kitokojungle

..welkom ! ..welkom ! ..welkom !

~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke Randdebiliteit ~

~ HÉT "progressief" Orgaan Der "Hangmatsocialisten" ~
Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke & Politieke Randdebiliteit

02-08-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dedecker & zijn LDD... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XVII

Gisteren kreeg u in "Jean-Marie Dedecker, een portret... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XVI" een eerste tip van de sluier gelicht rond de persoon & de figuur van Jean-Marie Dedecker & zijn partij de LDD.

Vandaag gaan we verder met het ietsje groffere werk... Namelijk, het her & der nagaan, uitdiepen & uitpluizen van het achterliggende politieke gedachtengoed. Datgene wat er achter deze partij schuil gaat & waar deze partij voor staat.

Heeft de ″Kleine Man″ in het straatbeeld, de ″Jan & Mie Modaal″ dan zoveel baat bij een een partij als de LDD ?!...

...& Vooral, gaat het er ècht met deze partij voor iedereen er zoveel beter op vooruit gaan ?!... Of geldt dat slechts voor enkelen & "wie" wordt er in dat geval beter van... & nog belangrijker, wie zal weer eens de bonen vreten als deze partij aan de macht komt ?!...

...Wat met het programma van LDD ?!... Laten we even naar een promotiefilmpje kijken



"LDD Programmacongres "
duur : 10:19 minuten
...


...



Op de site van de Linkse Socialistische Partij vonden we volgende commentaar & uitleg over enkele programmapunten van de LDD & we citeren deze tekst eventjes integraal...

...

donderdag 24 mei 2007

LDD: asocialer dan de liberalen, liberaler dan de sociaal-democraten

De Lijst-Dedecker stelt zichzelf voor als een mogelijk alternatief op de traditionele partijen. In feite krijgen we met Dedecker meer van hetzelfde: een neoliberaal besparingsbeleid gericht tegen de werkenden en hun gezinnen. Het is geen toeval dat Dedecker zelf jarenlang bij de VLD zat en zich aangetrokken voelde tot de N-VA. In de campagne van LDD domineert de persoon Dedecker.

Geert Cool, eerste opvolger op de Senaatslijst

De Lijst-Dedecker staat garant voor een uitgesproken neoliberaal programma dat gericht is tegen de belangen van de werkenden, werklozen, gepensioneerden,... Een beperkt overzichtje.

Ook voor LDD ging het Generatiepact niet ver genoeg. De partij wil dat voor het brugpensioen eerst de minimumleeftijd wordt verhoogd om nadien zelfs te worden afgeschaft. Een volledig pensioen kan pas na 40 jaar werken, met een aanpassing van dat cijfer naarmate de gemiddelde levensduur toeneemt.

De lijst van de Oostendse brulboei wil de werkloosheidsuitkering in de tijd beperken (tot 38 maanden) omdat dit volgens deze partij de enige methode is om de werklozen aan het werk te krijgen. Op het vlak van werkloosheidsuitkeringen wil de partij zowat de helft van het huidige budget zien verdwijnen.

Voor een graaitaks moet je zeker niet bij Dedecker zijn. Zijn partij verzet zich zelfs tegen een belasting op winsten vanop de beurs. Daarnaast wil de partij extra cadeaus voor het patronaat in de vorm van lastenverlagingen.

De sociale zekerheid moet worden afgebouwd voor de LDD. De middelen voor de sociale zekerheid moeten voor de partij niet zozeer uit arbeid komen, maar door indirecte belastingen. Dat zou uiteraard vooral interessant zijn voor het patronaat. Maar er zouden bovendien minder middelen zijn: besparen op de sociale zekerheid is dus gegarandeerd!

Privatiseringen zijn ook gegarandeerd met LDD. Zo moeten het openbaar vervoer en ook De Post (volledig) geprivatiseerd worden. “Voorzien in openbaar vervoer is geen kerntaak van de overheid.” Dedecker is als snelheidsduivel natuurlijk niet enthousiast over openbaar vervoer. Er is overigens niet veel dat als “kerntaak van de overheid” wordt gezien in LDD-kringen: “Een aantal taken behoren altijd tot deze van de overheid, zoals de bescherming van de openbare orde en de veiligheid.”

De voorstellen van de Lijst-Dedecker vormen een doortrekking van het neoliberale beleid dat vandaag reeds wordt gevoerd. Het sluit aan bij wat onder meer de VLD wil en verschilt amper van de programma’s van andere neoliberale partijen zoals N-VA, CD&V of SP.a. Alleen doet Dedecker er steeds nog een schepje bovenop: nog net iets liberaler, net iets asocialer,...



BRON : http://www.socialisme.be/lsp/archief/2007/05/24/ldd.html

...

...We hebben ons beperkt tot het vetjes afdrukken in 't rood & al dan niet onderlijnd... Gewoon een kwestie van de zaken wat duidelijk te stellen !! Nog enige verdere comment geven van onze kant, lijkt ons dan ook duidelijk overbodig. We zouden ons Jan & Mieke Modaal die hard & noest moet werken voor z'n centjes toch willen aanraden deze tekst toch meermaals eens bevattelijk te lezen & dus ook eens zéér goed na te denken vooraleer ze hun stem op deze partij uitbrengen !! Tenzij u ergens leest dat u als "Kleine Man" in de straat hier beter van wordt ?!... Wij vinden daar nergens iets over terug !!

...

Laten we dus eventjes dieper gaan graven, naar dat Rechtse Front, de Forza Flandria die we gisteren vernoemd hebben ...& We beginnen vandaag onze zoektocht bij de zo ~door de rechtse rakkertjes~ alom gehate krant De Morgen & we publiceren het ganse artikel maar meteen integraal...

...

De Gedachte

Tussenstand: Forza Flandria, of de zorg voor een frisse adem

Het leek een eendagsvlieg: VB-voorzitter Bruno Valkeniers die Lijst Dedecker met het aanbod verblijdt in een Forza Flandriakartel naar de kiezer te stappen. Dedecker zei neen (zij het, voor de goede verstaander, na enig nadenken) en daarmee lijkt dat plan dood en begraven. Voor de eerste en de laatste keer zullen we in deze kolommen Valkeniers gelijk geven bij zijn wat wanhopige verzuchting: "Het is met de Forza Flandria zoals met de 'progressieve frontvorming': hoe meer erover gepraat wordt, hoe verder weg het lijkt."

Gratis, zelfs haast onbetaalbare reclame voor Lijst Dedecker, die nu dankzij zijn grootste electorale rivaal aan de radicaal rechtse kant het aura krijgt van 'winnende coming man'. Gigantische averij en gezichtsverlies voor het VB (naar zijn kiezers) en Bruno Valkeniers (naar het kader van zijn eigen partij). Alle slechts lijkt herbevestigd: het momentum van het VB is voorbij, de twijfel sluipt in eigen rangen, ze moeten trucs als kartels uitvinden om de nakende electorale afstraffing (die ze blijkbaar zelf verwachten) te verdoezelen.

In 2004 stond het VB op het zenit van zijn electorale aantrekkingskracht, toen het eigenlijk de grootste Vlaamse partij was (alleen het Vlaams kartel was een tikje groter, maar dat was dan ook een verbond van twee partijen). In 2006 gaf Patrick Janssens Dewinter zijn eerste oplawaai, en nu zou godbetert Jean-Marie Dedecker het VB de genadeslag toebrengen. Uitgerekend Dedecker, de man die een levenslange vete met Verhofstadt en De Gucht kreeg door zijn aanhoudende oppositie over het cordon sanitaire: ook de recente politieke geschiedenis is grillig en zet zich via redelijk onvoorspelbare meanders verder.

Kortom, die 'Forza Flandria'-zaak is dus afgehandeld? Toch niet. Zij het niet nu, en niet zoals Bruno Valkeniers zich dat vandaag inbeeldt. Het model van Forza Flandria zal niet afsterven, omdat het intellectueel en politiek net zo aantrekkelijk is als dat van progressieve frontvorming (en om dezelfde reden is het zo moeilijk voor elkaar te krijgen: omdat het praktisch en (klein)-menselijk zo moeilijk te organiseren valt).

Alleen kent Bruno Valkeniers zijn klassiekers niet. Wie Forza Flandria wil kopiëren, heeft het best enige kennis van het origineel. Van Italië dus, waar Silvio Berlusconi met Forza Italia nu al jarenlang de belangrijkste factor in de sowieso zeer instabiele politiek is, maar tegelijk ook een van de minst voorspelbare.

Heeft Forza Italia gelijkenissen met het VB? Niet echt. Als er één partij in haar geschiedenis en opstellingen gelijkenissen kan vertonen met het VB, is dat de Alleanza Nazionale van Gianfranco Fini. Die partij ontstond in 1948 als Movimento Sociale Italiano (MSI), de openlijke erfgenaam van het fascisme. Er zijn gelijkenissen, naast belangrijke verschillen, tussen de MSI en de vroege Volksunie. Ook dat was de partij van vooral voormalige 'zwarten'; zeker in de beginjaren waren veel VU'ers voormalige leden of sympathisanten van Nieuwe Ordepartij VNV geweest. En net zoals Fini nooit heeft weggestoken dat zijn partij historische banden heeft met Mussolini, erkende Philip Dewinter een paar jaar terug dat het VB een erfgenaam is van het VNV van Staf De Clercq.

En Bruno Valkeniers is absoluut geen Vlaamse Berlusconi, maar heeft wel Fini-achtige trekjes. Ook die ziet eruit als een beschaafd man. Valkeniers heeft een verleden in het NSV, Fini was de jongerenvoorzitter van MSI. En Fini heeft zijn partij omgevormd. Hij was het die het MSI-verleden transformeerde tot Alleanza Nationale. De politieke opgave toen was vooral de discontinuïteit in de verf te zetten, komaf te maken met het fascisme als ideologie - al bleven er wel restanten.

Dat is een beetje de taak waarvoor Bruno Valkeniers nu staat bij het Vlaams Belang. Tot het Vlaams Blok zich na zijn veroordeling in 2004 transformeerde tot Vlaams Belang, ging het enkel om een naamsverandering. De partijleiding deed er alles aan om de continuïteit te beklemtonen. Frank Vanhecke zei toen dat "in hoofde van de partijtop niets was veranderd, dat hij er niet aan dacht om zich te excuseren of wat dan ook te herroepen". Dezelfde afkorting, dezelfde huisstijl, dezelfde kopstukken, en Gerolf Annemans die kwam verklaren dat het nieuwe VB "nog voldoende vuil moet zijn om aantrekkelijk te blijven voor het volk".

Het moet zijn dat Philip Dewinter iets verstandiger is dan een paar van zijn partijgenoten, want hij zag als een van de eersten in dat het tijd werd van koers te veranderen. Of tenminste van stijl: "het woord Ali Baba's zal ik niet meer gebruiken". Maar zelfs van inhoud indien dat nodig is om de macht te grijpen: "Als men het mij vandaag zou vragen, zou ik het 70-puntenprogramma niet meer kunnen of willen schrijven", zei hij al in 2003.

Dat is de operatie die Bruno Valkeniers blijkbaar aan het begeleiden is. Om met wie samen te gaan? Laten we de Italiaanse vergelijking even doortrekken. Als Valkeniers de evenknie is van Fini en het VB die van de Alleanza Nazionale, dan is de N-VA natuurlijk de Lega Nord van Vlaanderen. Maar de Vlaamse Umberto Bossi (een rol waarvoor Geert Bourgeois beter getypecast lijkt dan Bart De Wever) heeft alleszins tot de volgende verkiezing zijn kar gehecht aan CD&V en doet voorlopig dus niet mee - uitgerekend in het ooit zo katholieke Italië bestaat de christendemocratie niet meer.

Maar wie zit dan in de rol van Forza Flandria? Tussen haakjes: in goed Italiaans zou dat 'Forza Fiandre' zijn, maar in een land waar politici en journalisten ongegeneerd spreken over 'Pax Media' maalt men niet om een verbastering meer of minder.

Die rol komt eigenlijk alleen de derde speler toe op de Vlaams-nationalistische en radicaal-rechtse hoek: Jean-Marie Dedecker, van de gelijknamige partij. Natuurlijk zijn er verschilpunten te over op te sommen tussen Dedecker en Berlusconi. Te beginnen met de omvang van het kapitaal van de tweede, om maar iets te zeggen.

Maar tweemaal gaat het om BV's die pas op latere leeftijd voor politiek kozen. Die eerst landelijke bekendheid, zo niet populariteit genoten via de sport - Dedecker als judocoach, Berlusconi als eigenaar maar ook redder van AC Milan, een voetbalclub die op zijn retour was en pas sinds Berlusconi's intrede echt succesrijk werd. Hun politieke opstelling ligt ook dicht bij elkaar. In zijn magistrale Berlusconibiografie The Sack of Rome legt de Amerikaanse journalist Joachim Stille uit hoe essentieel het antimarxisme en het antisocialisme zijn in het denken van Silvio Berlusconi. Wie Jean-Marie Dedecker of naaste raadgevers als Boudewijn Bouckaert een beetje kent, weet dat zij onvermoeide antisocialisten zijn, een essentieel element in hun in uiterst liberale, zo niet libertaire programma.

Toen Berlusconi in de politiek ging, was zijn centrale boodschap: "Genoeg van de oude politiek. Wij willen een andere, nieuwe en eerlijke politiek. Wij zijn het Italië dat redt, niet het Italië dat steelt. Wij zijn het Italië van de respectabele mensen tegen het Italië van de oude partijen."

Het is een discours van veiligheid en fatsoen dat ook Lijst Dedecker voert. Hier geen achterban die deels uit skins bestaat, zoals bij het VB. In Antwerpse wijken als die rond het Sint-Jansplein heeft het VB ook een working class hero-gehalte. Dedecker, zelf een voormalig kantoorhouder bij een bank, is veel meer de man van de middenklasse. Hier geen heimwee naar een programma met ranzige kantjes en politici met vuile uitschuivers, die Gerolf Annemans zo essentieel achtte. Lieve Van Ermen (arts), Jürgen Verstrepen (mediaman), Mimount Bousakla (ex-bankbediende), ex-VLD'ers als Stef Goris en Peter Reekmans, het is keurigheid alom.

Ze zouden allemaal moeiteloos de electorale richtlijnen van Berlusconi voor zijn eigen troepen kunnen onderschrijven. Die waren niet echt ideologisch, maar luidden zo: "Zorg voor een frisse adem. Zorg ervoor dat je altijd een zakdoek bij je hebt om je handen af te drogen. Als je een openbaar toilet gebruikt en het is vies, maak het dan schoon, anders denken de mensen die na je komen dat jij het hebt bevuild." Maar ook: "Onthoud dat herhaling altijd werkt. Herhaal steeds dezelfde toespraak. De mensen die je op televisie zien hebben gemiddeld alleen hun middelbare school afgemaakt en waren wellicht niet de beste van de klas."

Versta: je kunt wel 'Forza Flandria' heten, maar mekker niet van het begin tot eind over de splitsing van B-H-V, praat over tastbare zaken. Net zoals die merkwaardige persmededeling van LDD vorige week, heel rustig, zelfs zakelijk van toon, over wat nodig was om de visserij te redden. Wij begrepen niets van de daarin beschreven technieken, maar de reders en vissers tot wie Dedecker zich richtte des te meer. Dat is Jean-Marie Dedecker ook wel: een visser van sympathie, en van stemmen.

Of er ooit een Forza Flandria komt, is lang niet zeker, maar als er een komt zal het de volgende jaren wellicht niet zonder LDD zijn. Zelfs bij het VB lijken ze dat te beseffen. En laten we het Italiaanse voorbeeld nog even doortrekken. Bij de jongste verkiezingen was er ook geen Forza Italia of Alleanza Nazionale meer. Beide waren samengegaan tot 'Il Popolo della Libertà', 'Het Volk van de Vrijheid'. Dat klinkt al zeer liberaal. Boudewijn Bouckaert wrijft nu al in zijn handen, en wie weet Bruno Valkeniers ook.

Walter Pauli
Adjunct-hoofdredacteur

07/06/08 09u07

BRON :
http://www.demorgen.be/dm/nl/2462/Standpunt/article/detail/304103/2008/06/07/Tussenstand-Forza-Flandria-of-de-zorg-voor-een-frisse-adem.dhtml

...

...Wat vindt trouwens iemand als Filip Dewinter van iemand als Jean-Marie Dedecker ?!...



"Actua-Exclusief: Filip Dewinter over Jean-Marie Dedecker"
duur : 12:56 minuten
TV-uitzending - eind 2006


...



Op de site van het Anti-Fascistisch Front vonden we dan weer een zeer mooie bijdrage over Jean-Marie Dedecker & zijn LDD, een bijdrage die zij zelf haalden bij ene Luc Sanders en we citeren even :

"Luk Sanders schreef een lezenswaardige bijdrage over de Lijst Dedecker voor het in juni te verschijnen boek Politieke ideologieën in Vlaanderen, bijdrage die donderdag als opiniebijdrage verscheen in De Standaard. We focussen in het deel dat we hier overnemen op de gelijkenissen en verschillen met het VB."

...& wij voegen daar meteen de uitstekende bijdrage aan toe :

Luk Sanders: “Toen Karel Dillen destijds benoemd werd tot 'voorzitter voor het leven' van het Vlaams Blok was het parlement te klein. 'Ondemocratisch!' werd overal terecht gescandeerd, want een volwaardige democratie calculeert individueel menselijk falen in. Gegarandeerde macht corrumpeert en daarom moeten elites elkaar afwisselen, willen ze democratisch zijn. Maar is het voorzitterschap van Jean-Marie Dedecker democratischer? Uiteindelijk gaf Dillen de fakkel door aan Frank Vanhecke en een jaar later was Dillen vergeten. Zijn overlijden haalde amper het nieuws, ook al was zijn partij toen op een hoogtepunt. Maar door een partij op te richten die je eigen naam draagt, ben je sowieso de feitelijke voorzitter voor het leven. Jean-Marie geniet wel verzachtende omstandigheden; hij had namelijk een moeilijke politieke jeugd. Ondanks zijn electorale successen bij de VLD werd hij geweerd uit de federale regering, uit de Vlaamse regering en uit het Oostendse schepencollege. In 2002 werd hij door de VLD drie maanden geschorst en in 2006 buiten geschopt om vervolgens uit de N-VA geschopt te worden. De kansarme politicus wilde een patroon doorbreken, dat is begrijpelijk… Maar daar is de politiek niet mee gediend en zijn eigen partij evenmin. Alleen Dedecker zelf vaart er wel bij.

Iemand die een politieke partij opricht en haar naar zichzelf noemt, acht zijn persoonlijk belang (inclusief voorzitterspostje) belangrijker dan dat van zijn partij. Onder normale (democratische) omstandigheden staat een voorzitter onder druk als zijn partij verliest, maar niet bij Dedecker. Als Lijst Dedecker haar voorzitter om welke reden ook zou afzetten, verliest ze haar ziel. Maar als Dedecker zelf plots zin krijgt in een zotte career move - hout hakken in Canada of zo - en de partij verlaat, dan kan hij dat natuurlijk perfect. Alleen ziet de toekomst van de partij er dan even troosteloos uit als die van Lijst Pim Fortuyn na de moord op haar voorzitter. Dan staan de partijleden daar met hun mond vol tanden. Omwille van haar naam kan de partij dus niet zonder Dedecker, maar Dedecker wel zonder de partij. (…) Dedecker trekt van leer tegen de monarchie omwille van de macht door geboorte en de macht voor het leven. Maar sinds de geboorte van zijn partij, en zolang Dedecker en zijn partij volwaardig leven, ligt de partijmacht geconcentreerd in de figuur van koning Dedecker.

Maar ook met de subnaam van de partij schort wat… Een kleine vierhonderd jaar geleden opende René Descartes zijn magnum opus Discours de la Méthode als volgt: 'Het gezond verstand is het best verdeelde goed op aard. Want eenieder meent er zo goed van voorzien te zijn dat zelfs diegenen die in andere zaken het moeilijkst tevreden zijn te stellen er gewoonlijk niet meer van willen dan ze al hebben'. 'Gezond verstand' is hét argument voor mensen met veel opinies en weinig argumenten. En voor Dedecker is het gewoon een synoniem voor zijn eigen gedacht. In die zin had hij ook gelijk toen hij zei dat al zijn partijleden gemeen hebben dat ze gezond verstand hebben. Het zijn mensen die bij gebrek aan eigen mening klakkeloos zijn gedacht - het gezond verstand - overnemen. Haast iedere politicus probeert zijn politieke ideeën niet als politieke ideeën voor te stellen. Ofwel zijn het feiten ('ik stel enkel vast') ofwel is het 'gezond verstand'. En Dedecker doet er alles aan om te verloochenen wat hij is: een politicus. Na de wedstrijd schudden atleten mekaar de hand en na het politiek akkoord steken 'polletiekers' mekaar een mes in de rug, aldus Jean-Marie. In de sport gebeurt alles fair en in de politiek is alles laf. De LDD-ideologie heeft wel meer nuance en diepgang dan het kleuterniveau van George Bush of van Vlaams Belang . LDD is rechts-liberaal. Dat wil zeggen dat het vrijheidsideaal zo ver gaat dat een blanke, gezonde, rijke, hooggeschoolde, succesvolle, zelfstandige 'man' van middelbare leeftijd er doorgaans beter bij vaart dan een zieke, allochtone oma. Maar dat is de karikatuur, zoals die van iedere ideologie bestaat. Het rechts-liberalisme is niet de meest sociale ideologie, maar LDD is niet racistisch en ook niet extreem asociaal.

(…) Dedecker draait ondertussen al een hele tijd mee in de toppolitiek, maar nooit toonde hij zich als iemand die kan samenwerken met andersdenkenden. En aangezien hij de partij belichaamt hebben we, na Vlaams Belang, nu weer een significante partij die geen beleidspartij is. En gezien de electoraal succesvolle toekomst die LDD voorspeld wordt, levert dat eens te meer een democratisch probleem op. Inhoudelijk is LDD geen extremistische partij, maar door dat toenemende electorale gewicht van die onverzoenlijke partijen, verkleint het gewicht van de beleidspartijen. Het gevolg is dat belangrijke beleidspartijen steeds meer verplicht worden om allemaal samen in zee te gaan (zoals momenteel in de Vlaamse regering). En zodra de sleet zit op zo'n tripartite, is er geen alternatief mogelijk. Er zijn kortom steeds minder mogelijkheden om de elites te laten roteren, wat zo broodnodig is voor de democratie. Intern wordt de rotatie van de macht verstoord omdat de gelijknamige voorzitter de hele partij incarneert en aangezien die voorzitter het monopolie meent te hebben op het gezond verstand, beperkt hij bovendien de mogelijkheden opdat beleidspartijen mekaar kunnen afwisselen.”

In een reactie gisteren in De Standaard schreef Rudi De Kerpel, die enige bekend geniet nadat hij als ondernemer herhaaldelijk op de televisie verscheen in debatten opgezet door Jan Van Rompaey, lid van het LDD-partijbureau, dat er in de LDD flink gedebatteerd wordt. Het zou er nog aan mankeren met de verzameling van persoonlijkheden daar. Maar dat neemt niets weg van de cruciale rol van Jean-Marie Dedecker en de vaagheid van de notitie ‘gezond verstand’.

26-04-2008, 00:15:21

BRON : http://aff.skynetblogs.be/tag/1/Dedecker

...

Zo... dàt plaatje is intussen ook alweer wat duidelijker... & laat weinig aan illusies over !!

...

MORGEN : ...kijken we eens van naderbij ″wie″ ~er als personen~ & ″wàt″ ~er van gedachtengoed & ideologie~ achter de LDD steken...

...



DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...

Download-URL : "Dedecker & zijn LDD... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XVII"

02-08-2008 om 00:03 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
01-08-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Jean-Marie Dedecker, een portret... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XVI

Omdat alle goede dingen & aldus ook alle kwade dingen uit 3 bestaan, zullen we vandaag de derde component van de zogenaamde Forza Flandria wat besnuffelen & ontleden...

Zoals u wellicht als pientere lezer reeds opgemerkt zult hebben aan de hand van de foto van hiernaast... Ons onderwerp voor vandaag is niet minder dan Jean-Marie Dedecker...

...& We gaan het ons om te beginnen, hier niet al te moeilijk maken omdat er anderen dat al blijkbaar beter gedaan hebben dan dat wij het ooit zouden kunnen doen. We beginnen met onze eerste vondst op het grote world wide web, de geheel aan hem gewijde 44 minuten durende panorama-uitzending die uitgezonden werd begin 2007...

...& We zetten er maar gelijk integraal de tekst bij die we bij onze vondst aantroffen...

"Brulboei van de Noordzee, nestbevuiler en ruziemaker, populist en opportunist, het zijn maar enkele van de omschrijvingen van Jean-Marie Dedecker, het enfant terrible van de Belgische politiek. Na eind vorig jaar uitgespuwd te zijn door het politiek establishment heeft Jean-Marie Dedecker beslist om dan maar op zijn eentje een politiek project op te starten. De 'Lijst Dedecker' biedt zich in juni aan de kiezer aan. Maar gaat het echt om een soloproject van Dedecker, fatsoenlijk-rechts, een alternatief voor het Vlaams Belang of heeft Dedecker al een kartel met het VB in zijn achterhoofd als verborgen agenda? Panorama volgde Dedecker gedurende de maanden van voorbereiding van zijn partij. Een unieke kijk achter de schermen van de 'Lijst Dedecker', een verhaal over idealisme, pragmatisme, over politiek, vriendschap en verraad."



"Panorama: "Dedecker" - duur : 44 minuten
Panorama-uitzending 2007


...



MORGEN... wie anders dan Jean-Marie Dedecker & zijn LDD !!...

...



DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...

Download-URL : "Jean-Marie Dedecker, een portret... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XVI"

01-08-2008 om 01:51 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
31-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Bart De Wever & 'Weg van België', een portret... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XV

We hebben misschien dan wel een slecht karakter, maar diep vanbinnen zit er toch nog wel een koekebroden hart... dus slecht van inborst zult u ons toch alsnog niet kunnen noemen... Ten bewijze daarvan laten we u "Weg van België" ~duur 79 minuten~ zien. In deze uitzending krijgt u een portret te zien van Bart De Wever.

Op Canvas vonden we alsnog deze comment : Documentaire over separatisme en de eenheid van België. In ‘Weg van België’ reizen de journalist Marc Reynebeau en de politicus Bart De Wever, twee historici, door het land om de Waalse en Vlaamse eigenheid, tegenstellingen en conflicten te onderzoeken.

...& Daar waar wij 'm vonden ~de overigens integrale versie~, stond de vermelding : Vlaams Politicus en Vlaams Nationalist Bart De Wever (Nieuw Vlaamse Alliantie) en historicus en Belgicist Marc Reynebeau trekken in een roadmovie door "de puinhopen" van Wallonië en Brussel. Staat België op barsten of wordt De Wever in pek en veren terug naar Vlaanderen gestuurd ?

Zeg nu zelf... zijn we nu goed of goed ?!...

Wat comment betreft... daar onthouden wij ons van, de beelden spreken immers voor zich...



"Weg van België" - duur : 79 minuten
Canvas-uitzending van juni 2007 & herhaald op zondag 20 juli 2008 laatstleden


...



Als tweede beeldfragment laten we u kijken naar : het debat tussen Filip Dewinter (Vlaams Belang) en Bart De Wever (N-VA).



"Bart De Wever vs. Filip Dewinter nav de verkiezingen"
duur : 19:33 minuten
VTM-uitzending


...



MORGEN... wie anders dan Jean-Marie Dedecker & zijn LDD !!...

...



DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...

Download-URL : "Bart De Wever & 'Weg van België', een portret... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XV"

31-07-2008 om 00:17 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (1 Stemmen)
30-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De N-VA, progressief of oerconservatief - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XIV

Wij kunnen het in al onze slechtigheid natuurlijk ook niet nalaten om in het voorlaatste deel van onze beschouwing over de N-VA toch ook wel eens zijdelings te wijzen op het "moreel gekrakeel" van Bart De Wever... We kunnen het met de beste wil van de wereld ook niet anders omschrijven...

We hoorden hem zo her & der bezig, lazen zo hier & daar een "levensbeschouwelijke" uiteenzetting van z'n hand... & eerlijk gezegd, we vinden hem ~wat~ saai & ...vooral zéér oubollig... & zelfs behoorlijk wereldvreemd... Het summum van die oubolligheid, of noemen we 't een oerconservatisme vinden we terug in z'n beschouwing over de veranderde samenleving sedert de jaren '60... "de ravage na de seksuele revolutie" zoals ie 't zelf omschrijft...

We geven dit artikel weer, het verscheen op 26 mei 2008 in de Krant De Morgen in de rubriek De Gedachte...

...& Uiteraard, naar goede gewoonte citeren we dit voor u integraal...

...

De Gedachte

De ravage na de seksuele revolutie

Bart De Wever over de veranderde samenleving sinds de jaren zestig, met de evolutie van de seksuele moraal als voorbeeld

Bart De Wever is voorzitter van de N-VA.

De inmiddels zo goed als vergeten Italiaanse schrijver, dichter en regisseur Pier Paolo Pasolini - een linkse provocateur en communist, tot hij wegens zijn homoseksualiteit uit de partij werd gezet - vatte de rellen in het kader van mei '68 treffend samen: studenten, zonen van bourgeois, die met stenen gooien naar politieagenten, zonen van arbeiders. De bekende historicus en marxist Eric Hobsbawm geeft in zijn magistrale boek The Age of Extremes geen grote betekenis aan het studentenoproer.

Hij wijt het in hoofdzaak aan het toevallige overaantal van jongeren ten gevolge van de baby boom, een generatie die bovendien voor het eerst de luxe had zich te kunnen vervelen. 'Quand la France s'ennuie', titelde Le Monde zeer profetisch op 15 maart 1968. Over het soort ideologische kretologie dat de voortrekkers van deze nieuwe generatie uitstootte, sprak Nobelprijswinnaar literatuur Anatole France lang voordien al een wondermooie frase: 'Ils se croient neufs pour le monde alors qu'ils ne sont que jeunes dans le monde'.

Buiten de holle slogans van toen is er bijzonder weinig van blijven hangen. Duurzame ideeën of leesbare teksten werden er door de soixante-huitards nauwelijks geproduceerd. Zoals meesterlijk bezongen door Jacques Brel in 'Les bourgeois', sloten de meelopers van die generatie zich na hun studies aan bij het establishment. De Franse professor Jacques Lacan, die er in 1968 nog door de autoriteiten van beschuldigd werd een subversief element te zijn omdat hij openlijk uiting gaf aan zijn sympathie voor de studenten, voorspelde trouwens in 1969 al dat dat zou gebeuren.

Zij die in het volwassen leven toch volhardden in het nieuwe linkse discours werden in het beste geval gauche caviars (het hart links, de portefeuille rechts), in het slechtste geval veroordeelden ze zich tot een politiek marginaal bestaan in partijen als Amada en consoorten. Eigenlijk is het dan ook jammer dat de talrijke terugblikken veertig jaar na mei '68 focussen op het concrete gebeuren en op de hoofdrolspelers in dat jaar, die al bij al geen buitengewone historische betekenis hebben.

Mei '68 is nochtans wel bijzonder relevant, maar dan als verzamelnaam voor de ingrijpende ommekeer die de Westerse samenlevingen sinds de jaren zestig hebben gemaakt. Belangrijkste kenmerk daarvan is het steeds sneller wegsmelten van de sociale normering die gebaseerd was op de traditie van het christendom. God in West-Europa door de voordeur werd weggejaagd (en Allah werd ironisch genoeg langs de achterdeur binnengelaten), maar kwam er niemand om zijn plaats in te nemen. Sociale normering werd afgedaan als betutteling en bevoogding, zaken die de mens alleen maar belemmeren om vrij en gelukkig te zijn. Geen oordeel vellen over het gedrag van anderen, dat geldt vandaag zowat als het toppunt van een gezonde moraliteit.

De impact van deze evolutie op onze samenleving is nauwelijks te overzien. De onvermijdelijke opvulling van het vacuüm van de sociale normen door juridische normen kleurt alle facetten van ons samenleven. Hoe meer de mens zich bevrijdt van sociale normen, hoe meer hij zich immers paradoxaal genoeg moet laten bevoogden door de staat om alles te regelen wat het individu overstijgt. De samenleving als optelsom van unieke klanten bij een tot falen gedoemde overheidswinkel, maakte de mens dan ook vrijer noch gelukkiger. Toch niet als we de statistieken volgen van de laatste veertig jaar over het aantal echtscheidingen, over het aantal volwassenen en kinderen met psychologische problemen, over het gebruik van geneesmiddelen, over de verslaving aan drugs, over agressie in de omgang met elkaar, over het aantal zelfdodingen, en meer.

De wil tot absolute vrijheid voor het individu mondde uit in een levenswijze die zelf de garantie voor daadwerkelijke vrijheid vernietigt, namelijk de gemeenschap met haar zeden en gewoonten. Nergens is dat proces verder gevorderd dan in de seksuele moraal. Wie niet wil doorgaan als kwezel, moet aanvaarden dat de seksuele vrijheid van het individu enkel kan begrensd worden door de seksuele vrijheid van een ander individu. Wat gisteren taboe was, is vandaag bespreekbaar en wordt morgen volksvermaak op televisie. Weg met reactionaire begrippen als goede smaak, geheimzinnigheid, diepgang en terughoudendheid. Het geluk ligt immers in meer seks en het (stilaan hopeloos) zoeken naar taboes om te doorbreken. De ravage die deze evolutie aanrichtte op relationeel vlak is, zoals steeds, het grootst bij de lagere sociale strata. De elite past nu eenmaal zelden op zichzelf toe wat ze aan de massa propageert.

Een samenleving waar men het idee moet lanceren dat jonge koppels best een engagementsverklaring zouden tekenen om hen eraan te herinneren dat ze verwekte kinderen ook behoren op te voeden, heeft behoefte aan een ethisch reveil. Een dat niets te maken heeft met het afplakken van blote borsten of het censureren van vieze prentjes, maar een dat ons terugbrengt naar de wijsheid van Edmund Burke dat het in de eeuwige aard der dingen is vastgelegd dat mensen die geen maat houden niet vrij kunnen zijn.

26/05/08 12u50

BRON :
http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/De-Gedachte/article/detail/289472/2008/05/26/de-gedachte-De-ravage-na-de-seksuele-revolutie.dhtml

...

Het hoeft dus geen betoog, noch een verduidelijkend tekeningetje, dat Bart De Wever hiermee een aantal reacties ontlokt... & niet alleen bij ons...

Als wij hierop iets zouden moeten zeggen... Persoonlijk zouden wij als etiket op deze beschouwing, een bekrompen kleinburgerlijke visie durven te kleven... maar wie zijn wij nietwaar...

...& Na z'n stukje gelezen te hebben zouden we ook kunnen zeggen dat Bart De Wever ~mochten we niet weten dat ie 38 jaar is~ reeds stokoud is te noemen & zowat mentaal rijp is voor 't pensioen met navenante activiteiten...

...& Qua objectief beschouwen van '68 zouden we durven te stellen, dat z'n "objectief zijn" in het beschouwen der dingen, jammer genoeg niet meer of niet minder uitdrukt dan "z'n subjectief mens-zijn" & wat simpelweg wil zeggen... we vrezen dat z'n kennis helaas enkel maar bestaat uit een ~tenslotte zeer beperkte & dan nog eens saaie~ academische kennis... maar zoals reeds gezegd, wie zijn wij om dit zomaar allemaal eventjes "GRATUIT" durven te beweren...

Maar terug naar wat ie schreef & naar wat op 27 mei 2008 verscheen in De Morgen... het antwoord van Caroline Gennez op zijn orakel & wel in dezelfde rubriek De Gedachte...

...& ook dit citeren wij voor u integraal...

...

De Gedachte

De Wevers gemoraliseer

Caroline Gennez wil relatietherapie terugbetaalbaar maken

Caroline Gennez is voorzitter van de sp.a.

Bart De Wever is een scherp analist en dat is niet anders in zijn bijdrage over de veranderende seksuele moraal (DM 26/5). Maar zoals altijd zet hij na de analyse zijn scherpe geest in de achteruitversnelling, om te kunnen terugkeren naar een idyllisch verleden waarin alles beter was.

In dit geval het Vlaanderen van de strikte sociale normering, "gebaseerd op de traditie van het christendom". De Wevers taalgebruik heeft het voordeel van de duidelijkheid. Hij heeft het over normen en gelukkig niet over waarden. Normen zijn afspraken die wisselen in ruimte en tijd. Ze zijn per definitie veranderlijk. Het heeft dus weinig zin te jammeren dat de sociale normering van toen "weggesmolten" is.

Elke historicus zal kunnen verduidelijken dat die processen zich voortdurend afspelen in elke samenleving en elk tijdsgewricht. We moeten ons dus niet zozeer afvragen naar welke normen we terug moeten keren, maar welke waarden we in het moderne Europa belangrijk vinden en welke afspraken we met elkaar willen maken. We mogen dus als progressieven niet bang zijn deel te nemen aan het moderne normen- en waardendebat.

Het is inderdaad juist dat koppels en gezinnen in de periode na '68 anders geworden zijn. De Wever wijt dat aan de seksuele moraal van een verveelde linkse jeugd, wat me overigens heel kort door de bocht lijkt. Hij vergeet onder meer de ontwikkeling van de wetenschap met de introductie van de anticonceptiepil en de emancipatiebeweging, die al heel wat langer bezig was dan de jaren zestig.

De Wever wil de complexiteit van de realiteit oplossen door terug te keren naar het traditionele gezin, waarin vader uit werken ging, moeder de strijk deed (en niet mocht stemmen) en de kinderen moesten zwijgen. Het spijt me, dat is geen oplossing maar moraliserend gezeur. Mijn partij wil dat de gemeenschap alle hedendaagse gezinsvormen ondersteunt. De Wever laat uitschijnen dat het traditionele gezin altijd bestaan heeft, terwijl het slechts over een korte periode in de twintigste eeuw gaat. En hij vertelt er niet bij welke diepe ellende er vaak schuilging achter de schone schijn van die goede oude sociale normering: op papier de eeuwige trouw, maar achter de gordijnen speelden er zich soms drama's af.

Vandaag hebben mensen gelukkig de vrijheid om hun gezinsleven naar hun eigen inzichten te organiseren. Wetenschappers wijzen er echter op dat er een contradictie is gegroeid tussen de echtelijke spil en de ouderlijke spil in een modern gezin. Voor de meeste ouders is de verantwoordelijkheid voor hun kinderen onbreekbaar, onaantastbaar en onvoorwaardelijk. En dat is maar goed ook. Maar in hun relatie kiezen moderne koppels veeleer voor persoonlijke ontwikkeling en authenticiteit én voor de kwaliteit van de relatie dan voor het louter voortbestaan van een huwelijk.

Onze wetgeving is echter niet aangepast aan die evolutie. Mijn partij wil niet terugkeren naar een rigide model, maar zoeken naar hedendaagse methoden om tegemoet te komen aan de noden van de moderne gezinnen. Nieuw samengestelde gezinnen hebben nog altijd niet dezelfde rechten als klassieke gezinnen en kinderen in co-ouderschap missen nog altijd voordelen die wel toegekend worden aan kinderen uit klassieke gezinnen.

Meemoeders en -vaders zijn volgens de wet zogoed als onbestaand, terwijl in realiteit duizenden mannen en vrouwen zich inzetten voor de kinderen van hun partner. Het wordt dus tijd in een grootschalig plan de wetgeving te screenen en er alle discriminaties uit te halen. Ook verouderde stigmata, zoals de vermelding 'gescheiden' op officiële documenten, moeten aangepakt worden.

Hoe mensen hun leven willen inrichten, is een privébeslissing. Of een warm en solidair gezin bestaat uit twee mannen, twee vrouwen, een man en een vrouw, mét hun kinderen, met geadopteerde kinderen, met kinderen uit vorige relaties of zonder kinderen mag voor de wetgever niets uitmaken. Betekent dat dat we geen enkele belangstelling mogen hebben voor de moeilijkheden bij moderne koppels? Zeker niet. Heel wat problemen kunnen allicht preventief aangepakt worden. Vandaag zijn relatiebemiddeling en relatietherapie al goed ingeburgerd. Helaas kosten zulke bemiddelingssessies handen vol geld, en worden ze niet terugbetaald. Alleen gegoede koppels kunnen zich dit permitteren. Ik ben er dus erg voor gewonnen om een wettelijk statuut uit te bouwen voor relatietherapeuten en bemiddelaars en de kosten van zulke bemiddelingen deels terugbetaalbaar te maken.

Ik ben ervan overtuigd dat zo'n aanpak meer zal bijdragen aan de ontwikkeling van een gelukkig gezinsleven dan de sehnsucht van De Wever naar de normen van een geconstrueerd idyllisch verleden.

27/05/08 10u02

BRON :
http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/De-Gedachte/article/detail/290505/2008/05/27/De-Wevers-gemoraliseer.dhtml

...

En ook Paul Goossens liet zich in deze discussie niet onbetuigt, gezien zijn opininiestuk dat als antwoord op het stuk van Bart De Wever op 28 mei 2008 verschijnt in de rubriek De Gedachte van De Morgen... & wij citeren...

...

De Gedachte

Nous sommes tous des Juifs allemands, behalve in het Vlaanderen van Bart De Wever

Paul Goossens dient Bart De Wever van repliek

Paul Goossens is Europees journalist en voormalig hoofdredacteur van De Morgen.

Tot voor kort leek het erop dat Bart De Wever slechts één obsessie cultiveerde: Vlaamse onafhankelijkheid. Sinds maandag weten we beter. Voor de tweede keer in veertien dagen liet hij zijn licht over een gebeuren van veertig jaar terug schijnen. Hoewel de N-VA-voorzitter tot over zijn oren in de hete binnenlandse actualiteit zit, blijft hij zijn inspiratie in een ver verleden zoeken. De Wever moest in '68 nog geconcipieerd worden, maar hij heeft een emotionele band met dat jaar. Voor conservatieven, ongeacht of ze Frans, Nederlands, Duits of Engels spraken, was mei '68 altijd een bron van irritatie en ergernis. Die draad van rancune neemt De Wever opnieuw op. En nog maar eens overspeelt hij zich. Wat een min of meer intelligente afrekening met mei '68 had kunnen zijn, werd een simplistisch pamflet over het verval van de zeden en de noodzaak van een ethisch reveil. De propagandist van de morele verheffing en het Avondland rekende met de historicus De Wever af.

Bij elk 'jubileum' vinden de intendanten van het conservatisme, ongeacht of ze tot de linker- of de rechterzijde behoren, mei '68 opnieuw uit. Of liever ze fabriceren het. Hoe dat in zijn werk gaat, is onderhand bekend. Eén kreet van die geanimeerde tijd met zijn vele tegenstrijdige geluiden wordt tot in het absurde uitvergroot en vervolgens als de definitieve waarheid over dat tijdsgewricht neergelaten. Zo slaagde de rechtbank van het Groot Conservatief Belang erin de 'soixante-huitards' voor zowat alle kwalen en geneugten van de moderne tijd in beschuldiging te stellen. Op het strafblad kwamen onder meer: het geloof in de grote verhalen en de maakbaarheid van de samenleving, het ondermijnen van alle gezag en autoriteit, het infiltreren van de media, het ondergraven van de NAVO en het Atlantisch bondgenootschap, te marxistisch links, de vervreemding van de arbeiders van het socialisme, de verspreiding van aids, de promotie van het subversieve nihilisme en een wereld zonder kernenergie.



Normvervaging

In het herdenkingsritueel 2008 wordt '68 vooral normvervaging en bandeloosheid in de schoenen geschoven. Begin mei, in een gesprek met Het Laatste Nieuws, gaf de burgemeester van Leuven al een voorproefje van de 'grand cru' van 2008. Met één slogan, 'Het is verboden te verbieden', wordt '68 afgehandeld. Dat die slogan nooit in Leuven opdook en zelfs in Parijs een heel kortstondig leven leidde, het doet er voor Tobback niet toe. Je maakt je punt, ongeacht de feiten. Zo ook De Wever. Niet het wegsmelten van de poolkappen, wel het "wegsmelten van de sociale normering die gebaseerd was op de traditie van het christendom", mag de generatie van '68 op haar rekening schrijven. "Nergens", zo voegt hij eraan toe, "is dat proces verder gevorderd dan in de seksuele moraal". Als troubadour van het ethisch reveil moet je per definitie grof borstelen. De Wever doet het met verve. In navolging van het Vlaams Belang trouwens. Twee weken terug was het daar ook prijs, een herdenkingscolloquium over '68. Een debat over familie en gezin, normen en waarden en Alexandra Colen in een bekende rol, die van preutse tante.

Als '68 niet bestond, zouden Vlaamse ultra's en conservatieven het jaar opnieuw uitvinden. Het is de ideale springplank om het andere luik van hun politieke verhaal te slijten. Het niet-communautaire, maar o zo complementaire luik van de Vlaams onafhankelijkheidsmythe: de gedroomde samenleving van De Wever, Colen & co. Het is de wereld van Humanae Vitae en de periodieke onthouding, de wereld van voor de pil en de seksuele emancipatie van de vrouw, de wereld ook die de sociale normering - hoe verstikkend ook - in deemoed aanvaardde. Een wereld tenslotte met een flinke dosis God. "Sinds God in West-Europa door de voordeur werd weggejaagd", zo verzucht De Wever, "en Allah langs de achterdeur werd binnengelaten, kwam er niemand om zijn plaats in te nemen." Dat ruikt naar Samuel Huntington en zijn botsing van de beschavingen. De hang naar kruistochten, het zit er bij de christelijke padvinders en conservatieven ingebakken. Ongeacht of ze in Washington dan wel in Berchem bij Antwerpen wonen, over Irak praten of over '68 schrijven.

Dat de Vlaamse nationalistische rechterzijde een rekening met '68 moet vereffenen, spreekt voor zich. In die kringen heet het dat de linksen in '68 de strijd voor Leuven Vlaams kaapten en een hele generatie besmetten. Inderdaad, in '68 werden ook de nationalisten langs de voordeur buitengezet. Als Tobback het zich veroorlooft om middels één kreet met '68 af te rekenen, mag ik het omgekeerde proberen. In tegenstelling tot die van Tobback is het geen slogan die plots in een hoek van een Parijse aula opdook, de wereld rondging en vervolgens in het museum van '68 verdween. "Nous sommes tous des Juifs allemands" werd dagenlang in heel Frankrijk gescandeerd en stond haaks op het nationalistische 'wij', ongeacht of het Frans, Vlaams of Duits was.

De nationale staten met hun obsessie voor grenzen, territoria, homogene cultuur en exclusief burgerschap werden de wacht aangezegd, tegelijkertijd werd de recente Europese geschiedenis met haar genocide, totalitarisme en zelfdestructie gevaloriseerd. In Leuven werden in het midden van de jaren zestig slogans geroepen die de negatie waren van het "nous sommes tous des Juifs allemands". "Walen buiten" dus. Dat was het erfgoed dat de Vlaamse beweging, die bekrompen krabbenmand van nationalisme en katholicisme, een nieuwe generatie meegaf. Nauwelijks een kwarteeuw na de Holocaust... Als het "Walen buiten" in januari '68 niet meer gehoord werd, is het ondanks de Vlaamse beweging, ondanks de Vlaamse commentatoren, ondanks de Vlaamse burgerij en de politieke vaders van De Wever. Van hen kregen we alleen tegenwerking, want de strijd moest zuiver blijven.

