Precies de dag dat GVA (alleen zij?) een artikeltje wijdde aan cyber-crime waarbij per einde Mei 2011 een nieuwe GESTAPO dienst wordt ingesteld, met hoofdzetel in Kortrijk,
toeval of niet, exact dezelfde dag werd er, oorzaak onbekend, een technische storing veroorzaakt bij onze organisatoren, zodanig dat de blogs voor lange tijd compleet uitvielen. Het duurde tot een stuk in de nacht voor de panne hersteld kon worden. Was deze storing , die toch niet vanzelf kan gekomen zijn, bedoeld als waarschuwing? Als men ons het spreken wil beletten, bewijst dat dan niet meteen dat wij gevreesd worden? Dat ons doen en laten ergens begint pijn te doen?
Waar Witse al niet goed voor is : daar leerden we dat, als er iemand nerveus begint te doen, datis omdat de speurders hem dan te dicht op de hielen beginnen te zitten
Toeval of niet : het is weer het berichte CGKR dat om de hoek komt kijken.
Een van de eerste stukjes die nu volgen, zal hierover deze nieuwe dienst gaan. Als naar gewoonte moet U deze Overheidsinformatie vooral lezen tussen de lijntjes
Enne O ja Hier kon U vroeger ook al lezen over het verschil in mensenrechten, tussen de Universele en de Europese. De Universele Rechten van de Mens waarborgen een totale vrijheid van meningsuiting (dus ook het recht om te beledigen), maar niet het recht om aan te zetten tot geweld. De Europese echter proberen, onder de mom van bescherming van minderheden allerlei beperkingen op te leggen. Deze beperkingen zouden stuk per stuk verplicht dienen te worden overgenomen in het Nationale Strafrecht. Het mag U niet verwonderen, dat onder druk van de regelneverij, ook godsdienst als ras wordt beschouwd door de EUSSR. Met godsdienst wordt dan zeker niet de Christelijke Godsdienst bedoeld .
We zijn toch allemaal aanhangers van de afgoden der Franse Revolutie : Liberté, Fraternité en Egalité .De 3 Musketiers van DArtagnan zijn er klein bier bij!
De Regering Leterme II, ontslagnemend sedert 13 juni 2010, maar door een sluipen de staatsgreep aan de macht gebleven, is enerzijds wel bevoegd om ten oorlog te trekken tegen mensen die ons niets misdaan hebben, om miljoenen uit te geven om de blogwereld onder Gestapo-toezicht te stellen, maar om de broodnodigehervormingeninde witte sector door te voeren hoho! In Lopende Zaken kan dat niet .
n Kerkhof vol witgekalkte graven heeft er niets aan!
Verder zit in mijn pipeline (niet toevallig!) een interview overgenomen uit Doorbraak met Johan Sanctorum, die ter attentie van BDW en/of het Vlaams Belang, een derde term lanceert : geen revolutie, geen evolutie, maar REVOLTE ..
Inderdaad : we staan voor de keuze : monddood gemaakt worden, of revolte .De baan ruimen voor de zweeppartij is dus de kortste weg.
De oorlog in Noord Afrika en de Regeringsonderhandelingen in België blijven maar duren. Er komt geen eind aan! Een flut-regering in elkaar frutselen is normaal een fluitje van een cent en een oorlogje in het Midden Oosten, genre Irak, ook. Maar het is wel weer een dag waarop zou kunnen geschreven worden Im Westen nichts Neues. Wielerhoogdagen in Vlaanderen!? Zowel met de vlo als met de tong : wie valt er af, en wie gaat als overwinnaar over de streep!
Blijkbaar is het publiek meer geïnteresseerd inde vlo dan in de polletiek, en is er dus nixke veranderd bij in Césars tijd van Brood en Spelen. Al zal de rekening er niet minder om zijn. Maar in de roes van het succes der wielerhelden : geen kat die let op rekeningen.
Zelfs voor het bombarderen van mensen die ons nixke misdaan hebben geldt het business as usual en de o zo christelijke minister van Buitenlandse Affaires Etrangères is al ter plaatse om bij de overwinnaars (in de hoop dat ze dat ook zullen worden in een nabije toekomst) te gaan marchanderen. Op zoek naar economische belangen, in vervanging van de kapotgeschoten FN-wapens.
Doet me denken (in de hoop dat het nooit wordt vergeten) aan de o zo christelijke werkgevers uit Ronse, die in de Meidagen 40, toen de Duitse voorhoeden nog maar net in Brussel waren, reeds contracten gingen afsluiten voor de levering van hun textielproducten, die later en voor eeuwig wereldberoemd gingen worden : de gestreepte stof der concentratiekampen. Het waren dezelfde personen van De Patria in Ronse, het CVP-Middenstandslokaal die Leo Vindevoghel na de Bevrijdingop basis van valse beschuldigingen, konden doen fusilleren. Dit proces wordt niet herzien (zoals dat van Irma Laplasse, de vrouw uit Oostduinkerke, die 40 jaar na haar executie in beroep een nieuwe straf kreeg opgelegd : geen executie meer, maar levenslang) omdat het de belangen van de o zo christelijke CVP zou kunnen schaden .
------------------------------
En waarom geen regering zonder de Parti Socialiste?
29/03/11, 06u19
Ofwel een regering zonder N-VA, ofwel verkiezingen? Volgens Bart Maddens zijn er nog andere mogelijkheden om uit de crisis te geraken. Maddens is politicoloog aan de KU Leuven.
Geen grote staatshervorming is geen PS in de regering: een efficiënter dreigement om de PS tot toegevingen te dwingen is moeilijk denkbaar
De jongste weken kun je er onmogelijk nog naast kijken: het politieke terrein wordt intensief bouwrijp gemaakt voor een regering zonder de N-VA. Er was eerst die intrigerende uitspraak van Wouter Beke (CD&V): natuurlijk moet de N-VA in de regering, tenzij ze dat zelf niet wil. Waarna de vraag steeds luider klonk: wil de N-VA wel? Klap op de vuurpijl was het interview van Guy Verhofstadt (Open Vld) vorig weekend in deze krant. Als de N-VA in een Belgische regering wil, dan moet ze eerst haar geloof belijden in het federale 'model'. Anders plaatst ze zichzelf buitenspel. Dat is alsof je van Groen! zou eisen om eerst de lof te zingen van de kernenergie, of van de Open Vld om het communisme te bewieroken. Daarmee sla je de deur dicht natuurlijk.
Wie vlak na de verkiezingen durfde te voorspellen (zoals ondergetekende) dat er wel eens een regering zonder de N-VA zou kunnen komen, die werd gek verklaard. Maar aan Franstalige kant had men al snel door dat de N-VA strikt genomen niet incontournable is voor een staatshervorming of een B-H-V-akkoord. Het is voor hen ook mooi meegenomen dat de uittredende regering nog een meerderheid heeft in het parlement. Dankzij het overwicht van Franstalige partijen kan deze regering vandaag perfect blijven functioneren en de N-VA voor aap zetten.
Ooit noemde Herman Van Rompuy (CD&V) een regering zonder Vlaamse meerderheid 'staatsgevaarlijk'. Maar zoiets went blijkbaar snel. Vandaag kan een regering die nog geen derde van de Vlaamse kiezers vertegenwoordigt probleemloos verregaande beleidsbeslissingen nemen.
De verkiezingsuitslag veranderde ook niets aan het blote feit dat de Franstaligen in een zetel zitten bij de communautaire onderhandelingen. Wie het status-quo verdedigt, hoeft enkel maar achterover te leunen en af te wachten tot de tegenpartij er uitgeput de brui aan geeft. De dreiging om geen regering te vormen zonder een grote staatshervorming was voor de Vlamingen de enige hefboom om toch een staatshervorming af te dwingen. Maar de Franstaligen zien al geruime tijd steeds meer aanwijzingen dat CD&V het toch niet zo hard wil spelen. Waarom toegevingen doen als het N-VA-CD&V-front steeds meer barsten begint te vertonen en de lang verhoopte regering zonder de N-VA eindelijk in het verschiet komt?
Terwijl het idee van een tripartite zonder de N-VA (en zonder Vlaamse meerderheid) steeds meer veld wint in Vlaanderen, blijft het gek genoeg een absoluut taboe om het omgekeerde scenario nog maar in overweging te nemen: een rechtse noodregering zonder de PS (en zonder Franstalige meerderheid). De N-VA zou zich dan wel moeten bekennen tot de Reyndersdoctrine van 2007: een regering zonder de PS is al een staatshervorming op zich. Erg realistisch is dat inderdaad niet. Maar zelfs al willen N-VA en CD&V dat niet echt, beide partijen hebben er toch evident belang bij om die optie open te houden en geloofwaardig te maken. Geen grote staatshervorming is geen PS in de regering: een efficiënter dreigement om de PS tot toegevingen te dwingen is moeilijk denkbaar.
Een tweede alternatief is dat men deze ontslagnemende regering verder haar ongrondwettige gangetje laat gaan. Het feit dat deze zich steeds meer als een echte regering gedraagt, lijkt de Vlaamse strategie 'geen staatshervorming, geen regering' te ondermijnen. Vandaar dat de Franstaligen vandaag in hun vuistje lachen. In werkelijkheid spelen ze met vuur. De toonaangevende Luikse constitutionalist Christian Behrendt waarschuwde er al eerder voor: door de elastiek van de lopende zaken steeds verder uit te rekken valt de noodzaak weg om nog een normale federale regering te vormen. Op die manier is men de federale grondwettelijke orde helemaal aan het ondergraven.
De Vlaamse partijen zouden van dit vacuüm kunnen profiteren door een feitelijk confederaal regime te installeren. Dat zou dan concreet betekenen dat binnen de Vlaamse regering wordt afgesproken welke maatregelen van de federale 'regering' kunnen worden gesteund door de Vlaamse Kamerleden en welke niet. Op die manier zou de controle van de federale regering de facto verschuiven naar het deelstaatniveau. De federale 'ministers' zouden dan de stromannen worden van de deelstaten.
Hoe dan ook lijkt het tijdperk van de klassieke staatshervormingen, met dat eindeloze en uitzichtloze gebricoleer aan de instellingen, voorbij. Het is tijd voor iets anders. Als de Vlaamse partijen hun confederale droom écht willen realiseren, dan moeten ze de gebaande paden maar eens durven te verlaten. Was dat trouwens niet de boodschap van de kiezer op 13 juni 2010.
----------------
Pssst
Ach, mensen, ik weet het : wij vallen in herhaling. Bart Maddens met het uitpluizen van mogelijkheden voor de Belgische Poppenkast, de zotste eerst, en ik val in herhaling met het verhaal over Irma Laplasse en Leo Vindevoghel. Een korte verkenningstocht op Wikipedia is al iets, maar in de boekhandel/bibliotheek eens rondsnuffelen zou wel eens een heuse revelatie voor het heden kunnen zijn. Bij de belgicisten en ook bij de Tjeven zijn het wel anderemensen, maar de werkwijzen zijn dezelfden gebleven. Als onze F16s zo nauwkeurig kunnen bombarderen, waarom nemen ze dan die twee niet als target, in plaats van mensen die ons niets hebben misdaan?
Vooraleer de leugen een kans krijgt : de Walen of Wallonië bestaat niet. Enfin, dat landsgedeelte is er wel, maar het bestaat niet, heeft nooit bestaan als bestuurlijke eenheid, zoals het Graafschap Vlaanderen tot ons is gekomen in de loop der eeuwen. Er is wel de glorieuze geschiedenis van het Prinsbisdom Luik, en ook die van tal van andere kleine koninkrijkhes of feodale versterkingen, die door hun ligging (aan samenvloeiing Samber en Maas) in de vaderlandse geschiedenisboekjes verzeild zijn geraakt, maar het begrip Wallonië is maar ontstaan na 1830, om zogezegd in het eengemaakte Koninkrijk België een gelijkwaardige partner voor het Graafschap Vlaanderen te hebben. Bij de Duitse bezetting kreeg het zelf de ere-titel van bondgenoot van het 3de Reich, maar wordt daar niet graag meer aan herinnerd..
Ah ja Leuk gevonden, dat Wall Street zou voortkomen van Wallon-Street, al is dat morfologisch een dikke grap : hoe zou een Germaanse taal (anglo-saksisch) vreemde elementen en dan nog in vertaling (Wallon) opnemen, daar waar de logische verklaring voor de hand ligt : straat (versterkt?) met muren, straat uitgevend op een muur/afbakening, enz. De Waalse SS-Obersturmbannführer Léon Degrelle voornoemd bewees wel in de liefst zo vlug mogelijk te vergeten jaren, dat de Walen echte Germanen waren, ja zelfs, dat ze zuivere Ariërs waren en dat ze derhalve beter geschikt waren om na de oorlog met hun Duitse Volksgenossen, te helpen besturen, dan de Vlamingen .Hij heeft het zelfs herhaald in de jaren 70, op TV bij Maurice Dewilde, in een interview vanuit Spanje, waar de ter dood veroordeelde Waal en vriend des Konings (en van Franco) rustig zijn oude dag doorbracht.
Als U verder zal lezen, dat Wallonië Vlaanderen zal ingehaald hebben binnen 30-40 jaar (dank zij een zoveelste Marshall-plan) kan ik alleen maar antwoorden : er zal nog veel water door de Maas moeten lopen, in zee terecht komen, daar verdampen, boven land weer uitregenen en zo weer in de Maas terugkomen. Een perpetuum mobile, als U wilt.
Neen vogeltje Deborsu : Uw lied klinkt vals. Even vals als Uw stem in De 7de Dag iedere keer dat U zei Dag Vlaanderen, dat meer klonk als Merde la Flandre. Uw lied klinkt niet alleen vals : het komt te laat en is te doorzichtig. Met Uw boek juist bij Leterminator aankomen, die inderdaad iedere dag meer en meer geliefd wordt bij jullie, maar des te meer geminacht bij ons het zuiverste bewijs dat U in een andere wereld leeft . Hij is niet aalleen een rancuneus carrière-jager, hij is de volksverrader Numero Uno van heel het land : 800.000 voorkeurstemmen ronselen en dan een eerste keer de boel belazeren, en nu weer!
Maar ik geef toe : naast de mensen van De Schandaard, en naast Madame Béatrice Saccoche, doet U Uw best om de brokken te lijmen. Ga zo door, en Uw wordt nog (minstens) geridderd door de Sire. En BDW is genoeg een politiek beest om zelfs merci tegen U te kunnen zeggen, daar waar die denkt : die AVV-VVK op mijn vaders graf die zet ik U vroeg of laat wel betaald
Omdat U geen foto hebt van een Waal kunt U misschien teruggrijpen naar de foto hierboven? De man is volbloed Waal en was ooit wereldbekend : een chauvinistisch sieraad op de schouw van elke journalist in Wallonië.Per slot van rekening heeft U iets met nationaliteiten : Paris vaut bien une messe, nest-ce pas?
Luister vriend. In Uw betoog ontbreken twee voorname zaken. Primo : Uw benadering over de Waalse collaboratie voor en tijdens WO II (als fiere Namoureux had U het geestelijk vaderschap van Dolf over Léon Degrelle kunnen aansnijden), en Secondo U had een kort historisch overzicht kunnen geven over de vele duizenden verwaalste Vlamingen die in het zweet huns aanschijns hun Waalse bazen zijn komen rijk maken toen alles nog koek en ei was met jullie zware industrie. Zij zijn er gebleven, en maken vandaag zelf de ruggengraat uit van jullie rijkdom of van jullie bestuur. Hun herkomstland zijn ze volledig vergeten .
Och en nu we toch bezig zijn : geef eens een overzichtje van de Diensten voor alle soorten Overheden, bij jullie en bij ons. Te beginnen in 1830 tot nu. Met wedden-schalen en met pensioen-schalen .Noteer eens de geïncasseerde verkeersboeten, en ga na waar deze belanden
En wat ik verder nog zou willen lezen, is Uw mening over de Waalse uitdrukking: Sire, on nous a volé la Flandre Waren wij dan hun eigendom?
De man Deborsu wil een koppelteken zijn en dat siert hem. Maar hij zou beter een nieuw boek schrijven. In het Frans deze keer, zodanig dat zijn taalgenoten hem lezen.
Ik wil zelf de eerste en de laatste zin voorschrijven : Me culpa. Mea culpa. Mea maxima culpa .(Getekend) Deborsu.
Terwijl de lucht (15u) boven mij davert van het gebrul van overkomende straaljagers, hoop ik dat we dat nooit boven eigen land moeten horen. Waar er targets op de grond aangepakt worden, en de burger van de ene partij spaart, maar die van de tegenpartij vernietigt. Precies omdat er hoernalisten geweest zijn die de tekenen des tijds verkeerd blijven uitleggen .
27-03-2011 - Jimmy Kets itv. Christophe Deborsu - de standaard
--------------------------------
Hij is een vleesgeworden koppelteken. Of in zijn moedertaal: een levende trait d'union'. RTBF-journalist Christophe Deborsu is onze laatste verbindingsofficier in steeds onbekender gebied: Wallonië. Hij schreef er een boek over in het Nederlands. 'Als kind had ik geen posters van popsterren op mijn kamer. Ik had er van politici.' De Eiffeltoren. Opmerkelijk genoeg hangt net die naast het tafeltje waar ik met Christophe Deborsu een koffie zit te drinken. Een pseudo-kunstzinnige zwartwitfoto van de Eiffeltoren... in een venusheuvel geschoren. Le Café de Flore heet het hier. Precies zoals het beroemde schrijverscafé in Saint-Germain-des-Prés. Aan de muur hangen alle Franse monstres sacrés. Piaff. Brassens. Gréco. Alleen: dit is Parijs niet, dit is Namen. Niet de hoofdstad van Frankrijk, maar die van Wallonië. En toch hangt hier meer Frans chauvinisme dan in het chauvinistische Frankrijk zelf.
Typisch', glimlacht Christophe Deborsu. Wist je dat we hier ook een Elysette hebben een klein Elysée? De ambtswoning van de Waalse minister-president, aan de oever van de Maas, heet zo in de volksmond. Prachtig toch? In 1992 kwam Guy Spitaels hier wonen. Dieu. Hij mat zich presidentiële allures aan, zoals zijn grote voorbeeld François Mitterrand. Vandaar: het Elyseetje. C'est beau, non?'
Namen: de eerste stad van Wallonië. Het leek de ideale plek om Christophe Deborsu te interviewen over zijn pas verschenen boek Dag Vlaanderen. Deborsu zag hier 46 jaar geleden het licht, verhuisde naar het grote Brussel, maar keerde terug.Un Namoureux', noemt hij zichzelf: de optelsom van Namur en amoureux. Zijn vrienden verklaarden er hem al gek voor. Wie Wallonië verlaat, hoort niet meer om te kijken.
Die Eiffeltoren hier vertelt alles', zegt hij. Voor veel Walen is Wallonië de provincie in het kwadraat. De ultieme ambitie is om het in Parijs te maken. Of toch Brussel, op zijn minst. Alle grote Walen zijn hier vertrokken. Simenon, Magritte... noem maar op. Benoît Poelvoorde, de steracteur, is de grote uitzondering. Hij is gebleven. Hij woont hier vlakbij. Ik wil niet tussen de winnaars wonen, zegt hij altijd. Ik begrijp dat. Ik heb een enorme sympathie voor verliezers. Mooi meegenomen voor een Waal. (grijns) Ik werd geboren om te verliezen, zeg ik altijd. Ik ben van het jaar 1965. Het laatste jaar dat Vlaanderen en Wallonië even welvarend waren. Vanaf dan begon het hier pijlsnel bergaf te gaan.'
Bijna niemand houdt van Wallonië. Zelfs de meeste Walen niet. Er is zeer weinig chauvinisme, of zelfs maar simpele liefde of genegenheid. Neem de Maas de prachtige Maas. Daar is geen enkel memorabel gedicht geschreven. Niet één. Vlaanderen is prachtig bezongen, onder meer door Hugo Claus. Wallonië door... niemand. Brel, ja. Die schreef Il neige sur Liège zijn minst geïnspireerde chanson. Net die ene keer geraakte hij niet verder dan een kinderrijmpje. Dat zegt alles. Wallonië heeft nochtans veel om van te houden. Niet in het minst haar gebreken. Er is hier nog veel om naar te verlangen. Veel om van te dromen. Het is een prachtig nukkig lief.'
Over dat nukkige lief heeft Christophe Deborsu een boek geschreven: Dag Vlaanderen. Hoe Walen écht leven en werken. Hij begon eraan op 14 juni, de dag na de jongste verkiezingen. Drie uitgevers hadden hem gebeld. Of hij, als bekende Waal, geen zin had om Wallonië aan Vlaanderen uit te leggen? Twee jaar lang presenteerde hij samen met zijn broer in De Zevende Dag een rubriekje over het leven in Wallonië. In deze krant schrijft hij er om de drie weken een column over: La Wallonie Profonde. Het was, kortom, tijd voor het échte werk.
De Gentse uitgeverij Borgerhoff & Lamberigts deed het hoogste bod: 225 pagina's. Het werden er uiteindelijk 400. Een mengeling van een autobiografie, een (recente) geschiedenis van Wallonië, en vooral een eindeloze reeks fijne faits divers. Wist u bijvoorbeeld dat Waal van het Germaanse woord Walha' komt, letterlijk: De Anderen? En wist u dat datzelfde Walha volgens sommigen aan de basis zou liggen van Wall Street, gesticht door Waalse kolonisatoren? Zo'n weetjes brengen niets op, maar ze doen wel deugd', schrijft Deborsu, met veel zelfspot. In de zin van: Waalse roots en geld, het kán samengaan'.'
Ook vermeldenswaardig: Christophe Deborsu schreef Dag Vlaanderen in het Nederlands. Rechtstreeks. Een unicum, volgens specialisten ter zake. Niemand zou het hem ooit hebben voorgedaan.
