Comins in Oscoda County. Green, then a
divorcee, moved from Ferndale to the country where her sons could have
four-wheelers, dirt bikes and snowmobiles.
While the brothers
have their own share of pain, Michael Sheppard seems the hardest hit.
Last February, he was diagnosed with stage four cancer. Now, Sheppard
finds himself thinking about what might have been.
When Harvey
announced he was joining the Marines, Sheppard, a four-year Navy
veteran who served in the Persian Gulf War, re-enlisted. He joined his
little brother at basic training in San Diego. When Sheppard later
suffered a ruptured hamstring, the planned tour of duty together was
off. In January 2003, his brother shipped off to Kuwait alone.
Family sees difference
After
Harvey was discharged in November 2005, Green says she could see the
difference in his eyes. "He looked so haunted," she says.
That
Christmas, surrounded by relatives, Harvey had to leave his mother's
house. He said he felt claustrophobic. By spring he was sleeping
outside on the porch with a handmade machete.
He tried working
at Best Buy but had a panic attack in the middle of a shift and never
went back. Then he tried working for a landscaping business. When a
lawnmower engine backfired, he lost it. Humiliated, he said: "I'm
afraid of a frigging lawn mower!"
In the span of six weeks, in
early 2006, Harvey got two drunken driving tickets. His mother tried to
intervene: "I pointed out to him the worst person in the world doesn't
just all of a sudden start getting drunk driving convictions. You need
help," Green recalled.
On March 31, 2006, when Harvey was first
seen by the Ann Arbor VA's urgent care facility, he said he could sleep
only four hours a night. He admitted that he'd been cutting himself on
his arms, but denied that he was suicidal.
Harvey was given prescriptions for Xanax and Wellbutrin, both antidepressants.
Two
weeks later, on April 16, 2006, he swallowed what was left of the
prescriptions and ended up in the VA hospital in Detroit for the night.
But he downplayed it to his family, saying it was "just a panic
attack."
On May 3, 2006, about five weeks before he died,
Harvey was evaluated in the post-traumatic stress disorder clinic in
Ann Arbor.
A physician wrote in his chart: "Patient says his
motor transport unit was assigned 'cleanup duty' of casualties. P. says
he felt disgusted and horrified by the site of dead and mutilated
bodies especially by those of dead women and children. 'We bagged them
and threw them in the truck like it was garbage day.' At one point he
says he vomited from those sights and smells."
Real tragedy of war
A
day after her son died, Green said she received two phone calls. One
was from an intake counselor at the VA Battle Creek Medical Center
saying they had a bed available for his long-term residential care. "He
was one day away from getting help," she says ruefully. "One damned
day."
The other was from the physician in Ann Arbor who had
decided hours after his patient climbed up on a roof that he would
release him. Jackie says he called to apologize. He said he would not
make the same decision again. She screamed at him: "Why didn't you lock
my son up? He might be alive if you had."
In retrospect, the
grieving mother says: "You know it's a terrible thing to say about your
dead son. But he looked so at peace. He just looked like all the war
had been drained out of him. And it strikes me as so sad, a tragedy
really, that he had to die to be at peace."
BETOGINGSKE VAN HET N-SA. MEER DAN DRIEMAAL ZOVEEL VOLK BIJ ANTIFASCISTISCHE ACTIE
Ze
spreken daar Frans, meldt ontzet een student aan zijn vrienden van het
KVHV-Gent nadat hij polshoogte is gaan nemen aan de verzamelplaats van
de betoging die het Nieuw-Solidaristisch Alternatief (N-SA)
gisterenavond in Gent inrichtte. Zijn vijf KVHV-vrienden zijn er al van
op de hoogte. De taal van Molière ligt moeilijk bij
Vlaams-nationalisten, en al zeker in Gent. Maar nu mogen de kameraden
uit Franstalig België (Nation) en
Noord-Frankrijk (Het Vlaams Huis in Lambersat, bij Lille) hun
moedertaal gebruiken in de Arteveldestad. Anders zou men niet aan de
tachtig mensen geraken die gisterenavond in Gent opstapten achter een
spandoek van het zogenaamde Front tegen zinloos geweld (foto 1, klik eenmaal op de foto voor een duidelijker beeld).
Bij
de start van de betoging las Eddy Hermy, met de hulp van een zaklamp,
de toespraak voor die hij voorbereid had. Volgens de hoofdcoördinator
van het N-SA wordt links geweld geduld door de politiek correcten.
Eddy Hermy: Intussen balt de bevolking de vuisten in hun broekzak,
maar wij (het N-SA, het Front tegen zinloos geweld )
halen de vuisten boven en vooruit. De meest gescandeerde slogan bij de
optocht die vervolgens door een verlaten Gent trok, was Antifa, ha ha
ha. Op 2, maar al moeilijker om uit te spreken: Hasta la vista,
antifascista. Een slogan die ook prijkt op zelfklevers van de
Antwerpse Autonome Kameraden, en zoals je ziet is het niet op een
echt geweldloze manier dat men de antifascisten wil uitwuiven (foto 2).
De derde meest gescandeerde slogan was de klassieker Linkse ratten,
rol uw matten. Op het einde van de betoging, bijna terug aan de
Vrijdagmarkt, werden nog even de golden oldies bovengehaald: Islamieten = parasieten en Eigen volk eerst. Een slogan tegen geweld werd niet gehoord.
Het zou trouwens nogal ongeloofwaardig klinken als je zag wie er opstapte. Naast Kris Roman en de usual suspects van het N-SA onder andere ook BBET-kopstuk Tomas Boutens
en Groen Rechts-man Wolf Kussé. Die laatste bijvoorbeeld, in een parka
jas in camouflagekleuren en het gezicht grotendeels met een sjaal
verstopt, zag er niet bepaald love and peace uit.
Wantrouwig ook voor de aanwezige fotografen. Bij het einde van de
optocht, voor nog een veertigtal getrouwen, legde N-SA'erThierry Vanroy in een toespraak uit dat wij (zij, dus)
de enige zijn die zich verzetten tegen de nieuwe wereldorde. Ruben
Rosiers (ook al N-SA) bracht buitenlandse geestesgenoten onder de
aandacht die door links belaagd werden of door het systeem de
gevangenis ingedraaid werden. Intussen stapten elders in Gent, in de
universiteitsbuurt, een 250 à 300 mensen op achter antifascistische
slogans, onder begeleiding van vrolijke muziek. Meer dan driemaal
zoveel als het N-SA met haar Front kon verzamelen. Zo werd het toch
nog gezellig in Gent.
Alhoewel. Na de ontbinding van de antifascistische betoging pakte de politie volgens de pers409 (!) voornamelijk linkse activisten
op. Een groepje anarchisten was na de betoging naar het stadscentrum
getrokken, waar intussen ook een dertigtal rechtsradicale autonomen
ronddwaalden. De politie nam het zekere voor het onzekere en pakte een
grote groep mensen op aan het Sint-Pietersplein, ook mensen die noch
bij de ene noch bij de andere betoging betrokken waren.
Manifestatie linkse activisten in Gent: in totaal 409 aanhoudingen
Bij
de manifestatie van linkse en extreemlinkse activisten, dinsdagavond in
Gent, zijn uiteindelijk 409 mensen bestuurlijk aangehouden, laat de
Gentse politie weten. De twee gewonde agenten hebben intussen het
ziekenhuis mogen verlaten.
Bij een manifestatie van linkse activisten, die protesteerden tegen een
betoging van het extreemrechtse N-SA, raakten dinsdagavond twee agenten
gewond. Ze kregen een steen tegen het hoofd en moesten voor verzorging
naar het ziekenhuis. De politie heeft 409 mensen,
voornamelijk aan de linkerzijde, bestuurlijk aanhouden. Intussen zijn
ze allemaal opnieuw vrijgelaten.
en jullie kunnen hier een paar commentaren
lezen van ooggetuigen bijkbaar + een paar leuke fotootjes van het
samendrijven. Het lijkt dus niet zo éénduidig als wat de brave pers
laat uitschijnen
toch niet vergeten dat de aanleiding een betoging was van deze vrolijke
bende N-SA en als je deze leuke mensen en hun ideeëngoed niet kent dan
kan je ze hier beter leren kennen, mis de uitzending van koppen niet
met hun eigen commentaren niet...vergeet nadien niet te kotsen...
The
members of this all-black unit distinguished themselves in the First
World War, but their efforts were not appreciated when they returned to
the United States.
The bravery of African-American soldiers during World War I has been
largely overlooked. The U.S. military didn't have much faith in the
combat abilities of black Americans during the conflict. Two hundred
thousand black men were stationed in France during the Great War but
the majority of them were assigned to support roles like building
bridges and driving supply vehicles. There was one unit from New York
however which went on to serve for 191 consecutive days before the war
ended, and events proved that they were neither cowards nor incapable
of engaging the enemy on the front lines.
Arrival in France
The 369th Infantry Regiment actually started as the 15th New York
National Guard Regiment. Commanded by Col. William Hayward it was
formally drafted into federal service in 1917 and the group left for
Europe in December of the following year. On January 1, 1918 they
landed on the French coast but they didn't see action right away,
because nobody knew what to do with them. In fact, these newly arrived
Americans didn't get their first taste of combat until several months
later.
Fighting in the Argonne
The men of the 369th were assigned to fight with the 161st division
of the French Army. The French were desperate for more men; thousands
of their own troops had either been killed in combat or had deserted
and since they already had experience fighting with personnel from
Senegal and Morocco, they welcomed the arrival of the African-American
unit. From July 15-18, 1918 they fought the Germans in Champagne and
occupied the lines at Calvaire and Beausejour. They proved themselves
to be tough soldiers once again in the Meuse-Argonne offensive. On
September 29th, after two days of intense combat, they captured the
town of Séchault. They also took part in the battles at Chateau-Thierry
and Belleau Wood.
Henry Johnson
A native of Albany, New York, this young soldier was the first
American to receive the Croix de Guerre (War Cross) after
single-handedly killing four Germans while on sentry duty. While
stationed at a listening post in the Montplaisir sector of the Argonne
forest, a raiding party attacked Johnson and his partner, Needham
Roberts. When he ran out of bullets, Johnson used the butt of his rifle
and a smaller bolo knife to keep the Germans at bay. He plunged his
weapon into the skull of one man and in the stomach of the other when
Roberts, who was seriously hurt, was being dragged away to the enemy
lines. Both men were promoted to sergeant, and soon made headlines back
in the U.S. Needham Roberts, who came from Trenton, New Jersey, also
received the War Cross from the French government.
The Red Summer of 1919
The surviving members of the 369th, Johnson and Roberts among them,
were back in New York in early 1919. 171 individual members received
medals while in Europe but they soon discovered their service in the
war didn't mean much to the U.S. government, because they got no
recognition whatsoever. Black veterans were still on the receiving end
of extreme hatred from white citizens. Thousands of African-Americans
had migrated from southern states to northern areas including Chicago
and Washington D.C. to look for better employment opportunities, and in
doing so hoped they would be accepted as equals. Throughout the summer
and early fall, homes and shops owned by black families were destroyed
by angry mobs. No city, large or small, was spared from violence.
Philadelphia, Omaha, Syracuse and Knoxville also experienced racial
upheaval.
Sadly, Henry Johnson faded into obscurity and turned into an
alcoholic. He died penniless in 1929. Needham Roberts never recovered
from his experiences in France and passed away in a mental asylum in
1949.
Johnson was posthumously awarded the Purple Heart and Distinguished
Service Cross in 1996 and 2003, respectively. He is buried in Arlington
National Cemetery and his comrade Needham Roberts rests in Fairmount
Cemetery in Newark, New Jersey.
Teaching With Documents:
Photographs of the 369th Infantry and African Americans during World War I
Background
While the Great War raged in Europe for three long years, America
steadfastly clung to neutrality. It was not until April 2, 1917, that
President Wilson asked Congress to declare war on Germany. "The world,"
he said, "must be made safe for democracy." Quickly, Americans swung
into action to raise, equip, and ship the American Expeditionary Force
to the trenches of Europe. Under the powers granted to it by the U.S.
Constitution (Article I, Section 8) "to raise and support Armies,"
Congress passed the Selective Service Act of 1917. Among the first
regiments to arrive in France, and among the most highly decorated when
it returned, was the 369th Infantry (formerly the 15th Regiment New
York Guard), more gallantly known as the "Harlem Hellfighters." The
369th was an all-black regiment under the command of mostly white
officers including their commander, Colonel William Hayward.
