THE HUDSUCKER PROXY (Joel & Ethan Coen) (USA, 1994)

(111’)

Waring Hudsucker is president-directeur van het geweldig succesvolle Hudsucker Industries maar pleegt (om een nooit echt duidelijk wordende reden) tijdens een vergadering zelfmoord door uit het raam op de zovééélste verdieping te springen. Als blijkt dat er geen testament is en iedereen het bedrijf zal kunnen overkopen over een maand, beslist de raad van bestuur onder leiding van Sidney Mussberger (Paul Newman) om een randdebiel aan te stellen als hoofd van de firma. De aandelen zullen kelderen en Sidney & Co zullen alles kunnen opkopen voor een appel en een ei. Randdebiel van dienst is de pas afgestudeerde en net voor de postkamer aangeworven economiestudent Norville Barnes (Tim Robbins) die echter het bedrijf een enorme boost geeft door de hoola-hoop uit te vinden (de film speelt eind jaren vijftig). Norville cultiveert echter ook een relatie met de undercover-journaliste Amy Archer (Jennifer Jason Leigh), aanvankelijk een arrogante tante maar gaandeweg vat ze sympathie op voor Norville, en als uitkomt dat Amy allerlei negatieve artikelen heeft gepubliceerd over het bedrijf, wordt Norville ontslagen. Tijdens nieuwjaarsnacht springt hij ook van de wolkenkrabber naar beneden, maar door tussenkomst van Waring Hudsucker (als engel!) komt alles goed. Dankzij de blue letter die Norville vergeten was te bestellen, krijgt hij het bedrijf in handen en de relatie met Amy bloeit weer open.

In 1995 noteerden wij over deze prent: Een qua vorm zeer verzorgde satire rond het keiharde zakenwereldje (in de jaren vijftig), waarin big money troef is. De hoofdrol wordt vertolkt door (een alweer sterk performende) Tim Robbins. Inhoudelijk schort er wel wat aan deze prent: de satire wordt zodanig overdreven dat zij overloopt in het groteske, zodat de toeschouwer de hele tijd een beetje verwonderd-verweesd tegen de film zit aan te kijken. Een merkwaardige prent toch die het talent van de Coen-brothers bevestigt, maar anderzijds ook aantoont dat ze wat ‘philosophical impact’ betreft, niet zo hoog scoren. Quotering: 3 (20/05/95).

Volledig mee eens nog, na al die jaren, alleen vinden we die quotering 3 wat scherp, dat mag rustig met een halfje omhoog. Komt waarschijnlijk doordat we kort geleden A Serious Man hebben leren kennen. De verzorgde stijl en de satire zijn ook in deze laatste film ruimschoots aanwezig, maar tegelijk wordt nu duidelijk dat Joel en Ethan in de loop der jaren wel degelijk rijper zijn geworden wat de inhoud van hun films betreft. In The Hudsucker Proxy weegt het aandeel ‘lol trappen’ manifest zwaarder dan de boodschap, terwijl in A Serious Man beide in volmaakt evenwicht balanceren. Dirk Michiels schreef over The Hudsucker Proxy in Film & Televisie [nr. 442, mei 1994, p. 19] dan ook zeer terecht: Ze (de Coen-bros namelijk) hanteren het medium als een visueel speelgoed, waarbij sfeer en verbeelding uiteindelijk belangrijker worden dan de vertelling. In 1994 was het echter al zonder meer duidelijk dat de broertjes filmisch talent zàt hebben, en daarom dat halfje meer nu.

Quotering: 3,5