~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke Randdebiliteit ~
~ HÉT "progressief" Orgaan Der "Hangmatsocialisten" ~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke & Politieke Randdebiliteit
16-06-2011
van een verrassing gesproken, we are alive and kicking en we vieren de papierstaking van 1910 in Turnhout
Allersbeste lezertjes,
wegens omstandigheden was dit blogje een aantal zeer lange maanden onbeheerd en onbemand en -vrouwd achtergelaten. Wat merken we echter? Jullie trouw is grenzeloos en vooral ondoorgrondelijk. Zonder één enkel verlossend woord van onze kant staan we nu nog steeds op nr 2 in de top 10 van de politieke blogs van bloggen....Het wordt een echte Belgische ziekte dat gewoon niks doen de populariteit enkel doet toenemen? Maar hier zijn we dan weer om ons ongelooflijk onpopulair te maken en wat tegen de zere schenen te stampen. Om al niet onmiddellijk met een zware deur in huis te vallen vermijden we actuele en brandende onderwerpen zoals daar zijn: onze regeringscrisis, het verdwijnen van de chocotoff, het afschaffen van de index en het begin van de koopjessperperiode om het enkel dicht bij huis te houden. Wij willen morgenvroeg 17 juni 2011 de 101ste verjaardag vieren van het uitbreken van de grote papierstaking van 1910 in Turnhout. maanden staken en dan verliezen...dank zij...lees het hieronder en misschien moeten jullie ook maar eens de zeer mooi uitgegeven roman van Robert Baeken er eens op nalezen uitgegeven in 2010 door de Historische drukkerij Turnhout
Op 17 juni 1910 brak bij papierfabriek La Turnhoutoise een spontane werkstaking uit, die snel oversloeg naar andere bedrijven om betere arbeidsvoorwaarden af te dwingen. De staking zou pas eindigen op 5 januari 1911, met een totale nederlaag voor de stakers. De staking kreeg de steun van de plaatselijke socialisten, terwijl de katholieke pers ze fel bestreed.
De staking blijft hier nog immer voortduren. Gisteren zijn nog vier werklieden der Belgica van hun werk gebleven en de uitbreiding der staking op die fabriek was andermaal woensdag door de 'Peuple' reeds aangekondigd, een bewijs dat de socialistische raddraaiers dat zoo hadden voorgeschreven. Zaterdag hebben de roode leiders een verhoor gevraagd aan Mr. den burgemeester van Turnhout. De 'Peuple' en de socialistische organen waren reeds zoolang en zoo lijvig uitgevaren tegen de dwingelandij der patroons van Turnhout, omdat deze hunnen werklieden een borgbrief opdrongen en geld inhielden voor hunne huishuren! Als men dat ook al dwingelandij heet, dan kan men ver gaan! Het zijn de patroons niet die een borgbrief opdringen aan ondergeschikten, maar het zijn de werklieden die aan de bazen eenen borg vragen om daarmede bij dezen of genen eigenaar een huis te gaan huren; dat is de waarheid! De feiten en toestanden worden dus door de socialistische organen heelemaal verkeerd of valsch voorgesteld.
De roode leiders zouden nu zaterdag in het schepencollege eens gaan vragen wat er van al die werkstakers moest geworden, wier borgbrieven door de patroons zijn ingetrokken en die gevaar loopen onmeedogend op de straat te worden gezet, indien het gewijsde van den vrederechter door onze rechtbank van eersten aanleg wordt bekrachtigd en voor goed wordt uitgemaakt dat de huurcelen der werklieden verbroken zijn wanneer hun borg wordt ingetrokken, zoodat zijn dan onmiddellijk op de straat kunnen worden gezet. Mr. de Burgemeester antwoordde den leider der socialisten dat hij aan het College eene vraag kwam stellen, waarvoor hij eigenlijk in het kabinet van een advocaat moest wezen en die door de Rechtbank moest worden uitgemaakt. Mr. de Schepene Hendrickx vroeg heel snedig of de socialistische partij dan den borg der patroons niet kon overnemen, om aldus de ongelukkige werklieden te helpen. Maar zoover gaat der socialistische broederliefde niet; dat doen alleen de patroons. Het socialistisch potentaatje had daarvoor natuurlijk geen ooren.
Wat nu de dingelandij betreft, deze moet men juist aan de zijde der socialisten gaan zoeken. Immers, vreedzame werklieden hebben hun werk verlaten of durven niet meer naar de fabriek terugkeeren tengevolge van de bedreigingen der socialisten! Men spreekt van aanrandingen op den openbaren weg, van doodsbedreigingen tegen vreedzame werklieden die naar hun werk gaan of daarvan terugkeeren; kortom, er heerscht hier een klein schrikbewind, waarbij de socialisten de raddraaiers zijn. En dan spreken de socialisten van dwingelandij!" (De Kempenaar, 6 augustus 1910)
en we hernemen ook graag een artikel uit het blog van Vitalski van een jaar geleden:
ARBEIDERS STAAKTEN 100 JAAR GELEDEN 6 MAANDEN
Historische Drukkerij herdenkt papierstaking
woensdag 16 juni 2010
Auteur:Wendy Luyks
Kempenaar Robert Baeken herdenkt met zijn boek 'Het Verdriet van Turnhout' de papierstaking in de drukkerij. wlt
TURNHOUT- Met de lancering van het boek 'Het Verdriet van Turnhout' van Kempenaar Robert Baeken wil de Historische Drukkerij de papierstaking van 1910 herdenken.
Morgen is het precies honderd jaar geleden dat de arbeiders bij 'La Turnhoutoise' in staking gingen. Tijdens die staking, die zich snel uitspreidde over de hele papierverwerkende nijverheid van Turnhout, legden vijfhonderd arbeiders gedurende meer dan zes maanden het werk neer. Het was bijgevolg de zwaarste strijd voor het verenigingsrecht in de geschiedenis van de Turnhoutse grafische nijverheid.
Woelige periode
De Historische Drukkerij Turnhout kon deze gebeurtenis niet zomaar laten voorbijgaan. 'We legden anderhalf jaar geleden reeds de basis voor de strip die Serge Baeken, als stadstekenaar voor 2009 in opdracht van Strip Turnhout, rond de papierstaking maakte', zegt Herwig Kempenaers van Historische Drukkerij. 'Donderdag, precies honderd jaar na de start van deze woelige periode, brengen we de staking onder de aandacht. Dat doen we met de presentatie van 'Het Verdriet van Turnhout', een historische roman geschreven door Kempens schrijver Robert Baeken. Die roman werd door ons gerealiseerd en kwam op een bijzondere manier tot stand. Ze verschijnt in een eenmalige oplage van vijfhonderd exemplaren.'
Sociale strijd
Het verhaal beschrijft in grote lijnen de sociale strijd om het verenigingsrecht in de Turnhoutse papierverwerkende nijverheid tijdens de tweede helft van 1910. Er wordt een episode geschetst uit het leven van Janus Duprez, een wat zonderlinge rentenier die zich, na een onduidelijk overlijden van zijn vrouw, in datzelfde jaar opnieuw in zijn geboortestad komt vestigen.
Pamflet
Donderdag zal in de grafische en papierverwerkende nijverheid van Turnhout ook een pamflet met de geschiedenis van de staking verspreid worden door afgevaardigden van de Algemene Centrale van het ABVV. 'Door de samenwerking met die vakbond kunnen we de werknemers in de sector bereiken en zo dit belangrijk stukje geschiedenis onder de aandacht brengen.'
Het boek is verkrijgbaar in de Historische Drukkerij, Steenweg op Mol 84, voor 12 euro
Voilà onze eerste kreet van 2011 is netjes historisch ingebed en vanaf vandaag zullen we weer regelmatig onze gal spuwen op alles wat er volgens ons niet deugd. Beste lezertjes een welgemeende groet van dit stuk ongeregeld! Blijf ons lezen zouden we zo zeggen!
Wat is dat toch allemaal rond Wikileaks en de zogenaamde verkrachte Zweedse madammen van Julian Assange? Wij vinden het ook vreemd dat twee vrijgevochten dames klacht neerleggen, de ene wegens een gescheurde condoom en de andere wegens seks tijdens haar slaap maar je weet nooit natuurlijk. Alhoewel sex tijdens de slaap associëren we eerder met devote christelijk koppeltjes dan met blonde vrijgevochten Zweedse dames.Ook de zogenaamde klacht dat hij één van beide zou neergedrukt hebben bij het vrijen, dat was dan duidelijk niet diegene die sliep, lijkt ons nogal wazig.Ik weet ook wel dat de kamasutra nogal veel posities kent waar er geen neerdrukken nodig is maar of deze het risico op het scheuren van een condoom al dan niet vergroten staat er niet bij vermeld. Wij vonden een interessante benadering van deze heikele zaak bij een blogcollega die een aantal dingen netjes op een rijtje zet zonder te vervallen in idolatrie. Niet geheel onbelangrijk in gans dit debat. Maar het lijkt ons toch nogal duidelijk dat er een wezenlijk verschil lijkt te bestaan in verkrachtingswetgeving tussen bijvoorbeeld Zweden en zeg maar Thailand..Twee maal nadenken vooraleer je met een Zweedse madam tussen de lakens kruipt lijkt niet minder overbodig dan een dozijn condooms aan te trekken:
You don't have to be a conspiracy theorist to find the timing of Interpol's warrant for the arrest of WikiLeaks founder Julian Assange, who turned himself in to British authorities this week, curious.
The charges - "one count of unlawful coercion, two counts of sexual molestation and one count of rape," according to a statement from Scotland Yard - were brought against him in Sweden last August, yet he suddenly graduated to "most wanted" status just after releasing over a thousand leaked diplomatic cables in late November? It would be irresponsible of journalists, bloggers and average citizens of countries most eager to plug the gushing WikiLeaks not to wonder if those dots connect.
Still, as the New York Times put it, "there is no public evidence to suggest a connection," which some members of the public seem to find unbearably frustrating. With no specific target for their suspicions and no easy way to find one, folksall over the blogosphere have been settling for the next best thing: making light of the sexual assault charges and smearing one of the alleged victims.
By Sunday, when Keith Olbermann retweeted Bianca Jagger's link to a post about the accuser's supposed CIA ties - complete with scare quotes around the word "rape" - a narrative had clearly taken hold: Whatever Assange did, it sure wasn't rape-rape. All he did was fail to wear a rubber! And one woman who claims he assaulted her has serious credibility issues anyway. She threw a party in his honour after the fact and tried to pull down the incriminating tweets. Isn't that proof enough? The only reason the charges got traction is that, in the radical feminist utopia of Sweden under Queen Lisbeth Salander, if a woman doesn't have multiple orgasms during hetero sex, the man can be charged with rape. You didn't know?
Even Naomi Wolf - Naomi Effin' Wolf! - has taken a public swipe at Assange's accusers, using her status as a "long-time feminist" to underscore the absurdity of "the alleged victims... using feminist-inspired rhetoric and law to assuage what appears to be personal injured feelings.
Wow. Admittedly, I don't have as much experience being a feminist as Wolf has, but when I see a swarm of people with exactly zero direct access to the facts of a rape case loudly insisting that the accusation has no merit, I usually start to wonder about their credibility. And their sources.
Wolf links to exactly one, an article in British tabloid the Daily Mail. "Using a number of sources including leaked police interviews," writes Richard Pendlebury, "we can begin to piece together the sequence of events which led to Assange's liberty being threatened by Stockholm police rather than Washington, where already one US politician has called on him to be executed for 'spying'."
Well! A reasonable person might be sceptical of information coming from a single anonymous source via a publication known for highly sensationalised reporting, sure, but in this case, there are a number of them.
That Daily Mail article also helped to inspire a December 3 Gizmodo post in which Jesus Diaz boldly asserted, "While you can say Assange is a douchebag for not putting a condom on and continuing after the woman requested he use a condom, there was no rape accusation in both cases." The other source for that claim was an AOL News article that relied on (hey, look!) the same Daily Mail piece, a Swedish tabloid, and statements from Assange's lawyers to cobble together a theory of what happened and why Assange was charged. Rock solid!
To Diaz and Gizmodo's credit, they quickly posted an update upon learning that the Swedish prosecution office had "issued a notice saying that they are charging Assange with rape, sexual molestation and unlawful coercion." Diaz added, "Obviously, this is now a completely different issue altogether. Rape, sexual molestation and unlawful coercion are extremely grave accusations. This is not the 'sex by surprise' accusation that was discussed before." (I don't know that I'd go as far as "a completely different issue altogether" - Feministe's Jill Filipovic wrote a terrific explanation of why "sex by surprise" actually is a pretty big deal - but good on him for acknowledging that much.)
Still, the notion that consensual, unprotected sex equals rape in Sweden (despite millions of Swedish fathers walking around free today) continues zipping around the internet. One wonders if the statement from Swedish authorities, which elaborates that Assange is accused of "using his body weight to hold [a woman] down in a sexual manner" and having intercourse with a sleeping woman, among other things, will even slow them down.
OK, so maybe the charges really are for rape-rape, but still - the woman has CIA ties! I've read that on at least a dozen blogs! Keith Olbermann tweeted it and everything! That's got to be coming from a highly credible source, right?
Actually, as far as I can tell, the only source for that claim is an August Counterpunch article by Assange fanboys (seriously, they recast him as Neo of "The Matrix") Israel Shamir and Paul Bennett. Here's the most damning evidence Shamir and Bennett have compiled against Assange's accuser:
1) She's published "anti-Castro diatribes" in a Swedish-language publication that, according to an Oslo professor, Michael Seltzer (who?), is "connected with Union Liberal Cubana led by Carlos Alberto Montaner," who reportedly has CIA ties. Let me repeat that: She has been published in a journal that is connected with a group that is led by a guy with CIA ties. Says this one guy.
2) "In Cuba she interacted with the feminist anti-Castro group Las damas de blanco (the Ladies in White). This group receives US government funds and the convicted anti-communist terrorist Luis Posada Carriles is a friend and supporter." That link goes to an English translation of a Spanish article noting that at a march last spring, Posada "wander[ed] unleashed and un-vaccinated along Calle Ocho in Miami, marching alongside" - wait for it - "Gloria Estefan in support of the so-called Ladies in White." Apparently, it's "an established fact" that Posada and the Ladies also share a shady benefactor, which means he should clearly be called a "friend" of the organisation, and this is totally relevant to the rape charges against Julian Assange, because the accuser once interacted with them in some manner.
3) The accuser is a known feminist who once wrote a blog post about getting revenge on men, and "was involved in Gender Studies in UppsalaUniversity, in charge of gender equality in the Students' Union, a junior inquisitor of sorts."
Are you kidding me? That's what we're basing the "CIA ties" meme on? An article that reads like a screenplay treatment by a college freshman who's terrified of women? Actual quote: "[T]he Matrix plays dirty and lets loose a sex bomb upon our intrepid Neo. When you can't contest the message, you smear the messenger. Sweden is tailor-made for sending a young man into a honey trap."
Look, for all I know, Assange's primary accuser does have CIA ties. Perhaps it was all a setup from the beginning. Perhaps she is lying through her teeth about the rape. Anything is possible. But in the absence of any real evidence one way or another, we're choosing to believe these guys? Or at least this guy at Firedoglake, who says he's "spent much of [his] professional life as a psychiatrist helping women (and men) who are survivors of sexual violence" - giving his post a shiny veneer of credibility, even though it's a pure regurgitation of Shamir and Bennett's - but segues from there into an indictment of the accuser's post-rape behaviour. She socialised with her attacker again! An expert like him can tell you that real victims never do that.
The fact is, we just don't know anything right now. Assange may be a rapist, or he may not. His accuser may be a spy or a liar or the heir to Valerie Solanas, or she might be a sexual assault victim who now also gets to enjoy having her name dragged through the mud, or all of the above. The charges against Assange may be retaliation for Cablegate or (cough) they may not.
Public evidence, as the Times noted, is scarce. So, it's heartening to see that in the absence of same, my fellow liberal bloggers are so eager to abandon any pretence of healthy scepticism and rush to discredit an alleged rape victim based on some tabloid articles and a feverish post by someone who is perhaps not the most trustworthy source. Well done, friends! What a fantastic show of research, critical thinking and, as always, respect for women.
This blog originally appeared on Salon's Broadsheet on December 7, 2010.
