~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke Randdebiliteit ~
~ HÉT "progressief" Orgaan Der "Hangmatsocialisten" ~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke & Politieke Randdebiliteit
12-08-2008
Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV-d
De overheid efficiënter laten werken
Wat begrijpen we onder efficiëntie: een vooropgesteld doel bereiken met het minimum aan middelen die daarvoor noodzakelijk zijn.
De Europese Centrale Bank toonde aan dat de Belgische overheid met 66% van de middelen (van het belastingsgeld, het overheidsbeslag) dezelfde prestaties kan leveren. De lopende uitgaven bedragen zowat 145 miljard euro. De overheid zou dus eigenlijk hetzelfde kunnen doen met 100 miljard euro. Het verschil is bijna drie maal groter dan de besparing die LDD op vijf jaar tijd wil realiseren.
De overheid moet dus meer doen met minder. Kijk naar Ierland die de grootste groei van de Europese Unie realiseert met een overheidsbeslag van slechts 30%.
Vooral inzake de efficiëntie van onze belastingadministratie is het huilen met de pet op. België staat op de 117ste plaats van 119 landen, voor wat betreft de efficiëntie van haar belastingsdiensten!!!
Daar zijn we het volmondig mee eens. Al willen we daar onmiddellijk de bedenking bij plaatsen, dat de grootste roeper wanneer de efficiëntie van de belastingsadministratie zou toenemen, waarschijnlijk de LDD zal zijn
Trouwens dankzij de ontmanteling van deze Diensten door Reynders die men nu toch niet van socialistische sympathieën kan beschuldigen !! Men heeft méér kans om euromillions te winnen dan een bedrijf kans heeft om een grondige belastingscontrole te krijgen. Ten ander de belastingen neemt op dit moment méér privé-personen onder de loep dan bedrijven, omdat hun personeel het daarmee makkelijker heeft dan met de complexe & sluipwegen bewandelende bedrijven.
Het zou moeten geweten zijn dat een goed presterende overheid màg & méér nog geld moét kosten, want elke cent die er écht in geïnvesteerd wordt verdient zichzelf dubbel en dik terug !
Waarom is het in Duitsland mogelijk om minder dan 8% van het BBP te besteden aan de verloning van het overheidspersoneel, terwijl dit in ons land 12% van het BBP in beslag neemt? Eén van de redenen: 40 % van de Waalse beroepsbevolking werkt voor de overheid, het hoogste cijfer van heel Europa. Door een verstandige aanwervingstop (& de invoering van een Copernicus-bisplan) willen wij evolueren naar een Duits niveau. Via natuurlijke afvloeiingen en afspraken met ondernemingen die met de lagere parafiscaliteit gemakkelijker mensen kunnen aanwerven, moet het overheidsapparaat tot de juiste dimensie afslanken. Dit zal niet leiden tot het op straat zetten van mensen, want de ganse hervorming is er op gericht veel meer mensen aan het werk te krijgen.
Heu nogal wiedes omdat Duitsland 50 miljoen mensen telt en Vlaanderen slechts 6 miljoen? Hoeveel procent van het BBP zou Duitsland investeren in sociale zekerheid?
Maar misschien kunnen we al trachten te bekomen dat de ministeriële kabinetten volledig worden afgeschaft vermits totaal nutteloos behalve om de carrière van de vrienden van de vrienden en leuke boost te bezorgen. Maar zou een mooi begin zijn. Helaas lezen we hierover niks !!
Drogreden nummer 1 : lagere fiscaliteit (lees loonlasten) creëert jobs = FOUT !! Een bakker zal niet produceren wat hij kan produceren... een bakker zal produceren wat hij kan verkopen.
Als een bakker zondags 5000 pistolets kan verkopen (de helft in t zwart, uiteraard), en hij hiervoor één gast en één verkoopster nodig heeft, zal hij dan 7000 pistolets bakken met twéé gasten en twee verkoopsters omdat de belastingen lager zijn ?!... Neen, want dan blijft hij met 2000 pistolets zitten. Hij zal dus verder 5000 pistolets blijven bakken en de winst in zijn eigen zak steken.
Drogreden nummer 2 : Als het makkelijker wordt om mensen buiten te smijten zal een werkgever makkelijker mensen aannemen
De groeiende uitgaven zitten nu voornamelijk in de gemeenten, de provincies, de en gewesten. Vandaar dat het belangrijk is om het maximale overheidsbeslag in de grondwet in te schrijven want ook al worden inspanningen geleverd op federaal niveau, ze zullen ongedaan worden gemaakt op de andere niveaus. alle geval moet worden ingegrepen in bepaalde structuren, met name in het
binnenlands bestuur als in de sociale zekerheid.
Te oordelen aan het aantal keren dat het begrip sociale zekerheid sluiks in dit LDD programma sluipt ziet het er niet naar uit dat er aan t eind nog veel van zal overblijven...
De overheid moet zich daarenboven louter toeleggen op haar kerntaken: de bescherming van de openbare orde, van de veiligheid, de openbare gezondheid, een doelgerichte sociale bescherming, bescherming van het leefmilieu of noodzakelijke remmen invoeren
op het overmatig verbruik van schaarse middelen..
Leuk te vernemen dat de overheid nog steeds een aantal kerntaken mag uitoefenen maar rijmt nauwelijks met wat later volgt
Stads- en streekgewesten
In het binnenlands bestuur wil LDD de provincies afschaffen en vervangen door Stads- & Streekgewesten.
...& Door het één te vervangen door t ander wordt t niet goedkoper ?!...
Provincies zijn constructies van de 18de eeuw waarvan het nut volkomen achterhaald is sinds het ontstaan van de federale staat en de gewesten. Het bestaan van provincies leidt tot beleidsoverlappingen en mede hierdoor tot extra overbodige belastingen.
...& Door deze beleidsdomeinen niet langer "provincies" te noemen, maar "Stads- en Streekgewesten" is dit opgelost ?!..
Ondanks het bestaan van de provincies kan men de geldverslindende en ondemocratisch samengestelde intercommunales niet afschaffen. Samenwerking tussen de Stads- & Streekgewesten zou via het Vlaamse Gewest verlopen.
Een stads- of streekgewest is een gebied van de juiste dimensie. Het kan meer maatwerk leveren en leidt tot minder bureaucratie en lagere kosten. Het Streekgewest is dan nog specifiek opgebouwd rond regios die ook als dusdanig als een sociologische realiteit worden ervaren door de burgers.
Er wordt nogal snel vanuit gegaan dat de provincies vervangen door stads- en streekgewesten zo wie zo een besparing zou opleveren... & dat deze nieuwe omschrijvingen als een sociologische realiteit zullen ervaren worden door de burger Wij betwijfelen of de sociologische realiteit van de provincies niet zou gesmaakt worden door de zelfde burgers.
In een land als Denemarken zijn er kleinere entiteiten waar dit wél goed functioneert, maar dit heeft natuurlijk ook veel te maken met de geografische realiteit. In Vlaanderen is dit veel moeilijker toepasbaar, tenzij bijv. OostVlaanderen of Antwerpen worden uitgebreid met de Noordoostelijke delen van het District Halle Vilvoorde.
Hervorming van de SZ-structuren
In de sociale zekerheid moeten de historisch gegroeide instellingen worden hervormd. Het spreekt voor zich dat bepaalde fusieoperaties of andere ingrepen doorgevoerd door mensen met grote kennis van werking van organisaties, heel wat besparingen zou opleveren die de sociaal gerechtigde ten goede komen. Heel ons SZ-stelsel draagt de sporen van verzuiling en een overmatige bureaucratie. Geld, dat de belastingbetaler meent te besteden aan sociale bescherming van zijn medeburgers, komt dus niet terecht
waar het hoort, namelijk bij het SZ-apparaat zelf.
...Als er één soort zinnen is die ons in 't bijzonder verontrust, dan zijn het dit soort zinnen wel : (sic) ... ″Het spreekt voor zich dat bepaalde fusieoperaties of andere ingrepen doorgevoerd door mensen met grote kennis van werking van organisaties, heel wat besparingen zou opleveren die de sociaal gerechtigde ten goede komen″ ... ″mensen-met-grote-kennis-van-werking-van-organisaties″ ruiken naar crisismanagers die meestal héél grote sociale kerkhoven maken onder het mom van... reorganisaties.
In het programma dat we tot hiertoe gezien, bekeken & gelezen hebben, mede met de achtergrondinformatie die we vonden & hier reeds aan bod lieten komen in onze beschouwingen over het "Libertaire Gedachtengoed", is het ondertussen voor ons overduidelijk, dat men niet wilt "reorganiseren", maar dat men aan sociale afbraak wilt doen !! Voor de jongens & meisjes van de LDD moet dit alles liefst van al met de grond gelijk gemaakt worden, kortom afgeschaft worden !!
Verder willen we in deze wel even het volgende argument aanhalen. We vonden dit bij onze Noorder-Buren...
Bea Cantillon over de achteruitgang van de sociale zekerheid in België
In de aanloop naar de verkiezingen gonzen de media van goed nieuws en hoopvolle beloftes. De studie Postremus inter pares sloeg dan ook in als een bom: het Centrum voor Sociaal Beleid (CSB) van onze universiteit trok aan de alarmbel met de boodschap dat de Belgische welvaartsstaat niet meer is wat ze vroeger was. We gingen te rade bij vice-rector en CSB-directeur Bea Cantillon.
De resultaten van uw studie veroorzaakten behoorlijk wat ophef. Kan u kort uw conclusies schetsen?
BEA CANTILLON Het Belgische sociale zekerheidsmodel is aan het afkalven. In de jaren zeventig en tachtig was het wereldwijd de absolute top. Nu behoren we nog steeds tot de Europese kopgroep met daarin ook Denemarken, Duitsland, Finland, Frankrijk, Luxemburg, Nederland, Oostenrijk en Zweden; de negen landen waarmee we onszelf graag vergelijken maar binnen die groep presteren we matig.
Hoe zijn we onze koppositie dan kwijtgespeeld?
CANTILLON Twee loodzware gewichten wegen op de Belgische sociale zekerheid: de overheidsschuld en de werkloosheid. Een deel van onze belastingen dient om de overheidsschuld af te betalen. Dit betekent dat de fiscale druk hoger is dan elders, maar de return relatief klein. Ten tweede hebben we weinig mensen aan het werk. Er zijn dus in verhouding weinig mensen die bijdragen voor de sociale zekerheid betalen, en omgekeerd een erg groot aantal mensen dat net nood heeft aan een uitkering. Door deze twee factoren is ons sociaal model er de laatste vijftien jaar sterk op achteruitgegaan, waardoor er grotere kloven ontstaan in de samenleving. Tussen werkenden enerzijds en werklozen, gepensioneerden en zieken anderzijds, maar ook bijvoorbeeld tussen mensen met kinderen en mensen zonder kinderen.
Men heeft het vaak over een sluipend gevaar dat zich onopgemerkt voltrokken heeft. In 97 waarschuwde u er echter al voor dat een aantal economische en sociale trends zou leiden tot een grote druk op de sociale zekerheid.
CANTILLON Dit verhaal hebben wij al veel vaker geschreven: de sociale zekerheid weegt te zwaar, ze is verzadigd, het kan zo niet voort. Deze studie is geen primeur. In de jaren tachtig had men reeds hetzelfde probleem: een hoge overheidsschuld, veel hoger nog dan nu, en weinig mensen aan het werk.
Hoe reageerde de overheid er toen op?
CANTILLON In die periode dat was de periode-Dehaene, die eerst minister van Sociale Zaken was en daarna premier heeft men het systeem selectiever gemaakt. Men voerde belangrijke besparingen door in de sociale zekerheid maar men sneed enkel bij diegenen die het aankonden: samenwonenden zonder kinderen, om maar één voorbeeld te geven. Zij die het financieel minder breed hadden, zoals alleenstaanden, ondervonden geen last van deze besparingen.
Dat kon men niet blijven doen.
CANTILLON Neen. Eind jaren tachtig was deze piste opgebruikt: selectiever kon niet meer.
In de jaren negentig koos de regering er dan voor om geen welvaartsaanpassingen meer door te voeren.
CANTILLON Men heeft de uitkeringen niet langer samen met de lonen, het nationale inkomen of de algemene welvaart in het land laten stijgen. Dat verklaart de groeiende ongelijkheden in de maatschappij.
Keuzes durven maken
Welke maatregelen zou de overheid nu moeten nemen om de sociale zekerheid te beschermen?
CANTILLON Ten eerste moet men meer mensen aan het werk krijgen. Het huidige activeringsbeleid is een stap in de goede richting, maar verzinkt in het niets vergeleken met dat van Nederland of de Scandinavische landen. Ten tweede zou men de sociale zekerheid lichter moeten maken. Nu wordt er te veel gedekt: risicos waarvan men zich de vraag moet stellen of het wel degelijk sociale risicos zijn.
U bedoelt het tijdskrediet, waarmee werknemers tijdelijk loopbaanonderbreking kunnen opnemen.
CANTILLON Bijvoorbeeld, ja.
Gilbert De Swert, voormalige hoofd van de ACV-studiedienst, antwoordde hierop dat het tijdskrediet minder dan 1 procent van de kosten voor sociale zekerheid uitmaakt.
CANTILLON Dat klopt, maar het is een tekenend voorbeeld voor de mentaliteit van een maatschappij die geen keuzes durft te maken. Men durft niet meer te definiëren wat maatschappelijke verantwoordelijkheid is en wat niet. Een loopbaanonderbreking om voor je kinderen of voor je zieke ouders te zorgen, dat moeten we uiteraard ondersteunen. Maar welk risico dekt onze sociale zekerheid als een werknemer tijdskrediet opneemt om naar de Balearen te gaan? We durven het maatschappelijk debat niet aan te gaan.
Hetzelfde geldt voor brugpensioenen. De meeste 58-plussers zijn nog voldoende fit, zowel fysisch als mentaal, om zeer productief te zijn. We laten hen desalniettemin vervroegd met pensioen gaan. Men moet durven kiezen en enkel de 58-plussers die het daadwerkelijk nodig hebben ondersteunen. Ook werkloosheidsuitkeringen zijn een goed voorbeeld: de sociale zekerheid moet enkel onvrijwillig werklozen bijstaan, dat spreekt toch voor zich? De controle hierop was echter lange tijd verwaarloosbaar, men gaf zonder veel nadenken álle werklozen een uitkering, onbeperkt in de tijd.
Wanneer we over brugpensioenen en werkloosheidsuitkeringen spreken, hebben we het duidelijk niet meer over 1 procent. Het is tijd om keuzes te maken.
Mensen geven niet graag af wat ze als verworven rechten zien.
CANTILLON Toch is er geen andere optie: langzamerhand begint dat besef bij iedereen door te dringen. Het is de enige manier om de sociale bescherming voor zij die het nodig hebben op een behoorlijk niveau te krijgen.
Waarom hebben we het zo moeilijk om keuzes te maken?
CANTILLON Verschillende factoren spelen mee. De communautaire tegenstellingen in België zijn zeker van belang: het is moeilijk een degelijk sociaal beleid te voeren in een land waar de bevoegdheidsverdeling niet gestabiliseerd is. Van een sociaal federalisme is er eigenlijk geen sprake. Naast grote sociaaleconomische tegenstellingen zijn er ook belangrijke politieke verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië. Over de taalgrens bekijkt men deze problematiek heel anders: men reageert er sussend, hoewel daar veel meer werkloosheid en armoede is. Een tweede factor zijn de behoudsgezinde reflexen in het middenveld.
Bedoelt u met dat laatste de reactie van Gilbert De Swert, die de conclusie uit uw studie in twijfel trekt?
CANTILLON Inderdaad. Hij zegt dat de minstbedeelden niet armer geworden zijn, integendeel, dat dit enkel zo lijkt omdat de welvaart van de anderen steeg en de rijken dus rijker werden. Het gaat met andere woorden slechts om relatieve verschillen, zegt De Swert. Maar daar gáát het potverdekke juist over, die relatieve verschillen! De verdeling van de welvaart, dat is net wat van belang is. Het is toch merkwaardig dat een syndicalist zon standpunt inneemt over de groeiende ongelijkheden in de samenleving? Vanuit een verkeerd begrepen groepsbelang weert men noodzakelijke hervormingen van de politieke agenda: men heeft schrik dat wanneer men te hard roept dat het niet goed gaat, er ook daadwerkelijk besparingen zullen volgen. Zon behoudsgezinde instelling is uiteraard nefast op langere termijn, in de eerste plaats voor zij die op de sociale bescherming aangewezen zijn voor hun bestaanszekerheid.
Een gebrek aan verantwoordelijkheidszin.
CANTILLON Niet toevallig zijn de huidige koplopers op het vlak van sociale zekerheid de Scandinavische landen. Kenmerkend is de grote maatschappelijke verantwoordelijkheidszin die daar leeft. Een samenleving met een grote solidariteit, waar de burgers hun rechten maar ook hun plichten kennen.
Ontbreekt dit besef in België?
CANTILLON In België is er niet echt sprake van verantwoordelijk gedrag op de arbeidsmarkt, noch bij de werkgevers, noch bij de werknemers: kijk maar naar het tijdskrediet, de brugpensioenen, Dat is niet de schuld van de individuen die hiervan gebruik maken, maar van het hele systeem en de maatschappij die het in stand houdt.
Vergrijzing
Even terug naar de twee basisfactoren: werkloosheid en overheidsschuld. De laatste weken werden de kranten gevuld met goednieuwsshows over de economie: in sommige regios was de werkloosheid zo goed als onbestaande, Verhofstadt II zou dan toch bijna aan de 200.000 banen geraken,
CANTILLON Dat klopt, maar je moet die zaken kunnen plaatsen. Om te beginnen zijn de ons omringende landen performanter geweest dan wij in het creëren van werkgelegenheid. Verder is het juist dat er 180.000 jobs zijn bijgekomen, maar tegelijkertijd zijn er veel meer mensen op de arbeidsmarkt ingestroomd: om demografische redenen en ook omdat er nog steeds een toevloed is van vrouwen die voordien niet of minder werkten. Dat verklaart waarom zowel de tewerkstelling als de werkloosheid tegelijkertijd toegenomen zijn.
Het verhoogde aantal mensen op de arbeidsmarkt is slechts tijdelijk: het actieve, werkende deel van de bevolking zal dalen door de vergrijzing.
CANTILLON Inderdaad, tegen 2015 zullen we reeds een duidelijk verminderde instroom op de arbeidsmarkt zien, louter om demografische redenen.
Dat betekent een besparing voor de sociale zekerheid op de werkloosheidsuitkeringen, maar
CANTILLON Daardoor is het probleem van de afkalvende sociale zekerheid niet opgelost, integendeel. Naast een kleinere instroom op de arbeidsmarkt krijg je een sterke toename van het aantal pensioengerechtigden.
De Studiecommissie voor Vergrijzing voorspelt een meerkost voor de sociale zekerheid van 3,4 procent van het bruto binnenlands product tegen 2030 door de vergrijzing.
CANTILLON Dat is erg veel. We moeten daarbovenop ook nog iets doen aan de nieuwe behoeften, zoals onderwijs en ouderenzorg, of de inspanningen voor het milieu: zaken waarvoor we in elk geval iets extras zullen moeten doen. En dan hebben we de afkalvende sociale zekerheid nog niet eens aangepakt!
Heeft paars op dit vlak gefaald?
CANTILLON Paars heeft de gunstige economische conjunctuur te weinig gebruikt om de overheidsschuld versneld af te bouwen. Dat is erg, want zo hebben we de kans laten liggen om in goede omstandigheden alvast een voorsprong te nemen op de problemen van de volgende decennia. Nu is het te laat: in 2010 komen we reeds in een turbulente fase. De samenleving zal grondig wijzigen als gevolg van de vergrijzing. Dan zal men dubbele inspanningen moeten doen.
Privatisering en liberalisering
Hoe zit het met de privatisering van de sociale zekerheid?
CANTILLON Die is nu volop bezig, als reactie op de achteruitgang van ons sociaal systeem. Neem nu de gezondheidszorg: de bijdrage van de patiënt ligt er inmiddels rond de 25 procent, dat is zeer hoog in vergelijking met andere landen. Als reactie laten mensen zich privaat verzekeren. Hetzelfde geldt voor de pensioenen: het pensioensparen en de aanvullende pensioenen nemen snel toe.
Men vergeet vaak dat deze privatisering een bedreiging voor het basissysteem is. Pensioensparen en aanvullende pensioenen worden in mindering gebracht van de belastingen, wat dan weer minder inkomsten voor de sociale zekerheid betekent. Zo kom je in een vicieuze cirkel
Waardoor we automatisch naar een minimale sociale zekerheid naar Angelsaksisch model gaan?
CANTILLON Daar gaan we momenteel naartoe, ja. We hebben ons vooraf niet de vraag gesteld of we er tevreden mee zijn of niet. Nu is het aan een hoog tempo aan het gebeuren zonder dat er een democratisch debat over geweest is. Zelfs in linkse kringen neemt men op dit moment de basisvraag, de kwestie van ongelijkheid en verdeling, niet meer op. Het probleem wordt er weggewuifd en de groeiende kloof tussen werkenden en uitkeringstrekkers wordt er niet ernstig genomen. Men heeft er de mond vol over gelijkheid van kansen, maar over de verdeling van de welvaartskoek wordt amper een woord gerept.
Welvaartscreatie en gelijke kansen worden belangrijker geacht dan welvaartsverdeling.
CANTILLON Ja, men probeert nu iedereen gelijk aan de start te krijgen, niet meer aan de meet.
Een liberalisering van links.
CANTILLON Dat klopt. Dat gebeurt in bijna alle Europese landen.
Vroeger was u zelf CVP-senator. Reacties op uw studie durven wel eens ad hominem zijn: men verwijt u partijgebondenheid. Hoe voelt u zich daarbij?
CANTILLON Ik trek me daar eerlijk gezegd weinig van aan. Ik heb loyaliteiten, maar dat belet me niet mijn werk als onafhankelijk onderzoeker te doen. In 97 heb ik in volle verkiezingsperiode een studie gepubliceerd over de toename van de armoede in de jaren negentig - toen SP én CVP aan de macht waren - terwijl ik zelf op de senaatslijst stond. Men kan mij dus niet verdenken van partijpolitieke manoeuvres. Neen, daar sta ik boven en ik denk dat ik voldoende maatschappelijke geloofwaardigheid heb. Verstandige politici geven me trouwens gelijk.
Kriebelt het niet om terug actief in de politiek te gaan?
CANTILLON Absoluut niet. Ik werk nu hard om van de UA een sterke, grote universiteit te maken, de beste van Vlaanderen! (lacht) Hier heb ik het gevoel dat ik mijn steentje kan bijdragen en het verschil maken. Neen, kriebelen doet het niet!
...een brief van André De Smet, welliswaar een oude brief, maar wat de tekst niet minder actueel maakt
...
Da geht ein mensch, da geht ein monument
door Eric Goeman
In februari 2003 werd André De Smet getroffen door een beroerte. De beroerte maakte een plots einde aan zijn strijdbare leven. Hij werd uiteindelijk opgenomen in een rusthuis in Oostende waar hij overleed op woensdag 16 januari 2008.
André De Smet was een monument, een monument van de vredesbeweging (met een parcours vanuit het verzet in de Tweede Wereldoorlog naar het Onafhankelijkheidsfront, de Communistische Partij, de Belgische Unie voor de verdediging van de Vrede tot Vrede Vzw) en een spilfiguur in de eerste jaren van Attac Vlaanderen waarvan hij mede-oprichter was.
( ... )
André had de doelstellingen van Attac heel goed begrepen: niet alleen actie voeren maar de mensen zo goed mogelijk informeren of zoals het in de statuten van de moederorganisatie Attac France stond: education populaire. Vroeger noemde men dit volksverheffing.
Zaken die helemaal niet meer populair zijn in het postmoderne vervlakkende tijdperk, maar die noodzakelijk blijven om de strijd zo goed mogelijk te kunnen voeren. Van in het begin verschilden André en ik van mening over de samenstelling van een lokale kern.
Ik was altijd overtuigd dat een kern zoveel mogelijk moest bestaan uit individuen die hun persoonlijke verantwoordelijkheid en engagement moesten opnemen in de strijd tegen het neoliberalisme.
André was van mening dat vooral sociale, syndicale en politieke organisaties deel moesten uitmaken van een kern.
Hij zocht bondgenootschappen. Dat heeft hij heel zijn actieve leven gedaan. De politieke en ideologische zuilen proberen doorbreken door bondgenootschappen te organiseren.
Misschien heeft André achteraf gelijk gekregen.
Want individuen, hoe sterk geëngageerd ook, komen en gaan en scheppen een gebrek aan continuïteit en onzekerheid. Terwijl het engagement van organisaties meestal een langer politiek leven beschoren is: ofwel gaat het slecht en valt ook alles uit elkaar, ofwel gaat het goed en dan kan het alleen maar beter worden.
Daarom is het spijtig dat André nooit de vorming van het Belgisch Sociaal Forum heeft mogen smaken.(zoals hij ook onze weinige overwinningen, zoals het afremmen van de Bolkestein-richtlijn en de parlementaire stemming van de Belgische Tobintakswet, niet meer bewust heeft kunnen meemaken). Hij zou zich daar als een vis in het water hebben gevoeld: de unieke samenwerking tussen zoveel verschillende politieke biotopen zoals vakbonden, NGOs, sociale actiegroepen en bewegingen.
Die bondgenootschappen verlopen niet altijd van een leien dakje maar met vallen en opstaan blijft het Belgisch Sociaal Forum een uniek samenwerkingsverband.
Het feit dat André mede aan de basis ligt van de Attac-beweging in Vlaanderen en het feit dat Attac Vlaanderen en Attac Wallonie-Bruxelles mede aan de kar trekken om het Belgisch Sociaal Forum levend te houden zou hem met politieke trots vervullen.
Daarom was hij een monument of zoals iemand mij zei zo maken ze er geen meer. Maar André De Smet heeft vooral zichzelf gemaakt en gevormd. Hij las alle dagen Le Monde en elke maand Le Monde Diplomatique en hij begon elke stuurgroep over nieuwe analyses over de mondialisering. Hij maakte zich zeer sterk tegen de dreiging van de GATS, de liberalisering en privatisering van publieke diensten.
Op 29 maart 2002 ontving ik een mail vanwege Alfons Vandenbussche van Attac Oostende met de vraag om een tekst van André te willen plaatsen op de website van Attac Vlaanderen.
Met de toekomstige strijd van SPOOR en POST in het vooruitzicht wist André toen al dat de strijd voor de publieke diensten (naast de Tobintaks) een cruciaal speerpunt was voor het andersglobalisme. Hieronder volgt de tekst van André De Smet:
"MET HET SPOOR ZIJN DE PRIVATISERINGEN VAN ALLE OPENBARE DIENSTEN GESTART."
Dinsdag 26 maart viel het bericht dat begin april een private firma, Dillen & Le Jeune Cargo, waarin de Zwitserse Multinational Hulsa-groep belangen heeft, op de lijnen van de NMBS per week vijf goederentreinen gaat inleggen van Aken naar Antwerpen en terug.
Meteen is de privatisering ingezet zoals in Groot-Brittannië en gedeeltelijk in Duitsland en Nederland , van het geheel van het Belgisch spoorwegnet. Sinds 1991 werd door de Europese Unie een richtlijn bekend gemaakt waarin de privatisering van het vrachtvervoer voorzien werd. Op alle toppen van de EU werd dit bevestigd en twee jaar geleden werd de datum van 2003 te Lissabon vooropgezet.
Naast het spoor werden toen de post, de energie, luchtvaart en communicatie als eerst te verwezenlijken privatiseringen vooropgezet.
Er wordt spoed achter gezet. Einddatum voor de volledige liberalisering van het vrachtvervoer was eerst 2008, daarna 2006 en nu is het reeds 2003.
Deze eerste stappen in de privatisering maken deel uit - in het kader van de globalisering - van het ALGEMEEN AKKOORD VOOR DE LIBERALISERING VAN ALLE DIENSTEN die door de Wereldhandelsorganisatie (WTO),na de mislukte top van Seattle, werd bekend gemaakt. De Europese Unie en de lidstaten verleenden hieraan hun volle medewerking.
Liberalisering betekent de privatisering van alle openbare diensten: spoor, luchtvaart, gezondheidszorg, zieken- en bejaardentehuizen, sociale zekerheid, onderwijs, communicatie, cultuur, sport, enz, enz.
Sinds het begin van het jaar 2000 zijn te Genève onderhandelingen aan de gang waaraan functionarissen van de regeringen, en van internationale organisaties maar ook experten van de multinationale ondernemingen rechtstreeks of onrechtstreeks deelnemen. Tijdens de Wereldconferentie van de WTO in Doha (Quatar) werden deze onderhandelingen nogmaals bekrachtigd en besloten ze dringend verder te zetten.
De multinationale ondernemingen die, door de opeenvolgende fusies, steeds groter worden en invloed krijgen in de regeringen zien in de privatiseringen nieuwe vormen om hun werking uit te breiden winsten te maken en hun invloed uit te breiden.
Het is genoeg bekend, (het spreekt vanzelf) dat ondernemingen die privatiseren dat niet doen voor de tewerkstelling maar om steeds meer winsten te maken. De gemeenschap laten ze voor de kosten opdraaien. Hun bekende gevolgde principe bestaat er in te herstructureren door:
1) het personeel te verminderen, dus afdankingen om op de loonkosten te sparen
2) lagere lonen voor de overblijvers en een hoger arbeidstempo
3) besparingen uitvoeren op de dienstverlening
En bovendien het innemen van sleutelposities in de samenleving om grotere druk te kunnen uitoefenen op de regeringen. Zo eisten de private ziekenhuizen in Frankrijk van de regering dat zij zou tussenkomen in de lonen van verpleegsters terwijl hun bestuurders en specialisten drie maal meer verdienen dan die van de openbare ziekenhuizen. Het is onrustwekkend dat de politieke wereld aan deze operaties meewerkt net zoals de media die eveneens afhankelijk zijn van de financiële en economische machten, niets doen om de openbare opinie te informeren, laat staat er zich tegen verzetten.
Het is dringend noodzakelijk dat alle democraten zich verenigen om een dam op te werpen tegen deze nefaste privatiseringen die op ons afkomen.
Het is verheugend vast te stellen dat de spoormannen, die de lessen trekken uit de nefaste en catastrofale privatiseringen zich samen inzetten om dat te verhinderen.
ATTAC Oostende roept alle democraten op om waakzaam te zijn. Door zich te informeren, de andere burgers van het belang van de inzet te overtuigen en deel te nemen aan de acties zullen we er in slagen een grote volksbeweging tegen de privatiseringen op gang te brengen.
HET GAAT ONS ALLEN AAN
André De Smet -
ATTAC- OOSTENDE
...Tot hier onze comments & wat we hierover vonden op het world wide web. ...& Wees gerust, we zijn er ons van bewust dat die hoogst waarschijnlijk niet zullen opwegen tegen wat de experten van de LDD verklaren & uit hun nek lullen !
...Hop...op naar 't volgende LDD-programmapunt !
...
De vakbonden ontvingen in 2005 tegemoetkomingen in hun administratiekosten ten belope van 138 miljoen euro, de mutualiteiten in 2004 864 miljoen euro.
So ?!... Vakbonden zorgen er tenminste voor dat de sociale verworvenheden waar onze grootvaders, overgrootvaders & over-overgrootvaders voor bloedige strijd gestreden hebben & in sommige gevallen zelfs voor gestorven zijn, dat die gevrijwaard blijven van MISBRUIK !! Meer nog nemen vakbonden de belangen waar voor hun leden (Althans dit zou zo moeten zijn !) Dat dit voor de LDD & de Libertariërs een probleem is, dat is overduidelijk, want het liefst vanalles zouden zij in àlles de vrije hand hebben & kunnen doen & laten wat zij willen zonder ook maar enig controle, zonder ook maar één organisatie die opkomt voor de "werkman & bediende", m.a.w. zonder op enige manier rekening te houden met de rechten van anderen... maar dat zal u later nog wel duidelijker worden !!
Derhalve wensen wij er toch wel op te wijzen, dat er nog steeds iets bestaat als het recht op "zich te vereningen". In dit geval is dit een vakbond. ...& als die vakbond vervolgens optreed als "vertegenwoordiger van" & daarmee de belangen behartigt van zijn leden, dan moet dit ook kunnen. Wij zien dus ook geen enkele reden om vakbonden van die functie te ontheffen.
So ?!... Vakbonden zorgen er tenminste voor dat de sociale verworvenheden waar onze grootvaders, overgrootvaders & over-overgrootvaders voor bloedige strijd gestreden hebben & in sommige gevallen zelfs voor gestorven zijn, dat die gevrijwaard blijven van MISBRUIK !! Meer nog nemen vakbonden de belangen waar voor hun leden (Althans dit zou zo moeten zijn !) Dat dit voor de LDD & de Libertariërs een probleem is, dat is overduidelijk, want het liefst vanalles zouden zij in àlles de vrije hand hebben & kunnen doen & laten wat zij willen zonder ook maar enig controle, zonder ook maar één organisatie die opkomt voor de "werkman & bediende", m.a.w. zonder op enige manier rekening te houden met de rechten van anderen... maar dat zal u later nog wel duidelijker worden !!
Derhalve wensen wij er toch wel op te wijzen, dat er nog steeds iets bestaat als het recht op "zich te vereningen". In dit geval is dit een vakbond. ...& als die vakbond vervolgens optreed als "vertegenwoordiger van" & daarmee de belangen behartigt van zijn leden, dan moet dit ook kunnen. Wij zien dus ook geen enkele reden om vakbonden van die functie te ontheffen.
In een tijd waar iedereen een bankrekening heeft of kan hebben, kan de terugbetaling van ziektekosten en uitbetaling van stempelgeld perfect via de bestaande kruispuntbank van de sociale zekerheid geautomatiseerd worden en door de overheid zelf betaald net zoals in Denemarken.
Waar er inderdaad ook maar één overkoepelende (Landsorganisation) vakbond is (horizontale nivellering), terwijl hier de syndicale organisaties inderdaad verticaal genivelleerd zijn ingevolge de historische ontwikkeling en verzuiling Vergeten we echter niet dat de belastingen in Denemarken torenhoog zijn, een pintje kost er makkelijk 4 of meer sigaretten kosten 10 euro per pakje, mààààààr sociale zekerheid is er VOLLEDIG gratis !!
Hier vinden we al een eerste ongerijmdheid met hierboven beschreven afslankingen van het overheidsapparaat. Men laat hier doorschemeren dat de vakbonden de administratiekosten ontvangen zonder enige tegenprestatie te leveren. Dit is natuurlijk volledig fout want zij moeten hiervoor personeel ter beschikking stellen dat toch maar mooi geen ambtenarenstatuut heeft dus bij de overheveling van dit takenpakket zal dat een mooie duit kosten. Maar misschien mogen we reeds vermoeden dat LDD met z'n privatiseringen er alleen maar op uit is om gewoon de geldstroom in een andere richting te leiden. Want tenslotte draait privatisering steeds rond rendement & rendement heeft maar één doel & dat is WINST genereren !!
Verder willen we er ook op wijzen dat er naast de vakbonden ook zo nog iets bestaat als de HVW ~"Hulpkas voor werkloosheidsuitkeringen"~ Het is dus iedere uitkeringsgerechtigde vrij om zich, zonder vakbond zich te wenden tot de HVW, of zich door een vakbond te laten vertegenwoordigen voor zijn administratief in orde zijn met de werkloosheid.
Het is voor ons quasi overduidelijk dat de LDD er alléén maar op uit is om sociale verworvenheden af te breken & dat het dus duidelijk nodig is dat de Belgische Bevolking weet waar aan & waar af als deze partij aan de macht komt !!
Aanvulling op een reeds besproken LDD-programmapunt - AANVULLING 1
*GRIJNS*...
Het hoeft geen betoog dat we ons het recht toemeten, om als we nieuwe "vondsten hebben in onze argumentering om NIET voor het programma van de LDD te stemmen in de nabije toekomst, dat we van dit recht zullen gebruik maken...
...& Zoals u ondertussen waarschijnlijk al zult doorhebben, wij linken intussen Jean-Marie Dedecker & zijn LDD aan het "Libertaire Gedachtengoed", de jongens & meisjes die het liefst vanal onze staat zouden afschaffen. En als we zeggen "De Staat" afschaffen, dan bedoelen we niet alleen het concept van Staat, maar méér nog & in het bijzonder de welvaart-staat, het model waar België voor staat.
...& hier is zo onze eerste aanvulling... & goed als we zijn, zullen we dat netjes in de papieren versie er tussen verwerken, op de plaats waar dit hoort te staan...
In het eerste deel van onze comments op het partij-programma van de LDD "Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV-a" wordt er in het begin van het "sociaal-economische luik" aangevat met... & we citeren even om geen misverstanden te hebben...
Sociaal-economisch
Vlaanderen, en zelfs Wallonië, zijn in staat groeicijfers te realiseren die het wereldgemiddelde overstijgen. We hebben het potentieel om te concurreren met steden als Hong Kong, Singapore en andere paradijzen van de economische vrijheid. We zijn in staat tezelfdertijd een typisch West-Europees sociaal model te behouden.
We stelden :
Kijk-kijk-kijk... we zijn nog maar amper begonnen met lezen, géén 5 zinnen ver & we vinden reeds de vergelijking met andere vrijhandelssteden in de wereld (sic) ″...Hong Kong, Singapore en andere paradijzen van de economische vrijheid...″ ...waar het zogezegd zoveel beter zou gaan, màààrrr waar ook totaal andere wetten heersen op sociaal-economisch vlak !! (zie het gedachtengoed van de Libertariërs)
We wijzigen dit & vullen tevens aan...
Kijk-kijk-kijk... we zijn nog maar amper begonnen met lezen, géén 5 zinnen ver & we vinden reeds de vergelijking met andere vrijhandelssteden in de wereld (sic) ″...Hong Kong, Singapore en andere paradijzen van de economische vrijheid...″ ...waar het zogezegd zoveel beter zou gaan, màààrrr waar halen onze LDD'rzz toch hun mosterd...
*GRIJNS*...
...
Kwart van Hongkongers is miljonair
Het blijkt weer dat economische vrijheid en welvaart samengaan. De Heritage Foundation publiceert elk jaar de Index of Economic Freedom. En Hong Kong staat al jaren bovenaan.
SINGAPORE - Nergens ter wereld is de miljonairsdichtheid zo groot als in Hongkong, waar 26,4 procent van de bevolking miljonair is, althans in dollars gerekend. Dat heeft de Britse vermogensbeheerder Barclays Wealth woensdag bekendgemaakt.
Op nummer twee staan de Singaporezen. In het Aziatische ministaatje is 23,3 procent van de bevolking miljonair, gevolgd door Zwitserland (22,3) en Denemarken (17,9).
De vermogensbeheerder verwacht dat Singapore over tien jaar op de eerste plaats staat met 40,7 procent. Opleiding, technologie en globalisering hebben Azië macht en geld opgeleverd, aldus Barclays Wealth.
De Verenigde Staten beschikken vooralsnog nog steeds over het grootste nettovermogen, gevolgd door Japan en de Britten, maar China zal over tien jaar naar verwachting de derde plaats innemen.
Niet alleen voor de rijkste laag is vrijheid goed, ook voor de onderkant van de samenleving.
Zoals u terecht zult opmerken is dit weer eens een libertarische site die ons weer eens "gouden bergen" belooft, maar of dit waar is & zomaar klakkeloos aan te nemen ?!... & wie is "De Heritage Foundation" ?!..
...
Heritage Foundation
De Heritage Foundation is een conservatieve Amerikaanse denktank opgericht in 1973.
Deze denktank (think tank) heeft als missie om conservatieve waarden te promoten, gebaseerd op de vrije markt, een gelimiteerde overheid, individuele vrijheid, traditionele Amerikaanse waarden en een sterke defensie. Het bedoelde erfgoed (heritage) is het Joods-Christelijke gedachtegoed en het gedachtegoed van de opstellers van de Amerikaanse grondwet (de Founding Fathers). Het is voor de financiering afhankelijk van giften van bedrijven, stichtingen en particulieren.
Deze denktank wordt gezien als een belangrijke kracht achter de opkomst van het conservatisme in Amerika. Het legt meer dan het American Enterprise Institute de nadruk op het belang van gezinswaarden (family values).
Elk jaar publiceert dit instituut in samenwerking met The Wall Street Journal de Index of Economic Freedom, een ranglijst van alle landen. Aan de hand van criteria als regulering van de arbeidsmarkt, belastingdruk, slechte bescherming van eigendomsrechten, aanwezigheid van corruptie en handelsbarrières wordt voor elk land een score berekend. De score wordt sinds 2007 in percentages berekend en wijkt daarom af van voorgaande jaren. Nederland staat in 2007 op de 14e plaats, België op de 17e plaats. Hongkong is het land met de meeste economische vrijheid.
De 20 best scorende landen van de Index of Freedom 2007:
België hoort bij de meest vrije economieën ter wereld. Dat zegt de prestigieuze Amerikaanse denktank de Heritage Foundation. In 2007 staat België zeventiende op 164 landen. Hongkong, Singapore en Australië staan helemaal bovenaan. De best scorende Europese landen zijn het Verenigd Koninkrijk, Ierland en Luxemburg. Landen als Japan, Duitsland en Zweden staan achter ons.
België gaat er trouwens nog op vooruit, zo blijkt uit de indexen. In 2006 was België twintigste; tien jaar geleden, in 1997, prijkte ons land slechts op een 30ste plaats. De Index van Economische Vrijheid van de Heritage Foundation bestaat uit een aantal deelindexen zoals monetaire vrijheid, financiële vrijheid, fiscale vrijheid, eigendomsrechten en afwezigheid van corruptie...
De meeste vooruitgang door België werd geboekt inzake reglementering, investeringsvrijheid en vrijheid overheidsinterventie. Voor reglementering (90,8) en investeringsvrijheid (90) behaalt ons land zijn beste cijfers.
Mogen we stellen dat er eigenlijk niet zoveel te klagen is ?!
Trouwens, wat ons méér interesseert is de "Human development index" ofte "Monitoring human development: enlarging peoples choices"... Wat zeg maar van een andere orde & grootte is. Want er is GODVERrr !! ook nog wel iets anders dan GELD & economie !!
...& Rààr mààr wààr... dààr staat België ook op de 17de plaats... Hong-Kong echter op de 21ste & Singapore op de 25ste plaats... 't Is natuurlijk ook maar vanuit welk perspectief dat je naar het totale plaatje kijkt nietwaar...
Het betreft hier, "Human Development Report 2007/2008" - "Fighting climate change : Human solidarity in a divided world" Published for the United Nations Development Programme (UNDP)
Laat ons misschien hier duidelijk stellen dat onze LDD-jongens & meisjes zich vooral blind staren & waarschijnlijk ook lopen te geilen op het geldelijk gewin...
Al zullen we waarschijnlijk meteen uw illusies met één klap in scherven slaan, met de volgende pittige Hong-Kong-Feitjes...
...
Hong Kong feitjes
( ... )
Geschiedenis
Veel mensen denken dat Hong Kong 1 stad is maar dat is niet zo. Hong Kong bestaat uit grofweg 4 regio's. Het vaste land bestrijkt zo'n 1090 vierkante kilometer en de 234 eilanden tezamen zo'n 248 vierkante kilometer.
De regio's zijn: Kowloon, de New Territories (waar wij wonen), Hong Kong Island en dan zoals vermeld, de 234 eilanden.
( ... )
Vandaag de dag
Op dit moment wonen er 7,6 miljoen mensen waarvan de meesten (98%) Hong Kong Chinees zijn. Daarna volgen de Filipino's (werken veel in de huishouding) met 300.000 mensen, de Amerikanen met 27.000 en dan de Engelsen met 22.000. Er zijn echter ook veel illegalen.
( ... )
Wonen
Je kunt hier prachtig wonen maar dat is slechts voor een selecte groep weggelegd omdat de huren hier vreselijk hoog zijn. Dat is in iedere grote stad wel zo maar hier is geen controle op de huisbazen (landlords). Het kan dus zo zijn, dat je huur van de ene op de andere dag wordt verhoogd. Als het je niet bevalt, kun je vertrekken. Ook de betrouwbaarheid van landlords wordt nogal eens besproken op het werk. Iedereen heeft wel iets waar hij of zij ontevreden over is.
Zo vertelde iemand van de Nederlandse Vereniging dat ze zich niet meer druk maakte over dingen die kapot gaan tenzij het echt ernstig is. Het bespaart een hoop frustratie, tijd en energie. Wij kunnen daar inmiddels over meepraten. Het huis is weliswaar nieuw maar er is al van alles kapot gegaan van een lekkende kraan en kapotte airconditioning (zeer vervelend met dit klimaat) tot een complete kortsluiting toen een lamp ontplofte.
Maar wat is dan duur wonen? Een voorbeeld:
Een secretaresse met 20 jaar ervaring verdient ongeveer 1700 euro bruto.
Een productiemedewerker verdient ongeveer 200 (ja, echt tweehonderd) euro bruto.
De inkomstenbelasting ligt rond de 20%
De huur voor een appartement van 55 vierkante meter in de buitengebieden ligt rond de 780 euro per maand. Wil je op Hong Kong Island wonen, dan kan de prijs oplopen tot het dubbele.
Als je dit weet, worden een paar dingen ineens duidelijk:
1. Hier delen veel mensen een appartement met elkaar;
2. Ex pats wonen in naar Hong Kong begrippen, grote huizen en worden standaard als rijk beschouwd;
*GRIJNS... u begrijpt waarschijnlijk dat wij daar géén enkele zinnige comment kunnen aan toevoegen !.. Volgens ons is dit plaatje overduidelijk ! Tenzij u natuurlijk 200 bruto wilt verdienen & op zo'n kamer van 55m² meter wilt gaan wonen met z'n 10'n... Misschien moeten we ons maar eens afvragen ten koste van wie dat dit kwart Hongkongers rijk is ?!... & hoeveel jobs de armste er moet op nahouden om een "dak" boven z'n hoofd te hebben & te leven in een kast ?!...
Post Scriptum : ...SOS gezond verstand begint zo stilaan meer & meer te lijken op een noodkreet ! Waar zit uw gezond verstand ?!...
Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV-c
Het openbaar vervoer moet gedemonopoliseerd worden, d.w.z. dat de markt ook voor private aanbieders moet open staan. Dit kan belangrijke besparingen opleveren in de overdrachten naar NMBS, De Lijn, enz.
Of het besparingen oplevert weten we nog niet zo onmiddellijk, maar dat het veel minder overzichtelijk zal zijn ~en we spreken hier bewust niet over veiligheid & de kwaliteit van de jobs~ daar zijn we wel héél erg zeker van dat dit er allemaal zal onder lijden ! Je hoeft maar het voorbeeld te nemen van de privatisering van de energiesector of de telefoon. Wie begrijpt al de verschillende tarieven nog ?!... In het openbaar vervoer dreigt met de privatisering niet alleen de tarieftransparantie in het gedrang te komen, maar eveneens al de rest zoals in onze link meteen duidelijk wordt.
En wat indien de privé slechts de meest rendabele lijnen wil uitbaten? Zal dat dan, zo veel besparingen opleveren voor de Lijn of de NMBS ?!... Of sluiten we de minder rendabele lijnen gewoonweg, de bussen zullen dus voor de winstgevende trajecten Meir, Wetstraat in dichte drommen in de file staan terwijl minder lucratieve trajecten bijv. Munkzwalm, Diksmuide of Lommel niet bediend worden? - fini ermee ?!...
...
Trein tegen de privatisering van het openbaar vervoer dwars door België
"Het is tijd om de trein te verdedigen!"
door Attac belgië
( ... )
Moet het openbaar vervoer in de uitverkoop ?
Sinds 15 jaar worden steeds meer overheidsdiensten geprivatiseerd. Begonnen onder het mom van efficiëntie en klantvriendelijkheid hevelt men stukken van de maatschappelijke rijkdom over naar het privaat kapitaal. Niets bewijst dat de private firma¹s klantvriendelijker zijn: vooral de koopkrachtige klant wordt in de watten gelegd. Zeer snel ontstaan er monopolies in de geprivatiseerde sector: fusies en concentraties, marktafspraken en klantbinding maken de burger-consument afhankelijk. De prijzen mogen dan soms wel dalen op korte termijn maar deze beweging maakt rechtsomkeer vanaf het ogenblik dat de monopolies gevestigd zijn.
De regering zegt dat privatisering voor haar geen doel is, maar bereidt intussen de NMBS voor op de internationale concurrentie. Het spoor moet zijn eigen broek ophouden. En daarmee moeten we dan allemaal blij zijn, omdat de dienstverlening er beter van zal worden. Concurrentie op het spoor, is alleen maar vreselijk onhandig, met aparte loketten, aparte kaartjes enz. Concurrentie om het spoor, waarbij complete baanvakken verkocht worden, betekent dat het lijnennet opgeknipt wordt. Dat levert problemen op met de aansluitingen en zal ertoe leiden dat vooral geïnvesteerd wordt in de drukke lijnen. Het gaat immers om het maken van winst en niet om het ontsluiten van regios. De ervaringen met Engeland en Nederland bewijzen dat concurrentie alleen maar slechtere service oplevert.
Engelse en Nederlandse toestanden op het Belgische spoor?
In de genoemde buurlanden dacht men met Privatiseringen de oplossing gevonden te hebben voor het veel geld kostende maar noodzakelijk openbaar vervoer. Na enige tijd reed in Nederland géén enkele trein nog op tijd, als hij al reed. In Engeland was het nog erger. Daar gebeurden om de haverklap ernstige ongevallen, meestal met dodelijke afloop, omdat de privé-exploitanten alléén maar winst najoegen en het vertikten om ook in veiligheid te investeren. In beide landen onderzoekt men nu hoe men de klok kan terugdraaien. Jaren "spoorleed" om niets. Veel meer tijdverlies, zware ongevallen, prijsstijgingen, verslechterde dienstverlening, afschaffen van stations en lijnen. Is het dat wat wij willen?
Universele dienstverlening ?
Dit is een valse oplossing want al te dikwijls betekent de "universele dienstverlening" een minimale service: bvb. nog twee "stoptreinen per dag", kortom de kwaliteit én de kwantiteit van de service gaat erop achteruit. Het aantal bestemmingen daalt; de moordende concurrentie gaat ten koste van veiligheid (voor personeel en reizigers), werkomstandigheden (voor personeel) én kwaliteit (ten nadele van personeel en reizigers).
De techniek van privatiseringen
Eerst concurrentie in een sector, zodat de "prijzenoorlog" binnendringt (prijzenoorlog) in diensten die voordien geen winstlogica moesten volgen en ook niet noodzakelijk " rendabel " hoefden te zijn. Daarna filialiseren, opsplitsen en drastisch saneren. Gevolgd door afstoten van de rendabele activiteiten aan de privé, soms met een schaamlapje van "werknemers-aandeelhouderschap ". De niet rendabele activiteiten blijven over en de overheid verzorgt een "universele (minimale) service". De rendabele activiteiten (lees: winstgevende) activiteiten worden volledig overgenomen door de privé.
In de Europese Gemeenschap is ooit afgesproken dat de exploitatie van het openbaar vervoer losgekoppeld moet worden van de infrastructuur. Nederland ging voortvarend aan de slag, met Engeland als grote voorbeeld. Er kwam een warboel aan reorganisaties als voorbereiding op volledige privatisering. Ook besloot de regering dat de prijs omhoog moest. Want geprivatiseerde bedrijven moeten natuurlijk wel winst maken.
Openbare diensten zijn overheidsdiensten
Lange tijd hebben we het vanzelfsprekend gevonden dat openbaar vervoer een kerntaak van de overheid is, in België dus van de gemeenten, de gewesten en de federale staat. Terecht, want het is een onmisbare voorziening voor de gebruikers. En meer dan dat, want tegenwoordig is een goed milieubeleid en een beperking van het ruimtebeslag zonder dat vervoer niet meer mogelijk. Zeker in een dichtbevolkt land als België zouden onze steden ontoegankelijk en onbereikbaar worden. Ze zouden worden kaalgeslagen en uiteenspatten als we ruimte moesten vinden voor het rijden en parkeren van nog veel meer autos dan er nu al zijn. Mensen met een laag inkomen, jongeren, gehandicapten en bejaarden zouden meer en meer van vervoer worden afgesneden.
De Europese Commissie verdedigt het recht van de sterkste
Maar de voorstellen die de Europese Commissie heeft gedaan wekken sterk de indruk dat ze niet alleen een aantal nadelen van de nieuwkomers binnen de perken willen houden, maar dat ze de opkomst van die reuzen (dienstenmultinationals) ook wil aanmoedigen. Want zij wil van de aanbesteding niet alleen een wettelijk geregelde mogelijkheid maken, maar middels een Europese Verordening ook een verplichting. Dat is rechtstreekse wetgeving via de Europese Commissie, waarover de nationale parlementen helemaal niets meer te zeggen hebben. Die bedrijven zien het liefst dat de verantwoordelijkheid voor het openbaar vervoer geheel aan hen wordt overgelaten. Zij stellen de dienstregelingen en de tarieven vast en leggen vanuit hun machtspositie slechtere arbeidsvoorwaarden op. Van de overheid willen ze zo weinig mogelijk bemoeienis, maar wel subsidies als ze verliesgevende lijnen in stand moeten houden.
Te verwachten valt dat de grote drie, Arriva, Connex-Vivendi en Deutsche Bahn alles zullen proberen om binnen 10 tot 20 jaar vrijwel het hele openbaar vervoer in Europa in handen krijgen. Ze willen alle overheden verplicht als klant en zijn desnoods bereid die buit delen met enkele anderen zoals Keolis en Stagecoach. Dan zullen de oude kleinschalige overheidsmonopolies, die slechts dienstverlening tot doel hadden en democratisch konden worden gecontroleerd, vervangen zijn door een oppermachtig internationaal kartel waarop geen enkele democratische controle mogelijk is. Zij rekenen daarvoor op steun van de Europese Commissie.
Wij verdedigen vandaag een totaal ander model
Bij ons gaat het om publieke dienstverlening, iets wat in het Frans gewicht heeft als Service Public . Dit betekent dat het gaat om iets veel belangrijker dan winst maken of kosten dekken, namelijk om solidariteit, zorg, welzijn, milieu en stimulering van de regionale werkgelegenheid. Een goede en betaalbare openbare dienst moet zoveel mogelijk mensen winnen als gebruiker van het openbaar vervoer in plaats van de auto. De concurrentieslag van een milieuvriendelijke en ruimtebesparende oplossing tegen de dure en milieuonvriendelijke ruimtevreter moet gewonnen worden.
Daarvoor mag een uitgebreid en aantrekkelijk aanbod voor de passagiers best gemeenschapsgeld kosten. Het niet rechtstreeks door de kaartverkoop aan de passagiers gedekte deel van de kosten van het bedrijf wordt aanvaard als een noodzakelijke gemeenschapstaak. In dit model moet het openbaar vervoer voorwaarden scheppen om andere zaken beter mogelijk te maken. Ook minder druk bezette diensten, op het platteland, in de buitenwijken van de steden, op avonden en op zon- en feestdagen zijn belangrijk als aanvoerlijnen naar de wel druk gebruikte hoofdassen. Bedrijfseconomische overwegingen behoren daarom ondergeschikt te zijn aan andere doelstellingen. In veel gevallen kan dat leiden tot de conclusie dat het beter zou zijn om dit vervoer helemaal te betalen uit overheidsgeld, zodat het voor de gebruikers gratis beschikbaar komt. Dat is geen subsidie van de overheid aan een bedrijf, maar een verplichting van de overheid aan passagiers.
Europa als de promotor van winst en concurrentie
In de andere opvatting gaat het domweg om economie, winst en concurrentie. In die opvatting legt de collectieve sector een veel te groot beslag op ons nationale inkomen. Die sector moet sterk worden teruggedrongen, zodat er meer ruimte beschikbaar komt voor groei van de winsten, het aflossen van staatsschulden en het verlagen van belastingen. Het openbaar vervoer is een van de grote opvreters. Openbaar vervoer moet er zijn als er geld aan te verdienen is, maar anders niet. Daarom moet het nu met harde hand kostendekkend worden gemaakt. Dat kan worden bereikt door tariefsverhogingen, door inkrimping van de diensten en door de bedrijven te dwingen tot lagere arbeidskosten. En ook door hetzelfde werk met veel minder mensen te doen. Men roept ook dat overheidsbedrijven leiden tot te hoge lonen, te goede werkomstandigheden, en te hoge kosten voor de belastingbetalers.
