Wie vandaag de dag Kemmel en de gelijknamige berg bezoekt zal aangenaam getroffen worden door de sereniteit en de rust van deze groene oase, die ik in gesprekken met vrienden vaak pleeg te omschrijven als de parel van het Heuvelland. Precies 100 jaar geleden was dit wel even anders en was de Kemmelberg wellicht de plaats waar je het minst wilde vertoeven op deze planeet. Al enkele dagen probeerden de Duitsers, in een laatste, desperate poging om voor de komst van de Amerikanen door te stoten naar de Kanaalhavens, via de Leievlakte op te rukken. Toen de Britten hen bij het Frans-Vlaamse Hazebrouck wisten af te stoppen, verlegden ze hun aandacht naar het noorden. 

Na een helse beschieting, waarbij kwistig gebruik werd gemaakt van gasgranaten, bestormden de mannen van het Alpenkorps, één van de elite-eenheden van het Duitse leger in de ochtenduren van 25 april ’18 de Kemmelberg en de Lettenberg. De aangeslagen Franse overlevenden van het verschroeiende bombardement werden zonder al te veel problemen onder de voet gelopen. Alleen op de Kleine Kemmelberg werd verwoed tegenstand  geboden. Tot de Duitse vlammenwerpers de laatste weerstandsnesten verkoolden. De  Kemmelberg, die in een mum van tijd was herschapen in een zwartgeblakerde, pokdalige etterpuist in het gemartelde landschap moest worden prijsgegeven. Keizer Wilhelm II die de aanval vanuit een observatiepost volgde, reageerde enthousiast: ‘Die Slacht ist entschieden ! Wir haben den Berg !’ Even leek het er inderdaad op dat de Duitse stoottroepen de beslissende doorbraak zouden kunnen forceren. Behalve de Kemmelberg namen de Duitsers ook  het dorp Kemmel in, terwijl ten zuiden van de berg, bij Dranouter ook door de geallieerde linies werd gebroken. In het noorden wisten de Duitsers zelfs door te dringen tot de beruchte Hellfire Corner aan de Meenseweg , halfweg tussen het Hooge en de stadsomwalling. Nooit was de Duitse frontlijn zo ver opgeschoven. Ieper, waar de troepen van de keizer bijna vier bloedige jaren hun tanden op hadden stukgebeten, lag bij wijze van spreken voor het grijpen. En toen gebeurde een klein mirakel: Met een uiterste krachtinspanning en ondanks de enorme verliezen wisten de Fransen en de Britten de Duitsers bij de Scherpenberg en Rodeberg een halt toe te roepen.  In de rokende puinhopen van Loker werd verbitterd lijf-aan-lijf gevochten met dolken en handgranaten om elke vierkante meter maar er kon nog nauwelijks worden gevorderd. De volgende dagen bleven de  gevechten  weliswaar aanhouden, maar de hardnekkigheid en het elan van de eerste aanval waren stilaan verdwenen. Uiteindelijk zat er voor Ludendorff niets anders op dan op 29 april het offensief af te blazen. Ieper en mogelijk ook de geallieerde eindoverwinning werden gered door een paar West-Vlaamse heuvels….