Ik ben Eric De Bruyn
Ik ben een man en woon in Wuustwezel (België) en mijn beroep is pensionado.
Ik ben geboren op 20/10/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Middelnederlands / laatmiddeleeuwse kunst.
Studies Germaanse Filologie 1973-1977 - Universiteit Antwerpen. In 2000 gepromoveerd aan de KU Brussel
WEMELDINGEN
Tijd is ruimte in beweging
01-01-2012
FILM: Black Swan (Darren Aronofsky) (USA, 2010)
BLACK SWAN (Darren Aronofsky) (USA, 2010)
(108)
Over Aronofskys debuutfilm, Requiem for a dream (2000), waren wij indertijd ten zéérste te spreken. Die prent handelde over de negatieve impact van allerhande verslavingen (aan drugs natuurlijk, maar ook aan slome tv-shows, chocolade en vermageringspillen) en viel op door de bijzonder getalenteerde en inventieve wijze waarop Aronofsky de waanvoorstellingen en hallucinaties die het gevolg waren van die verslavingen, in beeld bracht. We noteerden toen: Deze jongen heeft op de filmschool duidelijk goed opgelet, want werkelijk geen enkel beeld- of geluidtrucje wordt in de kast gelaten. Andere films van Aronofsky hebben we tot nu toe helaas nog niet bekeken, maar begin dit jaar, toen Black Swan in roulatie kwam, dachten we: een film over ballet, jezus, dat is toch helemaal niets voor Aronofsky! Nu we Black Swan eindelijk gezien hebben, begrijpen we hoe onterecht en voorbarig deze gedachte was.
Black Swan vertelt namelijk het verhaal van Nina Sayers, een seksueel geremde, psychotische, neurotische, schizofrene en paranoïde prima ballerina die opgescheept zit met een betuttelende moeder (zelf een gemankeerde balletdanseres) en met alle geweld de hoofdrol wil krijgen in een nieuwe productie van Tchaikovskys Zwanenmeer, wat niet van een leien dakje loopt. De rol van de witte zwaan kan ze namelijk met gemak aan, maar ze moet ook nog de zwarte zwaan vertolken, en dat is minder vanzelfsprekend. Door al de hiermee gepaard gaande stress begint Ninas psychose zich sterker en sterker te manifesteren wat leidt tot allerhande hallucinaties en waanvoorstellingen. Ninas relaties en contacten met Thomas, de regisseur van het stuk, en haar collegas (vooral met directe concurrente Lily) ondergaan daardoor hevige tot zeer hevige schommelingen, waarbij het voor de kijker vaak niet duidelijk is waar de realiteit stopt en de hallucinatie begint. Het eindigt ermee dat Nina tijdens de première in een psychotische roes zichzelf verwondt met een glasscherf, waarna ze toch nog (met overdonderend succes) de zwarte zwaan vertolkt en ten slotte als witte zwaan eerst zelfmoord pleegt (zoals het scenario wil), en dan écht sterft.
Het zal duidelijk zijn dat deze merkwaardige, knettergekke plot compleet spoort met de wereld van roes en waan uit Requiem for a dream. Dit is inderdaad Aronofsky zoals we hem kennen. Het probleem is echter volgens ons dat in Requiem for a dream de bevreemdende vorm volledig de rond hallucinaties draaiende inhoud dekte, terwijl in Black Swan de gelijkaardig-bevreemdende vorm slechts dient om een slap flutverhaaltje aantrekkelijk te maken. Het parallellisme tussen de witte en de zwarte zwaan uit het Zwanenmeer enerzijds en Ninas twee persoonlijkheden anderzijds, is redelijk flauw, gezocht en voorspelbaar, de kijker leeft niet mee met het personage Nina Sayers en zit enkel maar (verbaasder en verbaasder) naar Aronofskys horrorfilmachtige gimmicks te gapen en op bepaalde momenten is het grand guignol-gehalte van die gimmicks zo overdreven, dat het hilarisch wordt (Ninas benen die zich plooien in rechte stukken, de oudere balletdanseres in het hospitaal die zich met een mes in het hoofd steekt). Anderzijds is het wel zo dat vormtechnisch gesproken Aronofsky nog steeds een zeer talentvolle en knappe regisseur is, en dat Natalie Portman hier alweer (het is niet de eerste keer dat we die loftrompet blazen) een uitstekende acteerprestatie levert. Alles bij elkaar genomen is Black Swan echter een film die we een stuk minder hoog inschatten dan Requiem for a dream.
Quotering: ***
(29 december 2011) (dvd bib Wuustwezel)