Mijn ouders allebei classici stimuleerden me enorm om tweetalig te worden', vertelt hij. Ze stuurden me naar Lier op taalvakantie, en ze verplichtten me om Nederlands te volgen op school. Op mijn 18de besloot ik rechten te studeren. Aan de KULeuven. Het was een gigantisch risico. De zaak van mijn vader zat in grote moeilijkheden, ik had een studiebeurs. Het was erop of eronder. Een tweede kans zou ik niet krijgen. Ik had zoveel stress, dat ik elke ochtend overgaf. Maar: dat stimuleerde me. Ik heb dat zelf ook aan mijn kinderen doorgegeven. Mijn oudste zoon heeft in Mechelen op internaat gezeten. Mijn jongste zit er nog steeds.'
Ik was een gigantisch blokbeest. Ik werkte niet zoals een Vlaming ik werkte méér. In heel het eerste semester ging ik één keer naar de film. Ik weet nog altijd welke: American Gigolo. Vier uur voelde ik me ontzaglijk schuldig. Mocht ik me wel ontspannen? Het was hard, maar het lukte. Ik slaagde. Ik haalde niet gewoon mijn diploma, ik werd een ander mens. Een streber. Ik heb dat nog altijd. Zeker tegenover Vlamingen. Ik kom sowieso al zelden te laat, maar nóóit bij Vlamingen. Alles om tegen het cliché van de luie, nonchalante Waal in te gaan.'
Ik heb Vlamingen dat vooroordeel nooit kwalijk genomen, nee. Integendeel. Ik heb het altijd als een extra stimulans ervaren. Vlaanderen legt de lat hoog. Ontzettend hoog. Veel hoger dan Wallonië. En dat verplicht ons al jaren om harder ons best te doen. Walen hebben van nature de neiging om achterover te leunen en te zeggen: ça va s'arranger. Dat is ons zuiderse temperament. Ik hou daar enorm van, het zit ook in mij. Maar de voorbije vijftig jaar heeft dat te vaak tegen ons gewerkt. Het is goed dat Vlaanderen ons verplicht heeft om daartegen in te gaan. Je kunt het bijna niet hardop zeggen dezer dagen, maar Vlaanderen is het beste wat Wallonië ooit is overkomen. De laatste zin van mijn boek is: Dank u, Vlaanderen.'
Christophe Deborsu neemt me mee naar buiten, naar de beroemde Citadel van Namen, om zijn punt hard te maken. La Citadelle, vertelt hij tijdens de beklimming, is een van de grootste en best bewaarde middeleeuwse burchten ter wereld. Tachtig hectaren muren van meer dan duizend jaar oud, op een heuvel van honderd meter. Het vergezicht is prachtig, het nabijzicht een pak minder. Muren zijn ingestort en omgeven door dranghekken, deuren zijn beklad met graffiti. Overal slingeren halveliterblikjes bier.
Vroeger,' vertelt Deborsu, was hier een téléphérique. Als kind nam ik die vaak. We woonden vlakbij. Hierboven lagen een speeltuin en een voetbalveld. Halfweg de jaren '90 werd de kabellift afgebroken. Er zou er een andere komen niét dus. Geen geld. Geen toekomstplan. Geen visie, dat vooral. Zie je dat pleintje daar beneden, voor het Waals parlement?' Hij wijst in de diepte. De Maas en de Samber vloeien daar samen. Een van de mooiste punten van de stad. Daar is jaren niets geweest. Een woestenij. Nu is het vol beton gegoten, en staat er een bankje. Hoe weinig fantasie kun je hebben?'
Ik wil hier geen gebroeders-Dardenne-achtig beeld van Wallonië ophangen. Ik ben een fan, daar niet van. Maar al hun films bevestigen het cliché van de Waalse uitkeringstrekker die op een industriële ruïne leeft. Zo erg is het nu ook niet. Dankzij het Marshallplan gaat het weer de goede kant uit. Vorig jaar steeg ons bbp per capita in vergelijking met Vlaanderen. Met amper een procentje maar toch. Het was een historische ommekeer. Volgens een studie van KBC zullen we de kloof met Vlaanderen tussen 2040 en 2050 dichten. Da's een mooi vooruitzicht, toch? Merci les Flamands, denk ik dan. Door de lat voor jezelf zo hoog te leggen, verhoogden jullie ook die van ons.'
En omgekeerd? Wat heeft Vlaanderen aan Wallonië te danken?
Question délicate. Ik denk soms dat we wat scherpe kantjes van jullie hebben afgevijld. Dat we de hoeken wat hebben afgerond. Ik veralgemeen niet graag, maar Walen zijn doorgaans socialer dan Vlamingen. Opener. Hartelijker. Warmer. Zachter. Luc Courtois van Louvain-La-Neuve, een van de grootste Wallonië-kenners, heeft daar een theorie over. Vlaanderen heeft veel zandgronden, met water net onder de oppervlakte. Daardoor konden boeren zich al heel snel individueel vestigen. Ver van elkaar. Zonder gemeenschappelijke waterput. In Wallonië, waar men veel dieper moest boren voor water, woonden boeren veel langer rond een gemeenschappelijke put. Dat leidde evolutionair tot een zachtere omgang met anderen. Klopt die theorie? Je n'en sais rien. Maar het is wel een mooie gedachte.'
Hoe beleeft Christophe Deborsu als vleesgeworden koppelteken tussen Wallonië en Vlaanderen de koude burgeroorlog' tussen beide? Met bloedend hart, vanzelfsprekend. Ik ga wel niet mee in het hele we kennen elkaar niet meer-discours. We hebben elkaar nooit gekend. Mijn vrouw, een Waalse, praat elk jaar tien seconden met een Vlaming. Als ze een ijsje koopt aan zee. Voor de rest: stilte. En dat geldt voor de overgrote meerderheid van de 11 miljoen Belgen. We zwijgen elkaar dood. We worden ook doodgezwegen voor elkaar. Mijn boek kun je in geen enkele Waalse boekhandel bestellen. Impossible. Vlaamse uitgevers leveren hier niet. Of kijk gewoon naar onze televisie. In alle federale landen op deze planeet zijn de openbare omroepen bij wet verplicht om de nationale cohesie te bevorderen. In België niet.'
Het is ook moeilijk, natuurlijk. Ik ben een tijdje in de running geweest om Phara De Aguirre te vervangen tijdens haar sabattical. Ik zou een van de presentatoren van Reyers Laat worden. We maakten twee proefopnames, maar dat draaide op niets uit. Mijn Nederlands was niet goed genoeg, kreeg ik te horen. Alle begrip. Maar l'argument suprême was niettemin communautair: in dit politieke klimaat kon de VRT het niet maken om een Waal in te schakelen, zo kreeg ik te horen.'
In zijn boek beschrijft Christophe Deborsu een paar gewelddadige communautaire opstootjes uit een recent verleden. Houdt hij zijn hart vast? Ik ben er altijd van uit gegaan dat we het Belgische probleem gaan oplossen zonder doden of zwaargewonden. Gewoon. Omdat dat in onze aard ligt. Toen we (de fakedocumentaire, red.)Bye Bye Belgium draaiden, lieten we trampassagiers aan de taalgrens afstappen. Zogezegd had Vlaanderen de onafhankelijkheid uitgeroepen. De eerste reactie toen was: Blijft mijn abonnement geldig? Ons pragmatisme zal ons redden, denk ik dan. Hoop ik toch.'
Een dag later, 64 kilometer verder. Brussel. Een andere stad, een andere wereld, een ander universum. Christophe Deborsu overhandigt Yves Leterme in zijn ambstwoning het eerste exemplaar van Dag Vlaanderen. Ce livre, c'est grâce à vous', heeft hij er bij wijze van opdracht in ingeschreven. De allusie is duidelijk. Op 21 juli 2007 vroeg Deborsu de premier op de trappen van de Brusselse Sint-Michielskathedraal of hij de eerste strofen van de het volkslied wilde zingen, ter ere van de Nationale Feestdag. Aux enfants de la patrie-ie-he', zong de premier. Niet de Brabançonne maar La Marseillaise het Franse volkslied. Christophe Deborsu werd beroemd met het filmpje, voor Yves Leterme begon een neerwaartse spiraal.
Blijkbaar kan hij er intussen alweer mee lachen? Mij heeft Yves Leterme nooit iets kwalijk genomen', zegt Christophe Deborsu. Ik weet dat hij de reputatie heeft rancuneus te zijn. Maar ik heb hem nooit zo ervaren. Integendeel. In 2008 viel ik van een ladder bij het schilderen. Hersenschudding. Een paar dagen later kreeg ik een briefje van Leterme. Handgeschreven. Hij wenste me beterschap. Hij schreef ook dat zijn vader schilder was, en dat hij dus wist wat ik had meegemaakt. Ik probeer zelf een val (van de regering) te vermijden, besloot hij. Die brief hangt nu ingekaderd in mijn living. Een prachtig einde van een absurd, surrealistisch, typisch Belgisch incident. Een premier die het verkeerde volkslied aanheft, dat kan in geen enkel ander land. Zie je Angela Merkel al Fratelli d'Italia aanheffen?'
En toch. Ik heb een groot zwak voor Yves Leterme. Voor de meeste politici, trouwens. Al van toen ik kind was. Op mijn kamer hingen geen posters van popsterren, maar van politici. De toutes les couleurs, dat wil ik er wel bij zeggen. Charles-Ferdinand Nothomb (MR) hing naast Guy Spitaels (PS) Heel veel politici zijn ontzettend gedreven, intelligente mensen. Om die reden ben ik er zelf nooit aan begonnen. Ik vond mezelf veel te middelmatig. Te gevoelig, ook. Yves Leterme die onderuit ging voor mijn camera: ik was daar plaatsvervangend een beetje kapot van. Ik ben oprecht blij dat hij intussen gerehabiliteerd is. De déconfiture van 2007 was niet zijn fout. Dat heeft de geschiedenis intussen bewezen. Niemand krijgt het in een-twee-drie opgelost.'
In de nasleep naar de verkiezingen maakte Christophe Deborsu nog een veelbesproken reportage. Op 1 september 2010 portretteerde hij de hoofdrolspelers van de regeringsformatie: Elio Di Rupo en Bart De Wever. Bij gebrek aan een foto van vader Rik De Wever, liet hij diens grafsteen zien, op het kerkhof van Berchem. Even later marcheerden geüniformeerde collaborateurs door beeld. Een slecht idee', geeft Deborsu in Dag Vlaanderen voor het eerst toe. En, opmerkelijk: hij noemt de N-VA voorzitter zijn ster'. Samen met Jezus. Ironie?
Nee', zegt Deborsu ferm. In mijn boek beschrijf ik een familiefeest dat ontaardde in een halve oorlog. Een familielid zei dat De Wever een fascist was, ik nam zijn verdediging op mij. Waarop een knallende ruzie ontstond. Dat is 100% waar gebeurd. Ik vind Bart De Wever een uitzonderlijk man. Un politicien hors catégorie. Een groot redenaar, een uitzonderlijk strateeg, een verlichte geest. Ik hoorde na die reportage dat het beeld van zijn vaders graf hem en zijn moeder ontzettend gekwetst had. Iets wat ik mezelf ontzettend kwalijk neem. Ik had het compleet verkeerd ingeschat. Via een collega bood ik hem mijn excuses aan. Ik durfde zelf niet meteen te bellen, en toen ik er klaar voor was, was het te laat. Ik heb hem sindsdien ook niet meer gezien. Hoe excuseer je je ook voor zoiets?'
Natuurlijk mogen we niet alles geloven wat gedrukt wordt. Papier is veel te gewillig, en Internet is nog gewilliger. Wat die Turk geschreven heeft, bereikt ons inderdaad uit .derde hand. Eerste hand is de vertaler Turks-Nederlands, want over de leesbaarheid van de als bewijsstuk bijgevoegde Turkse krant zullen we het niet eens hebben. Dat is zo met vreemde culturen : we worden verkocht met ons eigen geld, waar we bijstaan!
De tweede hand is de partij-detective, die er moet op toezien, dat alles binnen de lijntjes blijft. Want de reputatie van Dewiner huppelt hem tien kilometer vooruit?
De derde hand tenslotte, is de hand van Dewinter zelf : hoe zoudt ge zelf zijn, in Uw eigen partijblad dan nog!
Globaal besluit : het geheel is objectiever dan je zou verwachten van een vijandige gazet, en al helemaal onverwacht, lijk we gewend zijn te lezen van de Belse hoernalisten. Het past ook beter bij de mentaliteit van Turken, die harde taal beter begrijpen.
Ik zou aan de Turkse journalist alleen de laatste peiling van de Libre willen voorleggen : het Vlaams Belang zou 1,8% vooruit zijn in de peilingen, zou nu op bijna 13% staan, vooruitgegaan dus in plaats van achteruit, zoals ook de Niveanen, terwijl alle andere partijen lelijk achteruit boeren .
De Turken in Turkije en ook de Turken die reeds hier zijn, weten dus waaraan ze zich kunnen houden. Waarbij ze in het achterhoofd ook moeten onthouden, dat het beter kersen eten is met iemand die rechtuit spreekt, dan met iemand die U alleen de pitten laat.
Kan ik volgende maand navragen bij onze aangetrouwde achterneef die een pitta-bar openhoudt in C., U weet wel, de stad tegen de Franse grens, die vroeger Vlaams was. Dat verpozen diep binnen het vijandelijk kamp heeft voor mij, als Flamingant altijd een speciale bekoring. Binnen de a-politieke schoonfamilie gaat het gesprek altijd op en af Frans/Vlaams zonder dat daar enige aandacht wordt aan besteed : men is gewoon tweetalig zonder het te beseffen, bijna van vader op zoon. Men weet dat de Walen rond hen schandalig profiteren en daarover hebben we geen discussie. Ze weten dat er serieuze veranderingen mozeten komen en geven grif toe dat ze, zoals de zaken nu staan, er aan denken voor Bart Dewever te stemmen. Want uiteraard woont iedereen in een aanpalende gemeente die in Vlaanderen ligt. De Turk in de familie, nie sprek de Vlemsch (nichtje ook niet, uit sympathie) maar verstaat al wat er gezegd wordt, waarop hij dikwijls in gebroken Frans/Duits brabbelt pas traveiller? Nicht gut .Maar wat er tussen hem en zijn vrienden die langskomen, omgaat, blijft tussen hen : het voelt dan telkens aan alsof er een koude windvlaag in mijn richting door de zaal gaat. Maar de vernieuwde loodgieterij in hun huis wordt wel door hen gedaan : zoals het past onder vrienden : alleen de materialen moeten worden betaald. Allahu Akbar! Zo zijn er onder die vrienden ook metsers, of timmerlui, electriekers, schilders, enz., aan dezelfde voorwaarden : ze hebben anders toch niets om handen Ze zijn daar in Walenland een beetje de plaatselijke Flamands de service : werkezels. Maar ze doen het op hun eigen manier .
They do it their way .en ze doen het goed!
------------------------------
FDW in Turkse krant Zaman: Ik heb meer schrik van de Turkse premier Erdogan dan van Osama Bin Laden.
gepubliceerd op 24 maart 2011 om 09:52
Turkse krant Zaman
-------------------------
FDW: Ik heb meer schrik van de Turkse premier Erdogan dan van Osama Bin Laden.
Naar aanleiding van de dag tegen racisme en discriminatie, interviewden we de leider van het racistische Vlaams Belang, Filip Dewinter, en vragen hem hoe hij naar de moslims kijkt.
Zijn partij werd in 2004 veroordeeld voor racisme en het Vlaams Blok veranderde zijn naam in Vlaams Belang. Deze partij viseert niet alleen de moslimgemeenschap, maar ook de Franstaligen in België. Al tientallen jaren ijvert het Vlaams Belang voor de onafhankelijkheid van Vlaanderen.
In zijn bureel merkten we boeken op over Turkije en over de Islam. Dat is ons alvast bijgebleven. We hadden het aanvoelen dat hij elke vraag op een eerlijke en correcte manier trachtte te beantwoorden. Hij wist zelfs waar Mekka lag en kende de gevoeligheden van de moslims. Bij ons gesprek kwam duidelijk naar voren dat hij zich kantte tegen de moslims en tegen hun cultuur.
Filip Dewinter is overtuigd tegen de toetreding van Turkije tot de Europese Unie. De moslims voor de keuze
Filip Dewinter van het Vlaams Belang heeft een tegenstrijdige visie met de visie van vele partijen waaronder ook de grootste partij N-VA omtrent de multiculturele maatschappij. Dewinter gelooft niet in de integratie van vreemdelingen, maar pleit voor volledige assimilatie. Indien vreemdelingen zich assimileren kunnen ze Vlaming onder de Vlamingen worden. Er is immers maar één Vlaamse cultuur en in die Vlaamse cultuur is er, volgens Dewinter, geen plaats voor andere culturen, noch de islam.
Hij gaat zodanig ver dat hij vindt dat zelfs vreemdelingen met Belgische nationaliteit opnieuw aan een burgerschapstest moeten kunnen worden onderworpen. Als er dan vastgesteld wordt dat ze niet voldoende geassimileerd zijn, moet van vreemdelingen die over een dubbele nationaliteit beschikken de Belgische nationaliteit kunnen worden ontnomen. Ook hun verblijfsvergunning staat dan ter discussie. De keuze ligt dus bij de moslims, zij krijgen immers de kans om zich hier te assimileren.
Illegalen dienen sowieso het land te verlaten. Bij de mededeling van de journalist dat ook in de tijd van Hitler mensen gedeporteerd werden, antwoordt Dewinter : Ik ga niemand naar concentratiekampen sturen. Ik ga niemand met treinen deporteren, dat is geenszins mijn bedoeling. We willen niet-aangepaste moslims op een legale manier het land uitzetten.
De journalist stelt dat dergelijke zaken toch een legale basis moeten hebben. Dewinter zegt dat er een keuze moet komen: ofwel kiest men voor assimilatie, ofwel keert men terug naar het land van herkomst.
Af en toe laat Dewinter blijken dat hij niet enkel de moslims viseert. Hij viseert niet alleen de moslims, maar stelt wel dat wie een hoofddoek draagt een contract ondertekent voor de terugkeer naar het eigen land. De journalist vindt dat Dewinter dit eigenlijk wel op een onaanvaardbare manier poneert. Mocht Dewinter zelf verhuizen naar een moslimland (maar Dewinter wil dit de moslims en zichzelf niet aandoen), dan zou hij zichzelf ook volledig aanpassen aan dat land.
Met de piste van assimilatie wil Dewinter de sporen uitvegen van de cultuur en het geloof van de vreemdelingen in België. De journalist vraagt Dewinter wat hij zou doen mocht één van zijn dochters thuiskomen met een moslim, gezien zijn kritiek op de islam. Dewinter antwoordt dat hij meent dat zijn opvoeding dan heeft gefaald. Mocht één van mijn dochters dat toch doen, dan zou ik haar verwittigen voor de mogelijke gevolgen, maar ik zou haar niet tegenhouden.
Dewinter heeft wel respect voor de Turken op zich, maar hij vindt dat deze bevolkingsgroep eerder thuishoort in hun eigen land. Dewinter pleit tegen gezinshereniging. Turken die willen trouwen moeten trouwen met een partner hier, in plaats van deze te gaan zoeken in Turkije. Het Vlaams Belang is tegen gezinshereniging, maar door Europese en Belgische wetten blijft dit helaas mogelijk voor Turken, Marokkanen, Tunesiers Het Vlaams Belang wil de overeenkomsten met andere landen terzake herzien.
In Vlaanderen boert het Vlaams Belang echter achteruit. Nu beschikken ze nog over ongeveer 10 procent van het electoraat. Tot op heden wordt het cordon sanitair rond die partij gehandhaafd. Richting Mekka
Ons gesprek ging ook over het feit dat er in Vlaanderen moskeeën gebouwd worden en de islam officieel erkend wordt. Filip Dewinter betreurt dat aan moskeeën officieel subsidies wordt gegeven. Dewinter is voor een scheiding tussen kerk en staat, maar meent dat we hierdoor de islam de (financiële) wapens in handen geven die tegen ons gebruikt worden.
Dewinter heeft geen problemen met de individuele godsdiensbeleving van een moslim. Dewinter toont ons in zijn kantoor in Brussel in welke richting Mekka ligt. Thuis heeft Dewinter trouwens een tapijt waarop aangegeven wordt in welke richting Mekka ligt. Hij heeft dit in Nederland cadeau gekregen van de Nederlandse moslimoproep.
Toen ging het gesprek plots over Nederland en konden we moeilijk omheen de vraag wat de houding van Dewinter was ten opzichte van de PVV van Geert Wilders. Dewinter zei dat hij sympathie had voor de PVV, maar zijn houding verschilt wel van Wilders aangezien het Vlaams Belang nooit gezegd heeft dat de Koran moest verboden worden. De Koran moet je niet verbieden, maar je moet dat boek net lezen. Dewinter zegt dat je dan pas echt te weten komt wat de islam wil en zegt. De schrik van Europa voor de islam
De journalist vraagt waarom Dewinter de moslims die in zijn land wonen en de islam als vijanden viseert. Zelf ben ik nooit persoonlijk geconfronteerd geworden met de islam maar na het communisme is de islam de gevaarlijkste vijand van Europa geworden. Europa mag en kan nooit islamiseren. Dewinter zegt schrik te hebben van de islam want de islam heeft in het verleden Europa al tweemaal onder de voet gelopen.
Dewinter wil trouwens met 1 miljoen handtekeningen in Europa ervoor zorgen dat Turkije niet in de Europese Unie kan komen. Economisch is een samenwerking met Turkije wel mogelijk, maar Dewinter beschouwt Turkije eigenlijk als een paard van Troje binnen Europa.
Filip Dewinter is onbeschoft wanneer hij stelt dat hij meer schrik heeft van Erdogan dan van Osama Bin Laden. De toetreding van 80 miljoen Turken is misschien wel gevaarlijker dan islamitische terreurdaden. Op het moment van de toetreding zal één op zes Europeanen islamitisch zijn, stelt hij. Toetreding van Turkije tot Europa zal de samenwerking tussen Europa en Turkije eerder verslechteren dan verbeteren, zegt hij.
