Ik ben Eric De Bruyn
Ik ben een man en woon in Wuustwezel (België) en mijn beroep is pensionado.
Ik ben geboren op 20/10/1955 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Middelnederlands / laatmiddeleeuwse kunst.
Studies Germaanse Filologie 1973-1977 - Universiteit Antwerpen. In 2000 gepromoveerd aan de KU Brussel
Merkwaardig debuutfilmpje van deze in Brussel geboren Mexicaan dat in de vakpers ongelooflijk welwillend ontvangen werd. De inhoud wordt door Erik Stockman in Humo [nr. 3644, 6 juli 2010, p. 52] zeer correct als volgt weergegeven: Een verhaal is er nauwelijks, we drentelen gewoon mee met een vijfjarige Italiaanse jongen de vrucht van een mislukt huwelijk tussen een Italiaanse schone en een Mexicaanse visser die samen met zijn vader de zomermaanden doorbrengt in Chinchorro, aan de Mexicaans-Caraïbische kust. Samen met de jongen betreden we een wondermooie, magische, Twitter- en Facebookloze wereld: we maken met de harpoen in de hand jacht op barracudas en pijlstaartroggen; we leren het verschil kennen tussen mangroven en siricotes; we leren vislijnen uitwerpen en sluiten vriendschap met een reiger; we helpen de romp van de boot schoonmaken (met water en zand en met blote handen!); en thats it, meer hoeft u niet te verwachten. Inderdaad. Alleen op het einde nog even: de knaap is terug bij zijn moeder in Italië en blaast zeepbellen met haar, en hopla: doek. En hopla: drie-en-een-halve ster van Stockman. Volgens de dvd-doos noemde NRC (dat vier sterren gaf) de film hypnotiserend. Hopla!
Gorik de Henau in Filmmagie [nr. 606, juli-augustus 2010, p. 35]: Het is geen sociologische studie geworden van een kind dat heen en weer geslingerd wordt tussen twee culturen, maar wel een authentieke inkijk in het leven van een stuk of wat vissers te midden van overweldigend natuurschoon. Vooral de onderwaterscènes zijn van een overrompelende zintuiglijke pracht. En: Behalve een documentaire met subtiel ecologische boodschap is Alamar ook het onsentimentele portret van een vader-zoonrelatie. Aha! Dit filmische pareltje (nog altijd De Henau) is dus een documentaire, dat kan veel verklaren. Heel de film (die gelukkig slechts een dik uurtje duurt) zit je namelijk te wachten tot er eindelijk eens iets gebeurt. Een aanval van een haai of een krokodil. Een beet van een raar insect. Al was het maar de ongelukkige val van een ladder. Maar noppes. Niks. Nada. Wel wordt er in de eindgeneriek een beetje trammelant gemaakt rond dat koraalrif (Banco Chinchorro), dat zo mooi en zo uniek en zo dit en zo dat is. En dat is effectief het geval, dat hebben we duidelijk kunnen zien tijdens de 75 voorgaande minuten. Maar we hebben het in onze filmbesprekingen al vaker gezegd: als we prachtige natuurbeelden willen zien, stemmen we wel af op National Geographic Channel. Kom ons echter niet vertellen dat dit een hypnotiserende of indrukwekkende film is. Op het Festival van Rotterdam 2010 won Alamar wel een Tiger Award (wat dat ook moge wezen).
Quotering: **½
(28 december 2011) (dvd bib Brecht)