Veertig jaar later zijn de nationalistische herauten van het ethisch reveil nog altijd op revanche uit, ook al omdat het een match met inzet is. De strijd omtrent de definiëring van het Vlaamse 'wij' gaat nog altijd door. Terloops bijna laat De Wever in zijn kaarten kijken. "De gemeenschap met haar zeden en gewoonten" wordt tot enige garantie van de daadwerkelijke vrijheid van het individu uitgeroepen. Niet echt origineel. Al in 1774 haalde de Duitse predikant Johan Gottfried Herder de 'Volksgeist' uit de kast. Een uitvinding die de Duitse romantiek en het nationalisme oppookte, de Europese burgeroorlogen op gang trok en, aldus Alain Finkielkraut, "de ondergang van het denken" inluidde.

28/05/08 14u30

BRON :
http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/De-Gedachte/article/detail/292261/2008/05/28/Nous-sommes-tous-des-Juifs-allemands-behalve-in-het-Vlaanderen-van-Bart-De-Wever.dhtml

...

U begrijpt naar alle waarschijnlijkheid dat we hier geen verdere commentaar op geven...

Maar wat niet wegneemt dat er intussen ons nog één ding behoorlijk zwaar op de maag ligt... Met name : We zagen in het eerste deel van onze beschouwing van de N-VA "De N-VA - Omstreden of niet ?!... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XII" dat Bart De Wever in z'n ″jonge & woeste″ jaren eventjes ″flirtte″ met ~het gedachtengoed van~ ″Nieuw-Extreem-Rechts″... & voor alle duidelijkheid, ″flirtte″ is in dit geval onze zéér beleefde ″omschrijving″... om het kind dan toch maar een naam te geven... & eerlijk gezegd, we zijn ″blij″ dat het daarbij gebleven is... want, het zal u als lezer van onze beschouwingen reeds opgevallen zijn dat we het NIET & wel op géén enkele manier kunnen vinden met zowel dàt Oude &/of dàt Nieuwe Extreem-Rechtse gedachtengoed...

Màààrrr & nu komt het dus... Als Bart De Wever & de N-VA niets met ″Oud″ of ″Nieuw″ Extreem-Rechts te maken heeft... What The Fuck doet dan iemand als Bob Maes gezien zijn oorlogsverleden & zijn verleden bij de VMO ~Vlaamse Militanten Orde~ bij de N-VA ?!...

...& Als daar géén banden meer mee zijn &/of als daar definitief mee gekapt werd ~& dit geldt zowel met organisaties als de VMO als met het àndere Extreem-Rechtse gedachtengoed~ waarom vinden wij dan nergens iets terug wat er op wijst dat er wel degelijk afstand genomen is & wordt van dit gedachtengoed ?!... Want, we merken anderzijds dat er toch wel ″goede & vlotte″ contacten onderhouden worden met de VVB (Vlaamse Volksbeweging) & het Vlaams Belang, zoals bij de autokaravaan die op 23 juli laatstleden door de Vlaamse Rand van Brussel trok... Laat het ons duidelijk stellen : als wij niet geassocieerd willen worden mét, dan nemen wij heel duidelijk afstand & op z'n minst zulke afstand dat er onmiskenbare duidelijkheid is !

...& Verder... hoe men het ook draait &/of keert, wij blijven ons een hoop vragen stellen, eveneens het toch wel héél verdacht vinden, dat een organisatie als de VMO die op 12 juni 1971 officieel ontbonden werd, nu in 2008, zijnde 37 jaar later nog steeds een volledig werkende site heeft & àlle schijn van "levend & wèl" vertoond !! Wij kunnen ons dus op géén enkele manier van de indruk ontdoen dat dit slechts allemaal uiterlijk vertoon is om de publieke opinie te misleiden. ...& Voor alle duidelijkheid, we beseffen terdege dat deze opmerking in de eerste plaats thuishoort in de hoek &/of de richting van het Vlaams Belang, waarvan we met quasi 100% zekerheid weten & kunnen zeggen dat deze nog steeds ~hoe kan 't anders~ in de Extreem-Rechtse Hoek te situeren valt... Vooralsnog geniet de N-VA het voordeel van de twijfel, wat niet wegneemt dat wij ~zoals reeds gezegd~ uitermate voorzichtig & toch wel ~behoorlijk~ wantrouwend blijven tot er een overduidelijk signaal komt die op het tegendeel wijst...

Persoonlijk durven wij te stellen dat als de N-VA zich niet in de uiterst rechtse hoek &/of met extreem-rechts wilt geassocieerd zien worden, dat zij er ten allen tijde dient over te waken welke ~politieke~ samenwerkingsverbanden &/of ~politieke~ kartels zij aan gaat, omdat dit mee bepalend zal zijn voor haar toekomst !

...

Morgen... een laatste maal Bart De Wever !!

...



DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...

Download-URL : De N-VA, Oerconservatief of progressief ?!... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XIV

30-07-2008 om 11:28 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
29-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De N-VA, francofoob of rancuneus ?!... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XIII-a

Na onze eerste beschouwing over de N-VA : "De N-VA - Omstreden of niet ?!... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XII" dat wij u hier gisteren ter lezing gaven... gaan we ~vandaag~ in ons tweede deel over de N-VA, wat dieper in op het debacle dat Bart De Wever met zowel Pierre Mertens, als de Waalse Pers had...

...

Waar het in feite dus allemaal om begonnen was...



"Bart De Wever vs. Joodse gemeenschap"
duur : 2:02 minuten
RTBF journaal 6 november 2007


...



"Bart De Wever beledigt joden"
duur : 1:17 minuten
persagentschap Belga


...



Eerlijk gezegd, we snappen zelf toch ook niet zo goed waarom Bart De Wever z'n uitlatingen in deze zaak niet voorzichtiger "gewikt & gewogen" heeft. Hij is tenslotte toch ook niet zomaar niet de eerste de beste te noemen, maar wel degelijk een beslagen historicus die maar al te goed "de gevoeligheden" van deze materie kent, of deze tenminste hoort te kennen... Het is ons inziens omwille van dit laatste feit ~hij weet als beslagen historicus immers beter !~ dat men hem dit kwalijk neemt. Zou het zwarte randje dan toch niet zo veraf zitten ?!...

...

We starten hierbij dus meteen met het debacle tussen Bart De Wever & Pierre Mertens waarvan de voorgaande gebeurtenis dus de aanleiding was. Naar aanleiding hiervan verschijnt er op 12 december vorig jaar ~2007~ in het weekblad Knack een interview met Pierre Mertens onder de ronkende titel "Misselijkmakend nationalisme". Waarin Bart De Wever & de N-VA door Pierre Mertens op dezelfde politieke lijn wordt gezet als het Vlaams Belang & Lijst Dedecker...

...& Wij citeren het hier natuurlijk voor u...

...

Misselijkmakend nationalisme


10/12/2007 11:00

België wordt bedreigd door een dodelijke crisis, maar het is nog niet te laat om de intolerantie te keren. In een scherpe opiniebijdrage over 'het land zonder eigenliefde' in Le Monde, doet schrijver en columnist Pierre Mertens, die dertig jaar geleden het begrip 'belgitude' muntte, een aanval op 'het misselijkmakende en zich radicaliserende nationalisme' in Vlaanderen.



Wie had u voor ogen toen u dit schreef?

Het Vlaams Belang, lijst Dedecker en de N-VA. Allemaal uiterste bedenkelijke, extreemrechtse vormen van nationalisme, die, van ver of van dichtbij, erfgenaam zijn van de collaborerende flaminganten in de Tweede Wereldoorlog. Ik betwist niet het recht van volkeren om voor zichzelf op te komen, maar wanneer het uiteindelijke doel etnische zuivering is, dan hebben we te maken met heel gevaarlijke varianten van het nationalisme.



U schrijft ook dat Bart De Wever, de voorzitter van de N-VA, een onversneden negationist is. Dat is een groot woord.

Ik heb mijn woorden zorgvuldig gekozen. Iemand die de verantwoordelijkheid van het Antwerpse, collaborerende stadsbestuur in de Jodenvervolging meent te moeten onderschatten, begaat een negationistisch misdrijf. Het is van dezelfde orde als wanneer Turken de Armeense genocide minimaliseren - dan spreek je ook van negationisme. Bart De Wever is bovendien historicus, dat maakt het dubbel erg. Overigens heeft Wilfried Martens me nu ook zijn broer, Bruno De Wever, leren kennen. Die moet je lezen, zei hij, die houdt er heel andere ideeën op na.

Han Renard

BRON :
http://www.knack.be/nieuws/site72-section24-article10445.html?cid=rss

...

Hierbij een beperkt overzicht wat er sinds juli 2008 hierover in de pers & de media verscheen...



"Bart Dewever n'assume pas ses propos negationnistes"
duur : 1:59 minuten
La une - journaal


...



"Bart Dewever"
duur : 3:47 minuten
in een radiocommentaar




We keren terug naar Knack waar ons eerst geciteerde artikel in verscheen & waar het artikel ook naar verwijst...

...

Le Soir en De Wever blijven op ramkoers

08/07/2008 11:59

De krant Le Soir geeft schrijver en columnist Pierre Mertens gelijk als die stelt dat Bart De Wever een negationist is. Het gaat om de zoveelste aanvaring tussen de krant en de N-VA-voorzitter.

Mertens had De Wever eerder in het weekblad Knack een negationist genoemd. Dat gebeurde naar aanleiding van een opiniebijdrage die Mertens in de Franse krant Le Monde schreef en waarin hij uithaalde naar het "misselijkmakende en zich radicaliserende nationalisme" in Vlaanderen.

Mertens verduidelijkte daarop in Knack dat hij bij zijn bijdrage partijen als het Vlaams Belang, Lijst Dedecker en de N-VA voor ogen had. Hij noemde Bart De Wever een onversneden negationist.

Daarop diende De Wever bij het gerecht een klacht in tegen De Wever. (NVDR : dit laatst moet dus duidelijk Pierre Mertens zijn, maar zo hebben wij de tekst gevonden !) In een opiniestuk in Le Soir geeft de krant Mertens dinsdag gelijk. 'In een klank met Mertens zeggen wij: uw uitspraken waren negationistisch', aldus journalist Marc Metdepenningen.

Het opiniestuk komt er daags nadat bekendraakte dat het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding (CGKR) zegt dat het juridisch niets kan doen voor Bart De Wever, die de Franstalige krant Le Soir beschuldigt van racisme in een aantal krantenartikelen. De Wever had daarover enkele weken geleden aangifte gedaan bij het centrum.

Maar De Wever wees er maandag op dat het CGKR Le Soir een waarschuwende brief heeft gestuurd. 'Daaruit blijkt dat het CGKR wel degelijk van oordeel is dat Le Soir in bepaalde artikelen over de schreef gegaan is'.

BRON :
http://www.knack.be/nieuws/belgie/le-soir-en-de-wever-blijven-op-ramkoers/site72-section24-article19628.html

...

Naar aanleiding hiervan vinden we op het Lvb.net ...

...

CITAAT

Nous sommes tous des Pierre Mertens

(...) Het is een constante in de geschiedenis: de nationalismen (en de dictaturen die er uit voortvloeien) hebben er altijd naar gestreefd om de pers en de intellectuelen in de pas te doen lopen (...). Als historicus kan de NVA-kopman de kreten van de Duitse nationalisten niet ontkennen die in 1933 (...) boeken op de brandstapel gooiden (...). Deze keer is het de schrijver Mertens die voor zijn werken op de brandstapel wordt gezet. Wat Bart De Wever niet zint is dat een internationaal erkend geweten het heeft aangedurfd om hem te definiëren als wat hij was toen hij uitspraken deed over de Antwerpse Joden: een negationist. (...). Wij wensen dat de klacht van de heer De Wever voor een Assisenhof wordt gebracht zodat hij zelf met zijn ontsporingen geconfronteerd wordt. (...)



BRON : http://lvb.net/item/6414

...

We gaan verder met Het Laatste Nieuws ...

...

Le Soir noemt N-VA-voorzitter Bart De Wever negationist

Het conflict tussen N-VA-voorzitter Bart De Wever en Le Soir neemt onwaarschijnlijke proporties aan. Nadat De Wever bot ving met een klacht tegen Le Soir voor racisme aan zijn adres, speelt de Franstalige kwaliteitskrant nu pas echt de man. In een opiniestuk noemt Le Soir de voorzitter van N-VA een negationist.



Le Monde

De auteur van het artikel schaart zich achter schrijver en filosoof Pierre Mertens. Die noemde N-VA-voorzitter Bart De Wever begin december vorig jaar in een column in de Franse kwaliteitskrant Le Monde een "negationistische leider".



'Gratuit'

De Belgische schrijver uitte die beschuldiging van negationisme naar aanleiding van De Wevers uitspraken over de excuses van de Antwerpse burgemeester Patrick Janssens aan de joodse gemeenschap. De Wever noemde die 'gratuit', wat een storm van protest uitlokte in het hele land. Onder meer Karel De Gucht en zelfs kartelpartner CD&V eisten excuses van de N-VA-voorzitter. Enkele dagen later verontschuldigde De Wever zich inderdaad voor zijn uitspraak.



Di Rupo

Nu eist De Wever van zijn kant excuses, van Pierre Mertens. De Wever diede een klacht in tegen Mertens. "Ik wil dat Meneer Mertens zijn woorden intrekt, hij heeft me immers van een misdaad beschuldigd", zegt De Wever. Le Soir vraagt zich vervolgens af waarom hij politici als Di Rupo - die hem in het oog van de storm ook een negationist had genoemd - niet voor de rechter daagde. Waarop De Wever: "Dat was omdat zij slecht geïnformeerd waren en hun uitspraken deden in een verhit debat op televisie. Bij Mertens was dat heel anders, veel beredeneerder."



Mertens volhardt

Mertens volhardt in de boosheid en weigert zijn excuses aan te bieden. "Ik zie niet in waarom ik plots een bocht zou nemen en vandaag mijn excueses zou moeten aabieden", zegt Mertens. Le Soir noemt de woorden van De Wever nu ook negationistisch en wacht "vol ongeduld en sereen tot de onderzoeksrechter ook ons naar de gerechtelijke slachtbank leidt. De rechter heeft nu twee mogelijkheden. Ofwel geeft hij geen gevolg aan de klacht, ofwel verwijst hij de zaak naar het Assisenhof, " besluit Le Soir. In tijden van moeilijke communautaire onderhandelingen zal dit gekrakeel niet echt bijdragen tot een oplossing.

(kh)

08/07/08 11u07

BRON :
http://www.hln.be/hln/nl/957/Belgie/article/detail/340262/2008/07/08/Le-Soir-noemt-N-VA-voorzitter-Bart-De-Wever-negationist.dhtml

...

Na wat rond surfen vinden wij bij minorites.org daarover de volgende gebalde pagina... & we nemen deze pagina uiteraard integraal over hieronder, zodat er géén misverstanden &/of mythes zouden kunnen ontstaan. ...& uiteraard ~want dóór & dóór slecht als we zijn~ doen we dit natuurlijk in de originele taal... U moet maar Frans leren !! *GRIJNS*...

...

Belgique: Le pays qui ne s'aimait plus, par Pierre Mertens

PIERRE MERTENS
Le Soir mardi 08 juillet 2008, 08:50
http://www.lesoir.be/actualite/belgique/le-pays-qui-ne-s-aimait-plus-2008-07-08-614305.shtml

Voici la tribune de Pierre Mertens, parue dans « Le Monde » le 7 décembre 2007. La Belgique est menacée d'une crise mortelle. Mais il est encore temps de renoncer à l'intolérance

Il y a une trentaine d'années, lorsque nous avons, le sociologue Claude Javeau et moi, forgé le concept de " belgitude ", nous étions bien loin de penser que cette boutade, via un clin d'oeil appuyé à Léopold Sédar Senghor et Sullerot, résisterait à l'épreuve du temps.

N'avions-nous pas voulu souligner seulement que, à la différence de maints représentants des générations antérieures, les savants et les artistes de la nôtre n'avaient plus forcément à prendre le chemin de l'exil pour se voir exister ? Qu'on accordait plus d'attention que par le passé à l'histoire sociale et politique d'où nous émergions ? Et que cela pouvait peut-être aller de pair avec ce que certains pédants appellent " un vouloir vivre ensemble " ? Qu'en reste-t-il aujourd'hui ?

C'est qu'on revenait de loin. On a beaucoup glosé sur le caractère artificiel d'une construction nationale ambiguë, conçue pour faire pièce à certaine Sainte Alliance et neutraliser les passions conquérantes des grandes puissances européennes (les calculs stratégiques du dénommé Talleyrand n'y avaient pas été pour rien).

Discriminée au sein d'un Etat qui s'était créé unitaire et francophone, la population flamande développa bientôt de grands espoirs d'inverser, lorsque l'occasion se présenterait, le rapport de force. Une partie non négligeable de celle-ci pactisa et collabora même avec l'ennemi durant l'Occupation, entre 1940 et 1945, pour assouvir son appétit de revanche. Et nous en recueillons encore, au demeurant, les fruits empoisonnés.

Une guerre sourde s'était déclarée entre les communautés linguistiques - et pourquoi ne pas dire : ethniques ? - qui ne s'apaisa, désormais, que par intermittence, pour faire illusion.

Il y a quelques mois, à peine, une édition spéciale qui passait sur la première chaîne de notre télévision nationale donna à voir l'éclatement du pays, à l'initiative des instances régionales flamandes. Scénario ingénieusement concocté pour que la plupart des téléspectateurs puissent, quelques instants, y croire. Il s'agissait, sans doute, d'une " fausse bonne idée ", si l'on veut bien penser qu'elle émanait d'un service public censé ne refléter que la vérité...

A la lecture de la presse d'aujourd'hui, on pourrait croire que la réalité n'est pas loin de dépasser la fiction. On s'immerge, à corps perdu, dans un lexique de nature quasi polémologique. Il n'est plus question que " de portes qui claquent au Parlement, d'ultimatums, de gaffes et de diktats, de compromis impossible, de risque de crash, de gifles, de viols et de camouflets, de coups durs et de coups bas, de bombes à retardement, de fractures et de point de rupture, de guerre de tranchée, de dramatisation autour de Bruxelles, d'agression politique et de passage en force, de riposte et de représailles... d'actes de belligérance sur tous les fronts ! "

Nul observateur de la scène locale qui ne lésine encore sur le recours aux superlatifs martiaux ou bellicistes. La raison de tout cet émoi cassandresque, de cette belliqueuse effervescence ? Plus de deux saisons passées dans l'enfer de la recherche, vaine, d'un gouvernement. Alors, pour interrompre la chronique d'un séisme annoncé, d'un divorce inéluctable, et empêcher in extremis l'avènement du pire, on appelle désespérément : un geste fort, un signe de bonne volonté, une restauration de la confiance dilapidée.

Quelque 35 000 personnes, dont 20 % de néerlandophones, marchent, un dimanche, dans les rues de la capitale, pour exprimer confusément cela. Non à l'initiative de partis ou d'hommes d'Etat, mais d'une simple citoyenne de Liège. Ce n'est pas énorme, c'est loin d'être négligeable. Des drapeaux tricolores fleurissent sur les balcons. Pour un rien, même des anarchistes se réveilleraient, pour un temps, patriotes.

Pendant ce temps-là, se succèdent en guise de samu providentiel, pour doter la nation d'un nouveau pouvoir exécutif : un informateur, un formateur, un négociateur, un démineur, un rapporteur, un explorateur, un facilitateur, un débloqueur, divers modérateurs, des réconciliateurs... Nous en passons, et des meilleurs. A se demander où sont passés, entre-temps, les électeurs : ces prétendus destinataires ultimes du message démocratique... Peu d'heurs, beaucoup de malheurs - et un certain déshonneur.

Rien n'y fait : on se livre, partout, à des concours d'épitaphes. Les nécrologies débordent. On diagnostique, dans un délire d'anticipation, l'encéphalogramme plat. La Belgique serait, pour la énième fois, bien morte. Alors, si, au lieu de parier sur le pire - ou de verser dans l'angélisme, ce qui revient au même -, on s'évertue à examiner froidement la situation, on se retrouve même à établir certains constats.

Au sud du pays, les francophones se sont suicidairement divisés et ne font guère d'efforts pour dépasser leurs démagogiques dissensions. Un pestilentiel climat de corruption y a régné presque impunément, et cela au risque insensé d'amoindrir la crédibilité de toute une communauté. On se serait bien passé de la mansuétude dont ont pu bénéficier certaines mafias locales.

Au nord, un nationalisme nauséabond s'est radicalisé, sans qu'on y prenne vraiment garde. L'installation - parfois fantomatique - d'un " cordon sanitaire " autour d'un club ouvertement xénophobe, sinon néonazi, n'empêchera pas d'autres partis, plus " présentables ", de s'unir pour former une entité totalement dévouée, par avance, à la scission du pays. Un seul parti, parmi eux, dirigé par un leader résolument négationniste, qui n'a envoyé au Parlement que six députés (sur un total de plus de 200), tient l'organe majoritaire, dont il est l'allié indispensable, par la barbichette, et de ce fait le pays tout entier. Ces gens-là réclament - entre autres - la division de la Sécurité sociale. Donc appellent de leurs voeux la fin de la solidarité nationale. C'est-à-dire de la nation elle-même.

La Belgique ne s'aime plus. Elle ne s'est jamais vraiment assez aimée. Un certain masochisme l'a toujours rongée de l'intérieur. Cette tendance à l'autodérision qui, à la fois, reflète son humour et son défaut d'arrogance, mais aussi nourrit ses tendances suicidaires. La voici littéralement désenchantée. Toujours aussi singulière et inventive. Mais moins fraternelle - c'est bien dommage. Son métissage, sa bâtardise même, faisaient d'elle une métaphore, une métonymie de l'Europe tout entière : une partie pour le tout. Un laboratoire que l'on venait visiter, de partout, pour percer les secrets du modèle paradoxal, improbable, que nous représentions.

Un legs irremplaçable. Il suffirait de renoncer à cette foncière intolérance dont se targue l'institution - au point que le droit des peuples à disposer d'eux-mêmes laisse la place au droit de l'Etat à disposer des peuples -, pour recouvrer un désir de Belgique. En attendant, on masque cruellement, de façon obscène, les besoins des gens, leurs inquiétudes socio-économiques et leurs soucis écologiques.

A quoi bon ce pays s'immolerait-il ? Il faudrait aussitôt en réinventer un, qui lui ressemblât.



JUSTICE /
De Wever s'attaque à Pierre Mertens
MARC METDEPENNINGEN
Le Soir mardi 08 juillet 2008, 08:25
http://www.lesoir.be/actualite/belgique/justice-nouvelle-plainte-du-2008-07-08-614293.shtml

Pierre Mertens, écrivain, philosophe et chroniqueur au « Soir », risque (théoriquement) de comparaître devant une cour d'assises à la suite d'une plainte pénale avec constitution de partie civile déposée par le président de la N-VA, Bart De Wever.
Lire : « Le pays qui ne s'aimait plus », la tribune de Pierre Mertens publiée dans Le Monde.
Cette plainte vise une tribune publiée dans les colonnes du quotidien français Le Monde le 7 décembre 2007. Dans cet écrit titré « Le pays qui ne s'aimait plus », Pierre Mertens désignait Bart De Wever, sans le nommer, comme « un leader résolument négationniste ». Interrogé par le magazine Knack du 12 décembre 2007, Pierre Mertens ajoutait qu'il « avait soigneusement choisi ses mots », expliquant qu'en déniant la collaboration des autorités communales anversoises lors des rafles de Juifs, Bart De Wever avait commis un délit négationniste.

En février, De Wever avait critiqué les excuses formulées par le bourgmestre d'Anvers, Patrick Janssens (SP.A) à l'adresse de la communauté juive pour l'implication des autorités de la Ville dans les rafles d'août 1942. De Wever avait qualifié ces excuses de « gratuites », prenant la défense des autorités anversoises de la collaboration, et accusant Janssens d'avoir ourdi un « coup politique » dans le seul souci de « lutter contre le Vlaams Belang ». Dans une lettre d'excuses, De Wever avait encore suscité l'indignation en prétendant qu'une « controverse » existait entre « les historiens qui se sont concentrés sur l'Holocauste », s'attirant ainsi une nouvelle volée de bois vert des partis démocratiques et de nombreux historiens.

Pierre Mertens, visé par la plainte pénale de De Wever, a reçu la visite de deux policiers judiciaires. Ils lui ont signifié que le président de la N-VA-A serait disposé à retirer sa plainte s'il recevait des excuses. « Je persiste et je signe. Je ne vois pas pourquoi j'irais m'offrir la palinodie de m'excuser aujourd'hui », nous a déclaré l'écrivain en présence de ses avocats Mes Bernard Maingain et Alain Berenboom. Selon lui, les propos de Bart De Wever sont en contradiction flagrante avec les conclusions du rapport de la Cegess dont le rapport « une Belgique docile » avait établi la collaboration active des autorités anversoises dans les rafles de Juifs en août 1942.

« Je veux que M. Mertens retire ses propos. Il m'a accusé d'un délit, c'est très grave. Je ne m'énerve pas facilement », nous a déclaré Bart De Wever. Elio di Rupo, comme Hervé Hasquin et d'autres politiciens, l'avait aussi taxé de négationnisme. Il ne les a pas poursuivis. « C'est parce qu'eux, ils étaient mal informés et ils dirent cela dans l'excitation des débats télévisés. M. Mertens, lui, a dit quelque chose qu'il a réfléchi », s'explique Bart De Wever. S'agissant d'une plainte au pénal, l'issue de la procédure est soit un non-lieu, soit un renvoi aux assises, car il s'agit d'un délit de presse.



MARC METDEPENNINGEN
Nous sommes tous des Pierre Mertens
Le Soir mardi 08 juillet 2008, 08:28
http://www.lesoir.be/forum/editos/nous-sommes-tous-des-pierre-2008-07-08-614298.shtml

Le « nationalisme démocratique » dont se revendique le président de la N-VA Bart De Wever ne tolère pas la critique, tant le débat d'idées, fût-il acerbe, peut se révéler ciguë dans les simplismes dont il abreuve parfois ses troupes.

C'est une constante de l'Histoire : les nationalismes (et les dictatures qui en découlèrent) ont toujours eu à cœur de tenter de mettre au pas la presse et les intellectuels, cinquième colonne infiltrée dans leurs lignes de front idéologiques.

Après s'en être pris au Soir, taxé honteusement « d'incitation à la haine raciale », Bart De Wever entend maintenant traîner sur le bûcher judiciaire l'écrivain et philosophe Pierre Mertens. L'historien qu'est le chef de la N-VA ne peut ignorer les vociférations des nationalistes allemands de 1933 qui prétendaient purifier par le feu des autodafés les écrits qui ne leur convenaient pas et remettaient en cause leurs théories fumeuses : « Pour la communauté du peuple et une philosophie idéaliste, je remets au feu les écrits de Karl Marx, de Freud, de Brecht. Contre la trahison littéraire, pour l'éducation du peuple dans l'esprit de vérité, je remets au feu les écrits d'Erich-Maria Remarque », beuglaient-ils autour des flambées. L'écrivain Mertens passe cette fois-ci sur le bûcher avant ses œuvres.

Ce qui ne convient pas à Bart De Wever, c'est qu'une conscience internationalement reconnue a osé le définir pour ce qu'il a été dans ses propos sur les Juifs d'Anvers : un négationniste. Mark Eyskens, le sage du CD&V, avait été plus loin en lui reprochant « d'utiliser des arguments de la littérature néonazie ». Les partis démocratiques, à l'unisson, avaient dénoncé son « négationnisme rampant » sans encourir les foudres de celui qu'ils côtoient poliment à la table des négociations institutionnelles.

Nous souhaiterions que la plainte de M. De Wever aboutisse devant une cour d'assises afin qu'il se retrouve lui-même confronté à ses égarements. Nous lui disons donc, à l'unisson avec Pierre Mertens : « Vos propos furent négationnistes. » Nous attendons avec impatience et sérénité le juge d'instruction que vous voudrez bien saisir pour nous mener, nous aussi, au bûcher judiciaire.



Einde deel (a) ...wordt vervolgd...!!

29-07-2008 om 18:31 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De N-VA, francofoob of rancuneus ?!... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XIII-b

Begin deel (b) ...Het vervolg...!!

POLITIQUE / Accusations d'« appels à la haine et à la violence »
Bart De Wever s'attaque au « Soir »
THIERRY FIORILLI
Le Soir mardi 24 juin 2008, 09:44
http://www.lesoir.be/actualite/belgique/politique-accusations-d-2008-06-24-609399.shtml

Bart De Wever a écrit vendredi dernier au Centre pour l'égalité des chances et la lutte contre le racisme, il demande d'ouvrir une enquête sur la publication dans Le Soir de quatre articles qui sont, aux yeux du patron du parti nationaliste flamand des « appels à la haine » violant la loi du 30 juillet 1981, contre les actes racistes ou xénophobes.

Bart De Wever pointe la « Une » du 23 novembre 2007, Un poison nommé N-VA, consacrée à une réunion des présidents des quatre partis de l'Orange bleue (CD&V, CDH, Open-VLD et MR) prévue par Yves Leterme, alors formateur, et annulée à cause des revendications de la N-VA, alliée du CD&V. De Wever estime que le titre le « diabolise », lui et son parti.

Il vise ensuite le Carnet du samedi 22 mars dernier. Intitulé Un plan tout bête pour sauver Leterme 3/4, il y était proposé, au 3e degré (au moins), une solution pour garder un espoir que Leterme Ier tienne la route : se débarrasser de la NV-A. De Wever considère que c'est « un appel à la violence ».

L'édito du 28 mai est dénoncé lui aussi : Beste vrienden, et si vous arrêtiez ? De Wever l'accuse de dépeindre les Flamands comme « un bloc monolithique auquel sont attribuées des caractéristiques négatives voire criminelles. »

Enfin, dans le collimateur de la N-VA, le texte de Stefan Brijs, Journal 2012, publié le 10 juin dernier dans notre série Pas d'avenir ? 100 projets. L'écrivain flamand y propose une fiction située en 2012 où Bart De Wever dirige la Flandre à la veille de son indépendance. Avec son ministre de la Sécurité, Jean-Marie Dedecker, il fait régner un ordre antiwallon draconien. Le tableau est inspiré des journaux intimes d'un juif allemand, à Dresde, entre 1933 et 1936. « Je suis comparé à Adolf Hitler et mon parti aux Nazis », affirme De Wever.



Commentaire
Le coup de pub de Bart
BEATRICE DELVAUX
Le Soir mardi 24 juin 2008, 09:44
http://www.lesoir.be/actualite/belgique/commentaire-le-coup-de-pub-de-2008-06-24-609398.shtml

Bart De Wever, président de la NV-A, qui demande au Centre pour l’égalité des chances et la lutte contre le racisme, de ramener Le Soir dans le droit chemin : on ne sait s’il faut en rire ou en pleurer. Non seulement parce que l’histoire du Soir est liée à la dénonciation de toutes les discriminations, mais surtout parce que dans le conflit communautaire à l’œuvre, notre journal est le lieu où l’on se bat constamment depuis des mois pour maintenir le dialogue et les échanges entre Flamands et francophones.

Si prompt aujourd’hui à stigmatiser Le Soir, Bart De Wever était aux abonnés absents pour souligner les vertus du « Face à face Nord-Sud » avec le Standaard ou celles de « Toernee generale », avec les KVS-Théâtre National-De Morgen. Embêté par ces initiatives très éloignées et souvent très critiques de l’obsession communautaire et séparatiste de son parti ?

Car au fond, dites-nous, qui nourrit dans ce pays la caricature de l’autre et l’idée qu’il n’est d’option que dans la séparation ?

Ajoutons que la méthode utilisée par Bart De Wever dans son avis est malhonnête : des bouts de phrases, tirées de leur contexte. Avec dans le lot, un texte d’un jeune écrivain… flamand. Terrifiant oui, car il en dit long sur la manière dont, en Flandre, des jeunes craignent pour le futur de leur région. Le risque du repli sur soi, oui, Le Soir l’a dénoncé dans des éditoriaux très durs. Mais c’est avec la même force qu’il prend courageusement ses responsabilités en ouvrant tout grand l’enjeu de la réforme de l’Etat. M. De Wever, pouvez-vous en dire autant ?

Au moment où la liste Dedecker a le vent en poupe, où les négociations de Leterme Ier marginalisent une N-VA en perte de vitesse, De Wever s’est payé un coup de pub sur le dos du Soir. Pathétique.

Désespéré ?



De Wever accuse Le Soir de racisme
Rédaction en ligne
Le Soir lundi 23 juin 2008, 14:00
http://www.lesoir.be/actualite/belgique/de-wever-accuse-le-soir-de-2008-06-23-609098.shtml

Bart De Wever (N-VA) estime que Le Soir s'est rendu coupable de racisme à son égard, à l'encontre de son parti et contre les Flamands en général.

Bart De Wever (N-VA) estime que le journal Le Soir s'est rendu coupable de racisme à son égard, à l'encontre de son parti et contre les Flamands en général, rapportent lundi les journaux du groupe Sud Presse ainsi que Het Laatste Nieuws.

Le patron de la N-VA doit saisir, dans l'après-midi, le Centre pour l'Egalité des Chances et la Lutte contre le Racisme (CECLR) pour incitation « à la haine et à la violence ».

Dans sa lettre au Centre, Bart De Wever cite quatre articles du quotidien bruxellois qui, selon lui, « dépassent les bornes » et sont empreints de xénophobie, selon M. De Wever. Il s'agit d'un billet d'humeur de Pierre Bouillon, du mois de mars dernier, d'un éditorial de Thierry Fiorilli, d'un texte de manchette et enfin d'un texte publié dans le cadre de l'opération « Pas d'avenir 100 projets » par l'écrivain flamand Stefan Brijs.

L'homme politique flamand estime que Le Soir l'a diabolisé, lui et son parti, en le comparant à Hitler et aux nazis ou en établissant des comparaisons entre la situation belge et le Kosovo. Béatrice Delvaux, rédactrice en chef du Soir, juge « ridicule et exagérée voire choquante » la notification de M. De Wever et y voit essentiellement de sa part un « coup politique » au moment où le dialogue intercommunautaire reprend, commente-t-elle, en défendant les quatre articles incriminés. « Le Soir a pris des positions dures », ajoute-t-elle, mais qui étaient le fruit d'une situation inacceptable ».

(C.Pt , d'après Belga)

BRON :
http://www.minorites.org/article.php?IDA=18821

...

Dat dit hele ~compleet uit de hand gelopen~ debacle tussen Bart De Wever & de Franstalige pers alom ter lande reacties oproept, hoeft hier geen grote uiteenzetting of uitgebreide beschouwing. We stellen alleen vast dat er her & der meningen zijn die duidelijk "ànders" gestemd zijn. Laten we hierbij eens proberen wat zijdelingse commentaren op een rij te zetten.

Op 8 juli 2008 verschijnt er bij De Morgen in de rubriek De Gedachte volgende beschouwing, die wij uiteraard integraal citeren...

...

De Gedachte

Waarom De Wever maar beter niet met discriminatie schermt

Hannes Cannie meent dat Bart De Wever met de wet zwaaide om het politieke spel te kruiden

Hannes Cannie schrijft een doctoraat in mediarecht. Hij is verbonden aan de vakgroep communicatiewetenschappen (UGent).

Het Centrum voor gelijkheid van kansen en voor racismebestrijding (CGKR) heeft Bart De Wever (N-VA) wandelen gestuurd. De Wever was danig ontriefd door enkele artikels in de Franstalige krant Le Soir die niet bepaald vriendelijk waren voor hem en zijn partij. Vooral de passage van de hand van Pierre Bouillon, die de redding van de regering-Leterme afhankelijk stelt van het verdrinken van de hele N-VA-entourage, zou actief oproepen tot geweld. Verder worden, in de woorden van de N-VA-voorzitter, de Vlamingen als monolithisch blok begiftigd met allerlei negatieve tot zelfs criminele eigenschappen. Volgens De Wever genoeg materiaal om een beroep op de antiracismewet te verantwoorden.

Niet naar de mening van het Centrum blijkbaar, dat aan een halve oogopslag genoeg heeft om te zien dat de antiracismewet (1981) hier niet van toepassing is. Deze wet viseert het in het openbaar aanzetten tot haat, geweld of discriminatie op basis van nationaliteit, ras, huidskleur, afkomst of nationale of etnische afstamming (artikel 20). Daarbij is duidelijk gemaakt dat het behoren tot een bepaalde taalgemeenschap geen van de opgesomde criteria uitmaakt. Er bestaat dus niet zoiets als een Vlaams ras, een Vlaamse etnie of nationaliteit.

Wat betreft de uitlatingen die doelen op lidmaatschap van of keuze voor de N-VA kan wel een andere wet spelen, met name de Wet Bestrijding Discriminatie (2007). Deze wet beoogt het publiekelijk aanzetten tot haat, geweld of discriminatie door onder meer een politieke overtuiging in de kiem te smoren (artikel 22). Maar ook op dit vlak vindt het Centrum de aanklacht niet voldoende stevig om voor de rechter zijn slag thuis te halen.

Is het voorstel om de N-VA - 'et quand on dit N-VA, c'est toute la N-VA', dus ook sympathisanten en kiezers - te laten verdrinken een strafbare oproep tot geweld? Inzicht in de precieze motivering van het Centrum hebben we voorlopig niet, maar er kunnen toch al enkele bedenkingen gemaakt worden in het kader van de vrije meningsuiting. Artikel 10 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens en de Fundamentele Vrijheden (EVRM) laat beperkingen aan die vrijheid alleen maar toe als die noodzakelijk zijn in een democratische samenleving. Kortom, zelfs als aan de voorwaarden van het Belgische misdrijf 'publiekelijk aanzetten tot geweld jegens een persoon of groep wegens politieke overtuiging' voldaan is, dan nog moet de veroordeling de Europese test doorstaan.

Een aantal factoren beïnvloedt deze noodzakelijkheid in een democratische samenleving. Zo stelt het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) steevast dat de vrije meningsuiting ook (en vooral) geldt voor informatie en ideeën die aanvallend, storend of zelfs choquerend zijn. Bovendien laat artikel 10 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens weinig ruimte om de vrijheid van meningsuiting te beperken in zaken van algemeen belang, en hieronder kan de communautaire crisis zonder twijfel gecatalogiseerd worden.

Verder speelt ook de hoedanigheid van politicus mee. Die moet qualitate qua meer kritiek kunnen slikken dan een privépersoon. Ook het journalistieke genre waarin de uitlatingen zijn gegoten, is van belang. De artikels in Le Soir zijn columns met een (soms) sarcastische ondertoon, geen feitenrelaas. Ze geven de mening weer van de schrijver, zonder de inhoud te willen propageren als 'de waarheid'. Ik zou dan ook, ondanks de scherpe taal, eerder geneigd zijn aan deze uitlatingen het voordeel van de twijfel toe te kennen.

Belangrijker misschien dan de discussie over de uitspraak van het Centrum is de indruk dat onze antidiscriminatiewetten aangewend worden om het politieke spel te kruiden. Het is zo dat een verscherpt taalgebruik, mede door de communautaire moeilijkheden, de politieke kringen binnengeslopen is. Denken we maar aan de vergelijking die premier Leterme maakte tussen de RTBF en de Rwandese zender Radio Mille Collines, die via haatoproepen een belangrijke rol heeft gespeeld in de genocide van 1994. Ook de kritiek van De Wever op het Antwerpse stadsbestuur, dat zijn excuses aanbood voor de medewerking aan de Jodenvervolging, met de daaropvolgende reactie van schrijver-columnist Pierre Mertens, die De Wever in Knack een 'onversneden negationist' noemde, benadrukt deze tendens.

Zou het niet beter zijn deze kritische uitlatingen te laten voor wat ze zijn, met name uitingen van frustratie door de politieke impasse, en de antidiscriminatiewetten te bewaren voor als ze echt nodig zijn, namelijk als willens en wetens wordt aangezet tot haat, geweld of discriminatie?

08/07/08 12u34

BRON :
http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/De-Gedachte/article/detail/340389/2008/07/08/Waarom-De-Wever-maar-beter-niet-met-discriminatie-schermt.dhtml

...

Niettegenstaande deze uiteenzetting verschijnt er op 9 juli 2008 bij De Morgen in de rubriek De Gedachte een ~cynische~ open brief van Bart De Wever gericht aan de hoofdredactrice van 'Le Soir' ...

...& Uiteraard, naar goede gewoonte citeren we die voor u integraal...

...

De Gedachte

"U weet dat ik een nazi ben in het diepst van mijn gedachten"

Bart De Wever schrijft een brief aan de hoofdredactrice van 'Le Soir'

Bart De Wever is voorzitter van de N-VA.

Aan mevrouw Delvaux,

Ik ben geschokt, diep geschokt, over het schuldig verzuim van uw redactie. Sinds oktober 2007 wist u het immers al. U wist met zekerheid dat ik een openlijke, resolute leider ben van het negationisme. Maar toch zweeg u. Pas gisteren maakte u het eindelijk aan uw lezers kenbaar. Toegegeven, u publiceerde daarvoor wel al wat bijzonder suggestieve artikelen, maar de vreselijke waarheid, die verzweeg u. Pas toen ik u er geheel valselijk van beschuldigde regelmatig hate speech te publiceren, voelde u zich kennelijk gedwongen om in het kader van uw verdediging het grote woord eindelijk te laten vallen: Bart De Wever is een ontkenner van de Holocaust.

Ruim acht maanden hebt u op die manier voorbij en verloren laten gaan, zonder klacht neer te leggen, zonder nog maar aangifte te doen. Al die tijd liet u toe dat de politieke leiders van uw gemeenschap met mij aan de onderhandelingstafel zaten. Dat sommigen zelfs amicaal met mij omgingen. U verwittigde niet eens uw Vlaamse collega's, zelfs uw zusterkrant niet, die al die tijd stukken bleef publiceren van mijn hand. U liet een misdadiger ongestraft verkiezen tot ondervoorzitter van de Belgische Kamer van Volksvertegenwoordigers. Het is onbegrijpelijk. Meer nog, het is ongehoord!

Hoe kunt u 's nachts slapen? Waar is uw burgerzin gebleven? Was het misschien omdat u twijfelde aan uw bewijsvoering? U weet nochtans dat ik verwezen heb naar "een controverse tussen historici over de Holocaust". Natuurlijk verwees ik daarbij helemaal niet naar het felle en internationale debat in de wetenschappelijke wereld over de benadering, analyse en historische voorstelling van de Shoah als human made disaster, dan wel als een uniek historisch feit.

Het ging me evenmin over de levendige afgeleide discussies over de spanning tussen het dader- en het slachtofferperspectief of over de museale voorstelling van de Holocaust. Nee, ik verwees daarmee natuurlijk naar het handvol gekken dat vandaag beweert dat de Holocaust niet heeft plaatsgevonden, en wilde daarmee doelbewust twijfel zaaien over de historische feiten. Mijn opmerkingen over de rol van het Antwerpse stadsbestuur tijdens de oorlog waren er ook helemaal niet op gericht om aan te duiden dat de geschiedenis niet zwart-wit, maar vooral grijs is. Dat er bijvoorbeeld ook 123 Antwerpse politiemannen zijn gedeporteerd door de nazi's, die de Jodenvervolging oplegden. Dat er behalve een gebrek aan juiste inschatting en aan politieke moed, ook heel andere factoren hebben meegespeeld in de rol van het stadsbestuur.

Nee, ik wilde natuurlijk vooral de collaboratie goedpraten. Want u weet dat ik een nazi ben in het diepste van mijn gedachten. Iemand die vol nostalgie droomt van een boekverbranding zoals in 1933. Dat ik nog aangaf dat de excuses van de stad Antwerpen aan de joodse gemeenschap veel te laat kwamen, was alleen om de aandacht af te leiden van mijn ware aard. Net als mijn verontschuldigingen aan de joodse gemeenschap omdat ik op een verkeerde manier en op een bijzonder verkeerd moment een uiterst delicaat debat heb aangetrokken.

Dat ik goed bevriend ben met vooraanstaande leden uit de joodse gemeenschap is eveneens een afleidingsmanoeuvre. Net als het optreden van N-VA-mediaminister Bourgeois tegen de Arabische radiozenders die zich bezondigen aan grove hate speech tegen de joden. Het heeft gelukkig allemaal niet mogen baten: Le Soir heeft me uiteindelijk ontmaskerd. Gezien uw verpletterende bewijsvoering weet ik wat me na mijn assisenproces te wachten staat. Ik pak dus mijn koffers, rijd naar Oostende, wacht er op de boot en zeg u vaarwel.

Met achting,

Bart De Wever

09/07/08 09u16

BRON :
http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/De-Gedachte/article/detail/341348/2008/07/09/U-weet-dat-ik-een-nazi-ben-in-het-diepst-van-mijn-gedachten.dhtml

...

Persoonlijk konden we dit cynische schrijven niet erg smaken, noch inhoudelijk, noch qua toon... & volgens ons ~bescheiden~ inziens draagt deze brief volgens ons ook niet erg bij in een positieve & constructieve beeldvorming van de buitenwereld naar de N-VA & de persoon van Bart De Wever toe...

Tenslotte roeren nog anderen zich in dit debat & nog diezelfde dag verschijnt er in De Morgen volgend artikel. ...& Wij citeren...

...

"Negationist kun je hem niet noemen"


'Wij zijn allemaal Pierre Mertensen', schrijft Le Soir, nu blijkt dat Bart De Wever een klacht heeft ingediend tegen de Franstalige auteur. Mertens had de N-VA-voorzitter eind vorig jaar een 'negationist' genoemd. De specialisten volgen Mertens en Le Soir niet: 'Hij ontkent de feiten immers niet.'

'Die term is zeer verkeerd gekozen', zegt Rudi Van Doorslaer van het SOMA. Ook advocaat Jos Vander Velpen, voorzitter van de Liga voor de Rechten van de Mens, is die mening toegedaan. 'Zelfs in 2008 staat De Wever nog altijd aan de foute kant. Maar een negationist is hij daarom nog niet.'

In oktober van vorig jaar verontschuldigde Patrick Janssens zich bij de joodse gemeenschap voor de medewerking van het Antwerpse stadsbestuur en de Antwerpse politie aan de jodenvervolging in zijn stad. "Wij kunnen vandaag niet anders dan erkennen dat het stadsbestuur en de politie in die dramatische dagen een actieve rol bij de jodenvervolging hebben gespeeld", zei de burgemeester. Voor Bart De Wever was dat een brug te ver: hij liet weten dat hij de excuses "gratuit" vond. De N-VA-voorzitter voegde er ook aan toe dat "Antwerpen de jodenvervolging niet organiseerde, maar als stad mee het slachtoffer was van de nazibezetting".

Die uitspraken zorgden voor een storm van kritiek, onder meer van de Franstalige auteur Pierre Mertens. In een opiniestuk in Le Monde en een interview met Knack noemde hij De Wever een "negationist", waarop De Wever op zijn beurt een klacht tegen de auteur indiende. Gisteren liet Mertens weten dat hij al twee agenten van de federale politie op bezoek heeft gekregen, maar dat hij zijn verklaringen niet zal bijsturen (DM, 8/7). Volledig terecht, vindt Le Soir, die De Wever meteen óók van negationisme beschuldigde.

