Ik ben Eric De Bruyn
Ik ben een man en woon in Wuustwezel (België) en mijn beroep is pensionado.
Ik ben geboren op 20/10/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Middelnederlands / laatmiddeleeuwse kunst.
Studies Germaanse Filologie 1973-1977 - Universiteit Antwerpen. In 2000 gepromoveerd aan de KU Brussel
WEMELDINGEN
Tijd is ruimte in beweging
11-08-2012
FILM: Mr. Nobody (Jaco Van Dormael) (B-D-F-Can, 2009)
MR. NOBODY (Jaco Van Dormael) (België-Duitsland-Frankrijk-Canada, 2009)
(137)
We zitten in 2092, dankzij celverjonging zijn alle mensen quasi-onsterfelijk en Nemo Nobody is de enige nog sterfelijke mens. De in 1975 geboren, stokoude man wordt weldra 118, is op sterven na dood en aan een psychiater en een journalist vertelt hij over zijn verleden, vooral over zijn ouders en de drie vrouwen waarmee hij heeft samengeleefd. Dat gebeurt echter op een heel verwarde en verwarrende manier (ondanks de kleuren blauw, geel en rood die aan elk van de drie vrouwen verbonden werden als herkenningspunten). Dat kan te wijten zijn aan de verslappende geestelijke vermogens van de oude Nemo, maar het valt duidelijk ook binnen de opzet van het scenario, dat voortdurend verwijst naar het maken van keuzes in het leven en in de liefde. De kernscène van het verhaal is dan ook de negenjarige Nemo wiens ouders gaan scheiden en die op een treinperron moet kiezen tussen zijn papa en mama. Als we Van Dormael goed begrijpen, is de uiteindelijke boodschap dat het uiteindelijk niet zoveel belang heeft welke keuze je maakt, alle wegen zijn de goede en een andere weg is niet noodzakelijk beter.
De film steekt dan ook boordevol spiegelmomenten, visuele echos en kruisverwijzingen waarbij een scène telkens terugkeert maar met een ander detail, waaruit dan een nieuw vervolg voortkomt. Van één punt vertrekken dus vaak verschillende lijnen, laat ons zeggen lijn A en lijn B, die dan weer opsplitsen in de lijnen A1 en A2 en B1 en B2, maar het verwarrende is dat voortdurend heen en weer wordt gesprongen tussen al die lijnen, zodat de kijker op de duur tussen de bomen het bos niet meer ziet. Die opzettelijke onduidelijkheid is trouwens ook aanwezig in het vertelde heden, want nu eens wordt Nemo door de psychiater gehypnotiseerd om terug te keren naar zijn verleden, en dan weer vertelt hij in het ziekenhuis over zijn verleden tegenover een journalist. Tussendoor krijg je dan ook nog de volwassen Nemo te zien als presentator van een wetenschappelijk TV-programma waarin het onder meer gaat over de big bang, de expansie van het heelal of de vier dimensies en zit de vijftienjarige Nemo een SF-verhaal te schrijven over een reis naar Mars. Daarin is sprake van de inkrimping van het heelal, en inderdaad: op het einde, in 2092 stopt het heelal met uitdijen, loopt de tijd achteruit en Nemo, die net gestorven is, wordt weer levend.
Men merkt: niet simpel allemaal. Duidelijk is echter het volgende: Van Dormaels film steekt boordevol leuke ideeën en vondsten, zowel narratologisch als visueel, maar er wordt uiteindelijk niets briljants mee gedaan. Van Dormael heeft een fantasierijke, sprookjesachtig-naïeve en vaak in een droomsfeer badende stijl (die overigens erg verwant is aan de stijl van Jean-Pierre Jeunet, de regisseur van onder meer Amélie Poulain) die de kijker overdondert met ongelooflijke travellings en fabelachtige trucages en hem tegelijk charmeert met ontroerende beelden en liedjes uit de oude doos (hier bijvoorbeeld het nummertje Mister Sandman). Maar zoals hij deze keer diezelfde kijker met een scenario uit eigen koker alle hoeken van de cinema laat zien: nee, daarmee heeft hij zijn hand manifest overspeeld. Naar verluidt had Van Dormael trouwens na tien jaar schrijven en zes maand filmen 320 uren beeldmateriaal en dat moest dan teruggemonteerd worden naar een dikke twee uren. Niet voor niets dat de prent vol losse draden en gaten zit! Van Dormael had blijkbaar genoeg geld (meer dan 50 miljoen) om eens lekker zijn zin te doen, en niemand had de guts om hem eens stevig op de vingers te tikken. Deze film toont te weinig beperking voor een meester en daarom is dit een weliswaar prachtig ogende mislukking.
P.S. In Filmmagie [nr. 601, januari 2010] krijgt Mr. Nobody zes paginas lang de aandacht, terwijl in datzelfde nummer A Serious Man van de Coen-brothers het moet stellen met nog geen anderhalve bladzijde. Wij zouden het als hoofdredacteur net andersom hebben gedaan. Het beste bewijs dat Van Dormaels filosofietje dat alle keuzes de goede zijn, nergens op slaat.
Quotering: **½
(8 augustus 2012) (dvd bib Wuustwezel)
