Ik ben Eric De Bruyn
Ik ben een man en woon in Wuustwezel (België) en mijn beroep is pensionado.
Ik ben geboren op 20/10/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Middelnederlands / laatmiddeleeuwse kunst.
Studies Germaanse Filologie 1973-1977 - Universiteit Antwerpen. In 2000 gepromoveerd aan de KU Brussel
WEMELDINGEN
Tijd is ruimte in beweging
27-09-2013
BOEK: Een aquarel van de tijd (Hugo Raes) 2001
Een aquarel van de tijd (Hugo Raes) 2001
[Herinneringen en dagboekbladen, Uitgeverij Atlas, Amsterdam-Antwerpen, 2001, 253 blz.]
Toen Hugo Raes in 2001 deze herinneringen en dagboekbladen (aldus de ondertitel) publiceerde, was hij 72 jaar oud. Van volwaardige mémoires kan men in dit geval inderdaad niet spreken, want daarvoor gaan de hier verzamelde aantekeningen te veel gebukt onder de euvels die Raes al kwellen sinds zijn debuutroman De vadsige koningen: gebrek aan structuur, een neiging tot zeuren en een oppervlakkige, weinig sprankelende stijl. Het grootste deel van dit boek wordt gevuld met weinig boeiende reminiscenties en matte Zeitbeobachtungen. Aan bod komen onder meer: de evolutie van Raes woonbuurt in Hoboken, het boek A dog of Flanders van Marie-Louise de la Ramée (over de Hobokense weesjongen Nello en zijn hond Patrasjke), de astma waaronder hij als jongen leed, zijn schooltijd, de oprichting van de culturele vereniging De Nevelvlek, zijn honden, een afgewezen minnaar van zijn moeder, zijn tijd als leraar, zijn zeilbootavonturen, een etentje met Paul De Wispelaere, de dood van een tante, de kennismaking met zijn tweede vrouw (Marie-Thérèse), hun reizen naar Amerika, naar Corsica en Sardinië. Het wordt hier allemaal bij elkaar gekletst, en het springt voortdurend van de os op de ezel.
Iets interessanter zijn de hoofdstukjes die gewijd zijn aan Raes persoonlijke ontmoetingen met Anaïs Nin, Jerzy Kosinski en Louis Paul Boon, en aan de auteursfeestjes in de jaren zestig (op één van deze fuiven springen Paul Snoek en enkele anderen in hun blootje en met een dronken kop in de Leie). Het toppunt van bladvullerij zijn echter de veredelde dagboekfragmenten naar het einde van het boek toe die handelen over de bergerie (een tot woonhuis omgebouwde schaapsstal) die Raes en zijn vrouw op latere leeftijd hebben gekocht in het zuiden van Frankrijk en waar zij zich vaak terugtrokken. Enigszins belangwekkend is dan weer het laatste hoofdstuk (Schrijven en schrijvers, pp. 235-253), waarin Raes een blikje achter de schermen biedt van zijn schrijverscarrière. Dat dit hoofdstuk voor het grootste deel gericht is op het zo duidelijk mogelijk laten uitkomen van Raes successen en belangrijkheid als auteur en dus nogal zelfingenomen overkomt, neemt men er voor lief bij. Echt relevant wordt het echter wanneer Raes vertelt dat hij De verwoesting van Hyperion schreef als satire op het communisme na een ontluisterend bezoek aan Roemenië en hoe hij het daarna bij de links-literaire goegemeente in Vlaanderen en Nederland verkorven had.
Een rijk testament kan je het moeilijk noemen, dat zal duidelijk zijn. Dat het allemaal bedoeld is als testament, staat echter wel vast. Naar eigen zeggen sukkelt Raes al een hele tijd met zijn gezondheid en op de laatste bladzijde noemt hij Een aquarel van de tijd mijn laatste werk. Op dezelfde bladzijde luidt het: Het schrijven van dit boek was geen eenvoudige opgave. Vaak was ik de uitputting nabij. En ik ben blij dat ik er nu de laatste hand aan leg. Van Raes gaan we in de nabije toekomst dus manifest niet veel meer horen, of het moest zijn overlijdensbericht zijn. De in memoriams kunnen reeds uitgeschreven worden.
Quotering: **
[explicit 11 februari 2002]
Hugo Raes overleed op maandag 23 september 2013. De 84-jarige auteur liet zich euthanaseren.