Participation in the war effort was problematic for African
Americans. While America was on a crusade to make the world safe for
democracy abroad, it was neglecting the fight for equality at home. Plessy v. Ferguson
(1896) established that the 14th Amendment allowed for separate but
equal treatment under the law. In 1913 President Wilson, in a bow to
Southern pressure, even ordered the segregation of federal office
workers. The U.S. Army at this time drafted both black and white men,
but they served in segregated units. After the black community
organized protests, the Army finally agreed to train African American
officers but it never put them in command of white troops.
Leaders of the African American community differed in their
responses to this crisis. A. Philip Randolph was pessimistic about what
the war would mean for black Americans -- he pointed out that Negroes
had sacrificed their blood on the battlefields of every American war
since the Revolution, but it still had not brought them full
citizenship. W.E.B. DuBois argued that "while the war lasts [we should]
forget our special grievances and close our ranks shoulder to shoulder
with our white fellow citizens and allied nations that are fighting for
democracy." And in full force, America's black population "closed
ranks."
During World War I 380,000 African Americans served in the wartime
Army. Approximately 200,000 of these were sent to Europe. More than
half of those sent abroad were assigned to labor and stevedore
battalions, but they performed essential duties nonetheless, building
roads, bridges, and trenches in support of the front-line battles.
Roughly 42,000 saw combat.
American troops arrived in Europe at a crucial moment in the war.
Russia had just signed an armistice with Germany in December 1917
freeing Germany to concentrate her troops on the Western Front. If
Germany could stage a huge offensive before Americans came to the aid
of her war-weary allies, Germany could win the war.
The 369th Infantry helped to repel the German offensive and to
launch a counteroffensive. General John J. Pershing assigned the 369th
to the 16th Division ofthe French Army. With the French, the Harlem
Hellfighters fought at Chateau-Thierry and Belleau Wood. All told they
spent 191 days in combat, longer than any other American unit in the
war. "My men never retire, they go forward or they die," said Colonel
Hayward. Indeed, the 369th was the first Allied unit to reach the
Rhine.
The extraordinary valor of the 369th earned them fame in Europe and
America. Newspapers headlined the feats of Corporal Henry Johnson and
Private Needham Roberts. In May 1918 they were defending an isolated
lookout post on the Western Front, when they were attacked by a German
unit. Though wounded, they refused to surrender, fighting on with
whatever weapons were at hand. They were the first Americans awarded
the Croix de Guerre, and they were not the only Harlem Hellfighters to
win awards; 171 of its officers and men received individual medals and
the unit received a Croix de Guerre for taking Sechault.
In December 1917, when Colonel Hayward's men had departed from New
York City, they had not been permitted to participate in the farewell
parade of New York's National Guard, the so-called Rainbow division.
The reason Hayward was given was that "black is not a color in the
Rainbow." Now Colonel Hayward pulled every political string he could to
assure his men would be rewarded with a victory parade when they came
home in February 1919. Crowds thronged New York City's Fifth Avenue as
the 369th marched to the music of their now- famous regimental jazz
band leader, James Reese Europe. After the parade, city officials
honored the troops at a special dinner. What kind of America had they
come home to?
World War I initiated changes on the home front that permanently
affected the lives of Americans, black and white. While defense
production was up, the war had cut off the flow of immigrant labor.
Workers were needed in the North, and African Americans seized the
opportunity. Eagerly they left behind a rural South of Jim Crow laws,
lynchings, and oppressive economic conditions. The Great Migration --
the most massive internal migration in American history -- brought
several million African Americans North before the Depression stemmed
its flow. With the migrants, black culture entered the American
mainstream, changing it forever. Musical styles never heard before
outside the South became "hot." The Jazz Age had begun. The Harlem
Renaissance blossomed in one of the nation's greatest artistic
outpourings, bringing to the fore a great poet, Langston Hughes.
On the political front, participation in World War I did little to
directly advance the equal rights of African Americans. But for many
Americans both black and white, it did heighten awareness of the gulf
that existed between American rhetoric and reality. After the war A.
Philip Randolph was fond of saying to his audiences "I want to
congratulate you for doing your bit to make the world safe for
democracy . . . and unsafe for hypocrisy."
de ene muur is de andere niet...zoek de tien verschillen
Terwijl iedereen de val van de ene muur viert, herdenken wij de
oprichting van een andere muur. Want helaas is het niet zo dat met het
verdwijnen van het ene stuk schande er iets geleerd wordt. Men leert er
niks uit. Integendeel, sommigen blijven denken dat het een oplossing
is...
een reportage van Al Jazeera in twee delen over de andere muur...
After an attack there are certain myopics who blame the victim herself for what happened. If it is a woman who has been raped, someone explains that her skirt was very short or that she strutted provocatively. If it is a robbery, there are those who will say a flashy purse or shiny earrings provoked the criminals greed. In
the case of someone who has been the object of political repression,
there is no lack of people who will justify it, saying that imprudence
was the cause of such an energetic response. In the face of these attitudes, the victim feels doubly assaulted.
The dozens of eyes that watched as Orlando and I were forced into a car
with blows would prefer not to testify, and so they put themselves on
the side of the criminal.
The doctor who
does not make a record of an act of physical mistreatment, having
already been warned that in this case there must be no document to
prove the injuries received, is violating his Hippocratic oath and,
with that wink, becomes the culprits accomplice. To those
who feel there should be more bruises and even fractures before they
can feel compassion for the person attacked, not only are they
quantifying the pain, they are also saying to the attacker, You have
to leave more signs, you must be more aggressive.
Nor is there any
shortage of those who are always going to assert that the victim
inflicted the wounds upon herself, those who dont want to listen to
the screams or the laments right next to them, but who emphasize and
publish what happens thousands of miles away, under another ideology,
another government. They are the same non-believers who thought that UMAP* was an enjoyable camp, combining military preparation and farm work. Those
who still continue to believe that executing three men* was justified
to preserve socialism, and that when someone punches a nonconformist it
is because the latter was asking for it with her critiques. The eternal justifiers of violence are not convinced by any evidence, not even the brief initials R.I.P. on white marble. For
them, the victim is the cause, the aggressor the mere executor of an
obligatory lesson, a simple judge and corrector of our deviations.
Brief medical report
I am recovering from the physical injuries resulting from the abduction of last Friday. The
bruises are lessening and what bothers me the most now is a sharp pain
in the lumbar region which obliges me to use a crutch. Last night I went to the clinic and they treated me for the pain and inflammation. It is nothing that my youth and good health cannot overcome. Fortunately,
the blow they gave me when they forced my head to the floor of the car
has not affected my eye, only the cheekbone and the brow. I hope to have recovered in a few days.
Thank you to
friends and family who have looked after and supported me, the effects
are fading, even the psychological ones which are the hardest. Orlando and Claudia are still in shock, but they are incredibly strong and also will overcome it. We
have already begun to smile, the best medicine against abuse. The
principal therapy for me remains this blog, and the thousands of topics
still waiting to be touched on.
(Editors note: Post dictated by telephone)
Translators notes UMAP = Military Units to Aid Production. Forced labor camps established in Cuba in 1965 under the banner of ideological rehabilitation. Inmates included a wide variety of anti-social elements as well as religious people and gays.
Executing three men = On April 2, 2003 a group of Cubans
hijacked a ferry with about 50 people on it, planning to sail it to the
United States. Just over a week later, Lorenzo Copello, Barbaro Sevilla
and Jorge Martinez were executed for grave acts of terrorism.
Yoaní Sánchez, Cuba's most famous blogger, who has received countless
international awards for her activism, was detained briefly and beaten
by Cuban authorities on November 6, along with fellow bloggers, Claudia
Cadelo (a Global Voices contributor) and Orlando Luís Pardo Lazo.
Bloggers make their feelings known about the incident.
Post-Thumbnail
http://globalvoicesonline.org/wp-content/uploads/2009/11/speech.jpg copy this link
Spanish blogger Rosa Jiménez Cano, who works at the Spanish news daily El País, reported that she received the following SMS text meessage from Yoaní around 2am Madrid time:
Fui detenida junto a Orlando L. Pardo y Claudia Cadelo
nos llevaron a la fuerza estilo siciliano. Golpes. Nos dejaron tirados
en una esquina.
I was arrested along with Orlando L. Pardo and
Claudia Cadelo they carried us off sicilian style. Knocks. We were left
lying in a corner.
The morning after the events, Yoaníposted the following account on her blog:
Cerca de la calle 23 y justo en la rotonda de la Avenida
de los Presidente, fue que vimos llegar en un auto negro de
fabricación china a tres fornidos desconocidos: Yoani, móntate en el
auto' me dijo uno mientras me aguantaba fuertemente por la muñeca. Los
otros dos rodeaban a Claudia Cadelo, Orlando Luís Pardo Lazo y una
amiga que nos acompañaba a una marcha contra la violencia. Ironías de
la vida, fue una tarde cargada de golpes, gritos y malas palabras la
que debió transcurrir como una jornada de paz y concordia. Los mismos
agresores' llamaron a una patrulla que se llevó a mis otras dos
acompañantes, Orlando y yo estábamos condenados al auto de matrícula
amarilla, al pavoroso terreno de la ilegalidad y la impunidad del
Armagedón.
Me negué a subir al brillante Geely y exigimos nos mostraran una
identificación o una orden judicial para llevarnos. Claro que no
enseñaron ningún papel que probara la legitimidad de nuestro arresto.
Los curiosos se agolpaban alrededor y yo gritaba Auxilio, estos
hombres nos quieren secuestrar', pero ellos pararon a los que querían
intervenir con un grito que revelaba todo el trasfondo ideológico de la
operación: No se metan, estos son unos contrarrevolucionarios'. Ante
nuestra resistencia verbal, tomaron el teléfono y dijeron a alguien que
debió ser su jefe: ¿Qué hacemos? No quieren subir al auto'. Imagino
que del otro lado la respuesta fue tajante, porque después vino una
andanada de golpes, empujones, me cargaron con la cabeza hacia abajo e
intentaron colarme en el carro. Me aguanté de la puerta golpes en los
nudillos alcancé a quitarle un papel que uno de ellos llevaba en el
bolsillo y me lo metí en la boca. Otra andanada de golpes para que les
devolviera el documento.
Near 23rd Street, just at the Avenida de los
Presidentes roundabout, we saw a black car, made in China, pull up with
three heavily built strangers. Yoani, get in the car,' one told me
while grabbing me forcefully by the wrist. The other two surrounded
Claudia Cadelo, Orlando Luis Pardo Lazo, and a friend who was
accompanying us to the march against violence. The ironies of life, it
was an evening filled with punches, shouts and obscenities on what
should have passed as a day of peace and harmony. The same aggressors'
called for a patrol car which took my other two companions, Orlando and
I were condemned to the car with yellow plates, the terrifying world of
lawlessness and the impunity of Armageddon.
I refused to get into the bright Geely-made car and we demanded
they show us identification or a warrant to take us. Of course they
didnt show us any papers to prove the legitimacy of our arrest. The
curious crowded around and I shouted, Help, these men want to kidnap
us,' but they stopped those who wanted to intervene with a shout that
revealed the whole ideological background of the operation, Dont mess
with it, these are counterrevolutionaries.' In the face of our verbal
resistance they made a phone call and said to someone who must have
been the boss, What do we do? They dont want to get in the car.' I
imagine the answer from the other side was unequivocal, because then
came a flurry of punches and pushes, they got me with my head down and
tried to push me into the car. I held onto the door blows to my
knuckles I managed to take a paper one of them had in his pocket and
put it in my mouth. Another flurry of punches so I would return the
document to them.
Yoaní's post goes on to describe further brutality inflicted on herself and Orlando, and their eventual release:
Nos dejaron tirados y adoloridos en una calle de la
Timba, una mujer se acercó ¿Qué les ha pasado?' Un secuestro', atiné
a decir. Lloramos abrazados en medio de la acera, pensaba en Teo, por
Dios cómo voy a explicarle todos estos morados. Cómo voy a decirle que
vive en un país donde ocurre esto, cómo voy a mirarlo y contarle que a
su madre, por escribir un blog y poner sus opiniones en kilobytes, la
han violentado en plena calle. Cómo describirle la cara despótica de
quienes nos montaron a la fuerza en aquel auto, el disfrute que se les
notaba al pegarnos, al levantar mi saya y arrastrarme semidesnuda hasta
el auto.
We were left aching, lying in a street in
Timba, a woman approached, What has happened?' A kidnapping,' I
managed to say. We cried in each others arms in the middle of the
sidewalk, thinking about Teo, for Gods sake how am I going to explain
all these bruises. How am I going to tell him that we live in a country
where this can happen, how will I look at him and tell him that his
mother, for writing a blog and putting her opinions in kilobytes, has
been beaten up on a public street. How to describe the despotic faces
of those who forced us into that car, their enjoyment that I could see
as they beat us, their lifting my skirt as they dragged me half naked
to the car.
