Ik ben Eric De Bruyn
Ik ben een man en woon in Wuustwezel (België) en mijn beroep is pensionado.
Ik ben geboren op 20/10/1955 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Middelnederlands / laatmiddeleeuwse kunst.
Studies Germaanse Filologie 1973-1977 - Universiteit Antwerpen. In 2000 gepromoveerd aan de KU Brussel
Truffaut baseerde zich op de wetenschappelijke rapporten van de Parijse Dr. Jean Itard uit 1801 en 1806 waarin deze zijn observaties optekende omtrent de pogingen tot opvoeding van een in 1798 in de bossen van Aveyron gevangen twaalfjarig jongetje dat daar in het wild leefde. De knaap was totaal verwilderd en kon niet spreken, maar Dr. Itard (vertolkt door Truffaut zelf) trachtte Victor (zoals de jongen gedoopt werd) enige basisbeschaving bij te brengen. Dit ging met vallen en opstaan, maar uiteindelijk kan Victor toch enkele klanken en woorden uitstoten, blijkt hij een rechtvaardigheidsgevoel te hebben (wanneer Itard hem met opzet ten onrechte straft) en weent hij soms bittere traantjes als hij zijn leermeester weer eens teleurstelt. Nadat hij toch nog een keer is weggelopen (en teruggekeerd), noemt Itard hem een veelbelovende jongeman en dat is het dan.
In Film en Televisie [nr. 162, november 1970, pp. 10-12/14-15] wordt over deze prent opvallend enthousiast en bewonderend gedaan. Enkele jaren geleden (2008 als we ons niet vergissen) kreeg men de dvd-versie trouwens gratis bij een abonnement op datzelfde tijdschrift (al heette het ondertussen Filmmagie). In 1970 valt onder meer het epitheton meesterwerk, weliswaar met een vraagteken erachter. Het ging Truffaut naar verluidt niet om de verfilming van een wetenschappelijk rapport, maar om de uitdrukking van een idee die hem nauw aan het hart ligt: Mijn film is het verhaal van een ontzaglijke inspanning om tot kommunikatie te komen omdat er de grootheid van de dagelijksheid der dingen wordt getoond. Het is een lofzang aan het leven, aan het mirakel van het leven van elke dag. Door deze film heeft Truffaut duidelijk willen wijzen op het belang van de opvoeding in de verwerving van de kultuur, orakelt Jules Segers op pagina 15 ook nog.
Grote woorden allemaal voor wat ons in feite niet veel meer lijkt dan een weliswaar sympathiek, maar ook zeer beperkt en van weinig creativiteit getuigend filmpje. Het verhaal van Victor is zeer eenvoudig in beeld gebracht, in zwartwit (omdat er naar verluidt weinig productiegeld was) en verdeeld in korte sequensen die van elkaar gescheiden worden door het gebruik van de iris (een zwart beeld met een ronde opening, waarover in 1970 net gedaan wordt alsof Truffaut daarmee het warm water terug uitgevonden had). Het geheel verloopt chronologisch en maakt een heldere indruk, maar anderzijds is het ook allemaal wat onderkoeld en weinig bevlogen. De montage is hier en daar wat onhandig, er wordt op een matig niveau geacteerd (vooral ook door Truffaut, die eigenlijk gewoon zichzelf speelt en nooit een spier van zijn gelaat vertrekt) en het einde komt abrupt uit de lucht gevallen. Wij willen niet astrant overkomen, maar we kunnen ons voorstellen dat er met dit gegeven toch heel wat fraaiers had kunnen gedaan worden dan hier gebeurt. We hadden van dit filmpje in elk geval veel meer verwacht.