Op de foto ziet u het militaire ereperk op de stedelijke begraafplaats van Mechelen. Hier ligt in graf nr. 256 Louis Huybrechts (voor alle duidelijkheid : geen familie) begraven. Hij werd op 25 november 1892 in Hoogstraten geboren en was bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog in loondienst bij mijn overgrootvader koperslager Charel Verstraelen. Hij werd gemobiliseerd en vervoegde meteen als soldaat de 10e cie, 3/2 van het 26e - later 6e - Linieregiment. Hij sneuvelde op 2 oktober '14 in een schuttersput  in het centrum van Sint-Katelijne-Waver.  Hieronder volgt het relaas van ooggetuige eerste sergeant-majoor Gaston Cornelissen over de dood van zijn dorpsgenoot en jeugdvriend: 'Door de overmacht verplicht achteruit te wijken, bevonden wij ons na twee maanden strijd in de omheining van Antwerpen. Onoodig daar veel over te zeggen, gezien eenieder die droevige dagen en den val onzer Scheldestad herinnerd. Mijne nieuwe compagnie ontving het bevel post te nemen in het dorp Katharina Waver. Op mijne beurt moest ik de gemaakte versterking op het kerkhof dezer gemeente bezetten, de overige mijner soldaten in het gemeentehuis en de nabijstaande huizen (die uitzicht gaven op het fort) plaatsen. Gedurende drij volle dagen en nachten werden wij beschoten door de Duitsche artillerie. Beschieting, die ik nooit zal vergeten en welke ik sindsdien nooit heviger heb meegemaakt. De mannen gedroegen zich als ware dappere soldaten. Iedere maal dat ik mijne posten bezocht, vond ik Huybrechts op zijne plaats, zijne vlammende oogen in de richting der Duitschers. Een stevige handdruk, eenige woorden van moed en ik verliet hem om mijn ronde voort te zetten.

Uitgeput van vermoeinis, ontmoedigd door de talrijke verliezen, werden wij in den namiddag van den vierden dag, 1 october, aangevallen door het vijandelijke voetvolk. Wij weerstonden aan den opmarsch, doch in den nacht, ondanks de voorzorgen, waren zij er toegekomen, het grootste gedeelte van het dorp te omsingelen. In den morgend, nieuwe hevige aanvallen der Duitschers; wij weerstonden nogmaals en velen van hen betaalden hunne stoutheid met hun leven. Op zeker oogenblik seinde men mij dat de post op het kerkhof aangevallen was. Aanstonds begaf ik mij ter plaatse, eenige bevelen, een hardnekkige wederstand en de Duitschers trokken terug, verschillende der hunnen achterlatende. Wat heb ik de jongens moeten bewonderen, zij vochten als leeuwen, nooit zal ik die oogenblikken vergeten ! Vooral Huybrechts gedroeg zich als een held, zijne stoutheid, de uitdrukking zijner verwrongen gelaatstrekken zullen mij nooit ontgaan. Na hem nog eenige woorden van moed toegestuurd te hebben moest ik naar mijne andere posten wederkeeren. Eenigen tijd later rukte de vijand weder voorruit; door de groote overmacht en gansch uitgeput waren wij genoodzaakt achteruit te trekken. Toen ik op kerkhof kwam om den post te verwittigen , vond ik mijnen vriend Louis ten gronde. Een bal kwam hem in 't hoofd te treffen. Aanstonds knielde ik bij hem neder om, zoo het mogelijk was, te helpen. Doch te laat, de kogel had hem op slag gedood. Als verdwaasd beschouwde ik mijn ongelukkigen vriend. Het gevaar ziende waarin wij ons allen bevonden, bevool ik mijne mannen zich terug te trekken. Nogmaals wierp ik eenen laatsten blik op het reeds doodskleurige gelaat mijns vriends, tranen ontvloden mijne oogen en ziende dat het totaal onmogelijk was hem mede te voeren, verwijderde ik mij, zwerende de dood mijns vriend en ouden schoolmakker te wreken. Het was meer dan tijd, want de Duitschers zaten op mijne hielen...'

Eerste Sergeant Cornelissen vergiste zich in de juiste plaats waar zijn jeugdvriend sneuvelde. Op basis van bronnenonderzoek ontdekte ik dat Louis Huybrechts niet op het kerkhof, maar in een schuttersput op het marktplein, op enkele tientallen meters van de begraafplaats is gestorven. Een tragisch detail is dat Jan Smets, een gemilitariseerde arbeider uit Sint-Katelijne-Waver, die ermee belast was Huybrechts te begraven, tijdens deze lugubere karwei zwaargewond werd door een vlakbij inslaande granaat. Hij zou acht dagen later in het Militair Hospitaal van Antwerpen aan de opgelopen verwondingen bezwijken...