At the time of writing, Yoaní's post had attracted 1,412 comments.
Claudia also quickly entered her version of the incident on her blog:
We refused to get in the car, there were three of them and they threatened us:
Get in the car, now.'
Let us see your documents, or bring a policeman.'
Orlando had his cell phone in his hand. Pardo, dont record,' said
the one in the orange shirt, and I got my cell out. Nobody noticed me,
I sent the first Tweet In less than three minutes a patrol car came up
with a couple of copsa woman and a mancompletely dumbstruck by the
scene. They carried out their orders almost in slow motion, the woman
told me:
Dont resist.'
They are undocumented,' it occurred to me to enlighten her.
Yoani was clinging to a bush, I was clinging to her waist, and the
woman was pulling me by the leg. They had already dragged Orlando off,
outside my field of vision. A man at the bus-stop looked on with an
expression of terror, people didnt say a single word. The officer,
very young, got me in an armlock that immobilized me. I could have
kicked a little but I was too astonished at seeing Yoanis legs
sticking out the rear window of the State Security car.
Her post goes on to relate the chain of events in great detail, but she ends on a triumphant note:
Then the first call came, with a 00 international
prefix, and I knew nothing had been in vain, even if we had all been
arrested and the march suspended. When, later, I saw the video that
Ciro brought me, I knew for certain: They lost; it's the countdown.
Commenting on the incident, diaspora blogger Uncommon Sense
expresses some surprise, since those of us overseas who presume that
because Yoani, Claudia and the others are so well known, the Castro
dictatorship would never dare arrest them. Yet arrest them they
reportedly did. He continues:
Of course, we should never be surprised at what the regime does when it comes to trying to silence its opposition on the island.
And we should never underestimate the importance of the protection
we provide every time we read one of their blogs. Obviously, it doesn't
provide them absolute immunity, but it is conceivable that someone like
Yoani Sanchez would have a long ago been locked away in the Castro
gulag were it not for the fact that she is so well known.
What you provide them with each click is the moral support vital for their continuing struggle for freedom.
Meanwhile, Babalu Blog,
after publishing the story as breaking news, kept updating the post as
more details became available, including an 8:15 am entry showing
evidence of physical abuse via a photo that was sent to Penultimos Dias by Orlando Luis Pardo. Cuban American Pundits John R. learned of Yoani's detention from Babalu and goes on to comment:
It can only be said that the Cuba Governement is afraid, and that these heirs to Cuba's future are extremely brave.
The blog also searched mainstream media sites to determine how big
the story was and was disappointed to learn that the only thing CNN
is covering on Cuba is how Miller Beer and Haagen Dazs ice cream may be
sold in Cuba for a premium nonetheless. As Cuban citizens are
sequestered and beaten for their exercising of free speech, Chicago
Foods (and other companies) are negotiating how beer and ice cream are
to be sold on the island. (CNN eventually went on to cover the story of the bloggers' seizure.) The post goes on to comment on the U.S. economic embargo against the island, saying:
For those who claim that a new era has dawned on Cuba
should take a close look at the incident that happened with a peaceful
group of Cuban bloggers. Nothing has changed. Oppression remains in the
cities while luxury and freedom exudes in the resorts.
I don't know about you, but I'm no longer eating Hagen Dazs ice cream nor drinking Miller beer.
Oswaldo Payá of the Movimiento Cristiano Liberación issued a statement expressing solidarity with Sánchez and other victims of repression. My big, fat Cuban family is also standing in solidarity with her Cuban sisters:
I have the supreme luxury of writing about anything that excites or amuses me at any given time. And I do.
Today I want to make you aware if you're not already, of a group of
dissident bloggers presently under fire for blogging in Cuba.
Unlike me, they write about the everyday indignities of living in
castro's gulag. You understand, of course, that in a communist country,
dissension is not just discouraged, it is oftentimes attacked.
Yet these brave bloggers persist Tonight, Yoani Sanchez and a group
of dissidents were picked up, harassed, detained and beaten as they
prepared to attend, ironically, a demonstration against the use of
violence.
They knew and called her by name and forced her into a car where she
figured that this was a kidnapping which would end in her execution.
Although she and her dissident companions were beaten severely they
were subsequently released.
Her safety lies here. On blogs like mine.
Along the Malecon
gives some background to the incident and firmly believes that the
legend of Yoani Sanchez grew Friday after Cuban authorities snatched
her off the street, shoved her into a car and roughed her up before
freeing her:
Luis Eligio, of the counterculture group OMNI-Zona
Franca, and two rappers organized the march. On Oct. 20, Sanchez was
one of more than 10 bloggers who staged a virtual protest' using
Tweets, cell phone text messages and blog posts to call for the release
of political prisoners. All this puts the socialist government in a
tough spot. The more force authorities use, the easier it will be for
opposition activists to recruit followers. These incidents also help
galvanize international support for Sanchez and other bloggers. This
support grows at an exponential rate, colonizing cyberspace and making
it difficult for the Cuban government to effectively counter.
In a separate post,
the blogger highlights the views of those who are a tad sceptical about
the whole event, one of whom is Cuban journalist Vladia Rubio Jiménez,
who writes in her blog:
Francamente, me resulta bien oscuro el asunto. ¿A partir
de ahora seremos testigos de espontáneas marchas de protesta? ¿Contra
qué violencia estaban pronunciándose esos muchachos con sus abstractos
carteles? ¿Sería contra la que está ocurriendo en Afganistán, Honduras,
o contra lo acontecido en la más importante base militar
norteamericana donde un enloquecido disparó y dejó muertas a 13
personas y varios heridos?
Frankly, I find the matter rather shady. From
now on will we have to witness 'spontaneous' protest marches? Violence
against what were these guys demonstrating with their signs? Would it
be against what is happening in Afghanistan, Honduras, or against what
happened on the biggest U.S. military base where a madman shot and left
13 people dead and several injured?
She continues:
Por lo que leo, parece haber sido una manifestación
organizada sobre todo a través de algunos blogs, entre ellos Octavo
Cerco; y también me asombra ver las posibilidades tecnológicas de que
disponen: teléfonos celulares, rápidas conexiones a Internet que
incluso les permiten subir los videos En ninguna parte dice con
claridad quién convocó esa marcha.
From what I read, it seems to have been a
demonstration organized mainly through some blogs, including Octavo
Cerco and it also amazes me to see the available technology at their
disposal: cell phones, fast Internet connections that even allow them
to upload videos Nowhere does it say clearly who called for that march.
Pero bien, Claudia Cadelo dejó este vídeo en su blog. No
comprendo cómo pueden subir sus videos a Youtube tan rápido, pero allí
está. Ella misma por Twitter dijo que no había llegado hasta el
performance, además de que explicó que estaba detenida.
Cómo pudo hacer Twitter detenida, cómo subió el video desde un carro de la policía?
Entra en acción Yoani Sánchez. Ahora bien, Yoani Sánchez cuenta a
las siempre listas agencias y emisoras que tienen la misión de cubrir
sus actividades lo ocurrido con ella y otros bloggers que se
encaminaban al performance, quizás con el objetivo de provocar, nadie
sabe.
Les dejo la grabación, ¡esos medios tan ágiles al servicio de Yoani!
Adelanto que cuenta que ella tiene celular, computadora y seguirá
haciendo Twitter, cosa que no acabo de comprender, cuando ella misma
dice que no tiene libertad para trabajar en Cuba.
Y yo esperaré ahora la otra versión de lo ocurrido. Como dice el dicho, siempre hay un ojo que te ve.
But well, Claudia Cadelo left this video on
her blog. I do not understand how they can upload their videos on
YouTube so fast, but there it is. She even said on Twitter that she had
not been able to get to the performance, and she explained why she was
detained.
How could she have been on Twitter while she was detained? How did she upload the video from a police car?
Yoani Sánchez enters the scene. Well, lets see, Yoani Sánchez tells
the agencies and stations, whose mission is to readily cover her
events, what happened to her and to other bloggers who were going to
the performance. Maybe with the intention of provoking. No one knows.
Here is the recording. These media act so rapidly to service Yoani!
I must say that she has a cell phone, a computer, and she will keep on
using Twitter, something I simply cannot understand when she says that
she has no freedom to work in Cuba.
And I will wait for the next version of the incident. Like the saying says: there is always an eye that sees you.
Social media users are certainly keeping a close eye on developments. Even as Claudia tweeted about the incident, apparently while it was happening - Estoy detenida about 22 hours ago from txt was her first entry - her Twitter followers have shown their support, with one user calling her muy valiente (very brave).
Vlaamse Hormonenspeurders bestrijden de vetmesters bij tennissers
Beste lezertjes, terwijl we onlangs hebben mogen vernemen dat de
pakkans voor hormonenhandelaars bijna verwaarloosbaar klein is in
Vlaanderen is het tegengestelde waar voor de doping bij onze tennissers en andere sporters.
Het aantal vastgestelde feiten
van illegale vetmesting in de veeteelt is gedaald in 2008. Maar dat is
geen reden om victorie te kraaien. Want de 'aanwijzingen' van illegale
praktijken zijn niet afgenomen.
Zo opent Francis Clarysse, de magistraat die de bestrijding van het illegale hormonengebruik in ons land coördineert, het jaarverslag van de Multidisciplinaire Hormonencel.
Daarin zitten experts van het gerecht, de politie en
overheidsinstanties zoals het federaal agentschap voor de veiligheid
van de voedselketen (FAVV) en de douane.
De hormonenjagers
vermoeden veel misbruik maar kunnen de boosdoeners niet altijd pakken.
Een beproefde methode die de vetmesters daarvoor hanteren is die van de
'officieuze loonkweek'. Grote vetmesters laten kleinere boeren hun vee
met illegaal spul behandelen. Als die tegen de lamp lopen, zijn de
gerechtelijke gevolgen beperkt en de grote opdrachtgever blijft buiten
schot, tenzij er een bekentenis komt. Verdeel en heers, noemt Clarysse
het. 'Hier krijgen we alleen een zicht op als we de geldstromen
erachter kunnen blootleggen.'
Daarnaast worden er
producten of cocktails gebruikt die moeilijk op te sporen zijn in de
dieren. Een voorbeeld daarvan is het middel Homeoter dat als
kruidenmengsel circuleerde maar waar na drie jaar onderzoek toch een
verboden product bleek in te zitten. 'De wetenschappelijke detectie is
niet altijd evident,' zegt Clarysse, 'maar het Voedselagentschap
probeert bij te blijven.'
Allemaal weinig
bemoedigende vaststellingen, vindt Flor Van Noppen,
volksvertegenwoordiger voor N-VA en broer van de in 1995 vermoorde
veekeurder Karel Van Noppen. Hij betreurt dat er bij het
Voedselagentschap deskundigen weg zijn gegaan, dat een speciale cel in
Kortrijk ophield te bestaan, dat verdachten weg komen met lichte
straffen,... Van Noppen besluit eruit dat de hormonenmaffia nog steeds springlevend is en ongemoeid wordt gelaten.
Dat noemt Francis Clarysse overdreven. 'Het klopt dat hormonen
sinds 2004 niet langer in de prioriteiten van het nationaal
veiligheidsplan zitten', zegt de magistraat, 'dat is een politieke
keuze geweest. Maar de criminelen worden niet ongemoeid gelaten. Er
wordt gericht en intensief naar gezocht. Het gaat om een harde kern
waarbinnen een omerta, heerst, een stilzwijgen in het wereldje
waardoor er weinig over de wanpraktijken uitlekt. We moeten bijzondere
opsporingsmethoden toepassen.'
Ook kamerlid Bart Tommelein (Open VLD) vraagt dat de strijd tegen de hormonen opnieuw een prioriteit wordt. De hormonencel moet voor hem ook de mogelijkheid krijgen om tegen de internethandel op te treden en witwaspraktijken uit te pluizen.
De Boerenbond waarschuwt ervoor uit aanwijzingen overhaaste conclusies te trekken. 'De hormonencriminaliteit
van een kleine, hardleerse groep mag niet leiden tot een heksenjacht op
de bonafide veehouder', zegt de Bond, die van oordeel is dat de
overheid middelen moet vrijmaken als er behoefte is aan nieuwe
opsporingstechnieken of meer mensen bij de Hormonencel.
Dat
het milieu niet gediend is met controles mag blijken uit het aantal
bedreigingen aan het adres van inspecteurs van het Voedselagentschap.