Daarom moeten ze verdwijnen. Maar zelfs als de overheid voorlopig nog eigenaar blijft moeten die bedrijven voortdurend worden gedwongen om te bewijzen dat zij bedrijfseconomisch gezond zijn. Als maatstaf voor die gezondheid wordt dan gekeken naar hoe ze een voortdurende keiharde concurrentiestrijd met andere gelijksoortige bedrijven kunnen overleven. Van particuliere bedrijven wordt verwacht dat zij goedkoper werken, onder meer omdat ze minder zorgvuldig zijn en hun personeel minder veeleisend is. Wie niet voldoende bezuinigt weet dat hij binnenkort kan worden verdrongen door een andere onderneming die minder kosten maakt.
Frits Bolkestein en de nieuwe Dienstenrichtlijn De richtlijn moet leiden tot het ontstaan van één interne Europese markt voor een groot aantal diensten, zoals telefonie, kabel, bouw, distributie, gegevensverwerking, toerisme, vrije tijd en inderdaad "vervoer". In breder verband wil de Europese Unie zo de weg vrijmaken voor verdergaande liberalisering van de dienstenmarkt in het kader van de zogenaamde GATS-onderhandelingen, die tot het ontstaan van een wereldwijde vrije dienstenmarkt moet leiden. Bovendien beschouwt de Europese Commissie het als een vorm van concurrentievervalsing dat er veel overheidsgeld wordt gestoken in het overeind houden van het openbaar vervoer.
Zij ziet het openbaar vervoer niet zozeer als een kerntaak van de overheid, die net als onderwijs en welzijn geld mag kosten, maar meer als een bedrijfstak die nèt zo moet functioneren als industrie of bankwezen.
Geen privatisering dus. Maar wat dan wel?
Laten we Engelse en Nederlandse toestanden in België zien te vermijden. Als we willen dat het openbaar vervoer écht een belangrijke rol speelt in de 21ste eeuw, dan moet er nú geïnvesteerd worden. Daarnaast moet de service verbeterd worden door bijvoorbeeld meer treinen op de drukke trajecten en op spitsuren, het openhouden van loketten en stopplaatsen en het inzetten van voldoende conducteurs op álle lijnen. De NMBS moet een overheidsbedrijf blijven onder democratische controle. Er moet een Europese richtlijn komen die het recht van lokale, regionale en nationale overheden erkent om publieke diensten te organiseren en die niet onderhevig te maken aan de wetten van de concurrentie. Publieke diensten moeten uitgesloten worden van de werkingssfeer van de richtlijn Bolkestein.
Personeel én reizigers dupe van privatisering
Reizigers en personeel hebben allebei belang bij de strijd tegen de privatisering. Als winst het doel wordt, komen alle andere zaken op de tweede plaats. We moeten samen een vuist maken voor kwalitatief goed openbaar vervoer en kwalitatief goed werk. Door de dreigende privatisering van het openbaar vervoer zal de NMBS door de politiek worden losgemaakt van zijn nutsfunctie: het snel, veilig en comfortabel vervoeren van mensen en goederen. Niet het algemeen nut maar bedrijfswinst zal het belangrijkste worden.
Het is tijd om de trein te verdedigen!
Het personeel en de reizigers mogen geen sluitpost worden maar moeten centraal staan in het beleid.
De NMBS is geen winstbedrijf maar een bedrijf van openbaar nut.
...Een interview met Erik Meijer, specialist privatisering openbaar vervoer, werkzaam in het Europees Parlement & rapporteur...
...
Erik Meijer, specialist privatisering openbaar vervoer:
Europa wil terug naar 19de eeuw
Door Thomas Blommaert
Solidair sprak met Erik Meijer, specialist privatisering openbaar vervoer
Eigenlijk wil Europa de klok terugdraaien naar de 19de eeuw. De luis in de pels van de privatiseringslobby. Zo zou je Eric Meijer kunnen omschrijven. Hij zit in het Europees Parlement voor de Nederlandse Socialistische Partij (SP) en is rapporteur voor de privatiseringen van het openbaar vervoer. Manifest neemt het verhaal integraal over, gezien het belang voor de discussie over de privatiseringen.
Erik Meijer moet de voor- en nadelen van de privatisering op dit terrein, zoals ze door de Europese Commissie wordt voorgesteld, in kaart brengen. Veel voordelen zag Erik Meijer vooralsnog niet. Natuurlijk maken de openbare diensten fouten, zegt hij, maar dat is niet omdat ze openbaar zijn, maar omdat er geen democratische controle bestaat. Als je ze privatiseert, maak je de zaken nog erger.
Hoe komt het dat uitgerekend u, die toch in een kleine partij zit, rapporteur werd?
Erik Meijer. Er bestaat een roulatiesysteem dat er in principe voor zorgt dat elke fractie van het Europees parlement aan de beurt komt volgens evenredigheid. Gewoonlijk mogen de fracties van Verenigd Links echter alleen een rapporteur leveren voor onbelangrijke thema's zoals de wijziging van de zomertijd. Maar omdat wij vanaf een bepaald moment zulke onderwerpen weigerden, konden ze uiteindelijk niet tegenhouden dat we dit belangrijke dossier van de privatisering van het openbaar vervoer in handen kregen.
Wat doet een rapporteur precies?
Erik Meijer. Elk wetsvoorstel van de Europese Commissie begint met de aanstelling van een rapporteur. Die man of vrouw moet de voor- en nadelen van dat voorstel in kaart brengen en mag als eerste amendementen indienen. De bedoeling van een rapporteur is niet zijn of haar partijpolitieke standpunt te verdedigen. Ik ben dus niet begonnen aan de opdracht door van de daken te gaan schreeuwen dat ik tegen privatiseringen ben, dat ik de productiemiddelen in gemeenschapshanden wil en dat ik graag de kapitalisten buitenspel zou zetten. Want eigenlijk is het de bedoeling dat ik voorstellen zou doen aan de Commissie om sneller en efficiënter te privatiseren. En dat doe ik uiteraard niet.
Eigenlijk bent u een vervelend ventje.
Erik Meijer. (stralend) Een zeer vervelend ventje. Toen ik rapporteur werd, zei zowel de Europese Commissie als rechts in het Europees Parlement, dat ik geen moeite moest doen om de privatiseringen tegen te houden. Want we hadden daar nu toch al tientallen jaren over gediscussieerd en die privatisering moest er gewoon komen, punt uit. Liefst morgen al. Onze Nederlandse minister van Verkeer en Waterstaat, Tineke Netelenbos, een sociaal-democrate nota bene, zei me letterlijk dat liberalisering een zegen is. Liberalisering, ging ze verder, is de beste manier om de communistische mentaliteit onder het overheidspersoneel te breken. (grijnst) Straffe uitspraak, hè!
Ik heb echter al hun argumenten onder tafel geveegd en geëist dat ik kon gaan praten met vakbonden en milieu- en consumentenorganisaties. Wat medaarbij trouwens opviel, was de houding van vooral de Noord-Europese vakbonden, die blijkbaar geen heil zagen in de privatisering van het openbaar vervoer. Ik heb ze ten slotte kunnen overtuigen door te hameren op het feit dat Europa geen vrije keuze meer laat. Nu dwingt Europa haar lidstaten te privatiseren.
Waarom? Werken onze openbare diensten dan zo slecht?
Erik Meijer. Nee, al zijn er natuurlijk tekortkomingen. Maar die worden in hoofdzaak veroorzaakt doordat er geen echte democratische controle bestaat. Bovendien gedragen veel overheidsmaatschappijen zich nu als particuliere ondernemingen omdat ze de opdracht krijgen winst te maken. Maken ze winst, dan hebben ze het goed gedaan, in het andere geval slecht. Onzin natuurlijk. In Nederland bijvoorbeeld kregen de Nationale Spoorwegen een hele tijd geleden al de opdracht zich voor te bereiden op een beursgang, de aandelen van de staat zouden op de beurs verkocht worden aan particulieren. De directie kreeg als opdracht winstcijfers voor te leggen. Nu, hoe kan dat in de praktijk? Vacatures niet meer invullen, geen nieuwe treinen meer aanschaffen, het onderhoud verminderen, met minder mensen hetzelfde werk doen, slechtere arbeidsomstandigheden creëren. Dat is de kapitalistische manier, maar er is natuurlijk wel onvermijdelijk een keerzijde: meer ongelukken, meer treinen met vertraging, morrend personeel.
Ik doe dus niet mee met diegenen die roepen dat overheidsbedrijven niet goed functioneren. Dat het beter kan, daar ben ik het mee eens. Maar dat ligt aan andere factoren.
Binnen niet zo lange tijd is het overheidsmonopolie vervangen door een drietal privé-monopolies. Is dat dan een vooruitgang? Tegenstanders van het openbaar vervoer zeggen dat het te verlieslatend is en dat het moet proberen zelfbedruipend te zijn.
Erik Meijer. Maar het openbaar vervoer kan gewoon geen winst maken, tenzij je de prijs van een kaartje voor tram, bus of metro verdrievoudigt. In het andere geval is er altijd overheidssteun nodig. Dat is bij de openbare aanbestedingen waar Europa zo in gelooft niet anders. Bij openbare aanbestedingen kunnen private bedrijven meedingen naar de exploitatie van het openbaar vervoer in een streek. De onderneming die tegen de laagste prijs, lees: met de minste overheidssubsidies, openbaar vervoer kan verzekeren, wint... Dat is ook geen vrije markt, hè. (zucht) Ach, eigenlijk draait Europa gewoon de klok terug naar de negentiende eeuw, toen particulieren begonnen met treinen. Dat waren allemaal avonturiers die veel geld wilden verdienen. Maar uiteindelijk gingen ze een voor een failliet. Toen vonden de kapitalisten dat de overheid het verlieslatende openbaar vervoer maar in handen moest nemen, want openbaar vervoer hadden ze nodig om hun fabrieken te doen draaien.
Als die lessen uit het verleden er zijn, waarom wil Europa dan zonodig privatiseren?
Erik Meijer. De voorstanders gebruiken drie argumenten. Het officiële verhaal luidt dat er op elk terrein concurrentie moet zijn, want dat is goed voor de consument. Een Duitse christen-democraat heeft me ooit toegesnauwd dat ik de belastingbetaler besteel als ik me kant tegen privatiseringen. Geprivatiseerde bedrijven zouden namelijk goedkoper zijn. Volgens die redenering wint de consument alleen maar bij privatisering. Dat is natuurlijk erg kortzichtig, want er spelen nog een heleboel andere factoren mee.
Een tweede argument, dat de voorstanders vaak minder openlijk uitspreken, is dat publieke monopolies zorgen voor een te grote macht van werknemers en vakbonden. Als we die macht kunnen breken, kunnen de lonen met zeker dertig tot veertig procent omlaag, redeneren die lui. Nu bestaat zeventig procent van de kosten van het openbaar vervoer uit salarissen voor het personeel.
Over het derde argument ten slotte zwijgt iedereen zedig: machtige kapitaalgroepen zien in de overheidssectoren expansiemogelijkheden. Al tientallen jaren lobbyen multinationals bij Europa om overheden te dwingen winstgevende taken af te stoten. Die kunnen zij dan overnemen, natuurlijk.
Dat is in Nederland tot nu toe al behoorlijk gelukt, heel wat overheidsbedrijven zijn inmiddels geprivatiseerd. Hoe reageerden de vakbonden?
Erik Meijer. Ontzettend mak. Oorspronkelijk waren ze er wel tegen natuurlijk. Maar de particuliere ondernemingen die de overheidsbedrijven overnamen, speelden het erg slim. De nieuwe private energiebedrijven bijvoorbeeld gaven hun personeel, vroeger dus in dienst van de overheid, een klein beetje opslag. Zo susten ze de onvrede.
De onderneming die het goedkoopst is, wint de openbare aanbesteding. Je kunt je wel indenken wat dat betekent voor de lonen en de dienstverlening.
Eigenlijk hebben de vakbonden zich laten meeslepen in de logica van het kapitalisme. Ze geloofden dat privatiseringen onvermijdelijk waren en dachten dat als het toch moest gebeuren, ze maar beter bij de eersten konden zijn. Dat zeiden ook de topmanagers van die bedrijven. Zij moesten de wereldmarkt veroveren, de concurrentie verslaan. De andere bedrijven werden tot vijand uitgeroepen. Iedereen in de onderneming moest aan hetzelfde touw trekken met de bedoeling te overleven in een strijd waarin anderen ten onder zouden gaan. Daar trapten de vakbonden in. Ze hielden zich niet langer bezig met na te denken over hoe ze controle konden uitoefenen over de productiemiddelen of hoe ze mee konden bouwen aan een betere maatschappij.
Wat waren de gevolgen voor de werknemers van het openbaar vervoer?
Erik Meijer. De werkdruk is gestegen, er zijn geen faciliteiten meer voor vakbondswerk, de ontslagbescherming werd drastisch ingeperkt, de rusttijden van chauffeurs zijn verkort, het onderhoudswerk moeten ze zelf uitvoeren en de dienstroosters werden 'efficiënter'. Dat betekent bijvoorbeeld dat de managers van onze spoorwegen de chauffeurs wilden verplichten om steeds dezelfde route te rijden, hoe eentonig ook. De treinbestuurders noemden dat 'het rondje rond de kerk' en protesteerden zo hevig dat de directie uiteindelijk het plan gedeeltelijk moest afvoeren.
Het verschil zit soms ook in kleine dingen. Om even een zijsprongetje naar de post te maken, onze Nederlandse postbodes mogen in de zomer niet langer een korte broek aandoen. Dat past namelijk niet bij de status van het particuliere bedrijf. Je kan zeggen dat dat maar details zijn maar ik vind het wel illustratief.
Kunnen Belgische werknemers hetzelfde verwachten als ook hier het openbaar vervoer geprivatiseerd wordt?
Erik Meijer. Ja, absoluut. Zeker in het kader van het systeem van openbare aanbestedingen waar Europa een voorstander van is, waarvan bekend is dat de onderneming die tegen de laagste prijs openbaar vervoer kan verzekeren, wint.Je hoeft geen genie te zijn om te begrijpen dat zoiets onvermijdelijk tot lagere lonen leidt. Die particuliere bedrijven zullen hun personeel zeggen dat het in ieders belang is om de salarissen zo laag mogelijk te houden.Want ze moeten het goedkoopste bedrijf blijven om over vijf of acht jaar opnieuw dat contract in de wacht te slepen. Grijpen ze daar naast, dan staat iedereen op straat. Dus stellen de arbeiders maar beter geen al te hoge eisen.
Hoe ziet u de toekomst voor overheidsbedrijven die openbaar vervoer aanbieden?
Erik Meijer. Zeer somber. Ik vrees dat er over tien à vijftien jaar nog drie grote concerns bestaan die de kleintjes verpletterd zullen hebben. Want wat zal er gebeuren als er een concessie gedaan wordt om het openbaar vervoer te organiseren? De eerste keer, in Vlaanderen bijvoorbeeld, gaat De Lijn het nog wel halen op basis van haar ervaring. Maar de tweede keer delft De Lijn wellicht het onderspit tegen een multinational die een oude kapitalistische truc zal bovenhalen: de eerste termijn met verlies werken, wat kan omdat ze hun winst elders maken. Bij de eerstvolgende aanbesteding zal er helaas geen sprake meer zijn van De Lijn. De concurrentie is dan kapot en de prijs kan weer omhoog.
Het openbaar vervoer is het recente verleden geprivatiseerd. Een van de doelen van die liberalisering was juist om te kunnen bezuinigen op het personeel. Bedrijven kopen tegenwoordig een concessie van de overheid, waardoor ze met handen en voeten zijn gebonden aan de beleidskaders van de overheid. Eigenlijk alleen op het gebied van de arbeidsvoorwaarden heeft de overheid haar handen afgetrokken van het openbaar vervoer.
Personeelsleden zijn door arrogante en op eigen belang gerichte directies beroofd van hun perspectief op een vaste baan en een goede pensioenvoorziening. Het beroep is onaantrekkelijk gemaakt en de scholing is verwaarloosd. Het daardoor ontstane personeelstekort vormt een ernstige bedreiging voor de toekomst van het openbaar vervoer. Het beroep van chauffeur moet in ere worden hersteld en de directies moeten een stap terug doen.
Nu beweren de aanhangers van de vrije markt dat daar de wet van vraag en aanbod regeert. Dat zou dus betekenen dat bij een tekort aan chauffeurs de lonen vrijwel automatisch omhoog gaan. Misschien gaat die theorie op bij de handel in groente en aardappelen, maar op de arbeidsmarkt gelden blijkbaar andere regels. Als de chauffeurs hogere lonen willen dan moeten ze daar om vragen, ze vervolgens eisen en ten slotte in actie komen. Dat is wat er nu gebeurt.
De huidige actie is in meerdere opzichten een bijzondere. Het lijkt een simpele actie van werknemers tegen hun baas, maar die baas haalt een groot deel van zijn inkomsten indirect weer bij de overheid weg als gevolg van de uitgebreide subsidieregelingen voor het openbaar vervoer. Daar komt nog bij dat het beroep buschauffeur een dienstverlenend beroep is. Chauffeurs hebben te maken met mensen en niet alleen met dood materiaal zoals werknemers in een autofabriek. In die zin zijn buschauffeurs in het streekvervoer ondanks de marktwerking nog steeds een beetje vergelijkbaar met verplegenden, politieagenten en brandweerlieden. Er zijn grote groepen mensen van hun afhankelijk.
Daarom voeren de chauffeurs geen simpele staking, maar onderbreken ze deze voortdurend om mensen die naar school of hun werk moeten niet te veel te duperen. In het verleden werd stakers in het openbaar vervoer strijk en zet verweten dat ze geen rekening hielden met de belangen van andere gewone mensen, maar dat doen ze nu zeker wel.
Van stakingen in het verleden is bekend dat ze sneller werden verloren naarmate ze langer duurden. Het ging dan trouwens wel om stakingen in de 'klassieke' variant, waarbij het werk volledig werd neergelegd. De busstaking zoals die nu wordt gevoerd is van een ander kaliber omdat de lange duur heel anders wordt ingevuld. Het is geen klassieke staking, maar een aaneenschakeling van werkonderbrekingen. Of de stakers winnen hangt trouwens sowieso niet af van een staking over gebeurtenissen uit het verleden. Veel belangrijker is de strijdwil van de stakers en de sympathie van het publiek. Met die sympathie voor de stakers zit het wel goed nu er geen sprake is van een volledige staking. Of de directie ook zo veel sympathie heeft mogen we ons afvragen gezien de 812.000 euro die voormalig topman Rob Holten meekreeg bij zijn vertrek bij Connexxion.
...& hoe kan het anders, dan dat we dit er nog eens bijhalen
...
Gratis openbaar vervoer is geen luchtkasteel
15-02-2006
Telkens als er in Nederland gemeenteraadsverkiezingen in aantocht zijn, is Daniel Lambrechts een van de weinige Vlamingen die dat snel merkt. Politici bellen de mobiliteitsambtenaar uit Hasselt om te weten te komen hoe het nu precies zit met het gratis openbaar vervoer in de hoofdstad van Belgisch Limburg. ´Zeker honderd Nederlandse gemeentes en provinciebestuurders zijn hier de laatste jaren geweest´, vertelt Lambrechts op zijn werkkamer. ´Ook uit Zweden, Noorwegen en Groot-Brittannie komen ze aankloppen. Toch heeft ons initiatief over de grens geen navolging gekregen´. En dat is jammer.
Aandacht trekken met gratis openbaar vervoer in je verkiezingsprogramma is alleen leuk als je het daarna ook echt invoert. Het kost een paar centen, maar dan heb je ook wat. In Hasselt, waar de bussen sinds 1997 gratis zijn, blijken de inwoners er erg op gesteld. Wel is het even schrikken als ik een willekeurige bus uitprobeer. Bij het instappen trekt een gele stempelautomaat meteen de aandacht. Maar vrolijk gebaart de chauffeur dat ik kan doorlopen: ´Zoek een plaatsje, ik trakteer´. Voor elke passagier haalt hij een kaartje door de overbodig geraakte automaat. ´Zo tellen we het aantal reizigers´.
Bevalt het? Natuurlijk. De dame die vooraan met haar pekineesje in de bus zit, is enthousiast. En de scholieren op de achterbank kennen het begrip ´zwartrijden´ enkel nog van hun veel oudere broers. Ik stap uit bij een bushalte aan een parkeerplaats, waar immers mensen komen die toch liever de auto nemen. Toch levert ook daar een steekproefje onder tien mensen slechts één negatieve reactie op. De parkeerders zijn met de auto omdat ze van elders komen, of vinden het toch gemakkelijker voor de boodschappen. Hoe meer mensen de bus nemen, zegt een van hen, des te eenvoudiger is het om een parkeerplaats te vinden.
De gratis bussen hebben tot neveneffecten geleid die niemand had voorzien. Zo merkt het Virga-Jesseziekenhuis dat patienten meer bezoek krijgen. En minder vermogende Hasselaren die (te) lang met gezondheidsklachten rond liepen, blijken dankzij de gratis bus en betere verbindingen sneller naar een specialist te gaan. Maar indrukwekkender dan de anekdotische bewijsvoering zijn de kale cijfers: in 1997 namen in Hasselt per maand amper 30 duizend mensen de bus, nu liefst 400 duizend. Het aantal ritten per dag en het aantal lijnen is dan ook fors uitgebreid.
De bezieler van de gratis bus is de oud-burgemeester van Hasselt, Steve Stevaert. Deze en andere opmerkelijke ideeën (zoals barbecue-cheques voor buurten) bezorgden de oud-cafébaas die minister werd en voorzitter van de socialistische partij SP.A, de bijnaam Steve Stunt. ´Gratis´ is voor hem echter bittere ernst. ´De mooie dingen van het leven moeten gratis zijn: de liefde, het strand, mensenrechten en het openbaar vervoer´, zegt hij in het provinciehuis te Hasselt - hij is inmiddels gouverneur van Limburg. ´Het leidt tot minder verkeersslachtoffers, tot sociale cohesie omdat we oude mensen uit hun isolement halen, en we dragen een steentje bij aan de Kyoto-normen om broeikasgassen terug te dringen.´
Natuurlijk is de rekening van de gratis bussen voor het gemeentebestuur, en dus voor de inwoners van Hasselt die gemeentebelasting betalen. ´ledereen betaalt naar draagkracht en vermogen bij via de belasting. Daarvan kunnen we het openbaar vervoer gratis maken´, legt Stevaert uit. Stevaerts gratis-filosofie heeft niets te maken met het ´neoliberale, valse gratis´, zoals gratis belminuten bij een nieuwe gsm. ´In een socialistische visie is gratis een sturend gegeven, dat herinnert aan de natuurlijke staat der dingen, aan het aardse paradijs waar alles gratis is, aan Kokanje of Luilekkerland, waar de gratis kippen je zomaar in de mond vliegen´, schreef hij in 2004 in het boekje Socialisme is gratis (euro 14,95 !).
Niet alles moet gratis worden, waarschuwt hij. Gratis gezondheidszorg zou leiden tot overconsumptie. En niet alles moet door de overheid worden geregeld. ´De parkeergarages en het slachthuis van Hasselt heb ik als burgemeester geprivatiseerd. Sommige dingen moet je aan de markt overlaten, andere zeker niet.´
De zon mag voor niks opgaan, voor de buschauffeurs is hun werk geen filantropie. Al met al kosten de gratis bussen Hasselt ruim 1,4 miljoen euro. Het nieuwe vijfjarencontract, waarover binnenkort wordt onderhandeld, zal weer een stuk duurder uitvallen. Toch is Hasselt amper 1 procent van het gemeentebudget kwijt aan de gratis bussen. En de gemeentebelastingen zijn lager dan voor de invoering. Al heeft dat niet zozeer met de bussen te maken, maar met het saneren van hoge schulden.
´Het is een politieke keuze om meer geld aan openbaar vervoer uit te geven´, zegt gemeenteambtenaar Lambrechts. ´In de jaren zestig werden er overal miljoenen uitgetrokken voor culturele centra, in de jaren zeventig voor sportfaciliteiten en jeugdlokalen. In deze tijd is mobiliteit het knelpunt.´
Gratis openbaar vervoer is niet tot Hasselt beperkt gebleven. 65-Plussers mogen overal in Vlaanderen gratis met de bussen van De Lijn. Wie zijn kentekenplaat inlevert (die zijn in België persoonsgebonden) krijgt een gratis abonnement. Een op de drie Vlaamse gemeentes heeft elementen van Hasselts voorbeeld overgenomen. Daardoor vervoerde De Lijn in 2005 bijna 450 miljoen reizigers, twee keer zoveel als in 1999. Ook pendelen in Belgie 120 duizend werknemers in de private sector dagelijks gratis van en naar hun werk: ruim 1100 bedrijven hebben een contract met treinmaatschappij NMBS: de werkgever betaalt 80 procent van het abonnement, de overheid past de rest bij. Ook tienduizenden ambtenaren reizen gratis.
Hasselt als gidsstad voor Nederlandse steden? Waarom niet. Amsterdam heeft 51,3 miljoen euro verkwist aan elektronische toegangspoortjes voor de metro. Niemand weet wanneer ze ooit zullen werken. Een kwart van de reizigers is zwartrijder: het is dweilen met de kraan open. Zelfs als het Hasseltse model niet voor 100 procent valt over te nemen, - gratis is immers niet voor niks - zijn er varianten denkbaar zoals elders in Vlaanderen is gebeurd. De eerstvolgende lichting Nederlandse beleidsmakers en politici die een dagje Hasselt doet, moet vooraf plechtig beloven om eenmaal thuis werk te maken van het goede voorbeeld.
Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV-a
*GRIJNS*...
Zoals wij u reeds gisteren & eergisteren hebben gezegd... hier zijn we dan met onze beloofde & waarschijnlijk hoogst ongewenste commentaren op het partij-programma van Jean-Marie Dedecker & zijn LDD...
Maar géén nood, we hebben nu reeds door dat die commentaren ons naar alle waarschijnlijkheid ook niet in dank of met enige erkentelijkheid zullen worden afgenomen & eerlijk gezegd we hebben daar in feite ook géén enkel probleem mee, omdat we ook NOOIT voor deze partij of welke partij dan ook zullen stemmen die ons zulke schabouwelijke & democratie-onwaardige programmapunten in de maag probeert te splitsen...
Laat ons alvast zeggen dat het ons bij onze eerste lezing direct opviel dat er in het programma niets, maar dan ook niets terug te vinden was wat ook maar iets van ver of dichtbij heeft met een buitenlandse politiek. We vonden ook niks terug met standpunten over Europa. Nog minder vonden we hier iets terug over onderwijs & al bij al lijkt de sector ″kunst & cultuur″ hen ook volkomen vreemd & onbekend.
...& Ook niet zo onbelangrijk, voor iemand die vanop het kansel steeds maar staat te kwaken over het ″gezond maken″ van de Belgische Staat & daarbij het ook nog eens over ″koopkracht″ heeft... Buiten het sociaal-economische deel waarin ~in 't kort gezegd~ u van de ″Kleine Man″ in de straat verwacht dat die harder, langer & flexibeler zal moeten werken, maar vooral voor véél minder, vinden wij ook nergens iets terug over dat fameuze ″koopkracht-herstel″ & evenmin iets over de 20% Belgen die rond of onder de armoedegrens hangen te bengelen... Wel integendeel, bij onze eerste lezing stonden wij nogal versteld, perplex & verbauwereerd over de kaalslag die er voor ″De Kleine Man″ & voor de zwaksten van deze maatschappij op komst is... maar we lopen vooruit...
We hebben niet alleen onze grootste loep gepakt, maar vooral hebben we ons in een overalleke & groen caoutchoue botten gehesen om geen spetters te krijgen door het partij-programma van deze frisse jongens & meisjes eens van dichterbij te bekijken. Dit alles natuurlijk om eens te zien wat we hier kunnen uit leren & vooralsnog kunnen uit opmaken van wat er ons ~u & mij dus~ in de toekomst te wachten staat mochten deze jongens & meisjes aan de macht komen...
Hoe gaan we te werk & wat kunt u verwachten ?!...
Om te beginnen hebben we het ganse LijstDedecker-programma, integraal ~volledig dus~ omgezet van een PDF-document naar een WORD-document, zodat we in staat waren het programma ~desnoods~ punt per punt te becommentariëren, wat we in sommige gevallen trouwens gedaan hebben...
We zullen dit progromma hier dus ook volledig neerzetten, zodat u alvast geen 2de document erbij hoeft te nemen om te kunnen volgen & wees gerust, we hebben nergens iets tussenuit gelaten, noch stiekem ergens iets bij gezet...
Onze commentaren & opmerkingen zetten we alvast in het rood, desnoods vetjes, of onderlijnd, of in een combinatie van beiden
Teksten van derden zullen we dan weer op deze manier te kennen geven... 't Is maar dat u weet wat er u te wachten staat...
In tegenstelling tot onze vorige beschouwingen, zult u bij de afzonderlijke delen van onze becommentariëring ~het is dus technisch & praktisch onmogelijk om het ganse programma er in één keer op te zetten~ geen papieren beschouwing terug vinden per deel, maar u krijgt er wel één op het einde van onze bespreking. ...& wel om de goede reden, dat wij het toch wel belangrijk vinden dat u het nog eens kunt nalezen als één geheel, hetzij vanuit uw luie zetel, hetzij vanop uw ziekbed omdat u er een klein hartinfarct hebt aan overgehouden met het online op ons blog te lezen... (cynical !!)
...
Ladies & gentlemen, fasten you seatbelts & neem er alvast een teiltje & propere onderbroek bij voor mocht u te hard gaan verschieten &/of wat ziekjes worden van wat we u hier allemaal komen te vertellen...
...
Sociaal-economisch
Vlaanderen, en zelfs Wallonië, zijn in staat groeicijfers te realiseren die het wereldgemiddelde overstijgen. We hebben het potentieel om te concurreren met steden als Hong Kong, Singapore en andere paradijzen van de economische vrijheid. We zijn in staat tezelfdertijd een typisch West-Europees sociaal model te behouden.
Kijk-kijk-kijk... we zijn nog maar amper begonnen met lezen, géén 5 zinnen ver & we vinden reeds de vergelijking met andere vrijhandelssteden in de wereld (sic) ″...Hong Kong, Singapore en andere paradijzen van de economische vrijheid...″ ...waar het zogezegd zoveel beter zou gaan, màààrrr waar ook totaal andere wetten heersen op sociaal-economisch vlak !! (zie het gedachtengoed van de Libertariërs)
Waarom steeds verwijzen naar exotica als Hong Kong, Singapore etc Niemand is hier bereid te werken op de manier zoals dat dit gebeurt in deze voorbeelden. Wij vermoeden ten andere dat de Heer De Decker himself niet zo best zou kunnen aarden in ″paradijzen″ zoals Hong Kong en Singapore.
Trouwens & dat mag eens gezegd & beklemtoond... België is, ondanks alle kritiek op de luie Walen en de taalperikelen ten spijt, nog steeds één van de 10 grootste uitvoerlanden ter wereld waaraan zou dat toch liggen ?!... & wat kunnen we hieraan verbeteren door ~zoals hier altijd gesuggereerd wordt~ de boel te splitsen ?!... Er zijn méér argumenten te vinden om dit kleine Belgenland bijeen te houden om onze groeicijfers te verbeteren dan om het te splitsen
...
Belgische economie
Open en performant
België is met zijn oppervlakte van 30.500 vierkante kilometer en zijn 10.446.000 inwoners een van de kleinere lidstaten van de Europese Unie. Het heeft nochtans een BBP van 288,09 miljard euro (in 2004) en is een van de tien grootste handelsnaties van de wereld. Het dankt zijn in verhouding grote economische gewicht vooral aan zijn centrale ligging en de hoge productiviteit van zijn werkkrachten.
Een centrale ligging en goede infrastructuur
België beschikt over een grote troef: zijn centrale ligging. Ze is in de loop van de geschiedenis vaak een handicap geweest, want de grote Europese mogendheden kwamen er vaak hun conflicten uitvechten, maar in tijden van vrede en open grenzen was het slagveld van Europa ook de plaats waar handel en industrie tot grote bloei konden komen.
Er was dus niet alleen het wapengekletter en de menselijke ellende van Waterloo, Passendale en Bastogne, maar er was ook de commerciële glorie van Brugge en Antwerpen en de merkwaardige wereldwijde expansie van de ondernemingen van de Waalse industriebekkens.
De natuur zorgde ervoor dat de loop van de Schelde tegen eind van de veertiende eeuw zo geëvolueerd was dat een bescheiden haventje in de zestiende eeuw kon uitgroeien tot het belangrijkste handelscentrum ten noorden van de Alpen. Antwerpen is de meest landinwaarts gelegen haven van Noord-West Europa, en heeft de meest actieve economische zone van Europa als hinterland. Ze is bij het begin van de eenentwintigste eeuw de vierde belangrijkste haven ter wereld, en wat containervervoer betreft de snelst groeiende van de hele Hamburg-Le Havre-range.
Aansluitend op de zeehavens van Antwerpen, Zeebrugge en Gent en de grote Europese auto-, spoor- en waterwegen, heeft België op zijn grondgebied een efficiënt verkeersnetwerk uitgebouwd zodat het zijn centrale ligging ten volle kan benutten. Het is daardoor kunnen uitgroeien tot een distributiecentrum en Europees bruggenhoofd voor ondernemingen van over de hele wereld.
Vernuftige infrastructuur
België heeft altijd al veel geïnvesteerd in zijn verkeersinfrastructuur. Het was het eerste land op het Europese continent waar treinen reden en had al snel het dichtste spoorwegnet ter wereld. Het verkeer over het waterwegennet werd geoptimaliseerd door de bouw van ingenieuze scheepsliften, zoals die van het Canal du Centre, die intussen door Unesco erkend zijn als werelderfgoed. De Antwerpse haven werd over de jaren heen voorzien van grote dokken en sluizen, en beschikt op dit moment met de Berendrechtsluis over de grootste ter wereld.
België zet zijn inspanningen om het vervoer op zijn territorium vlot te laten verlopen continu verder. Het heeft moderne luchthavens en snelle verbindingen met de hogesnelheidstrein. Wat betreft het goederenverkeer, wil het optimaal de voordelen van het gecombineerde transport benutten. Er werden recent een aantal containerhavens voor de binnenvaart bij aangelegd en de Antwerpse haven werd nog eens uitgebreid met een getijdendok, het Deurganckdok, waardoor schepen nog sneller kunnen worden behandeld. De spoorweginfrastructuur in het havengebied en de verbindingen naar de haven toe worden verder uitgebreid.
Economische verschuivingen
Oorspronkelijk was de industrialisering en de snelle economische groei van België in grote mate te danken aan de aanwezige delfstoffen in de ondergrond van het zuiden van het land. De aanzet tot de sterke industriële ontwikkeling van het land werd reeds gegeven voor de onafhankelijkheid. Zo werd reeds ten tijde van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden (1815-1830), toen het huidige België en Nederland een eenheid vormden, de 'Generale Maatschappij' opgericht, die geleidelijk zou uitgroeien tot een machtige holding die lang een groot stuk van de Belgische economie controleerde.
Zwaartepunt van Wallonië naar Vlaanderen
De steenkoolwinning en de zware industrie die het mogelijk maakten dat België na Engeland het eerste geïndustrialiseerde land van Europa werd, verloren in de tweede helft van de twintigste eeuw hun dominantie. De steenkoollagen bevonden zich op grote diepte en de winning werd in vergelijking met de buitenlandse concurrentie te duur. Halfweg de twintigste eeuw telde België nog 100.000 mijnwerkers, in 1983 ging de laatste Waalse mijn dicht, in 1992 sloot de laatste Limburgse mijn haar deuren. Intussen was ook de staalindustrie sterk ingekrompen als gevolg van de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal en de ermee gepaard gaande sanering van de Europese staalsector. In Wallonië, waar de basis lag van de Belgische industriële ontwikkeling, worstelen grote gebieden tot op vandaag met hun economische reconversie. De Waalse regering lanceerde onlangs een grootscheeps 'Marshall'-plan om de economie van de regio te stimuleren.
Intussen was Vlaanderen meer op de voorgrond gekomen. Dat dankte het in grote mate aan zijn gunstiger ligging en de aanwezigheid van de haven van Antwerpen. De aanvoer van petroleum en de investeringen van grote buitenlandse bedrijven leidden er tot de uitbouw van de grootste concentratie van petrochemische bedrijvigheid ter wereld, na Houston.
Een belangrijke rol speelden ook de Amerikaanse bedrijven die na de oorlog op zoek gingen naar goedkopere productiemogelijkheden en na de start van de Europese Economische Gemeenschap van de verwachte extra groei wilden profiteren. Ze vonden in Vlaanderen degelijke werkkrachten die flink goedkoper waren dan de Waalse.
Op deze manier maakte Vlaanderen zijn industriële achterstand op Wallonië goed. Het BBP van Vlaanderen, dat in 1955 nog maar 44 procent van het Belgische BBP vertegenwoordigde, was na de Golden Sixties al goed voor 55 procent.
Van industrie naar diensten
Tegelijk maakte België, zoals andere landen in de geïndustrialiseerde wereld, de verschuiving mee naar een groter aandeel van de tertiaire sector. Op dit moment werkt bijna 75 procent van de arbeidskrachten in de dienstensector en iets minder dan 25 procent in de industrie. De landbouw is goed voor ongeveer één procent.
Dat het aandeel van de industrie in de economie is geslonken (tot ongeveer 20 procent van de toegevoegde waarde) betekent niet dat er sprake is van een voortschrijdende desindustrialisatie. Het jongste decennium is de industriële productie in volume ongeveer even snel gegroeid als de Belgische economie in het algemeen. De daling van het aandeel van de industrie in het BBP is toe te schrijven aan de gestegen productiviteit, die op haar beurt leidde tot een daling van de prijzen. De industrie is nog steeds goed voor 80 procent van de Belgische uitvoer.
De Belgische landbouw is geëvolueerd naar een zeer performante sector, met een productiviteit die tot de hoogste van Europa behoort. In Vlaanderen zijn de bedrijven gemiddeld 16,2 ha groot en ligt de nadruk op varkenshouderij en tuinbouw. In Wallonie zijn de bedrijven gemiddeld 38,2 ha groot en is de landbouw extensiever. Hier zijn de teelt van vlees- en melkvee en de akkerbouw dominant.De perfecte 'open economie'
Een dichtbevolkt maar klein land dat centraal gelegen is in een van de economisch meest actieve regio's van de wereld moest wel een open economie hebben. Reeds in de vroege middeleeuwen werden producten van wat nu 'Belgische bodem' mag worden genoemd, over de hele toen bekende wereld verkocht. Brugge en daarna Antwerpen waren plaatsen waar handelaars en producten van over de hele wereld elkaar ontmoetten. Het is Brugge dat de wereld de 'beurs' gaf, en in het zestiende-eeuwse Antwerpen ontstonden nieuwe financiële technieken en leenden de groten der aarde hun kapitaal. Op het eind van de negentiende en het begin van de twintigste eeuw speelden Belgische industriëlen met hun machines, spoorwegen en grote infrastructuurwerken een belangrijke rol in de ontwikkeling en ontsluiting van grote en kleine landen overal ter wereld.
De eeuwenoude openheid van de Belgische economie is de jongste decennia alleen maar toegenomen. Als gevolg van het grote gewicht van de internationale handel in het BBP en de grote inbreng van buitenlandse investeringen wordt het land wel eens 'het perfecte voorbeeld van een open economie' genoemd.
De gemiddelde waarde van uitvoer en invoer van goederen als percentage van het BBP bedraagt er bijna 83 procent. Dat is van de 25 landen van de Europese Unie veruit het hoogste percentage. België staat ook op de eerste plaats in de rangschikking voor de intensiteit van de directe buitenlandse investeringen als percentage van het BBP.
Belg grootste exporteur
Met minder dan 0,2 procent van de wereldbevolking en een marktaandeel van 3, 4 procent van de uitvoer en 3 procent van de invoer, staat België voor wat betreft de internationale goederenhandel op de tiende plaats. Wat de internationale handel in diensten betreft haalt het zelfs een marktaandeel van 3,6 procent en een achtste plaats in de rangschikking.
De Belgische uitvoer bestaat voor ongeveer 20 procent uit consumptiegoederen, terwijl intermediaire goederen goed zijn voor ongeveer 60 procent. Concreet gaat het vooral om machines en materieel met ruim 28 procent van de uitvoer, chemische en verwante producten met bijna 22 procent.
Dat België een auto-assemblageland is, blijkt ook uit de uitvoercijfers. Ongeveer 95 procent van de 900.000 wagens die Volvo, Opel, Volkswagen en Ford in België produceren gaat naar het buitenland. Ze zijn goed voor bijna 15 procent van de Belgische export. Voor de kunststoffen is dit ruim 3 procent, de farmaceutische producten en de organische chemische producten vertegenwoordigen elk ongeveer 5 procent. Metaalproducten (ijzer en staal, non-ferrometalen en verwerkte producten in metaal) tekenen voor ruim 4 procent, voedingsproducten voor bijna 9 procent.
België is de grootste uitvoerder ter wereld van diamanten en tapijten, en staat op nummer twee voor plantaardige vezels, chocolade en margarine. Voor wat betreft de export van glas staat het op de derde plaats. Als exporteur van eieren, niet-alcoholische dranken en auto's bekleedt het de vierde plaats, enz.
Wat betreft de export per capita staat België aan de top: de Belg mag zich met recht en rede 'de grootste exporteur ter wereld' noemen.
De Europese dimensie
De positie die België in de internationale economie inneemt en het feit dat het land zo optimaal zijn economische troeven kan exploiteren is in grote mate te danken aan zijn plaats in de eengemaakte Europese markt.
De uitvoer naar zijn 'natuurlijke partners', de andere landen van de EU (met 15 lidstaten) vertegenwoordigt ongeveer drie kwart van de totale Belgische uitvoer. Daarvan gaat 65 procentpunt naar de Eurozone, ongeveer 11 procent naar de andere EU-landen. De Europese landen buiten de EU-15 waren goed voor 7 procent. (De tien nieuwste lidstaten van de EU waren in 2003, dus voor hun toetreding, goed voor bijna 3 procent van de uitvoer). Azië vertegenwoordigt ruim 9 procent, de VS ongeveer 5 procent. Het belang van de Europese dimensie blijkt ook uit het feit dat de helft van de goederen die in de Antwerpse haven worden behandeld komen van of bestemd zijn voor andere Europese landen.
Daarbij komt ook het economische effect van de aanwezigheid van de Europese en andere internationale instellingen. Zo zijn de Europese instellingen rechtstreeks en onrechtstreeks goed voor bijna één op de tien banen in het Brusselse Hoofdstedelijk Gewest. De internationale instellingen en hun werknemers injecteren via hun uitgaven heel wat geld in de Belgische economie.
België hoeft dus van het nut van de Europese integratie niet te worden overtuigd en timmert met graagte mee aan de weg. Belgische politici hebben in het verleden vaak een determinerende rol gespeeld bij het uitstippelen van de weg die de Europese constructie moest inslaan en bij het uitwerken van nieuwe lijnen voor het gemeenschappelijke beleid. België was als exportland ook groot voorstander van de invoering van de Europese eenheidsmunt, de euro. De Belgische Nationale Bank maakt deel uit van het Europese Stelsel van Centrale Banken en is als zodanig betrokken bij de bepaling en uitvoering van het monetair beleid in de Eurozone.
Natuurlijk zorgde de vrijmaking van de Europese markt niet alleen voor een grotere potentiële markt voor Belgische producten, maar vergrootte ze ook de kansen op scherpe concurrentie.
België houdt echter goed stand en is erin geslaagd competitief te blijven. Dat heeft het vooral gedaan door de productiviteit van zijn bedrijven en werknemers op te drijven. In de Belgische industrie produceert elke arbeider vandaag de dag gemiddeld twee keer zoveel als in 1980.
De Belgische werknemer: een belangrijke troef
Bij de goede prestaties van de Belgische economie speelt de hoge productiviteit van de Belgische werknemers een essentiële rol.
De arbeidsproductiviteit in België is één van de hoogste ter wereld. Het land moet in de meest relevante rangschikking (BBP per werknemer) enkel de VS (en het a-typische Luxemburg) laten voorgaan. Wat betreft de productiviteit per gewerkt uur staat België op de derde plaats. Op welke manier de kwaliteit van de werknemers ook wordt gemeten, de Belgische staan steeds bij de besten gerangschikt. De arbeidsproductiviteit is vooral zeer hoog in de industrie, de bouw en financiën. De Belgische werknemers hebben ook de laagste graad van absenteïsme van de EU.
Een van de belangrijkste factoren achter de hoge productiviteit is de goede kwaliteit van het Belgische onderwijs, die ook blijkt uit internationale vergelijkingen zoals het PISA-onderzoek van de OESO. Ongeveer een op drie jongeren in de leeftijdsgroep van 18 tot 24 jaar volgt hoger onderwijs, het hoogste percentage van de EU. Twee Belgische universiteiten staan in de top tien van beste universiteiten in de wereld (buiten de VS), in de rangschikking die door Amerikaanse wetenschaplui is opgesteld.
Een speciaal soort KMO-land
Structureel gezien bestaat de Belgische bedrijfswereld uit een reeks grote bedrijven met daarnaast een zeer groot aantal KMO's. Er zijn enkele grote Belgische bedrijven die wereldwijd duizenden mensen tewerkstellen en de Leuvense brouwerij Stella Artois kon uitgroeien tot Inbev, de grootste brouwerijgoep ter wereld, maar de meeste grote bedrijven zijn eigendom van buitenlandse groepen. Nog recentelijk kwamen belangrijke Belgische ondernemingen onder de controle van buitenlandse aandeelhouders. Op dit moment liggen de beslissingscentra van twee op drie bedrijven uit de Belgische top 100 in het buitenland.
Daarnaast steunt de Belgische economie op middelgrote en kleine bedrijven. Zowat 83 procent van de Belgische bedrijven telt minder dan 10 werknemers, 97 procent van de bedrijven stellen minder dan 50 mensen tewerk. De KMO's zijn verantwoordelijk voor meer dan 70 procent van het BBP. De Belgische KMO's zijn bovendien voor het overgrote deel familiebedrijven. Dat belet hen echter niet belangrijke spelers op de internationale markt te zijn. De Belgische KMO's hebben zich ontpopt tot bijzonder goede nichebedrijven, die in hun sector zelfs vaak marktleider zijn.
Uit Europese vergelijkingen blijkt hoe speciaal deze kleine bedrijven zijn: de Belgische KMO's zijn de meest winstgevende van de EU. België is bovendien het enige Europese land waar de winstgevendheid van KMO's aanzienlijk hoger ligt dan in grote bedrijven.
Een echte overlegeconomie
De Belgen houden niet van harde confrontaties. Dat blijkt ook uit de manier waarop de verhoudingen binnen hun economie georganiseerd zijn. België is een echte overlegeconomie, waarin veel wordt geregeld door overeenkomsten tussen de organen die werknemers en werkgevers vertegenwoordigen. De overheid speelt een bemiddelende rol. Het 'sociaal overleg' heeft plaats op het niveau van de bedrijven, de sectoren en op nationaal niveau. Bij de onderhandelingen over collectieve arbeidsovereenkomsten worden loonstijgingen beperkt door de 'Wet op het concurrentievermogen'. Die moet voorkomen dat de concurrentiepositie van de Belgische bedrijven ten opzichte van bedrijven in de omringende landen niet in het gedrang komt.
De Belgische bedrijven zijn verenigd in een aantal organisaties, die de regionale en sectorale indelingen weerspiegelen. Zo is er op nationaal vlak het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO), en op het niveau van de regio's de belangenvereniging van Vlaamse ondernemingen,VOKA-Vlaams Economisch Verbond, de Waalse Union Wallonne des Entreprises (UWE), en het Verbond van Ondernemingen van Brussel (VOB).
De syndicalisatiegraad ligt in België op 60 procent, wat na de Scandinavische landen het hoogste percentage is. De vakbonden spelen niet alleen een essentiële rol in het sociaal overleg, maar vervullen ook nog andere functies, bijvoorbeeld in de uitbetaling van werkloosheidsvergoedingen. Er zijn drie grote vakbonden: het Algemeen Belgisch Vakverbond, dat van socialistische signatuur is, het Algemeen Christelijk Vakverbond en de Algemene Centrale der Liberale Vakbonden.
Rol van de overheid
Zoals in vele Europese landen speelt de overheid in de Belgische economie een relatief grote rol. Ze zorgt voor de herverdeling van de inkomsten onder andere door het beheren en medefinancieren van een sociale-zekerheidsstelsel waaraan de Belgische burger zeer gehecht is. Het wordt aanzien als een van de meest efficiënte stelsels ter wereld: België heeft een van de allerlaagste armoedepercentages.
NVDR : ...intussen glijden we achteruit
De rol die de overheid speelt in het sociaal overleg is eveneens zeer belangrijk. Als organisaties van werknemers en werkgevers het niet eens geraken, speelt ze de rol van bemiddelaar. Indien nodig hakt zij de knopen door. Daarbij is ze zich goed bewust van het belang van de internationale context waarin de Belgische bedrijven actief zijn en het belang van het vrijwaren van de competitiviteit.
Economische bevoegdheden van Gewesten
België is de voorbije 25 jaar geëvolueerd naar een federale staat, met grote autonomie voor de drie gewesten (Vlaanderen, Brussel, Wallonië). Dat had ook gevolgen voor de bevoegdheden op economisch vlak. De gewesten zijn bevoegd voor het landbouwbeleid, energiebeleid, tewerkstellingsbeleid, economisch beleid (economische expansie, innovatiebeleid, herstructureringsbeleid), de buitenlandse handel, openbare werken en vervoer. De federale overheid is bevoegd voor de sociale zekerheid (werkloosheid, ziekte en invaliditeit, pensioenen, kinderbijslag) en heeft ook de nodige bevoegheden om ervoor te zorgen dat de economische en monetaire eenheid van het land behouden blijft.
Overheidsfinanciën
Wat betreft de overheidsfinanciën draagt België tot op vandaag de gevolgen van het anti-cyclische beleid dat de overheid in de jaren zeventig voerde. De rentelasten op de door deficit-spending opgebouwde schuld zadelde het land op met een zeer hoge schuldgraad. Dat het desondanks het vertrouwen van de kapitaalmarkten genoot was vooral toe te schrijven aan het feit dat de Belgische schuld bijna uitsluitend door de Belgen zelf werd gefinanceerd. Zij hebben traditioneel een van de hoogste spaarquota ter wereld.
Door een sober beleid en goed schuldbeheer heeft de Belgische overheid intussen haar financiën kunnen saneren. De Maastrichtnormen voor deelname aan de Europese muntunie vormden daarbij een extra stimulans. De schuldgraad, die in 1993 nog 137,1 procent van het BBP bedroeg, is intussen gezakt tot 95,8 procent. De begroting is sinds 2000 in evenwicht, waardoor België binnen de EU op dit moment een van de best presterende landen is.
De overschotten op de begroting die vanaf 2007 gepland worden, zullen worden gereserveerd in het 'Zilverfonds', dat de financiële gevolgen van de vergrijzing van de bevolking zal helpen opvangen. De schuldgraad zal tegen 2009 gedaald zijn tot ongeveer 79 procent.
Toekomstgericht
België is zich bewust van de sterke en zwakke kanten van zijn economie. Het wil zijn gunstige positie ook in de toekomst behouden. Onderzoek en ontwikkeling zijn daarvoor natuurlijk van levensbelang. En ook hier slaat het een goed figuur.
Wat betreft de investeringen in innovatie en onderzoek als procent van het BBP scoort België beter dan het EU-gemiddelde. Het komt er op de zesde plaats na Zweden, Finland, Duitsland, Denemarken en Frankrijk. Een belangrijk aspect is dat de inbreng van de ondernemingen hierin zo groot is. Ze tekenen voor 64 procent van de investeringen in onderzoek en ontwikkeling, wat na Zweden, Finland en Duitsland het hoogste percentage is.
België heeft meer inwoners die actief zijn in onderzoek en ontwikkeling dan het Europese gemiddelde. Die zijn productiever dan hun collega's in de andere landen: per miljoen inwoners telt België jaarlijks gemiddeld 929 wetenschappelijke publicaties, tegen 550 in Japan en 775 in de VS.
Belangrijk is ook de verdere groei van de ICT-sector. Het aandeel van de ICT-sector in de Belgische economie steeg tussen 1995 en 2004 van 3,35 procent naar 4,27 procent. De sector tekende in die periode voor 19,5 procent van de groei van het BBP en is goed voor 20 procent van de totale O&O-inspanningen.
Op basis van de cijfers van het Bruto Binnenlands Product van 2004 staat België 18e op de wereldranglijst van de economieën en dit ondanks al het gezaag van al deze nationalisten die het willen beter doen door te splitsen . Door een splitsing zouden we een heel pak plaatsen zakken omdat het BBP van Vlaanderen en Wallonië zeker gehalveerd wordt & zoals je reeds kunt lezen, zullen we sowieso zakken door de enorme opkomst van landen, zoals China, India, enz (merk misschien ook eventjes op dat Singapore of Hong Kong hier niet eens aan de bak komen !!)
...
Archief nieuwsberichten
België blijft op 18de plaats in lijst grootste economieën
(Bron: De Tijd 13 juli 2005)
België blijft de 18de economie ter wereld. De VS zijn nog steeds de grootste economie en India haalt voor het eerst de toptien. Dat blijkt uit de lijst die de Wereldbank publiceerde. Deze lijst is opgesteld op basis van het Bruto Nationaal Product van 2004.
De rangschikking verschilt weinig met de lijst van 2003.
Spanje steeg van de negende naar de achtste plaats, terwijl Canada de omgekeerde beweging maakte. India steeg van de twaalfde naar de tiende plaats. Mexico daarentegen zakte van de tiende naar de twaalfde stek. Ook Nederland verloor twee plaatsen.
Het overzicht suggereert dat de samenstelling van de Groep van Zeven (G7) niet meer correct is. De G7 omvatte bij zijn oprichting de zeven grootste industrielanden. Maar Canada, de kleinste lidstaat van de G7, is sindsdien ingehaald door China en Spanje, die geen lid zijn van de G7.
De eurozone had vorig jaar een bruto binnenlands product (BBP) van omgerekend 9.450 miljard dollar en zou daarmee op de tweede plaats staan. De Europese Unie (EU) had een BBP van 12.750 miljard dollar en is daarmee de grootste economie ter wereld. De EU haalde de Verenigde Staten in dankzij de stijging van de euro tegenover de dollar. Ook de uitbreiding van de EU naar Oost-Europa speelde een rol.
Economen verwachten dat de rangschikking van de grootste economieën in de komende jaren sterk verandert. Groeilanden als China, India en Brazilië worden belangrijker ten nadele van de Verenigde Staten, Japan en de Europese landen.
De zakenbank Goldman Sachs publiceerde vooruitzichten tot 2050. Zij verwacht dat China nog voor 2010 Italië, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en Duitsland inhaalt. China passeert Japan wellicht kort na 2015. Tussen 2040 en 2045 zou China de Verenigde Staten inhalen en 's werelds grootste economie worden.
Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV-b
Begin deel (b) ...Het vervolg...!!
Hiervoor zijn dan wel een aantal ingrepen nodig:
# beperking van het overheidsbeslag (de totale fiscale en parafiscale druk);
# verlaging van de belasting op de arbeid (de parafiscale druk);
# de economie laten herademen en het ondernemerschap promoten: België is een klein land met een groot buitenland. Wij zijn gedoemd om een open economie te zijn, d.w.z. aantrekkelijk voor buitenlandse consumenten en investeerders.
Wij willen vooruit. Het huidige Belgische model maakt vooruitgang zeer moeilijk. LDD is echter een partij van mensen met verantwoordelijkheids- en solidariteitszin.
Er wordt steeds gezegd dat het Belgisch model vooruitgang moeilijk maakt maar het wordt nooit met feiten onderbouwd.
De kwestie "B-H-V" en de ganse communautaire heisa hebben weinig te maken met economie op het tewerkstellingsbeleid na. Het is echter niet onmogelijk om via federale onderhandelingen tot afspraken te komen die een aantal verbeteringen kunnen aanbrengen daar waar het hoeft. Splitsen is daarvoor echt niet nodig. ...& Dat er onder mekaar niet meer kan gepraat worden is eveneens een hardnekkige mythe & ook alleen maar een realiteit zolang de zelfde politiek elites het voor het zeggen hebben.
Solidariteitszin ?!... Het is inderdaad gemakkelijk om dat woordje te pas & te onpas te gebruiken, maar 't klinkt nogal hol als dat bij woorden blijft !! We lopen hiermee misschien wat vooruit op wat u als lezer hier nog gaat tegen komen. Maar u moet er alvast eens op letten ″wie″ van ″wie″ hier àlle solidariteit verwacht, vraagt... zelfs quasi eist !! ...& u moet er vervolgens ook eens op letten hoeveel solidariteit dat u terug krijgt...