Kate Harding is the co-author of Lessons From the Fatosphere: Quit Dieting and Declare a Truce With Your Body.
We verwittigen onze talrtijke lezertjes dat we nog een tijdje op onregelmatige tijdstippen bijdragen zullen publiceren. Zuinig als we zijn wachten we natuurlijk op de Sint of op de Kerstman. Het zal heel waarschijnlijk toch de koopjesperiode worden in januari die ons wat nieuw materiaal zal moeten bezorgen om weer regelmatiger te worden in onze ergernis. Maar de Belgen onder jullie wachten al MAAAAAAAAANDEN op een federale regering dus jullie geduld kan wel wat verdragen. Onze Ollandse vrienden zullen dus ook maar best de Belgische deugden beoefenen alhoewel...ze wachten ook al MAAAAAAAANDEN op een zinnige zin van Wilders en zijn leuke bende modelburgers... Dus geduld beste lezertjes. Hou jullie intussen maar leuk bezig met glühwein slurpen en kerstliederen en -boodschappen beluisteren...of graaf een diepe put en begraaf je zelf tot ergens begin februari en laat de eindejaarscommotie netjes voorbijtrekken. Maar we komen toch af en toe ons ding doen. Beloofd!
we raken onze ergernis niet kwijt...VOKA en Bart Frit zijn deze keer de oorzaak...
Hallo beste lezertjes, hier zijn we dan weer. Wat technische problemen gekend en bovendien een verlofperiode e nuttige bezinningstijd en dan zie je onmiddellijk het luie resultaat. vergeet dat we uitgepraat zouden zijn, vergeet dat men ons in een betonblok heeft gegoten, vergeet dat we ...vergeet gewwon alles wat jullie vreesden of hoopten..er is niks van aan. We ergeren ons doodeenvoudig dubbel zo hard omwille van de kletskoek die we lazen en de gebeurtenissen die we mochten gade slaan. Of hoe moet je anders reagren als je verneemt dat de Amerikaanse rijken graag zouden belast worden zoals hun poetsvrouw, als je leest dat de Zwitsers de criminele buitenlanders (ja inderdaad een in het zwart werkende Poolse kuismadam is een criminele...) het land moeten worden uitgewezen maar dat ze tegen een minimumbelasting stemden die de rijksten een minimumaanslagvoet van 22% wilde opleggen. Al eens afgevraagd wat jullie aanslagvoet hier is? We ergerden ons de pleuris als we Bart Frit hoorden toegejuichd worden in de "Cercle de Wallonie" door het Waalse patronaat. Neen, niet omdat ze plots vlaams-nationalist werden maar omwille van zijn sociaal-economisch gedachtengoed en dat blijkt dan te zijn het duits modelleke of -en we citeren graag- We moeten ons aanpassen aan de mondialisering, zei hij. 'Vlaanderen wil de economische groei kunnen aanmoedigen, het oerwoud van subsidies vervangen door een lineaire verlaging van de vennootschapsbelasting, werkgevers stimuleren aan te werven door de loonkosten sterk te verlagen.' Voor Vlaanderen is Duitsland het voorbeeld. Daar werd interimarbeid versoepeld, werkloosheidssteun hervormd en de kosten van arbeid aangepakt. 'In Wallonië wordt dat vertaald als een sociaal bloedbad.' (bron:http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=78332E5U&kanaalid=1597)
Met andere woorden uitgelegd en hiervoor gaan we onze oude vriend Gunther Walraff even een virtueel bezoekje brengen zodat we jullie dat Duitse modelleke wat duidelijker kunnen uitleggen. Kwestie van niet te komen klagen dat jullie niet wisten waarover Bart Frit het bij de Waalse patroons had :
Met Günter Wallraff undercover op de Duitse arbeidsmarkt
Voor zijn nieuwste boek 'Heerlijke nieuwe wereld' werkte Günter Wallraff onder andere als callcenteroperator en broodjesbakker. Hij deed zich ook voor als een zakenman bij een berucht advocaat, die gespecialiseerd is in het ondermijnen van ondernemingsraden, en leefde zelfs als dakloze. Hij kent dus als geen ander de kleine kantjes van de Duitse arbeidsmarkt. Voor Vacature detecteert hij 4 opvallende trends, aan jou om uit te maken of ze ook van toepassing zijn op de Belgische arbeidsmarkt.
Trend 1: "Rechten van werknemers in vrije val"
Günter Wallraff, onderzoeksjournalist: Toen ik 40 jaar geleden begon met mijn werk als journalist, hoopte ik dat deze wereld steeds humaner en rechtvaardiger zou worden. Maar mijn scepsis neemt met de dag toe. Want ik stel vast dat vele mensen zich in vrije val bevinden. Bijna 1 op 4 Duitse werknemers werkt voor een minimumloon, ook al kent Duitsland officieel geen minimumloon. Bovendien neemt het aantal uitzendkrachten snel toe. Hun arbeidsvoorwaarden behoren tot de slechtste van West-Europa. Interimkrachten kunnen sneller ingehuurd en ontslagen worden. Terwijl een ongeschoolde vaste kracht 11 à 12 euro per uur krijgt, schommelt het salaris van een uitzendkracht in Duitsland rond 6,5 euro per uur. Velen kunnen de eindjes niet aan elkaar knopen."
Trend 2: "Werknemers worden psychologisch geterroriseerd"
"In mijn boek schrijf ik onder andere over de schrijnende situatie van werknemers bij Starbucks. Na de publicatie kreeg ik mails van jonge werknemers waarin stond dat het nog erger is dan ik beschrijf. Volgens hen is het bedrijf georganiseerd als een Amerikaanse sekte. De werknemers moeten zich helemaal identificeren met het bedrijf. Ze voelen zich uitgeperst, moeten een stuk van hun vrije tijd aan het bedrijf besteden en krijgen lage lonen uitbetaald. Ik zal dat hoofdstuk moeten herschrijven. Soms maken bedrijven van hun organisatie gesloten gemeenschappen waarin hun mensen als sekteleden meedraaien. Dat systeem wordt niet alleen door Scientology toegepast. Je moet weten dat Starbucks in Amerika uitverkozen is tot één van de 50 beste werkgevers. Ik vermoed dat die lijst gemanipuleerd is, dankzij de juiste contacten en pr-acties."
Trend 3: "Leiders worden lijders"
"Niet alleen de gewone werknemers lijden onder de druk, vandaag voelen ook managers zich slachtoffer in hun eigen organisatie. Verschillende managers van de Deutsche Bahn, de Duitse spoorwegmaatschappij, hebben me in vertrouwen genomen. Het personeelsbestand van de maatschappij is in tien jaar gehalveerd en de investeringen werden teruggedraaid. Een reeks topmedewerkers die zich tegen de privatiseringsplannen van de regeringen Kohl en Schröder uitspraken, werden vernederd en gepest. Ze worden op een zijspoor gezet en onschadelijk gemaakt. Tegelijkertijd leed het bedrijf onder vriendjespolitiek en hypocrisie.
Trend 4: "Vreemdelingenhaat neemt toe"
De vreemdelingenhaat neemt opnieuw toe, zeker bij groepen die vandaag in angst en onzekerheid leven. Dikwijls hebben ze geen baan of een baan die niet volstaat om ervan te leven. Zij zoeken naar een zondebok voor hun belabberde situatie: vreemdelingen. Daarom leven er in Duitsland amper zwarte buitenlanders: tegen hen is de vijandigheid het grootst. Duitsland is onderontwikkeld op het vlak van interculturele opvoeding. Vele kinderen van migranten zijn hoogbegaafd, maar ze kampen met een taalachterstand. In Scandinavië worden die kinderen opgevangen en krijgen ze eerst een flink taalbad. In Duitsland belanden vele migrantenkinderen in het bijzonder onderwijs voor gehandicapten! Zo zitten ze direct aan de rand van de maatschappij."
Tekst: Erik Verreet Keulen
Reageer
Merk jij gelijkaardig trends in België? Welke wantoestanden moeten we in eigen land dringend aanpakken?
Op deze laatste vraag van Vacature kunnen we nu dus heel duidelijke antwoorden formuleren met verwijzing naar Bart Frit die dit alles beschouwt als DE manier om uit de crisis te komen. Het is maar wat je bedoelt met "uit de crisis geraken". Trouwens we merken dat overal in Europa de kranen worden dichtgedraaid voor het onderwijs. Eerst waren de Engelsen aan de beurt nu weer de Italianen...Voor rijke ouders maakt dat weinig uit maar de doorgroei van kinderen uit lagere en middenklassen wordt hierdoor vrijwel onmogelijk gemaakt en elke socioloog kan jullie uitleggen wat dit betekent op middellange termijn. Maar hierover zullen we het later nog wel hebben. Verrijk inmiddels jullie parate kennis met deze parel van VOKA, zoals jullie weten de inspiratiebron bij uitstek van onze Bart Frit. Duidelijker kan moeilijk en voor diegenen die uit één of ander romantisch vlaams idealisme op NVA hebben gestemd....we wensen jullie allemaal zo een boeiende interimbaan zonder minimumloon toe...
Wij onthouden dat minimumlonen de werkloosheid verhoogt en de inkomensongelijkheid vergroot...waar blijven ze het toch halen... Zo zien jullie maar dat onze ergernis nog met het uur toeneemt...
CIA en nazi's ook Vlaamse deel IV Onze eigen Robert Verbelen...
Verbelen richt het Veiligheidskorps op
Met de zwarte lijsten van de DeVlag-Inlichtingendienst ondertekend door Jef Van de Wiele, onder de arm volgt er olv. Rober Verbelen tussen november 1943 tot en met februari 1944 opnieuw een golf van vergeldingsaanslagen gericht tegen vooraanstaanden waarbij in het totaal 13 doden en een dertigtal gewonden vielen.
Op 4 november 1943 wordt een VNV'er(!) verdacht van verzetsactiviteiten, Martin Goemans, doodgeschoten. Enkele dagen later wordt op 10 november '43 een deserteur uit de NSKK, Henri Vernier vermoord. Op 4 december '43 vermoordt Verbelens groep Guillaume Nijsen, een cafébaas uit Winksele. Op 2 december 1943 wordt een rechter bij de rechtbank van eerste aanleg te Brussel, Camille Paulsen, doodgeschoten en twee dagen later de banketbakker uit Anderlecht, Julien Gijsels. Op 17 januari 1944 wordt de ingenieur-directeur bij de Belgische holdingmaatschappij Sofina, Paul Thoreau doodgeschoten.
De reeks aanslagen door de DeVlagwacht bereikte een hoogtepunt tijdens de inmiddels berucht geworden Nacht van 28 februari 1944, wanneer Verbelen samen met de pasbenoemde nieuwe SS-Standartenführer Tony Van Dijck met de goedkeuring van Jungclaus, in Brussel een grootscheepse vergeldingsactie op gang brachten. Als eerste slachtoffer werd de gouverneur van de Société Générale Alexander Galopin in het portaal van zijn woning door twee SS-mannen doodgeschoten.
Twee hold-ups werden gepleegd op een café in Sint Agatha-Berchem waar SS'rs een handgranaat naar binnenwierpen, waarbij 8 gewonden vielen. Even later namen vijf met machinegeweren en revolvers gewapende SS-mannen de klanten van de bekende herberg Muscadin onder vuur en wierpen twee handgranaten naar binnen. 26 personen werden gewond waarvan twee later overleden. Het vierde en laatste doelwit was het politiecommissariaat in Vorst, waar voordien twee Nieuwe Orde-gezinde agenten door het verzet werden vermoord. Hier deed SS-Standartenführer Tony Van Dijck een brutale inval en vermoordde eigenhandig drie politieagenten met een machinegeweer.
De golf van aanslagen door het Verzet en de Groep Verbelen blijft verder toenemen en in mei 1944 wordt besloten om in de schoot van de DeVlag het Veiligheidskorps olv. Verbelen op te richten. Heinrich Himmler gaf persoonlijk het Veiligheidskorps carte blanche om "de onverbiddelijke tegenterreur in volle hevigheid te voeren" Robert Verbelen en Tony Van Dijck verzamelden rondom zich een groep die bestond uit 2.000 tot 2.500 manschappen, die uitgerust waren met revolvers en geweren.
Na de landing in Normandië op 6 juni 1944, verkeerde ons land in permanente staat van burgeroorlog. Wanneer de bevrijding nog maar een kwestie van maanden is, worden de collaborateurs door de Gewapende Partizanen allen vogelvrij verklaard. Terwijl in mei 1944 74 personen het slachtoffer werden van een aanslag, steeg dit aantal in juni tot 110 en verdubbelde het daarna in juli '44 naar 217 personen! Ook VNV-leider Elias staat onder druk om de tientallen moorden op VNVers, vooral in Limburg en in de streek rond Leuven, te vergelden. Vanaf juli 1944 verzet hij zich niet langer tegen represailles van het VNV.
Verbelens dubbele razzia op 1 en 11 augustus in Meensel-Kiezegem is het zoveelste bloedige hoogtepunt. Vier burgers worden ter plaatse doodgeschoten, eenenzestig anderen worden als vergeldingsmaatregel gedeporteerd naar Duitse concentratiekampen, voornamelijk naar KZ Neuengamme. Slechts acht van hen zullen na de oorlog levend terugkeren uit de kampen.
Na de Oorlog
In september 1944 vluchtten naar schatting 15.000 Vlaamse en 8.000 Franstalige collaborateurs naar Duitsland. In Bad Pyrmont vormen de collaborerende leiders van de Vlaamse Beweging een regering in ballingschap en ook Robert Verbelen maakt deel uit van de zogeheten Landsleiding die werd voorgezeten door Landsleider Jef Van de Wiele van DeVlag.
Na de capitulatie van Duitsland vlucht hij naar Oostenrijk waar hij voor de Amerikaanse contraspionage en later voor de Oostenrijkse inlichtingendiensten ging werken. Zo kan Verbelen een repatriëring vermijden. In België wordt hij tijdens de repressie in 1947 bij verstek ter dood veroordeeld.
In 1959 wordt hij Oostenrijks staatsburger. In april 1962 werd Verbelen op verzoek van de Internationale Unie van Weerstand en Weggevoerden door de Oostenrijkse overheid onder arrest geplaatst. In 1965 werd het proces tegen Verbelen gevoerd aan het Hof van Assisen in Wenen. Het proces Verbelen zorgde ook in ons land voor grote beroering. Tijdens zijn gevangenschap had Verbelen het boek van Pater Marcel Brauns (1913-1995) "Radicalisme in de Vlaamse strijd"' gelezen. Hij vroeg pater Brauns op zijn proces als getuige ten ontlaste op te treden wat deze aanvaardde. Zijn optreden maakte enige indruk op de rechters en haalde er de internationale pers: ter zitting zong Brauns zowaar de Vlaamse Leeuw. Pater Brauns was in 1991 kandidaat op de Gentse Vlaams Blok-lijst.
Op 21 december 1965 werd tot ieders verbazing en verbijstering Robert Verbelen vrijgesproken voor oorlogsmisdaden wegens verjaring van de feiten. De ontgoocheling bij de nabestaanden van de vermoorde slachtoffers door het Veiligheidskorps was groot en zeker in Meensel-Kiezegem waar zoveel slachtoffers te betreuren vielen.
Robert Verbelen is sinds 1965 een vrij man en schrijft boeken en neemt actief deel aan lezingen en voordrachten. Hij geeft ook een tijdschrift uit, "Huttenbriefe" genoemd. Zo organiseert de Oostenrijkse rechtsextremistische groep 'Arbeitsgemeinschaft für Politik' (AFP) elk jaar een zogenaamde "Politieke Academie". Onder de sprekers vinden we de volledige leiding van extreemrechts in Oostenrijk, zowel leidinggevende FPÖ'ers als radicalere elementen.
Eén van de sprekers voor de AFP in 1988 was Robert Verbelen, en naast Verbelen stond in 1988 nog een 'Vlaming' op het sprekersgestoelte namelijk Vlaams Belang(voorheen-Blok)volksvertegenwoordiger Francis Van den Eynde(!) Dat hij er zich in goed gezelschap bevond werd een paar jaar later duidelijk toen er wapens en nazi-propaganda gevonden werden op het secretariaat van het AFP. Natuurlijk hield dit het Vlaams Belang niet tegen om contacten te blijven onderhouden met het AFP.
