De seniorenpopulatie is recentelijk iets kwieker geworden. Mijn bloedeigen moeder heeft immers de stap gezet van de actieve bevolking naar het pensioengerechtigde segment. Het enige wat daarvoor nodig was, is enkele formulieren invullen en een jaar of 40 werken. Met meer bezieling en passie dan strikt noodzakelijk heeft zij jarenlang de dienst Inschrijvingen van het ZOL in Lanaken bemand. Eenieder die zich ook maar in de verre omtrek van het ziekenhuis durfde te wagen, werd onverhoeds bij de lurven gevat en geestdriftig ingeschreven voor een temporair verblijf. Mochten de wachtlijsten in de gezondheidszorg enkel van mijn moesje hebben afgehangen, ze waren allang een relict uit een ver verleden.

Maar wat nu gedaan? Als zo'n pensionering mij ooit in de schoot valt dan is het simpel: in de zetel zitten natuurlijk, hetgeen ik doe als ik vijf minuten tijd heb en al zeker als ik tientallen jaren tijd zou hebben. Hoelang het ook zou duren, ik zou tijd te kort komen en nog veel wilde plannen hebben, allemaal betrekking houdend met zitten in de zetel. Niet zo mijn moesje. Zij raasde door haar actieve leven en is vastberaden die lijn door te trekken. In eerste instantie zal ze de resterende klusjes in haar huis in sneltempo afhaspelen, de dagelijkse wandeltochten met Kira met een kilometer of 10 uitbreiden, mijn broer helpen met de bouw van zijn nieuwe villa en pensioenfeestjes geven dat het een aard heeft. Daarnaast is ze altijd welkom om lekker bij ons te komen eten. Of ze dat eten op voorhand klaarmaakt of ter plaatse in onze keuken, mag ze helemaal zelf kiezen.

Wat er in tweede instantie zal gebeuren is voorlopig koffiedik kijken. Een belangrijke taak bestaat erin om op mij te wachten, zodat ik haar nog ooit in de pensioenhemel vervoegen kan. Want ik voel het, als gepensioneerde zullen al mijn kwaliteiten pas echt tot uiting komen en zal ik vele naasten trots maken.