Dat lag in 2008 op 17, het op een na hoogste aantal.
en nu het verhaal van een betrokken tennisdame die natuurlijk een groot gevaar voor de Vlaamse volksgezondheid betekent:
Yanina Wickmayer reageert voor het eerst
Yanina Wickmayer getuigde zondagavond in Sportweekend op één voor het
eerst sinds ze voor een jaar geschorst werd. 'Ik ben twee dagen niet
gestopt met wenen', zegt Wickmayer. Maar aan opgeven denkt ze niet.
Het
Vlaams Doping Tribunaal veroordeelde de halve finaliste van de US Open
donderdag tot een jaar schorsing omdat ze haar whereabouts, de
verblijfgegevens die gebruikt worden om dopingcontroles uit te voeren,
niet ingevuld had.
Wickmayer kreeg daarover herhaaldelijk aangetekende brieven, maar die
zag ze zelf nooit. 'Wij verblijven 35 à 40 weken per jaar in het
buitenland, dus die brieven zijn nooit aangekomen. Aangetekende brieven
worden bovendien na twee weken teruggestuurd naar de afzender. Ze
hadden me toch op een andere manier kunnen verwittigen?'
'Wist niet dat ik iets moest invullen'
Wickmayer wist in het begin van het seizoen daardoor nog niet dat ze
verondersteld werd whereabouts in te vullen. In vele landen zijn
tennissers pas verplicht vanaf een plaats in de top-50. Daar hoorde
Wickmayer in januari nog niet bij.
Pas in Australië hoorde ze dat ze haar gegevens zou moeten doorgeven,
maar veel uitleg kreeg ze niet. Ze zocht in februari naar eigen zeggen
via Google naar informatie over een Vlaams dopingsysteem. Ze vond een
contactadres, waarna mails over paswoorden over en weer gingen, maar
Wickmayer geraakte niet ingelogd.
Pas in juni kreeg Wickmayer, nadat ze er zelf telefonisch om gevraagd
had, de nodige uitleg over hoe ze haar whereabouts zou moeten
doorgeven. 'Het is een erg ingewikkeld systeem', zegt ze daar zelf over.
'Een keer je weet hoe het gaat, valt het wel goed mee en vind ik het
ook een goed systeem. Sinds juli heb ik ook geen dag meer gemist. En
laat het duidelijk zijn: ik heb nooit een controle gemist of geweigerd.
Ik ben dit jaar 10 à 15 keer gecontroleerd.'
'Denk niet aan stoppen'
Maar het was al te laat. Eind juni kreeg Wickmayer te horen dat ze niet
in orde was met haar administratie. Ze nam een advocaat onder de arm,
maar die hulp kon niet baten, zo bleek afgelopen week.
'Mijn vader stond om 2u 's nachts huilend aan de deur van mijn
hotelkamer (in Bali, waar Wickmayer een tornooi speelde). Ik heb het
hele hotel bij elkaar gekrijst en ben twee dagen niet meer gestopt met
wenen', vertelt de tennister.
Aan stoppen, zoals Malisse al opperde, denkt Wickmayer niet. 'Ik ben
geen opgever, ik heb in mijn leven al ergere dingen meegemaakt. Ik ben
niet van plan om op te geven waar ik de afgelopen tien jaar zo hard
voor gewerkt heb.'
'Als ik inderdaad een jaar geschorst word, zal dat heel erg zwaar voor
me zijn. Maar ik wil achteraf bewijzen dat ik opnieuw kan geraken waar
ik nu sta.'
En ook van een breuk met België is vooralsnog geen sprake. 'Ik heb zoiets nooit beweerd', zei ze nog.
ja
maar, de wet is de wet ,zal je maar denken als zelfbewuste Vlaming.
Helaas blijkt dat evenmin zo simpel te zijn want onze eigen Vlaamse
minister die toch verantwoordelijk mag geacht worden om tenminste onze
eigen Vlaamse wetten te laten naleven heeft daar een andere mening
over. En je zou denken dat als de wet niet deugt je er dan maar beter meteen
kan voor zorgen dat je de wet ofwel aanpast, verandert of desnoods
afschaft. Nee hoor, in Vlaanderen doen ze dat dus gans anders:
Vlaams minister van Sport Philippe Muyters
(N-VA) heeft in De Zevende Dag gereageerd op de whereabouts-heisa.
Muyters wil Xavier Malisse, Yanina Wickmayer en Sugar Jackson niet
zomaar laten vallen. 'Ik zal bekijken of we hen financieel niet kunnen
steunen voor het TAS.'
'Ik
wil eerst en vooral duidelijk maken dat de procedure tegen de drie al
gestart werd voor ik minister van Sport werd', vertelde Philippe
Muyters. Die nam het half juli over van Bert Anciaux.
'Waarom heeft Bert Anciaux hen niet gebeld om hen te waarschuwen als
hij wist wat er boven hun hoofd hing? Dit zorgt voor discussie en
emotie. De straf is vreselijk, de carrières van die drie sporters zijn
gefnuikt. Dat is erg.'
De vraag is wat Muyters nu wil en kan doen? 'Eerst en vooral wil ik
overleg plegen met de mensen van verschillende sporten om te weten wat
we beter kunnen doen. Wat kunnen we veranderen?'
'Ten tweede zal ik er bij het TAS op aandringen om de beroepsprocedure
zo snel mogelijk te laten verlopen. Want anders wordt dat een zaak van
lange adem", weet ook Muyters.
'Ik zal ook bekijken of we de sporters financieel kunnen steunen bij
die beroepsprocedure voor het TAS. Want dat kost heel veel geld.'
Xavier Malisse zei al dat hij het beroep niet zou kunnen betalen.
WADA
Philippe Muyters wil ook wat doen aan de procedure voor het Vlaams
Doping Tribunaal. 'Want een beroep in eigen land moet toch mogelijk
zijn. Nu kunnen de sporters enkel naar het TAS.'
Muyters is ook van plan overleg te plegen met zijn collega's uit
Brussel en Wallonië. 'We moeten de internationale regels overal op
dezelfde manier toepassen. Daarom zal ik dit ook aankaarten in Europa.'
'Tot slot zal ik me ook richten tot het WADA. Ik zal erop aandringen om
de strafmaat aan te passen, want die is op dit moment veel te zwaar.'
Samengevat kunnen we dus stellen dat Vlaanderen een wet stemt en
vervolgens subsidies toekent aan diegenen die deze wet niet naleven om
beroep aan te tekenen tegen deze wet die niet deugt....ik denk dat ik
even niet goed wordt! En dan zegt de Vlaamse minister ook nog en we
citeren letterlijk:
"Muyters is ook van plan overleg te plegen met zijn collega's uit
Brussel en Wallonië. 'We moeten de internationale regels overal op
dezelfde manier toepassen. Daarom zal ik dit ook aankaarten in Europa.'"
Hoe moeten we dat weer uitleggen aan onze ollandse buren? Stel je hebt 3 minuten om BHV en dit even beschouwelijk uit te leggen op de VPRO. Ligt Olland meteen plat en gaan Koot en Bie voorgoed de vergeethoek in...
Hoe een wasmachine een genocide en de val van de eerste europese president kan veroorzaken met dank aan Mathias Storme, hik
Nu gans Belgistan er van overtuigd is dat "The Dude" de eerste
president van Europa wordt duiken er al weer andere problemen op. Niet
alleen bij Van Rompuy zelf die nu ook heeft opgehouden zelfstandig te
ademen en aan een toestelleke hangt zodat hij toch maar niet zou
beschuldigd kunnen worden iets verkeerd te doen. Sommige mensen spreken
in dergelijke gevallen nog via andere lichaamsholten maar niet onze
"Dude". Die leeft via een systeem van onzichtbare luchtwortels
vermoeden we. Maar goed. In feite zijn er met hem geen problemen. Maar
zoals in de beste regimes wel al eens voorvalt is de vraag van 10
miljoen, wie volgt hem op? We hebben maar één lijkje dat het land bij
elkaar kan houden volgens sommigen. En de franstaligen hebben een
fatwa uitgeproken tegen Yves de geitenboer om het beleefd te zeggen.
Yves kan met zijn geitenverhaal immers wel 800.000 Vlamingen vertederen
die vervolgens op hem stemmen maar zo gek krijg je nog geen tien Walen.
Dit duidt waarschijnlijk aan dat er een culturele kloof gaapt tussen
beide stammen. Wat als een paal boven water staat is het feit dat dit
een ongemakkelijk politiek probleem stelt. De 800.000
geitenbewonderaars kan je niet zo maar vertellen dat hun godje best aan
de kant blijft staan omdat hij de Brabanconne niet van de Marseillaise
weet te onderscheiden en de franstaligen beschouwt als zwakbegaafden
tegenover het eigen Herrenvolk dat vlot zeventien talen brabbelt. Maar
zonder de franstaligen kan je toch moeilijk het land besturen ondanks
het feit dat vele Vlamingen graag het tegendeel durven te denken en
vooral te hopen. Niet dus. Ze maken toch nog steeds, en we herinneren
er de Vlamingen graag aan, een goeie 40% van onze belgistaanse
bevolking uit en zijn dus geen te verwaarlozen minderheidje. En wat zeggen de spreekbuizen van dit lastige bevolkingsdeel dan wel?
Qui
pour remplacer Herman Van Rompuy s'il part à la tête de l'Europe ?
Aucun candidat ne s'impose naturellement. Yves Leterme ? Non merci ! Par Béatrice Delvaux
Photo : Belga
Ce
poste de top dirigeant européen qu'autrefois nous considérions comme
jouissif, plume méritée à notre chapeau de père fondateur de l'Europe,
s'est transformé en « méga-tuile ». Van Rompuy quittant le poste de
Premier pour la consécration européenne ? « No way », pas possible,
repassez plus tard !
Notre fierté nationale, notre bon sens et
notre propension naturelle au sacrifice, au nom de l'intérêt supérieur,
ont évidemment vite repris le dessus. Cette nomination serait un
honneur et cet homme ne devrait pas être un ectoplasme au service de
grandes nations. Pour les optimistes, la présidence d'un Belge au
Conseil européen, pourrait même nous renvoyer notre identité en miroir,
la faire vivre mieux, dès lors qu'on pourrait la voir exister au
sommet. Enfin, si seul Van Rompuy peut garantir le destin belge, c'est
que, vraiment, ce dernier ne tient plus qu'à un fil
Bon. Van
Rompuy partant pour l'Europe, notre problème reste entier. Cet homme-là
avait (re)trouvé la manière de faire tourner le bazar belge, après des
essais signés par d'autres, calamiteux, sinon carrément destructeurs.
Van Rompuy peut donc partir à la seule condition que son successeur
soit à la hauteur : qu'il sache gouverner la Belgique et assurer tout
ce genre de bricoles, genre BHV, qui menacent rien moins que notre
existence. A quoi servirait-il à la Belgique de donner un président à
l'Europe qui se retrouverait quasi apatride ou relié à un Etat au bord
de l'éclatement ?
Participer au devenir européen, sans arriver
à assurer le nôtre, serait un acte irresponsable face aux citoyens
belges Gageons que la personne providentielle existe hors du seul Van
Rompuy. Mais il revient aux présidents de parti, aux dirigeants du
CD&V en particulier, d'assurer la qualité intrinsèque et non
partisane du suivi. Et par mesure d'urgence, d'acter sans délai, qu'en
aucun cas, ce successeur ne peut être Leterme. Déjà essayé, pas marché.
Van Rompuy, avant de partir, rendrait un dernier service aux siens en y
mettant son veto.
Je
kan zeggen wat je wil maar daar zit een stuk gezond verstand in deze
stelling. Je kan toch moeilijk een Belg president maken van Europa om
vervolgens ons land te zien uiteenvallen. Stel je even voor. The Dude
veertien dagen president en dan onze geitenboer aan het Belgistaanse
roer die dank zij een zoveelste handigheidje over de splitsing van
Brussel-Halle-Vilvoorde er in slaagt Belgistan definitief om zeep te
helpen...we slaan toch weer maar een modderfiguur als de eerste
president dan weer moet aftreden bij gebrek aan land... Hier in
Vlaanderen ligt men daar natuurlijk niet wakker van, maar we zijn er
niet van overtuigd dat Sarkozy of Merkel dit echt leuk zouden vinden. Plots
zou gans Europa geconfronteerd worden met een probleem dat
Brussel-Halle-Vilvoorde heet. Wij zien het ons niet meteen gaan
uitleggen in Berlijn of in Parijs maar we kunnen altijd een delegatie
sturen van de Vlaamse Volksbeweging onder leiding van Mathias Storme
bijvoorbeeld.
