Het klopt dat er in België een aantal dingen blokkeren op het communautaire niveau, zegt de Gentse economieprof Koen Schoors in Knack. Maar die blokkages zijn van ondergeschikt belang. De echt grote uitdagingen hebben niets met het communautaire te maken. Wat doen we met onze sociale zekerheid? Met onze pensioenen? Hoe gaan we de overheid organiseren?
Volgens het heersende denken kunnen Vlamingen en Franstaligen het over zulke hervormingen niet meer eens geraken, en moet er mede daarom een staatshervorming komen. Koen Schoors: Die redenering klopt niet, want het probleem is in Vlaanderen even groot als in Wallonië. Er zijn de laatste tien jaar nergens zoveel bijkomende ambtenaren in dienst genomen als in Vlaanderen. Vlaanderen doet met andere woorden zelf wat het aan de andere kant van het land verwijt. Dat is de pot die de ketel verwijt dat hij zwart ziet.
In feite zegt u over de Vlaamse roep naar een staatshervorming: een ideologisch verlangen naar meer autonomie wordt verkocht onder het mom van beter bestuur.
Schoors: Absoluut. Ik ben niet tegen autonomie op zich in veel gevallen worden dingen beter op lokaal niveau georganiseerd , maar soms is meer autonomie onwenselijk. Denk maar aan justitie: de regionalisering daarvan zou grote coördinatieproblemen opleveren. Of neem de sociale zekerheid. Men heeft het de laatste tijd almaar over de zogenaamde transfers van Vlaanderen naar Wallonië in de sociale zekerheid. Maar die sociale zekerheid is interpersoonlijk, die heeft niets met Vlaanderen of Wallonië te maken. Er zijn transfers van gezonden naar zieken, van werkenden naar werklozen, van jongeren naar gepensioneerden Het is onzinnig om in die sociale zekerheid te spreken van transfers over de taalgrens.
Welke denkfout maakt men als men dat wel doet?
Schoors: Het is geen denkfout, het is een leugen. Die al zo vaak is herhaald dat iedereen het is gaan geloven: wij onderhouden die luie Walen. Maar trek in ons land een streep van noord naar zuid, van oost naar west, of diagonaal: er zullen altijd transfers zijn van de ene kant naar de andere. Er zijn allicht ook transfers van blondharigen naar zwartharigen. Er bestaan echte transfers van Vlaanderen naar Wallonië, dat ontken ik niet, die zitten onder meer in de financieringswet via het solidariteitsmechanisme. Maar je mag niet alles op een hoop gooien: in de sociale zekerheid is het fout om over transfers van Vlaanderen naar Wallonië te spreken. De werkende Waal betaalt ook voor de gepensioneerde Vlaming. Als we meer autonomie willen omdat er transfers zijn in de sociale zekerheid, dan heb ik nog wel een idee: dan kunnen we alle werklozen, zieken en bejaarden naar één provincie verhuizen en die provincie dan autonomie geven. (lacht) Dan hebben we het probleem van de transfers écht opgelost.
(Joël De Ceulaer)
--------------------
Digitaliaanse Diagonalen:
Met dergelijke stukjes is de familie De Nolf weer een stapje dichter bij Het Koninklijk Lintje, of is het bedrijf Roularta een trap hoger op de begeerde titel van Onderneming van het Jaar. Of het hun omzet zal aufkricken? Ik mag hopen van niet! .
Knack wil persé het tijdschrift zijn (of worden?) van de jonge intellectuele Vlaamse Ondernemer, waarin het gelukkig voor dezen, niet in slaagt. De lezing van bovenstaand non-artikel zal wel weer een paar honderd lezers afgewend hebben : hoe kan men op zon stomme manier zo slim willen zijn!
Of hangt de klepel elders? Daar waar Madame Beatrice Saccoche van de Soir de mosterd haalt? In de eigen kleine teen misschien? Bij voorbeeld in de nieuwe Olympische zwemkom in Mons. Zou het kunnen dat de rode zwembroek van de rode homo-elio de verbeelding heeft doen op hol slaan in Gent? Dat er hete vonken overgeslagen zijn, over en weer? Dat er enige grond van wederkerigheid in schuilt, waarvoor het artikel? Immers, betaalde liefde heeft altijd een tegenprestatie.
Waar of niet waar, van die vonken? Ik mag het niet zeggen, want ik was er niet bij. Maar er gebeurt zoveel in deze wereld waar ik niet bij ben en waar later de vlammen van torenhoog omhoog slaan Het is niet omdat de kraaien het nog niet uitbrachten, dat er niets zou zijn?
In Gent omhelst de rode burgervader zelfs publiekelijk de rode prins, en daar is nochtans ook niets aan de hand. Zegt men.
JaJa, men zegt zoveel! Men zegt zelfs dat Philips I reeds dapper oefent voor zijn oude dag .
VOOR GOEDE RECHTSE LINKS (voor wie LINX des duivels is)
Was hij niet zo slim geweest om via een interview in De Standaard de N-VA eens ferm op stang te jagen, ik zou waarschijnlijk nooit gehoord hebben van Jonathan Vandenbroeck, alias Milow. Dat de uitspraak een doelbewuste provocatie was, daar kan weinig twijfel over bestaan. Maar ik durf toch te betwijfelen dat de dader er zich ten volle bewust van was hoe gevoelig de snaar wel was die hij raakte.
Op het eerste zicht lijkt het niet meer te zijn dan een stoute uitspraak, goed om wat aandacht te trekken bij de lancering van zijn nieuwe album. Bart de Wever is misschien wel een getalenteerd politicus, en als eenoog in het land van de blinden koning, maar een «goed politicus» vindt Milow hem niet. Gevolgd door de retorisch vraag, om zijn stelling nog wat te onderstrepen: «Hij heeft toch nog niets verwezenlijkt?» Een one-liner die goed in het oog springt natuurlijk, en daarom meteen ook goed om als titel boven het artikel geplaatst te worden.
Het interview leidde meteen tot een kleinruzietje op Twitter. Of misschien iets correcter: de media probeerden enkele reacties op het interview op te kloppen tot een ruzie. Veel meer dan wat extra bladvulsel leverde het uiteindelijk niet op, maar dat neemt niet weg dat er toch wel enkele interessante aspecten aan de zaak zijn.
Zo is er bijvoorbeeld de gretigheid waarmee de Vlaamse media berichtten over de reacties uit N-VA-hoek, met als niet mis te verstane boodschap hoe kleinzielig men daar wel niet is. En dat men bij de N-VA kleinzielig is, staat als een paal boven water, want er werd zelfs een Vlaams parlementslid van de sp.a gevonden Jan Roegiers om dat te bevestigen, en dan moet het wel waar zijn natuurlijk. De vraag is echter of diezelfde media even gretig de zure reacties uit de hoek van de sp.a aan de kaak zouden stellen als een andere zanger zich eens openlijk zou afvragen hoe sociaal de sp.a eigenlijk wel is wanneer ze zo'n dure klaploper als een prins Laurent in bescherming neemt. Of hem zelfs looft, zoals de Gentse sp.a-burgemeester Daniël Termont een paar dagen geleden in het gezelschap van de bevallige Freya van den Bossche deed. Die laatste is overigens Vlaams minister van Energie, Wonen, Steden, en ook Sociale Economie, en dus bijzonder goed geplaatst om eens uit te rekenen hoeveel gemiddelde Vlaamse arbeiders dag in dag uit vroeg uit de veren moeten om voldoende belastingen op te brengen voor de dotatie van die prins.
Een ander aspect van de zaak is dat Siegfried Bracke in de grond natuurlijk gelijk heeft wanneer hij stelt dat Milow op een goedkope manier aandacht zocht. Milow bekent zich uitdrukkelijk tot de Belgische partij, en daar staat het tegenwoordig bijzonder chique om eens uit te halen naar de N-VA, een beetje als betrof het een mannelijkheidstest, maar dan eentje zonder risico's. Want inderdaad, wat heeft Milow nu precies geriskeerd met zijn uithaal naar de N-VA? In de kringen die ertoe doen voor een zangertje als hem is hij immers de held van de dag, want hij heeft de draak Siegfried eens uit zijn hol kunnen lokken en getrotseerd. Maar geen enkel festival, geen enkele concertorganisator, geen enkele zaaleigenaar die het in zijn hoofd zal halen hem omwille van zijn uitspraken te bedanken voor zijn diensten. Meer zelfs, geen enkele die het amper nog zal durven, zelfs niet om artistieke of zakelijke redenen. Sommige andere zangers, die zo naïef waren te denken dat ook zij het recht hadden hun politieke mening te mogen uiten, hebben daar heel andere ervaringen mee.
Over Siegfried Bracke gesproken, het valt op hoe hij zich opwerpt als de zwart-gele boswachter, die met zijn rood stropersverleden over de perfecte kwalificaties beschikt om iedereen die in de media een verkeerd woord over de N-VA zegt meteen van antwoord te dienen. Had hij de zaak gewoon laten passeren, men zou het een dag later niet meer over Milow gehad hebben. (Maar ook niet over Siegfried Bracke natuurlijk.) En men zou kunnen verwachten dat men op dit ogenblik aan de top van de N-VA andere katten te geselen heeft dan zangers die zich eens een beetje politiek-correct willen profileren. Siegfried Bracke zal de komende maanden nog veel werk hebben als hij de uitspraken van alle zangers in Vlaanderen wil opvolgen en controleren.
Dat laatste is misschien de indruk waar de Vlaamse krantenlezer nu mee zou kunnen zitten, maar daar hoort toch een sterke nuance bij. Of beter gezegd, de leugenachtigheid van de zelfverklaarde kwaliteitskranten in deze zaak mag ook wel eens belicht worden. Want het is niet zo dat Siegfried Bracke al vanaf de ontbijttafel zijn gal zat te spuwen over de uitspraak van Milow, maar gewoon reageerde op een tweet van Chris van den Abeele, de mediawatcher van de VRT. En die tweet haalde het merkwaardig genoeg niet in de kranten. Of correcter: was niet van die aard dat De Standaard erin geïnteresseerd was dat haar lezers die ook lazen. We geven ze daarom even integraal weer:
#destandaard voorpagina. Quote Milow 'Bart De Wever heeft nog niets verwezenlijkt'. ja, daarvoor koop ik een kwaliteitskrant. Relevant zeg
En of hij gelijk heeft. Maar het stelt de reactie van Siegfried Bracke wel in een heel ander daglicht. De lezer mag het trouwens nog eens zelf gaan controleren in het artikel van De Standaard: nergens komt men er te weten dat de tweet van Siegfried Bracke een reactie is op de vlijmscherpe en bijzonder rake mediakritiek van Chris van den Abeele. De tweet van Siegfried Bracke werd daarom zelfs onvolledig weergegeven. Ik laat het aan de lezer over om te oordelen of De Standaard zich niet eenmaal, maar zelfs tot tweemaal toe gedroeg als een Vlaamse kwaliteitskrant dan wel als een Belgisch propagandablad. Iemand met een slecht geweten zou in ieder geval al snel kunnen denken dat dit gewoon opgezet spel was om de N-VA nogmaals in een slecht daglicht te stellen.
Dat alles neemt natuurlijk niet weg dat Milow bij de N-VA een bijzonder gevoelige snaar wist te raken, waarschijnlijk zelfs veel gevoeliger dan hij zelf vermoedde. De vraag naar de verwezenlijkingen van de N-VA is immers niet zomaar een onschuldige vraag, maar voor de N-VA een existentiële. Het bestaan van de partij is immers grotendeels opgebouwd rond de stelling dat een stem voor het Vlaams Belang omwille van het cordon sanitaire een weggegooide stem is, en dat een stem voor de N-VA dus veel beter en vooral nuttiger is. De boutade van Bart de Wever dat het Vlaams Belang een veertig jaar oude maagd is, is daar trouwens de perfecte illustratie van.
Wie dus stelt dat de N-VA nog niets verwezenlijkt heeft, zegt tegelijkertijd dat de kiezer bij een volgende gelegenheid net zo goed op het Vlaams Belang zou kunnen stemmen. Het is daarom ook geen toeval dat Milow met zijn stelling niet alleen in het gezelschap van sp.a, Groen! en CD&V verkeert, maar ook het Vlaams Belang. Het is daarom ook dat de N-VA zich zo hardnekkig blijft vastklampen aan de federale regeringsonderhandelingen. En het is daarom ook dat de N-VA liever geen nieuwe federale verkiezingen ziet, want het argument van de nuttige stem vervalt natuurlijk wanneer blijkt dat de partij op federaal vlak toch niets weet binnen te halen. Dan komt een regeringLeterme III, zonder N-VA, de partij zelfs nog beter uit, omdat ze dan in 2014 haar verkiezingscampagne tenminste kan opbouwen rond het federale verraad van de CD&V.
------------------------
Digitaliaanse Diagonalen:
Mocht het waar zijn, dat BDW in het Vlaams Belang een maagd van 40 jaar ziet, dan vraag ik mij af als de CVP dan geen oude kwezel is van 75 jaar uit het schipperskwartier. En de Sossen, Vl en Fr : zijn die dan allemaal straatkatten, want die doen het met Jan & Alleman. Hoeven daarvoor niets een in het Schipperskwartier te komen .
Als conservatief Vlaamse Christenmens zou ik eerder fier zijn, dat mijn ongetrouwde dochter van 40 jaar nog maagd is! Al is dat niet meer van onze tijd : eenmaal de bewaarschool met vrucht gevolgd, is men verondersteld al rijp genoeg voor het volle leven. Mijn lieve moeder zou gezegd hebben : Vroeger hadden de kinderen snotneuzen, en nu hebben de snotneuzen kinderen waardoor ik zeker ben dat ons Moe ook voor het Vlaams Belang zou gestemd hebben. Al had ze genoeg gezien en meegemaakt in de represiietijd .
Ondertussen zie ik de donkere wolken die boven het Vlaams Belang hangen, steeds meer wegtrekken : BDW begint de perceptie die hem omhoog getild heeft, tegen te krijgen. Om het even wat er nu staat te gebeuren in een verre of een nabije toekomst : Leterme II+ of Leterme III : bij de volgende verkiezingen zullen de leeuwen dansen!
BDW liet ze op de verkiezingsavond 13 juni thuis : hij zou dezelfde fout niet maken als Leterme, twee jaar voordien, die door al die Leeuwen, de Francofonen tegen hem in het verweer joeg. Tot hij, volgepropt met rattenvergift, tot bezinning kwam toen hij in stervensnood naar de kliniek werd afgevoerd. Op slag werd hij belgicist!
Vraag : met al die goede vooruitzichten, zouden de interne discussies in het Vlaams Belang nu AUB niet kunnen stoppen? Er zal wat volk nodig zijn om de mandaten te vullen waarvoor de Niveanen al die maanden geen kans hebben gehad!
Nu nog de lamlendige Vlaamse Deelregering n voetje lichten. Muyters en heet rekenwonder bij de Minister van Begroting, , Vanden Bossche en de ramp van de groene energie anex het Vlaams Woningfonds, Peeters en de zwalpende Lange Wapper, Schouppe en de knieval der auto-rijplaten, enz., laat het AUB genoeg zijn. Dan zwijgen we nog over Kolonel Cremo die ten oorlog blaast, maar dat is een Vlaming die elders thuishoort, niet bij ons.
De dag na de volgende verkiezingen moeten wij, de Geel-Zwarte Leeuwen, een Staten Generaal samenroepen die langs de kortste weg en in die ene taal die de anderen begrijpen, de Republiek uitroepen.
Die ene taal die de anderen begrijpen, vraagt U?
Juist. Dat is de taal der voldongen feiten. Net als in Groeninge 700 jaar geleden.
Ik verzoek inmiddels de Cyber-Goden ook vandaag hun poten te willen afhouden van onze blogs. Met beleefde groeten.
Via ISKANDER weet men ALTIJD al MEER DAN EEN ANDER.
-------------------------
Televisiemaker, muzikant en filosoof Jan Leyers heeft een vurige belangstelling voor het Midden-Oosten en voor monotheïsme, voor religies die het geloof in één god belijden. Misschien was ik ooit wel het hoefijzer van het paard van een kruisvaarder?, vraagt hij zich niet zonder zelfspot af. De bekende zanger trok in 2001 in het spoor van Godfried van Bouillon naar Jeruzalem en bracht er verslag over uit in de televisieserie en het boek De schaduw van het Kruis. Tien jaar later legde hij de weg omgekeerd af, van Oost naar West. Op de openbare omroep hebben we kunnen genieten van de elfdelige reis- en cultuurreeks De weg naar het Avondland waarin Jan Leyers van Ethiopië naar Europa reist. Op zijn lange tocht tussen Morgenland en Avondland ontdekte hij dat de helft van alle vooroordelen klopt. Doorbraak mijmerde met de filosofische zanger of zingende filosoof over identiteit, religie en nationalisme in Oost en West.
Jan Leyers: Wat ons als westerling kenmerkt, is het individualisme. Denk aan wat de Franse filosoof Descartes al in de 17de eeuw zei: Je pense, donc je suis. Het ik bepaalt onze houding tegenover de wereld. Ook in de kunst. Toen ik in Teheran in een museum vroeg of het afbeelden van personen op doek wel in overeenstemming is met de islam, luidde het antwoord: Zolang de hand van de kunstenaar maar niet zichtbaar is .... De westerse kunst daarentegen is de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie. Dat individualisme kan je naar alle domeinen van de maatschappij doortrekken. Elk individu is verantwoordelijk voor zijn eigen lot. In sommige landen wordt het nuttigen van alcohol bestraft. In het Westen maakt iedereen dat voor zichzelf uit, op het gevaar af jezelf dood te drinken.
Ik heb in Georgië kennisgemaakt met het fenomeen bruidroof. Een vrouw die ontvoerd was, had zich in haar gedwongen huwelijk geschikt en vond het geluk in het hebben van kinderen, een familie. Probeer dat maar eens in het Westen verkocht te krijgen! Hier geldt het axioma zelfbeschikking, ook al loop je in je eigen ongeluk. Een Egyptische schrijver wees me erop dat je het verschil tussen het westerse en het Arabische wereldbeeld al in de taal terugvindt. De term existentie, die je in elke westerse taal terugvindt, verwijst naar iets wat zich van de massa onderscheidt. Het Arabische woord voor het bestaan verwijst naar de borst van God. Je bestaat als je deel uitmaakt van de adem van God, van het grotere geheel. Dat kan je doortrekken naar de maatschappij. De westerling leeft alleen en komt samen met anderen als hij er zin in heeft. Een Turk zei me: het enige moment waarop ik alleen ben, is wanneer ik onder de douche sta.
Doorbraak: Waar ligt de fysieke grens tussen het Westen en het zogenaamde Oosten?
Ik heb al veel kritiek gekregen op wat ik nu ga zeggen, maar als je in een gebied komt waar ze moeilijk doen over alcohol of waar je als man niet ongedwongen aan de praat kan raken met een vrouw, dan weet je dat je niet meer in Europa, of zeg maar het Westen bent. Jerevan, de hoofdstad van Armenië, ademt een westerse sfeer, maar toch zei een Armeense intellectueel me: Je suis asiatique. Ook doorheen Oekraïne loopt de grens. De westelijke helft lonkt naar Europa, de oostelijke naar Rusland en het orthodoxe christendom. Dat is het Oosten, maar toch op een andere manier dan in de islamitische wereld.
Is het de religie die onze identiteit bepaalt?
Ik denk het wel, zelfs in het geseculariseerde Westen. Je zou kunnen zeggen dat de westerling een christen is die God niet meer nodig heeft. Maar ondertussen heeft hij wel de christelijke waarden verinnerlijkt: gelijkheid, verantwoordelijkheid, solidariteit, bescherming van de zwakke. Socialisten zijn in regel niet-gelovig, maar hangen wel waarden aan die het christendom heeft verspreid. Socialisme en christendemocratie zijn tinten van dezelfde kleur. Dat valt je pas echt op wanneer je op een verre plek zit waar anders naar het leven wordt gekeken. Het respect voor de vrouw danken we ook aan de katholieke kerk, met haar verering van de Maagd Maria, die op een even hoog voetstuk staat als Jezus. Dat respect weerspiegelt zich al in de kerststal, in onze iconografie. Dat God als de vader wordt voorgesteld en niet als moeder? Tja, geen enkele vrouw wil bidden tot een opperwezen dat al 2000 jaar hetzelfde draagt.
Maar loopt onze cultuur geen gevaar als de religie volledig zou verdwijnen?
Het verdwijnen van rituelen is inderdaad een probleem. Het zijn sterke schouders die dat verlies kunnen dragen. Wat doe je als een geliefde sterft, en je staat aan het graf zonder rituelen? Zonder houvast? De islam biedt houvast, ongetwijfeld. Er zijn niet méér westerse meisjes die moslima worden dan dat er 50 jaar geleden jonge vrouwen in het klooster gingen. Maar de motieven zijn gelijklopend: het verlangen naar houvast in een boze buitenwereld, naar een instantie die zegt wat mag en wat niet mag. Het is niet iedereen gegeven om zelfstandig te kunnen denken. Het heeft geen zin dat we een verwijzing naar de religie in de Europese Grondwet zouden opnemen. Dat is een symbolenkwestie. Zeg dat echter niet aan de Polen, die willen God er direct bij hebben.
Het toebehoren tot een natie maakt voor veel mensen buiten het Westen deel uit van de eigen identiteit. Bij ons kleeft er zogezegd een reukje aan het nationalisme.