Alhoewel Dewinter al verschillende keren in Istanbul is geweest spreekt hij toch konsekwent over Constantinopel.
Vlaanderen stevent af op een tekort van maar liefst 120.000 verpleegkundigen, zo melden de kranten van de Coreliogroep. Nu werken er 300.000 mensen in ziekenhuizen, rusthuizen en andere zorginstellingen. Tegen 2014 zijn 360.000 werkkrachten nodig maar gaan er ook zo'n 60.000 met pensioen. 'We staan voor een bijna onmogelijke opdracht', zegt Leo De Bock van het kabinet van Vlaams welzijnsminister Jo Vandeurzen (CD&V). Die komt vanaf 12 mei met een grootschalige campagne die de voordelen van werken in de zorgsector in de kijker zet.
Geldproblemen Ook problemen in de grote fusieziekenhuizen in Vlaanderen waar ze de komende 25 jaar zo'n 2,7 miljard euro extra geld nodig hebben, enkel en alleen maar om de pensioenen van hun statutair personeel te financieren. Dat zegt Johan Hellings, afgevaardigd bestuurder van Icuro, de koepel van de ziekenhuizen met publieke partners, zo staat te lezen in Het Belang van Limburg.
"Voor 2012 rekenen we op een meerkost van 9,1 miljoen euro waarvoor geen financiering voorzien is. Voor de periode 2013-2017 wordt dat 170 miljoen euro, voor 2018-2022 418 miljoen euro en ga zo maar door", aldus Hellings. "Dat gaat tot bedragen van 25 miljoen euro per jaar voor één fusieziekenhuis. Samengeteld spreken we over 2,7 miljard euro voor de komende 27 jaar".
Nog geen reactie "Er zal hoe dan ook geld gevonden moeten worden om dat allemaal te betalen, maar het kernprobleem voor ons is dat er vooral geen ambtenarenpersoneel meer mag bijkomen. Want dan blijven we de problemen meesleuren van zowel de personeelsleden met verschillend statuut als de onbetaalbare ambtenarenpensioenen."
"We hebben brieven over de financiering van de pensioenbijdragen geschreven naar minister van Sociale Zaken Laurette Onkelinx en naar minister van Pensioenen Michel Daerden. Maar nog geen reactie gekregen", aldus nog Hellings. (belga/odbs) dM
-----------------------
Wie dit geschreven heeft is een uil Want een goede k.kker maakt zijn g.t niet vuil. Iets in die zin luidt het dol-komisch verhaal op Humo-niveau, van die toiletbezoeker, die op de muur geschreven vond : Wie hier komt k.kken is te beklagen, want er is geen papier om zijn g.t af te vagen
Een beetje brutaal, maar zonder omwegen to the point : er zijn er geen 120.000 tekort in De Witte sector, er zijner 280.000 teveel, want 400.000 is het getal van de uitkeringsgerectigde werklozen in ons land.
Voorstel : stel iedere werkloze voor de keus : een openstaande job kiezen, of geen werklozensteun meer. En al zeker geen OCMW-steun meer. Uitzondering gemaakt voor individuele gevallen van werkelijke nood.
Natuurlijk zal er massaal gestaakt worden, zodra zon maatregel op tafel komt. Maar herleid de zaak weer tot haar simpelste vorm : het stakingsrecht is heilig, akkoord, maar andermans eigendom is dat ook. Elke vandaal die gesnapt wordt, betaalt alle aangerichte schade namens alle anderen, en de Syndicaten zijn hoofdelijk verantwoordelijk.
Hé Hé wordt dan geantwoord : dat kan niet, want de syndicaten bestaan niet, ze staan boven de Wet, want ze hebben geen rechtspersoonlijkheid. No problem! Waarom moeilijk maken, als gemakkelijk ook kan? Maak dan hun bazen verantwoordelijk, in hun eigen persoonlijke naam. Wij, als burger, werknemer, ondernemer, ambtenaar, zijn toch ook verantwoordelijk voor ons gedrag? Het zijn maar de politiekers die wel verklaren hun verantwoordelijkheid te nemen, maar als puntje-bij-paaltje komt, nemen ze gewoon ontslag of ze worden weggestemd en beginnen elders en beter.
Wedden dat, als er na zin omvorming van het Sociaal Onrecht naar Sociaal Recht, nog gestaakt wordt, er geen vlieg meer kwaad wordt gedaan? Er zal zelfs geen politie meer nodig zijn om de orde te bewaken! Zodat dezen de tijd zullen krijgen om hun eigenlijke werk te doen : criminelen pakken!
Maar ik geloof nooit dat dit ideaal-beeld bestemd is voor dit leven op aarde. Misschien voor het Eeuwig Leven in het Hiernamaals. De mens is nu eenmaal gemaakt om te lijden .
o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-
Tijd zat. Vandaag regent het hier in Midden Italia, maar zoals het een mediterraan land betaamt is dat altijd regen met een beetje zon, of, als U wilt een beetje zon, met hier en daar wat zachte regen. De jonge fruitboompjes staan in bloei en dit jaar is de dracht overvloedig, dank aan het natte voorjaar. Verleden week was het één en al roering in de boomgaarden rondom : de snoeisels zijn overal opgestookt, de lucht is zuiver en nu is het wachten op de zomerzon die de olijven en de druiven doet rijpen. Maar door overproductie afkomstig uit nog armere landen, gaat de olijfolie geen geld meer, en de druiven zouden in feite ook beter naar de biobrandstof-fabrieken gaan, want wijn van overzee is beter en vooral goedkoper. Overzee wil hier zeggen : Zuid Amerika en verder. Want de mens kijkt blijkbaar niet op een paar duizend kilometer om geld uit te sparen In de Maghreb-landen is er zon genoeg om ook daar wijn te kweken, ware daar niet hun Allah, die dat verbiedt. Is meteen voor iedereen ferm gemakkelijk! En zich moe maken om citrusvruchten, graangewassen, enz., en masse te kweken gaat ook zal niet : hun Allah gebiedt hen dat alles liever te gaan roven elders.
Zo komt het, dat ik er ineens begin aan te twijfelen als onze cultuur er wel zo veel is op vooruitgegaan in vergelijking met duizenden jaren geleden. Ik bedoel : de volks verhuizingen. Duizenden jaren geleden volgde de mens het voedsel, of hij volgde zijn kudden, en nu wordt het voedsel van heinde en verre aangeleverd en blijft de mens gewoon op zijn stekje zitten. Ik weet niet of dat inderdaad zon vooruitgang is!
Maar Perfesser Etienne Vermeersch heeft gelijk : het mensdom vermenigvuldigt zich lijk de konijntjes en op een of andere manier moet er daaraan iets gedaan worden. We zouden bijvoorbeeld met zn allen een paar van die Russische Arken van Noë moeten bestellen, om met onze familie, onze vrienden en bekenden (max 10.000 personen) ons te laten remorqueren naar rustige wateren. Ons daar laten drijven als pluisjes in de wind, zonder dat Mangain of Onkelinx ons dat kunnen beletten.
Dàt zou pas de Vlaamse Beweging een goede wending geven zijn!
Wie helpt om mee in te schrijven? Als U Uw vrouw meebrengt, zijn we al met vier!
Eigenlijk is de mens een beetje dom, door zoveel verschillende namen te willen uitvinden voor één en hetzelfde begrip : de Eeuwigheid. Geen wonder dat er zovele mensen door het bos de bomen niet meer zien. Of die Eeuwigheid verwarren met het Stadspark?
Neem nu de actie Vlaanderen Vlagt : sedert vele jaren zagen we in onze Vlaamse wielerklassiekers alleen Leeuwenvlaggen. Zodanig dat onze dierbare vrienden van de TV niet meer wisten hoe te filmen, om ze niet uitdrukkelijk in beeld te krijgen. Maar niets is duurzaam. Vandaag zagen we in Gent-Wevelgem alleen tricolore vodden, groot en klein, daar waar die er vroeger nooit waren. Die paar wielerhoogdagen waren voor ons (in Italië) al jarenlang een puur genieten : dwars door onze kijkkast voelden wij ons opgenomen in de landschappen van de Vlaamse Ardennen of de Vlaamse Bergen . Zij die sedert een paar 100 jaar de grens vormen met het ons ontstolen gebied dat sedertdien Frans Vlaanderen wordt geheten. Waar iedereen op de Catsberg, de rug naar t Fransche gekeerd, de torens van Vlaanderen ziet liggen tot Gent toe, en de rij vuurtorens van de kust van De Panne tot Zeebrugge. Die leeuwenvlaggen wenkten ons terug naar daar aan iedere aankomstlijn. Voilà, na vandaag zijn we dus weer een ervaring rijker. Ivan Mertens hierboven moet zich de haren uit het hoofd trekken!
Elke 1.000 jaar even achterom kijken : een mens zou dat al eens meer moeten doen .Onze generatie zal zowat de gehele voorraden aan alle fossiele brandstoffen ter wereld hebben opgestookt, zodat de klaaglitanie over de opwarming van de aarde dan wel vanzelf zal stilvallen. Zoals een veldslag, die stilvalt, bij gebrek aan strijders.
Wat zullen de volgende generaties moeten doen? Inter-gallactisch gaan wonen? Of elkaar de kop inslaan om zich te verwarmen?
Misschien dat Lewie van Leuven de oplossing weet, tegen dat zijn stad de volgende keer weer maandenlang blijft openliggen, omdat een paar eeuwenoude gierputten zo nodig met de stofkam moeten onderzocht worden.
Waarmee ik maar wil zeggen, dat het onderscheid tussen wat belangrijk is en wat niet, met de dag meer en meer vervaagt. Wedden dat Lewie (hem of elk ander naar omhoog gevallen Grote Geest) op geen duizend jaar kan zeggen hoeveel kerkgangers er nog zijn in zijn stad? Weten ze zelfs überhaupt wat een kerkganger geweest is?
Zal men binnen 1.000 jaar afgeleerd zijn als konijnen naar een lichtbak te kijken naar Mekka? Naar Rome? Of zal men nog altijd meer aandacht hebben voor oude gierputten?
Dit artikel werd eerder gepubliceerd begin 2010 in het faculteitsblad Hermes van Wijsbegeerte en Godgeleerdheid aan de VU Amsterdam, maar is helaas nog onverminderd actueel.
Naarmate het geloof in de eeuwigheid taant, groeit het geloof in de tijd. (Robert Lemm)
---------------------
Een nieuwe hype van de omvang van de huidige klimaatgekte biedt ongekende mogelijkheden voor het ontwikkelen van nieuwe producten. Een monstermarkt is geschapen, ondersteund door een aangepraat schuldgevoel en belastinggeld van over de hele wereld. De klimaatproblematiek is al decennia lang bekend, maar nu is zij dan eindelijk doorgebroken voor het grote publiek als de nieuwe gezamenlijke vijand. Een ingebeelde vijand, maar we moeten toch ergens tegen strijden, ergens onze energie aan verkwisten De huidige duurzaamheidsobsessie, echter, is zelf allerminst duurzaam. En alle afgodendienst wortelt in geld.
Het modieuze begrip van duurzaamheid is louter holle ideologie en laat zich daarom, zoals elke ideologie, gebruiken door macht en dus met name door de huidige grootmacht: het grote geld. Er wordt reeds grootscheeps reclame gemaakt voor groene wasmiddelen, groene vliegtickets, en wat dies meer zij. Bij Bussum wordt heden een watertoren omgebouwd tot het duurzaamste kantoor van Nederland. In de bioscopen draait de film Avatar, met als onderwerp de gespannen verhouding tussen de hebzuchtige mens enerzijds en daartegenover een volkomen onschuldig, de natuur aanbiddend, blauw volkje. Deze voorstelling gaat zozeer ten koste van de mens dat een geënthousiasmeerde bioscoopbezoeker na het zien van de film uitriep Dood aan de mensen!, hetgeen met algemeen instemmend gejuich werd ontvangen. Het is veelzeggend dat deze film al snel de op één na hoogste opbrengsten ooit kende, na Titanic van dezelfde regisseur, en dat hij al twee Golden Globes won en genomineerd was voor liefst negen Oscars. Gelukkig belooft deel twee nog minder subtiel te worden. Op basisscholen krijgen kinderen duurzaamheidslessen van figuren met een verondersteld overschot aan autoriteit en betrokkenheid, zoals wethouders. Niet toevallig was duurzaamheid bij de gemeenteraadsverkiezingen van dit jaar een sleutelterm. Overenthousiaste vegetariërs zien hun kans schoon om iedereen een moreel verbod op het eten van vlees door de strot te duwen, onder andere middels een nieuw in te voeren vleestaks. Ook op de universiteit wordt reeds gesproken van zaken als duurzame geesteswetenschappen, hoewel het hier waarschijnlijk vooral om het toepassen van trendy terminologie gaat. Op de groene Olympische Spelen in Canada werden duurzame electrische dweilwagens ingezet, die het ironisch genoeg herhaaldelijk voortijdig begaven. De Olympische medailles waren dit jaar bovendien gemaakt van kringloopmetalen. Mijn nieuwe wasmachine is zuinig op de aarde. Voor negenentwintig mei aanstaande staat op de agenda het Nationale Klimaatstraatfeest; het wordt vast een knalfuif. Naïeve politici roepen dat we snel iets aan het klimaat moeten doen, omdat anders natuurrampen als de aardbeving in Haïti zullen blijven plaatsvinden. Zelfs Bin Laden neemt de gelegenheid ten baat om de Amerikanen van de opwarming van de aarde te beschuldigen.
In de werkelijkheid buiten het witte doek, de commercie, de propaganda, de blinde idealisten en de meelopers, echter, kan de mens ook wel kan overleven met al dan niet wat minder grond, door zeespiegelstijging, en met wat aangepaste temperaturen de ene of de andere kant op. De mens heeft in het verleden al verschillende perioden van substantiële opwarming en afkoeling overleefd. We kunnen immers altijd wat meer of wat minder kleren aantrekken, of verhuizen naar een gunstiger oord. Minder flexibele soorten zullen zeker ten onder gaan en dat is zonde en beslist ook een zonde van ons als wij het zijn die dat willens en wetens veroorzaken. En er is alle reden om aan te nemen dat mensen schuld hebben aan het verdwijnen van vele soorten schepselen. Maar de natuur als geheel komt er wel weer bovenop. Wij mensen zullen nooit bij machte zijn haar zo volkomen te vernietigen dat zij niet meer herstellen kan. Waar het onszelf en ons project van duurzaamheid betreft is het, ondanks al onze kunstmatige flexibiliteit, nog maar de vraag hoe het aflopen zal. Duurzaamheid veronderstelt tijd, en al het tijdelijke is vergankelijk. Tijdelijkheid en vergankelijkheid zijn welhaast synoniem. Met name menselijke creaties zijn gevoelig voor verval. Al het menselijke is immers tijdelijk. De Oudengelse Wanderer, uit de gelijknamige tiende-eeuwse elegie, dacht aan het contrast tussen zijn roemrijke verleden en zijn huidige ballingschap, toen hij sprak:
Waar is het paard gebleven? Waar zijn berijder? Waar is de schenker van schatten heen? Waar zijn de plaatsen aan het feestelijk banket? Waar nu de vreugden van de hal? Eilaas, de glimmende beker! Eilaas, de geharnaste strijder! Eilaas, de glorie van de prins! Hoe die tijd verdwenen is, verduisterd in de nacht, alsof zij nooit bestond.
Voorts zei hij:
Alles is moeizaam in het aardse koninkrijk, de werking van het lot verandert de wereld onder de hemelen. Hier is rijkdom vergankelijk, hier is een vriend vergankelijk, hier is een mens vergankelijk, hier is een verwant vergankelijk. Het gehele fundament van deze aarde zal leeg worden.
Sic transit gloria mundi. Men kan daarom niet overleven zonder het enige dat werkelijk duurzaam is in onze wereld, omdat het zijn fundament vindt buiten deze wereld, hoewel het wel degelijk duurzaam hier aanwezig is. Dat weet ook de dichter van de Wanderer, als hij onder diens woorden toevoegt:
Zo sprak de wijze man in zijn geest, hij zat afgezonderd in geheime overpeinzing. Het is goed voor hem die zijn geloof behoudt: nooit dient een man zijn bedrukte gemoed te snel kenbaar te maken, tenzij hij van tevoren weet hoe het herstel tot stand te brengen, een moedige leider. Het zal goed zijn voor hem die genade zoekt, troost van de Vader in de hemel, waar voor ons allen zekerheid ligt.
Ten tijde van de Wanderer leefde er aan de andere kant van Irmingers Stroom een nog ongekerstend volk op het ruige IJsland. IJsland is in geografisch opzicht uitzonderlijk. Waar vind je nu een vulkanische rotswoestijn met gletsjers als het niet op IJsland is? In biologisch-historisch opzicht is IJsland zo mogelijk nog interessanter. Hoewel het de afgelopen eeuwen op een paar dwergvormen van berken en wilgen na boomloos gebied is geweest, spreekt het twaalfde-eeuwse Landnámabók nog van verscheidene bossen. Deze zijn waarschijnlijk ten dele in huizen veranderd en ten dele in het haardvuur verdwenen. Ten behoeve van het instandhouden van de IJslandse agrarische economie in het algemeen en de woleconomie in het bijzonder is er bovendien sinds de kolonisatie in de negende eeuw sprake geweest van intensieve begrazing van het eiland, hetgeen het terugkeren van serieuze begroeiing effectief heeft verhinderd. Toch is het verdwijnen van het groen voor de IJslanders geen vooruitgang geweest en zij proberen nu dan ook op alle mogelijke wijzen de bomen te doen terugkeren. Onder meer door grote hoeveelheden zaad uit vliegtuigen te storten. Men vraagt zich af wat de mens beter afgaat: het betrachten van matiging bij het kappen van bomen of het herbebossen van een dorre woestenij. Vooralsnog lijkt het laatste beter te gaan, hoewel dit nog in geen verhouding staat tot ons onvermogen wat betreft het eerste.
Ondanks IJslands ontgroening door onduurzaam gebruik van de natuurlijke voorraden is de mens er nochtans niet uitgestorven. Er valt dus te leven met wat minder groen, al is het zeker niet verkieslijk. Met een stevig fundament in goddelijke moraliteit IJsland is in het jaar 1000 gekerstend en ook de heidense IJslander kende al een heilige moraal heeft de mens de kaalslag van IJsland ruim duizend jaar overleefd. Maar nu hij van God is losgeraakt, is het bij de eerste de beste economische crisis al mis. Het land is direct failliet verklaard. Nu wordt men er weer met de neus op de duurzame feiten gedrukt. Als het gedaan is met de live-uitzendingen, begin je weer opnieuw te leven. Zodra je niet meer aan geld denkt, verdwijnen al je problemen, zo stelde een IJslander zelfs in de uitzending van Tegenlicht van 19 oktober 2009. De IJslandse mens moet weer terug naar de eeuwige aardse behoeften: voldoende voedsel en een warme, droge plek om te slapen. Dat is in IJsland al lastig genoeg. En dat kan ook genoeg zijn, als je dankzij Gods genade in je spirituele behoeften bent voorzien, zodat er niet constant een onbestemde ontevredenheid aan je knaagt. De mens is echter gauw verwend. Hij wil altijd meer en nimmer minder. Gelukkig heeft hij soms niets meer te willen. Gelukkig grijpt de duurzaamheid soms zelf in om onze vergankelijkheid wat in te perken, omdat de mens zijn eigen grenzen miskent en er dus onverwacht hard tegenaan botst.
Met Kerst wordt de menswording Gods gevierd: het ter wereld komen van Christus, het enige werkelijk duurzame en onvergankelijke wezen in deze wereld, de Heiland die de wereld komt helen en heiligen. Wer-eld betekent niets anders dan mens-tijd. De wereld is dus op zichzelf bij uitstek vergankelijk, net als alle verschillende menselijke tijdperken waaruit zij is opgebouwd. Geen wereldse duurzaamheid kan daarom duurzaam zijn zonder het geloof in onze eeuwige Vader in de hemel. Elk geloof anders dan dit geloof kan wel hevig zijn, maar nooit anders dan kort en nimmer blijvend, omdat zij gestoeld is op een menselijke en dus voorbijgaande realiteit. Een traditie kan verbroken worden, een ideaal kan zijn geloofwaardigheid verliezen, maar wij, die deze dingen doen, blijven schepselen van de eeuwigheid. In ons hart kunnen wij dit gegeven altijd terugvinden om er naar terug te keren. Iedere mens kan dat, hoewel niet iedereen het even gemakkelijk doet. Voor geen enkele puur tijdelijke overtuiging gaat dit op. De afgod Duurzaamheid, al langer bekend als Moeder Aarde, is daarom misleidend: een louter immanente duurzaamheid kan in het geheel niet bestaan. De duurzaamheidsziekte waarmee onze levens, onze geest en onze terminologie worden geïnfecteerd kan daarom geen chronische, mogelijk wel een terminale aandoening zijn. Eén van haar belangrijkste symptomen is een volkomen verwerping van de waarheid dat Christus de enige duurzame is en het geloof in Hem de enige vorm waarin wij sterfelijke mensen ons tot werkelijke duurzaamheid kunnen verhouden. Dit geloof is echter de enige duurzame motivatie voor het menselijk handelen, daar zij de enige motivatie is die zichzelf niet verteert en die niet uitmondt in nihilisme. Geen enkele rationele overtuiging los van het geloof in de mensgeworden God beklijft. Het is van het grootste belang er blijvend bij stil te staan dat Kerst het enige werkelijk duurzame fenomeen in deze wereld is.