Maar Rudi Van Doorslaer, directeur van het Studie- en Documentatiecentrum Oorlog en Hedendaagse Maatschappij (SOMA), is het daar niet mee eens. "Pierre Mertens heeft een verkeerde term gekozen", zegt hij. "De Wever heeft nooit gezegd dat er geen joden vervolgd zijn geweest in Antwerpen, en ook niet dat het stadsbestuur daar niet aan heeft meegewerkt. Hij heeft dus geen feiten ontkend. Hij houdt er alleen een andere mening op na over welk belang je vandaag aan die feiten moet geven."

Jos Vander Velpen is genuanceerder. "Omdat ik het ook onwaarschijnlijk vind dat De Wever, met zijn historische bagage, in 2008 toch opnieuw aan de foute kant gaat staan", zegt de voorzitter van de Liga. "Ik begrijp de woede van Mertens dus. Alleen nemen de Franstaligen, als het over Vlaanderen gaat, veel te snel termen als 'negationist' of 'racist' in de mond. Dat zou ik niet gedaan hebben. Wie zorgvuldig denkt, moet ook zorgvuldig formuleren. Maar goed, Mertens is een schrijver, die gebruiken wel eens een zekere literaire vrijheid. Voor Bart De Wever, die hecht aan de vrijheid van meningsuiting, zou dat toch ook belangrijk moeten zijn?"

Zowel Van Doorslaer als Vander Velpen benadrukken dat ze het voor het overige totaal oneens blijven met De Wever. "Janssens heeft een hypotheek gelicht die al veel eerder gelicht had moeten worden", vindt Vander Velpen. "Daarvoor verdient hij geen kritiek, maar respect. In de oorlog kan iedereen het verkeerde kamp kiezen, zelfs mensen die jong zijn, maar zestig jaar later toch niet meer?"

Van Doorslaer begrijpt dan weer niet dat De Wever "een van de laatste taboes in Vlaanderen" mee in stand wil houden. "Sinds de Tweede Wereldoorlog heerst er een dodelijk stilzwijgen over het feit dat een hele bevolkingsgroep van zo'n tienduizend mensen, die geconcentreerd was in één Antwerpse wijk, plots is verdwenen. De houding van Antwerpen en Brussel was totaal verschillend: in Brussel is er veel meer weerstand geboden door de overheid. En de reden daarvoor was in essentie ideologisch. In Groot-Antwerpen was een nieuw schepencollege aan de macht dat bestond uit de Katholieke Partij en mensen van de Nieuwe Orde. Zij durfden geen risico's nemen, niet eens omdat ze iets tegen joden hadden in het bijzonder maar wel omdat ze voor een vreemdelingendossier niet wilden ingaan tegen de Duitse bezetter."

Eind vorig jaar zei De Wever dat de schuldvraag genuanceerd was, omdat de Antwerpse politie ook één razzia verhinderde en omdat er 123 agenten zelf werden weggevoerd. "Dat laatste klopt", zegt Van Doorslaer. "Er waren individuele agenten die voor het verzet kozen, procentueel zelfs meer dan bij de rest van de bevolking. Maar als instelling heeft de Antwerpse politie wel meegewerkt. En de 'verhinderde' razzia was geen heldenverhaal. De agenten die de joden gingen verwittigen van de actie, bleken daarvoor op voorhand vergoed te zijn door de joden. Het was een betaalde vorm van naastenliefde." (Ruud Goossens)

09/07/08 09u01

BRON :
http://www.demorgen.be/dm/nl/989/Binnenland/article/detail/341332/2008/07/09/Negationist-kun-je-hem-niet-noemen.dhtml

...

Maar ook al haalt Bart De Wever zwaar uit naar de Waalse pers, het is alsnog de vraag of dat in werkelijkheid ook zo is. ...& Wij verwijzen daarvoor naar het nieuwsbericht dat hierover op 9 juli 2008 in De Morgen verscheen & wij citeren...

...

"Franstalige pers bericht ongeveer gelijk over communautaire kwestie"

Het voorpaginanieuws in Nederlandstalige en Franstalige kranten over communautaire kwesties vertoont weinig verschillen. Dat blijkt uit de masterproef sociale wetenschappen aan de K.U.Leuven van Liesbeth Kerkhofs. Ze analyseerde hierbij de voorpagina's van de Nederlandstalige kranten De Standaard en Het Laatste Nieuws en de Franstalige kranten La Libre Belgique en La Derniere Heure van 11/6/2007 tot 31/3/2008.

"Franstalige kranten brengen wel opvallend meer berichten over Nederlandstalige politici en over de Vlaamse Gemeenschap dan Nederlandstalige kranten dat doen over Franstaligen. Op de voorpagina's van de Nederlandstalige kranten vond ik daarnaast veel meer tekst over communautaire thema's terwijl de Franstalige media zich vaker beperken tot foto's en wat onderschriften", aldus Kerkhofs.



Geen conflictueuze berichtgeving

"De verwachting was dat de kranten het communautaire meer als een wedstrijd - een "horse race" - zouden voorstellen, maar telkens bleek de inhoudelijke benadering van de problemen te domineren. Ook de verwachting dat Franstalige kranten meer conflictueus zouden berichten dan Nederlandstalige bleek niet te kloppen. In de vier kranten was er wel veel meer aandacht voor de conflicten tussen Nederlandstaligen en Franstaligen dan voor de conflicten in het eigen kamp".

Ook tussen de kwaliteitskranten en de populaire kranten noteerde Kerkhofs weinig verschillen. "Populaire kranten berichtten wel vaker meer persoonlijk over politici en hadden in deze periode ook meer aandacht voor de toekomstige eerste minister en de partijen die onderhandelden over een coalitie. Er was in populaire kranten ook iets meer sprake van een wedstrijdbenadering van de problematiek", aldus Kerhofs. (belga/ka)

09/07/08 22u16

BRON :
http://www.demorgen.be/dm/nl/989/Binnenland/article/detail/342369/2008/07/09/Franstalige-pers-bericht-ongeveer-gelijk-over-communautaire-kwestie.dhtml

...

We zijn in elk geval benieuwd naar het resultaat van de klacht van Bartje …& "stout gezegd" ...wij koesteren toch wel een ″zekere″ sympathie voor de uitlatingen van Pierre Mertens. Màààrr... dat zal ons dus weer niet in dank afgenomen worden zeker & dan vooral niet omdat we ″Vlamingen″ zijn hè… alhoewel…

...

MORGEN... progressief of oerconservatief ?!...

...



DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...

Download-URL : De N-VA, francofoob of rancuneus ?!... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XIII

29-07-2008 om 18:29 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
28-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De N-VA - Omstreden of niet ?!... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XII-a

Na de duistere bladzijden over onze Hedendaagse Geschiedenis van ons Belgische Vaderland met het Vlaams Belang, gaan we over naar de volgende partij die 100% voor de Vlaamse onafhankelijkheid is. Eentje die gelukkig maar, niks te maken heeft met het ideeëngoed dat we hier de laatste week hebben beschreven... of toch ?!...

Laten we eens kijken...

Vandaag ligt de N-VA op onze ontleedtafel... Hun voorzitter Bart De Wever zat dan wel ooit met één been in de grote nostalgiezwendel over de Vlaamse helden, maar als historicus ~& gelieve hierbij niet te verwarren met z'n broer Bruno~ heeft hij wel ingezien dat er een verschil bestond tussen de mythe & de realiteit, het wezenlijke verschil tussen wat er over gefabuleerd wordt & de realiteit zoals deze zich in werkelijkheid heeft afgespeeld. Hij heeft overigens een uitstekende studie gepubliceerd over Joris Van Severen, met als titel "De schaduw van de leider"... We kunnen ten andere zelfs elke Vlaams Belanger aanraden om dit mooie werkstukje in de toekomst ook tot z'n verplichte literatuur te laten rekenen & dit om de Historische Waarheid toch niet àl te veel geweld aan te doen met de volgende mythe dat door het Vlaams Belang de wereld wordt ingestuurd...

Voor de Ollanders onder onze lezers... jullie hebben meteen al opgemerkt dat er wel degelijk steeds maar weer wordt terug gekeken naar dat pekzwarte aangebrande verleden... Gelukkig heeft het bij onze vriend De Wever geleid tot een zeer genuanceerde kijk op zulke figuur & dweept hij zeker niet met romantische dromen rond dergelijke zogenaamde leiders. Maar de fascinatie was er dus wel degelijk. Zo merken we op dat Bart De Wever tijdens zijn ″hitsige & woeste″ jeugdjaren nog een ander idool had waar hij wel eens mee ″van-gedachte-wou-wisselen″ & die hij wel wat diepgaandere vragen wou stellen, namelijk enen Jean-Marie Le Pen, ons allen wel bekend. ...& door & door slecht als we zijn, publiceren hier natuurlijk dat traditionele fotootje van een fiere jonge Bart De Wever ~10 jaar jonger & 30 kg lichter zoals hij ten andere straks zelf zegt~ met Jean-Marie Le Pen ...maar we halen ze natuurlijk van bij de Franstalige vijand met daar uiteraard hun achtergrond-commentaren bij...


La photo qui fait à nouveau polémique : Bart De Wever et Jean-Marie Le Pen, en 1996, respectivement patron actuel de la NVA et président-fondateur du Front national français.

...

RésistanceS 08-09-2007

Connexions lepéno-flamandes

Bart De Wever, un ex-disciple lepéniste ?

Depuis quelques jours, circule (à nouveau) sur Internet une photographie de Jean-Marie Le Pen lors de l'une de ses visites à Anvers. Le président-fondateur du Front national français y est accompagné d’un certain… Bart De Wever, le président de la NVA, le parti nationaliste flamande associé aux démocrates-chrétiens du CD&V. Problème : la NVA devrait devenir l'un des maillons du futur gouvernement fédéral, avec le CD&V, les libéraux (VLD et MR) et les démocrates-humanistes francophones (cdH). Retour sur une polémique dévoilant une fois de plus les liens d'une certaine « droite » avec l'extrême droite.

Par Pierre EYBEN (avec Alexandre VICK)


Article du quotidien La Libre Belgique au sujet des connexions De Wever-Le Pen

La photo de Jean-Marie Le Pen avec Bart De Wever date de 1996. Elle a été prise après une conférence organisée à Anvers par le Vlaams-nationale Debatclub, un cercle de réflexion idéologique favorable notamment à la fin du « cordon sanitaire » isolant l'extrême droite sur l'échiquier politique. Lié directement au Vlaams Blok / Belang (VB), ce club préconise l'unité de tous les courants de la droite dans une seule force politique et organise dans ce but des conférences-débats (voir l’encadré ci-dessous).



Ex-lepéniste futur ministre fédéral ?

Bart De Wever est aujourd’hui le patron de la Nieuw-vlaamse alliantie (NVA), la formation nationaliste flamand issue en 2001 de l’aile ultradroite de l’ex-Volksunie. Depuis, la NVA est en cartel électoral avec les démocrates-chrétiens du CD&V (l'ex-CVP). Elle est également à la table des négociations pour la formation du futur gouvernement fédéral. Bart De Wever en est même un des acteurs clés.

Alors que cette photo recommence à circuler sur le Net (elle était déjà apparue, il y a quelques années, sur le site de Filip Dewinter, le numéro 2 du VB), la justification donnée par un Bart De Wever embarrassé serait simplement risible si l'arrivé de la NVA n'était pas programmée dans le prochain gouvernement fédéral.

« J’avais juste fini mes études et je pensais que c'était une occasion unique de pouvoir entendre Le Pen, qui était à l'époque un personnage de poids dans la politique française. Je suis un légaliste, avec des convictions démocratiques, mais j'ai une conception anglo-saxonne de la liberté d'expression : dans une démocratie, tout le monde doit être libre d'exprimer son opinion, même si c'est une opinion que je déteste. Et je préfère toujours avoir une information de première main que de manière filtrée » (1).

C'est la raison pour laquelle, Bart De Wever paradait avec Le Pen. Son rattachement à la liberté d'expression l'aurait-il poussé également à fréquenter des conférences altermondialistes ou de la gauche radicale ? Il semble que son intérêt allait uniquement en direction d'une certaine droite, bien singulière : populiste, xénophobe et nationaliste.

Sérieux hiatus supplémentaire : De Wever et Le Pen se sont encore revus à l’enterrement de Karel Dillen, le fondateur du Vlaams Blok, figure historique de l’extrême droite flamande et auteur de la traduction en néerlandais du premier livre négationniste. Son enterrement ne se passait pas il y a dix ans. Il se déroulait en mai dernier, juste avant les élections législatives...

Pierre EYBEN
(avec Alexandre VICK)

(1) Source : La Libre Belgique du 31 août 2007.



Vlaams-nationale Debatclub :
les connexions lepéno-flamandes

Bart De Wever, l’actuel président du parti flamand NVA, a rencontré pour la première fois Jean-Marie Le Pen, le dirigeant de l’extrême droite française, en 1996. Lors d’une conférence organisée, à Anvers, par le Vlaams-nationale Debatclub.

Ce « club de débat national-flamand » est apparu en 1980. Officiellement apolitique, il est fortement influencé par un corpus politique d’extrême droite, en particulier celui développé par le Vlaams Blok, aujourd’hui agissant sous le nom de Vlaams Belang (VB). Depuis sa création, ce club organise régulièrement des débats avec des personnalités connues du monde politique, médiatique ou des affaires comme Mark Grammens (publiciste), Filip Dewinter (dirigeant du VB), Roeland Raes (alors vice-président du VB), Siegfried Verbeke (responsable de VHO, une association négationniste fondée à Anvers)...

Des Français ont également été ses conférenciers : Jacques Isorni (un des avocats du maréchal Pétain), Jean-Marie Le Pen, Bruno Gollnisch (numéro 2 du parti lepéniste)...

Dans le comité directeur de ce club de débat, on a retrouvé notamment Walter Peeters (sénateur blokker) et d’autres membres du Blok ou de Were Di, un cercle de réflexion nationaliste, aujourd’hui disparu, fondé par des anciens nazis et Karel Dillen, le président-fondateur du VB. Le 4 octobre prochain, une conférence aura lieu pour évoquer le souvenir de ce dernier. L'initiative de cet «événement » en revient au... Vlaams-nationale Debatclub.

Alexandre VICK

Source (réactualisée en septembre 2007): "Dictionnaire de l'extrême droite néerlandophone" Réalisé par RésistanceS ~Observatoire belge de l'extrême droite~...



...& Niet onbelangrijk vonden wij de volgende verwijzing, die zich op die zelfde pagina bevond... Met dus de terechte verdediging van Bartje dat het om een jeugdzonde ging en dat hij trouwens als pas afgestudeerde (historicus ! We herhalen het nog maar eens) de gelegenheid niet wou missen om Le Pen met eigen oren te aanhoren… hij stond dan maar meteen samen op de foto. Nu vinden we in de zelfde achtergrondcommentaren nog een tweede ″ontmoeting″ tussen Bart De Wever & Jean-Marie Le Pen & dit op de begrafenis van… Karel Dillen...




A lire aussi sur RésistanceS

Bart De Wever, le jeune président du parti NVA, a donc rencontré Jean-Marie Le Pen, en 1996, lors d'une conférence organisée par un cercle de réflexion lié au Vlaams Blok / Belang.



Erreur de jeunesse ?

Le 5 mai 2007, le même De Wever retrouvait Le Pen... à l'enterrement de Karel Dillen, le dirigeant historique de l'extrême droite flamande d'après-guerre. RésistanceS avait consacré un article à son enterrement et au dernier hommage que lui rendit Jean-Marie Le Pen.

Cet article "Jean-Marie Le Pen à Anvers ce 5 mai" est toujours en ligne sur notre site...

[A. VICK]


...

BRON : Bart De Wever, un ex-disciple lepéniste ?

Nou-nou-nou...

Nochtans zegt Bartje naar aanleiding van het overlijden van Karel Dillen het volgende in het Nieuwsblad ...& we citeren hieronder het ganse artikel zoals het hoort...

'We zijn de vertolkers van zijn partituur'

VB reageert verslagen op overlijden Karel Dillen

ANTWERPEN - De kopstukken van Vlaams Belang en haar voorganger het Blok reageren verslagen op de dood van Karel Dillen, stichter en stuwende kracht van hun partij. Ook de politieke tegenstrevers erkennen zijn verdiensten.

Kris Goossenaerts

Filip Dewinter: 'Het is de politieke vader van mijn generatie met Gerolf Annemans en Van Hecke. We hebben alles aan hem te danken. Hij was de beschermheer in ons groot avontuur, de bewaker van onze radicale lijn ook, die er streng op toezag dat we daar geen centimeter van afweken. Iedereen van het Vlaams Belang kan daar niet genoeg dankbaar voor zijn.'

'Hij was ook de meest succesvolle politicus van de laatste dertig jaar. Ook al straalde hij helemaal niet het beeld van de politicus van vandaag uit, of hoe sommigen menen dat een politicus moet zijn. Hij was daarin sterk omdat hij geen compromissen sloot en vastberaden naar zijn doel ging.'

'Of er een eerbetoon komt? We waren deze middag nog aan zijn ziekbed om afscheid te nemen. Daar hebben we beslist dat onze 1mei-viering toch zou doorgaan, omdat Karel dat zo zou willen. Een beter eerbetoon kunnen we hem niet geven. Zijn begrafenis, daar verwachten we veel volk. Maar het wordt zeker geen politieke manifestatie.'

Gerolf Annemans: 'Een grote verslagenheid. Karel was onze geestelijke peetvader, nog steeds. Wij zijn alleen de vertolkers van de partituur die hij schreef. Heel zijn leven verdedigde hij dezelfde politieke lijn, dezelfde rechte, dezelfde rechtse lijn. Tot vervelens toe bleef hij met diezelfde hamer slaan. Zo slaagde hij er in het slabakkende volksnationalisme een nieuw elan te geven.'

'Hij is een van de giganten van het Vlaams-nationalisme van na de Tweede Wereldoorlog. Ook al stond zijn fysionomie daar diametraal tegenover. Maar je mocht hem nooit onderschatten.'

'Zo slaagde Karel er toch in een nieuwe schwung te geven aan het Vlaams-nationalisme dat strompelend uit de Tweede Wereldoorlog kwam. En met de Volksunie terug op z'n gat lag.'

Bart De Wever (N-VA): 'Niemand kan ontkennen dat Karel Dillen een bijzondere rol speelde in de naoorlogse politiek. Door in de catacomben van de Volksunie op te groeien, daarna met een partij dat echt geen succes was. Maar uiteindelijk toen de tijdsgeest kantelde, uitgroeide tot de grootste politieke partij van ons land.'

'Nationalisme is geen ideologie op zich, maar leeft in een context van links en rechts. Dillen verdedigde die laatste binnen een traditie van de jaren '30, die van radicaal rechts. Hij geloofde zelf nooit daar nog succes mee te hebben, hij schreef zelf het boek wij marginalen. In 't Pallieterke spraken ze steeds van 't Blokske. Karel Dillen wilde toen nog alleen het zweepje van de zweeppartij de VU zijn. Toen in de jaren '80, onder meer door het Franse Front National, migratie en onveiligheid op de politieke agenda kwam, kreeg zijn beweging opnieuw wind in de zeilen. Een evolutie die ik met lede ogen aanzag, hij blijft een politieke tegenstander.'

Het Nieuwsblad - 28/04/2007

BRON :
http://www.nieuwsblad.be/Article/Detail.aspx?ArticleID=PL1BK0B1

...

...& als we de uitvaartrede van Frank Van Hecke ~de toenmalige voorzitter van Vlaams Belang~ mogen geloven waren er bijzonder weinig politici aanwezig op de uitvaart...

Op de webstek van een groot bewonderaar van Dillen vinden we een huldeblijk waaruit we graag het volgende korte fragment citeren...

Respect

Het pleit niet voor de politieke zeden in dit land dat, behalve Bart De Wever en Jan Jambon van de N-VA en Hugo Coveliers van VLOTT, geen enkel "kopstuk" van de zelfbenoemde democraten afscheid is komen nemen van deze Grote Meneer. Denk daaraan, lezer(es), wanneer zij nog eens het woord "respect" in de mond nemen. De van verst komende vriend zal wel Jean-Marie Le Pen zijn geweest.

Na het zingen van het Gebed voor het Vaderland en de Vlaamse Leeuw had menigeen een stevige krop in de keel.

BRON :
http://daveb.skynetblogs.be/post/4532435/begrafenis-karel-dillen

...

Je bent ~tenslotte~ historicus en je gaat dan maar naar de begrafenis van Dillen uit "respect" waarschijnlijk... Wèl, hoe je 't draait of keert... wij hebben daar zo onze vragen bij...

Màààrr... de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat de bewuste foto van Bart en Jean-Marie voor de eerste maal werd gepubliceerd door onze vrienden van... inderdaad... het Vlaams Belang... want ze zijn tenslotte tegenstanders ! ...& je merkt dat aan een aantal uitlatingen van kopstukken van het Vlaams Belang zoals deze uiterst interessante kijk van Vlaams Belang parlementslid & voormalig Voorpost-voorzitter Francis Van Den Eynde :

BART DE WEVER = VICTOR LEEMANS


Karel Dillen vertelde vaak over de situatie waarin de Vlaamse beweging zich eind de jaren veertig – begin de jaren vijftig bevond (toen hij zijn eerste stappen in het Vlaams-nationalisme zette). T.g.v. de keiharde repressie, zat wat er van de beweging nog over bleef in de catacomben, en waren de vriendjes van het regime ervan overtuigd dat ze erin geslaagd waren haar volledig dood te maken. De CVP wist echter beter. Ze besefte dat de Vlaamse beweging veel te diepe wortels in de bevolking had om zomaar van de kaart te kunnen worden geveegd. Wel werd het moment rijp geacht om de ze te annexeren en voor de eigen kar te spannen. Hiervoor werd een zeer bijzondere strategie uitgestippeld. Onderhandelingen werden gestart met een aantal vooraanstaande nationalisten. Hen werd verteld dat “zij beter de belangen van Vlaanderen konden dienen” door mee te marcheren in een grote belangrijke politieke formatie dan door te blijven functioneren in groepen die door de “weldenkenden” in de maatschappij uitgesloten werden (niets nieuws onder de zon). Enkele Vlaams-nationalisten trapten in die val en stapten over naar de CVP. Ze vaarden er qua carrière meer dan wel bij. Ondanks zijn pekzwart verleden (hij was tenslotte de ideoloog van de autoritaire strekking in het VNV) zorgden de christen-democraten ervoor dat Victor Leemans het zelfs tot voorzitter van het Europees Parlement bracht. Jos Custers, die in zijn hoedanigheid van voorzitter van het KVHV de bekende hulde-affiche voor de activist dr. Borms ondertekende bij het ingaan van diens tiende jaar in de gevangenis en die zelf na de oorlog gedurende een jaar in de cel vertoefde, bracht het bij deze “verruimers” van de CVP net zoals Leemans eerst tot gewoon senator, en was nadien zelfs vier jaar lang minister van Volksgezondheid. Beide heren hadden aan een en ander een schitterende carrière overgehouden maar voor de Vlaamse beweging waren ze van geen enkele betekenis geweest. Ik neem aan dat u begrijpt waarom ik aan dit alles dacht toen ik n.a.v. de eerste bijeenkomst van het nieuwe parlement Bart De Wever en zijn kornuiten van de N-VA –die zich ook nog steeds op het Vlaams-nationalisme beroepen– op de banken van de christen-democraten zag plaatsnemen.

De strategie van de CVP in die eerste jaren na de Tweede Wereldoorlog beperkte zich trouwens niet alleen tot die zgn. “verruiming”. Het ANZ konden ze blijkbaar niet onder de knie krijgen. Ze gingen bijgevolg over tot het organiseren van een soort alternatief zangfeest onder de naam “Dag van het Vlaamse Lied”. Ook de Ijzerbedevaart moest eraan geloven. Vooraanstaande christen-democraten zwaaiden in Diksmuide de plak. Aan de Paxpoort werd een Belgische vlag gehesen (Karel Dillen zou ze met een paar van zijn vrienden gaan afrukken). Ook op dat vlak gaat een vergelijking met vandaag de dag op. De christen-democraten Yves Leterme en Bart De Wever (ik kan hem niet anders noemen want tenslotte functioneert hij in een christen-democratische partij) zitten opnieuw op de eerste rij van wat nog steeds als een Ijzerbedevaart doorgaat maar met het Vlaams-nationalisme niets meer te maken heeft. Wij zijn er dus niet echt op vooruit gegaan. Bepaalde politieke koerswendingen doen zich steeds opnieuw voor en een aantal Vlamingen laat zich nog steeds beetnemen. Er is nochtans één verschil met de situatie uit de tijd van Karel Dillen. Een kleine groep harde, jonge Vlaams-nationalisten is er toen in geslaagd het schip van de Vlaamse beweging terug op koers te brengen. De harde Vlaams-nationalisten van nu zijn een stuk talrijker en dus veel beter georganiseerd. Er is dus geen reden om te wanhopen. We krijgen de zaak wel opnieuw recht.

03-07-2007, 10:45:49 Francis Van den Eynde

BRON :
http://francisvandeneynde.skynetblogs.be/post/4710761/bart-de-wever--victor-leemans

...



Einde deel (a) ...wordt vervolgd...!!

28-07-2008 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De N-VA - Omstreden of niet ?!... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XII-b

Begin deel (b) ...Het vervolg...!!



Ook het extreem-rechtse franstalige blad ″Pan″ heeft ooit een bijdrage gewijd aan Bart de Wever ...& we citeren hieronder het ganse artikel...

Bart De Wever

Président de la N-VA

Issu d’une famille poursuivie parce que soupçonnée d’une collaboration belgo-allemande (« repressiefamilie »), et à l’apogée d’un parcours des plus contestables, Bart De Wever porte indéniablement le poids de son passé. Remords ou nostalgie ?



Bart est né le 21 décembre 1970 à Mortsel, d’un père membre de la VNV (Vlaams Nationaal Verbond - Ligue Nationale Flamande). Le mouvement, qui promouvait un Etat flamand séparé de la Wallonie, fut jadis proche du parti nazi et collabora étroitement avec l’occupant allemand.

Etudiant en Histoire à la KULeuven, il milite au Liberaal Vlaams Studentenverbond et est membre actif du KVHV (Katholiek Vlaams Hoogstudenten Verbond), symbole suprême de la droite conservatrice flamingante. Collaborateur… à l’université de Louvain, Bart s’intéresse et rédige des articles scientifiques sur le Mouvement nationaliste flamand Verdinaso (Verbond van Dietsche Nationaal Solidaristen - Ligue flamande Nationale-Solidariste), défendant les politiques d’Hitler et de Mussolini, et tendant à créer un “état thiois” composé de la Flandre, des Pays-Bas et de la Flandre française. Son frère Bruno, également historien et attaché à l’université de Gand, consacre lui carrément son étude à la naissance du racisme, de la VNV et du Verdinaso… Bref, une paire de vrais petits… séparatistes, à la recherche d’eux-même !

Passant de l’Histoire à la politique, Bart enfantera, après l’éclatement de la Volksunie, aux côtés de Geert Bourgeois dont il est le cerveau, l’Oranjehofgroep, embryon de la future N-VA. Le début d’une longue histoire…

Toujours dans la constance, Bart est marié à Veerle, également issue d’une famille très flamingante. Le couple affectionne particulièrement la Bavière, une région au lourd passé symbolique, et habille volontiers ses quatre enfants de la tenue traditionnelle ornée du fameux edelweiss. En politique comme dans la vie, Bart reste un homme entier ! A digérer par les Francophones…

Cet article a été publié le Vendredi 14 septembre 2007 à 12:45 et est classé dans Sigmund. Vous pouvez suivre les réponses reçues par cet article grâce au fil RSS 2.0. Vous pouvez laisser un commentaire, ou faire un trackback depuis votre site.

BRON : http://www.lepan.be/?p=1879

...

...& Eventjes terzijde, voor de 58 reacties die er op dat bewuste artikel verschenen, moet u uiteraard zelf naar ginder surfen...

Wie was die andere frisse brave jongen weer van de N-VA die Bart bijstond tijdens het afscheid van Karel Dillen ?!... Juist ! Jan Jambon... even snuisteren en we vallen al snel op een uitspraak van Karel De Gucht over ...& hup daar zijn ze weer ...Het Sint Maartensfonds !! Eventjes citeren & vervolgens lezen dus...

CITAAT

De Wever over lage aanval van De Gucht

De persoonlijke aanval van Karel De Gucht op onze Antwerpse kandidaat Jan Jambon(*) vond ik zeer laag. De Gucht zei [in Terzake] dat Jambon ooit op vergaderingen van het Sint-Maartensfonds (een vereniging van oud-oostfrontstrijders, nvdr) ging spreken, terwijl Johan Sauwens daarvoor destijds is moeten aftreden als minister. Wie de Vlaamse beweging kent, kan zoiets duiden. Jambon ging er trouwens alleen oproepen om tegen het Lambermontakkoord te gaan betogen. Maar De Gucht insinueerde dat wij neonazi's zijn, en hij heeft met die aanval gewacht tot het allerlaatste moment om ons zo hard mogelijk te treffen. Terwijl De Gucht destijds als VLD-voorzitter de eerste was om ons een kartel aan te bieden. Als we dan toch allemaal gevaarlijke mensen zijn die op Milosevic gelijken, waarom wilde de VLD dan met ons een kartel vormen?

Bart De Wever, geïnterviewd door Peter De Backer en Frans De Smet in Het Nieuwsblad, 10 juni 2007

gepubliceerd op zondag 10 juni 2007 @ 13:30 CET

(*) NVDR : een aanrader van ons om eventjes deze link te bezoeken & het desbetreffende artikel natuurlijk ook te lezen...

BRON : http://lvb.net/item/4810

...

Tiens-tiens... Blijkbaar is de Tweede Wereldoorlog in Vlaanderen nog volop aan de gang...

Bovendien lijkt Jan Jambon ~die nogal zeer graag opschept over zijn tijd in het bedrijfsleven~ ook heel graag te vertoeven in de zeer studentikoze kring van het Katholiek Hoogstudenten Verbond Gent… en jullie hebben een zeer goed geheugen. Dat was daar dat Le Pen werd uitgenodigd... & ze vonden Le Pen blijkbaar zo een leuke man dat ze het in 2005 nog maar eens opnieuw deden... & wij zeggen hier niet wie daar allemaal aanwezig was, want we weten het niet...

...& De reactie van Bart De Wever over de bewuste foto met Le Pen vind je hieronder...



"Bart De Wever over foto met Le Pen"
duur : 7:16 minuten
Fragment uit het duidingsprogramma
"De Keien van de Wetstraat"




...& natuurlijk kan men bij jong N-VA ~Vlaams-republikeinse studentenwerking aan de Universiteit Gent ~ lezen dat we toch allemaal verkeerd zijn want... & we citeren uit de beschouwing "Liberalisme ergo nationalisme" het volgende...

NVDR : In deze achten we ons zo vrij om hier niet de hele beschouwing te citeren. De duiding ( ... ) wijst erop dat hier tekst voor &/of na komt.

( ... )

Vandaag is het zelfs bon ton om zich liberaal te noemen en dat in tegenstelling te zetten tot het conglomeraat nationalisme-racisme-facisme-nazisme. Terwijl het duidelijk is dat de koppeling tussen al die te onderscheiden begrippen maar al te eenzijdig is. Het succes van het nazisme bijvoorbeeld is te wijten aan veel factoren naast het nationalisme, zoals het sociaal darwinisme, het monopolie van de overheid op publieke communicatie, een ongeletterde en angstige bevolking. Maar toch is in Vlaanderen de idee ontstaan dat enkel het nationalisme verantwoordelijk was, de bron van al die factoren, de oorzaak van al dat kwaad.

Er zijn zelfs mensen die deze koppeling psycho-somatisch beleven. Ze walgen letterlijk bij het zien van een Vlaamse leeuwenvlag. Ze krijgen koude rillingen als ze de Vlaamse Leeuw horen zingen. Zij associëren de Vlaams-nationale symbolen nog steeds met onverdraagzaamheid, racisme en de moord op miljoenen joden. Op hun netvlies staan de beelden gebrand van een Amerikaanse bulldozer die tientallen joodse lijken in een put duwt. Terwijl het nationalisme verweten wordt irrationeel te zijn, is de publieke opinie zich gaan nestelen in dat sterk emotionele gevoel van afkeer. Terwijl men de intellectuele moed zouden moeten hebben om te erkennen dat de binding tussen die horrorbeelden en het Vlaams-nationalisme te eng en te eenzijdig is, zien we vaak het omgekeerde. Zij werpen zich op als beschermers van de democratie en cultiveren dit irrationele gevoel, waardoor een nooit opdrogende electorale bron van irrationele stemmen ontstaat.

( ... )

BRON : http://student.ugent.be/jongnva/?q=node/105

...

Op het jong N-VA FORUM lezen we ook het verschil tussen N-VA en Vlaams Belang op een zeer korte en bondige manier uitgelegd en voor ons zeer duidelijk...

Beste,

Natuurlijk zijn er grote verschillen in ons programma, maar het grootste verschil voor mij is dat de N-VA een partij is die actief wil meewerken aan het einde van België. Een partij die actief wil deelnemen aan de regeringen om er voor te zorgen dat hun punten verwezenlijkt wordt. Terwijl het Vlaams Belang enkel maar in zo'n regering zou stappen indien het de laatste is. Zij bouwen dan uiteindelijk voort op de verwezenlijkingen van andere partijen, zij nemen het heft niet in eigen handen. Natuurlijk kan je zeggen dat het cordon hier een rol inspeelt, maar het cordon wordt langs beide kanten in stand gehouden. Dit merkte je zeker tijdens de gemeenteraadsverkiezingen, waarbij ze enorme vuile spelletjes speelde en heel wat kansen op deelname vergooide. Waarschijnlijk zijn er nog verschillen hoor maar dit is het voornaamste. Zoals BDW zegt, we moet België laten oplossen als een bruistablet. Terwijl het VB eerder voor de revolutionaire splitsing gaat.

Evolutie tegen Revolutie en dan hebben we nog niet gesproken over het vreemdelingenbeleid en het verzuurd karakter en de link van de Vlaamse Leeuw met rascime.

Met Vlaamse Groeten

Matthijs Pietrala
Secretaris Jong N-VA Waas
http://www.jongnvawaas.be

BRON :
http://www.jongnva.be/forum/phpBB3/viewtopic.php?f=1&t=37

...

... & Er volgt nog een heel debat over dat onderwerp, maar dat moeten jullie maar zelf ter plekke verder lezen...

...

Maar waar staat de N-VA en onze Bart dan wel voor zult u wel vragen ?!...

Wel... wij vonden enkele opmerkelijke uitspraken van Bart & wij citeren ze even voor u...

# Bart De Wever en ″het civiel nationalisme″ (mooie term nietwaar !)

# ″Vlaanderen is geen schild tegen het vreemde en het arme″ ...

...Beide uitspraken komen dus uit de volgende tekst, die in De Morgen verschenen is op 4 juni 2007...

"Vlaanderen is geen schild tegen het vreemde en het arme"

Bart De Wever pleit voor een inclusieve en warme gemeenschap

De Morgen, 4 juni 2007

Mijn statement over inclusief nationalisme onder het motto 'eigen volk samen' en mijn vorige column waarin ik het zogenaamde Antwerpse hoofddoekenverbod verdedigde, leverde me in een opiniebijdrage in deze krant de beschuldiging op 'schizofreen' te zijn. Ik zou me voordoen als een civiele nationalist, maar er feitelijk evenzeer een etnisch discours op nahouden.

Welnu, ik beken: in mijn benadering van het begrip identiteit spelen zowel subjectieve als objectieve elementen een rol. De wil om samen een gemeenschap te vormen volstaat niet, ook etno-culturele elementen zoals bijvoorbeeld taal spelen een grote rol.

Meer nog, de zuiver civiele natie bestaat volgens mij niet. Het plebisciet van elke dag, zoals Ernest Renan het definieerde, is een fictie. Net zoals de zuiver etnische natie niet bestaat: iedere gemeenschap organiseert zich uiteindelijk ook op basis van burgerschap.

Veel auteurs hebben nochtans de tweedeling in het nationalisme tussen civiel en etnisch onderkend. Klassiek is de dichotomie tussen Frankrijk en Duitsland in hun ontwikkeling tot moderne natiestaten in de 19de eeuw.

In Frankrijk vormde een dynastiek en centraal bestuurd geheel zich om tot een natiestaat. De Franse natie kreeg aldus het aura mee van de inclusieve wilsnatie, la république is meer een idee dan een etno-cultureel gegeven. Zelden werd dat zo duidelijk als toen president Chirac ten tijde van de zware rellen in de Franse voorsteden de allochtone jongeren aansprak als fils de la république. Ook Sarkozy wil investeren om de insluitende werking van de Franse identiteit te versterken, getuige daarvan de oprichting van een speciaal ministerie met dat doel.

Duitsland kende een andere geschiedenis. Het land moest eerst een enorme dynastieke en bestuurlijke verdeeldheid overwinnen. De klemtoon bij de natievorming moest dus wel liggen op de gepercipieerde objectieve banden tussen alle Duitsers, waardoor Duitsland het aura meekreeg van de exclusieve volksnatie. De Reden an die Deutsche Nation van Fichte geldt tot vandaag als een paradigma van etno-cultureel nationalisme. Maar toch geloof ik niet dat een strikte tweedeling tussen civiel en etno-cultureel nationalisme houdbaar is.

Ook in de jonge Franse natiestaat werd vanuit het centrum de Franse identiteit met de soldatenlaars opgelegd aan alle inwoners van het land. Van boeren werden Fransen gemaakt, zoals historicus Eugen Weber het beschreef. Het is niet voor niets dat in het Frankrijk van vandaag alleen nog maar aan de periferie subnationale identiteiten zijn overgebleven. Hoewel dit alles in naam van de vrijheid, de gelijkheid en de broederlijkheid gebeurde, doet het weinig af van het feit dat het Franse burgerschap meer was dan een wilsuiting. Het betekende ook dat men zich willens nillens moest confirmeren aan een etno-culturele definitie.

Er is dus minder verschil dan men zou denken tussen Frankrijk, dat uitging van een bestaande staat waaraan de idee van een natie werd opgelegd, en Duitsland, waar op basis van de idee van een natie een staat werd gecreëerd.



Conclusie

Mijn conclusie is dat iedere nationale identiteit een combinatie in zich draagt van civiele en etno-culturele componenten. Het is niet de onmogelijke keuze tussen de ene of de andere die de aard van een nationalisme bepaalt, maar wel de gradatie ertussen.

En aangezien identiteit een contingente, menselijke constructie is, zijn de keuzes die men op dat vlak maakt zeer belangrijk

In het gamma van mogelijke bouwstenen voor identiteit, kan men de klemtoon leggen op zaken die voor nieuwkomers onmogelijk te verwerven zijn of nét niet. Het is zonneklaar dat deze scheidslijn vandaag bestaat bij de mensen die oordelen dat we als gemeenschap best zouden kiezen voor de uitbouw van de Vlaamse identiteit. Vlaanderen geldt voor sommigen als een op te richten schild tegen alles wat vreemd en arm is, maar anderen willen precies bouwen aan een inclusieve en warme gemeenschap. Ik reken mezelf tot de laatste groep. Maar dat betekent inderdaad niet dat ik geen waarde zou hechten aan het streven naar een bepaalde mate van homogeniteit in onze publieke cultuur. Ik geloof immers niet dat het goed is als groepen inwijkelingen zouden uitgroeien tot nationale minderheden, wel dat ze bijdragen tot en uiteindelijk opgaan in een zich eeuwig vernieuwende culturele synthese. In het beste geval gebeurt dit op een spontane manier, met het interculturele huwelijksbed als één van de voornaamste wegbereiders. Alleszins moeten we een beleid durven voeren dat dit bewerkstelligt.

Pleiten voor een overheid die de persoonlijke vrijheid om opzichtige religieuze symbolen te dragen overal en altijd in de publieke sfeer moet faciliteren (nadat we die de afgelopen twee eeuwen net naar de private cultuur hadden teruggedrongen), draagt daar mijns inziens niets toe bij.

Bart De Wever

BRON :
http://www.vvb.org/extra//20351/identiteit_nationalisme_bdw.doc

...

In het Vlaams-nationalistisch citatenboek vinden we onder Bart De Wever :

# N-VA - "politicus" Bart De Wever over Nederlandstalige Belgen & zichzelf met Chroetsjov vergelijkend :

"Zelfs een varken schijt niet waar het eet" (15/01/2007)

# N-VA - "politicus" Bart De Wever over België :

"Het staat in de sterren geschreven dat dat niveau als nationaal niveau weg moet en dat in de plaats regio's of deelstaten moeten komen, die wel democratisch homogeen zijn." (De Zondag 22-04-2007)

BRON : http://www.dignitadoc.be/Vn_citaten.htm

...

...

Euh... *GRIJNS* ...Zouden jullie het ons héél kwalijk nemen, als wij zeggen dat we toch wel zéér voorzichtig willen zijn met deze partij & haar leiders ?!... En voor alle duidelijkheid... wij beschuldigen hier niemand ervan, noch het één noch het ander te zijn, maar we hebben wel zo onze eigenste bedenkingen & onze eigenste vragen... Tenslotte zetten wij hier alleen maar een aantal zaken & feiten op een rij... het is ten slotte aan jullie om daar verder bij na te denken & jullie gezonde verstand te gebruiken !!

Wij daarentegen... verwachten ons er natuurlijk aan dat we "beschuldigd" zullen worden van... sja, van wat... van Anti-Vlaams te zijn bijvoorbeeld... & is het niet dit, dan wordt het wel "van dat" ...iets anders "Anti" dus... Want, voor zover we kunnen merken lijkt het ons daar wel de gewoonte om zelfs eigen mensen op hun blogs te bestoken met allerlei verwensingen zoals ene Peter De Decker overkwam...

Enfin soit, wij liggen daar niet echt van wakker...

Maar misschien krijgen wij wel de eer om op de zelfde voet behandeld te worden als "Le Soir" of Pierre Mertens in "Le Monde"...

Maar dat is lectuur voor... MORGEN !!

...



DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...

Download-URL : De N-VA - Omstreden of niet ?!... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XII

28-07-2008 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
27-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het Vlaams Belang - EPILOOG - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XI

We eindigen ons uitstapje in de donkere & duistere krochten van het Vlaams Belang met wat bedenkingen, overwegingen & vragen van onzentwege...

Om te beginnen, blijven we bij alles wat we lezen & vinden over het Vlaams Belang steeds maar met dat iiieksiiie zwarte ranzige randje zitten...

Altijd is er wel iets dat er op wijst dat het pekzwarte gedachtengoed van het "Nationaal Socialisme" met àlle uitspattingen die er bij horen, overal ~zelfs van het laagste tot de hoogste échelons~ daar wel degelijk grondig & vooral zéér diep ingebakken zitten.

Want draai 't of keer 't, altijd is er wel hier of daar een gelegenheid waar dat dit ~vooral te pas of te onpas~ als een duiveltje uit een doosje plots weer opduikt... Dàt zagen we zo eergisteren met de bodyguard van Filip Dewinter die nog maar pas enkele weken geleden David Duke, een oud leider van de beruchte extreem-rechtse Ku Klux Klan bij hem thuis te logeren legt... & zo zullen er waarschijnlijk nog wel zaken zijn, die dan het geluk hebben het daglicht niet te zien of de pers niet te halen...

We kunnen ons dus ook nergens maar van de idee ontdoen dàt wàt we op dit ogenblik van het Vlaams Blok te zien krijgen, dat dit niet meer is dan slechts een blinkende & vooral een oogverblindende façade is, die ons de zaken mooier voorspiegelt dan ze in werkelijkheid zijn... Zaken die omwille van de rust in het Belgische hoenderhok te behouden, op het randje af als nog nèt aanvaardbaar worden benoemd, terwijl ze dàt in feite nu net niet zijn. ...& Voor alle duidelijkheid, mochten we de achterkant van dit decorum kennen, of bijvoorbeeld de achterkant van deze frisse Dietse knapen hun tong, dan vrezen wij dat menige Belg gelijk van z'n stoeltje zou stuiken... & hoogstwaarschijnlijk dus ook met recht & rede.

Ter afsluiting van deze hele queeste laten we u onder andere nog een aantal beeldfragmenten zien, waaronder een aantal interviews met Filip Dewinter. We beginnen met een interview met Filip Dewinter naar aanleiding van de oprichting van het Vlaams Belang, de zo gezegde "opgekuiste" versie van het het Vlaams Blok...

Interview met Filip Dewinter waarin hij het verschil tussen het "Vlaams Blok" & "Vlaams Belang" uitlegt. Hij eindigt met de ~profetische~ woorden : "Wij zij diegenen die de politieke agenda bepalen & dat zullen we in de toekomst blijven doen onverdraagzaamheid op straat of niet..."

...


"interview Filip Derwinter : Vlaams Blok vs Vlaams Belang"
duur : 11 minuten
een TV-uitzending




...

We vervolgen met een ander interview...


"Interview Filip Dewinter" - duur : 9:42 minuten
door AVRO-TROS




Enkele alombekende uitspraken uit dit interview die toch altijd weer blijven beklijven zijn...

  • "De Islam hoort op Europees grondgebied niet thuis"...

  • "het Vlaams Blok is vóór het eigen volk eerst"...

  • "Het Vlaams Blok is vóór een Vlaams Vlaanderen"...

  • "Het Vlaams Blok is vóór een blank Europa"...

Over dàt racisme & andere uitspraken van Filip Dewinter & z'n Vlaams Belang vonden wij het volgende stichtende stukje : "Racisme en ethiek. Filip Dewinter en het nazi-racisme" van de hand van Etienne Vermeersch... Wij kunnen trouwens er alleen maar op aandringen om dit artikel grondig te lezen !! Enige verdere comment van ons behoeft dit verder niet...

...

De (ex)-voorzitter even aan 't het woord...


"Respect & dankbaarheid" - duur : 1:13 minuten
Frank Van Hecke




...

Laat ons eventjes hierin zéér duidelijk zijn & zonder daarbij enig blad voor de mond te nemen... Het is vooral & in de eerste plaats omwille van àl dit soort uitspraken... omwille van àl deze opvallende bindingen, zowel met "Oud Extreem-Rechts" als met "Nieuw Extreem-Rechts", evenals mèt de collaboratie dat we op geen enkele manier enig geloof kunnen hechten aan het inhoudelijke gedachtengoed van deze partij, laat staan aan énige "goede bedoeling" van deze partij. ...& Evenzeer hebben we er onze grootste twijfels bij dat het Vlaams Belang zelfs maar enige geloofwaardigheid heeft wanneer ze een ~zo gezegd~ democratisch discours houdt zoals het tegenwoordig wel eens pleegt te doen.

Als het Vlaams Belang dan werkelijk zo democratisch is als zij zich voordoet, dan kijken wij uit naar de dag dat deze partij openlijk verklaart dat de collaboratie & het fascisme, evenals het nazisme, dat dit àllemààl totaal verwerpelijke ideologieën zijn & waren. ...& Eveneens dat de collaboratie een zeer zwarte bladzijde in onze geschiedenis is (zowel het Vlaamse als het Waals-Brusselse). Dàn zou men tenminste kunnen spreken als dat het Vlaams Belang al een eind in de goeie richting zou zitten... maar dan nog zouden we zeer voorzichtig zijn met deze partij !!