...& wat het woordje verantwoordelijkheidszin betreft... gelieve de vorige aline gewoon over te nemen & het woordje solidariteitszin te veranderen door verantwoordelijkheidszin...
...
Onze visie op de staatsstructuur is dan ook samen te vatten als:
Met Wallonië als het kan, zonder België als het moet.
De bal ligt dan ook in het Franstalige kamp. Kiest men voor een conservatief, nietondernemend Wallonië met haar traditionele socialistische politiek, dan moeten de wegen van Vlaanderen en Wallonië scheiden.
Is een achterhaald standpunt en is dus al enkele jaren totaal verkeerd
...
Beleid
Waalse groei haalt Vlaamse in
11/12/2007 - 09:00
De Waalse economie groeit sinds 2000 ongeveer even snel als de Vlaamse, nadat ze een halve eeuw veel trager was toegenomen. Dat blijkt uit een studie van KBC, zo schrijven L'Echo en De Tijd.
Wallonië kende tussen 2000 en 2005 een groei van 1,8 procent, tegen 1,7 procent in Vlaanderen.
Berekeningen van KBC suggereren dat de Waalse economie ook in 2006-2007 even snel groeide als de Vlaamse economie.
Niettemin blijft de Waalse economie met grote structurele problemen kampen: de werkloosheid ligt er twee maal hoger dan in Vlaanderen, de activiteitsgraad 10 procent lager.
Voor 2008 verlaagt KBC zijn groeiprognose van 1,9 procent tot 1,7 procent.
Maar voor sommige mensen is het natuurlijk gewoon voldoende dat de ene wit zegt opdat de andere zwart zou krijsen zoals hieronder :
...
Rapport CEDER illustreert (nog maar eens) "de kloof"
Cijfers liegen: "Belgische" economie bestaat niet
Jan Van de Casteele 07-03-2007
Het jaarverslag 2006 van de Nationale Bank kan de indruk wekken dat de Belgische economie in topvorm verkeert. De werkelijkheid is enigszins anders. België plukt mee de vruchten van een internationale economische heropleving. De structurele problemen (arbeidsmarkt, werkgelegenheidsgraad, openbare financiën, schuldgraad, kunstmatig evenwichtige begrotingen) blijven erg groot. Maar nog belangrijker: alle Belgische cijfers verbergen de enorme kloof tussen Vlaanderen en Wallonië. Die kloof is in de regeerperiode van paars-groen en paars nog gegroeid. Het Belgische kader brengt Wallonië geen oplossing, integendeel, het vertraagt de eigen Waalse dynamiek. Het Belgische kader is ook voor Vlaanderen geen werkzaam perspectief meer. Onderstaande informatie is gebaseerd op een rapport van de studiedienst van Ceder (1)
Belgische economische groei is vooral internationale groei
België heeft dus, net als andere Europese landen, de jongste jaren kunnen profiteren van een gunstige internationale economische conjunctuur, maar realiseert een lager BBP per inwoner (118,1%) dan veel andere kleine Europese landen (Nederland 126,1, Oostenrijk 123,2, Denemarken 122,4 en Ierland 139,2) Bron: Eurostat (100 is het gemiddelde voor de EU-25)
De kloof: economische groei
De economische groei (het BBP per inwoner) is in Vlaanderen 40% hoger dan in Wallonië. Tussen 1995 en 2005 nam het aandeel van Vlaanderen in Belgische BBP verder toe van 56,7% naar 57,3%. Die trend zet zich door in 2006. Bron: NBB en voor 2006: cijfers studiedienst Vlaamse Regering
Het Belgische succes teert dus voor een groot deel op Vlaamse inspanningen. En blijkbaar laat het bestaande federaal bestel niet toe dat Wallonië een broodnodige sprong vooruit maakt.
De kloof: werkgelegenheid
De Belgische werkgelegenheidsgraad (van 59,3% in 1999 over 61,1% in 2005 naar 60,9% in 2006) blijft ver onder het Europees gemiddelde (van 62,6% in 1999 naar 65,2% in 2005). Ook hier weer zijn er extreem grote regionale verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië. Vlaanderen (2005): 64,9%
Wallonië: 56,1%.
Brussel: 54,8%
Ook die kloof is onder paars-groen en paars groter geworden (1999: 4,6%, 2005: 8,8%).
De kloof: de overheidstewerkstelling
Opvallend is het grote aandeel van de overheidstewerkstelling in de totale werkgelegenheid: Vlaanderen: 15,3%.
Wallonië: 22%
Brussel: 25,7%
Voor de financiering van de sociale zekerheid is het belangrijk dat dit aandeel overheidstewerkstelling binnen de perken blijft.
De kloof: de werkloosheid
De Belgische cijfers zeggen niets (8,3% van de beroepsbevolking in 2006, kleine daling t.o.v. 2005 (8,5%), behalve dat België één van de hoogste werkloosheidspercentages van de EU-15 laat optekenen. Vlaanderen: van 5,5% naar 5,2% Wallonië: ongeveer status quo: 11,8% Brussel: verslechtering tot 17,7%.
Vlaanderen: 40% van alle Belgische werklozen (57,8% van de de Belgische bevolking) Wallonië (2005): 45% van de werklozen (32,5% van de bevolking) Brussel: 16% van de werklozen (9,7% van de bevolking) Bron: verslag HRW 200
Ook het Belgische werkloosheidscijfer verbergt de grote regionale verschillen. De problemen van Wallonië worden niet opgelost binnen het bestaande federaal bestel.
Conclusie
Het jaarverslag van de Nationale Bank bevestigt dat het conjunctureel goed gaat met de Belgische economie dank zij de internationale heropleving, maar vooral ook dankzij Vlaanderen.
Het Belgische gemiddelde verbergt een zeer verschillende situatie in Vlaanderen, Wallonië en Brussel. Veelal is het Belgische succes eigenlijk synoniem aan het Vlaamse succes. Dit roept meteen ook twijfels op bij de geschiktheid van het huidige federale bestel om Wallonië een inhaalbeweging te laten realiseren. De jongste jaren is er alleen immobilisme inzake meer verantwoordelijkheden voor de deelstaten, schrijft Niko Gobin.
Paars-groen en paars zijn er niet in geslaagd de sociaal-economische kloof tussen Vlaanderen en Wallonië te dichten. Dat zou vooral Wallonië ertoe moeten aanzetten op zoek te gaan naar specifieke oplossingen voor de eigen regio. Vlaanderen doet het goed, maar euforie is uit den boze. De sociaal-economische uitdagingen (vergrijzing, financiën, schuldenlast, fiscaliteit) zijn ook in Vlaanderen erg groot. Daarom is het ook voor Vlaanderen aangewezen een eigen beleid te kunnen voeren. Het Belgische kader werkt ook voor Vlaanderen verstikkend. Aan de ongebreidelde transfers moet snel een einde komen.
(1) Als Wallonië beter doet, zal ook het land er beter bij varen, Niko Gobbin, Sociaal-Economisch adviseur CEDER.
Sta ons toe dat we zo onze zéér gegronde twijfels hebben over "bepaalde bronnen" & bepaalde "groepen"...
...
Op het vlak van de staatshervorming zijn ingrepen noodzakelijk. Te veel bevoegdheidsdomeinen zijn versnipperd over meerdere beleidsniveaus. Een ondernemingsgericht beleid voeren is op die manier onmogelijk omdat voor de meeste hervormingen het fiat van de ultraconservatieve PS nodig is. Bevoegdheden moeten altijd als homogene pakketten toegewezen worden.
Het klopt inderdaad dat op het vlak van de bevoegdheidsdomeinen er nog heel wat werk te verzetten valt. Wij haalden reeds eerder het voorbeeld aan in ons ″dossier energiearmoede″. Hier blijkt overduidelijk dat een aantal bevoegdheden totaal tegenstrijdig zijn, maar laat het dus meteen ook duidelijk zijn dat dit niet alleen voor de zogenaamde ondernemingsgerichte domeinen geldt.
...& Misschien moeten we ook maar eens ~desnoods internationale~ specialisten uitnodigen & inschakelen, die ons op dat vlak kunnen raad geven i.p.v. ze hun hoofd te laten breken over de B-H-V-kwestie & de zogenaamde minderheden
Het huidige systeem van onvoorwaardelijke Noord-Zuid-transfers is geen solidariteit, maar onrecht. De transfers beletten dat Wallonië verantwoordelijkheid opneemt voor het eigen beleid. Hulpverslaving verlamt de creativiteit.
Laten we ons misschien ook eens focussen op een aantal andere transferts : zoals van arm naar rijk (allerhande belastingsvoordelen, de subsidies voor groene energie bijvoorbeeld, enzovoort-enz )
...Of de transferts van jonge generaties naar de oudere generaties (het pensioenstelsel zonder de nodige stortingen in het zilverfonds bijvoorbeeld !) Dit is pas echt onrecht !! Bovendien is het misschien toch ook wel eens de moeite om na te gaan of er geen grotere transferts gebeuren van Brussel naar Wallonië, dan van Vlaanderen naar Wallonië.
Wij willen een doorzichtige en eerlijke solidariteit op basis van klare afspraken. Beperkt in de tijd en gemeten aan resultaten op vlak van groei, ondernemerschap & tewerkstelling. Door een voorwaardelijke, resultaatsgebonden interregionale solidariteit kan Wallonië behoedt (behoed !!) worden voor een abrupte verarming en krijgt het zuurstof voor een nieuwe onafhankelijke koers.
Een overheidsbeslag van maximaal 40%
Met het overheidsbeslag bedoelen we het geheel aan belastingen: de belastingen op het beroepsinkomen, de BTW, de accijnzen, de invoerheffingen, de sociale bijdragen van werkgevers. We spreken van beslag omdat het precies dat is wat de overheid met het geld van de samenleving doet, er beslag op leggen.
Dit overheidsbeslag is te hoog. Het bedraagt ongeveer 47%. Dit brengt de welvaartscreatie in gevaar.
Wij voeren hierbij geen ongenuanceerde hetze tegen belastingen. Belastingen zorgen voor ontvangsten, nodig om maatschappelijke noden te lenigen. Maar fiscale zekerheid is voor werkenden, wat sociale zekerheid voor niet-werkenden is.
*KUCH-HOEST* ...mogen we achteraf u nog eens aan dit puntje herinneren ?!...
Noch een te laag, noch een te hoog overheidsbeslag laat ruimte voor welvaartscreatie. Inderdaad, als er geen overheid zou zijn, zou er ook geen economische groei zijn. Wie zal anders de wegen aanleggen, de veiligheid waarborgen, het eigendomsrecht beschermen?
Maar bij een te hoog overheidsbeslag gaat geld verloren dat productiever door de privé (particulieren en ondernemingen) aangewend kan worden. Er zou dan méér welvaart zijn als het geld niet naar de overheid vloeide.
Hoe zit dat elders in Europa? Het Europese gemiddelde overheidsbeslag lag in 2004 op 40,7%. Zelfs Duitsland, met zijn achtergestelde Ostländer, doet het met 40%, het niveau dat wij in eerste instantie voor ons land willen bereiken: vier tienden van het BBP (het bruto binnenlands product).
4 tienden is trouwens ongeveer wat de meeste werkmensen nu ook reeds betalen het is vooral de BTW + de ~dure~ huisvesting die het meeste geld kost trouwens, als de werknemers netto meer overhouden, zal dit zich vertalen in een stijging van de grond- & vastgoedprijzen, want als raséchte Vlamingen spenderen wij toch al snel quasi de ½ van al onze centen aan een poepdure villa met bijhorende koterij in Pastorij-stijl
Wij willen dit in de grondwet laten opnemen anders lukt het nooit om de belastingsdrift van de overheid onder controle te houden. Dit bleek recent nog: verlaagt de federale overheid de fiscaliteit, dan zijn de gemeenten er als de kippen bij om de lokale belastingen te verhogen.
...& precies volgens ditzelfde mechanisme zullen alle andere prijzen ook stijgen ingeval van een daling van de belastingen
Hoe komen we tot 40%?
We moeten komen naar het niveau van 40% via een geleidelijk proces over vier à vijf jaar.
Zo moet het ontvangstenniveau van 2007 vanaf 2008 worden bevroren tot dat niveau overeenkomt met 40% van het BBP. Dat zou in 2010 zijn.
Het BBP gaat in principe jaar na jaar omhoog, dat is de economische groei: stel dat het BBP vandaag 300 miljard euro bedraagt, dan is 150 miljard euro belastingen gelijk aan een overheidsbeslag van 50%. Bedraagt het BBP binnen enkele jaren 375 miljard euro, dan staat die 150 miljard euro nog voor 40%.
...& precies volgens ditzelfde mechanisme zullen alle andere prijzen ook stijgen ingeval van een daling van de belastingen
Door de bevriezing van het niveau aan ontvangsten is de overheid verplicht beleidsruimte te zoeken in een verhoging van haar efficiëntie (haar doelstellingen bereiken met het
minimum aan noodzakelijke middelen).
...& Dat uiteraard met een in verhoudingsgewijze VERLAGING van haar Diensten, hoe kan het anders
Daarnaast zijn belangrijke ingrepen noodzakelijk, zoals het drastisch verminderen van de belasting op arbeid.
Waarom wordt er nooit gesproken over een compensatie via een verhoging van belastingen op eigendommen of op bijvoorbeeld de fameuse uiterlijke tekenen zoals o.a. zwembaden, tweede verblijven (geen huurwoningen!), yachten & pleziervaartuigen, sportvliegtuigen, aantal wagens per gezin...
En steeds weer wordt vergeten dat belastingen een herverdelend effect kunnen hebben. Hiermee zeggen we niet dat ze dit inderdaad in ons Belgenland zouden hebben maar het zou mmoeten in de praktijk vloeit nogal wat belastingsgeld netjes terug naar de rijken via de systemen van belastingsaftrek, fiscaleamnestie, subsidiëringen van allerlei zaken.
Eén van de gevolgen van het verlagen van deze parafiscaliteit is dat ook de personeelskosten van de overheid in grote mate verminderen. Als die met 60% dalen, besparen we al meer dan 2 miljard euro op het overheidsbudget. Zo zijn we al een eind op weg naar ons eerste doel, de 40%.
...& Gaan we ambtenaren, politie, brandweer & hulpdiensten dan misschien HOGER belasten om die doelstelling te bereiken? Massaal buitensmijten? Dubbele Shiften doen draaien voor dezelfde pree ?!...
Een aantal uitgavenposten moeten naar een normaal Europees niveau, zoals de uitgaven in de werkloosheid. De uitgaven in ons land liggen veel hoger dan in de andere EU-landen. We slaan twee vliegen in één klap: de werkloosheidsuitkeringen die onbeperkt zijn in de tijd scheppen mee een werkloosheidsval waardoor het voor vele werklozen financieel niet interessant is om te gaan werken. Het geld dat wordt gerecupereerd kan dienen voor een, vanuit een sociaal standpunt, moreel meer hoogstaand doel, nl. het waarborgen van ons sociaal systeem op lange termijn. Het terugbrengen van de uitgaven naar een Europees niveau houdt de hervorming van het stelsel in. Wij opteren om het Nederlandse stelsel in te voeren waarin de uitkeringen beperkt zijn tot 38 maanden.
...& Wat gebeurt er na de 38 maanden recht op werkloosheidsuitkering ?!... Hop... naar op OCMW ?! ...& "wie" of "wat" financiert deze kost ?!... Tenzij dat men de van werkloosheidsuitkering verstoten werklozen wil laten verhongeren...
We willen u er bij deze ook eens aan herinneren dat er zo de afgelopen 25 à 30 jaar altijd zo'n kleine slordige half miljoen ~500.000~ mensen werkloos waren & dat ondanks àlle ~& dat waren er in de loop van die tijdspanne toch wel enkele honderden~ maatregelen die er door elk van de regeringen die hier even aan macht waren, verordend zijn geweest !! ...& dan zwijgen we nog op àlle nepstatuten die in het leven zijn geroepen : BBTK, DAC, TWW, Gesco's... Verder wensen we toch eens te benadrukken : zelfs ondanks àlle maatregelen ten voordele van de werkgevers kwamen er toch maar mooi geen jobs bij !!
We hebben het nog niet eens over àlle mensen die netjes uit de statistieken van de werkloosheid zijn verdwenen omdat ze om weet ik veel welke ~zinnige of onzinnige~ reden geschorst werden !! We zwijgen dan ook van al diegenen die met depressies wegens langdurige werkloosheid & de bijhorende uitzichtloosheid op de ziekenkas zijn gesukkeld... of diegenen die afgevloeid zijn naar de OCMW's... We zullen ook zwijgen van alle bruggepensioneerden, of mensen met tijdskrediet... Of zullen we het hebben over alle nep-vacatures die verschijnen in kranten & weekbladen als verkapte reclame, omdat het goedkoper is van een vacature te plaatsen dan een reclame !! Het is zelfs geweten dat sommige bedrijven géén jobs hebben, maar dat ze wel vacatures plaatsen als wervingsreserve voor als het bedrijf in kwestie weer eens een personeelswissel heeft onder het mom van reorganisatie !!
...& Verder zit het ons ook vrij hoog dat de verantwoordelijkheid van werkloos te zijn, in deze compleet bij de werkloze wordt gelegd. Indien een werkloze verantwoordelijk is voor z'n eigen werkloosheid, hetzij door eigen ontslag, hetzij door aanwijsbare beroepsfouten... wel, dan kan hij van GEEN werkloosheid genieten !! PUNT !
We gaan dus het sociaal systeem redden door het af te schaffen
De "My Laiïsering" ~Destroy the Village in order to save it~ in dit geval dan de sociale zekerheid...
De "overlopers" van Dedecker & Co - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXIV
Het lijkt ons dus ook zo stilaan eens tijd om te kijken wie er zo allemaal van her & der ~van andere partijen dus~ naar de LDD van Jean-Marie Dedecker is over gelopen. Dit geeft dan misschien een beeld weer ~wat niet zo onbelangrijk is~ uit welk allegaartje deze partij bestaat.
...& Met overlopers bedoelen we dan weer partijleden die bij de ene partij vertrekken, of omdat ze ontevreden zijn over de gevoerde partijpolitiek, of omdat ze hun kansen mooi zien om zich ~uit oportunistisch oogpunt gezien~ natuurlijk te verbeteren...
Wat kan hier over gezegd worden ?!... We zouden om te beginnen bijvoorbeeld voorzichtig kunnen concluderen dat er bij een aantal partijen nogal wat intern gekrakeel & strubbelingen ~moeten~ zijn, gezien dat er bij sommigen de noodzaak bestaat om van partij te veranderen...
Persoonlijk zouden we ons niet erg gelukkig voelen met ″overlopers″, althans we zouden er op z'n minst heel ″voorzichtig & behoedzaam″ mee omgaan, want wat vandaag van dààr naar hier komt over gelopen, kan morgen net zo goed van hier naar ergens anders vertrekken... In sommige gevallen zouden we ons zelfs de vraag stellen of het hier gaat om redenen van ideologisch onverzoenlijke standpunten, dan wel uit oportunisme...
...& Bij de overstap van Mimount Bousakla vroegen wij ons quasi onmiddellijk af... ″Euh ?!...was u dan wel een èchte socialiste ?!... & zo ja, hebt u eigenlijk wel énig idee in welk politiek kamp u nù bent terecht gekomen ?!...″ ...want wij zien eerlijk gezegd, nergens ook maar één enkel standpunt dat nog maar een ietsje, laat staan enige ″socialistische″ betekenis &/of inhoud heeft... Wat ons meteen aan haar politieke geloofwaardigheid laat twijfelen...
Wat ons ook bij de vraag brengt, hoe standvastig is de LDD van Jean-Marie Dedecker te noemen met zo'n allegaartje van ″overlopers″ ? Ook daar wordt er veel over gezegd & geschreven... & lopen meningen wel eens uiteen... Maar eerlijk gezegd, daar liggen wij niet van wakker !!
...
Wij gaan zo eens op zoek naar dat ″overloper″-gedoe, teneinde u daar toch een beeld te kunnen van weergeven...
Een overzicht met uiteraard de bijhorende bloemlezing...
Jurgen Verstrepen...
...
Jurgen Verstrepen stapt over naar Lijst Dedecker
De kogel is door de kerk. Jurgen Verstrepen (40) verlaat het Vlaams Belang en wordt lijsttrekker voor de Lijst Dedecker bij de komende verkiezingen op 10 juni. Verstrepen krijgt de eerste plaats op de Kamerlijst voor Antwerpen aangeboden. Een bod dat hij niet kon laten liggen, sinds zijn aanvaringen met de VB-partijtop.
Dissident
Het was al langer duidelijk dat Verstrepen een dissidente stem in het VB-verhaal was geworden en dat de partijtop niet echt dol op hem was. Na een aanvaring met VB-voorzitter Frank Vanhecke in januari, durfde Verstrepen het dan ook aan luidop te twijfelen aan zijn toekomst bij de partij. Jean-Marie Dedecker, bezieler van Lijst Dedecker, trekt zich daar niets van aan en ontvangt Verstrepen met open armen en noemt hem 'een belangrijke aanwinst' voor de partij.
Zetel
Met Verstrepen erbij zou Lijst Dedecker uitzicht krijgen op een Antwerpse Kamerzetel, mogelijk ten koste van het Belang. Verstrepen blijft naar eigen zeggen trouw aan zijn principes. Als zogenaamde verruimer kreeg de voormalige radiomaker Verstrepen in 2004 een Vlaams Blok-zitje in het Vlaams parlement cadeau als onafhankelijke. Een succesverhaal werd dat niet. Verstrepen werd door de VB-top hooguit gedoogd, maar de partijkoers bijsturen kon hij niet.
Bundelen
Begin dit jaar stelde hij voor de rechtse Vlaamse krachten te bundelen op een lijst naast het VB. Verstrepen werd teruggefloten door Vanhecke, die het idee afschoot als "het dwaze en absurde experiment van een leerling-tovenaar". Die vernedering zat Verstrepen niet lekker.
"Marie-Rose Morel is na haar misser milder behandeld dan ik. Zij en Vanhecke vormen één geheel", zei hij toen. Sindsdien woedt tussen beiden een koude oorlog. Toch stemde Verstrepen onlangs in met de plaats van lijstduwer op de Antwerpse Kamerlijst van Gerolf Annemans.
"Jurgen Verstrepen stapt over naar Lijst Dedecker" duur :
1:47 minuten VTM-nieuws
...
...
De persconferentie van Mimount Bousakla naar aanleiding van haar overstap naar de LDD... & we citeren uiteraard...
...
Bousakla: Tekst en uitleg bij overstap naar LDD
Eerst iets over de laatste weken...
Ongeveer 3 weken geleden stelde Johan Vande Lanotte mij een 23ste plaats voor. Hij beweerde dat die plaats voor mij absoluut haalbaar is. Voor mij was het een teleurstelling.
Ik heb Johan Vande Lanotte om bedenktijd gevraagd. In het verleden heb ik namelijk eender welke plaats aanvaard met het vooruitzicht dat de sp.a-top mij bij deze verkiezingen strategisch zou opstellen.
Ik besefte dat de sp.a-top mij niet meer wil steunen en enkel rekent op de stemmen die ik hen kan opleveren. Voor mij een nieuwe en deze keer stevige teleurstelling in de partijtop.
Twee weken geleden heb ik besloten om de nationale politiek te verlaten en me enkel bezig te houden met de lokale politiek. Ik bedankte voor de 23ste plaats. Ik heb intussen verder gewerkt binnen de Raad van Europa waar ik ons land vertegenwoordig. Tussendoor solliciteerde ik voor een nieuwe betrekking in de banksector.
En dan het partijcongres en de verbazing van de journalisten. In de dagen erop vorige week - zag ik in de media datgene wat ik nooit eerder zag. Opeens vonden enkele mensen van de sp.a-top het nodig om hun gal te spuwen. Ik zag mijn rapport in de Standaard waarin de fractieleidster mijn grootste tegenstander binnen die sp.a-top de kans kreeg om mij te beoordelen. Er werd met grote hoeveelheden modder gegooid. Jammer dat sommigen een dergelijke houding nodig hebben om zich te profileren. Veel tijd om onmiddellijk te reageren was er spijtig genoeg niet omdat ik het land vertegenwoordigde te Oslo en Athene.
Vorige week werd ik gecontacteerd door Jürgen Verstrepen. Hij vroeg me om op te komen voor Lijst Dedecker. Voor het postje moest ik het niet doen, want de kansen om verkozen te worden zijn klein. Maar ik besefte wel dat ik hier niet aan de kant moet blijven staan. Bovendien ontdekte ik een beweging die mij kan garanderen dat ik mijn standpunten kan uitwerken en verdedigen. En niet zoals de sp.a-top doet voortdurend iedereen op het matje roept en initiatieven tegenhoudt.
Afgelopen zaterdagavond heb ik beslist om de stap te zetten.
Over de laatste jaren...
Louis Tobback was degene die me overhaalde om in de politiek te stappen. Ik heb indertijd mijn geboortestad verlaten om mijn familie te ontvluchten en ben zo in Antwerpen terecht gekomen. Door de voormalige sp.a-top de generatie van Tobback werd aanvaard dat ik opkwam voor mijn eigen meningen, ook al kwamen die niet overeen met de partijlijn.In die tijd was er een goede bewegingsvrijheid.
Bij de aanstelling van Janssens werden de rangen gesloten. Momenteel bepalen een handvol mensen binnen de sp.a-top welke lijn moet worden gevolgd en wie daarbij aan bod komt. Een eigen standpunt dat lichtjes afwijkt werd gevaarlijk. Interne kritiek wordt niet meer aanvaard. En de basis van de partij de leden en de kiezers - heeft de minste inspraak. Een spijtige verandering.
Ik kan met voldoening terugkijken op de tijd met Louis Tobback en zijn entourage. Het was hij die me nog waarschuwde voor de verandering. Het was hij die me vroeg om terug te komen naar mijn geboortestad Leuven.
De achterban stond achter me, maar de sp.a-top liet laatste weken opnieuw blijken dat ze niet achter me staat. En het zijn die enkele mensen binnen die top die beslissen of je nog aan bod komt. De basis hadden vroeger nog de macht om iets te wijzigen aan de beslissing van de top via het systeem van polling. Door het verlies van dat systeem zijn ook de militanten hun inspraak kwijt. Een correctie uit die richting was niet meer mogelijk.
Ik heb jullie beloofd dat een reactie zou volgen en ik sta uiteraard ook open voor jullie vragen
Op de site van Nicolas Raemdonck met de welluidende titel "Alles sal reg kom" vinden we volgend bericht... & naar goede gewoonte citeren we uiteraard...
...
Stef Goris stapt over naar LDD
6.10.2007
Oud Open VLD kamerlid Stef Goris stapt over naar Lijst Dedecker. Hij is niet tevreden met de koers die Open VLD momenteel vaart. Zijn kantelmomenten waren de frontale tirade van Karel De Gucht op het partijbureau tegen Jean-Marie Dedecker en de centrum-progressieve nieuwe partijlijn.
Stef Goris was een slachtoffer van de huidige koers van de Open-VLD partijtop. Ervaring wordt opgeofferd voor mooie gezichtjes en bekende namen. Net zoals eerst aanvankelijk ervaren rotten als Martine Taelman (toch opgevist via coöptatie) en Claude Marinower werden gedegradeerd op de lijst ten gunste van de zoon van wijlen Hugo Schiltz, werd Stef Goris (die jarenlang zich loyaal inzette voor zijn partij, nochtans een deugd geprezen door Fientje Moerman) naar een onverkiesbare plaats op de senaatslijst gebannen ten gunste van het mooie gezichtje met de lange naam Katia della Faille - de Limburg Stirum. Liberaal Stef Goris kwam tot inzicht dat bij Open VLD geen plaats meer is voor liberalen, enkel voor marketingstalk. Of hoe ironisch het pleidooi van Noël Slangen klonk voor een authentiekere radio 1 dan marketingpulp.
Maar om echt stapelgek te worden, was de reactie van Bart Somers op de overstap van Stef Goris. Je verwacht dat een echte sterke voorzitter zou stellen dat hij het vertrek van Goris betreurt, bevestigen dat zijn eigen partij wel liberaal is en beweren dat Goris een verkeerde overstap maakt naar een niet-liberale partij (wat een flagrante leugen zou uitmaken, maar kom in de politiek mag alles) . Ten slotte zou een nobel man Goris nog veel geluk toewensen in zijn nieuwe politieke loopbaan.
Wie helaas dacht dat Bart Somers een nobel man is, is er aan voor de moeite. Hij zit tot over zijn oren in de regeringsonderhandelingen en dit nieuwtje verzinkt in het niets daarbij, was de schamele reactie van reiziger zonder valies Bart Somers. Het verdict is aldus gevallen. Jarenlange inzet wordt door de partijleiding afgedaan als verwaarloosbaar, een nieuwtje
Dat de partij van Bart Somers maar oplet dat zij geen nieuwtje worden in de komende regering, verwaarloosbaar en nauwelijks op te merken.
Vorige week woensdag schreven wij hier over de moeilijke tijden waarin het VB het laatste half jaar is verzeild: De leidende positie in het land der politiek verongelijkten wordt al enkele maanden sterk door de Lijst Dedecker (LDD) belaagd, met alle dissidenties vandien. Die woorden waren nog niet goed koud als de resultaten bekend geraakten van de jongste opiniepeiling van De Standaard/VRT. Volgens die opinepeiling zou de Lijst Dedecker van 6,6 procent naar 10,1 procent stijgen, een winst van 3,5 %. Het VB strandt op 15,6 procent, een verlies van 3,7 %. En om onze analyse helemaal te bevestigingen werd aangekondigd dat een volledige gemeentelijke afdeling van het VB zou overstappen naar de LDD. Bij het VB mogen ze de LDD dan wel tot de politieke vrienden ter rechterzijde rekenen, blij zullen ze er niet om zijn.
Maar de lijst mandatarissen en medewerkers van de LDD is teveel als een ratjetoe. Bart Brinckman gebruikte het woord het voorbije weekend in De Standaard om de LDD te omschrijven als een partij van één man, wat overlopers en wat aangespoelden. Individuen kunnen er het programma naar hun hand zetten als in geen andere partij. Tot Open VLDer Stef Goris overstapte naar de LDD wilde de LDD het beroepsleger afschaffen. Met Stef Goris erbij is de partijlijn 180 graden gedraaid, en moet er meer geld gaan richting defensie. Consistent lijkt dat niet. Vandaar dat de communicatiecel van de partij dringend versterkt moest worden, wat gebeurde met de aanwerving van Piet Deslé (ex-VTM) en van Terry Verbiest (ex-veel).
Terry Verbiest werkte achtereenvolgens als journalist bij de BRTN-televisie en de VTM; was dan even zelfstandig televisieproducent; keerde terug naar de Reyerslaan, nu om bij de VRT-radio te werken; werd dan hoofdredacteur van TV Brussel, programmadirecteur en directeur informatie bij VT4 en hoofdredacteur van het vlug ter ziele gegaan Woenstijnvis-weekblad Bonanza. Na opnieuw een korte periode bij de VRT-televisie werd hij zelfstandig communicatie-adviseur. Zijn laatste twee functies voor hij bij de LDD werd binnengehaald waren communicatieverantwoordelijke van Spirit-staatssecretaris Els Van Weert (Els Van Wie?) en woordvoerder van voetbalclub Lierse SK die toen onderaan de klassering in de Eerste Afdeling bengelde en intussen al helemaal niet meer in de hoogste voetbalafdeling speelt.
Terry Verbiest, een man van twaalf beroepen en dertien ongelukken. Een man die een dikke maand na zijn aanwerving bij LDD al gewetensbezwaren heeft bij het werken voor die partij. Wij zouden dat al veel vroeger gehad hebben, maar kom. Terry Verbiest (op de blog van Jurgen Verstrepen): De actie Laat in godsnaam de kerstman thuis voor 15 december (van het Radio 1-programma Peeters en Pichal, nvdr. Klik op afbeelding 3 voor meer info.) zorgt voor bijna zoveel heisa als de al dan niet splitsing van B-H-V. Lijst Dedecker vindt dat de VRT de mensen niet mag opjutten tegen de kerst- en klaascommercie. De kleine middenstanders moeten in die periode vaak een erbarmelijk seizoen goedmaken. Dus: geen wijsvingertje en laat sint en santa elkaar maar van de weg rijden. Ik heb het daar moeilijk mee. Als het van mij afhing kwam de kerstman uit zijn kot op 24 december, zo rond zes uur s avonds. Om dan weer te verdwijnen rond middernacht. Idem dito voor de sint. Getolereerd vanaf 12 uur s middags op 5 december en ook rond middernacht: hup, mijn schouw uit, met uw staf, mijter en Afro-Europese knechten/slaven.
Na een flauwe grap vervolgt Terry Verbiest: Ik hoef die hele handel niet. Ik heb er een bloedhekel aan. Ik krijg jeuk van het muzakgejengel dat mij binnenkort weer lastig valt als ik een voet in een Mortselse winkelstraat zet. Soepversies van Stille nacht, White Christmas en Jingle bells, afgewisseld met Adeste Fidelis: afvoeren! Sterren en ballen die mijn straatbeeld naar de filistijnen helpen: weg ermee! Vrede op aarde aan alle mensen van goede wil: grow up of wake up! Ik wil met rust gelaten worden. Ik wil dat altijd, maar zeker in deze donkere dagen.Ik wil mij niet wentelen in een opgefokte/gefuckte kunstmatige gezelligheid. Na nog wat verder, en even toch wat onnozel, gejammer, besluit Verbiest: Ik voel het al aankomen. Met deze ideeën zit ik niet meer op de lijn van Lijst Dedecker. Later zal ik terugdenken aan deze periode als dat kortstondig verblijf bij LDD waaraan een abrupt einde kwam door de schuld van de kerstman. Of van de sint. Ik weet niet waar Jean-Marie in gelooft. Ik moet hem dat toch eens vragen, nu het nog kan.
We volgen Terry Verbiest in zijn aversie van het commerciële kerstgedoe, en als Verbiest het moeilijk krijgt met de de commerce voor alles-partijlijn van de LDD, dan hebben wij daar álle begrip voor. De Lijst Dedecker? Het is leuk dat ze stemmen afsnoepen van het VB, maar voorts hoeven we ze ook niet.
Steven Godefridi, de regiocoördinator van het Vlaams Belang in het arrondissement Leuven, stapt over naar Lijst Dedecker. Dat heeft hij in Haacht aangekondigd. Godefridi, die ook gemeenteraadslid is in Haacht en als stafmedewerker op de loonlijst stond van het Vlaams Belang, kan zich naar eigen zeggen niet meer verzoenen met het feit "dat deze partij intern steeds extremer en extremer wordt".
"Dit is een zware klap voor het Vlaams Belang in het Leuvense omdat Godefridi verantwoordelijk was voor de lokale en regionale werking van het Vlaams Belang in het arrondissement. Hij heeft vrijdag ook ontslag genomen uit zijn job bij het Vlaams Belang. Godefridi is opnieuw een jongere die om duidelijk ideologische redenen vertrekt bij het Vlaams Belang", aldus Peter Reekmans van LDD.
De afgelopen maand maakten in Vlaams-Brabant ook David Van Hecke, raadslid voor het Vlaams Belang in Kapelle-op-den-Bos en vijf VB-bestuursleden uit Begijnendijk de overstap naar LDD. Vanuit Open VLD stapten in deze regio recent ex-kamerlid Stef Goris, Nathalie Theys (raadslid en ex-schepen in Diest), Peter Reekmans (gewezen voorzitter van VLD-Jongeren) en enkele Aarschotse Open VLD-ers over. Dat deed ook de lokale Aarschotse Partij voor de Vrijheid. (belga/dm)
..& Bij ~weer eens~ het Anti-Fascistisch Front vinden we daarover het volgende, welke we natuurlijk voor u integraal citeren...
...
26-03-2008
TIENDE VB-MANDATARIS MAAKT OVERSTAP NAAR LIJST DEDECKER
Het was een klein berichtje in De Morgen gisteren: Bob De Wispelaere, provincieraadslid in Limburg voor het VB, stapt over naar de LDD. Hij vervoegt daarmee zijn voormalige partijgenote An Bonné. Zo telt LDD al twee provincieraadsleden in Limburg. Naar eigen zeggen kiest De Wispelaere voor het realisme en de vrije meningsuiting van LDD en laat hij het extremisme en de nep-freedom of speech van Vlaams Belang achter zich. Bob De Wispelaere (foto) vervoegt echter niet enkel An Bonné. Hij is volgens onze telling de tiende VB-mandataris die overstapt naar de Lijst Dedecker (LDD).
Jurgen Verstrepen maakte in april vorig jaar als eerste de overstap van het VB naar de LDD. Als je zoals Jurgen Verstrepen al voor veertien verschillende radiostations en vier verschillende televisiezenders hebt gewerkt, is een overstap van een politieke partij naar een andere politieke partij niet zo verbazingwekkend, maar het was het begin van een exodus richting LDD. In dezelfde maand als Verstrepen overstapte, maakte ook Vlaams parlementslid Monique Moens uit Neder-over-Heembeek bij Brussel dezelfde move. Ook Fabrice Morreau, voorzitter van het VB-Zottegem maar vooral ontwerper van nogal wat VB-websites, volgde Jurgen Verstrepen naar de LDD. Begin september stapte David Van Hecke, VB-gemeenteraadslid in Kapelle-op-den-Bos, over naar de LDD. In diezelfde week gevolgd door vijf bestuursleden van de VB-afdeling van Begijnendijk. In oktober ging Aisha Van Zele, VB-gemeenteraadslid in Lokeren, over naar de LDD. Het VB had eerder een paar keer met Aisha Van Zele gepronkt omdat ze als kleurlinge bij het VB een opvallende verschijning is. Ze kan echter niet als een allochtone in de traditionele zin beschouwd worden: ze is een als kind geadopteerde Sri-Lankese. Vervolgens stapte Dorine Demeulemeester in november over naar de LDD, gemeenteraadslid en oprichtster van de VB-afdeling in Ichtegem. Met haar stapten nog een tiental andere VBers over naar de LDD. Diezelfde maand stapte ook VB-gemeenteraadslid in Boechout Jan Verelst over naar de LDD. En om het jaar af te sluiten ruilde het Hasseltse gemeenteraads- en provincieraadslid An Bonné het VB voor de LDD. In januari dit jaar stapten VB-gemeenteraadsleden in Ranst Astrid Verbert en Tania Van Rompaey over naar de LDD. Verbert was al twintig jaar actief bij het VB. (Zie http://yelloman1.blogspot.com/search/label/leegloop & http://aff.skynetblogs.be/archive-day/20071125.)
Bob De Wispelaere die nu overstapt naar de Lijst Dedecker stapt overigens al voor de tweede keer op bij het VB. Hij werd op de eerste Zwarte Zondag, 24 november 1991, als jongste provincieraadslid in Limburg verkozen op de lijst van het VB. Dik een half jaar later pakte Philip Dewinter echter uit met zijn berucht zeventigpuntenplan, en dat vond De Wispelaere erover. Het duurde nog wel een paar jaar, maar uiteindelijk stapte De Wispelaere op bij het VB. Ruim tien jaar later kwam het VB terug bij hem aankloppen om zich bij hen kandidaat te stellen voor de provincieraadsverkiezingen in 2006. De Wispelaere aanvaardde het op voorwaarde dat het VB meer aandacht zou hebben voor gehandicaptenbeleid en ontwikkelingssamenwerking. De Wispelaere heeft een dochtertje dat vier jaar lang omwille van een heupziekte gekluisterd was in een rolstoel, en zet zich met het wijkcomité in zijn woonplaats Houthalen-Oost in voor weeshuizen overal ter wereld. De Wispelaeres naïeve hoop dat er intussen bij het VB een andere wind zou waaien, werd vlug de grond ingeboord. Vrije meningsuiting bleek bij het VB nogmaals niet voor iedereen te gelden. Het voorstel van een N-VA-provincieraadlid om de website van de provincie aan te passen voor personen met een motorische, auditieve en visuele beperking werd haast spottend onthaald door de VB-collegas van De Wispelaere. Diezelfde collegas vonden ook dat een voorstel om een Steunpunt voor Oost-Midden Europaprojecten te ondersteunen moest afgekeurd worden, terwijl De Wispelaere vanuit zijn ervaring met het ondersteunen van weeshuizen in Moldavië maar al te goed het nut van zon steunpunt inziet. Nu is het voor De Wispelaere voor eens en voor goed gedaan met het VB. Tegen 2012 wil hij in de Limburgse mijngemeenten de politieke rechterzijde opnieuw op de kaart plaatsen door de bevolking een volwaardig alternatief te bieden voor het VB. Weg bij het VB, maar het blijft natuurlijk een rechtse rakker.
...Voor de laatste nieuwsjes gaan we uiteraard nogmaals ons oor te luisteren leggen bij de "vijand" van onze uiterst rechtse rakkers...
Gerolf Annemans: 'geen sprake van overstap' - duur : 1:39 minuten nieuws 2 juli 2008
...
Wij blijven zo zitten met een hele hoop vragen & vooral met een héle grote hoop bedenkingen... Dat zal u overigens morgen meteen duidelijk worden als we het partijprogramma eventjes gaan becommentariëren... Hoe dan ook blijven we ons natuurlijk de vraag stellen over het niveau van deze partij... Gaat het er met deze ″overlopers″ op vooruit ?!... Of wat ?!...
...
Maar een ijverig lezer van onze beschouwingen aangaande de politieke partijen die we hier zo de voorbije weken besproken hebben, die zal daar natuurlijk voor zichzelf een antwoord kunnen op geven... Wij houden hierbij ons antwoord voor onszelf, maar laat het duidelijk zijn dat wij daar in elk geval een mening & een antwoord op hebben !
...
Tot morgen !! *GRIJNS*
...
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...
Voor alle duidelijkheid... Het Libertaire Gedachtengoed ″duiden″ of ″verduidelijken″, zij het ″ontrafelen″, ″demystifiëren″ &/of ″ontmaskeren″ in zo'n een paar summiere beschouwingen als dat wij doen, dat is gewoonweg een onbegonnen werk & meer nog is dat ook niet onze echte ambitie. Al bij al willen hebben wij deze docu u laten zien in het kader van onze beschouwingen over het Libertaire Gedachtengoed & dat weer gelinkt aan Jean Marie Dedecker & zijn LDD. Onze betrachting met onze beschouwingen gaat niet verder dan een tipje van de sluier te lichten die er rond onze vriend hangt & zijn partij, zodat u als doorsnee Belg tenminste enigszins beseft welke lading dat er schuilgaat achter de vlag, die onze allerbeste vriend Jean-Marie Dedecker & zijn LDD voert... De rest ~uw conclusies & uw beslissingen~ laten we trouwens aan uw eigenste gezonde verstand over, want wij gaan er van uit dat u er wel in slaagt om te denken voor uzelf...
Voor zover wij hebben kunnen ontrafelen uit de teksten die wij hebben gevonden ~waaronder het partijprogramma van de LDD~ voert onze Jean-Marie Dedecker & zijn LDD duidelijk een koers die ontegensprekelijk wijst in de richting van het Libertaire Gedachtengoed & ja, de docu ″Zeitgeist″ is een staaltje van dat soort denken. Op zichzelf staat hem dat natuurlijk vrij van voor deze strekking & filosofie te kiezen, maar wat ons echter daarin nogal erg stoort is de verholenheid waarmee dit eigenlijk allemaal gebeurt.
Onze Jean Marie werpt zich nogal wel eens op als iemand die het beleid terug "gezond" wilt maken ~wat op zichzelf natuurlijk een héél mooi & vooral een héél pakkend credo is waarmee je een hele hoop mensen kunt ronselen & voor je karretje kunt spannen~ ...màààrr wie wat verder kijkt dan het mooi ogende plaatje, merkt al snel dat er ook wel ècht een onderliggende totaal andere agenda aanwezig is, die nog bitter weinig of niks met ècht "gezond maken" van doen heeft... Voor zover wij kunnen zien, gaat het hem hier niet over "De Staat ontvetten", maar wel degelijk over "De Staat afstropen tot op het bot″ &/of je dan nog over "Een Staat″ & ″Een Gemeenschap" kunt spreken, dat is wel een andere discussie. Al bij al gaat het volgens ons om mensen die het liefst van al, nog àlle belastingen & vooral àlle maatschappelijke verplichtingen & dàt in iedere betekenis van het woord, zouden willen afschaffen... & NIET tot het "algemeen belang" &/of dat van iedereen... maar vooral dan in hun eigenste belang !!
...Maar wat is het verband met de docu "Zeitgeist" die we u hebben laten zien, zult u ons vragen...
Het belangrijkste verband tussen onze vriend Jean Marie Dedecker, zijn "Denktank" Boudewijn Bouckaert & deze docu is vooral de boodschap waarvan de hele documentaire doordrongen is & die er te pas & te onpas in verkondigd wordt... "De Staat is een Monster !" ...& dat monster dient kost wat kost & vooral tot elke prijs bestreden te worden... Een theorie die we enigszins tot op een bepaalde hoogte kunnen begrijpen & zelfs enigszins kunnen onderschrijven, maar dan stopt het voor ons ook... We stellen ook duidelijk "tot op een bepaalde hoogte"... & die hoogte is alles behalve de hoogte van onze "Vrind"... Net zomin als dat de wijze waarop Jean Marie Dedecker & zijn LDD dat wilt doen, onze manier is. Er zijn volgens ons àndere & méér democratische methodes waarbij er minder slachtoffers & vooral minder mensen uit de boot vallen.
We horen dat credo "De Staat is een Monster !" zo ook bij onze Jean Marie & zijn consoorten als we ze horen afgeven op die Staat, dan horen we ook steeds dat zelfde gedram... "De Staat belazert ons !", "De staat bepampert mensen !",″De Staat fnuikt onze Vrije Ondernemerszin & onze ideeën !″, ″De Staat beperkt ons in ons denken, in ons doen & laten !″, "De Staat besteelt ons !", "De Staat melkt ons uit !" "De Staat denkt alleen maar aan zichzelf !", ...″De Staat dit & De Staat dàt″... & ga zo maar door... Iedereen is zo ook een dikke vette profiteur in hun ogen... Maar al bij al, is men daar aan hun kant, in wezen zelf géén haar beter... Wat u trouwens zal duidelijk gemaakt worden & overigens u zeer snel zal (over)duidelijk zijn, als we het programma van deze frisse partij even onder onze loep nemen, maar dat is ″àndere kost″ voor eerstdaags...
...& Wat de documentaire betreft, tot op zekere hoogte hoeft het ook geen betoog & nog minder een grote uiteenzetting dat we ook voor een stuk de theorie kunnen volgen dat ″Godsdienst opium is voor het volk″ waarbij men mensen & groepen naar de hand zet & men dus mensen klein & dom houdt, zoals beperken in hun vrijheid van denken & doen, maar dat fenomeen is niet nieuw... integendeel, dat is inmiddels al zo oud als de straat ...& Daar gaan we trouwens niet op in gaan... We stellen alleen vast dat er in ″Zeitgeist″ wel 't een & 't ander geschiedkundig met de haren is bij gesleurd wat langs geen kanten klopt. ... & Voor alle duidelijkheid, ook hier gaan we geen wetenschappelijk exposée over houden, want dan zijn we nog enkele jaren zoet...
Wat de grote complottheorieën betreft... Om te beginnen, we zagen al beter onderbouwd materiaal... & minder onzin verteld... & Tot op zekere hoogte kunnen we ook dit nog enigszins volgen, want achter alle grote wereldgebeurtenissen steken er inderdaad allerlei belangen & allerlei politieke manipulaties... Maar is dit nieuw te noemen ?!... Niet echt !! Maar wat ons echter vooral opvalt in dit alles om dat te bewijzen, is het "leugentje om bestwil" dat er te pas & te onpas in opduikt ...ook dat geforceerde & dat is zo ons al een paar keer opgevallen... & we hebben u dit ook met het voorbeeld van "De libertarische kniereflex" van James W. Lark III proberen aan te tonen in het tweede deel van onze bijdrage ″Het Libertaire Gedachtengoed - PART B : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XX″... Het soort theorieën dat men ons hier tracht te verkopen, die rammelen & kwakkelen zo erg dat men er zelfs voor moet gaan oefenen om ze zich eigen te maken... Het doet ons bij momenten denken aan het LSP-people-gedoe van 20j geleden die zoveel keer tegen zich zichzelf moesten zeggen voor de spiegel : ″ik ben fantastisch ik ben fantastisch ik ben fantastisch enzovoort-enzovoort-enzovoort″ ...tot men er dan uiteindelijk zelf in geloofde... terwijl het ondertussen toch maar daar aan enige gezonde zelfreflectie & enig grondig zelfonderzoek ontbrak... Zo kennen we er nog...
De docu ″Zeitgeist″ is dan misschien wel een zeer mooi & zeer geslaagd staaltje van montage-techniek & ook van effecten quai beeldmateriaal, ondersteunende muziek & allerlei blablabla... maar daar blijft het ook bij... Het rammelen & het kwakkelen haalt & heeft bij ons de bovenhand...
...Een kleine & zeer beperkte bloemlezing...
We haalden onze eerste mosterd op
het blog van de Volkskrant...
...
'Zeitgeist'; het complot van de libertariërs
Geplaatst op 07-02-2008 16:34 door alib_bondon in categorie politiek
Gisteren plaatste Luna een link naar de documentaire Zeitgeist (voor wie m nog niet gezien heeft), een pamflet dat wil verklaren wat de problemen van onze tijd zijn:
1. Religie; onze religies zijn geënt op de zonnecultus van de oude Egyptenaren, all of them! En later misbruikt om ons onder de plak te houden.
2. Dat onder de plak houden gaat zo ver dat alle grote oorlogen van de laatste eeuw zijn uitgelokt door geënsceneerde aanslagen: Pearl Harbor, 9/11 etc.
3. De grote jongens achter dit complot zijn de internationale bankiers die regeringen in hun zak hebben en kunnen doen wat ze willen. Wat ze willen is: een wereldregering die door hen wordt geleid, slavernij voor de burgers. Nog even en De Regering' plant bij ieder van ons een microchip in die maakt dat we ons leven lang kunnen worden gevolgd.
Okay, okay! De documentaire is fascinerend, het onderzoek niet slecht maar wel erg afhankelijk van de rangschikking van feiten (al dan niet kloppend) en -niet in het minst- van het weglaten van overige gegevens. Alleen wat strookt met de complottheorie kon worden opgenomen natuurlijk, al het andere moet worden beschouwd als niet bestaand of geënsceneerde leugen.
Maar goed, iemand die dat allemaal op een rijtje wil zetten en daar een paar jaar aan wil besteden: be my guest.
Na een dergelijke documentaire die een groot complot wil aantonen, blijf ik als toeschouwer met een onvoldaan gevoel zitten. Ik vind het verhaal fascinerend maar erg onwaarschijnlijk. Ik zie grote gaten, mitsen en maren. Mijn eerste vraag is dan? Waar komt deze documentaire vandaan? Wat is eigenlijk het doel van het etaleren van deze complottheorie?
Zoeken op de website van Zeitgeist levert een beeld op: deze documentaire is het werk van libertariërs of de makers worden misbruikt door libertariërs. Libertariërs zijn geen libertairen (anarchisten) maar anarcho-kapitalisten. In Amerika al gauw een paar procent van de bevolking: ze verzamelen zich in groepen, bewapenen zich en schieten iedereen overhoop die in de buurt komt. Ze zijn voor ongebreideld wapenbezit, tegen de federale regering, tegen de VN (een mogelijke wereldregering), meestal ook tegen abortus, het homohuwelijk en nog wat van die onnatuurlijke' zaken. Een mens moet de vrijheid hebben een ander zijn wil op te leggen, zo simpel is het. De macht van de sterkste telt. De macht van de man. Meestal is dat ook de macht van de witste overigens. White Power en het libertarische gedachtegoed gaan hand in hand. Ook jodenhaat is heel normaal.
Op de website van Zeitgeist wordt een stemadvies gegeven voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen: Ron Paul, Republikein, voormalig leider van de Libertarian Party, congresslid. Zijn stemgedrag sluit redelijk aan bij het libertarische partijprogramma: hij stemt tegen inperking van de vrijheid van de burger: terroristenwet, inperking op wapenbezit, maar (vreemd genoeg?) voor uitbreiding van het leger na 9/11. Hij stemde tegen abortus en adoptierecht voor homoparen. Hij stemde ook tegen de oorlog in Irak (als enige Republikein) en... tegen elke vorm van sociale ondersteuning en ziektekostenvergoeding voor het Amerikaanse volk. En Paul is tegen elke vorm van immigratie natuurlijk.
Dat is het libertarisme: eigenbelang first. Het belangrijkste artikel uit het programma van libertariërs is altijd: afschaffen van de belasting. Wie zou daar toch baat bij kunnen hebben?
In Nederland laten de libertariërs zich horen via de website De Vrijspreker en ze zijn ook binnengedrongen in de kolommen van HP-De Tijd en Elsevier.
De documentaire Zeitgeist is er niet minder fascinerend door. Wel wordt het document nog ongeloofwaardiger dan het al was. Net als religieuze leiders, regeringsleiders en bankiers vertegenwoordigen de makers niet het volk' -zoals ze claimen- maar slechts een rijk en blank smaldeel. Dat kleine deel van de bevolking is gebaat bij afschaffen van de belastingen, eigenrecht, wapenbezit, etcetera. De Nieuwe Vrijstaat is er een met slechts die ene wet: het recht van de sterkste.
Wie met die wetenschap Zeitgeist nog eens bekijkt, zal begrijpen dat het vooral jaloezie is die de makers heeft bewogen: zij zijn namelijk (nog niet) niet de sterksten, zij moeten belasting betalen, zij kunnen niet doen wat ze willen. Hun oproep tot revolutie' aan het eind van de documentaire -compleet met teksten van Jimi hendrix en foto's van John Lennon en Mahatma Ghandi- doet ineens onheus aan. Wie met Ghandi zwaait en ondertussen Ron Paul uit zijn binnenzak trekt, is niet echt te vertrouwen.
Hoedt u voor libertariërs! Ik zeg u: het is een complot van de complottheoristen. Ze willen de macht. En ze willen ons gebruiken om die macht te krijgen. Ze gebruiken Zeitgeist als medium.
Wat niet wegneemt dat het inleveren van persoonlijke vrijheid (bewegingsvrijheid, vrijheid van meningsuiting) een gevaarlijke tendens is waartegen we ons met alle kracht moeten verzetten. Maar meezeilen op het dodenschip van het libertarisme? De genezing is erger dan de kwaal.
Voor wat grappig commentaar op deel 1 van Zeitgeist zie hier. Het lijkt erop dat de regisseur wat al te graag zijn feiten kloppend wou hebben: hij paste ze aan bij het gewenste beeld.
Wat kunnen we hier nog meer op zeggen dan eens goedkeurend mompelen & gniffelen omdat er nog eentje is die het ganse zaakje doorheeft ?!...
We vonden er zelfs eentje bij hun eigenste clubje, ″Het Vrije Volk″...
...
Over Zeitgeist en Zapruders
Mark Bogaers 7 oktober 2007
Ik schijn met mijn meest recente artikelen meer mensen op de tenen te hebben getrapt dan alleen Micha Kat. Op mijn weblog verschijnen reacties van mensen die de manier waarop ik Zapruders belachelijk maak neerbuigend en goedkoop vinden.
Een op HVV welbekend libertariër die mij verwijst naar de beruchte internethype Zeitgeist Movie; kritiek komt soms uit de meest vreemde hoeken. "Je kunt er niet onderuit dat veel vragen op het moment onbeantwoordbaar zijn, omdat de informatie domweg niet wordt vrijgegeven," zo vertelt deze persoon mij. En: "Verder is de ad hominem aanval d.m.v. de 'zaprudertjes' toch wel erg onder niveau," meent een ander.
Welnu, laat mij de cheap shots eens achterwege laten en vooralsnog niet aannemen dat Zapruderaanhangers zichzelf buiten een normaal debat plaatsen. Wie op internet zoekt naar informatie over 9/11-samenzweringen, komt tevens een enorm aantal "debunkers" tegen, mensen die de complottheorieën op redelijk eenvoudige en overtuigende wijze onderuithalen.
Aanhangers van deze theorieën laten u bijvoorbeeld enkel de voorkant van WTC-toren 7 zien, niet de achterkant, die aanzienlijk beschadigd werd als gevolg van het instorten van één van de twee Twin Towers. (Deze toren viel niet op zijn eigen footprint, nog zo'n misverstand.) Bovendien tonen zij met foto's aan dat de gevelconstructie op beide torens wel degelijk tekenen vertoonde dat zij het spoedig zou gaan begeven, hetgeen de bewering dat alleen eerder geplaatste bommen de gebouwen hadden kunnen doen instorten ontkracht. Ook de claims dat sommige kapers nog leven, en dat niet Osama bin Laden maar iemand anders op de beruchte video schuld erkent, worden weerlegd. Een heel aardige Nederlandstalige weblog over dit onderwerp is 9/11 Complotdenkers.
