Een ongeluk komt te paard en gaat te voet. Ik heb dat altijd al een fascinerend spreekwoord gevonden, het lijkt zowel oubollig als vergezocht. Maar aan de andere kant: het stáát er wel. Naarmate het WK vorderde, rijpte bij mij het idee om het spreekwoord af te zetten tegen de Duivelse droom die Duivelse realiteit leek te gaan worden. Want in sommige heel specifieke situaties kan ook het geluk te paard komen. In het dagelijkse leven, een biotoop waarin we allemaal al eens vertoeven, alvast bijna nooit. De wetenschap dat ouders en grootouders nog in leven zijn, dat er géén kanker in je lijf tiert of dat je ook vandaag niet onder een bus loopt, zet niet direct aan tot een vreugdesprong. De Lotto winnen mogelijk wel, maar dat komt niet veel voor in de vrije natuur.
Geluk komt simpelweg zelden met een schokeffect, het gebruikt andere kanalen om zijn entree te maken. Behalve dus bij sport in het algemeen en het WK voetbal in het bijzonder. De tien allerlaatste seconden van België-Japan staan voor eeuwig op mijn netvlies gebrand. Als in een waas flitsten ze voorbij, waarna het beeld secondelang zwart werd. Blind van euforie, helemaal weg van de wereld. En dan moest Brazilië nog komen. Na 90 minuten hyperfocus, ziekmakende spanning en iets wat in de buurt komt van doodsangst, volgt dat ene moment waarop wildvreemden besprongen worden en oerkreten vanuit peilloze diepten naar boven komen. Ook geluk kan wel degelijk soms te paard komen.
Te voet weer gaan is helaas een ander paar mouwen. In plaats van nog even gezellig in de buurt te blijven rondhangen, verkoos het geluk om na Brazilië zijn biezen te pakken. De halve finale tegen Frankrijk werd een ontgoocheling. De Gouden Generatie sneuvelde op het veld van eer, en daarmee ook zijn supporters. Dat was het dan voor dit leven, onze one shot om wereldkampioen te worden. Of ik moet gewoon heel erg oud worden natuurlijk, maar dat zit er na al die bloedstollende wedstrijden en bijhorende pintjes waarschijnlijk ook al niet meer in.
Blijft over: het moment dat Geert me in de nek neemt tijdens de Arctic Monkeys en ik (vreugde)dronken de Belgische vlag boven de massa laat wapperen, met op de achtergrond een perfecte soundtrack en met de wereldtitel nog steeds in het verschiet. Zo moeten 16-jarige meisjes zich dus ongeveer voelen in hun beste momenten. Dat was mooi.
Deze blog is urgenter dan vele van zijn soortgenoten. Het komt er hier, op deze 29e juni 2018, op aan een gevoel op te tekenen dat nadien niet meer gereconstrueerd kan worden. De droge feiten zullen in de toekomst waarschijnlijk voor zich gaan spreken en retroactief elke basis voor dit gevoel wegvegen, alsof het er nooit geweest is en nooit heeft kunnen bestaan. Maar kijk, het bestaat. Op dit punt in de tijd is de wens nog de vader van de gedachte. België kán wereldkampioen voetbal worden, er is zelfs geen mirakel voor nodig, een fractie geluk op de beslissende momenten volstaat al ruimschoots.
De eerste speelronde mocht dan niet het kerkhof van de favorieten zijn, de afdeling Intensieve Zorgen van het ziekenhuis was het wel. Argentinië, Brazilië en Frankrijk sleepten zich drie matchen lang tergend traag voort. In welke richting precies was niet heel duidelijk, maar tot hun eigen niet-geringe verbazing bleek het wel net genoeg voor een plek in de achtste finale. Dat was Duitsland zelfs niet gegund. Ondanks een bijzonder gemakkelijke poule waren ze simpelweg niet vooruit te branden. De kenmerkende Sturm und Drang was deze keer eerder Motregen und Apathie. Iets beter verging het Spanje, al zijn we mild: met alle moeite van de wereld een kneusje als Iran afhouden is nu niet bepaald indrukwekkend te noemen.
Blijft over: België. Het offensieve geweld dartelt en sprankelt en spettert. Na een stroeve eerste helft werd Panama opgerold met klassegoals. Tegen Tunesië lieten de Rode Duivels vervolgens na om een doelpuntenrecord te vestigen, de Belgische machine is onbedwingbaar. Letterlijk. Tegen Engeland mocht er eigenlijk niet gewonnen worden, teneinde een plaats in de gunstige tabelhelft te bekomen. Maar helaas, Januzaj jaste de bal werktuiglijk in de winkelhaak. Alsof dat allemaal nog niet genoeg is, is het chronisch geblesseerde duo Vermaelen-Kompany plots wedstrijdfit. Simultaan hebben zij hun eeuwigdurende voetbalinvaliditeit onderbroken en zo het laatste puzzelstukje gelegd om het onmogelijke mogelijk te maken. België wereldkampioen. En als het niet lukt, hebben we dit toch al maar mooi gehad. Is de chase immers niet better than the catch?
Is er een beter moment mogelijk om mijn eigen voorbije voetbalseizoen te reconstrueren dan vandaag, de openingsdag van het WK voetbal? Het antwoord is ja, de 364 overige dagen van 2018 zouden beter geschikt zijn. Voor ik er erg in heb, gaan lezers misschien mijn prestaties verwarren met die van internationale topvedetten, en vice versa. Sowieso is het vreemd dat er tot op heden nog geen letter verschenen is over mijn exploten bij Forza Mechelen en Vitória Diabolix in het voetbalseizoen 2017-2018. Wat is hier aan de hand? Gaat het om een vergetelheid? Valse bescheidenheid misschien? Of is integendeel argwaan op zijn plaats? Bij wie eerder dat laatste gevoel overheerst, heeft het bij het rechte eind. Mijn voetbalseizoen 2017-2018 was niet om over naar huis te bloggen. Het begon nochtans goed, met een fabuleuze openingswedstrijd tegen het niet te onderschatten FC Diamantschijf. Op het moment zelf beoordeelde ik mijn prestatie in die match als goed zonder meer, doch retroactief gezien is enige overdrijving wel op zijn plaats, gezien de teleurstellende optredens die volgden. Rekening houden met de omstandigheden, heet dat dan. Stoppen op mijn hoogtepunt zou deze keer wel een zéér kort seizoen opgeleverd hebben.
Toch vormde ook die eerste, zeldzaam goeie, match een soort van blauwdruk voor al wat komen ging. Twee keer bracht ik mezelf middels een mooie individuele actie alleen voor de keeper, twee keer miste ik lullig. Dat procedé zou zich nog een keer of 15 herhalen in deze ellendig lange voetbaljaargang. Met links, met rechts, vanop 10 meter, vanop 5 meter, met of zonder keeper: ik miste kansen als nooit tevoren. Eigenlijk was er dit seizoen geen enkel excuus voorhanden om mijn doelpuntenrecord van 8 goals níet te breken. In plaats daarvan volgde mijn allerslechtste rapport in pak 'm beet acht jaar Forza: 1 schamele goal, gescoord vanaf een meter of tien met volle wreef en gesloten ogen. Zo weinig vertrouwen in mijn traptechniek dat ik Leo Van der Elst-gewijs het leer slechts zo snel mogelijk, zo hard mogelijk richting doel wou piloteren. Tijdens de absolute topmatch van de heenronde, dat dan weer wel. Mijn eigen België-Spanje op het WK '86, op een achterafveldje te Bonheiden.