...& voor àlle duidelijkheid : wij beweren natuurlijk niet dat àl hun leden noch al hun mandatarissen deze denkbeelden, dàt gedachtengoed & deze ideologieën delen... We beweren dit evenmin van àl hun kiezers... In menige gevallen vragen wij ons zelfs af of de doorsnee ~kleine~ mandatarissen &/of de kiezers van het Vlaams Belang ~vooral dan de politiek verloren gelopen exemplaren~, of die wel degelijk enige kennis hebben van dat beruchte zwarte verleden...

Wij vrezen echter dat dit slechts een méér dan een ietwat naïeve idee is van ons.... We kunnen ons jammer genoeg dus ook niet van de gedachte & de idee ontdoen dat het Vlaams Blok al die verwerpelijke ideeën e.d.m. in feite allemaal wèl oké vindt & die wèl aanhangt... weliswaar niet meer openlijk, want daar heeft ze zo ook àlle redenen voor gezien haar laatste veroordeling, maar wel achter & in de coulissen. Want zo zien we nog steeds teveel in kleine details de bindingen met het hedendaagse extreem-rechts, of met het neo-nazisme dat nog teveel welig tiert...


"Voorpost - Vlaams Belang raadslid opgepakt met nazistisch materiaal"
duur : 1:35 minuten
lokale nieuws-uitzending



...



"Joodse gemeenschap countert Vlaams Belang"
duur : 2:06 minuten
Canvas-uitzending PHARA



...



"Vlaams Belang moet neo-nazistische leden uitsluiten"
duur : 1:11 minuten
VTM-uitzending



...



We merken dus samen met zoveel anderen dat het uiterlijk vertoon van het Vlaams Belang ook niet altijd strookt met de werkelijkheid. Met andere woorden gezegd & geschreven, er zijn dus nog altijd teveel van dat soort tegenstrijdige zaken die komen boven drijven ...&/of personen die openlijk ~voor de schone schijn~ door het Vlaams Belang voor de wereld ~met pers & media erbij~ werden afgezworen, maar intussen zo achter de schermen, achter het propere decorum van hun ogenschijnlijke democratische partij, toch maar lekker mooi blijven bestaan &/of hun ding mogen blijven doen...

Een schoolvoorbeeld hiervan is Roeland Raes ...& we geven u hierbij graag een kleine bloemlezing...

We gingen op zoek naar een portret van Roeland Raes & na wat googlewerk, bleven er voor ons 2 sites over die elk apart een eigen portret van de man in kwestie tekenden. Om te beginnen Wikipedia & verder de Dienst StudentenActiviteiten van de R.U.G. ~Rijks Universiteit Gent~ ...& wij kozen voor de laatste. ...& Oké, het portret dateert dan wel blijkbaar van de tijd dat ie nog ondervoorzitter van het Oude Blok was, maar daar liggen wij niet echt van wakker... Wat er zich op z'n CV bevindt, verandert volgens ons ook niet omdat het Vlaams Blok, het Vlaams Belang geworden is...

Een portret van Roeland Raes

Roeland Raes is niet de eerste de beste Vlaams Blokker. Hij is een leidinggevend lid van het Blok waar hij bovendien ondervoorzitter is. (NVDR : was !!) Hieronder vind je een kort portret van Roeland Raes.



Eerste activiteiten binnen extreem-rechts

Roeland Raes (geboren - 4.9.1934) werd op vrij jonge leeftijd politiek actief. Reeds in 1955 vervoegde hij de rangen van de Volksunie, op dat ogenblik nog een verzamelplaats van collaborateurs en andere extreem-rechtse activisten. Raes werd verantwoordelijk voor de studentenwerking en speelde een leidinggevende rol in de Volksuniejongeren. Z'n politieke voorkeur werd ook snel duidelijk. Begin jaren '60 werkte Raes mee aan het blad "Ter Waarheid". Dit blad werd genoemd naar een gelijknamig blad als een tijdschrift uitgegeven door Joris Van Severen van het Verdinaso (Verbond van Dietse Nationaal Solidaristen) in de jaren '20. Het blad "Ter Waarheid" fusioneerde in 1964 met "Dietsland-Europa" dat in 1968 het officiële blad zou worden van Were Di.

In de jaren '60-'80 waren er geregeld activiteiten van ex-collaborateurs waar Roeland Raes z'n opwachting maakte. Zo was hij een graag geziene gast bij de activiteiten van het Sint Maartensfonds(1) (SMF), een schimmige groep die z'n adoratie voor Adolf Hitler niet onder stoelen of banken steekt. André Vanhecke, uitgever van "Periodiek Contact" was overigens nog kandidaat voor het Vlaams Blok bij verkiezingen.



Negationisme

Raes stelt dat hij in een publicatie die niet officieel van het Blok is "iets ruimer" z'n mening kan verkondigen. Hij stelt dat daar wellicht een zekere schizofrenie aanwezig is. Die schizofrenie werd bijzonder duidelijk bij de stemming over de anti-negationismewet. De volledige Blok-fractie stemde voor de wet, met enorm veel tegenzin. Er werd bovendien gesteld dat ze dit enkel deden omdat de tegenstanders teveel op dat punt zouden focussen. In het NSV-blad "Branding" stond hierover een artikel van de toenmalige Antwerpse NSV-praeses (voorzitter), Roeland Buisseret (zoon van voormalig Blok-parlementair Xavier Buisseret die op de achtergrond is verdwenen nadat hij té handtastelijk was tegenover jonge meisjes, zoals het hoort in een "gezinspartij" wellicht. Buisseret stelde: "uit goede bron vernemen we dat de meningen in het Vlaams Blok nogal verdeeld waren, maar de partijtucht vereiste dat er een gezamenlijk standpunt werd ingenomen". Raes zelf maakte achteraf z'n standpunt duidelijk. In het door hem gesteunde blad van Voorpost stond een reactie op de oproep van Lionel Vandenberghe van het Ijzerbedevaartcomité waar opgeroepen werd dat nazi-collaborateurs hun verontschuldigingen moesten aanbieden voor hun misstappen. In het blad van Voorpost stond dat er geen enkele reden is voor dergelijke verontschuldigingen en dat de collaboratie verantwoord was.

Eerder maakte Raes z'n standpunt over de uitroeiing van joden en andersdenkenden onder het nazisme ook al duidelijk. In 1976 werd de VMO (Vlaamse Militanten Orde) overgenomen door de groep rond Buisseret-Raes & Er werd onmiddellijk gestart met de publicatie van een brochure onder de titel "Stierven er werkelijk zes miljoen?" van Richard Harwood. In die publicatie wordt de holocaust ontkend. In het VMO-blad "Alarm" werd hierover gesteld dat "alle Alarm-lezers en VMO-militanten" opgeroepen worden om "aan de verspreiding van deze brochure mee te werken". Drie jaar later was er in het blad "Haro" opnieuw een bijdrage over de holocaust. In een dubbelnummer onder de titel "Holocaust, hoe lang nog?" werd van leer getrokken tegen de "vermeende" holocaust. Dit nummer werd samengesteld door Siegfried Verbeke. Siegfried Verbeke deed er inspiratie op voor z'n later werk voor het "Vrij Historisch Onderzoek" (V.H.O.), een dubieuze negationistische instelling dat haar activiteiten heeft moeten stopzetten omwille van de anti-negationismewet. Eerder werk van Verbeke, in "Haro", werd door Roeland Raes in "Haro" beschreven als volgt: "Zeker sinds de sluwe zakenlui met de holocaust-zwendel weer eens klassieke thema's aanroeren zoals de zes miljoen verdwenen joden" zou de eerder genoemde Haro-brochure van Verbeke "het passende antwoord (zijn) op de door links én israëlitische kringen geïnspireerde anti-Duitse en antirechtse hetze".

Haro stond overigens ook in voor de verspreiding van de Nederlandstalige vertaling van "Nürnberg ou la terre promise" van Maurice Bardèche. De vertaling werd verzorgd door Karel Dillen. In deze brochure wordt letterlijk gesteld dat de concentratiekampen, zoals Auswitch, na de oorlog zijn gebouwd met film-decors uit Hollywood en dit onder druk van de Joodse lobby.

Na de stemming van de anti-negationismewet was Raes iets voorzichtiger. In een interview met Marc Spruyt stelde hij dat er joden omgekomen zijn, maar "of dit nu ten gevolge van vergassing is of van ziekten die in de kampen zijn uitgebroken, daar ga ik me vandaag tegenover u niet over uitspreken." Tot slot stelde hij "Ik ga u toch niet verbazen met te zeggen dat ik die wet liever niet had gehad."



Racisme

In het verleden deed Raes een aantal bedenkelijke uitspraken o.a. over de joden. Zo stelde hij in het Nederlandse dagblad "Algemeen Dagblad" : "Joden zijn een probleem dat wij weinig bekijken omdat wij hier minder joden hebben dan Nederland. Maar ze hebben een eigen staat, dus een jood hoort in Israël." Op een bijeenkomst die Raes bijwoonde van de Nederlandse NVU van de beruchte neo-nazi Joop Glimmerveen werd een pamflet verspreidt dat stelde dat de bestraffing van de "on-arische profiteurs" niet zachtzinnig zou zijn. In dat pamflet werd volgende oproep gelanceerd: "Het is tijd om de straten van Nederland te zuiveren van staatsvijandig ongedierte." Het is dan ook geen toeval dat Raes in 1979 nog een lovende bijdrage schreef over Contribution "une éthique raciste" van René Binet



Anti-vakbondsstandpunt

Het standpunt van Raes over vakbonden is veelzeggend. Volgens het Blok horen de vakbonden thuis op de lijst van subversieve organisaties. Over een vakbondsactie bij Exel in Diegem in 1995 stelde Roeland Raes een parlementaire vraag waarin hij een veroordeling vroeg van de vakbonden op basis van de wet tegen privé-milities. Een wet waar Raes overigens de details van herinnerde van de tijd van de veroordeling van de VMO begin jaren '80.

De vakbond is niet de enige vijand voor het Blok en Raes. Ook de vredesbeweging begin jaren '80 moest eraan geloven. Karel Dillen slaagde erin om in een parlementaire vraag te eisen dat zou opgetreden worden tegen deze "derde kolonne" van Moskou.



Vrouwen

"20 jaar geleden emancipeerde men de neger,10 jaar geleden kwamen de jongeren aan de beurt. Te oordelen naar bepaalde voortekens (zie sommige artikels in tijdschriften en filmen in de aard van de "apenplaneet") zal men over 10 jaar de chimpasees emanciperen. Intussen, na de negers en nog juist voor de apen, emancipeert men de vrouw." (Artikel in het tijdschrift Revolte , januari 1982 ,onder hoofdredactie van Roeland Raes.)



Rechtse revolte?

Na de verkiezingsoverwinning van het Blok in 1991 werd Raes parlementslid. In het blad Revolte, waar Raes tot 1989 hoofdredacteur van was, doet Voorpost een oproep aan haar parlementsleden: "Zij zijn het die zullen bepalen of de rechtse revolute wordt ingezet. Wij betrouwen op hun beginselvastheid en op hun compromisloosheid. Houzee." Roeland Raes was tot in 1989 hoofdredacteur van "Revolte" en is ook vandaag nog steeds aanhanger van de organisatie "Voorpost". Roeland Raes is dus één van de parlementairen op wie gerekend wordt voor "de rechtse revolte". Raes stelde overigens over z'n standpunten dat hij in een publicatie die niet officieel van het Blok is "iets ruimer" z'n mening kan verkondigen. Hij stelt bovendien dat daar wellicht een zekere schizofrenie aanwezig is.



Internationale contacten

De contacten met neo-nazi's is bijzonder duidelijk aanwezig bij het Blok. Over een politiek manifest van de Duitse NPD (berucht omwille van z'n aanslagen op vreemdelingen en linkse activisten en tevens bekend omwille van het verbod dat hen boven het hoofd hangt) schreef Raes dat dit "een goed voorbeeld van verwantschap met ons eigen politiek werken" was.

Op internationaal vlak speelde Raes een belangrijke rol in het ontwikkelen van contacten voor het Blok en bij het onderhouden van die contacten. Zo was hij jarenlang de contactpersoon in België voor de naar Argentinië gevluchte collaborateurs. In Argentinië werd na WO 2 een netwerk opgezet van gevluchte nazi-collaborateurs uit Vlaanderen. Er werd een blad gepubliceerd dat "De Schakel" noemde. In dat blad was er steun voor het Vlaams Blok, maar ook voor het apartheidsregime in Zuid-Afrika en het regime van dictator Pinochet in Chili. In de redactie van "De Schakel" vinden we tal van prominente nazi's terug. Zo was er Leo Poppe, bij verstek ter dood veroordeelde ex-VNV senator of Renaat Van Thillo, voormalig leider van de "Vrijwillige Arbeidsdienst voor Vlaanderen", een door de SS gecontroleerde organisatie die militanten ronselde om vrijwilligerswerk te verrichten in Duitsland. "De Schakel" had ook een Vlaamse correspondent, met name Roeland Raes.

In Nederland onderhoudt Raes goede contacten met de NVU van Glimmerveen ~zie artikel van de Nederlandse antifa-onderzoeksgroep Kafka~. In 1973 werd Roeland Raes zelfs mede-voorzitter van deze fascistische partij. De NVU wordt vandaag geleid door Joop Glimmerveen en Constant Kusters, twee neo-nazi's die goede banden onderhouden met Odal.

(1) Het St. Maartensfonds staat bij ons vooral bekend als een organisatie van Oostfronters. Het werd in 1953 opgericht door ex-Oostfronters en ex-SS'ers. Het gaf het maandblad "Berkenkruis" uit en had verantwoordelijken zoals André Van Hecke. In 1980 kende het fonds een afsplitsing waarin Van Hecke meeging: de organisatie Hertog Jan Van Brabant, dat het tijdschrift "Periodiek Contact" uitgeeft en naar eigen zeggen meer op een traditioneel nationaal-socialistische lijn staat. De Oostenrijkse tegenhanger van het St. Maartensfonds en co wordt gevormd door de "Ulrichsgemeinschaft", dat jaarlijks een bijeenkomst van oud-SS'ers organiseert. Elk jaar is er een feestrede ter ere van de collabo's. In 1985 en 1990 werd de feestrede gedaan door Jörg Haider. In een toespraak erkende Haider de "opoffering van de soldaten van Duitsland die vrijheid gebracht hebben voor West-Europa". In feestredes voor het St. Maartensfonds klinkt het gelijkaardig, Oswald Van Ooteghem hield eind jaren '80 een feestrede en verklaarde over de Oostfronters: "Zij gingen om te strijden voor Vlaanderen en zij streden voort om Europa te behouden voor een overrompeling van het bolsjewisme. Onze oostfrontstrijders hoeven zich niet te schamen, hun strijd maakt deel uit van de Vlaamse ontvoogdingsstrijd."

BRON :
http://www.student.rug.ac.be/als/portret.htm

Wat was er nu aan de hand met Roeland Raes horen wij u reeds vragen ?!...

BRON : De Morgen

Negationismeproces Roeland Raes uitgesteld

Het negationismeproces tegen Roeland Raes, oud-senator en ondervoorzitter van het toenmalige Vlaams Blok,is uitgesteld naar 17 oktober, dat besliste de Brusselse correctionele rechtbank.



Netwerk

Raes wordt beschuldigd van negationisme, na een aantal uitspraken in een Nederlands televisieprogramma. Het uitstel komt er omdat het Hof van Cassatie zich dinsdag nog moet uitspreken over de ontlasting van de Antwerpse onderzoeksrechter in het dossier.

Raes moet zich voor de rechtbank verantwoorden naar aanleiding van een interview in het NCRV-programma 'Netwerk' van 26 februari 2001. Daarin werd Raes geïnterviewd over zijn banden met een Nederlandse extreem-rechtse partij. Tijdens het interview uitte de oud-Vlaams Blok-senator zijn twijfels over de jodenvervolging.



Anne Frank

Zo stelde hij zowel de authenticiteit van het dagboek van Anne Frank , als de omvang en systematiek van de jodenvervolging in vraag. Het Forum der Joodse Organisaties diende klacht in bij het Antwerpse gerecht, dat een onderzoeksrechter aanstelde.

Toen bleek dat het interview in Brussel was afgenomen, onthief de Antwerpse raadkamer in 2002 de Antwerpse onderzoeksrechter van het dossier en liet hij het overhevelen naar Brussel.



Cassatie

Raes en zijn advocaat, Piet Noë, zouden echter nooit uitgenodigd zijn voor die raadkamerzitting. Ze zouden de beslissing pas ontdekt hebben toen ze het volledige dossier in Brussel konden inkijken. Daarom probeerden ze eind 2007 nog beroep aan te tekenen bij de kamer van inbeschuldigingstelling in Antwerpen. Maar die verwierp het beroep wegens te laat.

Tegen die laatste beslissing zijn Raes en zijn advocaat in cassatie gegaan. De zaak wordt door het Hof van Cassatie behandeld op dinsdag 17 juni. Daarom heeft de correctionele rechtbank de behandeling van de zaak uitgesteld tot oktober. (belga/mvp)



De Morgen - 13/06/08 - 16u36

...

Wie over De Roeland Raes-tapes meer wenst te lezen, verwijzen wij graag naar blokwatch-site waar u "De belangrijkste fragmenten uit de Roeland Raes tapes van 1995" kunt lezen. Iets verder vind u ook de rest van "Het dossier over de zaak-Roeland Raes" met de ganse uitleg dienaangaande...

Maar alvorens u 'n kort fragment uit de documentaire "La face cachée du Vlaams Blok" te laten zien, een docu die we u in het kader van onze politieke reeks hebben vertoond onder de titel "Docu - la face cachée du Vlaams blok - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL VII", wilden we toch nog wel even volgende bemerking kwijt...

Niettegenstaande dat Roeland Raes dus "officiëel" bij het Vlaams Belang verdwenen "zou" zijn... (NVDR : let op de "zou") vinden wij de dag van vandaag nochtans probleemloos op de website van het Vlaams Belang, 's mans eigenste boek terug ?!... OOOPZzz..

Boek '60 nationalistische figuren'

In dit boek bundelt de auteur de bijlagen die in de loop der jaren verschenen bij het berichtenblad van Voorpost. Het grote publiek krijgt op die manier de kans om kennis te maken met een aantal mensen uit het verleden die van betekenis waren in de Vlaamse strijd.

Roeland Raes - uitgegeven in 2008 door Egmont - 224 blz

Tiens-tiens... was dat nu niet verleden tijd bij het Vlaams Belang ?!... Blijkbaar dus niet... blijkbaar heeft het Vlaams Belang nog steeds belangrijke contacten met de extreem-rechtse actiegroep Voorpost... Althans toch volgens "sommigen"...

Even googelen levert het volgende filmpje op...



"Leden Voorpost staan terecht voor brandstichtingen"
duur : 2:18 minuten
Stukje uit het NOS-journaal uit Nederland




Intussen weet u dat Roeland Raes onder andere is binnengehaald door de eerder voornoemde VOORPOST... De rest van het verhaal ziet u in ons volgende filmmateriaal...

...



"De pareltjes van het Vlaams Belang : Roeland Raes"
duur : 4:45 minuten
Stukje uit ″La Face cachée du Vlaams Blok″ uit 2004




...

Op één punt geven we hun vroegere vice-voorzitter Roeland Raes echter groot gelijk. Dat is namelijk op het punt van de jodenvervolgingen... Wij zijn zelfs negationistischer dan hij, want we moeten bij al de horror die de concentratiekampen hebben betekent, toegeven dat zij die daar terecht kwamen in feite nog "geluk" hadden... En we beseffen heel goed de reikwijdte van deze uitspraak ...want voor de übermenschen van de SS waren de kampen als uitroeiïngsmethode nog te "beschaafd". Wij verwijzen hierbij graag naar de ongelooflijke site van verzet.org & meer bepaald naar de hoofdstukken die handelen over de "einsatzgruppen"...



Bron : verzet.org



Herman Gräbe, een Duits staatsburger die in Rusland verbleef hoorde het lawaai van een reeks geweersalvo's en werd toevallig getuige van een van deze executies. Gräbe getuigde hierover op 29 september 1947 op het Einsatzgruppen proces in Neurenberg: "Ik liep om de zandhoop heen en bevond mij voor een enorme kuil. De mensen lagen zo dicht opeen dat alleen de hoofden nog te zien waren. Een deel van de gefusilleerden bewoog nog. Sommigen staken hun arm uit en draaiden het hoofd, om aan te geven dat ze nog leefden. De kuil was al voor driekwart gevuld. Ik schat dat er zich ongeveer duizend mensen in bevonden. Met mijn ogen zocht ik de schutter. Het was een SS'r, hij zat op de rand van de kuil, zijn benen hingen in het gat, hij rookte een sigaret. De volledig naakte slachtoffers daalden af via een trap die in de wand was gegraven, glibberden voort over de hoofden van diegenen die er al lagen, tot op de plek waarheen ze door de SS'rs werden gedirigeerd. Ze gingen liggen op degenen die waren geëxecuteerd, sommigen streelden de overlevenden en praatten met hen met zachte stem. Daarna hoorde ik een serie geweerschoten."

BRON : Van militaire procedure tot massaslachting van verzet.org



Bron : verzet.org



...& Diegenen die na het lezen van deze feiten nog enig geloof willen hechten aan de zo gezegde "dapperheid" of "fierheid" van organisaties als de SS, of ze nu Vlaams of Duits zijn... *KOTS* !! Wij stellen ons daar ernstige vragen bij...

Geloof het of niet, we hoeven er ècht niet van overtuigt te worden dat inderdaad een aantal jongens tijdens de bezetting er werden & zijn ingeluisd, iets wat we ook zeer goed kunnen begrijpen. Maar gedurende al die tijd bij hoog & bij laag ~blijven~ beweren dat het een "fiere voorhoede" was ?!... & Op de koop toe hun ideeëngoed nog steeds blijven aanhangen... Sorry, dat gaat er bij ons op géén enkele manier in !! Méér nog, dat willen we & zullen we ook nooit begrijpen !!

Op de pagina’s over de "wilde holocaust" lees je het ware verhaal van de SS & niet de ziekelijke mythe die sommigen er rond hebben opgehangen. En wees gerust, we weten dat de Vlaamse SS’ers daar niet bij betrokken waren, maar toen ze deze realiteit onder ogen zagen, hadden zij ~ieder voor zich~ moeten weten dat ze compleet fout zaten & net zo goed al diegenen die hen zijn blijven steunen !!...

...

"HIMMLER INSPECTS EINSATZGRUPPEN IN ACTION"
duur : 2:21 minuten
authentiek oorlogsmateriaal




...

We denken dat dit soort oorlogsmateriaal samen met de bijhorende getuigenissen weinig of geen bijkomende commentaar behoeven... Deze beelden spreken ruimschoots voor zich... & Dat dit genre oorlogsmisdaden zich nog herhaald heeft, zoals eind vorige eeuw ~in de jaren '90~ tijdens de yougoslavië-oorlog, dit kunnen we alleen maar betreuren...

Wij wensen het in elk geval NIET MEER herhaald te zien... & hoe dan ook zullen wij steeds opnieuw met hart & ziel ervoor ijveren & kost wat kost er blijven voor ijveren, om groeperingen &/of politieke partijen die dit soort misdaden nog steeds nihiliseren om deze aan de kaak te stellen... Desnoods aan de publieke & politieke schandpaal te nagelen !!

...& u ?!... Open uw mond, nu het nog kan, want om het eventjes in sloganneske afiche-taal te zeggen : "Als we niet opletten mogen ~kùnnen~ we straks niet eens meer zeggen dat we tegen extreem-rechts zijn" !!

...

Morgen : Het N-VA...



DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...

Download-URL : Het Vlaams Belang - EPILOOG - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XI

27-07-2008 om 02:49 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
26-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen."BLOKSPRAAK" door Jan Blommaert - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL X

Bij onze zoektocht naar een goede inleiding voor onze uiteenzetting "Docu : 'Vlaamse Choc' - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL VIII" die we enkele dagen geleden ~op 24 juli 2008 om juist te zijn~ hier plaatsten, waren we deze tekst al tegen gekomen & zoals toen beloofd splitsen wij u deze brok in het kader van onze uiteenzetting over het Vlaams Belang u bij deze zeer graag in de maag.

...& Ook al dateert deze tekst alweer van zo'n 3 jaar geleden ~maart/mei 2005~ vinden wij niet dat deze aan actualiteit zou hebben ingeboet. Volgens onze ~zeer bescheiden~ mening is deze nog altijd zeer relevant & zeer actueel. We zijn ten andere zeer benieuwd naar wat Jan Blommaert heden ten dage ~3 jaar na datum~zou weten zeggen over het fenomeen "Vlaams Belang"...

Het hoeft naar alle waarschijnlijkheid geen betoog dat wij het ganse artikel van Jan Blommaert ~dus integraal~ hebben over genomen. ...& Daar de tekst ruimschoots voor zichzelf spreekt, onthouden wij ons van iedere verdere commentaar...

Oké, toegegeven... Het is, of het lijkt een hele turf, maar geloof ons... het is ruim de moeite waard om je er doorheen te worstelen, want al bij al is de tekst best leesbaar & op een zeer bevattelijke manier geschreven. Hij kan je alleen maar wat meer inzicht geven in het grote knikkerspel van de hedendaagse politiek !

...

A.V.R.U.G.
Afrika-Vereniging van de Universiteit Gent



Blokspraak

Jan Blommaert

(verschenen in De Witte Raaf, nr. 114, maart-mei 2005)

Wie straks de politieke geschiedenis van België in de jaren '80 en '90 van de vorige eeuw zal beschrijven, zal tot de bevinding komen dat het Vlaams Blok er de spelbepaler in is geweest. Dat is merkwaardig, want de partij nam sinds haar oprichting nooit deel aan het bestuur op eender welk niveau. Haar kracht en invloed gingen uit van de oppositie, en de invloed was van ideologische aard - het was een invloed die zich articuleerde rond ideeën- en beeldenconstructies en rond vertogen die deze constructies vertalen in beschrijvingen van concrete situaties. Het Vlaams Blok is zeker na 1991 de partij geweest die thema's vormgaf, het kader van debatten erover ontwierp, en het volk erover leerde spreken.

Nemen we de periode van 1978 (de Egmontakkoorden) tot 2000, dan zien we dat de politieke consensus in minstens drie domeinen sterk is veranderd:



1.

Tot 1978 waren migratie en de socioculturele diversiteit die eruit resulteerde geen politieke thema's van belang, laat staan een centraal politiek probleem. In 2000 staat migratie bovenaan de lijst van electoraal gevoelige thema's bij zowat elke partij, en bij alle partijen worden migratie en diversiteit zonder nuances als een probleem gezien, ook al is er geen sprake van een noemenswaardige toename van migratie - meer nog, droogde de immigratie op na de migratiestop van de jaren zeventig. Het thema van migratie is bovendien sterk verweven met een aantal andere thema's, die ouder zijn maar die door het migratiethema een nieuwe vertaling kregen: (i) het thema van de veiligheid, criminaliteit en bestraffing; (ii) dat van de verzwakking van de sociale cohesie, de solidariteit en de leefkwaliteit, vooral in urbane gebieden; (iii) dat van de werkloosheid en de welvaartstaat. Er is in al deze domeinen ander en nieuw beleid ontstaan onder druk van het migratiethema.



2.

In 1978 beperkte de Vlaams-nationalistische agenda zich tot een pleidooi voor federalisme, met de Volksunie en delen van de CVP als voornaamste pleitbezorgers. In de jaren zeventig was federalisme een radicaal standpunt, en werden zelfs mensen als Wilfried Martens en Leo Tindemans in bepaalde kringen als extremistische flaminganten omschreven. De Volksunie werd in ruime kring voor 'zwart' versleten (dat wil zeggen: als erfgenaam beschouwd van de Vlaamse collaboratie). In 2000 is niet federalisme, maar een veel ruimer confederalisme een feit, en wordt opkomen voor onafhankelijkheid zelfs niet langer als extremistisch ervaren. En wat de 'zwarten' betreft: een belangrijk deel van de Volksunie-erfgenamen (Spirit) gaat nu door voor linkse rakkers, terwijl een ander deel (De Nieuw-Vlaamse Alliantie die onafhankelijkheid bepleit!) wordt beschouwd als de 'gematigde vleugel' van de Vlaamse parlementaire beweging. Het Vlaams Blok is thans de 'radicale' vleugel, en de radicaliteit ervan wordt gesitueerd in het feit dat het Blok niet zomaar onafhankelijkheid bepleit, maar onafhankelijkheid voor een etnocultureel homogene Vlaamse natie.



3.

De links-rechtstegenstelling is opnieuw een van de 'frames' geworden voor het spreken over politiek. Tot in de jaren zeventig heerst er een sociaal-democratische consensus over de algemene organisatie van de staat en de samenleving, die door alle grote partijen gedeeld wordt. Deze consensus (in het jargon een 'fordistische' consensus) stelde productiviteit centraal en koppelde daaraan twee dingen: een maximale (mannelijke) tewerkstelling, en een uitgebreide en krachtige welvaartstaat die inclusief opereerde (iedereen was gelijk in de welvaartstaat). De sociaal-democratische consensus zorgde voor een zeer uitgebreid 'centrum' in de politiek. Socialistische partijen waren slechts 'links' tijdens congressen. 'Links' stond voor marxistisch/communistische groupuscules, en deze behoorden niet tot het spectrum van het respectabele socialisme - de grote marxistische theoreticus Ernest Mandel werd bijvoorbeeld uit de Belgische Socialistische Partij (BSP) gesloten. Sinds de geboorte van het Blok zien we echter dat (a) de zelfkwalificatie van 'rechts' niet meer automatisch met het fascisme wordt geassocieerd, maar zeer respectabel overkomt; en dat (b) het spectrum van 'links' zeer uitgebreid is: naast de SP-A worden ook Spirit (een deel van de voormalige VU!) en zelfs delen van de VLD als 'links' geïdentificeerd. Er worden met andere woorden steeds meer partijen naar de linkermarge van de politiek gedrumd. Bovendien spreekt men nu openlijk over een 'rechtse' consensus in Vlaanderen, waardoor het predikaat 'links' meteen ook inhoudt dat men de democratische legitimiteit van die partijen of fracties in vraag stelt. Deze beweging is interessant, want ze treedt op net in een periode waarin het politieke centrum (bijvoorbeeld Verhofstadts VLD) voortdurend herhaalt dat de 'oude' links-rechtstegenstellingen geen belang meer hebben, en dat we in een postideologische samenleving beland zijn. De realiteit is dat er sinds het begin van de jaren negentig voortdurend debatten geweest zijn die 'links' en 'rechts' als definiërende categorieën hanteerden, en dat zowat alle partijen daaraan meededen. (Men kan in dat opzicht ook denken aan de recente pogingen van Stevaert om de SP-A terug als 'socialistisch' en 'links' te vermarkten.)



Een ideologische overwinning

Heel deze beweging uitsluitend aan het Vlaams Blok crediteren gaat te ver. In alle voornoemde domeinen was al een dynamiek aanwezig vooraleer het Blok op het toneel verscheen, en vooral de Volksunie (en een deel van de CVP) waren hiervoor verantwoordelijk. Ter illustratie, het was staatssecretaris Vic Anciaux die in 1978 de eerste beleidsnota opstelde waarin migranten als een probleem werden omschreven; en het was de Volksunie die eveneens in 1978 met de Egmontakkoorden het unitaire België ten grave droeg. Maar het Vlaams Blok nam deze dynamiek wel als take off point voor een meer radicale strategie, en het speelde doorheen de hele evolutie voortdurend de rol van katalysator. Door een nog radicalere agenda te verdedigen dan de - tot dan toe - radicale rechtse Vlaamse politici, duwde het Blok deze laatsten in een categorie van 'meer gematigde' politici met een agenda waarover te onderhandelen viel. En die agenda werd in zeer hoge mate beïnvloed door het bestaan van een meer radicale versie. Met andere woorden: de 'extremisten' van weleer werden 'gematigden', maar tegelijk werden zij tot een nieuw extremisme aangezet door de nieuwe 'extremistische' vleugel, het Blok.

De effecten van dat nieuwe extremisme overtroffen soms hun stoutste verwachtingen. De Volksunie is de enige partij die ooit méér dan haar volledige oorspronkelijke programma realiteit zag worden. Vroegere VU-leden zoals Hugo Coveliers konden dankzij het Vlaams Blok een uiterst rechtse vleugel binnen de Vlaamse Liberalen organiseren, en op die manier antimigrantenstandpunten en een uitgesproken repressief geheel aan law-and-orderopvattingen doen doordringen tot het centrum van de politiek, in de partij die de Eerste Minister levert. We zien dus hoe het Vlaams Blok voortdurend zeer extreme standpunten in bruikleen geeft aan 'gematigde' anderen, die er dan het cachet van 'gematigd' op kunnen drukken. Een dergelijke verschuiving van categorieën berust op stereotiepe associaties tussen partijen en posities op de ideologische schaal. Het Vlaams Blok is (stereotiep) extreem-rechts; de VLD niet en de SP-A of N-VA evenmin; bijgevolg is een standpunt dat ontleend is aan het Blok geen extreem standpunt wanneer het door een lid van de andere partijen wordt verdedigd. We staan hier voor een klassiek model van ideologische beïnvloeding waarvoor Lenin en Gramsci zonder twijfel de grootste bewondering zouden hebben gehad. En het is een proces dat de gehele Belgische politiek bestreek, niet enkel de Vlaamse, want het herdefinieerde de relaties tussen de Vlaamse en de Franstalige partijen.

De invloed van het Blok laat zich precies daar voelen waar het Blok het graag heeft: in de structuur van het politieke 'veld' in de zin van Bourdieu, in de globale patronen van aanvaardbaarheid en zegbaarheid die 'discours' bepalen in de zin van Foucault. De invloed is dan ook grotendeels onzichtbaar, impliciet, en te situeren op het niveau van de algemeen aanvaarde uitgangspunten en andere a-priori's - op het niveau van de ideologie die het spreken over aspecten van de samenleving bepaalt.

Laat ons nu enkele aspecten van dit globale beïnvloedingsproces van naderbij bekijken. Voor alle duidelijkheid: het gaat hier niet om concrete, woordelijke overnamen maar om een diepe beïnvloeding van grote blokken discours: thema's die op een bepaalde wijze vorm krijgen, argumenten die erin opduiken en andere die eruit geweerd worden, vormen van dialoog die geleidelijk ontstaan. Het is niet zo dat het Vlaams Blok de andere partijen haar lexicon heeft opgedrongen. Totnogtoe is het Blok de enige die de slogan "Eigen Volk Eerst" gebruikt. Ik ga me ook niet richten op evidente zaken zoals de rehabilitatie van racisme en discriminatie in het discours van het Vlaams Blok. Ik richt me op domeinen waar men niet meteen een grote invloed van de partij (h)erkent.



Democratie en het centrum van de politiek

Een eerste punt dat ik wil illustreren is de wijze waarop het Vlaams Blok het centrum van de politiek mee hertekend heeft: de centrale begrippen en concepten die de politiek zijn gaan beheersen en sturen, het politieke model. Samen met de drie reeds aangehaalde grote verschuivingen in de politieke consensus heeft de opkomst van het Vlaams Blok nog een andere zeer belangrijke verschuiving tot gevolg gehad: het Blok heeft onrechtstreeks het concept 'democratie' mee geherdefinieerd.



Consensus over democratie

Democratie is in het naoorlogse België steeds een van de grote vanzelfsprekendheden geweest. Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog en na decennia van Koude Oorlog vinden we het vanzelfsprekend dat wij een 'Westerse Democratie' zijn. Die idee zorgde voor de noodzakelijke contrasten tussen ons type samenleving en het fascisme of het communisme. Het axiomatische karakter van onze democratie was de ideologische kleefstof die een zeer ruim politiek centrum samenhield. Ze zorgde er bijvoorbeeld voor dat de BSP zichzelf kon contrasteren met het 'ondemocratische' socialisme aan de overkant.

Evenmin was er veel discussie over de vertegenwoordigende structuur van onze parlementaire democratie. Alle partijen waren in min of meerdere mate massapartijen met een brede aanhang. Bovendien waren deze partijen gekoppeld aan een ruime en veelzijdige nevenbouw - de zogeheten zuilen - die allerhande cruciale sociale voorzieningen (medische zorg, onderwijs, ontspanning en jeugdbewegingen), een geschreven pers en vaak grote financiële belangen (mecenaat, zuilgebonden banken en verzekeringsinstellingen) omvatte. België was een uitzonderlijk voorbeeld van een staat waarin politiek, middenveld en kapitaal zeer sterk verstrengeld waren in één piramidaal geheel, dat een buitengewone democratische legitimiteit verschafte aan de verkozenen. Zij waren immers verkozen door de beweging, door de zuil, en dus niet enkel door een onbepaald en naamloos cliënteel.

Dat er in die vertegenwoordigende democratie nogal wat gaten zaten - denk aan het stemrecht voor vrouwen - werd wel erkend, maar in de discussie daarover werd de fundamentele aard van democratie zelden in vraag gesteld. De debatten gingen over 'gelijke rechten' of, nog concreter, over 'stemrecht', niet over de verheven waarden of de definitie van democratie zelf. In het centrum van de Belgische politiek was dit geen gespreksonderwerp.



De kracht van slogans

Het Vlaams Blok was van bij de aanvang een partij die grote zorg besteedde aan haar imago en marketing, en die in dat opzicht vrijwel uitsluitend successen heeft geboekt. Het is op dit moment ongetwijfeld de enige Vlaamse partij waarvan nagenoeg iedereen de hoofdlijnen van het programma kent, al was het dan enkel via de zeer goed uitgedachte slogans die de partij al twee decennia hanteert. Die slogans, "Eigen Volk Eerst", "Wij zeggen wat U denkt" en "Vlaams Blok: de stem van het volk" zijn een exclusief handelsmerk geworden; geen enkele partij neemt ze over, maar ze hebben bijzonder diepe sporen nagelaten in de politiek.

Ze appelleren immers aan het beeld van een onvermoede en onbegrepen silent majority à la Nixon - een schrikbeeld voor de grote partijen. Van bij haar eerste electorale successen (de lokale verkiezingen van 1988) slaat het Blok op dezelfde spijker: het Blok is de enige écht democratische partij, die de opvattingen van de mensen ongefilterd omzet in politieke programmapunten. Het Blok maakt geen deel uit van een zuil, er zijn derhalve geen andere belangen in het spel dan de 'zuivere' politieke belangen - Blokleden kunnen geen lucratieve postjes krijgen in zuilorganisaties, en men moet ook geen functies binnen de zuil hebben waargenomen om in aanmerking te komen voor een mandaat. Het Blok is, kortom, een 'schone handen'-partij, die een rechtstreekse band heeft met haar electoraat. Er staat niets tussen partij en burger, en de Blokpolitici 'zeggen wat u denkt'. Het Blok staat aan de wieg van het vox-populisme: een nieuw soort populisme dat beweert de stem van de 'gewone mensen' te vertolken.

En wat denken die gewone mensen dan? Op dit punt zien we hoe handig het Blok omgaat met opinies. Naast een reeks kernpunten die electoraal nauwelijks worden uitgespeeld - reactionaire standpunten over arbeidsvoorwaarden, zeer conservatieve ethische standpunten en het doel van Vlaamse onafhankelijkheid - maakt de partij buitengewoon handig gebruik van nauwelijks verholen racisme, geconverteerd in een utopisch maar legitiem klinkend vertoog van een etnisch-cultureel homogeen en vrij Vlaanderen binnen een blank Europa. Dit thema is doorheen de hele evolutie van het Blok de absolute electorale troefkaart geweest. Het bood de mogelijkheid om zowel kleine lokale problemen (buurtconflicten bijvoorbeeld - de 'zaagcultuur') als fenomenen op mondiale schaal (de toevloed van asielzoekers ten gevolge van internationale conflicten) bijeen te pakken binnen een politiek 'Groot Verhaal'. Alweer zou dit aan Lenin en Gramsci bewonderend gefluit ontlokt hebben. En dit alles wordt dan nog vergezeld van een strategische cocktail van schandaalthema's (corruptiedossiers, nepotisme) en aanvallen tegen de ideologische inconsistentie van andere partijen, die allemaal het beeld ondersteunen van 'zuilpartijen' waarin men liefst zichzelf goed bedient, waarin de stem van de kiezer geen belang meer heeft van zodra ze is uitgebracht, en die de 'gewone man' in de kou laten staan met z'n problemen. Dat is het krachtige beeld dat het Blok van zichzelf schiep: wij willen uw problemen écht oplossen. Het Vlaams Blok heeft zich met gebalde slogans opgeworpen tot een partij die belangeloze 'pure' politiek bedrijft, een basisdemocratische partij die échte thema's - de 'bezorgdheden van de gewone mensen' - aankaart en tot politieke prioriteiten verheft.



De Kloof

Met deze slogans boort het Vlaams Blok recht naar het hart van de politiek: de democratische legitimiteit. Het vraagstuk dat haar slogans oproepen is dat van de inhoud en structuur van 'echte' democratie. Dit resulteerde bij de andere partijen in een toenemende onzekerheid over de eigen werking. De spectaculaire verkiezingsoverwinning van het Blok op 24 november 1991 is daarbij een scharniermoment.

Het Blok stelde deze overwinning vanzelfsprekend voor als een bewijs dat de 'mensen' een heel andere reeks van politieke prioriteiten hanteren dan de gevestigde politieke partijen, en uiteraard stemmen deze prioriteiten overeen met die van het Blok zelf. De andere partijen capituleerden meteen, en dit moment van capitulatie is een kleine vijftien jaar later nog steeds verbijsterend. De andere partijen gaven op de verkiezingsavond zelf toe dat zij de voeling met de bevolking verloren waren, dat de mensen hen dat 'signaal' hadden gegeven, en dat ze dit signaal nu moesten respecteren en zich moesten bezinnen over - en hier komt een nieuw begrip - de kloof tussen burger en politiek. De gevestigde partijen onderschreven, samengevat, de beeldvorming die het Blok had verspreid over de structuur van het democratische proces. Ze aanvaardden dat zij inderdaad 'geen voeling hadden' met 'de ware verzuchtingen van de mensen', en dat dit een fundamenteel democratisch probleem was. Bovendien aanvaardden zij dat het Vlaams Blok die verzuchtingen van de mensen wél begreep en uitdroeg.

Het is op dit moment - de avond van 24 november 1991 - dat het Vlaams Blok de hegemonie verwierf inzake de definitie van democratie. Vanaf dat moment stond democratie voor vox-populisme, voor een directe en ongefilterde verhouding tussen de individuele burger en de politiek, een verhouding waarbij de politiek zegt wat u denkt. Het is vanaf dat moment ook dat het maatschappelijke middenveld (met name de zuilorganisaties) als problematische actoren in een democratie werden beschouwd, en geleidelijk aan een steeds minder duidelijke plaats in het politieke veld kregen (de relatie tussen de partijen en 'hun' vakbonden, bijvoorbeeld, vertroebelde stelselmatig vanaf 1991). De politiek, bijgetreden door de mediacommentatoren en politieke wetenschappers, was immers van mening dat 'het Vlaams Blok de juiste vragen stelt, maar foute antwoorden geeft'. De historische rol van zuilorganisaties als middenveldactoren die maatschappelijke vragen aanreikten aan de politiek was daarmee uitgespeeld, en de politiek moest de vragen (én de antwoorden) nu direct, zonder tussenpersonen, bij de 'gewone mensen' gaan zoeken.

Terzijde: het aanvaarden van de 'vragen' van het Blok houdt natuurlijk in dat men de probleemdefinities van het Blok aanvaardt, en dus ook de uitgangspunten van die vragen overneemt. Het houdt met andere woorden in dat men de ideologische vertrekpunten van het Blok accepteert. In de praktijk ging men de vragen van de gewone mensen dan ook bij het Vlaams Blok zoeken.

Zwarte Zondag trok een heel proces op gang waaraan (met uitzondering van Agalev en het Vlaams Blok zelf) alle partijen deelnamen: de politieke vernieuwing van de jaren negentig. De Burgermanifesten van Guy Verhofstadt gaven dit proces een eerste krachtige aanzet. In die boekjes schetst Verhofstadt een nieuwe democratische politiek waarin 'de Burger' centraal staat. Middenveldactoren worden er afgeschilderd als betuttelende instellingen die het democratische proces vervalsen, want 'echte' politiek is iets wat zich afspeelt in een directe relatie tussen burger en politieke vertegenwoordiger. De democratie wordt volkomen gemodelleerd op een (sterk geïdealiseerd) beeld van de vrije markt. Er is een aanbod (van partijen) aan de consument (de burger); dit aanbod moet overeenstemmen met de behoeften en voorkeuren van die consument, zoniet krijgt de aanbieder zijn waar niet gesleten op de politieke markt, dat wil zeggen, tijdens de verkiezingen.

De verkiezingsuitslag wordt zo niet alleen een barometer van de politieke conjunctuur, maar boven alles een graadmeter van het democratische gehalte van de partijen - van de mate waarin hun programma aansluit bij de 'ware verzuchtingen van de Burger'. Dit is dan de manier om de Kloof te overbruggen: wanneer de politiek haar acties maar voldoende afstemt op de verzuchtingen van haar cliënteel, dan is het democratische deficit van de oude middenveldpolitiek opgelost en zal het land geregeerd worden door partijen die 'de stem van het volk' vertolken. Bij zijn aantreden als Eerste Minister in 1999 gaf Verhofstadt dan ook meteen de boodschap mee dat het succes van zijn regering zou af te meten zijn aan de verkiezingsresultaten van het Vlaams Blok. Zijn regering zou het democratische renouveau lanceren dat het Blok de wind uit de zeilen zou nemen. Verkiezingen werden dus steeds belangrijker, niet alleen in termen van reële machtsverhoudingen maar ook symbolisch, als indicator van de democratische kwaliteit van de partijen. Hoe meer stemmen, hoe democratischer: met die eenvoudige logica ging Verhofstadt de kamp met het Blok aan.

Via de metafoor van de vrije markt duwde Verhofstadt het vox-populisme naar het centrum van de politiek, als definitie van de ware democratie, en als aanzet tot de grote vernieuwingsbeweging van de jaren negentig. Dat daarmee ook een slogan van het Vlaams Blok naar de kern van het politieke bedrijf verschoof werd niet opgemerkt, evenmin als het feit dat de hele vernieuwingsbeweging daardoor binnen criteria en spelregels verliep die door het Vlaams Blok bepaald werden - het Blok behaalde immers bij iedere verkiezing hogere scores, en aangezien de verkiezingsuitslagen een weergave waren van het democratische (lees: vox-populistische) gehalte van de partijen, bleef het meester van het spel. Het Blok kon telkens weer zijn score inroepen als bewijs dat het de 'meest democratische' partij was, of zelfs de 'enige' democratische partij: die argumentatie was door alle partijen aanvaard.

