Vandaag sta ik in ‘Zondag Frontpoëziedag’ graag even stil bij het werk van de in Vlaanderen jammer genoeg nauwelijks bekende ‘War Poet’ David Jones (1895-1974), een Britse dichter met Welshe ‘roots’. Deze schilder en graficus behoorde tot de eerste generatie van modernistische schrijvers en dichters maar vergaarde nooit de literaire roem van collega’s als T.S. Eliot, Ezra Pound of James Joyce. In januari 1915 nam hij dienst als soldaat in het regiment Royal Welch Fusiliers, waarmee hij van december 1915 tot maart 1918 aan het westelijke front diende. Oorspronkelijk werd hij ingezet bij het Frans-Vlaamse La Bassée maar in de zomer van 1916 werd hij ingezet bij de Slag aan de Somme. Tijdens deze gevechten werd hij ernstig gewond aan zijn heup bij de strijd om Mametz Wood. Na zijn herstel belandde hij in de Ieperse Salient waar zijn bataljon in reserve werd gehouden tijdens de Derde Slag om Ieper. In het voorjaar van 1918 kwam een einde aan zijn militaire engagement toen hij met ‘Trench Fever’ werd geëvacueerd. In januari 1919 werd hij eervol uit het leger ontslagen. Zijn indringende en traumatische oorlogservaringen hadden een diepe impact op zijn latere artistieke werk.

Hieronder vindt u een fragment uit zijn in 1937 verschenen, sterk autobiografische bundel ‘In Parenthesis’. Dit werk over de Grote Oorlog wordt gekenmerkt door zijn voorliefde voor de oude Welshe poëzie. Elk van de zeven hoofdstukken wordt immers ingeleid door een citaat uit het epische gedicht ‘Y Gododdin’ dat een groep van 300 heldhaftige Welshe strijders herdenkt die door de Engelsen werden afgeslacht tijdens de Slag van Catraeth. Dit fragment komt uit hoofdstuk 7, pag. 183-186:

‘It’s difficult with the weight of the rifle.
Leave it–under the oak.
Leave it for a salvage-bloke
let it lie bruised for a monument
dispense the authenticated fragments to the faithful.
It’s the thunder-besom for us
it’s the bright bough borne
it’s the tensioned yew for a Genoese jammed arbalest and a
scarlet square for a mounted mareschal, it’s that county-mob
back to back. Majuba mountain and Mons Cherubim and
spreaded mats for Sydney Street East, and come to Bisley
for a Silver Dish. It’s R.S.M. O’Grady says, it’s the soldier’s
best friend if you care for the working parts and let us be ‘av-
ing those springs released smartly in Company billets on wet
forenoons and clickerty-click and one up the spout and you
men must really cultivate the habit of treating this weapon with
the very greatest care and there should be a healthy rivalry
among you–it should be a matter of very proper pride and
Marry it man! Marry it!
Cherish her, she’s your very own.
Coax it man coax it–it’s delicately and ingeniously made
–it’s an instrument of precision–it costs us tax-payers,
money–I want you men to remember that.
Fondle it like a granny–talk to it–consider it as you would
a friend–and when you ground these arms she’s not a rooky’s
gas-pipe for greenhorns to tarnish.
You’ve known her hot and cold.
You would choose her from among many.
You know her by her bias, and by her exact error at 300, and
by the deep scar at the small, by the fair flaw in the grain,
above the lower sling-swivel–
but leave it under the oak.

Slung so, it swings its full weight. With you going blindly on
all paws, it slews its whole length, to hang at your bowed neck
like the Mariner’s white oblation.
You drag past the four bright stones at the turn of Wood
Support.

It is not to be broken on the brown stone under the gracious
tree.
It is not to be hidden under your failing body.
Slung so, it troubles your painful crawling like a fugitive’s
irons.’