Ik ben Eric De Bruyn
Ik ben een man en woon in Wuustwezel (België) en mijn beroep is pensionado.
Ik ben geboren op 20/10/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Middelnederlands / laatmiddeleeuwse kunst.
Studies Germaanse Filologie 1973-1977 - Universiteit Antwerpen. In 2000 gepromoveerd aan de KU Brussel
WEMELDINGEN
Tijd is ruimte in beweging
05-04-2013
FILM: Blow up (Michelangelo Antonioni) (I-UK, 1966)
BLOW UP (Michelangelo Antonioni) (Italië-Engeland, 1966)
(110)
Een oude steekkaart (uit de jaren tachtig?) vertelt ons: Een nogal moeilijkdoenerige film die zich nochtans vlot laat bekijken, over de grens tussen fantasie/kunst en werkelijkheid, tegen de achtergrond van Londen in de Swinging Sixties. David Hemmings is een fotograaf die in een park een koppeltje bespiedt en fotografeert en later thuis bij het uitvergroten van de fotos meent dat hij een moord verijdeld heeft: in de bosjes zat namelijk iemand met een pistool. Of hoe kunst in de realiteit kan ingrijpen. De prent veroorzaakte indertijd een schandaal, omdat er een stoeipartijtje in zat tussen Hemmings, Jane Birkin en nog een grietje en er was schaamhaar te zien. Dat was natuurlijk om moeilijkheden vragen. Quotering: 3.
Het verhaal speelt zich af tijdens één weekend. In het begin leren we David Hemmings kennen als een rijke (hij rijdt in een Rolls Royce) en arrogante Londense fotograaf annex playboy. Later op de dag fotografeert hij in een parkje een overspelig koppeltje (zij jong, hij ouder) en als de jonge vrouw hem opmerkt en het filmrolletje opeist, weigert hij dat. Nog later op de dag komt zij de fotograaf in zijn studio opzoeken (hoe zij hem gevonden heeft, wordt nooit duidelijk), maar hij poeiert haar af met een vals filmrolletje. Bij het ontwikkelen en uitvergroten van de fotos komt hij tot de ontdekking dat er in het struikgewas een man met een revolver zat en dus meent hij dat hij een moord voorkomen heeft. Even later ontdekt hij echter (via de uitvergroting van een foto die genomen werd toen de jonge vrouw van hem wegliep) dat er ook een lijk onder het struikgewas ligt. Hij verlaat even zijn studio en als hij terugkomt, zijn de fotos en het filmrolletje gestolen. Als hij opnieuw gaat kijken in het park (het is ondertussen avond), ligt daar inderdaad een lijk, het lijk van die oudere man. De fotograaf gaat dan op zoek naar een vriend om hem het lijk te tonen, maar hij blijft hangen op een party en pas de volgende dag trekt hij weer (alleen) naar het park. Het lijk is weg. Laatste sequens: een groep als pantomimespelers verklede jongeren (die ook al in een jeep rondreden in het begin van de film) komen in het park een tennismatch spelen zonder raketten en zonder bal. De fotograaf staat toe te kijken en gooit op een bepaald moment de weggerolde (denkbeeldige) tennisbal terug. The end.
Raar & merkwaardig is het minste wat je van deze film kan zeggen. Op het einde staat die fotograaf dus te kijken naar iets wat er niet is (die tennisbal). Zijn er op die fotos dan ook dingen te zien die er niet zijn? En lag dat lijk in dat park er dan wel echt? En nog een goede vraag: hoe zouden wij dat als kijker moeten weten? En nog eentje: waar wil Antonioni met dit op een kortverhaal van Julio Cortázar gebaseerde scenario naartoe? Nogal moeilijkdoenerige film, welzeker. Komt daar nog bij dat het verhaal volzit met losse draden die naar nergens-bij-de-zee leiden. De fotograaf springt twee keer binnen bij een buur die moderne schilderijen maakt vol spikkels en vlekken. Die schilder-buur zegt in het begin dat hij soms pas na jaren dingen ontdekt in zijn schilderijen, en dat is like finding a clue in a detective story. Op het einde zegt de vrouw van die schilder over de uitvergrote foto van die dode man dat het wel een schilderij van haar man lijkt (met al die vage punten en stippels). Als dit al bedoeld is als een hint naar de kijker toe, dan gaat die hint toch aan ons voorbij. Wat heeft de fotograaf trouwens met die vrouw van de schilder? En waarom wil hij een antiekwinkeltje kopen en koopt hij daar een propellor? En hoe zit het met de vrouw waarmee de fotograaf naar eigen zeggen samenwoont maar die we nooit te zien krijgen? En waarom stopt halverwege de film een tegen kernwapens betogend meisje een bord met daarop go away in de open wagen van de fotograaf (even later valt het bord op de weg)?
We kunnen nog wel even doorgaan met het opsommen van weinig functioneel vulsel. Waarom komt dat gestoei met die twee groupies het uitvergroten van die fotos onderbreken? Waarom maken we op het einde een popconcert (van de Yardbirds, we herkenden onder meer Jimmy Page) mee en loopt de fotograaf weg met een stuk van een kapotgeslagen gitaar? Het zal duidelijk zijn: de plot van deze prent is zo vaag en onduidelijk als maar kan zijn en je hebt danig de indruk dat Antonioni een beetje met de voeten van de kijker speelt. Misschien dat dat kortverhaal van Cortázar verheldering kan brengen, maar we betwijfelen het. Wie heeft het wél gelezen en kan er ons iets meer over komen vertellen?
In de Engelstalige Wikipedia wordt een recensent geciteerd die stelde dat Antonioni blijkbaar heel wat plezier aan het maken van deze film heeft beleefd. Een beetje van dat plezier is nu nog altijd na te voelen via de losse en swingende jaren zestig-sfeer die over de film hangt: de halfblote fotoshoot met het toen bekende (en grààtmagere) model Veruschka in het begin, Vanessa Redgrave als het jonge overspelige vrouwtje die een hele tijd topless rondloopt (zonder dat er overigens ook maar iéts te zien is), de stoeipartij met de twee dulle grietjes, het pot zitten roken tijdens die party op het einde. De meeste acteurs en actrices in deze film kijken, praten en lopen trouwens alsof ze onder invloed verkeren of een vijs kwijt zijn. Opmerkelijk in dit verband is het publiek bij dat popconcert dat wel uit zombies lijkt te bestaan. Is dit een meesterlijke film met een briljante boodschap? No way. Is dit een leuk sfeerbeeld van de zotte jaren zestig? Misschien. Is dit een kritiek op de oppervlakkigheid en hypocrisie van de zotte jaren zestig? Waarschijnlijk, maar als dit er al in zit, dan komt het er met haken en ogen uit. Is dit een door sommigen overschatte prent van een regisseur die er lol in had om eens een keer de wollige artiest uit te hangen? Bingo. Al bij al dus toch maar een zwakke prent en de quotering mag met een halfje naar beneden.
Quotering: **½
(hernieuwde visie: 23 maart 2013 dvd bib Brecht) (2de hernieuwde visie: 2 april 2013 dvd bib Brecht)