Alles wat de moeite waard is, geeft aanleiding tot het beste en het slechtste in de mens. Zoals in de liefde. Die leidt tot de hoogste toppen van geluk, maar ook tot passionele moorden. De zwartste bladzijden in de geschiedenis van de 20ste eeuw staan op het conto van de nationaalsocialisten. Maar als je het over nationale identiteit hebt, moet je niet altijd met Hitler of Auschwitz komen aandragen. Dat krijg je als een boemerang in je gezicht. Volgens Guy Verhofstadt leidt identiteit naar Auschwitz. Maar hij zou wat dieper moeten teruggaan in de geschiedenis, dan zou hij zien dat de liberale democratie het kind van het nationalisme is. Verhofstadt haalt graag het voorbeeld aan van de intellectueel die in een Wiener Café anno 1910 een boek van een Joods auteur met Hongaarse wortels zit te lezen. Fantastisch, maar de Dubbelmonarchie (Oostenrijk-Hongarije 1867-1918 red.) was wel een autoritair systeem. Vergelijk het Europa van nu eens met het Europa van een eeuw geleden. Nu zijn er veel meer staten en de meeste ervan worden eentalig bestuurd. Wel, dat is de vrucht van het democratisch nationalisme. Het bevrijdingsnationalisme van de Bulgaren of de Grieken in de 19de eeuw groeide uit het verlangen om een gemeenschappelijke ruimte te vormen waarbinnen ze iets te zeggen hadden. Democratie veronderstelt letterlijk inspraak, communiceren in je eigen taal. Wat had een Rutheense boer in de Dubbelmonarchie er vanuit democratisch oogpunt aan dat een gegoede burger in dat Wiener Café zich multicultureel opstelde, terwijl tegelijkertijd het Duits en het Hongaars de enige bestuurstalen waren in de respectieve helften van het Keizerrijk?
De gewone man dus tegenover de wereldburger?
Een wereldburger ... dat doet me denken aan iemand die lid is van een golfclub. Kijk, ik ben op veel plaatsen in de wereld geweest, maar heb niet de pretentie om mezelf wereldburger te noemen of mezelf in zo een Weens Koffiehuis uit de Dubbelmonarchie binnen te babbelen. Ik ben maar een gewone kloot zoals iedereen. Al dat gedoe over een gelaagde identiteit ruikt naar zelfoverschatting.
Het Westen zelf is misschien niet zo gewoon, maar meer volwassen dan het Oosten?
Ik hoed me voor de mantra dat het Westen beter is. Dat klinkt zo alsof iedere maatschappij hetzelfde parcours moet afleggen, en wij in het Westen aan de spits staan. We hebben de dekolonisering gekend in de jaren 1950 en 1960, het proces waarbij de kolonies in Afrika, Azië en de Arabische wereld het westerse juk van zich hebben afgeschud. De woorden van een Ethiopische filosoof schieten me te binnen (en te weten dat Ethiopië afgezien van een kortstondige Italiaanse bezetting niet eens is gekoloniseerd): Wij, in de niet-westerse wereld, zijn fysiek gedekoloniseerd, maar geestelijk niet. Dat zie je aan de terminologie die we bezigen in verschillende maatschappelijke domeinen, aan de cursussen in ons hoger onderwijs, waar we Kant en Hegel bestuderen. Sommige scherpslijpers in het Oosten wijzen de mensenrechten als westers concept af. Ik denk dat de meeste mensen in het Oosten geen problemen hebben met de universaliteit van de mensenrechten, althans niet met de inhoud, maar wel met de westerse verpakking ervan. De mensen willen zelf het behangpapier van hun democratisch huis kiezen. Ze geven natuurlijk ook vaak een andere invulling aan onze concepten. Democratie betekent voor ons westerlingen dat de meerderheid beslist. In Afrika bijvoorbeeld komt democratie tot stand op basis van consensus. Er wordt zolang gepraat tot alle deelnemers van het democratische besluitvormingsproces het met elkaar eens zijn. Maar gaat Ethiopië er over honderd jaar helemaal anders uit zien? Er zullen wellicht meer autos rijden, maar mijn gok is dat je er geen bejaardentehuizen zal vinden. De samenhang binnen de gemeenschap en de familiewaarden zullen de stormen van de globalisering doorstaan. Leidt westers comfort tot individualisme of is het omgekeerd zo dat individualisme de hang naar een comfortabele levensstijl aanmoedigt? Ik geloof ook niet dat individualisme en dynamiek synoniemen van elkaar zijn. Het klopt dat het Westen zijn dynamiek ontleent aan die drang van mensen om zich te onderscheiden, om zichzelf te overtreffen, maar kijk eens naar China. De Chinezen houden er geen individualistische levensfilosofie op na, en toch kun je hen geen gebrek aan dynamiek aanwrijven. Integendeel.
Brengt de Arabische Lente hoop of krijgen we een heruitgave van Iran 1979, toen de ayatollahs de democratische revolutie naar hun hand zetten?
Ik heb er een dubbel gevoel bij. Wat er in Egypte is gebeurd, klinkt beloftevol. Maar wat is er in wezen veranderd? Zijn de oude machtsstructuren niet intact gebleven? Tegelijk zeggen sommige Egyptenaren: We need an Egyptian Stalin. Vandaar hun heimwee naar Nasser die in Egypte de eerste viool speelde van 1954 tot 1970. Nasser was een even grote dictator als Mubarak, maar de eerste gold als een betere dictator.
Ik blijf worstelen met de oude vraag die ik als zeventienjarige scholier al voorgeschoteld kreeg: Waarom bloeide de filosofie in het oude Athene, en niet in het despotische Perzië? In de middeleeuwen kenden we hier in Europa de spanning tussen keizer en paus. Die streden voortdurend om de hegemonie. Daartussen ontwikkelde zich een middenveld, een klasse van vrije burgers. Scheiding van Kerk en Staat is dus ook iets typisch voor het Westen. De keizer trok zelfs ooit blootsvoets naar Canossa om de paus vergiffenis te vragen. In Rusland was zoiets onmogelijk: de tsaar was daar zelf als een god.
Dreigt er niet vroeg of laat een clash of civilizations een botsing der beschavingen om de Amerikaanse politicoloog Samuel Huntington te citeren?
Er is nu meer Westen in de voormalige kolonies dan ooit tevoren. Als je naar het Egypte van eind 19de eeuw kon terugkeren, zou je het verschil wel zien. Maar is het een leuk vooruitzicht voor de mensen van het Oosten om te verwestersen? Nergens plegen er zo veel mensen zelfmoord, nergens worden meer antidepressiva geslikt dan in westerse landen. Wij, westerlingen, zijn alvast geen kampioenen van warmte en gezelligheid. Dan komen we weer uit bij het oude verhaal van individualisme versus houvast dankzij de religie en de geborgenheid binnen de eigen gemeenschap. Sommigen zeggen dat we Turkije erbij moeten halen in de Europese Unie. Dat land zou een soort bemiddelaar zijn tussen de twee werelden, de twee maatschappelijke systemen. Anderen zien dan weer in Turkije het Trojaanse paard voor de islamisering van Europa. Maar als Turkije lid wil worden, moet premier Erdogan zichzelf maar eens aangeven bij het Internationaal Strafhof in Den Haag. Erdogan beweert dat assimilatie een misdaad tegen de menselijkheid is. Welnu, als er één land is waar de assimilatie van andere volken radicaal is doorgevoerd, dan is het wel Turkije. Je hoort wel eens zeggen dat de islam een eigen verlichting nodig heeft. Maar een godsdienst laat zich niet verlichten. Het is de maatschappij die een secularisatieproces moet ondergaan en de religie op haar plaats moet zetten. Het Westen is de geschiedenis van een strijd waarbij het wereldse terrein veroverde op het religieuze.
De mensen die altijd hameren op de dreiging van buitenaf, vanuit het Oosten, zouden een soort intern ministerie van Binnenlandse Zaken moeten hebben. Welk eigen programma of project staat hen voor ogen? Willen we zo verder met de westerse wereld zoals die zich voor onze ogen ontvouwt?
JAN LEYERS, FILOSOFERENDE ZANGER
Wie kent Jan Leyers (°1958) niet? Hij veroverde Vlaamse meisjesharten als medebezieler (samen met Paul Michiels) van de rockgroep Soulsister. Wereldberoemd werd hij in Vlaanderen als filosoferende reiziger met VRT-programmas en aansluitende boeken als De schaduw van het Kruis, De weg naar Mekka en het recente De weg naar het Avondland. Tussendoor modereerde hij nog hoogstaande debatten in zaterdagavondprogrammas als Nachtwacht. Door zijn reizen en zijn boeken is hij een gegeerd denker geworden over de relatie van het Europese Westen met het Midden-Oosten, de islam en zijn eigen identiteit
-----------------------
Digitaliaanse Diagonalen:
Leuke lectuur van iemand die denkt dat hij de dorpstoren is ontgroeid. Mooi meegenomen te lezen dat nationalisme dan toch nog ergens goed voor zou kunnen zijn, zelfs in de toekomst Ook dat het chrsiten-zijn ergens goed voor is geweest.
Hoe bestaat het dat dergelijk iemand spreekruimte krijgt op de BRT?
Waar ligt de dubbele bodem in het verhaal?
-----------------------
Ik verzoek inmiddels de Cyber-Goden ook vandaag hun poten te willen afhouden van onze blogs. Met beleefde groeten.
t Is t lezen nie waard want t stond in DE SCHANDAARD
De Kamercommissie Binnenlandse Zaken heeft woensdag unaniem het zogenaamde boerkaverbod goedgekeurd. Het gaat om een tekst die het dragen van kledij "die het gezicht volledig, dan wel grotendeels bedekt" op publiek toegankelijke plaatsen strafbaar maakt.
Het voorstel werd tijdens de vorige legislatuur al door de Kamer goedgekeurd, maar raakte door de val van de regering niet door de Senaat.
Ondanks de unanieme goedkeuring, verliep de zitting niet geheel geruisloos. Terwijl de meeste partijen grotendeels dezelfde argumenten aanhaalden om zich achter het voorstel te scharen, viel met name op de groene banken bedenkingen te noteren.
Meyrem Almaci (Groen) sloot zich aan bij andere sprekers door te stellen dat geen enkel recht absoluut is en dat, indien de straten zouden vollopen met vrouwen in boerka, de interactie en het samenleven een stuk moeilijker zouden verlopen. Wel wees ze op een "paradox" in de tekst.
"Het is een wetsvoorstel dat geen oplossing aanreikt, want eigenlijk straffen we diegenen die gestraft zijn", aldus Almaci, voor wie de tekst een "eerste stap" kan zijn naar het realiseren van een open en diverse samenleving.
'Verbod geen eindpunt'
Ook Bart Somers (Open Vld) vindt dat het verbod geen eindpunt mag zijn. Hij zei dat met een verbod alleen, de betrokken vrouwen niet uit hun isolement worden gehaald. Voor hem ligt er een belangrijke opdracht bij de gemeenschappen. Die moeten meer inspanningen leveren om de vrouwen kansen te bieden op een volwaardige participatie aan onze samenleving.
Almaci drong er wel op aan de tekst eerst naar de Raad van State te sturen om er zeker van te zijn dat het om sluitende wetgeving gaat. "Zoniet is dit enkel symbolisch en creëert men meer juridische onzekerheid".
Scherpe kritiek van Eva Brems
Haar partijgenote Eva Brems kwam scherper uit de hoek. Ze herinnerde eraan dat verschillende internationale mensenrechtenorganisaties zich tegen een boerkaverbod hebben uitgesproken.
Volgens haar maken de indieners van het voorstel ook twee denkfouten. Zo is er een slechte afstemming tussen het probleem en de oplossing. Een wet die vrouwen bestraft als ze met een boerka buitenkomen, maakt van hen de daders, stelde Brems.
Ook plaatste ze er kanttekeningen bij dat automatisch wordt aangenomen dat vrouwen die een boerka dragen, daartoe worden gedwongen. Het voorstel is volgens Brems "onvoldoende doordacht" en er zijn volgens haar redenen om te twijfelen aan de conformiteit van de tekst met de fundamentele rechten en vrijheden.
Hoorzittingen met verschillende organisaties
Ecolo-Groen! stelde dan ook voor hoorzittingen te organiseren met verschillende organisaties, zoals Amnesty International en Human Rights Watch, maar dat voorstel, net als de vraag om advies van de Raad van State, werd weggestemd.
De uitspraken van de groenen wekten soms felle reacties op. Denis Ducarme, één van de mede-indieners, daagde hen uit de daad bij het woord te voegen. "Verberg u dan niet en stem tegen", luidde het.
Jan Van Esbroeck (N-VA) hekelde dat ze "sluw en slinks proberen de discussie te keren naar een religieus debat", terwijl Somers stelde ook voor een verbod te zijn mocht de vrouw in kwestie die uit eigen wil dragen. Dat het invoeren van een verbod zou kunnen worden gezien als een vermeende islamofobie, noemde hij een kromme redenering.
Uiteindelijk stemde Ecolo-Groen! voor het wetsvoorstel. De fractie heeft dan ook maar één stem in commissie. Dat de groenen zich in de plenaire ook eenparig achter het verbod zouden scharen, zou verbazen.
---------------------------
Digitaliaanse Diagonalen:
Natuurlijk durft/wilt/kan geen enkele Grote Geest zeggen waar het werkelijk om gaat : dat is geen maskerade, geen Islamfobie, geen vrijheidberoving, geen onderdrukking van vrouwen : het is de overwinningsvlag van de Islam, de voorbode zonder woorden die we allemaal in de maag gespitst krijgen!
Niet de Islam als (stupide maar geoorloofde) eredienst : ieder individu is daarin vrij, al wil men een stier, een kat of een stenen beeld vereren. Christenen (in onze dagen) vereren in feite niets of niemand buiten de Universele Eeuwigheid in iedere medemens.
Wie in een vreemd land zijn eigen opvallende kledij, die zijn nut kan hebben in een warm zanderig klimaat,tot elke prijs wil demonstreren, doet zulks met bijbedoelingen. En een van die bijbedoelingen is de indoctrinatie, het gewend maken van ons collectief geheugen van volksvreemde gewoonten.
Als zwarte madammen met ringen van een halve meter in hun neus hier zouden rondlopen, zouden wij dat alleen hilarisch vinden en wreed ongemakkelijk. Maar verbieden?
Als een Gele man hier rondloopt in kimono en met lange vlechten in zijn haar : verbieden?
Als eenkauwgom knabbelende Amerikaan hier rondloopt in short en met Hawaï-hemd die zijn Havanna aansteekt met briefjes van 50 dollar : oppakken?
Als een opzichtige Neo-Nationaal Socialist door de straten huppelt onder het zingen van nostalgische marsliederen : oppakken?
Als we beelden zien in het Antwerps diamantkwartier van rare mannen in lange zwarte jassen, die keppeltjes dragen onder hun zwarte hoed, die hun haar in lange vlechten dragen lijk Plechtige Communicanten : oppakken en wegvoeren? of helpen verstoppen in weer eens een Achterhuis?
Waarschijnlijk ziet U ook verschillen in de opgesomde voorbeelden. Sommige daarvan zijn belachelijk in onze ogen, andere worden ervaren als bedreigend
Of ze dat zijn (bedreigend of niet) hangt af van de opgedane collectieve ervaring : nationaal-socialisten moeten we niet meer, slungelende Amerikanen wel : het had net andersom kunnen zijn, moesten de Oorlogsgoden het anders hebben gewild. Gelukkig maar.
Boerkas, haatbaarden, tulbanden en lange gewaden zien we dagelijks op TV, en ze staan altijd en overal in verband met geweld, met bloedige aanslagen, met moord en doodslag. Zoiets werkt gewoon na. Dat die vreemdelingen zich gelukkig achten, dat wij alleen wetten maken om hun vrouwen ten minste een beetje zichtbaarder te maken, daar waar wij hun haatbaarden en rare kapsels niet verbieden. Al komt dat misschien ook nog.
Ik verzoek inmiddels de Cyber-Goden ook vandaag hun poten te willen afhouden van onze blogs. Met beleefde groeten.
Via ISKANDER weet men ALTIJD al MEER DAN EEN ANDER.
--------------------------------------
Johan Sanctorum heeft gouden woorden in zijn hersenen. Die gebruikt hij op www.visionair-Belgie.be, voor zijn boeken, en op lezingen die hij her en der houdt. Sanctorum pleit voor een republikeinse revolte. Zonder revolte geen beter Vlaanderen
De West-Vlaming Johan Sanctorum (57) is een vrijdenker; geen logevriendje dat het atelier bezoekt om zijn carrière, maar een échte. Filosofie is zijn opleiding, cultuur en muziek zijn passie, controverse zijn dagelijks brood.
Johan Sanctorum: Mijn analyse is dat de nieuwe Vlaamse zelfgenoegzaamheid en het goed bestuur-discours tekenen zijn dat het establishment terug greep wil krijgen op de politieke situatie. Men wil Vlaanderen restylen tot een miniatuur-België. Een flamandificatie, waarbij de oude politieke elites ik denk aan de traditionele meerderheidspartijen en hun connecties in het middenveld het Belgische breukproces recupereren door gewoon van stoel te veranderen. Daarom evolueren we nu gezapig naar een Vlaanderen dat een identiteitsloze politieke en publieke ruimte is ... net zoals België. Ik plaats daar tegenover een republikeinse bewustwording, een actieve burgerbeweging die gaat voor een betere samenleving en een hogere graad van democratie.
Doorbraak: Van waar het republikeinse spoor?
Sanctorum: Ik ben geen flamingant van geboorte alhoewel ik uit een flamingantisch nest kom. Mijn grootvader stond in de Frontbeweging en het VNV, mijn vader was Oostfronter en zelf heb ik nog in een VNJ-uniform rondgelopen, dat is toch wel een stamboom om U tegen te zeggen (lacht). De Vlaamse Beweging heb ik echter herontdekt langs mijn studies filosofie aan de VUB, met daarin belangstelling voor de ontwikkeling van de westerse democratie. Dan stoot je op de republikeinse idee die groeide vanuit de oudheid. Ik denk aan de teksten van Plato en aan de stadsstaat Athene, de Italiaanse stadsstaten uit de renaissance, de Franse Revolutie, en de burgerrechtenbewegingen van de 19de en de 20ste eeuw. Ik schreef daarover verhandelingen tijdens mijn studies en kwam zo uit op de Vlaamse Beweging. De zaak van het algemeen belang stond altijd vooraan bij mij, met de vraag: hoe kunnen de mensen een samenleving politiek vormgeven waarbij het goede leven voorop staat? Ik noem mij een verlichtingsflamingant, zoals Peter De Graeve met zijn boek Staat van Ontbinding, omdat wij uitdrukkelijk vanuit de emancipatiegedachten van de Verlichting denken, een brede revolutionaire periode met Montesquieu, Voltaire, Rousseau als gangmakers. Wij toetsen die gedachten aan het Vlaanderen van de 21ste eeuw. Dat wordt te weinig gedaan waardoor de Vlaamse Beweging blijft steken in een 19de-eeuwse woordenschat en strategie.
De VUB is geen flamingantenfabriek.
Ik beschouw mij als een vrijdenker en dat vloekt in de Vlaamse Beweging. Zij is altijd sterk katholiek gedetermineerd geweest, en daar is niks mis mee, maar als vrijdenker ben ik een vreemde eend in de bijt. Op mijn VUB-achtergrond ga ik trouwens niet prat. Vijfendertig jaar geleden, in mijn studietijd, was de tempel van de vrijzinnigheid (lacht) zeer sektarisch, nog erger dan de kerk van de katholieken. De kandidaat-studenten moesten voor de inschrijving een verklaring ondertekenen dat zij achter de beginselen van de vrijzinnigheid stonden, wat natuurlijk een contradictio in terminis is. Ondertekende je niet, dan bleef de deur van de VUB gesloten. Ik ben vaak met mijn kop tegen de muur gelopen. Veel steun had ik wel aan professor Leopold Flam die in die kringen een oprechte vrijdenker was en bleef.
België is een mentale en politieke gevangenis, stelt u.
Dat is een verwijzing naar de Franse denker Jean Baudrillard. Wij zitten in een soort virtuele kooi, die semantisch is verzegeld, via woorden, begrippen, taalconstructies, ons opgelegd door de francofonie. Vandaar ook altijd dat dwepen met het zogenaamde Belgische surrealisme, die een esthetica van de dubbele bodems is. Het politieke taalgebruik is ervan doordrenkt, daarom precies keren de mensen er zich van af. Compromis is in Vlaanderen stilaan een scheldwoord, maar toch is het leidende discours van de Wetstraat en de pressiegroepen ervan vergeven. Bij Belgische compromissen worden de zaken verpakt zodat elke kant zijn interpretatie kan geven. Die aanpak sluit aan bij de Latijnse rechtscultuur van de kleine lettertjes die alleen de technocraten begrijpen. De doorzichtigheid en de democratische legitimiteit zijn de slachtoffers. De gevangenis is België maar we hebben als Vlamingen onze eigen vleugels en cellen gebouwd en laten ons door keizer-kosters regeren.
Frans en Nederlands zijn meer dan communicatiemiddelen.