In 1996 verscheen in het Vlaams Bloktijdschrift 'Doorzicht' een artikel dat overgenomen werd uit een AFP-brochure. Het artikel handelde over het internationale zomerkamp van Youth Against Racism in Europe (YRE, de Europese overkoepeling waartoe o.m. Blokbuster behoort). Hilarisch werd het artikel helemaal wanneer het zomerkamp van Blokbuster erin werd omschreven als een "trainingskamp" waar gevechtstechnieken zouden aangeleerd worden.
In 1990 overlijdt Robert Verbelen zonder ooit één dag in een Belgische gevangenis te hebben vastgezeten(!)
Na de oorlog eisen de Gewapende Partizanen en de andere verzetsbewegingen 1.137 dodelijke aanslagen op collaborateurs op. De tol aan verzetszijde is echter veel hoger: 14.000 verzetsstrijders verloren het leven, door ophanging, executie, het slachtoffer van represailles of overleden in de concentratiekampen.
CIA en nazi's ook Vlaamse deel III Onze eigen Robert Verbelen...
We waren effe uit het net verdwenen wegens wat kleine technische problemen te wijten aan een overijverige jonge hond die dol is op electriciteits- en verbindingskabeltjes Maar we waren net aan het uitleggen wie Robert Verbelen was. We staan duidelijk niet op de zelfde lijn als Radio Islam die een pure fascistische en revisionistische haatsite is. We gaan dus te rade bij :
Robert Jan Verbelen wordt in 1911 geboren in Herent bij Leuven waar zijn vader politiecommissaris was. Ofschoon zijn vader Belgicist was en zijn kinderen een Franstalige opvoeding gaf, werd Roger al erg jong actief in de Vlaamse Beweging. Tot voor de oorlog wees niets erop dat Robert de door het Verzet en de burgerbevolking de zo gevreesde 'killer' zou worden. Zijn broer trad tijdens de bezetting toe tot het verzet en bracht het zelfs tot commandant van de plaatselijke afdeling van de Witte Brigade en zou ooit tegenover een verzetsman hebben verklaard dat hij dikwijls op het punt heeft gestaan om zijn broer neer te schieten maar het nooit heeft gekund omdat Robert nog altijd zijn broer was.
Wanneer eind 1933 het VNV wordt opgericht, treedt hij toe en brengt het tot VNV-gewestleider voor het arrondissement Leuven. Op het ogenblik dat de Duitsers binnenvallen was Robert Verbelen, van opleiding journalist, eveneens algemeen secretaris van de V.V.B. (Vlaamse Voetbalbond). Zo beweerde hij dat nergens meer dan in Duitsland en Italië de echte sport naar waarheid werd geschat. Volgens Verbelen was de sport in ons land ten prooi gevallen aan democratische menners die elk nationalisme weerden, daardoor was de sport "hol, oppervlakkig en zonder zin" geworden.
Enkel de Vlaamse Voetbalbond huldigde volgens hem nog ware principes voor een sport in dienst van de grote gemeenschap. De inval van de Duitsers interpreteerde hij als volgt: "Er gebeurde echter een groot wonder ! Uit het Oosten kwam een volk, een hoogstaand broedervolk tot ons en het verdreef met een zwaai van zijn machtigen arm de vijanden van ons volk, van de traditie, van het vermolmde democratische gedoe. De echte Vlamingen, de werkelijke sportmannen kunnen weer ademen en aan het werk schieten. ... Overal treedt het Germaanse ros te voorschijn, kloeker dan ooit, het is een teeken des tijds!"
In september 1940 wordt onder het commando van door SS-Gruppenführer Gottlob Berger de Algemeene SS-Vlaanderen opgericht en één van de eerste leden wordt Robert Verbelen. Kort nadat de nazi's ons land bezetten wordt eveneens de DeVlag van Jef Van de Wiele nieuwe leven ingeblazen en eind 1941 treedt Verbelen toe tot de DeVlag. De DeVlag en de Vlaamse SS waren van bij het begin nauw met elkaar betrokken en zullen vanaf augustus 1943 ook met elkaar versmelten.
Tot 1942 waren er maar zelden aanslagen van het verzet tegenover collaborerende Belgen. Maar wanneer op 22 juni 1941 de Duitsers Rusland binnenvallen en korte tijd later -op 25 augustus 1941- de communistische partij wordt verboden en hun leden buiten de wet worden gesteld, verandert het aangezicht van het verzet compleet.
Met de oprichting van de Gewapende Partizanen onder de mantel van het Onafhankelijkheidsfront wordt het een bloedige strijd. In het eerste nummer van Le Partisan (De Partisaan) worden er geen doekjes om gewonden: "De gewapende stoottroep, de gewapende voorpost van Europa samengesteld uit vastberaden manschappen die geen lijsten van verraders opstellen, maar ze neerknallen, die de productie niet afremmen, maar de machines doen springen, de voorraden in brand steken, de treinen doen ontsporen en die Duitsers naar het paradijs van Wotan sturen!"
Tussen 1942 en 1944 volgt een eindeloze reeks aanslagen -en in crescendo naar september 1944- tegen collaborateurs met als gevolg keiharde represaillemaatregelen van de nazi's -maar ook collaborerende militiegroepen- tegen onschuldige burgers. In de laatste maanden van de bezetting regent het aanslagen door het Verzet op vele vooraanstaande collaborateurs. Tot februari 1944 werden 55 VNV'rs gedood, 48 anderen werden gewond en er werden 69 aanslagen uitgevoerd op gebouwen. Gedurende de ganse oorlog heeft het verzet naar schatting 1.137 collaborateurs omgebracht!
De DeVlagwacht
Op 4 december 1942 loopt de 26-jarige SS-Untersturmführer August Schollen aan de Schaarbeekse Poort in Brussel in een hinderlaag en wordt door de Gewapende Partizanen vermoord. Vermoedelijk was het echte doelwit Schollens goede vriend Robert Verbelen. Deze aanslag zal grote gevolgen hebben en het begin worden van een geweldspiraal van terreur en contraterreur. De vermoedelijke daders worden al enkele uren later gevat en begin 1943 terechtgesteld.
Overal breken incidenten uit, zo ook in Antwerpen waar de leider van DeVlag, Jef François dreigende taal spreekt: "Uw dood zal honderdvoudig gewroken worden!" Drie dagen later al worden op bevel van Von Falkenhausen voor de moord op Schollen in het kamp van Breendonk onmiddellijk 10 politieke gevangenen opgehangen, onder wie acht leden van de Gewapende Partizanen.
Na de liquidatie van Schollen op 4 december 1942 wordt in de schoot van de Algemeene SS een vergeldingscommando opgericht. Deze Polizeizug bestond uit zo'n 15 tot 20 blindelings gehoorzamende 'killers', vormde tevens de lijfwacht van Jef Van de Wiele en werd geleid door Jef De Meyer en een aantal beruchte doders zoals Julien Van Doren, Basiel Michiels, Robert Donvil, Frans Mirjolet, Jan Prevoo e.a. Vanaf eind 1942 zaait deze stoottroep in samenwerking met een aantal SS-mannen, dood en verderf. Een niet aflatende golf van terreur en vergeldingsacties waart over het land.
De stootgroep krijgt nagenoeg carte blache en gaat, met de toestemming van SS-Brigadeführer Richard Jungclaus van de Vlaamse SS, eigenhandig over tot een hele reeks moorden, overvallen, razzia's, afpersingen en aanhoudingen die dikwijls gepaard gingen met folteringen en diefstallen. Al in de eerste drie maanden van 1943 worden 4 bekende vrijmetselaars door Verbelens stootgroep vermoord.
Op oudejaarsavond 1942 wordt de voormalige burgemeester van Sint Joost ten Node, Georges Pêtre, neergeschoten. Op 20 januari 1943 werd de 72-jarige gepensioneerde generaal Emile Lartigue in zijn appartement te Brussel doodgeschoten. Op 8 februari 1943 werd Eric Sasse, schepen van Antwerpen, in zijn woning aan de Jan Van Rijswijcklaan door zes onbekenden overvallen en vermoord. De 24ste februari werd de 55-jarige advocaat Raôul Engel in Elsene, met een kogel in de rug doodgeschoten.
Niet dat deze vier slachtoffers ergens betrokken waren bij de aanslagen. Maar Verbelen stelde hen als vrijmetselaars moreel verantwoordelijk voor de aanslagen van het Verzet. Een bloedige reeks van terreurdaden loopt verder tegen verzetslieden en prominenten. Ook vele joden werden door Verbelens groep opgepakt en naar de Dossinkazerne gezonden.
De opvolger van August Schollen, Jozef Bachot, zei over deze golf van vergelding en wraak: " Represailles op eenvoudige mensen hadden geen enkel effect gehad. Het terechtstellen van vooraanstaanden in de maatschappij, van grote persoonlijkheden maakte bij iedereen indruk en dat was precies onze bedoeling."
In het voorjaar van 1943 wordt Robert Verbelen aangesteld als Stafleider binnen de DeVlag en krijgt van DeVlagleider Jef Van de Wiele de opdracht om een wachtkorps op te richten: de DeVlagwacht. De stootgroep rond Verbelen wordt uitgebreid tot meer dan 60 man en die wordt officieel belast met de bewaking van het DeVlaghoofdkwartier in Brussel en met de bewaking van de villa van Jef Van de Wiele in Tervuren.
De DeVlag heeft ook een eigen I.D. (Inlichtingendienst) opgezet die in samenwerking met de S.D. (Sicherheitsdienst) gegevens verzameld over zogenaamde terroristen en anti-Duitse elementen. De I.D. legde zwarte lijsten aan met namen van vooraanstaanden uit de Belgische magistratuur en administratie alsmede uit economische en politieke kringen.
Maar ook de Gewapende Partizanen ondernamen een nieuwe reeks van aanslagen op vooraanstaande collaborateurs. Op 2 maart 1943 werd een mislukte aanslag gepleegd op de nieuwe korpscommandant van de Rijkswacht en tevens hoofd van de Algemene Rijkspolitie, luitenant-kolonel Emiel Van Coppenolle. Enkele dagen later werd Jan Acke, de eigenaar van Steenlandt, de grootste collaborerende uitgeverij en drukkerij tijdens de bezetting door een Partizanencommando, samen met een bediende doodgeschoten.
Op 17 april werd de Rexist, Paul Collin, uitgever van de Franstalige collaboratiebladen "Le Nouveau Journal" en "Cassandre" door de Partizanen doodgeschoten. In mei 1943 mislukt een aanslag op de Rexistische leider Léon Degrelle en wordt de organisator van de aanslag, Marcel Demonceau enkele maanden later opgepakt door de stootgroep van Robert Verbelen en aan de Sicherheitsdienst uitgeleverd. Demonceau werd op 22 februari 1944 in Breendonk geëxecuteerd.
In
many ways, however, the truth has already been revealed. A careful
reading of the various investigations reports and a thorough inspection
of the declassified US intelligence records indicate that CIA and other
American intelligence agencies had a mixed track record during the Cold
War. Within weeks after Nazi Germany's defeat, American intelligence
(not to mention British, French, and Soviet intelligence) embarked on
various projects to draw upon the expertise of the German intelligence
services. Initially designed to thwart the resurrection of a Nazi
underground movement, these sources also proved valuable for information
on the USSR as tensions developed between the East and West. By 1947,
the use of German intelligence figures and their collaborators had
become a fixture of all intelligence services in Europe. The
CIA, perhaps more than its Army counterparts or those of other foreign
services, exercised some caution about using these sources. It initially
opposed the use of East European émigré groups and the nascent West
German intelligence service. It reluctantly worked with these groups, as
much to oversee them as to gain intelligence about the Soviets. As the
pace of the Cold War picked up, CIA's expansion also brought a
tremendous growth in its overseas operations. The quality of these
projects varied, and CIA soon abandoned a number of projects as
failures, including the recruitment and training of "hot war"
contingency forces. A new organization in an old game, CIA needed to
learn the ropes, and it made mistakes in the process. The
Nazi war criminal investigations pointed out the government's sloppy
recruitment measures in Europe. While CIA and other intelligence
agencies used individual Nazis and their collaborators as assets, there
is no evidence of a specific program to recruit these people as a group.
In bringing such people to the United States, Allan Ryan, in his
memoirs as director of OSI, says the government assisted in the
immigration of a "small roomful of people at the very most." In Ryan's
view, postwar American immigration laws, suffering from imprecise
standards and weak enforcement, allowed far greater numbers of Nazi war
criminals and collaborators to enter the United States than any covert
US intelligence project.(25) [Top of page]
Cooperation and Controversy
CIA
has been straightforward in its dealings with Congress and the OSI over
the past 20 years concerning Nazi war criminals. Because of the
richness of CIA's records, the Justice Department closely cooperates
with the Agency. While it took time to develop this steady working
relationship, the investigations have clearly benefited from the
Agency's participation. Nonetheless, CIA will not escape from the
enduring legacy that preceded its own formation. The public is intrigued
by tales of escaped Nazis, and CIA's own mystique lends itself to the
belief that it directed classified operations that allowed such people
to escape from justice. The media and self-proclaimed Nazi hunters
quickly link the Agency to any new rumors of one Nazi fugitive or
another. This
controversy will outlive its participants--the accused war criminals
and collaborators as well as their American case officers. Although the
World War II generation is fading, the issue lives on. While the bulk of
the OSS and SSU records have been declassified and transferred to the
National Archives, thorough histories of these agencies and their
operations have yet to be written. Likewise, continued classification of
CIA's records hampers the efforts of historians to determine the full
extent of the Agency's efforts during the Cold War. Many of the Agency's
critics will not be satisfied until every document is open for public
examination and that, in itself, will raise new questions and further
controversies. [Top of page]
soms
is het komkommertijd en trekken bepaalde artikels de aandacht. Ook de
combinatie CIA en nazis garandeert steeds weer de nodige
nieuwsgierigheid van een heleboel lezers. Maar wat we nu lezen in onze
eigen pers over deze zaak, namelijk dat de CIA steun zou hebben gegeven,
na de instorting van hun rijkje, aan sommige nazis is geen nieuws.
http://www.demorgen.be/dm/nl/992/Wetenschap/article/detail/1182454/2010/11/14/Nazi-s-kregen-onderdak-van-CIA-na-Tweede-Wereldoorlog.dhtml Veel
nazi's trokken na de Tweede Wereldoorlog naar de Verenigde Staten. Dat
blijkt uit een tot nu toe geheim rapport waar The New York Times de hand
op wist te leggen. De oorlogsmisdadigers werden opgevangen door
inlichtingendiensten als de CIA en werden onder meer ingezet voor de
ontwikkeling van wapens.
Het Amerikaanse ministerie van Justitie heeft zich vier jaar lang
verzet tegen de vrijgave van het rapport. Maar toen The New York Times
naar de rechter wou stappen, werd het document beschikbaar gesteld voor
de verslaggevers. Gisteren maakte de krant de informatie openbaar.
Het
zwaarlijvige dossier (600 bladzijden!) is het werk van het 'Office of
Special Investigations', een orgaan dat sinds 1979 nazi's probeert op te
sporen in de VS om ze uit te leveren aan landen waar ze misdaden
gepleegd hebben.
Veilige haven De
CIA werkte in de naoorlogse jaren bewust met medewerkers van het
Hitler-regime samen om van hun kennis gebruik te kunnen maken. De
nationaalsocialisten werden toegelaten tot de VS, hoewel de autoriteiten
op de hoogte waren van hun duister verleden.
"Amerika,
dat zichzelf roemde als veilige haven voor de vervolgden, was - in
kleine mate - ook een veilige haven voor de vervolgers", schrijft New
York Times.
Onderscheiding van NASA Tientallen
prominente oorlogsmisdadigers komen aan bod in het dossier. Arthur L.
Rudolph was bijvoorbeeld een wetenschapper die wapens ontwikkelde voor
de nazi's. In 1945 werd hij naar de VS gehaald in Operatie Paperclip,
een Amerikaans programma om nazi-wetenschappers uit Duitsland weg te
plukken. Rudolph zou uiteindelijk de Saturn V-raket ontwikkelen en kreeg
een onderscheiding van NASA.
