In februari 1971 verscheen Holy holy life op single: grotendeels geschoeid op dezelfde leest als zijn voorganger Back home (met een stevige basisriff, dit keer echter zonder Hay’s dwarsfluit), maar misschien net iets te hitserig en manifest een stukje minder succesvol. Nochtans: indertijd door onszelf ontelbare keren nagespeeld op een bezemsteel! Typisch begin jaren zeventig is trouwens weer de pessimistische tekst: Maybe sometimes / I’m pessimistic / And maybe it ain’t so bad / It ain’t so sick / I know I’m not the man / Of constant sorrow / But tell me is it the path / Of evil we follow …

Het b-kantje van deze single was Jessica, een veel rustiger mediumtemponummer van Gerritsen en Hay dat verder nooit op enige plaat is verschenen, wat van de single een onvervalst collector’s item maakt. Bovendien: toen in september het volgende album van de Golden Earring verscheen, bleek dit – tot onze grote paniek – de single Holy holy life niét te bevatten. En wij hadden – in de vaste overtuiging dat dit wél het geval zou zijn – dit singletje al geruild met een vriend voor een ander. Gelukkig slaagden wij erin de ruil alsnog ongedaan te maken, en het plaatje is tot op de dag van vandaag nog steeds in ons bezit.

Seven tears, het zevende Earring-album met zeven nummers, verscheen dus in september 1971. In Nederland was het een commercieel succes: het stond 15 weken in de albumhitlijsten maar het feit dat de voorganger 31 weken in de albumlijsten stond, toont aan dat hier toch een stapje achteruit werd gezet. De uit het album getrokken single, She flies on strange wings [B1], een meer dan zeven minuten durende compositie van George Kooymans die voor de single-versie in twee stukken werd geknipt, was niet slecht, maar klonk toch beduidend anders dan de twee vorige singles en vroeg enige bedenktijd vanwege de fans. Alleen al het door Kooymans gezongen ijle begin was merkwaardig. Wat daarna volgde, was na enkele beluisteringen echter wel weer bevredigend genoeg om iedereen tevreden te stellen. Opvallend zijn de tempowisselingen, het gebruik van synthesizer en de toevoeging van een sax (met dank aan Bertus Borgers) aan de klankkleur. De versie op Golden Earring Live uit 1977 is overigens beter dan die op Seven tears.

Het prijsnummer van Seven tears is ongetwijfeld het openingsnummer Silver ships [A1]: een erg mooi, ingetogen compositie van Kooymans over, jawel, ufo’s, met een bescheiden rolletje voor de dwarsfluit van Hay. De rest van de A-kant is echter niet veel soeps. The road swallowed her name [A2] is een ruige Kooymans-rockerd, een beetje té ruig en lawaaierig om goed te zijn. Volgen dan twee tracks die niét van de hand van Kooymans zijn. Hope [A3], van Gerritsen en Hay en met Bertus Borgers op sax, en Don’t worry [A4], van Barry Hay en weer met zo’n hikkerig ritme à la Wall of dolls, zijn echter middelmatige tracks die weinig indruk maken.

De B-kant bevat, behalve de single, nog twee nummers van Kooymans. This is the other side of life [B2] is een zwak niemendalletje met een merkwaardig stokkend ritme. De afsluiter You’re better off free [B3] is echter weer dik in orde, vooral door de lekkere jam in het midden die geschoeid is op de leest van I’m going to send my pigeons to the sky. De totale optelsom liegt echter niet. Zeven nummers, waarvan drie goed en vier veel minder: Seven tears was een matig, ietwat teleurstellend album.

Quotering: 2,5 (02/10/10, met verwerking van oude notities)