.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Is een gevaarlijk bergpad

wel de gemakkelijkste weg voor een Laaglander?

Arm Weverken op zo eenzame hoogten…..

****************

Tussenstand: De onbegane paden van Bart De Wever

14/08/10 09u52

Bart De Wever staat op een kruispunt. Welke kant hij ook kiest, de weg zal hem over een onbegaan pad leiden. En de keuze die hij maakt zal hoe dan ook zijn eigen loopbaan als politicus en de toekomst van het land mee vorm geven.

·         

 De Wever kan van de Vlaams-nationalistische partij de belangrijkste van het land maken, of hij kan weglopen van het akkoord, dat inderdaad altijd minder dan verlangd zal zijn  

In het klassieke Amerikaanse gedicht 'The Road Not Taken' vertelt Robert Frost hoe hij in een bos op een splitsing van twee wegen staat. De dichter beschrijft er hoe hij uiteindelijk kiest voor het minst begane pad een metafoor voor het ongebonden, vrije en avontuurlijke leven van 'de kunstenaar'. Bart De Wever is er de man niet naar om zijn levensstijl te vergelijken met die van romantische kunstenaars zijn metaforen spelen nogal exclusief op het culinaire terrein. Toch moet ook de N-VA-voorzitter intussen erg vertrouwd zijn met het dilemma van 'The Road Not Taken'. Want welke weg moet hij nu inslaan, als voorzitter van een radicale nationalistische partij, die plots de grootste van het land geworden is? En welke andere weg zal hij daarmee redelijk definitief blokkeren?
 
Anders dan in het gedicht heeft De Wever niet eens de keuze tussen, zeg maar, een gemakkelijke en een moeilijke weg. Welke kant hij ook uitgaat, de weg zal hem over een onbegaan pad leiden. Rechts loopt de weg van het manmoedige verzet en vasthouden aan de eigen radicale agenda. Linksom gaat het naar het eerbare akkoord, dat tegelijk zijn partij bevestigt als leidende formatie in de federale regering en in Vlaanderen.
 
Compromis à la belge
Klinkt die tweede weg bekend in de oren als de klassieke methode van het compromis à la belge, dat zovele VU-leiders voor hem volgden en hen uiteindelijk compromitteerde? Toch niet helemaal, want Hugo Schiltz, vader en zoon Anciaux of nog een Jaak Gabriels handelden destijds als voorman van een middelgrote tot kleine partij, die weliswaar zetels kon leveren voor een meerderheid maar nooit de ambitie kon hebben om ook de grootste partij van het land te worden.
 
De N-VA moet zich die ambitie niet eens meer dromen: ze is op 13 juni plotsklaps werkelijkheid geworden. In de rebelse geesten van zijn door jarenlange frustratie gestaalde kaderleden mag de N-VA dan nog een zweeppartij zijn, dat klopt niet langer met de cijfers en de zetels in het parlement. Dat schept zo niet verplichtingen, dan toch verantwoordelijkheden. Belangrijker is evenwel dat de huidige krachtsverhouding tussen de partijen ook kansen schept voor de N-VA. Als de zeven partijen die nu met preformateur Elio Di Rupo (PS) onderhandelen over een staatshervorming een vergelijk zouden vinden over een stevige nieuwe communautaire stap (en, toegegeven, de recentste voortekenen nopen niet tot groot optimisme), dan wordt veel mogelijk. Dan heeft de N-VA een bewijs afgeleverd van politiek goed gedrag en zeden, en affirmeert ze zich in haar positie van grootste partij van Vlaanderen, met gerechtvaardigde hoop om die positie nog een tijdje vast te houden.
 
Dorpse behoudsgezindheid
De vijver van kiezers waarin N-VA kan vissen, is immers nog veel groter gebleken dan men voor 13 juni kon bevroeden. De Wever en zijn acolieten hebben niet alleen het zieltogende Lijst Dedecker en Vlaams Belang leeggezogen, maar hebben meteen een claim gelegd op het leiderschap van de hele (centrum-)rechtse flank. De boodschap die de N-VA vandaag vertolkt we hebben het eerder al een combinatie van rustige Vlaamse assertiviteit en conservatief mededogen genoemd sluit aan bij een zekere consensus van dorpse behoudsgezindheid in een groot deel van de Vlaamse bevolking.
 
