Over dit uit 17 tracks bestaande dubbelalbum, dat live werd opgenomen in juli 1974 in Philadelphia, zegt producer Tony Visconti (geciteerd in Jerry Hopkins, David Bowie. Biografie, De Kern, Baarn, 1986, p. 109): Als je nu naar de opname luistert, zul je horen dat het een erg ijl geluid is, zonder diepgang, en dat er weinig klank in zit, als je bedenkt dat hij een stuk of twaalf musici op het toneel had. Maar het moest worden uitgebracht, dat was een contractuele kwestie. RCA schreeuwde om een nieuw album en toen hebben ze het maar uitgebracht. Het was een van de snelste en prulligste albums die ik ooit heb gedaan. Naar verluidt had Visconti ‘die avond’ autopech en was hij niet op tijd aanwezig tijdens het concert, met als gevolg dat de microfoons van verscheidene instrumenten niet goed afgesteld waren. Wat niet helemaal kan kloppen, want Bowie gaf toen vijf opeenvolgende concerten in Phildadelphia en het album bestaat uit een collage van die concerten. Had hij dan elke avond autopech, of wat? Bovendien had Bowie’s stem te lijden onder vermoeidheid en een te veel aan cocaïne.

Hoe dat ook zij, erg opwindend klinkt dit dubbel live-album niet. In 2005 verscheen een cd-versie met vier extra nummers en een nieuwe ‘stereomix’ van het geheel. Met andere woorden: met de hulp van een aantal moderne technieken is geprobeerd om het geluid wat zuiverder te doen klinken. Dat is gelukt, maar het maakt van deze plaat nog altijd geen onverbiddelijk meesterwerk, verre van zelfs.

Quotering: 2 (11/03/11)