Als ploeg wisten we nog wel de officieuze titel van herfstkampioen te bemachtigen (met dien verstande dat ook de echte kampioenstitel behoorlijk officieus is, maar dit terzijde), maar nadien kwam de klad er flink in. Na nieuwjaar zat er niks anders op dan ternauwernood nog een derde plaats uit de brand te slepen. Een gemiste kans dus, in het seizoen der gemiste kansen. Gelukkig is voetbal een ploegsport, je wint en je verliest als team - vooral als je verliest. Ik weet nu in elk geval wat me te doen staat: nog iets minder vertrouwen hebben in mijn technische capaciteiten en tegelijkertijd de Leo Van der Elst-doctrine nog iets meer verfijnen, en dat komt helemaal goed volgend seizoen.
Televisie, geschiedenis? Nog snel wat televisiegeschiedenis!
Terwijl het televisieseizoen op zijn laatste benen loopt, staat het WK voetbal 2018-seizoen ongeduldig te trappelen. Ik kan dus maar best nog snel zeggen wat ik te zeggen heb, alvorens mijn kleine zelfstandige blog een maand lang wordt weggeblazen door de massamedia van de multinationals. En ook het medium televisie kan zich maar beter reppen, het lijkt slechts een kwestie van (niet zo heel veel) tijd voor Netflix er alle leven heeft uitgeperst. Volgende top-3 is mogelijk een laatste stuiptrekking van het lineaire tv-kijken, van eten wat de pot schaft in plaats van kieskeurig te doen aan het buffet.
1. De Ideale Wereld
Waarschijnlijk is dit mijn laatste lofbetuiging aan De Ideale Wereld. Het programma dat de laatste jaren achtereenvolgens het beste dagelijkse, het beste driekwartwekelijkse en het beste halfwekelijkse kijkvoer op de Vlaamse buis serveerde, verliest zijn gezicht. Rekening houdend met de nuance dat niemand onvervangbaar is en zeker televisiepresentatoren niet, is Otto-Jan Ham onvervangbaar. Snelle denker, rad van tong, ad rem, joviaal en een stevige portie zelfspot steeds binnen handbereik: de opsomming van zijn kwaliteiten leest als een symbiose van het beste wat de Belgische en de Nederlandse menselijke natuur te bieden heeft. Nóg minder kijkers halen zal De Ideale Wereld niet doen, integendeel, misschien wordt het allemaal wat laagdrempeliger voor het gepeupel en komt dat de kijkcijfers wel ten goede. Toch ben ik blij dat de strijd The People vs. OJ op zijn minst een aantal jaar in het voordeel van die laatste werd beslecht. We hebben het toch maar mooi gehad.
2. De Mol
Er valt veel slechts te zeggen over televisie in de beginjaren van dit millennium, maar qua uitmelken van formats viel het al bij al nog mee. Waar het Amerikaanse model van successeries-rekken-tot-er-geen-hond-meer-naar-kijkt intussen ook in Europa ingang vindt, vonden tv-makers toen nog een zekere eer in 'stoppen op het hoogtepunt'. Naïevelingen! De makers van De Mol zagen gelukkig hun historische vergissing in en bliezen het format nieuw leven in. Anno 2018 wordt het gefilmd met drones en geanalyseerd op sociale media. Helemaal anders en in de grond (pun intended hoor) toch hetzelfde gebleven, een vermakelijk zondagavondprogramma voor de gehele familie - of toch het gedeelte dat niet naar Netflix zit te kijken.
3. Temptation Island
Een dozijn marginalen bij elkaar drijven, goed in alcohol laten drenken en er een paar camera's op zetten: is het echt zo makkelijk!? Natuurlijk niet! Voor goede televisie is wel meer nodig dan dat, zoals enkele semi-wulpse dames met siliconenborsten zo ver het oog reikt. Ook deze jaargang van Temptation Island ontgoochelde niet. Mijn persoonlijke pleziertjes zijn de presentatoren die aldoor met een lijkbiddersgezicht de grootste nonsens debiteren en ostentatief diep geschokt samen met de kandidaten compromitterende beelden gadeslaan. Dat gebeurt tijdens het 'kampvuur', de beste uitvinding sinds het alledaagse vuur. Het kampvuurmoment fungeert daarbij als een soort nieuwsuitzending: wanneer er waarlijk iets belangwekkends heeft plaatsgevonden, wordt dan ook een extra kampvuur ingelegd, zoals dat ook voor extra journaals geldt. Alleen gaat het hier meestal niet om een op stapel staande oorlog, maar eerder om Kevin die met zijn zatte botten aan Chloë haar gat heeft gezeten. Goed hoor.
Afgelopen weekend was het weer zover: de tijd van het jaar waarin we ons zuurverdiende geld inruilen voor Beieren. Dat moet niet per se territoriaal geïnterpreteerd worden. Vooraleer de Anschluss van Beieren een realistische optie is, moet Duitsland nog wel een Wereldoorlog of drie starten en vervolgens verliezen. Tot die tijd stellen we ons tevreden met de kwintessens van deze deelstaat: de bieren. De sacrale status van het goudgele vocht is er ook deze reis niet op reis achteruitgegaan, wel integendeel, er werd een eerste officiële mirakel verricht.
Marcel, samen met Willy een man van vele oorlogen (of toch van vele verhalen over de oorlog, verteld in een donkere Stube), sukkelde de maanden voor onze reis met de gezondheid. In totaal bracht hij zelfs drie weken in het ziekenhuis door. Marcel was er vast van overtuigd dat gedoseerde hoeveelheden Beiers bier (een liter of zes per dag, tussen de maaltijden door) de laatste stap richting volledig herstel vormden. Aldus geschiedde. Een paar dagen na de reis wist hij triomfantelijk te melden dat de dokter hem helemaal genezen had verklaard. Het eerste Beierse mirakel is hiermee een feit, het hoongelach van de ongelovigen, die bijvoorbeeld níet geloven dat bier de nieren spoelt, meteen verstomd.
Naast het gezondheidsbevorderende aspect, bestond deze trip naar goeie gewoonte weer uit het afvinken van rustige vastigheden. Duitsers die ons meewarig aankijken als Willy en Marcel dolenthousiast vertellen dat we speciaal voor de bieren helemaal vanuit België komen: check. Marcel die zich afvraagt of de naam van een bepaalde staminee te maken heeft met een of andere generaal in de Tweede Wereldoorlog, waarop Willy aanvult dat het hier gaat om de neef van de desbetreffende generaal: check. Willy die ons verplicht bier te kopen in het station, dat we dan lauw buiten op het trottoir moeten opdrinken: check. Eens de hele checklist is afgevinkt en er zich zelfs een lichte afkeer van nog meer alcohol begint te vormen, rest er ons enkel nog af te zwaaien. Zythologie en mythologie verschillen immers maar één letter van elkaar, en onze bierdegustatie demythologiseren is natuurlijk het laatste wat we willen.
