Vlaggen

----------------------------------

Johan Sanctorum wil politieke kaarten grondig herschudden

29-03-2011 - Johan Sanctorum - Doorbraak

Via ISKANDER weet men ALTIJD al MEER DAN EEN ANDER.

--------------------------------------

Johan Sanctorum heeft gouden woorden in zijn hersenen. Die gebruikt hij op www.visionair-Belgie.be, voor zijn boeken, en op lezingen die hij her en der houdt. Sanctorum pleit voor een republikeinse revolte. Zonder revolte geen beter Vlaanderen

De West-Vlaming Johan Sanctorum (57) is een vrijdenker; geen logevriendje dat het atelier bezoekt om zijn carrière, maar een échte. Filosofie is zijn opleiding, cultuur en muziek zijn passie, controverse zijn dagelijks brood.

Johan Sanctorum: ‘Mijn analyse is dat de nieuwe Vlaamse zelfgenoegzaamheid en het goed bestuur-discours tekenen zijn dat het establishment terug greep wil krijgen op de politieke situatie. Men wil Vlaanderen restylen tot een miniatuur-België. Een “flamandificatie”, waarbij de oude politieke elites – ik denk aan de traditionele meerderheidspartijen en hun connecties in het middenveld – het Belgische breukproces recupereren door gewoon van stoel te veranderen. Daarom evolueren we nu gezapig naar een Vlaanderen dat een identiteitsloze politieke en publieke ruimte is ... net zoals België. Ik plaats daar tegenover een republikeinse bewustwording, een actieve burgerbeweging die gaat voor een betere samenleving en een hogere graad van democratie.’

Doorbraak: Van waar het republikeinse spoor?

Sanctorum: ‘Ik ben geen flamingant van geboorte alhoewel ik uit een flamingantisch nest kom. Mijn grootvader stond in de Frontbeweging en het VNV, mijn vader was Oostfronter en zelf heb ik nog in een VNJ-uniform rondgelopen, dat is toch wel een stamboom om U tegen te zeggen (lacht). De Vlaamse Beweging heb ik echter herontdekt langs mijn studies filosofie aan de VUB, met daarin belangstelling voor de ontwikkeling van de westerse democratie. Dan stoot je op de republikeinse idee die groeide vanuit de oudheid. Ik denk aan de teksten van Plato en aan de stadsstaat Athene, de Italiaanse stadsstaten uit de renaissance, de Franse Revolutie, en de burgerrechtenbewegingen van de 19de en de 20ste eeuw. Ik schreef daarover verhandelingen tijdens mijn studies en kwam zo uit op de Vlaamse Beweging. De zaak van het algemeen belang stond altijd vooraan bij mij, met de vraag: hoe kunnen de mensen een samenleving politiek vormgeven waarbij het goede leven voorop staat? Ik noem mij een verlichtingsflamingant, zoals Peter De Graeve met zijn boek Staat van Ontbinding, omdat wij uitdrukkelijk vanuit de emancipatiegedachten van de Verlichting denken, een brede revolutionaire periode met Montesquieu, Voltaire, Rousseau als gangmakers. Wij toetsen die gedachten aan het Vlaanderen van de 21ste eeuw. Dat wordt te weinig gedaan waardoor de Vlaamse Beweging blijft steken in een 19de-eeuwse woordenschat en strategie.’

De VUB is geen flamingantenfabriek.

‘Ik beschouw mij als een vrijdenker en dat vloekt in de Vlaamse Beweging. Zij is altijd sterk katholiek gedetermineerd geweest, en daar is niks mis mee, maar als vrijdenker ben ik een vreemde eend in de bijt. Op mijn VUB-achtergrond ga ik trouwens niet prat. Vijfendertig jaar geleden, in mijn studietijd, was de tempel van de vrijzinnigheid (lacht) zeer sektarisch, nog erger dan de kerk van de katholieken. De kandidaat-studenten moesten voor de inschrijving een verklaring ondertekenen dat zij achter de beginselen van de vrijzinnigheid stonden, wat natuurlijk een contradictio in terminis is. Ondertekende je niet, dan bleef de deur van de VUB gesloten. Ik ben vaak met mijn kop tegen de muur gelopen. Veel steun had ik wel aan professor Leopold Flam die in die kringen een oprechte vrijdenker was en bleef.’

België is een mentale en politieke gevangenis, stelt u.

‘Dat is een verwijzing naar de Franse denker Jean Baudrillard. Wij zitten in een soort virtuele kooi, die semantisch is verzegeld, via woorden, begrippen, taalconstructies, ons opgelegd door de francofonie. Vandaar ook altijd dat dwepen met het zogenaamde Belgische surrealisme, die een esthetica van de dubbele bodems is. Het politieke taalgebruik is ervan doordrenkt, daarom precies keren de mensen er zich van af. “Compromis” is in Vlaanderen stilaan een scheldwoord, maar toch is het leidende discours van de Wetstraat en de pressiegroepen ervan vergeven. Bij Belgische compromissen worden de zaken verpakt zodat elke kant zijn interpretatie kan geven. Die aanpak sluit aan bij de Latijnse rechtscultuur van de kleine lettertjes die alleen de technocraten begrijpen. De doorzichtigheid en de democratische legitimiteit zijn de slachtoffers. De gevangenis is België maar we hebben als Vlamingen onze eigen vleugels en cellen gebouwd en laten ons door keizer-kosters regeren.’