Verhofstadt stond dan ook niet lang alleen met zijn ideeën. Alle partijen gooiden zich in een zoektocht naar 'meer democratie' zoals het Blok die definieerde, en deze herdemocratisering van de samenleving werd een decennium lang hét politieke leidmotief. De socialisten gingen als eersten mee op zoek naar vernieuwing - denk aan Het Sienjaal (1996) dat de partij- en zuilgrenzen in vraag stelde, Vlaanderen (niet België) als vanzelfsprekende ruimte voor politieke actie aannam, en evenzeer probeerde de Kloof te dichten via allerhande vormen van basisdemocratische inspraak. De socialisten organiseerden in 1998 voor het eerst sinds 1974 een ideologisch vernieuwingscongres (dat voortbouwde op Het Sienjaal), en hielden na het Agustaschandaal van het midden van de jaren negentig ook grote kuis in het politieke personeel. Dat personeel werd trouwens in álle partijen grondig vernieuwd. In de jaren negentig zag men alle partijen op zoek gaan naar 'vernieuwings-' of 'verruimingskandidaten', die ofwel gerecruteerd werden uit andere partijen (wat de relativiteit van de partij- en zuilgrenzen beklemtoonde), ofwel en liever nog uit de wereld van de Bekende Vlamingen. Zangers, acteurs, nieuwslezers en journalisten, professoren en sportlui belandden allemaal op verkiezingslijsten en vervolgens in gemeenteraden of parlementen. Deze recruteringsgolf diende marketingdoeleinden (de betreffende kandidaten kregen vanzelfsprekend grote media-aandacht), maar drukte tevens de drang uit om de banden met de zuil verder los te maken. BV's hadden geen achtergrond in de partij of de beweging, ze zaten niet onder het machinevet van de partijapparaten, ze waren 'puur' en onbezoedeld. Het waren lieden die in de politiek gingen uit overtuiging en om 'iets te doen voor de mensen' - alweer een recept uit de perceptiekeuken van het Vlaams Blok dat werd overgenomen als keurmerk voor nieuwe politiek.

Geen politieke ervaring hebben, maar gewoon van onder 'de mensen' komen werd in de jaren negentig een kwaliteitslabel voor vernieuwingskandidaten. Dat hiermee een pak politieke ervaring en deskundigheid onbenut bleef en veelal vervangen werd door dilettantisme, incompetentie en plat populisme is een te betreuren feit. Voeg daarbij nog de tendens, die zich vooral in de recente verkiezingen uitte, om kartels en allianties af te sluiten en het is duidelijk dat de klassieke partijstructuur - een politieke organisatie met diepe wortels in het middenveld - niet langer als de basis van het politieke bedrijf wordt gezien. De partijwerking wordt heel sterk toegesneden op de verkiezingen, en om bij die verkiezingen zo 'democratisch' mogelijk over te komen, bouwt men mastodonten van pragmatisme, samengehouden door ad hocverbanden zonder ideologische gronden, en bevolkt door kandidaten die doorgaans geen politiek talent bezitten en een zeer kort politiek leven voor de boeg hebben.

De politieke vernieuwing van de jaren negentig, die een reactie was op de doorbraak van het Blok, heeft de beeldvorming van het Blok over democratie voor waarheid aangenomen, en dit heeft ertoe geleid dat zowat alle partijen zich thans beperken tot politieke marketing in functie van verkiezingen. De ideologische traditie is door vrijwel alle partijen onderuitgetrapt en vervangen door een koortsachtige en permanente zoektocht naar wat de bevolking denkt, voelt en wil op dat moment. Het organisatiekader van politiek is niet langer de ideologische lange termijn, maar de mediatiseerbare actualiteit. Opiniepeilers en marketingmensen hebben dan ook de plaats ingenomen van de studiediensten en vormingsorganisaties, en mensen uit dat beroepsmilieu - denk aan Noël Slangen en Patrick Janssens - zijn de hedendaagse equivalenten van Jef Houthuys en Fons Verplaetse. De drang naar een meer democratische politiek heeft geleid tot een depolitisering van de democratie, en tot een commodificatie ervan. Alle partijen zijn het Blok gaan achternahollen in de jacht op de stem des volks, ze hebben daarbij de band met hun klassieke partijwerking en hun zuilen opgegeven, en zijn overgegaan van massapartijen naar massacommunicatiepartijen die steeds meer op verkiezingen gericht zijn. En tot nader order is het Vlaams Blok heer en meester in die sport.



Politieke correctheid en vrije meningsuiting

Het Vlaams Blok bezit daarmee de hegemonie over het centrale begrippenapparaat van het politieke systeem. Het controleert de definitie van democratie en speelt de rol van scherprechter over de graad van democratie bij anderen. Dit is natuurlijk merkwaardig, want doorheen heel dit proces werd het Vlaams Blok steevast omschreven als 'ondemocratisch', en werden de andere partijen automatisch als 'democratisch' voorgesteld. Zo maakten politici, mediamensen en analisten voortdurend een onderscheid tussen de 'democratische oppositiepartijen' en het Vlaams Blok, en het cordon sanitaire dat ontstond na Zwarte Zondag hield in dat men geen coalities of allianties zou sluiten met het 'ondemocratische' Blok. Maar daardoor ontstond ook ruimte voor de eerder besproken dynamiek: doordat álle partijen (behalve het Blok) a priori als democratisch golden, konden zeer extreme standpunten van die 'democratische' partijen doorgaan voor gematigd. Dit brengt ons tot de tweede grote invloed van het Vlaams Blok: de partij hertekende de publieke ruimte en het publieke debat.

Om dit te begrijpen hebben we de inzichten uit het vorige punt nodig. Slogans zoals 'wij zeggen wat U denkt' en 'de stem des Volks' konden ook worden aangewend in hun meest letterlijke betekenis: als spreken zoals het volk, volks en recht-voor-de-raaps spreken. Van bij de aanvang was het Vlaams Blok een partij die een stijlbreuk in het politieke taalgebruik teweegbracht, en daarbij speelden twee factoren in haar voordeel: enerzijds een reeks omwentelingen in de massamedia, en anderzijds haar plaats in de oppositie.



Oppositiediscours

Om bij dat laatste te beginnen, aangezien het Blok steevast ageerde tégen de politieke meerderheid kon ze zich een agressieve en weinig gepolijste stijl veroorloven. Bovendien hoefde ze zich nooit te verliezen in de techniciteit van het beleid, en evenmin hoefde ze blijk te geven van diplomatie of compromisbereidheid. Het Blok zat dus steeds in de makkelijkste positie - het offensief - en tegenaanvallen konden makkelijk gecounterd worden door verwijzingen naar de blunders, schandalen of contradicties bij de meerderheidspartijen, of door verwijzingen naar een onterechte, 'ondemocratische' boycot- of diffamatiestrategie tegen het Blok. Het fenomeen is bekend: het Vlaams Blok kon zich steeds beperken tot oneliners en hoefde geen complexe uiteenzettingen te houden. En die oneliners articuleerden de politieke utopie van het Blok: een etnisch homogeen Vlaanderen binnen een Blank Europa. Utopieën zijn krachtige retorische wapens in de oppositie.



Nieuwe mediamogelijkheden

De doorbraak van het Vlaams Blok valt ook samen met een reeks zeer ingrijpende veranderingen in het medialandschap. Een daarvan is de opkomst van de commerciële televisie, en ten gevolge daarvan de commercialisering van de openbare massamedia. Bovendien gaan kranten en tijdschriften deel uitmaken van media-industrieën, waardoor ze verschuiven van politieke controle naar commerciële controle. Alle media beginnen in de jaren negentig marktgericht te denken: het is de opkomst van de zogeheten formats en van het BV-schap.

Deze ontwikkeling heeft een zeer grote invloed op het politieke vertoog. Terwijl het genre van het politieke vertoog bij de aanvang van het decennium nog netjes gescheiden was van entertainment- of marketinggenres, treedt in de jaren negentig een steeds grotere vermenging op. De kern van deze ontwikkeling is een verandering in de orde van het spreken van de politiek. Politiek wordt entertainment (De Laatste Show, Villa Politica) en entertainers gaan de politiek bevolken. Interviews worden steeds korter (mediatrainingen in 1999 waren erop gericht 'alles in 30 seconden te zeggen'; in 2003 was dat al gereduceerd tot 16 seconden), en hetzelfde geldt voor nieuwsitems en debatten over bepaalde thema's in discussieprogramma's. Politici moeten korte boodschappen produceren in 'verstaanbare taal' die algauw uitmondt in slagwoorden ('de biechtstoelprocedure', 'het zilverfonds', het 'gratis verhaal'). De inhoud moet in welbepaalde formats passen, zoals de antagonistische discussie met een 'tegenstander' of het autobiografische verhaal. Het spreekt vanzelf dat dit niet alleen de verpakking maar ook de inhoud beïnvloedt. Niet elk politiek thema of argument kan in deze formats geknepen worden. Bepaalde soorten politiek worden erdoor vergemakkelijkt, terwijl andere er zeer moeilijk door worden.

Tegelijk meten de media zelf zich een heel ander imago aan; politieke journalisten worden celebrities, en politici streven naar optredens bij bepaalde interviewers of presentatoren van talkshows (Bracke (& Crabbé), Polspoel & Desmet, Uytterhoeven…). In hun optreden worden deze journalistieke vedetten gesterkt door een ideologische overtuiging. Zij stellen de politiek voor als een saaie bedoening en onderschrijven daarmee het beeld van de 'kloof' tussen burger en politiek. Hun eigen opdracht definiëren zij als 'democratiserend': de journalist moet de saaie politiek 'aantrekkelijker' en 'begrijpelijker' maken, om ze 'dichter bij de mensen' te brengen. Daarbij veronderstellen de nieuwe journalisten dat de media, nu zij het juk van de partijcontrole en de verzuiling hebben afgeworpen, pas echt objectief en onafhankelijk zijn geworden. Pas nu kunnen de media écht democratisch functioneren en als spreekbuis dienen voor de gewone man. Noteer dat de media dus gewoon de visie op democratie van het Blok overnemen. Gedreven door een ideologie van democratie en onafhankelijkheid nemen zij in de jaren negentig effectief de plaats in van het maatschappelijke middenveld. Het zijn de media die nu beweren dat zij de bewakers en organisatoren zijn van de vrije meningsuiting, en dat zij de visie van 'de man in de straat' vertolken - vandaar de voorkeur voor het publieksinterview, het straatinterview, het publieksdebat zoals Jan Modaal... Tegelijk richten politici zich nagenoeg uitsluitend op de media voor hun contact met 'de burger', en ziet de bevolking de politiek steeds nadrukkelijker door de bril van de media.

Zoals gezegd doorsnijdt deze evolutie de fase van de doorbraak van het Vlaams Blok. De correlatie tussen beide is duidelijk. Het Blok krijgt in de jaren negentig precies de media die het nodig heeft. Haar mandatarissen hanteren een stijl die perfect past in de nieuwe mediaformats: korte, krachtige en antagonistische interventies, gedragen op de kadans van slagwoorden en slogans, gekaderd in een simpele logica die in het huidige medialandschap bij gebrek aan spreektijd nooit kan worden doorgeprikt. Het Vlaams Blok wordt in de jaren negentig dan ook de onbetwiste koning van de massacommunicatie. Haar slogans en haar spilfiguren zijn door iedereen gekend; haar electorale propaganda doorstaat met gemak de strengste kwaliteitstests; en de mediaoptredens van haar mandatarissen zorgen zonder uitzondering voor de gewenste beeldvorming. Het Vlaams Blok domineert vanaf de jaren negentig de politieke communicatie.



Vrije meningsuiting

Het Blok benut deze nieuwe mogelijkheden maximaal. De objectiviteitsgedachte die de nieuwe media domineert wordt genadeloos uitgebuit, in een volstrekt paradoxale beweging - en zoals zo vaak zorgt de krachtige ideologie ervoor dat de paradox onzichtbaar blijft. Sinds 1991 klaagt het Blok dat het door de media gemarginaliseerd en gemeden wordt; doorgaans doen de kopstukken van het Blok dat soort beklag in de media - ziehier de paradox. Het effect is evenwel dat de media doorheen deze ganse evolutie een zeer grote onzekerheid vertonen in hun relatie met het Blok. Immers, de media eisen de rol op van behoeders van de vrije meningsuiting, en aangezien het Blok beweert de stem van de gewone man te vertolken, zou de beknotting van de spreektijd voor het Blok neerkomen op verraad aan de maatschappelijke opdracht van de media. Het Blok krijgt dan ook ruime media-aandacht, kopstukken zoals Dewinter en Annemans gaan geleidelijk aan tot de meest ervaren mediapolitici van hun generatie behoren, en het Blok rekruteert journalisten voor zeer zichtbare mandaten (Tastenhoye, Verstrepen).

De stem van het Blok klinkt dus luid in de media, zelfs wanneer die stem beweert dat ze niet te horen is. De media laten lawines van Vlaams Blok-uitspraken, -stellingen en -argumenten toe en verlenen zo het democratische imprimatur aan de stijl en het vertoog van het Blok. Men nam aan dat het Vlaams Blok de partij was die het dichtst bij de 'gewone man' stond, terwijl er een kloof gaapte tussen die gewone man en de andere partijen. Bijgevolg werd het Blok niet enkel hegemonisch qua inhoud maar ook qua vorm in het politieke vertoog.

Een 'mening' hebben, een mening die vanzelfsprekend 'vrij' moet kunnen circuleren, staat vanaf dat ogenblik gelijk met een radicale mening hebben, een mening die rauw en ongepolijst klinkt, en die vertolkt wordt door iemand die 'de dingen zegt zoals ze zijn', die 'er geen doekjes om windt', die 'zegt waarvoor-ie staat' enzovoort. Het betreft één grote imitatie van een stereotype van 'gewoon zijn', maar er gaat een a priori suggestie van waarheid van uit. Emotionele, woedende, sterke taal wordt geleidelijk gezien als preciezer, scherper, juister, eerlijker en authentieker dan meer beheerste, kalme, nuchtere en afgewogen taal. Uitbarstingen van een dergelijke authenticiteit (zoals bij de affaire Dutroux in 1996) worden gretig opgepikt als belangrijke momenten waarop het politieke vertoog een nieuw elan krijgt (heel even wordt het politieke vertoog zelfs gedomineerd door een emotionele 'gewone man': Paul Marchal). De opname van dat soort 'volkse' vertogen in de publieke fora wordt vanaf dat ogenblik gezien als de kern van de vrije meningsuiting ('iedereen moet z'n zeg kunnen doen', 'ik heb ook mijn gedacht!'), en langs die omweg ook als definiërend voor een democratie. Een democratie is een forum voor volkse vertogen - voor de stem van het volk dus.

Deze metamorfose van het politieke vertoog, van een technisch en complex vertoog-op-zich naar een 'geïntegreerd' vertoog gemodelleerd op Jan-Modaal-die-over-politiek-spreekt, is de definitie van populisme. Met het geheven vaandel van de vrije meningsuiting produceert men halfbakken analyses, verzinsels, leugens, houterige grappen en enormiteiten - zolang deze maar 'gewoon' klinken zijn ze oprecht, authentiek, sociaal correct. Deze opvatting wordt vaak met de allerbeste bedoelingen uitgedragen door politici, marketingmensen en mediakoppen. Het is gefundenes Fressen voor het Blok, zijn natuurlijke discursieve habitat.



Politieke correctheid

Het nieuwe discursieve regime opereert via een stereotiepe tweedeling, waarbij het parler vrai, met zijn connotaties van waarheid en authenticiteit, wordt gecontrasteerd met zijn tegendeel: een 'politiek correct' spreken dat 'taboes' hanteert, dat zaken 'onbespreekbaar maakt' en dat alle voeling met 'de gewone man' verloren heeft. Dit politiek correcte spreken is voortaan het anders spreken, het niet zoals het volk spreken, het elitaire en daardoor ondemocratische spreken. Het is bovendien niet-authentiek, niet-oprecht, en niet-geloofwaardig als diagnose of analyse van de werkelijkheid.

Alweer trekt het Vlaams Blok stevig aan deze kar, en het migrantenthema is hét domein par excellence waarin het contrast wordt uitgespeeld tussen de 'echte' sociale correctheid die de partij beweert te vertolken ('zo is de werkelijkheid') en de 'valse' politieke correctheid. Volgens het Blok is het de schuld van politiek correcten dat het 'migrantenprobleem al jaren verrot is'. De reden? De politiek correcten zijn 'weldenkend' en welgesteld, zij behoren tot de hoger opgeleiden en de intelligentsia, en zij wonen nu eenmaal niet in de wijken die door migranten worden bevolkt. Zij hebben makkelijk praten, zij kunnen genieten van de 'multicultuur', want zij hebben 'geen last van migranten'. De gewone man kent het échte migrantenprobleem: demografische overrompeling, escalerende criminaliteit, sociaal profitariaat, verloedering van de wijken. De politiek correcte elite heeft deze problemen jarenlang als een taboe beschouwd, met als gevolg dat de situatie uit de hand is gelopen. Ondertussen vinden de bedreigde autochtonen geen gehoor bij het politieke establishment, dat door deze elite wordt beheerst. Enkel het Vlaams Blok luistert naar hen.

De idee dat er een 'echt' migrantenprobleem bestaat, dat afwijkt van het 'officiële' migrantenprobleem en dat alleen door het Vlaams Blok met gezag wordt aangekaart, werd snel in zeer ruime kring aanvaard. Aangedreven door een media-economie die steeds meer waarde hecht aan (rauwe, ongenuanceerde, radicale, emotionele) volkse stemmen, ontstond algauw een beeld van twee tegengestelde werelden: de schijnrealiteit tegenover de echte realiteit. De eerste wordt bevolkt door weldenkende politici, opiniemakers en intellectuelen, de tweede door de gewone man. Zo introduceert het Blok opnieuw het begrip 'sociale klasse', zij het cynisch en impliciet, in het politieke vertoog: er bestaat een proletarische realiteit die ongefilterd en écht is; en er is een realiteit van de beteren-af, die aangetast is door vals bewustzijn en politieke correctheid. Wie deze laatste vorm van realiteit verdedigt is niet democratisch, want hij/zij weigert de volkse (echte) realiteit te erkennen. Alweer zou dit aan Lenin en Gramsci bewonderend gemompel ontlokt hebben.

De 'politiek correcte' elite is in de wereld van het Blok vanzelfsprekend 'links'. En hier zien we hoe het Vlaams Blok de eerder beschreven uitbreiding van de linkerzijde verwezenlijkt. Iedereen die de volkse, echte, ongefilterde realiteit van het Blok niet erkent, is links. Links is dan ook een synoniem geworden voor elitair, wereldvreemd, 'ideologisch' (dit is: onrealistisch) denkend en welgesteld. Links komt dus ook te staan voor iedereen die het wereldbeeld van het Blok niet deelt, incluis delen van de CD&V, de VLD en de vroegere Volksunie. De band tussen 'links' en 'het volk' is doorgeknipt: de 'linksen' zijn thans juist de verraders van de gewone man. Links is wat tot voor kort 'rechts' was: een synoniem voor fout.

In het zog van de omkering van links en rechts verschuift ook de betekenis van politieke correctheid. Politieke correctheid is historisch een onderdeel van emancipatie-bewegingen en het diende een nobel doel: discriminaties en verbaal geweld tegenover zwakkere groepen vermijden. De wet op de bestraffing van het racisme is een vorm van officiële politieke correctheid. Maar het Vlaams Blok is erin geslaagd het begrip politieke correctheid een heel andere betekenis te geven. Vandaag wordt iets als 'politiek correct' bestempeld wanneer het een 'echte' realiteit moet verbergen, een taboe. En dit verzwijgen is een rechtstreekse aanslag op de democratie, want echte realiteiten moeten in naam van de vrije meningsuiting vrij geuit kunnen worden. Politieke correctheid is in nog geen twintig jaar overgegaan van een emancipatorisch naar een antidemocratisch instrument, van een verwezenlijking naar een plaag, van een middel om de zwakken te beschermen naar een middel om ze te verdrukken. Het is in zeer ruime kring een vies woord geworden.



Een nieuw spreekregime

Voor extreem-rechts is dit een grote overwinning. Het Vlaams Blok heeft in vijftien jaar het hele publieke spreekregime in onze samenleving op z'n kop gezet, de hele talige economie door elkaar gehaspeld. Vertogen die voor 'duur', prestigieus en belangrijk werden aanzien - elitaire, intellectuele, 'geleerde', analytische vertogen - zijn flink in waarde gezakt. En vertogen die niet in het publieke domein thuishoorden - volkse, rauwe, radicale, emotionele, beledigende en vulgaire vertogen - worden makkelijker geaccepteerd of bekleden zelfs een centrale plaats op de discursieve waardeschaal. Dit heeft een effect op politici: het volstaat niet dat men een zeer grote deskundigheid bezit in een bepaalde politieke materie, men moet vooral volks kunnen communiceren, zoniet ontstaan er twijfels over het democratische kaliber. Figuren als Jean-Marie De Decker of Vincent Van Quickenborne konden slechts op de voorgrond komen dankzij dit nieuwe volkse spreekregime - een regime waarin men ongestraft kan zeggen dat ingewikkelde zaken onmogelijk politiek relevant kunnen zijn, waarin incompetentie als charmant (of erger nog: als the whole point of politics) kan worden voorgesteld, en waarin de politieke kwaliteit vooral gemeten wordt aan de deskundigheid waarmee men media-interventies plant en een eendimensionale persoonlijkheid kan blijven beklemtonen.

Op die manier heeft het Vlaams Blok de linkerzijde niet enkel het 'volk' afgenomen, maar bovendien een van de krachtigste wapens uit handen geslagen: de analyse, de kritiek. Analytische, complexe en genuanceerde verhalen raken met moeite voorbij het stigma van de 'ivoren toren'-stem; in concurrentie met een doorleefde, krachtig geformuleerde anekdote moeten zij de duimen leggen. Want ook al levert een grondige kritische analyse een verifieerbaar en accuraat beeld van de realiteit op, toch blijft men het gevoel hebben dat de werkelijkheid die moet 'aangepakt' worden diegene is die de volkse stemmen aankaarten: datgene 'waar de mensen wakker van liggen', de 'ware verzuchtingen van de burger'...



Cordon sanitaire

Wie de opkomst van het Vlaams Blok bekijkt doorheen de bril van het vertoog en nagaat hoe vertogen en verhoudingen tussen vertogen gedurende vijftien jaar zijn geëvolueerd, komt tot een pessimistische conclusie. De perfecte synergie tussen de oppositiestijl van het Blok en de nieuwe, populaire en gecommercialiseerde media heeft de bakens van het politieke discours grondig verlegd. Het Vlaams Blok beheerst niet enkel een aantal van de kernthema's van de hedendaagse politiek - de definitie van 'democratie' bijvoorbeeld - maar ook het complex van genres en stijlen waarmee men legitiem over de samenleving kan spreken. Het heeft het politieke veld herverkaveld en er nieuwe regels voor de legitimiteit van politieke vertogen in geïntroduceerd.

Die beweging is gevolgd door de politieke tegenstanders en de media. Het is dus onrechtstreeks het Vlaams Blok dat de spelregels van de hedendaagse politieke debatten bepaalt. Het Blok bepaalt in zeer grote mate de definities van thema's, de relaties tussen thema's (bijvoorbeeld migratie en criminaliteit), de plaatsing van die thema's in de actualiteit, de tegenspelers in debatten over die thema's (het Blok kiest tegen wie ze ten strijde trekt of met wie ze flirt), het register van argumenten over die thema's enzovoort. De partij is op een paradoxale manier de motor geweest achter de politieke vernieuwing van de jaren negentig. Die vernieuwing was tegen haar gericht maar nam tegelijk haar uitgangspunten over. Daardoor hield het Blok voortdurend het initiatief, en werd de partij helemaal naar het centrum van de politiek gekatapulteerd.

Men heeft zich in politieke analyses van de invloed van het Vlaams Blok vaak blindgestaard op het expliciete niveau, het niveau van de oppervlakkige overname van woorden, expliciete programmapunten en zo meer, het niveau waarop de individuele intenties van politici een rol spelen. Op dat niveau is de invloed van het Blok gering, en velen grijpen dit aan om te beweren dat er nog altijd een waterdicht schot staat tussen het Vlaams Blok en de 'democratische partijen'. Ik ben bang dat ik die mening niet kan delen. Want van zodra we onder die oppervlakkige laag kijken en de diepere impliciete invloeden onderzoeken, krijgen we een veel minder rooskleurig plaatje. Vanuit dat diepere niveau bekeken is er in dit land nooit een cordon sanitaire geweest. De omheining rond het Blok bestond uit één enkel, laag gespannen schrikdraadje - de weigering om coalities te vormen. Een dier van de omvang van het Blok stapt daar echter met gemak over. Zowat alle partijen en alle grote media hebben sinds de doorbraak van het Blok in 1991 de discursieve orde aangenomen die door het Blok werd opgelegd. Ideeën, inhouden, elementen van beeldvorming, argumenten, prioriteiten, woorden, grote schema's - al die dingen werden zonder slag of stoot door links, rechts en centrum overgenomen. Ik kan me inbeelden dat men met zo'n cordon sanitaire bij het Blok best kan leven.

Lenin en Gramsci zouden alvast bewonderend geknikt hebben.



De auteur is hoogleraar Afrikaanse Taalkunde en Sociolinguïstiek aan de Universiteit Gent.

Website : De Witte Raaf

Het vervolg op dit artikel leest U hier : Vlaamse Choc, of in ons blogbericht "Docu - Vlaamse Choc - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL VIII" van donderdag 24 juli 2008, waar we deze tekst integraal als inleiding hebben opgenomen.

Bron van dit artikel :
http://caswww.elis.rug.ac.be/avrug/forum/jan12.htm

...



DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~ downloaden via onderstaande link...

Download-URL : BLOKSPRAAK door Jan Blommaert - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL X

26-07-2008 om 00:02 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
25-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.2 Docu's - Volkse ontevredenheid - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL IX

We komen zo stilaan aan het einde van onze uiterst leerrijke ~zelfs voor ons~ schoolreis binnen ~de zo gezegde volksbeweging~ & de democratische partij die het Vlaamse Belang beweert te zijn.

In dit volgende deel van onze docu-reeksen van het Vlaams Belang laten we u 2 docu's zien die werden gemaakt over de doelgroep waar het Vlaams Belang op oogt, op mikt & méér nog, vooral feilloos op inspeelt... namelijk de ontevreden ″Kleine-Man-In-De-Straat″... dàt toch wel groot deel van de Belgische bevolking dat politiek gezien door quasi de rest van alle andere partijen aan z'n lot wordt overgelaten & zich aldus dus in de steek voelt gelaten wordt daar juichend onthaald.

Als er één partij is aan wie het linkse progressieve front, waaronder natuurlijk onze rode vrienden de SP.a doorheen de laatste decennia ~& dat zijn er intussen al méér dan een paar~ een paar honderdduizenden kiezers zijn kwijt geraakt, dan is dat wel aan het Vlaams Belang. ...& Het was, is & blijft voor ons nog steeds to-tàà-ààl onbegrijpelijk dat het linkse front, in het bijzonder de SP.a daar intussen nog ~weinig of~ niks aan gedaan heeft & dat het daar ook nog steeds niets aan doet... maar dit terzijde.

We kunnen dus op géén enkele manier ontkennen dat het Vlaams Belang intussen niet alleen gretig, maar ook nog eens feilloos op vrij populistische wijze op die volkse ontevredenheid van de ″Kleine-Man-In-De-Straat″ heeft ingespeeld & dat met alle ~politieke~ gevolgen van dien...

...

We laten u eventjes zien wat de politieke tegenstanders van het Vlaams Blok van hun "aanpak" denken...





...

...& In het kader van wat de Nationaal-Socialistische lessen ~W.O. II~ ons in het verleden overduidelijk geleerd hebben, vinden wij het zo nogal vrij belangrijk van een beeld te schetsen van die doelgroep waar het Vlaams Belang bewust op inspeelt. Alleen al omdat u al snel zult merken dat daar weinig of géén noemenswaardige serieus te noemen intellectuelen te bespeuren vallen, althans toch niet bij het grote kiezerspubliek van het Vlaams Belang, die aldus wat intellectueel weerwerk bieden. Misschien is dat intellect dan wel aanwezig in het beleids- & partij-orgaan, maar dat heeft volgens ons dan weer met andere ″belangen″ te maken & dat is volgens ons ook weer een andere discussie waard.

Maar dat niet aanwezig zijn van, dit heeft volgens ons zo ook z'n redenen, alleen al omdat ieder weldenkend mens ~anno 2008~ die z'n gezond verstand gebruikt ~& z'n geschiedenis kent~ & dus wat verder kijkt dan het populistische geschreeuw dat er van het Vlaams Belang uitgaat, al snel ziet dat het politieke ~lees ideologische~ gedachtengoed, al dan niet bijgewerkt sinds hun nieuwe naam & hun "ander & nieuw" uiterlijk vertoon, nog steeds alles behalve democratisch te noemen valt.

We gaan hier eventjes wat dieper op in... Om te beginnen profileert het Vlaams Blok zich de laatste tijd als zijnde "democratisch", waarbij ze zogezegd grote kuis gehouden heeft in haar eigenste Augiasstal. Laat ons dit eventjes voor waar aannemen... We gaan nu effe terug in de tijd... Zo kon u bijvoorbeeld gisteren in Vlaamse Choc ~uit 2004~ zien dat onze beste vriend Filip Dewinter in een scene waar 't 70-puntenplan van het het destijdse Vlaams Blok eventjes aan bod kwam, zich toch maar liet ontvallen... ″Voilà, we gaan het terug veilig wegbergen in ons archief voor de toekomst″...





...

De toekomst ?!... Oh !! Die heeft dus nog plannen om dat terug boven te halen ?!... *GRIJNS*

U begrijpt waarschijnlijk dat dit soort uitspraken voor ons veelzeggend zijn & dus ook weinig of géén verdere commentaar behoeven... Evenzeer dat we ″de rest″ ~zoals de eventuele gevolgen in de toekomst bij het aan ″De Macht″ zijn van deze partij~ aan jullie rijke verbeelding overlaten...

...& nog zo'n pittig detail... het filmfragment dat u net zag begint met een inzoom op een beeldje in de boekenkast... Waarschijnlijk zijn er ook weinigen die er op hebben gelet... Maar ons geoefend oog voor details legt wel onmiddellijk een link... En steengoed als we zijn *GRIJNS* gingen we eventjes googlen, met als resultaat...


Ooopz... ?!... Wij vinden dit soort van parafranalia alleen maar terug op sites als http://www.ns88.com/... & eventjes terzijde : de "ns" staat voor "National-Socialismus" & de 88 voor 2x de letter H, wat samen dan weer "Heil Hitler" betekent... "inside-talk" you know... & als we even in de webshop van deze frisse jongens duiken, komen we een keure van andere leuke vlaggen tegen die ...OOOPZZzz... ook wel compleet fout te noemen zijn...

Maar hoogstwaarschijnlijk zullen wij ons "vergissen"... *GRIJNS* ...& zal onze Fluppe dit beeldje ~zonder te weten wat het is of waar het voor staat~ ergens op een rommelmarktje gevonden hebben & het gekocht hebben omdat het zo mooi is... Maar hélaas-hélaas, wij vrezen dat Filip Dewinter maar àl te goed weet waar deze symboliek voor staat, net zoals z'n ganse entourage... & hop, we zappen naar juli 2008... dat is dus nù !...& Euh ?!... Wie was er zo'n drie weken geleden in België op bezoek & mocht een nachtje logeren bij de persoonlijke bodyguard van Filip Dewinter ?!...

BRON : De Telegraaf

woensdag 02 jul 2008, 11:07

Leider Ku Klux Klan overnacht bij gemeenteraadslid

SINT-NIKLAAS - Het rommelt aan alle kanten binnen het Vlaams Belang. Aanleiding voor het gerommel is de logeerpartij van de Amerikaan David Duke, ex-leider van de Ku Klux Klan (KKK) bij een VB-gemeenteraadslid.


David Duke in een outfit van de Ku Klux Klan in 1979



Vorig weekend vond in het Belgische Dendermonde een bijeenkomst van Euro-Rus plaats, een organisatie die wil dat Europa zich samen met Rusland en Amerika verzet tegen de invloeden van zionisme en de immigratie. De opvallendste gast was David Duke, een oud leider van de beruchte extreemrechtse Ku Klux Klan.

Tijdens zijn verblijf in België kreeg hij onderdak bij het Sint-Niklase Vlaams Belangraadslid Karin Milik en haar echtgenoot Thierry De Rijcke, die een bodyguard is van Filip Dewinter.



Racist

Duke wordt in neonazistische kringen nog altijd als een leider beschouwd. Hij staat bekend als ’Amerika’s grootste racistische en negationistische theoreticus’.



Ware gezicht

Het verblijf van Duke bij het VB-gemeenteraadslid sloeg in Sint-Niklaas in als een bom. Het Vlaams Belang (VB) zou zijn ware gezicht weer hebben getoond, volgens een raadslid van de VlaamsProgressieven.



Ontslag

Maar ook binnen het VB zelf dreigt de bom te ontploffen. Enkele lokale leden dreigen na het nieuws over de logeerpartij met ontslag als Milik zelf niet opstapt.

Dinsdagochtend stuurde het partijbestuur al een brief naar Milik. Zij was gisteren niet bereikbaar voor commentaar, meldt de Gazet van Antwerpen.

...

Tiens-tiens... tussen het gedachtengoed van 2004 & dat van nù is er blijkbaar toch nog niet zo veel veranderd... niks in feite !!

...& Blijkbaar is er in dat Augiasstalleke van het Vlaams Blok dus toch nog 't één & ander blijven liggen ?!... Het kan er dus bij ons niet in, dat men intussen in het Vlaams Blok dus "democratisch" geworden zou zijn (??), onze Fluppe incluis, maar dat men ter zelfdertijd nog steeds extreem-rechtse figuren te werk stelt... of vergissen wij ons ?!...

...

Het zou dus vrij dom zijn om te denken of te geloven dat het Vlaams Belang zijn ~op sommige punten toch héél naief~ kiespubliek niet zou bespelen &/of niet zou manipuleren... of anders gesteld : het zou ons ten zeerste verwonderen mocht het Vlaams Blok ~zeg maar grofweg~ géén gebruik maken van de onvrede die er bij dat soort van kiespubliek heerst ! Zelfs kost wat kost, zelfs als moest ze dat eigen kiespubliek in hun gezicht daarvoor staan beliegen !!

Dit wetende gaan we terug naar onze uiteenzetting... We schetsen dus een beeld van dat kiespubliek... De eerste docu die we u hier laten zien vandaag, werd in 2004 gemaakt door Lukas Vander Taelen voor het programma "striptease" in opdracht van de RTBF. Deze onthutsende 24 minuten durende documentaire schetst een sfeerbeeld van Borgerhout in het jaar 2004 & de sfeer van onverdraagzaamheid die er heerst. Zoals u zult opgemerkt hebben spreken we in de tegenwoordige tijd, omdat volgens ons ~bescheiden~ inziens, het ~qua sfeertje daar~ intussen nog niet veel veranderd is... De documentaire zou dus voor ons part evengoed dit jaar nog kunnen zijn gemaakt.

...

Het programma "Striptease" - (2004) - duur : 24 minuten
Documentaire gemaakt door Lukas Vander Taelen in opdracht van de RTBF




...

Voor onze tweede docu vandaag, keren we nog wat verder terug in de tijd... naar 1988... intussen 20 jaar geleden dus.. De vorige docu "striptease" was eigenlijk ook niet meer dan een zoektocht naar wat er de afgelopen 16 jaar ~tussen 1988 & 2004~ veranderd was in het Antwerpse Borgerhout... zoals duidelijk blijkt : Niks dus !! ...& Ook hier herhalen we, dat we ten stelligste betwijfelen of er de afgelopen tijd nog verder iets ten goede zal veranderd zijn...

Als tweede documentaire krijgt u dus de beruchte ophef makende ″panorama″-uitzending uit 1988 te zien... Het hoeft geen betoog, dat dit "oud" om niet te zeggen zéér oud materiaal is & dat we hier waarschijnlijk door een grote groep Vlaams Belang-aanhangers zullen voor afgeschoten worden, als zouden we oude koeien uit de gracht halen, dat heden ten dagen niet meer relevant is in de actuele politieke discussie. Maar ~zoals reeds een aantal keren gezegd~ naar ons inziens zijn de tijden intussen tijd nog niet al te veel veranderd, integendeel... De Vlaamse Verzuring is nog steeds alom aanwezig & nog steeds zijn de thema's die er in deze uitzending worden aangesneden zeer ~pijnlijk~ actueel. ...& Hoe men het draait of keert : nog steeds speelt het Vlaams Belang feilloos in op die algemene ontevredenheid ...

...& Net zoals zoals de dagen ervoor, wensen we u ook nu in elk geval een hoop leerrijk kijk-"plezier" met deze 2 documentaires. ...& We herhalen het tot vervelens toe... we durven alleen maar te hopen dat na het zien van deze documentaire uw eurocentje zal beginnen te rollen & dat u wat gezond verstand hebt om daar de nodige conclusies aan te verbinden !!...

...


"De Antwerpse Seefhoek" - (1988) - duur : 29:11 minuten
Panorama-uitzending (BRT)




Wij hebben maar één goede raad voor elke Vlaams Belang-kiezer... Open je ogen, voor dat Vlaams Belang ze sluit !!

...

Morgen... : ..."BLOKSPRAAK" !!

...



DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~ downloaden via onderstaande link...

Download-URL : 2 Docu's - Volkse ontevredenheid - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL IX

...

25-07-2008 om 20:49 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
24-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Docu - Vlaamse Choc - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL VIII

Nu u uw "nieuwe vrienden" wat beter kent, kunnen we verder gaan met het meer "geciviliseerde" gedeelte van onze stichtende docu-reeksen...

We hebben ten andere het woord "geciviliseerde" héél bewust tussen aanhalingstekens gezet... De documentaire die vandaag op ons programma staat is immers van een totaal ander allooi/kaliber dan deze van gisteren. Zo komt er geen geweld in voor & zo zijn de beelden ook niet zo ophefmakend. We krijgen een portret te zien van Filip Dewinter die het héél subtiel speelt, maar wie goed oplet, ziet & ~vooral~ hoort immers doorheen de ganse documentaire dat deze vos nog steeds dezelfde streken vertoont, zij het op zeer subtiele wijze. U moogt daarbij niet vergeten dat Filip Dewinter na verschillende aanvallen door pers & media , zowel op zijn persoon als op de politieke partij ~lees het ideologisch gedachtengoed~ waar ie voor staat, zich intussen héél bewust is van de media-impact & dat ie daarom ook wel ~verdomd~ goed uitkijkt met wat hij zegt ~& vooral met wat hij niet zegt~ &/of aan de "buitenwereld" ~het grote publiek~ laat zien... Maar wij gaan er van uit dat onze slimme & slimste lezertjes géén half woord nodig hebben om te begrijpen wat er zich nog steeds in dat kopke van Mijnheer Dewinter afspeelt & wat er ons te wachten staat mocht dit heerschap ooit aan de macht zijn... Een verwittigd mens is er hopelijk in dit geval, twee waard...

Voor een woordje deskundige uitleg over de documentaire : "Vlaamse choc" - duur 44 min van Peter Boeckx uit 2004 hebben we onze mosterd bij A.V.R.U.G. gehaald, de "Afrika-Vereniging van de Universiteit Gent"... & Eerlijk gezegd ~het moet overigens gezegd~ de uitleg die hier wordt gegeven als inleiding voor het kijken naar deze documentaire is niet alleen een uitstekende, maar méér nog een messcherpe analyse van het "fenomeen" Filip Dewinter. Kortom, deze inleiding is gewoonweg in één woord gezegd "voortreffelijk" te noemen !! ...& Aangezien we het zelf niet beter zouden kunnen doen, zijn we zo steengoed ~het hoeft geen betoog~ om dit prachtig stukje leesvoer dus ook hier gewoon neer te plaveien. Wij vinden deze messcherpe analyse in elk geval een aanrader & een opsteker voor ie-der-één die wat inzicht wil verwerven in het "fenomeen" Filip Dewinter & z'n manipuleren ~lees perfect bespelen~ van de media !! Iets wat hem volgens ons des te gevaarlijker maakt, omdat slechts weinigen z'n ware aard kunnen inschatten.

Dus : ...niet aarzelen, maar zeker LEZEN deze analyse !! DOEN !!

A.V.R.U.G.
Afrika-Vereniging van de Universiteit Gent



Vlaamse Choc

Jan Blommaert

(verschenen in De Witte Raaf, nr.117, september-oktober 2005)

Openbare televisie moet niet enkel entertainen maar ook informeren, opinies publiek maken en ze voeden met feiten, standpunten en inzichten. De ene zender doet dat al wat beter dan de andere, en het is met jaloezie dat ik de uitzending van Tout ça (ne nous rendra pas le Congo) op RTBF heb bekeken (wat een magnifieke generiek!), waarin Vlaamse Choc van Peter Boeckx werd uitgezonden en besproken. Vlaamse Choc is een 45 minuten durende docu over Filip Dewinter. Hij wordt gevolgd tijdens de verkiezingscampagne van juni vorig jaar – de campagne na de veroordeling van het Blok – en men ziet Dewinter aan het werk in een hele reeks omgevingen, van het parlement en het congrespodium tot en met het café, de eigen achterkeuken, of op wandel met z’n hond.

Het sérieux waarmee zo’n thema door de RTBF wordt behandeld en de generositeit waarmee men er tijd voor uitmeet (de hele uitzending duurt twee uur), wekken, zoals gezegd, jaloezie. Bij de RTBF is de toon niet badinerend of licht ironiserend en luchtig; de interviewer draagt geen strikje en staat niet naast een uitgeklapte laptop; evenmin worden vragen van de interviewer afgesloten met “een kort antwoord alstublieft want we hebben weinig tijd”. Neen, er heerst een grote gravitas op het plateau; de gesprekken deinen op het ritme van argumenten, niet van de studioklok; mensen mogen moeilijke woorden gebruiken; er worden interessante dingen gezegd, en er wordt duidelijk gemaakt dat dit thema een belangrijk thema is – belangrijker dan, zeg maar, de verkeerschaos tijdens de wisselweekends in de vakantieperiode, de overtredingen van de wet op de koopjesperiode, of de eerste werkdag van een vervangend parlementslid. Thema’s worden besproken in een setting die meteen het statuut van dat thema aangeeft. Zo wordt ons duidelijk gemaakt dat bepaalde thema’s meer aandacht verdienen of behoeven dan andere. Dat heet ‘duiding’ – iets wat men bij Ter Zake of De Zevende Dag dringend zou moeten leren.

Dat Filip Dewinter bij onze Franstalige landgenoten een ander soort belangstelling wekt dan aan Vlaamse zijde is evident: voor ons is de extreem-rechtse stemmenmagneet uit Ekeren al lang geen politieke exoot meer. Hij is in Vlaanderen even bekend als Coca-Cola. Vlaamse Choc biedt dan ook vooral een gelegenheid om de kennis wat op te frissen, om het cola-flesje eens van naderbij te bekijken, om de zuurtegraad van de cola eens op te meten, en er wat vervelende vragen over te stellen. Bijvoorbeeld:



Wat zien we?

Wat krijgen we te zien in deze 45 minuten? Op het eerste zicht krijgen we ‘een blik achter de schermen’: we volgen Dewinter op plaatsen waar de camera doorgaans niet komt: in z’n auto, in z’n woonkamer, in vergaderzaaltjes van het Blok, in een lege congreszaal waar Dewinter de opstelling controleert en z’n soundcheck doet. Het is een bekend genre: de camera als voyeur, als betrapper, als instrument dat ons betere, grondiger en diepere blikken op de realiteit gunt, met de suggestie dat we zo dingen te weten komen die we anders nooit zouden weten – dat we beter geïnformeerd zijn over de authentieke werkelijkheid.

Het is inderdaad verbazend hoe dikwijls deze camera naar andere camera’s kijkt, steeds vanuit het standpunt van Dewinter. Deze camera, zo is de suggestie, is niet de camera van de media. Dit is een ándere camera, dit is Dewinter zelf en niet ‘wat de media ervan maken’. Zo zien we vanop de achterbank van de wagen hoe reporters zich rond het raampje van Dewinter verdringen voor beelden, foto’s en uitspraken. We zien Reddy De Mey (horresco referens, maar… de media) pogingen doen om Dewinter van zijn nut en belang te overtuigen – laat maar weten, Filip, als ge ergens een dossiertje wilt uitbrengen over iets, maar zorg ervoor dat mijn naam niet vermeld wordt want ik werk nog bij de VRT. We zien Dewinter met reclamejongens discussiëren over ontwerpen van affiches voor de campagne – één affiche toont een naakte vrouw met een baby in haar armen en daarover wordt monkelend gepraat door de Blokstrategen. We zien Dewinter een van z’n dochters aanporren om toch maar jioe-jitsoe te gaan volgen, want een beetje weerbaarheid is altijd goed voor later. We horen Dewinter uitgebreid in het Frans babbelen met een Bretoense ultranationalist, we horen hem een militant op het hart drukken dat Frank Vanhecke het 70-puntenprogramma helemaal niet heeft verloochend, we horen hem vertederd en kwajongensachtig praten over zijn legerdienst als Kandidaat Reserve Officier in Aarlen; en we horen schalkse pillow talk tussen hemzelf en dat andere VB-bidprentje, Marie-Rose Morel, op de dag van de eedaflegging in het Vlaams Parlement.

Het interessantste aspect van de film is echter dat we zien hoe nauwkeurig Dewinter zijn publieke optredens voorbereidt. Hij loopt met een aantal medewerkers door de zaal van het verkiezingscongres, en wijst een oneffenheid aan waar de grote namen over kunnen struikelen; hij wil een kleinere leeuwenvlag op het podium, want dit exemplaar hangt tot op de grond en dat staat niet; hij wil kinderen en bloemen apart op het podium, om nog beter te scoren met dat ene beeld dat ‘in de media’ komt: het eindshot van het congres met de lijsttrekkers, kindjes, bloemen op het podium en de hysterische aanhang in de zaal. Hij test de geluidskwaliteit van de micro’s door een deel van zijn toespraak te geven voor een lege zaal. Hij draagt ook steeds aangepaste kledij: jasje, blauw hemd en gestreepte das voor alles wat ‘formeel’ is – parlement, partijhoofdkwartier, media – en smart casual voor contacten met de basis. Als Dewinter publiek gaat, verloopt dat volgens het boekje en wordt er nooit geïmproviseerd. Men kan dit als het hoofdthema van Vlaamse Choc zien: de docu gaat eigenlijk niet over Filip Dewinter tout court, maar over hoe Dewinter publiek gaat, hoe Dewinter zichzelf ontwerpt als publieke figuur – als figuur die vanuit alle hoeken en kanten bezien en bezichtigd mag worden.

Maar dat is vanzelfsprekend ironisch, want Vlaamse Choc is zelf een mediaproduct waarvoor Dewinter wekenlang gevolgd werd, in het volle besef dat er een documentaire uit zou resulteren. De camera van Peter Boeckx is op geen enkele wijze anders dan die van Ter Zake of De Zevende Dag: het is een instrument waarmee beelden publiek worden gemaakt – beelden die zijn vergaard om publiek gemaakt te worden; mediabeelden dus. Het indringende realitygenre van Vlaamse Choc past bovendien binnen een bestaand mediaformat, het is zelfs het genre bij uitstek dat de centrale ideologie van onze media uitdraagt: het zegt dat de media écht informeert, dat zij het onzichtbare zichtbaar maakt, het onbekende leert ontdekken, de dingen weergeeft zoals ze zijn. Daar zit de ironie: de film toont wat een mediabeest Dewinter is, hoe nauwgezet hij omgaat met de media, hoe goed hij de media volgt en erop inspeelt. Maar Dewinter doet dit zo goed dat hij ook dit realitygenre weet te bespelen, dit voyeuristische, ‘niet-voor-publicatie’ genre. En daardoor laat Vlaamse Choc opnieuw díe Dewinter zien die Dewinter – in de media – wil laten zien.

