Op zich had ik het systeem snel door, als wantrouwige Belg. Maar helaas is er tijdens een drie weken durende vakantie altijd wel een moment van ontspanning en verminderde concentratie, en dat is fataal. Aan de Bromo-vulkaan hebben ze mij zo op mijn paard gekregen. Figuurlijk weliswaar. Of nee wacht, toch letterlijk. Na een vermoeiende ochtendlijke rit vraagt de chauffeur van de jeep quasi-terloops of we het laatste stuk naar de vulkaan te voet dan wel op een paard willen afleggen. Natuurlijk is er geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt op een paard te gaan zitten, ik val nog liever dood. Marie wil echter toch liever met het paard gaan, dus vijf minuten later bevind ik mij op een paard. 

Vlak voor de terugrit pas krijg ik de ingeving om te informeren of er misschien een prijskaartje vasthangt aan deze tocht van pakweg een halve kilometer. Dat blijkt. 100.000 roepia per man voor een enkele rit! Jullie kennen de wisselkoers van de roepia waarschijnlijk niet, dus ik versta dat het moeilijk is om spontaan mijn verontwaardiging te delen. Laten we zeggen dat 100.000 roepia misschien niet zoveel is als het op het eerste gezicht lijkt, maar wel genoeg om in Indonesië eens goed te gaan eten. Een paardensteak bijvoorbeeld, om de eerste de beste zinvollere toepassing van het edele dier maar eens te noemen.