De Zeitgeist-film past de dramatische gebeurtenissen van 11 september 2001 naadloos in in een enorm historisch patroon dat het ontstaan van het jodendom en christendom koppelt aan de zucht van moderne Amerikaanse leiders om een "New World Order" te stichten. (Daaraan refereerde ook Micha Kat in zijn geagiteerde schrijven aan mijn adres.) Die leiders worden daarin meer dan aangemoedigd door grote Amerikaanse bankiers, die aan elke oorlog miljarden verdienen en hun uitbuiting van het gewone volk in stand houden.
Het ontstaan van de Federal Reserve, het torpederen van de RMS Lusitania in 1915 en de aanval op Pearl Harbor van 1941 waren alle manifestaties van een welbewuste campagne door deze bankiers om het volk dom te houden en de eigen portemonnee verder te spekken. Voor het Tonkinincident, directe aanleiding voor de oorlog in Vietnam, en uiteraard 9/11 geldt hetzelfde.
Nu ben ik geen econoom, maar ik heb toch ernstige bedenkingen bij sommige van de economische theorieën die uit de doeken worden gedaan in de film. Verder is het gedeelte over bovengenoemde historische gebeurtenissen ronduit speculatief en ook niet in alle gevallen historisch correct weergegeven.
Tezamen met de samenzweringspropaganda over 9/11 en wat op internet al de "bullshit" over het gedeelte inzake de religieuze symboliek in de film wordt genoemd (filmpje), voeden deze bedenkingen mijn algehele skepsis ten aanzien van Zeitgeist. Bovendien is de gedachte alleen al dat toeval niet bestaat en dat de hele geschiedenis zijn vorm krijgt als gevolg van een vooropgezet plan -- uitgedokterd door een paar rijke mannen in de Old Boys Club -- compleet absurd.
Buiten de inhoudelijke kritiek op de film deugt vooral de werkwijze van de makers van geen kanten. Een lange lijst met bronnenmateriaal poneren zij op de website, waaronder een boek van zelfbenoemd UFO-expert Jim Marrs en een film van regisseur Aaron Russo, die vermoedelijk libertariër werd omdat hij nog twee miljoen dollar aan schuld had openstaan bij de IRS. Verder wordt uitvoerig gerefereerd aan Louis McFadden, lid van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden van 1915 tot 1935, die naast kritisch ten aanzien van de "Fed" ook fel antisemitisch was.
De hele bronnenlijst staat vol met obscure titels als 9/11: the Myth and the Reality, The Greatest Lie Ever Sold, Rule by Secrecy en The Bankers: Conspirational Origins of the Federal Reserve. Dit soort werken is waarschijnlijk het enige dat de makers ooit hebben gelezen, en tevens het enige dat zij middels hun film doorgeven aan de kijker. Minder radicale geschiedschrijvingen worden ons onthouden en het begrip "hoor en wederhoor" is ook ver te zoeken. Dat is geen wetenschap, maar regelrechte propaganda.
Zeitgeist is een reeks aan manipulatieve speculatie van twee uur lang. De film biedt -- los van het gedeelte over 9/11 -- geen enkel bewijs, maar enkel een "historische" vertelling, die de radicale denkbeelden van zijn makers reflecteert maar geen recht doet aan de geschiedenis. De beweringen die worden gedaan zijn volstrekt onfalsifieerbaar en derhalve verre van wetenschappelijk verantwoord.
Desondanks weten de producenten wel raad met de verwarring onder hun publiek. Op de website kunnen we lezen: "Now, it's important to point out that there is a tendency to simply disbelieve things that are counter to our understanding, without the necessary research performed. For example, some information contained in Part 1 and Part 3, specifically, is not obtained by simple keyword searches on the Internet. You have to dig deeper. For instance, very often people who look up "Horus" or "The Federal Reserve" on the Internet draw their conclusions from very general or biased sources."
Zo wordt het argument tautologisch en is de cirkelredenering weer rond. Alles dat de Zapruderwaarheid tegenspreekt, moet worden gewantrouwd want komt vermoedelijk van "officiële" huize. Het is dezelfde reflex die linkse tegenstanders van Geert Wilders hanteren wanneer zij hem een "fascist" noemen. En smoort elke vorm van gezond debat.
Libertariërs mogen denken wat ze willen over de geleidelijke inperking van persoonlijke vrijheid in de loop van de negentiende en twintigste eeuw. In feite ben ik het voor een groot deel niet eens met ze oneens.
Ze mogen tevens ageren tegen het naïeve idealisme van een Amerikaanse president die zich winnaar van de Koude Oorlog mocht noemen en vervolgens visioenen kreeg over één wereld onder het bewind van de gebroederlijke Verenigde Naties. Ook daarover ben ik het niet met ze oneens.
Ze mogen -- zoals ook de makers van Zeitgeist doen -- klagen over het staatsgestuurde onderwijs, dat uitsluitend middelmaat produceert en talent afstompt. Mijn zegen hebben ze.
Wat mij betreft mogen ze tot in het oneindige fulminerenfulmineren over de uitverkoop van Amerikaanse soevereiniteit aan een Noord-Amerikaanse Unie of welke andere supranationale entiteit dan ook, zelfs al leidt deze multilateralistische reflex de huidige regering ertoe in NAVO-verband neerbuigend te spreken van "the mission defines the coalition," en weigert zij zich zelfs uit te leveren aan de VN-Veiligheidsraad waarin ze hoogstpersoonlijk een veto heeft.
Maar als libertariërs samenspannen met marxisten teneinde aan te tonen dat de Amerikaanse overheid één groot kwaad is, dat zijn eigen burgers vermoordt en vervolgens miljoenen Amerikaanse zonen de dood in stuurt, dan wil ik harde bewijzen zien. Ik wil weten waarom zij hun denkbeelden massaal kunnen verspreiden zonder een strobreed in de weg gelegd te worden. Ik wil begrijpen waarom niet één insider in dit complot van immense proporties tussentijds wroeging heeft gekregen en uit de school is geklapt. En ik wil getuigenverslagen zien van conciërges of beveiligers die in de Twin Towers explosievenexperts aan het werk hebben gezien.
Totdat ik antwoorden heb op deze vragen respectievelijk verzoeken maak ik geen woord meer vuil aan dit onderwerp, en luidt mijn voorlopige conclusie: het libertarische wantrouwen in de overheid is niet langer een product van gezonde skepsis, maar van een doorgeslagen ideologie. Met alle respect voor het gigantische belang van Friedrich Hayeks en Ayn Rands werken voor deze socialistische wereld.
...& hebben wij hier iets aan toe te voegen of aan te verbeteren ?!... Nope !!... Het lijkt ons allemaal heel klaar & duidelijk...
...& wat die "hier" betrof in dat eerste geciteerde artikel... We zijn zo uiteraard zelf eens wezen kijken daarnaar... & volgens ons zou u dat ook eens moeten doen, vandaar dat we het hier ook nog zelf eens plaatsen...
...& We vinden er zo nog een hoop gelijkaardige als we youtube afzoeken...
Toegegeven ...& Oké, u hoeft er ons echt niet van te overtuigen, want we weten het zelf maar al te goed, erg wetenschappelijk is onze bewijsvoering niet te noemen, want het zijn 3 gelovigen, die overduidelijk ook nog eens overtuigd zijn van hun eigenste ″godsdienstig gelijk″... maar 't minste dat je kunt zeggen is dat ze hun godsdienst & hun data kennen...
...& Verder zijn we er ons ten zeerste van bewust dat youtube evenmin de referentie van de referenties is te noemen, want ″Het is niet omdat het op TV is geweest dat 't zo wie zo waar is″. Zo slim zijn we nu ook wel...
Maar willen we u überhaupt iets ″bewijzen″ ?!... Nope !! Totaal niet... We zijn al blij als we u aan het denken hebben kunnen zetten...
So Shoot us !! ...omdat we niet in de rij van de bewonderaars stonden die kwijlend van blinde adorering ″Ooooh″ & ″Aaaaah, zie je wel !!″ riepen...
...
...& Morgen : ...dàt zien we dan wel weer !!
...
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...
Voor u zich de vraag stelt &/of zorgen maakt omdat onze bijdrage van vandaag zo kort & zo bescheiden is... Het antwoord is heel simpel : Wij hebben een paar computer-crashes te verwerken gekregen, waarbij we àlles wat onze bijdrages van vandaag betreft op een zeer mysterieuze wijze zijn kwijt geraakt. ...& Voor u aan... *GRIJNS* ...complottheorieën denkt bij het woord mysterieus... Hier moet niet meer achter gezocht worden, dan dat het normale back-upsysteem waar we normaal gebruik van maken, het heeft laten afweten & aldus z'n werk niet heeft gedaan zoals het hoort...
We zijn dus NIET gehackt noch gekraakt... We zijn gewoon "Temporary out of order" geweest... niks méér & niks minder !
Het spijt ons dus dat we het jolijt van zij die ons verdoemen moeten vergallen met de boodschap : "... *GRIJNS* ...& we gaan onverwijld verder !"
Zeitgeist - Het Libertaire Gedachtengoed - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXII
Na u weer eens een paar dagen lectuur te hebben gegeven over het Libertaire Gedachtengoed, zijnde onze beschouwingen van eergisteren : ″Het Libertaire Gedachtengoed - PART A : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XX″ & deze van gisteren ″PART B - DEEL XXI″ ~zo hebt u de laatste twee dagen zo weer eens om bij de 57 blz op papier uitgeschreven tekst te verwerken gekregen~ krijgt u vandaag van ons eens weer eens iets anders te verteren, met name een grote hap kijkvoer. We splitsen u vandaag onder andere de door onze Libertaire vrienden gepromote docu ″Zeitgeist″ in de maag & niet zomaar eender welke editie, maar wel de "Remastered & Final Edition"...
"...& Euh... waarom ?" ...horen wij u reeds vragen... "...& Euh.. wat hebben onze vrienden Jean Marie Dedecker & zijn 'Denktank' Boudewijn Bouckaert hier dan wel mee te maken ?!..." ...&..."Euh...is er dan enig verband ?!..."
*GRIJNS*...
"Zeitgeist" duur :
122:15 minuten documentaire
...
...& Voor u denkt dat wij hier aan enige onverhoolde reclame doen voor het Libertaire Gedachtengoed ?!... *GRIJNS*
...
Laat het bij deze nu reeds duidelijk zijn, "wàt" & "hoe" wij hierover denken ?!... & hoe wij hier mee omgaan ?!... Dàt hoort u Morgen !! ...
...
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...
We hadden zo al een diep donkerbruin vermoeden... & kijk, het kón & mócht er precies niet aan ontbreken, na wat ijverig speuren & graven vonden we bij onze zoektocht alweer een stichtend stukje literatuur van onze grote Denker achter Jean-Marie Dedecker & zijn LDD & ook hierin laat ie zich niet onberoerd...
...& Zoals steeds, citeren we graag...
...
BL Commentaar 29 april 2006 * Zelfverdediging
EEN VAST RECHT
door Erik van Goor
Volgens Marc Rutte hoeven mensen die uit zelfverdediging de aanvaller verwonden niet gestraft te worden. Is dit een zoveelste slag in de lucht? Of ontluikt hier een hernieuwd zicht op een oude bron van onze rechtsstaat?
Het is volgens staatssecretaris Rutte "te absurd voor woorden dat iemand die bij wijze van zelfverdediging zijn aanvaller verwondt, kans loopt daarvoor de cel in te draaien". Rutte pleit ervoor dat iemand in het geval van "gerechtvaardigde zelfverdediging" altijd vrijspraak van de rechter moet krijgen(1) .
Volgens PvdA-kamerlid Aleid Wolfsen is het voorstel van Rutte onzinnig, omdat iemand volgens hem niet kan worden gestraft als hij uit noodweer heeft gehandeld. Dat staat namelijk al in de wet. De vraag is natuurlijk: wat is "gerechtvaardigde zelfverdediging"? Als iemand benauwd is en naar een knuppel of een fles grijpt en daar de dader mee op het hoofd slaat - morsdood slaat - is zo'n daad van "zelfverdediging" dan gerechtvaardigd. Dient hier dan altijd vrijspraak op te volgen? En wanneer er geen lijfsbehoud speelt, maar wel onze eigendommen dreigen te worden ontvreemd? Of wanneer we niet zelf enig risico lopen, maar dat we er wle getuige van zijn dat iemand anders fysiek bedreigd wordt - of dat diens eigendommen op het spel staan?
De stem van Bouckaert
Van Marc Rutte worden we niet veel wijzer. Iemand waar we wel wijzer van worden is prof. Boudewijn Bouckaert. Deze schreef in het Belgische blad De Tijd een interessant exposé over dit thema. Volgens prof. Bouckaert dient het recht op zelfverdediging breed te worden geïnterpreteerd. Daarbij denkt hij behalve aan de bescherming van de eigen fysieke veiligheid ook aan het beschermen van de eigen goederen, zoals dat overigens al bestaat in Nederland en Duitsland.
Bouckaert richt zijn betoog op het belang van de kwetsbare zelfstandige die niet kan leven met een overheid die niet altijd de hoogste prioriteit kan en wil geven aan het beschermen van iemand eigendommen. Bouckaert: "De "kruidenier" die zijn have en goed verdedigt tegen een dief, is zo goed als op voorhand veroordeeld door deze intellectuelen, over het algemeen niet geconfronteerd met enig probleem van economische onzekerheid." En, zo vervolgt hij: "Het eigendomsrecht is een mensenrecht en wordt aldus beschermd door het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens. Wie dat ernstig neemt, kan de afdwingbaarheid van het respect ervoor niet afhankelijk maken van de toevallige beschikbaarheid of bereidwilligheid van de overheidspolitie."
Mensenrechten gaan dus aan de vastlegging ervan vooraf, gezien deze uitspraak: "Het eigendomsrecht is een mensenrecht en wordt aldus (sic! - EvG) beschermd...". Prof. Bouckaert gaat verder in het doortrekken van de consequenties. Deze vaststaande mensenrecht kan, net als dus andere rechten, niet afhankelijk zijn van de "toevallige beschikbaarheid of bereidwilligheid van de overheidspolitie". Bouckaert redeneert met een argumentatie waarin het noodzakelijke logische consequentie reeds besloten ligt in de op voorhand gedane constatering van een fundamentele zaak: Het "mensenrecht" eigendom is niet alleen onafhankelijk van enig ingrijpen, of vraag om ingrijpen van een instantie, maar heeft uit zichzelf reeds de evidentie van zowel het recht van eigendomsverdediging in zich besloten, als het handhaven, afdwingen ervan door de bezitter van dit eigendom.
Het is deze primordialiteit die verrassend genoeg uit de mond van een "liberale" hoogleraar rechten komt. Het recht is daarmee de vastlegging van het reeds bestaande recht dat inzake het eigendom dit eigendom vastlegt bij de eigenaar, evenals de rechten tot verdediging cq. het afdwingen van het handhaven van dit eigendom. Dus ook de ordehandhaving en het ingrijpen dat hierbij hoort, liggen besloten in het recht dat voor de formele vastlegging uitgaat en dat qua handhaving en uitvoering ook uitgaan voor en boven de aan de overheid gedelegeerde handhaving en uitvoering.
De kruidenier & het wapenbezit
De onlosmakelijkheid van eigendom en eigenaar wordt, door prof. Bouckaert, versterkt door het voorbeeld van de kruidenier. De economische onzekerheid die een rol kan spelen bij een kruidenier die ingrijpt wanneer zijn goederen ontvreemd worden, duidt, fundamenteel gezien, op een bestaanszekerheid die in het gedrang komt. Het bestaan is meer dan het vege, biologische lijf. Het omvat ook datgene dat het bestaan zekerheid verschaft, of daar althans noodzakelijk mee is verbonden: het eigendom.
Prof. Bouckaert pleit dan ook voor een meer complementaire opstelling tussen overheid en burgers, met name de burgers in zogenaamde risicovolle beroepen. Bouckaert:
"De burgers hebben de verdediging van lijf en leden, have en goed aan de overheid en haar politie gedelegeerd omdat zuivere private bescherming tot chaos en spiralen van geweld kan leiden. Deze delegatie kan redelijkerwijs niet betekenen dat men de bescherming van zijn eigendommen volledig afhankelijk maakt van de goodwill van de overheidspolitie. Institutionele verdediging en zelfverdediging moeten, in een rechtstaat, die de rechten van zijn burgers ernstig neemt, in een complementaire verhouding blijven staan."
In de concretisering van deze complementariteit gaat de schrijver ver. Zo zouden burgers het recht moeten krijgen tot wapenbezit. Organisaties uit het middenveld kunnen hun leden uit risicovolle beroepen "aanleren hoe zij op een verstandige wijze met de zelfverdediging, inclusief het gebruik van wapens kunnen omgaan." Bang voor escalatie van geweld en een "cowboy-maatschappij" is Bouckaert niet. Er is volgens hem namelijk geen noodzakelijk causaal verband tussen wapenbezit en geweld. Landen met veel wapenbezit kennen soms een lage criminaliteit, zoals Israël en Zwitserland, terwijl landen met strenge wapenwetten soms een hoge criminaliteit kennen, zoals Mexico en Zuid-Afrika.
Een fundamentele insteek
Het pleidooi van prof. Bouckaert is opmerkelijk. Niet vanwege het feit van het recht van verdediging van eigendom - dat kennen we in Nederland al. De kracht van Bouckaert is zijn sterke fundamentele insteek waarbij fundamenteel recht, bezit en handhaving ervan en burgerschap ineen vloeien. De redelijkheid van deze burger doet bij prof. Bouckaert niet principieel onder voor die van overheidsdienaren en juristen, zoals hijzelf. Deze leraar kent zijn gelijken. Deze redelijkheid begint bij een concrete situatie waarin een concreet goed dreigt te worden ontvreemd, en is dus niet afgeleid van een hoger ideaal.
Maar de grootste winst is dat prof. Bouckaert, niettegenstaande zijn erkenning van de delegatie van taken door de burgers aan een overheid, nooit betekent: een overdragen van bevoegdheden door deze burgers. De burger blijft niet alleen de eerst verantwoordelijke persoon, maar is ook potentieel de eerst handelende persoon. Zonder het tweede zou het eerste - de verantwoordelijkheid - een abstractie zijn en de werkelijkheid verbloemen van de burger die machteloos moet toezien. Maar met de toevoeging van de mogelijkheid van handelen tot handhaving doet de concrete werkelijkheid van de burger er weer toe. De burger die dan nog machteloos toeziet kan met recht schuldig voelen en laf worden genoemd (al doet Bouckaert dat niet).
Er zijn echter ook enige vragen te stellen bij het betoog van prof. Bouckaert. De hoogleraar zet zijn betoog dan wel onder meer in bij de passiviteit van de toeschouwers tijdens de moord op Joe Vanholsbeeck, de uitwerking ligt niet in het verlengde van deze concrete aanleiding tot het schrijven van zijn artikel. Bouckaert werkt het recht namelijk uit tot de sfeer van het eigendom, terwijl hij ook had kunnen denken aan de verantwoordelijkheid van de toeschouwer die had kunnen ingrijpen. De vraag zou des te pregnanter zijn geworden: kan en moet iemand ingrijpen wanneer deze persoon niet zelf fysiek (of wat betreft het eigendom) wordt bedreigd?
De plicht om in te grijpen
En kunnen we, zoals het geval "Vanholsbeeck" ons laat zien, nog wel spreken van een recht om in te grijpen? Was hier niet veeleer sprake van een plicht tot ingrijpen, zelfs als dit zou leiden tot het gebruik van geweld en tot het riskeren van eigen lijf en goed? Kan iemand die wèl het recht heeft om in te grijpen, maar dit niet doet, laakbaar gedrag worden verweten? Om het fundamenteel te benaderen: wanneer we de taak om in te grijpen en te handelen aan een instelling als de politie, dan verwachten we ook daadwerkelijk dat deze politie zàl ingrijpen, desnoods met geweld, en desnoods met gevaar voor eigen lijf en goed.
Wie dan nog, zoals prof. Bouckaert, de verhouding tussen burger en overheid als complementair wil zien, zal er dan niet onderuit komen het primaat bij de burger neer te leggen: iedere burger heeft de plicht om in te grijpen. Datgene wat men delegeert moet immers zowel voor het moment van delegatie als na dit moment identiek zijn. Als de uitvoering van het recht besloten ligt in dit recht zelf, dan is de plicht van een instantie als de politie niet anders dan die van de burger die delegeert.
Het is duidelijk dat bij een dergelijke interpretatie van de complementariteit de idee van de delegatie onder druk kan komen te staan. Is er nog een politie of een justitie nodig als iedere burger in feite eenzelfde bevoegdheid bezit als deze genoemde instanties? Want een justitie kan dan wel een afweging maken of het gebruikte geweld" proportioneel was i.c. gerechtvaardigd - de burger zelf doet dat ook al voor en tijdens zijn ingrijpen in een situatie die hiertoe verplicht. En alleen als men ervan uitgaat dat de afweging van "de" burger eenzelfde is als die van een rechter èn als we ervan uitgaan dat deze burger in staat is deze afweging te maken en toe te passen in zijn directe handelen - sterker nog: zijn directe handelen daarmee kan laten samenvallen - kunnen we spreken van een recht dat in haar afdwingbaarheid niet afhankelijk is van externe instanties. Delegatie veronderstelt een burger die kan overzien wat hij delegeert.
En de burger die delegeert, kent zijn eigen grenzen in de uitvoerbaarheid van zijn eigen verantwoordelijkheden. Een individuele burger is onverstandig bezig zijn eigen lijf en goed nodeloos op het spel te zetten wanneer deze een criminele organisatie tart die erom bekend staat dat ze weinig scrupules kent. De maat van de bedreiging kan de maat van de mogelijkheden van de persoon overstijgen. Deze "maat" kan zowel de grootte van de bedreiging, als de ernst ervan (terrorisme) als de complexiteit ervan (noodzaak tot het verzamelen van sporen en van bewijsvoering) betreffen.
Geen vrijbrief
Prof. Bouckaert ziet dat ook in: "Zelfverdediging vormt geen vrijbrief voor om het even welke actie. De daad van zelfverweer moet in verhouding staan met de dreigende inbreuk. Wordt die proportie doorbroken dan slaat zelfverdediging om in agressie." Wij nemen aan dat Bouckaert deze stelregel ook betrekt op de gemeenschap c.q. "de toeschouwers" die ingrijpen of dienen in te grijpen, zoals in het geval van "Joe Vanholsbeeck".
Het laatstgenoemde citaat van prof. Bouckaert brengt ons bij een andere vraag: is er dan geen gerechtvaardigde agressie mogelijk? Is het reëel om gerechtvaardigd geweld als redelijk te bestempelen, maar ongerechtvaardigd geweld, want bijv. buitenproportioneel, als agressie? Verbloemt prof. Bouckaert hier niet misschien een depreciatie van de diepste ongedeelde drijfveren die eveneens onlosmakelijk verbonden zijn met de onlosmakelijke uiting ervan? En sluit hij zich zo niet hiervan af: namelijk dat het recht niet zozeer een redelijke basis is, maar dat het recht een redelijke uitwerking is van een basis die dieper aanwezig is: het ongedeelde leven van de concrete mens levend in een concrete context van bestaan en gemeenschap?
Met andere woorden: heeft iemand het recht om agressief te zijn wanneer hij wordt bedreigd of wordt gemolesteerd? Sterker nog: is de agressie wel los te koppelen van de reactie en van de motieven en het al dan niet overwegen daarvan achter deze daad? Het is begrijpelijk dat prof. Bouckaert inzet bij de redelijkheid en niet bij het instinctmatige en driftmatige van de mens. Want is het gevaar niet groot dat als men bij het driftmatige inzet, dat dan de weg wordt opengelegd naar de burger die vergelding of zelfs wraak zoekt voor het hem aangedane leed en/of onrecht? Toch ontkomt onzes inziens prof. Bouckaert niet eraan de agressie te zien als onderdeel van het mogelijk rechtvaardige motief tot handelen in ingrijpen inzake dreiging van geweld of vervreemding. Als de emotie de gerechtvaardigde daad voorafgaat, voedt en zelf begeleidt, dan is deze emotie toch nooit te diskwalificeren als laakbare agressie?
Zwerver Cor
Een voorbeeld waarin het duidelijk is dat het pleidooi van prof. Bouckaert nog een andere open c.q. onuitgewerkte zijde heeft, wordt geïllustreerd met het verhaal van de zwerver Cor. Enkele weken geleden kocht ik van een zwerver een straatkrant met een opmerkelijk interview (3) . Het interview was met Cor, een gewezen zwerver die sinds enige tijd, samen met zijn vrouw, een normale woning heeft betrokken. Het verhaal van Cor noem ik hier niet voor niets. Vroeger hadden Cor en zijn vrouw het goed. Samen runden ze een eetcafé in Nijmegen en hadden een glazenwasser- en schoonmaakbedrijf. De zaken draaiden goed, ze hadden vier kinderen, een mooi huis en reden beiden in een Mercedes 500.
Toen kwam de kentering in het leven van Cor en zijn vrouw. Hun negenjarige dochtertje werd misbruikt. En hoewel ze er aangifte van hadden gedaan, bleef de verdachte vrij rondlopen. Omdat justitie verder niets eraan deed heeft Cor toen het recht in eigen hand genomen. Uit wraak. De manier waarop hij het deed, vermeldde het interview niet, maar het was zodanig dat Cor voor jaren de gevangenis in verdween terwijl zijn vrouw ook werd veroordeeld. Tijden hun detentie verwaterde het contact met hun kinderen, en toen ze beide vrij kwamen, raakten Cor en zijn vrouw op straat. Na vijf jaar in opvangtehuizen te hebben doorgebracht hebben ze nu normale huisvesting.
Het "geval" Cor is duidelijk geen geval van zelfverdediging, maar een geval van het recht in eigen hand nemen. En de communis opinio is dat waar mensen het recht in eigen hand nemen dit gedrag moet worden afgestraft. Niet de gedupeerde - het slachtoffer - spreekt namelijk recht of handhaaft de orde en voltrekt vonnissen, maar de daartoe aangestelde overheden i.c. rechters dienen dit te doen.
Voor de moderne staat is het ondenkbaar dat een burger het recht zou hebben zelf het recht te grijpen en te "straffen". Wanneer iemand lijfelijk wordt aangevallen en hij slaat terug, dan is er begrip. En hetzelfde geldt voor het geval dat iemand een indringer betrapt in zijn eigen huis, of wanneer een winkelier een grote diefstal opmerkt die hem ernstig zal duperen. Slechts op zulke momenten is er nog iets dat aan de oude rechtssituatie herinnert, namelijk dat het de "heer des huizes" of de "pater familias" zelf is die ingrijpt, verhindert en afdwingt.
Eigen rechter spelen
Het uiteindelijke oordeel, en daarmee het uiteindelijke (eventuele) vonnis, ligt buiten het bereik van de individuele burger. Cor ging dus, volgens de gebruikelijke maatschappelijke opvattingen, over de schreef bij zijn "voltrekken van zijn eigen uitspraak en vonnis" aangaande de dader die zijn dochter had misbruikt. Maar is dit oordeel over "Cor" nog wel zo hard te maken, mede in het licht van de opmerkingen van prof. Bouckaert en de vragen die men daar weer bij kan plaatsen?
Eén zo'n vraag zou kunnen zijn: mag men het recht in eigen hand nemen als men dit recht reeds in eigen hand bezit? Namelijk het recht tot afdwinging van dit recht? De mens is toch immers niet alleen een optelsom van "biologisch wezen" (minus "agressie") en "eigendom"? Een mens is toch ook zijn "reputatie", zijn "eer", en vooral "zijn" gezin als zijnde zijn eigen "vlees en bloed"?
Wie geen eigendom heeft, maar wel een dochter, voor deze persoon is schending van deze dochter een onherstelbare aantasting van het eigen bestaan - nog uitgaande voor enige notie van bestaans(on)zekerheid. Dat iemand - de dader - het leven van een ander mens, bijvoorbeeld dat van een meisje, voor de rest van haar leven kan vernielen en dat deze "misdaad" slechts wordt "bestraft" met enkele jaren cel is in het licht van het onherstelbaar beschadigde bestaan van zowel kind als ouder, toch een monstrueuze abstractie?
De onverbiddelijke eisen van genoegdoening, wraak en intens verdriet gaan samen. Ineens wordt duidelijk dat geschonden Recht en geschonden leven onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Want waar de mens vanuit zijn diepste wezen zichzelf verdedigt, openen er zich andere werkelijkheidscategorieën dan die van "behoud" en "handhaving". Zoals de schending van het huis voor iemand meer kan betekenen dat iemand zonder "toestemming" en met "ongerechtvaardigde middelen" zich toegang heeft verschaft tot een woning. Namelijk dat deze schending van het "huis" de schending impliceert van de meest basale bestaansvoorwaarde van het man- en vader-zijn, namelijk om de "zijnen" i.c. vrouw en kinderen te beschermen, te koesteren en lief te hebben als zijnde het eigen lichaam.
Lijfsbehoud
Lijfsbehoud is meer is dan een louter biologisch voortbestaan met de verworven middelen (eigendom) om dit bestaan zeker en zelfs gerieflijk te maken en te houden. Er komt meer naar boven dan dat men denkt in de ene oerdaad van verdediging. Want wat wordt er verdedigt? Alleen het vege lijf? Daar kan onze maatschappij mee leven. Maar wordt er meer verdedigt: het recht, het geschonden leven dat roept om wraak, de geschonden eer van de man, echtgenoot en huisvader - in deze gevallen flakkert het vuur van de abstracte wraak van een maatschappij die huivert voor de bronnen van recht en rechtspraak: wraak en genoegdoening.
De oerchristelijke basisregel inzake het recht "Mij komt de wrake toe", namelijk dat het recht en het vonnis spreken is voorbehouden aan de machten die boven de mens uitgaan: God inzake het bestaan na het huidige, en de overheden aangaande dit tijdelijke bestaan, is in het licht van het pleidooi van Bouckaert en door ons aangebrachte "radicaliseringen" niet te interpreteren als een rechtsregel die berusting en passiviteit gebiedt, maar als een "regel" die de weg van het recht wijst.
Waar een "overheid" weigert recht te handhaven, laat staan hierin "recht te spreken, ligt dan de weg niet open naar een gerechtvaardigde afdwinging van dit recht door de burger die dit "recht" bezit ongeacht elke vastlegging van dit recht en ongeacht welke delegatie van dit recht? Het is een vraag die we niet te snel moeten beantwoorden. Deze vraag impliceert namelijk geen individuele toepassing van rechtsregels door al dan niet direct betrokkenen. In de oude situatie was ook de gemeenschap direct betrokken i.c. geschonden in de misdaad. Bewogenheid voor het recht ging samen met bewogenheid met het slachtoffer of de overlevenden. Bij het primordiale van onder meer de emotie en de ervaring van het geschonden recht c.q. bestaan, behoort ook de primordiale notie van het verantwoording afleggen aan de gemeenschap als onderdeel zijnde van deze gemeenschap.
Maar het is juist in onze tijd dat de menselijke, concrete en gemeenschappelijke zijde van de misdaad wordt erkend. In het kader van onbevangen en objectieve rechtsspraak laat diezelfde "gemeenschap" de slachtoffers van een misdaad dikwijls juist in de kou staan en heeft deze "gemeenschap" dit "in de kou laten staan" zelfs verheven tot verheven principe van de rechtsstaat. In zo'n systeem is een mens die werkelijk onrecht ondergaat en er haast aan ten onder gaat zelf een potentiële misdadiger geworden.
Het is tekenend dat een kandidaat-lijsttrekker, als Marc Rutte, stemmen denkt te trekken door iets te poneren dat duizenden jaren een volstrekte evidentie was. Doorziet Rutte de consequenties van zijn woorden en durft hij de lijnen erin verscholen ook door te trekken? Wij betwijfelen dat. Het erkennen van de implicaties zou namelijk ook kunnen betekenen dat de vanzelfsprekendheid van de huidige vorm van de rechtsstaat ter discussie wordt gesteld.
Een oude bron
Maar het verder doordenken van het pleidooi van prof. Bouckaert zou ook kunnen betekenen dat de handelingsbekwame burger opnieuw wordt ontdekt. En het zou een winst zijn als bij "zelfverdediging", in welke situatie dan ook, niet meer zozeer de vraag naar de al dan niet aanwezige toerekeningsvatbaarheid centraal zou staan, maar dat er meer wordt ingestoken bij de handelingsbekwaamheid van de mens. Misschien dat men dan ook tot het inzicht komt dat de bevoegdheid van de burger niet primair van buitenaf komt, d.i. wordt bepaald door de instanties die rusten op de gedelegeerde macht, maar dat de bevoegdheid van de burger van binnenuit komt en wordt gedragen door een vast recht. Namelijk een recht dat niet bestaat bij de vastlegging door een instantie, maar dat uitgaat voor de vastlegging ervan. Een recht dat zoveel zaken omhelst dat dit recht als het ware samen komt te vallen met het bestaan zelf.
Dan hebben we het niet meer over een "verleend" recht van zelfverdediging van lijf en/of goed, maar dan spreken we over de basis van onze rechtsstaat. Dan zijn we een bron op het spoor die we allang vergeten waren: de burger voor wie gemeenschap, recht, gevoel, handhaving en liefde onlosmakelijke onderdelen zijn van een burgerschap dat op zijn beurt weer onlosmakelijk is verbonden met een gemeenschap en een werkelijkheid die soms lijkt te zijn verdwenen, maar die werkelijkheid lijkt te zijn wanneer een kruidenier een overvaller "stopt" en een wanhopige vader zich niet neer blijkt te kunnen leggen bij een rechtssysteem dat geen genoegdoening verschaft. Pas dan kunnen we de burgers aanspreken die werkeloos toekeken toen de Brusselse scholier Joe Vanholsbeeck werd vermoord.
...& last but not least eindigen we onze stichtende schoolreis met een stukje Vlaams leesvoer op de site van In Flanders Fields ~De Vlaamse vrijheidslievende politieke metablog. The Flemish freedom-loving political metablog~...
...& we citeren :
...
zaterdag, april 19, 2008
In Memoriam Charlton Heston, 1923-2008
(Vincent De Roeck)
Eén van Amerikas grootste sterren van alle tijden is niet meer. De Amerikaanse Hollywoodvedette Charlton Heston overleed op 5 april 2008 in zijn woonst in Beverly Hills als gevolg van zijn aanslepende gezondheidsproblemen. Zijn vrouw Lydia was bij hem toen hij zijn laatste ademtocht uitblies. Hij laat de wereld twee dochters, 113 films en zeven boeken na. Charlton Heston heeft in zijn leven vele waters doorzwommen en vele mensen weten te bereiken. Na een decennialange carrière als fotomodel, theatermaker, filmacteur, vakbondsman en politiek activist ruilde hij twee weken geleden het tijdelijke voor het eeuwige in. De persoon Charlton Heston mag dan al wel gestorven zijn, de waarden waarvoor hij stond en de projecten die hij doorheen de jaren wist bol te werken zullen de tand des tijds wel doorstaan, als postuum eerbetoon aan Ben Hur. Charlton Heston is 84 jaar oud geworden.
Terugblik op Charlton Heston
Mij zullen echter niet zozeer zijn films of boeken, of zijn zieke jaren in de herfst van zijn leven bijblijven, dan wel zijn politieke realisaties. Longontsteking of niet, Alzheimer of niet, prostaatkanker of niet, heupcomplicaties of niet, Charlton Heston gaf zich niet gemakkelijk gewonnen in het leven, en dat manifesteerde zich ook in de manier waarop hij aan politiek deed. Als succesvol acteur in het linkse bastion van Hollywood brandde hij ook op niet-filmisch vlak van ambitie. Een partijkaart van de Democraten paste bij de politieke ambities van Heston in die tijd.
En dat legde hem alvast geen windeieren, want na actief geweest te zijn binnen de campagneteams van Adlai Stevenson (1956) en John Fitzgerald Kennedy (1960), en na deelgenomen te hebben aan quasi elke burgerrechtenmars van betekenis in de eerste helft van de jaren 1960, werd Heston in 1965 moeiteloos verkozen tot voorzitter van de acteursvakbond in Hollywood, een functie die hij zes jaar lang zou bekleden en het pad zou effenen voor zijn latere stappen in de politiek, net zoals Ronald Reagan het hem vijf jaar vroeger trouwens voorgedaan had.
De dode lichamen van Martin Luther King Jr. en Robert Kennedy waren nog niet koud, of Charlton Heston wisselde zijn Democratische partijkaart in voor een Republikeinse. In 1972 verdedigde hij de presidentsaspiraties van Richard Nixon en in 1980 streed hij aan de zijde van Ronald Reagan en George H. W. Bush tegen de herverkiezing van Jimmy Carter, opnieuw met succes. Ondertussen bleef Heston evenwel acteren en leverde hij nog menig filmpareltje af. Voor hem was en bleef de politiek in de eerste plaats een hobby. Dat zou ook nog in de rest van zijn leven zo blijven.
Na Hestons ruk naar rechts werd hij de spreekbuis van conservatief Amerika met zijn onverbloemde standpunten tegen positieve discriminatie, tegen abortus en euthanasie, tegen de beperkingen van het vrije wapenbezit, tegen de oorlogen in Vietnam en Irak, tegen obsceniteit in de media en tegen de politieke correctheid. De politieke correctheid is gewoon een tirannie met manieren, aldus Heston.
Op de barricaden van de vrijheid
Maar uiteindelijk was het zijn zichtbaar voorzitterschap van de National Rifle Association, de grootste wapenrechtenlobby in de wereld, tussen 1998 en 2003 dat de politicus in Charlton Heston naar het voorplan bracht, een taak die hij op meesterlijke wijze wist te vervullen, alle pogingen om hem onderuit te halen van Michael Moore en consorten ten spijt.
Charlton Hestons communicatievaardigheden en rotsvaste overtuiging in zijn gelijk brachten Al Gore in 2000 ten val. Voor de eerste keer in de naoorlogse geschiedenis van de VS wist één enkele lobbygroep de presidentsverkiezing te beslissen. De angst van de NRA-leden voor Al Gores posities ten overstaande vrij wapenbezit werd door Heston aangewakkerd, en opnieuw met succes. In 2004 deed de NRA dat nog eens dunnetjes over met haar Vote Freedom First rallies die uiteindelijk (mee) de campagne van John Kerry wisten te kelderen.
Door zijn staat van dienst voor de Republikeinse Partij in de laatste kwarteeuw wist George W. Bush ook echt niemand meer te verbazen toen hij Heston in 2003 de Presidential Medal of Freedom toekende, de allerhoogste Amerikaanse onderscheiding voor burgers. In hetzelfde jaar nam Charlton Heston wegens gezondheidsredenen ook ontslag als NRA-voorzitter met exact dezelfde staccato-woorden als in 2000: From my cold dead hands! En net zoals in 2000 zette hij deze woorden kracht bij door een antiek musket van de Minutemen boven zijn hoofd in de lucht te houden. Die beelden gingen de wereld rond en zullen ongetwijfeld langer op mijn netvlies gebrand blijven dan de imposante strijdwagenrace uit Ben Hur. Kortom, Charlton Heston was een polyvalent en een groot man. Laten we hem dan ook zo gedenken.
Het recht op vrij wapenbezit
Ook de zaak waarvoor Charlton Heston zijn leven gegeven heeft, is het zeker en vast waard om vermeld én verdedigd te worden, ook vandaag nog en zeker in Europa. Het recht om vrij wapens te dragen en te bezitten, is immers niet enkel een Amerikaans grondwettelijk verankerd recht, maar in wezen zelfs een algemeen democratisch beginsel dat zijn oorsprong vindt in de teksten van de grote liberale denkers: van een Charles Montesquieu en een Jean-Jacques Rousseau, over een John Locke en een Thomas Hobbes, tot natuurlijk een Thomas Paine en een Thomas Jefferson. Het verband tussen échte democratie en deze fundamentele vrijheid is immers véél nauwer dan het lakse decadente West-Europese volk vandaag de dag wil inzien.
In iedere democratische staat berusten de wapens bij het soevereine gezag. Geen enkel weldenkende verlichte geest zal dit ontkennen, en ook de idee dat het volk het enige soevereine gezag in een democratisch bestel is, kan door geen enkele liberaal die naam waardig gerefuteerd worden. Bijgevolg zouden de wapens niet zozeer bij de staat dan wel bij de burgers - dat soevereine gezag - moeten berusten. Dat dit in onze onvrije slavensamenleving niet het geval is, is niet enkel een regelrechte aanfluiting van onze intrinsieke vrijheid, maar ook van onze menselijke waardigheid. Het miskennen van het recht op vrij wapenbezit, behelst tevens de miskenning van de volkssoevereiniteit en het primaat van de vrijheid van de burgers op de almacht van de staat.
Wat is immers de eerste daad die een dictator stelt zodra hij aan de macht komt? Hij laat beslag leggen op alle wapens in privaat bezit en garandeert zo de vereiste dictatoriale stabiliteit. Hoe kan men dictaturen dus voorkomen? Niet door ons heil te gaan zoeken in socialistische antihaatwetten, in marxistisch geïnspireerde internationale verdragen of in neocommunistische solidariteitsmechanismen, maar door onze eigenste burgers - de enige bouwstenen van een vrije samenleving - het recht te geven henzelf, hun eigendom en hun rechten te beschermen tegen derden met een wapen. Enkel potentaten en despoten geloven niet in de vrijheid van het individu, of in het a priori dat elke vrije burger intrinsiek tot moreel en rationeel handelen in staat is. Want enkel op basis van bovenstaande argumenten kan men een verbod op vrij wapenbezit rechtvaardigen.
Socialisme en anti-Amerikanisme
In de Verenigde Staten is het recht op vrij wapenbezit nagenoeg absoluut. De Amerikaanse samenleving is dan ook zonder twijfel één van de meest vrije in de wereld en ligt ironisch genoeg, net daarvoor voortdurend onder vuur vanuit het oude Europa dat als een geitenwollensokkenidioot de arrogantie aan de dag legt om het land of the free and the home of the brave af te schilderen als een wetteloos asociaal piratennest van schietgrage gekken. Dat net dat stel onopgevoede barbaarse cowboys gans Europa in 1945 bevrijd heeft, wordt dan ook weer angstvallig verzwegen om het Grote Gelijk van het corporatistische Europese establishment niet al te veel te discrediteren.
Het Amerikaanse leger was indertijd nochtans ook volledig opgebouwd rond de Minutemen, de regionaal georganiseerde burgermilities die in oorlogssituaties door de staat opgeroepen konden worden. De logge geïnstitutionaliseerde landlegers van Europa verzinken in de aanblik van deze vrijheidsmilities in het niets, maar ook dat willen onze zelfgenoegzame leidende elites niet geweten hebben. Zij investeren liever in massatewerkstelling binnen defensie dan in de échte verdediging van de nationale soevereiniteit en de vrijheden van de burgers. Zij verwaarlozen de noodzakelijke militaire installaties om hun overvette socialistische welvaartsstaten te financieren en verwijten de grootmachten dat ze niet hetzelfde doen. Zij pleiten voor wapenbeperkingen, niet omdat zij dat rationeel kunnen verdedigen, maar gewoon omdat zij de trein gemist hebben en de trein dan liever ook voor iedereen gestopt zien. Zij schuilen wel onder de paraplu van de Verenigde Staten, maar blijven zich desondanks als ondankbare monsters gedragen, met alle gevolgen van dien.
En leerde Europa uit WO2 dan zijn lesje niet? Neen, na tientallen hervormingsplannen bleef het Europese leger uitblinken in inertie en onbeweeglijkheid, met als kers op de taart de Balkanoorlogen uit de jaren 1990 toen de EU tot zijn eeuwige schaamte beroep moest doen op net die Amerikaanse revolverhelden om de Balkan, nochtans onze allereigenste achtertuin, te komen uitmesten. Ondertussen blijven de Europese leiders zonder dralen het Amerikaanse maatschappijmodel aanvallen en halen ze zelfs de afschaffing van de basisvrijheden van hun eigen burgers aan als stichtend voorbeeld voor hoe de andere landen op onze aardkloot zich zouden moeten gedragen. De schaamte voorbij dus, en begrijpen wie nog begrijpen. kan
Is het trouwens wel een toeval dat een relatief pro-Amerikaans land als Engeland pas in het begin van de jaren 1990 échte wapenwetten doorvoerde? Is het een toeval dat dit net gebeurde op het moment dat linkse krachten meer macht kregen in het Verenigd Koninkrijk na het debacle van John Major en het verraad van Maastricht? Of heeft deze harmonisering van de wapenbeperkingen misschien te maken met de totalitaire tijdsgeest waarin de Europese continentale staten de Europese Vrijhandelszone plots wilden omvormen tot het Euromonster dat we vandaag de dag kennen? De vraag stellen is ze beantwoorden.
Meer wapens, minder misdaad
Nochtans is niet gans continentaal Europa het slachtoffer geworden van dit dictatoriaal geïnspireerd wanbeleid. Zwitserland is één van de veiligste landen in Europa. Tussen 1995 en 2005 kwamen er in Zwitserland welgeteld 812 mensen om ten gevolge van vuurwapens. In diezelfde periode kende België - een vergelijkbaar land qua bevolking en oppervlakte - een slachtoffertol door vuurwapens van maar liefst 2,357 of bijna drie keer zoveel. Nochtans kent Zwitserland een nagenoeg absolute vrijheid van wapendracht en wapenbezit, en België niet, tenzij dan voor terreurgroepen die het pact met de Belgische overheid honoreren, waarbij ze ongestoord op het Belgisch grondgebied hun gang mogen gaan voor zolang ze in België zelf geen aanslagen plegen. Deze cijfers bewijzen de absurditeit van het koppelen van het vrij wapenbezit aan het aantal doden door vuurwapens.
Het privaat bezit van "militaire wapens" in Zwitserland omvat de Volksmilitie (400,000 leden, elk met een wapen in huis), de Gezinswacht (365,000 gezinnen, elk met een wapen in huis) en de Gedemobiliseerde Soldaten (300,000 man, elk met een wapen in huis). Het aantal "oorlogswapens" (het leger, de politie en andere ordediensten) en "sportwapens" (voor pure recreatiedoeleinden) zit hier nog niet eens in vervat. Kortom, Zwitserland is een tot op de tanden gewapende burgerdemocratie waar de staat op wapenvlak minder sterk staat dan de burgers. Een "balance of power" zoals het in een verlichte democratie altijd zou horen te zijn. Zelfs Machiavelli oordeelde in zijn magnum opus Il Principe dat e Svizzeri sono armatissimi e liberissimi, oftewel dat alle Zwitsers uitermate bewapend zijn en daardoor ook uitermate vrij.
Andere cijfers geven volgens het Canadese Fraser Institute aan dat het beperken van vrij wapenbezit meer geweld tot gevolg heeft. Klinkende voorbeelden zijn Engeland, Australië en Canada. Sinds Engeland het wapenbezit aan banden legde, is het aantal moorden met een kleine 60% gestegen en het aantal gevallen van geweldpleging met een vuurwapen met iets meer dan 40%. Sinds Australië vijf jaar geleden een strengere wapenwet doorvoerde, is het aantal gewapende overvallen met meer dan 166% gestegen. Tussen 2000 en 2006 kende Canada, ondanks de mooie propagandafilm van vrijheidhater Michael Moore, een gemiddelde jaarlijkse misdaadratio van 963 aangiftes per 100,000 inwoners. In de VS bedraagt dat 475 aangiftes per 100,000 inwoners, dus ongeveer de helft.
Vrij wapenbezit vermindert de onveiligheid. Tot deze conclusie komt ook de Nederlandse veiligheidsexpert Michiel Smit in zijn boek Meer wapens, minder misdaad dat in wezen een Nederlandse implementering is van het alom geprezen boek More guns, less crime: understanding crime and gun laws van de Amerikaanse activist John Lott. De Amerikaanse holebivereniging Pink Pistols publiceerde in 2007 een rapport waaruit bleek dat sinds hun oproepen aan de holebigemeenschap om wapens te dragen, het aantal aanvallen op holebis in de VS met meer dan de helft afgenomen is. Ook de dagelijkse radioshow What They Didnt Tell You Today en de wekelijkse televisieshow Crime Strike zijn gewijd aan de talrijke gevallen waarbij gewapende burgers misdadigers van divers pluimage te snel af zijn.
Zwitserland achterna
Volgens de wereldvermaarde historicus Stephen Halbrook is het recht op vrij wapenbezit ook de beste verdediging tegen een externe vijand. Opnieuw geldt Zwitserland als het stichtende voorbeeld. Het was immers het enige Europese land met een geringe omvang dat de Nazi's nooit hebben kunnen of willen innemen. Dat het te onherbergzaam was, is fout daar de Nazi's wel de ontoegankelijke Kaukasische republieken veroverd hebben. Dat het neutraal was, is eveneens onjuist daar de Nazi's wel de neutrale Lage Landen geannexeerd hebben.
Volgens Halbrook beschikte Zwitserland over een uitzonderlijke defensie van een geweer in elk huis die elke externe dreiging onmiddellijk kon pareren. Ook de decentralisatie speelde in het voordeel van Zwitserland. Elk kanton afzonderlijk kon de strijd immers voortzetten omdat oorlogs- en vredesverdragen geen centrale bevoegdheden waren en geen enkel kanton door andermans beslissing de strijd dus moest staken. Volgens Halbrook is het dus het Zwitserse systeem van waarachtige volkssoevereiniteit, gedecentraliseerde democratie en vrij burgerlijk wapenbezit, dat de Alpenstaat buiten de Tweede Wereldoorlog heeft gehouden.
De lege doos van onze democratie
Kortom, ikzelf zie geen enkele reden, laat staan ook maar enige justificatiegrond, om geen "tweede amendement" naar Amerikaans voorbeeld in de Europese grondwetten op te nemen. Of zijn onze leiders misschien bang voor de beslissingscapaciteit van hun burgers? Hebben zij misschien dan toch de vaak gesuggereerde ambitie om onze rechten en vrijheden verder in te perken en vrezen zij het volk dan ook in hun queeste naar oneindige dictatoriale macht? En hoe kunnen onze leiders rijmen dat ze enerzijds niet geloven in de rationele keuzevrijheid van de burgers op wapenvlak, maar anderzijds wel in hun rationeel stemgedrag in verkiezingen?
John Locke - nochtans voor menig hedendaags politicus ergens wel een inspiratiebron - beschreef zelfs de plicht van elk volk om in opstand te komen tegen een in onmin gevallen overheid. Maar hoe kan het volk die kerntaak ooit vervullen als het niet over de middelen daarvoor, met name de wapens, beschikt? Democratie zonder een grondwettelijk gebetonneerd recht op vrij wapenbezit blijkt steeds meer een lege doos en wij, de naar vrijheid snakkende burgers, zijn eens te meer overgeleverd aan de willekeur van onze leiders.
Het Libertaire Gedachtengoed - PART B : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXI-b
Begin deel (b) ...Het vervolg...!!
Als laatste onderdeel behandelen we het verspreiden van stichtende volksopvoedkundige "Libertarische Theorieën", want ook dàt dient te gebeuren. Wij benoemen het quasi sarcastisch als "kwakkeltheorieën" die men zich eerst eigen moet maken door ze eerst 3x daags voor de spiegel op te zeggen met de nodige overtuigingskracht tot men er zelf in gelooft... Want anders hapert er blijkbaar toch iets hier & daar aan, getuige de volgende uiteenzetting... We vonden zo'n leerrijk stukje op Libertarian.nl, De Startpagina voor Individuele Vrijheid", hetwelke we natuurlijk graag voor u integraal citeren...
We vermelden het ook expliciet in een kader om het theorie-model te benadrukken dat men daarbij hanteert. het zou hier ~volgens onze bescheiden mening & wie zijn wij nietwaar~ net zo goed kunnen gaan over "Hoe-verkoop-ik-iemand-een-product-dat-hij-niet-nodig heeft", of "Hoe-overtuig-ik-iemand-van-dit-of-dat-geloof"...
...
De libertarische kniereflex
Door James W. Lark III Publicatiedatum : 09-03-2005
Als libertariërs komen we vaak opmerkingen van étatisten tegen die ons ongefundeerd, slecht doordacht, slecht beargumenteerd, en (in sommige gevallen) ontzaggelijk dom in de oren klinken. Soms beschrijven we deze opmerkingen als een 'kniereflex', wat betekent dat de opmerkingen reflexief gemaakt worden, net als de reflexieve reactie van een knie op de tik van een hamer. De meeste libertariërs vinden zulke opmerkingen irritant; sommige libertariërs hebben weinig geduld met zulke opmerkingen.
Echter, libertariërs zijn niet immuun voor het probleem van het geven van reflexieve antwoorden. Ik stel dat de 'libertarische kniereflex' net zomin aantrekkelijk is als de 'linkse kniereflex' of de 'rechtse kniereflex'.
Daarnaast kan de libertarische kniereflex ons dom, intellectueel onnauwkeurig, of onbezorgd om het welzijn van onze medemens doen lijken. Omdat er helaas nog betrekkelijk weinig libertariërs zijn, hebben we niet de luxe om op een regelmatige basis slecht doordachte opmerkingen te maken. In dit artikel zal ik een aantal belangrijke soorten libertarische kniereflexen identificeren en correctieve maatregelen voorstellen.
Voor de doeleinden van dit artikel defineer ik de libertarische kniereflex als een reflexieve, slecht doordachte opmerking over een bepaald aspect van het libertarisme. Merk op dat de opmerking feitelijk correct kan zijn, maar op één of andere manier niet passend is. Houd alsjeblieft in gedachten dat het heel gemakkelijk is om de libertarische kniereflex te gebruiken. Iedere libertariër die ik ken (inclusief mijzelf) heeft dan ook op een bepaald moment symptomen van de ziekte vertoond; in sommige gevallen zijn de symptomen mild, in andere gevallen kan de patient echter niet meer te redden zijn.
Soorten libertarische kniereflexen
Ten behoeve van beknoptheid zal ik mij beperken tot de meest voorkomende en belangrijkste soorten, elk waarvan ik geïdentificeerd heb door een korte uitspraak. Zoals de lezer zal opmerken, overlappen vele van de soorten.
1. "De vrije markt zal hel wel oplossen!"
Ik vermoed dat de meeste lezers bekend zijn met de mop: "Hoeveel libertariërs zijn er nodig om een gloeilamp te vervangen? Antwoord: "Geen één. De vrije markt zal het wel oplossen." Helaas is de punchline van deze mop vaak het antwoord dat men hoort van libertariërs in antwoord op moeilijke vragen over het milieu, medische zorg, uitkeringen, en Sociale Zekerheid, en veel andere belangrijke gebieden. De vrije markt heeft vele deugden, maar perfectie is er niet één van. Er zijn veel gevallen waar het mechanisme van de vrije markt niet iemands 'optimale' uitkomst zou kunnen produceren. In een marktmaatschappij is het mogelijk dat sommige mensen niet in staat zullen zijn om levensreddende medische procedures te verkrijgen, dat oude bossen gekapt zullen worden, dat gebouwen van een uniek architecturaal of historisch belang met de grond gelijk moeten worden gemaakt om een parkeerplaats te bouwen, dat sommige soorten flora en fauna door menselijk activiteiten uit zullen sterven, enzovoort. Natuurlijk is er in de meeste gevallen weinig (tot geen) reden om de geloven dat mogelijke non-markt systemen superieure uitkomsten zullen produceren. In elk geval moeten libertariërs de beperkingen van markten begrijpen.
2. "In een libertarische maatschappij, zullen we allen mooi, gezond, slim en rijk zijn!"
Een sterk gerelateerde soort kniereflex heeft betrekking op het bovenmatig aanprijzen van het product. Ik was aanwezig op een evenement waarbij een Libertarische kandidaat voor een nationale positie beweerde dat in een libertarische maatschappij reële economische groeipercentages 10-20% per jaar zouden zijn. Deze bewering zou waar kunnen zijn, maar er werd geen bewijs voor geleverd; ik vond de uitspraak enorm optimistisch, net als anderen in de zaal.
Hoewel ik geloof dat een libertarische maatschappij beter zal zijn dan voorstelbare alternatieve institutionele systemen om zowel morele als praktische redenen, zal het geen Utopie zijn. Libertarische maatschappijen zullen allerlei serieuze problemen hebben, vele waarvan hardnekkig kunnen zijn. Bovendien zouden de kosten van het veranderen van waar we nu zijn naar waar we naartoe willen zeer hoog kunnen zijn. Als we bijvoorbeeld morgen Sociale Zekerheid zouden elimineren, zouden sommige mensen misschien sterk benadeeld worden.