Tot aan de dag van de voorbije verkiezingen bleef CD&V altijd de eerstaanwezende partij om die waarden te belichamen. Maar dat is nu dus veranderd. En zo kan N-VA misschien realiseren wat in de voorbije tien jaar ook sp.a en Open Vld tevergeefs geprobeerd hebben en als grootste volkspartij de sociologische hegemonie van de christendemocratie in Vlaanderen doorbreken. De partij heeft het mandaat gekregen om de leiding te nemen bij een volgende ambitieuze staatshervorming, maar nu misschien ook weer niet om het land per decreet af te schaffen, zoals sommige minder intellectueel begaafde partijgenoten van De Wever nog altijd schijnen te denken.
  
Zelfs de timing zit daarvoor goed. Om Vlaanderen te laten vervellen van een CVP-staat in een N-VA-staat, moet je bij de wortels zijn van het lokale bestuur. En laten er nu net over twee jaar al gemeenteraadsverkiezingen gehouden worden. Wat meer is, N-VA vertrekt daar allerminst vanaf nul. In heel wat gemeenten werken de oude kartels van CD&V en N-VA nog perfect door, bijna zelfs alsof ze geen alliantie maar een eensgezinde partij vormen. In die kartels was N-VA altijd het bescheiden kleine broertje, maar nu kan de volwassen geworden partij de met CD&V opgezette structuren gebruiken om de balans te doen keren in het eigen voordeel.
 
De Voerense burgemeester Huub Broers is een speciaal geval en we kunnen eens lachen met 'nonkel' Henri d'Udekem d'Acoz, die nu plots ook een N-VA-lidkaart heeft, maar zij staan symbool voor de twijfel in vele CD&V-hoofden en voor de aantrekkingskracht van de sirenenzang van de überpopulaire Bart De Wever.
 
Dat is dus de belofte die voor De Wever verscholen ligt aan het einde van dat ene onbegane pad: een partij achterlaten die structureel (een van) de grootste van Vlaanderen kan blijven. Het moet een aantrekkelijke gedachte zijn voor de man die al vaker heeft gezegd dat hij zijn houdbaarheidsdatum als toppoliticus ziet verstrijken na de gemeenteraadsverkiezingen van 2012.
 
Treurige karikatuurtjes
Maar dan moet er dus wel eerst een communautair compromis gezocht worden, en dat zal noodzakelijkerwijs langs de door N-VA zo vervloekte Belgische wegen van overleg en geleidelijkheid moeten lopen. Misschien niet bij de vele nieuwe kiezers en leden, maar zeker wel bij de traditionele militanten leeft de oprechte hoop om de vers verkregen macht te gebruiken om het voor een keer anders te doen. Om niet toe te geven, om het Franstalige 'non' met een even krachtig neen te blijven beantwoorden. De treurige karikatuurtjes die nu alweer gemaakt worden van Joëlle Milquet (Vlaamse media) en Bart De Wever (Franstalige media) geven extra voedsel aan die roep.
 
Is de boel blokkeren een reële optie? Absoluut. Het is dat andere onbegane pad. Bart De Wever kan de historische politicus zijn die als eerste van de Vlaams-nationalistische partij de belangrijkste van het land maakt, of hij kan de historische politicus zijn die wegloopt van het akkoord, dat inderdaad altijd minder dan verlangd zal zijn. Dan stuurt hij het land naar een ongezien zware confrontatie tussen de gemeenschappen, met een erg onzekere afloop. Klinkt onheilspellend, maar voor een N-VA-politicus die destijds zijn moederpartij kapot zag gaan aan het compromis teveel, heeft de uitdrukking 'woord houden' nu eenmaal een bijzondere betekenis.
 

********************

Pssst

Wat een geluk dat de De Morgen bestaat, zodat die zeker niet meer moet worden uitgevonden. Immers, op die manier weet den Bart tot op de millimeter wat hij hoort te denken maar vooral wat hij behoort te doen…..Want geloof me, het is erg eenzaam op de top!

Deze alinea werd gelicht uit bovenstaand artikel :

De partij heeft het mandaat gekregen om de leiding te nemen bij een volgende ambitieuze staatshervorming, maar nu misschien ook weer niet om het land per decreet af te schaffen, zoals sommige minder intellectueel begaafde partijgenoten van De Wever nog altijd schijnen te denken.

Dus in de gauwte nog maar eens benadrukt, dat die van de harde lijn BINNEN de NVA minder begaafde partijgenoten zijn. Wat moeten die van de harde lijn buiten de NVA dan niet zijn, die van het Vlaams Belang!? Waarschijnlijk nog minder dan ongelovige honden varkens en apen….om in hun eerstvolgende woordenschat te spreken….