We leggen het jullie nog even allemaal uit zodat
jullie het aan de buitenlandse vrienden kunnen uitleggen bij een goed
glas wijn of maak er maar een vat van ... Intussen danken wij onze Mathias voor zijn overzichtelijk stukje:
Het
is merkwaardig dat allerlei mensen die zich anders nooit hebben
toegelegd op de studie van de interpretatie van rechtsteksten en al
zeker niet van arresten van het Grondwettelijk Hof, inzake BHV
plotseling met grote zekerheid weten wat dat Hof (toen nog Arbitragehof
genaamd) beslist heeft in arrest nr. 73/2003 van 26 mei 2003 (http://grondwettelijkhof.be/public/n/2003/2003-073n.pdf). Ik heb het hier dan nog niet over de interpretatie van de overgangsmaatregel van 4 jaar (zie daarvoor mijn "Verkiezingen op 10 juni volgens huidige kieswet zijn ongrondwettig" of "Verkiezingen Zijn Ongrondwettig Volgens Huidige Kieswet"),
maar wel over de vraag of er zonder grondwetswijziging andere
oplossingen mogelijk zijn dan een splitsing van BHV. Zo stelt Walter
Zinzen met het aura van een groot rechtsgeleerde: "Steeds opnieuw wordt
als een mantra herhaald dat het Grondwettelijk Hof de splitsing van de
kieskring heeft opgelegd, hoewel onder meer in deze krant al
uitentreuren te lezen viel dat het Hof geen keuze heeft gemaakt over de
manier waarop het probleem BHV moet worden opgelost. De politici die
het anders zeggen zijn demagogen, er is geen ander woord voor" (de
Standaard 4 september 2007, "'Non' betekent hetzelfde als 'onbespreekbaar' - Voer eindelijk een ernstig debat over BHV"), daarbij verwijzend naar een stuk van een lokale Groen!-politicus (Peter Verpoorten, "Een wasmachine voor BHV",
de Standaard 10 augustus 2007), waarin de auteur een wasmachine belooft
aan wie kan bewijzen dat het arrest van het Arbitragehof de splitsing
noodzakelijk maakt.
Nu klopt het
wel dat het arrest niet heeft beslist dat er noodzakelijk een
provinciale kieskring moet komen, maar het klopt niet dat het arrest
ruimte laat voor een niet-splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde
(behalve in het geval àlle kieskringen zouden worden afgeschaft, zie
verder). Ook bij een terugkeer naar arrondissementele kieskringen zou
er op basis van de specifieke redenering van het arrest een splitsing
van Brussel-Halle-Vilvoorde moeten plaatsvinden. Wel kan men in het
arrest lezen dat er daarnaast mogelijks bepaalde maatregelen kunnen
worden genomen voor de bescherming van minderheden.
Laat me even
deze interpretatie adstrueren. Een arrest van het Arbitragehof wordt
geveld in een bepaald type procedure en heeft een bepaalde structuur.
Het arrest in kwestie is geveld in het kader van een procedure tot
nietigverklaring van een wet wegens strijdigheid met welbepaalde
bepalingen van de Grondwet. Die bepalingen moeten door de verzoeker
worden aangevoerd en het Hof toetst dan aan de ingeroepen bepalingen.
Men moet dus op de eerste plaats de grief lezen vooraleer de motieven
te interpreteren die in antwoord op die grief zijn gegeven.
In
het kwestieuze arrest werd de kieswetgeving in twee opzichten
ongrondwettig verklaard. Het Hof stelde dat vast in twee verschillende
delen van het arrest en in antwoord op twee verschillende grieven of
middelen. Die grieven ken ik maar al te goed, want als advocaat van de
zogenaamde "verzoekers in de zaak 2617" (nl. de N-VA, enkele kandidaten
van de N-VA en leden van de N-VA uit Vlaams-Brabant en Henegouwen) heb
ik ze zelf geschreven.
De eerste grief had betrekking op de
verhouding tussen het arrondissement Halle-Vilvoorde en het
arrondissement Leuven, de tweede grief had betrekking op de verhouding
tussen Vlaams-Brabant in het algemeen en Halle-Vilvoorde in het
bijzonder en Brussel. Wanneer sommigen zeggen dat het arrest de kieswet
enkel ongrondwettig verklaarde waar het de Leuvenaars discrimineerde,
is dat dus duidelijk onjuist.
In antwoord op de eerste grief
werden een reeks bepalingen van de Kieswet op de eerste plaats al
geschorst bij arrest nr. 30/2003 van 26 februari 2003 (http://grondwettelijkhof.be/public/n/2003/2003-030n.pdf),
en vervolgens vernietigd bij arrest nr. 73/2003 van 26 mei 2003. De
belangrijkste reden hiervoor was dat "Doordat het aantal kandidaten dat
wordt verkozen in de kieskringen Brussel-Halle-Vilvoorde en Leuven niet
afhangt van de respectieve bevolkingscijfers van die kieskringen,
wordt aan de kiezers en de kandidaten van twee van de kieskringen van
het Rijk op discriminerende wijze de waarborg ontzegd waarin artikel 63
van de Grondwet voorziet".
In het arrest over de schorsing is
het Arbitragehof niet willen ingaan op de tweede grief om redenen die
me niet geheel overtuigen, maar hier niet terzake doen. Het Hof
besliste namelijk dat "rekening houdend met de grenzen waarbinnen het
Hof in het kader van een vordering tot schorsing een middel kan
onderzoeken" de grief betreffende de niet-invoering van een provinciale
kieskring Vlaams-Brabant "niet in het stadium van de vordering tot
schorsing, maar wel bij de behandeling van de zaak ten gronde (dient)
te worden onderzocht".
De tweede grief wordt, zoals het hoorde,
door het Hof geheel apart behandeld en heeft zoals gezegd geen
betrekking op de verhouding tussen Brussel-Halle-Vilvoorde en Leuven
maar op de specifieke regeling voor Halle-Vilvoorde. In de samenvatting
van het Hof zelf luidt het:
"B.9.1. De tweede grief heeft
betrekking op het feit dat de provincie Vlaams-Brabant, in
tegenstelling tot de andere provincies, geen kieskring voor de
verkiezing van de Kamer van volksvertegenwoordigers uitmaakt. Volgens
de verzoekende partijen doorkruisen de bestreden bepalingen op
discriminerende wijze de artikelen 1 tot 5 van de Grondwet doordat het
arrondissement Halle-Vilvoorde deel uitmaakt van de provincie
Vlaams-Brabant, het Vlaamse Gewest, de Vlaamse Gemeenschap en het
Nederlandse taalgebied en over de ganse lijn bij het arrondissement
Leuven hoort en gescheiden is van het arrondissement, Gewest en
taalgebied Brussel, terwijl in de andere provincies de kieskring
samenvalt met de provincie. Bovendien hebben de bestreden bepalingen
tot gevolg dat de verzoekers in twee taalgebieden campagne moeten
voeren".
Een woordje van uitleg voor niet-specialisten is hier
op zijn plaats: op het ogenblik waarop deze procedure werd ingeleid,
kon het Arbitragehof wetten slechts aan een beperkt aantal
grondwetsartikelen toetsen, waaronder het non-discriminatiebeginsel,
maar niet aan de artikelen 1 tot 5 van de Grondwet. Doch het Hof had
sinds lang aanvaard dat men andere grondwetsbepalingen kan inroepen
voor zover dat gebeurde in samenhang non-discriminatiebeginsel, en dat
is dan ook wat ik in deze grief had gedaan.
Het is in antwoord
op deze grief dat de bestaande kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde
ongrondwettig werd verklaard. Deze grief handelde dus wel degelijk over
de vraag of die kieskring op discriminerende wijze de artikelen 1 tot 5
van de Grondwet doorkruist (dat was immers de vraag die gesteld was).
Het kan geen kwaad eraan te herinneren dat de artikelen 1 tot 5 van de
Grondwet handelen over de indeling van België in gewesten en
gemeenschappen (art. 1), met name drie Gemeenschappen (art. 2) en drie
gewesten (art. 3), de indeling in 4 taalgebieden (art. 4) en de
indeling van het Vlaamse en Waalse gewest in elk 5 provincies (art. 5).
De ongrondwettigverklaring geschiedde dus in antwoord op de grief dat
Brussel-Halle-Vilvoorde deze indeling van het land op discriminerende
wijze doorkruist. Discriminerend omdat enkel een deel van Vlaanderen,
nl. Halle-Vilvoorde, in electoraal opzicht aan de logica van art. 1 tot
5 van de Grondwet wordt onttrokken (en bv. ook niet Waals-Brabant, of
Henegouwen waar een reeks gemeenten met faciliteiten voor
Nederlandstaligen liggen).
De reden waarom de huidige regeling
ongrondwettig is, is dan ook te vinden in overweging nr. B.9.5., nl.
dat "Door de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde te handhaven, de
wetgever de kandidaten van de provincie Vlaams-Brabant op een andere
wijze (behandelt) dan de kandidaten van de andere provincies vermits,
enerzijds, zij die kandidaat zijn in de kieskring
Brussel-Halle-Vilvoorde in concurrentie moeten treden met kandidaten
die elders dan in die provincie kandideren, en, anderzijds, zij die
kandideren in de kieskring Leuven niet op dezelfde wijze worden
behandeld als zij die kandideren in de kieskring
Brussel-Halle-Vilvoorde". Deze overweging kan niet anders worden
uitgelegd dan dat de kandidaten van Vlaams-Brabant gediscrimineerd
worden.
Anders dan sommige commentatoren die zich tot
specialist in de interpretatie van dit arrest hebben uitgeroepen
stellen, kan die ongrondwettigheid dus niet verholpen worden door
gewoon terug arrondissementele kieskringen in te voeren. Ook dan immers
zouden de kandidaten van Vlaams-Brabant nog steeds gediscrimineerd
worden. Ook dan zouden de bepalingen van art. 1 tot 5 van de Grondwet
nog steeds doorkruist worden.
Met andere woorden: er zijn maar
zeer weinig grondwettelijke oplossingen mogelijk zonder splitsing van
BHV; eigenlijk is er maar één: de afschaffing van alle kieskringen en
de invoering van één nationale kieskring voor de Kamer. Maar dat is een
ander debat, en er is bij mijn weten geen enkele partij voorstander van
de volledige afschaffing van de kieskringen.
Sommige
groot-interpretatoren zijn ook misleid door het feit dat het arrest
benadrukt dat het door de invoering van provinciale kieskringen is dat
de handhaving van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde verschillen in
behandeling creëert die niet bestonden vóór de wet van 13 december 2002
(overweging B.9.3.). Maar men mag niet vergeten dat in het soort
procedure waarin het arrest werd geveld (de vernietigingsprocedure)
wetten slechts gedurende 6 maanden kunnen worden aangevochten. Nu de
kieskring BHV bleef bestaan, moest het Hof uitleggen dat er wel
degelijk iets veranderd was door de wet van 13 december 2002; zoniet
zou men eigenlijk een oude regeling aanvechten. Men kan uit die
overweging dus niet afleiden dat een terugkeer naar de oude
arrondissementele kieskringen zonder splitsing van BHV grondwettig zou
zijn.
Het Hof heeft immers ook in diplomatieke bewoordingen,
maar toch duidelijk, gesteld dat de redenen waarom de niet-splitsing
van BHV in een eerder arrest van 1994 nog door de beugel kon, nu niet
meer volstonden. Het is overigens niet de eerste keer dat het Hof
beslist heeft dat een regeling die eerder nog kon aanvaard worden, na
verloop van tijd niet meer aanvaardbaar is (zo bv. inzake de Europese
verkiezingen).
Wat wel klopt is dat het Hof gesteld heeft dat
niet elk verschil in behandeling tussen de diverse provincies
ongrondwettig moet zijn. Een nieuwe samenstelling van de kieskringen in
de vroegere provincie Brabant zou gepaard kunnen gaan met bijzondere
modaliteiten die kunnen afwijken van degene die gelden voor de andere
kieskringen, teneinde de gewettigde belangen van de Nederlandstaligen
en de Franstaligen in die vroegere provincie te vrijwaren.
