Golden Earrings: Miracle Mirror (1968)
Het derde Golden Earrings-album, toen de s nog achteraan de naam stond, Gerritsen nog niet Rinus maar Marinus heette en Jaap Eggermont de drummer was. Alle songs werden geschreven door het duo Kooymans-Gerritsen. De bezetting was George Kooymans (zang, gitaar), Marinus Gerritsen (bas), Barry Hay (zang, dwarsfluit) en Jaap Eggermont (drums).
De opener The truth about Arthur [A1] is een wat mysterieus, donker uptempo-nummer dat ergens aan de Stones doet denken. Circus will be in town [A2] hanteert een totaal andere stijl: rustig en akoestisch, en duidelijk minder goed dan A1. Crystal heaven [A3] is weer een sneller nummer, maar het lijdt een beetje aan overproductie. Sam and Sue [A4] is een korte, stupide draak. Ive just lost somebody [A5] was indertijd een internationaal uitgebrachte single. Een gevoelige slow die ons als tiener tot tranen toe kon bewegen, maar die nu te stroperig overkomt, met al die violen. Quod erat demonstrandum: de Earrings waren toen werkelijk een teenyboppergroepje! Het laatste nummer van de A-kant, Mr. Fortunes wife [A6], klinkt erg 1968, zonnig en vrolijk (shalalalala!), met een paar breaks. Maar net als de héle A-kant: toch niet echt goed, hoor.
Na de klavecimbelintro blijkt Who cares [B1] een redelijk leuk nummer te zijn, waarbij toch de matige technische kwaliteit storend is. Born a second time [B2] is weer rustiger en akoestisch, net als A2, maar breekt geen potten, net zo min als de volgende drie tracks, die nu eens aan de Beatles en dan weer aan de Kinks doen denken: Magnificent magistral [B3], Must I cry? [B4] en het verschrikkelijke zaagnummer Nothing can change this world of mine [B5]. Gipsy rhapsody [B6] is de tweede uit dit album getrokken single. Een degelijk nummer, waarschijnlijk het beste van de plaat, maar met al die blazers en violen is ook hier weer sprake van overproductie. Dit is géén rockgroep, dit is wel degelijk een popgroepje!
Over dit album schreef Maarten Steenmeijer in zijn boekje Golden Earring. Rock die niet roest (2004): Met hun derde album Miracle Mirror (1968) werd niet alleen ingesprongen op de mode van de psychedelische albums maar wilde de groep niets minder dan de Nederlandse Sergeant Pepper maken (wat ze overigens nog gelukt is ook). Kom, kom: Miracle Mirror is een ondermaats (en vandaag compleet gedateerd klinkend) album van een groep zonder eigen stijl.
Quotering: 2 (03/09/10, met verwerking van oude notities)
Klassiekers: geen.
|