Het zijn in de Belgische context gewoon twee universa naast elkaar. Vertalingen lukken nog nauwelijks. De Wetstraat heeft door een overheersing van de Franstalige bovenbouw een Romeins-theatrale inslag. Het is meer een circus. Maar zo zijn Vlamingen niet, die hebben een rechtlijnigere, gotische taaltraditie van de transparantie. Dat is een hoeksteen van onze identiteit, en daardoor is het gesprek tussen Vlamingen en Franstaligen structureel problematisch. Kijk maar naar de huidige impasse. Als de Vlamingen echter geen compromis sluiten dan zijn zij slechte democraten, fascisten, egoïsten, anti-Europeanen. Zo zijn we altijd in het ongelijk. In dat geval is onderhandelen niet meer de juiste uitweg.
Hoe overstijg je dan die tegenstelling?
Dat kan enkel door een echte scheiding, om dan misschien goede buren te worden. Een breuk vaststellen en van daaruit een breed publiek debat organiseren, dat overgaat in een grondwetgevend proces. Vlamingen moeten vooreerst in discussie durven gaan over de grondnormen en ethische waarden van de natie-in-spe. En over fundamentele maatschappelijke opties. Hoe definiëren we onze identiteit? Wat doen we met milieu, energie, gezondheid, armoede? Blijven wij een wingewest van Electrabel? Er zal dus duchtig van gedachte moeten worden gewisseld, dat is de essentie van de republikeinse idee.
Daarom vind ik het ook zeer erg dat de politici, ook de Vlaamse politici, in hun discours elkaar om de oren slaan met economische argumenten. Economie en goed bestuur waardeer ik, maar in België zijn het hocuspocuswoorden om de politieke kernvraag te ontwijken, die gaat over de nood aan een nieuw maatschappelijk project. Daar snakken de Vlamingen naar, en in die zin lees ik de verkiezingsuitslag van juni 2010: als één groot teken van burgerlijk ongenoegen.
Het republikanisme past Vlaanderen als een huid.
Ach, het zit ons eigenlijk in het bloed, al van in de middeleeuwen en de stedelijke vrijheden. Het is ook weinig geweten dat er een Antwerpse stadsrepubliek was tussen 1579 en 1585, en deze had niet alleen een economische basis, want ze was gefundeerd op een protestantse ethiek die men radicaal en rechtlijnig kan noemen. Ik wil niet blijven hameren op de tegenstelling Germaans-Latijns, maar een feit is dat de taalgrens méér is dan een taalgrens, het is een culturele scheidingslijn. Let op onze Belgische rechtspraak met haar aanvaringen door procedurefouten en aperte vergissingen. Dat is Latijns recht, pietepeuterig, en gaat in tegen het no-nonsensegevoel van de doorsnee-Vlaming. Denk aan advocaat Vic Van Aelst die pleitte voor een vereenvoudiging van de rechtsregels waarbij de advocaat minder belangrijk wordt (zie ook Doorbraak maart red.). We leven in een Latijnse expertenbureaucratie, niemand kan zijn eigen belastingbrief nog invullen.
N-VA ondergaat het Belgische compromissendenken.
Niet alleen België en de onderhandelaars zitten in een impasse, ook Vlaanderen. Want wij weten evenmin hoe het verder moet, de publieke opinie hier is zeer gespleten. De politieke discussie moet bij ons nog losbreken, maar de machtspartijen hebben daar geen zin in. De media houden er zich eveneens ver van af en houden zich aan een Woestijnvisachtige spelletjescultuur en de politiek-correcte consensus. De N-VA piekt, maar wat stelt hun electoraat voor? Daar zit van alles tussen, van radicale Vlaamse autonomisten over belgofiele reformisten à la Bracke, tot klassieke foertstemmers. N-VA wil dat amalgaam bijeenhouden, maar werkt veel te weinig aan een republikeins concept. Een nieuwe politieke cultuur die de burgers aanspreekt en hen toont dat Vlaanderen geen nieuwe wijn in oude zakken betekent maar een ommekeer, een new deal.
,Het Vlaams Belang levert hier wel goed werk. Ik denk aan het boek van Annemans en Utsi: O2 Zuurstof voor Vlaanderen (Egmont). Uitstekend gedocumenteerd, men moet dat ook durven zeggen. Maar zij worden niet gehoord en door de media genegeerd. Ik neem het Bart De Wever kwalijk dat hij elke dialoog tussen de V-partijen afwijst. Zo vlotten we langzaam aan terug naar de Belgische constructie, zij het wat gemoderniseerd.
Republiek, maar hoe, met de onverschillige Twittergeneratie?
Ik ben daar nogal optimistisch in. Het nieuwe netwerk van de Vlaamse Beweging leeft op het web, facebook, de blogs, de fora. De jongste politieke generatie de 18-plussers is radicaal, wil komaf maken met het oude politieke theater. De partij die daarop kan inspelen, wint. We hebben in de Vlaamse Beweging een voorhoede van nieuwe geuzen nodig, veranderingen beginnen steeds vanuit een minderheid en de meerderheid zal op de duur volgen. We moeten af van het fatalistische meerderheidsdenken en durven kiezen voor de charme van een visiepartij, die wil overtuigen, met rede en gevoel. Democratie werkt dialectisch, vanuit confrontaties. Partijen hoeven niet allemaal kiesverenigingen te zijn, door politieke marketing gedomineerd.
,Het zijn de zweeppartijen die ons wakker houden. Het is ook hun rol om de jeugd politiek te sensibiliseren. Dat bijvoorbeeld het cordon dit spel vervalst, is voor mij op zich al een reden om de kaarten grondig te herschudden
----------------------------
Digitaliaanse Diagonalen:
Hierboven vindt U dus nogmaals Johan Santorum in de vitrine gezet. Deze keer wild gesticulerend, met in elke hand een bordje : links Jeugd en rechts Revolte . Of zou het eerder zijn met gebalde vuisten, en een wenkende blik in de ogen : kom en volg mij ..
Dat in de vitrine gezet kwam bij mij op, bij het lezen van zijn Curriculum Vitae. Ook de Roomse traditie bij de VUB om zwaartillende toetredings-formaliteiten te doen ondertekenen inzake vrijmetselarij. Toch curieus hoe men de gebruiken overneemt van de eeuwenoude vijand die men in moderne tijden denkt te moeten bestrijden. Mag ik beide groeperingen in die zin als zeer dichte verwanten beschouwen, die bestaan door middel van het opleggen van regeltjes? Inderdaad zeer Romeins .
We zijn er dus bijna : geen revolutie, gen evolutie, maar revolte!
Iets dergelijks was zelfs te zien in de Ronde van Vlaanderen van gisteren : in Deerlijk, nota bene het dorp van René Declercq, de gevierde dichter, die ongeveer 100 jaar geleden van de Belgische Staat de DOODSTRAF kreeg maar daaraan ontsnapte door de rest van zijn leven in ballingschap te leven (nu heeft hij wel een ereplaats onder zijn geliefde kerktoren). In Deerlijk zou men een andere Flandrien als Belgisch Kampioen willeneren, door massaal met de driekleur te bevlaggen. Lovenswaardig initiatief, en al helemaal zonder politieke bijbedoelingen! Was dat effe buiten de waard en Voorpost gerekend .
Zodanig zelfs dat de BRT zijn opzet moest wijzigen. Er kwam niks van in huis, van een recuperatie-uitzending van renners onder honderden driekleuren : de paar rode stippen in de zee van Zwart-Gouden vlaggen waren dermate pover, dat zelfs na veel plak-en knipwerk van de regisseur de organisator in beeld gezet, moest toegeven, dat de Flaminganten er weer een politieke boel van hadden gemaakt.
Ja jongens, zo gaat dat, hé! Op Vlaanderens mooiste dag willen provoceren met de driekleur-vod is gewoon uit sportiviteit en al zeker zonder politieke bijbedoelingen, maar zwaaien met de Leeuwenvlag is de boel verpolitieken .Zou die Stijn Devolder misschien geen Vlaming zijn?
A prpos : Michel Wuyts heeft het niet eens gezien : de sprint in Merelbeke zat bijna verscholen onder de vele dubbele leeuwenvlaggen, de cameraman kon niet anders, maar Wuyts heeft het niet gezien. Wuyts zal voor altijd afgerekend blijven op die ene uitdrukking, dat hij al die leeuwenvlaggen tijdens de koers storend vond in het beeld, en dat ze vooral geen reclame waren in de wielerwereld voor de Ronde van Vlaanderen. Waar denkt die mens dat hij leeft en zijn boterham verdient? En in wiens naam hij denkt te spreken?
Het was dit jaar meer dan ooit, waar men gaat langs Vlaamse wegen, overal kwam men de Leeuw weer tegen Als al die leeuwen-lovers stemmen voor de Zwarte Leeuw op Gouden Veld bij de volgende verkiezingen, dan mogen straks op al de transen, de leeuwen dansen!
---------------------------
Ik verzoek inmiddels de Cyber-Goden ook vandaag hun poten te willen afhouden van onze blogs. Met beleefde groeten.
Privatisering van de sport, postmodernisering van de democratie Toen het TV-productiehuis Woestijnvis de top-wielerklassieker De Ronde van Vlaanderen (en in één moeite ook de Brabantse Pijl, de Omloop Het Volk en Parijs-Brussel) overkocht van Corelio, uitgever van o.m. De Standaard en het Nieuwsblad, zullen weinig wielerliefhebbers daarvan wakker gelegen hebben. Als er maar de Koppenberg werd opgekoerst. Nu de VIP-tenten echter de massa stilletjes aan naar de zijstraten wegdrummen, wordt er gemord, al beseffen velen nog niet waar de klepel hangt. Daarom deze verduidelijking. De Ronde is sinds zijn ontstaan in 1913 altijd al eigendom geweest van een krant, met name Het Nieuwsblad, en meer bepaald de bijlage Sportwereld van de legendarische Karel Van Wijnendaele. Niettegenstaande het evenement dus het uithangbord van een krant was, primeerde het publieke karakter en kreeg de wedstrijd een monumentale, haast een mythische dimensie. Sponsoring door derden bleef marginaal, en altijd ondergeschikt aan de sportieve missie. Nogal naiefweg sprak men van een volksfeest, een Vlaams volksfeest, of ook wel Vlaanderens mooiste, waarbij de leeuwenvlaggen (volgens sommigen iets té) uitbundig flapperden. Maar de tijden zijn veranderd, en Wouter Vandenhaute heeft het misverstand inzake het sportief-volkse primaat uit de wereld geholpen: de Ronde is een onderneming die winst moet maken. Woestijnvis heeft het quasi-volksfeest geïntegreerd in de globale bedrijfsstrategie van een mediaconcern, met dien verstande natuurlijk dat de gemeenschap blijft opdraaien voor een flink pak kosten rond veiligheid, politiebegeleiding, logistiek enz. De baten voor de privé, de kosten voor de gemeenschap: zo hoort het in de postmoderne economie. Meteen zou men kunnen spreken van een postmodernisering van de sport en heel het socio-cultureel weefsel daarrond: de event-organisator hanteert een commerciële logica die op de duur het uitzicht en de structuur van dat evenement grondig wijzigt. Wat we omtrent de FIFA vaststelden, en de brutaliteit waarmee deze organisator van het WK voetbal zijn huisregels opdringt aan de overheden, zal zich zonder twijfel ook bij Woestijnvis doorzetten: toebedelen van reclamemonopolies (op en rond het parcours) aan geprivilegieerde sponsors zoals een biermerk; de overheden die betrokken zijn bij de organisatie, zoals de gemeenten waar de wedstrijd passeert, voor voldongen feiten stellen; en uiteindelijk het monopoliseren van de publieke ruimte zelf (stratificatie, no-go-zones voor het grote publiek, bijvoorbeeld de VIP-tenten dus). De overheden zullen hier geen krimp geven, de lokale noch de Vlaamse. De politieke klasse is zodanig ongeloofwaardig geworden, dat ze elk massa-evenement aangrijpt om zich, al was het maar voor één dag, te koesteren in de warme van zon volksfeest. Burgemeesters die in de clinch gaan met Vandenhaute bijten bij voorbaat in het zand. De event-organisator gijzelt de openbare bestuurders en kan dreigen met een boycot (bv. een verlegging van het parcours),- een nachtmerrie voor de burgervader in kwestie. Zo gaat de privatisering van de sport over in een postmodernisering van de democratie zelf. De politieke gevolgen zijn discreet maar belangrijk: Woestijnvis verkrijgt, via de Ronde van Vlaanderen, een beslissende greep op de publieke ruimte, op de publieke opinie, en op heel de emotionele onderstroom die deze opinie draagt. Een mediastrategie op maat maakt het plaatje vol. Het kan niemand ontgaan zijn (hoewel ik daar heel weinig over lees) dat de aanloop van onze Vlaamse voorjaarsklassieker wonderwel past in de opbouw van de Woestijnvisserie De Ronde op TV-1. Een aantal dunne verhaallijnen (waarin de enige flamingant toevallig ook als een paranoide racist wordt geportretteerd, dit terzijde) zijn hier geprojecteerd op het Rondegebeuren, waardoor de kijker nog sterker de indruk krijgt dat alles rond die Ronde draait, als planeten rond een zon. De synchronie tussen deze twee Woestijnvisproducten is alleszins perfect: de TV-serie versterkt het evenement, het evenement straalt terug af op de serie. Men kan dat een onschuldig spel vinden, maar de logica die zich hier ontwikkelt is verreikend. Een blik op het economisch organigram maakt dat duidelijk. TV-productiehuis Woestijnvis controleert, via ex-VRT-sportjournalist Wouter Vandenhaute, de holding De Vijver, waarin ook Corelio (De Standaard en het Nieuwsblad) voor 40% participeren. Sinds begin vorig jaar nam De Vijver ook het weekblad Humo over, een medium dat zich sinds jaar en dag toelegt op TV-kritiek. Het huwelijk tussen Woestijnvis en de VRT (de openbare omroep waar u en ik in theorie aandeelhouder van zijn) staat op springen: de volgende stap van Wouter Vandenhaute is de aankoop van een TV-zender, die mogelijk het alleenrecht krijgt op de beeldreportages van de wielerwedstrijden, en die dan voor de kijker betalend kan worden. We krijgen hier dus een concentratie van bedrijven die evenementen organiseren (zoals de Ronde), TV-programmas maken (zoals de Ronde-soap én de echte reportages), en die programmas ook kritisch bekijken (zoals Humo). Daarmee wordt een gouden driehoek gerealiseerd die zelfs de pessimistische mediacriticus Jean Baudrillard (1929-2007) niet voor mogelijk hield: het evenement, de verslaggeving, en de kritische observatie van die twee worden binnen één huis verzorgd. Zoals de klassieke politieke scheiding der machten oplost, verdwijnen ook de tussenschotten tussen spektakelindustrie, journalistiek en reflectie. Het eindresultaat is toch wel een tamelijk Orwelliaanse fusie, die, zolang Vlamingen gek zijn van wielerwedstrijden, Wouter Vandenhaute een enorme macht geeft, uitdijend ver voorbij het sportieve, naar het socioculturele en politieke vlak. De verkozen politici staan erbij en kijken ernaar. Straks wordt ook de publieke omroep buitenspel gezet, en is de privatisering van Vlaanderens mooiste een feit. Zelf ben ik in de verste verte geen wielerliefhebber: ik ben de man die zijn gras afmaait als de Ronde passeert. Toch is de verwoestijnvissing van het collectief bewustzijn onrustwekkend. Iedereen is voor de Ronde, en de Ronde is van één nv. Als men spreekt over het gevaar van mediamonopolies, dan is dit een monopolisering in het kwadraat, omdat de realiteit zelf op maat van het medium wordt gemaakt en vice-versa, en dit alles voor het nut en vermaak van de aandeelhouders. Besluit: eigenlijk hoort het organiseren van dit soort massaspektakels toe aan een vzw waarin de overheid, de gemeenschap dus, zegging heeft. Ik heb me in het verleden kritisch uitgelaten over het erfgoedgebeuren, waarbij bv. Het Aalsters carnaval een UNESCO-label en zijn subversieve dimensie zag afgevlakt. Maar voor de Ronde van Vlaanderen zou dat misschien een oplossing kunnen zijn: een statuut van werelderfgoed, waardoor het publiek beheer vanzelfsprekend wordt. Het algemeen belang en het sportief optimum moet hier het streefdoel zijn. De mediatisering is onvermijdelijk en kruidt het massaspektakel, maar programmamakers moeten hun eigen critici niet zijn, en organisatoren van publieke evenementen hoeven de camera niet te bedienen. Werk voor iedereen zou ik zeggen, en de res publica bovenaan. Maar dat vergt sterke politiek, bijvoorbeeld een burgemeester die een viporisatie van de publieke ruimte resoluut weigert. En waar vind je die? Al zeker niet in Geraardsbergen, waar zon tent zowat de hele Grote Markt beslaat. Geraardsbergen, of all places!
--------------------
Diagonale Digitale Diligentia :
Dank zij dit artikel weet ik nu dat mijn onbestemde wrevel bij het zien van de soap De Ronde op TV gegrond was. Waarom die vage weerzin? Enerzijds de knappe beeldmontage met gekende figuren in bekende koerssituaties, en anderzijds het stelselmatig wegkijken van de camera weg van de meest indrukwekkende beelden van de echte Ronde van Vlaanderen : het uitbundig voorkomen van de vele leeuwenvlaggen.
Maar geen wielerfan zijnde, valt pas nu mij frank : men is doodsimpel bezig met het kapen van het hele gebeuren. Daarom heette het ding De Ronde en niet De Ronde van Vlaanderen Zonder het doorzicht de helderziendheid?) van mensen lijk Johan Santorum werd het algauw, net zoals de Vlaamse Kust, de Belgische Kust werd, De Ronde van België Al zou de term Flandrien , de naam van de man die het DOET, wel voor altijd onvertaalbaar blijven. De Belg-ien is immers de man die aan de rijk gedekte tafelen komt aanschuiven, eenmaal die door anderen gedekt staat. De sport-hoernalisten bijvoorbeeld, die al die vlaggen een vlek vinden op hun netvlies.
Gelukkig! Ook dit jaar is de recuperatie mislukt : ofwel waren de belgicisten thuis gebleven, ofwel waren ze van kamp gewisseld. Hoe goed de regie de beelden ook manipuleerde : de hele Ronde lang tekenden ze present, de klauwende Zwarte Leeuw op Gouden veld.
-----------------------
VOOR GOEDE RECHTSE LINKS (voor wie LINX des duivels is)
Het Fransch is de taal voor de omgang met minaressen en andere onzedelijkheden, maar is totaal ongeschikt voor de waarheid. Het Nederlandsch daarentegen is beter dan Fransch en Engelsch, en isbij uitstek geschikt voor wijsbegeerte en wetenschap.
Uit de lezingen voor Geen Taal, Geen Vrijheid dor Prof. Geerard Bolland (Leiden) voor de Gentse studenten 1908
De Nasser Moskee in Tripoli (sinds 1970)
Als Kathedraal gebouwd door de Italianen in 1923-1928
-----------------------
Wat ooit het land der Feniciërs was, het zeevarend volk van kooplieden en kunstenaars uit de Oudheid van voor de Grieks-Latijnse wereld heerschappij, aanbidders van de afgod Baäl; roept voor de moderne Italiaan een beetje de glorietijd van Benito Mussolini op, die daar in de geburen in het Interbellum voet aan de grond probeerde te krijgen om, net zoals alle grote mogendheden, een koloniaal rijk bij elkaar te sprokkelen. Lang heeft de glorie niet geduurd, daar de ster van het Duizend Jarig Dritte Deutsches Reich van Adolf Hitler reeds na een jaar of tien begon te verbleken, en Italië zijn Overzeese Gebieden ingepalmd zag door het Britisch Commonwealth.
Naar ede mening van de eigenlijke bewoners werd al die tijd niet gevraagd.
Van al die Oud-Romeinse glorie bleef alleen de triomfboog van Marcus Aurelius over in Tripoli, door Mussolini uitgekozen om op zijn wit paard gezeten, als overwinnaar daar de toejuichingen van het volk in ontvangst te nemen. De Krijgsgoden en Churchill echter hadden een andere mening .
Eenmaal het Britse Protectoraat opgeheven, werden al die landen zelfstandig, gewoonlijk onder leiding van een of ander roofridder, of roverhoofdman. Met de Islam als grootste gemene deler als bindmiddel.
In Tripoli (3-Steden Stad), ooit gesticht door de Oude Grieken die (zeer waarschijnlijk) de Feniciërs op eigen terrein waren komen bevrijden zoals het Belgisch Leger nu ook de Libiërs op eigen terrein tracht te bevrijden, hadden de Mussolini-volgelingen in 1923-1928 voor de Glorie van de Paus van Rome een mooie nieuwe kathedraal gebouwd in Romaanse bouwstijl. U weet wel : zij deden dat louter en alleen voor het zieleheil van de Tripolitaanse katholieken en ook een beetje tot meerdere eer en glorie van de onsterfelijke Duce. In 1970 werd die mooie Christelijke kathedraal door de Nieuwe Machthebbers omgevormd tot moskee, en de campanile, de losstaande klokkentoren, werd omgebouwd tot minaret.
Sic transit gloria mundi en nu moet het even weer anders. De Libiërs moeten eindelijk eens leren inzien dat ze niet bekwaam zijn om hun eigen leven te oriënteren. Ten dien einde werd, zoals Elsevier schrijft, die het op zijn beurt overgenomen heeft van Al Jaziera, een beetje overal de opstand aangestoken, door pionnen van Amerika en van Egypte.
JaJa, Italië grenst aan Libië, ware daar niet dat streepke Middellandse Zee tussen hen, en het heeft er veel nauwe banden mee, zowel in de Oudheid als in de Moderne Tijden. Vandaar dat de moeial van nog een paar zeeën verder, Amerika dus, de, Italianen, probeert de loef af te steken. En daarbij geheel Europas meesleurt in een oorlog om olie.