Weten jullie nog, mijn gedenkwaardige bezoek aan de autogarage in oktober vorig jaar? Neen? Herlees dan gerust de blog van 23-10-2017, ik heb destijds een aantal onbeantwoorde vragen achtergelaten waar vandaag geheid een climax aan gebreid zal worden. Het ophalen van een nieuwe wagen was namelijk één ding (ik heb het voor de zekerheid nog eens nageteld), maar het downsizen van mijn pas bekomen wagenpark was weer een ander paar mouwen. Naast mijn kraakverse Volkswagen Golf Variant stond er immers al een Peugeot 308 in de garage - waarbij 'in de garage' staat voor 'langs de kant van de straat'. Eén van de twee moest dus weg, aangezien ik op een gemiddelde dag nul auto's nodig heb. Het leek me een goed plan om voor de Peugeot 308 te opteren als verkoopartikel. Helemaal terug naar de autodealer rijden om mijn pas bekomen bedrijfswagen weer in te leveren leek me uiteindelijk zowel te zot voor woorden als voor daden. Tot hier ging alles goed, de eerste klip was met succes genomen.
De eeuwige levensvraag spookte door mijn hoofd. Is eerste gewin kattengespin of is goed begonnen half gewonnen? Ik zou er snel achter komen. In mijn toen nog jeugdige overmoed (nauwelijks 34 jaar oud in oktober 2017, tegenover nu al bijna 35 jaar oud) hing ik een fors prijskaartje aan de auto. In het slechtste geval wil niemand dat eraan geven en kan ik nog altijd zakken, was de redenering. Er moet maar ene zot zijn die de gevraagde prijs wil betalen. Dagen, weken en maanden verstreken, in die volgorde. De psychische gezondheid der Belgen bleek helaas goed mee te vallen, of het moet zijn dat de zottengemeenschap andere aspiraties heeft dan tweedehands Peugeots te kopen. Naargelang de prijs driester naar beneden duikelde, als een profvoetballer die een aai krijgt in het vijandelijke strafschopgebied, doemden steeds vaker onheuglijke flashbacks naar Tindertijden op. Handelaars op zoek naar een tweedehandsauto blijken even onbetrouwbaar als vrouwen op zoek naar een droomprins. Afspraken worden verzet, vergeten, niet nagekomen, genegeerd. Nog een geluk dat ik deze keer het eten niet heb moeten betalen.
De stroom aan onheilsberichten over dieselwagens in de media hielp ook al niet. 'Dieselwagens geweerd uit de stadskern'; 'Diesel aan de pomp voor het eerst duurder dan benzine'; 'Er worden nauwelijks nog dieselwagens verkocht', et cetera. Dan wil je al eens een auto verkopen en dan doet die hele oorlog in Syrië, de terreurdreiging en het nieuwe lief van Tanja Dexters er ineens niet meer toe. Nu, na een goeie zes maanden (eerste gewin is dus wel degelijk kattengespin), is de missie eindelijk volbracht. De vreugdekreet van mijn kant was evenwel gesmoord, wetende dat mijn protagonist bij deze transactie waarschijnlijk al maandenlang rondliep met de gedachte 'Er moet maar ene zot zijn die mijn schamele bod aanvaardt'.
Ras zijn de schreden waarmee het WK voetbal nadert. De laatste, meest genotsverhogende fase van het voorspel is intussen aangebroken: het Panini-album! Stickers plakken in een daartoe bestemd stickerboek, beter wordt het niet. En dat voor slechts een paar honderd euro! Vreemd genoeg heb ik op deze webstek nauwelijks met mijn exploot van vier jaar geleden liggen koketteren. Waarschijnlijk was ik in die tijd nog bescheiden. Onterecht, want niet alleen werd toen het gehele album vol geplakt, ik nam tevens zomaar eventjes wel tien collega's in snelheid. Teneinde deze historische vergissing alsnog recht te zetten, hieronder een copy-paste (om in het thema te blijven) van mijn toenmalige interview in ons bedrijfsblad. Mogelijk is het nooit effectief verschenen, maar beschouw dat als een detail.
Je kan wel stellen dat ik hier de
plak zwaai, ja ;-)
Dat
SD Worx over een haast onuitputtelijk reservoir aan talent beschikt, wordt elke
editie van AtWorx opnieuw duidelijk. Of het nu gaat om het organiseren van
evenementen, het spelen in een muziekgroep of om geldinzameling voor het goede
doel: steeds zijn er wel collegas te vinden die over het talent en de drive
beschikken om ook naast hun werkuren doelen te verwezenlijken.
Tsigalko,
payroll advisor bij LE-S Brussel, vormt geen uitzondering op deze regel. Wel
integendeel. Waar de rest zich bezighoudt met eerder triviale zaken zoals het
entertainen van de medemens of fondsenwerving voor kankeronderzoek, is Tsigalko
erin geslaagd om 640 stickers in een boek te plakken. Een huzarenstukje, zeker
als je weet dat het hier om 640 verschillende stickers gaat, die ook nog eens
elk hun vaste plaats in dat boek hebben.
Gelukkig
konden wij deze bijzondere man strikken voor een gesprek.
<ATWORX> Tsigalko,
eerst en vooral gefeliciteerd met je prestatie. Zoiets komt ook in een grote
firma als de onze niet elke dag voor!
Tsigalko:
(lacht bescheiden) Bedankt daarvoor,
maar van mij hoeft deze zaak nu ook niet opgeklopt te worden. Er gebeuren heus
wel belangrijkere dingen in de wereld. Misschien niet direct binnen SD Worx,
maar wel op wereldvlak. Waarschijnlijk wel..
<ATWORX> Kan je voor
onze onwetende lezers nog eens exact schetsen wat er juist gebeurd is?
Tsigalko:
(aimabel) Natuurlijk! Samen met een
paar collegas sparen wij de Panini-stickers voor het WK 2014 bij elkaar. Het
gaat hier om een boek dat helemaal vol gekleefd moet worden, 640 stickers in
totaal! In één pakje zitten er vijf stickers, dus een snelle berekening leert
dat je algauw 100 pakjes moet kopen om het hele boek te vullen.
<ATWORX> (bewonderend) Wow, jij kan snel rekenen!
Tsigalko:
(pretentieloos) Reken maar! (knipoogt) Dat is een van de voordelen
van de job, zal ik maar zeggen. Hoe dan ook, er moet uiteraard rekening
gehouden worden met de dubbels. 640 stickers kopen volstaat niet om 640 verschillende stickers te hebben. Daarom
ruilen wij onder de collegas onze dubbels, zodat iedereen erop vooruitgaat.
Degene die dat alles het best onder de knie heeft, heeft als eerste zijn boek
vol en wint. En toevallig was ik dat!
<ATWORX> Sta me toe te
twijfelen aan dat toevallige karakter Tsigalko, als ik je zo zie.. Begrijp ik
het goed dat jij het vullen van dat boek van a tot z helemaal zelf voor je
rekening genomen hebt!?
Tsigalko:
(beminnelijk) Dat klopt inderdaad. In
deze tijden zie je meer en meer de specialisatie zijn intrede doen. Sommigen
zijn beter in het kopen van pakjes, sommigen scheuren ze liever open, anderen
zijn dan weer meer begaafd in het rangschikken of plakken van de stickers..
