.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Klem gereden, de Linxe Idee…

Op de scherven van het Marxisme…

**********************

Links En De Islam

By Koenraad Elst

Created 2010-08-15 09:07

Bron : The Brussels Journal

“Tussen links en het multiculturalisme botert het al een tijdje niet. Niet alleen biedt links geen analyse en visie op het multiculturele dossier, het formuleert ook geen antwoorden op de vragen en aanvallen die de rechterzijde opwerpt. Het hele dossier is een deel van de opleving van alle vormen van rechts denken.” Aldus het uitgangspunt van Eric Goeman, die op de Genste Feesten elk jaar een reeks inter-linkse debatten organiseert, voor een debat over “De uitdaging van de islam en de multiculturaliteit voor het progressisme”. Namen deel: antropoloog Rix Pinxten, historicus Jan Dumolyn, socioloog Ludo De Witte, politoloog Sami Zemni, sociologe Saddie Choua, en KifKif-culturoloog Ico Maly. We gaan ervan uit dat het verslag in De Wereld Morgen hun standpunten correct weergeeft.

“Goeman ziet in zijn eigen omgeving de laatste jaren een verandering optreden. Veel mensen, vrijzinnigen, sociaaldemocraten, die vroeger op de barricade stonden tegen het VB, hebben blijkbaar een grens bereikt. Vooral het hoofddoekendebat ziet hij als een duidelijk keerpunt.” De dubbeldunk van tegelijk feminisme en islam te verdedigen wordt ook de linkse medemens te veel.

  Zemni en Pinxten zien het begin van het probleem in de ontrouw van links tegenover zijn sociaal-economische basisstandpunten, met name zijn aanvaarding van het vrijemarktmodel. Het wijst zijn volkse achterban niet meer op de schuld van het kapitalisme, terwijl de spreekwoordelijke handtassendiefstal door een hangjongere in zijn netto-effect toch maar een kleinigheid is naast de uitbuiting door het grootkapitaal, aldus Dumolyn: “Een sakosj die gestolen wordt, dat vindt zo'n vrouwtje veel erger dan de diefstel door de banken.” De strijd tegen het kapitalisme werd vervangen door “het ‘beheren’ en hier en daar wat marktcorrecties”. De sociaal-economische analyse van maatschappelijke problemen werd vervangen door “culturalisering”: “Volgens die visie zijn die problemen enkel te wijten aan culturele factoren en de cultuur van de ander, in dit geval dus de islam.”

DWM legt die woorden in de mond van Zemni, mogelijks onnauwkeurig, maar ze vertegenwoordigen getrouw een wijdverspreide retorische truuk (of denkfout) bij links: dat de “islamofoben” de problemen “enkel” bij de islam leggen. Zo wordt ook gezegd dat de N-VA “alle” problemen aan de Walen wijt, een retorische stropop die het gebrek aan argumentatie tegen de werkelijke analyse van de Vlaams-nationalisten moet verdoezelen. Er heeft ooit een antisemitisme bestaan dat de oorzaak van echt álle kwaad bij de joden zocht, maar er bestaat vandaag geen enkele politieke partij die “alle” problemen aan Walen, moslims of enige andere buitengroep wijt.

Nog zo’n onjuiste voorstelling van het standpunt van de tegenpartij is deze: “Gebaseerd op een simplistisch nieuw realisme zou links verantwoordelijk zijn voor allerlei samenlevingsproblemen door verregaande vormen van culturele permissiviteit en cultureel relativisme. De ‘malaise van de multiculturaliteit’ zou ingegeven zijn door een naïef links geloof in de maakbaarheid van mens en maatschappij.”