Schelden is inderdaad de taal van hen die door het leven moeten gaan zonder argumenten….

Hieronder voor het gemak van al die zoekenden, enkele onderwerpen die het intellectueel vermogen van die van De Morgen schijnbaar te boven gaan : aantal stemmen nodig om een NVA of een PS parlementslid te kunnen spelen – aantallen uitgevoerde werklozencontroles in de beide Deelstaten – het verschil in de tewerkstelling in het Openbaar Ambt in beide Deelstaten – de 50/50 pariteit in de Kamers met 6,5 en 3,5 miljoen inwoners – waarbij de grendelwetten, de belangenconflicten en de veto-wetten – de gevolgen van de wafelijzer-politiek, enz.

O ja, hoor ik al in de verte : dat zijn allemaal ‘communautaire problemen’ waar de mensen niet van wakker liggen, waarbij gemakshalve vergeten wordt dat dit land al 180 jaar aan dergelijke valse problemen kapot gaat, juist omdat er geen paal en perk aan gesteld wordt!

Maar weet dan wat duizendmaal erger is dan intellectuele onbekwaamheid, dat is veinzen dat al die dingen te onbelangrijk zijn om er Uw verstand op te verslijten. Het zou de elite, de Bazen, het Establishment wel eens kunnen mishagen die dingen uitgediept te zien. Want dat zou hun verheven status wel eens kunnen aantasten.

Kortom : wiens brood men eet, diens woord men spreekt.

Wat mij verder als Vlaams Nationalist wel aanspreekt, is hier in dat Rood Moniteurke dat het zo onomwonden het succes van een Vlaams Nationale Partij belicht : de grootste ooit, de belangrijkste van het land, op rozen voor de volgende Gemeenteraad verkiezingen, de boel blokkeren is absoluut ook een optie.

Het klinkt zelfs hoopvol, als het artikel afgesloten wordt met een tweetal schitterende volzinnen, die klinken al orakel-taal :

Dan stuurt hij het land naar een ongezien zware confrontatie tussen de gemeenschappen, met een erg onzekere afloop. Klinkt onheilspellend, maar voor een N-VA-politicus die destijds zijn moederpartij (de Volksunie dus!) kapot zag gaan aan het compromis teveel, heeft de uitdrukking 'woord houden' nu eenmaal een bijzondere betekenis.

Zo zal er later (volgende week al?) kunnen geschreven worden :’Zeg niet dat De Morgen U nier verwittigd had’…..

Zo komt Digitalia stilaan tot het besef, dat inderdaad het onafwendbare eindelijk dichterbij is gekomen. Is gekomen : voltooid verleden tijd! Ziet er niet goed uit voor de pineuten van traditioneel Linkx. Van twee dingen één : ofwel speelt den Bart het heel héél erg hard, ofwel duikelt hij van de slappe koord der onderhandelingen, en komen zijn Vlaams Nationalisten altegader terecht in het vangnet van de Partij die altijd onveranderd en rechtlijnig het einde van België betracht heeft.

Nog hooguit 7 keer slapen….en dan treden wij binnen in een nieuw tijdperk. Misschien zelfs dat de voorzittershamer van het halfjaarlijks voorzitterschap van de EU, na amper twee maand GLORY and HOPE, reeds moet afgestaan worden aan de volgende. Wegens, inderdaad Mister Nigel Farage, the Country broken into peaces – God save the Queen and SKOLL !!

Slot : Siegried Bracke (BRT), Huub Broers (Voeren) –Nonkel Heni (Proven) : wie wordt de volgende? Maar dat het Vlaams Belang ‘leeg gezogen’ wordt door de Niveanen : jongens, dat is nu eenmaal een kei van een voorbeeld voor ‘wishfull thinking’. Die van het Vlaams Belang verkiezen altijd het origineel boven de kopie. Omdat zij er nu eenmaal de voorkeur aan geven bij de felle feiten en de harde waarheid te zweren, liever dan bij verbleekte aftreksels.

Echter, de barre hoogte, de felle feiten en de harde waarheid die dezer dagen als een aureool rond het hoofd hangen van ons arm Weverken, doen onze harten sneller slaan. Waarbij wij, als echte kandidaat-populisten ons afvragen ; ‘Doet hij het? Of doet hij het niet’….Een beetje zoals de scenario-schrijvers van ‘Thuis’ hun seizoen afsluiten : met een climax, gevolgd door een reuzengroot vraagteken. JaJa, de Bijna-Slimlste-Mens-ter-Wereld is bove, alles ook een goed scenarist!