Ik ben Eric De Bruyn
Ik ben een man en woon in Wuustwezel (België) en mijn beroep is pensionado.
Ik ben geboren op 20/10/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Middelnederlands / laatmiddeleeuwse kunst.
Studies Germaanse Filologie 1973-1977 - Universiteit Antwerpen. In 2000 gepromoveerd aan de KU Brussel
WEMELDINGEN
Tijd is ruimte in beweging
19-03-2012
FILM: If... (Lindsay Anderson) (UK, 1968)
IF (Lindsay Anderson) (UK, 1968)
(111)
Deze linkse, satirische prent van Lindsay Anderson, waarin Malcolm McDowell (zie ook Kubricks A Clockwork Orange) debuteert als de kostschoolstudent Mick Travis, won in 1969 de Gouden Palm van Cannes. Anderson voert ons mee naar een Engels internaat in de jaren zestig waar een ijzeren discipline heerst en de leerlingen bijna tot in het absurde gekleineerd en geterroriseerd worden. Er hangt over dat internaat een morbide sfeer met hier en daar latente homofiele trekjes. Dat leidt bij enkele oudere studenten, waaronder Mick Travis, tot opstandigheid en rebellie. Aanvankelijk beperkt zich dat nog tot een middagje joyriden met een gestolen moto, maar op het einde van de film hebben de studenten ergens in een kelder wapens ontdekt en gebruiken ze die om de feestelijke bijeenkomst van leerlingen, ouders en leraars op het einde van het schooljaar totaal in het honderd te doen lopen. Tijdens de speech van een of andere generaal wordt de zaak in de fik gezet, iedereen loopt naar buiten en dan openen de rebellen in het wilde weg het vuur op alles en iedereen, waarna de generaal en zijn soldaten beginnen terug te schieten. Zo eindigt de film.
Dat einde moeten we hoogstwaarschijnlijk interpreteren als een droomsequens of een visioen, want halverwege de film zit er ook duidelijk iets gelijkaardigs, wanneer Travis en zijn kompaan tijdens het ritje met de moto stoppen in een pub en Travis seks heeft met het barmeisje. De film in zijn geheel kan geïnterpreteerd worden als een satirische metafoor voor het militaristische conservatisme van de Engelsen. Anderson heeft daar wel enigszins een punt: wij werden er op 11 november van vorig jaar nog mee geconfronteerd toen we in Ieper onder de Menenpoort samen met duizenden anderen Remembrance Day meemaakten en toch redelijk verbaasd observeerden hoe een of ander Engels meisje een blijkbaar bekend Engels liedje op haar viool speelde en een hele tribune vol Engelsen unaniem dat nummer zacht zat mee te neuriën, alsof er een knop was omgedraaid. Onnodig te zeggen dat de herdenking van de wapenstilstand van 1918 toen ook gepaard ging met het nodige militaire vertoon van Britse zijde.
Natuurlijk zitten we met deze film volop in de revolutiegezinde jaren zestig (1968 was ook het jaar van de Mei-revolte in Parijs) en moet Andersons satire in die cultuurhistorische context gezien worden. Het neemt niet weg dat If een bijzonder amateuristische, klungelige en weinig overtuigende indruk maakt, en dat ligt hoegenaamd niet alleen aan het feit dat we op de meest onmogelijke momenten plots sequensen in zwartwit te zien krijgen (naar verluidt was er te weinig geld om àlles in kleur te filmen, Jezus-Maria-Jozef!). Bovendien komt Andersons linkse boodschap erg tafelspringerig over en hangt de plot met haken en ogen aan elkaar. Zo heeft het middagje joyriden bijvoorbeeld geen enkele consequentie voor de studenten in kwestie en loopt Mrs. Kemp, de vrouw van de onderdirecteur (gespeeld door ene Mary MacLeod), tijdens één of andere buitenactiviteit van de leerlingen plots een tijdlang in haar mollige blootje door de waszaal, joost mag weten waarom.
Sommigen deden indertijd nogal enthousiast over deze merkwaardige, weinig briljante film, onder meer de jury van Cannes 1969 en bijvoorbeeld ook een zekere G. Tanghe in Media Film [nr. 77, december 1971, pp. 4-7] die If geen meesterwerk doch heel zeker een groots filmwerk noemde. Andere Vlaamse filmrecensenten hadden een volgens ons heel wat correctere visie. In Film en Televisie [nr. 151, december 1969, pp. 10-13] had Ivo Nelissen het over een absoluut gebrek aan autenticiteit, gevolg van het geëngageerde ressentiment en de demagogische middelen die herinneren aan Z van Costa-Gavras. In datzelfde nummer stelde Gaston Weemaes: Ik kan het gevoel niet van mij afzetten dat het hier een toegeving betreft aan bepaalde modieuze denkwijzen, die vooral bij de jongeren opgang maken, Leo Mees noemde het einde van de film belachelijk, Jos Burvenich meende dat Anderson zijn doel voorbijschoot en Jules Segers, verwijzend naar Andersons speelfilmdebuut This Sporting Life, concludeerde: (Anderson) heeft de in zijn speelfilmdebuut prachtig gevoerde kontestatie en zijn engagement op een meer modieuze (en snobistische) wijze voortgezet. En ze daarmee ook ontkracht. Later zou Anderson met Oh Lucky Man (1973) een niet onaardige en in elk geval betere prent maken, maar met Britannia Hospital (1982) sloeg hij opnieuw de bal danig mis.