3. "Vaak onjuist maar nooit twijfelend"
Eén van de meest voorkomende (en irritante) soorten kniereflexen heeft betrekking op libertariërs die apodictische uitspraken doen over beleidskwesties waarover zij onwetend zijn. Een libertarische kennis van mij gaf een speech, waarin hij de Food & Drug Administration [Ministerie van Voedsel en Medicijnen] de schuld gaf van het veroorzaken van pijn, lijden en dood als resultaat van het goedkeuringsproces voor nieuwe medicijnen en medische apparatuur. Helaas had hij bijna geen kennis over de daadwerkelijke FDA-goedkeuringsprocedures, en gaf hij uiterst weinig rigoureuze analyses of peer-reviewed gegevens ter ondersteuning van zijn argument tegen FDA-goedkeuring en vóór consumentenkeuzevrijheid. Ook al was zijn basispunt (FDA-reguleringen kunnen mensen schaden, en doen dat ook) correct, toch waren voorstanders van regulering daardoor in staat om dat punt te verduisteren, door zijn fouten en slecht ondersteunde beweringen te gebruiken om twijfel te veroorzaken over zijn conclusies.
4. "Ambtenaren zijn lui, incompetent, corrupt, étatistisch tuig"
Eén van de meest schadelijke vormen van reflexief gedrag betreft het maken van ongerechtvaardigde veronderstellingen over overheidswerknemers. Ten eerste ontvangen veel van de beste activisten van de Libertarische Partij een loonstrookje van de overheid. Ten tweede zijn ambtenaren vaak de beste bronnen over de dagelijkse problemen en het falen van overheidsinterventie. Ten derde kunnen oneerbiedige vernederende opmerkingen over ambtenaren libertariërs-in-spe beledigen.
Een voorbeeld hiervan werd door vrienden aan me verteld: gedurende een openbare speech door een L.P.-kandidaat voor een nationale positie, suggereerde de kandidaat dat "militairen net postbodes in khaki zijn." Hoewel deze opmerking blijkbaar bedoeld was als een poging tot humor, was een Kapitein van het Amerikaanse leger, die had aangegeven dat hij meer over de L.P. wilde leren, niet geamuseerd. Hij verliet het evenement zonder extra informatie over de partij te vragen.
Ten vierde kunnen opmerkingen die ongerechtvaardige laster over ambtenaren bevatten, geen snaar raken bij het algemene publiek. Een voorbeeld: tijdens mijn jeugd in mijn geboortestad Pulaski, Virginia, waren de medewerkers bij het postkantoor een aantal van de vriendelijkste mensen in de stad. Ze waren beleefde, toegewijde mensen die hard werkten om goed werk te verrichten. Ik ging naar de overheidsscholen van Pulaski; de overgrote meerderheid van mijn leraren waren wonderlijke, intelligente mensen die echt om de kinderen gaven wier onderwijs zij begeleiden. Sommige van de sarcastische opmerkingen die ik gehoord heb van libertariërs over ambtenaren zullen gewoon geen effect hebben in Peoria (of Pulaski.).
5. "Wat heeft de overheid ooit voor ons gedaan?"
Een mededinger naar de prijs van "vaakst vertoonde soort libertarische kniereflex" betreft het falen om te begrijpen hoe de meeste mensen de voordelen van de overheid waarnemen. Terwijl libertariërs sommige overheidsprogramma's zouden zien als dure activiteiten van twijfelachtig nut, zouden onze medemensen aanzienlijke voordelen zien, voor een redelijk prijs, afkomstig van een vrijgevige overheid die de taak verricht waarvoor ze was opgericht. Dit zou niet verrassend moeten zijn, aangezien de voordelen meestal gemakkelijk te zien zijn, terwijl de kosten van de overheid vaak moeilijk te berekenen zijn.
6. "Wat je zegt is niet wat ze horen"
Eén soort reflexief gedrag dat moeilijk te vermijden is betreft de aanname dat je opmerkingen begrepen zullen worden door je publiek zoals je ze bedoelt hebt. Wanneer ik de macht van de FDA om de keuzes van consumenten te reguleren bespreek, stel ik mij de typische voordelen van keuzevrijheid voor: lagere prijzen, meer diversiteit, meer informatie, minder lijden. Sommigen die mijn commentaar horen zouden echter een andere visie kunnen hebben: door thalomide misvormde kinderen, slecht geteste medische apparatuur, botulisme, salmonella, etc. Tezamen met punt nr. 5 hierboven, zien veel mensen de FDA als de beschermer van de mensen tegen gevaarlijke medicijnen, slechte medische apparatuur, en besmet voedsel, zonder te realiseren dat FDA-bescherming ook slachtoffers produceert.
7. "Welk deel van het 'Libertarisme is geweldig' syllogisme begrijp je niet?"
Dit soort libertarische kniereflex manifesteert zich in een gebrek aan geduld met degenen die niet meteen overuigd zijn van de rechtvaardigheid en/of praktische voordelen van een libertarische maatschappij. Ik moet constant mijn best doen om te voorkomen dat mijn knieën hevig schokken op deze manier, want veel van mijn promotieinspanningen bestaan uit het uitleggen van het libertarisme aan universiteitsstudenten. Sommige van de studenten antwoorden met walgelijk onlogische of onnauwkeurige opmerkingen waarom libertarische maatschappijen niet zullen werken, of waarom het libertarisme niet geprobeerd moet worden. Het is een strijd om mijzelf ervan te weerhouden om deze studenten als hopeloos af te doen; gelukkig heb ik geleerd om mijn mond stil te houden totdat mijn knieën ophouden te schokken en mijn hersenen beginnen te werken.
Mijn eigen verhaal zou instructief kunnen zijn. Wanneer ik het libertarische perspectief voor het eerst tegenkwam als universiteitsstudent, vond ik enige morele aantrekkingskracht in het libetarisme, maar ik accepteerde de filosofie niet onmiddelijk. Het nam ongeveer drie jaar in beslag voordat ik een libertariër werd. Wanneer ik een student tegenkom die vijandig tegen het libertarisme lijkt, vraag ik mijzelf of de Dr. Lark van vandaag de meneer Lark van 1976 zou hebben afgedaan als onwaardig van extra aandacht.
Correctieve maatregelen
Gelukkig zijn de meeste correctieve procedures gemakkelijk te beschrijven. Helaas zijn ze soms moelijk te implementeren, in het typische geval vanwege de tijd en de moeite die vereist zijn.
1. Handhaaf de hoogste mate van intellectuele integriteit
Zij die een libertarische maatschappij voorstaan, moeten scrupuleus rigoureus en eerlijk in hun analyse zijn. Zoals eerder al is gesteld, zullen eerlijkheid en nauwkeurigheid geloofwaardigheid opbouwen; een gebrek aan intellectuele integriteit zou ons als idioten of charlatans kunnen doen lijken. (Hoe reageer jij wanneer één of andere étatist een onnauwkeurige, onlogische, of oneerlijke verdediging van zijn positie geeft?)
2. Doe je huiswerk
Tezamen met het voorgaande punt, is het je plicht, als je overheidsprogramma's gaat bekritiseren met praktische argumenten, dat je de feiten goed hebt. Maak geen fouten die de tegenstanders van het libertarische perspectief zouden kunnen afkraken en daarmee de aandacht van je hoofdpunten zouden kunnen afleiden.
Wannneer je je huiswerk doet, ontwikkel dan een verzameling van gemakkelijk verteerbare / gemakkelijk te onthouden voorbeelden die je punten illustreren.
3. Leer het belang van retoriek
De term "retoriek" heeft een beetje negatieve betekenis gekregen. De term betekende oorspronkelijk echter het proces van het structureren van een argument opdat het zijn meest effectieve vorm aanneemt. In het bijzonder is het argument zo gestructureerd om op een natuurlijke, gemakkelijk te begrijpen manier te lopen. Voorstanders van vrijheid zouden tijd moeten investeren om een basisargument voor een libertarische maatschappij voor te bereiden; een nuttige methode is om het argument uit te schrijven alsof je een lezing over het onderwerp zou geven. Een gerelateerd punt: analyseer je woordenschat om te bepalen hoe je argumentatie kan worden verbeterd. Probeer te bepalen hoe jouw uitspraken worden geïnterpreteerd door niet-libertariërs.
4. Wees geduldig met je publiek
Veel van de argumenten voor het libertarisme (of tegen het étatisme) zijn niet gemakkelijk te begrijpen; in sommige gevallen zijn de argumenten zelfs contraïntuitief. Het zou daarom geen verrassing moeten zijn dat mensen tijd nodig hebben om onze argumeten volledig te begrijpen. Er zijn een aantal zeer slimme mensen in de L.P. die er vele jaren over deden om het libertarische perspectief te evalueren voordat zij het accepteerden. Een klein beetje geduld met een potentiële libertariër betaalt zich meestal ruimschoots terug; zelfs al kan je niet iemand overtuigen om een libertariër te worden, dan zou je kunnen voorkomen dat iemand vijandig wordt.
Wanneer je een étatist uitdaagt om het libertarische perspectief te accepteren, dan zou het kunnen dat je die persoon vraagt om veronderstellingen en standpunten te verwerpen die hij vele jaren heeft gekoesterd. Die persoon zou zelfs geconfronteerd kunnen zijn met het vooruitzicht dat hij overheidsprogramma's heeft bepleit die eigenlijk de mensen hebben geschaad die ze moesten helpen. Dit kan een extreem pijnlijk proces zijn, en we zouden medeleven (of in ieder geval begrip) moeten hebben voor hen die dit proces ondergaan.
5. Oefen, oefen, oefen!
Er is simpelweg geen substituut hiervoor: om je promotieinspanningen te verbeteren moet je oefenen. Dit is waar, of je inspanningen nu betrekking hebben op het bespreken van het libertarisme met vrienden tijdens een koffiepauze, of het toespreken van een zaal gevuld met onsympathieke mensen.
James W. Lark III is een assistentprofessor in de Afdeling van Systems Engineering aan de Universiteit van Virginia. Hij dient momenteel als adviseur aan de Liberty Coalition van studenten van die universiteit. Hij geeft advies aan libertariërs op universiteiten en middelbare scholen door het hele land over het promoten van libertarische ideeën op de campus. Hij heeft lezingen en workshops gehouden op het gebied van het organiseren op campussen, op verschillende bijeenkomsten van de staats-Libertarische Partij en op de nationale bijeekomsten van de Libertarische Partij in 1987, 1991, en 1996. Hij is ook de vice-voorzitter van de Libertarische Partij van Virginia, en dient als secretaris van de Jefferson Area Libertarians (Charlottesville, Virginia).
Vertaling door MeerVrijheid van Knee-Jerk Libertarianism.
Als u het ons vraagt ~maar dat doet u hoogstwaarschijnlijk niet~ uitkijken & vooral afblijven van die hele hap... Wij gaan er ook gewoon van uit dat u met wat gezond verstand, wat levendige inbeelding & met wat inlevingsvermogen & met wat verder denken dan uw neus lang is, u zich maar al te goed het ganse plaatje hé-le-mààààl kunt voorstellen... & geloof het of niet, het ergste dat u zich voor ogen haalt zal met deze ultra-rechtse rakkers ook gebeuren. Denk er maar eens goed over na of dat het dit is wat u wilt van wat er met ons België & ons aller welbekende sociale vangnet gebeurt, als deze rechtse rakkers aan de macht komen & het hier ook voor 't zeggen krijgen !! ...als het van ons afhangt ... dus NIET !!
...
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...
Het Libertaire Gedachtengoed - PART A : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XX-a
...& In onze zoektocht naar wat verhelderend tekstmateriaal over het libertaire gedachtengoed, kwamen we zo her & der uiterst leerrijke & ontluisterende tekst(en) tegen, die dan een hoop inhoudelijke achtergrondinformatie geven over het gedachtengoed dat onze goede vrienden de Libertariërs aanhangen. Een gedachtengoed dat ze hier natuurlijk graag verspreid zagen worden middels de partij van Jean Marie Dedecker & zijn LDD. Laat het u duidelijk worden dat hier gaat om een gedachtengoed waarvan de doorsnee Belg meteen steil van achterover valt, mocht hij de pittige details hierover kennen...
We zullen proberen u een beeld te schetsen... & we zeggen daarbij heel duidelijk "proberen", omdat het niet makkelijk is om een theorie waarover heelder bibliotheken bestaan & honderden sites zijn over volgeschreven, om deze bevattelijk over te brengen in één of meer beschouwingen van een zeer bescheiden blog met een zeer bescheiden redactie... Maar zoals gezegd, we zullen een poging doen...
Laten we misschien beginnen met te stellen dat we in ons Vlaanderen, weinig beslagen specialisten & ook tegenwind vinden die zich bezig houden met het ontluisteren van dit gedachtengoed. Onze vondsten tot hiertoe waren zeer beperkt & echt niet altijd om er over naar huis te schrijven. Waarmee we stellen dat dit vaak beter kon... We zijn dus daarom maar naar het buitenland getrokken naar onze Noorder-Buren, onze goede vrienden de Ollanders die dan wel wat meer kijk hebben op dit groepje geregeld ongeregeld...
We trekken om te beginnen naar het Katholiek Nieuwsblad met een artikel dat er op 18 april 2008 laatstleden verscheen. ...& Zoals steeds, geven wij het hier voor u integraal weer...
...
18 april 2008
De middenklasse verdwijnt. Zoals voorspeld.
De dubieuze zegeningen van economische globalisering en flexibilisering laten zich steeds duidelijker voelen. Volgens Thijs Wöltgens leiden zij zelfs tot de ondergang van de middenklasse. Maar we hadden het kunnen weten.
Henk Rijkers
De kreet dat het midden verdwijnt is de laatste tijd veel te horen. Gewoonlijk slaat dit op de politiek, waar de kiezers wegvluchten van de gevestigde middenpartijen CDA, VVD en PvdA om hun heil te zoeken bij enerzijds SP en anderzijds de PVV van Wilders en de nieuwkomer TON van Rita Verdonk. Maar volgens de Limburgse PvdA-mastodont Thijs Wöltgens is het verdwijnen van het politieke midden vooral een gevolg van de uitdunning van de maatschappelijke middengroepen. Een gerenommeerd Duits onderzoeksinstituut, het Deutsches Institut für Wirtschaftsforschung (DIW), zou die ontwikkeling over een aantal jaren vastgesteld hebben.
Afkalvende middenklasse
In een interessante opiniebijdrage in NRC Handelsblad zet Wöltgens uiteen dat volgens de Duitsers de klassieke driedeling van de maatschappij in onderklasse, middenklasse en bovenklasse steeds minder opgaat. Dit komt doordat een groep van hoogbetaalde zelfverrijkers zich steeds verder losmaakt van het maatschappelijke peloton, terwijl anderzijds de grens tussen midden- en onderklasse steeds dunner wordt, en dus ook het onderscheid vager. Mensen vallen vanuit de middenklasse steeds gemakkelijker in de laagbetaalde onderklasse, mede door de geminimaliseerde sociale zekerheid. Wie zich wel in de middenklasse weet te handhaven, wordt steeds onzekerder.
Thijs Wöltgens: De middengroepen ervaren hun welstand als bedreigd: als precair. Foto: Roger Dohmen / Hollandse Hoogte
Een afkalvende, onzekere middenklasse is echter onheilspellend. Sociologisch is het maatschappelijke belang van een zelfverzekerde en optimistische middenklasse onomstreden. Hier ligt het zwaartepunt, dat de gehele samenleving stabiel maakt. Of niet...
Opzij-model
Het gaat dus om meer dan een louter politiek probleem. Wöltgens: De stemming van de middenklasse is namelijk ook de barometer voor het humeur van de hele samenleving. Een optimistische middenklasse kijkt vooral naar boven. Maar dat houdt op, als de middenklasse erachter komt dat haar optimisme op schijnzekerheden blijkt te zijn gebouwd: Bijvoorbeeld als zij vaste hypothecaire verplichtingen aangaat op basis van een achteraf toch niet zo vaste arbeidsrelatie of vaste huizenprijs. Dan wel als de combinatie van carrière en kinderen niet de glamour heeft van het full-colour Opzij-model. Of als pensioentoezeggingen naar willekeur aangepast worden aan tijdelijke beleggingstegenvallers. Kortom, als elk levensplan voor de langere termijn een onmisbaar element, wanneer ook kinderen in het geding zijn in duigen valt door de flexibilisering van arbeidsrelaties en van zogenaamd verzekerde risicos.
Precariaat
Globalisering en flexibilisering treffen de samenleving dus in haar hart, de middengroepen. Wöltgens: Zij ervaren hun welstand als bedreigd: als precair. Dat woord kwamen we ook al bij de Franse verkiezingen tegen. Daar sprak men over een zogeheten precariaat, een nieuwe klasse die niet meer kan rekenen op een vast loon. Ook in de Verenigde Staten is de achterblijvende welvaart van de middenklasse nu een thema.
De middenklasse is de barometer voor de hele samenleving
Nu een thema? In 2000 hadden we in KN een interview met de beroemde Amerikaanse socioloog Richard Sennett, die dit thema al sinds de jaren negentig aan de orde stelt. Hij graaft daarbij dieper dan Wöltgens, die zich als socialist beperkt tot een sociaal-economische analyse. Volgens Sennett volgt de onzekerheid van het precariaat niet alleen uit de afbouw van de sociale voorzieningen, de genadeloze flexibilisering van arbeid en de arbeidsmarkt (waar je boven de veertig al oud bent), maar vooral ook uit de daarmee samenhangende onmogelijkheid uit je eigen leven een samenhangend verhaal te maken en een carrière op te bouwen, waarmee je het respect van de samenleving verwerft. Overigens geldt dit net zo goed voor de onderklasse. Ook mensen onderaan de maatschappelijke ladder hebben immers behoefte aan een vaste baan, en niet alleen vanwege de inkomsten, maar ook vanwege de erkenning die het behelst van hun waardigheid en het belang van hun maatschappelijk functioneren.
Turbokapitalisme
Dat in Amerika het probleem niet alleen door linkse academici als Sennett werd gezien, blijkt uit het interview dat we in hetzelfde jaar hadden met Edward Luttwak, een eerder conservatief ingesteld militair adviseur van het Witte Huis. In zijn boek Turbokapitalisme benadrukt Luttwak dat het ongebreidelde turbokapitalisme dat is ingezet door president Carter (niet Reagan zoals iedereen denkt) een verwoestende uitwerking heeft, met name op gezinnen met kinderen. Volgens Luttwak zijn gezinnen beter bestand tegen armoede dan tegen onzekerheid. Bovendien zuigt turbokapitalisme iedere menselijke waarde en authenticiteit weg.
Hoe welkom ook, helemaal nieuw is Wöltgens analyse dus niet. Ik voel me sterk op Europa gericht, zei Richard Sennett in 2000, toen we hem interviewden over zijn boek De flexibele mens. Mijn boek wil Amerikaanse toestanden schilderen als waarschuwing voor de Europeanen. Want ik weet dat het succes van de Amerikaanse economie hier vaak als argument voor verdergaande liberalisatie wordt voorgesteld. Of beter gezegd: flexibilisering, want met die aanduiding probeert men ons een economie van risico en onzekerheid aantrekkelijker voor te stellen.
We zijn dat werkje natuurlijk voor u gaan opzoeken ...& in deze zeer intelligente ~maar helaas soms wat moeilijke~ analyse zal je merken dat Sennett een belangrijk werkje schreef waarover gans Nederland wel zijn zegje heeft gedaan, waar je in tegenstelling bij ons in Vlaanderen niets daarover terug vindt. Hier laat men, zeg maar Boudewijn Bouckaert vrij om zijn zijn "demagogische praatjes", zonder enig weerwerk te verspreiden.
We laten u graag meegenieten van deze boekbespreking. ...& Zoals reeds gezegd, dit is werkelijk heavy stuff voor de die hards, vanwege het hermetische taalgebruik, maar dit houdt ons niet tegen om wat we vonden op Solidariteit ~Webzine voor een strijdbare vakbeweging~ hier voor u integraal weer te geven...
"De flexibele mens" boekbespreking - 27 november 2005
Het gevaarlijke woord
Sjarrel Massop
Het neoliberalisme houdt in samenwerking met het neoconservatisme een sterk pleidooi voor de individuele verantwoordelijkheid van de burgers in de kapitalistische maatschappijvorm. Deze moet er in de logica van de 'vernieuwers' anders uitzien als de samenleving ten tijde van de verzorgingsstaat. Dat roept de vraag op of er sprake is van een ander kapitalisme.
"Ja", zegt de Amerikaanse socioloog Richard Sennett.(1) Hij spreekt van het flexibele kapitalisme, waarin de flexibele mens centraal staat.
De bedreiging voor de 'neo-ideologieën' is en blijft de "vereniging van de arbeid", oftewel de solidariteit. Het gevaarlijke woord in dit verband is door zijn verschillende betekenissen het woordje 'wij'. 'Wij' als bundeling van krachten, als vorm van solidariteit is als tegenwicht van het neoliberale individualisme nodig. Maar bundeling van krachten is gevaarlijk als het onderliggende programma niet goed is (populisme).
In deze bespreking volg ik de redenering van Sennett door het laatste hoofdstuk van "De flexibele mens" samen te vatten. Zijn tekstfragmenten staan tussen aanhalingstekens, mijn commentaar in cursief.
(NVDR : wij zullen deze teksten in tegenstelling tot in de originele tekst, nog eens extra voor u laten inspringen, zodat het duidelijker is dat dit de comment is van de boekbespreker. Onze accenten zijn de tekst in VETJES ROOD & al dan niet onderlijnd)
Het nieuwe kapitalisme
"Kan men de confrontatie met het nieuwe kapitalisme het beste van buitenaf aangaan op de plaatsen waar het zich voordoet, of beter de werking ervan van binnenuit proberen te hervormen? Bekijken we de drie aspecten van de moderne flexibiliteit - herstructurering zonder continuïteit, flexibele productie en concentratie van macht zonder centralisatie - dan lijkt het inderdaad mogelijk een aantal vernietigende gevolgen van de breuk met het verleden te beteugelen. Ontslaggronden zouden bijvoorbeeld beperkt kunnen worden. De andere aspecten zouden moeilijker van buitenaf te beïnvloeden zijn. Het gaat echter niet om beteugeling alleen."
De centrale gedachte in het boek is dat de wereldsamenleving in een nieuwe fase van het kapitalisme is terechtgekomen: het flexibele kapitalisme. Sennett gaat in op de gevolgen voor de arbeid in arbeidsorganisaties en dan met name in de Verenigde Staten.
De drie genoemde aspecten zijn op te vatten als coördinatiemechanismen van het nieuwe kapitalisme. Ik ga vooral in op hoe Sennett de 'concentratie zonder centralisatie' beschrijft, een mechanisme dat ook in de praktijk van de sociotechniek zijn uitwerking heeft gehad. Onder het mom gedelegeerde verantwoordelijkheid en bevoegdheden lager in de organisatie te brengen, versterkte de top van arbeidsorganisaties de greep op de bedrijfsvoering en kon tegelijkertijd het middenkader wegsaneren.
Is het flexibele kapitalisme de juiste benaming voor het ontwikkelingsstadium waarin het systeem zich bevindt? Dat er sprake is van ontwikkelingen en wellicht van een trendbreuk, is duidelijk. Een belangrijke indicator is de snelle opeenvolging van telkens weer nieuwe productieconcepten - moderne sociotechniek, lean production, business proces reengineering, de lerende organisatie, enzovoort - als antwoord op het 'verouderde' Taylorisme en Fordisme. Een andere indicator is de enorme technologische ontwikkeling, met name op het gebied van de informatie- en communicatietechnologie.
Het kapitalisme heeft altijd al een grote dynamiek en sterk aanpassingsvermogen getoond. Zo was het bepalende kenmerk van het monopoliekapitalisme de beheersing van de onderlinge concurrentie, waardoor het systeem van massaproductie mogelijk werd. Met de liberalisering van de economie en de ongebreidelde drang naar privatisering ontstaat een situatie, waarin steeds meer bedrijven elkaar naar het leven staan en gedwongen worden de onderlinge concurrentie aan te gaan. Bij gebrek aan alternatieven wordt de ware aard van het kapitalisme alsmaar meer zichtbaar: de ongelimiteerde en nietsontziende drang naar accumulatie van het kapitaal. Flexibel kapitalisme is een te vriendelijke benaming, beter is wellicht: concurrentiekapitalisme.
Maar goed, het thema dat Sennett aansnijdt, gaat meer over de consequenties van dit nieuwe kapitalisme voor de arbeidsprocessen en dat is interessant en belangrijk.
Het flexibele kapitalisme vindt zijn ideologische grondslag in het neoliberale denken dat uitgaat van de eigen, individuele verantwoordelijkheid in de samenleving van elke burger. Bedreiging voor dat gedachtegoed is het ontstaan van collectiviteiten en de bundeling van krachten van de mensen in de samenleving. Het gevaarlijke woord is daarom 'wij'.
Concentratie zonder centralisatie
Het kenmerkende van organisatie is de afstemming tussen de afzonderlijke delen. Het betreft vaak de structuur, de gehanteerde systemen en natuurlijk ook de communicatie. Het mechanisme dat het management gebruikt om de organisatie aan te sturen, wordt vaak het coördinatiemechanisme genoemd, een term geïntroduceerd door managementgoeroe Henri Mintzberg.(2) Deze verwijst eigenlijk naar een typologie van de managementvisie op de organisatie. Een belangrijk coördinatiemechanisme dat Sennett introduceert, is: concentratie zonder centralisatie.
"Dit netwerk van ongelijke en losse relaties (Harrison(3)) vormt een aanvulling op het vermogen een organisatie van boven naar beneden zo te herstructureren dat alleen delen of knopen in een netwerk overblijven. Toezicht kan uitgeoefend worden door voor allerlei groepen in de organisatie productie- of winstdoelen vast te stellen, terwijl elke eenheid de vrijheid heeft op een geschikte manier daaraan te voldoen. Deze vrijheid is echter schijn. Flexibele organisaties stellen slechts zelden een doel vast dat gemakkelijk te bereiken is. Gewoonlijk worden de eenheden geprest veel meer te produceren of te verdienen dan binnen hun directe mogelijkheden ligt. De realiteit van vraag en aanbod komt zelden overeen met zo'n doel. De top van het bedrijf drijft eenheden ertoe zich steeds meer in te spannen, ondanks die realiteit.
Het door Harrison beschreven machtssysteem kan ook duidelijk worden gemaakt door te stellen dat de verwerping van de oude bureaucratische orde niet betekent dat de instellingen minder structuur hebben gekregen. De structuur blijft behouden in de krachten die eenheden of individuen tot prestaties dwingen. Hoe zij die moeten bereiken, zegt de top van de flexibele organisatie er echter zelden bij. De top houdt meer zijn eigen eisen bij dan een systeem te ontwerpen dat het mogelijk maakt aan die eisen te voldoen.
Concentratie zonder centralisatie is een manier om de macht uit te oefenen in een organisatie die niet langer de duidelijkheid van een piramide bezit. Zo wordt de structuur van de instelling ondoorzichtiger, niet eenvoudiger. Daarom is de term 'ontbureaucratisering' zowel misleidend als lelijk. In moderne organisaties die het mechanisme concentratie zonder centralisatie toepassen, is de macht van de top niet alleen sterk maar ook vormloos."
Het mechanisme concentratie zonder centralisatie heeft een selectieve uitwerking op de leden van de arbeidsorganisatie in de arbeidsprocessen. Niet de 'ontbureaucratisering' staat centraal, maar het aanpassingsvermogen van de organisatie om de concurrentie te kunnen aangaan. Dat principe doet een sterk beroep op het arbeidsvermogen van de individuele arbeid(st)er, zowel kwantitatief als kwalitatief. De selectieve uitwerking betekent dat slechts een klein gedeelte van de werkende mensen aan dergelijke criteria kan voldoen, waarmee de scheidslijn tussen kern en perifere of precaire arbeid is vastgelegd.
Besturing en bedreiging
"De poging het nieuwe kapitalisme van buitenaf te beheersen, moet een andere grondslag hebben. De vraag moet worden gesteld welke waarde het bedrijf voor de gemeenschap heeft, hoe het in dienst staat van het algemeen belang en niet alleen van de eigen winst- en verliesrekening. Het opleggen van externe gedragsregels leidt vaak tot interne hervormingen. Juist omdat de netwerkwereld zo vormloos en veranderlijk is, kunnen externe normen voor verantwoordelijk gedrag een beeld geven van 'wat u zou moeten zijn, hier, op dit moment'."
Het aanpassingsvermogen van het kapitalisme is dusdanig groot dat juist druk van buitenaf kan leiden, hoe paradoxaal ook, tot een versterking van zijn positie. Het Rijnlandse en Scandinavische model waar de nieuwe Linkse Lente zo voor pleit, heeft zich in West Europa niet kunnen bestendigen. Integendeel, onder neoliberale en neoconservatieve druk met een stagnerende economische ontwikkeling wordt geredeneerd dat de verzorgingsstaat, kenmerk van het Rijnlandse model, onhoudbaar wordt.
Lang is reeds duidelijk dat het kapitalisme zich niet laat hervormen tot een menselijke samenlevingsvorm. Dat neemt niet weg dat het kapitalisme zowel van binnenuit als van buitenaf moet worden bestreden. Belangrijk is de illusie te doorbreken dat een geleidelijke hervorming tot het bereiken van de doelen kan leiden en dat er één beste weg zou zijn. Het kapitalisme bestrijden is een langdurig totaalprogramma met veel vallen en opstaan, solidariteit ('wij') is daarbij het sleutelwoord op voorwaarde van een permanente en kritische discussie.
"In het nieuwe bestel is de hantering van dat 'wij' een daad van zelfbescherming geworden. Het verlangen naar saamhorigheid, dat vaak wordt uitgedrukt als afwijzing van immigranten of andere buitenstaanders, is defensief en het belangrijkste gemeenschapsbouwwerk zijn de muren tegen een vijandelijke economische orde. Natuurlijk is het bijna een universele wet dat de term 'wij' gebruikt kan worden als verdedigingsmiddel tegen verwarring en ontwrichting.
De huidige, op dit verlangen naar bescherming gebaseerde, politiek mikt eerder op de zwakken, degenen die zich aan de periferie van de wereldeconomie ophouden, dan op de sterken, de bedrijven die arme werknemers in beweging brengen of gebruik maken van hun betrekkelijke achterstand. 'Wij' is een vals woord, wanneer het wordt gebruikt als een middel om zich tegen de buitenwereld af te zetten. Toch kan het gevaarlijke woordje ook worden gebruikt om grondiger en opbouwender op onderzoek te gaan. Neem de twee elementen van de term 'een gedeeld lot'. Welke manier van delen is nodig om weerstand te kunnen bieden - in plaats van weg te lopen - aan de nieuwe economie? Wat voor soort duurzame persoonlijke relaties kunnen besloten liggen in het gebruik van 'wij'?"
Wat Sennett bedoelt, is dat de huidige politiek van de kapitalistische machthebbers inspeelt op onderbuikgevoelens van mensen in de periferie van de samenleving. De sociale verbindingen die daar gepropageerd worden, hebben echter niet de bedoeling de economische orde ter discussie te stellen. Ze zijn juist gericht op bestendiging van die orde. Zijn idee dat er bedrijven zijn die arme werknemers in beweging brengen, is nogal optimistisch.
Het antwoord op de kapitalistische politiek van verdeel en heers kan alleen de zelforganisatie van de arbeidersklasse zijn. De enige remedie tegen valse solidariteit is de verbinding van alle elementen die door het kapitalisme onderdrukt worden: sterken en zwakken, mannen en vrouwen, autochtonen en allochtonen, jongeren en ouderen.
Solidariteit is een lastig begrip. Het verlangen naar saamhorigheid kan een groot gevaar in zich bergen. Het woord 'wij' vertegenwoordigt 'macht', waarbij de vraag gesteld moet worden welke ideologische principes daaraan ten grondslag liggen. Het populisme van Fortuyn vertegenwoordigde een sterke onderlinge solidariteit en binding van mensen die zich ophouden aan de periferie van de wereldeconomie. Het is echter nooit een macht die bereid en in staat zal zijn het kapitalisme aan de kaak te stellen.
'Wij' is niet alleen gevaarlijk, omdat vreemde bindingen en uitsluitingen ontstaan, maar ook door het gebrek aan een goed politiek programma. 'Wij' kan namelijk macht vertegenwoordigen die in verkeerde handen verkeerd uitwerkt. Alle delen die het gedeelde lot van Sennett vormen, zijn nodig om in samenhang met het politiek programma en de discussie daarover, het verzet te organiseren tegen het 'nieuwe' kapitalisme of de 'nieuwe' economie.
"Sociale verbondenheid komt in eerste instantie voort uit een gevoel van wederzijdse afhankelijkheid. De sjibbolets (= uiting of handeling om een overtuiging te doen uitkomen; bijvoorbeeld een kruisteken slaan aan het begin van een wedstrijd) van de nieuwe orde behandelen afhankelijkheid als iets om je voor te schamen. De aanval op de starre bureaucratische hiërarchie is bedoeld om mensen van die afhankelijkheid te bevrijden. Het nemen van risico's moet mensen leren voor zichzelf op te komen, in plaats van zich aan de gegeven toestand te onderwerpen. In moderne bedrijven is dienstbaarheid ongewenst, omdat dit begrip te veel herinnert aan de oude passieve houding van werknemers. De afwijzing van de 'beschamende' afhankelijkheid brengt echter geen sterke onderlinge banden tot stand.
De aanval op de verzorgingsstaat - begonnen in het neoliberale, Angelsaksische bestel en zich nu uitbreidend naar andere, meer Rijnlandse economieën - heeft de neiging degenen die afhankelijk zijn van de staat eerder als sociale parasieten te zien dan als mensen die zich echt niet zelf kunnen redden. De afbraak van sociale voorzieningen wordt dan verdedigd met de bewering dat de economie daardoor flexibeler kan worden. Alsof de parasieten de energiekere leden van de samenleving mee omlaag zouden trekken. Sociale parasieten zijn blijkbaar ook onder het werkende deel van de bevolking te vinden. Dat wordt in elk geval gesuggereerd door de minachting voor werknemers die niet tot een eigen initiatief in staat zijn en van anderen te horen krijgen wat zij moeten doen. De ideologie van het sociaal parasitisme heeft veel invloed in de werkomgeving, want elke werknemer wil laten zien dat hij of zij niet op het werk van anderen teert."
Sociaal parasitisme is een stempel dat door de neoliberale ideologie op mensen gedrukt wordt. Mensen reageren daar, volgens mij, verschillend op. Een deel zal zich er tegen verzetten. Het grootste deel echter zal er naar handelen, daarmee is dit stempel sfeerbepalend in de organisatie. Duidelijk is wel dat dit stempel niet manifest, maar latent aanwezig is. Het ondermijnt het gevoel van sociale verbondenheid niet, maar drukt het sterk naar de achtergrond. Daardoor gaan mensen zich in organisaties niet meer solidair gedragen, hoewel ze zich wel solidair voelen met hun collega's.
"Een positievere kijk op afhankelijkheid zou allereerst de algemene tegenstelling tussen afhankelijkheid en onafhankelijkheid op losse schroeven zetten. Bijna zonder erover na te denken, stellen we een zwak en afhankelijk zelf tegenover een sterk en onafhankelijk zelf. Deze tegenstelling vervlakt echter de werkelijkheid, zoals ook die van slagen en falen doet. Iemand die echt zelfstandig is, blijkt bepaald niet zo onafhankelijk als over het algemeen wordt aangenomen, want een volwassene die zich 'op een gezonde manier zelfstandig opstelt', is in staat afhankelijk te zijn van anderen als de gelegenheid daarom vraagt.
In veel samenlevingen hoeft men zich ook nauwelijks of niet te schamen voor publieke vormen van afhankelijkheid, waarbij de zwakken de sterken nodig hebben. In het vroege kapitalisme kwam vertrouwen in zakelijke relaties voort uit openlijk erkende wederzijdse afhankelijkheid. Dat is natuurlijk niet geheel hetzelfde als een eervolle relatie tussen sterk en zwak, maar toch een erkenning dat men alleen niet is staat is zich staande te houden. Het feit elkaar nodig te hebben, beheerst ook moderne zakelijke transacties. Want als dat niet het geval is, komt een transactie niet tot stand. En meestal heeft de één de ander harder nodig dan andersom, want op de moderne arbeidsmarkt werken de meeste mensen voor iemand anders. De nieuwe orde heeft dat harde feit niet doen verdwijnen. In de Verenigde Staten bijvoorbeeld maken mensen die geheel voor eigen rekening werken, nog altijd ongeveer 8,5 procent van de bevolking uit, zoals steeds gedurende de laatste veertig jaar."
Zelfstandigheid en onafhankelijkheid worden geproclameerd en gaan een eigen leven leiden, mensen gaan hun handelen afstemmen op deze ideologische prietpraat. Alle jongeren lijken tegenwoordig een eigen bedrijf te willen beginnen. De dagelijkse praktijk is geheel anders. Mensen in tegenwoordige samenlevingen zijn steeds meer afhankelijk van elkaar. Zelfs de 8,5 procent die pretendeert zelfstandig te zijn, is minder onafhankelijk dan ze zelf vermoedt en veronderstelt.
"Dat er een keer iets ernstig misgaat, is de persoonlijke ervaring die veel mensen tot het inzicht brengt dat zij op de lange termijn niet genoeg hebben aan zichzelf. Een positieve kijk op eigen beperkingen en wederzijdse afhankelijkheid lijken misschien meer op het terrein van de godsdienstige ethiek dan van de economie te liggen. Schaamte over afhankelijkheid heeft echter een praktisch gevolg. Wederzijds vertrouwen en onderlinge verbondenheid worden erdoor uitgehold en het ontbreken van die sociale banden bedreigt elke gezamenlijke activiteit.
Banden van vertrouwen ontwikkelen zich als vanzelf in de scheuren en spleten van bureaucratieën, wanneer mensen ontdekken op wie zij zich kunnen verlaten. Banden van vertrouwen worden op de proef gesteld als iets misgaat en hulp nodig is."
Deze redenering is te kort door de bocht. Als het waar mocht zijn, dan zag de wereld er geheel anders uit. Immers de bureaucratieën scheuren en splijten permanent. Het probleem is veel meer dat instellingen en instanties die inspelen op het onvermogen van de bureaucratieën - vaak zelf ook gebureaucratiseerd - populistisch van aard zijn. Op de korte termijn kunnen ze vertrouwen winnen, maar dat niet blijvend waarmaken. Of ze verschuiven door hun religieuze aard problemen naar een illusoire toekomst, in plaats van deze op te lossen. De remedie blijft de zelforganisatie en daar ligt het grote probleem.
"Als mensen het beschamend vinden afhankelijk te zijn, kunnen zij wantrouwender tegenover anderen komen te staan. De wrange toon van hedendaagse discussies over noodzakelijke sociale voorzieningen en vangnetten is vergeven van insinuerende opmerkingen over parasitisme aan de ene kant en woede van mensen die zich vernederd voelen aan de andere kant. Hoe beschamender men zijn afhankelijkheid en beperkingen vindt, des te woedender wordt gereageerd op beschuldigingen van parasitisme. Om weer op anderen te leren vertrouwen, moet men minder bang worden voor de eigen kwetsbaarheid. Bedrijven die onafhankelijkheid en autonomie verheerlijken, kunnen echter, in plaats van hun werknemers te inspireren, die kwetsbaarheid versterken. En sociale structuren die geen moeite doen in een crisis het vertrouwen op anderen te stimuleren, zorgen voor de neutrale, legere afwezigheid van vertrouwen."
Belangrijk in deze discussie is ook het splijtzwameffect dat uitgaat van het gedachtegoed van het 'flexibele' kapitalisme dat de zogenaamde onafhankelijkheid en autonomie verheerlijkt. Aan die vorm van kapitalisme zit namelijk verbetering van de status en bonussen gekoppeld. Onafhankelijkheid en autonomie worden synoniemen voor arbeidsproductiviteit en meerwaardevorming, het uiteindelijke doel van de kapitalist. Daarvoor kunnen de individuele werknemers gevoelig zijn, zich niet realiserend dat deze verbeteringen slechts weggelegd zijn voor een selectieve groep en onvoorwaardelijke loyaliteit vragen.
Het kleine sociale conflict
"Vertrouwen, wederzijdse verantwoordelijkheid en betrokkenheid zijn allemaal woorden die door het zogenoemde communitarisme zijn geannexeerd. Deze beweging wil zedelijke normen versterken, van individuen verlangen dat zij zich voor anderen opofferen. Met daarbij de belofte dat mensen die aan gemeenschappelijke normen gehoorzamen, meer wederzijdse kracht en emotionele vervulling zullen vinden dan zij als geïsoleerde individuen kunnen ervaren. De aanspraken van deze beweging op vertrouwen en verbondenheid zijn volgens mij niet erg sterk. Ten onrechte wordt de nadruk gelegd op eenheid als de bron van kracht in een gemeenschap. Bovendien is het een vergissing te vrezen dat conflicten in een gemeenschap de sociale banden bedreigen.
Een reëlere kijk op de manier waarop gemeenschappen bij elkaar blijven, is te vinden in Lewis Cosers klassieke verhandeling over sociale conflicten.(4) Volgens Coser worden mensen meer bij elkaar gehouden door verbale conflicten dan door verbale overeenstemming, althans directe overeenstemming. Bij een conflict moeten zij meer moeite doen elkaar te begrijpen en, zoals vaak bij onderhandelingen op het werk of in de diplomatie gebeurt, dan raken de strijdende partijen langzamerhand meer met elkaar verbonden. Coser merkte op dat verschillen van inzicht vaak scherper en duidelijker worden, ook al komen de partijen uiteindelijk tot overeenstemming. Het strijdtoneel wordt een gemeenschap in die zin dat mensen leren hoe zij hun verschillen meer ervaren.
Deze kijk op het 'wij' van een gemeenschap dringt veel dieper door dan het vaak oppervlakkige delen van gemeenschappelijke waarden zoals bij het moderne communitarisme. De door interne conflicten geschapen banden hebben weinig te maken met de defensieve verklaringen over solidariteit van de gemeenschap die de reactie op economische ontwrichting tegenwoordig markeren. Volgens Coser is er geen gemeenschap tot de tegenstellingen erin erkend zijn. De sociologen die het in onenigheid en confrontatie zoeken, geloven niet dat langdurige verbale conflicten onbeschaafd zijn, maar dat een reëlere basis vormen voor verbindingen tussen mensen die niet over evenveel macht beschikken of niet dezelfde belangen hebben."
De nuancering die Coser aanbrengt, en die Sennett onterecht achterwege laat, is dat niet elke groep of structuur geschikt is en leidt tot meer samenhang op basis van interne conflicten. Factoren als de machtsstructuur, interne bedrijfscultuur, missie en doelstellingen van de organisatie spelen daarin een belangrijke rol.
Belangrijk is ook deze geformuleerde tegenstrijdigheid als een proces te zien dat zich op basis van de tegengestelde krachten ontwikkelt. Sennett memoreert dit wel, maar werkt het niet uit.
"Natuurlijk beschikken degenen die de macht hebben verantwoordelijkheid te vermijden, ook over de middelen om onenigheid te onderdrukken."
Toch solidariteit!
"Wie heeft mij nodig, is een vraag die in het moderne kapitalisme buiten de orde lijkt. Het systeem straalt onverschilligheid uit. Het resultaat van menselijke inspanningen wordt benaderd als bij een 'alles of niets markt', waar het verband tussen risico en beloning ver te zoeken lijkt. Het straalt onverschilligheid uit door geen vertrouwen op te roepen, omdat de reden ontbreekt waarom iemand nodig zou zijn. Het systeem doet dat door herstructureringen waarin mensen als wegwerpartikelen worden behandeld. Zulke praktijken verzwakken in hoge mate het gevoel dat mensen als persoon ertoe doen en nodig kunnen zijn voor anderen."
Het kapitalisme is een dynamisch systeem. De mogelijke veranderingen die het gevolg van het kapitalisme zijn, zitten niet in de doelstellingen van het systeem. Die blijven bepaald door de honger naar winst en de groei van het kapitaal. Het kapitaal is flexibel in het gebruik en de invoering van nieuwe methoden om die doelstellingen te realiseren. De vorming van een vruchtbare tegenmacht vereist ook de doorgronding van die methoden. Wezenlijk daarbij is de juiste solidariteit voor de toekomst te organiseren en zeker te stellen. Om het even door welke vorm van kapitalisme 'wij' bedreigd worden, nodig is de verbinding van de gehele arbeidersklasse en een stevige, onderlinge kritische discussie die antikapitalistisch is.
Het laatste woord is voor Sennett.
"Ik kreeg een soort openbaring, toen ik naar de heersers van het flexibele rijk luisterde. 'Wij' is ook een gevaarlijk woord voor hen. Zij voelen zich op hun gemak in bedrijven in wanorde, maar vrezen geordende confrontaties. Zij zijn natuurlijk bang dat de vakbonden weer opleven en voelen zich op slag weinig op hun gemak. Zij kunnen niet stil blijven zitten of een andere kant op kijken, als zij gedwongen worden over de mensen te spreken die in hun jargon 'achtergebleven' zijn. Zij weten dat dit de overgrote meerderheid van de zwoegers betreft in het flexibele bestel, hetgeen zij betreuren.
Bij mij kwam de gedachte op dat dit bestel zijn huidige greep op de voorstellingen en gevoelens van de mensen aan de basis zou kunnen verliezen. Als er iets verandert, gebeurt dat eerder bij mensen die uit innerlijke noodzaak spreken dan door massale opstanden. Welke politieke programma's uit die innerlijke noden voortkomen, weet ik eenvoudig niet. Ik weet wel dat een bestel dat mensen geen goede reden verschaft om elkaar te geven, niet lang zijn legitimiteit kan bewaren."
VOETNOTEN
(1) R. Sennet, De flexibele mens, psychogram van de moderne samenleving, Amsterdam 2000. Sennet (1943) studeerde na een opleiding tot cellist sociologie in Harvard. Sinds 1973 doceert hij aan het New York Institute for Humanities. Hij adviseerde onder meer de Unesco bij de wederopbouw van Beiroet. Sennett heeft een groot aantal publicaties op zijn naam staan, waarvan het werk Flesh and Stone: the body and the city in western civilisation (1994) het beroemdst is. Recent zijn:
* The corrosions of character (1998), vertaald als "De flexibele mens"; een groot succes in Duitsland en de Verenigde Staten
* Respect, The formation of character in an age on inequality (2003).
Sennet heeft samengewerkt met de econome Saskia Sassen, bekend van publicaties over globalisering.
(2) H. Mintzberg, Organisatiestructuren, Schoonhoven 1983.
(3) B. Harrison, Lean and Mean, New York 1994.
(4) L. Coser, The functions of social conflict, New York 1956.
"Conflict within a group, we have seen, may help to establish unity or to re-establish unity and cohesion where it has been threatened by hostile and antagonistic feelings among the members. Yet, we noted that not every type of conflict is likely to benefit group structure, nor that conflict can subserve such functions for all groups. Whether social conflict is beneficial to internal adaptation or not depends on the type of issues over which it is fought as well as on the type of social structure within which it occurs. However, types of conflict and types of social structure are not independent variables."
Het Libertaire Gedachtengoed - PART A : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XX-b
Begin deel (b) ...Het vervolg...!!
...& In onze zoektocht naar wat verhelderend tekstmateriaal over het libertaire gedachtengoed, kwamen we op geblanderte.nl een iets bevattelijkere uitleg tegen & we laten u volgende leerrijke & ontluisterende tekst(en) dus ook graag lezen. ...& wij citeren integraal...
...
De Fabel van de illegaal 64, mei/juni 2004
Auteur: Gerrit de Wit
Libertariërs aller landen verenigen zich
Op 2, 3 en 4 april togen libertariërs(1) uit binnen- en buitenland naar de Leidse universiteit voor de Libertarian International Spring Convention 2004. Ze bespraken onder meer de voor- en nadelen van de EU. Libertariërs zijn vurige pleitbezorgers van een onbegrensd kapitalisme en een flink deel van hen billijkt racisme.
Het libertarisme is een ultra-liberale beweging die zich vooral baseert op klassieke liberale economen als Adam Smith (1723-1790), die wel gezien wordt als de grondlegger van het kapitalisme. Voor libertariërs vormt de staat met zijn belastingstelsel een roofzuchtige instelling die afgeschaft dient te worden. Ze willen dat alles privé-bezit wordt en pleiten voor een totaal vrije markteconomie. Ook bijvoorbeeld scholen, ziekenhuizen en gevangenissen zouden geprivatiseerd moeten worden. "Vrijhandelszones" zoals in China en Mexico zijn het ideaal van de libertariër. Daar zijn geen beschermende regels voor werknemers, en werkgevers kunnen er naar hartelust hun winst maximaliseren. Er heerst het recht van de sterkste, de lonen dalen, vakbonden zijn vogelvrij en de arbeidsomstandigheden zijn miserabel.
Racisme
Libertariërs zijn veelal voor open grenzen voor alle mensen. Dat lijkt een anti-racistisch standpunt, maar dat is het niet. Ze pleiten namelijk alleen voor open grenzen opdat werknemers vrij kunnen reizen om overal volledig benut en uitgebuit te worden. Werkgevers mogen van libertariërs discrimineren omdat iedereen volkomen vrij zou moeten zijn om zelf te bepalen wie men wil aannemen. Datzelfde principe zou ook opgaan voor bijvoorbeeld huisbazen en kroegbazen. Van libertariërs mogen mensen met een kleurtje geweigerd worden en daarom worden ze dan ook wel eens gekscherend libert-Ariërs genoemd. Maar, zo zeggen de libertariërs, die individuele vrijheid geldt voor iedereen, ook voor werknemers. Die kunnen ook vrij kiezen bij wie ze willen werken. Dat lijkt op het eerste gezicht een eerlijk principe, maar dat is het natuurlijk niet. Want in werkelijkheid is keuzevrijheid in het kapitalisme gekoppeld aan bezit: hoe armer, hoe minder vrijheid. Veel illegalen hebben bijvoorbeeld niet veel te kiezen en moeten vaak genoegen nemen met heel weinig loon. En overal ter wereld zijn vrouwen uit armoede gedwongen prostituee te worden. Voor libertariërs is die 'keuze' voor prostitutie echter een typisch voorbeeld van individuele vrijheid. Veel libertariërs noemen zichzelf ook anarcho-kapitalist. En inderdaad, hun ideologie legt net als het anarchisme veel nadruk op vrijheid en afschaffing van de staat. Maar dat is de enige overeenkomst. Want de vrijheidsliefde van de libertariërs is volstrekt individueel, terwijl anarchisten vrijheid over het algemeen zien als iets collectiefs. Niemand is vrij zolang niet iedereen vrij is.
"Verboden voor vrouwen"
De Leidse conferentie werd druk bezocht. Op 2 april waren er ongeveer 100 bezoekers, waaronder ook voormalig LPF-Kamerlid Winny de Jong. De bijeenkomst werd georganiseerd door onder andere het Libertarisch Centrum, de stichting Meervrijheid.nl en de Frédéric Bastiat Stichting. Het Libertarisch Centrum is opgericht in 1975 en was jarenlang de libertarische spreekbuis van Nederland. Vroeger publiceerde men het blad Vrijbrief, en tegenwoordig organiseert men vooral bijeenkomsten en biedt men op internet een forum voor libertarisch Nederland. Het naar eigen zeggen "politiek incorrecte" Meervrijheid.nl bestaat sinds 2002 en de bekendste medewerkers zijn de uiterst rechtse publicisten Marcel Roele en Bart Chroughs. In december 2003 kwam Meervrijheid.nl nog in opspraak vanwege het organiseren van een bijeenkomst over blanke boeren in Zuid-Afrika. Daar sprak Adriana Stuijt, die ten tijde van het apartheidsbewind actief was bij tal van pro-apartheidsorganisaties. Ze was getrouwd met de leider van de extreem-rechtse Boerestaatpartij en onderhield in de jaren 90 contacten met de Nederlandse fascistische partij CP'86. Leden van de Anti Fascistische Aktie (AFA) Amsterdam protesteerden tegen de bijeenkomst en deelden voor de deur folders uit.
De Bastiat Stichting is een libertarische denktank, in augustus 2003 opgericht door René van Wissen. Hij was eerder bestuurslid van de conservatieve Edmund Burke Stichting,(2) maar vond die niet libertarisch genoeg. Ook Van Wissen meent dat iedereen de vrijheid moet hebben om te discrimineren. "Waarom zou je geen bordje op je restaurant mogen hangen met daarop "verboden voor vrouwen"?", vraagt een verongelijkte Van Wissen zich af. In de Raad van Aanbeveling zit de rechtse filosoof en bekende islambasher Paul Cliteur. Nadat zijn "liberale jihad tegen de islam" in maart 2004 door een aantal progressievere columnisten bekritiseerd was, jammerde Cliteur dat hij "gedemoniseerd" werd en begon hij de martelaar van het vrije woord uit te hangen. Zonder dat er een dreigement aan te pas hoefde te komen, kondigde hij aan omstreden onderwerpen voortaan uit de weg te gaan.
Migrantenstemrecht
De meeste sprekers op de bijeenkomst waren mannen met beroepen als professor, zakenman en publicist. Vrijwel allemaal waren het klassieke libertariërs die de vrije markt en een ongebreidelde individuele vrijheid hoog in het vaandel hebben staan. Over enkelen van hen is echter meer te vertellen. De Gentse professor Boudewijn Bouckaert, bijvoorbeeld, is lid van de Raad van Aanbeveling van de Bastiat Stichting. Hij is ook voorzitter van de denktank Nova Civitas, die op de rechtervleugel van de Vlaamse liberale partij VLD operereert. Bouckaert is omstreden omdat hij voor de opheffing is van het cordon sanitaire rond het extreem-rechtse Vlaams Blok. Ook verzette hij zich tegen de processen die in 2003 tegen het Blok gevoerd werden. Hij ageerde verder tegen het homohuwelijk en het onlangs in Vlaanderen ingevoerde migrantenstemrecht. Volgens Bouckaert is dat "een van de meest grove inbreuken op de burgerlijke filosofie van de liberale natiestaat zoals deze zich sinds de Franse revolutie heeft ontwikkeld"
In 1997 sprak Bouckaert op een congres van de nieuw-rechtse denktank Stichting Deltapers die banden onderhoudt met het Vlaams Blok. In 1998 was hij mede-auteur van een door die stichting uitgegeven boek. Daarin verschenen ook bijdragen van extreem-rechtse kopstukken als Alain de Benoist uit Frankrijk en Luc Pauwels uit België. Ook de nieuw-rechtse Nederlander Wim Couwenberg verzorgde een bijdrage. In 2003 schreef Bouckaert ook nog eens een artikel voor het blad Secessie van Vlaams Blok-Kamerlid Alexandra Colen. Ooit beklaagde hij zich erover "dat je vandaag niet meer rechts mag zijn" en dat "rechtse standpunten zelfs worden beschouwd als een soort ziekte waarvan je best zo snel mogelijk geneest".
Moslimbashen
Een andere spreker op de Leidse conferentie was professor Butler Schaffer van de universiteit van Los Angeles. Volgens hem zijn overheidsscholen verantwoordelijk voor "de productie van kudde-georiënteerde mannen en vrouwen" die geen vraagtekens zetten bij de rol van de staat. Hij hekelt overheidsambtenaren "die door hun systematische aanvallen op ons eigendom, een grotere bedreiging vormen voor ons welzijn dan de kleine gelegenheidsdief!". Over uitbuiting door werkgevers rept hij met geen woord. Schaffer acht het eigendomsrecht heilig: "Als ik de eigenaar van iets ben, dan beslis ik wat ermee gebeurt!" Discriminatie op basis van sekse en huidskleur moet mogen, meent de professor, want anders is er "geen respect voor de onaantastbaarheid van levens en eigendommen".
Ook bestuurslid van de Bastiat Stichting Albert Spits zou een bijdrage hebben geleverd. Spits is niet perse tegen immigratie in een toekomstige libertarische maatschappij, maar "de inwoners van de betreffende regio moeten er wel mee instemmen". Hij pleit zelf "sterk voor het niet toelaten van bijvoorbeeld moslimimmigranten" en meent dat scholen en bedrijven "de vrijheid hebben om hoofddoekjes te verbieden". Speciale gast op de bijeenkomst was de uiterst rechtse opiniemaakster Pamela Hemelrijk,(3) die al vanaf 1993 met doldrieste columns in het Algemeen Dagblad tekeer ging tegen de islam, anti-racisme en anti-fascisme. Omdat de LPF het gedachtegoed van Fortuyn zou hebben verkwanseld, stemde ze in 2003 op Winny de Jong van de extreem-rechtse partij Conservatieven.nl. Onlangs schreef Hemelrijk een "anti-socialistisch manifest" waarin ze tekeer gaat tegen alles dat links van extreem-rechts staat.