Amerika de olie, en Italië de vluchtelingen ..
---------------------------
Libië: de strijd om de olie
E.J. BRON - 02 APRIL 2011
Integraal overgenomen bij Het Vrije Volk
--------------------------
Bijna de hele wereld heeft voor zichzelf op initiatief van vooral Amerika en Frankrijk een nieuw vijandbeeld geschapen: de Libische dictator Muammar al-Gaddhafi. De afgelopen 40 jaar echter werd hij juist gevleid en met miljarden dollars ondersteund door die landen, die hem nu bestrijden. Waarom nu dus deze plotselinge ommezwaai en waarom is uitgerekend Rusland tegen deze oorlog?
De reden is waarschijnlijk dezelfde als die in de andere Amerikaans-imperialistisch aangevoerde oorlogen in Afghanistan of Irak. Het gaat om olie, de op dit moment waarschijnlijk belangrijkste grondstof. Wie de olie controleert, controleert de wereld en in Libië liggen de grootste bewezen aardoliereserves van Afrika. Minstens twee derde deel is echter nog helemaal niet gevonden. En waarom zou men duur betalen voor Libische olie als men het nu ook gewoon zomaar kan krijgen en weliswaar zelfs officieel via een humanitaire daad, omdat men het volk tegen zijn eigen heerser wil beschermen? De afnemers betalen ieder jaar 46 miljard euro aan de Libische staat. Geld, dat men ook kan besparen wanneer men gewoon datgene afpakt van anderen wat niet van jou is. De Irakezen en Afghanen kunnen hier een woordje over meepraten.
Er bestaat geen conflict, waarbij de Verenigde Naties en de Amerikanen zelfs met militair geweld ingrijpen, waarbij het niet om een of ander strategisch voordeel of om grondstoffen gaat. In andere landen komen ook mensen tegen hun regimes in opstand of slachten ze elkaar al jaren achter elkaar af (zie Rwanda), maar dat interesseert niemand, want daar bevinden zich geen olie of andere belangrijke grondstoffen. Dus wat kan de wereldgemeenschap de mensenrechten dan schelen? Maar officieel mensenrechten verdedigen, terwijl het in werkelijkheid om het veiligstellen van oliereserves gaat, dat schijnt ook in Libië het geval te zijn.
De enige die dit min of meer stilletjes toegeeft, is de Russische minister-president Vladimir Poetin. Rusland vertraagde de VN-resolutie tegen Gaddhafi en had kritiek op de aanvallen van de coalitietroepen. Dus welke interesses heeft Rusland in Libië?
Ten eerste is daar de Russische wapenexporteur Rosoboronexport, die de afgelopen contracten heeft afgesloten voor de levering van tanks en gevechtsvliegtuigen ter waarde van 2 miljard Amerikaanse dollar. En ook het enorme concern Gazprom stelde voor zichzelf onlangs 33% van een oliegebied ongeveer 800 kilometer ten zuiden van Tripolis veilig. Al in 2007 verwierf het energieconcern bovendien een licentie voor het zogenaamde Blok 19 in de Libische woestijn evenals een offshore-consessie in de Middellandse Zee. In december stelde Gazprom bovendien een stuk land veilig in het Gadamesbekken in de buurt van de Algerijnse grens. Daar zouden meer dan 20 miljoen ton olie te vinden zijn. Bovendien wordt er ook aardgas vermoedt. En dat is niet zomaar. Het Kremlin en Gazprom schijnen eigen strategische doelen in Noord-Afrika te hebben en de oorlog van de Amerikanen, Fransen, Britten allemaal concurrenten op de globale energiemarkt komt op het slechtst denkbare moment. Rusland schijnt zich zorgen te maken, dat er in een Libië zonder Gaddhafi en alleen met een door de Amerikanen geïnstalleerd marionettenregime geen plaats meer zal zijn voor zijn eigen interesses. Deze zorgen schijnen terecht te zijn, wanneer men zich voor ogen houdt dat de VS in de andere door hen bezette landen zoals Afghanistan of Irak bijna zonder uitzondering alleen eigen ondernemingen aan olieboringen en energiewinning laat deelnemen. Aldus bekeken is de Libië-oorlog een plaatsvervangende oorlog van de grootmachten VS en Rusland in de strijd om belangrijke grondstoffen.
Zoals het er nu naar uitziet, zal Rusland verliezen. Maar het Kremlin is al jarenlang bezig met het smeden van een Plan B en probeert Europa steeds meer afhankelijk te maken van zijn energieleveringen om ook politiek aan invloed te winnen. Italië dekt al bijna 50% van zijn verbruik uit Russische energiebronnen, Duitsland ongeveer 30% en menig Oost-Europees land is al bijna voor 100% op Rusland aangewezen. De Eu wil zich weliswaar minder afhankelijk maken van het Russische aardgas, maar het enige alternatief, Noorwegen, rekent al in 2013 op een stapsgewijze afname van de aardgaswinning, omdat de natuur niet meer heeft.
Zo bekeken zouden de oliereserves in de Libische woestijn een enorm voordeel voor de Russen zijn. Maar als de Amerikanen eenmaal olie geroken hebben, zou het wel eens moeilijk kunnen worden om hen weer uit Noord-Afrika te verdringen, voordat ze hun zakken hebben volgepropt.
De Franse taal is toch zo zoet voor hij die loopt op vrijersvoet. De wetenschappelijke benadering van die taal door ene Prof. Geraard Bolland (zie hieronder) zal voortaan, tot nader order, al is ze straks 100 jaar oud, boven aan al mijn dagelijkse blog-bijdragen prijken.
Wie helpt mij om deze brontekst niet alleen zo bondig mogelijk te maken, maar ook om deze zoveel mogelijk te verspreiden onder het publiek?
Proeve van koptekst over de waardebepaling der Fransche Tael zoals die gesproken wordt door omhooggevallen individuen verspreid over de ganse wereldbol, die jammer genoeg denken dart ze daarmee behoren tot het ras der Homo Sapiens Superbus.
Het Fransch is de taal voor de omgang met minaressen en andere onzedelijkheden, maar is totaal ongeschikt voor de waarheid. Het Nederlandsch daarentegen is beter dan Fransch en Engelsch, en is bij uitstek geschikt voor wijsbegeerte en wetenschap.
Uit de lezingen voor Geen Taal, Geen Vrijheid dor Prof. Geerard Bolland (Leiden) voor de Gentse studenten 1908.
Een eeuw geleden, in december 1911 en januari 1912, hield de Leidse hoogleraar, wijsgeer en filoloog, Gerard Bolland (1) een Ronde van Vlaanderen voor Het Nederlands als taal voor hogere aangelegenheden des geestes (2). Zo luidde de titel van de lezing die hij hield in Antwerpen, Brussel, Gent, Brugge en Mechelen. Dit geschiedde op uitnodiging van de Vlaamse Vooruitstrevende Studentenkring Geen Taal, Geen Vrijheid. In een vurig betoog bestreed hij de beledigende en leugenachtige praatjes over de minderwaardigheid van het Nederlands als voertaal der wetenschap denken we aan de onzin die in die zin werd uitgekraamd door kardinaal Mercier (3) en de duldzaamheid der Vlamingen die te weinig voor hun taal opkwamen. Hij zette uiteen, in de traditie van zestiende- en zeventiende-eeuwse taalkundigen, waarom het Nederlands juist bij uitstek, meer dan het Frans en Engels geschikt is voor wetenschap en wijsbegeerte. Amusant zijn zijn uiteenzettingen over de betere geschiktheid van het Frans voor de omgang met maîtresses en andere onzedelijkheden, maar de ongeschiktheid van die taal voor de waarheid. Dat alles werd overigens uitgesproken in het Stadhuis te Brussel; het is zeer de vraag of dit vandaag nog zou kunnen. Voor ons vandaag van belang is vooral zijn betoog over de noodzaak om de volkstaal niet enkel voor schone letteren te eren, maar vooral ook voor de wetenschap.
Een eeuw geleden heeft ons volk zijn weerbaarheid verzameld en voor het Nederlands de plaats veroverd die noodzakelijk was voor zijn emancipatie te beginnen met de Vlaamse Leergangen tot de volledige vernederlandsing van onderwijs en wetenschap.
Maar lhistoire se répète. De Merciers van vandaag, een deel van de rectoren van onze universiteiten op kop, vinden het Nederlands opnieuw ongeschikt voor de wetenschap omdat het auditorium geen Nederlands zou lezen en het onderwijs omdat we niet genoeg buitenlandse studenten zouden aantrekken. Ook uit Leiden komen vandaag meer diatriben tegen dan voor het Nederlands in het hoger onderwijs. Nochtans is de bestaande taalregeling meer dan soepel genoeg: een Universiteit mag nu al zoveel ze wil in andere talen onderwijzen; enkel is vereist dat bij een basisopleiding deze ook in het Nederlands blijft bestaan.. Is dat nu echt teveel gevraagd ? De eerste verantwoordelijkheid van onze universiteiten is zorgen dat het Nederlands op alle gebieden zijn functie als wetenschapstaal behoudt en dat de jonge mensen die hier wonen in de taal van het land kunnen studeren. Andere doelstellingen, hoe lovenswaardig ook, mogen maar op de tweede plaats komen. De verdringing van het Nederlands in de wetenschap is enkel een verarming, niet alleen voor ons volk, maar ook voor de wetenschap zelf. Denken vereist taal en een andere denktaal houdt vaak ook andere klemtonen en inzichten in. Een extra inspanning om in het Nederlands beoefende wetenschap vervolgens ook te vertalen in het Engels levert dan ook meer op dan wetenschappers die niet meer in hun eigen taal denken en schrijven. Ook vandaag geldt Geen Taal, geen Vrijheid.
---------------------------
deze tekst verscheen in Doorbraak april 2011, p. 15)
(2) Facsimile op http://storme.be/Bolland.Hoogerleven.pdf. (3) "Les Flamands qui voudraient flandriciser une université, n ont pas assez réfléchi au rôle supérieur auquel doit prétendre une université. Si leurs revendications étaient accueillies, la race flamande serait au coup réduite à des conditions dinfériorité dans la concurrence universelle", in de instructions collectives van 1906. Tekst in. K. VAN ISACKER, Herderlijke brieven over politiek, nederlandsche Boekhandel Antwerpen 1969, p. 81-82; zie ook KOSSMANN, De Lage Landen 1780-1940, http://www.dbnl.org/tekst/koss002lage01_01/koss002lage01_01_0032.php; R. BOUDENS, Kardinaal Mercier en de Vlaamse Beweging, (Davidsfonds Leuven 1975) p. 53
-------------------------
VOOR GOEDE RECHTSE LINKS (voor wie LINX des duivels is)
Ik zeg : in Nederland, gelukkig niet bij ons, maar U weet dat onze Noorderburen altijd een stapje voor liggen op ons, Vlamingen uit het Zuiden der Lage Landen. Al baseert men zich daar bij de SGP op eeuwenoude tradities, men zit niet verlegen om Sta vuist en voet de vane omtrent in de aanval te gaan Bij ons noemt men dat vendelzwaai-flamingantisme. Belachelijke nostalgie die ons niets vooruit helpt. Want vooruit moeten wij.
Ach al die criticasters, die denken dat het verleden voorgoed voorbij is! Die denken dat omkijken tijdverlies zou zijn
Ze zouden er deugd van hebben, eens een tijdje s morgens naar de Italiaanse Rai Uno te kijken, ook een Staatszender, net als het tweekoppig monster van de Reyerslaan een regime-zender is. Op onregelmatige tijdstippen zendt men daar rond 08 uur Minute di Storia uit, en die gaat willekeurig terug tot de tijd van de eerste cinema-beelden, tot en met de laatste deceenia. Moraal van het verhaal : er is niets nieuws onder de zon : oorlog, roem, vernederingen, opstanden : alles is er al eens geweest .U kunt er nog net zelf bij denken : Gedenk o mens, dat ge van stof en as zijt, en tot stof en as zult terugkeren De goddelijke Luciano Pavarotti zingt een korte aria uit zijn repertoire, en er wordt daarbij verteld dat de man op die en die datum is overleden .Einde verhaal.
De scheiding van kerk en staat betekent eenvoudig dat de kerk niet mag regeren en dat de overheid geen geloof mag dicteren. In het debat over kerk en staat, politiek en geloof, vallen steevast grote woorden. Op instigatie van de Kamerleden Jeanine Hennis (VVD) en Tofik Dibi (GroenLinks) gaat de Tweede Kamer een meer beschouwend debat aan dit onderwerp wijden.
Dan zal het dus gaan over de vrijheid van godsdienst (artikel 6 Grondwet) en over de scheiding van kerk en staat, die niet in de Grondwet wordt genoemd maar toch als een belangrijk grondprincipe van onze rechtsstaat geldt. De misverstanden rondom dit onderwerp hopen zich echter op.
Velen denken dat een neutrale overheid betekent dat de overheid seculier, godsdienstloos, moet zijn. Geloof is best, maar achter de voordeur, niet in de publieke ruimte. Dit standpunt is een vergissing. Het seculiere standpunt is niet neutraal, maar even goed een levensbeschouwelijke keuze. Neutraal wil zeggen onpartijdig, en dat betekent dat alle levensbeschouwingen in principe dezelfde ruimte krijgen om er te zijn en zich te uiten.
Velen denken dat de scheiding van kerk en staat betekent dat gelovigen geen politieke standpunten mogen uitdragen die op hun geloof gebaseerd zijn. Zo zouden gelovigen zich niet tegen abortus of euthanasie mogen uitspreken omdat zij dan andere mensen iets zouden willen verbieden op grond van hun geloof. Wie zich vóór abortus en euthanasie uitspreekt, creëert evengoed een maatschappelijke werkelijkheid die gebaseerd is op levensbeschouwelijke keuzes.
De scheiding van kerk en staat betekent eenvoudig dat de kerk niet mag regeren en dat de overheid geen geloof mag dicteren. Een democratische rechtsstaat verhoudt zich niet met een theocratie en niet met een overheid die in het leven van de kerk ingrijpt.
De kerk mag de overheid niet dwingen alle andere geloven te weren en uit te roeien, en de staat mag burgers niet dwingen een bepaald geloof aan te hangen. De laatste vervolging van gelovigen in ons land had plaats in de 19de eeuw, toen een Oranjevorst (Willem I) en een liberale minister van Justitie (Van Maanen) christenen vervolgden die een nieuw kerkgenootschap stichtten.
Wanneer de staat geen geloofsovertuiging mag opleggen, mag zij verenigingen en kerkgenootschappen ook niet onder het juk van een levensbeschouwelijk principe laten doorgaan.
Nu is dat vooral het gelijkheidsprincipe, vastgelegd in art. 1 Grondwet, dat zich zowel tegen de SGP als tegen de rooms-katholieke kerk en de joodse gemeenschap dreigt te keren (als de sociaal-liberalen van D66, GroenLinks en de VVD hun zin krijgen).
De Grondwet zelf geeft aan dat de vrijheid van godsdienst en vereniging wordt begrensd door de wet. Art. 1 regeert niet over de klassieke grondrechten, zoals regering en Tweede Kamer in twee grote debatten hebben uitgesproken. Er is geen rangorde in de grondrechten.
Een meer beschouwend debat over staat en geloof is nauwelijks mogelijk omdat de nodige irritatie aan de behoefte aan dat debat ten grondslag ligt. In de jaren negentig leken we af te stevenen op een religieloze publieke ruimte: de secularisatie ging onverminderd door en het CDA was uit het centrum van de macht gemanoeuvreerd.
Maar het CDA bleek toch nog levensvatbaar en een nieuw geloof, de islam, bleek zich assertief te manifesteren.
De discussie zoals die nu wordt gevoerd, is eigenlijk volledig te danken aan de aanwezigheid van de islam. Over religieuze symbolen achter gemeentebalies is nooit enige ophef gemaakt, omdat dat ook niet nodig was. Een kruisje of keppeltje riepen geen wantrouwen op, een hoofddoekje (blijkbaar) wel.
Het verzet tegen het vrouwenstandpunt van de SGP komt voort uit de zorg dat een (veel grotere) islamitische partij vergelijkbare standpunten zal gaan huldigen.
Het verzet tegen de rituele slacht komt voort uit verontwaardiging over de slachtpraktijk onder moslims. Sinds de komst van de islam is het niet meer mogelijk, zo blijkt, om nog net zo ongeclausuleerd voor de vrijheid van godsdienst, onderwijs, vereniging en rituele slacht te zijn als daarvoor.
En als je op basis van een relativistische levensovertuiging in gelijkheid gelooft - en dus alle geloven even erg of even mooi vindt - dan kun je het niet over de islam hebben maar alleen over religie in het algemeen.
Dat meer beschouwende debat moet volgens de sociaal-liberalen uitmonden in het schrappen van de vrijheid van godsdienst. Dat is erg vreemd.
Een klassiek grondrecht is geen toevallige, welwillende concessie van de overheid aan burgers, die op een gegeven moment net zo goed weer kan worden ingetrokken, maar is van de burgers en beschermt hen tegen de willekeur van de staat of tegen een toevallige meerderheid van seculiere, liberale, blanke burgers die zich nu nadrukkelijk roeren en in feite even tiranniek een levensbeschouwing willen opleggen als de eerste de beste theocraat.
Dat voorstel om art. 6 Grondwet te schrappen noopt ook tot enig wantrouwen. De voorstanders zeggen dat gelovigen al vrijheid van meningsuiting en vereniging hebben en dat de vrijheid van godsdienst daarom overbodig is. Maar als deze artikelen materieel samenvallen, waarom dan die moeite gedaan om art. 6 te schrappen?
Blijkbaar is er iets anders aan de orde. Wanneer je art. 6 schrapt kun je het geloof gaan zien als ook maar een mening. En dat is het niet.
En tot slot: zon meer beschouwend debat is zeer welkom, maar laat het alsjeblieft niet door politici worden gevoerd. Die willen - als zon debat al niet direct verzandt in genant gekissebis over hoofddoekjes - immers altijd een wet maken, en dus iets gebieden of verbieden.
Het onderwerp kerk, staat, geloofsvrijheid is te belangrijk om aan politici over te laten.
Bart Jan Spruyt is historicus en voorzitter van de conservatieve Edmund Burke Stichting.
----------------------
Hier liggen begrippen voor het grijpen die vonken zouden doen slaan uit de Liberalis-koppen van bij ons. Den k aan het duvelspaar broederpaar Guy en Dirk VFHStdft :ik zie ze al te paard springen bij de uitspraak dat neutraliteit niet bestaat .Want neutraal, dat zijn zij toch! Zij zijn toch neutraal, secularisatie is toch neutraal .Waarom zijn zij dan zo balorig zodra het woordje eredienst valt?
Gegarandeerdals ik in een volgend leven terugkeer (en dat doe ik zeker! want ik wil het zelfstandig Vlaanderen ooit eens in levende lijve beleven), volg ik wat meer filosofie. Zodat ik minder met het hart, maar meer met de rede kan argumenteren.
Eerst dacht ik aan een smakeloze aprilgrap, maar neen, Muzelmannen houden wel degelijk van zulke grappen, want zij herinneren zich maar al te goed de tijd van de gele sterren. Zij herinneren zich nog levendig dat er jaren geweest zijn van intens treinverkeer met goederenwagons bestemd volgens de spoorweg-voorschriften voor 7 paarden waarin 50 of meer mensen gestopt werden. U weet wel : Nach Ostland wollen wir fahren
Op het verbod voor carnavals-kledij voor hun vrouwen in Frankrijk en bij ons, verlustigen zij zich zelfs in schattige cartoons, die wat ons betreft, gerust de nieuwe trend mogen inzetten. Zie onderaan.
---------------------------------------
Ex-adviseur Sarkozy laat jodensterren' drukken voor moslims
vrijdag 01 april 2011, 05u00
Auteur: Frank Renout
·t is t lezen waard want uit De Schandaard
-------------------------------------
PARIJS - Een ex-adviseur van de Franse president Nicolas Sarkozy laat 600.000 sterren drukken in de vorm van een ster met daarop MUSLIM'.
Van onze correspondent
in Frankrijk
Abderahmane Dahmane roept alle moslims van Frankrijk op om die groene ster op hun kleren te bevestigen, als teken van protest tegen het beleid van Sarkozy.
Met dit symbool vragen we om de beëindiging van het debat over de islam in Frankrijk, en willen we de islamofobie van regeringspartij UMP een halt toeroepen', aldus Dahmane.
Volgende week dinsdag organiseert de UMP-partij van Sarkozy een debat over de scheiding van kerk en staat en over de rol van de islam in Frankrijk. Dat moet leiden tot praktische aanbevelingen over bijvoorbeeld halal eten in schoolkantines en de opleiding van imams in Frankrijk.
Over dat debat is vooraf al volop onenigheid ontstaan, ook binnen de UMP zelf. Critici zijn bang dat de regeringspartij te veel naar extreem-rechts opschuift. Premier François Fillon liet al weten dat hij niet komt, hoewel hij is uitgenodigd.
President Sarkozy organiseerde eerder al een nationaal debat over de Franse identiteit'. Dat bestond uit gespreksrondes in het hele land, maar ontaardde al snel in openlijke ruzies. Met name moslims voelden zich de hele tijd in de beklaagdenbank gezet.