Krijgen we dan wat ons beloofd was – een authentiek, onthullend verhaal over Dewinter, een ‘andere’ Filip Dewinter, een blik op het Blok die we nog nooit kregen? Jazeker, we krijgen dat allemaal. Maar we krijgen het niet uitsluitend van Peter Boeckx; we krijgen het ook – en in de eerste plaats – van Dewinter zelf, die niet getoond wordt maar toont, die zelf de camera bedient en hem doet meekijken naar dingen die hij het bekijken waard vindt.



Wie zien we?

Vlaamse Choc gaat over Dewinter, het wil een ‘andere’ Dewinter laten zien; maar zonet stelden we vast dat die ‘andere’ Dewinter evengoed door Dewinter zelf wordt geconstrueerd. Dus wie zien we nu?

Dat Dewinter de touwtjes in handen heeft en de film mee regisseert zien we aan de hand van grote en kleine dingen. Grote dingen: Dewinter is uiteraard degene die toestemming gaf aan de cameraploeg om zijn achterkeuken te betreden, om mee te lopen langs de volkse cafés van Wilrijk, om de cameraman op de achterbank van z’n wagen te installeren. Dewinter laat ons meegenieten van zijn ondeugend geneuzel met Marie-Rose Morel, van de ontbijt-gesprekjes met zijn dochters en zijn vrouw (“poes”), van de strategische vergaderingen met zijn communicatieadviseurs op het hoofdkwartier en in zijn veranda thuis. Alles wat we in deze film te zien krijgen draagt minstens het passieve imprimatur van Dewinter zelf. Gedurende de hele draaiperiode van de film houdt hij de vinger aan de trekker. Als hij de cameraploeg de deur wijst, dan gaat ze eruit; als hij niet wil dat een deel van de vergadering gefilmd wordt, dan gebeurt dat niet; als bepaalde personen die bij hem op de koffie komen niet gezien mogen worden, dan gebeurt dat evenmin. Dat Dewinter hier uiterst zorgvuldig te werk gaat, mogen we afleiden uit de film zelf: hij is een geniale maniak in de omgang met de media, en gepassioneerd door zijn eigen publieke voorkomen. De reporter of redacteur kan na de opnames een en ander bewerken achter de montagetafel – maar het ruwe materiaal is wat het is, en het draagt de stempel van Dewinter.

Dat blijkt ook uit kleine dingen. Op enkele plaatsen in de film zien we hoe Dewinter bewust voor de camera werkt, hoe hij datgene wat de camera waarneemt doelbewust vermengt met boodschappen voor die camera.

Er zijn bijvoorbeeld twee scènes waarin een hond optreedt. Eén keer ontmoet Dewinter een militante die een Doberman meetroont; Dewinter zegt lachend: “een Doberman, da’s een hond die bij mij past.” Hier is vintage Dewinter: steeds verwijzend naar het beeld van zichzelf, naar wat hij is en wat hij wil dat anderen in hem zien. In een tweede scène gaat hij uit wandelen met zijn eigen hond, een Duitse Herder. En hij zegt: “Alleen een Duitse Herder past bij m’n imago.” Hij zegt dat niet tegen een militante, maar tegen de cameraman. Hetzelfde genre, hetzelfde motiefje, gebruikt hij zowel voor de militante als voor de cameraman (de media!) – en in beide gevallen doet hij dat ‘authentiek’, om écht, spontaan en natuurlijk over te komen: voici de Filip. Maar de variaties – nu eens Doberman, dan weer Duitse Herder – verraden dat het om een gerepeteerd genre gaat, een discursief blauwdrukje dat in alle mogelijke variaties kan ingezet worden, naargelang het uitkomt, en telkens met hetzelfde doel: publiek imagowerk. Het is zoals een verzekeraar die tegen de ene klant zegt “een BMW, da’s mijn lievelingsauto”, en tegen een andere “een Lancia, da’s mijn lievelingsauto”. Waarheid of leugen spelen hier geen rol – dit is pure pragmatiek, dingen zeggen omdat ze effecten produceren; en de ‘betrappende’ camera wordt door hem op precies dezelfde wijze gebruikt als de basismilitante: als publiek.

Op andere ogenblikken zien we hoe Dewinter zich in intieme gesprekken naar een publieke overhearer gaat richten. In een huiselijke scène staat Dewinter met een van zijn dochters gebogen over een schoolatlas. Hij geeft aan welke landen er tot de EU behoren en zegt dan plots: “maar wat er niét bij Europa hoort, da’s dat land hier”, en hij wijst naar Turkije. Het dochtertje zegt daarop dat ze op school een vriendinnetje heeft – “maar ik heb er al een beetje ruzie mee” – van Turkse origine. Papa Dewinter: “maar dat betekent nog niet dat alle Turken zomaar tot Europa moeten gaan behoren, want dat zijn er een pak hé.” Een intieme anekdote van de dochter wordt door de vader gecounterd met een robuust-dogmatische uitspraak uit de Blokpropaganda. En van die Blokpropaganda, zo mogen we aannemen, zijn de dochters Dewinter goed op de hoogte. Ze lopen namelijk gekleed in propagandamaterialen, worden erin rondgereden, het huis is ermee behangen, en bovendien worden ze door paps actief in de campagne betrokken. Er is dus geen enkele reden waarom paps dochterlief een politiek dogma moet aanreiken – ze kent dat al – en daar kunnen we uit afleiden dat zij niet de enige aangesprokene is. In dit perfect geënsceneerd huiselijk tafereeltje spreekt Dewinter tot alle kijkers.

Als we de reportage mogen geloven, dan wordt de Vlaams Blokcampagne georkestreerd door mama en de dochters, niet door spindoctors en andere professionals. Dit brengt ons bij een tweede voorbeeld. Dewinter vergadert in de veranda met wat communicatiemensen, en er moet gekozen worden uit diverse ontwerpen voor campagneaffiches. Ze raken er niet uit, en dus grabbelt Dewinter het hele zootje bijeen, gaat naar de eetkamer, en legt het probleem voor aan vrouw en kinderen. Een heroïsche discussie volgt, waarin uiteindelijk met drie tegen één voor een bepaald ontwerp gekozen wordt. Dewinter, met één oog naar de camera, monkelt “ge ziet dat er bij ons thuis democratisch beslist wordt” – verwijzend naar het wijdverspreide beeld van het Blok als een ondemocratisch gestructureerde partij. Alweer is de camera hier gewoon publiek – de lens is de toegang naar de massa, en Dewinter spreekt ook hier de massa toe, met één hand op de schouder van zijn dochter. En ook hier is Boeckx’ camera geen bedreiging voor Dewinter, geen betrapper, maar een vriend en bondgenoot.

Betrappingen zijn zeldzaam in Vlaamse Choc. Twee keer merken we bij Dewinter een zekere schichtigheid en een gebrek aan tact in de menselijke omgang. Wanneer Reddy De Mey zijn discrete journalistieke diensten aanbiedt, zien we dat Dewinter zo snel mogelijk uit beeld zou willen verdwijnen. Reddy is immers zo dom dat hij bijna een deel van de schandalentactiek van het Blok verklapt: het feit dat het Blok zich voedt met inside informatie aangeleverd door sympathiserende journalisten, en achter de schermen af en toe meewerkt aan de constructie van ‘het nieuws’, om er dan met brio op in te spelen. In de tweede scène wordt Dewinter, na een meeting in West-Vlaanderen, aangesproken door een potige skinhead in een zwarte jekker. De knaap stelt zich mompelend voor: “’t is… om bescherming te geven… dus om mee te gaan met jullie.” Dewinter vindt dit duidelijk gênant, wijst de man snel door “naar de man van de ordedienst”, en rept zich uit zijn buurt. Deze man dreigt immers een oud beeld van het Blok te reactiveren, een beeld dat Dewinter vereenzelvigt met de knokploegen van VMO en Voorpost, met gespierd racistisch scum zonder hersens en met eelt op de vuisten. Vlak na een veroordeling wegens racisme, en midden in de grote schoonmaakoperatie die het Blok na dit vonnis moest organiseren, past zo’n ouderwetse skinhead niet in het plaatje – kinderen, bloemen, bejaarde mensen, arbeiders: dát zijn de mensen waarmee Dewinter op de foto moet.

In beide gevallen gaat het om ongewenste beelden, en op dat moment zien we hoe sterk Dewinter zich bewust is van de camera die hem volgt. Maar los van die twee incidentjes tatert Dewinter in opperste minzaamheid met iedereen, jong en oud, nuchter en dronken, mooi en lelijk. Geen enkele situatie is zo bedreigend dat hij er z’n cool en grijns bij verliest. Hij valt niet door de mand wanneer hij, in zijn new managerial bureau, wordt geïnterviewd door drie allochtone studenten, die hem natuurlijk vragen of hij en zijn partij racisten zijn – “als gij uw les niet hebt geleerd moet ge de leraar niet van racisme beschuldigen omdat ge slechte punten krijgt hé”. Hij komt evenmin in de problemen als een medewerker hem in de congreshal terzijde neemt, en op allerlei suggestieve manieren wijst op de aanwezigheid van “een mulatje” – Filip repliceert dat ze de vrouw is van de ex-commissaris van Oostende, een Blokker, en mooi genoeg om een paar keer in beeld te mogen komen. En wanneer er aan de uitgang van een café een opstootje ontstaat met passerende allochtonen – er zeilt een stoel door de lucht – zien we Dewinter rustig, kalm en lachend zijn auto instappen, een verhitte bejaarde militant tot kalmte oproepend. Als bedekt met een dikke laag vaseline glipt hij doorheen allerhande potentieel discrediterende situaties, steeds lachend en vriendelijk, steeds in control, steeds zelfverzekerd en sterk in al z’n rolletjes: volkstribuun, basisactivist, werkgever van een rits enthousiaste medewerkers, volksmens, papa, en bovenal op-en-top professionele mediaster.



De kameleon

Ik ben er dus niet zeker van dat Vlaamse Choc het lang verwachte programma is waarin Dewinter en zijn Blok ‘blootgelegd’, ‘aan de kaak gesteld’ of ‘ontmaskerd’ worden. Ontgoocheling daarover was ook te horen in het RTBF-debat na de film (waarin tal van Vlaamse gasten figureerden – alweer een pluim voor RTBF). Ook de pers had er al voor gewaarschuwd. De uitzending zou een ‘menselijke’ Dewinter tonen, een Dewinter die men moeilijk als monster kon afschilderen – de uitzending zou, kortom, Dewinter tonen zoals men Joseph Goebbels ziet doorheen zijn dagboeken: als een beminnelijke vader, een gedreven man, een man die emoties kan tonen, maar die niettemin zijn werk met hart en ziel blijft doen. Zijn werk van nazipropagandakoning, van orkestmeester van het genazificeerde Duitse Volk.

Ook Dewinter doet zijn werk met hart en ziel. In Vlaamse Choc zien we een top-professional van de hedendaagse politiek aan het werk, de Cruyff van het nieuwe Populisme. Dewinter is een goed politicus, een héél goed politicus. De politiek die hij praktiseert en die hij zelf mee gestalte heeft gegeven is echter degoutant, moreel en ideologisch verwerpelijk, en het eindpunt van de democratie wanneer ze tot haar uiterste consequenties wordt doorgevoerd – dat heb ik elders al voldoende beargumenteerd. Maar zijn politieke rol speelt hij met uitmuntendheid, en dat laat hij uitvoerig zien in Vlaamse Choc.

Vlaamse Choc is, zo men wil, een gebalde masterclass in modern gemediatiseerd populisme. Dat het om een gemediatiseerd populisme gaat, heb ik hopelijk al aangetoond: we zien Dewinter doorheen de media, en dus op de wijze van de media. Wie deze media grandioos bespeelt – zoals Dewinter – kan ervoor zorgen dat men hem ziet zoals hij dat zelf wil. Zo iemand schakelt de media als kritische filter uit, neemt zelf de rol van ‘provider’ over, maar behoudt de suggestie dat dit alles doorheen een kritische filter wordt aangeboden. Hij behoudt, met andere woorden, de suggestie dat een positief beeld van Dewinter een kritisch beeld is van Dewinter. De synergie tussen media en politicus is dan compleet.

Dat het om populisme gaat, en dat dit populisme een complexe reeks handelingen inhoudt, toont Vlaamse Choc eveneens. Dat is een van de documentaire verdiensten van de film – tenminste, als men hem bekijkt vanuit een meta-standpunt, als een mediaproduct dat uitspraken doet over de ‘synergie tussen media en politicus’ die het zelf mee bewerkstelligt. We zien dan immers hoe Dewinter op diverse niveaus tegelijkertijd werkzaam is. Een fluisterend gesprek met een basismilitant, een vaderlijke keuvel met zijn dochters, een toespraak voor een partijcongres: het zijn allemaal situaties op zich, en ze spelen zich allemaal af op specifieke niveaus (het café met de kleine groep militanten, het eigen gezin, de zaal met enkele duizenden Blokleden en leiders). Maar het medium van de televisiedocumentaire biedt zelf nog een bijkomend niveau aan: dat van het brede mediapubliek. Het intieme gesprek met de dochter wordt zo een gesprek dat miljoenen mensen mee kunnen beluisteren. Vandaar de boodschappen voor het ruimere publiek: als populist beseft Dewinter dat in de huidige politiek alle mogelijke niveaus terzelfdertijd bespeeld worden en moeten worden, dat het lokale meteen ‘exporteerbaar’ is naar het translokale, en omgekeerd. Het is belangrijk dat men Dewinter ziet spreken bovenop een cafétafel voor een dozijn supporters ergens in de Antwerpse haven – het is belangrijk voor iedereen die Dewinter moet zien als een ‘man van het volk’, iemand van ‘de basis’, die ‘luistert naar de mensen’ en ‘hun taal spreekt’. Omgekeerd moeten die supporters Dewinter ook zien in ‘grote’ decors: in Ter Zake of op het nieuws, sprekend op het congres, sprekend met de andere Blokbonzen en met allerlei prominenten. Het translokale moet kunnen geïmporteerd worden in het lokale, persoonlijke contact, dat daardoor sterker en intenser wordt, want Filip is belangrijk. En die dynamiek van import en export is een mediafunctie. Vlaamse Choc biedt Dewinter een prachtig document, een instrument om net die connecties tussen het kleine en het grote, het lokale en het translokale te maken.

Ik wees ook al op de kledingroutines die Dewinter hanteert. In de ‘grote’ publieke decors draagt hij zijn uniform, zijn jasje, blauwe hemd en streepjesdas (denk aan het Coca-Colaflesje). Het belang van dergelijke uniformen is bekend – mensen als Pim Fortuyn en Siegfried Bracke (altijd in onberispelijke merkverpakking) komen meteen voor de geest, maar ook Blair of Bush bewegen zich binnen een zeer beperkte garderoberadius. Wanneer Dewinter ‘kleine’ omgevingen opzoekt, is de das weg. Onze populist beweegt zich nu in kostelijke maar vlotte merkkledij, hij is nu een eenvoudige maar succesrijke man uit de Vlaamse middenklasse.

Maar er is meer. Dewinters toespraken hebben weinig om het lijf. Ze zijn peptalk, ze eindigen steevast met “eigen volk eerst, altijd en overal”, soms gevolgd door “tournée générale!!”. Maar terzelfdertijd zien we hoe hij met kleine elementen verbanden legt tussen zichzelf en anderen – personen, bewegingen, idealen, beelden. Hij verwijst soms naar Le Pen, citeert Pim Fortuyn (“vol is vol!”), en begint zijn toespraken met “Nationalistische kameraden”. “Kameraden”, dat spreekt vanzelf, is dé term die de travaillistische linkerzijde identificeert. De term moest binnen de arbeidersbeweging een dimensie van gelijkheid oproepen die daarbuiten afwezig was, en moest de wil uitdrukken van links om deze ongelijkheid teniet te doen. De term riep ook solidariteit en nestwarmte op – men was lid van een hechte gemeenschap waarin naam, afkomst of stand (of huidskleur of geslacht) geen rol speelden, waarin men dezelfde doelen, principes en emoties deelde, en waarbinnen vriendschap, wederzijdse inzet en strijdvaardigheid centraal stonden. Precies dezelfde associaties zorgden ervoor dat de term ‘kameraden’ ook vaak onder soldaten werd gebruikt: men vocht samen met zijn kameraden, kameraden beschermden elkaar en namen het voor elkaar op.

Er is weinig improvisatie in de hedendaagse populistische politiek. Keuzen zoals het gebruik van ‘kameraad’ als aanspreektitel zijn weloverwogen en strategisch. Links had de term ‘kameraad’ allang opgegeven, waardoor hij voor iedereen beschikbaar was. Het Vlaams Blok hanteert de term nu als deel van een bredere strategie waarin het zichzelf positioneert als het nieuwe travaillisme, de nieuwe volkspartij (‘volks’ zowel in een etnische als een sociale betekenis), en waardoor het meteen suggereert dat de linkerzijde niet langer de belangen van de volksmens dient. Dat ook de nestwarmte, de gezelligheid en de samenhorigheid van weleer binnengezogen worden in het Blok is lekker meegenomen. De term ‘kameraad’ heeft een verbazend mobiliserende en enthousiasmerende kracht; Dewinter en zijn Blok hebben dat alweer goed begrepen. Het Blok sprokkelt schaamteloos elementen bijeen uit de ideologische retoriek van anderen; alles wat werkt en goed verkoopt wordt aangegrepen. Ideologisch en retorisch is de partij polymorf – wat overigens helemaal niet gelijkstaat met amorf.

Dezelfde polymorfe compositie zien we in Dewinters taalgebruik. In Vlaamse Choc gebruikt Dewinter ten minste vier varianten van het Nederlands, en bij twee gelegenheden ook een vrij degelijke variant van het Frans, allemaal even vlot en soepel, en telkens prima afgestemd op het doelpubliek. Hij spreekt ook één keer Arabisch, tijdens een grote meeting, en wat hij zegt is “geen stemrecht voor vreemdelingen”.

Dewinter spreekt zijn bekende mock-Aantwaarps zowel in de grote media als in de cafés waar hij campagne gaat voeren én in het Blokhoofdkwartier. Daar hoort men zijn dikke imitaties van de Antwerpse lage [a] – “mineroalwoater” – de hoge scherpe [a] – “die màdàm”, “çà và?” – en de typische lange [e] – “organiseire” – allemaal wegwijzers naar een Antwerpse authenticiteit die hem aan de burgemeesterssjerp van de Scheldestad moet helpen. Maar, merkwaardig, in de eigen huiskring spreekt hij niet deze variant maar een eerder algemene vorm van Vlaamse tussentaal (‘Verkavelingsvlaams’): een variant die dicht bij de standaardtaal ligt en weliswaar een licht regionaal accent verdraagt, maar toch ver staat van zijn ‘Aantwaarps’. Hij spreekt deze variant met zijn vrouw en dochters (“zeg eens” in plaats van “zeg is”), en ook bij deze laatsten valt op dat zij slechts een licht Antwerps accent hebben – lichter dan wat van een modale inwoner van Ekeren verwacht kan worden. Er wordt in het gezin Dewinter ‘verzorgd’ gesproken – verzorgder, althans, dan hoe papa op televisie en in de volkscafés spreekt. Dewinter gebruikt ook uiterst verzorgd standaard-Nederlands, met nauwelijks hoorbare regionale accenten. Het stukje waarin hij nostalgisch mijmert over zijn legerdienst valt op: het is bijna schoolmeesterachtig Nederlands. Het is ook een thema waarover we Dewinter publiek nog maar zelden aan het woord hebben gehoord: speciaal thema, speciale taal-variant – vanuit sociolinguïstisch oogpunt ligt dit voor de hand. Ten slotte, en als vierde variant, gebruikt Dewinter zijn moedertaal, West-Vlaams dialect. In de film komen twee korte passages voor waarin hij duidelijk herkenbaar dialect spreekt (“es da junder blad dadier?”), telkens tijdens campagnegelegenheden ergens in West-Vlaanderen. Het zit wat weggemoffeld in de film, en wie niet aandachtig luistert hoort het niet; maar het is er.

Dewinter beweegt zich aldus door zeer uiteenlopende decors, voor zeer uiteenlopende publieken, van zeer lokaal tot zeer translokaal, van ‘laag’ tot ‘hoog’ in de samenleving; telkens past hij zich aan in kledij, stijl, taalgebruik, terwijl hij telkens dezelfde boodschappen verkondigt en dezelfde handelingen stelt. Zoals Coca-Cola overal in de wereld van etiket en van prijs verandert, maar net daardoor hetzelfde herkenbare product kan blijven, zien we hoe Dewinter als een kameleon een hele resem omgevingen doorloopt die de moderne populist moet doorlopen: het strikt lokale en het nationale, de eigen ideologie en die van anderen, met en via de media die hem toelaten elk van die omgevingen met andere te verbinden, zodat de populist simpelweg overal is, en van iedereen. De hedendaagse populist is een-dimensionaal, maar polymorf. Vlaamse Choc brengt dit uitstekend aan de oppervlakte.



Vlaams Behang

Vlaamse Choc nodigt uit tot een meta-lezing, tot het nemen van kritische en analytische afstand, want dan ziet men méér dan wat men bij consumerend kijken opvangt. Dit punt verdient toelichting: het analytische kijken komt niet vanzelf, het vergt een aanzienlijke inspanning voor, tijdens en na.

Ik zeg dit met nadruk omdat een deel van de hedendaagse media-ideologie dit ontkent en suggereert dat consumerend kijken automatisch kritisch en analytisch kijken is. De consument is immers – zo drukken bataljons communicatiedeskundigen ons op het hart – van nature kritisch en nobody’s fool. Dat uitgangspunt verklaart waarom veel journalisten stellen dat men mensen als Filip Dewinter uitgebreid aan het woord moet laten: de mensen zullen wel zien dat hij ‘fake’ is, en door een harde ondervraging zal duidelijk worden waar het Blok écht voor staat. Met andere woorden: de consumerende kijker zal meteen de intertekstuele breuken, de tegenspraken, de verwerpelijke principes, de ondertonen, het hele impliciete verhaal van extreem-rechts detecteren en afwijzen. Het Blok net vaak in beeld brengen is de beste remedie tegen het Blok, zo stelt men. Supply-side media: wanneer de media ‘objectief’ tonen en ‘kwaliteitsduiding’ bieden, dan stuurt de aangeboren ethische en sociologische radar de mensen wel in de juiste richting.

Ik vind het jammer dat ik van mening moet verschillen met zoveel collega’s, deskundigen en mediamensen, maar dit uitgangspunt is een illusie, en dit blijkt uit Vlaamse Choc. De impliciete kritiek op Dewinter is niet iets wat men vanuit een consumerend kijkgedrag oppikt. Daarvoor moet men een sterk geoefend oog hebben voor de architectuur van de beelden, de opbouw en samenstelling, de voetnoten die Boeckx hier en daar plaatst. En daarvoor moet men bovenal een metaniveau innemen waarin men evengoed over het genre reflecteert als over de concrete inhoud van de film. Doet men dit niet, dan ziet men, inderdaad, een ‘menselijke’ Dewinter, een ‘competente’ Dewinter, een ‘vriendelijke’ Dewinter – men ziet dan misschien zelfs iemand die men best als toekomstig burgemeester van Antwerpen zou kunnen verdragen. En laat me aanstippen dat dergelijke metalezingen niet meteen aangemoedigd worden. De consumerende kijker is koning, en de kritische, analytische kijker is een marginaal, een intellectuele zeurpiet. Ons mediaestablishment – producenten, journalisten en wetenschappers behoren daartoe – heeft een voorliefde voor ‘echte’ kijkers en koestert het beeld van een rechtstreekse, ongefilterde relatie tussen mediatieke input en sociale, politieke of culturele output. Wij zenden uit, de mensen kijken, denken na, en doen hun ding. Punt.

Dewinter bespeelt die consumerende kijker en die media-ideologie als geen ander. Dewinter en de media zijn één synergetische beweging; alles wat over Dewinter gemaakt wordt, wordt door Dewinter gemaakt. In de huidige populistische politieke cultuur is elke vorm van mediatisering voor Dewinter een stukje dat moeiteloos binnen de grote legpuzzel van de imagovorming kan ingepast worden. Hij geeft daarvan een uitstekende illustratie in de slotscène van Vlaamse Choc. Hij zit naast juffrouw Morel op de banken van het Vlaams Parlement, en ze hebben allebei net de eed afgelegd. Dewinter fluistert Morel toe: “ze hebben hier een beeld gemaakt van de eedaflegging, van zeker tien jaar geleden; gho, dat gebruiken ze nog altijd!” Het bewuste beeld is dat van een jonge Dewinter die met gestrekte rechterarm – de Hitlergroet – zijn eed als parlementslid aflegt. Peter Boeckx toont het, en sluit daarmee Vlaamse Choc af.

De geniale mediamanipulator Dewinter heeft weer prijs: zelfs beelden die hem ondubbelzinnig met fascisme of racisme verbinden raken hem niet, want hij kan ze altijd afschilderen als een machinatie van ‘de media’ – een voorspelbare machinatie (en Boeckx trapt in de val die Dewinter voor hem spant), en dus een machinatie die gedoemd is te mislukken. Er is geen enkele manier waarop de media kunnen winnen, want hun objectiviteit kan zonder enige aarzeling, en met een bijzonder groot effect, afgeschilderd worden als een vorm van vooringenomenheid. Dewinter bespeelt hier de wijdverspreide beeldvorming over de media-als-droomfabriek, de media als desinformatiemachine, als grote doofpot, als producent van dingen die “ge niet moet geloven” (zoals Annemans zegt tegen een voorbijganger die kritiek spuit op Blok-mandatarissen tijdens een fotosessie in Antwerpen).

De media aanvallen in de media – tijdens een ‘onthullende’ docu zeggen dat de media de mensen wat wijsmaken; of op het avondjournaal, dat door een miljoen mensen bekeken wordt, luidkeels schreeuwen dat men het Blok in de media niet aan het woord laat en doodzwijgt: dat zo’n grof soort ironie thans een van de meest geloofwaardige uitspraken in en over de media geworden is, doet me vrezen dat er tegen mediafantasten zoals Dewinter weinig kruid gewassen is. De wijze waarop Dewinter in de media komt is de norm geworden, de maatstaf voor geloofwaardigheid en overtuigingskracht, en al de anderen worden eraan afgemeten. De Vlaamse Choc is Vlaams behang geworden – de neutrale achtergrond waartegen zich een drama voltrekt.

De film Vlaamse Choc van Peter Boeckx werd in 2004 gemaakt in opdracht van de RTBF. De eerste uitzending vond plaats op 30 januari 2005, in het kader van het RTBF-programma Tout ça (ne nous rendra pas le Congo).

De auteur is hoogleraar Afrikaanse Taalkunde en Sociolinguïstiek aan de Universiteit Gent.

Website : De Witte Raaf

Eerder verscheen ook van dezelfde auteur: Blokspraak.(NVDR : Overigens nog zo'n stukje voortreffelijk leesvoer dat u eerstdaags ~ter afsluiting van onze VB-beschouwingen~ nog door ons in de maag krijgt gesplitst !)

Bron van dit artikel :
http://caswww.elis.rug.ac.be/avrug/forum/jan13.htm

...

Wie hier nog een ander klokje wil over horen luiden, die kan eveneens terecht bij de alom gekende organisatie blokwatch, waar u een uiteenzetting vindt onder de titel : Blokwatch proudly presents: 'Vlaamse Choc', de 'omstreden' FDW-film van Peter Boeckx. Maar laat het ook meteen zeer duidelijk zijn, dat deze uiteenzetting van een totaal andere soort is dan dat u hier net kwam te lezen. Niettemin, eveneens een aanrader om even te lezen voor u deze documentaire bekijkt.

Net zoals gisteren, wensen we u in elk geval een hoop leerrijk kijk-"plezier" met deze documentaire...

...& Ook hier durven we alleen maar te hopen dat na het zien van deze documentaire uw eurocentje zal beginnen te rollen & dat u wat gezond verstand hebt om daar de nodige conclusies aan te verbinden !!...

...



documentaire : "Vlaamse choc" - (2004) - 44 min
van Peter Boeckx




...

Morgen :

...Nog méér van dàt... Als volgende in de reeks docu's over het Vlaams Belang laten we u ditmaal kijken naar de 24 minuten durende documentaire van de RTBF over het Vlaams Blok uit het programma Striptease van de RTBF - maker : Lucas Vander Taelen... evenals naar nog wat ander beeldmateriaal...

Dus... zeker terug komen & kijken !!...



DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...

Download-URL : Docu - Vlaamse Choc - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL VIII

24-07-2008 om 17:37 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
23-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Documentaire : "la face cachée du Vlaams blok" (2004 ) van RTBF-journalist Jean-Claude Defossé : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL VII

Zoals we gisteren in onze uiteenzetting "Het roemrijke verleden van het Vlaams Belang" reeds aangekondigd hebben, gaan we u vandaag wat pittig beeldmateriaal over deze "frisse" organisatie laten bekijken... gewoon een kwestie dat u wat kunt volgen in wat we bedoelen met wat "de roots van het Vlaams Belang" zijn & waar het politieke ~lees : ideologische~ gedachtengoed van deze partij voor staat...

...& omdat we merken dat woorden niet altijd worden geloofd ~want mensen moeten het nog altijd met hun eigen ogen eerst zien alvorens ze ergens geloof aan hechten~ doen we het maar meteen met beelden die voor zichzelf spreken...

Maar laten we om te beginnen, u eerst zo voor de vuist weg ook wat vraagjes dienaangaande stellen...

  • Wat zou u er van denken mochten we u vertellen dat de kopstukken van het Vlaams Belang, Filip Dewinter & Gerolf Annemans ooit slaags raakten met de rijkswacht, omdat ze beiden persé aan het graf van gesneuvelde Vlaamse SS’ers hun eer wilden gaan betuigen, zou u ons dan geloven ?!...

  • Of... wat zou u denken wanneer we zouden schrijven dat deze kopstukken van Het Vlaams Behang zelfs ooit fervent lid waren van een terroristische organisaties zoals de VMO ~Vlaamse Militanten Orde~, evenals dat het Vlaams Belang dank zij datzelfde geweld groot werd ?!...

  • Laat staan, wat u er van zou denken mochten we u vertellen dat er vooraanstaande leden van dat zelfde Vlaams Belang zijn, die lid waren van ~de voormalige "Kameradenbond" van extreemrechtse Vlaamse oud-oostfrontstrijders, gesticht in 1953 als hulporganisatie voor de behoeftige oud-oostfrontstrijders & Vlaamse ex-Waffen-SS'ers~ het Sint Maartensfonds
  • ?!...

  • ...

We zouden nog zo'n trits van de zelfde soort vragen kunnen stellen, maar naar alle waarschijnlijkheid is de kans dus heel groot dat u dit alles als "uitvindsels" van ons zou omschrijven...

Mààààrrr... hélaas-hélaas... we hoeven niks uit te vinden & nog minder hoeven we iets te verzinnen, want zoals steeds overtreft de werkelijkheid èlke fantasie & zo ook in dit... Het door ons aan u voorgeschotelde beeldmateriaal zou u dus enigszins van het tegendeel moeten overtuigen !!... Tenzij u natuurlijk hardhoofdig &/of dom bent...

De volgende documentaire staat intussen reeds op menig anti-fascistische site & voortaan zal ie dus ook hier te bekijken zijn, als we tenminste niet weer eens gecensureerd worden... *GRIJNS*

Maar waarover gaat 't...

De documentaire : "la face cachée du Vlaams blok" - duur : 71 min, werd in 2004 door de RTBF-journalist Jean-Claude Defossé gemaakt & dat werd hem niet erg in dank afgenomen. Jean-Claude Defossé ~undercover~ RTBF-journalist bundelde in deze zéér onthutsende & vooral zéér ontluisterende documentaire, de meest onthullende beelden uit de (voor)geschiedenis van het Vlaams Blok samen die hij in de RTBF- & andere televisie-archieven kon vinden. In deze documentaire toont Jean-Claude Defossé de ondubbelzinnige onderlinge verbanden die er bestaan tussen het Vlaams Belang & Extreem Rechts. Deze ~toch wel~ beklemmende & zeer duidelijke documentaire ~mèt Nederlandse onderschriften~ werd intussen slechts 2x ~zegge & schrijven tweemaal~ door de RTBF vertoond, terwijl onze eigenste VRT daar het belang niet van inziet... Maar soit, als zij 't niet doen, dan doen wij het wel !

Wie ten andere zou durven te wijzen op de "gematigde" huidige politiek van het Vlaams Belang & dat zowel in z'n partijprogramma als in z'n uiterlijk & publiek vertoon willen we bij deze toch wel verwittigen & wijzen op het eeuwenoude spreekwoord : "schijn bedriegt", so... Wake up !!

Wij zijn in elk geval onomwonden van mening dat deze documentaire verplicht kijkvoer voor iedereen zou moeten zijn !! ...& Voor alle duidelijkheid ~dit is onze mening~ zowel voor jong als voor oud... voor de jongere generatie omdat ze meestal hun geschiedenis NIET kennen, als ze daar al geen vertekend beeld van hebben door de "mystificatie" & de ~totaal misplaatste~ "adoratie" die er al te vaak wordt aan vast gehangen... Als voor de oudere generatie omdat die meestal nog wel eens durven te "vergeten"... of kunnen we in sommige gevallen stellen dat er sprake is van enige selectieve Alzheimer ?!...

Wij zijn in deze nogal vrij categoriek & dus van mening dat ie-der-één die nog maar van dicht of van verre overweegt om voor het Vlaams Belang te stemmen ~te kiezen~ &/ reeds stemt & kiest, als ware dit de partij die voor de "kleine man" zijn belangen zou opkomen, als zou dit de partij zijn die voor "oplossingen" zou zorgen, dat ie op z'n minst deze documentaire hoort te hebben gezien... Zodat ie er tenminste zich bewust van is, vanwaar deze partij z'n gedachtengoed vandaan haalt & vooral hoe deze partij dàt zelfde gedachtengoed er desnoods in stampt voor wie er niet akkoord mee gaat...

Anders gesteld, de "oplossingen" die deze partij als "oplossingen" ziet, zouden wel eens van het zelfde kaliber kunnen zijn, als deze die gebruikt werden zo'n dikke 60 jaar geleden door hun voorgangers, daar waar het Vlaams Belang hun gedachtengoed vandaan haalt...

Kom dus achteraf niet janken... "Wir haben es nicht gewusst"... zo waren er in 't verleden al genoeg, om niet te zeggen teveel !!...

Voor de rest gaan we hier niet te veel woorden meer aan vuil maken, want wij hebben deze documentaire reeds een aantal malen gezien & wij hoeven niet overtuigd te worden... De beelden die er vertoond worden ~geloof het of niet~ die spreken ruimschoots voor zichzelf...

Wij durven alleen maar te hopen dat na het zien van deze documentaire uw eurocentje zal beginnen te rollen & dat u wat gezond verstand hebt om daar de nodige conclusies aan te verbinden !!...

We wensen u in elk geval een hoop leerrijk kijk-"plezier"...

...



documentaire : "la face cachée du Vlaams blok" (2004 ) - 71 min
door RTBF-journalist Jean-Claude Defossé




...

Gesnopen ?!...

...

Morgen :

...Nog méér van hetzelfde lekkers... We laten u kijken naar de documentaire : "Vlaamse choc" van Peter Boeckx - 2004 - 44 min...

Dus... zeker terug komen & kijken !!...



DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...

Download-URL : Docu - la face cachée du Vlaams blok - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL VII

23-07-2008 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
22-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. ″Het roemrijke verleden van het Vlaams Belang″ : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL VI - a

Aangezien wij in ons dagelijks leven al eens mochten opmerken, dat het merendeel der Belgen & Vlamingen ~helaas in véél te véél gevallen~ soms gewoon z'n eigenste Vaderlandse geschiedenis NIET kent &/of zelfs weigert om onder ogen te zien, zijn wij zo "vriendelijk" u daar ~zo af & toe~ aan te herinneren. met als enige goede reden zodat u in de toekomst toch enig idee heeft waar het politieke gedachtengoed en ~vooral~ de ideologieën van een partij vandaan zou kunnen komen...

In onze politieke zoektocht naar wat Vlaanderen in de ~nabije~ toekomst te bieden heeft aan "Een Nieuwe Staat" hebben we gisteren een beeld geschetst van de Vlaamse VolksBeweging, onder de welluidende titel "Het toekomstige Vlaanderen voor de 85-jarigen...".



NVDR - Noot Van De Redactie :

Zoals u met een eerste blik reeds zult opgemerkt hebben, we zijn in deze beschouwing nogal rijkelijk met linken & doorverwijzingen omgesprongen & dat heeft zo ook z'n goede redenen. Om maar eventjes te duiden, over het onderwerp in kwestie werden reeds massa's boeken geschreven, dikwijls van hon-der-den pagina's dik ...& om hier dus geen quasi onleesbare uiteenzetting te geven met allerlei rare zijsprongen, geven wij er u dus maar volkomen "gratuit" een pak linken bij, die een duidelijker licht op de naam of het begrip in kwestie zouden moeten werpen.

We willen in deze nog wel eventjes opmerken dat, ook al komt een zelfde naam tweemaal gelinkt (in 't blauw) voor, we er toch wel telkens een compleet andere link aan vast hebben geplakt !!



...

Vandaag zijn we dus onmiddellijk aanbeland bij de meest rabiate Vlaamse onafhankelijkheidspartij die ons Belgenland rijk is & die wegens z'n toch wel zéér omstreden & pekzwart oorlogsverleden toch een speciale toelichting behoeft, namelijk Het Vlaams Belang ~het vroegere Vlaams Blok~. Buiten de Oostenrijkse FPO van Jörg Haider is er geen enkele andere partij van die omvang in Europa terug te vinden die nog steeds dweept met de idealen van het nationaal-socialisme. Bij de oprichting van deze partij ~het Vlaams Blok~ in 1988 zat er aan de rechterzijde van de oprichter Karel Dillen, ~Voorzitter Voor Het Leven~ ene zekere Jef François... Belangrijk is, dat u die naam even onthoudt voor straks...

Maar laten we dus beginnen bij het begin & laten we misschien eerst even ons licht schijnen over de stichter van het Vlaams Belang... Wie was Karel Dillen ?!...

We beginnen dus alvast met een zeer leuke foto, die toch al wat zegt...

Karel Dillen had al in 1951 duidelijke sympathieën. (Foto Familie Dillen)



Misschien was dit een jeugdzonde zult u zeggen... & als die zonde niet te groot is, moet dat in feite ook wel kunnen, ie-der-een heeft namelijk zo z'n recht op stommiteiten... Mààààrrr, hélaas-hélaas voor u & mij, het gaat 'm hier niet over een jeugd- &/of een pekelzonde, het gaat hem hier over een keiharde èchte ~ideologische~ overtuiging...

We vonden een nogal vrij uitgebreid portret van Karel Dillen bij archivesolidaire.org & dit naar aanleiding van z'n overlijden...

Bron :
http://www.archivesolidaire.org/scripts/article.phtml?section=A2AAAABX&obid=34464

dinsdag, 1 mei 2007, 9u49

Overlijden Karel Dillen
Portret van fascistische vader Vlaams Belang

Karel Dillen, stichter van de voorloper van het Vlaams Belang, gaf vrijdag 27 april de pijp aan Maarten. Racist en fascist waren voor hem "eretitels".

Gaby Moreels
02-05-2007

De politieke carrière van Dillen begon in mei 1951 in Zweden. Toen kwamen daar in Malmö alle restanten van de oude SS bij elkaar, om ~met de ruime ″geredde″ financiële middelen~ de basis te leggen van een nieuwe Europese nazi-partij. Daar zat Dillen als Belgische afgevaardigde tussen alle overlevende kopstukken van het oude nationaal-socialisme: Maurice Bardèche uit Frankrijk (van wie hij achteraf een holocaust-ontkennend boek vertaalde), Per Engdahl van Zweden, de ex-SS'er Heinz Priester, de Franse nazi René Binet... De Europese Sociale Beweging noemde het gezelschap zich. Hun doel was een verenigd blank Europa.

Van dan af begon voor Dillen het echte werk. Met zijn geschriften, zijn toespraken werkte hij aan de heropstanding en vorming van de naoorlogse fascistische wereld. Dit via tal van blaadjes en initiatieven zoals de groep Opstanding, de Jong Nederlandse Gemeenschap





NVDR : let u bij deze laatste link hier goed op de namen die in de opengaande pagina bovenaan vermeld staan !!



(voor de herdenking van de Verschaeve en Borms, Dietsland Europa, Were Di, 't Pallieterke. Moeilijk en hoogstaand is het allemaal niet. De ordewoorden luidden: "tegen het straffen en voor het vrijlaten van de collaborateurs", "voor amnestie", "tegen het communisme", "voor een onafhankelijk Vlaanderen met Brussel als hoofdstad", "voor de splitsing van België", "solidair met de apartheid en tegen de "Mandela-aanbidders", "tegen de kleurvolkeren". Dillens proza werd gretig geslikt in de toenmalige fascistische straatvechterbenden zoals het VMO, Voorpost en Were Di, en binnen een deel van de toenmalige Volksunie, waar hij ook lid van werd.

Maar de situatie veranderde in de jaren zeventig. Met hun gewelddadige terreuracties en hun openlijk nazisme geraakten die oude organisaties stilaan in diskrediet bij de bevolking. Eerst werden de geestesgenoten in Zuid-Europa na jarenlange volksmobilisaties verdreven: Franco en Salazar, de Griekse kolonels... Het internationaal kapitaal kon door de zware opstekende interne crisis best wat rust gebruiken om in alle stilte te werken aan de voorbereiding van grote aanvallen op de werkers (privatiseringen, afbraak van werkomstandigheden en arbeidsrechten, afbraak van democratische rechten, vreedzame ondermijning van het socialisme in de vroegere Sovjet-Unie en in Oost-Europa, versterking van de gewapende armen van de staat...). Anti-fascistische volksmobilisaties konden zij in die omstandigheden wel missen als kiespijn.

In eigen land werd het einde van de oude fascistische organisaties aangekondigd door een massale anti-fascistische mobilisatie in Leuven. Een extreemrechtse "heroveringsmanifestatie" in oktober 1975 had onder bescherming van de rijkswacht moeten opmarcheren, omstuwd door dichte drommen joelende anti-fascisten, onder een regen van stenen en huisgerei vanuit de studentenhuizen, en eindigde in een eerloze terugtrekking. Dit was het moment voor Dillen om, Le Pen achterna, de oude terreur-groepen om te vormen tot een partij, die op een "deftige wijze" aan politiek zou gaan doen, een andere verpakking, we spreken nu over 1977/1978 en de oprichting van het Vlaams Blok.

Niet dat het politiek personeel daarmee veranderd was natuurlijk, op de stichtingsvergaderingen en eerste verkiezingslijsten van het toenmalig Vlaams Blok wemelt het van VMO'ers en oud-collaborateurs (voor zover ze over politieke rechten beschikken). Niet dat de fascistische "politiek" daarmee veranderd was natuurlijk, de eerste jaren ervaren de fascisten de vorming van hun "eigen" partij als een duw in de rug, en ze verdubbelden hun aanslagen en brandstichtingen tegen progressieve en andere volksvreemde winkels, lokalen... De regering kon niet anders dan de VMO te vervolgen, en te verbieden. Daarmee hielp ze uiteraard ook Dillens partijvorming een handje. In 1984, nauwelijks een jaar na Le Pen in Frankrijk, begint het Blok onder leiding van Dillen aan haar anti-migrantencampagne, naar het model van de Hitleriaanse campagne uit de jaren dertig,"500.000 werklozen, 400.000 joden". In 1990 vat Dillen zelf het programma van het Blok als volgt samen: "een Vlaamse republiek waarin geen plaats is voor islamieten en negers".

En ook niet dat de anti-arbeiders, anti-vakbonds en anti-communistische standpunten van de oude fascisten daarmee veranderd zijn natuurlijk: reeds van bij de stichting orakelen Dillen en consoorten dat staken een misdaad is, dat stakingspiketten privé-milities zijn, die dus zouden moeten verboden worden, en dat vakbonden rechtspersoonlijkheid moeten krijgen, en dus moeten kunnen vervolgd worden. En dat de echte fascisten in Europa eigenlijk de communisten zijn...

Nu het internationale kapitaal vanaf 1990 haar politiek bijstelde naar openlijke aanvallen tegen de werkers en oorlog tegen de Derde Wereld, en nu de traditionele politieke steunpilaren de standpunten van het Blok grotendeels overgenomen hebben, kan hun precieze rol voor de patroons, als speerpunt van de grote internationale (Europees-Duitse of Amerikaanse) burgerij tegen de arbeiders en werkers, niet anders dan veranderen.

Naar goede feodale en fascistische traditie duidde de stichter-voorzitter Dillen in 1996 zelf Van Hecke(*) als zijn opvolger aan, en bracht op die manier het Blok de facto onder de leiding van Dewinter, die hijzelf bij de partij gebracht en gevormd had.

En door het toetreden van gewone (weliswaar extreemrechtse) burgerlijke politiekers in hun rangen ~die ze weliswaar soms rap weer verlaten~ wordt het Blok naar buiten uit meer en meer een partij als "de andere". Natuurlijk hebben ze nog altijd hun algemene rol als nationalistische en racistische verdeel- en heersfactor, en natuurlijk blijven ze hun rol als propagandisten tegen de arbeidersbeweging ten volle spelen, maar welke specifieke rol ze in de toekomst zullen opnemen, zal de tijd moeten uitwijzen. Vandaag ziet het ernaar uit dat Dillen een fascistische partij achterlaat waarin verwarring heerst.

NVDR : Niettegenstaande de tekst integraal van deze bron door ons is over genomen, hebben wij deze zelf van nieuwe & extra linken voorzien !!

...

Laten we zeggen dat we hier weinig of geen commentaar aan toe te voegen hebben... We hebben ons enkel bezig gehouden met hier & daar de tekst wat in vetjes, of in vetjes rood te zetten & soms eens extra te onderlijnen... Maar wat er staat, het spreekt allemaal onverbloemd voor zichzelf dachten we zo...

We willer er u ook nog eens op wijzen dat dit artikel dateert van 2 mei 2007 & dat dit nog niet zo héél lang geleden is, we kunnen ook niet zeggen dat er zich merkbare veranderingen intussen hebben afgespeeld & dat houdt net zo goed in dat we ook niet kunnen zeggen dat het Vlaams Belang nu intussen "democratisch" is geworden, laat staan is te noemen...

(*) ...& Voor u denkt... "ach-ach... de brave man is dood... & er is toch een andere voorzitter... dit komt heus wel goed !" ... & ~in deze niet zo onbelangrijk~ voor u ons er op wijst dat dit artikel van de hand is van "links gespuis"... willen we u toch graag even een artikel in knack ~die toch niet meteen echt tot de linkse rakkers te rekenen zijn~ laten lezen... Ook dit artikel is nog niet zo zo oud... het dateert van dezelfde periode in 2007, 7 mei om juist te zijn...

Bron :
http://www.knack.be/kanaal/mensen/de-dag-dat-karel-dillen-werd-afgezet/site72-section9-article3430.html

De dag dat Karel Dillen werd afgezet

07/05/2007 13:00

Karel Dillen, tot 1996 voorzitter-voor-het-leven van het Vlaams Blok, werd eigenlijk al op 14 juli 1987 afgezet.