Zelf ben ik eerder multigetalenteerd, als ik even zo onbescheiden mag zijn (lacht, maar nog steeds bescheiden).
<ATWORX> Zeker, daar
heb jij, if anyone, alle recht toe!
Is je leven sindsdien eigenlijk veranderd, na deze tour de force?
Tsigalko: (innemend) Ik voel wel dat het respect
voor mij nog is toegenomen. Niet dat zoiets noodzakelijk is. Ik heb ook maar
twee handen en twee voeten zoals iedereen, ook al kan ik er toevallig iets meer
mee dan iedereen. In elk geval niets om druk over te doen, wat mij betreft.
Maar ja, je kan wel stellen dat ik nu de plak zwaai over de werkvloer,
haha.
<ATWORX>
Hahahahahahahahahaha, deze woordspeling zal onze meer intellectuele lezers
zeker kunnen bekoren, Tsigalko. Wat ben jij toch een grappige man. Bedankt
daarvoor.
Tsigalko:
(edelmoedig) Graag gedaan!
<ATWORX> Tot slot
misschien een beetje een rare vraag, Tsigalko, maar mag ik je aanraken?
Tsigalko:
(genereus) Die vraag krijg ik wel
vaker. Uiteraard mag dat! (glimlacht
lief)
De seniorenpopulatie is recentelijk iets kwieker geworden. Mijn bloedeigen moeder heeft immers de stap gezet van de actieve bevolking naar het pensioengerechtigde segment. Het enige wat daarvoor nodig was, is enkele formulieren invullen en een jaar of 40 werken. Met meer bezieling en passie dan strikt noodzakelijk heeft zij jarenlang de dienst Inschrijvingen van het ZOL in Lanaken bemand. Eenieder die zich ook maar in de verre omtrek van het ziekenhuis durfde te wagen, werd onverhoeds bij de lurven gevat en geestdriftig ingeschreven voor een temporair verblijf. Mochten de wachtlijsten in de gezondheidszorg enkel van mijn moesje hebben afgehangen, ze waren allang een relict uit een ver verleden.
Maar wat nu gedaan? Als zo'n pensionering mij ooit in de schoot valt dan is het simpel: in de zetel zitten natuurlijk, hetgeen ik doe als ik vijf minuten tijd heb en al zeker als ik tientallen jaren tijd zou hebben. Hoelang het ook zou duren, ik zou tijd te kort komen en nog veel wilde plannen hebben, allemaal betrekking houdend met zitten in de zetel. Niet zo mijn moesje. Zij raasde door haar actieve leven en is vastberaden die lijn door te trekken. In eerste instantie zal ze de resterende klusjes in haar huis in sneltempo afhaspelen, de dagelijkse wandeltochten met Kira met een kilometer of 10 uitbreiden, mijn broer helpen met de bouw van zijn nieuwe villa en pensioenfeestjes geven dat het een aard heeft. Daarnaast is ze altijd welkom om lekker bij ons te komen eten. Of ze dat eten op voorhand klaarmaakt of ter plaatse in onze keuken, mag ze helemaal zelf kiezen.
Wat er in tweede instantie zal gebeuren is voorlopig koffiedik kijken. Een belangrijke taak bestaat erin om op mij te wachten, zodat ik haar nog ooit in de pensioenhemel vervoegen kan. Want ik voel het, als gepensioneerde zullen al mijn kwaliteiten pas echt tot uiting komen en zal ik vele naasten trots maken.
Die titel alleen al. Fantastisch. Net als bijvoorbeeld bij 'Eternal Sunshine of the Spotless Mind' zit er meer poëzie in de naam van de film dan in de hele hedendaagse blockbustersantenboetiek tezamen. Je ziet voor je geestesoog drie billboards opdoemen iets buiten Ebbing, Missouri. Ik stel me voor dat je als regisseur zo'n titel verzint en dat het verhaal zich vervolgens zelf schrijft. Althans, die indruk kreeg ik vanuit mijn comfortabele bioscoopzetel, daar waar stuurlui aan wal zich thuis voelen. De film vertelt het verhaal van Mildred Hayes, wiens dochter een paar maanden eerder op gruwelijke wijze werd verkracht en vermoord. (Akkoord, de niet-gruwelijke equivalenten zijn zeldzaam.) Aangezien het onderzoek maar niet wil vorderen, besluit Mildred om de plaatselijke politiechef ter verantwoording te roepen door drie aanplakborden aan de rand van de stad van een persoonlijke boodschap te voorzien.
Deze premisse lijkt twee kanten uit te kunnen: een spannende whodunit met Ebbing als huis clos, of een loodzwaar melodrama over verlies en hoe dat te verwerken. Regisseur McDonagh ('In Bruges') kiest echter voor geen van beide. Met verve danst hij op de aartsmoeilijke slappe koord tussen tragedie en humor. Van de gebroken moeder tot de toegewijde politiechef tot zijn racistische rechterhand: allemaal worden ze met veel empathie neergezet, mensen van vlees en bloed, van bloed, zweet, tranen en alcohol. De humor is vaak bijtend en cynisch, maar wél raak. Misère die onverhoeds doorbroken wordt door onvervalste slapstick, het zorgt in de zaal voor lachsalvo's waar veel rechttoe rechtaan komedies jaloers op zouden zijn. Humor van de koffietafel, op het scherp van de snee.
'Three billboards outside Ebbing, Missouri' is als het allerbeste van de Coen-broers vermengd met een vleug Twin Peaks. Bestaat in veel films de cast vooral uit bordkartonnen personages, dan geldt hier het omgekeerde: zelfs de in wezen bordkartonnen billboards worden door de camera tot leven gewekt. Uit elk personage, uit elke scène wordt het maximum gepuurd. Een beetje zoals Temptation Island, maar dan anders. Laat die Oscar maar komen!
Dit weekend begon niet zoals alle andere. Doorgaans gaat op vrijdagnamiddag omstreeks vijf uur de computer op het werk uit, om vervolgens plaats te maken voor geheel andere geneugten, zoals daar zijn de tablet met Netflix op de trein en de computer of televisie thuis. Een mens is, eens bevrijd van het juk van zijn werkgever, tot de gekste dingen in staat. Maar deze keer werd het normale procedé dus niet gevolgd. Enkele ziektekiemen beslisten om mijn weekend al een dagje vroeger te laten beginnen. Op zich nog wel sympathiek van die gasten, alleen ambetant dat ze hiertoe hun eigen clichébeeld nog wat bekrachtigden. In plaats van dit simpelweg via een telefoontje naar mijn baas te regelen, moest het weer per se op de geijkte manier gebeuren: door de ontvanger met ziekte op te zadelen. Zo geraken ze natuurlijk nooit van hun slechte reputatie verlost.