Jodenvervolging Een
andere figuur is Otto von Bolschwing. Hij regelde de vernietiging van
de Joden in Europa. Hij kreeg van de CIA papieren om in de VS te
verblijven. In 1981 probeerden ze hem alsnog te deporteren, maar de man
overleed in datzelfde jaar en heeft de VS dus niet meer verlaten.
Eerdere
schattingen hadden het over 10.000 oorlogsmisdadigers die in de VS
woonden. Dat aantal zou volgens het rapport wel aanzienlijk lager
liggen. (anp/gb/edp)
We
raadplegen eventjes het leuke internet en vinden al heel snel een zeer
nauwkeurig gedocumenteerde site over dit zogezegde nieuwe item en wie
zou er nu beter gedocumenteerd over dit onderwerp zijn dan de CIA zelf
met in één van de hoofdrollen een goeie Vlaming namelijk Verbelen,
waarover later meer:
CIA's Support to the Nazi War Criminal Investigations
A Persistent Emotional Issue
Kevin C. Ruffner The
story of escaped Nazis after the collapse of the Third Reich in 1945
has long gripped novelists and Hollywood screenwriters and provided the
grist for such box office hits as The Boys From Brazil and The ODESSA File.
Since the 1970s, the topic has also provided steady fare for historians
and journalists anxious to explore supposed cabals between American
intelligence agencies and such personalities as Josef Mengele, the
"Angel of Death" at Auschwitz, and former Austrian President Kurt
Waldheim, a German intelligence officer in the Balkans during World War
II.(1) Separating
fact from fiction about the alleged postwar relationships between
American intelligence and its former German enemies and collaborators is
both difficult and confusing. The General Accounting Office (GAO), at
the request of the US Congress, has conducted two major investigations
since 1977 to ascertain whether the US Government assisted in the
immigration of these individuals to the United States and later
concealed Federal involvement. In addition, the Immigration and
Naturalization Service (INS) and, later, the Department of Justice's
Office of Special Investigations (OSI) have proceeded with independent
inquiries since the mid-1970s. OSI, dedicated solely to the
investigation, denaturalization, and deportation of individuals who
violated US immigration laws by covering up illegal activities during
World War II, has stripped 52 people of their citizenship and removed
another 44 since 1979. In addition, OSI has conducted nearly 1,500
investigations and placed the names of some 60,000 individuals on a
"watch list" that alerts US immigration officials to prevent their entry
into the United States.(2)
Continuing Suspicions
Despite
these efforts, doubts persist in some circles as to whether the United
States Government has been fully honest about this emotion-charged
issue. For example, Christopher Simpson, in his 1988 book, Blowback: America's Recruitment of Nazis and Its Effects on the Cold War,
asserts that "US intelligence agencies did know--or had good reason to
suspect--that many contract agents they hired during the Cold War had
committed crimes against humanity on behalf of the Nazis. The CIA, the
State Department, and US Army intelligence," Simpson states, "each
created special programs for the specific purpose of bringing former
selected Nazis and collaborators to the United States. Other projects
protected such people by placing them on US payrolls overseas."(3) The fact that most US intelligence records from this time period are still classified only lends greater mystery to the issue. The CIA comes under particular scrutiny because of its secrecy and reputation. Over the years, observers have charged that:
CIA,
and its predecessor organizations such as the Office of Strategic
Services (OSS, 1942-45), the Strategic Services Unit (SSU, 1945-46), and
the Central Intelligence Group (CIG, 1946-47), employed German
intelligence personnel as sources of information. Afterward, the CIA
sponsored the new West German intelligence service, an organization
under the control of officers of the defunct German general staff. The
ranks of the organization sheltered many officers of the German SS and
SD whose loyalty to the new West German Government remained in doubt.
CIA
and its predecessor organizations employed former collaborators of the
Third Reich, primarily from Eastern and Southern Europe, initially as
sources of information and later as operational assets for activities
behind the Iron Curtain.
CIA,
including the Office of Policy Coordination (OPC, 1948-52), brought
Germans and East Europeans to the United States to provide detailed
information on the Soviet Union.
CIA,
including OPC, formed "secret armies" from various émigré groups in
Europe and trained them in the United States. The ranks of these groups
included numerous former collaborators of Nazi Germany, and some of
these people remained active in other CIA projects.
CIA
evacuated Nazi war criminals and collaborators through "rat lines" in
southern Europe, allowing them to escape justice by relocating them
incognito in South America.
CIA abused its legal authority to bring Soviet and Soviet Bloc defectors and other persons of interest to the United States.
CIA covered up its these activities from Congressional and other Federal investigators.
The
extent to which the Agency is guilty or innocent of these charges is a
matter of continuing debate among historians. Certainly, the Agency's
own secretiveness and its previous public scandals color the debate. For
decades, the CIA faced little public scrutiny of its operations or the
identity of its agents. But the Bay of Pigs debacle in 1961,
highlighting the CIA-sponsored, ill-fated invasion of Cuba and the
Agency's reliance on Cuban émigrés, cracked CIA's picture-perfect
mirror. Controversies in Vietnam later in the decade only increased
concern among Americans about CIA's accountability. During the 1970s, a
series of Congressional investigations pointed to extensive problems
within CIA and presented an image of the Agency as a "rogue elephant." [Top of page]
GAO's First Investigation
The
Nazi war criminal investigations followed in the wake of these scandals
at the instigation of two aggressive Congressional leaders,
Representatives Joshua Eilberg and Elizabeth Holtzman. Frustrated by the
slow pace of the INS in reviewing its own records, Congress finally
demanded that the GAO determine whether the INS or any other government
agency had conspired to obstruct legal action against alleged Nazi war
criminals living in the United States. Congress made this request in
January 1977, marking the beginning of the first GAO investigation. The
Special Litigation Unit, a new office within INS and the immediate
predecessor to the OSI, also started its separate investigation at the
same time. In May 1978, the GAO released its formal report, Widespread
Conspiracy To Obstruct Probes of Alleged Nazi War Criminals Not
Supported by Available Evidence--Controversy May Continue.
Regarding CIA's involvement, the GAO found that in its search for
information on 111 alleged Nazi war criminals, the Agency had no records
on 54. Of the remaining 57, CIA had references, such as newspaper
articles and general correspondence with other Federal agencies, on 35.
That left 22 individuals with whom CIA admitted to GAO investigators
that it had a more substantial relationship. In an unnamed case, CIA
sponsored the immigration of a "senior official of the German Foreign
Ministry during the Nazi era" to the United States. The remaining 21 had
contact with CIA either overseas or after their immigration to America;
some were paid, while the Agency declined to use others.(4) GAO
noted that the CIA assisted only one person to immigrate to the United
States. At the same time, the Agency employed others where "unproven
allegations existed indicating that some of the individuals of whom
operational use was subsequently made had been members of wartime
organizations." The CIA employed these individuals after they had been
screened by Federal agencies and permitted to enter the United States.
The Agency denied that it employed any individual "against whom
allegations of war crimes were well-founded." The report reiterated
CIA's contention that these people were "all strongly anti-Communist and
their willingness to cooperate and their knowledgeability were the
definitive factors leading to their use by CIA."(5) The
1978 GAO Report unleashed a storm of criticism about the use of alleged
Nazi war criminals by the United States. Congressman Eilberg blasted
the Federal Government because "this report makes clear that the CIA and
FBI were more interested in using these people and getting information
from them than in conducting any background investigation as to their
wartime activities or pursuing allegations that they were war
criminals."(6)
The GAO's investigation, however, denied that there was any evidence of
a conspiracy to obstruct justice, although it claimed that it did not
enjoy full access to governmental records. "GAO's investigation," the
report stated, "was hindered by the effect of the passage of time on the
availability of information and limited access to agencies' records."(7) Frank
C. Carlucci, then Deputy Director of Central Intelligence, protested to
the GAO that "we would like the record to show that we were prepared at
all times to make complete files (appropriately sanitized to protect
intelligence sources and methods) available for review by the
investigators to validate their conclusions."(8)
Despite Carlucci's contention, Congress felt that the GAO report had
been a disappointment. Congressman Eilberg, in open hearings later in
the summer of 1978, exclaimed that "it is just regrettable that so much
time and man-hours and money was expended and we have so little to show
for it."(9) The GAO's failure, in large part, was blamed on CIA's restrictions on access to its records. [Top of page]
Formation of OSI
As
a result of continuing frustration with the course of the Nazi war
criminal investigations, Congresswoman Holtzman strengthened US
immigration laws to "exclude from admission into the United States
aliens who have persecuted any person on the basis of race, religion,
national origin, or political opinion, and to facilitate the deportation
of such aliens who have been admitted into the United States."(10)
Holtzman also called for the formation of the Office of Special
Investigations in the Criminal Division of the Department of Justice.
This made the Justice Department, not the INS, responsible for the Nazi
war criminal investigations. Before
OSI was created, the various INS investigations had been haphazard and
incomplete. Journalists dominated the field, and allegations were often
based on unverifiable sources. While it took OSI some time to establish
its working procedures and to resolve the problems of its predecessors,
the Department of Justice and CIA reached agreements in 1980 concerning
name-trace procedures. After that, CIA and OSI instituted a regular
reporting system--a process that continues. The
Nazi war criminal investigation is now the longest running
investigation in CIA's history, extending for two full decades. The
Office of General Counsel (OGC), the Directorate of Operations, and the
Office of Personnel Security are among the primary offices that respond
to OSI requests for information. While the Agency and OSI experienced
some teething problems during the early years of the investigations, a
routine procedure has evolved. OGC's attorneys undertake close
consultation with OSI to protect legitimate national security interests
if it appears that a CIA asset is involved in an investigation. The CIA
has never deflected OSI from any investigation or prosecution of any
individual for concealing illegal wartime activities. The
two agencies achieved a major breakthrough in 1981, when a Federal
court stripped Otto Albrecht Alfred von Bolschwing of his citizenship.
Perhaps the most important Nazi war criminal case involving a CIA asset,
Bolschwing had been one of the Agency's leading agents in Austria after
World War II. The German-born Bolschwing had previously served as an
officer in the SS and was the SD's representative in Rumania in 1941,
when Iron Guardists launched a pogrom against Jewish residents of
Bucharest. Bolschwing also concealed from his CIA case officers the fact
that he had worked in the same office with Adolf Eichmann in the 1930s.
CIA learned about Bolshwing's close relationship with Eichmann after
the latter's abduction by Israel in 1960. Several years before that
event, CIA brought Bolschwing to the United States, and he received
American citizenship in 1959.(11) [Top of page]
Another GAO Investigation
The
Nazi war criminal investigations took an unexpected turn in May 1982,
when John Loftus, a former OSI attorney, announced on CBS-TV's 60 Minutes
that numerous branches of the US Government, including the Army, the
FBI, the CIA, and the State Department, had employed Nazis and brought
them to America after the war. Furthermore, Loftus charged that these
same agencies had refused to support the GAO's 1977-78 investigation.
These allegations sparked an immediate response on Capitol Hill and
generated considerable media attention.(12) The
upshot was a new GAO investigation that took another three years and
unearthed thousands of documents from numerous agencies. This time, the
Agency granted the GAO investigators full access to its records in an
effort to avoid the controversy that marred the first GAO examination. [Top of page]
A Surge of Cases
While
the GAO plowed through mountains of records, new events raised further
questions about US intelligence activities during the early years of the
Cold War. In 1983, Bolivia extradited Klaus Barbie, "the butcher of
Lyon," to France to stand trial for his crimes in that country during
the German occupation. Reporters quickly ascertained that Barbie had, in
fact, escaped from postwar Germany with the assistance of American
intelligence.(13) Whether the United States continued to support him in South America remained unclear. In
the spring of 1983, OSI Director Allan A. Ryan, Jr. assumed the lead in
the Barbie investigation. Several months later Ryan issued a report
that clearly demonstrated that the US Army had employed Barbie as an
agent in Germany and had sponsored his escape from Europe. The Ryan
report absolved the CIA of any wrongdoing, but it highlighted the
entangled webs of the Allied intelligence services in Austria, Germany,
and Italy in the decade after 1945. Ryan also explored the Army's use of
"rat lines" from Europe--escape routes that apparently served several
purposes.(14) A
slew of other major war criminal cases followed the Barbie case--so
many that the 1980s can be referred to as the decade of Nazi war
criminals. No sooner had the ink dried on the pages of the Ryan report
than OSI undertook the examination of Robert Jan Verbelen, a member of a
Flemish SS group, and his employment by US Army intelligence in Austria
and Germany. While the Verbelen report did not attract as much public
attention as the Barbie investigation, it confirmed that American
intelligence, especially the Counter Intelligence Corps, had been
slipshod in its recruitment of agents.(15) [Top of page]
GAO's Findings
In the summer of 1985, the GAO released its second report, entitled Nazis and Axis Collaborators Were Used To Further US Anti-Communist Objectives in Europe--Some Immigrated to the United States.
After years of research through 150,000 files and interviewing numerous
surviving American intelligence officers, the GAO concluded that "US
intelligence used anti-Communist resources that had immediate
intelligence potential." These "resources" included former Nazi
intelligence personnel and collaborators. The GAO investigated some 114
individuals and provided detailed summaries on 12. Of this latter
number, CIA was involved with five with "undesirable or questionable
backgrounds" who had received aid to move to the United States. The GAO
"found no specific program to aid the immigration of undesirable
aliens," and it concluded that "its review was sufficiently broad and
unrestricted to state that this report fairly portrays the conditions
that existed following World War II."(16) Even
so, the GAO's report admitted that while it was "not denied access to
any documents requested ... intelligence agencies often assign projects
innocuous names which do not reflect the projects' purposes and,
therefore, we cannot assure that we requested all relevant projects'
files." With the passage of time, the destruction of records, and the
death of participants, "we cannot be completely sure that we have
obtained all relevant information or that we have identified all Nazis
and Axis collaborators assisted by US agencies to immigrate to the
United States."(17) With this statement, the GAO has left room for further speculation about the US Government's actions during the Cold War. [Top of page]
Mengele and Waldheim
In
1985, the Mengele investigation created a media frenzy as sightings of
the German doctor were reported throughout South America. While the case
appeared to be solved with the discovery of Mengele's remains in July
of that year in Brazil, questions still lingered concerning his escape
from Europe and his postwar activities. Once again, American
intelligence, especially CIA, came under close scrutiny. Another OSI
investigation cleared the Agency and all other American intelligence
organs of any connection with Mengele.(18) The
sensitive nature of the Nazi war criminal investigations is best
illustrated by the Kurt Waldheim case in 1986-87, in which an
international figure, a former secretary general of the UN and
soon-to-be Austrian president, stood accused of hiding his role in World
War II. While Waldheim had long admitted his service in the German
Army, he had never fully described the extent of his activities in the
Balkans, a region marked by numerous Nazi atrocities. The fact that
Waldheim rose to such high levels after the war led many observers to
question whether he enjoyed a special relationship with American,
Soviet, or Yugoslav intelligence services. The
CIA once again fell suspect and, over the years, there have been
demands that the Agency disclose any holdings that it might have
regarding the Austrian diplomat/politician.(19)As
early as 1980, Congressman Stephen J. Solarz expressed interest in
Waldheim's early life, and he put questions in writing to Waldheim and
to Director of Central Intelligence William Casey. The Agency's Office
of Legislative Counsel told Congressman Solarz that "we believe that
Waldheim was not a member of the Nazi Youth Movement, nor was he
involved in anti-Jewish activities." In addition, the CIA provided a
brief synopsis of Waldheim's military record and said there were no
indications that Waldheim had "participated directly or indirectly in
anti-Jewish activities."(20) The
Agency's response to Solarz resulted in great embarrassment in both
Congressional hearings and during OSI's examination into Waldheim's
wartime activities. As a result of OSI's 1987 report, the US Attorney
General placed Waldheim's name on the "watch list" to prevent his entry
into the United States. OSI concluded that Waldheim had participated in
the transfer of civilians to the SS for slave labor; the mass
deportation of civilians to death camps; the use of anti-Semitic
propaganda; the mistreatment and execution of Allied prisoners of war;
and the reprisal execution of civilians. The report, however, did not
address whether Waldheim had postwar intelligence connections with the
East or West.(21) Consequently, whether he had any contact with either Western and Eastern intelligence services is still a matter of conjecture.(22) [Top of page]
More Cases, More Demands
With
the demise of the Warsaw Pact and the fall of the Soviet Union, the
Nazi war criminal investigations have been rejuvenated by an influx of
new sources and witnesses.(23)
The OSI and the CIA continue to cooperate in the form of name traces;
in fact, the CIA is a leading source of information for individual Nazi
war criminal investigations. The
end of the Cold War also spurred demands that the CIA open its files to
the public. Former Congresswoman Holtzman, New York's comptroller and
then candidate for the US Senate, wrote the CIA in 1992 and asked for
complete disclosure of records concerning Klaus Barbie and Otto von
Bolschwing. "In the process of employing these people and bringing them
to safe haven in the United States and elsewhere, laws were broken, lies
were told, and the President, Congress, and other government agencies
and the public were deceived," Holtzman asserted, "but we still don't
know the whole story. Forty-seven years after the end of World War II,
it is time for the American people to find out the truth."(24) [Top of page]
We
branden reeds gans het weekend kaarsen voor Sint Donatus van
Munstereifel, jullie allen waarschijnlijk bekend. Of toch niet? Das
nochtans het enige dat helpt tegen natuurrampen zoals overstromingen,
blikseminslagen enz... Volgens madam Schouwvlieg, minister, moeten we
immers leren leven met dergelijke rampen: http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/binnenland/101114_Water_Beton en
je kan ze niet eens ongelijk geven want men heeft inderdaad toegelaten
gelijk waar te bouwen en je kan moeilijk op elk beekje een waterbekken
zetten. Dus blijft enkel Sint Donatus over. Je moet nu maar eens
opzoeken waar die brave heilige man in vroegere devote tijden werd
vereerd in Vlaanderen...We zochten het even vlug op: Grimbergen (De
Borght), Merchtem (school), Affligem...en kijk kijk kijk, toevallig
plaatsen die nu voorkomen op het lijstje van Vlaams-Brabantse gemeenten
met wateroverlast.... Ook in Nederland was en is hij een bekende
heilige, wat ons niet verwondert. Blijkbaar
waren onze voorouders wel wat wijzer wat betreft de gevaren van
bepaalde plaatsen. Dat zal natuurlijk de vele mensen met een nat huis
weinig vooruit helpen. Daar bestaan nu verzekeringen voor. Wij kiezen
echter volop voor Sint Donatus pleiten want hij zorgde er toch maar voor
dat onze kelder net niet onderliep (mede dank zij wat pompen maar die
zijn bijzaak) en dat we dus geen beroep hoeven te doen op onze
verzekering. Leve Sint Donatus dus! Misschien moeten we maar eens naar Sint-Pieters-Leeuw trekken om daar wat schapulierekes te slijten...
