Ik ben Eric De Bruyn
Ik ben een man en woon in Wuustwezel (België) en mijn beroep is pensionado.
Ik ben geboren op 20/10/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Middelnederlands / laatmiddeleeuwse kunst.
Studies Germaanse Filologie 1973-1977 - Universiteit Antwerpen. In 2000 gepromoveerd aan de KU Brussel
WEMELDINGEN
Tijd is ruimte in beweging
29-11-2013
CD: JOSS STONE
Joss Stone: The Soul Sessions (2003)
Debuut-cd van zestienjarig knap blondje Joss Stone (echte naam: Joss Stoker) uit Devon (Engeland), ontdekt tijdens het BBC-programma Star for a Night (een soort Idool). Het meiske is niet alleen in het bezit van een fraai uiterlijk, maar ook van een prachtige soulstem en onder het toeziend oog van soullegende Betty Wright en met de hulp van een aantal soulmuzikanten zingt ze op dit album dan ook een tiental soulklassiekers bij elkaar. Het is allemaal zeker niet slecht, maar anderzijds: wereldschokkende dingen zijn er ook niet bij. De single Fell in love with a boy [3] (oorspronkelijk Fell in love with a girl, van de White Stripes) is best aardig, maar het beste nummer van de plaat is Some kind of wonderful [6]. Als Serge Simonart Joss in een interview [Humo nr. 3309, 3 februari 2004, pp. 170-171] vraagt wat ze het beste nummer van haar set vindt, antwoordt ze: Some kind of Wonderful, omdat ik daar voluit in kan gaan, én omdat het het laatste nummer van de set is. Dan denk ik: Halleluja, het is voorbij! Tijdens dat nummer kan ik ook het meest samen zingen met mijn twee fantastische zwarte backingzangeressen. De overige tracks zijn allemaal degelijk, maar nooit denderend.
Quotering: *** (2 augustus 2009)
Klassiekers: Fell in love with a boy, Some kind of wonderful.
Joss Stone: Mind, Body & Soul (2004)
Nieuw soulwerk van Joss Stone, maar deze keer heeft ze de nummers (14 in totaal) zelf geschreven, met de hulp van anderen. De looks en de stem hééft ze, maar voor de rest is het allemaal nogal meer van hetzelfde geblazen. De single was Right to be wrong [1] en ons lievelingsnummer is You had me [3]. Een degelijk album alweer, maar ook niet meer dan dat.
Quotering: *** (2 augustus 2009)
Klassiekers: Right to be wrong, You had me.
Joss Stone: Introducing Joss Stone (2007)
Dit is de derde cd van de Britse Joss Stone. In een nogal kruiperig interview met Serge Simonart [Humo nr. 3497, 11 september 2007, pp. 170-172] zegt deze anno 2007 twintigjarige blonde knapperd over haar eerste twee cds (met een diepe zucht): Ik was vijftien. Ik was blij dat ik mocht zingen. En dat ik er geld voor kreeg. En dat ik de wereld kon zien. En toen werd het wérk. En toen werd ik geleefd. En toen was ik het beu. ( ) Ik schreef al songs voor ik The Soul Sessions opnam. Had ik toen geweten wat ik nu weet, dan zou deze derde cd mijn debuut geweest zijn. Jetlag was het eerste zelfgeschreven nummer waar ik tevreden over was. Ze wilden alsmaar dat ik covers opnam. Waaruit we zouden moeten afleiden dat we pas met deze derde cd de échte Joss Stone leren kennen (zie ook de titel).
Welnu, dat de echte Joss Stone een bewonderenswaardige stem heeft met veel souluitstraling, daar zal iedereen het mee eens zijn, maar dat wisten we al na beluistering van de vorige cds. Als op Introducing echter het eigen geluid van deze stem zou moeten doorklinken, dan vrezen we een beetje voor de toekomst van onze Joss. Niet minder dan negen van de veertien nummers zijn namelijk slechts bijzonder middelmatige mediumtempo-souldrab: steeds hetzelfde klinkend en monotoon-slaapverwekkend. Slechts twee songs, niet toevallig alle twee uptempo, klinken wat meer funky en beklijvend: Tell me bout it [4], waarin producer Raphael Saadiq op schalkse wijze vraagt hoeveel keren per dag Joss liefde nodig heeft, en het Prince-achtige Put your hands on me [6]. Ook het iets minder funky Baby baby baby [12] kan er nog mee door, maar de twee flauwe slows waarmee het album vervolgens afsluit, What were we thinking [13] en Music Outro [14] zijn opnieuw middelmaat troef.
Charlie Poel noemde deze cd in Humo [nr. 3472, 20 maart 2007, pp. 180-181] terecht akelig mainstream en zielloos. Wij moeten het hier helaas mee eens zijn, ondanks het feit dat Joss zich op de cd-box en in het tekstboekje een paar maal met naakt lijf vol bodypaint laat afbeelden. Géén kandidaat voor de top-10 van 2007.
Quotering: ** (10 december 2007)
Klassiekers: Tell me bout it, Put your hands on me.
Joss Stone: Colour me free! (2009)
Joss is nog altijd een knap en eigenzinnig meiske met een bewonderenswaardige, soulvolle stem, maar een echte Grote zal ze volgens ons toch nooit worden. Degelijke subtop, ja, maar niet meer dan dat. Deze cd, met 12 tracks en één verborgen nummer (Mr. Wankerman), is een stuk beter dan de vorige en waarschijnlijk haar beste tot nu toe, maar van een meesterwerk kan men toch echt niet spreken. Drie songs springen er voor ons uit: Free me [1], Parallel lines [3] en het Ray Charles-nummer I believe it to my soul [10]. De rest gaat van doorsnee over middelmatig tot degelijk.
Quotering: ***½ (13 mei 2010)
Klassiekers: Free me, Parallel lines, I believe it to my soul.
Joss Stone: LP1 (2011)
Voor haar vijfde album werkte Joss Stone intens samen met Dave Stewart (die we nog kennen van de groep Eurythmics): hij producete samen met Joss, speelde gitaar in haar backinggroepje en schreef mee aan zes van de tien nummers. Veel aarde aan de dijk heeft het allemaal niet gebracht. Miss Stone heeft nog altijd een fraaie stem en een knap smoeltje, maar deze tien nummers maken een bijzonder matte, ongeïnspireerde en regelmatig zelfs slaapverwekkende indruk, niet in het minst het povere liedje dat Joss helemaal zelf heeft geschreven (Boat Yard [9]). Vergeleken met het vorige album is dit een stap achteruit en een bevestiging van ons vermoeden dat Joss Stone nooit een Grote zal worden.
Quotering: ** (29 november 2013)
Klassiekers: geen.
Joss Stone: The Soul Sessions vol. 2 (2012)
La Stone doet het ideetje van haar debuut-cd nog eens dunnetjes over: elf covers van soulklassiekers. Het enige nummer dat we al kennen, is Teardrops [6] van Womack & Womack, dat we ooit nog op single hebben gekocht. Wat dus betekent dat we het een leuke song vonden en vinden, maar als we dat nu vergelijken met wat Joss Stone er hier mee doet, dan is het resultaat niet anders dan povertjes te noemen. Joss mag weliswaar nog altijd een prima zangstem hebben, ook wat de tien andere nummers op dit album betreft, is het middelmaat troef: geen enkele track zouden we in de toekomst nog regelmatig willen beluisteren. Nee hoor, Joss Stone is en blijft subtop, en misschien is zelfs dat te hoog ingeschat.
Quotering: ** (16 november 2013)
Klassiekers: geen.