Zit er dan niets in, het ideaal van duurzaamheid? Natuurlijk wel, maar zonder het juiste uitgangspunt schiet zij aan haar doel voorbij en wordt zij vatbaar voor misbruik. Een puur seculiere duurzaamheid is slechts een vluchtig leven beschoren. Het redden van de schepping kan niet meer dan een kortstondige schijnvertoning worden als men de Schepper er niet bij betrekt. Als men de zonde tegen Duurzaamheid, tegen Moeder Aarde, zwaarder laat wegen dan de zonde tegen God. De prijs van de boete voor deze zonde is hoog. In de eerste plaats in materiële zin: de consument wordt moreel verplicht om allerlei groene producten te kopen en de producent niet alleen om ze met behulp van dure filterinstallaties en wat dies meer zij te fabriceren, maar ook om te betalen voor de uitstoot van koolstofdioxide, zodat er voor (niet-duurzame) energie nu feitelijk dubbel betaald moet worden: naast bij verbruik nu ook bij opwekking. De belasting op energie is het afgelopen decennium overigens al bijna verdubbeld, zodat we meer aan groene heffingen betalen dan aan elektriciteit als zodanig. De geestelijke prijs van onderwerping aan de afgod Duurzaamheid is echter onvergelijkelijk veel hoger. Laat u daarom niet afleiden van waar het werkelijk om draait. Natuurlijk is het van immens belang dat we de schepping in ere houden, maar dit kan uiteindelijk alleen als dit gegrond is in onze overgave aan de Schepper. Zonder dat is de roep om duurzaamheid niets waard. De religieuze gevoelens voor Moeder Aarde vormen daarom de nieuwste, spirituele, bubbel, nu de economische zon beetje lijkt te zijn gesprongen. Zo heeft de natuur het niet bedoelt, hoort men wel zeggen. Maar de natuur bedoelt niks. God bedoelt in zijn schepping; de schepping bedoelt niet op zich. Waarom zou God toch mens geworden zijn, in plaats van een lieve blauwe alien?
Een anonieme IJslander schreef zon duizend jaar geleden in het lied Vafþrúðnismál (strofe 44) de volgende prangende vraag: Wat zal er blijven aan mensen wanneer uiteindelijk komt de grote winter onder het volk? Een geestelijk failliet hangt ons boven het hoofd, hetgeen een financieel failliet ondraaglijk zal maken. En financieel zal het ons niet voor de wind gaan in de nabije toekomst. Een harde storm is op komst en vele schepen zullen te pletter slaan of eindeloos ver afdrijven. Deze storm kunnen wij enkel doorstaan als wij ons zelfgemaakte idee van duurzaamheid op zich laten varen. Het is een vlot in beroerde toestand. Willen wij geen schipbreuk lijden, dan zullen we ervoor moeten zorgen dat we vaste grond onder onze voeten hebben, of ten minste tijdig ons anker uitwerpen. We moeten onze wereld haar duurzaam fundament teruggeven. Er is nog zoveel dat we redden kunnen.
De ark van Noach was vijfduizend jaar geleden het toppunt van vernuft. Eén enkele familie bouwde toen een immense woonboot en het ding voer zonder een kraakje weg over de woelige zondvloedbaren : een survivalmodule voor de happy few. In Rusland doet men dat tegenwoordig beter : de ark van architectencollectief Remistudio ziet er niet alleen geweldig uit, het schelpvormige drijvende hotel biedt bovendien plaats aan 10.000 mensen die er permanent kunnen verblijven.
Massale dierensterfte: toeval of niet ?
Begin januari deden zich twee vreemde gevallen van massale sterfte onder dieren voor in Amerikaanse staat Arkansas: tachtig- tot honderdduizend vissen stierven in een rivier en een dag later vielen zo'n vierduizend vogels uit de lucht. Van complottheorieën was er toen nog geen sprake, maar toen later in andere landen eveneens sprake was van massale dierensterfte, kwam de bal aan het rollen.
27.03.2011 11.06u - Nee, dit is geen dom schrijffoutje van ons, maar een bewuste woordspeling. Op het Italiaanse toeristeneiland Lampedusa tekent zich langzaam maar zeker een ramp van immense omvang af. Onafgebroken leggen daar bootjes aan met honderden Tunesische en andere (Noord-) Afrikaanse vluchtelingen. De plaatselijke inwoners zijn het beu, maar Europa laat begaan, in plaats van de gelukszoekers manu militari terug naar hun thuisland te begeleiden. Andermaal blijkt dat journalisten in Nederland de dingen graag scherp stellen. Zo vergelijkt Joost Niemöller (www.dedagelijksestandaard.nl) de toevloed met een zwerm sprinkhanen. In België levert dat geheid een klacht van Jozef De Witte op.
Volgens de journalist is de invasie voorlopig het eerste gevolg van de Arabische lente en een voorbode van wat ons te wachten staat. In de media krijgen we beelden te zien van demonstrerende Arabieren die de democratie vieren op pleinen van Arabische hoofdsteden. De werkelijkheid is dat er op alle Noord-Afrikaanse kusten massaal in bootjes wordt gestapt door uitkeringsbeluste beschavingsvernietigers.
De laatste berichten uit Lampedusa geven een beeld van een complete veroveringsoorlog, gaat Niemöller op hetzelfde elan door. Meer dan vijfduizend Arabieren bezetten momenteel een opvangcentrum waar plaats is voor 800. Ze stromen uit over het hele eiland, hangen hun spijkerbroek te drogen en wachten de verdere Westerse verzorging af.
Dit jaar alleen al zijn 15.000 Tunesiërs, voornamelijk via Lampedusa Europa binnen gekomen. En dat is nog maar het begin. Tunesië is een relatief klein land. Libië en Egypte zullen pas echt de miljoenen gaan aanleveren die de Europese cultuur gaan verpletteren. We staan erbij en kijken ernaar. Het doemscenario is niet denkbeeldig. Wie er in slaagt voet aan wal te zetten in Lampedusa of een ander eilandje aan de zuidkust van Europa wordt zelden of nooit nog teruggestuurd. En wie mag blijven, mag in het kader van de erg ruime gezinshereniging meteen ook zijn vrouw en kinderen én de grootouders over laten komen. Een sprinkhanenplaag is misschien wat oneerbiedig, maar het geeft wel weer wat er gebeurt. Maar wie aanstoot neemt aan de woordkeuze van Niemöller racisme! mag het gerust een sneeuwbaleffect noemen
De bekende Nederlandse verslaggever Joris Luyendijk zit overigens op dezelfde golflengte. In het actualiteitenprogramma Tegenlicht drukte hij de vrees uit dat miljoenen analfabete geloofsgeïndoctrineerde mensen straks Europa zullen overspoelen. En probeer die mensen maar eens wijs te maken dat mannen, vrouwen en homos gelijk zijn, dat een staat seculier is en dat er zoiets bestaat als vrije meningsuiting die ook godslastering toelaat. Dat gaat niet lukken, waarschuwt Luyendijk. Het wordt tijd dat Europa wakker wordt.
---------------------------
Tja wat moeten we daarop zeggen?! Iedereen weet het, iedereen ziet het, iedereen ondergaat het, en de goegemeente draait zich op de andere zijde en trekt de dekens nog wat dieper over de oren. Het zal wel onze tijd duren .
Mensen die wakker zijn, en de plaag zien aankomen, worden monddood gemaakt, opgesloten als pestlijders en overal uit het openbaar leven geweerd. Wie zwijgt, of meehuilt met de wolven in het bos, zijn de goeden. Als het maar onze tijd duurt .
Rekenkundig loopt dit uit op een drama : daar hoeven geen moeilijke vraagstukken over te worden geschreven. En aangezien het gaat over een wereldwijd drama in de beschaafde wereld, gaat het meteen over een wereldwijd bloedbad. Of, laten we het proper houden, we leven per slot van rekening niet meer in de Middeleeuwen. Hier en daar een nucleaire ramp uitlokken : we zien wel wat er over blijft.
Echt de beste oplossing om de overbevolking tegen te gaan, vindt U ook niet? Niemand ontsnapt. Vriend of vijand ademr dezelfde lucht in. Een beetje denken dat de Griekse Goden op de Olympus weer bezig zijn: een vingerknip hier, een stormwindje daar, er zal altijd wel een nostalgieke eenzaat overblijven om een uiterst klein wereldje te doen overleven zwalpend op de wilde wateren.
------------------
In Zuid-Italië is de eerste boot met vluchtelingen uit Libië aangekomen. In het vaartuig zaten ongeveer 300 mensen, maakten de kustwacht en humanitaire organisaties bekend.
De boot vertrok donderdagnacht vanuit Tripoli en had vooral Eritreeërs en Ethiopiërs aan boord. Het vaartuig maakte water en werd door de Italiaanse kustwacht naar het kleine eiland Linosa begeleid.
Een Ethiopische vrouw beviel aan boord en werd door een militaire helikopter samen met haar baby overgebracht naar een Siciliaans ziekenhuis. Een andere zwangere vrouw werd naar Lampedusa overgebracht, maar verloor haar kind.
De andere vluchtelingen werden bij hun aankomst op Linosa meteen op een ferry gezet die richting Porto Empedocle in Sicilië voer. Daar zullen ze worden ondergebracht in een asielcentrum. (belga/vsv)
als in Abrahams schoot veilig levend in Engeland .
------------------------------
Mevrouw Bat Ye´or (*) over de revolutie in Egypte
E.J. BRON - 26 MAART 2011
Het Vrije Volk
----------------------------------------
De Moslimbroederschap zal de islam niet moderniseren, zij zal het moderne islamiseren, zegt de in Egypte als Joodse geboren beroemde schrijfster en historica Bat Ye´or in een interview met het Noorse blog DOCUMENT.no. Daarin vergelijkt de 77-jarige de gebeurtenissen in haar geboorteland met die van de revolutie in Iran in 1979.
Bat Ye´or, dank u dat u zich wilt laten interviewen door DOCUMENT.no. Onlangs vond er een revolutie in uw geboorteland Egypte plaats. Iedereen werd blijkbaar verrast door de val van het regime van Moebarak, u ook?
Ja, natuurlijk.
Weinig commentatoren hebben er blijkbaar een duidelijk idee over hoe het verdergaat met Egypte. De jongste gebeurtenissen worden zowel met de val van de Berlijnse Muur in 1989 als met de revolutie in Iran in 1979 vergeleken. Op welke weg bevindt het land zich volgens u?
We bevinden ons op de laatst genoemde weg ben ik bang, omdat de Moslimbroederschap de enige goed georganiseerde en gestructureerde beweging met duidelijke doelen en een internationale machtsbasis is. Het lijkt er ook op, dat zij een bijna onbeperkte toegang tot financiering heeft. Ik ben van mening dat iedere vergelijking met westerse revoluties overbodig is, omdat we te maken hebben met een shariasamenleving, die binnen een realiteitsopvatting leeft die onze fundamentele opvatting afwijst. Ik heb ook met grote zorgen gemerkt dat de aanvallen en moorden op Kopten zijn toegenomen.
Buitenlandse correspondenten zeiden dat de demonstraties een schreeuw naar rechtvaardigheid waren en ze herkenden positieve dingen in de opstand. De voorzichtigeren echter denken dat men daarop geen samenleving kan bouwen, omdat het gemakkelijker is ergens samen tegen te demonstreren dan een gemeenschappelijke vervolgweg te vinden. Kan al deze jeugdige energie positieve effecten hebben of is zij te slecht georganiseerd?
Ik ben het met de correspondenten eens. Maar democratie, vrijheid, rechtvaardigheid en arbeidsplaatsen kunnen alleen ontwikkeld worden wanneer ze de juiste instellingen ontwikkelen en de economie vaste voet aan de grond kan krijgen. Egypte is een arm land met meer dan 80 miljoen inwoners, van wie een groot aantal analfabeet is en niet opgewassen tegen de uitdagingen van de 21e eeuw. Ik twijfel niet aan de vaardigheden van de onderwijselite, maar de sociale problemen zijn enorm groot. De algemene trend naar een traditioneel religieuze samenleving, die op de koran bouwt, zal ook niet aan modernisering bijdragen.
Willen de Egyptische massa´s democratie in de ware zin van het woord of ontbreekt het hen hiervoor aan kennis?
Zeer zeker willen ze democratie, maar als je naar ze luistert, lijkt het alsof ze iets pakken en met zich mee willen nemen en niet dat het een abstract idee is, dat tijd nodig heeft en inspanningen vereist, zodat een hele natie haar kan realiseren. Democratie is niet alleen maar de heerschappij van de meerderheid. Zij bevat een politieke onafhankelijkheid van de justitie, gelijke rechten voor iedereen ook voor niet-moslims en niet-Arabische minderheden zoals Koerden, Assyriërs en Berbers inclusief de vrijheid van meningsuiting en de acceptatie van pluralisme en kritiek. Maar dit alles wordt zowel door de sharia als door de mensenrechtenverklaring van Cairo uit 1990 in de islam verboden. Om democratie te bereiken, moet men eerst de sharia uit de weg ruimen.
Professor Bernard Lewis zegt, dat er iets in de islamitische traditie bestaat dat vaag aan democratie herinnert, dus deze adviserende groepen die bestaan uit belangrijke personen, clanleiders enz. Is zo´n compromismodel het beste waarop men mag hopen?
Zulke ontmoetingen, waar uitgekozen stamleiders hun beslissingen nemen, hebben niets met een moderne democratie, zoals wij die kennen, te maken.
De Kopten waren niet echt tevreden over de keuze van de leider van de grondwetcommissie. Bent u bang dat de grondwetswijzigingen de weg zullen effenen voor de Moslimbroederschap?
Al in het jaar 1971 verduidelijkte artikel 2 van de Egyptische grondwet dat de principes van de islamitische rechtsfundamenten een van de belangrijkste bronnen van de wetgeving zijn. Dit principe werd op 30 april 1980 versterkt, toen het parlement het zodanig veranderde, dat de sharia de belangrijkste bron van wetgeving is. Egypte behield veel islamitische wetten: polygamie, de discriminatie van vrouwen, de ontbrekende erkenning van de Bahai als religie, straf voor apostasie en blasfemie evenals beperkingen van de religieuze en burgerlijke rechten van christenen. Ik weet zeker dat de invloed van de Moslimbroederschap het leven van zowel de christenen als van liberale moslims nog moeilijker zal maken als ze in het parlement komen. Overigens zal er geen democratie zijn zonder de volledige erkenning van Israël in zijn historische thuisland, of als de historische Jihad tegen niet-moslims niet ophoudt.
Is het gevaar aanwezig dat ze enorme winst kunnen behalen bij een aantaande verkiezing?
Ja, want de anderen van de oppositie zijn een amorfe massa zonder leiders en de politieke discussies laten tot nu toe geen signalen van moderne ideeën over een regering, instellingen of geopolitiek zien.
In Europa wordt de Moslimbroederschap af en toe als een als een relatief gematigde beweging voorgesteld, omdat zij gekozen heeft voor een minder gewelddadige retoriek. Na de aanval op de Koptische kerk met Oud en Nieuw hoorde men zelfs dat enkele van hen zich buiten de kerk als menselijke schilden aanboden. Is dat een tactische manoeuvre of bestaat de kans dat de Moslimbroederschap haar ideeën zal veranderen?
Hier gaat het om persoonlijke neigingen van individuele leden. De Moslimbroederschap heeft een politiek programma: de invoering van de sharia in de hele wereld, te beginnen in de islamitische landen, en wij weten wat de sharia is. De gelovigen beweren dat zij perfect is, omdat het Gods wil is, en dient daarom zonder verandering en zonder kritiek te worden toegepast. In de wereldpolitiek vervolgt de Moslimbroederschap een Jihad-theologie.
Hoe gevaarlijk is de Moslimbroederschap?
Ze is zeer gevaarlijk, want ze heeft zich een westers taalgebruik aangemeten om het Westen te ondermijnen. Het is haar doel om het moderne te islamiseren, niet om de islam te moderniseren. Haar oprichters en leiders eisen de Jihad om de sharia in te voeren, waarvan zij denken dat zij alle aspecten van het leven, persoonlijke zowel als sociale en politieke, moet omvatten.
Hier en daar zegt men dat het leger een garantie tegen de islamisering is. Maar dat kan toch niet zonder islamisten in zijn rijen zijn? Zou het leger in een nationale crisis uiteen kunnen vallen?
Dat zei men ook over Turkije, maar daar werd een islamistische regering gekozen, die zichzelf ten doel stelde het leger te verzwakken. Deze Egyptische revolutie veroorzaakte immers een nationale crisis, maar zelfs wanneer het leger islamisten in zijn rijen heeft, zal het niet uiteen vallen. Maar we mogen niet vergeten dat shariascholen, media en films al generaties met haat tegen het Westen hebben vergiftigd, tegen Israël, dat het hart van de westerse waarden is, en tegen de Bijbel, die de westerse spiritualiteit en civilisatie heeft vormgegeven.
Bestaat er iets dat het Westen kan doen om op datgene, wat nu in Egypte gebeurt, constructief invloed uit te oefenen?
Ja, het Westen kan de onderdrukking van de Kopten en andere minderheden veroordelen en zou de royale financiële steun aan voorwaarden moeten verbinden, zodat het land reële democratische structuren opbouwt en stopt met de haatcultuur tegen Israël, die een indicator voorstelt tegen moorddadige intolerantie tegen Joden, christenen en anderen. De samenlevingen in het Westen zouden deze dingen van hun regeringen moeten eisen, omdat het hun belastinggelden zijn die naar Arabische landen stromen.
De vervolging van minderheden, inclusief de christenen, heeft een tamelijk lange en vaak vergeten geschiedenis in Egypte, maar nu is het fenomeen in ieder geval aanleiding tot internationale zorg. Europa en de rest van de wereld schenken meer aandacht aan Egypte, in de wetenschap dat het om een civilisatieconflict gaat dat wij ook in eigen land hebben. Misschien zou dat de situatie van de Egyptische minderheden kunnen verbeteren?
Dat is moeilijk te zeggen. Europa heeft lange tijd de vervolging van minderwaardige en niet-islamitische minderheden genegeerd en gedaan alsof Israël de schuldige zou zijn wanneer moslims de christenen vervolgen. De Europese staats- en regeringschefs zijn nu verplicht om bepaalde aandacht aan de christenen te schenken, want de publieke opinie is zich ervan bewust geworden wat daar gebeurt. Er werd op het internet over het thema gediscussieerd nog lang voordat de media het oppakten. Het werd tientallen jaren geheim gehouden. Toen ik er over begon te schrijven, werd ik heftig bekritiseerd, zelfs bestraft en belastert. Het probleem is vooral, dat christenen in islamitische landen als gijzelaars worden gehouden. Als zij (de moslims) het gevoel krijgen dat het Westen probeert hen te beschermen, zullen er van de kant van de fanatiekelingen nog meer aanvallen volgen. Het Westen heeft lange tijd een toegevende en onderwerpende houding tegenover de islamitische wereld gehad en het zal niet gemakkelijk zijn om nu de spierballen te laten zien. Dit heeft er ook toe bijgedragen Europa en Eurabië te veranderen. Door Israël te verraden, heeft men Europa verraden. Noch de Obama-regering noch de politieke klasse die wij op dit moment in Europa hebben, kunnen een nieuwe, hardere politiek inzetten. Wat we nodig hebben, is een bondgenootschap van islamitische krachten die het fundamentalisme afwijst, die de minderheden religieuze en nationale rechten voor gelijkheid en autonomie geeft en die het pluralisme in een Nabije Oosten, dat door d islam en de Jihad werd gekoloniseerd, accepteert. Dat zijn de voorwaarden voor een globale vrede.
Laten we het tot slot iets meer over Europa hebben. Om uw terminologie te gebruiken, kreeg dit deel van de wereld een soort dhimmistatus, die nauwelijks werd opgemerkt door de publieke opinie. Maar nu, nu de drie machtigste leiders in Europa het multiculturalisme dood hebben verklaard en David Cameron zelfs het islamistische extremisme een groot probleem heeft genoemd, kan het zijn dat er reële veranderingen in de oude wereld plaatsvinden?
Dat moeten we afwachten. Het zal moeten blijken of deze uitspraken er alleen voor werden gebruikt om de algemene ontevredenheid te sussen en om hun kiezers te behouden of dat ze door concrete maatregelen de Europeanen hun vrijheid van meningsuiting, veiligheid en waardigheid zullen teruggeven door van iedereen, inclusief migranten, respect voor de wetten en de cultuur van de landen waar ze naartoe emigreren te eisen i.p.v. deze met behulp van het multiculturalisme te islamiseren. Er dient te worden benadrukt, dat Europa´s dhimmistatus ontstaan is door de politiek van diegenen die de wereld regeren. Zij zouden hebben kunnen weigeren om op iets in te gaan dat onze cultuur een schok heeft gegeven, waar de waarheid door de leugen werd vervangen om onze ondergang voor te bereiden. Veel islamitische immigranten hebben ook geleden onder deze onverantwoordelijke politiek, in ieder geval diegenen die naar het Westen gevlucht zijn, omdat ze diens cultuur en universele waarden waarderen.
U houdt Frankrijk heel scherp in de gaten. Peilingen daar wijzen erop dat Marine Le Pen de eerste ronde van de presidentschapverkiezingen in 2012 zou kunnen winnen, hoewel ze uiteindelijk niet zal winnen. Dat betekent vermoedelijk dat de Franse kiezers niet tevreden zijn over Sarkozy. Zal hij dalen in de kiezersgunst, omdat hij alleen maar retorisch in de buurt komt van het Front National? Verliezen de Fransen hun geduld en eisen ze echte veranderingen?
Frankrijk was de motor van de islamvriendelijke en anti-Israëlische Middellandse Zeepolitiek. Het land heeft samen met Duitsland de hele EU deze dhimmicultuur binnengeloodst. Als resultaat heeft het ook de grootste islamitische immigratie. De Fransen komen nu in opstand in de alom aanwezige islamisering van de scholen, van de economie ik denk hierbij aan het shariabanking-systeem van de levensmiddelen, d.w.z. halalvlees, verlies van de vrijheid van meningsuiting, discriminatie op grond van geslacht in ziekenhuizen, eermoorden, blasfemiewetten, censuur van de media, ontbrekende veiligheid en andere sociale conflicten. Dus ja, de Fransen staan op het punt om, net zoals andere Europeanen, hun geduld te verliezen.