Apartheid
Vroeger was er regelmatig contact tussen libertariërs en meer traditioneel extreem-rechts.(4) In het blad Vrijbrief verschenen soms bijvoorbeeld bijdragen van vooraanstaande rechts-extremisten als Guy De Maertelaere, redacteur van het blad TeKoS van de Stichting Deltapers. Libertariërs werkten ook samen met pro-apartheidsorganisaties ten tijde van het Zuid-Afrikaanse apartheidsbewind.(5) Tegenwoordig zijn dit soort contacten in Nederland schaars. De enige prominente vertegenwoordiger van extreem-rechts van wie artikelen op de websites van Meervrijheid.nl en het Libertarisch Centrum geplaatst worden, is NieuwRechts-secretaris Marc Bajema. Dat neemt niet weg dat libertariërs tegenwoordig nog steeds onmiskenbaar rechts en extreem zijn, getuige de sprekers op de recente conferentie.
NOTEN :
NVDR : ...& ook hier menen wij dat u wat stichtende & zeer ontluisterende lectuur kunt terug vinden...
...& ook hier achten wij het onnodig om enige commentaar van onze hand te geven... Wij gaan er van uit dat àl deze teksten ruimschoots voor zich spreken & weinig aan misvattingen daarover toelaten !!
...& we vervolgen onze stichtende reis...
Als je dus de staat gaat "ontvetten" & afstropen tot het strikte minimum, zeg maar op lange termijn die gewoonweg wilt afschaffen... dan kom je uiteindelijk zoals steeds altijd weer terecht bij het afschaffen van het geweldmonopolie dat men in handen van deze staat heeft gegeven om het recht van de sterkste te minimaliseren. ...& Wat komt daar dan bij de libertariërs plots uit de mouw ?!... Onze aap... het wapenbezit ...& hier moet je dan meteen maar de vraag stellen : wat indien iemand met een wapen een zogenaamd lid van "het gespuis" (on)terecht afknalt & er geen staat meer is om enige vorm van gerechtigheid te laten geschieden ?!... Ra-ra-ra waar we dan in terecht komen ?!... Juist ja, het Wilde Westen... ofte "Meer Veiligheid door wapenbezit"...
...& we citeren :
...
Meer Veiligheid door wapenbezit
Omdat het fundamentele uitgangspunt van het libertarisme is dat niemand geweld mag initiëren, zal het duidelijk zijn dat hier sprake is van wapens voor zelfverdediging.
Zelfverdediging tegen aanvallers, en in het uiterste geval zelfs tegen een onderdrukkende, dictatoriale staat.
De overheid en andere tegenstanders van wapenbezit suggereren dat het verbod op wapens zorgt voor meer veiligheid in de maatschappij. Dit is echter niet zo.
Op de allereerste plaats is het uitgangspunt dat men die wet zal gehoorzamen, niet juist. Dat gaat namelijk alleen maar op voor mensen die de wet respecteren. Maar niet voor misdadigers en dergelijk gespuis. Het gevolg van het verbod is dus dat eerzame burgers worden ontwapend en het moordenaars, dieven en verkrachters gemakkelijker vrij spel hebben.
Personen die geen respect hebben voor wetten tegen moord, diefstal, verkrachting, enz. hebben zeker geen respect voor wetten tegen wapenbezit.
De wapenverboden maken het voor de eerzame burgers onmogelijk om zich te verdedigen. Bart Croughs opperde de mogelijkheid dat Theo van Gogh, als hij een wapen gehad had, misschien nu nog leefde.
NVDR : ...& daar deze link midden in het artikel stond, citeren we het ganse artikel uiteraard !!
...
26-nov-2004
Bewapenen
Na de moord op Theo van Gogh werd de vraag gesteld of de overheid Van Gogh niet van lijfwachten had moeten voorzien. De overheid liet meteen weten dat er niet voldoende aanleiding was om Van Gogh te beveiligen. Van Gogh zelf had bovendien geen zin om overal waar hij ging twee lijfwachten in zijn kielzog mee te moeten slepen, en dus ging hij onbeschermd over straat.
irsi Ali, liberaal als altijd, meende dat de overheid Van Gogh tegen diens wil had moeten stalken met beveiligers. In NRC Handelsblad viel Rob de Wijk haar bij. Iedereen was het in ieder geval over één ding eens: de keuze was tussen beveiliging door de overheid of geen beveiliging. Dat Van Gogh zichzelf kon bewapenen, zodat hij niet steeds lijfwachten met zich mee hoefde te zeulen maar hij toch een kans bleef houden zich te verdedigen deze mogelijkheid kwam bij niemand op. Hoezeer de staat ook faalt in zijn taken, de staatsaanbidding lijdt er niet onder.
Zoals bekend laten mensen die het verbod op moord aan hun laars lappen, zich in het algemeen ook niet afschrikken door het verbod op wapenbezit. Fortuyn had dit al eerder ondervonden; Van Gogh kwam er twee jaar later ook achter. Wie zich wel door een wapenverbod laten afschrikken, zijn de slachtoffers. Na de eerste schoten lukte het Van Gogh nog de overkant van de straat te bereiken, alvorens hij definitief werd afgeslacht. Wie genoeg kracht heeft om naar de overkant van de straat te lopen, heeft ook genoeg kracht om een pistool te trekken en terug te schieten. Was Van Gogh bewapend geweest, dan had hij misschien nog geleefd. En met een beetje geluk was zijn moordenaar, die nu met de zegen van onze overheid na een jaar of twaalf op zoek kan naar een nieuw slachtoffer, dan dood geweest.
In Nederland is het verboden jezelf te verdedigen tegen een aanslag op je leven. Word je op straat beschoten, dan dien je netjes de politie te bellen. Jezelf wapenen, zodat je terug kunt schieten, is illegaal. Het is je burgerplicht je als een varken te laten afslachten. Leve de overheid, die ons beschermt!
Bart Croughs
Deze column verscheen eerder in HP/De Tijd.
NVDR : ...de 122 reacties die er op dit artikel verschenen, zult u echter ter plekke moeten gaan lezen !!
Jacob Hornberger schrijft regelmatig over de voordelen van wapenbezit en stelde onlangs dat daardoor ook diegenen die geen wapens willen bezitten, veiliger worden. Immers dieven en andere misdadigers weten nooit zeker of hun slachtoffer wel of niet gewapend is en zullen daardoor minder snel geneigd zijn om hun snode plannen uit te voeren.
Een ander onderliggende gedachte van de controleurs is dat door de wet te maken er geen wapens meer beschikbaar zullen zijn. Hoe fout, dom, deze gedachte is, zien we in het meest strenge land ter wereld met eigen ogen! Het is net zo dom als denken dat door het verbod op drugs er geen drugs meer beschikbaar zullen zijn!
Als het hebben van een wapen misdadig is, hebben alleen maar misdadigers wapens.
Als er iets verkeerds gebeurt door een wapenbezitter wordt dat altijd ontzettend breed gepubliceerd. Over het aantal misdaden dat door wapenbezit wordt voorkomen, hoor je praktisch nooit wat!
En dan nog de hele grote vraag hoe moreel is het, om het mensen, door dat verbod, onmogelijk te maken om zichzelf te verdedigen? Want nu mogen ze alleen maar de politie bellen (als ze nog een telefoon kunnen bereiken) die dan, als je geluk hebt, na een half uur komt opdraven! Alle kwaad is dan al lang geschied.
Het logisch de de eerste verdediging altijd onmiddellijk en ter plekke moet geschieden.
Het zou goed zijn voor meer veiligheid om ook in Nederland wapenbezit toe te staan. Uiteraard via een goede procedure, waarbij mensen bij voorbeeld een vergunning kunnen krijgen net als bij een rijbewijs gebruikelijk is.
Wapens doden geen mensen, mensen doen dat!
Op de site van L I: http://www.libertarian.to/ vindt u voldoende artikelen om uw kennis op dit gebied uit te breiden.
Recent nog: Reply to a Gun Control Critic van Scott Mcpherson
...& Laat het ons nog wat gekker maken... *GRIJNS* ...deze is zowat "vers van de pers"...
...een kleine bloemlezing op de site van "Stichting MEERVRIJHEID " amper 3 weken geleden geschreven, op datum van 14 juli 2008...
...
Waarom vrij wapenbezit?
Larry Elder - 14 juli 2008
Om jezelf tegen de overheid (??!.. = NVDR) en criminelen te beschermen natuurlijk.
In het kielzog van de recente Supreme Court uitspraak die het individuele recht op wapenbezit bevestigde, lijkt dit een goed moment om te bekijken waarom, historisch gezien, het recht op vrij wapenbezit zo belangrijk is voor vrijheid.
Een prominente 20e-eeuwse Democraat deed de volgende uitspraak over het doel van het Tweede Amendement:
Eén van de beste vormen van bescherming tegen een willekeurige overheid, hoe populair en gerespecteerd ook, is het recht op vrij wapenbezit. Het recht op vrij wapenbezit is een waarborg tegen een willekeurige overheid. Een extra voorzorgsmaatregel tegen de tirannie die nu ver weg lijkt in Amerika, maar die historisch gezien altijd mogelijk is.
Onlangs heeft het Supreme Court, in een 5-4 beslissing, het verbod uit 1976 op handwapens in Washington D.C. verworpen. Het Supreme Court oordeelde dat de Founding Fathers wilden dat het Tweede Amendement individuen het recht geeft op vrij wapenbezit. De minderheid was het oneens en bepleit dat het recht alleen geldt voor degenen die behoren tot een militie onder leiding van de staat, zoals de National Guard.
Het Tweede Amendement luidt als volgt: Een goed georganiseerde militie is nodig voor de veiligheid van een vrije staat, het recht op vrij wapenbezit zal niet geschonden worden. Wat bedoelden de ontwerpers?
Bedoelden zij een militie als een tak van de overheid? Of wilden zij militie definiëren als iets totaal anders: een groep van gewapende burgers met het recht op vrij wapenbezit ter bescherming tegen onrechtvaardige of tirannieke overheidsmacht?
De Founding Fathers veronderstelden dat elke overheid, inclusief de overheid die zij vestigden, kan uitgroeien tot een monster.
De Founding Fathers veronderstelden dat elke overheid, inclusief de overheid die zij vestigden, kan uitgroeien tot een monster. Zij stelden dat alleen "het volk" met een "recht op vrij wapenbezit" een dergelijke tirannie kan voorkomen.
James Madison, de vader van de Grondwet, verklaarde dat tirannen bang zijn om het volk te vertrouwen met wapens. en prees het voordeel van gewapend zijn, dat de Amerikanen hebben over de volkeren van vrijwel elke andere natie
Thomas Jefferson schreef: Welk land kan zijn vrijheden behouden als de regenten niet van tijd tot tijd gewaarschuwd worden dat hun volk de geest van verzet in leven houdt? Laat hen de wapens opnemen.
George Mason zei: George Mason zei: Het volk te ontwapenen, dat was de beste en effectiefste manier om ze tot slaaf te maken.
Elbridge Gerry zei: Wat, mijnheer, is het nut van een militie? Het is om het vestigen van een permanent leger, de vloek van de vrijheid, te voorkomen Steeds als overheden de rechten en vrijheden van het volk willen schenden, proberen zij om de militie te vernietigen en een leger op te richten op hun ruines.
Noah Webster, de prominente politieke schrijver die vocht in de Revolutionary War, schreef: Voordat een permanent leger kan regeren, moet het volk ontwapend worden, zoals in bijna elk koninkrijk in Europa. Het hoogste gezag van Amerika kan geen onrechtvaardige wetten bekrachtigen met het zwaard; omdat heel het lichaam van het volk gewapend is en een kracht kan uitoefenen die superieur is aan welke groep reguliere troepen die, om welke reden dan ook, kan worden opgericht in de Verenigde Staten.
Een militaire macht, onder het commando van het Congres, kan geen wetten uitvoeren anders dan het volk rechtvaardig en grondwettig acht; want zij zullen de macht bezitten, en jaloezie inspireert onmiddellijk de neiging zich tegen de uitvoering van een wet te verzetten die hen onrechtvaardig en onderdrukkend lijkt.
Een militaire macht, onder het commando van het Congres, kan geen wetten uitvoeren anders dan het volk rechtvaardig en grondwettig acht; want zij zullen de macht bezitten, en jaloezie inspireert onmiddellijk de neiging zich tegen de uitvoering van een wet te verzetten die hen onrechtvaardig en onderdrukkend lijkt.
Samuel Adams vergelijkt het Tweede Amendement met het Eerste: Dat de genoemde grondwet nooit geïnterpreteerd mag worden om het Congres de autoriteit te geven om inbreuk te maken op de rechtvaardige vrijheid van pers of het recht op een geweten; of om het volk van de Verenigde Staten, die allen vreedzame inwoners zijn, ervan te weerhouden wapens te bezitten.
Dictators in de loop van de geschiedenis probeerden hun bevolking te ontwapenen teneinde de macht af te dwingen:
Vladimir Lenin zei: Eén gewapende man kan honderd ongewapende mannen onder controle houden.
Mao Zedong zei: Uit de loop van het geweer komt politieke macht.
Josef Stalin zei: We laten ze geen ideeën hebben. Waarom zouden we wapens wel toestaan?
Adolf Hitler zei: De stomste fout die we ooit kunnen maken is om de ondergeschikte rassen toe te staan wapens te bezitten. De geschiedenis laat zien dat alle veroveraars die toestonden dat hun ondergeschikte rassen wapens droegen, op die manier voor hun eigen ondergang tekenden.
Thomas Paine, in 1775, sprak van een ander soort tirannie. Verboden en restricties op vuurwapens treffen burgers die zich aan de wet houden, waardoor de macht verschuift naar degenen die zich niet aan de wet houden. Criminelen negeren wetten. Daarom noemen we ze criminelen.
Paine zei :
Het vredelievende deel van de mensheid zal continu overrompeld worden door de slechten en afvalligen terwijl ze het middel van zelfverdediging verwaarlozen. Zwakheid lokt de schurken, maar wapens net als wetten ontmoedigen, boezemen de indringer en de plunderaar ontzag in en houden de orde in de wereld in stand Er zou vreselijk onheil volgen als de goeden ze niet mochten gebruiken Dan worden de zwakken een prooi voor de sterken.
En het citaat van de prominente Democraat in de eerste alinea? Uitgesproken op 22 oktober 1959 door toekomstig senator en vicepresident Hubert H. Humphrey. Hoe tijden en vooral de Democratische partij - zijn veranderd.
euh ?!... Hallo Olland ?!... Roert daar 't wàt ?!...
...
Morgen : ... PART B... Met de B van alweer Boudewijn Bouckaert...
...
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...
Laten we dat portret van Professor Boudewijn Bouckaert eens wat meer toelichten & verhelderen, op een zeg maar onmiskenbare & hoogst persoonlijke wijze...
...& Niets is zo mooi als een paar overduidelijke & veelzeggende teksten van de eigen hand van Professor Boudewijn Bouckaert die we ergens in de archieven van z'n Nova Civitas Weblog opdoken... & we citeren deze natuurlijk graag voor u integraal...
...
Nova Civitas Weblog
27 januari 2005
Waarom ik het partijstandpunt over het cordon sanitaire niet deel (B. Bouckaert)
We publiceren vandaag een reactie van N.C.-voorzitter Boudewijn Bouckaert (foto) n.a.v. de besluitvorming op het VLD-partijbestuur van vorige woensdag.
Woensdag 26 januari heeft het partijbestuur van de VLD met een grote meerderheid beslist elke politieke samenwerking met het Vlaams Belang voor de toekomst uit te sluiten. Het standpunt over de politieke samenwerking met het Vlaams Belang was maar een onderdeel van een BPA ( Barts Plan van Aanpak) waarin voor het overige veel goede punten zaten, onder andere een rechtser profiel op economisch vlak. Ik heb me bij de stemming onthouden. Ik heb niet neen gestemd omdat ik het BPA in zijn globaliteit wel goed vond. Ik heb niet ja gestemd omdat ik het standpunt over samenwerking met het Vlaams Belang absoluut niet deel en niet alleen nefast vind voor de VLD maar ook voor de werking van de democratie in Vlaanderen als dus danig.
In het partijbureau werd door de voorzitter ook gezegd dat wie zich regelrecht opstelt tegen het BPA zich buiten de partij stelt. Hoe strikt men dit moet interpreteren weet ik niet. In elk geval : ik zal nooit mijn eigen afwijkende mening over dit punt als partijstandpunt voorstellen noch die indruk wekken. Bovendien zal ik de partij noch iemand persoonlijk aanvallen omwille van het ingenomen standpunt. Wat men me echter niet kan ontzeggen is mijn eigen mening daaromtrent te blijven handhaven en deze ook te uiten wanneer het te pas komt. Ik zal dit niet te pas en te onpas doen, maar wanneer ik in een kontekst betrokken wordt waarin ik dit niet kan vermijden ten koste van mijn eigen intellectuele geloofwaardigheid (bv. in een politiek of academisch debat) zal ik dit doen. Wanneer de partij mij daarvoor wil buitenzetten, dan doet zij maar, maar dan denk ik zij dat zij zeer goed gaat gelijken op de partij met wie zij geen samenwerking wil.
Ik zal hierover in de komende maanden het stilzwijgen bewaren, al was het maar omdat ik tot in mei in de Verenigde Staten verblijf.
In deze tekst wil ik uiteenzetten waarom ik het standpunt van het VLD-partijbestuur niet deel. Dit doe ik voor een deel uit morele zelfbescherming. Mala fide tegenstrevers (binnen of buiten de partij) doen niets liever dan een pleidooi voor samenwerking met verdachte groeperingen of voor tolerantie van verdachte opinies uit te leggen als een vorm van verkapte sympathie ervoor.
Ik denk dat ik beter dan velen in de VLD weet wat het Vlaams Belang is en wat het niet is. Ik ben grootgebracht in een gematigd Vlaamsgezind gezin en heb als OVV-voorzitter regelmatig te maken met personen die militeren in satteliet-organisaties van het Vlaams Belang.
Het Vlaams Belang is gegroeid uit een hechte militantenkern van groeperingen zoals Voorpost, Were Di, VMO en VNJ. Deze groeperingen stonden tot eind jaren zeventig in de VU maar hebben na het Egmontpakt deze partij verlaten om een eigen partij ( eerst de VNP, dan het Vlaams Blok) op te richten. Uit het curriculum van de meeste VB-prominenten blijkt dat zij uit deze militantenkernen voorkomen, alhoewel deze spoeling met de jaren dunner wordt door het aantrekken van nieuwe figuren die geen affiniteit met deze groupuscules hebben. Vele militanten uit deze groupuscules komen uit families die door de repressie ( terecht of onterecht) werden getroffen en daaromtrent revanchegevoelens zijn blijven koesteren. Vele militanten hebben geen repressie-achtergrond en veel mensen met een repressie-achtergrond hebben zich afgekeerd van het rechts-nationalistische gedachtegoed. Er is hier geen sprake van een causaal-noodzakelijke band. De stelling van vele politieke correcten terzake ( het zit erin en het zal er altijd blijven inzitten) grenst aan racisme.
Zijn deze groupuscules waarrond het VB is gebouwd fascistisch zoals door de zogenaamde antifascisten( AFF, Blok-watch, enz.) en door de hele Franstalige pers wordt beweerd ? Het antwoord vergt enige nuance en nuances zijn moeilijk te maken in verhitte en malafide gevoerde discussies.
Een correct antwoord op deze vraag vraagt een inzicht in het gehele rechts-radicale gedachtengoed zoals zich dit sinds het begin van de 20° eeuw heeft ontwikkeld. Wie hier meer over weten verwijs ik ondermeer naar het boek van Liberales-militant Olivier Boehme Revolutie van Rechts en intellectuelen in Vlaanderen tijdens het interbellum.
We wijzen erop dat het organische anti-liberaal en antimarxistisch denken in Europa een zeer breed panorama van stromingen omvatte en gevoed werd door vele bronnen en factoren ( bv. het katholiek-corporatistische gedachtegoed, de vrees voor het bolsjevisme, het socialistisch groepsdenken, de pseudo-wetenschap van het racisme). Het drama in Duitsland was dat een zeer brutale partij van obsessionele anti-semieten, die het organische denken verbond met een leninistisch organisatiemodel en een sociaal-scientistische visie, aan de macht kon komen. De nazis hebben na de machtsovername heel wat van hun rechtsradicale rivalen geliquideerd. Alleen in het leger bleven zij veilig tot de mislukte staatsgreep van 1944. Het gros van de Vlaams-nationalistische beweging( het VNV) heeft dit organische gedachtegoed omarmd in de dertiger jaren, maar niet de specifieke combinatie van het nationaal-socialisme (organisch denken, partijleninisme, sociaal scientisme). Dit organisch gedachtegoed, dat zeker een aantal affiniteiten heeft met het nationaal-socialisme en fascisme, maar dat er zeker niet kan mee gelijkgesteld worden, is blijven voortleven als een politieke subcultuur in de vermelde groeperingen, die de militantenkern van het VB zijn gaan uitmaken. Dat gedachtegoed is niet democratisch (in de zin van een klassieke meerpartijendemocratie) maar nationaal-socialistisch kan men het ook weer niet noemen. Als men deze nuance niet maakt, wat weerhoudt ons er dan van het socialisme van Hendrik Deman ook nazisme te noemen ?
De groupuscules waarond het VB is gebouwd zijn dit organisch gedachtengoed blijven koesteren tot begin van de tachtiger jaren. Sindsdien sterft het, door natuurlijke afvloeiing, een zachte dood. Begin jaren tachtig hebben de politieke entrepreneurs van nationalistisch rechts een nieuw thema ontwikkeld, nl. de problematiek van de allochtonen. Een legitieme problematiek, die echter door nationalistisch-rechts zeer confrontationeel werd aangepakt ( wij tegen zij) en waarbij onaanvaardbare oplossingen (terugkeerbeleid) werden voorgesteld. Deze nieuwe politieke lijn werd door de politiek-correcte goedgemeente bedacht met de term racisme.
Begrippen zijn rekbaar, maar door ze te ver uit te rekken verliezen ze hun functie om de verschillen die in de realiteit bestaan ook mentaal te benoemen en intellectueel te organiseren. Nationalistisch rechts in zijn nieuwe verschijningsvorm heeft dan ook qua ideeën en qua personen, minder en minder te maken met het vooroorlogse organische denken.
Nieuw radicaal -rechts aanvaardt ten volle de klassiek partijen-democratie, want het kan erin goed gedijen. Het zijn integendeel de politiek-correcten die de klassieke partijendemocratie willen afzwakken en vervangen door een geleide democratie.
Nieuw radicaal-rechts is populistisch omdat het zich over de structuren van het middenveld heen richt op de kiezers en met zeer eenvoudige slogans en oplossingen een electorale macht wil opbouwen.
Nieuw rechts is mono-cultureel omdat het sterk gelooft in de culturele bepaaldheid van de individuen en daarom de mogelijkheid van culturele integratie in twijfel trekt.
Dit alles zijn themata en gedaantevormen die eigen zijn aan het fin de siècle van de twintigste naar de eenentwintigste eeuw en hebben niets meer te maken met de politieke discours van de jaren dertig. Wie deze beide voortdurend vermengt, hetzij uit intellectuele kortzichtigheid, hetzij malafide om gemakkelijk applaus te krijgen in het auditorium, mispakt zich ten zeerste en bewijst de partij, noch de democratie een goede dienst.Ik vind het bovendien onaanvaardbaar dat sommigen het onnoemelijke leed, dat de Joodse bevolking door de nazis werd aangedaan, emotioneel uitspelen om hier in deze kwestie, die hier weinig of niets mee te maken heeft, een gemakkelijk applaus te halen.
Om het fascisten-argument omtrent het VB te besluiten. Het organisch rechts gedachtegoed dat in het VB werd gekoesterd was verwant aan het fascisme maar niet echt fascistisch. Bovendien sterft het langzaam uit binnen deze partij. Het VB stelt ons integendeel voor hedendaagse uitdagingen zoals de werking van onze democratie ( populisme of niet ?) en de vraag naar de haalbaarheid van een multi-culturele samenleving.
De perverse effecten van het cordon sanitaire, ook in de minimale versie van het partijbestuur ( geen coalities), zijn zeer talrijk. Ze zijn reeds in den treure vermeld (bv. in het standpunt van Jong-VLD)
Ik vermeld ze nog even:
1. het cordon schakelt de politieke alternantie in onze democratie gedeeltelijk uit. Wanneer het VB naar de 30 % stijgt is meestal nog één alternatieve coalitie mogelijk. Daardoor ontstaat een democratie van vast-benoemden zoals nu reeds in Antwerpen. Dit kan op lange termijn zeer ernstige gevolgen hebben (bv. quasi-revolutionaire situaties)
2. het cordon plaatst het VB in een slachtofferrol van één tegen allen waardoor het een ongehoorde electorale bonus krijgt.Voor alle bezwaren die men tegen rood, blauw, oranje of geel-zwart heeft, zelfs de meest contradictorische, is er één adres : het VB.
3. de partijen in de vastbenoemdendemocratie verliezen elk ideologisch en politiek profiel, waardoor de essentie van de democratie, als georganiseerd meningsvershil wordt ondermijnd.
4. het VB moet nooit de nuances en de compromissen van beleidsdeelname ondergaan en blijft daardoor abnormaal maagdelijk.
Degenen die in het partijbestuur voor de handhaving van het cordon hebben gestemd moeten goed weten dat zij ook verantwoordelijk zijn voor deze perverse effecten.
Ik wil nog even blijven stilstaan bij het zogenaamde ethische argument voor het cordon, dat door sommigen naar voor werd gebracht.De voorstanders van de opheffing van het cordon werden ervan beschuldigd louter politiek strategisch ( ze mee in bad nemen) of zelfs opportunistisch ( postjes in een coalitie met het VB) te redeneren. Daartegenover werd de ethische noodzaak van het cordon gesteld. Dit is onjuist. Er bestaat een onderscheid tussen persoonlijke ethiek en politieke ethiek. Persoonlijke ethiek draait om wat je in je persoonlijk leven en in de omgang met anderen waardevol vindt en dus als persoonlijk gedragslijn zal gelden. Mijn persoonlijke ethiek is er een van vriendschappelijke omgang met zoveel mogelijk mensen dus ook met andersculturele en andersgeaarden. Om die reden moet ik van de persoonlijke ethiek, die onder meer in het VB, maar ook in andere sectaire verenigingen ( ik zal maar geen namen noemen) wordt gecultiveerd, niet weten. Politieke ethiek is de houding die je als burger inneemt om de instellingen, waarvan verondersteld wordt dat ze in ieders belang zijn ( de res publica) optimaal te laten functioneren. De politieke ethiek verplicht ons dikwijls samen te werken en compromissen te maken met mensen waarvan we op het vlak van de persoonlijke ethiek misschien niet willen weten. Dit is het geval met het VB. Ook al staan ons persoonlijk ethisch gezien vele gedragshoudingen van VB-ers niet aan, wanneer zij door een groot gedeelte van de bevolking gesteund worden, en zij geen gevaar betekenen voor het voortbestaan van de democratie, dan is het de verdomde ethisch-politieke plicht van een democraat zijn nek uit te steken en te zien hoe deze politieke factor in het democratische spel kan geïntegreerd worden. Zich in een gemakkelijke houding van de persoonlijke ethische superioriteit opsluiten en daarbij een kwart van de bevolking uitsluiten van het democratisch spel, dat noem ik pas onethisch.
De teerling in het partijbestuur is geworpen. Dat de partij tot een duidelijk standpunt moest komen, was evident. Daarbij werd echter steeds opgeworpen dat een versoepeling van het cordon tot tweedracht in de partij zou leiden. Dit argument kan ook omgekeerd worden. Het onverkort handhaven van het cordon kan en zal -vrees ik- de eenheid in de partij in gevaar brengen.Waarom moeten voor de eendracht in de partij de Dedeckers steeds wijken voor de Annemie Neytsen en niet omgekeerd ?
Mocht ik daartoe de gelegenheid hebben gehad dan had ik het volgende voorstel gedaan :
1. De lokale partijbesturen mogen een coalitie met de lokale afdeling van het Vlaams Belang of aanverwante lijsten afsluiten onder de volgende voorwaarden :
a. Dat de VLD niet de enige coalitiepartner is van het VB
b. Dat de VB-coalitiepartner een verklaring ondertekent waarin zij zich verbindt:
i. De mensenrechtenverdragen en de wetten van België en Decreten van Vlaanderen te eerbiedigen
ii. De onafhankelijkheid van de rechterlijke macht te eerbiedigen
iii. Geen hatelijke en kwetsende meningen te uiten of hatelijke daden te stellen naar om het even welke bevolkingsgroep in de gemeente
iv. Het coalitieakkoord en de erin gesloten compromissen onverkort te verdedigen bij haar basis en bij de bevolking.
2. De VLD-afdeling die het coalitieakkoord heeft goedgekeurd brengt elk jaar verslag uit over de naleving van de verbintenis en het akkoord bij het partijbestuur.
Op die wijze hadden we de bal in het kamp van de VB-afdelingen gelegd. Aanpassen of aan de kant te blijven staan. Die verantwoordelijkheid moeten ze met het huidige partijstandpunt niet nemen. Dit is een gemiste kans.
Wij zijn natuurlijk zéér benieuwd naar hoe die vermelde organisaties daar zelf over denken...
...& Onze commentaar beperkt zich slechts tot een aanmaning voor onze lezers tot een zorgvuldig & aandachtig lezen van deze tekst ! ...Evenals tot het weergeven van bepaalde tekstdelen in het welbekende vetjes rood met hier & daar een onderlijning... Voor de rest achten we onze lezers capabel om hun gezond verstand te gebruiken...
...
Maar we hebben nog meer "lekkers" van de professor zijn hand gevonden... Niet minder of meer dan de tekst "Gebeten om te bijten!" Dewelke we gevonden hebben op de site van Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen & ook dit willen we graag met u delen... & Zoals steeds integraal...
Maar eerst de volgende mededeling van Boudewijn Bouckaert op lvb.net & we citeren integraal...
...
Belgische actualiteit
Gebeten om te bijten: Boudewijn Bouckaert reageert
Naar aanleiding van de heisa die ontstaan is over zijn satirisch artikel, verspreidde Boudewijn Bouckaert zonet de volgende mededeling:
Vandaag, 7 juli 2005 verscheen in De Standaard een artikel van de hand van Bart Brinckman, getiteld Boudewijn Bouckaert rekent af met de partij. In dit artikel worden een aantal krasse citaten vermeld uit een tekst, getiteld Gebeten om te bijten, die op donderdag 6 juli op de website van Nova Civitas werd geplaatst.
Deze tekst is een satirisch stuk over Yves Desmet, die bestendig beweert dat Vlaanderen een progressieve meerderheid heeft en daarvoor, volgens mij, een aantal nogal belachelijke elementen aanhaalt. Na de heisa over mijn interview in Tertio, en de zeer tendentieuze en beledigende artikelen over mij in De Morgen, vond ik het tijd met gelijke munt terug te betalen en een spottend stukje over Yves Desmet terug te schrijven. Ik heb dit stuk aan een aantal vrienden laten lezen en iedereen vond het geestig en het publiceren waard. Ik vond dat er ook eens mocht gelachen worden als een alternatieve toon in het polemische klimaat van de laatste dagen.
Omdat ik in de loop van donderdag realiseerde dat bepaalde zinsneden van dit satirisch stukje uit hun kontekst konden gehaald worden en daardoor mijn politieke positie kon verzwakt worden heb ik de tekst donderdagavond van de webstek laten afhalen.
Donderdagavond werd ik door de heer Bart Brinckman opgebeld. Deze had de tekst gelezen en vroeg of hij van mijn hand was. Dat heb ik bevestigd eraan toevoegend dat de tekst van de webestek werd weggehaald omdat ik het in dit tijdsklimaat niet zo verstandig vond de tekst publiek te maken. De heer Brinckman zei hier niet veel op maar repte met geen woord over zijn artikel dat de volgende morgen zou gepubliceerd worden.
Het artikel dat in De Standaard verscheen citeert correct een aantal zinnen uit de tekst maar selecteert de citaten op die wijze dat er een totaal verkeerde indruk wordt gewekt over de aard en de inhoud van de tekst.
Het artikel van Bart Brinckman geeft, door de hoofdtitel en door de selectie van citaten de indruk dat dit een schotschrift is tegen de VLD. Ook Brinckman weet dat dit niet het geval is. De tekst is een satire op Yves Desmet in zijn zoektocht naar progressieven. Om aan zijn 50 % progressieven te komen moet hij er ook de VLD bijnemen. Daarom grijpt hij, volgens mij anekdotische details zoals Karel Deguchts aanwezigheid op de gay parade en sommige linkse uitlatingen van Liberales aan om de VLD tot het progressieve kamp te rekenen. Ik stak met deze gedachtengang van Yves Desmet de draak, niet met Karel Degucht, noch met Liberales, noch met de progressieve partijkoers. De teneur van mijn tekst is immers dat de VLD geen progressieve partij ( à la Yves Desmet) is en dat Yves Desmet hier zijn wensen voor werkelijkheid neemt. Het gehele artikel geeft de fictieve gedachtegang weer van Yves Desmet, niet mijn eigen mening. Zo spreek ik ook over Jean-Marie Dedecker als garnalenliberaal en over mezelf als kutprofessorke ( naar analogie van het door Yves Desmet gelanceerde woord kutmarokkaantjes). Indien het artikel ernstig bedoeld zijn zou ik dus ook mijn rechtse vriend (zo wordt alom toch verteld) en mezelf aanvallen!
Het is spijtig dat satirische stukjes niet op hun waarde en hun aard worden beoordeeld. Van mijn part mocht Bart Brinckman gerust de humor-waarde van dit proza in twijfel trekken, mocht hij wijzen op de inopportuniteit van een aantal uitlatingen. Wat hij niet mocht doen is dit artikel voorstellen als een serieuze tekst en, zeker niet als een schotschrift op de partij.
Ik wil mij excuseren naar een aantal personen en groepen toe indien, de uit hun verband gerukte, citaten kwetsend overkwamen.
Ik excuseer me in de eerste plaats naar Karel Degucht. Ik ben het met hem over een aantal zaken oneens. Maar ik verwijt hem absoluut niet naar de gay parade te zijn geweest. Gelet op het doordrukken van het homo-huwelijk o.m. door de VLD, was dit een logische stap.
Ik excuseer me ook tegenover Dirk Verhofstadt en Liberales. Opnieuw, het was niet mijn bedoeling hen aan te vallen of te kleineren, maar hen te situeren in de progressieventellerij van Yves Desmet. Ik wil hier herhalen dat ik het werk van Liberales ten zeerste apprecieer en dat hun boekbesprekingen en artikels waardevolle bijdragen zijn voor het politieke debat en het liberalisme. Tussen Liberales en Nova Civitas heerst geen vijandschap, wel een gezonde rivaliteit omtrent liberale meningen. Ik wens dat dit zo blijft en dit incident geen misverstanden schept.
Tenslotte, en niet in het minst, excuseer ik me tegenover de Holebi-gemeenshap. De uit hun verband gerukte citaten laten misschien de indruk dat ik de gay parade als een verwerpelijk decadent verschijnsel beschouw. Dit is absoluut niet het geval. De gay parade is een feest, dat zoals vele feesten stijlvolle en minder stijlvolle kanten heeft. Geen haar op mijn hoofd denkt eraan dergelijke optochten een strobreed in de weg te leggen. De opsomming van de talrijke minderheden was humoristisch bedoeld, gewoon om de draak te steken met de tendens om het aantal minderheden te multipliceren. Een linkse satire over de rechtsen kan dit evenzeer doen met alle rechtse minderheden. Het was zeker niet bedoeld om de holebi-gemeenschap te kwetsen of te beledigen. Mocht dit zo overkomen dan wens ik me daar uitdrukkelijk voor te excuseren. De holebis beschouw ik als een volwaardig lid van onze politieke gemeenschap, met gelijke individuele rechten en verantwoordelijkheden als anderen.
Ik betreur het dat satire blijkbaar niet op zijn eigen merites kan beoordeeld worden maar dat het onmiddellijk als een ernstige politiek feit wordt geïnterpreteerd en misbruikt. Waar gaan we naartoe als dit niet meer kan? Moet alleen nog het proza van Hugo Camps, in vergelijking met het welke het mijne uiterst geciviliseerd is, nog toegelaten worden. Mag rechts niet spotten met links, maar links wel met rechts? Spot, satire, ironie, zijn genres die geen exclusiviteit zijn van één strekking maar iedereen toebehoren. Wie lacht met anderen moet verdragen dat er ook met haar gelachen wordt. De lach relativeert de politieke tegenstellingen en heeft zo een verzachtend effect op de mogelijke conflicten. De graad van humorbeoefening is recht evenredig met het democratisch gehalte van de maatschappij. Daarom zullen we niet aflaten. We proberen het later nog eens, maar dan wel op een geschikter moment.
Boudewijn Bouckaert "zet De Morgen op zijn plaats"
Gebeten om te bijten!
Publicatie: 7 juli 2005
Ik ben geen lezer van De Morgen, wel van een krant, namelijk De Standaard. Het bestaan van dit "progressief" product en het "journaille" dat het brouwt, beroert bijgevolg amper mijn leven.
Totdat je voor dit beertonnetje van zelfverklaarde maatschappijverlichters een "target" wordt, een te elimineren obstakel voor de realisatie van hun groot gelijk. Totdat ze hun scheldproza en leugenmachines met niets ontziende gemeenheid op u richten.
De eerste dagen ben je er niet goed van. Je voelt je gekwetst, je voelt je belaagd, je voelt je gehaat door een machtige bende. Een bende die dagelijks tienduizenden Vlamingen bereikt.
Dit laatste is goed nieuws voor Yves Desmet en zijn equipje vuilspuiters. Dat is net wat ze willen: "Gebeten om te bijten".
Of om Alice Nahon te parafrazeren: "Heb ik voor het slapengaan een mens (die niet denkt zoals ons) wel kwaad gedaan?" Hun ethiek is die van het kwetsen, van het onderuit halen, van het verdraaien, dit alles in naam van het grote gelijk: een "progressief" Vlaanderen.
Lees daarom aandachtig wat volgt: een objectief portret van de intellectuele leider van progressief Vlaanderen, geborsteld met eigen verf.
DE SAGA VAN SMETTIE: DE SIEGFRIED VAN PROGRESSIEF VLAANDEREN
Voor Yves Desmet, de tengere korporaal van het DM- gezelschap, leek de wereld mooi in mei 2003. Paars, zijn bewonderde wonderformule om het walhalla in het hiernumaals te realiseren, had zijn "moment suprême"gekend.
Yves Desmet was de man die voordien het onmogelijke had waargemaakt, namelijk een links product zonder staatssteun op de markt te houden. Daarmee is hij een unicum dat - en hier verlaten we even ons ironiserend niveau - terecht onze lof verdient. Hiermee slaat en verslaat hij de rest van het links-cultureel subsidiantendom, dat zonder staatsgeld, afgeperst van grotendeels Vlaams belangstemmende arbeiders en zelfstandigen, er nooit zou in slagen zijn "experimentele" realisaties zoals urenlang schreeuwende masturberende vrouwen, met fecaliën beladen canvassen of tsiep-tsap-tie-tie-tie-decibels voor de schaars bevolkte zalen te brengen.
Yves is a left market-hero! Dat was nog nooit gezien. Yves' product was weliswaar gegangmaakt door het weekblad dat handig televisieprogramma's combineerde met kut-, penis-, pies- en kakproza en zo de aandacht van de Vlaamse collegejeugd trok. Maar toch, Yves had het onmogelijke gerealiseerd, hij had links in de "commerce" gebracht.
Dit succes bracht Smetje op grootse gedachten. Vijftigduizend Vlamingen willen dagelijks een euro neertellen voor deze linkse pak papier. Vergeten we dan maar niet de talrijke lezers die daar niets voor neertellen maar rond halftien s'ochtends de progressieve jeugdhuizen binnensleffen om hun koffie op te slurpen en in hun ijver om zich een geweten te laten schoppen de snel tot vod verworden Vlaamse pravda aan elkaar doorgeven. Als je deze "avant garde" van de bevrijding van Vlaanderen erbij telt kom je snel tot een dikke honderdduizend lezers.
Wauw, moet Yves in een helder en verlicht moment gedacht hebben, hierin schuilt de "backbone" van een nieuwe politieke macht: een macht die Vlaanderen weg zal tillen uit het conservatief-grootkapitalistisch-nationalistische Standaard-tijdperk naar het tijdperk van het eeuwige centrum-linkse Morgen-feest: het land waar kerken verplicht worden naast de heilige hostie ook een condoom aan hun gelovigen uit te reiken, het land waar een vrouw slechts respectabel is na tenminste één abortus, het land waar hippe "gay"-ondernemers de les spellen aan verzuurde syndicale hetero's, het land waar een kind zijn ouders kan "fahnden" bij de progressieve kindertelefoon wanneer het papa of mama betrapt op een goedkeurende blik bij het aanhoren van Filip Dewinter, het land waar het Europees sociale model, waarin twintig procent privaat-sector-werkers zich afjakkeren om het overige tachtig procent te onderhouden, onverveerd wordt verdedigd tegen die reactionaire geldwolverige Anglo-Saksers, het land in de spits van de diplomatieke oorlog tegen de Amerikanen die het hadden aangedurfd onze "progressieve" vriend uit Irak aan te vallen.
Om dit centrumlinkse utopia te bereiken moest het lezersgild van het dagelijks verschijnende rood Pallieterke (nvdr-met hierbij excuses aan het echte Pallieterke, een kwaliteitskrant in vergelijking met Yves'paperpack) tot een politieke macht worden omgetoverd. Tussen allerlei groepen en tendensen verspreid in democratische partijen ( nvdr-Ge hebt dit voorlaatste woord toch goed gelezen, he! niet die partij die één miljoen stemmen heeft behaald; daarvoor werd immers het algemene stemrecht niet ingevoerd) zou Yves een magische centrumlinkse band zoeken, een politiek-ideologische cocktail, die door een publiek van divers ogend pluimage met evenveel smaak kon gedronken worden.
En Yves toog op zoek. De diepere eenheid vinden onder de schijnbare tegenstellingen. Yves Desmet, de Vlaamse Gramsci!
Een eerste obstakel voor Yves' natte droom waren de Marx Brothers. Dit soort was in 1989 bij "la chute finale" uitgestorven verklaard, maar zie, anders dan de dodo en de neushoorn, kon deze species aan de omgekeerde Darwin-wetten ontsnappen. Verschanst in hun universitaire departementen en hun bloedrode praat- en klopclubjes, gingen zij op zoek naar een nieuwe vijand.
Enkele leden van het revolutionaire militantendom hadden per abuis een niet-links economisch weekblad ontcijferd en daarin de beschrijving van een nieuw monster gelezen: de globalisering. De kapitalisten zouden nu de gehele wereld, tot het kleinste dorp in binnen-Kongo, in hun systeem verwerken. Door de globalisering zou de wereld herleid worden tot een mega-circustent van Ham- en Cheeseburgers-vreters.
Makkers ten laatste male, het linkse gild trok weer op pad.
Yves die, door beroepsomstandigheden gedwongen, al meer dan één niet-links economisch geschrift had doorworsteld, was tot de vaststelling gekomen dat het met die rode staatseconomie toch maar niks was. Ludwig von Mises was reeds honderd jaar voordien tot die conclusie gekomen, maar de ene is wat rapper dan de andere. Yves begon derhalve de Marx Brothers de les te spellen. De rode broeders waren niet goed bezig. Ze moesten niet kloppen en schelden op ondernemers maar op de "fascisten".
Vele ondernemers, aldus de Smet-mantra, zijn hardwerkende wroeters die zich door verdienste naar boven hebben gewurmd. Het beste voorbeeld was toch hemzelf! Natuurlijk heb je nog van die verborgen krachten van het grootkapitaal, die tot de conservatieve schurkendom moeten gerekend worden. Maar het merendeel van de ondernemers, daar kon je best mee leven.
Trouwens, had een economische nieuwlichter zoals Florida, niet verklaard dat in streken waar veel homosexuelen leefden, het ondernemerdom het best floreerde. Zeg nu nog eens dat ondernemers reactionaire uitbuiters zijn. De Marx Brothers moesten dus stoppen met roepen:
Weg met het kapitalisme! maar al hun krachten bundelen tegen de echte vijand, het fascisme en conservatisme, verscholen in het pandemonium van het Blok, de Rooms-Katholieke kerk, de rechts-liberalen van Nova Civitas, de flaminganten, enz.
En Yves' papierwikkel zou elke dag smeuïge verhalen opdissen over fascisten die hun vrouw afranselen, Dewinter met een Ku Klux Klan pinnemuts, Anke Vandermeersch met een Stahlhelm, Dedecker die, toen hij de straat overstak, goedendag zei tegen Frank Vanhecke, Sandra Colen, opgemerkt op het nudistenstrand waar ook Jörg Haider zijn meubelen tentoonspreidde.
Beloofd: elke dag zouden de Marx Brothers zo een verhaal krijgen, op voorwaarde natuurlijk dat ze hun DM-eurootje neertelden. Voilà, zo bleven de Marx-Brothers in het Smet-gelid zonder hun onnozele praat erbij te moeten nemen.
De absolute keurtroepen van Smettie's centrum-linkse heir zijn natuurlijk de klassieke SPAers. Die zijn ten eerste met veel. Minder talrijk dan de "fascisten", maar allez, er toch dichtbij. Bovendien worden ze geleid door het allersubliemste wat er op de aarde te vinden valt. Een eenvoudige volksjongen, die door het tappen van bier en frenetiek herhaalde glimlachjes naar de Hasselaren, het Horeca-dom was ontgroeid en het, een beetje gesteund door peetvader Agusta Claes ( een anekdotisch detail, nvdr), tot rode leider, eerst van Hasselt, dan van Limburg, tenslotte van Vlaanderen had gebracht. Steve en Yves, bijna elkaars evenbeeld.
Mocht de wetenschap al celfusie kennen zouden we kunnen overgaan tot de creatie van de perfecte "homo centro-sinistro".We stoppen Steve en Yves in een cyclotronachtig apparaat en wat komt daaruit te voorschijn: STYVES, de roze Übermensch die kranten volschrijft en ze ook verkoopt, die pinten tapt in drie volkscafés tegelijkertijd, die de "fascisten" aan zijn voeten doet kronkelen, zoals de aartsengel Michael met de duivelen, die verkiezingsoverwinning na verkiezingsoverwinning binnenrijft en zelfs de Hasselaarse pastoors weet te bewegen uitnodigingen te bussen voor de plaatselijke Spaholebi-afdeling.
Vroeger, in het pre-smet-tijdperk, werden de dagelijkse progressieve druksels op het partijbureau van de rode kameraden geschreven. Een scheve letter in de Vooruit over Jos Van Eynde, en de C4 lag klaar. Bijna zo erg als in de VLD vandaag. Maar nu is alles veranderd.
De rode partijgenoten laten Smetje en zijn "crew" lustig schrijven, zonder enige tussenkomst. Dat hoeft ook niet. Steve en Yves voelen elkaar perfect aan. Er is hier sprake van centrumlinkse telepathie. Yves maakt met zijn schrijfsels de opening en Steve duikt erin. Met Steve zijn Spa-ers en Spiritisten was dus alles koek en ei. Geen problemen aan dit front.
Maar ja, met de optelsom van de Marx Brothers en de menigte, zwemmend in Steve's zog, kom je niet aan een "centrumlinkse", "progressieve" meerderheid. Hoe dat oplossen? We zouden het stemrecht kunnen ontnemen aan de "fascisten". Met hoe meer die dan zijn, hoe gemakkelijker je aan een "progressieve meerderheid" komt.
Kameraad Adolf deed dit in de "Reichstag" in 1933. Door de stemmen van de communisten als niet bestaande te beschouwen kwam hij aan zijn twee derde - meerderheid voor zijn volmachten (nog een VLD-term). Nee, deleten dit ideetje, de parallel zou een beetje te opzichtig zijn.
Yves liet niet af en vond, na talloze recepties van de Vlaamse "beau monde" nog andere, nooit waargenomen of in kaart gebrachte progressieven. Hij vond ze - en nu moesten niet alleen de Marx Brothers zwaar slikken, maar ook de rode vuistenballers van Steve's club - bij de VLD!
De VLD progressief, en dat van chef-pennelikker van de rooie gazet van Vlaanderen! Volgens de Marx Brothers waren de liberalen bijna even erg als de "fascisten", want, zo leerden hun heilige boeken, "fascisme = kapitalisme in staat van beleg". Hitler en Mussolini zijn dus eigenlijk liberalen die zich bedreigd weten en daarom de grote middelen bovenhalen.
En nu gaat Smettie Wonder die even progressief gaan noemen! Allez, moest het daar beter weer zijn, we vragen onmiddellijk onze transfer aan naar Noord-Korea.
"En toch is het juist" zei progressieven-uitvinder Smettie. De VLD is progressief en waarom?
Omdat Karel Degucht op de "gay"-parade liep! Tussen al dat schoon gebronzeerd mannenvolk, hun wapens geladen en gericht, tussen de hermafrodieten, transseksuelen, bestiofielen, necrofielen, wurgseksfanaten, Liebfraumilchdrinkers, lavementverslaafden en Evangelische onanisten, liep daar schoon, met zijn dasje en kostumeke.......Karel Degucht!
Hiermee trotseert Kareltje de banvloeken van brave huismoeders, die zo vergeten dat de VLD voor een belastingsaftrek voor onthaalmoeders heeft gezorgd, een nieuwe Encycliek van het Paapse monster, de schimpscheuten van de Oostendse garnalenliberaal, een negatief hoofdartikel in het alombekende weekblad 't Scheldt, en wat nog meer. Per foto van Karel, gekiekt tussen de stoottroepen van het opperste progressievendom, verliest de VLD minstens duizend stemmen bij dat reactionair Vlaams klootjesvolk. Maar Karel's progressieve doodsverachting verslapt niet en met stijve blik gericht op het oosten, volgt hij onberispelijk het volledige "gay" parcours. Dat alleen bewijst al dat de VLD bij de progressieven moet gerekend worden.
Maar Smettie had argumenten ten overvloede om zijn rode DM-snuffelaars te overtuigen. Zie daar bijvoorbeeld het broertje van de blauwe leider, Dirkske, die met zijn clubje "cabinettards", een libero-progressistische tankdenk heeft opgezet. Dirkske viel daarin wel twee keer per week de katholieken aan, de rechtse libertarische zakken, de NOVA CIVITAS-verzuurde middenstanders, de markt-fundamentalisten. In samenspraak met broer Guyke werd de loftrompet gezongen van die schone anti-globalistische madamekes zoals Norena Herz en Noami Klein.
Moet er nog progressief zand zijn! Weet je, fluisterde Smettie zijn linkse wenkbrouwenfronsers toe, er bestaat in de VLD een geheim progressief netwerk dat op een dag de rechtse zakken zoals de garnalenliberaal en dat halffascistisch kutprofessorke zal buitenzetten.
Dat netwerk heet Vlaanderen Links Duwen. Als dat progressief netwerk de VLD volledig heeft overgenomen moeten ze niet eens kosten doen om nieuwe affiches te drukken. Dus, aldus Smettie,van de blauwen moeten we niet bang zijn.
Ook daar kunnen we op ons twee oren slapen.
En tenslotte, aldus onze progressieve Achilles, is er - moet het nog herhaald worden - het ACV-ACW. Toegegeven, daar lopen veel pastoors rond maar - en zeg dit niet al te hardop, zei Smettietje tot zijn verbouwereerd links wondervolkje - het zijn bijna allemaal aanhangers van het Cardino-marxisme. Het Cardino-marxisme is een combinatie tussen de katholiekpaternalistische gedachten van braaf ACW-proostje Cardijn en de Trierse gaucho-aartsvader.
Een unieke combinatie in de wereld! Zoals je het austro-marxisme hebt, heb je ook het Westvlamo- of Cardino-marxisme. Volgens deze stroming in het marxisme moet je de kapitalistenklasse vooral aanvallen met wijwater en het lezen van rozenhoedjes. Er bestaat zelfs een typisch cardino-marxistisch weesgegroetje. Dat gaat zo:
Wees Gegroet Marxia (heb je hem?)
Vol van granaten,
Fideel zij met u,
Gezegend zijt gij boven alle Vlaams Belangers,
Gezegend zij de vrucht van ons CM-lidgeld,
Heilige Freya, moeder van Billie,
Subsidieer ons,
Arme Delegees (en leden van het comitee voor veiligheid, gezondheid
en de verfraaiing van de werkplaatsen)
Nu en in het uur van Poupehan
Amen
Welnu, - en je kon een speld horen vallen in de linkse vergaderingen waar Smettie achter het MEWAF-tafeltje zat - als je goed oplet bij de ACV-ACW-jaarmissen waar Luc Cortebeeckx wordt gehuldigd, en de lippen van de ACV-delegees nauwlettend volgt, dan zie je dat ze niet de klassieke weesgegroet van die achterlijke Pool (die zoveel goeds in Oost-Europa heeft kapotgemaakt trouwens) prevelen, maar het cardino-marxistische gebed. Lap, weer twintig procent progressieven bij.
En zo kwam Smettie-boy tot 50 % of meer progressieven in Vlaanderen. En dat was nog maar een begin. Had men hem toegelaten om een geheime missie te beginnen in het hol van de Vlaamse leeuw, bij de "fascisten", dan had hij daar zeker nog meer progressieven ontdekt.
Och jong, laat Smettie doen en hij vindt wel voor 99,99 % progressieven in Vlaanderen. Een verkiezingsuitslag zoals bij de kameraden in Duitsland in de goede tijd van "Auf, auf zum Kampf". Alleen "Sturmbahnführer" Flieppie, Gerolf den Annekesnest, de garnalenliberaal en dat kutprofessorke, benoemd om rode praat te verkopen, maar die dan toch wel zijn verstand kreeg zeker, zijn zowat de enige Vlamingen die Smettie nooit tot het progressieve kamp zal kunnen rekenen. Maar dat is geen probleem, de linkerzijde heeft zowat haar eigen technieken om met lastigaards om te gaan.
EPILOOG
In 2005, amper na 650 Morgens, ligt Yves'droom aan scherven. Het netwerk Vlaanderen Links Duwen sputtert. Het markt-fundamentalisme is er in opmars. Supreem-progressief Kareltje wordt er op één lijn gesteld met garnalenliberaal Dedecker en Bouckaert ligt nog altijd niet buiten.
En het tsjevendom herrijst en houdt zelfs een rechtvaardige kinderherverdeling tegen. En Stevetje -lief manneke toch- is achter een vastbenoemd bureautje gedoken!
Smettie, progressief Vlaanderen bidt U, doe toch iets om het tij te keren!
Boudewijn Bouckaert
Nvdr: Als de auteur goesting heeft komt er een nieuwe aflevering om uit te leggen hoe Smettie de progressieve tegenaanval zal leiden. Maar dat is niet gegarandeerd. Hoewel ik veel plezier beleef aan de Smet-saga, zijn er voor mij nog interessantere wijzen om mijn laatavonden door te brengen.(*)
(*) ...Voor àlle duidelijkheid, deze NVDR is NIET onze redactie !! ...maar dat had u natuurlijk al begrepen...
...& *GRIJNS ...u begrijpt naar àlle waarschijnlijkheid dat wij ons hier van elke "(on)zinnige (?)" commentaar onthouden...
Tot hier het ~voor ons toch~ onmiskenbaar verhelderend portret van Professor Boudewijn Bouckaert & zijn gedachtengangen... ten bewijze de toch wel zéér stichtende literatuur van zijn hand...
Maar zoals alom bekend, inmiddels is het politieke landschap grondig veranderd & zit Professor Boudewijn Bouckaert bij lijst Dedecker, waar hij fungeert als ideologische ~rechtse~ "Denktank" voor Jean Marie Dedecker & zijn LDD ...& wordt de ideologie van een Forza Flandria dus anders ingevuld. Inhoudelijk verandert er natuurlijk niks aan zijn discours
...& verder... onthouden wij ons natuurlijk van elke commentaar...
Morgen : ...wat verhelderend tekstmateriaal over het ″libertaire gedachtengoed″...
...
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...
De Ideologische Denktank van Dedecker & Co... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XVIII-a
Als u gisteren in onze beschouwing "Dedecker & zijn LDD... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XVII" al wat leesvoer kreeg over wat Jean-Marie Dedecker & zijn partij de LDD politiek van plan zijn, dan laten we u nu eventjes van naderbij kennis maken met ″wie″ ~er als personen~ & ″wàt″ ~er als gedachtengoed & ideologie~ achter de LDD steken...
De grote denker achter de lijst De Decker is Professor Bouckaert die een eigen ~rechtse~ denktank leidt onder de sprekende naam Cassandra & we stellen ze u eventjes voor...