Frans en Nederlands zijn meer dan communicatiemiddelen.

‘Het zijn in de Belgische context gewoon twee universa naast elkaar. Vertalingen lukken nog nauwelijks. De Wetstraat heeft door een overheersing van de Franstalige bovenbouw een Romeins-theatrale inslag. Het is meer een circus. Maar zo zijn Vlamingen niet, die hebben een rechtlijnigere, gotische taaltraditie van de transparantie. Dat is een hoeksteen van onze identiteit, en daardoor is het gesprek tussen Vlamingen en Franstaligen structureel problematisch. Kijk maar naar de huidige impasse. Als de Vlamingen echter geen compromis sluiten dan zijn zij slechte democraten, fascisten, egoïsten, anti-Europeanen. Zo zijn we altijd in het ongelijk. In dat geval is onderhandelen niet meer de juiste uitweg.’

Hoe overstijg je dan die tegenstelling?

‘Dat kan enkel door een echte scheiding, om dan misschien goede buren te worden. Een breuk vaststellen en van daaruit een breed publiek debat organiseren, dat overgaat in een grondwetgevend proces. Vlamingen moeten vooreerst in discussie durven gaan over de grondnormen en ethische waarden van de natie-in-spe. En over fundamentele maatschappelijke opties. Hoe definiëren we onze identiteit? Wat doen we met milieu, energie, gezondheid, armoede? Blijven wij een wingewest van Electrabel? Er zal dus duchtig van gedachte moeten worden gewisseld, dat is de essentie van de republikeinse idee.

Daarom vind ik het ook zeer erg dat de politici, ook de Vlaamse politici, in hun discours elkaar om de oren slaan met economische argumenten. Economie en goed bestuur waardeer ik, maar in België zijn het hocuspocuswoorden om de politieke kernvraag te ontwijken, die gaat over de nood aan een nieuw maatschappelijk project. Daar snakken de Vlamingen naar, en in die zin lees ik de verkiezingsuitslag van juni 2010: als één groot teken van burgerlijk ongenoegen.’

Het republikanisme past Vlaanderen als een huid.

‘Ach, het zit ons eigenlijk in het bloed, al van in de middeleeuwen en de stedelijke vrijheden. Het is ook weinig geweten dat er een Antwerpse stadsrepubliek was tussen 1579 en 1585, en deze had niet alleen een economische basis, want ze was gefundeerd op een protestantse ethiek die men radicaal en rechtlijnig kan noemen. Ik wil niet blijven hameren op de tegenstelling Germaans-Latijns, maar een feit is dat de taalgrens méér is dan een taalgrens, het is een culturele scheidingslijn. Let op onze Belgische rechtspraak met haar aanvaringen door procedurefouten en aperte vergissingen. Dat is Latijns recht, pietepeuterig, en gaat in tegen het no-nonsensegevoel van de doorsnee-Vlaming. Denk aan advocaat Vic Van Aelst die pleitte voor een vereenvoudiging van de rechtsregels waarbij de advocaat minder belangrijk wordt (zie ook Doorbraak maart – red.). We leven in een Latijnse expertenbureaucratie, niemand kan zijn eigen belastingbrief nog invullen.’

N-VA ondergaat het Belgische compromissendenken.

‘Niet alleen België en de onderhandelaars zitten in een impasse, ook Vlaanderen. Want wij weten evenmin hoe het verder moet, de publieke opinie hier is zeer gespleten. De politieke discussie moet bij ons nog losbreken, maar de machtspartijen hebben daar geen zin in. De media houden er zich eveneens ver van af en houden zich aan een Woestijnvisachtige spelletjescultuur en de politiek-correcte consensus. De N-VA piekt, maar wat stelt hun electoraat voor? Daar zit van alles tussen, van radicale Vlaamse autonomisten over belgofiele reformisten à la Bracke, tot klassieke foertstemmers. N-VA wil dat amalgaam bijeenhouden, maar werkt veel te weinig aan een republikeins concept. Een nieuwe politieke cultuur die de burgers aanspreekt en hen toont dat Vlaanderen geen nieuwe wijn in oude zakken betekent maar een ommekeer, een new deal.’

,Het Vlaams Belang levert hier wel goed werk. Ik denk aan het boek van Annemans en Utsi: O2 – Zuurstof voor Vlaanderen (Egmont). Uitstekend gedocumenteerd, men moet dat ook durven zeggen. Maar zij worden niet gehoord en door de media genegeerd. Ik neem het Bart De Wever kwalijk dat hij elke dialoog tussen de V-partijen afwijst. Zo vlotten we langzaam aan terug naar de Belgische constructie, zij het wat gemoderniseerd.’