Abderahmane Dahmane roept nu de moslims in de banlieues op om de groene moslimster op hun kleren te bevestigen. Volgens hem worden bevolkingsgroepen in Frankrijk tegen elkaar opgezet door de UMP van president Sarkozy.
Joodse organisaties hebben zeer kritisch gereageerd, omdat de groene ster volgens hen een misplaatste verwijzing is naar de ster die joden tijdens de Tweede Wereldoorlog van de nazi's moesten dragen.
Abderahmane Dahmane was eerder de persoonlijke adviseur van Sarkozy voor het minderhedenbeleid. Hij werd twee weken geleden ontslagen nadat hij felle kritiek op het regeringsbeleid had geuit. De UMP noemde hij publiekelijk de pest voor de moslims' en de partijvoorzitter noemde hij een neonazi'.
Een vriendin, die er effe niet aan gedacht had, dat wij al jàààren, met dank aan Silvio Berlusconi, in Italia wonen, en niet meer in dat wormstekige België van jullie (horesco referens!) dacht mij een plezier te doen, met onderstaande uitnodiging te sturen voor een lezing over de Catharen.
Ik zou maar al te graag waren daar niet U kent het ook, hé, van die dingen die niemand kan verklaren .
En daarbij, ik heb al een schab vol met intrigerende titels over ketters. Toch leerzaam, hoor, moet ik toegeven! Zelfs in het verhaal van La Pucelle DOrléans vindt men gelijkenissen met onze tijd .Over hineininterperteieren en zo, over tijdelijke bodgenootschappen en tijdelijke vetes : voor elk wat wils.
Voor wie er soms onnadenkend moest over doen : onze cultuur is tussen de 500 en de 1500 jaar gewoon verder, daarom niet beter geëvalueerd dan de Islam. Zij moeten dus nog een hele weg afleggen om op ons huidig niveau te komen. Een niveau dat we tegen dan weeral ver achter ons kunnen gelaten hebben. Ik zeg kunnen, want lijk het eruit ziet de laatste jaren, is het lijk in Echternach op Processie-dag : twee vooruit en een achteruit. De Wetenschap maakt twee passen vooruit, en de moraliteit doet er een achteruit. Of zou het niet eerder omgekeerd zijn, dat de moraliteit er twee achteruit zet, en de weten schap maar eentje vooruit .
Als bewijs voor mijn stelling breng ik deze keer de Oorlog tegen de Albigenzen,de Hugenoten en de Catharen naar voor. Waar de katholieken van Groep A deze van Groep B, C en D letterlijk uitmoordden niet alleen tot de laatste man, maar ook tot de laatste ongeboren baby in de moederschoot. Onze voorouders waren dus geen haar beter dan de huidige Moslims van Groep A, en GroepB, Groep C, enz., die mekaar uitmoorden. Alleen zijn dat nu Sjiïettische Moslims, en Soemnitische, allebei trouwe volgelingen van De Profeet, waarvan Geert Wilders vandaag beweert dat die niet alleen schizofreen was, maar ook (op het einde van zijn leven) compleet gaga. Enfin, ik zeg gaga, maar de Geert blijft altijd beleefd. Hij zegt dat Mohammed een soort hersentumor moet hebben gehad. Slim gezien van de Geert! Iemand verdenken van ziek te zijn, kan nooit als een belediging worden opgevat! Daar kan je honderden FITNAs mee vullen!
Moet ik toch eens zijnvriend aanschrijven, de Paul (Beliën). Die heeft al een boek achter de rug, waarin hij de afwijkingen van de Coburgers tot op het bot ontkleedt, het moet een koud kunstje zijn om de toegepaste werkwijze ook op andere pedos te projecteren. Zelfs Goele Liekens kreeg er zo ene achter de tralies!
En à propos, als een Antilliaans kind (11 jaar) in Nederland zwanger kan gemaakt worden door tussenkomst van een ander kind, met een normale geboorte (!) tot gevolg, is dat dan niet een teken dat wij in onze moraal veel te streng zijn en veel te veel achterlopen bij de normale gang van zaken in de natuur?! De ene stapt uit het leven, en de andere stapt er in! Wat is dan het probleem? Het moederkind hoefde niet eens buitenshuis te gaan, om bediend te worden. Er was een vader en een broer, die net als Wendy, alles van Wanten wisten! De klasgenootjes hadden het op Twitter gezet, maar niemand wist dat!
Tja, als onze Leterme II na een Sluipende Staatsgreep (de zo gezegde SS-greep) aan de macht kan blijven in een normaal land; als een hersentumor onder de vorm val godsdienst waanzin kan veroorzaken; als babys onder mekaar al beginnen vermenigvuldigen, eerder dan ze kunnen rekenen en schrijven : is het dan niet dubbel spijtig dat de Hugenoten, de Albigenzen en de Catharen uitgeroeid zijn? In nomine Christi dan nog! Was dat niet gebeurd, dan was er misschien nooit geen Fran se Revolutie gekomen : de machten zouden elkaar in evenwicht gehouden hebben.
-----------------------
Beste Kahaanigangers,
Sommigen onder jullie weten het maar al te goed, anderen hebben mij er al over aangesproken: naast mijn activiteiten als vertelster, ben ik ook sinds jaar en dag heel erg gefascineerd door de tragische geschiedenis van het middeleeuwse katharisme. Ik geef er cursussen over, begeleid reizen en heb er zelfs delen van mijn KAHAANI -Vertellingen aan gewijd.('EEN STAD VAN ZWART KRISTAL')
Sinds enige tijd ben ik eveneens betrokken bij de werking van Studiecentrum Als Catars, kortweg 'SAC' genoemd. Wij proberen ook Vlaanderen en Nederland deelgenoot te maken van de laatste ontwikkelingen betreffende het onderzoek naar het katharisme, als historisch fenomeen en als een ander soort christendom. Dit doen we door vertalingen en eigen artikels te publiceren, elk jaar een colloquium te organiseren en nog heel wat meer...
Zo houden wij op 2 april in het gemeenschapscentrum WABO (Watermaal-Bosvoorde) onze jaarlijkse opendeurdag, compleet met boekenstand, lezingen en andere boeiende ontmoetingen - en met als afsluiter een gezellige maaltijd.
Deze keer kunnen jullie er bovendien ook een spiksplinternieuwe KAHAANI- Vertelling meemaken: 'CANSO DE JOANA'.
Meer dan een reden voor jullie dus om dit niet te missen!
En misschien kan je nog intekenen voor de terecht beroemde cassoulet van Willy, 'onze man in het zuiden'.
De Italiaanse premier Silvio Berlusconi heeft vandaag tijdens zijn bezoek aan het eiland Lampedusa beloofd dat het eiland binnen zestig uur zal worden ontruimd. Dat meldde de Italiaanse krant Il Giornale vandaag.
In zijn toespraak aan de plaatselijk bevolking beloofde Berlusconi dat hij een marineschip zou sturen om alle immigranten van het eiland te verplaatsen naar andere regio's in Italië. "Ik heb een schoonmaakbedrijf aangesteld voor het eiland", meldde de premier aan het volk. Kleurrijk prees hij verder de bevolking en zei dat die in aanmerking moet komen voor de Nobelprijs.
Lampedusa wordt sinds de grote onrust in Noord-Afrika geteisterd door een grote stroom vluchtelingen. Dit tot grote frustratie van de plaatselijke bevolking die het aantal vluchtelingen heeft zien stijgen tot voorbij de eigen populatie van vijfduizend man.
------------------
Pssst
Ik moet U iets bekennen. Al zult U mij willen uitlachen, of minstens meewarig het hoofd schudden. Maar er is iets mis met mijn Engel Bewaarders. De Linxe, die op mijn rechterschouder zit (ziet U dat het gecompliceerd is?!) fluistert mij toe dat gezegd oorlogsschip de ene helft van de lading passagiers moet afzetten in Strassburg, en de andere in Brussel. De Rechtse, op mijn linkerschouders, zegt het juist andersom.
Begrijpt U dat het is om duizelig te worden? Zou niet willen in Silvio zijn plaats zijn!
Met dat van die kuisploeg heb ik (met mijn verstand inde midden van de twee Engel Bewaarders), het ook lastig, tenzij die ploegen zouden samengesteld zijn uit Allahtonen allochtonen.
Maar waarom zou onze Cavaliere hun inzet beperken tot Rampedusa? Er is toch werk genoeg aan de winkel aan in geheel Europa! Met al dat bombarderen ontstaat er zoiets als een perpetuum mobile : men vlucht de bommen en granaten, vlucht naar hier, en wordt teruggebracht om weer gebombardeerd te worden!
Straks moet Oxfam of hoe die dingen verder ook mogen heten, nog een actie ontketen, om voor de blijvers aan de overkant, nieuwe vissers sloepen te kopen. Want als t zo verder gaat, zullener daar binnenkort zelfs geen notenschelpjes meer overblijven om uit vissen te varen.
Al zou dat eerder goed nieuws zijn voor onze eigen vissersvloot : dank zij Buza Minister Tjeef Vanackere een nieuwe afzetmarkt in Libië, inTunesië, enz. Dus Leve de Arabische Lente!
Ik voel nu al mijn schouders niet meer!
Ik verzoek inmiddels de Cyber-Goden ook vandaag hun poten te willen afhouden van onze blogs. Met beleefde groeten.
16:42 Op 27 mei wordt het "Belgian Cybercrime Center" (BCC) plechtig geopend in Brussel en de eerste activiteiten starten in oktober in Kortrijk. Dat zei staatssecretaris voor Justitie Carl Devlies (CD&V) in de Kamer aan Ozlem Ozen (PS).
Omdat er steeds meer cyberaanvallen op de informaticanetwerken van allerlei staten zijn, namen de Belgische ministers van Justitie, Binnenlandse Zaken en Economie op 20 april 2010 een initiatief om cybercriminaliteit te bestuderen en mensen op te leiden om ze te voorkomen.
Ook de bedrijven Microsoft, CSC, Cisco, Atos Origin en de organisatie Febelfin zijn partners in dit project. Het Centrum staat onder leiding van de Katholieke Universiteit van Leuven, meer bepaald van professor Jos Dumortier.
Opleiding
De Katholieke Universiteit van Leuven heeft op 9 februari voor dit BCC een subsidie van 1,3 miljoen voor drie jaar gekregen. De laatste details van het contract tussen de Europese Commissie en de KUL worden momenteel vastgelegd.
Het BCC zelf komt in Kortrijk omdat daar de nodige faciliteiten zijn om opleidingen te organiseren. Er zullen echter ook opleidingen elders in het land plaatsvinden.
Inventaris
De minister van Justitie wil - naast de uitbouw van dit Centrum - ook een inventaris maken van alle bestaande initiatieven om informatica tegen cybercriminaliteit te beschermen, om tot één nationale strategie te komen.
In België werden in 2008 dagelijks 20 computers gekraakt en de Belgische websites werden toen in hoorzittingen in de Kamer de derde slechtst beveiligde ter wereld genoemd.
Om door het bos de bomen niet meer te zien staan, nog maar eens de EUSSR op haar best
----------------------------
Europees Hof verbiedt Belgische censuur
Rechter mag geen uitzendingen verbieden
woensdag 30 maart 2011, 05u00 De Schandaard
BRUSSEL - Belgische rechters mogen geen uitzendingen op radio of tv verbieden. Met dit ophefmakende arrest legt het Europees Hof voor de Rechten van de Mens de censuur in ons land aan banden. Ook op kranten en weekbladen.
Van onze redacteur
België is geen dictatuur, maar censuur bestaat hier wel degelijk. Het gebeurt geregeld dat een rechter een tv-uitzending verbiedt of een krant of tijdschrift uit de rekken laat halen. Meestal is dat omdat iemand zich in zijn privébelangen - vaak privacy - bedreigd voelt. Hoewel onze grondwet persvrijheid garandeert en voorafgaande censuur verbiedt, leggen sommige rechters in kort geding media aan banden. Soms ook op eenzijdig verzoekschrift.
In 2001 oordeelde een Brusselse rechter dat een uitzending van het RTBF-programma Au nom de la loi over medische blunders niet mocht worden uitgezonden. Dat gebeurde op vraag van een neurochirurg, die vreesde dat hij in opspraak zou worden gebracht. In beroep en in cassatie werd die beslissing bevestigd. Maar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens besliste gisteren anders.
Verwijzend naar het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, zeggen de rechters in Straatsburg dat 'de vrijheid van meningsuiting alleen beperkt kan worden met een zeer precieze wettekst'. De wet en de rechtspraak in België zijn over dit onderwerp echter alles behalve precies, aldus het Europees Hof. Tenzij België zijn wetgeving op dit terrein aanpast en specifieke uitzonderingen omschrijft, moet een rechter zich voortaan onbevoegd verklaren.
Voortaan is het dus uitgesloten dat Nick Rodwell (eigenaar van de rechten op Kuifje) door een rechter laat verbieden interviews met hem uit te zenden in een reportage die nogal kritisch is over zijn koopmansgeest.
Ook Koppen en Telefacts kregen met een uitzendverbod te maken.
Dirk Voorhoof, professor mediarecht aan de UGent, is opgetogen over het arrest - al dwingt het hem zijn nieuwe handboek in voorbereiding aan te passen. 'De beslissing van het Hof van Cassatie in dit dossier heeft de deur wagenwijd opengezet voor uitzendverboden en zelfs preventieve controles van reportages of duidingprogramma's op televisie. Het was nochtans al jaren duidelijk dat dergelijke censuur via kort geding, en vaak via procedures op eenzijdige verzoekschrift, strijdig was met het Europees Mensenrechtenverdrag.'
Volgens Voorhoof heeft het Hof van Cassatie een te formeel-legalistische kijk op persvrijheid. Zo wordt het verbod op preventieve censuur op de geschreven pers, vaak gewoon omzeild door even te wachten tot er enkele nummers verkocht zijn en dán het medium uit de rekken te laten halen. 'Een andere juridische spitsvondigheid van het Hof van Cassatie kwam erop neer de audiovisuele media niet als pers te beschouwen, omdat in de grondwet uit de negentiende eeuw sprake is van la presse,, later vertaald als drukpers,. Waardoor het verbod van censuur voor de audiovisuele media geen bescherming kon bieden.'
De RTBF is uiteraard blij, maar ook de geschreven pers heeft redenen om te vieren. In die sector is de inzet nog groter. Denk maar aan de beslissing in 2008 van de rechter om het weekblad Humo uit de rekken te halen vanwege een satirische fotomontage over Fernand Koekelberg en Sylvie Ricour.
Voorhoof: 'Dit arrest gaat over audiovisuele media. Maar het Hof verwijt België dat rechters lukraak inperkingen op de persvrijheid opleggen die niet in de wet vastgelegd zijn. Dat verwijt geldt net zo goed voor de geschreven pers.'
-----------------------
Och ongetwijfeld zullen enkelen van U denken : waarom al dat spotten op de Vaderlandsche Media? Kunnen die dan geen Rechtszaak aanspannen wegens k weet-nie-wa allemaal? Wegens schending van hun goede naam zou inderdaad moeilijk zijn, want die hebben ze al lang niet meer. Trouwens, vooraleer in Berlusconi-land (denk aan de knaap uit het gedicht dieliep en sloeg zijn moeder dood en vluchtte met het herte rood), de Valse Wrede Boze Deerne Justitia mij bij de lurven kan vatten, zullen nog veel F16s moeten overvliegen om Afrikaanders uit te roken, zodat ze van daar weg en naar hier vluchten.
Ik zou aan de rechter, in voorkomend zeer hypothetisch geval, als volgt argumenteren : als ik, in hoge nood verkerende, ergens inde brousse en stuk gazet vind in de bouches, dan gebruik ik die toch ook om , U weet wel, af te vegen? Zou die gazet daarvoor ook kunnen beledigd zijn, om ze zogezegd oneigenlijk gebruikt wordt? Wat is dan het verschil tussen Internet en de brousse? Met dat verschil dat de brousse zelfreinigend is, en de Pers niet! De Pers volhardt in de boosheid!
Om de vergelijking door te trekken : moest van het stuk papier in de berm een geur van heiligheid kwaliteit opstijgen, ik zou het met respect behandelen. U niet? Voorbeeld: geen haar op mijn (kaalwordend) hoofd, dat er aan denkt, te schimpen op t Pallieterke, op Mark Grammens, en zelfs niet op de schuine scherts van tSCHELDT !!!! Die schrijven ook niet altijd alles naar mijn zin, maar begot ze zijn altijd recht-uit recht-aan.
Ik verzoek inmiddels de Cybergoden ook vandaag hun poten te willen afhouden van onze blogs. Met beleefde groeten.
Precies de dag dat GVA (alleen zij?) een artikeltje wijdde aan cyber-crime waarbij per einde Mei 2011 een nieuwe GESTAPO dienst wordt ingesteld, met hoofdzetel in Kortrijk,
toeval of niet, exact dezelfde dag werd er, oorzaak onbekend, een technische storing veroorzaakt bij onze organisatoren, zodanig dat de blogs voor lange tijd compleet uitvielen. Het duurde tot een stuk in de nacht voor de panne hersteld kon worden. Was deze storing , die toch niet vanzelf kan gekomen zijn, bedoeld als waarschuwing? Als men ons het spreken wil beletten, bewijst dat dan niet meteen dat wij gevreesd worden? Dat ons doen en laten ergens begint pijn te doen?
Waar Witse al niet goed voor is : daar leerden we dat, als er iemand nerveus begint te doen, datis omdat de speurders hem dan te dicht op de hielen beginnen te zitten
Toeval of niet : het is weer het berichte CGKR dat om de hoek komt kijken.
Een van de eerste stukjes die nu volgen, zal hierover deze nieuwe dienst gaan. Als naar gewoonte moet U deze Overheidsinformatie vooral lezen tussen de lijntjes
Enne O ja Hier kon U vroeger ook al lezen over het verschil in mensenrechten, tussen de Universele en de Europese. De Universele Rechten van de Mens waarborgen een totale vrijheid van meningsuiting (dus ook het recht om te beledigen), maar niet het recht om aan te zetten tot geweld. De Europese echter proberen, onder de mom van bescherming van minderheden allerlei beperkingen op te leggen. Deze beperkingen zouden stuk per stuk verplicht dienen te worden overgenomen in het Nationale Strafrecht. Het mag U niet verwonderen, dat onder druk van de regelneverij, ook godsdienst als ras wordt beschouwd door de EUSSR. Met godsdienst wordt dan zeker niet de Christelijke Godsdienst bedoeld .
We zijn toch allemaal aanhangers van de afgoden der Franse Revolutie : Liberté, Fraternité en Egalité .De 3 Musketiers van DArtagnan zijn er klein bier bij!
De Regering Leterme II, ontslagnemend sedert 13 juni 2010, maar door een sluipen de staatsgreep aan de macht gebleven, is enerzijds wel bevoegd om ten oorlog te trekken tegen mensen die ons niets misdaan hebben, om miljoenen uit te geven om de blogwereld onder Gestapo-toezicht te stellen, maar om de broodnodigehervormingeninde witte sector door te voeren hoho! In Lopende Zaken kan dat niet .
n Kerkhof vol witgekalkte graven heeft er niets aan!
Verder zit in mijn pipeline (niet toevallig!) een interview overgenomen uit Doorbraak met Johan Sanctorum, die ter attentie van BDW en/of het Vlaams Belang, een derde term lanceert : geen revolutie, geen evolutie, maar REVOLTE ..
Inderdaad : we staan voor de keuze : monddood gemaakt worden, of revolte .De baan ruimen voor de zweeppartij is dus de kortste weg.
De oorlog in Noord Afrika en de Regeringsonderhandelingen in België blijven maar duren. Er komt geen eind aan! Een flut-regering in elkaar frutselen is normaal een fluitje van een cent en een oorlogje in het Midden Oosten, genre Irak, ook. Maar het is wel weer een dag waarop zou kunnen geschreven worden Im Westen nichts Neues. Wielerhoogdagen in Vlaanderen!? Zowel met de vlo als met de tong : wie valt er af, en wie gaat als overwinnaar over de streep!
Blijkbaar is het publiek meer geïnteresseerd inde vlo dan in de polletiek, en is er dus nixke veranderd bij in Césars tijd van Brood en Spelen. Al zal de rekening er niet minder om zijn. Maar in de roes van het succes der wielerhelden : geen kat die let op rekeningen.
Zelfs voor het bombarderen van mensen die ons nixke misdaan hebben geldt het business as usual en de o zo christelijke minister van Buitenlandse Affaires Etrangères is al ter plaatse om bij de overwinnaars (in de hoop dat ze dat ook zullen worden in een nabije toekomst) te gaan marchanderen. Op zoek naar economische belangen, in vervanging van de kapotgeschoten FN-wapens.
Doet me denken (in de hoop dat het nooit wordt vergeten) aan de o zo christelijke werkgevers uit Ronse, die in de Meidagen 40, toen de Duitse voorhoeden nog maar net in Brussel waren, reeds contracten gingen afsluiten voor de levering van hun textielproducten, die later en voor eeuwig wereldberoemd gingen worden : de gestreepte stof der concentratiekampen. Het waren dezelfde personen van De Patria in Ronse, het CVP-Middenstandslokaal die Leo Vindevoghel na de Bevrijdingop basis van valse beschuldigingen, konden doen fusilleren. Dit proces wordt niet herzien (zoals dat van Irma Laplasse, de vrouw uit Oostduinkerke, die 40 jaar na haar executie in beroep een nieuwe straf kreeg opgelegd : geen executie meer, maar levenslang) omdat het de belangen van de o zo christelijke CVP zou kunnen schaden .