Vlaanderen overstroomt dus. Als er moet worden afgegaan op de situatie in mijn kelder dan valt het nog vrij goed mee. Zolang de twee dompelpompen het niet begeven blijft het beheersbaar al sijpelt langs alle reten en kieren het water binnen. Er zijn weliswaar massa's mensen waar het niet eens sijpelt maar het doodeenvoudig volgelopen is en bovendien staat het water op het gelijkvloers. Mijn Waalse collega's hebben dit scenario al veel eerder voorspeld. Sommigen die in de streek rond Doornik wonen, overwogen al een tijdje om een handeltje in strandstoelen en -kabines te beginnen. Volgens hen was het immers niet lang meer wachten tot het Noordzeestrand vlakbij hun prachtige Collégiale zou liggen. Ze blijken stilaan gelijk te krijgen. Dit zou Bart Frit moeten aanzetten tot wat meer vriendelijkheid jegens zijn Waalse buren. Want wie weet worden de Vlamingen nog massaal op de vlucht gedreven door het wassende water. Stel je even voor : "des sans-papiers Flamands envahissent la Wallonie, terre d'acceuil" Ik zie De Wever en Ben Weyts al aanschuiven voor het Waalse immigratiebureau en een Waalse inburgeringstest afleggen; "La recette des boulets de Liège à la sauce lapin, monsieur Dewèvre?" "Et Monsieur Ben Laden Wuts peut retourner à la nage comme un scampi" Om jullie reeds voor te bereiden op dergelijke inburgeringsvragen geven we jullie hieronder het antwoord want verzuipen wensen we niemand toe. Zo slecht zijn we natuurlijk niet alhoewel we voor Ben Laden Weyts graag een uitzondering maken. Een interview in De Standaard met de kleine op de schoot vinden we wel zwaar over de rooie lijn. Je moet zelf maar even kijken op: http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=25324L5D En aan alle Vlamingen : hozen maar!
Boulets sauce lapin (Liège)
Les boulets sauce lapin... vous connaissez
? non ! vous n'êtes donc pas de Liège. Cette recette
est incontournable dans la province de Liège.
INGREDIENTS :
1 kg de hachis porc et boeuf
2 oeufs
3 gros oignons
une bonne poignée de persil
quatre tranches de pain blanc, un peu rassis
l'équivalent d'une tasse de lait froid
50 gr de beurre
PREPARATION :
Enlevez la croûte du pain. Disposez le pain sans croûte dans une
assiette profonde. Versez le lait froid dessus. Veillez à ce que le
pain trempe bien dans le lait.
Hachez les oignons . Dans une poêle, versez le beurre (sauf un morceau
qui servira à beurrer le plat de cuisson) et faites les fondre à feu
doux, jusqu'à ce qu'ils soient transparents et légèrement dorés. Temps
de cuisson 5 minutes environ.
Mettre le hachis dans un plat destiné à mélanger les ingrédients.
Versez sur le hachis les oignons cuits, refroidis de 2 ou 3 minutes.
Mélangez grossièrement à la fourchette.
Incorporez deux jaunes d'ouf. Gardez les blancs pour un autre usage.
Incorporez aussi le pain, après en avoir exprimé le lait. Pour cela,
faites-en une boule et serrez-la entre vos doigts. Le lait rejeté
peut être jeté.
Après avoir lavé le persil, hachez-le grossièrement, queues comprises
(avec des ciseaux dans un verre ou au couteau sur une planche). Incorporez-le
au mélange.
A la fourchette, mélangez soigneusement le tout.
Avec le reste du beurre, graissez légèrement un plat allant au four
En puisant dans votre mélange avec une cuillère, mettez en forme
vos boulets.
Ils ne doivent être ni trop gros, ni trop petits.
Pour les volumes indiqués d'ingrédients, 9 à 10 boulets sont un
nombre correct.
Placez les boulets dans le plat.
Placez le plat avec les boulets dans un four préchauffé.
Temps de cuisson à four chaud : quarante minutes.
On peut cuire aussi les boulets à la friteuse à 200° jusque quand
ils sont bien dorés
Les boulet se servent avec une sauce à choisir... Sauce
"Lapin" ou sauce aux oignons
SAUCES POUR
BOULETS
Sauce Lapin
INGREDIENTS :
3 ou 4 oignons hachés
3 cuillers à soupe de sirop de Liège
50 gr. de beurre
1 à 2 cuillers à soupe de farine ou de maïzena, pour
lier la sauce
du sel et du poivre
2 clous de girofle
1 feuille de laurier, 1 branche de thym, 1 c à c de
marjolaine
PREPARATION :
Faire fondre le beurre dans une poêle et y faire revenir
le hachis d'oignon, 1 à 2 min
Ajouter 5 cl d'eau et poursuivre la cuisson 5 min
à feu moyen
Remuer sans cesse, les oignons ne doivent pas colorer.
D'autre part, mélanger la farine et 20 cl d'eau chaude.
verser le mélange sur les oignons,et poursuivre la
cuisson 2 à3 min.
Ajouter le sirop et les épices
Mélanger bien le tout et laissez mijoter 20 min à
feu doux
 Blijkbaar zit het conflict bij Electrabel d'r op en kunnen we voorlopig onze kaarsen weer opbergen...
MAXI-INFO GAZELCO Brussel, 12/11/2010
CONFLICT MCC EBL
Beste kameraden,
Hierbij vinden jullie de laatste nieuwtjes van de vergadering bij Electrabel van deze vrijdag 12 november ivm het conflict bij MCC
De eisen van het gemeenschappelijk vakbondsfront
Ø Reïntegratie van de werknemer binnen Electrabel Ø Wijziging en/of schrapping van de ontslagbrief Ø Een verklaring dat de vastheid van betrekking uit de CAO van 1962 niet betwist wordt.
De Patronale voorstellen
Ø Een akkoord werd afgesloten om de verworven rechten van het extra-wettelijk pensioen van de werknemer te garanderen Ø De werknemer tekent een arbeidsovereenkomst (bediendencontract) bij Fabricom SA (GDF Suez)
Inhoud van de onderhandelde overeenkomst
Ø Het vandaag afgesloten akkoord is het enige geldige document dat door beide partijen wordt erkend en dat een einde stelt aan de arbeidsovereenkomt tussen de betrokken werknemer en Electrabel en het annuleert alle documenten die in dit verband eerder werden opgesteld door de directie van Electrabel. Ø De Electrabeldirectie verklaart schriftelijk dat in het kader van dit dossier geen enkel precedent wordt geschapen binnen Electrabel en dat dit akkoord de CAO ivm de vastheid van betrekking uit 1962 op geen enkele manier op de helling zet. Ø Dit akkoord werd overeengekomen met instemming van de betrokken agent, gegeven dat deze ons duidelijk gemaakt had dat hij geen functie meer wilde uitoefenen binnen Electrabel.
en
hoe zou het nu zitten bij Electrabel dat, zoals we hier al een paar
aanhaalden, James-Bond speelde en het privéleven van werknemers
doorwoelde om hierin aanwijzingen te vinden om te kunnen ontslaan wegens
gebrek aan vertrouwen. Zie hierover onze vorige bijdragen. Gisteravond
en de ganse nacht en morgen stond er een heel sterk stakingsoiket van
Gazelcomilitanten voor de centrale van Amercoeur. De Electrabeldirectie
had namelijk verklaart dat ze met onderaannemers het plaatselijk
stakingspiket zouden doorbreken om deze onderaannemers te laten werken.
Ondertussen is immers een revisie bezig van deze centrale en laten de
vakbonden enkel werken toe tijdens een normaal dagelijks uurrooster van
7u30 tot 16u en geen overuren noch weekendwerk enz... We
vernamen eveneens dat er morgenvroeg opnieuw een onderhandeling zal
plaats hebben tuusen vakbonden en de Electrabeldirectie over de
reïntegratie van de ontslagen werknemer. Inmiddels
is ook in Frankrijk één en ander aan het bewegen rond dit zelfde
dossier. De grootste Franse vakbond van de energiesector de FNME
(Fédération Nationale Mines et Energie) van de CGT heeft namelijk de
directie van GDF-Suez, het moederbedrijf van Electrabel een brief
geschreven over deze zaak.
Actions devant la centrale Electrabel d'Amercoeur à Roux
Les
syndicats ont mené jeudi à la centrale Electrabel dAmercoeur à Roux
(Charleroi) une nouvelle action davertissement. Ils ont bloqué lentrée
du site une partie de la matinée pour protester contre le licenciement
dun travailleur de la division MCC (Maintenance Competence Center). La
direction reproche à lagent davoir favorisé un sous-traitant lors de
la conclusion dun contrat. Ce dernier conteste. Les syndicats le
soutiennent. Voici peu, ils ont déposé un préavis de grève venant à
échéance vendredi. Une rencontre est prévue le même jour avec la
direction. Les syndicats menacent dun durcissement des actions sils ne
sont pas entendus. Depuis plusieurs jours, la centrale dAmercoeur est
déjà le théâtre dune série dactions ponctuelles.
7 november 2010.
Betreft: steunboodschap FNME CGT.
FNME
CGT veroordeelt krachtdadig het ontslag van onze kameraad, evenals de
methodes die Electrabel heeft gebruikt om tot dit ontslag over te gaan. De
eerste ethische regel van een groep zoals GDF- SUEZ bestaat erin zich
ervan te vergewissen dat het privéleven van zijn loontrekkers wordt
beschermd en houdt geenszins in dat een interne militie wordt
ondersteund om te gaan snuffelen in het privéleven van de werknemers. Dankzij de inspanningen van Gazelco is bewezen dat onze kameraad niet schuldig is aan de feiten, die hem ten laste zijn gelegd. In
de ogen van FNME CGT zouden in de eerste plaats degenen die ernaar
streven dat het sociale vertrouwen wordt verbroken, moeten worden
ontslagen. De
door Electrabel gebruikte methodes zijn onaanvaardbaar ten aanzien van
de Belgische wetgeving en overeenkomstig artikel 8 van het Europees
Verdrag tot Bescherming van de Rechten van de mens en de Fundamentele
Vrijheden., dat verduidelijkt dat elke persoon er recht op heeft dat
zijn privé en gezinsleven , zijn woonplaats en zijn briefwisseling
worden gerespecteerd. FNME CGT verbindt zich ertoe de heer Mestrallet aan te spreken om te eisen dat onze kameraad onmiddellijk wordt gereïntegreerd. FNME
CGT steunt met kracht de stakingsactie die de Gazelco en de werknemers
van de NV Electrabel uit solidariteit zijn gestart om ervoor te zorgen
dat de directie haar ongelijk erkent en dat het recht op werk van onze
kameraad wordt hersteld.
De
Britse studenten protesteerden op 10 novelber massaal tegen de
verhogingen van het inschrijvingsgeld aan de universiteiten. Een
maatregel die in feite zeer typisch is voor een conservatieve regering.
De bestaande elites hebben liever niet dat andere sociale groepen
stijgen op de sociale ladder. Een oud en gekend fenomeen dat vele
kiezers schijnen te vergeten. Vele kiezers vergeten ook dat ze tot een
bepaalde sociale klasse behoren en dat de klassemaatschappij nooit heeft
opgehouden te bestaan. Het is niet omdat gedurende een historisch vrij
korte periode een grote groep mensen is gaan behoren tot de middenklasse
dat dit zo zal blijven. We zien inlmiddels zeer duidelijk dat in de USA
opnieuw grote groepen van deze middenklasse terug tuimelen in de
onderste laagste klassen die moeten rondkomen met voedselbonnen en
minieme ofwel werkloosheidsvergoedingen indien die al bestaan ofwel zeer
lage lonen die hen niet toelaten een decent leven te leiden. In
Engeland begint dit fenomeen ook steeds duidelijkere vormen aan te nemen
maar het moet gezegd dat het er al steeds veel zichtbaarder aanwezig is
geweest dan bijvoorbeeld in ons eigen Belgistan. Door het afschaffen
van de huursubsidies door de conservatieven wordt momenteel gans het
dure zuid-Engeland bijna ethnisch gezuiverd van de lagere sociale
klassen. Nu vallen ze dus eveneens de instroom van jongeren uit deze
reeds zwaar getroffen lagere klassen in het hoger onderwijs aan. De
klasseverschillen worden terug klaar en duidelijk voor iedereen.
Vlaanderen dat in feite één grote Tea-partybeweging op zichzelf is
begint zich ook steeds meer in te schrijven in het zelfde populaire
discours dat mensen in moeilijkheden het enkel en alleen aan zichzelf te
wijten hebben. Als je ook maar ooit twee uur hebt contact gehad met
mensen in precaire situaties dan weet je al heel snel dat dit een grove
veralgemening en vooral een simplistische voorstelling van de realiteit
is. Het sluit niet uit dat sommigen inderdaad beantwoorden aan dat
rechtse cliché maar de overgrote meerderheid beabntwoordt daar dus
totaal niet aan. Het gaat over kansarmoede over verschillende generaties
soms, soms ook aan doodgewoon brute pech en tussen de mazen van
vangnetten terechtkomen, soms tijdelijke persoonlijke problemen zoals
ziekte of zware echtscheidingsmoeilijkheden enz, enz...Het klinkt
natuurlijk veel makkelijker door gewoon te zeggen dat ze dr niet
willen uit geraken uit hun miserie. Simpele boodschap en begrijpelijk
maar totaal vals. Wat
dus vandaag in Engeland gebeurt , kan morgen perfect ingevoerd worden
in Vlaanderen en dan nog in de eerste plaats door partijen met mensen
aan de top die een levend voorbeeld zijn van het tegendeel van de ideeën
die ze nu verdedigen. Een Bart Frit is iemand van bescheiden afkomst
die de kans heeft gehad om door zijn intelligentie (we geven dat
grootmoedig toe) en ontegensprekelijk door zijn persoonlijke inzet er in
geslaagd is om zijn universitaire studies met brio af te ronden. Maar
dat is nu iemand die zich graag conservatief noemt...wij zouden dus
graag het achterste van zijn tong willen zien en willen horen wat zijn
maatschappijbeeld voor de toekomst is en niet alleen het holle gereutel
over Vlaanderen als aards paradijs. Lees
dus hieronder waarover het echt gaat in Engeland en het
studentenprotest. Blijf niet enkel stistaan bij een paar kapotte ruiten
van het politieke hoofdkwartier van de conservatieven. Dat heeft niks
met de echte inzet te maken, dat heeft alles te maken met
afleidingsmanoeuvers. Dat moet er voor zorgen dat grote groepen zich
afkeren van het protest dat volledig is gerechtvaardigd en dat moet
blijven aanhouden om te beleytten dat we afglijden naar een maatschappij
met weinig mensen die alles hebben en velen die niks hebben...