Daar haalt Zemni enkele zaken door elkaar. Het echte marxisme was niet relativistisch. Het erkende dat sommige waarden niet haalbaar zijn als aan bepaalde sociaal-economische voorwaarden niet voldaan is, maar het zag een doelgerichtheid in de geschiedenis die een onverbiddelijk onderscheid maakte tussen progressief en reactionair. Progressieven van vóór het multicultijdperk poneerden onverkort de gelijkheid als norm en markeerden niet- of anti-egalitaire ideologieën als de vijand, desgevraagd ook de islam. Pas het “cultureel marxisme” van de jongste decennia ging in naam van ondermeer het antikolonialisme allerlei achterlijke cultuurvormen als evenwaardig met Verlichting en egalitarisme beschouwen. Als links trouw gebleven was aan het geloof in de “maakbaarheid”, dan zou het geen compromis maken met de antimoderne islam. Dan zou het tegen de imams evenzeer als destijds tegen de pastoors zeggen: ruim baan voor ons bevrijdende project, wij komen jullie kudde gelovigen roven om hen naar onze Verlichte inzichten te hermaken.

Het hele panel pleitte voor wat Zemni “een consequent verzet van links tegen de oprukkende islamofobie” noemde. De Tunesische Vlaming lijdt dus aan dezelfde horizonvernauwing als de stam-Vlamingen in het panel: hij vernauwt de situatie van de islam tot die onder de Vlaamse klokketoren. Hiér bestaat misschien een associatie tussen rechts en islamkritiek (“islamofobie”), maar in de islamwereld is dat een bij uitstek links project.

Dat eurocentrisme van Vlaams links beantwoordt onwillekeurig aan een opmerking van Pinxten: “Sinds de val van de muur is er een verschuiving van de macht, ook van de economische. We zien op het vlak van mentaliteit en welvaart een verlies van superioriteit van het Westen. En wij kunnen daar niet mee om. Links kan daar niet mee om.”

Nog zo’n eurocentrische stellingname was De Witte’s rechtvaardiging van een gunstiger bejegening van de islam dan van het katholicisme: “De Kerk was en is een deel van de heersende klasse, de islam is hier de religie van de onderdrukte klasse.” Van bij de vestiging van Mohammeds regime in Medina heeft de islam zichzelf altijd gezien als de heersersreligie, en juist dat verklaart specifieke problemen met de islam, zoals de vastberaden onwil tot aanvaarding van een niet-islamitisch staatsbestel, dat moslims als een onrecht en als “onderdrukkend” aanvoelen. Echte onderdrukking is wat niet-moslims in moslimstaten overkomt, maar zover reikt de Witte’s blik niet.

In het vier uur durende debat is eigenlijk met geen woord over de inhoudelijke eigenheid van de islam gerept, behalve Jan Dumolyns terloopse opmerking dat “de islam hier en in het Midden-Oosten een positieve rol speelt als coherent cement". Het DWM-verslag heeft het bv. over “die stupide fatwa’s die soms opduiken”, alsof die fatwa’s een niet-essentieel nevenverschijnsel zijn. Fatwa’s behoren tot de institutionele ruggengraat van de islam, zonder dewelke er gewoon geen moslimgemeenschap zou bestaan. Zonder fatwa’s was dit debat zonder voorwerp geweest.

Maar al lijdt links aan enkele blinde vlekken tegenover de islam, het onderkent dat het een probleem heeft. Ter rechterzijde heb ik geen weet van dergelijke gefocuste debatten, noch in de catacombentijd noch nu het op het multiculfront de wind in de zeilen heet te hebben. Rechts belegt nooit een beraad over de vraag: “Wat doen wij verkeerd?”

**********************

Psssst

Dit artikel, eigenlijk een gewetensonderzoek door de grote Koenraad Elst, van een gewetensonderzoek bij de Linxen (Nota Bene ter gelegenheid van de Gentse Feesten! Hebben die dan niets anders te doen?) over waar zijn we de weg kwijt geraakt. Het sluit als bij wonder aan bij de tekst van Lucky9 : “Waarom links de Islam koestert” bij de Grote Broers van Angeltjes. Zie http://blog.seniorennet.be/angeltjes/  

Eigenlijk kan men besluiten, dat Linx een logge 30-tonner is, die rijdt op platte banden….De stuurinrichting is verroest en de motor dreigt stil te vallen bij gebrek aan brandstof. De lucht is uit de banden, nu men lek gereden is op de scherven van het Marxisme. De eigenaars van het vehikel (de loft-socialisten en de zichzelf progressief noemende intellectuelen) hebben jaar na jaar hun aanhang zien afkalven en zijn nu dringend op zoek niet alleen naar nieuwe waterdragers, maar ook naar nieuwe lucht in hun versleten banden….

