Ik ben Eric De Bruyn
Ik ben een man en woon in Wuustwezel (België) en mijn beroep is pensionado.
Ik ben geboren op 20/10/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Middelnederlands / laatmiddeleeuwse kunst.
Studies Germaanse Filologie 1973-1977 - Universiteit Antwerpen. In 2000 gepromoveerd aan de KU Brussel
WEMELDINGEN
Tijd is ruimte in beweging
10-04-2012
FILM: Elena (Andrei Zvyagintsev) (Rusland, 2011)
ELENA (Andrei Zvyagintsev) (Rusland, 2011)
(109)
Elena begint met een ettelijke minuten durend shot van een kauw tussen kale takken. Op het einde van het shot landt een tweede kauw op de takken. Vervolgens een trage travelling doorheen een luxueus, modern appartement en pas dan maken we kennis met Elena en Vladimir, een Moskovietisch koppel op rijpere leeftijd. Ze kennen elkaar al tien jaar, zijn twee jaar gehuwd, maar grote liefde is het toch blijkbaar niet, want ze slapen apart. Gaandeweg vernemen we dat ze beiden een kind hebben uit een vroeger huwelijk. Hij (een Russische nouveau riche) een losgeslagen en verwende dochter, zij een nietsnut van een zoon die met zijn vrouw en twee kinderen (onder meer de tiener Sacha, een even grote nietsnut als zijn vader) in een troosteloze buitenwijk (genre Luchtbal, maar dan in Moskou) woont. Als Elena voor de zoveelste maal geld vraagt voor haar zoon, weigert Vladimir dat. Nadat Vladimir een hartaanval heeft gekregen, wil hij zijn testament opstellen. Hij deelt Elena mee dat zijn dochter het grootste deel van de erfenis zal krijgen, Elena moet tevreden zijn met wat overblijft. Elena mengt dan twee viagra-tabletjes tussen Vladimirs pillen en ja hoor: nog voor hij dat testament heeft kunnen uitschrijven, is hij dood.
Bij de notaris krijgen Elena en die dochter te horen dat de erfenis van Vladimir in twee gelijke delen zal verdeeld worden. Elenas zoon en schoondochter zijn blij dat Sacha nu aan de universiteit zal kunnen studeren en komen voorlopig al inwonen bij Elena. Bij de overhandiging van een eerste som geld (nog in het flatje van de zoon) valt wel plots alle licht uit. We zien dan nog even hoe Sacha en zijn loze vriendjes betrokken zijn bij een hevige knokpartij en hoe het jongste kindje (in Elenas flat) alleen in de slaapkamer op een groot bed wakker wordt. Naast die slaapkamer is een balkon met een gevaarlijke reling. De camera zwenkt naar buiten, en we zien weer die takken uit het begin, zonder zwarte vogels echter dit keer.
Naar verluidt maakte Zvyagintsev deze film in opdracht van een producer die gevraagd had om een apocalyptisch verhaal. Zouden die zwarte vogels dan misschien duivels kunnen zijn die hun slag komen slaan, in casu Elena (die in de loop van de film kaarsjes gaat branden in een Russisch-orthodoxe kerk) op het slechte pad brengen? Ergens halverwege het verhaal maakt Elena een treinritje en dan blijkt dat die trein een wit paard (met ruiter) heeft aangereden: ze liggen alle twee (wit paard en ruiter) voor pampus naast de spoorweg. Een engel? Duidelijk wordt het allemaal niet, want Zvyagintsev vertikt het om antwoorden aan te dragen en ook voor de rest is dit een erg onderkoelde prent die aanvankelijk zeer traag op gang komt, maar daarna toch zonder veel poespas vertelt wat er te vertellen valt. Zonder veel diepgang, verhelderende achtergronden of grote emoties ook en alles braafjes in beeld gebracht. Slechts één opvallend shot, op het einde wanneer Elena met het geld aankomt in de straat van haar zoon: een dreigend beeld van de drie indrukwekkende koeltorens die daar in de (industriële) buurt staan, met daarachter een ondergaande zon. Wanneer dan even later in die flat plots het licht uitvalt, verwacht je dat het verhaal een metafysische draai gaat krijgen (Vladimir die zich als spook komt wreken?), maar nee hoor, ook die Sacha loopt alleen een blauw oog op in die knokpartij en die kleine zien we niét van het balkon vallen. De zwarte vogels uit het begin zijn wel verdwenen.
Blijft over: een nogal bitter verhaaltje over hebzucht, egoïsme en liefdeloosheid in het 21ste-eeuwse Rusland, waarbij de tegenstelling arm-rijk danig in het oog springt. Zou Zvyagintsev een verbitterde communist zijn met heimwee naar de tijd vóór Gorbatchov? Met deze degelijke, maar niet echt briljante prent maakt hij in elk geval de indruk niet helemaal meester te zijn van zijn materie, zodat zijn bedoelingen niet echt uit de verf komen. In de nabije toekomst eens nagaan of dat met zijn vorige films, The Return en The Banishment, ook het geval was.