Bij
dat laatste wil ik zelf toch nog even commentaar geven. Die bijzondere
modaliteiten mogen namelijk niet in strijd zijn met het globale
evenwicht binnen de Belgische federatie. De parameters van dat
evenwicht zijn aangegeven in de eerste artikelen van de Grondwet. Zij
vereisen een duidelijke reciprociteit in dubbel opzicht: -
eventuele maatregelen ter bescherming van de Franstaligen als
minderheid op Belgisch vlak moeten hun keerzijde vinden in maatregelen
ter bescherming van de Nederlandstaligen in het tweetalig gebied
Brussel-Hoofdstad; - eventuele maatregelen ter bescherming van
Franstaligen in het ééntalig Nederlands taalgebied moeten hun keerzijde
vinden in gelijkaardige maatregelen ter bescherming van de
Nederlandstaligen in het ééntalig Frans taalgebied. Ter herinnering:
het communautair evenwicht, zoals dat in de Grondwet is vastgelegd,
omvat zeer duidelijk: - de gelijkwaardigheid van de Vlaamse gemeenschap en de Franse gemeenschap (art. 1, 2 en passim); - de gelijkwaardigheid van het Vlaams gewest en het Waals gewest (art. 1,3 en passim); -
de gelijkwaardigheid van het Nederlands taalgebied en het Franse
taalgebied (art. 4 en passim) en het grondwettelijk bestaan van
grenzen van deze taalgebieden, die door art. 4 lid 3 bijzonder
beschermd zijn; - de toewijzing van de provincie Vlaams-Brabant aan
het Vlaams Gewest op volstrekt gelijkwaardige wijze als de toewijzing
van de andere Vlaamse provincies aan dat Gewest en de toewijzing van
Waals-Brabant aan het Waals Gewest en de andere Waalse provincies aan
dat Gewest (art. 5 GW); - de volstrekt parallelle territoriale
regeling van de bevoegdheid van de Vlaamse gemeenschap over het
Nederlands taalgebied en van de Franse Gemeenschap over het Frans
taalgebied (§2 van art. 127, 128 en 129 GW); - de volstrekt
parallelle onmogelijkheid voor een inwoner van het Vlaams Gewest om
verkozen te worden in de Raad van de Franse Gemeenschap en voor een
inwoner van het Waals gewest om verkozen te worden in de Raad van de
Vlaamse gemeenschap (art. 24bis Bijzondere Wet hervorming instellingen).
Om
die reden kan een splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde niét gepaard
gaan met maatregelen ten gunste van Franstaligen in Vlaanderen die niet
evenzeer zouden gelden ten gunste van Nederlandstaligen in
Waals-Brabant en/of Henegouwen.
Het bestaan van
faciliteitengemeenten in Vlaams-Brabant kan geen rechtvaardiging vormen
voor het verstoren van dit evenwicht ten nadele van Vlaams-Brabant,
aangezien dergelijke gemeenten in meerdere provincies aanwezig zijn, en
er in andere provincies ook geen bijzondere regels gelden; behalve in
beperkte mate in Komen en Voeren - maar zij kunnen alvast het totaal
aantal Nederlandstalige v. Franstalige volksvertegenwoordigers niet
beïnvloeden. Hieruit moet men alvast afleiden dat ook een
"inschrijvingsrecht" voor inwoners in Vlaams-Brabant om in Brussel te
stemmen voor (Franstalige) lijsten aldaar, slechts grondwettig is voor
zover dit het totaal aantal zetels voor Vlaams-Brabant niet kan
beïnvloeden.
Een laatste punt nog: ook het feit dat voor de
verkiezingen voor de Senaat en het Europees Parlement de Franstalige
kieskring zich uitstrekt over Halle-Vilvoorde, is ongrondwettig;
aangezien de Nederlandstalige kieskring zich niét uitstrekt over
Waals-Brabant of enig ander onderdeel van het Frans taalgebied. De
reden waarom deze ongrondwettigheid niet kon worden vastgesteld door
het Arbitragehof, is dat ze te vinden is in oudere wetgeving, die reeds
meer dan 6 maanden oud was toen de procedure werd opgestart. Maar dat
maakt die wet daarom niet grondwettig.
En o ja, Peter
Verpoorten, zet die wasmachine voor mij maar al klaar .... En liefst
één waarin ik nog zo'n paar varkentjes kan wassen.
Prof. mr. Matthias E. Storme
En vergeet het detail van de wasmachine niet om het wat overzichtelijk
te houden....zijn er liefhebbers om dat ook even aan Obama en Poetin
uit te leggen? Guantanamo en Siberië wenken...en we zien het onze Yves Leterme nog niet meteen doen voor de VN-veiligheidsraad nadat er een begin van genocide heeft plaats gegegrepen in de Voerdorpen en in Beauval en Bever/Biévène...
Of hoe groot een klein land kan zijn in het uitvinden van problemen...
Gelukkig konden de Vlaamse "kritische" reactiebrengers aan kranten of
nieuwsblogs vandaag en gisteren hun ei kwijt over de treinstaking.
Altijd een dankbaar onderwerp om hun groot licht te laten schijnen over
de vakbonden, de rechten van de reizigers, wanbeheer liefst van de
sossen en weer van de vakbonden. Het stond er weer vol van. En in De
Standaard ontdekte men dan plots dat Vlaanderen een eigen "bidonville"
ofte sloppenwijk in het schoon vlaams. En dan nog wel in Gent aan het
Rabot. Het rare was dan nog dat niemand die daar gezien had. Geen
welzijnswerker, geen wijkagent, zelfs geen Vlaamsbelangwijkmeester. Van
dat laatste soort verwondert het ons eigenlijk nog het meest. Vooral
omdat het ging over Romazigeuners. Maar lees het zelf maar. We geven de
versie van de Gentse stadskrant Tienstiens http://www.tienstiens.org/node/4254
Als honden in een hok
(uit De Standaard - donderdag 05 november 2009)
SLOPPENWIJK IN HARTJE GENT Ze zitten er al ruim vier maanden, maar
pas vorige week werden ze opgemerkt door welzijnswerkers: een
veertigtal Roma die in de buurt van de Gentse Rabotwijk in ontstellende
omstandigheden leven.
Een kot van nog geen twee bij twee meter, opgetrokken uit een paar
planken en golfplaten. Een matras en een stoel, meer kan er niet
binnen. Voor de deur staat een groot, zwartgeblakerd conservenblik, het
doet dienst als kachel. Hier huizen Gheorge (53) en zijn 59-jarige
vrouw. Roemeense Roma. We zien alleen Gheorge, zijn vrouw is bedelen in
het Gentse stadscentrum. Ze zijn vorige week gearriveerd, zegt hij, met
de Eurolines-bus. ?140 euro', vult Daniël (29) aan. Hij is de enige die
behalve Roemeens en Romanes, de taal die zowat alle Roma begrijpen, een
mondje Frans spreekt.
Hij leidt ons rond over het terrein, dat bestaat uit enkele vroegere
volkstuintjes. Het was een vergeten hoekje Gent geworden, alleen af en
toe bezocht door vandalen en nachtbrakers. Nu zitten hier zowat veertig
Roma samengepakt, maar bijna dagelijks komen er mensen bij.
Van het hok van Gheorge en zijn vrouw gaat het naar een paar
piepkleine caravans en barakken, allemaal goed voor één of meer
gezinnen. Overal zowat hetzelfde interieur: een of twee matrassen, een
stoel, soms een zetel, hier en daar een deken om de boel enigszins te
isoleren, en altijd zo'n conservenstoof, vaak al half gesmolten. Ze
bricoleren er een afvoer bij die naar buiten leidt, maar veel effect
lijkt dat niet te hebben. Overal slaat de zware lucht meteen op de
longen. De geur is chemisch. Ze gooien er alles op: hout en papier,
maar ook plastic, piepschuim, vullingen van matrassen die écht niet
meer bruikbaar zijn. Als het maar warmte geeft.
Meer dan vier maanden trekken ze zich hier al uit de slag. En
niemand die hen opgemerkt had. Pas vorige week zijn een paar
vrijwilligers die zich inzetten voor KRAS, de Gentse koepel van
armoedewerkingen, hen op het spoor gekomen. Ze zijn ook opgemerkt door
het Straathoekwerk.
Dit heb ik nog nooit gezien', zegt welzijnswerker Lieven De Pril.
Hij heeft appelen uit eigen tuin mee, en kaarsen. Electriciteit is er
niet, stromend water evenmin. ?Ze gaan hun water hier wat verderop
halen, aan een kraantje bij de Golden Gloves boksclub.'
De meesten zijn Roemenen, gek genoeg allemaal afkomstig uit
hetzelfde dorp, Oravita, in het zuidwesten van het land. Sommigen
verbleven naar eigen zeggen een tijd in Brussel, anderen in Antwerpen.
Nog anderen, zoals Gheorge, hebben gewoon de Eurolines-bus naar Gent
genomen. Enkele reis. Ze willen werk, zeggen ze, want in Roemenië is
het ?crisa'. ?Wij vinden moeilijker werk dan andere Roemenen', zegt
Daniël. ?Een van de problemen is dat als je werk zoekt als Roma,
werkgevers bang zijn dat ze meteen ook je halve familie over de vloer
krijgen. Een blik op onze identiteitskaart volstaat voor een njet.' Hij
toont zijn pas. ?Identiteit: Roemeens/Roma.' Maar ook hier lukt het
niet. ?Ik ben mecanicien', zegt hij. ?Al drie interimbureaus gedaan,
maar overal krijg ik hetzelfde te horen: je hebt geen domicilie.'
Dus blijft het bij bedelen. De helft van de groep is het
stadscentrum in. Onder hen ook de twee jongste van het gezelschap, 13
en 14 jaar oud. Daniël: ?In het begin gingen we allemaal, maar sinds
een van de caravans volledig vernield werd, blijven we altijd met een
aantal hier, om toezicht te houden.' De bedelrondes leveren hooguit
tien euro per dag per persoon op. Een deel daarvan wordt naar Roemenië
gestuurd.
De twee muzikanten in de groep, accordeonist Luis en saxofonist Jon,
brengen het meeste geld binnen. Maar vandaag is Jon alleen de boer op.
Zijn kompaan werd dinsdag geveld door een beroerte en ligt nu, half
verlamd, in het ziekenhuis. In een van de caravans ligt een twintiger
te rillen onder een paar wakke dekens. Daniël toont ons een
doktersvoorschrift. Henry Hemelsoet en Greet Ergo, twee van de 500
Gentse vrijwilligers die zich ontfermen over de armen in de stad,
trekken er meteen mee naar een apotheek. Ze vragen Daniël nog waar er
het dringendst nood aan is. Dekens en regenbestendige kledij.
Wat verderop, en enigszins afgezonderd, treffen we twee
Turks-Bulgaarse Roma. Ze mengen zich niet met de Roemenen. Dat maakt de
communicatie uiterst moeilijk, want ze spreken Frans, Duits noch
Engels. Henri en Greet willen hen de weg wijzen naar het OCMW, dat
enige noodhulp biedt. ?OCMW, Offerlaan, tolk, Turks', probeert Henri.
Hij steekt twee vingers in de lucht. ?Twee uur.' ?Important', probeert
Greet nog. Ze krijgen alleen onbegrijpende blikken en een ongemakkelijk
lachje.
De Lijn is hier vorige week langsgeweest. Ze kregen nog een week,
daarna zou de boel platgegooid worden. Burgemeester Daniël Termont is
tussenbeide gekomen. Nu kunnen ze nog zeker een maand blijven. Wat er
daarna gebeurt, is onduidelijk. Het stadsbestuur volgt de zaak op, maar
laat het voorlopig aan de welzijnswerkers. Die smeken om een
structurele aanpak, op Vlaams en federaal niveau, maar vooral op
Europees vlak.
Intussen ploegen de Roma voort. Een busje met Italiaanse nummerplaat
dat onder geen beding op de foto mag, wordt volgeladen met mannen. Ze
gaan bedelen. ?In Antwerpen of Brugge, we zien wel. Maar zeker niet in
Gent. Als iedereen hier blijft, gaan de mensen je te snel kennen.'
Jan Desloover
en in De Morgen vonden we
nog meer opbeurend nieuws waarover die kankeraars op treinstakingen
helemaal niks te vertellen hebben tenzij dat het zeker en vast allemaal
"eigen schuld, dikke bult" zal zijn. Dat bekt makkelijk en verlicht het
denken zoals Vickx dat doet met de neusgaten.
Een buurthuis in Merksem heeft 80 aanvragen voor voedselpakketten, maar
kan er maar 40 uitdelen. De Voedselbanken kunnen er niet meer leveren.
Door de crisis moeten in heel het land 5.000 monden méér worden gevuld.
Dat berichten de Concentra-kranten.
De 9 Voedselbanken in het
land verzamelen voedingswaren die ze krijgen van de Europese Unie, de
industrie en de distributie. Vaak gaat het over overschotten of
producten die een nabije houdbaarheidsdatum hebben. In 2008 zamelden ze
12.000 ton in.
Delhaize brengt minder op "Dit
jaar zal het ongeveer evenveel zijn", schatte Willy De Mesmaeker van de
Belgische Federatie van Voedselbanken. "Maar door de crisis hebben we
5.000 monden méér te vullen. Dat is een stijging van 4,5 procent, van
110.000 naar 115.000."
