|
De aankomst in Bali betekende een terugkeer in de anonimiteit. Had ik vooral in Java nog de status van een Amerikaanse filmster, gekenmerkt door bewonderende blikken en fotosessies met de plaatselijke bevolking, dan was ik in Bali gewoon een van de vele surferboys die bovendien zelfs niet kan surfen. Nu goed, de status van Amerikaanse filmster deed me misschien ook gewoon te veel eer aan. De algemene verwachting leek te zijn dat ik elk moment de wereld zou gaan redden, zonder daarbij het perfecte kapsel en de Colgate-smile te verliezen. Daartegenover stond dat ik doodsbenauwd was om zelfs maar de straat over te steken. De verwachtingen waren eigenlijk dus niet perfect afgestemd op de realiteit.
Hier dient zich de ideale mogelijkheid aan om de vergelijking door te trekken naar mijn relatie, die in het paradijselijke Ubud zijn eindpunt kende. Omwille van privacyredenen ga ik dat echter niet doen. Of beter: omwille van iets te weinig grappenpotentieel ga ik dat niet doen. Laat het ons erop houden dat de timing beter had gekund, met nog acht dagen te gaan en 12.000 kilometer van huis. Bij gebrek aan enig ander alternatief moesten we er dan maar het beste van maken. Dat lukte vreemd genoeg nog vrij aardig. Ubud hielp daarbij, met zijn adembenemende rijstvelden, pittoreske tempels en geweldige restaurants. De metershoge golven van Kuta brachten nadien de bevestiging: mits een goeie timing is Bali wel degelijk een topbestemming.
Kunnen we ons nu weer op het echte leven richten, ja?
|
