De troep van Ernst was niet afgelost geworden. In de vroege ochtend ontwaakte hij uit een diepe slaap en ging hij op zoek naar zijn compagniecommandant Olfe voor nieuwe bevelen, maar deze had intussen al lang de plaat gepoetst. Jünger was verbitterd maar vooral verontwaardigd over deze gang van zaken: ‘Nu zit ik hier alleen en weet gewoonweg niet wat aanvangen. Het is ronduit een zwijnenboel met dergelijke bevelvoering, maar wat kan je ook verwachten van een compagniecommandant die nog nooit een infanteriegevecht heeft meegemaakt ? Ik ga nu natuurlijk proberen  me een weg naar voor te vechten, een verdomde opgave wanneer je niet eens weet waarheen‘. Terwijl hij nog in zijn stelling zat te kniezen bracht een bataljonsordonnans hem een bevel waar hij meteen van opvrolijkte: Hij moest het  commando over de 8^e compagnie overnemen. Deze compagnie had orders gekregen stelling te nemen in het Dobschützwald, waar de 3^e compagnie onder luitenant Sandvoss in eerste lijn lag, nadat de nachtelijke tegenaanval met zware verliezen was afgeslagen door de Britten. Een van de gewonden was compagniecommandant Oberleutnant Büdingen die met een zware hoofdwonde buiten strijd was en die Ernst nu moest gaan vervangen. Het gevaar was niet denkbeeldig dat de Britten Sandvoss’ stelling konden innemen en daarom moest de 8^e compagnie meteen deze positie gaan versterken. Jünger ging op zoek naar de hem toegewezen compagnie en trof hen aan als ‘een hoopje bevende, achter bunkertjes schuilende kereltjes’. Net op het ogenblik dat hij met zijn compagnie wou oprukken, concentreerde de Britse artillerie zich op deze omgeving. ‘Rondom ons stegen torenhoge stofzuilen in de hoogte en het knallen van de zware brisantgranaten deed bijna onze trommelvliezen scheuren’, noteerde Ernst in zijn dagboek. Hij liet zijn mannen meteen dekking zoeken in de bunkertjes, waar ze ‘ in afwachting van een voltreffer’ meer dan een half uur vastgepind bleven. Er was geen doorkomen aan. Toen Ernst merkte dat het Britse artillerievuur iets in kracht leek af te nemen, liet hij de mannen meteen aantreden en uitrukken. ‘In de gegeven omstandigheden maakte het niets uit of we bleven liggen, naar achteren of naar voren wegvluchtten’, schreef Jünger later. ‘Ik gaf dus bevel mij te volgen en rende het vuur in. Al na een paar stappen werd ik door een granaat onder aarde bedolven en in de dichtstbijzijnde krater teruggeworpen.’  Toen hij na ongeveer 200 m. omkeek, merkte Jünger tot zijn grote frustratie dat hij alleen was. ‘Eindelijk sprongen twee mannen  uit de stof- en vuurwand. Dan weer een en iets later nog twee. Dit vijftal dook meteen weg achter een verhoging in het terrein en bleef daar liggen. Al mijn roepen en fluiten haalde niets uit. Ik liep terug in het vuur en dwong die vijf kerels met me mee te komen.’ Uiteindelijk bereikten ze het Doschützwald waar Jünger in een half kapotgeschoten bunker gebriefd werd door Sandvoss. Tot verbijstering van Ernst kreeg hij hier te horen dat Fritz vermist was. Veel tijd om na te denken over het lot van zijn broer kreeg hij niet, want hij moest meteen de onbeveiligde linkerflank van Sandvoss’ compagnie gaan verdedigen. Ploegend door de granaattrechters, nam Jünger met mannen stelling rond een half vernielde bunker aan de westrand van het bos. Toen iets later op zijn linkerflank luitenant Schmidt verscheen met mannen van de 7^e compagnie, kon Jünger eindelijk bekomen van de emoties van die dag. Hij nam ‘….gezellig plaats in een granaattrechter’, at een blik varkensvlees, stopte zijn pijp en las ‘Cäsars Denksaule’ van Ignatius Donnelly’.