------------------------------
En waarom geen regering zonder de Parti Socialiste?
29/03/11, 06u19
Ofwel een regering zonder N-VA, ofwel verkiezingen? Volgens Bart Maddens zijn er nog andere mogelijkheden om uit de crisis te geraken. Maddens is politicoloog aan de KU Leuven.
Geen grote staatshervorming is geen PS in de regering: een efficiënter dreigement om de PS tot toegevingen te dwingen is moeilijk denkbaar
De jongste weken kun je er onmogelijk nog naast kijken: het politieke terrein wordt intensief bouwrijp gemaakt voor een regering zonder de N-VA. Er was eerst die intrigerende uitspraak van Wouter Beke (CD&V): natuurlijk moet de N-VA in de regering, tenzij ze dat zelf niet wil. Waarna de vraag steeds luider klonk: wil de N-VA wel? Klap op de vuurpijl was het interview van Guy Verhofstadt (Open Vld) vorig weekend in deze krant. Als de N-VA in een Belgische regering wil, dan moet ze eerst haar geloof belijden in het federale 'model'. Anders plaatst ze zichzelf buitenspel. Dat is alsof je van Groen! zou eisen om eerst de lof te zingen van de kernenergie, of van de Open Vld om het communisme te bewieroken. Daarmee sla je de deur dicht natuurlijk.
Wie vlak na de verkiezingen durfde te voorspellen (zoals ondergetekende) dat er wel eens een regering zonder de N-VA zou kunnen komen, die werd gek verklaard. Maar aan Franstalige kant had men al snel door dat de N-VA strikt genomen niet incontournable is voor een staatshervorming of een B-H-V-akkoord. Het is voor hen ook mooi meegenomen dat de uittredende regering nog een meerderheid heeft in het parlement. Dankzij het overwicht van Franstalige partijen kan deze regering vandaag perfect blijven functioneren en de N-VA voor aap zetten.
Ooit noemde Herman Van Rompuy (CD&V) een regering zonder Vlaamse meerderheid 'staatsgevaarlijk'. Maar zoiets went blijkbaar snel. Vandaag kan een regering die nog geen derde van de Vlaamse kiezers vertegenwoordigt probleemloos verregaande beleidsbeslissingen nemen.
De verkiezingsuitslag veranderde ook niets aan het blote feit dat de Franstaligen in een zetel zitten bij de communautaire onderhandelingen. Wie het status-quo verdedigt, hoeft enkel maar achterover te leunen en af te wachten tot de tegenpartij er uitgeput de brui aan geeft. De dreiging om geen regering te vormen zonder een grote staatshervorming was voor de Vlamingen de enige hefboom om toch een staatshervorming af te dwingen. Maar de Franstaligen zien al geruime tijd steeds meer aanwijzingen dat CD&V het toch niet zo hard wil spelen. Waarom toegevingen doen als het N-VA-CD&V-front steeds meer barsten begint te vertonen en de lang verhoopte regering zonder de N-VA eindelijk in het verschiet komt?
Terwijl het idee van een tripartite zonder de N-VA (en zonder Vlaamse meerderheid) steeds meer veld wint in Vlaanderen, blijft het gek genoeg een absoluut taboe om het omgekeerde scenario nog maar in overweging te nemen: een rechtse noodregering zonder de PS (en zonder Franstalige meerderheid). De N-VA zou zich dan wel moeten bekennen tot de Reyndersdoctrine van 2007: een regering zonder de PS is al een staatshervorming op zich. Erg realistisch is dat inderdaad niet. Maar zelfs al willen N-VA en CD&V dat niet echt, beide partijen hebben er toch evident belang bij om die optie open te houden en geloofwaardig te maken. Geen grote staatshervorming is geen PS in de regering: een efficiënter dreigement om de PS tot toegevingen te dwingen is moeilijk denkbaar.
Een tweede alternatief is dat men deze ontslagnemende regering verder haar ongrondwettige gangetje laat gaan. Het feit dat deze zich steeds meer als een echte regering gedraagt, lijkt de Vlaamse strategie 'geen staatshervorming, geen regering' te ondermijnen. Vandaar dat de Franstaligen vandaag in hun vuistje lachen. In werkelijkheid spelen ze met vuur. De toonaangevende Luikse constitutionalist Christian Behrendt waarschuwde er al eerder voor: door de elastiek van de lopende zaken steeds verder uit te rekken valt de noodzaak weg om nog een normale federale regering te vormen. Op die manier is men de federale grondwettelijke orde helemaal aan het ondergraven.
De Vlaamse partijen zouden van dit vacuüm kunnen profiteren door een feitelijk confederaal regime te installeren. Dat zou dan concreet betekenen dat binnen de Vlaamse regering wordt afgesproken welke maatregelen van de federale 'regering' kunnen worden gesteund door de Vlaamse Kamerleden en welke niet. Op die manier zou de controle van de federale regering de facto verschuiven naar het deelstaatniveau. De federale 'ministers' zouden dan de stromannen worden van de deelstaten.
Hoe dan ook lijkt het tijdperk van de klassieke staatshervormingen, met dat eindeloze en uitzichtloze gebricoleer aan de instellingen, voorbij. Het is tijd voor iets anders. Als de Vlaamse partijen hun confederale droom écht willen realiseren, dan moeten ze de gebaande paden maar eens durven te verlaten. Was dat trouwens niet de boodschap van de kiezer op 13 juni 2010.
----------------
Pssst
Ach, mensen, ik weet het : wij vallen in herhaling. Bart Maddens met het uitpluizen van mogelijkheden voor de Belgische Poppenkast, de zotste eerst, en ik val in herhaling met het verhaal over Irma Laplasse en Leo Vindevoghel. Een korte verkenningstocht op Wikipedia is al iets, maar in de boekhandel/bibliotheek eens rondsnuffelen zou wel eens een heuse revelatie voor het heden kunnen zijn. Bij de belgicisten en ook bij de Tjeven zijn het wel anderemensen, maar de werkwijzen zijn dezelfden gebleven. Als onze F16s zo nauwkeurig kunnen bombarderen, waarom nemen ze dan die twee niet als target, in plaats van mensen die ons niets hebben misdaan?
Vooraleer de leugen een kans krijgt : de Walen of Wallonië bestaat niet. Enfin, dat landsgedeelte is er wel, maar het bestaat niet, heeft nooit bestaan als bestuurlijke eenheid, zoals het Graafschap Vlaanderen tot ons is gekomen in de loop der eeuwen. Er is wel de glorieuze geschiedenis van het Prinsbisdom Luik, en ook die van tal van andere kleine koninkrijkhes of feodale versterkingen, die door hun ligging (aan samenvloeiing Samber en Maas) in de vaderlandse geschiedenisboekjes verzeild zijn geraakt, maar het begrip Wallonië is maar ontstaan na 1830, om zogezegd in het eengemaakte Koninkrijk België een gelijkwaardige partner voor het Graafschap Vlaanderen te hebben. Bij de Duitse bezetting kreeg het zelf de ere-titel van bondgenoot van het 3de Reich, maar wordt daar niet graag meer aan herinnerd..
Ah ja Leuk gevonden, dat Wall Street zou voortkomen van Wallon-Street, al is dat morfologisch een dikke grap : hoe zou een Germaanse taal (anglo-saksisch) vreemde elementen en dan nog in vertaling (Wallon) opnemen, daar waar de logische verklaring voor de hand ligt : straat (versterkt?) met muren, straat uitgevend op een muur/afbakening, enz. De Waalse SS-Obersturmbannführer Léon Degrelle voornoemd bewees wel in de liefst zo vlug mogelijk te vergeten jaren, dat de Walen echte Germanen waren, ja zelfs, dat ze zuivere Ariërs waren en dat ze derhalve beter geschikt waren om na de oorlog met hun Duitse Volksgenossen, te helpen besturen, dan de Vlamingen .Hij heeft het zelfs herhaald in de jaren 70, op TV bij Maurice Dewilde, in een interview vanuit Spanje, waar de ter dood veroordeelde Waal en vriend des Konings (en van Franco) rustig zijn oude dag doorbracht.
Als U verder zal lezen, dat Wallonië Vlaanderen zal ingehaald hebben binnen 30-40 jaar (dank zij een zoveelste Marshall-plan) kan ik alleen maar antwoorden : er zal nog veel water door de Maas moeten lopen, in zee terecht komen, daar verdampen, boven land weer uitregenen en zo weer in de Maas terugkomen. Een perpetuum mobile, als U wilt.
Neen vogeltje Deborsu : Uw lied klinkt vals. Even vals als Uw stem in De 7de Dag iedere keer dat U zei Dag Vlaanderen, dat meer klonk als Merde la Flandre. Uw lied klinkt niet alleen vals : het komt te laat en is te doorzichtig. Met Uw boek juist bij Leterminator aankomen, die inderdaad iedere dag meer en meer geliefd wordt bij jullie, maar des te meer geminacht bij ons het zuiverste bewijs dat U in een andere wereld leeft . Hij is niet aalleen een rancuneus carrière-jager, hij is de volksverrader Numero Uno van heel het land : 800.000 voorkeurstemmen ronselen en dan een eerste keer de boel belazeren, en nu weer!
Maar ik geef toe : naast de mensen van De Schandaard, en naast Madame Béatrice Saccoche, doet U Uw best om de brokken te lijmen. Ga zo door, en Uw wordt nog (minstens) geridderd door de Sire. En BDW is genoeg een politiek beest om zelfs merci tegen U te kunnen zeggen, daar waar die denkt : die AVV-VVK op mijn vaders graf die zet ik U vroeg of laat wel betaald
Omdat U geen foto hebt van een Waal kunt U misschien teruggrijpen naar de foto hierboven? De man is volbloed Waal en was ooit wereldbekend : een chauvinistisch sieraad op de schouw van elke journalist in Wallonië.Per slot van rekening heeft U iets met nationaliteiten : Paris vaut bien une messe, nest-ce pas?
Luister vriend. In Uw betoog ontbreken twee voorname zaken. Primo : Uw benadering over de Waalse collaboratie voor en tijdens WO II (als fiere Namoureux had U het geestelijk vaderschap van Dolf over Léon Degrelle kunnen aansnijden), en Secondo U had een kort historisch overzicht kunnen geven over de vele duizenden verwaalste Vlamingen die in het zweet huns aanschijns hun Waalse bazen zijn komen rijk maken toen alles nog koek en ei was met jullie zware industrie. Zij zijn er gebleven, en maken vandaag zelf de ruggengraat uit van jullie rijkdom of van jullie bestuur. Hun herkomstland zijn ze volledig vergeten .
Och en nu we toch bezig zijn : geef eens een overzichtje van de Diensten voor alle soorten Overheden, bij jullie en bij ons. Te beginnen in 1830 tot nu. Met wedden-schalen en met pensioen-schalen .Noteer eens de geïncasseerde verkeersboeten, en ga na waar deze belanden
En wat ik verder nog zou willen lezen, is Uw mening over de Waalse uitdrukking: Sire, on nous a volé la Flandre Waren wij dan hun eigendom?
De man Deborsu wil een koppelteken zijn en dat siert hem. Maar hij zou beter een nieuw boek schrijven. In het Frans deze keer, zodanig dat zijn taalgenoten hem lezen.
Ik wil zelf de eerste en de laatste zin voorschrijven : Me culpa. Mea culpa. Mea maxima culpa .(Getekend) Deborsu.
Terwijl de lucht (15u) boven mij davert van het gebrul van overkomende straaljagers, hoop ik dat we dat nooit boven eigen land moeten horen. Waar er targets op de grond aangepakt worden, en de burger van de ene partij spaart, maar die van de tegenpartij vernietigt. Precies omdat er hoernalisten geweest zijn die de tekenen des tijds verkeerd blijven uitleggen .
27-03-2011 - Jimmy Kets itv. Christophe Deborsu - de standaard
--------------------------------
Hij is een vleesgeworden koppelteken. Of in zijn moedertaal: een levende trait d'union'. RTBF-journalist Christophe Deborsu is onze laatste verbindingsofficier in steeds onbekender gebied: Wallonië. Hij schreef er een boek over in het Nederlands. 'Als kind had ik geen posters van popsterren op mijn kamer. Ik had er van politici.' De Eiffeltoren. Opmerkelijk genoeg hangt net die naast het tafeltje waar ik met Christophe Deborsu een koffie zit te drinken. Een pseudo-kunstzinnige zwartwitfoto van de Eiffeltoren... in een venusheuvel geschoren. Le Café de Flore heet het hier. Precies zoals het beroemde schrijverscafé in Saint-Germain-des-Prés. Aan de muur hangen alle Franse monstres sacrés. Piaff. Brassens. Gréco. Alleen: dit is Parijs niet, dit is Namen. Niet de hoofdstad van Frankrijk, maar die van Wallonië. En toch hangt hier meer Frans chauvinisme dan in het chauvinistische Frankrijk zelf.
Typisch', glimlacht Christophe Deborsu. Wist je dat we hier ook een Elysette hebben een klein Elysée? De ambtswoning van de Waalse minister-president, aan de oever van de Maas, heet zo in de volksmond. Prachtig toch? In 1992 kwam Guy Spitaels hier wonen. Dieu. Hij mat zich presidentiële allures aan, zoals zijn grote voorbeeld François Mitterrand. Vandaar: het Elyseetje. C'est beau, non?'
Namen: de eerste stad van Wallonië. Het leek de ideale plek om Christophe Deborsu te interviewen over zijn pas verschenen boek Dag Vlaanderen. Deborsu zag hier 46 jaar geleden het licht, verhuisde naar het grote Brussel, maar keerde terug.Un Namoureux', noemt hij zichzelf: de optelsom van Namur en amoureux. Zijn vrienden verklaarden er hem al gek voor. Wie Wallonië verlaat, hoort niet meer om te kijken.
Die Eiffeltoren hier vertelt alles', zegt hij. Voor veel Walen is Wallonië de provincie in het kwadraat. De ultieme ambitie is om het in Parijs te maken. Of toch Brussel, op zijn minst. Alle grote Walen zijn hier vertrokken. Simenon, Magritte... noem maar op. Benoît Poelvoorde, de steracteur, is de grote uitzondering. Hij is gebleven. Hij woont hier vlakbij. Ik wil niet tussen de winnaars wonen, zegt hij altijd. Ik begrijp dat. Ik heb een enorme sympathie voor verliezers. Mooi meegenomen voor een Waal. (grijns) Ik werd geboren om te verliezen, zeg ik altijd. Ik ben van het jaar 1965. Het laatste jaar dat Vlaanderen en Wallonië even welvarend waren. Vanaf dan begon het hier pijlsnel bergaf te gaan.'
Bijna niemand houdt van Wallonië. Zelfs de meeste Walen niet. Er is zeer weinig chauvinisme, of zelfs maar simpele liefde of genegenheid. Neem de Maas de prachtige Maas. Daar is geen enkel memorabel gedicht geschreven. Niet één. Vlaanderen is prachtig bezongen, onder meer door Hugo Claus. Wallonië door... niemand. Brel, ja. Die schreef Il neige sur Liège zijn minst geïnspireerde chanson. Net die ene keer geraakte hij niet verder dan een kinderrijmpje. Dat zegt alles. Wallonië heeft nochtans veel om van te houden. Niet in het minst haar gebreken. Er is hier nog veel om naar te verlangen. Veel om van te dromen. Het is een prachtig nukkig lief.'
Over dat nukkige lief heeft Christophe Deborsu een boek geschreven: Dag Vlaanderen. Hoe Walen écht leven en werken. Hij begon eraan op 14 juni, de dag na de jongste verkiezingen. Drie uitgevers hadden hem gebeld. Of hij, als bekende Waal, geen zin had om Wallonië aan Vlaanderen uit te leggen? Twee jaar lang presenteerde hij samen met zijn broer in De Zevende Dag een rubriekje over het leven in Wallonië. In deze krant schrijft hij er om de drie weken een column over: La Wallonie Profonde. Het was, kortom, tijd voor het échte werk.
De Gentse uitgeverij Borgerhoff & Lamberigts deed het hoogste bod: 225 pagina's. Het werden er uiteindelijk 400. Een mengeling van een autobiografie, een (recente) geschiedenis van Wallonië, en vooral een eindeloze reeks fijne faits divers. Wist u bijvoorbeeld dat Waal van het Germaanse woord Walha' komt, letterlijk: De Anderen? En wist u dat datzelfde Walha volgens sommigen aan de basis zou liggen van Wall Street, gesticht door Waalse kolonisatoren? Zo'n weetjes brengen niets op, maar ze doen wel deugd', schrijft Deborsu, met veel zelfspot. In de zin van: Waalse roots en geld, het kán samengaan'.'
Ook vermeldenswaardig: Christophe Deborsu schreef Dag Vlaanderen in het Nederlands. Rechtstreeks. Een unicum, volgens specialisten ter zake. Niemand zou het hem ooit hebben voorgedaan.
Mijn ouders allebei classici stimuleerden me enorm om tweetalig te worden', vertelt hij. Ze stuurden me naar Lier op taalvakantie, en ze verplichtten me om Nederlands te volgen op school. Op mijn 18de besloot ik rechten te studeren. Aan de KULeuven. Het was een gigantisch risico. De zaak van mijn vader zat in grote moeilijkheden, ik had een studiebeurs. Het was erop of eronder. Een tweede kans zou ik niet krijgen. Ik had zoveel stress, dat ik elke ochtend overgaf. Maar: dat stimuleerde me. Ik heb dat zelf ook aan mijn kinderen doorgegeven. Mijn oudste zoon heeft in Mechelen op internaat gezeten. Mijn jongste zit er nog steeds.'
Ik was een gigantisch blokbeest. Ik werkte niet zoals een Vlaming ik werkte méér. In heel het eerste semester ging ik één keer naar de film. Ik weet nog altijd welke: American Gigolo. Vier uur voelde ik me ontzaglijk schuldig. Mocht ik me wel ontspannen? Het was hard, maar het lukte. Ik slaagde. Ik haalde niet gewoon mijn diploma, ik werd een ander mens. Een streber. Ik heb dat nog altijd. Zeker tegenover Vlamingen. Ik kom sowieso al zelden te laat, maar nóóit bij Vlamingen. Alles om tegen het cliché van de luie, nonchalante Waal in te gaan.'
Ik heb Vlamingen dat vooroordeel nooit kwalijk genomen, nee. Integendeel. Ik heb het altijd als een extra stimulans ervaren. Vlaanderen legt de lat hoog. Ontzettend hoog. Veel hoger dan Wallonië. En dat verplicht ons al jaren om harder ons best te doen. Walen hebben van nature de neiging om achterover te leunen en te zeggen: ça va s'arranger. Dat is ons zuiderse temperament. Ik hou daar enorm van, het zit ook in mij. Maar de voorbije vijftig jaar heeft dat te vaak tegen ons gewerkt. Het is goed dat Vlaanderen ons verplicht heeft om daartegen in te gaan. Je kunt het bijna niet hardop zeggen dezer dagen, maar Vlaanderen is het beste wat Wallonië ooit is overkomen. De laatste zin van mijn boek is: Dank u, Vlaanderen.'
Christophe Deborsu neemt me mee naar buiten, naar de beroemde Citadel van Namen, om zijn punt hard te maken. La Citadelle, vertelt hij tijdens de beklimming, is een van de grootste en best bewaarde middeleeuwse burchten ter wereld. Tachtig hectaren muren van meer dan duizend jaar oud, op een heuvel van honderd meter. Het vergezicht is prachtig, het nabijzicht een pak minder. Muren zijn ingestort en omgeven door dranghekken, deuren zijn beklad met graffiti. Overal slingeren halveliterblikjes bier.
Vroeger,' vertelt Deborsu, was hier een téléphérique. Als kind nam ik die vaak. We woonden vlakbij. Hierboven lagen een speeltuin en een voetbalveld. Halfweg de jaren '90 werd de kabellift afgebroken. Er zou er een andere komen niét dus. Geen geld. Geen toekomstplan. Geen visie, dat vooral. Zie je dat pleintje daar beneden, voor het Waals parlement?' Hij wijst in de diepte. De Maas en de Samber vloeien daar samen. Een van de mooiste punten van de stad. Daar is jaren niets geweest. Een woestenij. Nu is het vol beton gegoten, en staat er een bankje. Hoe weinig fantasie kun je hebben?'
Ik wil hier geen gebroeders-Dardenne-achtig beeld van Wallonië ophangen. Ik ben een fan, daar niet van. Maar al hun films bevestigen het cliché van de Waalse uitkeringstrekker die op een industriële ruïne leeft. Zo erg is het nu ook niet. Dankzij het Marshallplan gaat het weer de goede kant uit. Vorig jaar steeg ons bbp per capita in vergelijking met Vlaanderen. Met amper een procentje maar toch. Het was een historische ommekeer. Volgens een studie van KBC zullen we de kloof met Vlaanderen tussen 2040 en 2050 dichten. Da's een mooi vooruitzicht, toch? Merci les Flamands, denk ik dan. Door de lat voor jezelf zo hoog te leggen, verhoogden jullie ook die van ons.'
En omgekeerd? Wat heeft Vlaanderen aan Wallonië te danken?