De jaarlijkse actie van Delhaize bracht
dit jaar ook een pak minder op. "We hebben nog niet alle cijfers, maar
het ziet er niet goed uit", zegt Michel Verkaeren, verantwoordelijke
voor de actie bij de Voedselbanken.
Wat meer leveren Om
aan de grotere vraag naar voedselpakketten te voldoen, zullen de
Voedselbanken een tandje bijsteken. "We gaan de bedrijven opbellen en
hen vragen om wat meer te leveren", zegt Willy De Mesmaeker.
(belga/odbs)
06/11/09 07u11
Sinds er een
staatssecretaris voor de armoedebestrijding is gaat het er echt niet op
vooruit lijkt ons....maar we dwalen, beste lezertjes. En met een
hangend pruillipje geven we onze fout grootmoedig toe want Meneer de
staatssecretaris is wel druk bezig. Kijk zelf maar:
Staatssecretaris Courard lanceert vaccinatiecampagne voor daklozen
Staatssecretaris
voor Armoedebestrijding Philippe Courard heeft de OCMW's de opdracht
gegeven vaccinatiesessies te organiseren waarop daklozen zich gratis
kunnen laten inenten tegen de Mexicaanse griep. Hij heeft daarvoor een
rondzendbrief opgesteld. De sessies zullen volgende week van start gaan.
Omdat
daklozen een risicogroep vormen, hebben ze recht op een gratis
vaccinatie tegen het A/H1N1-virus, licht de PS-staatssecretaris toe. De
OCMW's staan in voor de organisatie van de vaccinatiesessies, die in
ziekenhuizen, opvangtehuizen voor daklozen en bij huisartsen
plaatsvinden. Volgens Courard is de organisatie vooral van belang in de
grote steden zoals Brussel, Antwerpen, Charleroi en Luik waar het
aantal daklozen het hoogst is.
"Het is voor mij essentieel dat ook daklozen een beroep kunnen doen
op een vaccinatie tegen de Mexicaanse griep. Deze groep is extra
onderhevig aan de overdracht van de ziekte. Daarom heb ik beslist om
een vaccinatiecampagne te lanceren en de OCMW's aan te schrijven om dit
in goede banen te leiden" aldus nog Courard. (TIP)
Kortom, beste lezertjes, Belgistan zal dus de best gevaccineerde hongerlijders hebben ter wereld...
Beste lezertjes wij graven niet steeds in het verre verleden. EN we zijn evenmin fans geworden sinds Amy haar borstvergrotingen heeft laten doen. Wij vinden vooral haar stemgeluid groot. Over haar levenswandel kunnen we kort zijn: haar illustere voorgangsters waren minstens even erg of nog erger en daar horen we nu nooit meer over klagen. Integendeel dan spreekt men van dramatiek en andere bullshit. En slechte venten en grote zangeressen is ook een klassieke combinatie en dat leverde soms echte muziekparels op dus ...
Voor diegenen die haar alleen kennen uit de roddelbladen en schandaalpers:
Hier komt AMY WINEHOUSE en ze is niet groot maar wel groots
Omdat we vandaag weer overspoeld werden door allerlei drukkingsgroepen
die minimumdienstverlening eisen bij treinstakingen, gelul over
gegijzelde reizigers, intrerviews van gestresseerde gestrande
buitenlandse toeristen enzovoort en zo verder, enfin gans de klassieke
reutepeteut plaatsen wij hier het standpunt van de stakers. Want je
kian niet beweren dat deze opinie veelvuldig aan bod komt in onze goede
pers en nog veel minder op de vele Vlaamse toogpraatblogs. Wij
zouden al die zagers eens op zo een trein van de zogenaamde
minimumdienstvelening willen zien zitten. Wat zeggen we? Zitten? Half
gewurgd en met één been tussen de deur gekneld op de twee boemels per
uur tussen Antwerpen en Brussel die er dan telkens anderhalf uur over
zouden doen...we zouden wat horen...
met dank aan "de website voor syndicalisten", een voortreffelijk en onvolprezen initiatief waar we vaak gebruik van maken :
ACOD:Bericht aan de treinreiziger
Mag ik beginnen met mijn verontschuldigingen aan te bieden voor de
ongemakken die u de volgende dagen, als treinreiziger, zult
ondervinden.
Waarschijnlijk loopt u nu rond met de vraag: Moet
gans het spoorwegnet nu plat gelegd worden omdat er in de
goederenbranche van de NMBS negenhonderd mensen moeten afvloeien?
Mensen die bovendien niet eens ontslagen worden, maar ingezet kunnen
worden in andere diensten terwijl in de privésector duizenden ontslagen
vallen
Want wat voorafgaat, is de stelling die door de NMBS wordt gecommuniceerd en door de media alsmaar wordt herhaald.
Onze standpunten komen, opzettelijk?, minder duidelijk aan bod.
Het antwoord is nochtans simpel: Voor wat hierboven geschreven staat
hadden we als vakbond eens gemord, vervolgens onderhandeld,misschien
eens gedreigd met, maar nooit gestaakt.
Voor problemen van die omvang draaien spoorvakbonden al lang de hand niet meer om.
We zijn meer gewoon.
Wij beseffen, misschien beter dan de NMBS-top, dat er in de goederenbranche iets moet gebeuren.
We hebben zelfs de aanzet gegeven om iets te doen.
Er is echter veel meer aan de hand.
Als u mij toestaat, en als uvéél zinheeft
om te lezen, wil ik hierna zéér summier proberen uit te leggen hoe het
Cargoconflict verworden is tot een conflict dat impact gekregen heeft
op de totaliteit van de spoorwegmensen en waar de spoorreiziger nu de
dupe van wordt.
Klaar? Hier gaan we.
In 2004wordt er als het ware een bedrijf binnen een bedrijf opgericht binnen de NMBS-groep.
Het betreft B-Cargo dat zich vooral zal specialiseren in
goederenvervoer per spoor en zich zo kan voorbereiden op de Vrijmaking
( lees Liberalisering) van de markt.
In de toekomst zullen ook privé-operatoren toegang krijgen tot het spoorwegennet om er met goederentreinen te rijden .
Bij Cargo had dit een aardverschuiving voor het personeel tot gevolg:
- Er moesten 1500 personeelsleden afvloeien.
- Er werden speciale functies binnen cargo opgericht wat tot gevolg
had dat de mensen die bij cargo werkten andere graden hadden dan het
personeel dat elders bij de NMBS-groep werkte. Dit heeft consequenties
maar ik ga u daar niet mee lastigvallen wegens te technisch.
- Sommige werknemers werden verplicht, en anderen mochten niet, naar cargo over te stappen.
- Het personeel moest veel multifunctioneler worden.
- Enz.enz.
De vakbonden hebben dat destijds allemaal aanvaard in de hoop dat de toekomst van cargo op die manier veilig gesteld werd.
Bij Cargo zelf heeft men vervolgens natuurlijk niet nagelaten om een managementstop te installeren om U tegen te zeggen.
Komt dan 2008 met de financiële crisis vrijwel onmiddellijk gevolgd door de ineenstorting van de wereldeconomie.
We gaan het hier niet hebben over wie verantwoordelijk was voor dit
debacle maar u zult het met mij eens zijn dat het niet de fout van de
werknemers was .
Het ongelimiteerde risicogedrag van de liberale denkers treft wel schuld.
Cargo raakt door minder te vervoeren volumes en mismanagement in de problemen.
Er wordt voor 2009 een verlies vooropgesteld van 200 miljoen euro. Dit cijfer is ondertussen achterhaald.
Het verlies zal minder groot zijn.
In het verlies zit volgens de bewindvoerders hoe dan ook een
structurele factor van 85 miljoen euro, opnieuw in te leveren door de
werknemers .
- Opnieuw personeelsbesparingen.
- Voor zij die achterblijven, denkt men aan werkomstandigheden die,
als ik prof. Blanpain op 2 november op radio 2 goed begrepen heb,
onaanvaardbaar zijn en die zelfs neerkomen op een soort contractbreuk.
Om die werkomstandigheden te kunnen aanpassen moet het statuut van het personeel dat geldt bij de NMBS gewijzigd worden.
De heren Haek en Lallemand, verantwoordelijk voor respectievelijk
NMBS-Holding en Infrabel stellen onmiddellijk dat wanneer de spelregels
voor het personeel veranderen bij Cargo, dit ook voor hun personeel bij
de Holding en Infrabel het geval zal zijn.
En meteen, in één klap, zitten 38000 spoormensen mee in het bad.
38000 spoormensen wier productiviteit over de laatste 5 jaar met 40% toenam.
Dank u wel NMBS-groep!
Ik ga, om u een idee te geven, me beperken tot het aanhalen van een
paar voorbeelden met de hoop dat u de ernst van de situatie goed zult
kunnen schatten.
Een rangeerder bij de NMBS werkt tot op vandaag in een 3X8 ( opeenvolgende ploegen) systeem.
Zo iemand verdient tussen de 1250 en 1500 euro per maand; ( Hangt af van zijn dienstanciënniteit)
Men wil die mensen nu als volgt laten werken:
- Diensten van 9 uur per dag met bovendien 2 uur onderbreking. Dus
van 7h00 tot 12h00 werken, van 12h00 tot 14h00 onderbreking ter plaatse
en van 14h00 tot 18h00 opnieuw werken. Dit betekent wel gedurende 11
uren aanwezig zijn op de plaats van je werk want je kunt tussen 12h en
14h niet eventjes over en weer naar huis als je tot 120 km van je
werkzetel woont.
- Het aanvangstuur van je dienst kan dag na dag veranderen.
- De duur van je dienst kan dag na dag wijzigen.
- Iemand die deeltijds werkt ( bvb niet op woensdag om de kinderen
te kunnen opvangen,) is niet langer zeker van zijn bijkomend vrije dag.
De patroon zal de arbeidsduurvermindering toestaan op een dag dat de
diensten het toelaten. Interpreteer dit niet verkeerd.De
betrokken bediende heeft ingestaan met nog minder loon om op woensdag
zijn kinderen te kunnen opvangen. Hij heeft dus een contract afgesloten
met de NMBS waardoor hij minder verdient om op woensdag thuis te kunnen
zijn. Dit contract wordt éénzijdig door de NMBS-Cargo niet meer
nageleefd.
Er zijn er nog tientallen andere voorbeelden.
Men wil onze treinbestuurders 11 uur onafgebroken laten werken.
Hebt u al eens ooit 11 uur onafgebroken met uw auto gereden? Of zelfs 11 uur gewoon op een trein moeten doorbrengen?
Is vermoeiend niet?
Zou jij met een gerust gemoed op een trein zitten als je weet dat de
machinist al 10 uur dienst heeft of met de wetenschap dat er
machinisten op het net rond rijden die oververmoeid dreigen te zijn?
2. Enkele blunders van het management die nu alléén verhaald worden op de kleinsten.
Om een goederentrein te laten rijden heb je een rijpad nodig.
Die rijpaden kosten 2 per km en moeten ingehuurd worden bij infrastructuurbeheerder Infrabel.
Een rijpad van bvb Zeebrugge naar Montzen kost gauw 200 km X 2 = 400.
In 2008 heeft het management voor tussen de vier en zes miljoen euro
rijpaden afgehuurd die nooit gebruikt werden omdat er wegens de crisis
en het verminderd te vervoeren volume geen treinen waren om die paden
te berijden.
Op dit ogenblik kan nog altijd niemand bij het management van Cargo de
juiste kostprijs berekenen van een goederentrein per afgelegde km
Hoe wil je dan de prijs van je eindproduct correct bepalen om concurrentie te kunnen voeren?
3. Europa benadeelt de NMBS.
Volgens de Europese regelgeving mag niemand bevoordeeld of benadeeld op het Belgische spoorwegnet. Niets mis mee maar
Bij de spoorwegen zijn er twee types van goederenvervoer.
1. De gesloten treinen.Dit
zijn treinen die samengesteld zijn uit allemaal wagens die op één
plaats ( een fabriek) bvb worden afgehaald en op een andere plaats (
een andere fabriek of een distributiebedrijf) worden afgezet. Dit soort
van vervoer is weinig arbeidsintensief (op de plaats van vertrek de loc
aankoppelen en op de bestemming de loc afhaken) en kan dus zeer
rendabel zijn.