Velen zijn terecht verontwaardigd over de antisemitische uitlatingen, die de oude Le Pen in zijn tijd bezigde. Zou zijn dochter in staat kunnen zijn het Front National tot een rijpe geloofwaardige politieke partij te maken, die de mensen uit wanhoop uit gebrek aan andere alternatieven kiezen?
Ze moet eerst de racisten zien kwijt te raken die de partij schade hebben toegebracht. Maar er bestaan veel elementen in de Socialistische Partij, de Communistische Partij en de extreem linkse partijen, die net zo racistisch, antisemitisch en gevaarlijk zijn.
Wat zouden niet-ontwikkelde en half-ontwikkelde Egyptenaren de exacte draagwijdte van abstracte begrippen als democratie en vrije meningsuiting kunnen vatten, als wij in het Wersten, die toch verondersteld worden ontwikkelde mensen te zijn, die begrippen totaal verschillend interpreteren?
Legt maar eens uit aan een doorsnee Egyptenaar in Alexandrië, dat wij hier bij democratisch bestuurd worden volgens de francofone desiderata, die sterker doorwegen dan welke sharia-wetgeving ook. Democratie op zn Egyptisch (onder de sharia) en democratie op zn Belgisch (onder de PS) is twee maal democratie en is toch totaal verschillend
(*)Bat Ye'or (bijnaam, betekenis: dochter van de Nijl), echte naam Giselle Littman (geboren: Orebi) (Caïro, 1933[1]) is een Britspubliciste van Joods-Egyptische afkomst. Zij heeft veel gepubliceerd over de geschiedenis van niet-Moslims in het Midden-Oosten, en in het bijzonder de geschiedenis van Christelijke en Joodsedhimmis in overwegend islamitische landen.
Weliswaar was zij in Egypte geboren maar verloor, evenals haar ouders, vanwege haar Joodse afkomst in 1955 de Egyptische nationaliteit. In 1957 kwamen zij als statenloze vluchtelingen in Groot-Brittannië aan en in 1959 verkreeg ze de Britse nationaliteit
Tussen het weekeind-voer van De Schandaard liep deze week weer een berichtje, dat onvoldoende gefilterd werd. Binnenkort zullen daar koppen rollen! Alhoewel, in combinatie met de Soir : ge moet maar durven! Zie verder.
Stel U voor : jarenlang wordt ieder nadelig gevolg van de massa-immigratie zoveel mogelijk onder de mat geveegd, en dan is er een stommeling die zo maar op papier zet, dat voortgaande op de (slechte) werking van de Dienst Statistieken, ook daar weer de Vlamingen gerold worden.
Het kan natuurlijk ook dat andere oogmerken gediend worden, en dat het cynisme zo ver gedreven wordt dat er zelfs de draak mee gestoken wordt : de PS vraagt, de stomme Vlaming draait .Madam Béatrice Saccoche van de Soir heeft hier gesouffleerd? Onderaan dit stukje vindt U haar versie van het verhaal, gezien in het licht van de aan gang zijnde Arabische émeutes. In één woord : de Islam-tsunami rolt er aan.
Het stervend vaderland is in oorlog, er is alleen een soort regering die de macht via een geruisloze staatsgreep gegrepen heeft, maar tout va bien Madame la Marquise.
Allez, vooruit! Ik geef het woord aan De Schandaard, en wend het hoofd voor zoveel staatszin. Op 31/12/2009 (de meest recente cijfers) waren er circa 10,840 mio Belgen, waarvan 3,5 mio Franstaligen, wat neerkomt op 7,340 mio Vlamingen. Correct? Dat zijn er dus 840.000 meer dan de klassieke 6,500 mio waarmee men gewoonlijk rekent om aan 10 mio totaal te komen. Hoe rijmt men dat tesaam met de dalende nataliteit in Vlaanderen?
Kom! Kom! Laat ons gewoon stellen dat er nu, twee jaar later gewoon 1 miljoen immigranten zijn bijgekomen. Wat trouwens overeenkomt met het aanvoelen als wij rondkijken in onze steden
------------------------------
De afgelopen twintig jaar zijn er in Vlaanderen iets meer dan een half miljoen inwoners bij gekomen. Dat zijn er twee keer meer dan in het Waalse gewest. De gemeente met de grootste bevolkingsgroei is Sint-Joost-ten-Node, meteen ook de armste van het land.
De bevolkingscijfers van 2010, de meest recente, komen van de dienst Statistiek van de Federale Overheidsdienst Statistiek. Op 1 januari van vorig jaar waren we in totaal met precies 10.839.905 Belgen. Dat zijn er iets meer dan 86.000 - net geen procent - meer dan een jaar voordien.
De sterkste toename tekent zich af in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Daar kwamen er twee procent inwoners bij. Ter vergelijking: in Wallonië steeg de bevolking met 0,65 procent, in Vlaanderen met 0,7 procent.
In absolute cijfers is de bevolkingstoename in Vlaanderen veel sprekender. Tussen 2009 en 2010 kwamen er 43.000 Vlamingen bij, tegenover 22.000 Walen. Het dubbele dus. De iets meer dan 6,2 miljoen Vlamingen in ons land zijn er goed een half miljoen meer dan in 1990. Ter illustratie: op 1 januari 2010 waren er net geen 3,5 miljoen Walen, 'slechts' 250.000 meer dan twintig jaar geleden.
De Vlaamse gemeente met de grootste bevolkingstoename is de gedeeltelijke Belgische enclave in Nederland Baarle-Hertog. Daar kwamen er 73 inwoners bij, meteen goed voor drie procent extra. Ook de Vlaams-Brabantse gemeenten Opwijk, Kraainem en Zaventem en Landen stijgen relatief sterk.
West-Vlaanderen is dan weer de minst groeiende gouw. In gemeenten als Brugge, Ardooie, Alveringem en Jabbeke daalde het aantal inwoners zelfs. Herstappe in Limburg neemt de grootste daling voor zijn rekening. Het verlies van vijf inwoners (op een totaal van 85) is goed voor een afname van net geen zes procent.
Armste groeit sterkst
De grootste winst is dan weer voor de Brusselse gemeente Sint-Joost-ten-Node. Daar wonen nu 26.400 mensen, meer dan 4,5 procent meer dan in 2009. Toch is de toename met meer dan 1.100 inwoners eerder vreemd, want Sint-Joost is sinds jaar en dag en met enige voorsprong de armste gemeente in ons land.
De dienst Statistiek publiceert in één moeite ook de bevolkingsstatistieken van 2009. Die zijn er - door een geschil tussen de statistici en de privacycommissie - bijna twee jaar te laat. Al die tijd had ons land 'officieel' geen bevolking. N-VA-Kamerlid Ben Weyts laakte dat eerder al omdat de jaarlijks veranderende inwonersaantallen de basis vormen voor de dotaties aan onder meer provincies en gemeenten.
------------------------
De Soir schrijft zeer duidelijk : ander en meer.
Il y a urgence humanitaire », sinquiétait, vendredi dans nos colonnes, Philippe Courard. Cest que le secrétaire dEtat à lIntégration sociale (PS) voit ses centres daccueil pour demandeurs dasile quasi saturés En cause ? Le gouvernement avait tablé sur larrivée, chaque mois, de 1.500 demandeurs dasile ; ils sont, pour lheure, 1.800.
Philippe Courard réclame donc des moyens supplémentaires, pour augmenter la capacité des sites existants, ou en aménager de nouveaux, pourquoi pas, dit-il, dans des bâtiments de la Défense. Au cabinet du Premier ministre, on dit attendre que les secrétaires dEtat compétents (Philippe Courard pour laccueil, mais aussi Melchior Wathelet pour la politique dasile) formulent des propositions, qui seront alors mises à lagenda du Conseil des ministres. Selon nos informations, le gouvernement devrait se pencher sur le sujet à la veille des vacances de Pâques.
Dici là, la Belgique devrait être fixée sur leffort que lui demandera lEurope pour la gestion des réfugiés des révolutions arabes Dici là, aussi, Melchior Wathelet reprendra la route du Kosovo, pour tenter de dissuader les habitants de chercher lasile en Belgique.
Efficace ? « Nous avons déjà fait cela en Macédoine et en Serbie ; à court terme, cela avait eu un effet dissuasif. Mais cela ne dure pas, il faut recommencer. » Une goutte deau ? Pas si sûr Car, depuis le début de lannée, le Kosovo se classe troisième au hit-parade des pays dont sont originaires les demandeurs dasile, derrière la Guinée et lAfghanistan, devant lIrak et la Serbie.
Or, la probabilité que les dossiers des ressortissants de lEurope de lEst soient acceptés est extrêmement faible : le taux de reconnaissance moyen est de 5 % pour les Albanais, 4,5 % pour les Serbes et 1 % pour les Macédoniens. Doù le message, régulièrement porté par la Belgique, via Melchior Wathelet mais aussi Yves Leterme : « Ne venez pas chez nous, cest peine perdue. »
Doù, aussi, lapplication, depuis la fin de lannée dernière, dun « traitement prioritaire » des dossiers, pour les ressortissants des pays aux taux si faibles. Ce qui réduit, alors, la durée de la procédure à deux mois. « Et du reste, le délai moyen de traitement par le Commissariat général aux réfugiés et apatrides, recours compris, est aujourdhui dun an », souligne Melchior Wathelet. Un raccourcissement obtenu, notamment, par des recrutements au CGRA (161 agents, contre 120 fin 2010). Enfin, Melchior Wathelet entend accélérer les plans de retour (les renvois des demandeurs refusés
De grote kamer van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) hervormde op vrijdag 18 maart het arrest in eerste aanleg en kwam tot het besluit dat Italië kruisbeelden in openbare scholen mag hangen zonder de conventie van de rechten van de mens te overtreden en de vrijheid van godsdienst te schenden. De beslissing al of niet kruisbeelden te hangen ligt binnen de appreciatiemarge van elke staat. De verplichte kruisbeelden op staatsscholen in Italië zijn niet in strijd met de rechten van niet-katholieken. Dat heeft het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg vrijdag 18 maart '11 beslist. De zaak begon in 2001 toen Soile Lautsi haar twee kinderen naar een openbare school stuurde in Albano Terme, in het noorden van Italië. Zij merkte op dat in alle klaslokalen een kruisbeeld hing en vond dit indruisen tegen het principe van de scheiding van kerk en staat. Maar de vrouw kreeg geen gehoor bij de Italiaanse rechtbanken, waarop ze naar Straatsburg stapte. Daar kreeg ze vorig jaar ook gelijk. Zeven rechters, onder voorzitterschap van de Belgische Françoise Tulkens, kwamen unaniem tot de conclusie dat 'de aanwezigheid van het kruisbeeld door leerlingen makkelijk geïnterpreteerd kan worden als een religieus teken en dat ze bijgevolg het gevoel kunnen krijgen opgevoed te worden in een omgeving met een religieuze stempel'. Tegen dat vonnis ging de Italiaanse regering in beroep en zij krijgt nu gelijk. Volgens het hof mag Italië zelf bepalen al dan niet kruisbeelden in de klassen te verplichten. Het hof erkent dat het kruisbeeld vooral een religieus symbool is, maar stelt dat er geen bewijs is dat een dergelijk symbool in de klas invloed heeft op scholieren. Deze beslissing van het Europees hof is bindend. (Bron: De Standaard, 19.03.11)
Op zijn website[1] publiceert het EHRM op 18/03/2001 een kort bericht over de zaak:
"Dans laffaire Lautsi et autres c. Italie, qui concernait la présence de crucifix dans les salles de classe des écoles publiques en Italie, la Cour a conclu à la non-violation de la Convention. Elle a estimé en particulier que la question de la présence de symboles religieux dans les salles de classes relève en principe de la marge dappréciation de lEtat dautant plus en labsence de consensus européen sur cette question dans la mesure toutefois où les choix dans ce domaine ne conduisent pas à une forme dendoctrinement." Persbericht (Frans)[2] Het Lautsi arrest van de Grote Kamer (Frans)[3]
"In the case of Lautsi and Others v. Italy, which concerned the presence of crucifixes in Italian State-school classrooms, the Court found no violation of the Convention. It held in particular that the question of religious symbols in classrooms was, in principle, a matter falling within the margin of appreciation of the State - particularly as there was no European consensus as regards that question - provided that decisions in this area did not lead to a form of indoctrination." Persbericht (Engels)[4] Het Lautsi arrest van de Grote Kamer (Engels[5])
Van het persbericht is er ook een Italiaanse[6] en Duitse[7] versie beschikbaar
Eerder publiceerden we een artikel van advocaat Fernand Keuleneer (overgenomen uit het christelijk weekblad Tertio) met kritiek op het arrest in eerste aanleg: 'Niet alles is een mensenrecht' [10]
Op het Lautsi-arrest komt Nieuw Pierke zeker nog terug
-----------------------------
Pssst
1ste Versie : deze morgen week het duister en we konden weer de bomen zien in het bos.
2de Versie : toen de zon opkwam, werd het klaar.
De 1ste versie is de huisstijl van onze media : langdradig, naast de essentie, vooral als deze niet in hun kraam past, en daaruit volgend : tal van onbenullige details die de aandacht afleiden. De 2de versie vermeldt de feiten en laat de lezer/kijker toe om zelf zijn persoonlijke conclusies te trekken : hij kan zowel de bomen als het bos zien, en nog zoveel meer, ook dat wat hem/haar niet wordt voorgezegd.
Over mensenrechten met of zonder kruisbeelden, moet niet van bovenaf één denkrichting opgelegd worden. Dergelijke systemen bestonden in de Middeleeuwen, de USSR en de DDR en het is goed dat er nog ouderwetse Rechters zijn die boven de nieuwlichterij uitkomen.
Het staat dus 1 0 voor de kruisbeelden, een dode mus, in vergelijking met wat voorbereid wordt : het Muzelmannen-geloof beledigen zal straks volgens de mensenrechten activisten strafbaar racisme worden. Waardoor de match beëindigd wordt met 1 5.
Let op mijn woorden! Want men trapt niet ongestraft op de staart van een adder. Zie afbeelding hierboven.
Als ik de dames mag introduceren? Die van vroeger kennen we al : Saraatje Palin, niet op haar kersenmondje gevallen (the difference between a pig and a mother? The one with the lipstick on is the mother. Goed, hé!) , en de nieuwe schijnt nog een categorie erger (en beter) te zijn. Met zon voorkomen (en met zon naam) springt elke rechts geaarde man direct in de houding over heel zijn lichaam. Dat de Linxe Democraten in ons land, met Caroline Genez in het achterhoofd, daar niet happig op zijn, kan ik best begrijpen; maar dat is nog geen reden om zo balsturig te doen. Amerika is immers een heel stuk vliegen van Cuba vandaan, zodat Moeders Liefste (SS uit H.) wel bij zijn Cubaanse Schonen zal blijven. Daar zijn ze tuk op de blinkende smoelwerken en bultende slipjes van allekapitalistische socioloog-achtigen. En Steve weet het : alles, maar dan ook alles voor de Revolutie van het Profitariaat!
Hier komt ze dus, de Pizza Marguerite van de Bachmann-stam. Michele Bachmann : ze vist in dezelfde vijver als Sarah Palin: evangelische christenen en Tea Partysympathisanten. In De Morgen. Brrr!
--------------------------------
De Republikeinse Congresvrouw Michele Bachmann uit Minnesota doet zogoed als zeker een gooi naar het Amerikaanse presidentschap. Bachmann is een favoriete van de Tea Party en staat bekend om haar aangebrande, ultraconservatieve uitspraken. Als ze daadwerkelijk meedoet, is dat een streep door de rekening van een andere potentiële kandidate, Sarah Palin.
·
TOM VANDYCK VANUIT DE VS
Michele Bachmann vormt binnenkort een 'exploratory committee' voor een presidentskandidatuur. Dat zeiden haar medewerkers anoniem aan diverse Amerikaanse media, hoewel Bachmann het zelf nog niet bevestigde. Toch lijkt het zogoed als zeker dat ze meedoet in 2012.
Ondanks haar weigering om formeel te bevestigen dat ze kandidaat is, zette Bachmann wel het CNN-artikel waarin dat gesteld wordt op haar Facebookpagina. Bachmann zegt al maanden dat ze nadenkt over een kandidatuur en gedraagt zich ook zo. Ze duikt regelmatig op in Iowa en New Hampshire, de staten waar de eerste voorverkiezingen doorgaan.
"Ik ben erbij in 2012, in de zin dat ik deel wil zijn van de conversatie en ervoor zorgen dat president Obama maar één termijn zetelt en geen twee", zei ze aan de televisiezender ABC.
Pech voor Palin Michele Bachmann zetelt sinds 2007 in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden (de tegenhanger van onze Kamer van Volksvertegenwoordigers), waar ze een conservatief district in de voorstad van Minneapolis vertegenwoordigt. Ze heeft zich opgeworpen als een vooraanstaand lid van dat halfrond. Sinds de verkiezingen van eind vorig jaar is ze voorzitter van de 51-koppige Tea Partygroep binnen de Republikeinse fractie.
Dat Michele Bachmann de Republikeinse nominatie kan winnen, laat staan het Witte Huis, is op zijn zachtst gezegd twijfelachtig. Daar is ze wellicht te radicaal voor. Bachmann hoort bij de uiterst rechtse vleugel van de Republikeinse partij, die gelooft dat president Barack Obama deel uitmaakt van een haast communistische samenzwering om gewone Amerikanen hun rechten en hun vrijheid af te pakken.
Toch kan Bachmann een factor worden in de Republikeinse voorverkiezingscampagne, waar een aanzienlijk publiek bestaat voor een kandidate als zij. Dat is om te beginnen slecht nieuws voor Sarah Palin. De ex-gouverneur van Alaska en voormalige presidentiële running mate geeft al maanden aan dat ook zij een kandidatuur overweegt. Bachmann, een niet onaantrekkelijke brunette, lijkt niet alleen fysiek op Palin, ze vist ook in exact dezelfde vijver: evangelische christenen en Tea Partysympathisanten.
Voor die laatsten wordt het overigens steeds moeilijker kiezen. Ook senator Rand Paul, die afgelopen november met de steun van de Tea Party verkozen werd in Kentucky, stelde deze week dat hij een kandidatuur overweegt. Hij zou dat echter alleen doen als zijn vader, de bij de Tea Party al even populaire Congresman Ron Paul, deze keer niet meedoet.
Iowa De oprichting van een exploratory committee laat Bachmann wettelijk toe om geld in te zamelen voor een presidentscampagne. Dat comité zou ze nog voor de zomer oprichten, al kan de zaak in een stroomversnelling komen als ze meedoet aan het eerste Republikeinse presidentiële debat, begin mei in Californië.
De voorbije weken richtten ook de voormalige parlementaire top-Republikein Newt Gingrich en ex-gouverneur van Minnesota Tim Pawlenty zulke comités op. De eerste voorverkiezing gaat begin volgend jaar door in Iowa, een buurstaat van Minnesota. Daar heeft Bachmann nog een ander streepje voor: ze werd er in 1956 geboren.
---------------------------
Pssst
(heb me weer niet kunnen inhouden van te zondigen tegen de achterklap en het liegen. Van het eerste meest, Eerwaarde Biechtvader)
Zou het kunnen, dat de Zalige Houssein Barack Mohbama nu al van zijn voetstuk wordt afgehaald, door de Mietjes en de Pietjes van De Morgen? Dat ze Black is Beautifull nu al, zo lang voor de verkiezingen, inruilen voor het seksistische Ladies are Beautiful en dan nog God-betere-het, voor Ladies van de Evangelische Christenen en Tea Party-sympathisanten! : het is Godgeklaagd!
Zijn er dan geen gelovige socialisten meer?! Waarom bemoeit Rudy De Leeuw er zich niet mee? Waarom mag Madame Béatrice Saccoche niet mee op straat komen om te schelden op de Vlamingen?
Ge ziet van hier : de dag dat er een van die goed-gedraaide en goed van poten en oren voorziene Amerikaanse senatoren naast BDW of Bruno Valkkeniers opduikt : dat zou pas het einde van den Belziek betekenen en om dat te beletten heeft ons Beatrice meer dan één saccoche veil!
Waarschijnlijk omdat er niemand veel over schrijft, doet hij het dan maar zelf. Visionair, of valse nederigheid? Over wie ik het heb? Over Bart I van Vlaanderen, over wie anders? En geloof me : ik meen het!
Elders vertrouwde hij ons toe, door al die lof toch niet zo licht van de grond te gaan en ook dat vinden wij geweldig. Die kat in Downing Street 10 zullen we best laten waar ze is, want het zou alleen maar aanleiding kunnen geven tot bittere spot. Ze (de kat) is nochtans een schitterende vondst voor na-ijverigeNiveanen-haters .
Hier vindt U nix daarvan, buiten brandende nieuwsgierigheid. Daar huist nu geen Churchill meer in Downing Street 10, en de heroïsche tijden van 40-45 zijn al lang voltooid verleden tijd, maar toch! Daar zouden toch historische woorden moeten gesproken zijn als kapstokken voor wat staat te gebeuren met het Meesterwerk van 1830! Maar geslepen als hij is, laat BDW eens te meer zijn eigen achterste zien, doch niet het achterste van zijntong.
Maar wetende dat de tijd de steden verslindt, en dat geen tronen blijven staan, zou BDW binnenkort toch moeten voor de dag komen met de vangst van een paar vette vissen, net als de kat van Cameron Voorlopig geniet hij nog het voordeel van de twijfel, maar zijn kredietlijn loopt uit. Doet hij het, of doet hij het niet?! De mensen van Vlaams Belang staan klaar om een handje toe te steken om hem te pushen. Want zoals het nu gaat, geraakt hij toch stilaan ingebusseld, niet?
