|
Na al het
Engelse verbale geweld van de laatste weken in Zondag Frontpoëziedag vandaag graag even uw aandacht voor één van
mijn favoriete War Poets, de Ierse
dichter en novellist Patrick MacGill. Hij werd op 24 december 1889 in Glenties
in County Donegal geboren als oudste in een gezin dat elf kinderen zou gaan
tellen. Zijn ouders hadden het niet breed en nadat hij tot zijn tiende naar
school was geweest, ging MacGill noodgedwongen werken, eerst als boerenknecht op de
schrale velden in het Noordwest van het niet altijd- Groene Eiland, later als
dagloner/arbeider, één, van de beruchte Ierse navvies, die als moderne slaven een substantieel deel van het
Britse imperium hebben uitgebouwd. De bijna auto-didact MacGill schoolde zich
na het werk zelf bij en in 1911 publiceerde hij met succes- een eerste
dichtbundel. Zijn debuut en een paar opgemerkte artikels van zijn hand
volstonden om hem een paar maanden later een full-time job te bezorgen bij de Daily Express. Nog voor 1914
had hij al drie bundels gepubliceerd.
Tijdens
de Grote Oorlog nam hij dienst in het 18e bataljon van the London Regiment, de London Irish Rifles. Het was in de
rangen van deze eenheid dat hij in de herfst van 15 ernstig gewond raakte bij
de slachtpartij rond het Frans-Vlaamse mijnstadje Loos. Persoonlijk ben ik van
oordeel dat zijn krachtige, expressieve gedichten maar ook zijn literatuur
zoals het beresterke The Great Push tot
het beste behoren wat er tijdens en over de Grote Oorlog is gepubliceerd.
A VISION
This is a tale of the trenches
Told when the shadows creep
Over the bay and traverse
And poppies fall asleep.
When the men stand still to their rifles,
And the star-shells riot and flare,
Flung from the sandbag alleys,
Into the ghostly air.
They see in the growing grasses
That rise from the beaten zone
Their poor unforgotten comrades
Wasting in skin and bone,
And the grass creeps silently o'er them
Where comrade and foe are blent
In God's own peaceful churchyard
When the fire of their might is spent.
But the men who stand to their rifles
See all the dead on the plain
Rise at the hour of midnight
To fight their battles again.
Each to his place in the combat,
All to the parts they played
With bayonet, brisk to its purpose,
Rifle and hand grenade.
Shadow races with shadow,
Steel comes quick on steel,
Swords that are deadly silent
And shadows that do not feel.
And shades recoil and recover
And fade away as they fall
In the space between the trenches.
And the watchers see it all.
|