2. Het verspreid vervoer.Dit zijn
treinen die samengesteld zijn uit wagens die overal verspreid staan en
per een, per twee, per vijf, enz moeten worden opgehaald. Vervolgens
moeten ze gerangeerd worden tot een trein. Op de plaats waar die wagens
toekomen, moeten ze opnieuw gerangeerd worden om ze te verdelen tussen
de bestemmelingen om vervolgens op hun bestemming afgeleverd worden. (
Kleine fabrieken, eindbestemmelingen met minder grote omzet). Dit soort
vervoer is zeer arbeidsintensief en vergt veel gespecialiseerd, daartoe
opgeleide personeelsleden. Verspreidvervoer is dan ook op voorhand
verlieslatend.
Bij NMBS- CARGO is 60% van het vervoerde volume verspreid vervoer.
Gezien CARGO jaarlijks 57 miljoen ton goederen vervoert betreft het hier een volume van ongeveer 35 miljoen ton.
Privé-operatoren weigeren verspreid vervoer ( wegens verlieslatend) en
focussen zich alléén op gesloten treinen. ( Cherry-Picking)
Om Cargo gezond te maken zou het volstaan om ook te stoppen met
verspreid vervoer maar dit betekent wel dat er in dat geval van dag op
dag 10 000 vrachtwagens meer in het verkeer terecht komen en dan
dan staan niet alléén de treinen gedurende één dag stil maar staat gans
België het ganse jaar stil.
Wij zijn van oordeel dat de politiek hier zijn verantwoordelijkheid moet nemen.
Europa verplicht wel dat de markt geliberaliseerd moet worden.
Europa zegt wel dat privé-operatoren niet benadeeld mogen worden.
Europa staat echter wel toe dat privé-operatoren weigeren van toe te
treden tot een minder rendabel marktsegment en bijgevolg de
traditionele spoorwegmaatschappijen er alléén moeten voor opdraaien
waardoor zij op voorhand verlieslatend zijn en alléén hun personeel de
rekening aangeboden krijgt.
Als die maatschappijen vervolgens, en logischer wijze, met verlies
draaien verbiedt Europa weer subsidies aan die maatschappijen want
privé-operatoren krijgen ook geen subsidies.
Alles behalve correct niet?
Als jij vindt van wel zijn we meteen uitgepraat.
4. De bom ontploft.
Na maanden volgehouden en ontkend te hebben dat er een filiaal zou opgericht worden.
Na maanden beweerd te hebben dat het de bedoeling was om het
goederengebeuren, zij het in een afgeslankte vorm, binnen de NMBS-groep
te houden bekent de NMBS groep op maandag 26 oktober eindelijk kleur.
Er wordt een document verspreid waarin men oppert, om cargo te willen redden, een moderniseringsfonds op te richten.
Dit Moderniseringsfonds heeft betrekking op 3000 mensen, rechtstreeks en onrechtstreeks gelieerd aan Cargo.
Het moderniseringsfonds moet dienen om de loonverschillen tussen NMBS wedden en marktconforme wedden te overbruggen.
Met andere woorden de NMBS Holding richt een fonds op waaruit het aan B-Cargo die verschillen zal storten.
Om dit fonds op te kunnen richten, met goedkeuring van Europa, moet er echter aan bepaalde voorwaarden voldaan worden.
- Er dient rond B-CARGO een filiaal naar privé-recht te worden opgericht.
- Het fonds moet een uitdovend karakter ( 5 jaar ) hebben. Dit wil
zeggen dat iedereen die onder het moderniseringsfonds valt als hij
B-CARGO, of een nevenactiviteit ervan, verlaat niet meer vervangen
wordt of vervangen wordt door een contractuele bediende aan
marktvoorwaarden.
- Het verlaten van B-CARGO, of de nevenactiviteit ervan, zal
geschieden wegens pensionering of door het innemen van een andere
openstaande post binnen de groep.
- Er wordt dus geen enkele bijkomende post opgericht om die mensen eventueel in op te vangen.
- Op termijn betekent dit dus de creatie van een tweede ABX ( dit
verhaal kostte de belastingsbetaler uiteindelijk 1,5 miljard) en het
verdwijnen van 3000 betrekkingen binnen de NMBS groep
Uitsluitend contractuelen bij Cargo??????
Weet u wat dit betekent en welke gevaren dat inhoudt?
Dit betekent dat veiligheidsfuncties, waarvoor spoorwegpersoneel soms
meer dan een jaar opleiding moest volgen, in de handen van onervaren,
in aller- haast opgeleid, personeel terecht komen.
In 2008 vervoerde de NMBS 57 miljoen ton goederen en 227 miljoen
reizigers zonder EEN verkeersdode. Die tijd is in dat geval definitief
voorbij.
Let op mijn woorden.
Beste treinreiziger.
Ik ben er mij van bewust dat ik de volgende dagen weer een paar miljoen mensen tegen mij in het harnas jaag.
Ik bied u nog eens mijn verontschuldigingen aan voor het ongemak dat u op 5 november zult ondervinden.
Persoonlijk ben ik TEGENstakingen omdat die acties onze klanten treffen en ontstemmen.
De oorzaak van een vakbondsactie moet echter niet altijd en alléén bij de vakbonden gezocht worden.
Vorige vrijdag (30.10.2009) had een eerste verzoeningsvergadering plaats met de NMBS -top.
Plots begon men daar wel te luisteren naar wat wij al maanden wilden vertellen.
Waarom heeft men dat niet eerder gedaan?
Omdat men bij de NMBS, God weet waarom, aanstuurde op een krachtmeting in de vorm van een staking ?.
Een staking die altijd kwaad bloed zet bij de mensen en waar de
vakbonden, naar buiten uit, altijd als verliezers uitkomen wegens
onverantwoordelijk gedrag.
Men spreekt ook veel over alternatieve acties maar die werken niet.
Een betaalstaking werd uitgeprobeerd zonder succes.
Onlangs stelde iemand mij voor om tijdens de ochtendspits het
autoverkeer te belemmeren door een aantal Ronde punten met autos te
bezetten?????
Nog een ander iemand wilde met mij de perrons in de stations Rood gaan schilderen?
Wees er echter van overtuigd dat ook de vakbonden weten dat er iets moet gebeuren.
Alles op de werknemers afschuiven en principes in één richting toepassen kunnen wij echter niet dulden.
Voor uw eigen veiligheid en voor de kwaliteit van de in de toekomst
aan u verleende diensten moet de reiziger ook van zich laten horen en
niet door altijd alleen de vakbonden te belagen.
Infeite, alleen beseffen we het nog niet, ijveren we voor hetzelfde doel.
Toetje om te eindigen.
De spoorverbinding naar de nationale luchthaven werd aangelegd in een PPS constructie. Publiek, Private, Samenwerking.
De vakbonden riepen de reizigers op hiertegen te reageren omdat deze
handelswijze uiteindelijk nefast zou zijn voor de tarifering en
bijgevolg de reiziger ervoor zou opdraaien.
Wij deelden voorgedrukte klachtenkaarten uit.
Bij de NMBS in Brussel kwamen er uiteindelijk 175 van de 20 000 in Vlaanderen verdeelde kaarten toe.
Onlangs werd een treinticket naar de luchthaven meer dan 2 duurder en
kregen ook wij klachten binnen omdat we zogezegd niet gereageerd
hadden.
We gaan er steeds van uit dat aardgas veruit de properste energie
levert. Blijkbaar beginnen er zich daar toch ook wat problemen voor te
doen met de nieuwe winningsmethodes. Daarom vonden we voor jullie dit
artikel in http://www.counterpunch.org/
Time to Re-Regulate the Industry
The Inflated Promise of Natural Gas
By STAN COX
Holding
out the prospect of vast new domestic reserves, the natural gas
industry is promising to make the United States an energy-rich nation
once again. But we should be careful what we wish for. Spending those
riches could endanger water supplies for millions of Americans while
still failing to solve the climate crisis.
Electric
utilities have expanded their use of gas because gas-fired plants can
be turned up to meet high peak power demand more quickly than can
coal-fired plants. Natural gas is also more climate-friendly than coal
and less menacing than nuclear energy.
With
the discovery of drilling techniques that can extract natural gas from
deep shale formations, the authoritative Potential Gas Committee
estimates that the total of confirmed and potentially accessible
reserves has grown 35 percent in just three years.
Climate bills in the House and Senate contain strong incentives to increase
drilling and burning of natural gas. Seized by anti-coal fervor, most
major environmental groups have gone along with the gas rush.
But
natural gas is clean only in contrast to coal just as a bacon
cheeseburger can be regarded as healthful compared with a double bacon
cheeseburger. Per kilowatt of electricity generated, gas releases 55
percent as much carbon as coal, based on total 2008 energy output and
emissions for the two fuels. And gas drilling poses a growing threat to
our water supplies.
The
investigative news organization ProPublica has documented thousands of
cases of surface and groundwater contamination caused by drilling in
conventional and shale deposits in six states.
Concern
is now growing over hydraulic fracturing, in which water laced with
sand, clay and fracturing fluids is pumped deep underground to create
fissures and free gas trapped in rock formations. Most of the polluted
water returns to the surface and must be handled as waste.
Drilling
in shale, which depends heavily on fracturing, can consume hundreds of
times more water per well than does drilling in traditional gas fields.
In
Pennsylvania, which shares the vast, gas-laden Marcellus shale
formation with four other states, drilling is expected to generate 19
million gallons of waste water daily by 2011, according to the states
Department of Environmental Protection. The water, which carries both
natural and human-made toxins and is up to five times as salty as sea
water, puts a heavy burden on water treatment plants. New York
residents are working to prevent drilling in the Marcellus formation,
because its shale and gas underlie the groundwater source for millions
of people downstate.
Meanwhile,
major fracturing-fluid manufacturers refuse to reveal their products
ingredients. (Industry leader Halliburton maintains that to compel it
to list the chemicals in its products would be an unconstitutional
taking of its intellectual property.) Investigators have managed to
identify many of compounds used in fluids, and many are toxic. Some,
including benzene, formaldehyde, 1,4-dioxane, ethylene dioxide and
nickel sulfate, are confirmed carcinogens.
Gas
companies have enjoyed a slack environmental leash since the 2005
Energy Policy Act exempted them from regulation under the Safe Drinking
Water Act and the Water Pollution Control Act. Twin bills known as H.R.
2766 and S. 1215, currently stalled in Congress, would re-regulate the
industry. They need broader grassroots support.
Meanwhile,
in competing with Big Coal for the affections of Congress, the newly
formed Americas Natural Gas Alliance (ANGA) launched an $80 million
advertising and lobbying campaign earlier this year to promote its
clean, abundant, American, reliable, and versatile product. As
climate bills work their way through Congress, ANGAs efforts appear to
be paying off.
Risking
our water so we can burn more natural gas will not be the planets
miracle climate cure. For the United States to achieve advertised goals
in greenhouse-emission reductions will require not more energy
production, even if somewhat cleaner, but deep cuts in energy
consumption.
Coal
must be phased out as quickly as possible, but more gas wont
accomplish that. While electric utilities gas consumption doubled from
1996 to 2007, coal use continued its steady climb.
What
if, with shale drilling, we could achieve another doubling of gas-fired
electricity generation, but this time eliminate an equivalent amount of
coal-fired generation? Even that steep escalation of gas drilling would
cut the utility industrys carbon emissions by only 12 percent and the
nations total carbon emissions by just 5 percent, based on Energy
Department figures.
Financier
T. Boone Pickens recommends running our vehicles on natural gas. But
substituting natural gas for gasoline in all vehicles would reduce the
nations total carbon emissions by less than 9 percent. Converting all
gasoline-powered vehicles would consume more natural gas than electric
utilities, homes and businesses combined. Consequences for the nations
water would be disastrous.
Natural
gas is being hailed by some, including Pickens, as a high-energy
bridge to a renewable future, and by others as sufficiently
climate-friendly to be a destination fuel. But as gas environmental
drawbacks become more evident, its looking more like a bridge to
nowhere.
Stan Cox is a plant breeder and writer in Salina, Kansas and author of Sick Planet: Corporate Food and Medicine..
His book Losing Our Cool: Uncomfortable Truths about Our
Air-Conditioned World, will be published next June by The New Press.
Write to him at t.stan@cox.net.
Beste lezertjes, we vragen nu een gewijde stilte voor de allergrootste onder de groten der muzikale Belgen of toch tenminste van diegenen die hier werden geboren, de grootmeester der moderne gitaar en jazz, het idool van Jimmy Hendrickx en natuurlijk geen sant in eigen land....Django Reinhardt himself
Terug naar eigen bodem met nog een grote Belg vanuit Sicilië (de 11de Belgische provincie) maar vaak te weinig bekend in Vlaanderen...en toen de clips
nog geen clips waren en in zwart-wit...