Vrijdagochtend was het me al snel duidelijk dat ik buikgriep onder de leden had. Naast slapeloosheid is dat de enige ziekte waarvoor ik vatbaar lijk, dus de diagnose was snel gesteld. Het komt er dan op aan om dat overduidelijke gegeven door iemand met een geldig en liefst relevant diploma te laten bevestigen. Er zijn ruw geschat 4 miljoen dokters in Ekeren, dus dat kon geen probleem zijn. Mis poes. Het lange wachten nam een aanvang. Na goed anderhalf uur in de wachtzaal kreeg ik van de dokter te horen dat ik best kon rusten, wat ik tot dan toe nog niet gedaan had omdat ik aan het wachten was. Terug thuis bleef er na het symptomatisch toiletbezoek niet veel tijd meer over vooraleer Alesso aan school opgepikt diende te worden. Sinds 1 februari vindt hij tijdens de voormiddagen onderdak in een kleuterschool in de buurt, die hij steevast zeer flink tot een goed einde brengt! (Voorgaande zin staat er vooral om An tevreden te stemmen, die mij verwijt het nooit over de belangrijke dingen des levens te hebben, nvdr*.) Samen met Alesso hervatte ik het wachten. Om halftwee zou hij opgehaald worden door de schoonmoeder, wat geen seconde te vroeg zou zijn gezien de steeds weliger tierende ziektekiemen. Maar dat was me niet gegund. De schoonmoeder, booswicht in elke kalendermop met een getrouwde man in de hoofdrol, kwam toe met dik 45 minuten vertraging. Zo geraken ze natuurlijk nooit van hun slechte reputatie verlost.
Al het voorgaande zou in feite nog niet zo erg zijn, mocht ik het klapstuk niet tot het laatste hebben bewaard. Ja hoor, ik weet onderhand wel naar een climax toe te werken. Donderdagavond laat had ik opeens telefoon gekregen van een onbekend nummer. Na enig aarzelen nam ik op, om al snel te merken dat De Verlosser himself aan de lijn hing. Het zit zo: sinds oktober vorig jaar probeer ik vruchteloos mijn Peugeot 308 te verkopen. Na het verkrijgen van een firmawagen is hij namelijk wat overbodig geworden, zo een tweede auto voor iemand die gemiddeld één keer per week een auto nodig heeft. Deze keer was het geluk echter aan mijn zijde. De beller in kwestie zou de volgende dag (vrijdag dus) al langskomen en de afgesproken prijs cash op tafel leggen. Hij was een man van zijn woord, daar moest ik niet aan twijfelen. De Marokkaanse achtergrond van de man sprak niet per se in zijn voordeel, maar ik weigerde het in zijn nadeel te laten spreken. Ondanks buikgriep, ondanks sneeuwval, ondanks een dag van wachten ondernam ik om half vier dus de tocht naar Limburg, waar de auto gestald is. Daar aangekomen, haalde ik het wachten van eerder die dag uit wachtstand en begon ik weer verder te wachten. Voor niks of niemendal. Zonder ook maar iets te laten weten, daagde De Verlosser himself gewoon niet op. Zo geraken ze natuurlijk nooit van hun slechte reputatie verlost.
Als het klopt dat geduld beloond wordt, breken er voor mij in elk geval spoedig gouden tijden aan.
*Ja oké, de kans dat ze dit effectief leest wordt inderdaad met elke blog wat kleiner.
Goede voornemens, ze zijn er om een heel jaar lang als een molensteen rond de nek te hangen, om dan uiteindelijk de oversteek te maken naar weer een volgend jaar. Anno 2018 heb ik er echter iets op gevonden. Het vergde wat out of the box denken, maar ik heb een workaround weten te vinden: ze inlossen. Elk jaar opnieuw neem ik me namelijk voor om de NMBS geld af te luizen. Niet met een specifiek doel trouwens. Nee, gewoon minder geld voor de NMBS, waar dat dan wel naartoe gaat zal mij een zorg wezen. Nu goed, dat is misschien te altruïstisch uitgedrukt. In de beste der werelden gaat dat geld naar mij, al was het maar om ervoor te zorgen dat ik in mijn levensbehoeften kan blijven voorzien zodat ook in de toekomst geld van de NMBS afgeluisd kan worden. Als dagelijks gebruiker van deze organisatie fungeer ik bovendien als geschikt slachtofferfonds. De Robin Hood in mij wil de vergaarde rijkdom liefst verdelen onder de mobiel zwakkeren in de maatschappij, en in dit geval is dat toevallig mezelf.
Mijn plan kreeg zijn definitieve vorm in de loop van vorige week. Vier dagen op rij een vertraging van minstens 45 minuten was niet de druppel die de emmer, maar wel het waterbekken deed overlopen (ik ben een geduldig man). Het waterbekken der vernederingen was vol. Tijd om mijn voornemen met vertraging uit te voeren, weliswaar met vertraging. Eerste halte: een niet al te vriendelijk bezoek aan de NMBS-website. Met een uiterst norse doch gedecideerde blik open ik het 'compensatieformulier voor herhaaldelijke vertragingen'. Nu is het payback time, in de zin dat de tijd aangebroken is waarop ik terugbetaald zal worden. Er is maar één regel: zoveel mogelijk regels van het Excel-formulier invullen. Dat gaat voorlopig wel lekker, met acht geldige vertragingen sinds 28 december. Ik ben dan wel steeds pas thuis na 19u 's avonds, moet mijn eten in de microgolf zwieren en zie Alesso nauwelijks een uurtje, maar in ruil daarvoor stroomt er toch maar mooi naargelang de vertraging 1,65 (prijs treinkaart / 480 theoretische ritten X 50%) of 0,85 euro (X 25%) binnen. Een exacte prognose heb ik nog niet gemaakt, maar op jaarbasis zouden we hier wel eens kunnen spreken over meerdere euro's!
Teneinde de goednieuwsshow te doorprikken toch dit: aan dat andere goede voornemen voor 2018, te weten minder blogs schrijven met godbetert een treinorganisatie in de hoofdrol, ga ik me waarschijnlijk niet kunnen houden.
3 januari 2018, hoog tijd dus om mijn traditionele blog van 31 december te schrijven. Het antidateren van de jaarlijkse 'Opgelijst' hoort bij nieuwjaar zoals vuurwerk, goede voornemens en een overdaad aan cava. Al is de kennis van dit gebruik mogelijk iets minder wijdverspreid. 2017 was het jaar waarin ik na 16 jaar alleen weer ging samenwonen. De vorige keer was dan nog eerder uit gemakzucht, omdat ik nu eenmaal al vanaf mijn eerste levensjaar voor onderdak bij mijn moeder terechtkon. Nu was het meer een bewuste keuze, vanuit de redenering dat 1 + 1 gelijk is aan 3. Dat bleek inderdaad te kloppen, want naast An kreeg ik er ook Alesso bij. Ik kan het me haast niet anders meer voorstellen. Een eigen gezin zowaar!
Om dat te vieren, hieronder het ultieme lijstje. Nog een laatste keer de blik gericht naar 2017, en vervolgens onhoudbaar doorstomen tot in de eeuwigheid! Amen.
Beste film: Dunkirk
Beste boek: Terry Hayes - Ik ben pelgrim; Ken Follett - Brug naar de hemel
Beste song:
1. Lana Del Rey - Love
2. The xx - On hold
3. Cigarettes after Sex - Apocalypse
4. Kölsch - Grey
5. Petit Biscuit - Sunset Lover
6. Harry Styles - Sign of the times
7. Kendrick Lamar - Humble
8. Blanche - City Lights
9. Lost Frequencies feat. Netsky - Here with you
10. Kraantje Pappie - Pompen
Beste cd: Cigarettes after sex - Cigarettes after sex; The xx - I see you; Lana Del Rey - Lust for life
Beste tv: De Ideale Wereld; Stranger Things; The Voice van Vlaanderen; Tabula Rasa; Bojack Horseman; Game of Thrones.