Hundreds of Bristol students in protest against fees
Hundreds of students from universities
around Bristol descended on College Green today to take part in a
protest against the inequalities of the top up fee system, and to call
for a fair alternative which will not price out poorer students.
Over
a hundred students braved the pouring rain to join the protest,
organised by NUS in collaboration with students unions from the University of Bristol, the University of the West of England, the University of Bath, Bath Spa University and the University of Plymouth. Students
forming a giant £ sign to symbolise the debt brought on by tuition
fees while chanting and providing entertainment to the passers by. The activity generated lots of press interest as local students took action to highlight the lack of opportunities open to many young people in some areas of the city:
Only 1 person in 10 from the Bristol South constituency goes on to attend university, compared to over 5 in 10 from Bristol West
It is no coincidence that 62% of Bristol South residents are from lower socio-economic backgrounds, compared to just 27% of Bristol West residents
Even if a poorer student does manage to make it to university, they are still likely to experience inequality:
The University of Bristol, with just 14% of its students from lower socio-economic backgrounds, is able to spend over £7,000 on each student per year
The University of the West of England, with nearly a third of its students from lower socio-economic backgrounds, is only able to spend just over £3,400 on each student per year
NUS President Wes Streeting said: Students
in Bristol and Bath are taking a stand today because the current
university system is failing many young people in this city and across
the country. At
the moment, the average student will graduate with £20,000 of debt.
This years review of higher education funding will consider pushing
fees even higher. This would mean that the most prestigious institutions
would be able to charge more than others, pricing out poorer students
and worsening the inequality that already exists. NUS
believes that a university education should be free at the point of
use, with graduates giving back to the system depending on how much they
earn. Our proposals would give universities double the amount of
funding they currently receive, while allowing the children of poorer
families to go to university without the fear of debt. Owen Peachey, President of University of Bristol Students' Union, said: "Raising
fees could prevent many from accessing higher education. We believe
that higher education should be invested in more fairly, and that it
should be free at the point of use. Katy Phillips, President of the University of the West of England Students' Union, said: The
current Higher Education funding system is unsustainable and saddles
graduates with huge amounts of debt. Any increase in tuition fees will
price out many potential students from getting a degree. Todays
student action is part of a series of NUS Town Takeovers, which will
see protests and debates in 10 cities across England during October,
November and December. The
open debate in Bristol will take place between 7 and 9pm today.
Speakers include Wes Streeting, President, NUS; Ian Jamieson, Pro-Vice
Chancellor, University of Bath; John Rushforth, Deputy Vice Chancellor,
University of the West of England; Paul Smith, Prospective Parliamentary
Candidate for Bristol West (Labour); Paul Harrod, Prospective
Parliamentary Candidate for Bristol North West (Lib Dem).
La
Chanson de Craonne is HET ANTI-OORLOG EN MILITARISME LIED ...
Geschreven door 'onbekenden'. Dit lied werd door de Franse Soldaten
gezongen ten tijde van de opstand van meer dan 60% van alle eenheden,
tegen de zinloze slachtpartijen van de "Chemin des Dames" bevolen door
Generaal Nivelles (die nadien door Generaal Pétain zal vervangen
worden.)
La Chanson de Craonne Quand au bout de huit jours, le repos terminé On va reprendre les tranchées Notre place est si utile Que sans nous on prend la pile. Mais c'est bien fini, on en a assez Personne ne veut plus marcher, Et le cur bien gros, comme dans un sanglot On dit adieu aux civ'lots. Même sans tambour, même sans trompette On s'en va là-haut en baissant la tête
{Refrain:} Adieu la vie, adieu l'amour Adieu toutes les femmes C'est bien fini, c'est pour toujours De cette guerre infâme C'est à Craonne, sur le plateau, Qu'on doit laisser sa peau Car nous sommes tous condamnés Nous sommes les sacrifiés.
Huit jours de tranchées, huit jours de souffrance Pourtant on a l'espérance Que ce soir viendra la relève Que nous attendons sans trêve Soudain dans la nuit et dans le silence On voit quelqu'un qui s'avance : C'est un officier de chasseurs à pied Qui vient pour nous remplacer Doucement, dans l'ombre, sous la pluie qui tombe, Les petits chasseurs vont chercher leurs tombes. {au Refrain}
C'est malheureux d'voir, sur les grands boulevards, Tous ces gros qui font la foire Si pour eux la vie est rose Pour nous, c'est pas la même chose Au lieu d'se cacher, tous ces embusqués Feraient mieux de monter aux tranchées Pour défendre leurs biens, car nous n'avons rien Nous autres, les pauvres purotins. Tous les camarades sont enterrés là Pour défendre les biens de ces messieurs-là
{Refrain:} Ceux qui ont l'pognon, ceux-là reviendront Car c'est pour eux qu'on crève Mais c'est fini, car les troufions Vont tous se mettre en grève Ce sera votre tour, messieurs les gros De monter sur le plateau Car si vous voulez la guerre Payez-la de votre peau !
aanwervervingen voor de plaatsing van onze slimme meters
en onze slimme meters hebben eveneens een impact op de werkgelegenheid. Sommigen beweren zelfs dat er dan meer volk zal aangeworven worden om die dingen te installeren. Klopt natuurlijk ook. Toch verwijzen we graag naar onderstaand artikel dat de verborgen kant van de zaak laat zien. Het zal gaan over aanwervingen bij derden waarbij er sowieso een aantal dubieuze firma's zullen zitten. Alleen al omdat de druk op de prijs en op het aantal te plaatsen meters immens zal zijn. En wij willen het niet eens gedroomd hebben dat iemand met een rudimentaire opleiding van een paar dagen een nieuwe gasmeter komt plaatsen...
Dus nu vlug naar ons lichtend voorbeeld voor al diegenen die leuteren over bijkomende aanwervingen...en kom niet zeggen -dat kan bij ons niet -
Une dizaine de salariés
recrutés pour poser des compteurs électriques «intelligents» chez des
particuliers ont appris leur licenciement par un SMS de convocation de leur
employeur.
Une dizaine de salariés recrutés pour poser des compteurs électriques «intelligents» chez des
particuliers en Indre-et-Loire ont appris qu'ils étaient licenciés quelques
heures après avoir reçu un SMS de convocation de leur employeur, vient
d'indiquer à l'AFP une source syndicale.
«On n'est plus à l'époque de Germinal. On ne licencie pas comme
on envoie un texto à un copain», s'indigne Cédric Carro, secrétaire général CGT
du secteur énergie Touraine qui entend soutenir les licenciés dans leurs
démarches notamment devant les juridictions prud'homales.
Les salariés licenciés, anciens chômeurs en difficulté, avaient
été recrutés par Telima Nancy, sous-traitant d'ERDF, dans un bar d'une cité HLM
à Tours, dans le cadre d'un contrat unique d'insertion (CUI) de 6 mois ouvrant
droit pour l'employeur à des aides publiques, selon le syndicaliste.
Après une formation d'une douzaine de jours début juillet, les
salariés avaient entamé leur travail avant d'être «arrêtés net dans leur élan
le 28 octobre». Les salariés ont été convoqués par SMS pour un entretien, au
cours duquel leur licenciement leur a été signifié. «On nous a simplement
expliqué qu'il y avait une baisse d'activité», selon Jean-Claude, 55 ans, qui
comme les autres salariés a refusé de signer sa lettre de licenciement
comportant notamment une date erronée, selon lui.
«Le contrat devait aller à son terme. On a été traités comme des
chiens, jetés comme des kleenex», a-t-il témoigné. Le compteur intelligent,
«Linky», en phase d'expérimentation dans les régions de Tours et Lyon relève et
transmet la consommation électrique pratiquement en temps réel. Il est censé
remplacer les 35 millions de boîtiers actuels d'ici à 2020.
Daar is ons zwarte beest weer! De slimme meters en een slim artikel met slimme linkjes naar nog slimmere documenten. Maar het ziet er echt niet allemeel zo slim uit als ze het ons trachten voor te schotelen en vooral ons te doen betalen.
Virus informatiques, usurpations didentité,
hameçonnages, atteintes à la vie privée ou à la réputation, diffamations, vols
de données, espionnage industriel ou politique, pédopornographie le
piratage informatique,
improprement qualifié de cybercriminalité
(la majeure partie du temps, il sagit plutôt de délinquance) attise les
peurs des gens. Mais une nouvelle menace, aux conséquences bien plus
dommageables, a commencé cet été à faire du bruit dans le Landerneau de la
sécurité informatique : quadviendrait-il, en effet, si des millions,
voire des dizaines de millions de foyers, étaient privés délectricité
plusieurs jours, voire plusieurs semaines durant ?
Du point de vue de lattaquant -gouvernement
hostile, organisation terroriste ou de protection de lenvironnement-, le
meilleur moyen de sattaquer à un pays est de lui couper
lélectricité. Cest léquivalent, cyber, dune attaque
nucléaire : quand il ny a plus délectricité, tout
sarrête.
Le scénario némane pas dun roman de
science-fiction, mais dun professeur de Cambridge, Ross
Anderson,
lun des experts les plus réputés en terme de sécurité informatique, et
de Shailendra Fuloria, lun de ses étudiants, spécialiste des
systèmes SCADA (pour supervision, contrôle et acquisition
des données).
Les
systèmes de télégestion ne sont pas sûrs !
Créés pour permettre le contrôle à distance et la
surveillance de processus industriels, la télégestion de systèmes
dapprovisionnement, de transport et les canalisations de produits
chimiques, de gaz, de pétrole, deau et délectricité, les systèmes
SCADA sont souvent perçus par les spécialistes de la sécurité informatique
comme un maillon faible quauraient beau jeu dexploiter des
cyberterroristes, pirates informatiques ou hackers militaires.
En 2007, le projet Aurora avait ainsi démontré la possibilité de
pirater le système SCADA dun générateur électrique afin
dentraîner son autodestruction. Or, et comme le souligne lun des
experts interrogés dans ce documentaire de CBS, ces générateurs coûtent très cher, ils ne
sont plus fabriqués aux Etats-Unis, et il faudrait des mois pour sen
procurer dautres ou les réparer, ce qui aurait des conséquences non
seulement économiques, mais également politiques :
En 2008, le Club de la Sécurité de
lInformation Français (CLUSIF) évoquait, dans une étude sur les Enjeux
de sécurité des infrastructures SCADA (.pdf), plusieurs explosions dans des usines
chimiques, le fait que des sites nucléaires, guichets automatiques bancaires,
systèmes de signalisation ferroviaire avaient été perturbés par des vers
informatiques, entraînant, dans un cas, larrêt de 13 usines dassemblage
de véhicules, dans un autre larrêt dune station nucléaire. La
présentation évoquait également plusieurs actes de malveillance ayant perturbé
des feux de signalisation, systèmes dapprovisionnement en eau, et même
la prise de contrôle et le déraillement, par un adolescent, de 4 wagons.
Dans une intervention intitulée Electricity
for Free ? (.pdf)
présentée lors du dernier Black Hat (lun des symposiums les plus réputés
en matière de sécurité informatique), en juillet dernier, Jonathan
Pollet, spécialiste
de la sécurité SCADA chez Red Tiger Security, a expliqué avoir identifié 38 000 problèmes
de sécurité, lors de 100 audits, effectués sur 10 ans.
Alors que la durée
de vie (cest-à-dire le temps avant quil ne soit
infecté ou compromis) dun ordinateur non protégé est estimée
à 4 minutes,
pour Jonathan Pollet, les systèmes
SCADA sont bien moins sécurisés que les systèmes
informatiques.
Au cours de ses audits, il a ainsi trouvé, sur des
ordinateurs reliés à des systèmes SCADA, toute sorte de programmes qui
navaient rien à y faire, mais qui pouvaient a contrario servir de
vecteur ou de relais dattaques : logiciels P2P ou de messagerie
instantanée, scripts de téléchargement de vidéos pornographiques, et même des
chevaux de Troie et autres malwares.
Ce nest quune question de temps :
dici peu, nous assisterons à bien plus dattaques ou
dincidents sur des réseaux SCADA du fait de labsence de mesures
de sécurité, ou de systèmes de défense mal configurés. Il faut nommer des
responsables sécurité de ces systèmes. Cest une bombe à
retardement.
Découvert en juillet dernier, le vers Stuxnet serait le
premier virus expressément créé pour infecter les systèmes SCADA. 60%
des systèmes
infectés auraient été situés en Iran. Pour Raphaël Marichez, de la société de
sécurité HSC, Stuxnet constituerait un tournant, ouvrant la voie à des virus exploitant des vulnérabilités grand
public, avec la complicité de grandes firmes étrangères, pour cibler un
système industriel précis.
A défaut de connaître son auteur, et donc savoir
sil sagit bel et bien dune tentative despionnage
industriel, voire despionnage tout court, on notera que, toujours cet
été, un rapport du ministère de lénergie américain constatait que les infrastructures énergétiques américaines
étaient vulnérables à des attaques informatiques, faute deffectuer
correctement les mesures basiques de sécurité censées les protéger, ou encore
parce quelles sont reliées à linternet, utilisent des systèmes
dexploitation grands publics, et des ordinateurs improprement sécurisés.
Stuxnet exploitait ainsi une faille Windows, et se
propageait via des clefs USB préalablement contaminées (via linternet,
ou sciemment), dès lors quelles étaient connectées au PC, même si celui
était pourtant à jour en terme de correctifs de sécurité. En 2009, la Marine
nationale française avait ainsi dû couper
son réseau
après avoir été contaminée par un virus, introduit via une clef USB dans son
système Windows, pourtant déconnecté du Net.
Linvasion
des compteurs électr(ON)iques
Ross Anderson et Shailendra Fuloria ne sintéressent
pas tant aux systèmes SCADA, mais à ces compteurs
intelligents (les guillemets sont de rigueur, lorsque
lon commence à doter dintelligence
des boîtiers électroniques), censés permettre deffectuer des économies
dénergie et dont le développement est activement soutenu,
outre-Atlantique, dans le cadre du plan de relance américain (qui y investit
3,4 milliards de dollars), et en Europe par une directive
européenne
de 2009, qui prévoit den équiper 80% des foyers à lhorizon 2020.
On dénombrerait ainsi, à ce jour, quelque 250 projets de
compteurs intelligents,
49 millions dores et déjà installés, et 800 millions en préparation,
daprès la carte des expérimentations (triangles) et projets (ronds) de
compteurs intelligents
électriques (en rouge), de gaz (en vert) et deau (en bleu) dressée par meterpedia.com :
Or, ces compteurs intelligents
commencent aussi à défrayer la chronique. Début août, la CNIL sinquiétait ainsi des risques quils faisaient
poser en terme de traçabilité des usagers :
Les informations de consommation dénergie
transmises par les compteurs sont très détaillées et permettent de savoir
beaucoup de choses sur les occupants dune habitation, comme leur horaire
de réveil, le moment où ils prennent une douche ou bien quand ils utilisent
certains appareils (four, bouilloire, toaster )
Les compteurs communicants peuvent également agir
directement sur linstallation électrique. Ils permettent notamment de
modifier la puissance de labonnement, voire même de couper
lalimentation électrique à distance, via une interface web. Ces
fonctionnalités devront être parfaitement sécurisées pour éviter toute
utilisation frauduleuse.
