Vandaag past in deze rubriek een nieuwjaarsgedicht. De Duitse dichter, schrijver en kunstschilder Max Dauthendy (1867-1918) was een bekende figuur in Berlijnse kunstkringen waar hij onder meer bevriend was met figuren als Edvard Munch, Sefan George, Hugo von Hofmannstahl en August Strindberg. Dauthendy was net begonnen aan een tweede wereldreis toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak. Hij had pech want hij bevond zich net in Nederlands Indië waar hij prompt op bevel van de overheid, samen met enkele duizenden andere Duitsers en Oostenrijkers, werd geïnterneerd voor de rest van de oorlog.  

Hij schreef dit nieuwjaarsgedicht op 31 december ’14 in een interneringskamp aan het Toba-Meer op Sumatra. Hij bezweek op 29 augustus ’18, 51 jaar oud, aan malaria in het Javaanse Malang. In 1930 werden zijn stoffelijke resten overgebracht naar zijn geboortestad Würzburg waar ze werden bijgezet in de tuin van het Fränkischen Luitpoldmuseums. Zijn graf werd op 16 maart ‘45 zwaar beschadigd door een geallieerde luchtaanval. Zijn weduwe, Annie zu Ende stierf overigens ook door oorlogsgeweld. Zij kwam, samen met tienduizenden anderen, om in de nacht van 13 op 14 februari ’45 bij de vuurstorm die was veroorzaakt door het bombardement op Dresden.

SILVESTER 1914

Neunzehnhunderdvierzehn hast ausgekämpft

Sie nennen dich laut, mancher gedämpft

Manchen drückst du die Kehle eng

Blutiges Jahr, wie warst su so streng

Kinder, die einst zur Schule gehen

Werden dich gross im Geschitschbuche sehn

Greise, die nachmals die ‚Vierzehn‘ nennen

Werden dich blitzenden Augesnocg kennen

Ward je ein Jahr in die Erde begraben

Wie du Jahr voll schwarzer, gemästeter Raben

Lachte eines so herrlich die Kühnen

Wie du, dem noch Winters die Lorbeeren grünen

Drückst der ‚Funfzehn‘ den fressenden Brand

Wild zum Willkomm in die Jugendhand

Salven krachen zum letzten Gruss

Tod mäht weiter beim Jahresschluss