Whatever you do, please don't step on the cat, because there's no way I could politically survive that. Het is niet meteen een boodschap die je verwacht als je de Britse Prime Minister bezoekt in zijn ambtswoning. Maar Engelsen koppelen hun zin voor diepgewortelde tradities - het land kreeg nooit de Franse revolutionairen over de vloer - nu eenmaal aan hun heerlijk gevoel voor humor, tongue in cheek. Downing Street 10 is bij uitstek het symbool van Groot-Brittannië en dus was de recente verhuizing van kater Larry - alias the Chief Mouser to the Cabinet Office - van een Londens asiel naar het bekende adres opgemerkt nieuws. Larry werd aangetrokken nadat er een rat zou gesignaleerd zijn in de buurt van de woning. De kater werd officieel aan de talrijk opgekomen pers voorgesteld, waarbij het dier getuigde van mensenkennis door al te nieuwsgierige journalisten eens flink te krabben. Later werd het publiek nog ingelicht door de woordvoerder van de eerste minister dat Larry zijn eerste namiddag in de ambtswoning grotendeels slapend had doorgebracht. Het belang van het welzijn van de wispelturige Larry - that darn cat seems to be everywhere in the house vertrouwde een minister mij toe - is dus niet zomaar een grapje. Iedere bewoner van Downing Street 10 wordt nu eenmaal de symbolische mededrager van de Britse natie. Cherie Blair kwam dat te weten toen ze de halve natie over zich heen kreeg, omdat haar een slechte relatie met de toenmalige Chief Mouser Humphrey werd aangewreven. Sir Downing, wiens portret nog steeds in de inkomhal hangt, had zich dat nooit kunnen inbeelden toen hij eind 17de eeuw de residentie bouwde op de zompige gronden die hij er gekocht had. Churchill noemde het huis het resultaat van de samenwerking tussen een oplichter van een projectontwikkelaar en een charlatan van een aannemer. Slechte funderingen op een moerassige ondergrond veroorzaakten een oneindige ellende van barstende muren en gebroken trappen in langzaam wegzakkende huizen. Toen koning George II in 1732 het nummer 10 van de straat cadeau gaf aan het ambt van First Lord of the Treasury (nog altijd de officiële titel van de Prime Minister), was het dus zeker niet met het idee dat het huis ooit zou opklimmen tot de verzinnebeelding van de Britse natie. De meeste eerste ministers woonden rianter en zagen Downing Street 10 als een extralegaal voordeel avant la lettre. Vaak werd de woning door hen uitgeleend aan familie, vrienden of hoge ambtenaren.
Pas in de 20ste eeuw werd het een vaste gewoonte dat de Prime Minister er zelf ging resideren. Het huis kreeg daardoor als ambtswoning voor het eerst enig cachet. Een nationaal symbool werd het pas tijdens de Tweede Wereldoorlog. Veel meer dan het huis zelf, een complex van ongeveer 100 kamers waarvan slechts weinig mensen zich een concrete voorstelling kunnen maken, is de voordeur daarbij cruciaal geweest. De bewuste deur werd pas in 1775 bijgebouwd en was oorspronkelijk niet eens de hoofdingang. Maar tijdens de Duitse luchtaanvallen op Londen liet Churchill zich bij herhaling juist daar fotograferen, de foto waarop hij op die plaats het V-teken maakt, is een van de iconische beelden uit de wereldgeschiedenis. De relatief bescheiden deur wekte immers de indruk dat Churchill tijdens de Blitz in een gewoon rijhuis verbleef tussen de bevolking. Feitelijk was het één grote illusie, want de sluwe vos woonde helemaal niet in het huis dat bij ieder bombardement verder inzakte. Na de Tweede Wereldoorlog zou men de huizen in de straat stelselmatig afbreken en herbouwen. Geen Engelsman die het graag hoort, maar het huidige Downing Street 10 is maar een kopie van het oorspronkelijke gebouw.
Hoeveel historisch relativerende bedenkingen men er ook over kan maken en hoezeer men dit huis als een typische case van invention of tradition zou kunnen beschouwen, vandaag is geen adres ter wereld zo bekend. De voordeur is dermate een symbool geworden van de ziel en de kracht van Groot-Brittannië dat het IRA in 1991 probeerde om ze op te blazen met een mortieraanval vanuit een speciaal daartoe omgebouwd busje (maar de granaat viel in de achtertuin van het huis in plaats van aan de voordeur). Mahatma Ghandi wilde absoluut een foto aan de deur om aan de massa ongeletterden in India in één beeld te tonen dat hij officieel erkend was als de leider van zijn volk. De historische sensatie om die deur te zien openzwaaien als politicus uit een bescheiden gemeenschap, is dan ook ronduit onbeschrijfelijk. Symbolische mijlpalen worden niet door het heden maar door de toekomst opgetrokken. Ik ben benieuwd of dit er een zal worden voor de Vlaamse Beweging
----------------------
Dan volgt nu het Laatste Evangelie volgens Hugo Camps, die vers van de pers een emmer koevlaaien heeft neergek(w)akt inDe Morgen. De sukkelaar moet zich heel wat opgelucht voelen! Vooral als hij denkt aan zijn blog, dat die zouden gelezen worden door het Socialistisch foorwijf .
Einde
24/03/11, 08u29
Bart De Wever raakt maar niet uitgepraat over zijn nummertje Downing Street 10. In 'De laatste show' lag hij alweer halvelings in coma voor de enorme eer waarop David Cameron hem in Londen had getrakteerd. Zijn stem beefde nog van aandoening.
Voor de drieëntwintigste keer loofde hij het wonder van een leider - uiteraard conservatief - die in nauwelijks anderhalve week een regering op de been had gekregen. En natuurlijk wees hij daarbij, in abstracte jezuïetenkunst, fijntjes naar de lamlendige surplace in Brussel. Met een air van: mijn oord van verderf is het niet, hoor!
Downing Street 10. Ik kan geen dictator bedenken die er niet is gepasseerd. Daarnaast: Liz Taylor, Cliff Richard, dame Edna, dartsspelers en voetbaltrainers, een lading pin-ups à la Posh: het ging allemaal maar binnen en buiten. Margaret Thatcher ontving er drie dagen voor de Falklandoorlog zelfs Madame Soleil. Sherryzusters. Downing Street: ordinair straatje, voor Britten.
Toen De Wever hoorde dat Cameron zijn columns had gelezen wist hij even niet meer of hij van voren of van achteren leefde. Trots neep hem de keel dicht. Intellectuelen van elkaar - wie had dat gedacht? Een diep geluksgevoel leek aan duizend fonteinen te ontspringen. Ik ken dat, zou het ook hebben als ik hoorde dat Caroline Gennez mij las. Maar moet je zo'n emotie niet een beetje intiem houden? Laat 'De laatste show' maar even. Maak er een tweede nimf van voor de echtelijke sponde.
De behoefte van De Wever om zijn visite aan Londen eindeloos uit te melken heeft iets tragisch. Podiumhonger van een pokdalig jongetje dat de illustere theaterwereld wil veroveren. Shakespeare wacht.
Voor N-VA wacht de G-20. En een lawine aan wereldreizen: Bracke naar het Vaticaan, het heksje uit de Senaat naar Carla Bruni, Jambon naar vier windstreken tegelijk.
Marc Platel wijst in zijn blog op deredactie.be terecht op het uitzonderlijke van gedoodverfd separatist Bart De Wever's bezoek aan Downing Street 10. De Vlaamse media hebben juist daarom dat bezoek zoveel mogelijk doodgezwegen. Het komt immers neer op een soort erkenning voor de Vlaamse beweging als legitiem vertegenwoordiger van de Vlaamse natie, zoiets alsof onze premier Yves Leterme de leider van de Catalaanse separatisten zou ontvangen. Dit is dus een klinkend succes voor de bijna-slimste mens van Vlaanderen. Maar dat succes is niet uit de lucht komen vallen. Bart De Wever is hiervoor dank verschuldigd aan twee niet-NVA'ers.
Derk-Jan Eppink heeft zowel vóór als na zijn intrede in de politiek het failliet van België aangetoond en gedocumenteerd. Sedert hij voor de LDD ("Libertair, Direct en Democratisch") in het Europees Parlement fractie vormt met de Britse Conservatieven van premier David Cameron, heeft hij ook hen voor de Belgische situatie gevoelig gemaakt.
Op grotere schaal nog is De Wevers weg naar Downing Street 10 door Paul Beliën geëffend, topmedewerker van de Nederlandse Partij Voor de Vrijheid van Geert Wilders en echtgenoot van VB-parlementslid Alexandra Colen. Beliëns boek A Throne in Belgium, een vulgarisering van zijn doctoraatsverhandeling in Buckingham University, heeft in brede Britse en Amerikaanse kring sympathie gewekt voor het Vlaamse verzet tegen België. Met of zonder bronvermelding hebben leidinggevende bladen als de Wall Street Journal, The Daily Telegraph, The Economist en The Spectator er hun skeptische Belgiëcommentaren op gebaseerd. Die hebben het klimaat geschapen waarin Cameron's uitnodiging aan de koning van Vlaanderen mogelijk werd.
------------------------
Pssst
Kijk, het is niet omdat Koenraad Elst het ook zegt :de koning van Vlaanderen dat het nu allemaal koek en ei zal worden. Maar het ziet er goed uit : Leterminator, is een rancuneus ventje die vandaag uit zijn sloffen schiet lijk in de kakschool : al wat ge zegt van mij zijt ge zelf!
Maak dan een regering : de gecrispeerde uiting van een psychopaat die op het punt staat geweld te gebruiken. Mooi zo. Zo weten we meteen wat in de achterkamertjes van het Paleis verteld wordt : met BDW geraken wij er nooit meer.
Zou ik hier in alle nederigheid, op deze plaats en op dit uur, mogen voorstellen, om een nieuwe vereremerking te doen instellen? De AVV-VVK-er die het langer volhield dat de Franscouillons, zodat de Belgica in de kortste keren onder de sloophamer komt. Geen Tjeef deed het hem voor!
Neem het Vlaams Belang weg, en het streven van de Niveanen valt als een pudding in mekaar. Ze verworden, voor de haan ook maar één keer zal gekraaid hebben, weet tot het Geslacht der Tjeven, die ze in hun hart altijd geweest zijn.
Al hoop ik begot en uit de grond van mijn hart, verkeerd te zijn!
Het moet de eerste keer in de Belgische geschiedenis zijn dat een regering in lopende zaken ten oorlog trekt. Wat het begrip bijzonder relatief maakt, want als je ten oorlog kunt trekken, wat kun je dan eigenlijk niet? De Belgische F-16's waren overigens al in de lucht vooraleer de plenaire vergadering van het parlement het engagement goedkeurde. Maar dat is, toegegeven, een eerder vormelijke opmerking, want al eind vorige week was in de commissies gebleken dat er een zo goed als unaniem draagvlak voor het optreden bestond.
In tegenstelling tot de inval in Irak - toen België zich, overigens volkomen terecht, verzette tegen de drogredenen die Amerika en Groot-Brittannië inriepen om het land binnen te vallen - zie je bij Libië inderdaad niet meteen redenen om dat niet te doen. Alle tegenargumenten zijn immers niet echt overtuigend. Natuurlijk klopt de analyse dat men al veel eerder via diplomatieke en andere omwegen een halt had moeten toeroepen aan het schrikbewind van Kadhafi, maar je gaat een etterende wonde toch niet laten voortzweren met als argument dat je het vroeger met wat ontsmettingsmiddel had kunnen oplossen?
De klassieke vredesbeweging klaagt dat nu wel wordt opgetreden omdat er geostrategische en oliebelangen op het spel staan, terwijl dictators in landen waar die er niet zijn, verder hun gang kunnen gaan. Een observatie die klopt, maar dat is opnieuw geen rechtvaardiging om deze keer opnieuw niet op te treden. Het is eerder een pleidooi om dit optreden als precedent te zien in een meer opgedreven internationale inspanning om de democratie en mensenrechten te verdedigen.
Kadhafi gedraagt zich niet alleen als een waanzinnige in zijn nadagen, volgens alle getuigenissen is hij dat ook. Blijven toezien hoe de man zijn eigen bevolking uitmoordt, zou meer zijn dan schuldig verzuim. Moreel gezien zou het neerkomen op medeplichtigheid. Je kunt niet jarenlang aandringen op meer democratie in het Midden-Oosten, en dan plots afzijdig blijven eenmaal de bevolking opstaat om dat ook te realiseren.
In tegenstelling tot de inval in Irak is er ditmaal ook een ondubbelzinnig internationaal mandaat. Zolang men zich binnen de limieten van dat mandaat houdt - het instellen van no-flyzone en de bescherming van de burgerbevolking - zijn er weinig valabele redenen om het met deze missie oneens te zijn.
Yves Desmet
-----------------------------------
t Is precies alsof Smetje van t Gazetje hier op een avond is komen kaarten met mijnItaliaanse vrienden. Die spreken ook met een zekere herkenning en dus met afschuw in hun stem, over de guerra (spreek uit gwerra) in hun achtertuin. Ethiopië is hier nooit ver af.
Voor Desmet is het alleen de aanleiding om te kunnen spreken over een spook-regering die ten oorlog trekt. Als je dat, als spook-regering kunt (durft), wat kan je dan niet, vraagt hij zich af.
Wel, Smetje, als je A zegt, moet je niet doen als een socialist, en dan over iets anders beginnen. Je moet ook B durven zeggen. En B is in voorkomend geval, dat Crembo, Letererminator, Van Ackere en tutti quanti, geen haar beter zijn dan Khadafi! In Tripoli en in Brussel regeert een kaste die zich gewoon de macht heeft toegeëigend, zonder daartoe door het volk te zijn aangesteld. Ergo : in Brussel regeert men tegenin de wil van hetVolk!
De Navo zou dus, in preventieve bescherming van de burgers, ook hier mogen bombarderen!
In Berlusconi-land denkt men aan de gevolgen. Hier komen gas en olie grotendeels uit Libië, dat wel, maar de vluchtelingen uit dat land spoelen hier met duizenden aan op onze kusten. Volgens de Europese wetgeving moeten al die mensen verder geholpen worden, al heeft de bevolking meer goesting om ze te lynchen of terug de zee in te jagen, zelfs zonder hun gammele schuiten. Al weet men op den duur niet meer waar men daarmee moet blijven : zelfs in brand steken gaat niet want dan is het milieu voor vele jaren verpest.
Misschien dat Brussel die bootjes kan bergen? Als oorlogsbuit! O0m er een kunstwerk mee te maken, die aantoont voor hun nakomelingen, hoe hun voorouders hier ooit zijn aanbeland. De Vinkingen bewaren toch ook hun snekken, als herinnering aan vroeger tijden?!
--------------------------------------
Dat Khadafi een slecht staatshoofd zou zijn? Dat hij niet goed zou zorgen voor zijn onderdanen?! Waar haalt men dat uit! Hij is zelf een veel beter staatshoofd danal de Europese staatshoofden samen, die immers allemaal, van de eerste tot de laatste enorme staatsschulden bij elkaar geregeerd hebben. Hij niet! In de Libische Staatsbank (dus niet bij hem privé! zoals dat het geval zou zijn bij onze democratische regeeerders) liggen er tonnen en tonnen goud!
Khadafi zou, als goed huisvader (6 zon en, 1 dochter, X aantal madammen) beter gehuldigd dan vervolgd worden. Of in coda veninum hebben de Westerse Mogendheden met Amerika op kop, het niet eerder gemunt op die goudvoorraad?!
Want, niet te vergeten : naast het gewone gele goud, is er nog het Zwarte Goud, de olie, die onuitputtelijk is!
Als nu al die Libische bootvluchtelingen eens een kilootje goud, of een paar vaten aardolie konden meebrengen als welkomst-geschenk : wedden dat die van Lampedusa dan ineens veel vriendelijker zouden worden?!
Zie wat dS daarover schrijft :
De Libische leider Moammar Kadhafi kan het op zijn minst financieel nog een tijdje uitzingen want hij zit op een berg goud. In de kluizen van de Libische centrale bank ligt een goudreserve van 143,8 ton, meldt de financiële krant Financial Times. De krant baseert zich op recente cijfers van het Internationaal Monetair Fonds (IMF).
Daarmee zit de Libische goudvoorraad wereldwijd in de top 25. Tegen de huidige marktprijzen vertegenwoordigt ze een waarde van meer dan 6,5 miljard dollar (4,8 miljard euro). Dat is volgens de Britse krant voldoende om een klein leger huurlingen maandenlang, of zelfs jaren, te betalen.
Terwijl vele centrale banken hun goudreserves in internationale valuta in Londen, New York of Zwitserland aanhouden, ligt de Libische goudberg in het Noord-Afrikaanse land zelf. Om het goud te verhandelen moet kolonel Kadhafi het edele metaal dus het land uit krijgen. De grootste mogelijkheden ziet de Financial Times in Tsjaad of Niger.
Bankiers wijzen er op dat geen enkele internationale bank of handelshuis het Libische goud zal willen kopen, om niet gelinkt te raken met Libië. In Tsjaad of Niger kan het goud gebruikt worden in valuta-swaps in banken die eigendom zijn van de Libyan Foreign Bank, een dochter van de Libische centrale bank.
------------------------
Kortom, deze bloemlezing mag niet besloten worden,
zonder het overzicht bij het Vlaams Belang .
Oorlog en lopende zaken
22.03.2011 12.21u - Gerolf Annemans sloeg gisteren nagels met koppen in de Kamer. Zo wees hij er fijntjes op dat de Belgische gevechtsvliegtuigen al op weg waren naar Libië nog voor het parlement die beslissing had goedgekeurd. Ach, dat was maar een formaliteit, zeggen sommigen. Net zoals de Belgische grondwet intussen een formaliteit is geworden
Terwijl Paul Geudens (Gazet van Antwerpen) zijn vlammenwerper bovenhaalt om Gerolf Annemans te roosteren, uiten zijn collegas net zoals Gerolf Annemans trouwens wèl kritische bedenkingen bij de militaire interventie en de politieke beslissing. We hebben nu een regering van lopende zaken die ten oorlog trekt. Dat is één van de zwaarste beslissingen die een regering kan nemen: oorlog voeren in een ver land dat ons niet eens bedreigt, merkt Luc Van der Kelen terecht op (Het Laatste Nieuws, 22.03.11). Ook Liesbeth Van Impe noemt dat redelijk ongezien en dus moet het parlement niet alleen geïnformeerd worden, het heeft in deze de beslissingsmacht in handen. Niet iedereen in de regering lijkt dat te beseffen.
Van Impe schrijft dat deze regering van lopende zaken telkens een stapje verder gaat en haar bevoegdheden sluipenderwijs uitbreidt. Paul Geudens loopt er in een wijde bocht omheen, maar het baart collegas als Guy Tegenbos (De Standaard) wel zorgen: De oude regering die in het nieuwe parlement nog wel een meerderheid heeft maar in het noorden maar een derde van de kiezers vertegenwoordigt doet haast alles. ( ) Alsof de verkiezing van juni 2010 nooit heeft plaats gehad. Terwijl België F16s uitstuurt om de democratie in Libië te redden of te gaan vestigen, wordt er in eigen land een loopje genomen met de democratie.
Wat die democratie betreft, die is in Libië nog lang niet in zicht. Dat is niet alleen de visie van Gerolf Annemans, maar ook van andere waarnemers die thuis zijn in de Arabische en islamitische wereld. Er is nog geen dageraad voor miljoenen Libiërs. Ze leven nog steeds onder de duistere tirannie van stammen en stamhoofden, waarschuwt Afshin Elian voor voorbarig optimisme en euforie (Elsevier.nl). Waarom, politiek gesproken, bemoeien Europa en Amerika zich met de burgeroorlog in Libië? Wie garandeert ons dat de opvolgers van Khaddafi fijnere figuren zouden zijn dan de kolonel? Een prangende vraag die Annemans ook stelde, maar die onbeantwoord blijft.
Voor alle duidelijkheid: kolonel Khaddafi was en is een schurk. Maar zo lopen er wel meer rond op deze aardbol. Libië is een wespennest. Lijdzaam toezien was wellicht geen optie, maar wie de militaire aanval nu rechtvaardigt met een verwijzing naar het internationale recht en de rechten van de mens, moet niet de andere kant opkijken als in Congo, Zimbabwe, Noord-Korea, Myanmar, China het bezette Tibet de mensenrechten worden vertrappeld.
In zijn column Erfgenamen van Uilenspiegel (De Standaard van 22/2) legt Bart De Wever nog eens de vinger op de wonde, waar ik het ook al ettelijke keren deed: de Vlaamse cultuursector is niet in staat om het Vlaamse emancipatiedenken te omarmen, en verstart in een neo-Belgicistische kramp, gebaseerd op een uitermate cliché-achtige voorstelling van het provincialistische, xenofobe en intellectueel armtierige Vlaanderen. Terecht bespeurt De Wever hier navelstaarderij en intellectuele zelfbevrediging bij de culturos,- ik zou er nog aan toevoegen: een witwascomplex van lieden die zich schamen voor hun afkomst, vergelijkbaar met de evolués en parvenus, de tussenklasse van negers-met-stropdas in het koloniale Congo.
