AFTER LIFE (Wandafuru raifu) (Hirokazu Kore-Eda) (Japan, 1998)

Wij bekeken deze film reeds een keer in 2001 en schreven toen het volgende …

Bekeken op tv op een zondagnamiddag vol sneeuwbuien en met een kop vol verkoudheid, maar dat heeft ons onderscheidingsvermogen toch niet aangetast. Want over deze Japanse prent kunnen wij brutaal kort zijn: een erg origineel idee, dat op een ontzettend vlakke en totaal niet overtuigende manier werd uitgewerkt.

Mede omwille van die verkoudheid permitteren wij het ons om hier de bespreking van Joe Oostvogels gedeeltelijk te citeren:

Nochtans is het thema niet oninteressant: een aantal mensen komen in een mistroostig gebouw aan, waar enkele maatschappelijke assistenten (zo zien ze eruit) hen interviewen. Verrassing nummer 1 is de eerste zin die dan uitgesproken wordt: “U bent gisteren overleden. Innige deelneming”. Blijkt in the process dat de overledenen de kans krijgen één mooie herinnering op te dissen, die dan door het assistentie-team verfilmd zal worden. Die film wordt dan vertoond aan de overledenen, die vervolgens met een zalig gevoel en enkel deze éne herinnering naar het hiernamaals worden verstuurd.

Blijkt ook dat de “maatschappelijke assistenten” zelf allang dood zijn, en deze post-stervensbegeleiding moeten doen omdat zij indertijd geen herinnering konden of wilden kiezen. Eén van hen heeft de vrouw van één van de pas overledenen gekend als jongeling, en kan door die gemeenschappelijke herinnering nu eindelijk ook rust vinden. Good for him, maar toen waren wij al lang in een halfslaap verzeild.

En inderdaad: ook ónze aandacht was toen al lang onherstelbaar weggeëbd. Want wat een vervelend en inspiratieloos geval is deze After life, die reeds na een half uur verzinkt in een moeras van slepende vaagheid (aldus Joe O. weer), terwijl met dit gegeven toch iets heel moois uit de bus had kunnen komen. Wat we nu te zien krijgen, is niet alleen totaal ongeloofwaardig, maar ook nog eens een keer banaal verfilmd en nietszeggend.

Nochtans krijgt de film in Humo zomaar eventjes vier sterren, is er sprake van de film van het decennium en gaat het naar verluidt om een wijze, warme en visueel inventieve film, eentje om te koesteren. Het doet me een beetje denken aan Robert Minnebach indertijd en zijn fel gekoesterde experimentele sofnarmuziek. Salomon zei het reeds in de bijbel: het getal der dwazen is oneindig (numerus stultorum infinitus est).

Quotering: 2

(25/02/01) (TV – Nederland 3, VPRO)

Nu dus nog eens opnieuw bekeken. Ongetwijfeld lag het toen mede aan die verkoudheid dat we zó knorrig waren en ligt het nu aan het feit dat we net Kore-Eda’s Still walking met plezier twee keer hebben gezien dat we nu veel welwillender naar deze vroegere prent van de Japanner hebben gekeken. Let wel: de film van het decennium is dit natùùrlijk nog altijd niet (alleen een filmsnob zou zoiets zeggen), en al is het ritme érg traag (af en toe zou je wensen dat het toch iets sneller ging en op bepaalde momenten zit je die dagen – de film is opgedeeld in zeven dagen, van maandag tot zondag – echt wel een beetje af te tellen), het gegeven is nét boeiend en merkwaardig genoeg om te blijven kijken.

Een kleine aanvulling. Die “maatschappelijk assistent” (gestorven als soldaat in Wereldoorlog II) krijgt de man te behandelen die later met zijn verloofde getrouwd is (het was geen geslaagd huwelijk) en via hem verneemt hij nu dat zij altijd zijn graf is blijven bezoeken en dat zij gelukkig was met hem, terwijl hij dat niet echt besefte. Hij zoekt de film op van het mooiste moment van die ex-verloofde (die ondertussen ook al overleden is maar door iemand anders werd “behandeld”), en haar mooiste moment blijkt te zijn wanneer zij samen met hem op een bank in het park zit. De “assistent” laat zich nu ook filmen op een bank in het park en kan naar het hiernamaals vertrekken. Heel veel toevoegen aan het geheel doet het niet, maar wij zouden de verfilming van dit originele gegeven nu niet meer “nietszeggend” noemen, maar “weinigzeggend”, en de quotering mag een puntje naar omhoog. En feit blijft dat Still walking een veel betere en rijpere film is dan deze After life.

Quotering: 3