Wat wens ik mezelf toe in 2018?
Dat Vermaelen en Kompany fit aan het WK kunnen beginnen. De rest van mijn geluk moeten de Rode Duivels vervolgens maar zelf in handen nemen.
Bij sommige gebeurtenissen is de historische waarde niet altijd meteen goed in te schatten. In plaats van meteen naar voorbarige conclusies te springen, is het vaak beter om alles even te laten betijen, rustig te analyseren en vervolgens met een onderbouwd standpunt naar buiten te komen. Neem nu de sneeuwpret en bijhorende -ellende van een dikke week geleden. Evengoed had ik de waan van de dag kunnen laten regeren en heet van de naald verslag uitbrengen. Dat is echter buiten mijn kritische zin en mijn goesting van het moment gerekend. Het is pas na veel wikken en wegen dat ik tot het besluit gekomen ben dat die sneeuwval zijn voor- en zijn nadelen heeft, of het scheelt niet veel.
De voordelen situeren zich vooral op sneeuwman-gebied. Zonder sneeuw is het maken van een sneeuwman algauw onbegonnen werk. Met sneeuw is het daarentegen begonnen werk, eens je eraan begint. Aan mijn enthousiasme zal het alvast niet gelegen hebben. Alesso vormde daarbij het ideale excuus. Want wat wil dat kleine baasje nu liever dan buiten een sneeuwman maken!? Het antwoord luidt: binnen tv kijken, want het is buiten te koud voor een 2-jarige. Af en toe moet je als ouder echter de noden van het kind negeren en voor eigen succes gaan. Een sneeuwman maken is nu eenmaal mijn favoriete bouwproject. Gezien mijn aangeboren onhandigheid is het voor het zelfbeeld immers dankbaar om bouwwerken uit te voeren die eerder wegsmelten dan hun structurele constructiefouten bloot te geven. Zo'n kans krijg je niet elke dag.
Wat de nadelen betreft is het niet ver zoeken. Sneeuw en de NMBS, dat is de kat bij de melk zetten. Bij nader inzien geldt die bewering wel voor elk weertype: regen en de NMBS is geen goeie combinatie, hitte en de NMBS evenmin, hevige wind valt zeker te mijden, en het allerverraderlijkst is neutraal weer, want dat geeft onze spoorwegmaatschappij helemaal carte blanche bij het zoeken naar een vertragingsmotivatie. Nadat ik vorige week maandag wijselijk thuis was gebleven, volgde alsnog de volle laag op dinsdag. Technisch gezien was de sneeuw al gesmolten, maar met zulke details kan de NMBS natuurlijk geen rekening houden. 3,5 uur op de trein was mijn deel. Het enige wat ik hoop is dat er ergens bij de NMBS-top toch een dromer zit die op een onbewaakt moment denkt: bij de volgende winterprik ga ik ervoor, een spoorwegmaatschappij helemaal opgetrokken uit sneeuw..
De regionale pers. De landelijke pers. Zelfs de wereldpers. Geen van alle vond het nodig om op 6 november het 10-jarig bestaan van mijn blog te gedenken. Ter (gedeeltelijke) verschoning: zelf was ik het ook vergeten, zodat de festiviteiten alles bij elkaar vrij geruisloos zijn verlopen. Laten we er dus maar niet te veel woorden aan vuil maken maar integendeel de basis leggen voor nog eens tien jaar. Want zeggen dat mijn leven de laatste tijd in een stroomversnelling is terechtgekomen, is een understatement.
Na slechts 16 jaar kabbelen in Leuven, woon ik sinds 1 september jongstleden in Ekeren. Als mannelijk deel van het gezin komen daar uiteraard bepaalde verantwoordelijkheden bij kijken. Klusjes bijvoorbeeld. Laat nu net daar het schoentje wringen. Ik zal dit illustreren met een boutade. Als God (de Vader) lang geleden zou beslist hebben om de mensheid niet van twee maar wel van drie handen te voorzien, zou men over mij zeggen dat ik drie linkerhanden heb. Tot nog toe had ik een vrij goed mechanisme om dat probleem te omzeilen. Een driestappenplan eigenlijk.
Stap 1: Maak niks kapot.
Stap 2: Als er toch iets kapot zou gaan, hoop dan dat het zich vanzelf weer herstelt.
Stap 3: Als dat laatste toch niet zou gebeuren, negeer het probleem dan.
Tot mijn scha en schande heb ik ondertussen moeten ondervinden dat ook de beste plannen soms afhankelijk zijn van de omstandigheden. In dit geval bleek de 100% succesratio als alleenstaande helaas niet meer haalbaar als samenwonende. Met twee een probleem negeren blijkt beduidend moeilijker dan alleen, zeker als die tweede persoon niet mezelf is. Gevolg is dat ik intussen zowel de parlofoon als een deurslot heb hersteld. Proberen te herstellen. Meer kapot gemaakt. Ook het oprollen van de tuinslang bleek een haast onmogelijke opgave. Niemand heeft me ooit verteld dat dat de moeilijkste job ter wereld is. Maar kijk, moeilijk gaat ook, zolang je maar in jezelf gelooft. An heeft de parlofoon en het deurslot gefikst, terwijl de tuinslang in orde lijkt zolang hij niet gebruikt moet worden. Een gloednieuw stappenplan begint zich stilaan te vormen.
18 februari 2008. Weet iemand nog wat hij of zij die dag gedaan heeft? Ik wel. Het was buiten gewoon een buitengewoon zonnige dag, die me toeliet mijn dagelijks brood(je) te nuttigen in het Botanique-park te Brussel. Het was ook de dag dat er nog eens wat stof werd afgeblazen van het bekendste gerechtelijke dossier dat ons landje rijk is: dat van de Bende van Nijvel. Ik schreef daarover het volgende:
[...] Ik geef ootmoedig toe dat ik een bovenmaatse interesse betoon in deze zaak. Het vat voor mij perfect het België van de jaren tachtig samen, een decennium toen België méér België was dan alle andere decennia samen. Met al zijn schandalen, intriges en doofpotten die daarbij horen. Een decennium waarin de verschillen tussen Vlamingen, Walen en Brusselaars vervluchtigden, samenkwamen in een grote troebele brij met navenante walm. De tijd dat Vanden Boeynants nog het onbetwiste alleenrecht had op het acroniem VDB. Die tijd zou ik graag een ietsje bewuster meegemaakt hebben, hoe vies ook. Al spreekt het voor zich dat er voor de boodschappen niet direct een beroep zou gedaan worden op Delhaize-De Leeuw.
Reden was het opduiken (en ongeveer op hetzelfde moment weer verdwijnen) van een filmpje van Bendeverdachte Jean Bultot, die zich laat gaan op een obscure confituurparty. Niet alleen leerde dit filmpje de wereld kennismaken met het begrip confituurparty, ook schraagde het de theorie dat ex-gevangenisdirecteur Bultot indertijd net door zulke filmpjes gechanteerd werd. Volgens de overlevering van een handvol complot- en confituurdenkers zou hij dit euvel verholpen hebben door wat volk in te huren om zijn chanteerders en, omdat ze daar nu eenmaal toch waren, enkele toevallige passanten te mollen. De Bende van Nijvel was geboren.