Dans une étude
(.pdf) sur la
sécurisation du Smart Grid (ou réseau
intelligent, le système auquel se connecteront ces compteurs
intelligents), la
société IO Active identifie ainsi 10 risques en terme datteintes à la
vie privée, à commencer par la surveillance, en temps réel des appareils
électriques, et donc des habitudes comportementales de leurs utilisateurs, mais
également les risques dusurpation didentité, de surveillance,
despionnage, de malveillance ou encore de bug informatique, et autres
problèmes de sécurité inhérents à tout système informatique en réseau.
Début septembre, plusieurs associations de défense des
consommateurs critiquaient de leur côté la précipitation, qualifiée de
passage en force (et de) fuite en
avant, avec laquelle le gouvernement avait décidé de
généraliser le déploiement de Linky, le projet français, dont
lexpérimentation devait durer jusquau 31 mars 2011, mais qui
cumuleraient problèmes et erreurs, factures illisibles et parfois astronomiques
(jusquà 3 voire 4000 euros, au lieu de 25 à 30, selon la Confédération
Nationale du logement de Lyon, interrogée par le 7/9 de France Inter ce 10
septembre)
:
Le planning de pose dérape, les compteurs disjonctent
un peu trop facilement et la transmission des données ne se fait pas. Comment
réaliser un bilan complet au 31 décembre 2010, cest-à-dire trois mois
plus tôt que prévu, avant la pose de lensemble des compteurs
expérimentaux et sans même les tester pendant la période hivernale ?
Elles critiquent également le coût du compteur, estimé
entre 120 et 240 euros, qui sera facturé aux usagers (à raison dun ou
deux euros par mois, sur 10 ans), et qui aurait été pensé par et pour le distributeur ERDF et pas du tout
au bénéfice du consommateur, qui devra, en plus, acheter un
second boîtier sil veut pouvoir mesurer, voire contrôler, sa
consommation électrique :
Au final, les avantages du compteur sont avant tout
pour le distributeur ERDF et pour les fournisseurs, qui vont ainsi pouvoir
proposer des services payants au consommateur pour suivre sa consommation
électrique et de nouvelles offres tarifaires.
En réponse, ERDF, la filiale dEDF en charge de
Linky, rétorque que cela permettra didentifier plus
rapidement les problèmes, den régler une bonne partie à distance, et
donc plus rapidement, que cela permettra aux clients de faire des économies en
modulant le tarif, que 93% des clients sen déclarent satisfaits, et que toutes les informations clients sont strictement
confidentielles et cryptées.
Mais
qui contrôlera le bouton OFF ?
Dans leur article, intitulé Who
controls the off switch ? (.pdf) (qui contrôle le bouton off ?), Ross Anderson
et Shailendra Fuloria salarment de la légèreté avec laquelle les
fournisseurs délectricité, avec laval des autorités, créent une
nouvelle cyber-vulnérabilité
significative faisant courir le risque de coupures massives
délectricité.
Les compteurs intelligents
sont en effet dotés de composants matériels et logiciels, et donc
potentiellement piratables, ou sujets à des bugs informatiques, dautant
quils sont connectés aux fournisseurs délectricité. Lobjectif
est de permettre à ces derniers de surveiller, en temps quasi réel, la
consommation électrique, mais également de pouvoir modifier, à distance,
lintensité de lélectricité lors de pics de consommation, ou
encore de couper le courant à ceux qui nhonorent pas leurs factures
ce qui, avec les compteurs manuels, réclamait jusque-là le déplacement
dun électricien.
A terme, le tarif sera ainsi modulé, plusieurs fois dans
la journée, et les opérateurs proposeront aux abonnés la possibilité de gérer
eux-mêmes leur consommation délectricité, se réservant le droit de leur
couper le courant, ou de le diminuer, en cas de pic de consommation.
Au Japon, où la variation des prix est dores et
déjà envoyée aux consommateurs trois fois par jour, de plus en plus de gens
investissent ainsi dans des batteries, quils rechargent la nuit quand le
prix de lélectricité est bas, et quils utilisent en journée en
lieu et place de leur abonnement à lélectricité. Les deux chercheurs
estiment que ce type darbitrages ne pourra quinciter les clients
à tricher, et pirater leurs compteurs intelligents
De son côté, la Grande-Bretagne a décidé de centraliser la
totalité des données renvoyées par les compteurs, avant de les renvoyer vers
les opérateurs. Les autorités espèrent ainsi pouvoir être plus à même de
contrôler, voire modifier, la consommation électrique britannique.
Pour Ross Anderson et Shailendra Fuloria, qui notent que
les équipes techniques des vendeurs de compteurs, tout comme les experts de
lacadémie royale des ingénieurs, ont soigneusement été écartés des
réunions de préparation de ce projet, cette centralisation des remontées des
informations est un scénario
cauchemardesque. Lexistence même dun système
centralisé de contrôle de lélectricité ouvre en effet la possibilité
dune coupure généralisée de courant, dans tout le pays, en cas de bug ou
de piratage informatique :
Le black-out sétend sur des centaines de
millions de foyers, certains pendant plusieurs jours, dautres pendant
plusieurs semaines; des gens meurent dhypothermie, du fait de la panne
des équipements médicaux électriques, ou délectrocution en tentant de
réparer eux-mêmes la panne électrique.
Le modèle économique de lindustrie énergétique est
ruiné par la destruction de son réseau
intelligent, et le remplacement des dizaines de millions de
compteurs intelligents
prendra des années. Lactivité économique est perturbée, les responsables
des opérateurs délectricité sont renvoyés, des ministres doivent
démissionner.
Les deux chercheurs soulignent que plusieurs pays se sont
dotés dunités de guerre informatique offensive, et que larmée
américaine a déjà utilisé la coupure délectricité, en Irak et en Serbie.
Ils rappellent également quen 1996, lIRA avait tenté de faire
exploser les transformateurs de trois centrales électriques londoniennes, ce
qui aurait eu pour effet de couper le courant à des millions de particuliers et
dentreprises pendant des mois. Lattentat avait pu être déjoué
parce que la cellule de lIRA avait été infiltrée par les services
anti-terroristes britanniques. Si lattentat avait eu lieu, il aurait
entraîné des pertes estimées au tiers du produit intérieur brut du pays
Des pirates informatiques, ou des employés mécontents,
pourraient également profiter de ces vulnérabilités afin de faire chanter les
opérateurs dénergie, ou encore pour voler de lélectricité. Interrogé par CNet, Karsten Nohl, un autre chercheur connu pour avoir révéler
plusieurs failles de sécurité en matière de RFiD et de téléphonie mobile,
explique que dun point de vue
matériel, les téléphones portables sont aujourdhui bien plus sécurisés
que la plupart des compteurs intelligents, (alors) quils devraient
bénéficier des meilleurs systèmes de protection disponibles,
ce qui semble loin dêtre le cas dans celui quil a inspecté :
Nous navons trouvé aucune des mesures de
sécurité que nous serions en droit despérer dans un dispositif de ce
type, relié à une telle infrastructure critique.
Faute de signature électronique, de mesures de chiffrement
ou dauthentification, les composants physiques étudiés nétaient
pas protégés, il était donc possible de les modifier, tout comme il était
possible de modifier la consommation (pour la baisser de 25 kilowatts à 2,5 kW,
par exemple), alors que le logiciel, lui, propriétaire, empêchait toute
vérification de la qualité et de lintégrité du code ce qui
na pas empêché Nohl de parvenir à faire planter, ou redémarrer, le compteur intelligent. Or, et dans
la mesure où ils sont reliés en réseau, en cas de bug ou de piratage, ils
pourraient entraîner des coupures en réseau, et le piratage dun seul
compteur pourrait entraîner la paralysie de tout ou partie du réseau.
Une série
de vidéos
présentées en 2009 par IOActive montre ainsi comment un virus informatique,
couplé à une base de donnée dadresses géolocalisées, pourrait, en 24h,
couper lélectricité dans tout un quartier :
Or, la rapidité avec laquelle sont déployés
ces réseaux intelligents,
et les milliards de dollars qui y sont investis, font que les questions de
sécurité passeraient souvent au second plan, dautant quaucun standard
international na encore été adopté, afin de les sécuriser.
Qualifiant la sécurité de cinquième
roue du carrosse,
Christophe Auffray, sur ZDNet, note également que si les technologies existent,
elles ont un coût, qui attise les rivalités et tensions : la sécurité de ces réseaux communicants représente un
marché à fort potentiel pour les industriels, et chacun défend, notamment au
niveau des autorités européennes, ses propositions et intérêts.
Dans un autre article, On
the security economics of electricity metering (.pdf), publié dans la foulée, Ross Anderson et
Shailendra Fuloria émettent cinq recommandations afin déviter les
conflits dintérêts entre les opérateurs, déviter de voir
saffronter les Etats (qui cherchent à économiser lélectricité) et
les entreprises privées (qui cherchent à maximiser leurs profits),
déviter également que des détenteurs de brevets ne se servent sur la
bête, et, in fine, de réguler le complexe
système sociotechnique qui voit le jour et qui associe, dans
un réseau intelligent,
producteurs, fournisseurs et distributeurs délectricité, régulateurs,
vendeurs, sous-traitants, et leurs clients :
·les
données devraient appartenir aux clients qui, seraient tenus de partager avec
les opérateurs celles qui leur permettront deffectuer leurs missions de
régulation de la consommation, et de facturation, dans les limites du respect
de la vie privée des utilisateurs;
·plutôt
quun système centralisé de collecte des données, il faudrait privilégier
un cadre déchange et dinteropérabilité des données basés sur des
standards ouverts,
et non-propriétaires;
·les
distributeurs devraient être tenus de nettoyer les données;
·laudit
de la consommation énergétique dun client ne devrait pouvoir être
effectué que par le distributeur délectricité -et ledit client;
·plutôt
que despérer pouvoir couper le courant à tels ou tels foyers, et afin
déviter les risques posés par la centralisation des données, seules les
compagnies énergétiques devraient être habilitées à moduler la consommation de
leurs clients;
·au
vu de sa complexité, et des enjeux politiques et économiques associés, le
réseau
intelligent devrait être placé sous la férule
dune autorité indépendante à même de défendre les intérêts des
consommateurs et dassurer lintégrité et la sécurité du système.
Ces questions sont dautant plus dactualité
que lon commence aussi à voir apparaître de véritables mouvements
dopposition
à ces compteurs intelligents,
qui dénoncent tout à trac leur impact environnemental et sanitaire, les effets
en terme dondes électromagnétiques et de radiofréquence,
oeioeioei,
Vlaanderen ontdekt nu pas dat de katholieke kerk niks met democratie
noch met enige vorm van inspraak te maken heeft. Deze collectieve
verdwazing van onze katholieke streekgenoten is natuurlijk voor een
groot stuk te danken aan de omfloerste leiding van meneer monseigneur
Danneels. De monseigneur die nu in ongenade gevallen is wegens
onduidelijkheid, zelfs over niet te tolereren uitspattingen die we nu
stilaan tot in de goorste details beginnen te kennen. Misschien
bestaat er zelfs een band met de massale overloop der katkolieke
kiezersscharen naar de NVA? Want als we de opvattingen van Rik Devillé,
één van de rumoerigste kopstukken van de interne opstand tegen Leonard,
lezen dan krijgen we binnenkort zelfs een eigen Vlaamse kerk. Dat zal
dan iets moeten worden zoals de anglicaanse afscheuring van weleer die
toch ook een iets of wat een gelijkaardig motief had, als we ons niet
vergissen. Bij de anglicanen heeft men dan gekozen voor de vervanging
van de paus door de regerende engelse vorst(in). In Vlaanderen dreigt
dat wat lastiger te liggen. Maar misschien kunnen ze even polsen bij de
grote NVA-voorzitter, Bart I? We
hebben steeds veel respect gehad voor Devillé en zijn strijd tegen de
doofpotten van Danneels, maar wat die nu bazelt en leutert is er dus dik
over. We kunnen enkel de reactie bijtreden van Herman De Dijn in de
zelfde De Morgen over dit onzinnige debat. Ons maakt het verder nog
weinig uit of kerkgangers nu de ganse tijd op hun kont mogen blijven
zitten of rechtstaan. Of daar vooraan nu iemand met een kazuifel staat
of desnoods in vrouwenkleren. Iedereen zou al lang moeten beseffen dat
elke kerk en elke sekte als instituut nooit de mening zal vragen van de
gelovigen. Van deze laatsten wordt slechts gevraagd te geloven en wat ze
zullen moeten geloven wordt door anderen bepaald. Dat is de essentie
van elk geloof, basta. Dat is de essentie van de verlichting die in
Vlaanden blijkbaar pas nu begint door te dringen. Wij behoren dus niet
tot de categorie gelovigen. Wij hebben wel respect voor iedereen die het
nodig vindt steun te zoeken bij zulke instituten, ongeacht hun inhoud
zolang ze kunnen respecteren dat er dus mensen zijn die niet willen
geloven wat er hen voorgekauwd wordt. Tenslotte is de katholieke kerk al
eeuwen een voorbeeld geweest in misleidende communicatie. Maar we
moeten het haar nageven, ze is dan ook het enige instituut dat het al
2000 jaar heeft uitgezongen. Dit wijst op een zeer intelligente vorm van
manipulatie en aanpassingsvermogen dat we zeker niet moeten
onderschatten. Maar het is en blijft een gegeven dat heel wat mensen
niet zonder kerk of kerken zouden kunnen. Elke kerk die de tolerantie
tegenover anderen predikt moet welkom zijn. Anderen moeten bestreden
worden met alle middelen. laat het duidelijk zijn voor iedereen! Alleen
vinden we een vlaamse variant wat overbodig alleen al omdat het er op
wijst in welke mate het nationalistische discours de geesten heeft
vervuild. Iets dat per definitie als universeels moet gelden laten
terugplooien op een geografisch beperkt zakdoekgebiedje omdat daar wat
structuren bestaan die als kerkinstituutje en als aanspreekpunt kunnen
dienen voor de gelovigen, is pure onzin. Het wijst er enkel op hoe ziek
Vlaanderen is geworden en hoe het zich wentelt in eigenwaan, pretentie
en zich beschouwt als een nieuw Jeruzalem. Kan iemand zich indenken dat
de waalse of brusselse katholieken dergelijk discours zouden uitkramen?
05/11/10, 10u09 Priester
Rik Devillé ziet dat Vlaamse gelovigen zich niet meer laten kleineren
door Rome. Hij schreef dit jaar Het misverstand, over hoe een
onafhankelijke parochie werkt, uitgegeven bij Van Halewyck. Het respect voor wat gelovigen denken en doen is helemaal niet van tel in Rome, schrijft Devillé.
Mgr.
Léonard is door Ratzinger, tegen het advies van de Belgische kerk in,
aangesteld tot aartsbisschop. Zijn onbarmhartige en niet-evangelische
uitspraken en acties schudden heel wat katholieke parochies en andere
katholieke instellingen wakker in dit land. Léonard bezit niet alleen de
duivelse gave de 'overlevers' van seksueel misbruik, door zijn eigen
clerus veroorzaakt, nog meer te stigmatiseren. Zijn uitspraken zijn
gewoon kwetsend en dwingen katholieken tot een weerwoord. En hopelijk
ook tot actie.
In
Vlaanderen liet Mgr. Léonard het aan zijn woordvoerder Jürgen
Mettepenningen over om de katholieke gemeenschap wijs te maken dat het
telkens om opzettelijke verkeerde interpretaties ging. Een goed
verstaander weet al lang dat Léonard zijn vanuit Rome geprogrammeerde
campagne niet zal stoppen. Ratzinger wil nu eenmaal zijn restauratie
richting middeleeuwen doorduwen. Het is trouwens niet de eerste theoloog
die hiervoor opgeofferd wordt. Wat Jürgen Mettepenningen in zijn korte
loopbaan als woordvoerder van Léonard heeft moeten gladstrijken is niet
niks. Zijn ontslag als woordvoerder van de aartsbisschop staat symbool
voor de vele katholieken die nu duidelijker dan voorheen, hun ontslag
aanbieden aan de rooms-katholieke kerk. Nu weten katholieken in
Vlaanderen duidelijker dan onder het bewind van Danneels, waar Rome
naartoe wil. Het respect voor wat gelovigen denken en doen is helemaal
niet van tel in Rome.
