Vandaag in ‚Zondag Frontpoëziedag‘ een gedicht van Willem van Iependaal, ‘nom de plume’ van de kleurrijke Nederlandse schrijver en dichter Willem van der Kulk (1891-1970). Hij was, na een weinig geslaagde schoolcarrière, die mede het gevolg van zijn weerbarstige en recalcitrante karakter was, in 1910 vanuit Rotterdam naar Engeland geëmigreerd om er tuinman te worden bij een welgestelde familie. Het uitbreken van de Grote Oorlog zou zijn leven veranderen. In 1915 nam hij, wellicht uit liefdesverdriet, dienst nam als oorlogsvrijwilliger bij de Britse infanterie. Bij zijn indiensttreding maakt hij de Britten wijs een Zuid-Afrikaan te zijn en komt hij bijgevolg terecht bij het regiment South African Infantry. Hij wordt onder meer in de lente van 1917 ingezet bij het Fransvlaamse Arras. Zijn traumatische ervaringen, onder meer in de zomer en herfst van 1917 bij Ieper waar hij gewond raakte,  maakten van hem een overtuigde pacifist en antimilitarist . Toen hij na de oorlog terugkeerde naar zijn geboorteland, bleek dat hem de Nederlandse nationaliteit was afgenomen omdat hij in het leger van een buitenlandse natie had gediend, wat door de wet verboden was. Hij kende in het interbellum twaalf stielen en dertien ongelukken, waarbij hij een paar keer in de gevangenis belandde, voor hij literair succes kende met zijn bestsellers Polletje Piekhaar en Lord Zeepsop. Na de Tweede Wereldoorlog kreeg hij zijn Nederlandse staatsburgerschap terug omwille van zijn verzetswerk, waarbij hij onder meer enkele tientallen joden had weten te verbergen.