Dertien uur nadat hij was getroffen werd Ernst’s broer, half bewusteloos door drie van zijn mannen in een krater gevonden en moeizaam, tussen de beschietingen door overgebracht  naar een kleine hut waar twee verplegers de handen vol hadden met het verzorgen van tientallen gewonden. Zijn wonden werden er verbonden en hij kon er een slok water, wat brood en een nieuw gasmasker krijgen. Veel rust kreeg hij niet want terwijl de beschieting van de sector in kracht toenam hoorde hij roepen dat de Britten opnieuw oprukten en dat ze er rekening mee moesten houden om ze elk ogenblik voor de hut te zien opduiken. Wie echter als eerste opdook was een jonge Duitse officier die ‘van zijn schoenen tot zijn staalhelm met leem besmeurd was’  Het was Ernst die, toen hij van een melder van Sandvoss vernomen had dat zijn broer zwaar gewond gevonden was, meteen poolshoogte kwam nemen. naar eigen zeggen vond hij Fritz in ‘ een half kapotgeschoten, naar lijken stinkende schuilplaats. Naast hem lag fahnenjunker Bachmann en een hele hoop zwaargewonden (…) Fritz had twee splinters in de borst gekregen. Hij  kon hij zijn rechterarm niet meer bewegen en had ademhalingsproblemen. Verder had hij ook koorts. De tranen stonden mij in de ogen. Het was voor mij duidelijk dat hij hier niet kon blijven. Elk ogenblik konden hier de Engelsen opduiken of een granaat inslaan. ’  Veel tijd om te verwijlen was er niet. Ernst verzamelde een paar mannen en liet ze zijn broer in een tentzeil naar de iets verder gelegen bunker Kolombus-Ei dragen waar een verbandpost was ingericht. ‘Mijn blik volgde de heen en weer slingerende last die door een woud van torenhoge granaatzuilen kronkelde. Bij elke inslag kromp ik ineen, totdat de stoet in de nevelen van de strijd was opgeslokt. Ik voelde me zowel de plaatsvervanger van mijn moeder als tegenover haar verantwoordelijk voor het lot van mijn broer’, schreef Ernst later. Gelukkig voor Fritz was in Kolombus-Ei een arts aanwezig die hem de eerste zorgen toediende.

De volgende morgen werd hij op een gewondenkar geladen, maar de rit werd geen pretje. Door de beschietingen waren de paarden door het dolle heen en bij elke inslag waren ze nauwelijks te houden. In een wilde vaart, hobbelend door het kraterlandschap en begeleid door inslaande granaten belande Fritz in een schuur op een paar kilometer van het front die propvol gewonden lag. Pas toen hij een paar uur later in de als veldhospitaal ingerichte kerk van Gits aankwam, werd hij voor het eerst grondig onderzocht. Zijn bebloede en beslijkte kleren werden van zijn lijf gesneden en hij werd nadat zijn verband ververst was, doorverwezen naar het militaire hospitaal van Roeselare. Na een kort oponthoud in de Rodenbachstad werd Fritz, terwijl de laatste granaten bij wijze van afscheid in de buurt van het station insloegen, naar de lazarettrein gebracht die hem naar Gelsenkirchen voerde. Hier werd eindelijk de schrapnelkogel, die net boven zijn hart zat door een chirurg verwijderd. De kogel in zijn rechterschouder zou hij voor de rest van zijn leven meedragen. Voor Fritz Jünger was de oorlog gedaan. De frustratie sloeg keihard toe: ‘Ik had geen schot afgevuurd, had geen levende tegenstander gezien. Aan de Somme had ik in de loopgrachten op wacht gestaan, in de nachten over de velden materiaal aangesleept. In Vlaanderen had ik deelgenomen aan een mislukte tegenaanval. Ik heb niemand een echte dienst bewezen, niemand hulp gebracht. Wat heb ik dan ook bereikt ? Niets. Heel mijn zorgvuldig uitgebalanceerde opleiding was voor niets geweest. Ik die droomde van de confrontatie, van de echte oorlog waar men man tegen man stond. Ik lag hulpeloos tussen de kraters,  buiten gevecht gesteld nog voor het gevecht begonnen was…’ Het enige lichtpuntje was dat hij in Gelsenkirchen bezoek kreeg van freiherr von Solemacher-Antweiler. Die was, kort nadat Fritz gewond werd, in zijn gezicht geschoten. Hij wist Fritz te vertellen dat Ernst de hel van Pilkem overleefd had…