...
23-01-2008 om 16:06:44
"Wij voeden Lijst Dedecker"
Boudewijn Bouckaert is professor aan de UGent en voorzitter van Cassandra. De denktank werd voorgesteld op de nieuwjaarsreceptie van Lijst Dedecker.
Wat is Cassandra precies?
'Een autonome denktank. Maar partijpolitiek werken wij exclusief met Lijst Dedecker. Dat wil niet zeggen dat wij richtlijnen van de partij ontvangen, Cassandra kan ook standpunten innemen die tegen de partij ingaan. Al is dat weinig waarschijnlijk.' 'Wat wij doen is Lijst Dedecker programmatorisch voeden. Nu zijn we druk bezig met het uitwerken van veertig resoluties. Het partijbureau van Lijst Dedecker zal daaruit het materiaal kiezen voor het programmacongres, op 26 en 27 april.' 'Uiteraard kan het eerst nog dingen verfijnen, weglaten of toevoegen. De basisgedachte blijft wel dezelfde: de staat terugdringen, werknemers meer loon laten overhouden van hun arbeid en de Westerse waarden als voorwaarde voor integratie.
De denktank is begonnen met vijftien leden, hoeveel zijn er nu?
'In alle werkgroepen samen zitten nu ongeveer tweehonderd leden. Zij werken op zowat alle domeinen: integratie, financiën, economie, staat en democratie, welzijn, justitie en veiligheid, milieu...' 'We willen het volledige veld bestrijken, niet alleen de thema's die traditioneel geassocieerd worden met Jean-Marie Dedecker. In 2009 zijn er Vlaamse verkiezingen en dus moeten we tonen dat we geen eendagsvlieg of eenmanspartij zijn. Daarom werken we nu ook aan thema's als ruimtelijke ordening (een bevoegdheid van de gewesten, red.).'
Moet Lijst Dedecker af van dat imago van eenmanspartij?
'Het is door het profiel van Jean-Marie dat de partij groot geworden is, maar we moeten tonen dat er meer is. We moeten het beeld krijgen van een ploeg.' 'Maar de toekomst ziet er goed uit. Er is een grote instroom van jonge, gemotiveerde mensen.'
Worden die nieuwkomers begeleid vanuit Cassandra?
'Zij maken vaak deel uit van de werkgroepen, ja. Van wat daar besproken wordt, kunnen ze heel wat opsteken.' 'Een probleem voor onze mandatarissen is natuurlijk dat we in het parlement met een situatie zitten die niet ideaal is voor een jonge oppositiepartij. Er is nu wel een interim-regering, maar we staan te trappelen om echt oppositie te kunnen voeren.
Zijn alle leden van Cassandra eigenlijk lid van Lijst Dedecker?
'Nee, de werkgroepen zijn open. Ook wie geen lidkaart heeft mag deelnemen. Een academische titel is evenmin een vereiste. We spelen sterk op die participatie.' Is er bij sommige leden schroom om toe te geven dat ze lid zijn van Cassandra? 'Er is een aantal mensen die niet op de website vermeld willen worden. Dat zijn vooral zakenmensen.' 'Helaas kan je in de bedrijfswereld nog niet altijd uitkomen voor je politieke mening.'
...& Laten we u ~nu we er toch zijn~ mee laten genieten van de toespraak die Boudewijn Bouckaert bij de voorstelling van zijn geesteskind... & wij citeren het hier helemaal voor u, zodat het wel lijkt of u er ter plekke bij stond...
Beste vrienden en sympathisanten van Cassandra
Dames en heren,
Het is met een gevoel van trots en vreugde dat ik jullie deze avond toespreek om Cassandra, onder meer mijn kind, te mogen voorstellen.
Trots omdat we uiteindelijk met een handjevol mensen, een aantal maanden geleden, iets op gang hebben gebracht dat steeds meer uitwaaiert tot een serieuze denktank.
Met vreugde omdat dit hier kan, in dit prachtige kader van de Aula van de Gentse universiteit. Deze Aula is een geschenk van koning Willem I van de Verenigde Nederlanden, een mooi project dat jammer genoeg na 15 jaar door Belgische separatisten werd ongedaan gemaakt.
Dank ook aan het Universiteitsbestuur om ons hier binnen te laten. Het bewijst dat de Universiteit van Gent haar reputatie van pluralistische instelling wil waarmaken.
We schrijven eind oktober 2006. Na een schijnproces wordt senator Jean-Marie Dedecker uit de VLD gewipt en de vraag stelt zich voor zijn naaste medewerkers: wat nu? Als behoudende maatregel wordt voorlopig, met de medewerkers van Jean-Marie Dedecker, nl. Alain Boone en Jan van Brussel, een vzw-tje opgericht dat de sprekende naam Cassandra krijgt. U weet wel, die mooie prinses die van Apollo de gave van voorspelling kreeg maar die, toen zijn liefde niet werd beantwoord, de vloek op zich laadde dat zij nooit zou geloofd worden. De naamgevers hoopten er uiteraard op dat zij in de toekomst wel zouden geloofd worden. Het label Cassandra had vooral betrekking op het feit dat wij er niet zouden voor terugdeinzen desnoods ook het onaangename nieuws te brengen, nl. dat ons Belgisch verstaatst systeem, waar, om het met de woorden van Fréderic Bastiat te zeggen, iedereen tracht op kosten van de andere te leven, niet zo verder meer kan en dat soms drastische hervormingen zullen nodig zijn om de welvaart van de verdere generaties verder te zetten.
Na de succesvolle verkiezingen van juni 2007 drong een werkverdeling zich op in de nieuwe beweging. Niet iedereen kon alles blijven doen zoals in de romantische verkiezingsperiode: s ochtends een boek lezen over de middeleeuwse Islam om te weten waarom deze godsdienst zich niet geliberaliseerd heeft, s namiddags een pamflet schrijven over de vlaktaks, s avonds een debat van VOKA over het economische beleid van deze regering en laat in de avond pamfletten uitdelen midden de gebraden worstengeuren van een buurtfeest: dat hou je niet lang vol.
In juli 2007 werd dan ook op het partijbureau de knoop doorgehakt. Cassandra zou een aparte denktank worden, die autonoom werkt, die geen directieven ontvangt van de partij, maar anderzijds met de partij gelinkt is. Laat het mij zo stellen, Cassandra heeft een LAT- relatie met LDD, maar heeft zich ertoe verbonden geen overspel te plegen. Een LAT- relatie in de zin dat de Cassandra wel opdrachten kan aannemen van de partij zoals nu het geval is met de voorbereiding van de resoluties van het programmacongres van de partij op 26-27 april, maar dat het ook visies kan ontwikkelen los van de partij en zelfs in afwijking van de partij. Cassandra heeft zich echter verbonden tot getrouwheid door voor geen enkele andere partij te werken. De band met LDD is monogaam.
De werking van Cassandra zou ik willen typeren met drie ankerwoorden, nl. volledigheid, deskundigheid, inclusiviteit.
Volledigheid: de denktank probeert het volledige veld van de politiek-ideologische actie te bestrijken. We streven ernaar over de meest diverse onderwerpen duidelijke en coherente visies te ontwikkelen. Hierin ligt een verschil met LDD dat als politieke partij, inwerkend op de actualiteit, zeer selectief moet zijn in zijn standpunten.
De volledigheid blijkt, dames en heren, uit de lijst werkgroepen die al aan de slag zijn. Graag wil ik ze vermelden met tevens de namen van de voorzitters die voor de bestendige opvolging zorgen. Hierbij past een dankwoord aan de meer dan 150 vrouwen en mannen die onbezoldigd grote stukken van hun vrije tijd opofferen om over maatschappelijke problemen te willen discussiëren.
Begroting & Financiën - voorzitter: Alain Boone
Buitenland & Defensie - voorzitter: Stef Goris
Diversiteit & Integratie - voorzitter: Mimount Bousakla
Economie & Ondernemen - voorzitter: Rob Van de Velde
Gezondheidszorg & Welzijn - voorzitter: Lieve Van Ermen
Justitie & Veiligheid - voorzitter: Dimitri Dedecker
Milieu & Duurzame Ontwikkeling - voorzitter: Paul Schietekat
Mobiliteit & Verkeer - voorzitter: Jef Keymeulen
Onderwijs & Cultuur - voorzitter: Jo Claus
Sport - voorzitter: Ulla Werbrouck
Staat & Democratie - voorzitter: Piet Deslé
Werk & Eindeloopbaan - voorzitter: Chris Dobbelaere
Wonen & Ruimtelijke ordening - voorzitter: Eugène Marchant
Deskundigheid: Cassandra wil zijn standpunten onderbouwen met de expertise die in de samenleving aanwezig is. Bij het ontwikkelen van standpunten wordt gekeken naar het relevant statistisch materiaal, naar de betrokken wetgeving op Vlaams, Belgisch en Europees vlak, naar de standpunten en initiatieven van andere partijen en stakeholders in de samenleving. Ook standpunten die op het eerste zicht geen koren op onze molen zijn, worden bekeken. Een voorbeeld hiervan is de vlaktaks. In de werkgroep fiscaliteit worden de studies van ondermeer professor Vuchelen uit Brussel en professor Decoster uit Leuven ernstig geanalyseerd en wordt onderzocht welke vlaktaksvoet haalbaar zou zijn gelet op het niveau van overheidsuitgaven dat Cassandra wenselijk acht. Cassandra is blij beroep te mogen doen op de wetenschappelijke inzet van een aantal academici. Sommige doen het openlijk, anderen bedekt. Voor dit laatste alle begrip want de partijpolitieke kleur speelt jammer genoeg nog een rol in de toewijzing van allerlei onderzoeksprojecten en de uitbouw van een academische carrière.
Inclusiviteit : Cassandra gaat ervan uit dat het gezond verstand in eenieder van ons zit. Wie bereid is, los van zijn passies of eigen belang, na te denken over het algemeen welzijn, moet tot gezond verstandsconclusies komen. De overgrote meerderheid van de mensen zijn hiertoe principieel in staat. Cassandra wil daarom geen select clubje zijn van hooggeschoolden (zoals bv. Itinera- daar is trouwens niets op tegen). De werkgroepen van Cassandra worden daarentegen wijd opengesteld voor belangstellenden om hun input te doen. Dit is onze rijkdom. De open toegang betekent een input van rijke en diverse ervaringswerelden. Onze inclusiviteit heeft ook een kost. Het duurt soms wat langer om een consensus te bereiken. Het is ons de moeite waard: we denken met het volk voor het volk. Een schitterend instrument hierbij is onze website, ontwikkeld door Maarten Malaise. Met een front-desk voor het algemeen publiek en een intra-net voor de leden van de werkgroepen, waarop lustig elektronisch wordt gediscussieerd. Cassandra is een vermoeiende vrouw.
De ambities van Cassandra zijn, dames en heren, eveneens te vatten in drie ankerwoorden : reflectie, intellectuele kwaliteit en volksopvoeding.
Cassandra wil een vrijhaven zijn van reflectie over de komende uitdagingen voor Europa vanuit een eigentijdse rechts-liberale invalshoek. Aan uitdagingen inderdaad geen gebrek.
Op sociaaleconomisch vlak dreigt voor Europa een competitieve clash met nieuwe economische reuzen zoals China en India. Moge China dan al de sweatshop van de wereld zijn waartegenover Europa gemakkelijk een economische complementariteit kan ontwikkelen, dan is India, met zijn kritisch-democratische ingesteldheid en zijn eindeloos aanbod van human capital op middellange termijn een veel grotere uitdaging.
Op binnenlands vlak stelt zich de hamvraag of ons sociaal welvaartsmodel, dat vorm kreeg tijdens het interbellum van de vorige eeuw en een dynamiek genereert van steeds meer uitkeringsgerechtigden tegenover steeds minder uitkeringsproducenten, wel houdbaar is. Cassandra moet verder op zoek naar een model van een sociale werkvaart-staat waarin de overgrote meerderheid van de actieve bevolking participeert in de welvaartscreatie en het leven van uitkeringen de grote uitzondering is. Dit betekent dat we weg moeten van de rechten-retoriek van linkse pseudo-intellectuelen die erop uit zijn zoveel mogelijk mensen in staatsafhankelijkheid te houden om op die wijze de cliëntenmassa van sociale organisaties en instellingen in stand te houden.
Op institutioneel vlak moet Cassandra verder nadenken over het soort instellingen dat het meest geschikt is om de welvaart en vrijheid van onze bevolking in onze geglobaliseerde wereld in stand te houden. Behoudens de oplossing van de acute Belgische kwestie moet nagedacht worden of de huidige natiestaten geen plaats moeten ruimen voor internationale instellingen die zich beperken tot algemene spelregels enerzijds (dus geen internationale superstaat à la Verhofstadt) en anderzijds zeer flexibele lokale of regionale structuren die instaan voor de verzorging van lokale publieke goederen.
Tenslotte moet Cassandra durven nadenken en het debat aangaan over de toekomst van onze Westerse beschaving. Deze beschaving, waarop linkse intellectuelen voortdurend schimpen, is erin geslaagd aan haar bevolking een sterke combinatie van vrijheid en welvaart te bieden. Deze combinatie wordt nu bedreigd. Door de internationale competitie enerzijds, door de aanwezigheid van een groep reactionaire Islam-fundamentalisten anderzijds. We moeten verder nadenken over wat tot de kern van onze beschaving behoort en wat niet, en wat we als absolute voorwaarde stellen tot integratie in deze beschaving.
Cassandra wil er ook voor zorgen dat de standpunten en de politieke en legislatieve initiatieven van onze partijpolitieke partner kwalitatief hoog blijven en een coherentie blijven vertonen met onze rechts-liberale lijn. Daardoor kan vermeden worden dat er lukraak en op basis van de waan van de dag mediatieke ballonnetjes worden gelanceerd om toch maar in het nieuws te komen.
Cassandra is tenslotte ook volksopvoedend vergeef me dames en heren dit ouderwetse maar toch mooie woord. De klassieke zuilpartijen het superkartel van rood- blauw - oranje- hebben dit project van volksopvoeding losgelaten. Nadat hun zuilorganisaties verworden waren tot leveranciers van overheidsbetrekkingen of andere privileges, zijn ze nu uitgegroeid tot kiesverenigingen die op gezette tijden worden gemobiliseerd om de affiches van de pluche kopstukken te plakken. Cassandra wil de draad van de volksopvoeding terug opnemen. We willen een wijd forum scheppen de elektronische ontwikkeling helpt ons daarbij enorm- om zoveel mogelijk mensen- ook al behoren zij niet tot de groep van zelfverklaarde intellectuelen- in maatschappelijke debatten te betrekken.
Dames en heren, de uitbouw van Cassandra en LDD luidt een periode in van creatieve destructie- om een term van Schumpeter te gebruiken- op de politieke markt in Vlaanderen. Onze opgang zal leiden tot een drastische herschikking van politieke krachten. De bestaande politieke partijen zullen zich moeten herpositioneren tegenover de onstuitbare ontwikkeling van eigentijds rechts: een rechts, bevrijd van elke smet van racisme, van ouderwets gemoraliseer en van hooghartig elitisme.
Cassandra is de intellectuele poot van een beweging in Vlaanderen en Europa, een beweging die staat voor een samenleving gebouwd op vrijheid en verantwoordelijkheid, voor economische ondernemingszin, voor decentralisatie van een afgeslankte politieke macht, voor de beginselen van volstrekte meningsvrijheid, voor tolerantie, voor geloof in wetenschappelijke vooruitgang, de waarden die de Westerse beschaving groot hebben gemaakt.
Cassandra nodigt elke Vlaamse burger, van welke afkomst zij of hij ook is, tot welke filosofisch-religieuze strekking hij of zij ook behoort, aan ons project mede te werken.
Enige comment hierop geven wij niet... hoe zouden we durven ! We hebben ons dan ook slechts beperkt door wat tekststukken in het vetjes rood & al dan niet onderlijnd te markeren...
Mààààrrr... effe terzijde... *GRIJNS*
...
24.1.08
Boudewijn maakt Ugent blaasjes wijs
Gelezen in De Standaard:
Professor Boudewijn Bouckaert is op het matje geroepen bij de Gentse rector Paul Van Cauwenberge. Lijst Dedecker hield maandag zijn nieuwjaarsreceptie in een aula van de Universiteit Gent - zonder toestemming. Bouckaert speelt de vermoorde onschuld. Hij had de aula gereserveerd voor een academische zitting van Cassandra, de denktank waaruit LDD is ontstaan. 'Dat de media het hebben over de nieuwjaarsreceptie van LDD, daar kan ik weinig aan doen.'
Als laatste in deze rij, geven wij u de beschouwing "Versleten elites", alweer een schrijfseltje van de hand van Professor Boudewijn Bouckaert... & ook hier citeren wij integraal
...
Versleten elites
Gepost om 03-05-2008 10:20:34
Elites en democratie vormen geen tegenstrijdigheid. Elites zijn uitverkorenen, die door allerlei processen zoals opvoeding en verdienste, maar ook door intriges, intimidatie en geweld, op het maatschappelijke voorplan zijn gekomen. Elites zijn antidemocratisch wanneer zij een gesloten karakter vertonen en een monopolie weten te vestigen op het bestuur. Adel, kerk, gildes en vakbonden, leger en loge hebben zich hieraan bezondigd. Democratie betekent ondermeer dat de macht kan roteren tussen competitieve elites. Welke elite het bestuur in handen krijgt wordt dan bepaald door een mechanisme dat deze elites zelf niet kunnen controleren. Meningsvrijheid, vrije en geheime verkiezingen zijn hier de sleutelelementen. Dit verklaart waarom gevestigde elites bestendig aan dit mechanisme willen morrelen via kiesdrempels, politieke correctheid en cordon sanitaire.
Naar aanleiding van de aanhoudende regeringscrisis vorige zomer verklaarde Mark Eyskens dat christendemocraten, socialisten en liberalen dit land hebben gemaakt en het aan hen toekomt dit land te hertimmeren. Aan het traditionele trio komt dus een eeuwig ius primae noctis toe. De rest - VB, LDD, Groen, N-VA en Spirit, nu al ongeveer 40 % van het Vlaamse electoraat- is grut want, aldus filosoof Sanders in deze krant, endemisch niet in staat om compromissen te sluiten. Erger nog, de groei van het politieke grut is er de oorzaak van dat het traditionele trio tot een eeuwige paringsdans wordt veroordeeld en de democratie wordt uitgeschakeld.
Zouden we misschien de causaliteit mogen omdraaien en stellen dat het grut maar groeit omdat het traditionele trio er niets meer van bakt? Ons land (of onze landen) zit in vele knopen en ze worden ontward noch doorgehakt. Een elite toont maar zijn bestuurskracht als het knopen kan doorhakken en bereid is de fall out ervan er bij te nemen. Om het in Vlaamse café-praat-termen te zeggen: de beslissing nemen, je vest over je hoofd trekken en zien of je nadien nog leeft. Dat durft het trio niet meer. Voorbeelden te over. Neem nu BHV. Een dossier met een logische en rechtmatige oplossing, nl. splitsen. Een dossier waarvoor een eenvoudige procedure bestaat, nl. een meerderheidsstemming in het parlement. De twee leden van het trio die nu aan het stuur staan durven de knoop niet doorhakken uit schrik voor de fall out. Zij laten liever de boel verzieken in een uitzichtloos onderhandelingsmoeras. Het grut zal verder groeien.
Neem nu onze hoge fiscaliteit en parafiscaliteit. We kunnen deze niet verminderen omdat we hoge overheidsuitgaven en uitkeringen hebben. Maar omdat we met een hoge fiscaliteit en parafiscaliteit zitten moeten we veel uitkeringen betalen. Hoge arbeidskosten en werkloosheidsvallen verklaren dit verband. Hoe doorbreken we deze vicieuze cirkel? Verlaag misschien drastisch de fiscaliteit en parafiscaliteit en verslank de overheid zodat de overheidsuitgaven en het aantal uitkeringsgerechtigden dalen. Het trio durft deze knoop niet doorhakken. Het ACV-ABVV-kartel, dat dank zij de christelijke kalender donderdag gelijktijdig paradeert, heeft een fatwa uitgesproken tegen iedereen die aan ons prachtig, maar in de toekomst onbetaalbaar, Belgisch sociaal model wil tornen. De financieringsproblemen zullen toenemen. Europa geeft nu al een onvoldoende aan de begroting. Het grut zal verder groeien.
In de pers werd wat lacherig gedaan over het LDD-Congres van vorig weekeind. Men had het over SUV-bezitters die ongeremd door de samenleving willen razen. Elke partij heeft zijn folklore en de clichés, hierop gebaseerd, vormen voer voor leuk politiek cabaret. Clichés zijn soms ook oogkleppen die het zicht op het meer interessante beletten. Waarom getroosten de LDD- busters zich niet eens de moeite naar de sociaal-economische voorstellen van deze partij te kijken? Niet dat deze voorstellen onaantastbare waarheden bevatten en te nemen of te laten zijn. Wel omdat een diepgaand maatschappelijk debat over ons sociaal model dringend noodzakelijk is en een partij, die zich de moeite getroost daarin knopen te willen doorhakken, tenminste het krediet van een debat verdient. De fatwas van de syndicratische elites en hun academische sycophanten zullen niet beletten dat de onvrede met het falen van het traditionele trio blijft toenemen. Uit het politieke grut zal wellicht, via een Schumpeteriaans proces van creative destruction een nieuwe politieke elite groeien. Een elite die de structuur van het Vlaamse politieke landschap grondig herverkavelt. Welke rol LDD in deze herverkaveling zal spelen valt moeilijk te voorspellen. Gering zal ze echter niet zijn.
...& Ook hier waren wij zo vrij om wat tekststukken in het vetjes rood & al dan niet onderlijnd te markeren...
Màààrrr... dóór & dóór slecht als we zijn...
Onze ongeoorloofde en vervelende commentaar !!
Laten we misschien dit àlles eens sterk uitvergroot in een zwart/wit-contrast stellen...
Het is intussen overduidelijk dat de welvaartstaat & zorgstaat België voor de "Denktank" Cassandra ~de ideologische gedachtenb(r)ouwers van Jean-Marie Dedecker & zijn LDD~ een complete doorn in het oog is. Telkens opnieuw zien wij een aanval gericht op de sociale verworvenheden van de ″Kleine Man″ ingezet worden & in dit geval is dat de groep van uitkeringsgerechtigde werklozen. Men stelt het hier allemaal voor alsof het hier om een groep mensen gaat die zich in een "profitariaat" van werkloosheid wentelen & dat die zoveel "plezier" aan hun werkloosheid ondervinden, dat ze liever werkloos blijven dan ze zouden werken... Alsof de 400.141 (juni 2008) uitkeringsgerechtigde werklozen het zo leuk vinden om werkloos te zijn & géén moeite zouden doen tot het vinden van een job !! ...& méér nog stelt men het, alsof deze groep dan nog eens zelf verantwoordelijk zou zijn voor hun werkloosheid !!
Wij merken dus ook verder op dat het aandeel van het patronaat ~de werkgever~ & die zijn verantwoordelijkheden altijd buiten beschouwing worden gelaten &/of worden geminimaliseerd. Enig aandeel &/of enig verantwoordelijkheid in de economische crisis &/of malversaties komen ook nooit aan bod !! Tenzij geplaatst in een context van dat zij ~ocharme~ "slachtoffer-zijn" vanwege bestuurlijke inmenging &/of fnuikende regelgeving die hun "vrije markt" dan beperkt... Want binnen de context van het Libertaire Gedachtengoed mag deze Libertaire Vrije Jongen uiteraard niet beknot worden in z'n "vrije handel & wandel" !! Vakbonden & hun CAO's (Collectieve Arbeids-Overeenkomsten) dienen dus tot een minimum herleid te worden & liefst vanal nog meteen worden afgeschaft. Een begrip dat de libertariërs inderdaad volledig willen zien verdwijnen & vervangen zien worden door de te onderhandelen individuele arbeidsovereenkomst zonder het keurslijf van CAOs die o.a. per sector minimumlonen opleggen, wat natuurlijk een doorn in hun oog is.
Het is inderdaad niet meer & niet minder hun bedoeling om aan de laagste voorwaarden kunnen aan te werven, zonder enige overheids- laat staan vakbondsinmenging !! Zij beweren dat de wet van vraag en aanbod zelf de regelende factor zal zijn om het loonniveau per onderneming of per sector te bepalen in onderlinge concurrentie, maar dit is niet meer dan pure & complete nonsens. Voor hooggeschoolde arbeid kan dit principe inderdaad tijdelijk werken zoals o.a. het voorbeeld van informatici ons leert. Maar dat is wel een tijdelijk fenomeen, want zodra de vraag ernaar verzwakt volgen ook de massale afdankingen !! (ZONDER degelijke vergoedingen !!) ...& wordt er vervolgens terug aangeworven aan véél lagere lonen & véél slechtere arbeidsvoorwaarden !!
Voor minder hooggeschoolde & in het bijzonder laaggeschoolde arbeid leidt dit systeem zonder sectoriële minimumlonen tot een regelrechte sociale ramp, vooral omdat de libertariërs, & dit in tegenstelling tot traditioneel rechts, helemaal géén bezwaar zien in het importeren van ″vreemde & aldus ~zéér~ goedkope″ arbeidskrachten. Hiermee worden o.a. nu reeds in sectoren zoals onderhoud de huidige minimumlonen serieus onder druk gezet en dreigen in het totaal libertaire systeem nieuwe slavernijtoestanden !! ...& voor de duidelijkheid, je moet je maar gewoon indenken op welke manier een schoolverlater van 18 jaar zonder enige ervaring zijn individueel loon zal moeten onderhandelen tegenover een gehaaide patroon indien er geen minimbarema zou zijn ?!
Kortom... als het van deze frisse knapen afhangt loopt u dus de kans dat u als werknemer binnenkort zult competitief mogen onderhandelen over het loon dat u wenst te verdienen. ...& vergis u daarin aub niet, want zij die voor de laagste prijs zullen willen werken zullen het dus winnen op u. Met andere woorden, elk van de sociale verworvenheden waar heeldere generaties voor ons, met veel bloed, zweet & tranen hebben voor gevochten zullen met één pennentrek compleet worden teniet gedaan !!
...& We spreken dan nog niet over alleenstaande moeders, invaliden &/of andere zeer zwakke groepen In feite willen ze hier het integraal toepassen van het sociale systeem dat nu reeds in het grootste deel van de derde wereld wordt toegepast (cfr China, india, e.d.m.) Zij zullen wel roepen dat er controlemechanismen zullen blijven bestaan, maar nergens leggen ze uit hoe ze dat zullen verwezenlijken in een totaal ontvette staat. Want géén bestuurlijk controle-apparaat betekent ook géén controle !!
Al diegenen die ″de staat″ als instrument aanvallen (en hiermee wordt niet bedoeld dat men de staat niet moet trachten optimaal te laten functioneren zonder massale politieke benoemingen bijvoorbeeld !!) mogen niet vergeten dat de staat als begrip werd uitgevonden in de 19de eeuw om de zwaksten te beschermen, wat natuurlijk niet altijd gelukt is, maar toch nog altijd beter was dan in de periodes tevoren . Wat links van rechts steeds zal onderscheiden is, namelijk het begrip en de invulling van van dit begrip staat. Voor rechts is alleen de markt nodig zonder veel regulering, voor links is er de markt (zelfs bij de hevigste communisten !!) maar is er in min of meerdere vorm een regulering nodig om te beletten dat er massale misbruiken zouden gebeuren, vandaar het ontstaan van de sociale wetgevingen waarvan België één van de beste ter wereld heeft !!
België is voor deze libertariërs al lang een doorn in het oog, omdat het bewijst dat een goed uitgebouwde sociale wetgeving perfect kan samengaan met een stevige economie !! Dit voorbeeld moet dus kost wat kost vernietigd worden ofwel door de economisch demagogische taal van de rechtse denktanks à la Cassandra ofwel desnoods door nationalisme dat beweert dat de ″andere″ (deze keer de Walen en Brusselaars) potverteert op kap van de noest werkende bevolking (morgen vinden ze wel een paar andere groepen die dan als ene groep ″profiteert″ & de andere die ″noest werkt″). In andere staten zoals o.a. Scandinavië trekken deze ″denkers″ veel resoluter de racistische kaart zoals o.a. in Denemarken om profitariaat van noeste werkers te onderscheiden !! Met andere woorden, men speelt de ene ″Kleine Man″ die hard labeurt uit tegen de andere ″kleine Man″ ~de sukkelaar die uit de boot valt~ terwijl de Libertaire Koorknapen intussen toch maar mooi met de vette winst gaan lopen... Of wat dacht u van onze Vlaamse ondernemers die naar China trekken, terwijl ze hier een sociaal kerkhof achterlaten...
Onder dezelfde noemer : "Een doorn in het oog" ligt het pijn-punt "sociale zekerheid"...ook hier kunnen de gedachtenbrouwers van het LDD het niet vinden met het "zorgstaat"-model. Als het van deze jongens & meisjes afhangt, krijgen we hier morgen een Amerikaans Model in de maag gesplitst, waarbij iedereen, ~ongeacht~ voor zichzelf zal MOETEN zorgen !! Met andere woorden de complete afbraak van het op dit moment bestaande model van sociale zekerheid. Géén ziekenfondsen meer zoals nu, maar gaande naar de complete & vooral zéér dure privé-verzekering !! ...& wie dus de pech heeft van géén geld te hebben & aldus niet in de mogelijkheid is om een privé-verzekering af te sluiten, die zal aldus ook compleet uit de boot vallen & van niets kunnen genieten !!
In simpele bewoordingen gezegd, gezondheidszorg, ziekenhuizen, scholen, openbaar vervoer, de post, openbare diensten, gevangenissen... kortom àlles wat kàn geprivatiseerd worden, zal ook geprivatiseerd worden...
Ook taksen & belastingen zijn voor deze frisse jongens een pijnpunt... Als het van hen afhangt, verdwijnen de verschillende belastingsschalen & betaalt iedereen evenveel... dus gedaan ermee dat de sterkste schouders de grootste hap betalen !!En voor alle duidelijkheid, daarmee bedoelen we niet de gemiddelde loontrekkende, want dit zijn kleine visjes in vergelijking met de grote jongens die wij bedoelen !!Onze Libertaire knapen zouden gewoonweg van al het liefst niet meer belast worden & ze zullen er ook àlles aan doen om dat mogelijk te maken indien zij het voor het zeggen krijgen !!
Wij kunnen u alvast aanraden van een van onze volgende beschouwingen die eerstdaags hier zal verschijnen over "Het Libertair Gedachtengoed" eens grondig te lezen !
...
En om effe te duiden dat het nergens goed gesteld is met de werkgelegenheid... & dat het dus voor onze Libaire Boy's maar mooi mee genomen is om zich effe af te zetten tegen het vermeende sociale profitariaat van werklozen...
...
25.1.08
Minder dan 2 dollar per dag voor 1,3 miljard arbeiders
De Standaard schrijft: "Wereldwijd verdient een zesde van alle arbeiders niet genoeg om ervan te leven. Dat blijkt uit het jaarlijkse rapport van de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO) over de mondiale trends inzake werkgelegenheid en werkloosheid."
"Volgens de IAO zijn 190 miljoen mannen en vrouwen officieel werkloos. Dat is iets meer dan 6procent van de bevolking op arbeidsleeftijd, die geraamd wordt op 3miljard. De werkgelegenheidsgraad bedraagt 61,7 procent.
Vorig jaar kwamen er wereldwijd 45miljoen banen bij en bleef de werkloosheid vrijwel constant.Maar dit jaar zouden er 5miljoen werklozen kunnen bijkomen als gevolg van de economische conjunctuurverzwakking en de rem op nieuwe werkgelegenheid.
Niet alle jobs voldoen aan de minimale kwaliteitsnormen inzake lonen en arbeidsvoorwaarden, aldus IAO-directeur Juan Somavia.' Bijna de helft van alle werknemers is bijzonder kwetsbaar omdat hun inkomen te klein is om boven de armoedegrens uit te komen.' Liefst 1,3 miljard werknemers verdienen geen 2 dollar per dag en hun werkomstandigheden zijn vaak gevaarlijk en ongezond.
Vorig jaar is het belang van de dienstensectoren wat groter geworden op de wereldarbeidsmarkt. De diensten zijn goed voor ruim 42% van alle banen, tegen bijna 35% voor de landbouw. De industrie haalt ruim 22%. Aan de gestage daling van de industriële werkgelegenheid lijkt volgens de IAO een einde gekomen te zijn."
Na onze vorige commentaren, lijkt ons nieuwe commentaar totaal overbodig...
Laat ons misschien alleen zéér duidelijk stellen dat deze heerschappen als meer dan gevaarlijk mogen aanzien worden voor onze welvaartstaat met z'n zorgmodel... U zou immers wel eens de volgende kunnen zijn die in het straatje van de werkloosheidheid terecht komt !! Gelieve dat niet te vergeten !!
De Ideologische Denktank van Dedecker & Co... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XVIII-b
Begin deel (b) ...Het vervolg...!!
Maar dit allemaal geheel ter zijde uiteraard...
...
We gaan onverdroten verder...
Ooit was Bouckaert & zijn ~voormalige (?)~ eigen ~rechtse~ "Denktank" Nova Civitas gelinkt aan de VLD. Sinds een aantal uitspraken van hem, die bij de VLD blijkbaar in het verkeerde keelgat zijn geschoten werd hij uit het partijbureau verwijderd & zit hij bij De Decker. We laten Professor Boudewijn Bouckaert zelf aan het woord & voor alle duidelijkheid, wat we vonden dateert nog van uit zijn VLD-periode.
We geven dit te kennen & te lezen om u enigszins een idee te geven waar Boudewijn Bouckaert voor staat...
We beginnen met een interview met de krant De Morgen, een interview van Filip Rogiers & Ruud Goossens met Matthias Storme & Boudewijn Bouckaert :
...& wij citeren het hier helemaal voor u :
NVDR : voor enige duidelijkheid te scheppen in deze tekst, hebben we de vraagstellingen in het rood gezet... de quoters hun naam onderlijnd & hun quotes in italic gezet !
De 'public intellectuals' van N-VA en VLD: Matthias Storme en Boudewijn
Bouckaert
"wat men links noemt, is veel meer een blok dan wat men rechts noemt"
Filip Rogiers en Ruud Goossens
De Morgen 24-01-2004
Noem de heren rechts, en ze sputteren in het begin wat tegen. Maar laat de
woorden 'rechtse frontvorming' vallen, en de ogen beginnen te glinsteren. De
ene noemt zichzelf een liberale conservatief, de andere een conservatieve
liberaal. De ene is bij de N-VA, de andere bij de VLD, maar beiden zijn toch
eerst academici, juristen, en daarna pas politici. Matthias Storme is
gewezen voorzitter van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen,
Boudewijn Bouckaert de huidige.
Matthias Storme beleefde zijn moment suprême toen de Volksunie implodeerde
en Geert Bourgeois zijn N-VA oprichtte. Eindelijk een kans om te bewijzen
dat er een verschil is tussen conservatieve flaminganten en extreem-rechts.
En Boudewijn Bouckaert, die op de rechterbuitenbaan van de VLD de denktank
Nova Civitas leidt, zag zijn mooiste politieke dagdroom dichterbij komen
toen Guy Verhofstadt, na zijn defenestratie door de CVP in 1987, even
overwoog om van de PVV de spil te maken van een zogenaamde Forza Flandria.
Dat dat rechtse front er na al die jaren nog altijd niet is, wijten zowel
Bouckaert als Storme aan de overmacht van de Franstaligen in België, aan het
cordon sanitaire, aan de homogeniteit van het linkse blok en de
beginselloosheid van rechtse machtspolitici. Kortom aan zowat alles, behalve
aan de mogelijkheid dat de Vlaamse kiezer er gewoonweg geen pap van lust.
Maar de droom kan niet stuk. De komende maanden organiseert Nova Civitas
opnieuw een lezingenreeks onder de titel: 'Centrumrechtse frontvorming in
Vlaanderen: een bittere noodzaak?'. Van de vier partijen die volgens
Bouckaert kunnen en moeten bijdragen tot zo'n front - CD&V, VLD, N-VA en
Vlaams Blok - nodigde hij telkens een duo uit: een partijman en een
geestesgenoot die dezelfde partij liever in een groter rechts verband ziet.
Voor de VLD was de partijman aanvankelijk Hugo Coveliers, maar toen die
zichzelf bijna uit de partij zette, nodigde Bouckaert dan maar Rik Daems
uit. Coveliers mag nu voor Daems dezelfde rol spelen als Trends-man Frans
Crols voor Blokker Frank Vanhecke. Ooit zagen al die heren in christelijke
vakbondslui à la Jef Houthuys dé sta-in-de-weg voor een verzamelde
rechterzijde, nu is dat - jawel, daar is hij weer - de cafébaas uit Hasselt,
onder de bescherming van een Italiaanse migrant uit Mons. Zo luidt althans
de aanhef van de uitnodiging voor de lezingenreeks: "Steve Stevaert wil zijn
progressieve partij als nooit tevoren op het politieke schaakbord plaatsen.
CD&V noch VLD bieden daar een gepast centrumrechts antwoord op. Niet-links
Vlaanderen staat in de kou. Dreigen we af te glijden naar een rechts
Vlaanderen met enkel linkse politieke vertegenwoordigers?"
U bent er beiden van overtuigd dat de grondstroom in Vlaanderen
conservatief-rechts is. Echt sterk kan dat 'rechts Vlaanderen' toch niet
zijn als het zich altijd weer laat ringeloren door links?
Storme :"Ik ben wel conservatief, niet rechts. Ik heb een hekel aan
totalitarisme, ik wantrouw de overheid en de macht in het bijzonder. Ik
wantrouw grote politieke projecten en ik geloof niet in de maakbaarheid van
de samenleving, maar anders dan een conservatieve liberaal zoals Boudewijn
pleit ik niet enkel voor vrijwillig gekozen verbanden tussen de mensen. Ik
geef wel toe dat conservatieven meestal in centrumrechts een bondgenoot
vinden."
Bouckaert :"Ik denk inderdaad dat de meerderheid van de Vlaamse bevolking
veeleer centrumrechts denkt, terwijl de Belgische regering een van de meest
linkse in heel Europa is. Dat komt door een samenloop van omstandigheden. In
Wallonië zijn eigenlijk alle partijen, inclusief de Mouvement Réformateur
(MR), centrumlinks. De linkse minderheid in Vlaanderen, de SP.A,
collaboreert - excuus voor het beladen woord - met die verpletterende
centrumlinkse meerderheid in Wallonië. Dat onaangename gevoel valt toch niet
te ontkennen, als je ziet hoe het stemrecht voor niet-Europese vreemdelingen
iedereen door de strot wordt geramd tegen een meerderheid van de Vlamingen
in?"
U bent beiden juristen, legalisten ook, nemen we aan. Voor het
migrantenstemrecht is er nu eenmaal een parlementaire meerderheid.
Bouckaert :"Ik ben inderdaad een legalist, en als dat stemrecht wordt
goedgekeurd aanvaard ik het ook als democraat."
Storme :"Maar ik aanvaard niet dat Franstalige dictaat over Vlaanderen."
Bouckaert :"Het zet op lange termijn de werking van het federale België op
de helling. Dat had Achille Van Acker goed bekeken toen er in 1950 een
referendum werd gehouden over de vraag of Leopold III al dan niet terug
mocht keren naar België. Een absolute meerderheid van Vlamingen was daar
voor, een meerderheid van Walen tegen. De meerderheid van de Belgen was dus
voor. Toch zei Van Acker dat Leopold niet kon terugkeren tegen de
meerderheid van een bevolkingsdeel in. De federale logica werd daar
gerespecteerd. Ik vind dat SP.A en MR die reserve ook aan de dag hadden
moeten leggen inzake het migrantenstemrecht."
Storme :"Als men niet in staat is om in beide gemeenschappen een meerderheid
te halen, moet de bevoegdheid gewoon worden overgeheveld naar de
deelstaten."
Bouckaert :"Ik ga daar minder ver in. Ik zie het meer als een regel van
politieke wijsheid, dat je niets bruuskeert waar in een van de beide
landsdelen gewoonweg geen meerderheid voor is. Maar er is nog een tweede
reden waarom de rechtse meerderheid de duimen moet leggen voor een linkse
minderheid, en dat is het compleet opzijschuiven van het Vlaams Blok. Het
hele politieke spel speelt zich af in een spectrum van 80 in plaats van 100
procent van de Vlamingen. Als de linkerzijde 25 procent haalt op een totale
pot van 80 in plaats van 100 maakt dat links automatisch al groter."
Die 80 procent heeft wel in de volle wetenschap op partijen gestemd die
vooraf een coalitie met het Blok uitsloten. En het Blok speelt wél mee in
het parlement, zie de stemming over de kieskringen.
Bouckaert :"Dat klopt deels. Er is nog een derde reden waarom een linkse
minderheid toch de lakens uitdeelt. Tachtig procent van de intellectuelen en
journalisten in Vlaanderen stemt links."
Wij zijn dus zo machtig dat we erin slagen om al die in se rechtse Vlamingen
toch iedere keer weer 'links' te laten stemmen?
Bouckaert :"Wel euh..."
Storme :"(wuift weg) Ik zal u zeggen hoe het zit: datgene wat men links
noemt, is uiteindelijk veel meer een blok dan wat men rechts noemt."
Nochtans zit dat mythische 'links' in uw analyse dan ook verspreid over
Groen!, SP.A, CD&V en VLD.
Storme :"Wat men rechts noemt, is in elk geval een brede waaier die veel
minder monolithisch is dan de linkerzijde. Overal in Europa waar een rechtse
meerderheid is, is die meestal opgesplitst over vrij veel partijen. Alleen
in Duitsland is de CDU erin geslaagd om liberalen, christen-democraten en
conservatieven in één partij samen te brengen."
Als de rechtse onderstroom in Vlaanderen zo sterk is als u beweert, hoe komt
het dan dat alle pogingen om tot een soort Forza Flandria te komen al
anderhalf decennium vruchteloos blijven? En dat het zelfs niet lukte in
1999, toen de grootste linkse partij in Vlaanderen ocharme 15 procent groot
was?
Bouckaert :"Het is een minderheid die in de praktijk veel macht uitoefent.
Ik moet toegeven dat ik niet denk dat er een verpletterende rechtse
meerderheid is in Vlaanderen. Maar de huidige structurering van de politieke
markt is niet gezond. We moeten naar een moderner systeem waarbij je een
grote centrumrechtse en een grote centrumlinkse partij krijgt. De SP.A is op
de goede weg. In zo'n constellatie zie ik ongeveer de helft van de VLD naar
de sociaal-democratie overstappen. Veel VLD'er zijn geen echte liberalen,
maar veeleer sociaal-democraten - weliswaar met iets meer oog voor de noden
van het bedrijfsleven dan partijsocialisten."
Zijn Guy Verhofstadt, Karel De Gucht en Patrick Dewael sociaal-democraten?
Bouckaert :"Dat moet u eens aan hen vragen."
Behoren ze volgens u bij de helft van de VLD die bij een hergroepering in
een tweestromenland naar het kamp van de sociaal-democraten overstapt?
Bouckaert :"Ik denk het wel. En hetzelfde geldt voor de helft van CD&V."
Dus is links in Vlaanderen toch niet zo minoritair als u het graag
voorstelt.
Bouckaert :"Ik denk dat het ongeveer fiftyfifty is. Kameraad Steve Stevaert
heeft geen ongelijk als hij zegt dat een massa mensen in Vlaanderen
socialist is zonder het zelf te beseffen. Een moderne sociaal-democraat à la
Frank Vandenbroucke heeft volgens mij inderdaad een potentieel van zo'n 40
procent. Ik denk dat er ongeveer een even groot blok te verzamelen moet zijn
rond enkele centrumrechtse ideeën: mensen die zoals ikzelf grosso modo voor
de vrijemarkteconomie en een sterk afgeslankte staat zijn, met een sterke
nadruk op het gezin en de integratie van migranten, pro Navo en binnen
Europa voor meer macht voor zelfstandiger regio's."
Als die groep zo sterk is, is het toch verwonderlijk dat de enige politici
die je nu en dan hardop hoort dromen van zo'n rechts-conservatieve bundeling
van de krachten doorgaans zonderlingen in hun eigen partij zijn? Hebt u
enige affiniteit met een Ward Beysen of een Johan Weyts?
Bouckaert :"(aarzelt) Ik heb er sympathie voor, maar het zijn, euh,
inderdaad niet de zwaargewichten. Die zitten op dit moment vast in de
huidige politieke constellatie."
Storme :"Die constellatie maakt een machtswissel ten gronde onmogelijk."
Zou het niet zo kunnen zijn dat die 'zwaargewichten' uit overtuiging niets
zien in uw rechts blok?
Bouckaert :"Guy Verhofstadt stelt zich linkser op dan hij is, door de macht.
Door de Belgische politieke constellatie waarin hij zit."
Verhofstadt heeft omstreeks 1990 zeer kort geflirt met de gedachte van een
Forza Flandria. Toen hij het geweer van schouder veranderde en koos voor een
meer progressieve koers, zat hij nog in de oppositie. Dus met machtsdeelname
of concessies aan de PS zal het wel niets te maken hebben gehad. Nogmaals,
misschien wenst hij uw rechts Vlaanderen gewoon niet?
Bouckaert :"Ach, de omslag is er natuurlijk gekomen na de verkiezingen van
1995. De VLD had tot dan een zeer goed klassiek liberaal programma, ook voor
de sociale zekerheid. We hebben door de heel handige electorale campagne van
Louis Tobback toen - 'Uw sociale zekerheid' - de verkiezingen niet gewonnen
zoals we ze gewonnen zouden moeten hebben. Toen heeft de elite van de VLD
beslist om de scherpe kanten van het programma weg te moffelen."
"En in 1999 hebben ze en stoemelings gewonnen. Ze dachten dat de CVP de
sterkste zou blijven en dat er een oranje-blauwe regering uit de bus zou
komen. Wij, van Nova Civitas, zeggen vandaag: VLD, keer terug naar uw roots.
Werk aan een verruiming, aan een centrumrechtse partij die in staat moet
zijn om op langere termijn de rechterzijde van CD&V, een pak van het Blok en
de N-VA aan te trekken."
De politici die nu de lakens uitdelen in de VLD verraden volgens u dus hun
partij?
Bouckaert :"Dat is een zwaar woord. Die mensen denken aan hun postje, hé.
Verhofstadt was in 1999 zesenveertig jaar en dacht: als ik me hard blijf
opstellen, komt mijn tijd misschien nooit meer. Het is menselijk, je ziet
het bij alle politici. Wat ik spijtig vind, is dat er in de VLD geen
tegenmachten bestaan. Het is niet pretentieus bedoeld, maar er zijn te
weinig public intellectuals zoals Matthias en ikzelf. Er zijn veel te weinig
mensen in de VLD die durven recht te staan en met enig gezag kunnen zeggen:
Verhofstadt, u dwaalt!"
Met permissie, maar wie is Boudewijn Bouckaert? Ook al is de huidige koers
van de VLD ideologisch niet liberaal naar uw zin, het heeft de partij geen
windeieren gelegd.
Bouckaert :"Dat is juist. Hoewel, van 20 naar 24 procent is nu ook de wereld
niet . En de VLD heeft er een hoge prijs voor betaald. We hebben enorm veel
mensen binnen moeten pakken. Ideologisch is de VLD een konijnenkot. Van een
Hugo Coveliers tot een Patrik Vankrunkelsven, die met extreem-linkse
manifestanten over het hek van Kleine Brogel klautert. Maar ik moet
toegeven, voorlopig lukt het nog altijd. Toch vind ik het niet de goede
richting omdat het een abnormaal versplinterde situatie in het Vlaamse
politieke landschap teweegbrengt. Bovendien verzwakt het ook de positie van
Vlaanderen."
Storme :"De Belgische machtsstructuren zijn nog altijd zeer sterk."
Ziedaar de ultieme verklaring!
Storme :"Maar het ís zo. Als de politieke situatie in Vlaanderen niet zo
gebonden was aan het zuiden van het land, kreeg je een heel ander
landschap."
Hoe ver bent u bereid te gaan om van dat Franstalige juk af te geraken? Onafhankelijkheid lijkt ons in uw geval een
consequente keuze.
Storme :"Och, de grens tussen confederalisme en onafhankelijkheid is veel
dunner dan die tussen federalisme en confederalisme."
Hoe dan ook, u wilt een radicale stap verder. Daarvoor vindt u in Vlaanderen
maar één bondgenoot en dat is het Vlaams Blok.
Bouckaert :"CD&V en VLD zijn ook voor confederalisme. Het staat toch in hun
partijprogramma."
Storme :"Natuurlijk is er een meerderheid voor, maar machtspolitiek belet
verschillende partijen om door te zetten."
In Wallonië is er géén meerderheid voor. Moet hier dan niet de 'regel van de
politieke wijsheid' gelden om het niet door de strot te duwen van een
landsgedeelte dat het niet wil?
Storme :"Elke politieke en intellectuele actie heeft de bedoeling om zaken
te veranderen. Bekijk het historisch: het is altijd in stappen gegaan."
Bouckaert :"België heeft nog nooit in zijn geschiedenis revolutionaire
omslagen meegemaakt. De hele evolutie is er een van geleidelijkheid. Eind
negentiende eeuw was België een ultraliberaal land. In de jaren vijftig kwam
men tot de vaststelling dat het stap per stap geëvolueerd was naar een
sociaal-democratie, zonder dat er ooit een machtsgreep van
sociaal-democraten geweest is. Ook de Belgische staatkundige structuur zal
zo verder evolueren. Ik denk niet dat er ooit een grande soirée komt die het
confederalisme of de onafhankelijkheid zal invoeren."
Storme :"Misschien wel, misschien niet."
Vindt u het wenselijk dat het er komt? En indien er via het Vlaams Blok een
koevoet gebruikt kan worden, neemt u die dan aan?
Storme :"Ik ben geen revolutionair. Als CD&V en VLD hun programma
daadwerkelijk uitvoeren, hebben we het Blok niet nodig. Ik vind wel dat de
bewuste Vlamingen klaar moeten staan indien zich een uitgelezen kans
voordoet om het te realiseren. Maar ik ben niet voor een
verrottingsstrategie waarbij je alle kleine stapjes in de goede richting zou
tegenhouden omdat straks de big bang komt."
Bouckaert :"In het verleden zijn staatshervormingen er gekomen omdat het
Belgische systeem van twee kanten onder druk kwam te staan, af en toe met
forcing van de ene kant om de andere kant van het eigenbelang te overtuigen.
Vlaanderen wilde minder België om zijn taal en cultuur te beschermen,
Wallonië om economisch meer zijn gang te kunnen gaan. Als partijvoorzitter
van de VLD zou ik vandaag ook een forcing proberen. Ik zou met mijn collega
van CD&V een pact sluiten: we stappen niet in de federale regering zonder
een splitsing van een deel van de sociale zekerheid, het spoor en nog wat
zaken. Ik begrijp de afweging van Verhofstadt wel. Hij is bang voor een
implosie van het regime, het land moet toch bestuurd worden, nietwaar? Hij
bedoelt: het land moet toch door mij bestuurd worden, maar goed."
Neemt u er het maatschappelijke programma van het Vlaams Blok voor
Vlaanderen bij, als u samen met hen de Vlaamse onafhankelijkheid dichterbij
kunt brengen?
Storme :"Die partij heeft een aantal fenomenen die mij niet zinnen, maar dat
geldt voor andere partijen evenzeer."
Bouckaert :"Zou onze democratie eronder lijden mocht het Blok een deel van
zijn programma in een coalitie kunnen uitvoeren? Nee. Kijk maar naar
Zwitserland en Oostenrijk. Philip Dewinter verwoordt de dingen soms nog
altijd vrij radicaal, maar strikt genomen zegt hij niets wat niet zou passen
binnen een breed democratisch spectrum. Het zeventigpuntenplan staat niet
meer in hun partijprogramma. Dat overtuigt me nog altijd onvoldoende, maar
een democratie moet dat kunnen incorporeren."
Storme :"Zoals ook met de communisten is gebeurd."
Met het Comité tegen het migrantenstemrecht lijkt het omgekeerde aan de
gang: het Blok probeert conservatieven uit andere partijen te incorporeren.
Storme :"Als jullie voortdurend zeggen dat dit Comité een louter
Blok-initiatief is, wordt het dat ook. Dat is een self-fulfilling prophecy."
Bouckaert :"Anders dan Matthias zou ik er mij niet achter geschaard hebben.
Maar met name de VLD heeft het Blok dan ook alle kansen gegeven om te
scoren. Mijn partij is tegen het stemrecht, een standpunt dat de meerderheid
van de Vlamingen deelt, maar we hebben nagelaten om dan maar rond onszelf
een momentum te creëren."
Storme :"Ik steun dat Comité om uiting te geven aan mijn ergernis dat er
meer en meer wetten door het Belgische parlement worden gejaagd zonder dat
er in Vlaanderen een meerderheid voor is. Eerlijk gezegd, het
migrantenstemrecht is daar voor mij slechts een symbooldossier in. Het baart
mij op zich niet de meeste zorgen. Maar ik vind dat intellectuelen in
Vlaanderen hun nek maar eens moeten uitsteken om de Vlaamse minorisering aan
de kaak te stellen. En als dat moet gebeuren..."
Door mee op te draven in een nummertje van het Vlaams Blok?
Storme :"... door symbolische daden te stellen die inderdaad het cordon
sanitaire doorbreken, dan moet dat maar. Als de andere Vlaamse partijen het
wijzer aanpakten, was dat niet nodig. Ik heb misschien de totaal naïeve
illusie dat een aantal mensen buiten die partij die minorisering binnen
België ook wel zien, mensen die intellectueel op een totaal andere manier
denken. Want ja, ik denk totaal anders dan het Vlaams Blok, maar dat gelooft
u niet, want voor u ben ik hoe dan ook een extreem-rechtse figuur."
Bouckaert :"(gniffelt) Ik vind dat je nog lang op je tanden hebt gebeten,
Matthias."
Storme :"Het is toch waar, ik hoor het tussen de regels door. Ik ben geen
man van grote slogans, wel van nuances en intellectuele eerlijkheid. Het
populisme is mij vreemd. Het heeft misschien zijn democratische nut als
uitlaatklep, maar ik sta er bijzonder terughoudend tegenover."
Blijkbaar toch ook niet zo terughoudend dat het u belet om samen met
populisten de zogenaamde overmacht van de Franstaligen in België aan te
klagen. Kent u in de Belgische politiek iemand die populistischer is dan het
Vlaams Blok? U bent advocaat van Doel 2020. U weet dat het Blok in
havenkringen voor de havenexpansie is, en aan de andere kant van de Schelde
tegen?
Bouckaert :"Dat is zo, Matthias. En zo kun je tientallen voorbeelden geven.
Bij het VEV roepen ze: leve het vrije, Vlaamse ondernemerschap! En als
Europa de havenarbeid probeert te liberaliseren, roepen ze zij aan zij met
het ABVV: handen af van de Vlaamse dokwerkers! Dat kunnen ze alleen maar
omdat ze in de oppositie zitten en nooit verantwoording moeten afleggen."
Storme :"Ze zijn het er intern niet over eens."
Ze lijken het er anders intern wel over eens dat ze overal en op elke plek
de wind moeten volgen om zoveel mogelijk mensen aan hun kant te krijgen.
Storme :"Daar hebt u een punt. Als er één zaak is, enfin, er zijn er meer,
die ik niet aan het Blok waardeer, is het dat ze iedereen gelijk geven. Maar
daarmee vertalen ze, weliswaar in de verkeerde richting, die
individualistische onderstroom in Vlaanderen. Een van de meest asociale
aspecten van het Blok is dat het mee de mentaliteit versterkt van 'de klager
heeft altijd gelijk'. Maar daarin zijn ze geen groter gevaar voor de
burgerlijke samenleving dan andere partijen, en dan vooral de PS. Ook de
antidiscriminatiewetten werken mee aan de fragmentering van de maatschappij.
Ze stoppen iedereen in een hokje. Het grootste gevaar voor de democratie
vandaag is de manier waarop andere partijen dan het Vlaams Blok de
fundamentele vrijheden van mensen beknotten."
Het Vlaams Blok is voor allochtonen geen gevaar?
Storme :"Ik betwijfel dat. Voor bepaalde categorieën van allochtonen is het
Vlaams Blok misschien een probleem, maar geen gevaar. Je kunt niet zeggen
dat het gevoerde integratiebeleid van niet-Blok-partijen de problemen heeft
opgelost."
U stelt het voor alsof wie het Blok afwijst, automatisch alles goed vindt
wat van alle andere partijen komt.
Storme :"Maar u creëert zelf voortdurend die polarisatie door het te hebben
over democraten en niet-democraten."