Question délicate. Ik denk soms dat we wat scherpe kantjes van jullie hebben afgevijld. Dat we de hoeken wat hebben afgerond. Ik veralgemeen niet graag, maar Walen zijn doorgaans socialer dan Vlamingen. Opener. Hartelijker. Warmer. Zachter. Luc Courtois van Louvain-La-Neuve, een van de grootste Wallonië-kenners, heeft daar een theorie over. Vlaanderen heeft veel zandgronden, met water net onder de oppervlakte. Daardoor konden boeren zich al heel snel individueel vestigen. Ver van elkaar. Zonder gemeenschappelijke waterput. In Wallonië, waar men veel dieper moest boren voor water, woonden boeren veel langer rond een gemeenschappelijke put. Dat leidde evolutionair tot een zachtere omgang met anderen. Klopt die theorie? Je n'en sais rien. Maar het is wel een mooie gedachte.'
Hoe beleeft Christophe Deborsu als vleesgeworden koppelteken tussen Wallonië en Vlaanderen de koude burgeroorlog' tussen beide? Met bloedend hart, vanzelfsprekend. Ik ga wel niet mee in het hele we kennen elkaar niet meer-discours. We hebben elkaar nooit gekend. Mijn vrouw, een Waalse, praat elk jaar tien seconden met een Vlaming. Als ze een ijsje koopt aan zee. Voor de rest: stilte. En dat geldt voor de overgrote meerderheid van de 11 miljoen Belgen. We zwijgen elkaar dood. We worden ook doodgezwegen voor elkaar. Mijn boek kun je in geen enkele Waalse boekhandel bestellen. Impossible. Vlaamse uitgevers leveren hier niet. Of kijk gewoon naar onze televisie. In alle federale landen op deze planeet zijn de openbare omroepen bij wet verplicht om de nationale cohesie te bevorderen. In België niet.'
Het is ook moeilijk, natuurlijk. Ik ben een tijdje in de running geweest om Phara De Aguirre te vervangen tijdens haar sabattical. Ik zou een van de presentatoren van Reyers Laat worden. We maakten twee proefopnames, maar dat draaide op niets uit. Mijn Nederlands was niet goed genoeg, kreeg ik te horen. Alle begrip. Maar l'argument suprême was niettemin communautair: in dit politieke klimaat kon de VRT het niet maken om een Waal in te schakelen, zo kreeg ik te horen.'
In zijn boek beschrijft Christophe Deborsu een paar gewelddadige communautaire opstootjes uit een recent verleden. Houdt hij zijn hart vast? Ik ben er altijd van uit gegaan dat we het Belgische probleem gaan oplossen zonder doden of zwaargewonden. Gewoon. Omdat dat in onze aard ligt. Toen we (de fakedocumentaire, red.)Bye Bye Belgium draaiden, lieten we trampassagiers aan de taalgrens afstappen. Zogezegd had Vlaanderen de onafhankelijkheid uitgeroepen. De eerste reactie toen was: Blijft mijn abonnement geldig? Ons pragmatisme zal ons redden, denk ik dan. Hoop ik toch.'
Een dag later, 64 kilometer verder. Brussel. Een andere stad, een andere wereld, een ander universum. Christophe Deborsu overhandigt Yves Leterme in zijn ambstwoning het eerste exemplaar van Dag Vlaanderen. Ce livre, c'est grâce à vous', heeft hij er bij wijze van opdracht in ingeschreven. De allusie is duidelijk. Op 21 juli 2007 vroeg Deborsu de premier op de trappen van de Brusselse Sint-Michielskathedraal of hij de eerste strofen van de het volkslied wilde zingen, ter ere van de Nationale Feestdag. Aux enfants de la patrie-ie-he', zong de premier. Niet de Brabançonne maar La Marseillaise het Franse volkslied. Christophe Deborsu werd beroemd met het filmpje, voor Yves Leterme begon een neerwaartse spiraal.
Blijkbaar kan hij er intussen alweer mee lachen? Mij heeft Yves Leterme nooit iets kwalijk genomen', zegt Christophe Deborsu. Ik weet dat hij de reputatie heeft rancuneus te zijn. Maar ik heb hem nooit zo ervaren. Integendeel. In 2008 viel ik van een ladder bij het schilderen. Hersenschudding. Een paar dagen later kreeg ik een briefje van Leterme. Handgeschreven. Hij wenste me beterschap. Hij schreef ook dat zijn vader schilder was, en dat hij dus wist wat ik had meegemaakt. Ik probeer zelf een val (van de regering) te vermijden, besloot hij. Die brief hangt nu ingekaderd in mijn living. Een prachtig einde van een absurd, surrealistisch, typisch Belgisch incident. Een premier die het verkeerde volkslied aanheft, dat kan in geen enkel ander land. Zie je Angela Merkel al Fratelli d'Italia aanheffen?'
En toch. Ik heb een groot zwak voor Yves Leterme. Voor de meeste politici, trouwens. Al van toen ik kind was. Op mijn kamer hingen geen posters van popsterren, maar van politici. De toutes les couleurs, dat wil ik er wel bij zeggen. Charles-Ferdinand Nothomb (MR) hing naast Guy Spitaels (PS) Heel veel politici zijn ontzettend gedreven, intelligente mensen. Om die reden ben ik er zelf nooit aan begonnen. Ik vond mezelf veel te middelmatig. Te gevoelig, ook. Yves Leterme die onderuit ging voor mijn camera: ik was daar plaatsvervangend een beetje kapot van. Ik ben oprecht blij dat hij intussen gerehabiliteerd is. De déconfiture van 2007 was niet zijn fout. Dat heeft de geschiedenis intussen bewezen. Niemand krijgt het in een-twee-drie opgelost.'
In de nasleep naar de verkiezingen maakte Christophe Deborsu nog een veelbesproken reportage. Op 1 september 2010 portretteerde hij de hoofdrolspelers van de regeringsformatie: Elio Di Rupo en Bart De Wever. Bij gebrek aan een foto van vader Rik De Wever, liet hij diens grafsteen zien, op het kerkhof van Berchem. Even later marcheerden geüniformeerde collaborateurs door beeld. Een slecht idee', geeft Deborsu in Dag Vlaanderen voor het eerst toe. En, opmerkelijk: hij noemt de N-VA voorzitter zijn ster'. Samen met Jezus. Ironie?
Nee', zegt Deborsu ferm. In mijn boek beschrijf ik een familiefeest dat ontaardde in een halve oorlog. Een familielid zei dat De Wever een fascist was, ik nam zijn verdediging op mij. Waarop een knallende ruzie ontstond. Dat is 100% waar gebeurd. Ik vind Bart De Wever een uitzonderlijk man. Un politicien hors catégorie. Een groot redenaar, een uitzonderlijk strateeg, een verlichte geest. Ik hoorde na die reportage dat het beeld van zijn vaders graf hem en zijn moeder ontzettend gekwetst had. Iets wat ik mezelf ontzettend kwalijk neem. Ik had het compleet verkeerd ingeschat. Via een collega bood ik hem mijn excuses aan. Ik durfde zelf niet meteen te bellen, en toen ik er klaar voor was, was het te laat. Ik heb hem sindsdien ook niet meer gezien. Hoe excuseer je je ook voor zoiets?'
Natuurlijk mogen we niet alles geloven wat gedrukt wordt. Papier is veel te gewillig, en Internet is nog gewilliger. Wat die Turk geschreven heeft, bereikt ons inderdaad uit .derde hand. Eerste hand is de vertaler Turks-Nederlands, want over de leesbaarheid van de als bewijsstuk bijgevoegde Turkse krant zullen we het niet eens hebben. Dat is zo met vreemde culturen : we worden verkocht met ons eigen geld, waar we bijstaan!
De tweede hand is de partij-detective, die er moet op toezien, dat alles binnen de lijntjes blijft. Want de reputatie van Dewiner huppelt hem tien kilometer vooruit?
De derde hand tenslotte, is de hand van Dewinter zelf : hoe zoudt ge zelf zijn, in Uw eigen partijblad dan nog!
Globaal besluit : het geheel is objectiever dan je zou verwachten van een vijandige gazet, en al helemaal onverwacht, lijk we gewend zijn te lezen van de Belse hoernalisten. Het past ook beter bij de mentaliteit van Turken, die harde taal beter begrijpen.
Ik zou aan de Turkse journalist alleen de laatste peiling van de Libre willen voorleggen : het Vlaams Belang zou 1,8% vooruit zijn in de peilingen, zou nu op bijna 13% staan, vooruitgegaan dus in plaats van achteruit, zoals ook de Niveanen, terwijl alle andere partijen lelijk achteruit boeren .
De Turken in Turkije en ook de Turken die reeds hier zijn, weten dus waaraan ze zich kunnen houden. Waarbij ze in het achterhoofd ook moeten onthouden, dat het beter kersen eten is met iemand die rechtuit spreekt, dan met iemand die U alleen de pitten laat.
Kan ik volgende maand navragen bij onze aangetrouwde achterneef die een pitta-bar openhoudt in C., U weet wel, de stad tegen de Franse grens, die vroeger Vlaams was. Dat verpozen diep binnen het vijandelijk kamp heeft voor mij, als Flamingant altijd een speciale bekoring. Binnen de a-politieke schoonfamilie gaat het gesprek altijd op en af Frans/Vlaams zonder dat daar enige aandacht wordt aan besteed : men is gewoon tweetalig zonder het te beseffen, bijna van vader op zoon. Men weet dat de Walen rond hen schandalig profiteren en daarover hebben we geen discussie. Ze weten dat er serieuze veranderingen mozeten komen en geven grif toe dat ze, zoals de zaken nu staan, er aan denken voor Bart Dewever te stemmen. Want uiteraard woont iedereen in een aanpalende gemeente die in Vlaanderen ligt. De Turk in de familie, nie sprek de Vlemsch (nichtje ook niet, uit sympathie) maar verstaat al wat er gezegd wordt, waarop hij dikwijls in gebroken Frans/Duits brabbelt pas traveiller? Nicht gut .Maar wat er tussen hem en zijn vrienden die langskomen, omgaat, blijft tussen hen : het voelt dan telkens aan alsof er een koude windvlaag in mijn richting door de zaal gaat. Maar de vernieuwde loodgieterij in hun huis wordt wel door hen gedaan : zoals het past onder vrienden : alleen de materialen moeten worden betaald. Allahu Akbar! Zo zijn er onder die vrienden ook metsers, of timmerlui, electriekers, schilders, enz., aan dezelfde voorwaarden : ze hebben anders toch niets om handen Ze zijn daar in Walenland een beetje de plaatselijke Flamands de service : werkezels. Maar ze doen het op hun eigen manier .
They do it their way .en ze doen het goed!
------------------------------
FDW in Turkse krant Zaman: Ik heb meer schrik van de Turkse premier Erdogan dan van Osama Bin Laden.
gepubliceerd op 24 maart 2011 om 09:52
Turkse krant Zaman
-------------------------
FDW: Ik heb meer schrik van de Turkse premier Erdogan dan van Osama Bin Laden.
Naar aanleiding van de dag tegen racisme en discriminatie, interviewden we de leider van het racistische Vlaams Belang, Filip Dewinter, en vragen hem hoe hij naar de moslims kijkt.
Zijn partij werd in 2004 veroordeeld voor racisme en het Vlaams Blok veranderde zijn naam in Vlaams Belang. Deze partij viseert niet alleen de moslimgemeenschap, maar ook de Franstaligen in België. Al tientallen jaren ijvert het Vlaams Belang voor de onafhankelijkheid van Vlaanderen.
In zijn bureel merkten we boeken op over Turkije en over de Islam. Dat is ons alvast bijgebleven. We hadden het aanvoelen dat hij elke vraag op een eerlijke en correcte manier trachtte te beantwoorden. Hij wist zelfs waar Mekka lag en kende de gevoeligheden van de moslims. Bij ons gesprek kwam duidelijk naar voren dat hij zich kantte tegen de moslims en tegen hun cultuur.
Filip Dewinter is overtuigd tegen de toetreding van Turkije tot de Europese Unie. De moslims voor de keuze
Filip Dewinter van het Vlaams Belang heeft een tegenstrijdige visie met de visie van vele partijen waaronder ook de grootste partij N-VA omtrent de multiculturele maatschappij. Dewinter gelooft niet in de integratie van vreemdelingen, maar pleit voor volledige assimilatie. Indien vreemdelingen zich assimileren kunnen ze Vlaming onder de Vlamingen worden. Er is immers maar één Vlaamse cultuur en in die Vlaamse cultuur is er, volgens Dewinter, geen plaats voor andere culturen, noch de islam.
Hij gaat zodanig ver dat hij vindt dat zelfs vreemdelingen met Belgische nationaliteit opnieuw aan een burgerschapstest moeten kunnen worden onderworpen. Als er dan vastgesteld wordt dat ze niet voldoende geassimileerd zijn, moet van vreemdelingen die over een dubbele nationaliteit beschikken de Belgische nationaliteit kunnen worden ontnomen. Ook hun verblijfsvergunning staat dan ter discussie. De keuze ligt dus bij de moslims, zij krijgen immers de kans om zich hier te assimileren.
Illegalen dienen sowieso het land te verlaten. Bij de mededeling van de journalist dat ook in de tijd van Hitler mensen gedeporteerd werden, antwoordt Dewinter : Ik ga niemand naar concentratiekampen sturen. Ik ga niemand met treinen deporteren, dat is geenszins mijn bedoeling. We willen niet-aangepaste moslims op een legale manier het land uitzetten.
De journalist stelt dat dergelijke zaken toch een legale basis moeten hebben. Dewinter zegt dat er een keuze moet komen: ofwel kiest men voor assimilatie, ofwel keert men terug naar het land van herkomst.
Af en toe laat Dewinter blijken dat hij niet enkel de moslims viseert. Hij viseert niet alleen de moslims, maar stelt wel dat wie een hoofddoek draagt een contract ondertekent voor de terugkeer naar het eigen land. De journalist vindt dat Dewinter dit eigenlijk wel op een onaanvaardbare manier poneert. Mocht Dewinter zelf verhuizen naar een moslimland (maar Dewinter wil dit de moslims en zichzelf niet aandoen), dan zou hij zichzelf ook volledig aanpassen aan dat land.
Met de piste van assimilatie wil Dewinter de sporen uitvegen van de cultuur en het geloof van de vreemdelingen in België. De journalist vraagt Dewinter wat hij zou doen mocht één van zijn dochters thuiskomen met een moslim, gezien zijn kritiek op de islam. Dewinter antwoordt dat hij meent dat zijn opvoeding dan heeft gefaald. Mocht één van mijn dochters dat toch doen, dan zou ik haar verwittigen voor de mogelijke gevolgen, maar ik zou haar niet tegenhouden.
Dewinter heeft wel respect voor de Turken op zich, maar hij vindt dat deze bevolkingsgroep eerder thuishoort in hun eigen land. Dewinter pleit tegen gezinshereniging. Turken die willen trouwen moeten trouwen met een partner hier, in plaats van deze te gaan zoeken in Turkije. Het Vlaams Belang is tegen gezinshereniging, maar door Europese en Belgische wetten blijft dit helaas mogelijk voor Turken, Marokkanen, Tunesiers Het Vlaams Belang wil de overeenkomsten met andere landen terzake herzien.
In Vlaanderen boert het Vlaams Belang echter achteruit. Nu beschikken ze nog over ongeveer 10 procent van het electoraat. Tot op heden wordt het cordon sanitair rond die partij gehandhaafd. Richting Mekka
Ons gesprek ging ook over het feit dat er in Vlaanderen moskeeën gebouwd worden en de islam officieel erkend wordt. Filip Dewinter betreurt dat aan moskeeën officieel subsidies wordt gegeven. Dewinter is voor een scheiding tussen kerk en staat, maar meent dat we hierdoor de islam de (financiële) wapens in handen geven die tegen ons gebruikt worden.
Dewinter heeft geen problemen met de individuele godsdiensbeleving van een moslim. Dewinter toont ons in zijn kantoor in Brussel in welke richting Mekka ligt. Thuis heeft Dewinter trouwens een tapijt waarop aangegeven wordt in welke richting Mekka ligt. Hij heeft dit in Nederland cadeau gekregen van de Nederlandse moslimoproep.
Toen ging het gesprek plots over Nederland en konden we moeilijk omheen de vraag wat de houding van Dewinter was ten opzichte van de PVV van Geert Wilders. Dewinter zei dat hij sympathie had voor de PVV, maar zijn houding verschilt wel van Wilders aangezien het Vlaams Belang nooit gezegd heeft dat de Koran moest verboden worden. De Koran moet je niet verbieden, maar je moet dat boek net lezen. Dewinter zegt dat je dan pas echt te weten komt wat de islam wil en zegt. De schrik van Europa voor de islam
De journalist vraagt waarom Dewinter de moslims die in zijn land wonen en de islam als vijanden viseert. Zelf ben ik nooit persoonlijk geconfronteerd geworden met de islam maar na het communisme is de islam de gevaarlijkste vijand van Europa geworden. Europa mag en kan nooit islamiseren. Dewinter zegt schrik te hebben van de islam want de islam heeft in het verleden Europa al tweemaal onder de voet gelopen.
Dewinter wil trouwens met 1 miljoen handtekeningen in Europa ervoor zorgen dat Turkije niet in de Europese Unie kan komen. Economisch is een samenwerking met Turkije wel mogelijk, maar Dewinter beschouwt Turkije eigenlijk als een paard van Troje binnen Europa.
Filip Dewinter is onbeschoft wanneer hij stelt dat hij meer schrik heeft van Erdogan dan van Osama Bin Laden. De toetreding van 80 miljoen Turken is misschien wel gevaarlijker dan islamitische terreurdaden. Op het moment van de toetreding zal één op zes Europeanen islamitisch zijn, stelt hij. Toetreding van Turkije tot Europa zal de samenwerking tussen Europa en Turkije eerder verslechteren dan verbeteren, zegt hij.
Alhoewel Dewinter al verschillende keren in Istanbul is geweest spreekt hij toch konsekwent over Constantinopel.
Vlaanderen stevent af op een tekort van maar liefst 120.000 verpleegkundigen, zo melden de kranten van de Coreliogroep. Nu werken er 300.000 mensen in ziekenhuizen, rusthuizen en andere zorginstellingen. Tegen 2014 zijn 360.000 werkkrachten nodig maar gaan er ook zo'n 60.000 met pensioen. 'We staan voor een bijna onmogelijke opdracht', zegt Leo De Bock van het kabinet van Vlaams welzijnsminister Jo Vandeurzen (CD&V). Die komt vanaf 12 mei met een grootschalige campagne die de voordelen van werken in de zorgsector in de kijker zet.
Geldproblemen Ook problemen in de grote fusieziekenhuizen in Vlaanderen waar ze de komende 25 jaar zo'n 2,7 miljard euro extra geld nodig hebben, enkel en alleen maar om de pensioenen van hun statutair personeel te financieren. Dat zegt Johan Hellings, afgevaardigd bestuurder van Icuro, de koepel van de ziekenhuizen met publieke partners, zo staat te lezen in Het Belang van Limburg.
"Voor 2012 rekenen we op een meerkost van 9,1 miljoen euro waarvoor geen financiering voorzien is. Voor de periode 2013-2017 wordt dat 170 miljoen euro, voor 2018-2022 418 miljoen euro en ga zo maar door", aldus Hellings. "Dat gaat tot bedragen van 25 miljoen euro per jaar voor één fusieziekenhuis. Samengeteld spreken we over 2,7 miljard euro voor de komende 27 jaar".
Nog geen reactie "Er zal hoe dan ook geld gevonden moeten worden om dat allemaal te betalen, maar het kernprobleem voor ons is dat er vooral geen ambtenarenpersoneel meer mag bijkomen. Want dan blijven we de problemen meesleuren van zowel de personeelsleden met verschillend statuut als de onbetaalbare ambtenarenpensioenen."
"We hebben brieven over de financiering van de pensioenbijdragen geschreven naar minister van Sociale Zaken Laurette Onkelinx en naar minister van Pensioenen Michel Daerden. Maar nog geen reactie gekregen", aldus nog Hellings. (belga/odbs) dM
-----------------------
Wie dit geschreven heeft is een uil Want een goede k.kker maakt zijn g.t niet vuil. Iets in die zin luidt het dol-komisch verhaal op Humo-niveau, van die toiletbezoeker, die op de muur geschreven vond : Wie hier komt k.kken is te beklagen, want er is geen papier om zijn g.t af te vagen
Een beetje brutaal, maar zonder omwegen to the point : er zijn er geen 120.000 tekort in De Witte sector, er zijner 280.000 teveel, want 400.000 is het getal van de uitkeringsgerectigde werklozen in ons land.
Voorstel : stel iedere werkloze voor de keus : een openstaande job kiezen, of geen werklozensteun meer. En al zeker geen OCMW-steun meer. Uitzondering gemaakt voor individuele gevallen van werkelijke nood.
Natuurlijk zal er massaal gestaakt worden, zodra zon maatregel op tafel komt. Maar herleid de zaak weer tot haar simpelste vorm : het stakingsrecht is heilig, akkoord, maar andermans eigendom is dat ook. Elke vandaal die gesnapt wordt, betaalt alle aangerichte schade namens alle anderen, en de Syndicaten zijn hoofdelijk verantwoordelijk.
Hé Hé wordt dan geantwoord : dat kan niet, want de syndicaten bestaan niet, ze staan boven de Wet, want ze hebben geen rechtspersoonlijkheid. No problem! Waarom moeilijk maken, als gemakkelijk ook kan? Maak dan hun bazen verantwoordelijk, in hun eigen persoonlijke naam. Wij, als burger, werknemer, ondernemer, ambtenaar, zijn toch ook verantwoordelijk voor ons gedrag? Het zijn maar de politiekers die wel verklaren hun verantwoordelijkheid te nemen, maar als puntje-bij-paaltje komt, nemen ze gewoon ontslag of ze worden weggestemd en beginnen elders en beter.
