Zappa begint zich te concentreren op wat meer commercieel succes en laat het (vaak al te verwarrend en ontoegankelijk) experimenteel gedoe achter zich. Hij produceert vanaf nu simpele rockmuziek met (dat nog wel) opvallend bizarre teksten. Bizar, maar meestal ook bijzonder humoristisch (en geil), en dat is een troef van jewelste. Samen met die speciale, diepe stem van hem zorgt dat af en toe voor goddelijke staaltjes hilarische rockmuziek, zoals op dit album bijvoorbeeld Dinah-Moe Humm [B2], zonder enige discussie het prijsnummer van Over-nite Sensation. Zes minuten ondeugend-amusante vuilspuiterij op een bedje van funky rock. Vooral het lange tussenstuk (dat begint met got a spot that gets me hot / but you ain’t bin to it) is ondertussen legendarisch.

Spijtig dat het niveau niet altijd zo hoog ligt. Op de A-kant trekt vooral het satirische I’m The Slime [A2] de aandacht, een grappige song waarin het slijm dat uit de tv komt (lol!) met zware basstem de luisteraar/kijker toespreekt. Het korte Dirty Love [A3] kan er ook nog mee door, maar Camarillo Brillo [A1] en Fifty-fifty [A4] zijn zwakke plekken. Hetzelfde geldt voor Zomby Woof [B1] dat de B-kant opent. De afsluiter Montana [B3], met een aardige gitaarsolo in het midden, is dan weer wel leuk, maar haalt het toch niet bij B2. Over-nite Sensation is slechts een half-geslaagd album met één absoluut hoogtepunt, enkele aardige momenten en voor de rest zwakker materiaal.

Quotering: 3 (29/12/10)