TRAFFIC (Stephen Soderbergh) (USA, 2000)

(141’)

Het scenario van deze film over de Amerikaanse war on drugs (vooral de drugs die vanuit Mexico over de grens worden gesmokkeld en onder meer door talrijke Amerikaanse jongeren, en niet altijd de domste, worden ‘geconsumeerd’, vormen het probleem) werd geschreven door Stephen Gaghan die in 2005 de film Syriana zou schrijven en regisseren. Net als in deze laatste prent worden in Traffic op postmoderne wijze verschillende verhaaldraden door elkaar geweven. Het zijn er een viertal.

- Rechter Robert Wakefield (Michael Douglas) wordt de nieuwe baas van het Amerikaanse antidrugsbureau, maar zijn (op school nochtans goed presterende) eigen tienerdochter blijkt, vooral onder invloed van haar (op school al even goed presterende) vriendje, ook verslaafd te zijn, zodat zij op de duur zelfs haar eigen lichaam verkoopt om aan de nodige stuff te raken. Deze sequensen zijn gefilmd met een blauwfilter.

- Javier Rodriguez (Benicio del Toro) is een Mexicaanse politieman die door een corrupte Mexicaanse legergeneraal meegetrokken wordt in de strijd tussen twee drugskartels. Als zijn vriend en collega wegens verraad door de generaal en diens kartel vermoord wordt, beslist hij om de generaal te verraden aan de Amerikanen. Als beloning vraagt hij verlichting voor een baseballveldje, zodat de Mexicaanse kids daar ook ’s avonds kunnen spelen en geen andere slechte dingen doen. Over deze sequensen hangt een gele waas en zij zijn gefilmd met een digitale videocamera zodat de beelden er korreliger uitzien dan in de andere sequensen.

- Helena Ayala (een zwangere Catherine Zeta-Jones) moet lijdzaam toezien hoe haar man, een belangrijke Amerikaanse drugstraffikant, gearresteerd wordt. Als haar zoontje door Mexicaanse schuldeisers bedreigd wordt, beslist zij om zelf de zaakjes te gaan leiden en ontpopt zij zich tot een keiharde drugstante.

- Montel Gordon (Don Cheadle) ten slotte is een undercover-agent die erin slaagt een kleine Amerikaanse drugshandelaar te arresteren die de man van Helena aan de paal kan praten. Hij moet deze kroongetuige constant begeleiden en beschermen maar Helena slaagt er toch in de man te laten vermoorden (na een eerdere mislukte poging met een bom waarvan Montels collega het slachtoffer wordt). Haar echtgenoot wordt daarop vrijgesproken. Deze laatste twee verhaallijnen (die eigenlijk samenhangen en één geheel vormen) werden in normale kleuren verfilmd.

Ondanks het feit dat de (goede) personages onderweg de nodige psychische blutsen en builen oplopen, eindigen de drie verhaallijnen hoopvol. Bob Wakefield dient zijn ontslag in (you can’t wage war against your own family) en keert terug naar zijn gezin om met zijn vrouw en dochter Caroline hulp te zoeken in een afkickcentrum. Onvergetelijk is zijn laatste zinnetje: We are here to listen. Javier krijgt zijn baseballveldje met verlichting (laatste beelden van de film) en Montel slaagt erin tijdens een feestje binnen te dringen in de villa van de Ayala’s en een afluisterapparaatje onder een tafel te plakken, zodat meneer Ayala wellicht toch nog gepakt zal worden. Nochtans laat de film heel duidelijk uitkomen wat een hopeloze zaak heel die war on drugs wel is: zolang er vanwege de Amerikanen, en dan vooral vanwege de Amerikaanse jongeren, vraag naar drugs is, zal het aanbod blijven bestaan en voor elke drugstraffikant of voor elk drugskartel dat uitgeschakeld wordt, zal er binnen de kortste keren een andere of een ander in de plaats staan.

Doordat deze boodschap op een cinematografisch ijzersterke en zelfverzekerde manier overgebracht wordt, is Traffic een beklijvende en indrukwekkende prent geworden, niet in het minst ook door de knappe acteerprestaties. Del Toro kreeg een Oscar voor Beste Mannelijke Bijrol maar mogen we ook even wijzen op de geslaagde manier waarop tienerdochter Caroline (Erika Christensen, ooit nog van gehoord?, perfect als het arrogante, intelligente schoolmeisje dat echter toch niet slim genoeg is om van de crack af te blijven en dan met een geil smoeltje en vuilbekkend tegen een muur high hangt te wezen) en haar pedante vriendje gecast zijn. Bij deze zoveelste visie menen we overigens een loshangend (misschien met opzet niet uitgewerkt) draadje in de film ontdekt te hebben. Zou de supersympathieke Javier Rodriguez (met zijn onzelfzuchtig cadeautje voor de Mexicaanse niños) een pedofiel zijn? Hij is niet getrouwd, heeft geen vriendin en lapt een Mexicaanse drugsgangster erbij door zich overtuigend voor te doen als homo. Veel belang heeft het echter niet, want Traffic is en blijft een prima film.

Quotering: **** (3de visie: 29 december 2013) (dvd – bib Brecht)