Klinkt onwaarschijnlijk? Dat klopt. Ware het niet dat het hele Bende-dossier vergeven is van de onwaarschijnlijkheden, de ene nog belachelijker dan de andere. Mocht de hele saga ooit in een televisieserie van een seizoen of 25 gegoten worden (waar wacht Netflix nog op!?), dan zit er haast niks anders op dan bepaalde elementen uit de realiteit weg te laten, wegens niet realistisch. Vorige week is er alvast voor de zoveelste keer een nieuwe episode toegevoegd aan de franchise, met dank aan een dode reus. Die laatste zou op zijn (ongetwijfeld groot) sterfbed bekend hebben dat hij naast een reus ook dé Reus is. Tevens zou hij naast ondervoorzitter van de carnavalsvereniging ook lid van de speciale interventie-eenheid van de Rijkswacht geweest zijn, voor zover dat niet dezelfde functie is. Nog geen week later kwam een stel 18-jarigen vervolgens naar buiten met de vondst van een indrukwekkend wapenarsenaal, vermoedelijk toebehorend aan de Bende en terloops opgevist uit het kanaal Brussel-Charleroi.
Na meer dan 30 jaar van zoekacties door de politie halen drie tieners met een magneet dus het zo belangrijke wapentuig boven. Als klap op de vuurpijl net in de periode dat de vermoedelijke identiteit van de Reus bekend wordt gemaakt. En, om het helemaal af te maken, staat op één van de opgehaalde dozen netjes 'Rijkswacht-Gendarmerie' geschreven. Voor het geval iemand zou twijfelen wie er mee in het complot zit. Dat kan er allemaal nog wel bij in feite, in dit dossier. Afspraak over een jaar of negen voor een nieuwe update.
Bedrijfstrouw, bestaat het nog? In deze wereld van Linkedin, headhunting en jobhopperij is loyaliteit meer en meer een loos begrip. Niet zo bij mij. Oké, het helpt wel dat bedrijfstrouw bij uitstek een passieve deugd is. Om met het predikaat 'loyaal' bedacht te worden, volstaat het in feite om vooral níks te doen. Hooguit moet er een paar jaar op dezelfde stoel worden gezeten, een vereiste die mij vlot afgaat. Ter plaatse trappelen en ondertussen nog comfortabel kunnen zitten ook: ziedaar mijn carrièrepad. Na bijna tien jaar volgehouden dadendrang mocht dat wel eens beloond worden (al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat ik sowieso al maandelijks een paar centen op mijn rekening gestort krijg).
De eerste attentie bestond uit een etentje in een goed restaurant, namelijk 'Vrijmoed' in Gent. Onder het motto: als er dan toch eens ijs met blauwe kaas als dessert genuttigd moet worden, dan maar beter in een sterrenrestaurant. Mensen die het kunnen weten wisten mij zelfs te vertellen dat de chef, Michaël Vrijmoed, regelmatig op tv komt, maar anderzijds komt tegenwoordig natuurlijk iedereen die een ei kan bakken regelmatig op tv. In elk geval voelde hij zich niet te groot om naar ons tafeltje te komen en speciaal voor de gelegenheid te vragen of het gesmaakt had. Nadat we onze mond leeg hadden gegeten, zeiden we volmondig ja. Daar kon hij mee verder.
Voor de tweede attentie werden ook mijn verwezenlijkingen mee in rekening gebracht, alsof het nog niet volstaat om tien jaar mijn broek te slijten in opdracht van dezelfde broodheer. Als dat zo doorgaat leven we binnenkort in een prestatiemaatschappij. Hoe dan ook, om de tijd te doden heb ik inderdaad wel enkele klanten tevredengesteld en zo kwansuis het bedrijf naar nieuwe hoogtes gestuwd. Als beloning om me de hele tijd zo braaf bezig te hebben gehouden, beschik ik nu over een heuse bedrijfswagen. Na een hels selectieproces viel mijn keuze op de (kijkt in zijn mail) Volkswagen Golf VII Variant Highline BMT 1.6TDi 115pk/cv 5p DSG. Dat is eigenlijk hetzelfde als een gewone Volkswagen Golf Variant, maar dan mét BMT, DSG en ook pk's (115). Het buitenrijden van de showroom had een groots moment moeten worden, maar dat is uiteraard buiten mijn zenuwen gerekend. Het olifant-in-een-porseleinkast-gevoel is toch wel erg groot, zo in een etalage vol nieuwe auto's, met mezelf achter het stuur van één ervan dan nog. Als dit het toetje na tien jaar carrière was, dan toch eerder een dessert van ijs met blauwe kaas. Gelukkig stierf er niemand en was er zelfs van blikschade geen sprake. Ik ben mentaal dus helemaal klaar om in de toekomst nog menig bedrijfswagen in ontvangst te nemen.
Ooit was er een tijd dat onze nationale spoorwegmaatschappij, beter berucht als 'de NMBS', er met de regelmaat van de klok van langs kreeg op deze pagina's, in die mate dat zij er niet van terug hadden. In mijn herinnering ben ik nooit gestopt met het aanklagen van wantoestanden aangaande de kleine pendelaar, maar de feiten zeggen iets anders. Een snelle zoekactie leert dat het liefst van 30 november 2013 (!) geleden is dat het initiaalwoord NMBS nog eens opdook in een blogtitel. Sindsdien leefde het ondergedoken. Bijna vier jaar lang profiteerde de NMBS van de wetmatigheid dat alles went. De grootste aberraties kunnen uitgroeien tot het nieuwe Normaal, zolang ze maar consequent genoeg toegepast worden. In dit geval dus het consequent niet of nauwelijks laten rijden van treinen, hun core business.
Vaak is er dan een externe verandering nodig om de realiteit weer onder ogen te kunnen zien. Mijn verhuis naar Ekeren bijvoorbeeld, die mijn afhankelijkheid van het treingebeuren significant heeft doen toenemen. Ekeren ligt in een uithoek van het spoorwegnet, waardoor een overstap in Antwerpen-Centraal al eens noodzakelijk is. En dan begint de miserie. Want weer of geen weer, de vertragingen zijn immens. Laat het nu net toevallig weer of geen weer geweest zijn de laatste weken, en de gevolgen laten zich raden: treinen worden in een vingerknip afgeschaft, een aansluiting halen bij een marge van minder dan een halfuur is onmogelijk en de communicatie is als vanouds top. Waarbij 'top' als vanouds ironisch geïnterpreteerd moet worden. De NMBS is sinds een aantal jaar immers op de trein (haha) van de realtime info gesprongen. Hun gebruiksvriendelijke app wordt dan ook gulzig aangewend om de reiziger zo goed en zo kwaad als het kan te desinformeren. Me baserend op de app lijken treinen opvallend vaak op tijd te komen, vermoedelijk omdat de vertragingen meestal met vertraging doorgegeven worden. Ook hier zit enige ironie in, voor wie echt héél goed kijkt.