Frank Vanhecke en Philip Dewinter kwamen nog wel afscheid nemen aan zijn sterfbed, maar de afgelopen jaren kreeg Karel Dillen nog maar weinig alte Kameraden over de vloer. De man die het Vlaams Blok leidde van 1978 tot 1996 was dan ook al lang een paria binnen zijn eigen partij. Om dat beter te begrijpen, moeten we teruggaan naar 14 juli 1987, de dag dat Dillen de facto werd afgezet door en Philip Dewinter.

In 1985 rekruteert Geert Wouters (zoon van ex-VNV'er en Leo Wouters en tot december 1988 voorzitter van de partijraad van het Vlaams Blok) Philip Dewinter uit het Nationalistisch Studentenverbond. Al gauw komen ook Marijke Dillen en haar echtgenoot Hans Carpels (nu topman van Selexion) over uit het NSV. In twee jaar tijd slagen ze erin het Vlaams Blok van koers te doen veranderen. In plaats van een puur Vlaams-nationalistische partij wordt ze een extreemrechtse partij naar het voorbeeld van het Front National van Jean-Marie Le Pen.



'Putsch'

Sindsdien staat het antimigrantenstandpunt op de voorgrond. Acties in Komen en Voeren, of pleidooien voor de teruggave van de 'gestolen' gebieden in Frans-Vlaanderen, maken plaats voor campagnes zoals 'Antwerpen voor de Antwerpenaren'. Het is het begin van het grootste electorale succesverhaal uit de naoorlogse Belgische geschiedenis.

Geert Wouters en andere anciens, zoals algemeen secretaris Jaak Peeters, bestuurslid Renaat van Heusden én Gerolf Annemans (die in 1987 als opvolger van Dillen in de Kamer was gekomen) zien met lede ogen aan hoe Karel Dillen passief blijft bij wat zij een 'putsch' noemen. Ze vergaderen samen en smeden plannen om Dillen te overtuigen of opzij te schuiven.

Op 14 juli 1987 krijgt Karel Dillen de nekslag toegediend, maar dan wel van... zijn (toenmalige) schoonzoon Hans Carpels en diens boezemvriend Philip Dewinter. Op een bijeenkomst van het partijbestuur informeert Carpels kwansuis naar de staat van de partijfinanciën. 'Karel Dillen wordt lijkbleek, loopt woedend naar buiten en roept nog na: 'Als ge mijn stoel nog wilt, neem hem dan maar', vertelde Renaat Van Heusden in februari 1992 aan De Morgen.

De vraag van Carpels was niet zo onschuldig. Via zijn vrouw Marijke wist hij dat Karel Dillen en zijn vrouw Madeleine Koninck kort daarvoor ruzie hadden gekregen. Toen mevrouw Dillen een schenking voor de partij in de kluis wilde stoppen (waarvan zij in die pioniersdagen als enige de sleutel had), bleek dat haar man ook een volmacht had gegeven aan Patsy Vatlet, met haar 21 jaar de jongste bediende van de partij. Noch het partijbestuur, noch de vrouw van Dillen was daarvan op de hoogte. Dillen weigert elke uitleg. 'Gij moet u niet met mijn privéleven bemoeien', zegt hij tegen Van Heusden en Wouters.

De volgende dag gaat Gerolf Annemans bij Geert Wouters op bezoek. 'Hij vroeg me of ik Dillen wilde opvolgen. Ik heb dat geweigerd, ik wilde eerst nog eens met Dillen praten', zei Wouters in februari 1992 aan De Morgen.

De vergadering, maar ook de eerdere 'geheime' ontmoeting tussen Van Heusden, Peeters, Wouters en Annemans, lekt snel uit. Achteraf zal Annemans verklaren dat hij Karel Dillen op de hoogte heeft gebracht van de 'samenzwering'. De samenzweerders (behalve Annemans) stappen uit de partij. Sommige dissidenten van toen, zoals Jaak Peeters, zijn nu lid van de N-VA.



Bloempot

Hans Carpels kiest voor het bedrijfsleven, maar Philip Dewinter neemt resoluut de leiding van de partij over en duwt Marijke Dillen opzij voor het lijsttrekkerschap in Antwerpen. Karel Dillen blijft als een soort bloempot op post en wordt verwend met een hele reeks mandaten voor zijn kinderen. In 1996 neemt hij echter wraak op de twee concurrerende 'samenzweerders', Dewinter en Annemans. Hij kiest voor Frank Vanhecke als zijn opvolger.

Anno 2007, nu het Vlaams Belang opnieuw verwikkeld is in een strijd om de macht, duikt het verhaal van 1987 weer op. Vlak na het overlijden van Karel Dillen brengt De Tijd in herinnering dat Dillen in Annemans zijn opvolger zag 'maar werd gechanteerd met feiten uit zijn privéleven om Dewinter en dienst clan meer speelruimte te bieden in het Vlaams Blok. Dillen gaf toe aan de chantage, waardoor Annemans' sollicitatie voor het partijvoorzitterschap werd afgewezen.'

Net als zijn voorganger moet voorzitter Frank Vanhecke zich dezer dagen verdedigen tegen besmuikte allusies over zijn 'nauwe band' met Marie-Rose Morel.

Karel Dillen werd zaterdag begraven.

knack - Karl van den Broeck

NVDR : Niettegenstaande de tekst integraal van deze bron door ons is over genomen, hebben wij deze zelf opnieuw zoals de vorige van nieuwe & extra linken voorzien !!

...

U snapt nu het plaatje ~het wààrom~ van de voorzitters-wissel ?!... Mooi zo !! Dan kunnen we nu verder gaan om de rest van het portret van het Vlaams Belang te vervolledigen...

Einde deel (a) ...wordt vervolgd...!!

22-07-2008 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.″Het roemrijke verleden van het Vlaams Belang″ : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL VI - b

Begin deel (b) ...Het vervolg...!!

Zoals we in het begin reeds stelden, zat er naast "onze" Karel Dillen ~die u intussen nu wat beter kent~ ene Jef Francois... Maar, naar alle waarschijnlijkheid zegt deze naam totaal niets aan de meeste van onze lezers, dus zullen we even voor u googelen en gaan we meteen op wonderbare visvangst...

Eventjes terzijde, Laten we dus ook maar meteen zeggen "wààrom" we dit doen... We gaan op zoek naar de filosofie, het politieke gedachtengoed waar het in & bij het Vlaams Belang om draait & daarom moeten we even terug in de tijd, eventjes onze, maar vooral uw Vaderlandse Geschiedenis opfrissen. Het is immers noodzakelijk dat u weet wat er zich zowat de laatste 100 jaar afspeelde in dit kleine Belgenlandje, om de goede reden dat quasi àlles van het Vlaams Belang z'n hededaagse politieke gedachtengoed gehaald is uit dàt "roemrijke" verleden waar ze steeds op de één of andere manier naar verwijzen.

Fasten your seatbelts, here we go !!

Wie was dus deze Jef François & waar stond ie voor ?!...

We gaan naar de Nederlandse site Wo2.nl, kwestie van niet beschuldigd te kunnen worden van gebruik te maken van linkse propagandabronnen als ~het overigens uitstekende, maar jammer genoeg inmiddels opgedoekte~ BLOKWATCH, waar u trouwens ~hoe kan het anders~ ook het één & ander over Jef François vindt...


Jef François zit links naast Karel Dillen

François, Jef

Jef François wordt op 21 mei 1901 in Gent geboren. Tijdens de Eerste Wereldoorlog wordt hij lid van de Vlaamsgezinde Frontpartij. In 1931 richt hij samen met onder andere Joris Van Severen het Verdinaso op, waarin hij vanaf 1937 aan het hoofd komt te staan van de D.M.O. ~de Dietsche Militanten Orde~. Net zoals vele anderen wordt ook François in mei 1940 gearresteerd door de Belgische overheden, uit vrees voor samenwerking met de Duitse invaller. Pas in augustus zou François terugkeren. Na het opgaan van het Verdinaso in het VNV op 10 mei 1941, wordt François tweede man in de Dietse Militie/Zwarte Brigade, de partijmilitie onder Reimond Tollenaere...



In de Waffen-SS

François meldt zich midden 1941 vrijwillig voor de Waffen-SS en vertrekt in augustus samen met onder andere Reimond Tollenaere naar de kazerne van Lauenburg voor een officiersopleiding. Hij zou de oorlog eindigen met de rang van Obersturmführer. Al in 1942 wordt François teruggeroepen van het oostfront, om in september Standaarleider te worden van de 1ste Standaard der Germaansche SS in Vlaanderen.

Na de oorlog wordt hij in België tot de doodstraf veroordeeld, maar wordt vroegtijdig vrijgelaten. Hij overleed op 30 juni 1996.



Onderscheidingen

# Eisernes Kreuz II. Klasse (5 juli 1942)

# Verwundetenabzeichen in Schwartz (4 juli 1942)

Bron : http://wo2.nl/content/view/56/37/

NVDR : Niettegenstaande de tekst integraal van deze bron door ons is over genomen, hebben wij deze zelf van nieuwe extra linken voorzien !!

...

Bij Wikipedia vonden wij volgende omschrijving voor de Algemeene-SS Vlaanderen...

Algemeene-SS Vlaanderen


De Algemeene--Vlaanderen was de Vlaamse afdeling van de Schutzstaffel.

De Algemeene-SS Vlaanderen werd op 30 november 1940 op initiatief van de Duitse SS-leiding opgericht. De initiatiefnemers langs Vlaamse zijde waren Ward Hermans en René Lagrou, die ook de eerste leider werd. Hermans werd op zijn beurt hoofdredacteur van het propagandablad van de SS in Vlaanderen, De SS-man, dat vanaf december 1940 verscheen.

Het belang van de Algemeene-SS Vlaanderen was niet van militair strategisch belang, maar was een van de manieren waarop Duitsland zijn invloed in België trachtte te vergroten. Deze poging mislukte echter door het geringe succes. Een van de verklaringsgronden ligt erin dat in de filosofie van de Algemeene-SS Vlaanderen integraal deel moest gaan uitmaken van het Derde Rijk, terwijl Vlaams-nationalisten een grote zelfstandigheid nastreefden.

In oktober 1942 werd de organisatie omgevormd tot 1ste Standaard van de Germaansche-SS Vlaanderen. Door ook de andere buitenlandse SS-afdelingen als onderdeel van de Germaanse SS te beschouwen, hoopte men de eenheid en solidariteit binnen het Germaanse volk te benadrukken en te versterken. Met de inschakeling van de Algemeene-SS Vlaanderen in de Germaanse SS werd nogmaals duidelijk dat de ware macht van de organisatie niet bij de Vlaamse leiders, maar in Berlijn lag. De eigenlijke leiding berustte bijgevolg bij de Duitse vertegenwoordiger van Reichsführer-SS Heinrich Himmler in België. Aanvankelijk was dit Konstantin Kammerhofer en vanaf april 1942 Richard Jungclaus.

De Vlaamse leiding was ondertussen ook veranderd. Lagrou werd in mei 1941 vervangen door Jef De Langhe die in september van datzelfde jaar werd vervangen door Raf Van Hulse. Ook Ward Hermans werd als hoofdredacteur vervangen, door Maurits Van de Walle.




Raf Van Hulse



Naarmate de oorlog vorderde, nam de invloed van de Germaansche-SS Vlaanderen af. De belangrijkste organisatie van de SS in Vlaanderen was immers DeVlag. Toen Jef François in augustus 1942 de leiding van Van Hulse overnam, verschoof de nadruk van politieke beweging naar paramilitaire organisatie en werd de Germaansche-SS Vlaanderen meer en meer ingezet voor bewakingsopdrachten en wraakacties op verzetslui. Op 9 november 1943 werd Antoon (Tony) van Dijck de vijfde en laatste Standaardleider.

Na de bevrijding vluchtten de meeste leden van de Germaansche-SS Vlaanderen naar Duitsland alwaar de organisatie ontbonden werd.



Literatuur

# A. De Jonghe, De strijd Himmler-Reeder om de benoeming van een HSSPF te Brussel (1942-1944), 1984

# B. De Wever, Greep naar de macht. Vlaams-nationalisme en Nieuwe Orde. Het VNV 1933-1945, 1994

# B. Crombez, De Algemeene-SS Vlaanderen, 1995



Zie ook

Vlaams Legioen

Sturmbrigade Langemarck

Division Langemarck

Bron : http://nl.wikipedia.org/wiki/Algemeene-SS_Vlaanderen

NVDR : Ook hier dezelfde opmerking als hierboven ! Niettegenstaande de tekst integraal van deze bron door ons is over genomen, hebben wij deze zelf her & der van nieuwe extra linken, evenals van foto's voorzien !!

...

...& Wraakakties op verzetslui, wat moeten ons daarbij voorstellen zult u vragen ?!... Laat ons even de site van de Antwerpse begraafplaats Schoonselhof bekijken...

...& we citeren :

August Schollen was SS-Untersturmführer. Op 4 december 1942 liep Schollen aan de Schaarbeekse Poort in Brussel in een hinderlaag en werd door de Gewapende Partizanen gedood. Deze aanslag zou grote gevolgen hebben. Het was het begin van een geweldspiraal van terreur en contraterreur. Overal braken incidenten uit. Zo ook in Antwerpen waar Jef François, de leider van De Vlag, dreigende taal sprak: "uw dood zal honderdvoudig gewroken worden". Drie dagen later werden in "Het Kamp van Breendonk" 10 politieke gevangenen opgehangen, onder wie acht leden van de Gewapende Partizanen.

We kunnen u ook alvast aanraden om op de site van bovenvermeld kamp... zo'n paar getuigenissen van naderbij onder de loep te nemen...

Velen bij het Vlaams Blok noemden onze "vriend"  Jef François dan ook "de commandant"...



Jef François



...

...& Last but not least voor vandaag... ~morgen hoort u hier nog meer over~ ...verwijzen wij u graag eventjes door naar de nieuwe website van de reeds verschillende malen ontbonden VMO ~Vlaamse Militanten Orde~. Hier moet je maar eens wat rondneuzen, bijvoorbeeld eens het uitvoerig het voorwoord met de bij vermelde namen lezen om een aantal zaken op te merken... Vooreerst mochten we merken dat deze site nog steeds ~niettegenstaande deze groepering officieel "ontbonden" is~ erg up to date is... Verder zal je zo ook merken dat er nogal wat Vlaams Belang-volk nogal héél wat lovende woorden schrijven over de toch wel ergste collaborateurs die onze Belgische Vaderlandse Geschiedenis rijk is !! Onze Nederlandse lezertjes kunnen we alvast aanraden om daar eens te gaan lezen bij "Operatie Wolfsangel" waarbij je ook nog naar een zeer leuke video kunt kijken van een Nederlands journaal om Bert Eriksson wonderlijke dingen horen te zegggen over een "groot" Nederlands leider ...Anton Mussert... Dus allen daarheen & kijken...!!

Verder zal 't u waarschijnlijk ook hier opgevallen zijn dat hier namen terug gevonden worden, die voorkwamen in het begin van deze uiteenzetting... Om er maar een paar te noemen : Cyriel Verschaeve... & kijk... ook hier werd een "heimat-actie" rond ondernomen, namelijk... "Operatie Brevier"...

Bij de "Heldenhulde" komen dan weer namen terug als Ward Hermans & August Borms... remember ?!...

Een evenmin te missen onderdeel in jullie verplichte culturele bagage is "Operatie Delta"... Het leest als een komische heimatroman van dubieus allooi maar let op ! Wie waren er aanwezig op de herbegraving van de grote leider Staf De Clercq ?!... Juist !! Alweer "onze" Karel Dillen met nog een hoop "schoon volk"... Enfin gans deze website staat vol van dergelijke verwijzingen naar "de goeie oude tijd" en vooral naar de bindingen met het huidige Vlaams Belang. We vonden deze link trouwens via de site van Sandy Neel een mooie freule die wel wat banden lijkt te onderhouden met nog wat rechtse milieus zoals Voorpost...

Maar wat een geluk voor ons dat die ondertussen allemaal "democratisch" zijn geworden...

...Of niet ?!...

...*GRIJNS*...

Morgen : laten we u wat pittig beeldmateriaal zien van àl deze "democratische" mensen die samen de "democratische" partij Het Vlaams Belang vormen...

Niet aarzelen !!... Maar terugkomen om te kijken !!

...



DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...

Download-URL : Het roemrijke verleden van het Vlaams Belang - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL VI

22-07-2008 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
21-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen."Het toekomstige Vlaanderen voor de 85-jarigen..." : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen – DEEL V

Goed... nu we op visite zijn geweest bij onze Waalse buren zullen we maar eens kennis maken met de Vlaamse hoofdrolspelers in de drang naar onafhankelijkheid. Iedereen meent ze natuurlijk te kennen. Bart De Wever, De Decker en C°, Het Vlaams Belang, het zogenaamde confederale gedeelte van de CD&V... Want hier zijn we er zelf nog niet helemaal uit of ze dat nu wel allemaal zijn... er zouden er immers nog wel eens meer kunnen zijn...

Maar slecht als we zijn, zoeken we niet naar namen maar naar ideeën. Want onafhankelijk Vlaanderen dat klinkt allemaal erg leuk. Een volkslied, een vlag en wat monumenten... maar er moet meer zijn...

We beginnen onze speurtocht bij het VVB... Euh... wie zult u vragen ?!... De VVB is dus de Vlaamse VolksBeweging...

...& Wat vertelt ons deze Vlaamse volksbeweging ?!...

Ach-ach-ach... Vlaamse verdeeldheid alom... maar we vinden hier wel duidelijke verwijzingen naar het franstalige plan Wallonie-Bruxelles ! Alla-alla... en plots valt ons lodderig oogje onderaan op de naam Dirk Laeremans. Omdat ik persoonlijk zo een beetje de familie ken... *GNAGNAGNA* ...springen alle lichten op rood... en wat blijkt ?!... Wel Dirk is natuurlijk de broer van Vlaams Belanger Bart... maar daar is niks op tegen natuurlijk, maar Dirk is eveneens de man achter al de leeuwenvlaggen bij de aankomsten van wielerwedstrijden... o.a. in de Tour de France. Iedereen kent ze wel die dubbele aan een lange stok...

...Maar nog leuker wordt het, wanneer we merken dat Dirk een begenadigd schrijver blijkt te zijn van zéér interessante uiteenzettingen over de hedendaagse problemen... o.a. economie... enzovoort-enzovoort... We zochten het even voor jullie op, want deze man legt haarfijn uit hoe de toekomst er voor de modale Vlaming er het best zou uitzien. ...& Om niet van enige manipulatie of verdraaiing van de feiten te worden beschuldigd... *GRIJNS* ...drukken we hieronder de volledige tekst af zoals Dirk hem heeft geschreven op 15/08/2004. Dus al wel een behoorlijk tijdje geleden maar nog steeds brandend actueel. Deze werd gepubliceerd in het Politiek maandblad Doorbraak...

Euh... we raden u toch maar ~om gezondheidsredenen~ aan om onderstaande tekst hééééél zorgvuldig & zéééér aandachtig te lezen...

Bron : http://www.doorbraak.org/115/315

Vlaams, sociaal en zeker?
15-08-2004 / Dirk Laeremans

Dat de sociale zekerheid een Vlaamse materie moet worden, daar lijkt heel politiek Vlaanderen het nu wel min of meer over eens. Wat er daarná met een eventuele Vlaamse sociale zekerheid moet gebeuren, is een heel ander paar mouwen. Om het onweer tegen te houden dat over Vlaanderen hangt, zullen we drastisch moeten sleutelen aan onze Vlaamse sociale zekerheid. Zélfs als we al onze centen mogen houden.

Laten we beginnen met wat cijfers. De laatste maanden zijn er behoorlijk wat rapporten verschenen die de kat de bel aanbinden. Voka (het vroegere VEV) maakte wat rekensommetjes en modellen. In een pessimistisch scenario waarbij we niet meer banen creëren, verliezen we met z’n allen tegen 2014 zo’n 16% van onze welvaart. Bye bye dertiende maand en vakantiegeld. Gepensioneerden moeten in november en december hun plan maar trekken.

Zelfs in een positief scenario – waarbij we wél efficiënter werken, meer mensen aan de slag krijgen en jobs creëren – zorgt de vergrijzing ervoor dat een werknemer in 2030 nog slechts een kwart naar huis neemt van wat zijn werkgever betaalt.

Ook andere instellingen komen tot gelijkaardige conclusies. De Hoge Raad voor de Werkgelegenheid en de Hoge Raad voor Financiën kwamen eerder dit jaar ook al tot de conclusie dat pensioenen vanaf 2015 alleen betaalbaar zijn als we nú meer mensen aan het werk krijgen.



De problemen op een rijtje

We zetten even de problemen van vandaag en die van morgen op een rijtje.

Hoge lasten op arbeid: Om te berekenen hoelang iemand voor zichzelf werkt en hoelang voor de staat, werd de idee van de “tax liberation day” ingevoerd. Vanaf welke dag werkt de werknemer niet meer voor de staat, maar voor zichzelf? In de VS werk je vanaf begin april voor eigen rekening. In België vanaf begin september. Alleen de Scandinavische landen presteren nog net iets slechter. In het optimistische (sic!) scenario van Voka moet je in 2030 tot in oktober wachten voor je iets begint te verdienen.

Lage werkgelegenheidsgraad: Hoeveel personen tussen 55 en 65 zijn in Vlaanderen nog effectief aan het werk? Niet veel, zo blijkt. België heeft jarenlang de werkloosheidscijfers gedrukt door de mensen op (brug)pensioen te sturen. Amper één op vier 55-plusser heeft nog een job, terwijl dat in Europa bijna 40% is. In de Scandinavische landen heeft men die verhouding ondertussen boven de 60% gekregen.

De vergrijzingsgolf: Net zoals in vele andere Europese landen, kent Vlaanderen een enorme vergrijzing. Vanaf 2010 schiet het aantal gepensioneerden de lucht in. Voor Wallonië is dat probleem een heel klein beetje kleiner. Brussel blijft dankzij zijn sterke vreemdelingenpopulatie een relatief jonge bevolking. Aangezien Wallonië precies in hetzelfde bedje ziek is als Vlaanderen, is de idee dat ‘Wallonië onze pensioenen gaat betalen’ compleet uit de lucht gegrepen.

De vergrijzingsgolf: Net zoals in vele andere Europese landen, kent Vlaanderen een enorme vergrijzing. Vanaf 2010 schiet het aantal gepensioneerden de lucht in. Voor Wallonië is dat probleem een heel klein beetje kleiner. Brussel blijft dankzij zijn sterke vreemdelingenpopulatie een relatief jonge bevolking. Aangezien Wallonië precies in hetzelfde bedje ziek is als Vlaanderen, is de idee dat ‘Wallonië onze pensioenen gaat betalen’ compleet uit de lucht gegrepen.

Daling van industriële productie: Productiebedrijven hebben het lastig in Vlaanderen. Velen wijken uit naar lageloonlanden. Sommigen wijken uit naar China, maar het zullen in de komende paar jaren vooral de nieuwe EU-lidstaten zijn die investeringen aantrekken. Zolang je die leegloop kan compenseren door nieuwe dienstverlenende bedrijven op te richten, is dat geen probleem. Maar het blijkt meer en meer dat Vlaanderen op die trein niet in de eerste wagon zit. De economische groei van België en Vlaanderen is het jongste decennium behoorlijk ónder het Europese gemiddelde gezakt.

Hersenvlucht: Er wordt in de media weinig over geschreven, maar ook vandaag nog is er een netto-emigratie van universitair geschoolde werknemers uit Vlaanderen. Emigratie is er altijd geweest, maar de jongste jaren worden we meer en meer geconfronteerd met het feit dat ook labo’s en onderzoekscentra verhuizen naar het buitenland. Jonge en dynamische internationale werknemers emigreren naar London, New York, Parijs en Frankfurt, niet naar Vlaanderen. De hoge belastingen op topverdieners is daar niet echt vreemd aan.

Pensioenstelsel: In tegenstelling tot bijvoorbeeld Nederland, heeft België met de ingezamelde pensioenbijdragen nooit een pensioenreserve opgebouwd, maar rekent het op de volgende generatie om de pensioenen te bekostigen. Daarbovenop heeft ons land bovendien een schuldenberg opgebouwd die nog altijd ruim boven het Europese gemiddelde ligt en die – in tijden van hoge rente – alle beschikbare budgetruimte opvreet. Met begrotingstrucjes zoals het Belgacom-pensioenfonds, wordt dat probleem nog een beetje aangedikt.

Neem al die factoren samen, en het is niet moeilijk te begrijpen waarom het stelsel dat we vandaag kennen, onhoudbaar is voor de volgende generatie. Zélfs in de veronderstelling dat de sociale zekerheid morgen gesplitst wordt en Vlaanderen zijn geld zelf mag besteden.



Hoe los je het op?

Wie de sociale zekerheid in Vlaanderen wil zeker stellen, zal dus niet zacht mogen zijn. Binnen België is het alvast onmogelijk: er rusten te veel taboes op de transfers die via de sociale zekerheid van noord naar zuid verlopen. Een volledige splitsing is dus alvast een conditio sine qua non voor welk beleid dan ook.

Maar het zal niet genoeg zijn. Verre van. En er zullen keuzes gemaakt moeten worden. We zetten een aantal mogelijkheden op een rijtje.

Langer werken. Dat we langer zullen moeten werken, staat vast. Om onze huidige werkgelegenheidsgraad van 59% op te trekken naar het Europese streefdoel van 70% zullen we veel meer mensen aan het werk moeten houden tot hun 65 en zal het aantal jobs met 300 000 moeten groeien. Dat is trouwens ook de reden waarom het VBO alvast aankondigde het woord “brugpensioen” uit het vocabularium te schrappen. De Scandinavische landen zijn erin geslaagd zijn om bijna 75% van de werknemers tussen 55 en 65 aan het werk te houden en de werkloosheid onder de 5% te houden – ondanks de hoge belastingen.

Meer belastingen. Dat is altijd makkelijk. In het Voka-scenario komt “niets doen” neer op een overheid die in 2030 75% van de lonen opeist in plaats van de 66% van vandaag.

Meer werken. Meer werken is natuurlijk ook een oplossing. Meer werken voor hetzelfde loon verlaagt de loonkost en verhoogt dus de economische activiteit. In Frankrijk staat de 32-urenweek onder enorm hoge druk. In Duitsland stemden de arbeiders van Siemens erin toe om twee uur per week meer te werken – zonder extra loon – in ruil voor de garantie op werk. In 2002 werkte een Belg nog gemiddeld 1560 uren per jaar. In Slovakije zijn er dat 1980.

Keuzes maken. Als er niet genoeg centen zijn om alles te betalen, moeten er keuzes gemaakt worden. Het is niet mogelijk om álles te blijven terugbetalen. Professor Hugo Kesteloot (U.Gent) gooide begin april de knuppel in het hoenderhok door voor te stellen om terugbetaling van ziektekosten voor 85-plussers tot quasi nul te herleiden...

‘Het is beter dat de staat ervoor zorgt dat iedereen 85 kan worden, dan het leven van 85-jarigen nog met een paar jaar te rekken.’

Andere belastingen. Wat belast wordt, verdwijnt. Ons huidige stelsel haalt een enorm grote proportie van zijn inkomsten uit belastingen op arbeid. De loonwig – het verschil tussen wat de werkgever betaalt en wat je uiteindelijk overhoudt – wordt in grote mate daardoor bepaald. Een verplaatsing van belasting op arbeid naar belasting op verbruik (met andere woorden een hogere BTW) zorgt ervoor dat ook buitenlandse goederen hoger belast worden en dat binnenlandse productie goedkoper wordt. Dat is ook de reden waarom werkgeversorganisaties ervoor pleiten om de sociale zekerheid van kinderbijslagen en gezondheidszorg niet langer te financieren via belastingen op arbeid.

Vereenvoudig de administratie. Vereenvoudiging van de administratie is het stokpaardje van Vivant. Vervang alle vervangingsinkomens, pensioenen, kinderbijslagen, studiebeurzen en dergelijke door een gestandaardiseerd basisinkomen en je maakt komaf met een gigantische hoop overtollige administratie. De idee verdient meer aandacht dan ze krijgt.

Privatiseren. In Ierland krijg je als werknemer van de staat slechts een zeer minimale bescherming voor de grote kosten, maar er bestaan massa’s privé-verzekeringen die extra bescherming bieden. Met de hogere netto-inkomsten (een Ierse werknemer neemt voor een zelfde kost van de werkgever bijna het dubbele netto naar huis) is dat best betaalbaar.

Economische groei. Meer groei betekent meer inkomsten voor de staat. Zo simpel ligt dat. Een overheid die investeert in onderwijs en economische infrastructuur en een bedrijfsvriendelijk klimaat schept, genereert economische groei. Zo worden bijvoorbeeld in Denemarken tweemaal meer middelen ingezet om werklozen te begeleiden en op te leiden tot beroepen waar vraag naar is.

Immigratie. Immigratie is een logisch antwoord op het vergrijzingsprobleem. Door het aantrekken van buitenlandse werkkrachten verhoog je het aantal actieven zonder te moeten wachten op de eigen bevolking en zonder (te veel) te moeten investeren in opleiding. Zoals we in een vorig nummer van Doorbraak uitlegden is dat alleen efficiënt als je je beperkt tot de hoger opgeleiden en dan nog liefst voor tijdelijke contracten en knelpuntberoepen.

Tegen elke suggestie hierboven kan je morele, technische, politieke en praktische bezwaren inroepen. Is het moreel aanvaardbaar dat rijke mensen betere gezondheidszorg of betere scholen kunnen bekostigen? Dat mensen tot in september voor de staat moeten werken? Dat je de volgende generatie opzadelt met een schuldenberg en een lege pensioenkas?



Waar kiest Vlaanderen voor?

Er is in Vlaanderen een opvallend grote consensus over de grond van de zaak. De Vlaming is en blijft bereid om een groot deel van zijn inkomen af te staan in ruil voor een uitgebreide sociale bescherming. Geen enkele politieke partij pleit voor een afbouw van de sociale uitgaven in ruil voor belastingverlaging. De antibelastingenpartij RAD heeft eind jaren 1970 nooit echt voet aan de grond gekregen, Vivant haalt geen enkele zetel en de liberale partij in Vlaanderen zit op een lijn waar vele socialistische partijen in Europa natte dromen van zouden krijgen.

Vlaanderen kiest daarbij voor een sociale zekerheid op drie krachtlijnen: een verdere uitbreiding (alles moet gratis), onder Vlaams beheer (gelukkig maar) en gefinancierd door algemene belastingen (en dus niet door belastingen op werk).

De zorgverzekering, die twee jaar geleden – quasi unaniem – door het Vlaams Parlement werd goedgekeurd, zit mooi op die lijn. In het Vlaamse regeerakkoord zet men nu ook geld opzij om het basisonderwijs volledig gratis te maken. En volgt de idee van het gratis openbaar vervoer eigenlijk ook niet precies hetzelfde spoor?

Het één of het ander?

Vlaanderen heeft morgen de financiële middelen niet meer om dat allemaal te blijven betalen. Elke uitbreiding vergroot het probleem. Vlaanderen zal dus moeten kiezen. Zelfs zonder transfers naar Wallonië zal het aartsmoeilijk worden om het huidige stelsel min of meer recht te houden, laat staan om nieuwe initiatieven in de toekomst te bekostigen.

De liberale “Generatie 2016” van Bart Somers pleitte een aantal maanden geleden voor een Vikingmodel, met een uitgebreide sociale bescherming. Tegelijkertijd pleitte de groep ook voor een verlaging van de belastingen tot maximaal 30%. Dromen mag, naïef zijn ook. Een goed bestuurder koopt best een rekenmachientje.

Ik hoop voor mijn dochtertje van twee dat er in Vlaanderen op tijd nagedacht wordt over welke sociale zekerheid we willen en hoeveel we daarvoor willen betalen. Zonder opnieuw de factuur op de volgende generatie door te schuiven.



* Bronnen

Het rapport van de Hoge Raad voor de Werkgelegenheid: http://meta.fgov.be/pdf/pd/ Het jaarverslag 2004 van de Hoge Raad van Financiën: http://www.docufin.be/websedsdd/intersalgnl Het jaarverslag 2004 van de Studiecommissie voor de Vergrijzing: http://www.docufin.be/websedsdd/intersalgnl Voka: leidraad voor een Vlaanderen met meer economische toekomst http://www.voka.be

(NVDR : ...voor àlle duidelijkheid, de linken werden dus exact overgenomen zoals ze vermeld staan... & enkel de laatste link is werkzaam & die brengt u op de startpagina van VOKA)

...

...Ahum... *KUCH-HOEST* ...we hebben ons er toe beperkt om wat lijntjes in rode vetjes te plaatsen... commentaren zijn overbodig vermoeden we... Diegenen die in een dergelijk onafhankelijk Vlaanderen wensen te wonen doen er goed aan om ons dit onmiddellijk en wèl dringend te melden, want als ze te talrijk zijn maken we wel verhuisplannen...

We doen morgen natuurlijk weer verder met ander leuke nieuwsjes & wetenswaardigheden over Vlaanderen...

...



DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...

Download-URL : Het toekomstige Vlaanderen voor de 85-jarigen - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen – DEEL V

21-07-2008 om 00:12 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (5 Stemmen)
20-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen."Le Front Rouge & Syndicaliste" : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen – DEEL IV

Dus gisteren hebben jullie de grote theorieën van o.a. Monsieur Maingain mogen vernemen. Maingain is niet meteen een Waalse linkse rakker te noemen. We speuren dus eventjes in de linkese kringen naar enig onafhankelijkheidstreven. Normaal gezien zitten we aan de linkerkant bij de internationalisten wat het tegendeel zou moeten zijn van de nationalisten. Laten we nu meteen een kijkje nemen …

Helemaal aan het begin van dit reeksje hebben we reeds verwezen naar de "Metallos Wallonie-Bruxelles" of de MWB. Wat rondneuzen in deze rooie middens brengt ons bij het IHOES of het "Institut d'Histoire Economique, Ouvrière et Sociale"...

Dit instituut heeft in 2006 een studie laten verrichten over de activiteiten van de Luikse metaalarbeiders onder de titel Rouge Métal & Hier worden ondermeer de redenen aangehaald voor de scheiding binnen het ABVV tussen de Waalse en de Vlaamse metaalvakbond. We zijn hier ver van het VMO-lidmaatschap van Herwig Jorissen … zo lezen we...

Bron : http://www.ihoes.be/PDF/Apport_Rouge_Metal.pdf

La scission de la Centrale des métallurgistes de Belgique

Le 21 avril 2006, le congrès extraordinaire de la Centrale des métallurgistes de Belgique (CMB) accepte, avec 85,8 % de votes favorables, le principe de scinder l’instance en deux ailes autonomes chapeautées par une coupole fédérale. Cette scission de la CMB était demandée par le président des métallurgistes liégeois, Francis Gomez, depuis plusieurs années. Déjà en 2004, il affirmait que la régionalisation des compétences (emploi, matières économiques, formation, etc.) imposait une réorganisation du contre pouvoir syndical2. Le 24 novembre, s’est tenu le premier congrès d’orientation politique et idéologique des Métallurgistes Wallonie-Bruxelles. Lors de celui-ci, Jean-Marie Musette, premier secrétaire des métallurgistes de la Fédération de Liège-Luxembourg, insiste sur le fait que : « La Belgique est fédérale, les compétences des Régions sont de plus en plus grandes. C’est une évolution inscrite dans le long terme. C’est le mûrissement d’un processus démocratique enclenché dans les années soixante, et ré-approuvé depuis chaque scrutin. C’est un chemin que nous, FGTB, avons indiqué »3.

La personne qui trace ce chemin, c’est André Renard. Comme José Verdin le met en exergue dans Rouge Métal, il s’est battu pour instaurer le fédéralisme. Le leader syndical a la conviction que ce mode de fonctionnement est le seul qui puisse assurer le redéploiement économique de la Wallonie ce qui, pour lui, n’est pas possible avec le système unitaire belge. Cette critique est une contestation évidente des hommes politiques flamands qui, selon Renard, ne veulent pas de ce redéploiement. À travers, notamment, l’organe de presse du Mouvement populaire wallon (MPW) Combat, il « martèle dans ses colonnes les analyses et les enquêtes sur le bien fondé du fédéralisme et la justesse de la cause des travailleurs à défendre cette stratégie »4. Les métallurgistes de Liège occupent une place prépondérante au sein du MPW. Ainsi, Robert Lambion, président des métallurgistes (ainsi que de l’ensemble de la FGTB liégeoise) occupe le poste de vice-président tandis que, plus tard, le secrétaire de la FGTB liégeoise, Jacques Yerna, joue un rôle important au sein du mouvement5. Tout comme dans les années 60, les métallurgistes avancent la fédéralisation des compétences pour remédier à la situation économique. Dans cette optique, la scission de la CMB s’inscrit dans le processus amorcé par André Renard.

Francis Gomez use d’un autre argument pour justifier cette fédéralisation : le poids de la CSC au niveau du fédéral qui « ne cesse d’imposer (ou tenter de le faire) un type de syndicalisme qui n’est pas le nôtre »6. Dans Rouge Métal, il est effectivement démontré que ces deux organisations syndicales mènent leur lutte de manière différente (l’affaire des sept de Cockerill, Cuivre et Zinc, etc.).

...

De uitleg van deze omvanrijke studie (225 blz) is dus al duidelijk. Als het van de Luikse en de Waalse metallos afhangt is het gedaan met het federal ABVV…Blijkbaar denk Jorissen daar net het zelfde over. Hier wijzen we toch op het feit dat de Luikse metaalarbeiders een zeer beslissende stem hebben binnen het FGTB-gewest Liège-Huy-Waremme. Het grootste FGTB-gewest met 165.000 aangesloten leden (wat daar toch de helft van de bevolking betekent). Vlaanderen beseft waarschijnlijk niet goed de impact die zulke organisaties hebben. Zowel binnen de totale ABVV-vakbondstructuur als binnen het volledige Waalse Gewest, laat staan de PS. Als jullie weten dat Eliootje hier niet de meest geliefde figuur is dan is het gewoon afwachten hoe lang hij nog PS-voorzitter zal kunnen blijven…Sinds een paar dagen is trouwens de Waalse FGTB-voorzitter ene Thierry Bodson iemand die afkomstig is uit Liège-Huy-Waremme. Het wordt in elk geval uitkijken naar de eerstvolgende gewestelijke ABVV-congressen om te zien of de eenheid nog zal gehandhaafd blijven. In het linkse Waalse kamp merkt men immers een herboren vorm van Renardisme dat zeer snel zou kunnen aansluiting vinden bij het streven naar een onafhankelijk Wallonie-Bruxelles…

Je moet maar kijken naar de mobilisatiekracht van een gewest als Liège-Huy-Waremme tijdens de recente betogingen tegen de dalende koopkracht en dat vergelijken met de grootste Vlaamse stad Antwerpen en dat op de zelfde werkdag 9 juni laatstleden : 15.000 in Luik en slechts 6000 in Antwerpen....

Voor onze jongere lezers en voor de "Ollanders" is er hieronder een biografie van André Renard de historische stakingsleider van 1960-1961. In het Nederlands vonden we helaas onvoldoende informatie en dus zetten we het maar in het frans...

...

Bron :
http://www.wallonie-en-ligne.net/1995_Cent_Wallons/Renard_Andre.htm

André Renard

Syndicaliste
Valenciennes (France) 21.05.1911 - Liège 20.07.1962

Ce texte est extrait de l'ouvrage Cent Wallons du siècle - Institut Jules Destrée, Charleroi, 1995 Index


À l’issue de son service militaire, André Renard entre comme ouvrier traceur chez Cockerill puis devient contremaître à l’atelier de réparations de l’Espérance Longdoz (1932). Fondateur de premiers noyaux syndicaux dans une entreprise connue pour son anti-syndicalisme, Renard est renvoyé et reste sans travail pendant plusieurs mois. Engagé en avril 1936 comme conducteur de travaux aux Pieux Franki, il participe aux grèves en faveur des congés payés et de la semaine des 40 heures. Il est à nouveau renvoyé avant d’être réembauché quelque temps plus tard. Membre des Jeunes Gardes socialistes, membre du comité exécutif de la Fédération syndicale des Métallurgistes de Liège, Renard publie quelques articles dans le Cri des jeunes. Son militantisme n’échappe pas à l’attention d’Isi Delvigne qui le charge, en 1936-1937, de rassembler la documentation relative à la vie économique et sociale de la Belgique. Militant antifasciste, il se rend plusieurs fois en Espagne, en tant que membre de délégations syndicales internationales (fin 1937). C’est à ce moment que se façonne la carrière du futur leader syndical. Responsable du service d’études et de documentation de la Fédération des métallurgistes de Liège (novembre 1937), il fait ensuite partie de son comité exécutif.


Mobilisé fin 1939, le soldat des premiers lanciers de Spa est arrêté et emprisonné en Allemagne, comme des milliers de jeunes Wallons de sa génération. Porteur du matricule 50.523, il est retenu au stalag XI A-137, jusqu’au 28 mai 1942 ; malade, André Renard est en effet libéré et rapatrié. Dès son retour, il s’engage dans la Résistance. Pour lutter contre les déportations, André Renard crée le Corps franc armé K.J.3 dont il assure le commandement. Encourageant une forme de résistance civile qui consiste à freiner la production et à saboter l’outil, actif dans la presse clandestine, il apporte une aide toute particulière à 1.500 réfractaires sérésiens au travail obligatoire, surtout à partir de l’automne 1943, dans le cadre du Service Socrate. Durant l’été 1942, André Renard a renoué un contact avec Raymond Latin. S’appuyant sur une base ouvrière de plus en plus large, A. Renard et R. Latin réunissent les anciens délégués de la Fédération et, à partir d’octobre, assurent la rédaction du Métallurgiste, bulletin d’information stencilé, qui coordonne l’action des délégués répartis dans les entreprises du bassin industriel liégeois. Proche des travailleurs et de leurs revendications, le nouveau syndicat clandestin joue un rôle important lors des grèves contre les déportations, dont la plus importante, celle du 24 février 1943, rassemble 60.000 personnes. À la même époque, un manifeste rédigé par un groupe de syndicalistes wallons – où figurait vraisemblablement André Renard – plaide en faveur d’un regroupement wallon de toutes les forces syndicales qui, avant le 10 mai 1940, étaient structurées sur le plan national belge.

Suite à des contacts avec Robert Lambion, président de Comités de Lutte syndicale, l’Intersyndicale des CLS de Liège et l’ancienne Fédération des Métallurgistes de Liège aboutissent à un accord (juin 1943) : la fusion de la fédération socialiste et des CLS. Vers la fin de l’occupation, la Fédération des Métallurgistes se sépare totalement de la CGTB et forme le Mouvement métallurgique unifié (MMU) qui devient par la suite le Mouvement syndical unifié (MSU), organisation totalement autonome. En septembre 1944, tant la CGTB que la CSC, tout en reconnaissant les organisations syndicales nées pendant la guerre, tentent d’en attirer les membres. Lors de la Première Conférence du Travail (16 septembre 1944), seules la CGTB et la CSC sont présentes. À la suite d’une action de grève spectaculaire (du 16 au 24 septembre), le MSU parvient à se faire reconnaître en tant qu’organisation syndicale ; apprécié notamment dans les milieux udébistes, André Renard sort grandi de ces différentes épreuves de force ; il peut compter sur l’appui de 80 à 90% des ouvriers métallurgistes liégeois. Ayant réussi à créer une unité syndicale dans la région liégeoise, André Renard s’attèle alors à la création d’un syndicat unique à plus large échelle. Les négociations sont rudes ; finalement, la SGUSP, la CGTB, les CLS et le MSU acceptent de se dissoudre au profit de la seule FGTB (congrès de fusion, 28 et 29 avril 1945). La presque totalité des principes de la Déclaration du MSU se retrouve dans le programme de la FGTB. La CSC, qui avait participé à une première réunion de contact, décide pour sa part de conserver ses prérogatives. Jusqu’au début des années soixante, A. Renard tentera de convaincre ses dirigeants de se rallier à un programme commun. En vain.

Président de la Fédération des Syndicats de la région de Liège (1944), A. Renard devient secrétaire national de la Fédération des Métallurgistes (1945) et secrétaire national de la FGTB (1946-1948). Il démissionne de cette dernière fonction lors du congrès de février 1948 pour protester contre le non-respect de l’indépendance syndicale. Dans un Manifeste signé, quelques jours plus tard, par plusieurs syndicalistes de l’ancien MSU, Renard réclame à la fois un plus grand respect de l’indépendance et de l’unité du mouvement syndical, ainsi qu’une représentation plus équitable des tendances et des régions.

Dès 1945, André Renard a clairement exprimé quelle était sa position dans la Question royale. Politiquement et patriotiquement, Léopold III est condamné ; socialement, il est sans intérêt. Cependant, il supporte mal que cette affaire coûte des millions à la classe ouvrière mais surtout qu’elle la détourne des vrais problèmes sociaux. Le retour ou non de Léopold III ne doit pas permettre au patronat d’éviter de tenir promesse. En 1950, les événements se précipitent. La différence de sensibilité entre la Flandre et la Wallonie au moment de la consultation populaire du 12 mars 1950 renforce l’impression déjà ressentie par André Renard au sein de la FGTB nationale : les travailleurs wallons ne sont pas représentés équitablement. Il n’y a pour nous qu’un chiffre qui compte, c’est le chiffre de la Wallonie, déclare André Renard qui affirme que c’est la première fois qu’un militant syndical parle en tant que Wallon (22 mars). Au Congrès national wallon de Charleroi, le 26 mars 1950, il apporte le soutien de 85.000 travailleurs manuels et intellectuels de la FGTB de Liège au mouvement de libération de la Wallonie : Fédéralisme ! Oui, mais avec la place qui revient à la classe ouvrière. Nous voulons la libération de la Wallonie, mais nous voulons aussi notre libération en tant que classe sociale. Lorsque Léopold III rentre à Laeken le 22 juillet 1950, A. Renard contribue au mot d’ordre de grève générale et prône « l’abandon de l’outil ». Tout le bassin industriel est paralysé. Le climat est insurrectionnel. Fin juillet, il apporte son soutien à la formation d’un gouvernement wallon provisoire qui aurait été chargé de convoquer les États généraux de Wallonie. Après les événements de Grâce-Berleur, la Question royale trouve sa solution, la question wallonne reste en suspens.

Redevenu secrétaire national de la FGTB (1949-1953), A. Renard brigue la succession de Paul Finet au secrétariat général de la FGTB. Face à lui, Louis Major ; c’est le candidat flamand qui est élu, avec trois voix de plus que le candidat wallon qui accepte de devenir secrétaire général adjoint. Dans les faits, le secrétaire général exercera, notamment, la responsabilité des régionales flamandes alors que le secrétaire général adjoint aura compétence sur les régionales wallonnes, tous les deux exerçant de concert leur pouvoir sur Bruxelles.

Les années cinquante sont en effet surtout marquées par la volonté d’André Renard d’élaborer une nouvelle action syndicale ; pour ce faire, il met sur pied une commission d’études qui, de 1951 à 1954, rassemble des personnalités de premier plan. En 1954, un congrès extraordinaire de la FGTB adopte les propositions qui concernent la nationalisation de l’énergie, le contrôle des banques, la coordination des investissements, l’assainissement des secteurs déficients de l’économie, la répartition équitable du revenu du travail... Deux ans plus tard, commence la bataille pour les réformes de structure : Holdings et démocratie économique (1956) donne le ton. Renard fait le procès du régime, met en cause les groupes financiers, leur carence en matière d’investissements, d’expansion et de modernisation technologique ainsi que leur état d’impréparation quant à l’intégration de l’économie belge dans le Marché commun alors naissant. Adopté à l’unanimité par les deux congrès de la FGTB, ce programme divisera, dans les faits, syndicalistes wallons et syndicalistes flamands.

