Ik ben Eric De Bruyn
Ik ben een man en woon in Wuustwezel (België) en mijn beroep is pensionado.
Ik ben geboren op 20/10/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Middelnederlands / laatmiddeleeuwse kunst.
Studies Germaanse Filologie 1973-1977 - Universiteit Antwerpen. In 2000 gepromoveerd aan de KU Brussel
WEMELDINGEN
Tijd is ruimte in beweging
19-07-2013
FILM: Turquaze (Kadir Balci) (België, 2010)
TURQUAZE (Kadir Balci) (België, 2010)
(90)
Een Turkse familie in Gent: vader, moeder, één gehuwde maar nog kinderloze zoon (de oudste, Ediz) en twee ongehuwde zonen (Timor en Bora). Het gezin is de overleden vader gaan begraven in Istanboel, de moeder blijft in Turkije, de zonen keren terug naar Gent. Timur, suppoost in een museum, blijkt al een jaar verloofd te zijn met een Vlaams meisje, Sarah, en gaat solliciteren bij een fanfare (hij speelt trompet). De eerste kennismaking met Sarahs ouders loopt niet goed af door de onsympathieke houding van de moeder, en ook bij Ediz is Sarah als niet-moslima onwelkom. Sarah en Timur krijgen door dit alles ruzie, waarna Timur vlucht naar zijn moeder in Turkije. Als Sarah hem achterna reist, komt ze te weten dat Timur enkele jaren geleden op het punt stond te trouwen met een Turks meisje, dat echter twee maanden voor het huwelijk verongelukte. Sarah veronderstelt dat Timur niet klaar is voor een nieuwe relatie en keert terug naar België. Korte tijd later keren Timur en zijn moeder ook terug. Ik heb hier ook niet gevonden wat ik zocht, zegt de moeder op de luchthaven.
Ondertussen zijn we te weten gekomen dat Ediz regelmatig overspel pleegt met een Vlaamse vrouw (Sarah heeft hen op een keer betrapt) én dat tests hebben uitgewezen dat hij onvruchtbaar is. Blijkbaar breekt hij hierna met de Vlaamse minnares (onduidelijk in de film) en als hij zijn vrouw vertelt over de onvruchtbaarheid, is deze opgelucht (zij dacht dat hij geen kinderen wilde). Verder is de nog schoolgaande hangjongere Bora verongelukt op een gestolen bromfiets en in het ziekenhuis terechtgekomen, maar zonder al te veel erg. Hij zegt dat hij zijn pa mist. Het eindigt ermee dat Timur en zijn fanfarevrienden een serenade komen brengen aan Sarah als deze in een wasserette zit (ze hebben elkaar de eerste keer in een wasserette ontmoet) en Sarah is meteen opnieuw verkocht. Tijdens de eindgeneriek zien we hoe Sarah met de Turkse familie aan tafel zit. Iedereen is vrolijk en lacht.
Wat Sarahs moeder van dit alles denkt, daar spreekt deze debuutfilm van de Turks-Vlaamse regisseur Kadir Balci zich niet over uit. Het is niet het enige losse draadje van het door Balci zelf geschreven, eerder zwakke en redelijk oppervlakkige (maar zich duidelijk dicht bij zijn bed bevindende) scenario. Het gaat ook allemaal nogal traagjes, net zoals hoofdpersoon Timur (gespeeld door Burak Balci, de broer van de regisseur) handelt en praat. Timur lijkt overigens een ietwat simpele, maar artistiek niet onbegaafde en sympathieke knol, die echter rookt als een nou ja, als een Turk en nogal lang moet denken over een antwoord als hem iets gevraagd wordt. Het ritme van de film verloopt dus even sloom en hier en daar zitten er sequensen in die blijkbaar alleen maar moeten dienen om de (toch al magere) anderhalf uur vol te krijgen: bijvoorbeeld de minutenlange toeristische sightseeing van Sarah en Timur in Istaboel op muziek van Bert Ostyn (van Absynthe Minded). Het lijkt wel een ingeschoven videoclip.
Die Sarah (Charlotte Vandermeersch) van haar kant is het soort meisje dat alleen met een badhanddoek om komt opendoen als er iemand aanbelt, een gezonde behoefte heeft aan seks en in Turkije zonder blozen in een kort rokje rondloopt. Opvallend: ook de andere Vlaamse vrouwen komen er niet direct positief uit en als men deze film in Turkije ziet, zal men daar ongetwijfeld het zijne denken van die Vlaamse vrouwen. Sarahs moeder is natuurlijk een truttige raciste en die minnares van Ediz (Maaike Cafmeyer) is uiteraard een slet. Maar ook Sarahs zus Ann is er eentje waar kosten aan zijn: zij staat op scheiden, heeft haar man bedrogen (hij haar ook overigens) en op een bepaald moment is zij plots geïnteresseerd in de vraag of Timur besneden is. Even later belt Timur en Ann (op bezoek bij haar zus) doet open in een losse badjas. Daar staan dan de Turkse vrouwen tegenover (de vrouw van Ediz en de moeder), die allemaal weinig te zeggen hebben maar zich heel onderdanig respectievelijk begrijpend gedragen tegenover hun mannen.
Afgezien van dit alles, is Kadir Balci blijkbaar een brave, goedbedoelende Turk die met deze (in elk geval toch half) happy eindigende film een schone boodschap van interculturele verdraagzaamheid wil brengen. In dat verband werkt het einde (met die serenade en het van geluk huilende gezicht van Sarah tegen het raam geplakt) best wel ontroerend. Dat de film door dat goedmoedige, humane aspect in bepaalde kringen op meer appreciatie kan rekenen dan geoorloofd is, gezien de toch ook aanwezige zwakke punten, was voorspelbaar. De waarheid lijkt ons nochtans dat dit een degelijke debuutfilm is, en niet meer dan dat.
Na het uitschrijven van deze tekst, een interview gelezen van Sander Van den Broecke met de regisseur en de hoofdacteur, de gebroeders Balci dus [in Humo, nr. 3655, 21 september 2010, pp. 122-127]. Daaruit leren we dat het thema van de film is: Het onvermogen om zich te uiten. Timur kan zijn gevoelens niet verwoorden. Zijn broer kan het niet. Zijn lief niet. De ouders van dat lief niet. Niemand kan zeggen waar het op staat. Kadir Balci zelf hierover: De meeste mensen zijn bang van zichzelf, durven niet te zeggen wat ze denken of voelen. Dààrover gaat de film: over mensen die op zoek zijn naar hun identiteit, tot ze zichzelf eerlijk onder ogen leren zien en zich durven te uiten. De vele stiltes in de film zijn ook wel een stijlfiguur, moet ik toegeven. Oorspronkelijk zat er meer dialoog in, maar hoe minder ik de personages liet uitleggen en hoe meer ik suggereerde met beelden, hoe sterker het verhaal werd. Ik ben een cineast, ik toon liever.
Tsss! Wat wij dus zagen als een zwakheid in de film, blijkt nu een stijlfiguur te zijn die naar het hoofdthema leidt! Toch denken wij (na even rondgestaard en niks gezegd te hebben): een volgende keer misschien toch wat minder tonen en suggereren en wat meer uitleggen, Kadir, want regisseurs (en zeker debuterende) overschatten vaak hun kijkerspubliek.