In afwachting van een nieuwe Messias met een nieuwe niet-werkbare heilsleer, schurken zij dicht aan bij de nieuwe groep van armen zowel van geest als van goederen : men weet maar nooit waarvoor dat goed is. Iedereen bij Linx, van hoog tot laag, twijfelt of dat wel de juiste weg is (want in-compatibel op een paar essentiële punten : on-gelijkheid van man en vrouw – godsdienst is opium van/voor het volk), maar bij gebrek aan iets beters…

Het kan ook anders gesteld worden : Linx papt aan bij Mohammed, in de hoop er ooit op een of andere manier beter van te worden, of, zelfs, als ’t God belieft (!) er  miraculeus weer boven op te geraken. Mohammed aanvaardt dat geflirt, in de hoop straks door hun aantal de vrijers de keel te kunnen oversnijden. Met één haal en van links naar rechts (Mosliml-traditie bij het ritueel afslachten van schapen), zoals onlangs nog bij Geert Wilders gedreigd werd…De lolbroek die daarvoor een aanzienlijke beloning uitloofde op zijn blog, had - volgens GeenStijl.nl – in zijn aankondiging geschreven, dat gezien de hoogdringendheid, er ook voor deze ene keer mocht gesneden worden van rechts naar links.

Echt grappig, vindt U niet? Echt van hetzelfde niveau als de cartoons van Gregorius Nekschot, U weet wel.

Bedenking : zit er heus zo weinig verstand en denkvermogen bij die Linxe intelligentsia van alle pluimage, dat zij ziende blind blijven voor de werkelijkheid? De socialistische maatschappij-orde heeft gefaald en is voorgoed voorbij. Net zoals de ultra-liberale of de puur-kapitalistische. Op de puinen van de oude stelsels, inclusief het klerikalisme, is er intussen iets traditioneels aan het hernemen : de oude glorie van het kloeke, werkzame, bloeiende en vruchtdragende nationalisme. Tot spijt van wie het benijdt. Er is dus geen enkele reden waarom het Avondland een achterlijke woestijngodsdienst zou moeten opvrijen. Er is dus nog hoop voor het Linxe Broederschap!

Werkelijk een opwekkende gedachte, nu de onmogelijkheid begint te dagen om tot een ordentelijk landsbestuur te geraken. Een gedachte waardig aan deze 15 Augustus : de Hoogdag van O.L.Vrouw Hemelvaart en Moederdag.

Bij ons in het heerlijke Zuiden staat een hele lading ‘proseco’ koel. Misschien deze avond, of hoogstens morgenavond, zullen de kurken knallen! De eerste roemers zullen wij klinken (samen met een Waals koppel van ietsje verder op dat hier is komen winen) op het ophoepelen van de twee Koninklijke Clowns, en de laatste, vele uren later, op de geboorte van twee Nieuwe Staten, N° 30 en N° 31 van de Europese Unie.

Ja mensen, zo ver zij we gekomen : als goede vrienden hebben hier, ver van huis, een Waals en een Vlaams echtpaar elkaar gevonden in een wederzijdse afkeer voor onze On-Staat. Communautair hebben we geen probleem : als het gesprek vastloopt op een of ander onvertaalbaar woord, schakelen we over op…Italiaans of Engels….Komt daarbij dat elk gesprek begint en eindigt met de vaststelling dat het ergste voorbij is, zowel bij ons ‘en Flandre’ als bij hen ‘in de Borinage’. Alleen met die Brusselaars weten we geen raad : het enige dat helpt is ze in een raket naar de maan schieten….Kunnen ze daar proberen Mars te annexeren….