Gelukkig schijnt er licht aan de horizon. Aanstaande dinsdag al zal er een drastische verbetering merkbaar zijn. Geen onzekerheid meer die dag, dankzij de algemene treinstaking zal iedereen perfect weten waar hij aan toe is. Bij een positieve evaluatie stel ik voor om dinsdag 10 oktober als blauwdruk te gebruiken om de toekomstige pijlers van de NMBS vast te leggen: Betrouwbaarheid - Consistentie - Veiligheid. Dat het neveneffect is dat er geen enkele trein meer rijdt, nemen we er dan wel bij. Alles went, uiteindelijk.
Met een kebab in het daartoe gespecialiseerde etablissement 'Istanbul' op de Oude Markt, symbolischer kon het haast niet eindigen. Tussen september 2001 en augustus 2003, toen mijn verblijf in Leuven nog van zeer tijdelijke aard leek te zijn, fungeerde deze plaats als toeristenval par excellence. Mijn kot was gelegen in de Minderbroederstraat, mijn stamcafés bevonden zich in de Tiensestraat. Een rechte (zigzag)lijn van de laatste locatie naar de eerste, impliceerde dus onvermijdelijk het diagonaal kruisen van de Oude Markt. Met de neus (en ook wel de rest van lichaam en geest) goed in de wind was het vrijwel onmogelijk om aan de weldadige kebabgeur te weerstaan. Bijgevolg nuttigde ik een aantal keer per week mijn ontbijt al proactief, voor het slapengaan. Een broodmaaltijd met groenten als ontbijt, zo slecht klinkt dat in feite nog niet. En extra pepers.
'Istanbul' is overigens niet meer wat het ooit was, het heette vroeger 'Antalya'. Leuven is ook niet meer wat het ooit was, maar het heet tenminste nog wel Leuven. Zestien jaar lang was het mijn hometown. Ik zou kunnen zeggen dat ik er man ben geworden, maar dat zou een leugen zijn. De waarheid is voor één keer rooskleuriger: ik ben er jongvolwassene gebléven. De 18-jarige slungel met puistjes is nu een 34-jarige slungel met streepjes grijs in het haar - uiteraard steeds te wijten aan de lichtinval. Na 18 jaar Limburg en 16 jaar Vlaams-Brabant is het nu voor onbepaalde tijd de beurt aan Antwerpen. Sinds deze week mag ik me officieel burger van Ekeren noemen, samenwonend met An en Alesso en een kat, hopelijk nog vele jongvolwassen jaren tegemoet.
Oh ja, op die laatste dag in Leuven heb ik eigenlijk een pastabeker gegeten, alle symboliek ten spijt. Ik had gewoon geen goesting in kebab, oké?
All-in in Tallinn (en omstreken, maar dat rijmt niet op Tallinn)
Er is nog een Estland-trip te beschrijven. Ik zou het ook gewoon niet kunnen doen, maar van de andere kant: wie gaat er ooit naar Estland?Antwoord: niemand, nooit. Zonder veel risico zou ik het hier kunnen voorstellen als dé onontgonnen parel van Europa, want de kans dat iemand mijn ongelijk wil gaan bewijzen is ook al nihil. Toch houdt me dat niet tegen. Het Ministerie van Toerisme in Estland bestaat niet uit de meest bevlogen werkers, aangezien het land zich in feite zelf verkoopt.
Wij verbleven de eerste dagen in het Lahemaa Park, op een ecologische kampplaats opgetrokken volgens de hippieprincipes. Dat wil zeggen: geen elektriciteit, zelf warm gestookt water en een vuile keuken. De vrouw des huizes hield zich samen met enkele vrijwilligsters bezig met bepaalde noodzakelijke klusjes, zoals zaagsel van tussen de planken vloer schrapen of onkruid uittrekken aan de rand van het bos. Ondertussen werkte slechts één van de vier wc's, bood geen enkele (geïmproviseerde) tafel de mogelijkheid om er met vier man aan te zitten en was er nergens een enigszins propere vork te bespeuren. Toch hadden ze stuk voor stuk een onwrikbaar geloof in 'Het Project'. Nog enkele weken en alles zou in orde komen, we hadden gewoon de pech de eerste gasten van het seizoen te zijn. Ons oordeel: 'Het Project' is naar goede linkse traditie een eeuwig 'streven naar'. Over enkele weken zal het niet af zijn, over vijf jaar niet en over tien jaar ook niet. Dat is zelfs niet erg, zolang er maar mee te lachen valt.
Hoe dan ook hebben we volop kunnen genieten van de natuurpracht. Kilometerslange groene bossen, een staalblauw meer, indrukwekkende rotsformaties en vooral: géén toeristen. Estland lijkt zelfs door de Hollanders nog niet ontdekt. Ook in hoofdstad Tallinn is er trouwens plaats voor natuurschoon, maar dan van een andere orde. Wie een voorkeur heeft voor onveranderlijk blonde, slanke, goed opgemaakte Slavische schoonheden, wordt hier op zijn wenken bediend. Wij, op één iemand na niet-vrijgezel, waren daar echter met andere motieven. Estland 2017 kaderde namelijk in 'Het Project', het behalen van de wereldtitel door onze Rode Duivels! Dit project gaat wel slagen hoor, we voelen het, het is nog slechts een kwestie van tijd. De simpele overwinning in de lange Estse midzomernacht reikte ons op symbolisch vlak alvast nog wat welgekomen munitie aan: de donkere dagen zijn definitief voorbij, de Rode Duivels zitten op het Lichtend Pad, het juiste spoor.
Onze eerste conversatie speelde zich een jaar of 15 geleden af in de pissijnen van de legendarische fakbar 'Pavlov'. Hij verliep als volgt:
Tom: "Ela, nie naar mijne piet kijken hé!"
Ik: "Maar ik zie dat gewoon graag, pieten.."
Tom: "Echt? Zelf ben ik meer ne pedofiel eigenlijk."
De dagen waren in die tijd een noodzakelijk kwaad om de overgang van de ene nacht naar de andere te maken. De glazen waren doorgaans halfvol. Eventuele gesprekken een dag later alweer vergeten, en 15 jaar later al helemaal. Behalve dus bovenstaande conversatie. Door een speling van het lot heb ik hem van de vergetelheid kunnen redden, een van de weinige keren dat het geheugen doet waarvoor het is uitgevonden.
De historische waarde ervan is aanzienlijk. Niet alleen wist ik meteen dat ik kleine kinderen best uit Tom zijn buurt houd, ook werd daar de basis gelegd voor duizenden gelijkaardige gesprekken. Of identieke - met dat geheugen weet je maar nooit. Enige jaren later verwerd ik definitief een voetnoot in Toms leven door hem zijn eerste vaste lief te bezorgen. Een eerste lief vergeet je nooit, ook niet als het de vrouw van je leven blijkt. Nele kwam, zag en bleef. De voetnoot vaarde er wel bij.
Twee jaar geleden kregen ze samen de schattige dochter Hanne, hierna 'de kladversie' genoemd. Het beste moest dan nog komen. Met Lenn ziet nu niet alleen hun eerste zoon, maar in één moeite door ook mijn eerste petekind het levenslicht. Geheel naar het beeld van Tom wel een stuk later dan voorzien, waardoor Lenn tegen alle afspraken in op 20 juli ter wereld kwam, dezelfde dag als Alesso. Aan de andere kant: de kans dat ik ooit zijn verjaardag vergeet is zo wel een stuk kleiner geworden. Alle begin is alvast makkelijk.
