Ook wel de Wall of dolls-lp genoemd, omwille van de gegeelfilterde foto op de (uitklapbare) hoes: de vier bandleden poseren daar, stoer in de lens blikkend, vóór een houten muur die vol poppen hangt. Het is het zesde album reeds van de groep, maar het eerste van een nieuwe periode, daarom heet het ook gewoon Golden Earring. Drummer Cesar Zuiderwijk (afkomstig uit Livin’ Blues) speelt hier voor het eerst mee. Met Eight miles high was het al duidelijk dat de Earring van hun image van teenyboppergroepje af wilden (zie het lange titelnummer van die lp). En aangezien in het begin van de jaren zeventig de heavy rock danig opgeld deed (zie onder meer de singles Black Night, Paranoid en Whole lotta love) koos de groep voor deze richting. Zij werd meteen de beste continentale vertegenwoordiger van het genre (misschien niet zo’n geweldig grote verdienste, maar toch!) en dat dit ook door een breed publiek geapprecieerd werd, blijkt uit het grote succes van de single Back home [hier aanwezig als B1]. Het was één van de beste singles die ze ooit maakten (Radar Love was natuurlijk hun beste), helemaal in de stijl van die tijd: gebaseerd op een stevige, herkenbare riff, met een sterk meezingrefrein en een eigen klankkleur dankzij de dwarsfluit van Barry Hay.

Ergens in de zomer van 1970 zagen wij de Golden Earring dit nummer brengen op de Vlaamse televisie en wij waren meteen verkocht. Wij schaften ons het singletje aan, draaiden het grijs en enkele maanden later, vlak vóór Kerstmis, was Golden Earring de allereerste lp die wij ooit kochten (in de Cado op de Antwerpse Meir). Zoiets schept vanzelfsprekend een band, of wat dacht u?

Het album opent mooi-akoestisch met Yellow and blue [A1], zoals de meeste nummers geschreven door George Kooymans. Hij is manifest het muzikale brein van de groep. Vroeger componeerde Gerritsen mee, maar die is ondertussen praktisch volledig droog gevallen. Na het rustige begin ontspint zich een aardig mediumtemponummer, waarbij Hay’s dwarsfluit weer een opvallende rol speelt. The loner [A2] is, net als Back home, een braaf heavy rock-nummer maar met een stuk minder hitcapaciteit. Toch een vlot ding, en met een pessimistische tekst (een typisch kenmerk van de toen modieuze heavy rock). This is the time of the year [A3] was de b-kant van het Back home-singletje: degelijk, maar vast niet één van de hoogtepunten van het album. Big true blue sea [A4] is dat duidelijk wél. Het is één van de nummers op deze lp (samen met B3 en B4) die aantonen dat de Earring volwassen is geworden en ook langere tracks aandurft, mét succes. Big tree blue sea, weer met zo’n pessimistische, maatschappijkritische tekst, is na al die jaren nog steeds een zeer goed nummer, vooral dankzij de tempovariaties en de dwarsfluit van Hay die de heavy rock van de Earring toch wel degelijk een karakteristiek tintje gaf (ondanks alle beschuldigingen van naäperij van Engelse groepen indertijd). Kant A sluit of met The wall of dolls [A5], het ‘gemankeerde’ titelnummer en deze keer eens geen compositie van Kooymans, maar wel van Hay en Gerritsen. Het is manifest minder sterk dan de Kooymans-nummers: zelfs in de jaren zeventig (toen ik een die hard-Earring-fan was) kon ik dit al niet smaken. Lag het wellicht aan dat ietwat irritante haperige ritme?

De B-kant opent trefzeker met de single Back home en deze wordt gevolgd door het veel rustigere, akoestische See see [B2], een nummer van Barry Hay en toch weer duidelijk minder van niveau dan wat Kooymans toentertijd uit zijn mouw schudde. Luister maar naar I’m going to send my pigeons to the sky [B3], absoluut het prijsnummer van het album, in de eerste plaats omwille van de geweldige gitarenjam in het midden. In de jaren zeventig durfden wij op fuiven, als de sfeer goed zat, dit nummer wel eens na middernacht draaien en ja hoor, dat was geniéten geblazen. De uitsmijter van het album ten slotte is As long as the wind blows [B4], een gevoelige slow van meer dan vijf minuten, en een leuke afwisseling na al het riffgeweld van B3.

Niemand zal ontkennen dat Golden Earring een album is dat sterk doordrongen is van de muzikale mode begin jaren zeventig. Desalniettemin blijven we het nog altijd een sterke lp vinden, al was het alleen maar omdat wij deze nummers in de loop der jaren honderden keren beluisterd hebben en zij op die manier de soundtrack van onze puberteit zijn geworden. But I’ve got to be back, if you know what I mean …

Quotering: 4 (29/09/10, met verwerking van oude notities)