|
Ergens begin oktober 2001. Wat restte van de WTC-torens smeulde nog na, de gsm was nog niet helemáál ingeburgerd en ik zette mijn eerste stappen in Leuven. Geheel naar het beeld van de toenmalige Zeitgeist stond ik op het punt te beginnen aan mijn persoonlijke zelfmoordaanslag. (Ga er nu even van uit dat zelfmoordaanslagen niet sowieso persoonlijk zijn). Sommigen vervolmaken hun missie door bloednuchter een wolkenkrabber of twee te rammen; anderen - en ik reken mezelf eerder tot deze categorie - zitten niet in een vliegtuig maar doorgaans op café, en zien in oktober 2001 een vijf jaar durend dieet van bier tegemoet. Dat trouwens zelfs niet eens per definitie dodelijk is, daar ben ik het levende bewijs van. Nu ja, vergelijkingen zijn altijd moeilijk. Laat het ons erop houden dat er zelfmoordenaars met een doel zijn en zelfmoordenaars met een middel, waarbij die laatsten uiteindelijk hun taak niet helemaal tot in de puntjes uitvoeren. Wie van beide categorieën nu precies het meeste moed heeft, blijft tot nader order een open vraag.
In oktober 2001 had ik mijn eerste ideologische medestander beet. Zijn naam was Wim en is dat nog steeds. De aanleiding voor onze eerste ontmoeting was op zijn zachtst gezegd merkwaardig te noemen. Al de tweede week van het academiejaar troffen we malkander bij een les die uiteindelijk niet bleek door te gaan. De annulatie van de les was wel op voorhand gecommuniceerd, maar ons (en vijf anderen) ontgaan. Dit was in elk geval de laatste keer dat ik uitblonk in aanwezigheid op een vooraf geannuleerde les. Meer zelfs, het decision making center voor wat betreft de annulatie van lessen kwam van dat moment af exclusief bij mijzelf te liggen. Dit alles om maar te zeggen dat de aanvankelijke ontmoeting met Wim dus toeval was. We hadden elkaar net zo goed in de Sint-Pieterskerk kunnen treffen. Veel minder op het toeval geënt, is hetgeen volgde. In plaats van een niet-bestaande les bij te wonen, besloten we die dag op café te gaan. Daar bleven we enkele jaren zitten.
Nu, in 2010, is Wim klaar voor een volgende stap: in juli gaat hij trouwen en ik ben daar getuige van. Getuige daarvan het feit dat ik de 'vrijgezellendag' mocht organiseren en aanstonds mee de huwelijksakte moet ondertekenen. Taak één, de vrijgezellendag, is alvast geslaagd. Vorige zaterdag werd onder een blakende zon gepaintbald, gevoetbald en gebarbecued. Drie outdooractiviteiten organiseren, in een land waar het ongeveer 1 dag op de 45 écht aangenaam weer is, je kan het een risico noemen. Maar ik noem het liever niet zo. 'Slimme responsabilisering' lijkt me een betere omschrijving. Als je maar genoeg vertrouwen stelt in de goede afloop van het weer, gaat het weer vanzelf wel een beetje zijn best doen. Bij een huwelijk komt nu eenmaal verantwoordelijkheid kijken, en ik ben blij te zien dat de weergoden dat alvast goed in hun oren hebben geknoopt.
|