Wedden dat, als er na zin omvorming van het Sociaal Onrecht naar Sociaal Recht, nog gestaakt wordt, er geen vlieg meer kwaad wordt gedaan? Er zal zelfs geen politie meer nodig zijn om de orde te bewaken! Zodat dezen de tijd zullen krijgen om hun eigenlijke werk te doen : criminelen pakken!
Maar ik geloof nooit dat dit ideaal-beeld bestemd is voor dit leven op aarde. Misschien voor het Eeuwig Leven in het Hiernamaals. De mens is nu eenmaal gemaakt om te lijden .
o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-
Tijd zat. Vandaag regent het hier in Midden Italia, maar zoals het een mediterraan land betaamt is dat altijd regen met een beetje zon, of, als U wilt een beetje zon, met hier en daar wat zachte regen. De jonge fruitboompjes staan in bloei en dit jaar is de dracht overvloedig, dank aan het natte voorjaar. Verleden week was het één en al roering in de boomgaarden rondom : de snoeisels zijn overal opgestookt, de lucht is zuiver en nu is het wachten op de zomerzon die de olijven en de druiven doet rijpen. Maar door overproductie afkomstig uit nog armere landen, gaat de olijfolie geen geld meer, en de druiven zouden in feite ook beter naar de biobrandstof-fabrieken gaan, want wijn van overzee is beter en vooral goedkoper. Overzee wil hier zeggen : Zuid Amerika en verder. Want de mens kijkt blijkbaar niet op een paar duizend kilometer om geld uit te sparen In de Maghreb-landen is er zon genoeg om ook daar wijn te kweken, ware daar niet hun Allah, die dat verbiedt. Is meteen voor iedereen ferm gemakkelijk! En zich moe maken om citrusvruchten, graangewassen, enz., en masse te kweken gaat ook zal niet : hun Allah gebiedt hen dat alles liever te gaan roven elders.
Zo komt het, dat ik er ineens begin aan te twijfelen als onze cultuur er wel zo veel is op vooruitgegaan in vergelijking met duizenden jaren geleden. Ik bedoel : de volks verhuizingen. Duizenden jaren geleden volgde de mens het voedsel, of hij volgde zijn kudden, en nu wordt het voedsel van heinde en verre aangeleverd en blijft de mens gewoon op zijn stekje zitten. Ik weet niet of dat inderdaad zon vooruitgang is!
Maar Perfesser Etienne Vermeersch heeft gelijk : het mensdom vermenigvuldigt zich lijk de konijntjes en op een of andere manier moet er daaraan iets gedaan worden. We zouden bijvoorbeeld met zn allen een paar van die Russische Arken van Noë moeten bestellen, om met onze familie, onze vrienden en bekenden (max 10.000 personen) ons te laten remorqueren naar rustige wateren. Ons daar laten drijven als pluisjes in de wind, zonder dat Mangain of Onkelinx ons dat kunnen beletten.
Dàt zou pas de Vlaamse Beweging een goede wending geven zijn!
Wie helpt om mee in te schrijven? Als U Uw vrouw meebrengt, zijn we al met vier!
Eigenlijk is de mens een beetje dom, door zoveel verschillende namen te willen uitvinden voor één en hetzelfde begrip : de Eeuwigheid. Geen wonder dat er zovele mensen door het bos de bomen niet meer zien. Of die Eeuwigheid verwarren met het Stadspark?
Neem nu de actie Vlaanderen Vlagt : sedert vele jaren zagen we in onze Vlaamse wielerklassiekers alleen Leeuwenvlaggen. Zodanig dat onze dierbare vrienden van de TV niet meer wisten hoe te filmen, om ze niet uitdrukkelijk in beeld te krijgen. Maar niets is duurzaam. Vandaag zagen we in Gent-Wevelgem alleen tricolore vodden, groot en klein, daar waar die er vroeger nooit waren. Die paar wielerhoogdagen waren voor ons (in Italië) al jarenlang een puur genieten : dwars door onze kijkkast voelden wij ons opgenomen in de landschappen van de Vlaamse Ardennen of de Vlaamse Bergen . Zij die sedert een paar 100 jaar de grens vormen met het ons ontstolen gebied dat sedertdien Frans Vlaanderen wordt geheten. Waar iedereen op de Catsberg, de rug naar t Fransche gekeerd, de torens van Vlaanderen ziet liggen tot Gent toe, en de rij vuurtorens van de kust van De Panne tot Zeebrugge. Die leeuwenvlaggen wenkten ons terug naar daar aan iedere aankomstlijn. Voilà, na vandaag zijn we dus weer een ervaring rijker. Ivan Mertens hierboven moet zich de haren uit het hoofd trekken!
Elke 1.000 jaar even achterom kijken : een mens zou dat al eens meer moeten doen .Onze generatie zal zowat de gehele voorraden aan alle fossiele brandstoffen ter wereld hebben opgestookt, zodat de klaaglitanie over de opwarming van de aarde dan wel vanzelf zal stilvallen. Zoals een veldslag, die stilvalt, bij gebrek aan strijders.
Wat zullen de volgende generaties moeten doen? Inter-gallactisch gaan wonen? Of elkaar de kop inslaan om zich te verwarmen?
Misschien dat Lewie van Leuven de oplossing weet, tegen dat zijn stad de volgende keer weer maandenlang blijft openliggen, omdat een paar eeuwenoude gierputten zo nodig met de stofkam moeten onderzocht worden.
Waarmee ik maar wil zeggen, dat het onderscheid tussen wat belangrijk is en wat niet, met de dag meer en meer vervaagt. Wedden dat Lewie (hem of elk ander naar omhoog gevallen Grote Geest) op geen duizend jaar kan zeggen hoeveel kerkgangers er nog zijn in zijn stad? Weten ze zelfs überhaupt wat een kerkganger geweest is?
Zal men binnen 1.000 jaar afgeleerd zijn als konijnen naar een lichtbak te kijken naar Mekka? Naar Rome? Of zal men nog altijd meer aandacht hebben voor oude gierputten?
Dit artikel werd eerder gepubliceerd begin 2010 in het faculteitsblad Hermes van Wijsbegeerte en Godgeleerdheid aan de VU Amsterdam, maar is helaas nog onverminderd actueel.
Naarmate het geloof in de eeuwigheid taant, groeit het geloof in de tijd. (Robert Lemm)
---------------------
Een nieuwe hype van de omvang van de huidige klimaatgekte biedt ongekende mogelijkheden voor het ontwikkelen van nieuwe producten. Een monstermarkt is geschapen, ondersteund door een aangepraat schuldgevoel en belastinggeld van over de hele wereld. De klimaatproblematiek is al decennia lang bekend, maar nu is zij dan eindelijk doorgebroken voor het grote publiek als de nieuwe gezamenlijke vijand. Een ingebeelde vijand, maar we moeten toch ergens tegen strijden, ergens onze energie aan verkwisten De huidige duurzaamheidsobsessie, echter, is zelf allerminst duurzaam. En alle afgodendienst wortelt in geld.
Het modieuze begrip van duurzaamheid is louter holle ideologie en laat zich daarom, zoals elke ideologie, gebruiken door macht en dus met name door de huidige grootmacht: het grote geld. Er wordt reeds grootscheeps reclame gemaakt voor groene wasmiddelen, groene vliegtickets, en wat dies meer zij. Bij Bussum wordt heden een watertoren omgebouwd tot het duurzaamste kantoor van Nederland. In de bioscopen draait de film Avatar, met als onderwerp de gespannen verhouding tussen de hebzuchtige mens enerzijds en daartegenover een volkomen onschuldig, de natuur aanbiddend, blauw volkje. Deze voorstelling gaat zozeer ten koste van de mens dat een geënthousiasmeerde bioscoopbezoeker na het zien van de film uitriep Dood aan de mensen!, hetgeen met algemeen instemmend gejuich werd ontvangen. Het is veelzeggend dat deze film al snel de op één na hoogste opbrengsten ooit kende, na Titanic van dezelfde regisseur, en dat hij al twee Golden Globes won en genomineerd was voor liefst negen Oscars. Gelukkig belooft deel twee nog minder subtiel te worden. Op basisscholen krijgen kinderen duurzaamheidslessen van figuren met een verondersteld overschot aan autoriteit en betrokkenheid, zoals wethouders. Niet toevallig was duurzaamheid bij de gemeenteraadsverkiezingen van dit jaar een sleutelterm. Overenthousiaste vegetariërs zien hun kans schoon om iedereen een moreel verbod op het eten van vlees door de strot te duwen, onder andere middels een nieuw in te voeren vleestaks. Ook op de universiteit wordt reeds gesproken van zaken als duurzame geesteswetenschappen, hoewel het hier waarschijnlijk vooral om het toepassen van trendy terminologie gaat. Op de groene Olympische Spelen in Canada werden duurzame electrische dweilwagens ingezet, die het ironisch genoeg herhaaldelijk voortijdig begaven. De Olympische medailles waren dit jaar bovendien gemaakt van kringloopmetalen. Mijn nieuwe wasmachine is zuinig op de aarde. Voor negenentwintig mei aanstaande staat op de agenda het Nationale Klimaatstraatfeest; het wordt vast een knalfuif. Naïeve politici roepen dat we snel iets aan het klimaat moeten doen, omdat anders natuurrampen als de aardbeving in Haïti zullen blijven plaatsvinden. Zelfs Bin Laden neemt de gelegenheid ten baat om de Amerikanen van de opwarming van de aarde te beschuldigen.
In de werkelijkheid buiten het witte doek, de commercie, de propaganda, de blinde idealisten en de meelopers, echter, kan de mens ook wel kan overleven met al dan niet wat minder grond, door zeespiegelstijging, en met wat aangepaste temperaturen de ene of de andere kant op. De mens heeft in het verleden al verschillende perioden van substantiële opwarming en afkoeling overleefd. We kunnen immers altijd wat meer of wat minder kleren aantrekken, of verhuizen naar een gunstiger oord. Minder flexibele soorten zullen zeker ten onder gaan en dat is zonde en beslist ook een zonde van ons als wij het zijn die dat willens en wetens veroorzaken. En er is alle reden om aan te nemen dat mensen schuld hebben aan het verdwijnen van vele soorten schepselen. Maar de natuur als geheel komt er wel weer bovenop. Wij mensen zullen nooit bij machte zijn haar zo volkomen te vernietigen dat zij niet meer herstellen kan. Waar het onszelf en ons project van duurzaamheid betreft is het, ondanks al onze kunstmatige flexibiliteit, nog maar de vraag hoe het aflopen zal. Duurzaamheid veronderstelt tijd, en al het tijdelijke is vergankelijk. Tijdelijkheid en vergankelijkheid zijn welhaast synoniem. Met name menselijke creaties zijn gevoelig voor verval. Al het menselijke is immers tijdelijk. De Oudengelse Wanderer, uit de gelijknamige tiende-eeuwse elegie, dacht aan het contrast tussen zijn roemrijke verleden en zijn huidige ballingschap, toen hij sprak:
Waar is het paard gebleven? Waar zijn berijder? Waar is de schenker van schatten heen? Waar zijn de plaatsen aan het feestelijk banket? Waar nu de vreugden van de hal? Eilaas, de glimmende beker! Eilaas, de geharnaste strijder! Eilaas, de glorie van de prins! Hoe die tijd verdwenen is, verduisterd in de nacht, alsof zij nooit bestond.
Voorts zei hij:
Alles is moeizaam in het aardse koninkrijk, de werking van het lot verandert de wereld onder de hemelen. Hier is rijkdom vergankelijk, hier is een vriend vergankelijk, hier is een mens vergankelijk, hier is een verwant vergankelijk. Het gehele fundament van deze aarde zal leeg worden.
Sic transit gloria mundi. Men kan daarom niet overleven zonder het enige dat werkelijk duurzaam is in onze wereld, omdat het zijn fundament vindt buiten deze wereld, hoewel het wel degelijk duurzaam hier aanwezig is. Dat weet ook de dichter van de Wanderer, als hij onder diens woorden toevoegt:
Zo sprak de wijze man in zijn geest, hij zat afgezonderd in geheime overpeinzing. Het is goed voor hem die zijn geloof behoudt: nooit dient een man zijn bedrukte gemoed te snel kenbaar te maken, tenzij hij van tevoren weet hoe het herstel tot stand te brengen, een moedige leider. Het zal goed zijn voor hem die genade zoekt, troost van de Vader in de hemel, waar voor ons allen zekerheid ligt.
Ten tijde van de Wanderer leefde er aan de andere kant van Irmingers Stroom een nog ongekerstend volk op het ruige IJsland. IJsland is in geografisch opzicht uitzonderlijk. Waar vind je nu een vulkanische rotswoestijn met gletsjers als het niet op IJsland is? In biologisch-historisch opzicht is IJsland zo mogelijk nog interessanter. Hoewel het de afgelopen eeuwen op een paar dwergvormen van berken en wilgen na boomloos gebied is geweest, spreekt het twaalfde-eeuwse Landnámabók nog van verscheidene bossen. Deze zijn waarschijnlijk ten dele in huizen veranderd en ten dele in het haardvuur verdwenen. Ten behoeve van het instandhouden van de IJslandse agrarische economie in het algemeen en de woleconomie in het bijzonder is er bovendien sinds de kolonisatie in de negende eeuw sprake geweest van intensieve begrazing van het eiland, hetgeen het terugkeren van serieuze begroeiing effectief heeft verhinderd. Toch is het verdwijnen van het groen voor de IJslanders geen vooruitgang geweest en zij proberen nu dan ook op alle mogelijke wijzen de bomen te doen terugkeren. Onder meer door grote hoeveelheden zaad uit vliegtuigen te storten. Men vraagt zich af wat de mens beter afgaat: het betrachten van matiging bij het kappen van bomen of het herbebossen van een dorre woestenij. Vooralsnog lijkt het laatste beter te gaan, hoewel dit nog in geen verhouding staat tot ons onvermogen wat betreft het eerste.
Ondanks IJslands ontgroening door onduurzaam gebruik van de natuurlijke voorraden is de mens er nochtans niet uitgestorven. Er valt dus te leven met wat minder groen, al is het zeker niet verkieslijk. Met een stevig fundament in goddelijke moraliteit IJsland is in het jaar 1000 gekerstend en ook de heidense IJslander kende al een heilige moraal heeft de mens de kaalslag van IJsland ruim duizend jaar overleefd. Maar nu hij van God is losgeraakt, is het bij de eerste de beste economische crisis al mis. Het land is direct failliet verklaard. Nu wordt men er weer met de neus op de duurzame feiten gedrukt. Als het gedaan is met de live-uitzendingen, begin je weer opnieuw te leven. Zodra je niet meer aan geld denkt, verdwijnen al je problemen, zo stelde een IJslander zelfs in de uitzending van Tegenlicht van 19 oktober 2009. De IJslandse mens moet weer terug naar de eeuwige aardse behoeften: voldoende voedsel en een warme, droge plek om te slapen. Dat is in IJsland al lastig genoeg. En dat kan ook genoeg zijn, als je dankzij Gods genade in je spirituele behoeften bent voorzien, zodat er niet constant een onbestemde ontevredenheid aan je knaagt. De mens is echter gauw verwend. Hij wil altijd meer en nimmer minder. Gelukkig heeft hij soms niets meer te willen. Gelukkig grijpt de duurzaamheid soms zelf in om onze vergankelijkheid wat in te perken, omdat de mens zijn eigen grenzen miskent en er dus onverwacht hard tegenaan botst.
Met Kerst wordt de menswording Gods gevierd: het ter wereld komen van Christus, het enige werkelijk duurzame en onvergankelijke wezen in deze wereld, de Heiland die de wereld komt helen en heiligen. Wer-eld betekent niets anders dan mens-tijd. De wereld is dus op zichzelf bij uitstek vergankelijk, net als alle verschillende menselijke tijdperken waaruit zij is opgebouwd. Geen wereldse duurzaamheid kan daarom duurzaam zijn zonder het geloof in onze eeuwige Vader in de hemel. Elk geloof anders dan dit geloof kan wel hevig zijn, maar nooit anders dan kort en nimmer blijvend, omdat zij gestoeld is op een menselijke en dus voorbijgaande realiteit. Een traditie kan verbroken worden, een ideaal kan zijn geloofwaardigheid verliezen, maar wij, die deze dingen doen, blijven schepselen van de eeuwigheid. In ons hart kunnen wij dit gegeven altijd terugvinden om er naar terug te keren. Iedere mens kan dat, hoewel niet iedereen het even gemakkelijk doet. Voor geen enkele puur tijdelijke overtuiging gaat dit op. De afgod Duurzaamheid, al langer bekend als Moeder Aarde, is daarom misleidend: een louter immanente duurzaamheid kan in het geheel niet bestaan. De duurzaamheidsziekte waarmee onze levens, onze geest en onze terminologie worden geïnfecteerd kan daarom geen chronische, mogelijk wel een terminale aandoening zijn. Eén van haar belangrijkste symptomen is een volkomen verwerping van de waarheid dat Christus de enige duurzame is en het geloof in Hem de enige vorm waarin wij sterfelijke mensen ons tot werkelijke duurzaamheid kunnen verhouden. Dit geloof is echter de enige duurzame motivatie voor het menselijk handelen, daar zij de enige motivatie is die zichzelf niet verteert en die niet uitmondt in nihilisme. Geen enkele rationele overtuiging los van het geloof in de mensgeworden God beklijft. Het is van het grootste belang er blijvend bij stil te staan dat Kerst het enige werkelijk duurzame fenomeen in deze wereld is.
Zit er dan niets in, het ideaal van duurzaamheid? Natuurlijk wel, maar zonder het juiste uitgangspunt schiet zij aan haar doel voorbij en wordt zij vatbaar voor misbruik. Een puur seculiere duurzaamheid is slechts een vluchtig leven beschoren. Het redden van de schepping kan niet meer dan een kortstondige schijnvertoning worden als men de Schepper er niet bij betrekt. Als men de zonde tegen Duurzaamheid, tegen Moeder Aarde, zwaarder laat wegen dan de zonde tegen God. De prijs van de boete voor deze zonde is hoog. In de eerste plaats in materiële zin: de consument wordt moreel verplicht om allerlei groene producten te kopen en de producent niet alleen om ze met behulp van dure filterinstallaties en wat dies meer zij te fabriceren, maar ook om te betalen voor de uitstoot van koolstofdioxide, zodat er voor (niet-duurzame) energie nu feitelijk dubbel betaald moet worden: naast bij verbruik nu ook bij opwekking. De belasting op energie is het afgelopen decennium overigens al bijna verdubbeld, zodat we meer aan groene heffingen betalen dan aan elektriciteit als zodanig. De geestelijke prijs van onderwerping aan de afgod Duurzaamheid is echter onvergelijkelijk veel hoger. Laat u daarom niet afleiden van waar het werkelijk om draait. Natuurlijk is het van immens belang dat we de schepping in ere houden, maar dit kan uiteindelijk alleen als dit gegrond is in onze overgave aan de Schepper. Zonder dat is de roep om duurzaamheid niets waard. De religieuze gevoelens voor Moeder Aarde vormen daarom de nieuwste, spirituele, bubbel, nu de economische zon beetje lijkt te zijn gesprongen. Zo heeft de natuur het niet bedoelt, hoort men wel zeggen. Maar de natuur bedoelt niks. God bedoelt in zijn schepping; de schepping bedoelt niet op zich. Waarom zou God toch mens geworden zijn, in plaats van een lieve blauwe alien?
Een anonieme IJslander schreef zon duizend jaar geleden in het lied Vafþrúðnismál (strofe 44) de volgende prangende vraag: Wat zal er blijven aan mensen wanneer uiteindelijk komt de grote winter onder het volk? Een geestelijk failliet hangt ons boven het hoofd, hetgeen een financieel failliet ondraaglijk zal maken. En financieel zal het ons niet voor de wind gaan in de nabije toekomst. Een harde storm is op komst en vele schepen zullen te pletter slaan of eindeloos ver afdrijven. Deze storm kunnen wij enkel doorstaan als wij ons zelfgemaakte idee van duurzaamheid op zich laten varen. Het is een vlot in beroerde toestand. Willen wij geen schipbreuk lijden, dan zullen we ervoor moeten zorgen dat we vaste grond onder onze voeten hebben, of ten minste tijdig ons anker uitwerpen. We moeten onze wereld haar duurzaam fundament teruggeven. Er is nog zoveel dat we redden kunnen.
De ark van Noach was vijfduizend jaar geleden het toppunt van vernuft. Eén enkele familie bouwde toen een immense woonboot en het ding voer zonder een kraakje weg over de woelige zondvloedbaren : een survivalmodule voor de happy few. In Rusland doet men dat tegenwoordig beter : de ark van architectencollectief Remistudio ziet er niet alleen geweldig uit, het schelpvormige drijvende hotel biedt bovendien plaats aan 10.000 mensen die er permanent kunnen verblijven.
Massale dierensterfte: toeval of niet ?
Begin januari deden zich twee vreemde gevallen van massale sterfte onder dieren voor in Amerikaanse staat Arkansas: tachtig- tot honderdduizend vissen stierven in een rivier en een dag later vielen zo'n vierduizend vogels uit de lucht. Van complottheorieën was er toen nog geen sprake, maar toen later in andere landen eveneens sprake was van massale dierensterfte, kwam de bal aan het rollen.
