EEN ANDER ZIJN GELUK (Fien Troch) (België-Nederland, 2005)

(97’)

Hoofdpersonage van deze debuutfilm is Chris (Ina Geerts), een pas gescheiden vrouw die met haar zoontje Sam in een dure villawijk woont en gestalkt wordt door haar ex. In het begin van de film wordt het zoontje van haar kuisvrouw (die gehuwd is met een politieman, het jongetje is de helft van een tweeling) doodgereden (buiten beeld) en de dader pleegt vluchtmisdrijf. De kijker kan vermoeden dat de dader de buurman van Chris is, omdat zijn auto vooraan schade heeft. Later blijkt dat die buurman kanker heeft. De avond van het ongeval stopt Chris, wel héél toevallig, in de gietende regen aan de plek waar het aangereden kind ligt, zij roept de politie op, wel héél toevallig is het de vader die komt opdagen, maar het kind is weg (verdergedreven in de beek, blijkt later). De dader wordt niet gevonden (wel wordt een onschuldige gearresteerd) en samen met een familielid (een garagist bij wie Chris’ buurman zijn wagen komt laten herstellen) onderneemt de politieman een wraakactie op Chris’ buurman. Op het einde van de film rijdt de partner van Chris’ moeder, een half dementerende opa, Chris’ brievenbus omver, en zo wordt gesuggereerd dat die opa wel eens de dader zou kunnen zijn.

Een ander zijn geluk is zeker geen geweldig goede film. Er treden zoveel personages op, waarbij in mozaïekstijl (allemaal korte sequensen achter elkaar) voortdurend van het ene personage naar het andere wordt gesprongen, dat het zowat een uur duurt voordat je enigszins klaar begint te zien in de rollenverdeling. Bovendien hebben we hier te maken met een toch wel vrij zwak scenario (door Troch zelf geschreven), waar narratologisch vanalles aan schort: te veel vaagheden, te veel onwaarschijnlijkheden, te veel losse draden. Vele dingen blijven daardoor in de ijle lucht hangen en het gedrag van zowat alle personages komt over als ‘raar’, zonder dat dit leidt tot boeiende evoluties. Duidelijk is wel dat de thematiek draait rond eenzaamheid, gebrek aan communicatie en vervreemding, maar het blijft allemaal te oppervlakkig om echt indruk te maken.

Een ander zijn geluk is echter zeker ook geen echt slechte film. De manier waarop dit wazige verhaaltje in beeld is gebracht en gemonteerd, heeft onmiskenbaar een zekere allure (al dan niet beïnvloed door andere regisseurs of bijvoorbeeld ook door de fotograaf William Eggleston), zodat je uiteindelijk toch geneigd bent dit debuut beloftevol te noemen en je ogen een beetje dicht te knijpen voor de manifeste gebreken ervan. Grappig en opmerkenswaardig is overigens dat in een Humo-interview met Fien Troch Rudi Vandendaele erop wijst dat in Een ander zijn geluk nadrukkelijk geen close-ups gebruikt worden. En dat terwijl Trochs tweede film, Unspoken, uit niets anders dan close-ups bestaat. Een interessante vaststelling voor wanneer men de vraag probeert te beantwoorden of Fien Troch een eigen stijl heeft.

Quotering: (een beleefde) *** (1ste visie: 6 juni 2009) (dvd – bib Brecht)

Vanavond nog eens herbekeken op Canvas. Wat hierboven staat, klopt inderdaad. Fien Troch probeert met alle macht om het haar kijkers niet te gemakkelijk te maken. Een doorsnee, niet-cinefiel publiek haakt natuurlijk al na een kwartier af, maar ook de gemotiveerde kijker heeft het vaak lastig met Fiens hermetisme. Enkele voorbeeldjes. Twee maal krijgt je vanop afstand een beeld van twee mannen die langs een beek zitten te vissen. Je kan niet zien wie het zijn, laat staan dat je te weten komt waarom die daar zitten te vissen en waarom we dit beeld twéé keer te zien krijgen. Ergens in de film zit ook een sequens met een arbeider die ’s nachts aan een brug staat te lassen en dan stopt, zijn beschermende bril afneemt en intensief naar iets begint te staren dat wij niet zien. En verder ook nooit te zien krijgen. Wat is de functie van deze sequens in de film? Your guess is as good as mine. Er wordt trouwens opvallend veel en ongewoon lang gestààrd in deze film, door allerhande personages, wat meteen ook verklaart waarom vele van die personages raar overkomen (al zal de bedoeling wel zijn: het gebrek aan communicatie aankaarten). Er wordt verder ook veel geëpibreerd met brillen (Chris is verkoopster in een brillenzaak): dat zal waarschijnlijk wel iets met perceptie te maken hebben, maar tegelijk tonen zulke dingen aan dat Troch niet echt in staat is haar bedoelingen op de kijker over te brengen. Het resultaat is dat zij blijft haperen aan een wollig-mysterieus sfeertje. Ook opvallend: als er gepraat wordt in de film, is de geluidkwaliteit zeer middelmatig wat vaak leidt tot hele of halve onverstaanbaarheid, maar als er dan muziek te horen is, klinkt die plots keihard en duidelijk. Zodat we voortdurend met de volumeknop zaten te hannesen. Kortom: niet echt een onweerstaanbaar meesterwerk, deze Een ander zijn geluk, en dan blijven we inderdaad beleefd.

(2de visie: 15 november 2014) (Canvas)