Même s’ils ne partagent pas le même point de vue sur toutes les questions, André Renard et Louis Major s’estiment et se respectent. Ensemble, dans les années cinquante, ils se sont notamment lancés dans le combat en faveur de l’Europe et, en compagnie de Georges Debunne, ils ont fait partie du Comité d’Action pour les États-Unis d’Europe mis sur pied par Jean Monnet. Ils se sont cependant heurtés à un manque de volonté d’aboutir de la part des décideurs politiques et ont reporté leurs efforts dans leur région respective.

Depuis 1951, André Renard dirige notamment le journal La Wallonie et succède officiellement à Isi Delvigne à partir de 1952. Parallèlement, via son bras droit, André Genot, qui est notamment le rapporteur économique du congrès des socialistes wallons (Namur, 6 et 7 juin 1959), André Renard enregistre avec satisfaction l’adoption par le Parti socialiste belge non seulement du programme économique des réformes de structure du syndicat mais aussi l’idée d’une fédéralisation des structures du Parti.

Acteur et animateur majeur de la Grève contre la Loi unique, André Renard en assure le succès au travers le Comité de Coordination des régionales wallonnes de la FGTB. Répétant qu’il est indispensable de recourir au fédéralisme pour réformer les structures de l’État belge, André Renard prône son application dans les structures syndicales. Le 23 janvier, la grève est suspendue mais André Renard entend continuer la lutte. Fin février, est lancé le Mouvement populaire wallon qui se fixe deux objectifs : réformes de structure et fédéralisme. Dans le même temps, A. Renard adresse une lettre de démission au bureau national de la FGTB (23 février). Il y invoque une incompatibilité totale entre les positions qu’il défend et la fonction qu’il est appelé à remplir. Démissionnant par conséquent aussi de ses mandats au Conseil économique et social européen, au Conseil central de l’économie, au Comité de contrôle de l’électricité, au Conseil d’administration de l’OBAP, au Comité national d’expansion économique, au Conseil supérieur de l’enseignement technique et au Comité national de la recherche scientifique, il confirme dans un article à Combat intitulé J’ai démissionné que les structures unitaires tant étatiques que syndicales sont l’obstacle et au socialisme et à l’expansion économique, les deux étant plus que jamais condition l’un de l’autre. Je veux être libre (...) pour militer (...) pour une Wallonie démocratique et prospère. (...) Seul le fédéralisme peut créer les conditions favorables aux réformes de structure économique qui créeront elles-mêmes les conditions de l’expansion économique dans le progrès social.

La vie d’André Renard au cours des années 1961 et 1962 va alors se confondre avec celle du Mouvement populaire wallon, présenté officiellement après les élections législatives de mars 1961. Directeur du journal La Wallonie et de Combat, président d’un mouvement wallon dont la doctrine est hardiment charpentée, André Renard n’en reste pas moins un leader de groupe de pression fragile. N’exerçant plus de responsabilités dans les instances supérieures de son syndicat, il ne peut compter que sur l’appui des militants pour introduire les réformes auxquelles ses camarades flamands s’opposent. Meetings, cortèges et congrès popularisent les thèses du Mouvement populaire wallon. Cependant, l’état de santé d’André Renard inspire les plus vives inquiétudes. Hospitalisé le 7 juillet, il devait décéder quelques jours plus tard. Ses funérailles rassemblent des milliers de personnes. Les discours rendent hommage au résistant, au syndicaliste, au Wallon, au militant. Ses compagnons de lutte ne manqueront pas de rappeler son action à l’occasion d’anniversaires et une fondation verra le jour au sein de la régionale Liège-Huy-Waremme de la FGTB.

Paul Delforge

Pour une biographie plus complète, on se reportera à la notice qui lui est consacrée dans l’Encyclopédie du Mouvement wallon, sous la direction scientifique de Paul Delforge, Philippe Destatte et Micheline Libon, Charleroi, 2001, tome 3, p. 1380-1387.

...

Voilà, mits een paar franse lessen kunnen jullie mee over de communautaire haag kijken in plaats van steeds het zelfde vlaamse klokkengebeier te moeten aanhoren. Maar, we moeten wel vaststellen dat het traditionele beeld dat de meeste Vlamingen over de Walen koesteren, namelijk dat ze zéér gehecht zijn aan het begrip België wel eens niet meer helemaal... om niet te zeggen, alles behalve correct zou kunnen zijn. De toekomst zal het echter zeer snel uitwijzen...

...& MORGEN : ...gaan we bij onze Vlaamse hopmannen te rade !!



DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...

Download-URL : Le Front Rouge & Syndicaliste - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen – DEEL IV

20-07-2008 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
19-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen."Cou-Cou Les Flamand(e)s !!" : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen – DEEL III

We waren gisteren ergens gekomen rond de uitbreiding van het Brussels grondgebied met een paar omliggende gemeenten. Waarbij de Walen zich vervolgens baseren op het Europees minderheden verdrag om het recht op te eisen om in ~gans~ Vlaanderen franstalige scholen op te richten …We raden al onze lezertjes toch nog eens aan om vlug terug te keren naar onze vorige kleine en bescheiden bijdrage om eens de namen van de deelnemers aan dit debat te willen nakijken. Moesten jullie soms denken dat we tijdens de opening van het nieuwe mosselseizoen wat pips zijn geworden van ons witte wijntje en ons van site hebben vergist…

Nu eens verder kijken of we ons het nieuwe territorium van deze bonte club beter kunnen inbeelden.... We begeven ons dus in het hol van de haan, want het hol van het andere beest lijkt ons eerder ongepast …in de krant Le Soir van 23/2/2008 vinden we naast een artistieke foto van Monsieur Maingain een eerste spoor … even recapituleren Monsieur Maingain heeft dus deze uitspraken gedaan ongeveer één maand na de uitleg van Professor Uyttendaele (29 januari 2008)

Het is van de hand van de lievelingsjournalist van Bart De Wever en we lezen samen met jullie :

Bron = Le Soir :
http://www.lesoir.be/actualite/belgique/politique-maingain-lance-le-2008-02-22-579579.shtml

POLITIQUE / Maingain lance le débat dans son parti

Le FDF rêve d'un Etat Wallonie-Bruxelles

PIERRE BOUILLON - samedi 23 février 2008, 09:33

LE FDF réfléchit à l'avenir du pays. Le plan : un Etat fédéral couvrant deux états fédérés, un flamand, un francophone.

L'édito de Luc Delfosse : "Bienvenue aux États-unis de Belgique"



Dimanche, réuni en congrès, le FDF ouvrira le débat sur le sort du pays et ses diverses entités. Comme Olivier Maingain l'indiquait vendredi matin en radio, et comme l'énonce l'invitation au congrès, le parti bruxellois va plancher sur une nouvelle architecture institutionnelle. Le schéma suggéré n'est pas neuf – Maingain l'a déjà évoqué à plusieurs reprises, en janvier dernier notamment. Que propose le FDF ? De créer un Etat Wallonie-Bruxelles, au sein de l'Etat Belgique.

Décortiquons : la structure serait fondée sur deux Etat fédérés – la Flandre d'une part, l'Etat Wallonie-Bruxelles d'autre part. Ces deux états auraient pour toiture l'Etat fédéral. Comme Maingain nous le précise, l'Etat Wallonie-Bruxelles serait lui-même une structure faîtière. Elle couvrirait les actuelles Région wallonne et Région bruxelloise. Eliminées : la Communauté flamande et la Communauté française – celle-ci passant le relais à ce fameux Etat Wallonie-Bruxelles.

« Etat » : un mot choisi au hasard ? Par provocation ? Maingain nous explique : « Dans certains états, les entités fédérées s'appellent états. Si j'utilise ce mot – notez que nous utilisons aussi celui de “fédération Wallonie-Bruxelles” –, c'est pour signaler à la Flandre que son souhait d'indépendance aura pour prix la perte de toute influence flamande sur Bruxelles. C'est un curseur. Plus la Flandre veut avancer dans son autonomie, plus elle perdra son influence sur Bruxelles, dont le sort ne dépendra plus que des Bruxellois et des Wallons. Le scénario proposé, c'est quoi ? La reconnaissance d'un fait régional flamand et la reconnaissance d'un fait régional Bruxelles-Wallonie. Le tout sous la charpente d'un Etat fédéral Belgique. » Et les Flamands de Bruxelles ? « On ne changerait rien à leurs droits, aujourd'hui reconnus dans les structures de la Région bruxelloise. »

Dans l'esprit de Maingain, le scénario suppose un rattachement territorial entre la Wallonie et cette Région bruxelloise aujourd'hui enclavée en Flandre.

Là où certains se bornent à plaider la « francisation » de Rhode-Saint-Genèse (cette commune flamande relie Bruxelles à la Wallonie), le président du FDF re-réclame un Bruxelles élargi à 31 communes. Soit : les 19 communes bruxelloises existantes, les 6 communes flamandes à facilités (Drogenbos, Linkebeek, Rhode, Crainhem, Wezembeek, Wemmel), cinq autres communes flamandes (Beersel, Dilbeek, Grimbergen, Leeuw-Saint-Pierre, Zaventem) et Waterloo. Ce rêve d'un « Bruxelles 31 communes » (évidemment imbuvable pour la Flandre) est fondé sur une étude de l'UCL démontrant que l'« espace bruxellois » (économique, social) est plus large que son périmètre politique.

« Nous lançons dimanche une réflexion qui va durer quelques mois, dit Maingain. Une réflexion que nous ouvrirons à des acteurs de la société civile. »

Notons que Pierre-Yves Jeholet a souligné vendredi que le plan FDF collait à ce que préconise le Mouvement réformateur. Le porte-parole du MR rappelle que l'élargissement de Bruxelles sera au menu des discussions institutionnelles.

...

Volgens ons heeft onze goeie vriend hier wel nog vlug een paar randgemeenten meer ″geannexeerd″ dan onze professor. We vinden hier Dilbeek bijvoorbeeld en niet te vergeten Zaventem wat dan waarschijnlijk Brussel Luchthaven betekent (dat nu al een apart statuut heeft). Kortom Vlaams Brabant wordt zowat geamputeerd van zijn voornaamste industriepolen…. Om het historisch slagveld van 1815 als Brusselse attractie uit te kunnen bouwen (en loerend op de gemeentebelastingen van deze residentiële gemeente…) wordt maar meteen Waterloo mee aangehecht bij Bruxelles.

De keizer zal blij zijn…

Voor onze lezertjes die tuk zijn op een boeiende franstalige speech verwijzen we hier naar de toespraak van Monsieur Maingain tijdens het FDF-congres "Fédérer la Wallonie et Bruxelles : préparer l’Etat Wallonie-Bruxelles" van 24/2/2008. Het valt ons op dat hij hier de nieuwe staat Wallonie-Bruxelles nog netjes inkapselt binnen de Belgische staat…terwijl hij toch mooi citeert uit het werk van de Waalse grondwetspecialisten zoals professor Uyttendaele van de maand tevoren…



We vinden op deze leuke site eveneens een oproep voor "de eenheid tussen de franstalige Brusselaars en de Walen", vanwege Mevrouw Spaak en Serge Moureaux. Allebei niet van de minsten binnen het Franstalige politieke landschap...

Mààààrrr... Goedhartig als we van inborst zijn, drukken we het ganse Waalse Manifest maar gemakshalve hieronder héééé-le-mààààl ~integraal~ voor jullie af... & zelfs in een extra groot lettertype voor al onze bijziende ″Vlaeminghen″... We vinden trouwens dat àl onze Vlaamse nationalisten dit maar meteen boven hun bedjes moeten hangen en hun vergeelde trouwfoto maar meteen moeten laten recycleren !!

Dus... Neus snuiten !! ...Diep adem halen en lezen !


Le manifeste part du constat que la Flandre entend mettre en cause le compromis fédéral belge, en se dirigeant soit vers le séparatisme, soit vers un confédéralisrne ouvert ou larvé, construit dans le souci exclusif de l’intérêt de la Flandre qui entend conserver les avantages de la situation actuelle tout en gommant les inconvénients de celle-ci.

Les auteurs du manifeste soulignent que le nord du pays tire un énorme profit de l’Etat fédéral belge, qui assure sa visibilité économique et commerciale et compense ses graves déficits en matière d’emploi et de produit intérieur brut en utilisant les richesses produites par les francophones, à la faveur notamment d’une surexploitation du bilinguisme imposé, tant dans l’Etat fédéral qu’à Bruxelles.

Ils montrent que la Wallonie et Bruxelles, ensemble, représentent un potentiel économique et d’emploi supérieur à celui de la Flandre, dont les faiblesses - économie dont le déclin est inéluctable, insuffisance de création d’emplois, vieillissement de la population, faiblesse du produit intérieur brut par habitant (inférieur à celui des francophones unis) - rendraient son autonomie périlleuse si elle ne pouvait plus profiter des ressources en emploi, en impôt des personnes physiques, en cotisations sociales que lui procure le système fédéral actuel.

Ils préconisent donc une union sans faille de la Wallonie et de Bruxelles et, dans la perspective d’une pression insupportable de la Flandre vers le séparatisme ou le confédéralisme (solution la plus mauvaise à leurs yeux pour les francophones) la mise sur pied d’une fédération francophone de Belgique, respectueuse de l’autonomie de ses régions constitutives mais unies dans la gestion des matières fédérales et la maîtrise de tous les paramètres politiques, économiques, sociaux ou linguistiques dans le respect de la volonté des habitants (referendum d’autodétermination) et la libre disposition des richesses produites (perceptions de l’impôt des personnes physiques et des cotisations sociales au lieu de travail).

Les auteurs veulent montrer que les Wallons et les Bruxellois, pour autant qu’ils soient unis et fermes ; n’ont rien à craindre d’un chantage de la Flandre au séparatisme car, dans ce cas de figure, c’est cette dernière qui serait perdante et non l’inverse.

Si vous adhérez au Manifeste, il suffit de le signer sur ce site en laissant vos coordonnées.

...

Wij onthouden ons van elke commentaar... *GRIJNS*

We vonden eveneens 13 goeie redenen voor de eenheid tussen Wallonië en Brussel wat eveneens boeiende lectuur oplevert… Maar die moet u op straffe van een Bedevaart op uw knieën naar Lourdes wel zelf zoeken...

...En... *PLOP* ...een eerste kaart van de nieuwe federatie duikt op..


Maar voor de twijfelaars onder jullie die denken dat we dit zelf allemaal uitvinden... er is nog duidelijker materiaal

UNE NOUVELLE STRUCTURE DU PAYS

présentée au congrès du FDF le 24 février 2009

Le scénario s’inscrit dans le cadre belge et maintient l’existence d’un Etat fédéral. Mais il retouche les étages inférieurs de l’édifice.


On supprimerait les Communautés flamande et française. On supprimerait les provinces. On conserverait les Régions flamande, bruxelloise et wallonne. La première s’appellerait Etat flamand. Les deux autres seraient chapeautées par une nouvelle structure appelée Etat Wallonie-Bruxelles, exerçant grosso modo les compétences exercées par la Communauté française.

Pourquoi tout chambouler ? S’il se définit a priori comme attaché au statu quo institutionnel, le FDF note que la Flandre se pose de plus en plus gaillardement en Etat. Et Olivier Maingain voit dans la structure qu’il propose une formule à même de « fortifier » la solidarité Bruxelles-Wallonie. Aussi, à deux, Bruxelles et Wallonie afficheraient un tonus économique comparable à celui de la Flandre. Avec son projet, le FDF voit un moyen d’éviter l’enclavement en Flandre de Bruxelles – étant dit que le scénario suppose un « raccord » territorial entre la capitale et le sud via l’annexion à Bruxelles de 12 communes (dont la wallonne Waterloo).

Dans le scénario proposé, Bruxelles ne dépend plus que des Bruxellois. L’institution communautaire s’effaçant, la Flandre serait privée de toute possibilité d’influence directe sur le sol bruxellois. De quoi désamorcer ce que Didier Gosuin appelle le « confédéralisme à la flamande » et éviter le traitement différencié entre les francophones de Bruxelles et ces Flamands de la capitale bénéficiant de l’appui financier de la Flandre, au risque de créer un « régime d’Apartheid » – Gosuin cite l’exemple de l’abonnement à la Stib (200 € pour l’écolier francophone, 40 € pour le flamand) ou ces aides sociales dont ne profitent pas les francophones de Bruxelles.

A ceux qui souhaitent que Bruxelles et Wallonie aient destin séparé – plaidoyer assis sur l’idée de deux identités culturelles différentes – Maingain répond : « Le régionalisme culturel est une insulte à l’intelligence. »

Maingain souhaite livrer son plan à une consultation populaire après l'élection régionale de 2009. Et à ceux qui le traiteraient de pyromane, il anticipe et envoie : « Ceux qui croient que l’on gagnera la course de vitesse contre le séparatisme en allant de réformette en réformette institutionnelle, ne feront que l’accélérer...

...En dit fraaie werkstuk eindigt met :

Nous avons moins à reprocher aux partis flamands de savoir ce qu’ils veulent pour la Flandre que de déplorer la peur de certains francophones d’assumer l’avenir de la Wallonie et de Bruxelles. »

[ adapté d'un texte de Pierre Bouillon, publié dans Le Soir du 25 janvier 2008 ]

Wreed schoon gezegd allemaal... Zeg nu zelf !!

Cou-Cou Les Flamand(e)s !!

...& MORGEN : ...speuren we natuurlijk verder !!



DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...

Download-URL : Cou-Cou Les Flamand(e)s !! - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen – DEEL III

19-07-2008 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
18-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen."il pue du cul" : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen – DEEL II

De Belgische scheiding vertoont veel overeenkomsten met een typische vechtscheiding. Het doet ons ook denken aan een tweetalig koppel waarvan de echtgenoot voor de rechter zegt : “Meneer de juge, ik wil scheiden want mijn vrouw wil met mij niet meer naar bed” ...waarop de vrouw meteen antwoordt : “c’est normal, Monsieur le juge, il pue du cul”

Dus geen enkele normale communicatie meer mogelijk en bovendien ligt alle schuld steeds bij de andere die steeds de boeman is. Nochtans als we wat verder rommelen op het Internet vinden we een zeer interessante tekst van het Jules Destrée-instituut daterend van 15 mei 2006 dus nog niet zo oud. Het is bovendien in vlekkeloos Nederlands opgesteld maar bewijst welke keuzes er toen moesten gemaakt worden en we vermoeden dat er intussen inderdaad wat knopen werden doorgehakt vooral rond Brussel en de band met Wallonië.

In elk geval blijkt uit de tekst dat van de mythe over het verkrampte Wallonië, een soort PS-dictatuur weinig of niets overeind blijft. Er wordt openlijk gesproken van een scheiding…

"Zo’n 35 jaar gebrek aan aandacht voor de Waalse identiteit, maken dat nu de indruk bestaat dat het streven naar autonomie in Wallonië niet langer bestaat. Maar hier blijft men wel degelijk gehecht aan de idee van een Waals territoriale ruimte met vergaande eigen bevoegdheden op bestuurlijk vlak."

We raden iedereen van harte aan om dit artikel zéér grondig & nauwkeurig te lezen om te begrijpen dat er met de huidige Vlaamse beeldvorming over Wallonië iets grondig mis loopt en dat tegen dit laatste hier weinig tegen gedaan wordt. Een samenwerking tussen Le Soir en De Standaard is de enige poging die we tot nog toe gezien hebben en daar was het zeker niet de bedoeling om het Waalse separatisme in de verf te zetten…

Dat het trouwens met de Waalse economie verre van slecht gaat werd zeer recentelijk zelfs door het VOKA vermeld. Wij citeren...

...

Tijdens de eerste negen maanden van 2007 steeg de Waalse export met 10,1 procent, in vergelijking met dezelfde periode van 2006. Wallonië doet het daarmee beter dan Vlaanderen (8,4%) en de oude EU-lidstaten. Dat blijkt uit het jaarverslag van de exportdienst van het Waals Gewest, AWEX.

...

(...) Nadere analyse toont toch aan dat er, ondanks de onmiskenbaar positieve evolutie, wat ruis zit op de boodschap.

...

We zijn dus veraf van het klassieke vijandsbeeld dat vele Vlamingen nog hebben van onze armlastige Waalse buren…

We hebben intussen ook de uitleg van Professor Uyttendaele op 29/1/2008 voor de werkgroep Wallonie-Bruxelles aandachtig gelezen, waarbij deze héél duidelijk stelt :

Je me dois aussi de vous livrer l’état d’esprit dans lequel j’ai établi la présente contribution. Prenant en compte la situation actuelle, je vais m’efforcer d’examiner quelles réformes peuvent être opérées afin, d’une part, de faire mieux fonctionner le modèle fédéral belge, et afin, d’autre part, dans le même mouvement, de jeter les bases de ce qui pourrait demain être la naissance d’un nouvel État regroupant Wallons et Bruxellois. C’est le défi qui nous a été lancé par Madame SPAAK et Monsieur BUSQUIN. Ce défi réjouit le citoyen que je suis. En effet, je suis convaincu que les Francophones n’ont rien à gagner en se cramponnant à des institutions qui ne sont plus acceptées, dans leur état actuel, par l’ensemble des partis démocratiques flamands. Il nous faut profiter des exigences flamandes de l’heure pour renforcer la solidarité entre Wallons et Bruxellois dans le cadre belge, mais en ayant toujours à l’esprit que, plus tard peut-être, ce cadre pourrait disparaître. La première révolution qui doit se faire dans le monde francophone n’a rien de juridique. Il s’agit de juguler la peur, de cesser de craindre le séparatisme flamand et la meilleure manière de le combattre est assurément de s’y préparer.

Une telle démarche n’est évidemment pas anodine car il existe des compromis qui sont parfaitement acceptables dans une logique belge et qui ne le seraient si l’on prend en compte l’hypothèse d’un possible éclatement du pays. Un exemple suffit à le démontrer. La solution imaginée en 2005 pour résoudre la question de l’arrondissement électoral de Bruxelles-Hal-Vilvorde était pleinement satisfaisante pour les Francophones dans l’hypothèse de la pérennité de la Belgique. Elle ne présente pas les mêmes avantages si l’on se situe dans l’hypothèse de l’éclatement du pays. Dans ce cas, en effet, la priorité n’est plus de permettre à des Francophones établis dans la région de langue de néerlandaise d’exprimer leur vote dans un collège électoral comprenant Bruxelles, mais bien de désenclaver la capitale et d’établir une continuité territoriale entre celle-ci et la Wallonie1.

En vervolgens de niet onbelangrijke voetnoot :

1 L’élargissement de la Région de Bruxelles-Capitale n’est qu’une manière de désenclaver Bruxelles. Cet objectif peut être atteint par l’inclusion de la commune de Rhode-Saint- Genèse – et éventuellement de Linkebeek qui la jouxte – dans la région bilingue de Bruxelles-Capitale. Il peut également être réalisé par l’inclusion de cette commune dans la région de langue française, Rhode-Saint-Genèse devenant alors une commune wallonne. Enfin, le désenclavement peut également être opéré par l’inclusion dans la région bilingue de Bruxelles-Capitale ou dans la région de langue française de l’un des axes routiers reliant Bruxelles à la Wallonie. En tout état de cause, une telle réforme ne pourra être opérée que moyennant le vote d’une loi à majorité spéciale, l’article 4 de la Constitution prévoyant que les limites des quatre régions linguistiques.

...

Vermits jullie nu het linkje naar de integrale tekst hebben moeten jullie de rest maar zelf opzoeken en uiteraard zelf verder lezen…

Wat verder vonden we eveneens een lezenswaardig stukje van Professor Verdussen over de minderheden buiten Wallonie-Bruxelles, waar we volgende bemerking in het vetjes lezen :

La mise en place d’un espace Wallonie-Bruxelles alliant efficacité et solidarité passe par une réelle prise en compte des valeurs identitaires des francophones qui sont établis sur une autre portion du territoire belge et qui y ont le statut de groupe minoritaire.

La mise en place d’un espace Wallonie-Bruxelles alliant efficacité et solidarité passe par une réelle prise en compte des valeurs identitaires des francophones qui sont établis sur une autre portion du territoire belge et qui y ont le statut de groupe minoritaire.

En... :

Première observation. De toutes les formules envisageables, l’élargissement du territoire de la Région bruxelloise, englobant un nombre significatif de communes, est la solution la plus apte à conduire à une amélioration sensible des droits linguistiques de la minorité francophone ou, à tout le moins, d’un nombre substantiel de personnes appartenant à cette minorité. Cette formule s’impose avec d’autant plus d’évidence qu’elle répond également à de très pressants impératifs socioéconomiques, même si les communes concernées par ces impératifs ne recoupent pas nécessairement celles qui sont confrontées à un problème minoritaire. La formule de l’élargissement territorial n’est pas pour autant la panacée pour tous les francophones, puisqu’elle ne concerne pas les francophones domiciliés dans une autre commune de la région de langue néerlandaise ou de la région de langue allemande. C’est pourquoi elle doit être complétée par d’autres formules. On pense ici tout spécialement à la possibilité qu’ont les francophones d’initier la conclusion d’accords de coopération, par exemple en matière culturelle.

...En wat verder... :

...

Les francophones ne devraient-ils pas, en conséquence, se montrer intransigeants sur les revendications linguistiques liées à leur identité culturelle et, à l’inverse, davantage accommodants sur les revendications linguistiques plus fonctionnelles ? Un tel état d’esprit permettrait d’imaginer des pistes plus innovantes. Est-il absolument irréaliste, par exemple, d’envisager un réaménagement des champs de compétences des communautés, en leur permettant de prendre des initiatives culturelles ou de créer des écoles en n’importe quel endroit du territoire national ? A l’évidence, le concept même de « frontières » s’en trouverait profondément revisité.

...

En de rest laat ik ook over aan jullie persoonlijke lectuur…en indien jullie niet voldoende Frans kennen... *GRIJNS ...is dat ~dikke~ pech want we vertalen het lekker niet !! Het zal jullie leren steeds maar weer héél pretentieus te denken dat het toch niet nodig is om tweetalig te zijn in dit kleine landje...

Is dit Waalse separatisme een recent modeverschijnsel ? Een aandachtige lezer van bovenvermeld artikel heeft gemerkt dat er ergens sprake was van een congres in 1945...

..En in 1945 stemde het Waals congres reeds voor een aansluiting bij Frankrijk...

...

We gaan morgen verder...!!

...



DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...

Download-URL : il pue du cul - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen – DEEL II

18-07-2008 om 17:12 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
17-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen."Bye bye Belgium" - Le docu-fiction de la RTBF sur l'indépendance de la Flandre.

In het kader van onze beschouwingen over een "Een Nieuwe Staat" laten we jullie nog eens naar de "docu-fiction" kijken die de RTBF alweer enkele jaren geleden gemaakt heeft.

Eerlijk gezegd, het heeft ons héél wat bloed, zweet & tranen gekost om het mooie kleinnood op te snorren... Màààrrr... hij staat er & zoals u intussen weet, voor de goeie zaak hebben we véél, zoniet héél veel over...

Wij wensen er jullie in elk geval veel plezier mee & we hopen... dat ie je alvast voortaan wat verder laat kijken dan jullie eigenwijze neusje lang is !

...

"Bye bye Belgium"
Le docu-fiction de la RTBF sur l'indépendance de la Flandre.




... *GRIJNS* ...



DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...

Download-URL : "Bye bye Belgium" - Le docu-fiction de la RTBF sur l'indépendance de la Flandre - EXTRA

17-07-2008 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)



Inhoud blog
  • The brave new world is werkelijkheid...
  • ook interessant
  • Yaz...Yasmine...
  • en contraceptie in Belgistan...
  • Problemen in Frankrijk en USA met bepaalde contraceptiva...
  • ergerlijk 2013!
  • Femmes de Rue iedereen geeft commentaar, wij dus ook
  • De valsche Fransman nog maar eens verslagen...
  • Armoedebestrijding...Geen enkele minister heeft er naar gevraagd...
  • anderhalf miljard euro subsidies weggegooid in zonnepanelen...
  • Deltastichting niet blij....
  • Dag Allemaal vaandeldrager in de Vlaemsche ontvoogdingsstrijd!
  • Leve de tsjeven met hun kerncentrales en Bart Van Rompuy
  • Artistieke vrijheid in Vlaenderen en op de VRT!
  • EUREKA en DRIEWERF HOERA HIPHIP geen slimme meter in huis!
  • Hier zijn we weer !
  • >Dewinter getuigt over de zwanworstaanval op kinderen...
  • De voedselberg van Steven De Geynst
  • Luc Barbé...een heel kleine rehabilitatie...
  • een hoofddekselvergelijking
  • verlof voor de geërgerden
  • de duizendzevenentwintigste generatie Vlamingen kent grote leerachterstand
  • l'oiseau bleu
  • De blijde (weder)intrede van Maeterlinck in Gent en over perzikken met 2 k's
  • Belgie in het nieuws
  • Bernard de pilchard en het idyllisch kustlandschap
  • de levensverwachting van de Duitse armen biedt een oplossing voor de vergrijzing!
  • Hoera, de gestapo is terug...de Grimbergse kliklijn
  • leve de revolutie
  • ARCO, Tsjevenstreken in het kwadraat!
  • een visie op de Russische verkiezingen...
  • Wij hangen graag de propere uit...
  • Filip De Winter verhuist naar Namibië, hoera!
  • den ellentrik als grondstof
  • Black woman : Tu sens la fleur le matin et le poireau le soir. Non merci !
  • energie veroorzaakt vergeetachtigheid
  • bijna weer oorlog in Mesen...een belgenmop..
  • RIP SVETLANA ALILUYEVA...wie haar niet kent zoekt het maar eens op en leest haar boeken...
  • zonnepanelen zien klaar maar ook nazidassen op de VRT
  • Vlaanderen op zijn smalst en de lul van de dag
  • een monument
  • young media summit
  • met het schaamrood op de wangen
  • Spanje in actie tegen privatisering van het onderwijs
  • Er zijn dus toch nog verstandige mensen in Vlaanderen....de SERV
  • occupy Wall Street
  • Alaa Abdel -Fattah
  • ARCO het einde...
  • Tolerante Vlamingen?
  • madam van de dag: Ann Branbergen
  • De Brusselse metroerger dan Afghanistan?
  • Naast Plopsaland bestond er ook Shitland
  • Indaver Beveren ligt in Afrika
  • sluikreclame voor La source des femmes en Jacques Bloch
  • IN MEMORIAM
  • Amerika het donkerste voorbeeld
  • extreem rechts weer springlevend!
  • Le Pen en Israel één front??????
  • een andere stem in het debat...
  • Charlie a beaucoup d'ami(e)s en een nieuwe blog !
  • Oakland general strike
  • La belle plume française concernat Charlie: Le Monde
  • solidariteit met Charlie Hebdo
  • op naar de barricades!
  • een grote madam in de rechtbank !
  • Met zijn allen naar een Europees referendum, wij zijn allemaal Grieken!
  • Freya we love you!
  • gooi onze kerncentrales maar dicht, we steken de kaarsen wel aan...
  • Dexia we zijn één en al oor!
  • Zullen de Fransen wel slagen waar de Belgistanen falen?
  • Colloceer Vermeiren!
  • energie eindelijk een debat?
  • We are all Americans!
  • occupy....Chicago is nog steeds Chicago van Al Capone al heet hij nu Emanuel Rahm
  • de dubbeldemocratie Belgistan en de groene stroomcertificaten, twee verhaaltjes
  • de casino van ARCO en de rest...
  • vroem vroem
  • sjot ze uit hun pluche zetels!
  • Indignados in Brussel een succes!
  • nog een beetje chili...
  • Camila Vallejo komt naar Brussel!
  • Arvelor Mitaal of een mooi voorbeeld van roofkapitalisme
  • Het zijn weer harde tijden...
  • Privépolitie ...hallucinant...hier kan zelfs Hasselt nog een punt aan zuigen!
  • CAMILA VALLEJO een rolmodelleke
  • de duisternis regeert over grote delen van de wereld...
  • Revoilà le LKP deze keer in Mayotte...
  • niet alleen Obama schrijft mooie toespraken in de USA...
  • Lap, het is prijs!
  • de uitspraak van de dag
  • de éénwording tussen Zuid en Noord-apenland komt nabij! En Dexia is er nog!
  • In Brussel draagt nu elk schoolkind een kuisheidsgordel!
  • Maikel Nabil
  • no comment
  • We love Freya!
  • Arm België ...
  • We are seeing change in our world, block by block – city by city.
  • Freya is de slimste!
  • WE WON'T PAY
  • Griekenland en de vrije pers een voorbode voor Europa
  • Tot Maandag
  • mensen komen tot inzicht maar véééééééééééél te laat De dure energie...en onze luciede politici
  • China komt in opstand...tegen de zonnepanelen...tja
  • We gaan naar Amerika...
  • slimme meters en de sprookjes van onze vriend Bart Martens
  • INFRAX en slimme meters een duidelijk standpunt hoera!
  • slimme meters en slimme netten deel 2
  • slimme meters en slimme netten deel 1
  • slimme netten weer zo een indianenverhaal...
  • slimme meters ...de ondertekenaars...
  • de slimme meters...iedereen wordt stilaan slim...
  • Over de doden wel kwaaie woorden : einde van de zaak zuster Gabrielle?
  • koorknaap Javaux wordt schandknaap
  • Humberto Prato en De Wever, alles bij elkaar geklutst geeft een mooie omelet
  • De held wordt uitgewezen....petitie voor Ly Khaly
  • Maanpizza's?
  • voor vandaag volstaat één enkele zin...
  • Ere wie ere toekomt SVEN GATZ
  • Misschien willen de rijken wel ooit wat betalen maar intussen creperen de armen
  • de Duitse bron is gevonden...pure nazipraktijken dus vanwege de Ollandse bloggers en fora..
  • Hollandse nazitaal over Islamitische Duitse Turken en incest
  • Ce lion était beaucoup trop flamand ... Cela ne pouvait plus durer
  • een kleine nostalgische bevlieging over Franse lessen en 14-18
  • AI WEI WEI legt uit
  • IJzerbedevaart????? de wadde?????
  • ALI FARZAT: niet iedereen heeft blijkbaar de zelfde humor...
  • en hier zijn de invalide Walen met hun reactie...
  • N-VA is radio Mille Collines en een bende debielen...
  • Inge en de god van mededogen is Miss Universe
  • Dupont en Dupond in het Nieuwsblad
  • We kunnen hier niet tot 5 tellen...
  • neen tegen onverdraagzaamheid: oproep van de progressieve Islamieten
  • PUKKELPOP 2011
  • Daar is de orde weer...oneerlijke concurrentie in Marcinelle
  • Ollands partnership voor Stalinmuseum?
  • Jean Bricmont schrijft een artikel in Counterpunch
  • Nette mensen berokkenen even veel schade als britse plunderaars
  • meer belastingen graag en chique rellen in Lloret
  • verstandige taal...
  • over raddraaiers, imbecielen, stormrammen, linkse idioten en wijze zotten
  • Niemand heeft het monopolie van de waarheid maar praten helpt!
  • nog meer krapuul nu ook in Chili...
  • de verloren jeugd en andere bevlogen romantiek
  • Lessen uit het verleden? Vergeet het!
  • Plunderaars lusten geen boeken...
  • Daar komt Baudrillard : England's burning en B-H-V-jeugd brandt shoppingcentrum Anderlecht plat...
  • London's burning het lijkt stilaan wel op een kleine genocide...
  • London's burning maar er zijn zo wel een paar oorzaken...
  • London 's burning
  • Justice, not charity! en de ouwe Voltaire is weer springlevend!
  • Egypte en Israël zelfde strijd...
  • Kaka als onderpand
  • 8 augustus 1956 Tutti Cadaveri
  • toiletperen en zonnepanelen, de index zal weer stijgen....onze concurrentiepositie gaat er aan...
  • de slimme kleuter van de buren...
  • de Carapilsproleague steigert, u toch ook?
  • het tolerante olland lijkt wel een nazikamp...
  • Rothschild Boulevard ....
  • Israel en de indignados van Rothschild Boulevard
  • Betaalde sex om je studie te betalen...???
  • Terug naar Blankenberge...
  • Oproep aan Jean-Pierre, Siegfried en Benno
  • Frans Crols een groot-Russisch Vlaemsch-nationalist
  • Gevaarlijke onzin in Vlaanderen...
  • de geest van Jef Cognac is terug!
  • "Bolsjeviek" Dugin en zijn grootse plannen deel 3
  • Veel schoon volk...
  • Tanguy Veys krijgt een mail
  • "Bolsjeviek" Dugin en zijn grootse plannen deel 2
  • aaargh, this is really insane
  • in memoriam de socialistische jongeren van UTOYA
  • "Bolsjeviek" Dugin en zijn grootse plannen deel 1
  • De deltastichting en de bolsjewieken....
  • Stiglitz over Euro en Europa
  • Tekos en Verdinaso +vele leuke vlaamse vrienden deel 5
  • Tekos en Verdinaso +vele leuke vlaamse vrienden deel 4
  • Tekos en Verdinaso +vele leuke vlaamse vrienden deel 3
  • Tekos en Verdinaso +vele leuke vlaamse vrienden deel 2
  • Tekos en Verdinaso +vele leuke vlaamse vrienden deel 1
  • De grote denkers rond TEKOS Van Windekens en Luc Pauwels
  • Tanguy Veys de man die reageert!
  • Wat weten we over Nieuw rechts in Vlaanderen en Tekos? Deel 1
  • Nieuw Rechts Scriptie van Sofie Delporte deel 2
  • VSV wie zijn de leiders? Grinnik grinnik
  • TEKOS of het nieuwe conservatisme in Vlaanderen...een kleine inleiding
  • Tekos of de nieuwe conservatieven van de deltastichting of het vervolg op het Vlaams Syndikaat
  • Daar is de vlaamsche vakbond VSV een zusje van het VNS?
  • Kroll in Le Soir ter gelegenheid van 11 juli...schitterend
  • dens sos geklopt door Groen op links...
  • De rooie toekomst wenkt!
  • Bart non en het olijke duo
  • verboden te denken in Belgistan
  • Moderne slavernij in Flamanville eindelijk aangeklaagd door politici
  • Talibanfeministe Naomi Wolf over porno en mannen
  • Het diruponotaatje en wat commentaar bij artikel 60 en asiel
  • Daar zijn de eerste ronkende verklaringen op de diruponota
  • Natie en volk laat Gilbert de Tour winnen astamblief...
  • wat cijfertjes over jeugdwerkloosheid...
  • Jeugdwerkloosheid...we moeten er toch maar eens over praten
    Zoeken in blog

    Laatste commentaren
  • What is complicated? (Jill Hopkins)
        op Deltastichting niet blij....
  • Re: (Gigi)
        op soms zijn ook je medestanders een bende idioten
  • Re: (Riz)
        op de intellectuele superioriteit der franstaligen en een vakantietrip naar Sarkoland
  • Foto

    Le seul site qui n'a pas une culture très ancienne des vraies valeurs Flamandes
    Archief per week
  • 31/12-06/01 2013
  • 30/07-05/08 2012
  • 25/06-01/07 2012
  • 18/06-24/06 2012
  • 11/06-17/06 2012
  • 02/01-08/01 2012
  • 19/12-25/12 2011
  • 12/12-18/12 2011
  • 05/12-11/12 2011
  • 28/11-04/12 2011
  • 21/11-27/11 2011
  • 14/11-20/11 2011
  • 07/11-13/11 2011
  • 31/10-06/11 2011
  • 24/10-30/10 2011
  • 17/10-23/10 2011
  • 10/10-16/10 2011
  • 03/10-09/10 2011
  • 26/09-02/10 2011
  • 19/09-25/09 2011
  • 12/09-18/09 2011
  • 05/09-11/09 2011
  • 29/08-04/09 2011
  • 22/08-28/08 2011
  • 15/08-21/08 2011
  • 08/08-14/08 2011
  • 01/08-07/08 2011
  • 25/07-31/07 2011
  • 18/07-24/07 2011
  • 11/07-17/07 2011
  • 04/07-10/07 2011
  • 27/06-03/07 2011
  • 20/06-26/06 2011
  • 13/06-19/06 2011
  • 06/12-12/12 2010
  • 29/11-05/12 2010
  • 15/11-21/11 2010
  • 08/11-14/11 2010
  • 01/11-07/11 2010
  • 25/10-31/10 2010
  • 18/10-24/10 2010
  • 11/10-17/10 2010
  • 04/10-10/10 2010
  • 27/09-03/10 2010
  • 20/09-26/09 2010
  • 13/09-19/09 2010
  • 06/09-12/09 2010
  • 30/08-05/09 2010
  • 23/08-29/08 2010
  • 16/08-22/08 2010
  • 09/08-15/08 2010
  • 02/08-08/08 2010
  • 26/07-01/08 2010
  • 19/07-25/07 2010
  • 12/07-18/07 2010
  • 05/07-11/07 2010
  • 28/06-04/07 2010
  • 21/06-27/06 2010
  • 14/06-20/06 2010
  • 07/06-13/06 2010
  • 31/05-06/06 2010
  • 24/05-30/05 2010
  • 17/05-23/05 2010
  • 10/05-16/05 2010
  • 03/05-09/05 2010
  • 26/04-02/05 2010
  • 19/04-25/04 2010
  • 12/04-18/04 2010
  • 05/04-11/04 2010
  • 29/03-04/04 2010
  • 22/03-28/03 2010
  • 15/03-21/03 2010
  • 08/03-14/03 2010
  • 01/03-07/03 2010
  • 22/02-28/02 2010
  • 15/02-21/02 2010
  • 08/02-14/02 2010
  • 01/02-07/02 2010
  • 25/01-31/01 2010
  • 18/01-24/01 2010
  • 11/01-17/01 2010
  • 04/01-10/01 2010
  • 28/12-03/01 2016
  • 21/12-27/12 2009
  • 14/12-20/12 2009
  • 07/12-13/12 2009
  • 30/11-06/12 2009
  • 23/11-29/11 2009
  • 16/11-22/11 2009
  • 09/11-15/11 2009
  • 02/11-08/11 2009
  • 26/10-01/11 2009
  • 19/10-25/10 2009
  • 12/10-18/10 2009
  • 05/10-11/10 2009
  • 28/09-04/10 2009
  • 21/09-27/09 2009
  • 14/09-20/09 2009
  • 07/09-13/09 2009
  • 31/08-06/09 2009
  • 24/08-30/08 2009
  • 20/07-26/07 2009
  • 13/07-19/07 2009
  • 06/07-12/07 2009
  • 29/06-05/07 2009
  • 22/06-28/06 2009
  • 15/06-21/06 2009
  • 08/06-14/06 2009
  • 01/06-07/06 2009
  • 25/05-31/05 2009
  • 18/05-24/05 2009
  • 11/05-17/05 2009
  • 04/05-10/05 2009
  • 20/04-26/04 2009
  • 13/04-19/04 2009
  • 06/04-12/04 2009
  • 30/03-05/04 2009
  • 23/03-29/03 2009
  • 16/03-22/03 2009
  • 09/03-15/03 2009
  • 02/03-08/03 2009
  • 23/02-01/03 2009
  • 16/02-22/02 2009
  • 09/02-15/02 2009
  • 02/02-08/02 2009
  • 26/01-01/02 2009
  • 19/01-25/01 2009
  • 12/01-18/01 2009
  • 05/01-11/01 2009
  • 29/12-04/01 2009
  • 22/12-28/12 2008
  • 15/12-21/12 2008
  • 08/12-14/12 2008
  • 01/12-07/12 2008
  • 24/11-30/11 2008
  • 17/11-23/11 2008
  • 10/11-16/11 2008
  • 03/11-09/11 2008
  • 27/10-02/11 2008
  • 20/10-26/10 2008
  • 13/10-19/10 2008
  • 06/10-12/10 2008
  • 29/09-05/10 2008
  • 22/09-28/09 2008
  • 15/09-21/09 2008
  • 08/09-14/09 2008
  • 01/09-07/09 2008
  • 25/08-31/08 2008
  • 18/08-24/08 2008
  • 11/08-17/08 2008
  • 04/08-10/08 2008
  • 28/07-03/08 2008
  • 21/07-27/07 2008
  • 14/07-20/07 2008
  • 07/07-13/07 2008
  • 30/06-06/07 2008
  • 23/06-29/06 2008
  • 16/06-22/06 2008
  • 09/06-15/06 2008
  • 02/06-08/06 2008
  • 26/05-01/06 2008
  • 19/05-25/05 2008
  • 12/05-18/05 2008
  • 05/05-11/05 2008
  • 28/04-04/05 2008
  • 21/04-27/04 2008
  • 14/04-20/04 2008
  • 07/04-13/04 2008
  • 31/03-06/04 2008
  • 24/03-30/03 2008
  • 17/03-23/03 2008
  • 10/03-16/03 2008
  • 03/03-09/03 2008
  • 25/02-02/03 2008
  • 18/02-24/02 2008
  • 11/02-17/02 2008
  • 04/02-10/02 2008
  • 28/01-03/02 2008
  • 21/01-27/01 2008

    Andere URL'zz van ons...
  • Gastenboek
  • Beginselverklaring
  • Mission Statement
  • Onze AO-POSTERS
  • De Schijtoptant

  • Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek. Het is altijd leuk om eens iets van een ander te lezen.


    Blog als favoriet !

    onze ideologische onderbouw
  • WOII Fascisme
  • Spinoza door Etienne Vermeersch
  • Susse van den Ende
  • subversiviteit en situationisme
  • scepticisme en Jean Bricmont en Sokal
  • de grote roerganger en marxbrother 1

  • Buitenlandse voorbeelden om binnenlands na te volgen
  • ressacs Frankrijk
  • Amerika's beste gazet
  • een jonge vriend uit Latijns-Amerika met stamboom
  • bellaciao Frankrijk
  • Teacher dude Griekenland
  • LKP en UGTG Guadeloupe
  • The Huffington Post USA
  • Haaretz Israel
  • Human rights watch
  • IJsland in crisis

    Onze Esthetishe Bovenbouw
  • Bob De Groof
  • Baudouin Breïker
  • Le dernier cri Frankrijk
  • Art brut en aanverwanten
  • De mededeler en Quelle Horreur Olland
  • Schone Vlaemsche Poëzie
  • Muziek en kleinkunst comme on aime
  • @-C-ART-dzz-Offizz

  • Symphatieke blogs van over de taalgrens en Brussel en wijde omgeving
  • Richard III Duc de Gloucester
  • Brussel voor serieuse mensen
  • Taalhistorisch Brussel
  • afrikaanse madammen

  • LINK-swap
  • http://weblog.startpagina.be
  • http://weblog.startpagina.nl/
  • http://weblog.startkabel.nl/
  • http://weblogger.startbewijs.nl/
  • http://besteblogs.eigenstart.nl/

  • Een interessant adres?





    www.desesperado.be

    View blog top tags


    View blog authority




    Pagerankkeyword ranking search engine

    TECHNORATI
    PROFILE




    DOSSIER ENERGIE-DEBAT
  • BLOGBERICHT
    van PART I t.e.m XIII
  • PDF-DOCUMENT
    van PART I t.e.m XIII


  • Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Bloggen.be, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!