Republiek, maar hoe, met de onverschillige Twittergeneratie?

‘Ik ben daar nogal optimistisch in. Het nieuwe netwerk van de Vlaamse Beweging leeft op het web, facebook, de blogs, de fora. De jongste politieke generatie –de 18-plussers – is radicaal, wil komaf maken met het oude politieke theater. De partij die daarop kan inspelen, wint. We hebben in de Vlaamse Beweging een voorhoede van nieuwe geuzen nodig, veranderingen beginnen steeds vanuit een minderheid en de meerderheid zal op de duur volgen. We moeten af van het fatalistische meerderheidsdenken en durven kiezen voor de charme van een visiepartij, die wil overtuigen, met rede en gevoel. Democratie werkt dialectisch, vanuit confrontaties. Partijen hoeven niet allemaal kiesverenigingen te zijn, door politieke marketing gedomineerd.’

,Het zijn de zweeppartijen die ons wakker houden. Het is ook hun rol om de jeugd politiek te sensibiliseren. Dat bijvoorbeeld het “cordon” dit spel vervalst, is voor mij op zich al een reden om de kaarten grondig te herschudden

----------------------------

Digitaliaanse Diagonalen:

Hierboven vindt U dus nogmaals Johan Santorum in de vitrine gezet. Deze keer wild gesticulerend, met in elke hand een bordje : links ‘Jeugd’ en rechts ‘Revolte’ . Of zou het eerder zijn met gebalde vuisten, en een wenkende blik in de ogen : kom en volg mij…..

Dat ‘in de vitrine gezet’ kwam bij mij op, bij het lezen van zijn Curriculum Vitae. Ook de Roomse traditie bij de VUB om zwaartillende toetredings-formaliteiten te doen ondertekenen inzake vrijmetselarij. Toch curieus hoe men de gebruiken overneemt van de eeuwenoude vijand die men in moderne tijden denkt te moeten bestrijden. Mag ik beide ‘groeperingen’ in die zin als zeer dichte verwanten beschouwen, die bestaan door middel van het opleggen van regeltjes? Inderdaad zeer ‘Romeins’….

We zijn er dus bijna : geen revolutie, gen evolutie, maar revolte!

Iets dergelijks was zelfs te zien in de ‘Ronde van Vlaanderen’ van gisteren : in Deerlijk, nota bene het dorp van René Declercq, de gevierde dichter, die ongeveer 100 jaar geleden van de Belgische Staat de DOODSTRAF kreeg maar daaraan ontsnapte door de rest van zijn leven in ballingschap te leven (nu heeft hij wel een ereplaats onder zijn geliefde kerktoren). In Deerlijk zou men een andere ‘Flandrien’ als Belgisch Kampioen willen  eren, door massaal met de driekleur te bevlaggen. Lovenswaardig initiatief, en al helemaal zonder politieke bijbedoelingen! Was dat effe buiten de waard en Voorpost gerekend….

Zodanig zelfs dat de BRT zijn opzet moest wijzigen. Er kwam niks van in huis, van een recuperatie-uitzending van renners onder honderden driekleuren : de paar rode stippen in de zee van Zwart-Gouden vlaggen waren dermate pover, dat zelfs na veel plak-en knipwerk van de regisseur de organisator in beeld gezet, moest toegeven, dat de Flaminganten er ‘weer een politieke boel’ van hadden gemaakt.

Ja jongens, zo gaat dat, hé! Op Vlaanderens mooiste dag willen provoceren met de driekleur-vod is gewoon uit sportiviteit en al zeker zonder politieke bijbedoelingen, maar zwaaien met de Leeuwenvlag is de boel verpolitieken….Zou die Stijn Devolder misschien geen Vlaming zijn?

A prpos : Michel Wuyts heeft het niet eens gezien : de sprint in Merelbeke zat bijna verscholen onder de vele dubbele leeuwenvlaggen, de cameraman kon niet anders, maar Wuyts heeft het niet gezien. Wuyts zal voor altijd afgerekend blijven op die ene uitdrukking, dat hij al die leeuwenvlaggen tijdens de koers storend vond in het beeld, en dat ze vooral geen reclame waren in de wielerwereld voor de Ronde van Vlaanderen. Waar denkt die mens dat hij leeft en zijn boterham verdient? En in wiens naam hij denkt te spreken?

Het was dit jaar meer dan ooit, waar men gaat langs Vlaamse wegen, overal kwam men de Leeuw weer tegen…Als al die leeuwen-lovers stemmen voor de Zwarte Leeuw op Gouden Veld bij de volgende verkiezingen, dan mogen straks op al de transen, de leeuwen dansen!

---------------------------

Ik verzoek inmiddels de Cyber-Goden ook vandaag hun poten te willen afhouden van onze blogs. Met beleefde groeten.