Toch
is dit niet het volledige plaatje, het Interdiocesaan Pastoraal Beraad
(IPB), het hoogste democratische orgaan van de rooms-katholieke kerk in
Vlaanderen heeft 30 jaar lang in stilte en met veel diplomatie het
Roomse dictaat verdragen en verzwegen. Vorige week durfden ze eindelijk
tonen wat ze in petto hebben (katholieken moeten protestanten worden,
klonk het in De Morgen van 30/10). Dat doet de woordvoerder van Léonard
nu ook. Er is dus nog hoop voor katholieken. Ondertussen hebben heel wat
parochies, scholen, ziekenhuizen, jeugd-, volwassenen- en culturele
organisaties niet zitten wachten op het IPB-standpunt, of op het ontslag
van Mettepenningen. Zij hebben zich al, meestal geruisloos, losgemaakt
van dit middeleeuws-roomse instituut. Enkel de sektarische "nieuwe
bewegingen" klampen zich met nog meer hardnekkigheid vast aan de roomse
macht.
Rome
is nog lang niet van plan van koers te wijzigen. Dat parochies en
andere katholieke instellingen de "stap naar buiten" zetten, hebben ze
precies aan hardliners als Léonard en Ratzinger te danken. Ten tijde van
Danneels werd veel gecamoufleerd en werd het leed in stilte geleden.
Het is de verdienste van Léonard klare taal te spreken.
Los van het bisdom In
elke Vlaamse provincie zijn al verschillende parochies en andere
katholieke organisaties te vinden die autonoom werken en waar de
bisschop de facto geen impact meer heeft. Parochies waar geen inwonend
priester meer is, hebben het iets gemakkelijker. Gelovigen gaan
zelfverzekerd en vaak met meer betrokkenheid dan priesters voor in de
sacramentele vieringen. Zij beheren parochies en kerken en staan zelf in
voor de bezoldiging van hun vrijgestelden. Zij weigeren tienden van hun
inkomsten af te staan aan het bisdom daar het bisdom toch geen
meerwaarde meer biedt.
Ook
zijn er al heel wat parochiale vzw's die hun statuten hebben aangepast
zodat de bisschop, of zijn afgevaardigde, er geen mandaat meer heeft in
het bestuur. Enkel kerkfabrieken moeten er nog voor zorgen dat de
"vertegenwoordiger van de bisschop" in hun bestuur vervangen wordt door
een "vertegenwoordiger van de plaatselijke parochie". Het is een
opdracht voor de gewestregeringen die hiervoor bevoegd zijn om dit
mogelijk te maken, zodat ze aan katholieken, die zich los van Rome
organiseren, minstens een evenwaardige behandeling kunnen aanbieden.
Misschien kan het IPB een initiatief nemen?
Vele
katholieken in Vlaanderen kijken uit naar het IPB. Hoe kunnen zij nog
langer zichzelf kleineren door de gezanten van Ratzinger?
Heeft
het IPB niet de plicht om niet langer, als Jürgen Mettepenningen, het
op te nemen voor dit gediscrimineerde godsvolk? Hoe kan datzelfde IPB
het laten gebeuren dat bisschoppen advocaten inhuren om rechters in dit
land te wraken zodat de honderden dossiers van misbruik door clerici
niet kunnen behandeld worden?
Laat
het IPB voltallig zijn ontslag aanbieden aan de bisschoppen en
terzelfder tijd opstaan als hét nieuwe aanspreekpunt van de katholieke
kerk in Vlaanderen. Als de katholieke kerk een democratisch verkozen
bestuur heeft, zal dat niet alleen het kerkvolk ten goede komen maar de
gehele samenleving.
06/11/10, 10u14 Herman
De Dijn is filosoof, emeritus hoogleraar aan de KU Leuven. Volgens hem
wordt de Rooms-katholieke kerk in dit land van binnenuit aangevallen
door katholieken die al lang geen katholieken meer zijn. Torfs, Devillé
en anderen hadden allang hun conclusies moeten trekken.
We
zijn nu ongeveer een half jaar na de start van het schandaal van het
kindermisbruik in de Katholieke Kerk in Vlaanderen. Het is interessant
die periode in haar geheel te overschouwen en te zien wat zich daarin
geleidelijk duidelijker demonstreerde. Het lijkt intussen niet langer te
gaan om een afrekening met structuren die tot seksueel- en
machtsmisbruik leidden, maar met de katholieke kerk als zodanig. Telkens
opnieuw worden aanleidingen gevonden om het vuur van de afkeer levend
te houden en dat zoals het in het huidige medialandschap past telkens
gebonden aan het al dan niet terecht neerhalen van personen die het
kwaad personifiëren: Vangheluwe, Danneels, Léonard. We hebben
maatschappelijk gezien nog weinig met elkaar gemeen, tenzij het
negatieve zich afzetten tegen 'l'infâme'.
Maar
ik zou het vooral over een tweede fenomeen willen hebben, niet zozeer
de aanval van buitenaf, maar van binnenuit. Wat we nu meemaken is het
openbaar worden onder druk van de omstandigheden van wat wijlen Frans
Verleyen al jaren geleden het stille schisma van de kerk in Vlaanderen
noemde (zie zijn boek Want buiten is het koud. De katholieken en hun
verzwegen schisma, 1995). In zijn ogen waren de meeste Vlaamse
katholieken en instellingen al lang niet meer katholiek, maar zoals ze
zelf graag zeggen 'christelijk'.
Afvalligen Volgens
Verleyen, en hij heeft gelijk natuurlijk, kan men niet katholiek zijn
zonder een hechte band met de apostolische en Roomse traditie. Het zich
'outen' van het schisma wordt op de spits gedreven wanneer de nieuwe
aartsbisschop op zijn ondiplomatische manier standpunten herhaalt die
altijd al tot de Roomse leer behoorden. Hij krijgt de hele
'christelijke' goegemeente over zich heen en er breekt haast een
openlijke revolutie uit (zie bijvoorbeeld het opiniestuk van 'priester
op rust' Rik Devillé in DM van 5/11). Volgens Verleyen zijn vele
priesters zoals Rik Devillé, die hij met name noemt, eigenlijk
afvalligen. Men kan zich inderdaad afvragen waarom zij niet al lang
eerlijk uit de kerk stapten. Waarschijnlijk alleen om de systematische
subversie van binnenuit te kunnen voortzetten. Het is natuurlijk alleen
maar door hun relatie met de institutionele kerk dat zij überhaupt de
aandacht trekken. Neem die kerk weg en hun dissidentie wordt compleet
oninteressant, de oprispingen van vooral 'grumpy old men' of van
groepjes met hun eigen kleine privépausen. Ook Rik Torfs krijgt er bij
Verleyen van langs. "Het werk van mensen zoals de Leuvense
hoogleraar-jurist Rik Torfs (.) grenst bijna aan het onwezenlijke. Zij
pleiten voor afdwingbare sociale, professionele en andere
'mensenrechten' binnen of aan de rand van de Vaticaanse 'wetgeving'. (.)
Onbewust lijden ze aan een omgekeerd caesaro-papisme, want ze
behandelen hun in wezen spirituele conflict op het wereldse forum. Ze
laïciseren als het ware hun godsdienstig probleem."
We
kunnen hier vandaag allerlei andere anomalieën aan toevoegen. Als Rome
zijn standpunt tegen ivf herhaalt, wordt er door een priester tijdens
een preek! schande over gesproken dat de paus de kinderen geboren via
ivf het levenslicht niet gunt. Hoe kan men zo'n onfaire beschuldiging,
ondoordacht of moedwillig gelanceerd door een paar professoren, zomaar
napraten? Alsof men kinderen op welke manier ook geboren, al was het uit
een incestueuze of polygame relatie, niet kan respecteren, zonder het
soort daden of technieken die aan hun oorsprong liggen te mogen
afkeuren. De psychiater-voorzitter van een kerkelijke commissie meende
de paus zelf eens flink de les te moeten lezen. Zoals een minister in
een politiek regime, moet een paus ook maar opstappen als bepaalde
dingen in de organisatie fout lopen. De gekste voorstellen hoorde ik
binnen mijn eigen universiteit op een van de discussiefora over de K van
de KU Leuven. Zo moeten de leken onder de leiding van de universitaire
overheid (?) het centrum van de kerk in Mechelen maar overnemen, en die
kerk via audits en dergelijke reorganiseren.
In
de war door jaren van dubbelzinnigheid lijken vele 'katholieken' en hun
organisaties nu objectief in de kaart te spelen van degenen die de kerk
radicaal willen terugdringen in de privésfeer. Is het verwonderlijk dat
in dergelijke omstandigheden vele gewone gelovigen er de brui aan
geven? Er lijkt haast niemand meer te zijn, ook binnen de kerk, die het
geloof in zijn traditionele vorm, leer en geboden incluis, verdedigt. De
eerste grote leegloop gebeurde na het concilie en de ontwijding en
demythologisering die er feitelijk het gevolg van waren. De finale
leegloop die nu dreigt te gebeuren zal niet alleen te maken hebben met
het misbruikschandaal, maar ook met de totale erosie van de katholieke
identiteit.
Individuele 'verlichting' De
ongelovige Verleyen wist, mede dank zij zijn historisch inzicht, dat
het ondenkbaar is dat een organisatie die zich de apostolische erfgename
weet van het Woord Gods zou aanvaarden dat dit Woord aan een
democratisch referendum of aan de willekeur van de individuele
'verlichting' zou worden onderworpen. Wie dat niet kan aanvaarden, had
eigenlijk al lang zijn of haar conclusies moeten trekken.
By VINCENT NAVARRO Europe
is seeing some of the largest demonstrations since World War II, with
labor agitation being the major trademark. The reasons for this labor
unrest are easy to see. Lets look at several facts, starting with
unemployment. Europe has always had lower unemployment than the United
States. No longer. Since 1982, unemployment (as an average of the EU-15)
has been higher in the European Union than in the United States.
Actually, unemployment had already started to rise in Europe by the late
1970s, coinciding with the first steps by the EU-15 countries to
construct what they later called the European Union. One consequence of
forming this Union was higher unemployment, and from that time,
unemployment has increased, eventually exceeding that in the United
States. Most
liberal economists explain this situation as resulting from greater
rigidity in the European labor market compared with the United States.
But, if this explanation were right (which it is not), unemployment
should have been higher in Europe than in the United States since the
1960s, when labor market rigidity was even higher. Another
situation upsetting European labor is the decline in labors income as a
percentage of national income since the late 1970s. Again, this has
been happening since the first steps taken to construct the European
Union. The percentage dropped from 68 per cent of national income in
1975 to 57 per cent in 2005 a decline that was independent of economic
cycles and occurred even as the numbers of workers increased. And, in
addition, there was an increase in work intensity, with considerably
increased stress at the workplace. On average, the percentage of the
working population working under stressful conditions increased from 32
per cent in 1997 to 54 per cent in 2005. In
parallel with these adverse changes, public expenditures on social
protections also declined. The rate of growth of public social
expenditures per capita per year decreased from 9 per cent in 1990 to 4
per cent in 2004. And there was also a decline in labor and social
rights. Wage substitution in case of illness, industrial accident, and
unemployment declined in the majority of E.U. countries during the
period 1975-2005. This
difficult situation for Europes working class was in stark contrast to
the exuberant profits for employers. From 1999 to 2006, profits
increased 33.2 per cent in the EU-15 and 36.6 per cent in the eurozone.
Labor costs, however, increased only 18.2 per cent. All
these and other data show that the European Union, and the way it has
been constituted, is not worker friendly. Rather, it is employer
friendly. To summarize: since the late 1970s weve seen a decline in
workers income, an increase in salary inequities, an increase in fiscal
regressivity, a decrease in social benefits, and a decrease in social
protections. Meanwhile, capitals income has soared. This situation is
at the root of the enormous increase in social inequalities in Europe.
The percentage of people in the EU-15 who think inequalities are too
high has reached an unprecedented level, 78 per cent, the highest since
World War II. This,
then, is the background for understanding the current social agitation
in Europe. But the question we have to ask is: against what or whom is
this agitation directed? The Making of the European Union It
is quite understandable that large sectors of the working class in most
E.U. countries believe that the deterioration of their standard of
living is a consequence of constructing the European Union. For many
years they have been told by the European establishments (such as the
European Council, the European Commission, and the European Central
Bank) that high unemployment is a direct result of excessive rigidity of
the labor market, excessive generosity of social benefits, and
excessive public expenditures. As a consequence, these E.U.
establishments have pressured national governments to deregulate labor
markets, restrain and reduce public expenditures, and reduce social
benefits. This last measure reached an outrageous level when the
European Commission even had the audacity to propose increasing the work
week to 65 hours! Fortunately, this was stopped by massive worker
protests. To
make matters even worse, these policies were taking place within a
framework dictated by the Stability Pact, which established that
national public deficits must not exceed 3 per cent of GDP, and public
debt must not be larger than 60 per cent of GNP. The Pact was imposed on
the European Union by the German banks as a condition for replacing the
German mark with the euro. The other pillar of the European framework
was the Central European Bank giving priority to control of inflation
over economic stimuli and job creation. So,
this is the framework for the E.U. establishments policymaking, with
the final objective of tilting the balance between capital and labor in
capitals favor. The reduction of salaries is presented as a condition
for retaining jobs. The problem with this policy is its lack of
credibility. The employers who have cut employment most dramatically are
frequently the ones that reported the highest profits. In the first
quarter of 2006, the largest insurance company in Europe, Allianz,
reported 38.5 per cent higher profits than the previous year, 2005. At
the same time, the company fired 7,500 employees. Not
surprisingly, the percentage of workers expressing open hostility to
major corporations, to globalization, and to the European Union has
increased dramatically, as reported by the Financial Times
on July 23, 2007. And, country after country, in referendums on
adopting the European Constitution, workers voted no. In France, 98
per cent of trade unionists, 67 per cent of service workers, and more
than 70 per cent of manufacturing workers voted against the
Constitution; in the Netherlands, 68 per cent of workers; and in
Luxembourg, 69 per cent of workers. And in countries that did not have a
referendum on the European Constitution, workers indicated they would
have voted against it: 68 per cent in Germany, 72 per cent in Denmark,
74 per cent in Sweden, and so on. The social agitation None
of these E.U. policies could have occurred without the active
participation of the governing social democratic parties. But they have
paid a political cost. One country after another has seen the defeat of
these governing parties (Germany, France, Italy, and United Kingdom) or
their dramatic decline (Spain and Portugal) due to abstention of their
electoral base the working class in national elections. As a
consequence, the E.U. countries today are governed by right-wing parties
that have only worsened the situation by strengthening their anti-labor
policies with budget cuts in welfare states and nasty austerity
policies. A
response to these policies has been strikes and demonstrations
throughout the European Union. France is at a boiling point, in a
movement of social agitation not seen since 1968. Spain had a general
strike a few weeks ago. The two major Spanish unions, the UGT (Union
General de Los Trabajadores) and the Workers Commission (las
Commisiones Obreras), called for the entire country to come to a stop to
protest the policies put forward by the Spanish socialist government
led by President Zapatero. These policies include labor market reforms
aimed at making employers firing of workers easier, a freeze of public
pensions, a 5 per cent cut in civil servants salaries, and a proposal
to delay the age of retirement from 65 to 67 years. Predictably,
most of the Spanish media (which are right-wing) and the government
immediately indicated, on the evening of the day of the general strike,
September 29, that the strike had been a failure. And the U.S. media
just copied what the Spanish media reported, without checking into any
objective (easily accessible) indicators. One such indicator: the
electricity consumption that Wednesday, the day of the strike, plummeted
significantly, down to levels similar to those of the previous Sunday
(a nonworking day). This is the best indicator that the majority of
people stopped work on the day of the strike. None of this was reported
in the respectable press in the United States. The same poor reporting has occurred for other labor strikes in Europe. Raphael Minder and Rachel Donadio, reporting in the Herald Tribune
(October 9, 2010), defined as a minor demonstration in Brussels what
was actually the largest demonstration ever seen in that city more
than 120,000 workers from all over the European Union. And
more labor action will follow. In Italy, unions have called for a major
strike in November 2010, and even in the United Kingdom, the labor
union federation, the TUC, has called for major demonstrations in March
and April of 2011. Vincent Navarro
is professor of Public and Social Policy, Johns Hopkins University and
professor of Political Science at Pompeu Fabra University. He can be
reached at: vnavarro@jhsph.edu