In dezelfde krant, van 25 februari j.l. , slaat de Vlaamse culturele elite bij monde van Geert Van Istendael terug, en hoe. Met het betogend proza van de heer Van Istendael heb ik het altijd moeilijk, gewoonweg omdat er van enige gedachtestructuur of argumentatie geen sprake is. En eigenlijk hoeft dat in zijn geval ook niet. Door zich onopvallend in het rijtje te plaatsen van Ovidius, Bach, Baudelaire en Lorca, tooit men zich met een enorme dosis legitimiteit. Dat zijn verdorie namen als klokken, Geert. Wie zou iemand in zon gezelschap durven tegenspreken? Toch lees ik in heel de repliek alleen maar een bevestiging van wat De Wever naar voor bracht: de Vlaamse cultuurdragers gedragen zich als een wereldvreemde superkaste, die peroreert zoals Kadafi in zijn recente toespraak: hooghartig, rancuneus, doordrongen van een militant superioriteitscomplex. Via een petitie in De Morgen (19/10/10) bevestigde deze kosmopolitisch-solidaire elite nog eens dat ze met dat zootje slijkflaminganten, stinkend naar egoïsme, hebzucht en onverdraagzaamheid niets wilde te maken hebben. Onrustig, weliswaar tussen negen en vijf, zoals de heer Van Istendael zelf aangeeft, is de Vlaamse kunstenaar met een grootse missie bezig, namelijk Vlaanderen redden uit de klauwen van de barbarij der racistische vendelzwaaiers. Dat de Vlaamse cultuursector hier achterna hinkt, irriteert me mateloos: zogezegde nonconformisten die zich aanschurken tegen de 19de eeuwse operettemonarchie, Brussel koesteren als een tricolore fata morgana uit de Belle Epoque,- en dat alles wellicht meer uit opportunisme dan uit ideologische overtuiging. De morele hoogdravendheid, die onder dit discours schuilgaat, is zonder meer farizeïsch, en wijst op een zelfoverschatting van een clubje dat nauwelijks nog meer dan zichzelf vertegenwoordigt. Wie ligt er wakker van de opinie van Will Ferdy, Kristien Hemmerechts, of Marijke Pinoy, of een van de 197 andere ondertekenaars? In wiens naam spreken zij? Onbewust maken deze dames en heren dezelfde fout als deze van het Franstalige cultuursuprematisme in het oude België, waar de francofonie zich, in de status van numerieke minderheid, kon opwerpen als een cultureel-dominante factor. Ook die ballon heeft het Vlaams-nationalisme doorprikt, en elke ware democraat zou dat een overwinning moeten vinden. Met die KVS-slogan Niet in onze naam is overigens iets niet pluis. Moeten, in een democratische samenleving, verkiezingsuitslagen niet gerespecteerd worden? Voorheen slaagde men erin, een cordon aan te leggen rond een partij die op haar hoogtepunt een kwart van de Vlaamse kiezers wist aan te spreken. Nu lijkt het weerom, alsof die massa N-VA-kiezers die De Wever brachten waar hij nu staat, op een of andere manier buiten de normale democratie vallen. Waardoor een minderheid zou kunnen uitroepen: Niet in onze naam! Neen, natuurlijk niet in uw naam, mijnheer Van Istendael. Links betekent in Vlaanderen vrijwel niets meer, en het zou goed zijn dat het zich daarover eens bezint. De grondstroom loopt anders, mensen pikken dit soort verwaandheid niet meer. In een minimum van tijd is de term KVS-Vlaming een scheldwoord geworden, en dan bedoel ik niet alleen in Pallieterke en rechts-nationalistische middens. Men bedoelt er de kosmopolitische salonrebel mee zoals Van Istendael zichzelf schwärmend portretteert, gehuld in een warme vacht van political correctness. De Belgofiele kunstenaar die schampert op het Vlaamse provincialisme, maar wel dankbaar de Vlaamse subsidies in ontvangst neemt. In essentie, en dat is het pijnlijke, gaat het om intellectuelen die de afspraak met de geschiedenis missen, en zich scharen achter een ancien régime. Ze vechten tegen een ingebeelde vijand, molenwiekend zoals Don Quichotte, en drijven steeds meer af naar een staatkundig en politiek karkas zonder vlees aan, met dank aan Ensor. Het is een ideologie van oude dronkaards zoals Arno Hintjens. Ze verheerlijken het Belgische surrealisme, de vrolijke gekte, waarachter zich een bestuurkundige knoeiboel verschanst. Ze rateren compleet het Catalaans moment waar Vlaanderen voor staat: het zich losweken uit de centrale 19de eeuwse bufferstaat, resultaat van een diplomatieke koehandel, om cultureel en politiek een eigen weg te gaan, als een volwaardige 21ste eeuwse democratie en cultuurnatie. Gelukkig bevat Vlaanderen denkers en opiniemakers die met dat proces wél bezig zijn, en die zich zelfs flamingant en nationalist noemen, zonder daarvoor een lidmaatschap van Blood and Honour aangesmeerd te krijgen. Ik vernoem er een paar en sla mezelf alvast over: Ludo Abicht, Peter De Graeve, J.P. Rondas, Filip van Laenen, Peter De Roover, Brecht Arnaert, Julien Borremans, Bart Maddens, Eric Defoort. Voor het merendeel gaat het hier zelfs om figuren die niet eens met rechts, laat staan met extreemrechts, willen geassocieerd worden. Dat geldt dan weer wel voor iemand als Matthias Storme, Frans Crols of Koenraad Elst. Wat ze evenwel allemaal gemeen hebben, is iets waar Geert Van Istendael een blinde vlek voor heeft: een vorm van republikeins idealisme dat onvermijdelijk de Belgische constructie overstijgt, en Vlaanderen als een laboratorium ziet voor een nieuw maatschappelijk project dat in de democratisch zwaar deficitaire Belgische monarchie geen kans op slagen zou maken. Met een gebrek aan solidariteit heeft dat niets te maken: in Europees verband mag de Waalse medemens bij mij altijd komen aankloppen als de nood hoog is. Grenzen zijn geen versperringen, of hoeven het niet te zijn. Ze bakenen gewoon een ruimte af waarin een gemeenschap haar zelfbeschikking opeist. Dat de Vlaamse cultuursector hier achterna hinkt, irriteert me mateloos: zogezegde nonconformisten die zich aanschurken tegen de 19de eeuwse operettemonarchie, de immer vrolijke bier- en frietnatie, Brussel koesteren als een tricolore fata morgana uit de Belle Epoque,- en dat alles wellicht meer uit opportunisme dan uit ideologische overtuiging. Tuymans en Fabre hebben zich ondertussen als hofschilder al waargemaakt, het heeft hen geen windeieren gelegd. Waarom hebben die anarchisten niet bedankt voor de eer? Neen, mijnheer Van Istendael, u maakt me niet kwaad, u doet me eerder glimlachen. U klinkt als een krassende plaat van Will Ferdy, vertederend, maar vooral ook muf en grijs. Graag een nieuwe lente en een nieuw geluid: moge een generatie van jonge Van Ostaijens, getalenteerde dichters die ook de smaak van de politieke radicaliteit ontdekt hebben, snel opstaan
----------
Pssst
Het zal natuurlijk allemaal veel gemakkelijker worden, als onze kerken verbouwd zullen zijn tot moskeeën. Dan moet niemand nog kunnen lezen, schrijven of rekenen : het zal hen in de Koranscholen allemaal worden voorgezknabbeld.
Dat van de Vlaamse jeugd, die loovren zwaaiend de berg Tabor opklimt was maar om te lachen. Er had beter Mekka kunnen staan .
En zeg nu zelf : als er geen pastoors meer zijn, moeten er dan geen andere hogepriesters in de plaats komen?
Gelukkig blijf ik er hiervan gespaard en moet ook nergens aan de bekoring weerstaan om dat land-en volkverraderlijk tijdschrift open te slaan. Men is daar bij de Nack echter zodanig bezeten van het red-België syndroom dat zij zijn gaan overdrijven, zodat de meeste lezers de opzet wel zullen door hebben. Naar ik kan besluiten uit de pers, zouden er verschillende weken nodig zijn, om alle grote steden aan te doen met hun onthullingen, waarbij men zich de vraag kan stellen, waarom zij zich beperken tot de Vlaamse steden. Dat zij gerust Brussel en de Waalse steden erbij nemen, met een speciaal (dik) nummer dat aan Le Palais/Het Paleis zou gewijd kunnen worden. De reden waarom zij dit niet doen, zou dat misschien zijn, dat zij vrezen niet rond te geraken voor het einde van België daar is?
Naar t schijnt bewijst dus de Nack van de Fransdolle familie De Nolf uit Roeselare, te beginnen van deze week, dat de Flaminganten afstammen van den Duits. Nee Nee! Niet van den Duits die in onze dagen weer de dans leidt van de Europese economie (wat een hemelsbreed verschil zou zijn : Knack zou dan niets verwijten, maar dapper meeprofiteren!), maar van den Duits uit de tijd dat Dolf, de Super-Socialist daar baas was en waar niet mag vergeten worden dat ook in die dagen Duitsland de meest gegeerde handelspartner was van geheel de wereld. De winnaars van WO II hebben echter met beeld en klank bewezen, alsof ze erbij stonden, dat deze Super-Scocialist een vuige moordenaar was en derhalve is het die Duits die beticht wordt de Stichter te zijn van de Vlaamse Beweging (hem, maar vooral zijn voorganger de Duitse Keizer) die de Vlaamse Beweging gesticht hebben lang voor ze geboren waren.
JaJa, die Duitsers zijn altijd straffe gasten geweest! Übermenschen! Zelfs in de Socialistische heilsleer. Ga maar even na bij SS uit H., momenteel op vriendenbezoek in Cuba. Incognito, dat spreekt vanzelf. De kraaien moeten dat wel uitbrengen zeker! De arme Steve is moeten terugkeren, omdat zijn broertje juist nu uit het leven is gestapt. Wij wisten niet eens dat hij er ooit was ingestapt!!!! De familie Stevaert blijken dus van jongs-af goede stappers te zijn geweest! Ze stappen zelf (rehtstaande?) het leven uit, daar waar de meeste mensen dat liggend doen, en met tegengoesting. Net nu God onderweg was om ook in Cuba het socialisme met het vriendelijk gelaat aan de man aan het brengen was, met hopen intwikkelingsgeld. Na Cuba, blijft nog over : N-Korea, China, Iran en de meeste Afrikaanse dictaturen, maar die zijn zorgen voor morgen. Die moeten namelijk in t zwart afgehandeld worden .
Nu is er een van die Duitse afstammelingen (Staf VD, zie hieronder : de man tekent alleen met zijn initialen, wat bewijst dat hij, net als ondergetekende, vreest dat de repressie-tijden terugkomen) die in zijn pen kruipt, om te bewijzen dat de Vlamingen niet allemaal even dom en achterlijk zijn! De Heer Staf VD schudt namelijk een paar cijfers uit zijn bovenkamer (rekenkamer?) die bewijzen dat er in BHV een klein 100.000 kleine Dolfjes leven, die lijk hun grote voorbeeld, hun eigen mening boven de (Grond)Wet plaatsen.
Let dus bij t lezen op de PS en FDF-stemmers (83.233 + 14.462), want het zijn zij die BHV en meteen het gehele land blokkeren. Moesten die bij naam gekend zijn, ze kregen van ons, Flaminganten, allemaal subito presto een mooi boeket witte kerkhofblommen.
--------------------------------------
Pallieterke,
Ik lees vandaag, zondag 13 maart, op internet in De Standaard dat PS zegt dat N-VA haar verantwoordelijkheid moet nemen en in de regering moet stappen. Maar het N-VA neemt haar verantwoordelijkheid op.
Ze antwoordt haar kiezers: We doen wat we u beloofden. Het is eigenlijk de PS die haar verantwoordelijkheid niet opneemt, ten aanzien van de Belgische staat, waar ze zo mee schermt. Deze Belgische staat (en die valt niet samen met PS en FDF) heeft, bij monde van het grondwettelijk
hof, beslist dat B-HV moet gesplitst worden, en praat niet over voorwaarden. Op http://www.gva.be/dekrant/experts/johndewit/
vijftien-vragen-over-bhv.aspx lees ik: Door de wet van 13 december 2002 veranderde paarsgroen de kieswet. Sinds dan heeft België 11 kieskringen: negen vallen samen met een provincie. Alleen in Vlaams-
Brabant is dat niet zo. Daar heb je de kieskring Leuven en de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde. Deze regeling strookt niet met de grondwettelijke opdeling in taalgebieden, omdat BHV in twee taalgebieden (een eentalig
Nederlands en een tweetalig Nederlands-Frans) ligt en alle andere kieskringen niet.
In B-HV wonen 1,63 miljoen mensen,van wie 584.000 in Halle-Vilvoorde. Bij de verkiezingen van 2007 werden 849.644 stemmen uitgebracht, waarvan 369.587 in Halle-Vilvoorde. De Franstaligen behaalden 83.233 van die stemmen in Halle-Vilvoorde en liefst 48 % daarvan ging naar de MR, die in de Rand uiteraard vooral uit FDFers bestaat. De tweede grootste Franstalige partij in Halle-Vilvoorde is de PS met 14.462
stemmen. Wie handelt hier op een onverantwoordelijke wijze ten aanzien van het geliefde Belgische Vaderland?
Staf VD Kruibeke
-----------------------------------
Ach beste vriend Staf uit Kruibeke!
Wees ervan overtuigd, dat de Belse Staatsvuiligheid al lang uitgezocht heeft welk vlees ze in de kuip heeft. Hier ook sluipen bij valavond donkere schimmen rond en toevallig of niet als ik in t dorp een terrasje doe bij dat vriendelijk snoetje, (de enige bar die Leffe verkoopt) verklapt ze mij direct dat er vrienden van ons haar zijn komen uitvragen over onze bezoekers. t Waren Belgen, wist ze zeker, want ze spraken gebroken Italiaans met zwaar Frans accent, en naast hun nummerplaat stond een klein Belgisch vlaggetje, dat ze herkende, omdat ook hier anonieme voertuigen van de Staat daaraan te herkennen zijn.
Straks moeten ook wij, net als Khadafi, ondergronds gaan. In ieder geval : ik hou het luchtruim flink in de gaten. Want, eerlijk gezegd, wij wonen absoluut niet raket-vrij. En een ongeluk zit dikwijs in een klein gaatje!
Een vis begint te stinken aan de kop, en daar stinkt hij ook het mest. Wat geldt voor Tripoli geldt ook voor Brussel.
In eerste instantie had ik niet verder nagedacht. Waarschijnlijk zoals de meeste mensen : een beetje boontje komt om zijn loontje, toen het tot mij doordrong dat de OCMW-protestkreet in Oostende uit de mond kwam van een SPA-drinker. Oostende, de ghhoede stad van de ghhrootste en de beste Ghhrondwetspecialist ter wereld. Ja, kijk, Delanoote is blijkbaar een beetje over-gecorrighheerd in het uitzuiveren van de West Vlaamse G en H-klanken, een operatie die wonderwel is ghheslaagd bij Heert Goste. Maar dat komt omdat hij Hggeert mag zeggen tegen Ghheert Burghher uit Izeghhem.
Komt me daar deze morgen onderstaand bericht binnen van het Secretariaat van het Vlaams Belang. Met puntjes op de i en het slot op de knip van de portemonnaie.
Correct geredeneerd, maar ghherend buiten de Ostendsche waard! Die zijn daar wel niet meer zo bekend met de parabel van de vermenigvuldiging van de vissen en de broden uit het Evangelie, maar hoe er van één gezinspensioen van 610 kan worden overgaan tot een dubbel eemanspensieon van 916 ofte 1832, het volstaat dat beide helften van die samenwonenden een afzonderlijk woon-adres hebben. Een beetje creatief denken, en het is zo gefikst!
Stel dat eenarme noodlijdende socialistische huiseigenaar een woning hier en een woning daar bezit : een bron van verdoken inkomsten voor nep-adressen!! Zowel voor de huiseigenaar, voor de werkloze asielzoeker man en vrouw, voor de controlerende Oom Agent, maar vooral voor de loket-bediende, die voor die gouden tip toch gerust een percentje mag vedienen ..
Ghhoddank zijn aan de Belgische Kust, naast de asielzoekers, ook nog de Waalse beroepsdoppers welkom. Waar denkte gij anders dat de Sossen hun kiezers zouden blijven halen?!
Maar Allez!, De Nack gaat nu een beetje helpen! De Flaminganten dat zijn eigenlijk de geesteskinderen van de Duitse socialisten, afdeling Gelaarsde Kat der wereldveroveraars. Een wel zeer eigenaardige hersenkronkel die het AFF probeert uit te leggen met alle middelen, correct of niet, en er wonderwel in slaagt omhet katholieke Vlaanderen het gevoeligst te maken voor de sirenenzang van de (Duitse) Nationaal Socialisten. Katholiek en socialist door dezelfde deur, dat is kunnen!
Ze horen het luiden, maar weten dus, net als de Nack de klepel niet hangen.
Ik zal het hier dus nogmaals herhalen : had het Belgisch vaderland het spel tegenover de Vlamingen eerlijker gespeeld, dan hadden deze niet bij de duivel moeten te biechte gaan. Om dat te durven zeggen, verkeer ik in goed (belgicistisch) gezelschap, want dat was/is precies de inhoud van het politiek testament van Leopold III.
Om op wat lager niveau te blijven, dat beter past bij de leefwereld van de Nack en hun achterlopers : als een man het thuis niet krijgt, moet zijn vrouw niet verwonderd zijn dat hij het elders is gaan zoeken.
Maar ergens hebben de Mietjes en de Pietjes van het AFF wel gelijk, al is het makkelijk praten, achteraf : was ze groot of klein, het doet er niet toe : de collaboratie is de grootste vergissing die de Vlamingen ooi gemaakt hebben. Wij beginnen pas nu, na 100 jaar, een beetje te staan waar we hadden moeten staan, toen Albert Premier ons, na de oorlog van 14-18, zei ie, zou zorgen dat we kregen waarop we recht hadden. Eerst goed vechten, mannekes, klonk het : Vlamingen gedenk de Slag der Gulden Sporen we gaan zienwat we kunnen doen voor zij die overblijven, maar zie : na 11 november 1918 was ie dat ineens glad vergeten! Dat de brave man ondertussen in t geniep maar toch dapper aan het onderhandelen was met de Duitse Keizer Wilhelm II, nog verre familie, om zonder medeweten van de Geallieerden eenzijdig de oorlog te beëindigen : dat was ook gedaan toen hij de Duitse krijgskansen als sneeuw voor de zon zag smelten.
Zijn de Flaminganten tegen België? Laat ons die vraag beatwoorden, de dag dat hier voor het eerst in 180 jaar echte democratie zou ingevoerd worden, en dat er (om maar iets te noemen) bij regeringsonderhandelingen Nederlands wordt gesproken, de taal van de meerderheid. Als dat dan niet door iedereen begrepen wordt, is dat hun eigen schuld! Zij hebben de tweetaligheid altijd geweigerd.
BDW is dus op de goede weg. Dat kan afgeleid worden uit de houding van zijn vijanden, maar vooral uit de houding van zijn vrienden. Wij als Vlaams Belangers moeten hem dus steunen, want hij en zijn Niveanen staan het dichtst bij de oplossing die ook wij willen.
---------------------------------
Asiel, leefloon en pensioen
24.03.2011 10.18u - Dat de massale toevloed van echte en vermeende vluchtelingen een ware aanslag is op onze broze welvaart en sociale zekerheid is een publiek geheim. OCMWs trekken met de regelmaat van een klok aan de alarmbel en roepen dat het water hen aan de lippen staat. Uit Oostende komt alweer een verbijsterend bericht. Welkom in Absurdistan.
Het OCMW van Oostende betaalt aan 42 niet-Belgische 65-plussers die naar hier kwamen in het kader van de gezinshereniging een leefloon uit. Dat kost Oostende nu 62.000 euro. En dat bedrag gaat nog voortdurend omhoog omdat elke leefloner zomaar zijn ouders kan laten overkomen via gezinshereniging, zucht OCMW-voorzitter Franky De Block (SP.a) in Het Laatste Nieuws (24.03.11). De federale regering duwt ons zo de kosten van haar falende asielbeleid door de strot.
De OCMW-kas in Oostende raakt stilaan leeg en dus hebben ze een creatieve oplossing moeten bedenken voor het nijpende probleem. De betrokken leefloners krijgen straks een job aangeboden in één van de stedelijke vzws, want ga er even bij zitten als we die mensen één dag laten werken, hebben ze wel recht op een minimumpensioen. De rekening is snel gemaakt. Het leefloon voor een samenwonende bedraagt vandaag 493 euro, terwijl het minimumpensioen op 610 euro ligt (of 117 euro extra dus). Voor alleenstaanden is dat verschil nog groter. Het leefloon ligt daar op 740 euro, het minimumpensioen op 916 euro (of 176 euro extra per maand).
Bij het leefloon moet het OCMW een deel van de kosten (38%) ophoesten
. Het minimumpensioen wordt integraal betaald door de federale overheid, met andere woorden de gepluimde belastingbetaler. Verbaast het u nog dat België het land van melk en honing is voor asiel- en goudzoekers uit alle windstreken? Dat iemand die nooit enige bijdrage heeft geleverd aan onze samenleving en onze sociale zekerheid zomaar een stevige aalmoes krijgt aangereikt, moeten we blijkbaar maar normaal vinden. Daar bestaan namen voor: zelfdestructie en langzame zelfmoord.
---------------------------
Nota Bene
Oostende is ook een zeehaven (tje) dat grenst aan de open Oceaan. Ik zou de havenpolitie willen verwittigen goed uit te kijken naar zwalpende bootvluchtelingen, die langs de kusten van Spanje en Frankrijk varend, op zekere dag zullen proberen aante meren aan de Visserskaai in Oostende. Het Vistraptje op en in een wip zijn ze in de Langestraat voor altijd tussen de mensen verdwenen. De weg naar het OCMW is van daar uit niet moeilijk te vinden!
Ik geef U te raden : (zie afbeelding bovenaan) trapt de politielaars deze sukkelaar terug naar beneden, of zal de man zich buigen om hem aan land te helpen? In Lampedusa weten ze het ondertussen al, maar voor Oostende is dat nieuw .
Wraakroepend is het, dat onze F16-straaljagers Libië aan het bombarderen zijn (bij nacht), en dat nog altijd niet geweten is welk deel van de bevolking ze moeten raken. Dat ze al in de lucht waren, voor het Parlement in Brussel dat besloten had, is gewoon een inschattingsfout van de journalist die nog in de overtuiging van vorige eeuw leefde, dat er eerst een oorlogsverklaring had moeten uitgestuurd worden.
Het zou een Belgenmop kunnen zijn : blindemannetjes bombardementsvluchten in het duister, terwijl beneden de vijand die geraakt wil worden, dat duidelijk te kennen moet geven met lichtspoor-munitie ..
Antwoord : dat kan als op aarde alle Vlamingen opgepeuzeld zijn .
