Ik ben Eric De Bruyn
Ik ben een man en woon in Wuustwezel (België) en mijn beroep is pensionado.
Ik ben geboren op 20/10/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Middelnederlands / laatmiddeleeuwse kunst.
Studies Germaanse Filologie 1973-1977 - Universiteit Antwerpen. In 2000 gepromoveerd aan de KU Brussel
WEMELDINGEN
Tijd is ruimte in beweging
09-04-2013
FILM: L'albero degli zoccoli (Ermanno Olmi) (I, 1978)
LALBERO DEGLI ZOCCOLI (De Klompenboom) (Ermanno Olmi) (Italië, 1978)
(178)
De oude fiche (circa 1980) over deze Gouden Palm van Cannes 1978: Prachtige, lange (drie uur durende) film over het boerenleven in Italië, eind vorige eeuw. Niet te veel over zeggen. Terug gaan bekijken. Quotering: 4.
Deze De klompenboom, een laat specimen van de Italiaanse neo-realistische cinema, toont ons drie uren lang het leven op een negentiende-eeuwse boerderij in Lombardije. Op de boerderij wonen een vijftal families. Aanvankelijk (maar toch meer dan een uur) krijgen we niet veel meer te zien dan het dagelijkse reilen en zeilen: er wordt geoogst, er wordt een varken geslacht, er wordt geploegd en gezaaid, er wordt een kind geboren, er is een koe ziek, enzovoort. Het gelui van klokken is bijna constant aanwezig en er wordt veel gebeden. Ook verder in de film gebeurt er niet zo veel opvallends, maar in elk van de families gebeurt er gaandeweg toch wel iets. Een weduwe heeft het lastig om haar gezin (opa en zes kinderen) te onderhouden maar gelukkig vindt de oudste zoon werk, die opa slaagt erin een week vroeger dan de anderen tomaten te oogsten, één van de boeren vindt op de kermis een goudstuk en verbergt dat in de hoef van een paard (om het later natuurlijk niet meer terug te vinden), de dochter van een ander gezin huwt en maakt met haar kersverse echtgenoot een boottocht naar Milaan om daar een tante non te bezoeken die hen meteen een kind doet adopteren en het zoontje van nog een ander gezin mag op aandringen van de pastoor elke dag naar school, zes kilometer verder.
Alles wordt uitgebreid in beeld gebracht en het ritme is heel traag (soms té traag: die boottocht naar Milaan bijvoorbeeld blijft duren), maar we krijgen zo een goede indruk van het weinig spectaculaire leven op het Italiaanse platteland in de negentiende eeuw en tussen de regels door menen we hier en daar kritische geluiden op te vangen rond het armoedige en simpele bestaan van deze mensen in een nog grotendeels feodaal systeem. Die (communistische?) kritiek wordt pas helemaal op het einde van de film echt duidelijk. Eén van de klompen van het schoolgaande jongetje was namelijk gebroken en om een nieuwe klomp te maken gaat de vader een aan de landeigenaar toebehorende boom (zeg maar: boompje) langs een gracht omhakken. Als dat uitkomt, wordt het gezin met drie kinderen zonder pardon op straat gezet. Laatste beeld: het gezin dat met paard en kar wegtrekt over de velden.
Dat is allemaal mooi en die neo-realistische (om niet te zeggen: naturalistische) boodschap komt loud and clear over, maar is dit nu inderdaad een prachtige, meesterlijke film die je nog vaak opnieuw zou willen bekijken? Het gaat toch allemaal wel érg traag en Olmi heeft toch wel heel veel tijd nodig om zijn zeg te doen. Je hebt tijdens deze drie uur vaak de indruk dat je naar een soort documentaire zit te kijken en heel veel van wat getoond wordt, had ook weggeknipt kunnen worden zonder schade te berokkenen aan het geheel. Is dat een kenmerk van een meesterlijke film? Niet dat het allemaal zo slecht is, het blijft een aparte film met een speciale sfeer die nergens opdringerig sociaal-geëngageerd aandoet, maar als je hem één maal bekeken hebt, volstaat het wel. Tenzij je dertig jaar later vergeten bent waar het ook alweer precies over ging, natuurlijk.
