In november 1916 schreef de Franse societyfiguur, schrijfster en dichteres Anna, comtesse de Noailles (1867-1933) het van symboliek bolstaande gedicht Verdun. Zij wordt algemeen als de laatste Franse dichteres van de Romantiek beschouwd en dat is zeker niet ten onrechte….

De grootste naam ter wereld is omhuld met stilte;

Een nieuwe dag breekt aan in grenzeloos Verdun.

De mannen waren een voor een hierheen gekomen,

Stap voor stap, dag na dag, seconde na seconde,

Ze gaven er hun liefde, trots en stoïcijns.

Ze zijn ingeslapen bij de gruwele beproeving.

Verdun, weduwe, onsterfelijk in rouw,

Heft sidderend haar hoogste torens naar de hemel

Als om te smeken dat hij hen teruggeven zou.

-Voorbijganger, laat hier je lofzang achterwege

Voor deze stad, door ontelbare engelen bevolkt

Die her en der aan Frankrijks grond waren ontsproten:

Het bloed is zo alom dat geen menselijke stem

Het recht heeft zijn zo zwakke en zo vergeefse klacht

Te mengen met de aardse geur van deze wierook.

Bedenk in deze vlakte, gekerfd en gekneusd:

De macht des vaderlands is heilig en onpeilbaar,

De mooiste harten liggen hier onder de grond.

In deze streken noemt men deze dood geen sterven,

Zozeer is het een offer door iedereen gewenst…