In uw kijk op de Belgische politiek lijken er soms ook maar twee soorten
mensen rond te lopen: PS'ers en niet-PS'ers.
Storme :"Nee, ik kijk naar de realiteit. Sommige voorstellen van de PS zijn
een gevaar voor de democratie."
Het is geen goede zaak voor de democratie als discriminatie beteugeld wordt?
Storme :"Hoe meer rechten je creëert, hoe meer de echt fundamentele mensenrechten zoals de vrijheid van meningsuiting in de verdrukking komen. Met de
antidiscriminatiewet geef je aan burgers claims tegenover hun medeburgers.
Nu kan elke burger zijn medeburger voor de rechter slepen: 'Ik krijg niet
waar ik recht op heb, u discrimineert mij'. Dat vernietigt de vrijheid in
een burgerlijke samenleving."
Een antidiscriminatiewet wil verhinderen dat de vrijheid van de ene die van
de andere vernietigt.
Storme :"De essentie van vrijheid is discriminatie. Alles wat het leven
zinvol en belangrijk maakt, berust in essentie op discriminatie:
vriendschap, trouw, liefde... Daar maak je keuzes waarvoor je geen
verantwoording verschuldigd bent."
We hebben het niet over wie je wel of niet tot je vriendenkring toelaat. Mag
een bedrijf volgens u aan een uitzendkantoor zeggen: 'Stuur ons geen
vreemdelingen'?
Bouckaert :"Ik vind het laakbaar, maar ik vind absoluut niet dat de overheid
daartegen moet optreden. Als zo'n bedrijf dat doet, snijdt het in zijn eigen
vlees. Ik ga ervan uit dat talenten zoals werklust vrij toevallig verspreid
zijn over rassen en geslachten."
Storme :"De overheid mag niet discrimineren, want zij heeft een monopolie.
De keerzijde daarvan is dat ze een strikte verplichting tot gelijke
behandeling van iedere burger heeft. Maar iemand die gewoon een van de vele
spelers is in de burgerlijke samenleving of op de markt heeft die
verplichting niet. Rechtsregels moeten door iedereen worden toegepast, over
moraliteit kun je van mening verschillen. Iets opleggen waarover
verschillende meningen bestaan, betekent dat je één moraal oplegt aan mensen
die er andere ideeën op na houden."
Maar het gaat niet over meningen opleggen, wel over het uitsluiten of
achterstellen van mensen op basis van afkomst, uiterlijk of geslacht,
kenmerken waar je als individu geen vrije keuze over hebt.
Bouckaert :"Integratie kun je niet juridiseren. Je moet het via de weg van
de vrijwillige actie doen, via voorlichting en overtuiging en eventueel met
collectieve afspraken. Ik ben een klassieke liberaal. De samenleving moet
vooral stoelen op individuele rechten en vrijheden, en de coöperatie tussen
mensen moet op basis van vrijwilligheid verlopen. En ik ben conservatief in
de zin dat ik vind dat die waarden moeten worden beschut tegen mechanismen
van social engineering."
Storme :"Als mensen niet aan de bak komen door vooroordelen die objectief
niet correct zijn, dan gooit een bedrijf inderdaad zijn eigen ruiten in. En
als het om objectieve gegevens gaat waar men geen schuld aan heeft, dan is
het aan de staat om mensen te compenseren voor hun achterstelling."
Bouckaert :"Dat doe je niet door een antidiscriminatiewet, maar door
minimuminkomens en zo meer."
Dus de staat moet de prijs betalen voor de vrijheid van bedrijven en andere
organisaties om te discrimineren?
Storme :"Maar wij zijn de staat. We betalen belastingen, we dragen bij tot
de sociale zekerheid. En u zult mij nooit betrappen op pleidooien voor
minder sociale zekerheid."
Bouckaert :"(lacht) Mij wel, maar goed, ik vind dat je inderdaad niet kunt
dulden dat bepaalde groepen zwaar gemarginaliseerd worden. Mensen kunnen
pech hebben en in een moeras verzeild raken. Ten tweede is het ook voor de
burgerij, om het zo te zeggen, niet verstandig om grote groepen mensen te
marginaliseren."
In welke zin tast een antidiscriminatiewet uw vrijheid aan?
Storme :"Het druist in tegen het recht op vereniging."
Bouckaert :"De loge discrimineert op basis van geslacht. Dat is nu net de
meerwaarde van zo'n vereniging, dat je daar eens kunt vergaderen zonder
vrouwen. U mag dat achterlijk vinden, maar dat moet mogelijk zijn in een
vrije samenleving."
Storme :"Het is een wetgeving die in het nadeel van alle groepen speelt. Dan
is ook een exclusief Marokkaanse vereniging verboden, net als een
organisatie die de deuren expliciet sluit voor mensen wier ouders niet
Vlaams zijn. In de mate dat je in de burgerlijke samenleving het recht op
discriminatie erkent, erken je ook verscheidenheid. Het zal u verbazen, maar
ik ben veel meer geïnteresseerd in vreemde culturen dan al de mensen die
zogezegd het multiculturele bevorderen. Ik probeer me als conservatief en
als anti-universalist juist in te leven in andere culturen en te begrijpen
waarom mensen anders denken.
"Ik tracht ook begrip te hebben voor het islamitische denken en de waarde
ervan in te zien, maar ik heb wel ernstige twijfels over het toelaten van
bepaalde zaken uit die cultuur op ons territorium. Op een territorium moet
je uniforme regels hebben, die voor iedereen gelijk zijn, een minimale
monoculturele sokkel. Dat wil niet zeggen dat ik geen begrip kan hebben voor
afwijkende regels. Alleen kun je de democratie en de burgerlijke samenleving
niet laten functioneren door iedereen volgens zijn eigen wet te laten leven
op hetzelfde grondgebied. Maar ik vind helemaal niet, en daarin verschil ik
grondig van mening met de neoconservatieven, dat we absoluut al onze waarden
aan de hele wereld moeten opleggen en daarvoor oorlog moeten gaan voeren."
Moet de overheid optreden tegen een dancinguitbater die Marokkanen weigert?
Bouckaert :"Ik vind dat niet netjes, maar ik zou het niet bestraffen. Wist u
trouwens dat allochtonen niet zozeer om racistische motieven de toegang
ontzegd wordt tot dancings en dergelijke gelegenheden, maar wel omdat ze de
genderbalans scheeftrekken? Zij brengen hun meisjes niet mee. En dat moet op
zulke plekken een beetje in evenwicht zijn om er een leuke dynamiek in te
houden. Dat vertellen mijn zonen mij, die helaas in de dancingfase zitten,
meer dan mij lief is."
We hebben al minder doorzichtige alibi's gehoord om mensen met een andere
huidskleur de deur te wijzen.
Dit zijn dus zeer verhelderende standpunten... maar of wij ons daar kunnen in vinden is natuurlijk een andere zaak... *GRIJNS*
...
Morgen : ...Boudewijn Bouckaert even toegelicht...
...
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...
Vandaag gaan we verder met het ietsje groffere werk... Namelijk, het her & der nagaan, uitdiepen & uitpluizen van het achterliggende politieke gedachtengoed. Datgene wat er achter deze partij schuil gaat & waar deze partij voor staat.
Heeft de ″Kleine Man″ in het straatbeeld, de ″Jan & Mie Modaal″ dan zoveel baat bij een een partij als de LDD ?!...
...& Vooral, gaat het er ècht met deze partij voor iedereen er zoveel beter op vooruit gaan ?!... Of geldt dat slechts voor enkelen & "wie" wordt er in dat geval beter van... & nog belangrijker, wie zal weer eens de bonen vreten als deze partij aan de macht komt ?!...
...Wat met het programma van LDD ?!... Laten we even naar een promotiefilmpje kijken
"LDD Programmacongres " duur : 10:19 minuten ...
...
Op de site van de Linkse Socialistische Partij vonden we volgende commentaar & uitleg over enkele programmapunten van de LDD & we citeren deze tekst eventjes integraal...
...
donderdag 24 mei 2007
LDD: asocialer dan de liberalen, liberaler dan de sociaal-democraten
De Lijst-Dedecker stelt zichzelf voor als een mogelijk alternatief op de traditionele partijen. In feite krijgen we met Dedecker meer van hetzelfde: een neoliberaal besparingsbeleid gericht tegen de werkenden en hun gezinnen. Het is geen toeval dat Dedecker zelf jarenlang bij de VLD zat en zich aangetrokken voelde tot de N-VA. In de campagne van LDD domineert de persoon Dedecker.
Geert Cool, eerste opvolger op de Senaatslijst
De Lijst-Dedecker staat garant voor een uitgesproken neoliberaal programma dat gericht is tegen de belangen van de werkenden, werklozen, gepensioneerden,... Een beperkt overzichtje.
Ook voor LDD ging het Generatiepact niet ver genoeg. De partij wil dat voor het brugpensioen eerst de minimumleeftijd wordt verhoogd om nadien zelfs te worden afgeschaft. Een volledig pensioen kan pas na 40 jaar werken, met een aanpassing van dat cijfer naarmate de gemiddelde levensduur toeneemt.
De lijst van de Oostendse brulboei wil de werkloosheidsuitkering in de tijd beperken (tot 38 maanden) omdat dit volgens deze partij de enige methode is om de werklozen aan het werk te krijgen. Op het vlak van werkloosheidsuitkeringen wil de partij zowat de helft van het huidige budget zien verdwijnen.
Voor een graaitaks moet je zeker niet bij Dedecker zijn. Zijn partij verzet zich zelfs tegen een belasting op winsten vanop de beurs. Daarnaast wil de partij extra cadeaus voor het patronaat in de vorm van lastenverlagingen.
De sociale zekerheid moet worden afgebouwd voor de LDD. De middelen voor de sociale zekerheid moeten voor de partij niet zozeer uit arbeid komen, maar door indirecte belastingen. Dat zou uiteraard vooral interessant zijn voor het patronaat. Maar er zouden bovendien minder middelen zijn: besparen op de sociale zekerheid is dus gegarandeerd!
Privatiseringen zijn ook gegarandeerd met LDD. Zo moeten het openbaar vervoer en ook De Post (volledig) geprivatiseerd worden.Voorzien in openbaar vervoer is geen kerntaak van de overheid. Dedecker is als snelheidsduivel natuurlijk niet enthousiast over openbaar vervoer. Er is overigens niet veel dat als kerntaak van de overheid wordt gezien in LDD-kringen: Een aantal taken behoren altijd tot deze van de overheid, zoals de bescherming van de openbare orde en de veiligheid.
De voorstellen van de Lijst-Dedecker vormen een doortrekking van het neoliberale beleid dat vandaag reeds wordt gevoerd. Het sluit aan bij wat onder meer de VLD wil en verschilt amper van de programmas van andere neoliberale partijen zoals N-VA, CD&V of SP.a. Alleen doet Dedecker er steeds nog een schepje bovenop: nog net iets liberaler, net iets asocialer,...
...We hebben ons beperkt tot het vetjes afdrukken in 't rood & al dan niet onderlijnd... Gewoon een kwestie van de zaken wat duidelijk te stellen !! Nog enige verdere comment geven van onze kant, lijkt ons dan ook duidelijk overbodig. We zouden ons Jan & Mieke Modaal die hard & noest moet werken voor z'n centjes toch willen aanraden deze tekst toch meermaals eens bevattelijk te lezen & dus ook eens zéér goed na te denken vooraleer ze hun stem op deze partij uitbrengen !! Tenzij u ergens leest dat u als "Kleine Man" in de straat hier beter van wordt ?!... Wij vinden daar nergens iets over terug !!
...
Laten we dus eventjes dieper gaan graven, naar dat Rechtse Front, de Forza Flandria die we gisteren vernoemd hebben ...& We beginnen vandaag onze zoektocht bij de zo ~door de rechtse rakkertjes~ alom gehate krant De Morgen & we publiceren het ganse artikel maar meteen integraal...
...
De Gedachte
Tussenstand: Forza Flandria, of de zorg voor een frisse adem
Het leek een eendagsvlieg: VB-voorzitter Bruno Valkeniers die Lijst Dedecker met het aanbod verblijdt in een Forza Flandriakartel naar de kiezer te stappen. Dedecker zei neen (zij het, voor de goede verstaander, na enig nadenken) en daarmee lijkt dat plan dood en begraven. Voor de eerste en de laatste keer zullen we in deze kolommen Valkeniers gelijk geven bij zijn wat wanhopige verzuchting: "Het is met de Forza Flandria zoals met de 'progressieve frontvorming': hoe meer erover gepraat wordt, hoe verder weg het lijkt."
Gratis, zelfs haast onbetaalbare reclame voor Lijst Dedecker, die nu dankzij zijn grootste electorale rivaal aan de radicaal rechtse kant het aura krijgt van 'winnende coming man'. Gigantische averij en gezichtsverlies voor het VB (naar zijn kiezers) en Bruno Valkeniers (naar het kader van zijn eigen partij). Alle slechts lijkt herbevestigd: het momentum van het VB is voorbij, de twijfel sluipt in eigen rangen, ze moeten trucs als kartels uitvinden om de nakende electorale afstraffing (die ze blijkbaar zelf verwachten) te verdoezelen.
In 2004 stond het VB op het zenit van zijn electorale aantrekkingskracht, toen het eigenlijk de grootste Vlaamse partij was (alleen het Vlaams kartel was een tikje groter, maar dat was dan ook een verbond van twee partijen). In 2006 gaf Patrick Janssens Dewinter zijn eerste oplawaai, en nu zou godbetert Jean-Marie Dedecker het VB de genadeslag toebrengen. Uitgerekend Dedecker, de man die een levenslange vete met Verhofstadt en De Gucht kreeg door zijn aanhoudende oppositie over het cordon sanitaire: ook de recente politieke geschiedenis is grillig en zet zich via redelijk onvoorspelbare meanders verder.
Kortom, die 'Forza Flandria'-zaak is dus afgehandeld? Toch niet. Zij het niet nu, en niet zoals Bruno Valkeniers zich dat vandaag inbeeldt. Het model van Forza Flandria zal niet afsterven, omdat het intellectueel en politiek net zo aantrekkelijk is als dat van progressieve frontvorming (en om dezelfde reden is het zo moeilijk voor elkaar te krijgen: omdat het praktisch en (klein)-menselijk zo moeilijk te organiseren valt).
Alleen kent Bruno Valkeniers zijn klassiekers niet. Wie Forza Flandria wil kopiëren, heeft het best enige kennis van het origineel. Van Italië dus, waar Silvio Berlusconi met Forza Italia nu al jarenlang de belangrijkste factor in de sowieso zeer instabiele politiek is, maar tegelijk ook een van de minst voorspelbare.
Heeft Forza Italia gelijkenissen met het VB? Niet echt. Als er één partij in haar geschiedenis en opstellingen gelijkenissen kan vertonen met het VB, is dat de Alleanza Nazionale van Gianfranco Fini. Die partij ontstond in 1948 als Movimento Sociale Italiano (MSI), de openlijke erfgenaam van het fascisme. Er zijn gelijkenissen, naast belangrijke verschillen, tussen de MSI en de vroege Volksunie. Ook dat was de partij van vooral voormalige 'zwarten'; zeker in de beginjaren waren veel VU'ers voormalige leden of sympathisanten van Nieuwe Ordepartij VNV geweest. En net zoals Fini nooit heeft weggestoken dat zijn partij historische banden heeft met Mussolini, erkende Philip Dewinter een paar jaar terug dat het VB een erfgenaam is van het VNV van Staf De Clercq.
En Bruno Valkeniers is absoluut geen Vlaamse Berlusconi, maar heeft wel Fini-achtige trekjes. Ook die ziet eruit als een beschaafd man. Valkeniers heeft een verleden in het NSV, Fini was de jongerenvoorzitter van MSI. En Fini heeft zijn partij omgevormd. Hij was het die het MSI-verleden transformeerde tot Alleanza Nationale. De politieke opgave toen was vooral de discontinuïteit in de verf te zetten, komaf te maken met het fascisme als ideologie - al bleven er wel restanten.
Dat is een beetje de taak waarvoor Bruno Valkeniers nu staat bij het Vlaams Belang. Tot het Vlaams Blok zich na zijn veroordeling in 2004 transformeerde tot Vlaams Belang, ging het enkel om een naamsverandering. De partijleiding deed er alles aan om de continuïteit te beklemtonen. Frank Vanhecke zei toen dat "in hoofde van de partijtop niets was veranderd, dat hij er niet aan dacht om zich te excuseren of wat dan ook te herroepen". Dezelfde afkorting, dezelfde huisstijl, dezelfde kopstukken, en Gerolf Annemans die kwam verklaren dat het nieuwe VB "nog voldoende vuil moet zijn om aantrekkelijk te blijven voor het volk".
Het moet zijn dat Philip Dewinter iets verstandiger is dan een paar van zijn partijgenoten, want hij zag als een van de eersten in dat het tijd werd van koers te veranderen. Of tenminste van stijl: "het woord Ali Baba's zal ik niet meer gebruiken". Maar zelfs van inhoud indien dat nodig is om de macht te grijpen: "Als men het mij vandaag zou vragen, zou ik het 70-puntenprogramma niet meer kunnen of willen schrijven", zei hij al in 2003.
Dat is de operatie die Bruno Valkeniers blijkbaar aan het begeleiden is. Om met wie samen te gaan? Laten we de Italiaanse vergelijking even doortrekken. Als Valkeniers de evenknie is van Fini en het VB die van de Alleanza Nazionale, dan is de N-VA natuurlijk de Lega Nord van Vlaanderen. Maar de Vlaamse Umberto Bossi (een rol waarvoor Geert Bourgeois beter getypecast lijkt dan Bart De Wever) heeft alleszins tot de volgende verkiezing zijn kar gehecht aan CD&V en doet voorlopig dus niet mee - uitgerekend in het ooit zo katholieke Italië bestaat de christendemocratie niet meer.
Maar wie zit dan in de rol van Forza Flandria? Tussen haakjes: in goed Italiaans zou dat 'Forza Fiandre' zijn, maar in een land waar politici en journalisten ongegeneerd spreken over 'Pax Media' maalt men niet om een verbastering meer of minder.
Die rol komt eigenlijk alleen de derde speler toe op de Vlaams-nationalistische en radicaal-rechtse hoek: Jean-Marie Dedecker, van de gelijknamige partij. Natuurlijk zijn er verschilpunten te over op te sommen tussen Dedecker en Berlusconi. Te beginnen met de omvang van het kapitaal van de tweede, om maar iets te zeggen.
Maar tweemaal gaat het om BV's die pas op latere leeftijd voor politiek kozen. Die eerst landelijke bekendheid, zo niet populariteit genoten via de sport - Dedecker als judocoach, Berlusconi als eigenaar maar ook redder van AC Milan, een voetbalclub die op zijn retour was en pas sinds Berlusconi's intrede echt succesrijk werd. Hun politieke opstelling ligt ook dicht bij elkaar. In zijn magistrale Berlusconibiografie The Sack of Rome legt de Amerikaanse journalist Joachim Stille uit hoe essentieel het antimarxisme en het antisocialisme zijn in het denken van Silvio Berlusconi. Wie Jean-Marie Dedecker of naaste raadgevers als Boudewijn Bouckaert een beetje kent, weet dat zij onvermoeide antisocialisten zijn, een essentieel element in hun in uiterst liberale, zo niet libertaire programma.
Toen Berlusconi in de politiek ging, was zijn centrale boodschap: "Genoeg van de oude politiek. Wij willen een andere, nieuwe en eerlijke politiek. Wij zijn het Italië dat redt, niet het Italië dat steelt. Wij zijn het Italië van de respectabele mensen tegen het Italië van de oude partijen."
Het is een discours van veiligheid en fatsoen dat ook Lijst Dedecker voert. Hier geen achterban die deels uit skins bestaat, zoals bij het VB. In Antwerpse wijken als die rond het Sint-Jansplein heeft het VB ook een working class hero-gehalte. Dedecker, zelf een voormalig kantoorhouder bij een bank, is veel meer de man van de middenklasse. Hier geen heimwee naar een programma met ranzige kantjes en politici met vuile uitschuivers, die Gerolf Annemans zo essentieel achtte. Lieve Van Ermen (arts), Jürgen Verstrepen (mediaman), Mimount Bousakla (ex-bankbediende), ex-VLD'ers als Stef Goris en Peter Reekmans, het is keurigheid alom.
Ze zouden allemaal moeiteloos de electorale richtlijnen van Berlusconi voor zijn eigen troepen kunnen onderschrijven. Die waren niet echt ideologisch, maar luidden zo: "Zorg voor een frisse adem. Zorg ervoor dat je altijd een zakdoek bij je hebt om je handen af te drogen. Als je een openbaar toilet gebruikt en het is vies, maak het dan schoon, anders denken de mensen die na je komen dat jij het hebt bevuild." Maar ook: "Onthoud dat herhaling altijd werkt. Herhaal steeds dezelfde toespraak. De mensen die je op televisie zien hebben gemiddeld alleen hun middelbare school afgemaakt en waren wellicht niet de beste van de klas."
Versta: je kunt wel 'Forza Flandria' heten, maar mekker niet van het begin tot eind over de splitsing van B-H-V, praat over tastbare zaken. Net zoals die merkwaardige persmededeling van LDD vorige week, heel rustig, zelfs zakelijk van toon, over wat nodig was om de visserij te redden. Wij begrepen niets van de daarin beschreven technieken, maar de reders en vissers tot wie Dedecker zich richtte des te meer. Dat is Jean-Marie Dedecker ook wel: een visser van sympathie, en van stemmen.
Of er ooit een Forza Flandria komt, is lang niet zeker, maar als er een komt zal het de volgende jaren wellicht niet zonder LDD zijn. Zelfs bij het VB lijken ze dat te beseffen. En laten we het Italiaanse voorbeeld nog even doortrekken. Bij de jongste verkiezingen was er ook geen Forza Italia of Alleanza Nazionale meer. Beide waren samengegaan tot 'Il Popolo della Libertà', 'Het Volk van de Vrijheid'. Dat klinkt al zeer liberaal. Boudewijn Bouckaert wrijft nu al in zijn handen, en wie weet Bruno Valkeniers ook.
...Wat vindt trouwens iemand als Filip Dewinter van iemand als Jean-Marie Dedecker ?!...
"Actua-Exclusief: Filip Dewinter over Jean-Marie Dedecker" duur : 12:56 minuten TV-uitzending - eind 2006
...
Op de site van het Anti-Fascistisch Front vonden we dan weer een zeer mooie bijdrage over Jean-Marie Dedecker & zijn LDD, een bijdrage die zij zelf haalden bij ene Luc Sanders en we citeren even :
"Luk Sanders schreef een lezenswaardige bijdrage over de Lijst Dedecker voor het in juni te verschijnen boek Politieke ideologieën in Vlaanderen, bijdrage die donderdag als opiniebijdrage verscheen in De Standaard. We focussen in het deel dat we hier overnemen op de gelijkenissen en verschillen met het VB."
...& wij voegen daar meteen de uitstekende bijdrage aan toe :
Luk Sanders: Toen Karel Dillen destijds benoemd werd tot 'voorzitter voor het leven' van het Vlaams Blok was het parlement te klein. 'Ondemocratisch!' werd overal terecht gescandeerd, want een volwaardige democratie calculeert individueel menselijk falen in. Gegarandeerde macht corrumpeert en daarom moeten elites elkaar afwisselen, willen ze democratisch zijn. Maar is het voorzitterschap van Jean-Marie Dedecker democratischer? Uiteindelijk gaf Dillen de fakkel door aan Frank Vanhecke en een jaar later was Dillen vergeten. Zijn overlijden haalde amper het nieuws, ook al was zijn partij toen op een hoogtepunt. Maar door een partij op te richten die je eigen naam draagt, ben je sowieso de feitelijke voorzitter voor het leven. Jean-Marie geniet wel verzachtende omstandigheden; hij had namelijk een moeilijke politieke jeugd. Ondanks zijn electorale successen bij de VLD werd hij geweerd uit de federale regering, uit de Vlaamse regering en uit het Oostendse schepencollege. In 2002 werd hij door de VLD drie maanden geschorst en in 2006 buiten geschopt om vervolgens uit de N-VA geschopt te worden. De kansarme politicus wilde een patroon doorbreken, dat is begrijpelijk Maar daar is de politiek niet mee gediend en zijn eigen partij evenmin. Alleen Dedecker zelf vaart er wel bij.
Iemand die een politieke partij opricht en haar naar zichzelf noemt, acht zijn persoonlijk belang (inclusief voorzitterspostje) belangrijker dan dat van zijn partij. Onder normale (democratische) omstandigheden staat een voorzitter onder druk als zijn partij verliest, maar niet bij Dedecker. Als Lijst Dedecker haar voorzitter om welke reden ook zou afzetten, verliest ze haar ziel. Maar als Dedecker zelf plots zin krijgt in een zotte career move - hout hakken in Canada of zo - en de partij verlaat, dan kan hij dat natuurlijk perfect. Alleen ziet de toekomst van de partij er dan even troosteloos uit als die van Lijst Pim Fortuyn na de moord op haar voorzitter. Dan staan de partijleden daar met hun mond vol tanden. Omwille van haar naam kan de partij dus niet zonder Dedecker, maar Dedecker wel zonder de partij. ( ) Dedecker trekt van leer tegen de monarchie omwille van de macht door geboorte en de macht voor het leven. Maar sinds de geboorte van zijn partij, en zolang Dedecker en zijn partij volwaardig leven, ligt de partijmacht geconcentreerd in de figuur van koning Dedecker.
Maar ook met de subnaam van de partij schort wat Een kleine vierhonderd jaar geleden opende René Descartes zijn magnum opus Discours de la Méthode als volgt: 'Het gezond verstand is het best verdeelde goed op aard. Want eenieder meent er zo goed van voorzien te zijn dat zelfs diegenen die in andere zaken het moeilijkst tevreden zijn te stellen er gewoonlijk niet meer van willen dan ze al hebben'. 'Gezond verstand' is hét argument voor mensen met veel opinies en weinig argumenten. En voor Dedecker is het gewoon een synoniem voor zijn eigen gedacht. In die zin had hij ook gelijk toen hij zei dat al zijn partijleden gemeen hebben dat ze gezond verstand hebben. Het zijn mensen die bij gebrek aan eigen mening klakkeloos zijn gedacht - het gezond verstand - overnemen. Haast iedere politicus probeert zijn politieke ideeën niet als politieke ideeën voor te stellen. Ofwel zijn het feiten ('ik stel enkel vast') ofwel is het 'gezond verstand'. En Dedecker doet er alles aan om te verloochenen wat hij is: een politicus. Na de wedstrijd schudden atleten mekaar de hand en na het politiek akkoord steken 'polletiekers' mekaar een mes in de rug, aldus Jean-Marie. In de sport gebeurt alles fair en in de politiek is alles laf. De LDD-ideologie heeft wel meer nuance en diepgang dan het kleuterniveau van George Bush of van Vlaams Belang . LDD is rechts-liberaal. Dat wil zeggen dat het vrijheidsideaal zo ver gaat dat een blanke, gezonde, rijke, hooggeschoolde, succesvolle, zelfstandige 'man' van middelbare leeftijd er doorgaans beter bij vaart dan een zieke, allochtone oma. Maar dat is de karikatuur, zoals die van iedere ideologie bestaat. Het rechts-liberalisme is niet de meest sociale ideologie, maar LDD is niet racistisch en ook niet extreem asociaal.
( ) Dedecker draait ondertussen al een hele tijd mee in de toppolitiek, maar nooit toonde hij zich als iemand die kan samenwerken met andersdenkenden. En aangezien hij de partij belichaamt hebben we, na Vlaams Belang, nu weer een significante partij die geen beleidspartij is. En gezien de electoraal succesvolle toekomst die LDD voorspeld wordt, levert dat eens te meer een democratisch probleem op. Inhoudelijk is LDD geen extremistische partij, maar door dat toenemende electorale gewicht van die onverzoenlijke partijen, verkleint het gewicht van de beleidspartijen. Het gevolg is dat belangrijke beleidspartijen steeds meer verplicht worden om allemaal samen in zee te gaan (zoals momenteel in de Vlaamse regering). En zodra de sleet zit op zo'n tripartite, is er geen alternatief mogelijk. Er zijn kortom steeds minder mogelijkheden om de elites te laten roteren, wat zo broodnodig is voor de democratie. Intern wordt de rotatie van de macht verstoord omdat de gelijknamige voorzitter de hele partij incarneert en aangezien die voorzitter het monopolie meent te hebben op het gezond verstand, beperkt hij bovendien de mogelijkheden opdat beleidspartijen mekaar kunnen afwisselen.
In een reactie gisteren in De Standaard schreef Rudi De Kerpel, die enige bekend geniet nadat hij als ondernemer herhaaldelijk op de televisie verscheen in debatten opgezet door Jan Van Rompaey, lid van het LDD-partijbureau, dat er in de LDD flink gedebatteerd wordt. Het zou er nog aan mankeren met de verzameling van persoonlijkheden daar. Maar dat neemt niets weg van de cruciale rol van Jean-Marie Dedecker en de vaagheid van de notitie gezond verstand.
Zo... dàt plaatje is intussen ook alweer wat duidelijker... & laat weinig aan illusies over !!
...
MORGEN : ...kijken we eens van naderbij ″wie″ ~er als personen~ & ″wàt″ ~er van gedachtengoed & ideologie~ achter de LDD steken...
...
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...
Jean-Marie Dedecker, een portret... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XVI
Omdat alle goede dingen & aldus ook alle kwade dingen uit 3 bestaan, zullen we vandaag de derde component van de zogenaamde Forza Flandria wat besnuffelen & ontleden...
Zoals u wellicht als pientere lezer reeds opgemerkt zult hebben aan de hand van de foto van hiernaast... Ons onderwerp voor vandaag is niet minder dan Jean-Marie Dedecker...
...& We gaan het ons om te beginnen, hier niet al te moeilijk maken omdat er anderen dat al blijkbaar beter gedaan hebben dan dat wij het ooit zouden kunnen doen. We beginnen met onze eerste vondst op het grote world wide web, de geheel aan hem gewijde 44 minuten durende panorama-uitzending die uitgezonden werd begin 2007...
...& We zetten er maar gelijk integraal de tekst bij die we bij onze vondst aantroffen...
"Brulboei van de Noordzee, nestbevuiler en ruziemaker, populist en opportunist, het zijn maar enkele van de omschrijvingen van Jean-Marie Dedecker, het enfant terrible van de Belgische politiek. Na eind vorig jaar uitgespuwd te zijn door het politiek establishment heeft Jean-Marie Dedecker beslist om dan maar op zijn eentje een politiek project op te starten. De 'Lijst Dedecker' biedt zich in juni aan de kiezer aan. Maar gaat het echt om een soloproject van Dedecker, fatsoenlijk-rechts, een alternatief voor het Vlaams Belang of heeft Dedecker al een kartel met het VB in zijn achterhoofd als verborgen agenda? Panorama volgde Dedecker gedurende de maanden van voorbereiding van zijn partij. Een unieke kijk achter de schermen van de 'Lijst Dedecker', een verhaal over idealisme, pragmatisme, over politiek, vriendschap en verraad."
MORGEN... wie anders dan Jean-Marie Dedecker & zijn LDD !!...
...
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...
Bart De Wever & 'Weg van België', een portret... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XV
We hebben misschien dan wel een slecht karakter, maar diep vanbinnen zit er toch nog wel een koekebroden hart... dus slecht van inborst zult u ons toch alsnog niet kunnen noemen... Ten bewijze daarvan laten we u "Weg van België" ~duur 79 minuten~ zien. In deze uitzending krijgt u een portret te zien van Bart De Wever.
Op Canvas vonden we alsnog deze comment : Documentaire over separatisme en de eenheid van België. In Weg van België reizen de journalist Marc Reynebeau en de politicus Bart De Wever, twee historici, door het land om de Waalse en Vlaamse eigenheid, tegenstellingen en conflicten te onderzoeken.
...& Daar waar wij 'm vonden ~de overigens integrale versie~, stond de vermelding : Vlaams Politicus en Vlaams Nationalist Bart De Wever (Nieuw Vlaamse Alliantie) en historicus en Belgicist Marc Reynebeau trekken in een roadmovie door "de puinhopen" van Wallonië en Brussel. Staat België op barsten of wordt De Wever in pek en veren terug naar Vlaanderen gestuurd ?
Zeg nu zelf... zijn we nu goed of goed ?!...
Wat comment betreft... daar onthouden wij ons van, de beelden spreken immers voor zich...
"Weg van België" - duur : 79 minuten Canvas-uitzending van juni 2007 & herhaald op zondag 20 juli 2008 laatstleden
...
Als tweede beeldfragment laten we u kijken naar : het debat tussen Filip Dewinter (Vlaams Belang) en Bart De Wever (N-VA).
"Bart De Wever vs. Filip Dewinter nav de verkiezingen" duur : 19:33 minuten VTM-uitzending
...
MORGEN... wie anders dan Jean-Marie Dedecker & zijn LDD !!...
...
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...
De N-VA, progressief of oerconservatief - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XIV
Wij kunnen het in al onze slechtigheid natuurlijk ook niet nalaten om in het voorlaatste deel van onze beschouwing over de N-VA toch ook wel eens zijdelings te wijzen op het "moreel gekrakeel" van Bart De Wever... We kunnen het met de beste wil van de wereld ook niet anders omschrijven...
We hoorden hem zo her & der bezig, lazen zo hier & daar een "levensbeschouwelijke" uiteenzetting van z'n hand... & eerlijk gezegd, we vinden hem ~wat~ saai & ...vooral zéér oubollig... & zelfs behoorlijk wereldvreemd... Het summum van die oubolligheid, of noemen we 't een oerconservatisme vinden we terug in z'n beschouwing over de veranderde samenleving sedert de jaren '60... "de ravage na de seksuele revolutie" zoals ie 't zelf omschrijft...
We geven dit artikel weer, het verscheen op 26 mei 2008 in de Krant De Morgen in de rubriek De Gedachte...
...& Uiteraard, naar goede gewoonte citeren we dit voor u integraal...
...
De Gedachte
De ravage na de seksuele revolutie
Bart De Wever over de veranderde samenleving sinds de jaren zestig, met de evolutie van de seksuele moraal als voorbeeld
Bart De Wever is voorzitter van de N-VA.
De inmiddels zo goed als vergeten Italiaanse schrijver, dichter en regisseur Pier Paolo Pasolini - een linkse provocateur en communist, tot hij wegens zijn homoseksualiteit uit de partij werd gezet - vatte de rellen in het kader van mei '68 treffend samen: studenten, zonen van bourgeois, die met stenen gooien naar politieagenten, zonen van arbeiders. De bekende historicus en marxist Eric Hobsbawm geeft in zijn magistrale boek The Age of Extremes geen grote betekenis aan het studentenoproer.
Hij wijt het in hoofdzaak aan het toevallige overaantal van jongeren ten gevolge van de baby boom, een generatie die bovendien voor het eerst de luxe had zich te kunnen vervelen. 'Quand la France s'ennuie', titelde Le Monde zeer profetisch op 15 maart 1968. Over het soort ideologische kretologie dat de voortrekkers van deze nieuwe generatie uitstootte, sprak Nobelprijswinnaar literatuur Anatole France lang voordien al een wondermooie frase: 'Ils se croient neufs pour le monde alors qu'ils ne sont que jeunes dans le monde'.
Buiten de holle slogans van toen is er bijzonder weinig van blijven hangen. Duurzame ideeën of leesbare teksten werden er door de soixante-huitards nauwelijks geproduceerd. Zoals meesterlijk bezongen door Jacques Brel in 'Les bourgeois', sloten de meelopers van die generatie zich na hun studies aan bij het establishment. De Franse professor Jacques Lacan, die er in 1968 nog door de autoriteiten van beschuldigd werd een subversief element te zijn omdat hij openlijk uiting gaf aan zijn sympathie voor de studenten, voorspelde trouwens in 1969 al dat dat zou gebeuren.
Zij die in het volwassen leven toch volhardden in het nieuwe linkse discours werden in het beste geval gauche caviars (het hart links, de portefeuille rechts), in het slechtste geval veroordeelden ze zich tot een politiek marginaal bestaan in partijen als Amada en consoorten. Eigenlijk is het dan ook jammer dat de talrijke terugblikken veertig jaar na mei '68 focussen op het concrete gebeuren en op de hoofdrolspelers in dat jaar, die al bij al geen buitengewone historische betekenis hebben.
Mei '68 is nochtans wel bijzonder relevant, maar dan als verzamelnaam voor de ingrijpende ommekeer die de Westerse samenlevingen sinds de jaren zestig hebben gemaakt. Belangrijkste kenmerk daarvan is het steeds sneller wegsmelten van de sociale normering die gebaseerd was op de traditie van het christendom. God in West-Europa door de voordeur werd weggejaagd (en Allah werd ironisch genoeg langs de achterdeur binnengelaten), maar kwam er niemand om zijn plaats in te nemen. Sociale normering werd afgedaan als betutteling en bevoogding, zaken die de mens alleen maar belemmeren om vrij en gelukkig te zijn. Geen oordeel vellen over het gedrag van anderen, dat geldt vandaag zowat als het toppunt van een gezonde moraliteit.
De impact van deze evolutie op onze samenleving is nauwelijks te overzien. De onvermijdelijke opvulling van het vacuüm van de sociale normen door juridische normen kleurt alle facetten van ons samenleven. Hoe meer de mens zich bevrijdt van sociale normen, hoe meer hij zich immers paradoxaal genoeg moet laten bevoogden door de staat om alles te regelen wat het individu overstijgt. De samenleving als optelsom van unieke klanten bij een tot falen gedoemde overheidswinkel, maakte de mens dan ook vrijer noch gelukkiger. Toch niet als we de statistieken volgen van de laatste veertig jaar over het aantal echtscheidingen, over het aantal volwassenen en kinderen met psychologische problemen, over het gebruik van geneesmiddelen, over de verslaving aan drugs, over agressie in de omgang met elkaar, over het aantal zelfdodingen, en meer.
De wil tot absolute vrijheid voor het individu mondde uit in een levenswijze die zelf de garantie voor daadwerkelijke vrijheid vernietigt, namelijk de gemeenschap met haar zeden en gewoonten. Nergens is dat proces verder gevorderd dan in de seksuele moraal. Wie niet wil doorgaan als kwezel, moet aanvaarden dat de seksuele vrijheid van het individu enkel kan begrensd worden door de seksuele vrijheid van een ander individu. Wat gisteren taboe was, is vandaag bespreekbaar en wordt morgen volksvermaak op televisie. Weg met reactionaire begrippen als goede smaak, geheimzinnigheid, diepgang en terughoudendheid. Het geluk ligt immers in meer seks en het (stilaan hopeloos) zoeken naar taboes om te doorbreken. De ravage die deze evolutie aanrichtte op relationeel vlak is, zoals steeds, het grootst bij de lagere sociale strata. De elite past nu eenmaal zelden op zichzelf toe wat ze aan de massa propageert.
Een samenleving waar men het idee moet lanceren dat jonge koppels best een engagementsverklaring zouden tekenen om hen eraan te herinneren dat ze verwekte kinderen ook behoren op te voeden, heeft behoefte aan een ethisch reveil. Een dat niets te maken heeft met het afplakken van blote borsten of het censureren van vieze prentjes, maar een dat ons terugbrengt naar de wijsheid van Edmund Burke dat het in de eeuwige aard der dingen is vastgelegd dat mensen die geen maat houden niet vrij kunnen zijn.
Het hoeft dus geen betoog, noch een verduidelijkend tekeningetje, dat Bart De Wever hiermee een aantal reacties ontlokt... & niet alleen bij ons...
Als wij hierop iets zouden moeten zeggen... Persoonlijk zouden wij als etiket op deze beschouwing, een bekrompen kleinburgerlijke visie durven te kleven... maar wie zijn wij nietwaar...
...& Na z'n stukje gelezen te hebben zouden we ook kunnen zeggen dat Bart De Wever ~mochten we niet weten dat ie 38 jaar is~ reeds stokoud is te noemen & zowat mentaal rijp is voor 't pensioen met navenante activiteiten...
...& Qua objectief beschouwen van '68 zouden we durven te stellen, dat z'n "objectief zijn" in het beschouwen der dingen, jammer genoeg niet meer of niet minder uitdrukt dan "z'n subjectief mens-zijn" & wat simpelweg wil zeggen... we vrezen dat z'n kennis helaas enkel maar bestaat uit een ~tenslotte zeer beperkte & dan nog eens saaie~ academische kennis... maar zoals reeds gezegd, wie zijn wij om dit zomaar allemaal eventjes "GRATUIT" durven te beweren...
Maar terug naar wat ie schreef & naar wat op 27 mei 2008 verscheen in De Morgen... het antwoord van Caroline Gennez op zijn orakel & wel in dezelfde rubriek De Gedachte...
...& ook dit citeren wij voor u integraal...
...
De Gedachte
De Wevers gemoraliseer
Caroline Gennez wil relatietherapie terugbetaalbaar maken
Caroline Gennez is voorzitter van de sp.a.
Bart De Wever is een scherp analist en dat is niet anders in zijn bijdrage over de veranderende seksuele moraal (DM 26/5). Maar zoals altijd zet hij na de analyse zijn scherpe geest in de achteruitversnelling, om te kunnen terugkeren naar een idyllisch verleden waarin alles beter was.
In dit geval het Vlaanderen van de strikte sociale normering, "gebaseerd op de traditie van het christendom". De Wevers taalgebruik heeft het voordeel van de duidelijkheid. Hij heeft het over normen en gelukkig niet over waarden. Normen zijn afspraken die wisselen in ruimte en tijd. Ze zijn per definitie veranderlijk. Het heeft dus weinig zin te jammeren dat de sociale normering van toen "weggesmolten" is.
Elke historicus zal kunnen verduidelijken dat die processen zich voortdurend afspelen in elke samenleving en elk tijdsgewricht. We moeten ons dus niet zozeer afvragen naar welke normen we terug moeten keren, maar welke waarden we in het moderne Europa belangrijk vinden en welke afspraken we met elkaar willen maken. We mogen dus als progressieven niet bang zijn deel te nemen aan het moderne normen- en waardendebat.
Het is inderdaad juist dat koppels en gezinnen in de periode na '68 anders geworden zijn. De Wever wijt dat aan de seksuele moraal van een verveelde linkse jeugd, wat me overigens heel kort door de bocht lijkt. Hij vergeet onder meer de ontwikkeling van de wetenschap met de introductie van de anticonceptiepil en de emancipatiebeweging, die al heel wat langer bezig was dan de jaren zestig.
De Wever wil de complexiteit van de realiteit oplossen door terug te keren naar het traditionele gezin, waarin vader uit werken ging, moeder de strijk deed (en niet mocht stemmen) en de kinderen moesten zwijgen. Het spijt me, dat is geen oplossing maar moraliserend gezeur. Mijn partij wil dat de gemeenschap alle hedendaagse gezinsvormen ondersteunt. De Wever laat uitschijnen dat het traditionele gezin altijd bestaan heeft, terwijl het slechts over een korte periode in de twintigste eeuw gaat. En hij vertelt er niet bij welke diepe ellende er vaak schuilging achter de schone schijn van die goede oude sociale normering: op papier de eeuwige trouw, maar achter de gordijnen speelden er zich soms drama's af.
Vandaag hebben mensen gelukkig de vrijheid om hun gezinsleven naar hun eigen inzichten te organiseren. Wetenschappers wijzen er echter op dat er een contradictie is gegroeid tussen de echtelijke spil en de ouderlijke spil in een modern gezin. Voor de meeste ouders is de verantwoordelijkheid voor hun kinderen onbreekbaar, onaantastbaar en onvoorwaardelijk. En dat is maar goed ook. Maar in hun relatie kiezen moderne koppels veeleer voor persoonlijke ontwikkeling en authenticiteit én voor de kwaliteit van de relatie dan voor het louter voortbestaan van een huwelijk.
Onze wetgeving is echter niet aangepast aan die evolutie. Mijn partij wil niet terugkeren naar een rigide model, maar zoeken naar hedendaagse methoden om tegemoet te komen aan de noden van de moderne gezinnen. Nieuw samengestelde gezinnen hebben nog altijd niet dezelfde rechten als klassieke gezinnen en kinderen in co-ouderschap missen nog altijd voordelen die wel toegekend worden aan kinderen uit klassieke gezinnen.
Meemoeders en -vaders zijn volgens de wet zogoed als onbestaand, terwijl in realiteit duizenden mannen en vrouwen zich inzetten voor de kinderen van hun partner. Het wordt dus tijd in een grootschalig plan de wetgeving te screenen en er alle discriminaties uit te halen. Ook verouderde stigmata, zoals de vermelding 'gescheiden' op officiële documenten, moeten aangepakt worden.
Hoe mensen hun leven willen inrichten, is een privébeslissing. Of een warm en solidair gezin bestaat uit twee mannen, twee vrouwen, een man en een vrouw, mét hun kinderen, met geadopteerde kinderen, met kinderen uit vorige relaties of zonder kinderen mag voor de wetgever niets uitmaken. Betekent dat dat we geen enkele belangstelling mogen hebben voor de moeilijkheden bij moderne koppels? Zeker niet. Heel wat problemen kunnen allicht preventief aangepakt worden. Vandaag zijn relatiebemiddeling en relatietherapie al goed ingeburgerd. Helaas kosten zulke bemiddelingssessies handen vol geld, en worden ze niet terugbetaald. Alleen gegoede koppels kunnen zich dit permitteren. Ik ben er dus erg voor gewonnen om een wettelijk statuut uit te bouwen voor relatietherapeuten en bemiddelaars en de kosten van zulke bemiddelingen deels terugbetaalbaar te maken.
Ik ben ervan overtuigd dat zo'n aanpak meer zal bijdragen aan de ontwikkeling van een gelukkig gezinsleven dan de sehnsucht van De Wever naar de normen van een geconstrueerd idyllisch verleden.
En ook Paul Goossens liet zich in deze discussie niet onbetuigt, gezien zijn opininiestuk dat als antwoord op het stuk van Bart De Wever op 28 mei 2008 verschijnt in de rubriek De Gedachte van De Morgen... & wij citeren...
...
De Gedachte
Nous sommes tous des Juifs allemands, behalve in het Vlaanderen van Bart De Wever
Paul Goossens dient Bart De Wever van repliek
Paul Goossens is Europees journalist en voormalig hoofdredacteur van De Morgen.
Tot voor kort leek het erop dat Bart De Wever slechts één obsessie cultiveerde: Vlaamse onafhankelijkheid. Sinds maandag weten we beter. Voor de tweede keer in veertien dagen liet hij zijn licht over een gebeuren van veertig jaar terug schijnen. Hoewel de N-VA-voorzitter tot over zijn oren in de hete binnenlandse actualiteit zit, blijft hij zijn inspiratie in een ver verleden zoeken. De Wever moest in '68 nog geconcipieerd worden, maar hij heeft een emotionele band met dat jaar. Voor conservatieven, ongeacht of ze Frans, Nederlands, Duits of Engels spraken, was mei '68 altijd een bron van irritatie en ergernis. Die draad van rancune neemt De Wever opnieuw op. En nog maar eens overspeelt hij zich. Wat een min of meer intelligente afrekening met mei '68 had kunnen zijn, werd een simplistisch pamflet over het verval van de zeden en de noodzaak van een ethisch reveil. De propagandist van de morele verheffing en het Avondland rekende met de historicus De Wever af.
Bij elk 'jubileum' vinden de intendanten van het conservatisme, ongeacht of ze tot de linker- of de rechterzijde behoren, mei '68 opnieuw uit. Of liever ze fabriceren het. Hoe dat in zijn werk gaat, is onderhand bekend. Eén kreet van die geanimeerde tijd met zijn vele tegenstrijdige geluiden wordt tot in het absurde uitvergroot en vervolgens als de definitieve waarheid over dat tijdsgewricht neergelaten. Zo slaagde de rechtbank van het Groot Conservatief Belang erin de 'soixante-huitards' voor zowat alle kwalen en geneugten van de moderne tijd in beschuldiging te stellen. Op het strafblad kwamen onder meer: het geloof in de grote verhalen en de maakbaarheid van de samenleving, het ondermijnen van alle gezag en autoriteit, het infiltreren van de media, het ondergraven van de NAVO en het Atlantisch bondgenootschap, te marxistisch links, de vervreemding van de arbeiders van het socialisme, de verspreiding van aids, de promotie van het subversieve nihilisme en een wereld zonder kernenergie.
Normvervaging
In het herdenkingsritueel 2008 wordt '68 vooral normvervaging en bandeloosheid in de schoenen geschoven. Begin mei, in een gesprek met Het Laatste Nieuws, gaf de burgemeester van Leuven al een voorproefje van de 'grand cru' van 2008. Met één slogan, 'Het is verboden te verbieden', wordt '68 afgehandeld. Dat die slogan nooit in Leuven opdook en zelfs in Parijs een heel kortstondig leven leidde, het doet er voor Tobback niet toe. Je maakt je punt, ongeacht de feiten. Zo ook De Wever. Niet het wegsmelten van de poolkappen, wel het "wegsmelten van de sociale normering die gebaseerd was op de traditie van het christendom", mag de generatie van '68 op haar rekening schrijven. "Nergens", zo voegt hij eraan toe, "is dat proces verder gevorderd dan in de seksuele moraal". Als troubadour van het ethisch reveil moet je per definitie grof borstelen. De Wever doet het met verve. In navolging van het Vlaams Belang trouwens. Twee weken terug was het daar ook prijs, een herdenkingscolloquium over '68. Een debat over familie en gezin, normen en waarden en Alexandra Colen in een bekende rol, die van preutse tante.
Als '68 niet bestond, zouden Vlaamse ultra's en conservatieven het jaar opnieuw uitvinden. Het is de ideale springplank om het andere luik van hun politieke verhaal te slijten. Het niet-communautaire, maar o zo complementaire luik van de Vlaams onafhankelijkheidsmythe: de gedroomde samenleving van De Wever, Colen & co. Het is de wereld van Humanae Vitae en de periodieke onthouding, de wereld van voor de pil en de seksuele emancipatie van de vrouw, de wereld ook die de sociale normering - hoe verstikkend ook - in deemoed aanvaardde. Een wereld tenslotte met een flinke dosis God. "Sinds God in West-Europa door de voordeur werd weggejaagd", zo verzucht De Wever, "en Allah langs de achterdeur werd binnengelaten, kwam er niemand om zijn plaats in te nemen." Dat ruikt naar Samuel Huntington en zijn botsing van de beschavingen. De hang naar kruistochten, het zit er bij de christelijke padvinders en conservatieven ingebakken. Ongeacht of ze in Washington dan wel in Berchem bij Antwerpen wonen, over Irak praten of over '68 schrijven.
Dat de Vlaamse nationalistische rechterzijde een rekening met '68 moet vereffenen, spreekt voor zich. In die kringen heet het dat de linksen in '68 de strijd voor Leuven Vlaams kaapten en een hele generatie besmetten. Inderdaad, in '68 werden ook de nationalisten langs de voordeur buitengezet. Als Tobback het zich veroorlooft om middels één kreet met '68 af te rekenen, mag ik het omgekeerde proberen. In tegenstelling tot die van Tobback is het geen slogan die plots in een hoek van een Parijse aula opdook, de wereld rondging en vervolgens in het museum van '68 verdween. "Nous sommes tous des Juifs allemands" werd dagenlang in heel Frankrijk gescandeerd en stond haaks op het nationalistische 'wij', ongeacht of het Frans, Vlaams of Duits was.
De nationale staten met hun obsessie voor grenzen, territoria, homogene cultuur en exclusief burgerschap werden de wacht aangezegd, tegelijkertijd werd de recente Europese geschiedenis met haar genocide, totalitarisme en zelfdestructie gevaloriseerd. In Leuven werden in het midden van de jaren zestig slogans geroepen die de negatie waren van het "nous sommes tous des Juifs allemands". "Walen buiten" dus. Dat was het erfgoed dat de Vlaamse beweging, die bekrompen krabbenmand van nationalisme en katholicisme, een nieuwe generatie meegaf. Nauwelijks een kwarteeuw na de Holocaust... Als het "Walen buiten" in januari '68 niet meer gehoord werd, is het ondanks de Vlaamse beweging, ondanks de Vlaamse commentatoren, ondanks de Vlaamse burgerij en de politieke vaders van De Wever. Van hen kregen we alleen tegenwerking, want de strijd moest zuiver blijven.
Veertig jaar later zijn de nationalistische herauten van het ethisch reveil nog altijd op revanche uit, ook al omdat het een match met inzet is. De strijd omtrent de definiëring van het Vlaamse 'wij' gaat nog altijd door. Terloops bijna laat De Wever in zijn kaarten kijken. "De gemeenschap met haar zeden en gewoonten" wordt tot enige garantie van de daadwerkelijke vrijheid van het individu uitgeroepen. Niet echt origineel. Al in 1774 haalde de Duitse predikant Johan Gottfried Herder de 'Volksgeist' uit de kast. Een uitvinding die de Duitse romantiek en het nationalisme oppookte, de Europese burgeroorlogen op gang trok en, aldus Alain Finkielkraut, "de ondergang van het denken" inluidde.
U begrijpt naar alle waarschijnlijkheid dat we hier geen verdere commentaar op geven...
Maar wat niet wegneemt dat er intussen ons nog één ding behoorlijk zwaar op de maag ligt... Met name : We zagen in het eerste deel van onze beschouwing van de N-VA "De N-VA - Omstreden of niet ?!... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XII" dat Bart De Wever in z'n ″jonge & woeste″ jaren eventjes ″flirtte″ met ~het gedachtengoed van~ ″Nieuw-Extreem-Rechts″... & voor alle duidelijkheid, ″flirtte″ is in dit geval onze zéér beleefde ″omschrijving″... om het kind dan toch maar een naam te geven... & eerlijk gezegd, we zijn ″blij″ dat het daarbij gebleven is... want, het zal u als lezer van onze beschouwingen reeds opgevallen zijn dat we het NIET & wel op géén enkele manier kunnen vinden met zowel dàt Oude &/of dàt Nieuwe Extreem-Rechtse gedachtengoed...
Màààrrr & nu komt het dus... Als Bart De Wever & de N-VA niets met ″Oud″ of ″Nieuw″ Extreem-Rechts te maken heeft... What The Fuck doet dan iemand als Bob Maes gezien zijn oorlogsverleden & zijn verleden bij de VMO~Vlaamse Militanten Orde~ bij de N-VA ?!...
...& Als daar géén banden meer mee zijn &/of als daar definitief mee gekapt werd ~& dit geldt zowel met organisaties als de VMO als met het àndere Extreem-Rechtse gedachtengoed~waarom vinden wij dan nergens iets terug wat er op wijst dat er wel degelijk afstand genomen is & wordt van dit gedachtengoed ?!... Want, we merken anderzijds dat er toch wel ″goede & vlotte″ contacten onderhouden worden met de VVB (Vlaamse Volksbeweging) & het Vlaams Belang, zoals bij de autokaravaan die op 23 juli laatstleden door de Vlaamse Rand van Brussel trok... Laat het ons duidelijk stellen : als wij niet geassocieerd willen worden mét, dan nemen wij heel duidelijk afstand & op z'n minst zulke afstand dat er onmiskenbare duidelijkheid is !
...& Verder... hoe men het ook draait &/of keert, wij blijven ons een hoop vragen stellen, eveneens het toch wel héél verdacht vinden, dat een organisatie als de VMOdie op 12 juni 1971 officieel ontbonden werd, nu in 2008, zijnde 37 jaar later nog steeds een volledig werkende site heeft & àlle schijn van "levend & wèl" vertoond !! Wij kunnen ons dus op géén enkele manier van de indruk ontdoen dat dit slechts allemaal uiterlijk vertoon is om de publieke opinie te misleiden. ...& Voor alle duidelijkheid, we beseffen terdege dat deze opmerking in de eerste plaats thuishoort in de hoek &/of de richting van het Vlaams Belang, waarvan we met quasi 100% zekerheid weten & kunnen zeggen dat deze nog steeds ~hoe kan 't anders~ in de Extreem-Rechtse Hoek te situeren valt... Vooralsnog geniet de N-VA het voordeel van de twijfel, wat niet wegneemt dat wij ~zoals reeds gezegd~ uitermate voorzichtig & toch wel ~behoorlijk~ wantrouwend blijven tot er een overduidelijk signaal komt die op het tegendeel wijst...
Persoonlijk durven wij te stellen dat als de N-VA zich niet in de uiterst rechtse hoek &/of met extreem-rechts wilt geassocieerd zien worden, dat zij er ten allen tijde dient over te waken welke ~politieke~ samenwerkingsverbanden &/of ~politieke~ kartels zij aan gaat, omdat dit mee bepalend zal zijn voor haar toekomst !
...
Morgen... een laatste maal Bart De Wever !!
...
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...