Dat Ernst de zware afweergevechten op de hoogte van Pilkem overleefde mag als een klein wonder worden beschouwd want nadat hij afscheid van zijn broer had genomen ging het van kwaad naar erger. Toen hij was teruggekeerd naar zijn stelling kon hij vaststellen dat nog een twintigtal mannen van de 8^e compagnie en zes onderofficieren de paar kraters die voor zijn vuurlijn moesten doorgaan hadden vervoegd. Omdat zijn rechterflank ongedekt was, besloot hij zich rechts met een paar man en een machinegeweer bij een zwaar beschadigde bunker op te stellen. Vanuit deze stelling was hij bij valavond ooggetuige van wat hij zelf omschreef als ‘één van de zwaarste beschietingen’ van het Bataillonswäldchen, dat door het IR nr. 76 bezet was. De situatie was zeker niet rooskleurig voor de Hannoverse fuseliers. De Britten waren in de loop van de dag tot op een kleine 150 m. van het Dobschützwald genaderd. Tussen dit bos en de spoorweglijn lagen de restanten van drie compagnieën  van het 1^e Bn. FR nr. 73 in de eerste lijn. Gemiddeld telde elke compagnie nog 30 tot 35 fitte mannen. Ze konden rekenen op de steun van 2 lichte en 6 zware machinegeweren. Terecht stelde de regimentsgeschiedenis dat ‘de slagkracht van het 1^e Bn. niet langer voldeed om een nieuwe tegenaanval op te zetten’… Bij de andere bataljons in de eerste lijn was de toestand even dramatisch. Jünger, die besefte dat het zwaarste nog moest komen, liet de helft van zijn mannen rusten, terwijl de anderen een reeks van aansluitende granaattrechters bezetten. Na middernacht werd er gewisseld.  Jünger verbloemde – wellicht om begrijpelijke redenen – in zijn dagboek een tragisch incident dat zich in de vroege ochtend in zijn sector afspeelde. Een citaat uit de regimentsgeschiedenis: ‘In het morgengrauw van de 30^e juli brok bij 8/73 aan de westrand van het Dobschützwald plots machinegeweervuur los. Donkere gestalten naderden, een van hen viel onder het salvo. Een tragische vergissing: het was een patrouille van de 76ers die de verbinding kwam herstellen.’

Op 30 juli werden de vermoeide mannen van Jünger, die door de onophoudelijk inslaande brisantgranaten een slapeloze nacht achter de rug hadden, om 06.00 u. onverwacht afgelost door reserveluitenant Brahms en zijn 9^e compagnie. Jünger moest nu met zijn troep stelling nemen in de Rattenburg, een met betonelementen versterkte ruïne van een woning, die ten oosten van de Mauseburg aan de Steenbeek lag. Bij dageraad bereikten ze Kolumbus-Ei waar Ernst even zijn broer opzocht, die klaarlag om verder getransporteerd te worden.  In een hagel van schrapnelkogels belandden ze uiteindelijk in de Rattenburg, waar Ernst meteen een uiltje knapte. Terwijl hij de slaap der onschuldigen sliep loste het III^e Bn. in de eerste lijn de restanten van het I^e Bn. af. Na een hele dag van zware beschietingen - waarbij Ernst naar eigen zeggen ‘elk ogenblik het einde verwachtte’- kwam bij valavond leutnant Gaston Lemière hem verzoeken om een paar man ter beschikking te stellen, die het lijk van compagniecommandant Büdingen naar achter konden brengen.  De onfortuinlijke Büdingen, die al zwaar aan het hoofd gekwetst was, had op eigen krachten Kolumbus-Ei bereikt, maar werd daar dodelijk getroffen door een losgeslingerde brok cement. Ernst had hem ’s morgens, toen hij er Fritz had bezocht, al in een tentzeil gewikkeld zien liggen, klaar voor een inderhaast gegraven veldgraf. Jünger had weinig lust om voor een dode mensenlevens te wagen. Toen Lemière hem echter wist te vertellen dat het Kolombus-Ei ’s morgens twee voltreffers had gekregen, aarzelde hij echter geen ogenblik en vertrok hij, bevreesd voor het lot van zijn broer, met vier van zijn mannen naar het Kolombus-Ei. Maar voor hij dit deed was hij eerst nog met Lemière naar compagniecommandant Brixen gegaan die hen formeel het bevel gaf om de vallei van de Steenbeek kost wat kost te verdedigen.  Aangekomen bij de verpleegbunker kreeg een opgeluchte Jünger te horen dat zijn broer, zonder verdere kleerscheuren, in de ochtend naar de achterlijn was geëvacueerd. De intussen begraven vroegere compagniecommandant, liet hij bij het akelige licht van de opstijgende lichtfakkels en nabije explosies, ontgraven en door zijn mannen naar de regimentsstaf dragen.