--------------------------------
Madame Beatrice Saccoche haalt zwaar uit en zwaait met zwierige zwaai haar crocodillenlederen saccoche op BDW zijn harde kop. Die moest zich al lang gewonnen hebben gegoven, zodat de Belgique Une et Indivisibel al lang met ongeschonden gelaat in de spiegel kon kijken. U weet wel : lUnion fait la Farce, en wie het anders denkt is een incivique de premier rang. Vive le Roi et son Femme! Le Soir schreef binst de oorlog voor den Boche, dat was haar volle recht en het gaat niemand aan! Alleen het Germanofiel personeel kon blijven en de baas mocht gewoon thuis zijn geraniums doen : zijn riante maandwedde werd gewoon nagestuurd. Maar collaboreren, zij?! Nooit-van-ze-leven : ze hebben dat woord zelfs nooit gebruikt, heel de oorlog door!
En nu, in onze dagen, wordt het pas lachwekkend! Deparingdans om de Belgische restauratie te proberen op gang te trekken, tussen De Schandaard en de Le Soir wordt in een hogere versnelling gezet. Dat zij, en passant door te stellen dat zij geenszins BDW willen raken, zij de beledigingen nog maar eens herhalen, is mooi meegenomen. Zij bedrijven, volgens de Mechelse Catechismus, een zonde tegen de H. Geest, door intentioneel te liegen en blijven liegen tot ze het zelf geloven!
Lees: de Soir beledigt wel, maar doet dat niet express. De Schandaard w<eet niet eens meer wat beledigen is : ze ratelen maar door als een FN Mi.50 uit WO I ..
Madame Beatrice Saccoche is al-bij-al nu een rang opgeschoven in de Koninklijke lintjes-makerij! Of dar de ellendige dalende verkoopcijfers van beide gazetjes kan optrekken? Ik mag hopen van niet, want onze Franstalige mede-belgen geraken ook stilaan uitgekeken op al dat Vlaming-bushen. Diep in hun binnenste weten ze al lang dat het niet kon blijven duren,en dat eens de maskers zouden vallen. Kazakdraaien hebben ze al geleerd binst de oorlog!
Der ligt een staat te sterven. Ik zal op duitvaart zijn, zo dichtte René Declercq 100 jaar geleden. Zeg dus niet dat de Vlamingen ongeduldig zijn geweest!
------------------------------
In een eenmalig charmeoffensief richt Le Soir zich dinsdag op de Vlaamse publieke opinie. In vijf paginas Nederlands gaat de krant in tegen de haatcampagne van de N-VA.
Meer dan een editie om het beeld van Le Soir in Vlaanderen bij te stellen, blijkt de speciale uitgave een tegenaanval in de oorlog die de krant uitvecht met N-VA-voorzitter Bart De Wever. De druppel die de emmer deed overlopen bij hoofdredactrice Béatrice Delvaux, was De Wevers uitspraak in Het Laatste Nieuws, die luidde: Le Soir, dat is zelfs niet goed genoeg als toiletpapier.
We zijn ambitieus in onze berichtgeving over de communautaire problemen en de lopende onderhandelingen en nemen daarbij gedurfde redactionele standpunten in. Of die nu bevallen of niet; ze zijn er niet om te verleiden. Maar volgens ons verdienen ze meer dan de samenvatting die er onlangs van gemaakt werd, schrijft Delvaux op de voorpagina van Le Soir en Vlaanderen.
Wat volgt is een aanloop van twee paginas met een verzameling commentaarstukken van Delvaux en van chef politiek Véronique Lamquin onder de noemer Wat Le Soir over Vlaanderen zegt. Het begint met een stuk van de hoofdredactrice in november 2007 waarin ze erkent dat er een staatshervorming moet komen. Voorts staat er ook het commentaar van Delvaux (14 juni 2010) daags na de verkiezingen van vorig jaar, waarin ze Di Rupo en De Wever krediet geeft, gevolgd door haar opiniestuk over Vlamingen en Brussel (13 augustus 2010): 'Als de reële doelstelling van de Vlamingen de onafhankelijkheid is via de annexatie van Brussel, dan moeten ze dat duidelijk zeggen en rechtuit en direct onderhandelingen aanvatten over de splitsing van het land, is te herlezen. Ook een pleidooi van Delvaux voor tweetaligheid (23 september 2010) haalt het overzicht.
In een stuk op 17 februari 2011 somt Lamquin de taboes op die de Franstaligen moeten doorbreken, willen ze België behouden. Ze pleit er onder meer voor om Brussel te reorganiseren, af te zien van de uitbreiding van de hoofdstad en niet bang te zijn van meer verantwoordelijkheid en fiscale autonomie.
De zeven twistpunten met De Wever
De hoofdbrok van de Nederlandstalige bijlage zijn twee paginas waarin Le Soir uitleg geeft bij eerdere artikels waarin de N-VA en Bart De Wever op de korrel werden genomen. Volgens de krant gaat het om zeven twistpunten, telkens geïllustreerd door een uitspraak van De Wever:
De krant heeft al ooit opgeroepen om mij te verdrinken
Dat verdrinken verwijst naar een column van Pierre Bouillon, waarin wordt voorgesteld de N-VA naar de haven van Oostende te brengen, ze in een vrachtschip naar het midden van de Atlantische Oceaan te brengen en de boot er te laten zinken. 'Deze column was humoristisch bedoeld', is deels de uitleg van Le Soir. Als het opzet niet duidelijk was, dan spijt ons dat. Le Soir heeft boven het stuk van Bouillon de titel 'Een totaal onnozel plan om Leterme te redden' geplaatst.
Welke Vlaamse krant zou zoiets over Walen publiceren?
In een op 25 mei 2010 verschenen column vraagt Le Soir de Vlamingen om zich te vergelijken met de Lega Nord, de Albanezen in Kosovo en de Serviërs van gisteren. De aanleiding is de polemiek rond de Wooncode. 'Overal waar een heilig verbond bestaat omtrent het bodemrecht omdat de identiteit van die bodem bedreigd lijkt, volgt vroeg of laat en soms op oorlogszuchtige wijze de verwerping van de andere, de heksenjacht, de nood om alles te verpletteren wat niet tot die identiteit behoorde', geeft Le Soir meer uitleg.
Ikzelf en mijn partij worden gediaboliseerd
Le Soir illustreert deze uitspraak met fragementen van schrijver Stefan Brijs, die sleutelwoorden in de dagboeken van een jood tussen 1933 en 1936 in Dresden verving door actuele trefwoorden als N-VA en Bart De Wever. Het dagboek werd zowel in Le Soir als De Standaard gepubliceerd in het kader van een vrije tribune voor 100 jonge Belgen die hun land in een permanente staat van hervorming hebben gekend.
'De krant heeft mij al beschuldigd van negationisme'
Schrijver Pierre Mertens noemde De Wever in Le Soir een negationistische leider, naar aanleiding van de reactie van De Wever op de excuses van de Antwerpse burgemeester Patrick Janssens aan de joodse gemeenschap voor de betrokkenheid van de gemeente bij de razzia's in 1942. De Wever had die excuses als 'gratuit' bestempeld. Le Soir benadrukt in deze editie dat De Wever nadien zelf gezegd heeft dat zijn uitspraken onhandig waren en op een heel ongepast moment kwamen', ook al sleepte hij Pierre Mertens voor de correctionele rechtbank.
Dat is een zeer haatdragende krant
De aanleiding was een foto van een massagraf bij een column van Jean-Paul Marthoz over de wooncode. De Wever interpreteerde het stuk als zijnde een vergelijking tussen de Vlamingen en massamoordenaars. Maar volgens Le Soir is daar niets van aan: Marthoz schreef dat we te allen prijze moeten vermijden om de Bijbelse wet oog om oog, tand om tand toe te passen. Als Franstaligen wraak willen nemen omwille van de wooncode, moeten ze dat vooral niet doen, vat Le Soir samen.
Een collaborerende krant
Dat schreef De Wever in een column in De Standaard, na een bezoek aan het Hergé-museum in Louvain-la-Neuve. Le Soir benadrukt dat de krant bezet werd door de Duitsers en volgeschreven werd door collaborerende journalisten, en dus een 'gestolen' krant was.
De krant heeft ooit opgeroepen om mij te interneren.
Le Soir verwees in een column eind vorig jaar naar een interview met een kinderpsychiater in La Derniere Heure, waarin stond dat De Wever de kenmerken vertoont van een kind-koning, het karakteriële kind dat verbaal heel hard uitbarst om te krijgen wat hij wil. Le Soir zegt nu dat het vertrekpunt van de polemiek dus niet bij hen lag maar bij een andere Franstalige krant, en dat er nergens sprake is om 'de N-VA-voorzitter te interneren'.
Weyts: 'Middel om meer kranten te verkopen'
Tot een verzoening leidt het verweer van Le Soir klaarblijkelijk niet. 'Ze schrijven dat ze onze kiezers en onze politici op een boot willen zetten en laten verdrinken en nog meer fraais, en dan zijn ze verbaasd dat we niet willen samenwerken', reageert Kamerondervoorzitter Ben Weyts. 'Dit is gewoon een manier om hun krant meer verkocht te krijgen door zich te profileren als dé vijand van de N-VA.'
Nederlandse straaljagers gaan vanaf vandaag donderdag 24 maart (zie Elsevier hieronder) ook op het oorlogspad, ook tegen een volk dat hen, net als ons, Vlamingen, niets heeft misdaan. Dat de Francofonen willen vechten, is enigszins begrijpelijk : misschien werd hun laatste zending FN-oorlogswappens nooit betaald. Khadafi heeft, zegt Rudy Demotte, in ieder geval contractbreuk gepleegd door die oorlogswapens, verkocht met humanitaire doeleinden, te gebruiken tegen de eigen bevolking. Hadden ze nooit verwacht van hem! We worden dus voorgehouden dat er hogere belangen op het spel staan. Dat Khadafi iets geniepigs mispeuterd heeft, zal wel zijn, anders zou men hem met open vizier durven aanvallen en op klaarlichte dag. Dat men alleen maar bij nacht durft uitrukken, onder dekking van de duisternis, is het zuiverste bewijs, dat de aanvallers ook geen zuiver geweten hebben .
De eeuwige slippendragers van Parijs (Brussel dus) waren zondag, 5 dagen geleden, al begonnen, het vuur in de broek, om oorlogsdaden te stellen tegen Libië. Het wilde toch wel lukken zeker, dat onze F16 al geruime tijd klaar stonden op de daartoe best geschikte vliegvelden. Maar Crembo moest en zou de Geschiedenis ingaan als de godvruchtige mishorende ijzervreter die de zondag, na de hoogmis van 10 uur,vecht voor hij geroepen wordt om te vechten. Enfin, hij was meteen bereid te vechten tegen een bepaalde helft van de Libische bevolking, om zodoende de burgers van de andere helft te beschermen. Een echte Kruisraketvaarder dus .Wij verstaandat niet zo goed : Crembo des te beter. Napoleon Sarkozy heeft niet eens de wenkbrauwen moeten fronsen : generaal Cremo stond al in de houding, de pink op de naad van de broek, net als de eerste de beste rekruut. Goethe achterna, naar das Land wo die Zitronen blühn, und wo im dunkjlen Laub die Goldorangen glühen
Het wordt allemaal een beetje te ingewikkeld voor de gewone mens. Ginds in Libië zijn de Regime-Getrouwen, de loyalisten dus, ineens de slechterikken, en bij ons zijn de loyalisten, de belgicisten dus, de goeien. Willen de loyalisten in Libië zich AUB dan in ieder geval ergens goed herkenbaar gaan opstellen, zodat onze gevechtspiloten duidelijk zien wie er moet gebombardeerd worden?! Onze kroonprins vliegt misschien mee, en die ziet niet heel goed in het duister, tenzij als het om katjes gaat die moeten geknepen worden. Ziet U, met ons Mattil in Harvard zullen de avonden lang en de nachten koud zijn.
De Nederlandse colatie-genoot dus. U moet het vaststellen met mij : die ging heel wat bedachtzamer tewerk, want die is geen marionet van Parijs. t Moet weer eens lukken, dat de PVV van Geert Wilders niet wilde meedoen. Kunnen ze nu eens inhakken op een bepaalde soort Islammers die niet van op de grond bij machte zijn terug te slaan, en t is weer niet goed!
Of zou het kunnen, dat men boven de Moerdijk een beetje een realistischer kijk heeft op al die dingen?
Wat er ook van zij : met het deel van de Libische bevoling dat de bovenhand zal halen, zijn wij in het Werstennog niet aan de nieuwe patatjes. We zijn er nog verder van weg, met dat deel dat Libië zal ontvluchten, en bij ons zal komen aankloppen aan de achterdeur.
Samengevat : wij hoeven niet eens straaljagers, en al helemaal geen raketten te sturen, toch zeker geen kruisraketten : de problemen komen zò wel op ons af!
-----------------------------------
Nederlandse F-16's vandaag al richting Libië
donderdag 24 maart 2011 10:35 Elsevier.
De zes Nederlandse F-16's gaan vanmiddag al naar Sardinië om het wapenembargo tegen Libië te controleren. De vliegtuigen vertrekken vanaf luchtbasis Leeuwarden.
'Doel van missie in Libië mag dan onduidelijk zijn, de Tweede Kamer heeft terecht ingestemd met het leveren van een - kleine - bijdrage. De opstelling van de PVV is onbegrijpelijk'
De tweehonderd militairen zijn donderdagmorgen ook vertrokken richting Sardinië. Zij reizen via vliegbasis Eindhoven.
De F-16s gaan naar Libië om daar het wapenembargo te controleren. Een woordvoerder van Defensie: 'De toestellen gaan bewakingsvluchten uitvoeren, inlichtingen vergaren en toezicht houden op het vliegverkeer richting Libië.'
Jachtvliegtuigen De Nederlandse vliegtuigen gaan geen aanvallen uitoefenen op Libische doelen. 'De jachtvliegtuigen worden niet ingezet voor het bestrijden van gronddoelen of doelen op zee.' De F-16's en de mijnenjager mogen zich wel verdedigen en waarschuwingsschoten lossen.
Dinsdag werd bekend dat Nederland deelneemt aan de NAVO-missie met de F-16s, een mijnenjager en een tankvliegtuig. De mijnenjager die wordt gestuurd, is de Hr. Ms. Haarlem. Het tankvliegtuig dat wordt ingezet, kan andere vliegtuigen in de lucht bijtanken.
Akkoord Een meerderheid in de Tweede Kamer ging woensdag akkoord met de plannen. Alleen de PVV, SP en Partij voor de Dieren stemden tegen de Libië-missie.
De F-16s en de mijnenjager kunnen drie maanden worden gebruikt in Libië. Het tankvliegtuig moet op 4 april terug, wegens andere operationele verplichtingen.
-----------------------------------
Pssst
Kan Geert Wilders via zijn vriend Paul Beliën, niet bekomen dat Bart I van Vlaanderen Cremo, Minister van Oorlog van het unitaire België, bij de Britse Cameron op het matje roept? Reden : de man is ontslagnemend en heeft niet de minste legitimiteit om waar dan ook oorlog te voeren. Een ½ peloton Nederlandse paras moet volstaan om de man in Aalter (na de hoogmis van 10 uur) te gaan ophalen, hem bij de lurven te pakken om hem binnen de week als oorlogsmisdadiger voor het Internationaal Hof in Den Haag te laten veroordelen. De dood met een houten hamer, zoals men vroeger de varkens verdoofde.
Slot.
Het zijn kwatongen die rondstrooien dat het oorlogje in Libië de voorbode is van de Heel-Nederlandse aanval op het Zuiden des Lands : Nederlanders en Vlamingen samen op het oorlogspad. Dat is iets wat nooit kan kloppen want daar onder de taalgrens kunnen de Goeien nooit apart gehouden worden van de Slechten. Om effect te sorteren, zou men ze allemaal moeten treffen. Die van Hierboven zou dan de selectie moeten maken .waar wij Vlamingen, weten, dat Die zekerlijk NIET aan onze kant staat. Anders had Hij ons al vele eeuwen geleden onafhankelijk laten worden.
'Het is wachten op instructies vanuit het commandocentrum in Ramstein', zegt eerste minister Yves Leterme in De Ochtend op Radio 1 over de deelname van België aan de internationale actie tegen het regime in Libië.
Vandaag worden vanaf 13 uur in de ministerraad de rules of engagement voor de Belgische F-16's vastgelegd, zo laat Leterme weten. Nadien volgt een plenaire zitting. 'Deze operatie heeft een ruimer draagvlak dan het ministerie van Defensie of de regering, we willen een ruime meerderheid', benadrukte Leterme. 'Het gaat hier om een ethische afweging die we niet lichtzinnig nemen.'
'Dit is een opdracht die ook niet zonder gevaar is. We moeten telkens goed beseffen dat landgenoten hun leven riskeren. Dit gezegd zijnde, hebben we de afgelopen dagen uit allerhande nota's geleerd dat de capaciteit van Kadhafi om te reageren met elke dag vermindert'.
'Het is duidelijk: we willen Kadhafi weg'
Voorlopig zijn er nog geen Belgische F-16's naar Libië vertrokken - ze staan gestationeerd in Griekenland - maar lang zal dat niet meer duren. 'Alles loopt volgens schema, in de loop van vandaag of morgen kunnen we worden ingeschakeld. Een zes à achttal F-16's staan paraat. Het is wachten op instructies vanuit Ramstein.'
De operatie in Libië is op poten gezet om het Libische volk te beschermen, zo gaf Leterme nog mee. Maar de premier stelt ook, in tegenstelling tot heel wat andere landen, dat Kadhafi vervangen moet worden. Onder meer in de VS wou men dat niet met zoveel woorden zeggen. 'Toch vind ik dat het al vaak duidelijk gezegd is. Belangrijke woordvoerders stellen dat Kadhafi weg moet. Er is wel een dunne lijn van een zekere discretie.'
'De internationale gemeenschap wil dat Kadhafi verdwijnt. En de mensen daar willen dat ook.'
De raketaanvallen op gebouwen van Kadhafi de voorbije 24 uur kaderen overigens in de maatregelen om een no-flyzone in te stellen, vermoedt Leterme, die zich wel nog grondig moet laten informeren over die specifieke actie. 'In een dergelijke wooncompound kan zich afweergeschut of communicatiemateriaal bevinden.'
-------------------------
Ondertussen schrijft dM
De Europese ministers van Buitenlandse Zaken zijn in Brussel in een gespannen sfeer bijeengekomen om de internationale militaire interventie in Libië te bespreken. Zowel de Duitse als de Italiaanse minister lieten bij aanvang kritische geluiden horen over de aanvallen van de door Frankrijk en Groot-Brittannië aangevoerde coalitie.
"Wij hebben sinds het begin zeer duidelijk gezegd dat we niet deelnemen. Als we dan horen wat de Arabische Liga gisteren heeft gezegd, dan stellen wij jammer genoeg vast dat we redenen hadden om ongerust te zijn", verklaarde de Duitse minister Guido Westerwelle.
Secretaris-generaal Amr Moussa van de Arabische Liga leverde gisteren nog kritiek op de bombardementen die de coalitie in Libië heeft uitgevoerd. Volgens hem waren de aanvallen niet in proportie tot de doelstelling om een no-fly zone boven Libië af te dwingen.
"Dit zou geen oorlog tegen Libië worden, maar de integrale toepassing van de VN-resolutie", zo tekende ook de Italiaanse minister Franco Frattini voorbehoud aan. Hij herinnerde eraan dat Italië "heeft aanvaard om deel te nemen aan de implementatie van de resolutie om een staakt-het-vuren af te dwingen en het geweld te doen ophouden".
België gaat actief deelnemen aan de internationale interventie in Libië. Volgens diplomatieke bronnen legde de Belgische minister Steven Vanackere (CD&V) bij zijn Europese collega's nadruk op het belang van de betrokkenheid van de Arabische Liga. Vanackere pleitte er naar verluidt ook voor om toenadering te zoeken tot de Afrikaanse Unie. (afp/adha)
---------------------------------
Pssst
Dat ware twee berichten uit de kwaliteitsbladen van gisteren. Waar we moeten uit onthouden, dat om 15 uur in het Parlement besloten werd tot de aanval (zonder voorafgaandelijke verwittiging!) op Libische doelen, maar dat op dat ogenblik in Griekenland, de klaarstaande bommenwerpers reeds waren opgestegen. Het circus in het Parlement was nog alleen maar voor de show!
Ondertussen horen wij hier op de Italiaanse TV heel andere geluiden. Over de eigengereidheid van Groot Brittannië, over de gehaastheid van Frankrijk en over de reacties van Libische burgers, die (in het Engels) uiting geven aan hun woede over de buitenlandse inmenging. Samen met Duitsland en Rusland zou Italië bijna de enige landen zijn die hun koelbloedigheid hebben bewaard.
Hoe zou dat nu komen, denkt U!.....
Voor mij is dat allemaal een reden om te beginnen twijfelen aan de verstandelijke vermogens van onze Grote Geesten. Tijdens de maand dat Khadafi bijna uitgeteld in de touwen hangt, deed niemand wat. Maar als, o wonder de toestand weer dreigt om te slaan, moet de dictator-allemans-vriend ineens manu miliari uitgerookt en voor het Strafhof in Den Haag gebracht worden.
Ik vrees dat die daar nooit levend zal aankomen, noch hij noch een van zijn Getrouwen. Er zouden teveel stinkende potjes kunnen open gaan!
Herinnert U zich niet dat geen der Verliezers in WO II levend de vrede bereikt hebben? Ze pleegden zelfmoord of werden daarbij een handje toegestoken (Mussolini,Himmler), en de ene aan wiens handen geen bloed kleefde, werd zot verklaard (Hess) en tot aan zijn dood in eenzame afzondering gehouden, met de hele lege gevangenis van Spandau rond hem.
Het is wel dezelfde wereld gebleven, toen en nu, en hij hangt met dezelfde leugens aan elkaar.
Ook gelezen dat Khadafi een zekere Houssein Barack Obama aanschrijft als voor altijd, zijn zoon .zelfs als er oorlog tussen hun landen moest uitbreken, wat Allah verhoede
Dat is van hetzelfde kaliber als er achteraf geschreven wordt dat Hitler een Anglofiel was .
